ေတာင္မ်ားကို ေက်ာ္ျဖတ္ျခင္း

လြန္ခဲ႔တဲ႔ အပတ္က ၀ါရွင္တန္မွာေနတဲ႔ ဘူမိေဗဒ တက္စဥ္က ေက်ာင္းေနဖက္ သူငယ္ခ်င္း ကိုေနလင္းနဲ႔ သူ႔အမ်ိဳးသမီး မမမိုး၊ သား လမင္း တို႔ မိသားစု လာလည္ၾကတယ္။

သူငယ္ခ်င္းေတြ ျပန္ဆုံရေတာ႔ ေက်ာင္းတုန္းက ေရွးေဟာင္းေႏွာင္းျဖစ္ေတြ စျမဳံ႔ျပန္ ၾကတာမို႔ ေပ်ာ္လဲ ေပ်ာ္ရ၊ စိတ္လဲ ခ်မ္းသာရတာေပါ႔။ ညဖက္ ေလဆိပ္ကို သြားႀကိဳၿပီး အိမ္ေရာက္တာနဲ႔ စကားထိုင္ ေျပာၾကတာ ေနာက္တေန႔ မနက္ ၂နာရီကူးသြားတယ္။

သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူက ေက်ာင္းတုန္းက အျဖစ္အပ်က္ေတြ အေတာ္မွတ္မိသား။ ရီစရာေတြလဲ မေမ႔ဘူး။ သူေျပာ ကိုယ္ေျပာနဲ႔ အခ်ိန္က ကုန္လို႔ ကုန္မွန္းေတာင္ မသိရဘူး။ ကိုယ္႔အမ်ိဳးသားက ဘူမိက မဟုတ္ေပမဲ႔ ကိုယ္နဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ဘူမိတပိုင္းေလာက္ ျဖစ္ေနေတာ႔ သူကလဲ ၀င္ေျပာနဲ႔ စကား၀ိုင္းက စိုျပည္ေနတာ။

ေနာက္ေတာ႔ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ခ်ည္း ေျပာၾကတာ ကိုယ္ေတာင္ ေဘးေရာက္ေနတယ္။ ည နက္လာတဲ႔အထိ သူတို႔စကား မျပတ္ေတာ႔ ငါ႔သူငယ္ခ်င္းလား၊ သူ႔သူငယ္ခ်င္းမ်ားလားေတာင္ ဇေ၀ဇ၀ါ ျဖစ္လာတယ္ေလ။

ေနာက္တညက်ေတာ႔လဲ သီခ်င္းေတြ ညနက္တဲ႔အထိ အတူဆိုၾကျပန္ေရာ။ ေက်ာင္းတုန္းက ဆိုခဲ႔ တီးခဲ႔ၾကတဲ႔ သီခ်င္းေတြဆိုေတာ႔ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ေတးလို႔ အမည္တပ္ရင္ ရေနၿပီ ျဖစ္တဲ႔ သီခ်င္းေတြေပါ႔ေလ။ ေက်ာင္းသားဘ၀ Field ဆင္းတုန္းက ရထားေပၚမွာ အတူ တေပ်ာ္တပါး ဆိုခဲ႔ရတာ၊ ေတာထဲမွာ သီခ်င္းသံေလးေတြ နားေထာင္ရင္း အေမာေျပခဲ႔ရတာ…။ လြမ္းတယ္ တခြန္းမေျပာဘဲ လြမ္းမိေသးတယ္။

သိတဲ႔အတိုင္း ကိုယ္က နားေထာင္သမား။ အဆိုက ဆိုမယ္ၾကံရင္ အသံက ဆြဲ ဆြဲထုတ္ေနရတာမို႔ အခုတေခါက္လဲ သူတို႔ခ်ည္း ဆိုၾကတယ္။ ကိုေနလင္းက ဆိုလိုက္၊ ကိုေက်ာ္၀ဏၰက ျဖည္႔လိုက္ေပါ႔။ ကိုယ္က သူတို႔ဆိုခ်င္တဲ႔ သီခ်င္းကို အေခြ ထည္႔ေပးရတဲ႔သူရယ္ပါ။

ခင္ေမာင္တိုး အေခြ ထည္႔လို႔ တီးလုံးေလး စ လာရင္ပဲ ကိုေနလင္းက ေခါင္းကို ေျဖးေျဖးခ်င္း ခါတယ္။ ကိုယ္လဲ ေမးရေတာ႔တာေပါ႔။ ဘာလဲ မႀကိဳက္ဘူးလား၊ ေနာက္တေခြ ေျပာင္းထည္႔ရမလား ဆိုေတာ႔ ႀကိဳက္လြန္းလို႔ဟ တဲ႔။ ငါ ဖီလင္လာလို႔ပါ တဲ႔။ ေအာ္ ႀကိဳက္ရင္ ေခါင္းခါရတာကိုး။ ကိုယ္က မႀကိဳက္ဘူး မွတ္လို႔။

ဖိုးခ်ိဳသီခ်င္းေတြဆိုျပန္ေတာ႔ သူငယ္ခ်င္းက မ်က္စိမိွတ္ေနတာ။ ကိုယ္ကလဲ သူ အိပ္ခ်င္ၿပီ ထင္မိတာ။ ဘယ္႔ႏွယ္လဲ၊ ငါ ပိတ္လိုက္ရေတာ႔မလား ဆိုေတာ႔ ငါခံစားေနတာေလဟာ တဲ႔။ ေကာင္းလြန္းလို႔ ဆိုပဲ။ ကိုယ္လဲ သီခ်င္းမဆိုတတ္ေသာ္ျငားလည္း DJ လုပ္စားရင္ ခြက္ဆြဲရမဲ႔သေဘာမွာ ရွိတယ္။

