tag:blogger.com,1999:blog-10392035597113839012024-02-20T10:33:45.280-08:00မိုးခ်ိဳသင္း မွတ္တမ္းMoe Cho Thinnhttp://www.blogger.com/profile/01337551043809985774noreply@blogger.comBlogger146125tag:blogger.com,1999:blog-1039203559711383901.post-58651643531830622242010-10-13T20:04:00.000-07:002010-10-13T20:18:57.769-07:00တူမေလးမ်ားနဲ႔ တလတာ..<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhCdBV7VW1k373UNgBVHufcfIeZXUfoH2rkxQY8g574-lkhb5mP90-Lc4vLjdpdf-BEuOHMmsOk-xSvm_wkhBdZC26MF2BBgtpaErM2u_JLrrE7I4-OedzEZfpwxDpE6APVeJdhZT31BboY/s1600/four+sisters.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5527734023139395522" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 320px; CURSOR: hand; HEIGHT: 240px; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhCdBV7VW1k373UNgBVHufcfIeZXUfoH2rkxQY8g574-lkhb5mP90-Lc4vLjdpdf-BEuOHMmsOk-xSvm_wkhBdZC26MF2BBgtpaErM2u_JLrrE7I4-OedzEZfpwxDpE6APVeJdhZT31BboY/s320/four+sisters.jpg" border="0" /></a><br /><div align="justify">စာမေရးျဖစ္တာ ၃လေလာက္ေတာင္ ရွိပါၿပီ။ တကယ္က ဘေလာ႔ေလးကို ခဏထားၿပီး ကိုယ္႔ဘ၀ရဲ႔ လိုအပ္ခ်က္ေတြကို လုံးပမ္းေနရတာလဲ ပါတယ္၊ အမေတြ တူမေတြဆီ ခရီးထြက္ေနရတာလဲ ပါပါတယ္။ ခရီးမထြက္ခင္ အရွိန္ယူေနလို႔ စာမေရးတာက တလ၊ ခရီးထြက္တာက တလ၊ ထြက္ၿပီး ျပန္လာလို႔ အေပ်ာ္ေတြ ကိုယ္ရွိန္သပ္ေနရတာက တလ ဆိုပါေတာ႔..။<br /><br />ကိုယ္ ခရီးသြားတာ မိသားစု ျပန္ဆုံၾကတာမို႔ အမေတြအျပင္ အပိုဆုေလးေတြ ျဖစ္တဲ႔ တူမေလးေတြနဲ႔ ဆုံခဲ႔ ေပ်ာ္ခဲ႔ရပါတယ္။ သူတို႔ေလးေတြနဲ႔ ဆုံရေတာ႔ ၀မ္းသာ ၀မ္းနည္းေပါ႔။ ၀မ္းသာတာကေတာ႔ အခုလို တစုတစည္းတည္း ဆုံဆည္းခြင္႔ရတာကို ၾကည္ႏူးမိတာပါ။ ၀မ္းနည္းတာကေတာ႔ သူတို႔ေတြရဲ႔ အခုလို ခ်စ္စရာအေကာင္းဆုံး အရြယ္ေလးေတြမွာ အနားမွာေနၿပီး သူတို႔ တိုးတက္လာတာေလးေတြ၊ အေလ႔အက်င္႔ေလးေတြ ေစာင္႔ၾကည္႔ အကဲခတ္ခြင္႔ မရတာကိုပါ။<br /><br />ကေလးေတြက ငယ္ငယ္တုန္းကနဲ႔ မတူေတာ႔ပါဘူး။ မယ္တတ္ပ ေလးေတြ ျဖစ္ေနၾကၿပီ။ အသက္ေတြက ၁၃ ႏွစ္၊ ၁၀ ႏွစ္ ႏွစ္ေယာက္ နဲ႔ ၈ ႏွစ္ တို႔ပါ။သူတို႔မွာ သူတို႔ဖာသာ သူတို႔ စီစဥ္ခ်င္တဲ႔ အၾကံေလးေတြနဲ႔..။ လူၾကီးေတြလို သီခ်င္းေတြကိုလဲ ေရြး ၾကိဳက္တတ္ၿပီ။ အ၀တ္အစားဆိုလဲ လွ မလွ ၾကည္႔တတ္ေနၿပီ။ ခ်ိဳခ်ိဳ ဒီလိုလုပ္ထားတာ လွတယ္၊ ဒါၾကီးနဲ႔ မလိုက္ဘူး လို႔ ေျပာတတ္ေနၿပီ။ သူတို႔ ခ်ိဳခ်ိဳကလဲ မလိုက္တာၾကီး ဆြဲဆြဲ ထုတ္လာလို႔ အလိုအေလ်ာက္ ၾကည္႔တတ္သြားရတာလဲ ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ ကိုယ္႔ရဲ႔ မလွတာ ျမင္ပါမ်ားေတာ႔ အလွကို ပိုခံစားတတ္သြားသလိုေပါ႔။</div><br /><br /><span id="fullpost"><br /><br /><div align="justify"><br />ကိုယ္ကလဲ သူတို႔ေလးေတြနဲ႔ ေနရတဲ႔အခ်ိန္မွာ ဒိတ္ေအာက္ေနၿပီ ဆိုၿပီး မေပါင္းသင္းမွာစိုးလို႔ သူတို႔အုပ္စုေနာက္ တေကာက္ေကာက္ လိုက္ေနပါတယ္။ သုံးေယာက္ေပါင္းေတာ႔ ေလာင္းေက်ာ္ လို႔ ဆိုၾကတာ တူမ၄ေယာက္၊ အေဒၚတေယာက္ - ၅ေယာက္ေပါင္းေတာ႔ ဘာမ်ား ေက်ာ္မလဲ မသိ။<br /><br />သူတို႔ ၾကိဳက္တဲ႔ သီခ်င္းေတြ လမ္းသြားရင္း ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ဆိုၾကေတာ႔ ကိုယ္႔မွာ လိုက္မဆိုတတ္လို႔ ျပံဳးေနရတယ္။ လိုက္ ေယာင္၀ါးဖို႔ေတာ႔ ၾကိဳးစားပါေသးတယ္။ ဒါေပမဲ႔ အလွမ္းက်ယ္ လို႔ အလယ္မွာ ျပဳတ္က်သြားတယ္။ ေလဒီဂါဂါ လို ဆတ္ကနဲ ဆတ္ကနဲ တြန္႔သြားတာမ်ိဳး သူတို႔သေဘာက်ၾကတာ ကိုယ္က ေဘးကေန ပါးစပ္ၾကီး ဟ ၿပီး ေငးရတယ္။ သူတို႔ တယ္လီဖုန္း ring tone က ေဘးဘီ ေဘးဘီ (baby baby) ဆိုၿပီး ဂ်က္စတင္ဘီဘာ အသံ ထည္႔ထားျပန္ေတာ႔ ကိုယ္႔မွာ ေဘးဘီ လွည္႔ၾကည္႔ရေသးတယ္။ ကိုယ္႔မ်ား ေဘးကပ္ခိုင္းေနသလား လို႔..။<br /><br />ကိုယ္က ေဟာလိ၀ုဒ္ ရွိတဲ႔ ျမိဳ႔မွာ ေနတယ္ဆိုေတာ႔ သူတို႔က စူးစမ္းခ်င္တဲ႔ မ်က္လုံးေလးေတြနဲ႔ ေမးၾကတယ္။ ခ်ိဳခ်ိဳ ရုပ္ရွင္မင္းသား ဘယ္သူနဲ႔ ေတြ႔ဖူးသလဲ တဲ႔။ ကိုယ္လဲ မနည္း ျပန္စဥ္းစားရတယ္။ ဒီဦးေႏွာက္ၾကီးက စဥ္းစားစမ္း စဥ္းစားစမ္း ဆိုၿပီးေတာ႔..