ဒါနဲ႔ ကိုယ္ဟင္းခ်က္ေနလဲ ေဘးနားမွာ ေက်ာင္းအေၾကာင္းေတြ ရပ္ရင္း ေၾကာ္ေလွာ္ရင္း ေျပာ၊ ဟိုဟိုဒီဒီ လမ္းသြားရင္းလဲ ဘူမိေဗဒက သူငယ္ခ်င္းေတြအေၾကာင္း ေျပာ၊ ညီေထြးတို႔ ထူးျမတ္တို႔ တႏွစ္တည္းသမား သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ဆုံၾကျပန္ေတာ႔လဲ မေမ႔ႏိုင္တဲ႔ ေက်ာင္းသားဘ၀ပဲ ေျပာ…။

ဒီလုိဆိုေတာ႔ ကိုယ္လဲ တတိယႏွစ္ ေက်ာင္းသူဘ၀က Field ဆင္းရင္း ေရးခဲ႔တဲ႔ စာေလး တပုဒ္ကို ကိုယ္႔ဘေလာ႔ဂ္မွာ အမွတ္တရ ျပန္တင္ခ်င္လာမိတယ္။ အခုတေလာ ကိုယ္စာမေရးျဖစ္တာလဲ ၾကာေနတာဆိုေတာ႔ စာျပန္ေရးဖို႔ အပ်ိဳးေလး စ တယ္ပဲ ဆိုပါေတာ႔။

ေနာက္ၿပီး ဒီစာေလးထဲကလိုပဲ အခုအခ်ိန္မွာ ကိုယ္႔ဘ၀ရဲ႔ မျမင္ရတဲ႔ ေတာင္စဥ္ေတာင္တန္းေတြကို ေက်ာ္ျဖတ္ေနရခ်ိန္လဲ ျဖစ္ေနေတာ႔ ဘ၀ေက်ာင္းေတာ္ၾကီးမွာ ေတာင္တက္ေနရတုန္းလို႔ ဆိုခ်င္လဲ ဆိုႏိုင္တာေပါ႔ေနာ္။ လမ္္းတေကြ႔မွာ စမ္းကေလးေတြ႔ခ်င္ ေတြ႔ႏိုင္မွာလို႔ ေမွ်ာ္လင္႔လို႔လဲ ေနမိတာေပါ႔။

ေတာင္ေတာ႔ တက္ရတာပဲ။ ဒါေပမဲ႔ အတူလက္တြဲေခၚမဲ႔ ဘ၀အေဖာ္နဲ႔၊ အားေပးမဲ႔ မိဘ ေမာင္ႏွမေတြနဲ႔၊ သိုင္း၀ိုင္းမဲ႔ သူငယ္ခ်င္း မိတ္ေဆြေတြနဲ႔ဆိုေတာ႔ ဒီဘ၀ကို ခင္တုန္း မင္တုန္းလို႔ ေျပာရမွာပါပဲေလ။

၁၉၉၃၊ ေအာက္တိုဘာလ၊ ေရႊအျမဳေတ မွာ ေဖာ္ျပခဲ႔ဖူးပါတယ္။ ငယ္လက္ရာေလးမို႔ အျပစ္အနာမကင္းတာ ခြင္႔လႊတ္ေပးပါ။




ေတာင္မ်ားကို ေက်ာ္ျဖတ္ျခင္း


သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ လမ္းခြဲလက္ျပအၿပီးမွာ ေျမခဲနီနီေတြပြထေနတဲ့ ထြန္ေၾကာင္းတေလွ်ာက္ သူတို႔သံုးေယာက္ျဖတ္ေလွ်ာက္လာၾကတယ္။ သူတို႔အုပ္စု(၄)မွာပါတဲ့ ကိုဝင္းေအာင္နဲ႔ ေအာင္ၾကည္ထြန္းကေတာ့ ေရႊဥမင္အုပ္စုနဲ႔ ေပႀကိဳးဆြဲရင္း က်န္ရစ္ခဲ႔ၾကၿပီ။ ေနမြန္းမတည့္ခင္ ေတာင္ေပၚက ျပန္ဆင္းႏိုင္ဖို႔ ေျခလွမ္းသြက္သြက္လွမ္းရင္း စိတ္ေစာေနမိၾကတယ္။

“တို႔ သံုးေယာက္ပဲေနာ္၊
ေယာက္်ားေလးေတြ မပါဘူး နင္ေၾကာက္လား”
တင္တင္က ေမးေတာ့ ခ်က္ခ်င္းပဲ သူေခါင္းယမ္းပစ္လိုက္တယ္။
“မေၾကာက္ပါဘူး၊ ေပ်ာ္ေတာင္ေပ်ာ္ေသးတယ္၊
ဒီေန႔ ကြင္းဆင္းရတာ ေနာက္ဆံုးေန႔ကြ။
မနက္ျဖန္ဆို ငါတို႔ ျပန္ရေတာ့မွာ”

ဘူမိေဗဒ ကြင္းဆင္းေလ့လာၾကတဲ့ သူတို႔ေက်ာင္းသူ မိန္းကေလးသံုးေယာက္ဟာ ေက်ာပိုးအိပ္ေတြ ေရဘူးေတြကို ကုိယ္စီလြယ္ရင္း ေတာင္တန္းႀကီးေတြၾကားက တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္ ျဖတ္သြားေနၾကတယ္။

သူတို႔ကို ေလ့လာဖို႔ တာဝန္ေပးထားတဲ့ “ေတာင္ညိဳ”ေတာင္ဟာ သူတို႔တည္းခိုတဲ့ မူလတန္းေက်ာင္းေလးနဲ႔ အေဝးဆံုးပဲ။ ေတာင္ၾကားလမ္းေလးေတြ၊ ထြန္ယက္ၿပီး မ်ိဳးမခ်ရေသးတဲ့လယ္ကြင္းေတြ၊ ငရုတ္ခင္းေတြ၊ ႏွမ္းခင္းေတြ၊ ေတာင္ကုန္းေတြကို ျဖတ္ေက်ာ္ၿပီး နာရီဝက္ေလာက္ေလွ်ာက္သြားပါမွ ေတာင္ညိဳရဲ့ေျခဖ်ားကို ထိနမ္းခြင့္ရတယ္။