။ ေနာက္ေတာ႔ တခါေတြ႔ဖူးတဲ႔ Wesley Snipes လို႔ ေျပာလိုက္ေတာ႔ မ်က္ေမွာင္ေလးေတြ ကုတ္ၿပီး စဥ္းစားလိုက္ၾကတာ..။ ၿပီးမွ အဲဒါ ဘယ္ဒူၾကီးလဲ တဲ႔..။ ငါ႔ႏွယ္ မေျပာလိုက္မိရင္ အေကာင္းသား လို႔ ျဖစ္မိတယ္။<br /><br />ကိုယ္႔အျဖစ္က တခါ ၾကားဖူးတဲ႔ ဇာတ္လမ္းေလးလို ျဖစ္ေနပါၿပီ။ ရြာကို သြားလည္ေတာ႔ ရြာကလူေတြက ဘယ္မွာေနလဲ ေမးေတာ႔ ရန္ကုန္ လို႔လဲ ဆိုေရာ ဒါဆို ေက်ာ္ဟိန္းၾကီးနဲ႔ ခင္မွာေပါ႔ တဲ႔။ သူတို႔က ရန္ကုန္ဆိုတာ ရြာေလးတခုလို တေယာက္နဲ႔တေယာက္ သိ၊ ဟင္းေတြ ဖလွယ္စား၊ ေက်ာ္ဟိန္းၾကီးနဲ႔ ေဂြလိွမ္႔ဖက္္ ေလာက္ ရင္းႏွီးတယ္ ထင္ေနတာေလ..။ အခုလဲ တူမေတြက သူတို႔ ၾကိဳက္တဲ႔ အဆိုေတာ္ေတြ ဟိုလူ႔ ေတြ႔ဖူးလား၊ ဒီလူနဲ႔ သိလား ေမးၾကေတာ႔ ကိုယ္႔မွာ သင္႔သလို ေျဖေနရတယ္။<br /><br />ေခါင္းညိတ္ ေခါင္းခါ လုပ္ရတာလဲ လည္ပင္းေလ႔က်င္႔ခန္း လုပ္လိုက္ရသလို ျဖစ္သြားတယ္။ ဥပမာ Hannah Montana ကို ေတြ႔ဖူးသလား ေမးရင္ ကိုယ္လဲ ဘာျပန္ေျဖရမယ္ မသိလို႔ စဥ္းစားေနတုန္း မ်က္လုံးေလးေတြ ၀ိုင္းၿပီး ကုိယ္႔ကို ေမာ႔ၾကည႔္ေနၾကတာ။ ကိုယ္လဲ တခါေတာ႔ ေတြ႔ဖူးတယ္ လုပ္လိုက္ရင္ ဘယ္လိုေနမလဲ ေတြးမိတာနဲ႔ ေတြ႔ဖူးတယ္ ေျပာလိုက္ရင္ပဲ အိုးးး ခ်ိဳခ်ိဳ ကံေကာင္းလိုက္တာ တဲ႔။ ကိုယ္႔လည္ပင္းကို သူတို႔လက္ကေလးေတြနဲ႔ တြဲခိုထားတတ္တယ္။<br /><br />ေနာက္တေန႔က်ေတာ႔ ဒီေမးခြန္းကိုပဲ ထပ္ေမးၾကျပန္ပါေရာ..။ ကိုယ္လဲ မေန႔က ေျဖထားတာ ေမ႔သြားၿပီ။ ဘယ္တေယာက္ကို ေတြ႔ဖူးထားတယ္ ေျပာမိၿပီး ဘယ္တေယာက္ေတာ႔ မေတြ႔ဖူးဘူး လုပ္ထားမိလဲ မမွတ္မိေတာ႔ဘူး။ “ခ်ိဳခ်ိဳက Miley Cyrus နဲ႔ ေတြ႔ဖူးတယ္ေနာ္” လာလုပ္ေတာ႔ “ဘယ္တေယာက္လဲ၊ ေတြ႔ဖူးဖို႔ ေနေနသာသာ၊ ၾကားေတာင္ မၾကားဖူးပါဘူး” လို႔ အတင္း ခံျငင္း ေနတာေလ..