ဒီေန႔ဟာ ေျမပံုတင္ၿပီးလို႔ ေပႀကိဳးဆြဲအေခ်ာသတ္ရမဲ့ေန႔ပါ။ ဒါေပမယ့္ ဆရာကိုယ္တိုင္ လိုက္ၾကည့္ထားတဲ့ ေတာင္ျဖစ္တာေၾကာင့္ သူတို႔အုပ္စုေရာၿပီး ၿဖီးခ်လို႔ မရဘဲျဖစ္ေနတယ္။ သူတို႔ေျမပံုက မစံုေသးဘူးတဲ့၊ ဒါေၾကာင့္ လူစုခြဲၿပီး ေယာက္်ားေလးေတြက ေပႀကိဳးတိုင္းဖို႔ ေရႊဥမင္အုပ္စုနဲ႔က်န္ေနခဲ့ၿပီး၊ သူတို႔မိန္းကေလးသံုးေယာက္က ေျမပံုကို ျပည့္စံုေအာင္တင္ဖို႔ ေတာင္ညိဳကို တေခါက္ျပန္လာခဲ့ရတယ္။

ယင္းဇြဲေတာင္ေနာက္ကေန ေတာင္ညိဳရဲ့အရိပ္ကို လွမ္းျမင္ေနရၿပီ။ သူတို႔တက္မယ့္ေတာင္ဟာ ေသခ်ာေတြးၾကည့္ရင္ သနားစရာပါပဲ။ ေတာင္ကတံုးေလး။ ေရမရိွ။ အရိပ္မရိွ။ သစ္ႀကီးဝါးႀကီး မရိွ။ ထံုးျဖဴျဖဴသုတ္ထားတဲ့ ေစတီေလးေတာင္ မရိွ။ ပကတိေတာင္ခ်ည္းသက္သက္သာျဖစ္တယ္။
၉၈၆-ေပရိွတဲ့ ေတာင္ညိဳမွာ ခ်မ္းသာႄကြယ္ဝတာဆိုလို႔ ကႏၲရဆူးပင္ေတြရိွတယ္။ ျမက္ရိုးေျခာက္ဝါဝါေတြေပါတယ္။ အနိမ့္အျမင့္မညီမညာ ေတာင္သံုးခုေပါင္းထားမွ ေတာင္ညိဳ တေတာင္ျဖစ္တယ္။ ဒီေလာက္ပါပဲ။

မန္က်ည္းရိပ္ေအာက္မွာ သူတို႔ခဏနားရင္း ေျမပံုထုတ္ၾကည့္ၾကတယ္။ သူတို႔လိုအပ္ေနတာ ေတာင္ရဲ့ဘယ္ဘက္အျခမ္းလဲ၊ ေတာင္ရဲ့ဘယ္ေနရာကစတက္ရင္ အဆင္ေျပမလဲ။ ေတာင္ထိပ္ထိတက္ၾကမလား။ သံုးေယာက္သားေျမႀကီးေပၚမွာ ေျခပစ္လက္ပစ္ထိုင္ခ်ရင္း စဥ္းစားတိုင္ပင္ၾကတယ္။ ပတ္ဝန္းက်င္ကတိတ္ဆိတ္လို႔။

“ေနမျမင့္ခင္ ျမန္ျမန္တက္မွကြ။ ၾကာရင္ေနပူမယ္၊
ေတာင္အရိပ္ခိုၿပီးတက္ရမွာ”
“စီဗစ္စားဦးမလားေဟ့ - ႏိုင္ႏိုင္”
တင္တင္ ပစ္ေပးလိုက္တဲ့မန္က်ည္းသီးကိုဖမ္းရင္း အခြံႏႊာကာ စီဗစ္အေနနဲ႔ ႏိုင္ႏိုင္က ဝါးစားပစ္လိုက္တယ္။ ၿပီးမွ ဦးထုတ္ကိုခၽြတ္ၿပီး ယပ္ခတ္ရင္းက-
“ငါတို႔ဒီေလာက္ပင္ပန္းတာကို ေမေမတို႔က ယံုမွာမဟုတ္ဘူးေနာ္”
“အင္း”
“ၾကည့္စမ္း ပတ္ဝန္းက်င္က တိတ္ဆိတ္လို႔၊ အခုအခ်ိန္ က်ားလာရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ-”
“ေပါက္တတ္ကရ က်ားမွမရိွတာ၊ က်ားရိွရင္ ဆရာေတြကဘယ္လႊတ္မွာလဲ”
“ဥပမာ ေျပာတာပါ၊ တကယ္လို႔ က်ားလာရင္ေပါ့ေလ”
“ထြက္ေျပးမွာေပါ့”
“ငါတို႔ထဲက တေယာက္ကို က်ားဆြဲထားရင္ေကာ”
“မျဖစ္ႏိုင္တာေတြ မစဥ္းစားပါနဲ႔ဟာ”
“က်ားဆြဲထားရင္ သူေသေသ ကုိယ္ေသေသ ျပန္ခ်မွာေပါ့ကြ”
“ေအးေနာ္၊ တေယာက္ေယာက္ကို က်ားဆြဲရင္ ျပန္ခ်ၾကမယ္”

သူတို႔ သံုးေယာက္စလံုး ျပန္ၿငိမ္သြားၾကတယ္။ တကယ္ေတာ့ ဒီေနရာမွာ က်ားလံုးဝမရိွပါဘူး။ အဓိပၸါယ္မရိွေပမယ့္ ဒီလုိဝိုင္းၿပီးျပန္ခ်မယ္လို႔ေျပာလုိက္ရတာ စိတ္ေက်နပ္ၿပီး အားရိွသြားသလိုပဲ။ ႏိုင္ႏိုင္က စိုးရိမ္တတ္တယ္။

သူတို႔ ငါးေယာက္အုပ္စုမွာ အခုလို ေယာက္်ားေလးႏွစ္ေယာက္မပါဘဲ လာရတာ ဒါ ပထမဆံုးပဲ။ စိတ္ထဲမွာ ေၾကာက္သလိုလို စိုးရိမ္သလိုလိုနဲ႔ ေဝခြဲမရျဖစ္ေနတယ္။ ဘယ္ေနရာၾကည့္လိုက္ၾကည့္လိုက္ ေတာင္ေတြက ပတ္ပတ္လည္ဝိုင္းလို႔။ ဒီေနရာမွာ ထုိင္ၿပီး ဒီလုိေငးရတာ ဒါေနာက္ဆံုးပဲ။ သူေတြးရင္း ေတာင္တန္းေတြကို ၾကည့္ၿပီးဝမ္းနည္းလာတယ္။

“လြမ္းစရာပဲေနာ္”
“ေအး”
“ငွက္ကေလးေတြ သီခ်င္းဆိုေနၾကျပန္ၿပီ”
“အဲဒါ ဘာငွက္သံလဲ”
“မသိဘူး၊ ဟိုေန႔က ဆရာေျပာေတာ့ ခါငွက္သံဆိုလား”
“အမ်ားႀကီးပဲကြေနာ္၊ ငွက္အစံုပဲ”
“ၾကက္တူေရြးလဲ ပါမယ္ထင္တယ္”
“ေအး”
“ေဟာ - ေခ်ေဟာက္သံ၊ ၾကားလား”
“ၾကားတယ္- ၾကားတယ္”

သူတို႔ေတာင္ေျခရင္းမွာထိုင္ရင္း ေတာင္တက္ဖို႔ကို ခဏေမ့သြားတယ္။ သဘာဝအလွနဲ႔ သဘာဝအသံက သူတို႔ကိုဖမ္းစားထားတယ္။ ေတာင္ေတြကို ပင္ပင္ပန္းပန္းနဲ႔ ေလးဖက္ေထာက္ တက္ခဲ့ရတာ ဒါေနာက္ဆံုးပဲ။ မနက္ျဖန္ဆို ျပန္ၾကရၿပီ။

“ၿမိဳ့မွာဆို ဒီလို စိတ္ၿငိမ္းခ်မ္းမွဳမ်ဳိး ငါတို႔ မရဘူးေနာ္”
“ေအးဟာ- သိပ္ၿငိမ္းခ်မ္းတာပဲ”
“ေတာင္ႀကီးေတြက အလွၾကည့္ဖို႔ေကာင္းတယ္”
“တက္ဖို႔မေကာင္းဘူး၊ တက္ရင္ ပင္ပန္းတယ္”

တေယာက္က ေနာက္ေျပာေတာ့ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ေအာ္ရယ္မိၾကတယ္။ သူတို႔ရယ္ေမာသံေလးေတြဟာ ေတာင္ရဲ့ နံရံေတြကိုေျပးၿပီးရိုက္ခတ္ၾကတယ္။ ေက်ာက္သားေတြနဲ႔ တည္ေဆာက္ထားတဲ့ ေက်ာက္နံရံႀကီးေတြက သူတို႔ ရယ္သြမ္းေသြးတာေလာက္ေတာ့ မၿဖံဳပါဘူး။ ခပ္တည္တည္နဲ႔ သူတို႔ကို ငုံ႔ၾကည့္ေနၾကတယ္။

“ဒါေပမယ့္ တက္မွ၊ ေတာ္ၾကာေနျမင့္သြားမယ္”

ကုန္းရုန္းထလိုက္ၿပီး ေတာင္ညိဳရဲ့ေျခဖ်ားကေန တေရြ ႔ေရြ ႔ သူတို႔တက္ခဲ့ၾကတယ္။ တေယာက္က ေက်ာက္အမ်ိဳးအစားခြဲၿပီး တေယာက္က ေက်ာက္ရဲ့အငိုက္ေတြကို ကြန္ပတ္စ္နဲ႔ တိုင္းတယ္။ တေယာက္က ေျမပံုေပၚခ်က္ခ်င္း ပံုေဖာ္တင္ရင္း တာဝန္ေတြ ေဝမွ်ယူခဲ့ၾကတယ္။
“အားမေလွ်ာ့နဲ႔ ေရာက္လုၿပီ၊ ႀကိဳးစားတက္ပါမည္”
သူတို႔ သီခ်င္းသံေလးကို ေလေအးေအး တသိုက္က သယ္ေဆာင္သြားတယ္။ သူတို႔ သံုးေယာက္စလံုးရဲ့ မ်က္ႏွာမွာ ပင္ပန္းတဲ့အရိပ္မေတြ႔ရဘူး။ ေခၽြးေတြသီးေနေပမယ့္ မညည္းညဴဘူး။ ေၾကာက္စိတ္ေတြ မရိွေတာ့ဘူး။

ခဏခဏ ေကာင္းကင္ျပာႀကီးကို ၾကည္ႏူးစိတ္နဲ႔ သူေမာ့ၾကည့္မိတယ္။ သူ လက္လွမ္းလိုက္ရင္ ထိေတာ့မယ့္အတုိင္းပဲ။ မတ္ေစာက္လို႔ ခက္ေနတဲ့ေနရာေတြမွာ တေယာက္ကုိတေယာက္ သတိေပးရင္း လက္တြဲေခၚတယ္။ ေပ်ာ္စရာေကာင္းလိုက္တာ။

ဟိုး ေတာင္ေအာက္ေျခမွာ ရြာသားေတြ စီမံကိန္းအရ သစ္ပင္စိုက္ဖို႔ ေျမက်င္းတူးေနၾကတာကို ခပ္ဝါးဝါးေတြ႔ရတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဆရာမကို သူေတြ႔လုိုက္ရတာပဲ။ ဆရာမေဒၚေဌးက အဲဒီေျမတူးတဲ့လူေတြၾကားမွာ။ သူတို႔ဖက္ကို ေလွ်ာက္လာေနတယ္။ ေနာက္ ေအာ္ေခၚသံေတြကို ၾကားရတယ္။