။ တကယ္က Hannah Montana နဲ႔ Miley Cyrus က တေယာက္တည္းဆိုတာ ကိုယ္မွ မသိဘဲ။ ကိုယ္႔မွာ သူတို႔နဲ႔ ေပါင္းတာ မွတ္စုၾကီးတအုပ္နဲ႔ လမ္းသြားရမလို ျဖစ္ေနၿပီ။<br /><br />ခရီးသြားရင္း ကားေပၚမွာ သီခ်င္းနားေထာင္ဖို႔ နားၾကပ္ေလးတဖက္ကို ကိုယ္႔နားထဲ လာထည္႔၊ တဖက္ကို သူ႔နားထဲ ထည္႔ အတူ နားေထာင္ၾကတယ္။ ၾကိဳက္တဲ႔ သီခ်င္းဆိုရင္ မ်က္လုံးေလးေတြပါ လိုက္ျပံဳးၿပီး ေကာင္းတယ္ေနာ္၊ ေကာင္းတယ္ေနာ္ .. နဲ႔ ေမးေျပာ ေျပာၾကတယ္။ ခ်ိဳခ်ိဳ နားေထာင္ဖူးသလား တဲ႔၊ ကိုယ္႔မွာ ေန႔တိုင္း စာေမးပြဲ အစစ္ခံရတဲ႔သူလို ျဖစ္ေနေတာ႔တာပါ။ အင္း ၾကားဖူးတယ္ တို႔၊ အင္း နားေထာင္ဖူးသလိုပဲ တို႔ တလွည္႔စီ လုပ္ေနရတယ္။ တကယ္က ခ်ိဳခ်ိဳက စႏၵယားလွထြတ္ရဲ႔ ခ်စ္တဲ႔သူငယ္ေလ..ကို နားေထာင္ေနတာေဟ႔..။<br /><br />သူတို႔ ေရကူးေတာ႔ ကိုယ္လဲ ေရာေယာင္ ေရထဲ ဆင္းရျပန္တယ္။ တကယ္က ကိုယ္လဲ ေခြးကူးေလာက္ေတာ႔ ျဖစ္ပါတယ္။ ေရကူးရင္း အသက္မရွဴတတ္တာေလး တခုပါပဲ။ အဲဒါကို ဆရာမၾကီး ေလးေယာက္က ၀ိုင္းသင္ေပးၾကပါတယ္။ အငယ္ဆုံးေလး မာယာက အသင္ဆုံးပါ။ “ဟိုဖက္ကို ကူး၊ ဒီဖက္ကို ကူး၊ မာယာ႔ဆီကို ကူးလာခဲ႔” ဆိုၿပီး လက္ညိွဳးတေခ်ာင္း နဲ႔ ညႊန္ၾကားတာပါ။ “သမီး၊ ခ်ိဳခ်ိဳ ေမာေနၿပီ၊ မကူးႏိုင္ေတာ႔ဘူး” ဆိုေတာ႔ “ဒါဆို ေဘဘီကန္မွာ သြားကူး” တဲ႔။ ဒဏ္ေပးပါတယ္။ ေဘဘီကန္ဆိုတာ ကေလး လက္ေတာက္ေလာက္ေလးေတြ ကူးတဲ႔ ကန္ကို ေျပာတာပါ။<br /><br />အခုေတာ႔ ငယ္ေသးလို႔ ထင္ပါရဲ႔။ တျခားလဲ စိတ္၀င္စားစရာ မရွိေသးေတာ႔ စာေတြလဲ လိုက္ႏိုင္ၾကတယ္။ ေက်ာင္းစာလဲ လုပ္၊ ျမန္မာစာလဲ ဖတ္ေပါ႔။ ေရႊေသြးေတြ အသံထြက္ၿပီး သူတို႔ ဖတ္ျပတာကို ေဘးကေန ဟင္းပြဲျပင္္ရင္း နားေထာင္ရတယ္။ ညက်ရင္ လူၾကီးေတြကို ရွိခိုးၿပီးမွ အိပ္တာကို ၾကည္႔ၿပီး ၾကည္ႏူးရတယ္။ မိုးပြင္႔ေလးက ျမန္မာစာကို ကြန္ပ်ဴတာနဲ႔ ရိုက္တတ္ေအာင္ ၾကိဳးစားၿပီး တလုံးခ်င္း ရိုက္ေနတာေတြ႔ရင္ စိတ္ခ်မ္းသာမိတယ္။<br /><br />မေအးရဲ႔ သမီးေတြ ျဖစ္တဲ႔ မိုးပြင္႔ နဲ႔ မိုးဥက ေရာက္တာ မၾကာေသးေပမဲ႔ အဲဒီ ႏိုင္ငံသားေတြ ေျပာတဲ႔ ဒတ္ခ်္ ဘာသာစကားကို ကေလးဆိုေတာ႔ အတတ္ျမန္ၾကတယ္။ စျႏၵာနဲ႔ မာယာကလဲ ျပန္သင္ေပးေတာ႔ ပို ျမန္တယ္။ မာယာတို႔ ညီအမကလဲ ျမန္မာလို ေျပာတတ္ေပမဲ႔ မိုးပြင္႔တို႔နဲ႔ ညီအမခ်င္း