“ေဟ့- ဟုိမွာ ငါတို႔ဆရာမ မဟုတ္လား”
“ေအးဟ - ငါတို႔ ေနာက္လိုက္လာတာ ထင္တယ္”
“ငါတို႔ကို စိတ္ပူလို႔ လိုက္ရွာေနတာမ်ားလား”

ဆရာမေရဘူးက သူတို႔ဆီမွာ၊ ဆရာမနဲ႔ သူတို႔လမ္းမွာကြဲသြားၾကတာ၊ ဆရာမ ေရငတ္ေနေတာ့မွာပဲ။

“ဆရာမေရ - ဆရာမ ေရဘူး သမီးတို႔ဆီမွာ -”
“ျပန္ဆင္းခဲ့ေတာ့ေလ”
“သမီးတို႔ မၿပီးေသးဘူး ဆရာမ”
“ၿပီးရင္ ငါ့ေနာက္လိုက္ခဲ့ၾကေနာ္၊ ေကာင္ေလးေတြေရာ”
“သူတို႔ ေရႊဥမင္ေတာင္မွာ”

အဲဒီစကားေတြ အကုန္လံုး သူတို႔ အက်ယ္ႀကီးေအာ္ၾကရတယ္။ ေလေတြကတိုက္လို႔။ ျမင္ကြင္းေတြက မွဳန္ဝါးဝါး။ သူတို႔ သံုးေယာက္က တၿပိဳင္နက္ေအာ္ၾကရၿပီး ဆရာမက ရြာသားေတြနဲ႔ ေပါင္းေအာ္ၿပီး စကားလွမ္းေျပာရတယ္။ ေတာင္ေပၚနဲ႔ ေတာင္ေအာက္ စကားေျပာနည္းက ရယ္စရာပါပဲ။ ဆရာမျပန္လွည့္သြားေတာ့ သူတို႔သံုးေယာက္ တခြိခြိရယ္ၾကတယ္။ ဘာရယ္မဟုတ္ဘူး။ ဒီေန႔ သူတို႔ ျမဴးေနၾကတာအမွန္ပဲ။ ေတာင္ေပၚကကို မဆင္းခ်င္ေသးဘူး။

သီခ်င္းတေအးေအးနဲ႔ လုပ္ေတာ့ အလုပ္ေတြက ခပ္ျမန္ျမန္ၿပီးသြားတယ္လို႔ထင္ရတယ္။ ေနမင္းက ေတာင္ေပၚတက္ထိုင္ခ်င္ေနၿပီ။ မၾကာခင္ အမိုးအကာမရိွတဲ့ မြန္းတည့္ေနေအာက္မွာ သူတို႔ ေနပူလွမ္းခံရေတာ့မွာကို လ်စ္လ်ဴရွဴရင္းေတာင္ေအာက္ကို ျပန္ဆင္းဖို႔ အေတြးကို ပယ္ခ်လိုက္ၾကတယ္။

ရွားေစာင္းပင္နဲ႔ ေတာစံပယ္ပင္လား မသိရတဲ့ စံပယ္ပြင့္လို ခပ္ေမႊးေမႊး၊ ခပ္ေသးေသး အပင္ေလးေဘးမွာ ေက်ာက္တံုးကို အိပ္ယာလို သေဘာထားရင္း လွဲခ်လိုက္ၾကတယ္။ ေက်ာပိုးအိတ္ေတြကို ေခါင္းအံုးရင္းေပါ့။

အဲဒီေက်ာပိုးအိတ္ေတြထဲမွာ ေက်ာက္ခဲေတြပါတယ္။ ကြန္ပတ္စ္ေတြပါတယ္။ ေက်ာက္ထုဖို႔ တူပါတယ္။ ေျမပံုစာရြက္စာတမ္းေတြပါတယ္။ ေခါင္းအံုးလို မႏူးညံ့ေပမယ့္ သူတို႔ေက်နပ္တယ္။ ေက်ာေအာက္က ေက်ာက္တံုးဟာ ေမြ႔ယာလို ဇိမ္မက်ေပမယ့္ သူတို႔အတြက္ အသားက်တယ္။ အဆင္ေျပတယ္။ ဒီေလာက္ လြတ္လပ္ေအးခ်မ္းတဲ့ အရသာ ဘယ္မွာမ်ား ရႏိုင္မွာလဲ။

ေရဘူးက ေရေတြကို အရသာခံၿပီး ခပ္ျဖည္းျဖည္းေမာ့ေသာက္ၾကတယ္။ ဒီေရဟာ အခုအခ်ိန္မွာ ပက္(ပ)စီတခြက္ထက္တန္ဖိုးရိွတယ္။ ရင္ေအးသြားတာနဲ႔အမွ် သူတို႔ ဒီေန႔ လုပ္ရမဲ့တာဝန္ၿပီးသြားလို႔ စိတ္လက္ေပါ့ပါးေနတယ္။ ေျမပံုကိုျပည့္စံုေအာင္တင္ခဲ့ၿပီးၿပီ။ ေတာင္ေပၚမွာ လွဲအိပ္ရင္း ေနာက္ဆံတင္းစရာ အလုပ္မရိွ ဆိုတဲ့ စိတ္က ၾကည္ႏူးစရာေကာင္းလြန္းလို႔ ေတာင္တန္းႀကီးေတြကိုၾကည့္ရင္း သူရင္ခုန္လာမိတယ္။

သူ႔အေပၚမွာ စိုးမိုးထားတဲ့ အျပာေရာင္ေကာင္းကင္ႀကီးက လြတ္လြတ္လပ္လပ္ရိွလြန္းလို႔ တအ့ံတၾသနဲ႔ သူေငးေမာေနမိတယ္။ က်ယ္ျပန္႔လြတ္လပ္လိုက္ပံုမ်ား အားက်ေလာက္စရာပဲ။ မ်က္စိေထာင့္စြန္းမွာရိွတဲ့ တိမ္ျဖဴျဖဴတလိပ္က ေတာင္ထိပ္မွာ နားတယ္။ ေလပူေအး တခ်က္တိုက္ေတာ့ သူ႔စိတ္က အေပ်ာ္စိတ္ကေလး ဖ်တ္ကနဲ ႏုိးသြားတယ္။

ငွက္ကေလးေတြက စိုးစိုးစီစီ သီခ်င္းဆိုျပန္ေတာ့ အသံမေကာင္းဘဲ သီခ်င္းသိပ္ဆိုခ်င္တဲ့ သူ႔ပါးစပ္ကို လက္နဲ႔အသာပိတ္ထားလိုက္ရတယ္ေလ။ သူ႔ဘဝမွာ ဒါကို အေက်နပ္ဆံုးပဲ။ ဒီလို ၿငိမ္းခ်မ္းတဲ့ အေျခအေနကို အၾကည္ႏူးဆံုးပဲ။
မနက္ျဖန္ အိမ္ျပန္ရေတာ့မွာပါလား။

မခြဲစဖူး ပထမဆံုးအႀကိမ္ ညအိပ္ညေန အိမ္နဲ႔ခြဲရတဲ့သူ႔အဖို႔ ကြင္းဆင္းတဲ့ ပထမရက္ေတြမွာ ဘယ္လိုမွ ကိုယ့္စိတ္နဲ႔ကိုယ့္ကို အံဝင္ခြင္က် မျဖစ္တာေတြကို ျပန္ေတြးေနမိတယ္။ ဆက္တိုက္ႀကံဳလာတဲ့ ပင္ပန္းမွဳေတြကို သူခံႏိုင္ရည္မရိွခဲ့ဘူးဆိုတာ ဝန္ခံရဲပါတယ္။
တေန႔ တေန႔ အိမ္ကို ခိုးျပန္ဖို႔ သံုးႀကိမ္ထက္မနည္း စိတ္ကူးခဲ့မိတာ၊ လမ္းေတြ မမွတ္မိတတ္ေပမယ့္ ဘူတာရံုကိုသြားတဲ့လမ္းကို အေသအခ်ာ မွတ္ထားခဲ့တာ၊ အျပင္ထြက္ခြင့္ေပးတာနဲ႔ စာတိုက္ကိုေျပးၿပီး အိမ္ကုိ ေၾကးနန္းရိုက္ရတာ၊ အို- အမ်ားႀကီးပါပဲ။

ဒီခရီးတေလွ်ာက္မွာ အမွတ္ရဆံုးနဲ႔ မေမ့ႏိုင္ဆံုးက ဆရာ၊ ဆရာမတေတြရဲ့ မိဘရင္းတမွ် ေမတၱာ ေစတနာေတြပါပဲ။ အဲဒီ ေမတၱာတရားကပဲ သူ႔ရဲ့ ကေလးဆန္တဲ့ အိမ္ခိုးျပန္ခ်င္စိတ္ေတြကို ရိုက္ခ်ိဳးပစ္ခဲ့တာပါ။ ပါေမာကၡကိုယ္တိုင္ တေတာင္တက္ တေတာင္ဆင္း စနစ္တက် စာလုိက္သင္ေပးတာေတြဟာ အမွတ္တရ ေက်းဇူးတင္စရာေတြ ျဖစ္ေတာ့တယ္။ လူႀကီးေတြက ပင္ပန္းဆင္းရဲတဲ့ ဒဏ္ကိုခံႏိုင္ၿပီး သူက ဘာလို႔ မခံႏိုင္ရမွာလဲဆိုတဲ့ စိတ္နဲ႔ သူ႔မွာ ခံႏိုင္ရည္စြမ္းအားေတြ ရိွလာခဲ့ရတာပါ။

အေလ့အက်င့္ မရိွလို႔ ေတာင္ေတြေပၚ ေလးဘက္ေထာက္တက္ရတိုင္း “ငါ့ကို ထားခဲ့ၾကပါလို႔” တစာစာေအာ္ေနတဲ့သူ႔ကို ပင္ပန္းတာခ်င္း အတူတူ တေယာက္တလက္ ဆြဲထူသြားၾကတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြကိုလည္း သူ အၿမဲေအာက္ေမ့ေနေတာ့မွာပဲ။

ျဖဴစင္တဲ့ေမာင္ႏွမစိတ္မ်ိဳးနဲ႔ ေရမွ်တိုက္ခဲ့တာ၊ သူတို႔ေက်ာပိုးအိပ္ႀကိဳးေတြကို ဆြဲရင္း တရြတ္တိုက္လုိက္ခဲ့ရတာ၊ ဆူးေတြကို ဖယ္ရွင္းေပးရင္း ေခ်ာက္ကမ္းပါးႀကီးေတြကေန မီးရထားတြဲႀကီးလို လက္တြဲဆင္းၾကရတာ၊ ေမာေနရင္ သီခ်င္းေတြကို ရယ္စရာေကာင္းေအာင္ အသံဖ်က္ၿပီးဆိုရင္း ေပ်ာ္ရႊင္မွဳရေစတာ။ အားလံုး- အားလံုးကို သူ ေက်းဇူးတင္ ေက်နပ္ရပါတယ္။

သူ႔ ဒိုင္ယာရီအဖြင့္မွာ “ေတာင္ေတြကို တက္ၿပီး ေက်ာက္ေတြကို ေလ့လာရတာဟာ ပညာလည္းရတယ္၊ အနာလည္း ရတယ္” လုိ႔ ေရးမိတဲ့အတြက္ ေျခေထာက္ေတြ လက္ေတြမွာရိွတဲ့ ဆူးျခစ္ရာ၊ ေခ်ာ္လဲတဲ့ဒဏ္ရာ၊ အပူေလာင္ဖုေတြ၊ ေပါၿပဲတဲ့ ဒဏ္ရာေတြက အမွတ္တရေပါ့လို႔ ခပ္တိုးတိုးေျဖၾကတယ္။

ကြင္းဆင္းအမွတ္တရစာအုပ္ေလးတအုပ္မွာ “ေတာင္တန္းေတြကို ၾကည့္ၿပီး သင္မည္သို႔ခံစားရပါသနည္း” ဆိုတဲ့ ေမးခြန္းေအာက္မွာ ပင္ပန္းတဲ့စိတ္နဲ႔ စိတ္တိုစြာ “ဘူဒိုဇာနဲ႔ တိုက္ပစ္ခ်င္တယ္”လို႔ ေရးခဲ့မိတာေတြကို ေတြးမိေတာ့ ထိတ္လန္႔တၾကား နေဘးက ေတာင္တန္းႀကီးေတြကို လွမ္းၾကည့္မိတယ္။ သူတို႔ကေတာ့ ခြင့္လႊတ္ၿပံဳးကိုယ္စီနဲ႔ေလ။

ေဘးနားမွာ သူ႔လိုပဲ အေဝးကို ေငးေနတဲ့ တင္တင္က ကြင္းဆင္းတဲ့ပထမဆံုးညမွာပဲ “ကင္း”အကိုက္ခံရလို႔ “ကင္းဝင္ မင္းသမီး”လို႔အမည္ေျပာင္းသြားတာေတြကို ေတြးမိတိုင္း သူ အသံထြက္ၿပီး ရယ္မိတယ္။ ကြင္းဆင္းေတာ့မွ နာမည္ေတြေျပာင္းသြားတာမွ အမ်ားႀကီးပဲ။ သူတို႔ ေလ့လာေရးကြင္းဆင္းတာ ပင္ပန္းဆင္းရဲမွဳေတြ၊ ခက္ခဲၾကမ္းတမ္းမွဳေတြနဲ႔ခ်ည္း ႀကံဳခဲ့ရတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ျဖဴစင္တဲ့ေမတၱာတရားေတြ၊ ေႏြးေထြးတဲ့ ရိုင္းပင္းကူညီမွဳေတြ၊ လိွဳက္လွဲနက္ရိွဳင္းတဲ့ ေပ်ာ္ရႊင္မွဳေတြအျပင္ အဖိုးတန္တဲ့ နယ္ေျမဗဟုသုတေတြလဲ ရခဲ့ပါတယ္။

ေက်ာက္ဆည္ၿမိ့ဳေပၚမွာ စခန္းခ်စဥ္ ေရႊသာေလ်ာင္းေတာင္ေပၚမွာ ေလ့လာဖို႔ တာဝန္က်ခဲ့တာေတြ ျပန္ေတြးေတာ့ တေတာင္လံုးပိေတာက္၊ တေတာလံုးတမာေတြနဲ႔ ဖံုးေနတာေတြ လြမ္းမိေသးတယ္။ ပိေတာက္ပန္းေတြက နိမ့္နိမ့္ေလး။ လက္လွမ္းမီရံုေလး။

ဦးထုတ္ေပၚမွာ ပန္းေတြ အျပည့္ထုိးၿပီး ေတာင္ေပၚတက္ရတာ၊ ဘုရားဖူးေတြ ေစာင္းတန္းအလုိက္ တက္ေနတာကို ေငးၾကည့္ရင္း သူတို႔က မတ္ေပ့ဆိုတဲ့ ေတာင္ေၾကာတေလွ်ာက္က ကုတ္ကပ္တက္ေနရတာ၊ ေတာင္ေအာက္က သႀကၤန္သီခ်င္းသံ သဲ့သဲ့ၾကားတိုင္း ေတာင္ေအာက္ကုိ ေျပးဆင္းသြားခ်င္စိတ္ေတြ အႀကိမ္ႀကိမ္မ်ိဳခ်ပစ္ခဲ့ရတာေတြလည္း မေမ့ႏိုင္စရာပဲ။

ညေနခင္း မင္းရဲေျမွာင္မွာ ေရခ်ိဳးေတာ့ “ကာမင္း”ဝတၳဳထဲက ေကာ္ဒိုဗားညေနခင္းရဲ့ ဂြါဒါကြိဗာျမစ္ကမ္းေျခကို သတိရစရာ။ ကုလားေက်ာင္းရြာေလးကို ေရာက္ျပန္ေတာ့ စာေမွ်ာ္ခ်ိန္ညေနခင္း၊ သေဘာျဖဴတဲ့ကုလားေက်ာင္းရြာသူေတြနဲ႔ စကားလက္ဆံုက်ခဲ့ပံုေတြ၊ “ကင္း”ေၾကာက္တဲ့ည၊ သရဲေျခာက္တဲ့ည၊ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ စိတ္ဆိုးတဲ့ည၊ ေတာရဲ့အသံကို စိတ္လွဳပ္ရွားေပ်ာ္ရႊင္စြာ ၾကားရတဲ့ည၊ ဖေယာင္းတိုင္အလင္းေရာင္ေအာက္မွာ စာလုပ္ရတဲ့ည၊ သူ သေဘာက်တဲ့ မယ္ဇယ္ပင္ေအာက္မွာ မယ္ဇယ္ပြင့္ေတြက ေျမျပင္တခုလံုး ဝါထိန္ေနေအာင္ တျဖဳတ္ျဖဳတ္ေႄကြ…၊ သီခ်င္းေတြက လြင့္ပ်ံ ႔ေန- အို - အားလံုးဟာ လြမ္းစရာပဲ။

ေတာင္ထိပ္ကို ေနလံုးႀကီးေရာက္ၿပီ။ သူတို႔ေတာင္ေအာက္ျပန္ဆင္းဖို႔ အခ်ိန္တန္ၿပီ။
သူ ဒီေနရာကို မနက္ျဖန္မနက္ေစာေစာမွာ ဝါးဦးထုပ္ေလးေဆာင္းၿပီး ေက်ာက္တံုးေတြကို ထုဖို႔ ေရာက္လာေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး။ ေတာင္ေအာက္ေျခကေန ေတာင္ထိပ္ကို ေမာ့ၾကည့္ၿပီး “ျမင့္လုိက္တာကြာ”လို႔ ညည္းညဴသံ ၾကားရေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး။
ေေတာင္ၾကားလမ္းေလးအတုိင္း ေကြ႔ေကြ႔ေကာက္ေကာက္နဲ႔ စခန္းဆီျပန္ေနၾကတဲ့ ေက်ာင္းသားအုပ္စုေလးေတြကိုလည္း မင္းမနက္ျဖန္မွာ မေတြ႔ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ႏွဳတ္ဆက္ခဲ့ပါတယ္ ေတာင္တန္းႀကီးရယ္။

ေနာက္ဆံုးအေနနဲ႔ သူေတာင္းပန္ခ်င္ေနေသးတယ္။ ဒီခရီးတေလွ်ာက္မွာ သူ႔အမွားေတြ၊ အျပစ္ေတြ မသိစိတ္နဲ႔ပဲျဖစ္ျဖစ္ လုပ္ခဲ့မိမွာပါပဲ။ ေျပာမွားဆိုမွားရိွခဲ့ရင္၊ အျပဳအမူ အေနအထိုင္ မွားခဲ့ရင္ ဆရာ၊ ဆရာမေတြအားလံုးကို ခြင့္လႊတ္ဖို႔ သူေတာင္းပန္ခ်င္တယ္။

ၿပီးရင္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြကို ေတာင္းပန္ရမယ္။ သူစိတ္ဆိုးလြယ္တာ၊ စိတ္မရွည္ႏိုင္တာ၊ ဂ်ီက်တာ၊ အႏိုင္ယူတာေတြအတြက္ အားလံုးရဲ့ အဆံုးမွာ ဘူဒိုဇာနဲ႔ တိုက္ပစ္ခ်င္တယ္လို႔ ေျပာခဲ့ဖူးတဲ့ ေကာင္မေလးတေယာက္ကိုေရာ ေဟာဒီ ေက်ာက္ေတာင္ႀကီးေတြက ခြင့္လႊတ္ပါ့မလား။

တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္ပဲ ေတာင္ေပၚက ဆင္းလာၾကတဲ့ သူတို႔သံုးေယာက္ဟာ လယ္ကြက္ေတြကို ေထာင့္ျဖတ္ျဖတ္ရင္း ေတာင္ၾကားေလးထဲ တိုးဝင္သြားေနတယ္။ သူတို႔ကိုယ္ေပၚကို မြန္းတည့္ေနေရာင္ျခည္က ရက္ရက္စက္စက္ထိုးက်လို႔၊ တခါတခါ တိမ္တိုက္ႀကီးရဲ့ အရိပ္ေအာက္မွာ သူတို႔က တေရြ ႔ေရြ ႔မေမာတမ္း လမ္ေလွ်ာက္လို႔။
ငွက္တို႔ရဲ့ ေတးဆိုသံ - ဟုိး အေဝးႀကီးမွာ က်န္ခဲ့ၿပီ။ ေတာင္ေလတို႔ရဲ့ ျမဴးတူးသံ - တုိုးတိုးသဲ့သဲ့။ အားလံုးကို ေနာက္ခ်န္ထားခဲ့ေပပမယ့္ ဘယ္လိုအဓိပၸါယ္ေဖာ္ရမွန္းမသိတဲ့ ေဝဒနာတခုကိုေတာ့ ဘယ္သူမွ မသိေအာင္ တိတ္တဆိတ္ သူ ယူေဆာင္လာခဲ့ပါတယ္။

သူ ငယ္ငယ္က အေဖနဲ႔ အေမရဲ့ စကားဝိုင္းမွာ အေမ မၾကာခဏေျပာဖူးတဲ့ စကားေလးတခြန္းကို အခုအခ်ိန္မွာ သြားသတိရမိတယ္။ အေမက သိပ္ကို ေအးခ်မ္းတဲ့ အၿပံဳးကိုၿပံဳးရင္း “ဒီေတာင္ကို ေက်ာ္ႏိုင္လိုက္ၿပီ”တဲ့။ အေမ့ရဲ့ ညင္ညင္သာသာ စကားေအာက္မွာ အေမ့ကို ေငးၾကည့္ေနမိတာ။ အေမက ဘဝအခက္အခဲေတြကို “ေတာင္”ေတြနဲ႔တင္စားတယ္။ ေတာင္ေတြ တေတာင္ၿပီးတေတာင္ အေမ ေက်ာ္ျဖတ္ခဲ့ရမွာပဲ။ ဒါေပမယ့္၊ အေမက ဘယ္ေတာ့မွ အၿပံဳးမပ်က္ခဲ့ဘူး။

အခု အေမ့သမီးကလည္း ေတာင္ေတြကို တေတာင္ၿပီးတေတာင္ ေက်ာ္ျဖတ္ေနရတာပါပဲ။ အခုအခ်ိန္မွာေတာ့ ျမင္ရတဲ့ေတာင္ေတြ။ ေနာင္အခါက်ရင္ မျမင္ရတဲ့ေတာင္ေတြ တေတာင္ၿပီးတေတာင္ တက္လိုက္ ဆင္းလုိက္နဲ႔ေပါ့။ အဲဒီအခါ အေမ့လုိ အၿပံဳးမပ်က္ ခရီးဆက္ႏိုင္ဖို႔ သူႀကိဳးစားရမယ္ေလ။
ေတာင္ေတြကို တက္ရတာ ခက္ခဲတယ္၊ ၾကမ္းတမ္းတယ္၊ ဆူးေျငွာင့္ခလုတ္ေတြ ေပါတယ္၊ ဒါေၾကာင့္ ပင္ပန္းတယ္။
ဒါေပမယ့္ …… သူ ေပ်ာ္ပါတယ္ …..။


မိုးခ်ိဳသင္း

အျပည့္အစုံဖတ္မယ္...