ေျပာေတာ႔ ပိုႏွဳတ္သြက္တာေပါ႔။ သူတို႔အခ်င္းခ်င္းလဲ ဒတ္ခ်္လို ေျပာေျပာ ေနတတ္လို႔ ညီအမေလးေယာက္ဆုံရင္ ျမန္မာလိုပဲ ေျပာရမယ္ လို႔ ေျပာထားရတယ္။ သူတို႔ကသာ ကေလးေတြဆိုေတာ႔ တတ္လြယ္ၾကတာ ကိုယ္တို႔လူၾကီးေတြ အဖို႔မွာေတာ႔ အေတာ္ခက္တာပါ။<br /><br />လူၾကီးေတြ ခက္တယ္ဆိုလို႔ အပြင္႔နဲ႔ ဥ တို႔အေမ ကိုယ္႔အမ မေအး ရဲ႔ ဘာသာစကား ေလ႔လာ လိုက္စားပုံေလး ေျပာပါရေစအုံး။ မေအးက ကိုယ္႔လိုပဲ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ေနတတ္သူပါ။ သူလဲ ဒီႏိုင္ငံ ေရာက္လာေတာ႔ ေရာက္စ မို႔ သူသိသေလာက္ေလးနဲ႔ လူတိုင္းကို ေဖာ္ေဖာ္ေရြေရြ အင္မတန္ ႏွဳတ္ဆက္ခ်င္တာ။ ဒတ္ခ်္ေတြက တေယာက္နဲ႔ တေယာက္ ႏွဳတ္ဆက္ရင္ “ဒါ႔” လို႔ ႏွဳတ္ဆက္တတ္သတဲ႔။ တခါတခါက်ရင္ “ဟိန္” လို႔ ႏွဳတ္ဆက္ျပန္ေသးသတဲ႔။ တကယ္က “Hey..” ျဖစ္မွာပါ။ ဒတ္ခ်္ အသံထြက္နဲ႔ဆိုေတာ႔ အသံတမ်ိဳး ျဖစ္ၿပီး မေအးက ဟိန္ လို႔ပဲ ၾကားသတဲ႔။ သူက အဲဒီ ၂ခုေတာ႔ အေသမွတ္ထားတာပါ။<br /><br />တေန႔ေတာ႔ သူက ကေလးေတြ ေက်ာင္းသြားၾကိဳရင္း လမ္းမွာ မိုးဥေလး ရဲ႔ သူငယ္ခ်င္းရဲ႔ အေမနဲ႔ လမ္းမွာ ဆုံတယ္ တဲ႔။ အျမဲ ေက်ာင္းၾကိဳေနက်မို႔ တေယာက္နဲ႔ တေယာက္ မ်က္မွန္းတန္းၿပီး မွတ္မိေနတာေပါ႔။ ဒါနဲ႔ မေအးက ခပ္ေ၀းေ၀းကတည္းက သူတို႔ေတြလို “ဒါ႔” လို႔ ႏွဳတ္ဆက္ပစ္လိုက္မယ္ လို႔ အားခဲထားသတဲ႔။ ႏွဳတ္ကလဲ အစမ္း ရြတ္ေနမိတာေပါ႔။ အနီးလဲ ေရာက္ေရာ အဲဒီ အမ်ိဳးသမီးက မေအးကို ျပံဳးၿပီး သူက အရင္ “ဟိန္” လို႔ ႏွဳတ္ဆက္လိုက္တာ မေအးလဲ ေယာင္ၿပီး “ဒိန္” လို႔ အသံအက်ယ္ၾကီး ျပန္ႏွဳတ္ဆက္လိုက္မိတာ .. တဲ႔။<br /><br />တကယ္က “ဒါ႔” လို႔ ေျပာမယ္ မွန္းထားတာ ဟိုဖက္က “ဟိန္” လိုက္ေတာ႔ သူလဲ “ဒိန္” ျဖစ္သြားရတာပါ။ ဒါေတာင္ ဒိန္ ကို ရုိးရိုး မေျပာဘဲ ေယာင္ၿပီး အက်ယ္ၾကီး <span style="color:#ffcc33;">ဒိန္</span> မိေတာ႔ ဟိုမိန္းမၾကီးလဲ လန္႔သြားတယ္ ထင္ပါရဲဲ ႔။ သုတ္သုတ္ သုတ္သုတ္ နဲ႔ လစ္ေတာ႔တာပဲ တဲ႔။ ျဖစ္မွ ျဖစ္ရေလ၊ ဘယ္႔ႏွယ္ဟာၾကီးပါလိမ္႔ လို႔ ထင္ရွာမွာပဲ။<br /><br />ဒါနဲ႔ ကိုယ္လဲ အမလုပ္သူရဲ႔ သင္ခန္းစာယူၿပီး ဥေရာပ ခရီးစဥ္တေလွ်ာက္လုံး ဘယ္သူ႔ကိုမွ ႏွဳတ္ဆက္ဖို႔ မၾကိဳးစားေတာ႔ဘူး။ လူတိုင္းကို ျပံဳးျပံဳး ျပံဳးျပံဳး နဲ႔ ေမးေလးထိုး ႏွဳတ္ဆက္လိုက္၊ လက္ကေလး ျပ ႏွဳတ္ဆက္လိုက္သာ အသံတိတ္ လုပ္ခဲ႔ပါတယ္။<br /><br />တလတာ ခရီးဆိုေပမဲ႔ တသက္တာ ေမ႔မရေအာင္ ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ႔႔ပါတယ္။<br /><br /><strong>မိုးခ်ိဳသင္း</strong></div><br /></span>Moe Cho Thinnhttp://www.blogger.com/profile/01337551043809985774noreply@blogger.com67tag:blogger.com,1999:blog-1039203559711383901.post-56306357967412439432010-06-15T21:36:00.000-07:002010-06-15T21:44:41.313-07:00စာသင္ျခင္း<div align="justify">အခု ဒီမွာ ေႏြရာသီ ေရာက္လာၿပီဆိုေတာ႔ ထုံးစံအတိုင္း ပူ စ ျပဳၿပီေပါ႔။ ပူေတာ႔ ေနလို႔ ထိုင္လို႔ မေကာင္းဘူး။ လင္းေတာ႔ လင္းခ်င္းပါရဲ႔၊ ဒါေပမဲ႔ အိုက္တယ္။ ကိုယ္က ဒီမွာ ေႏြဦးရာသီကို သေဘာက်တယ္။ ရာသီဥတုလဲ ေကာင္း၊ ေနေရာင္ျခည္လဲ ေကာင္းေကာင္းရလို႔ပါ။ ပန္းေတြလဲ ပြင္႔ၾကတာမို႔ ျမင္ျမင္သမွ် ႏွစ္သက္မိတယ္။<br /><br />ငယ္ငယ္တုန္းက ေႏြရာသီဆိုရင္ ေက်ာင္းပိတ္တာမို႔ ေပ်ာ္စရာအေကာင္းဆုံးေပါ႔။ ကေလးဆိုေတာ႔ ေႏြရာသီကိုသာ ေမွ်ာ္မိတာပဲ။ ေက်ာင္းတက္ရတဲ႔အခ်ိန္ေတြမွာ မနက္ေစာေစာ ေက်ာင္းတက္ဖို႔ ႏိွဳးရသေလာက္ ေႏြရာသီ ေက်ာင္းပိတ္ရက္က်ရင္ေတာ႔ အေစာၾကီး အလိုလုိ ႏိုးေနတတ္တယ္။ ေဆာ႔ဖို႔ ကစားဖို႔ ရယ္ဒီပဲ ဆိုသလိုေပါ႔ဲ။ ဒါကလဲ ၇တန္းေလာက္အထိပါပဲ။<br /><br />၈တန္း ေက်ာင္းပိတ္ရက္ကစ ၿပီး ကိုယ္တို႔ အေမ႔ေက်ာင္းကို စ လုိက္ရပါတယ္။ အေမ႔ေက်ာင္းဆိုတာ အေမဖြင္႔ထားတဲ႔ မူၾကိဳေက်ာင္းေလးပါ။ အဲဒီေက်ာင္းေလးကို အေမနဲ႔အတူ လိုက္သြားရၿပီး အေမစာသင္တာ ကူလုပ္ ကူ၀ိုင္းၿပီး ကေလးေတြကို စာသင္ေပး၊ သီခ်င္းဆို သင္ေပးရတာ..။ ကေလးေတြက ေက်ာင္းၾကီး မတက္ခင္ မူၾကိဳကေလးေတြ ဆိုေတာ႔ ကူထိန္းရင္း ကိုယ္ပါ ေရာေဆာ႔တဲ႔အခါလဲ ေဆာ႔ေပါ႔။<br /><br />အေမက မိဘကို ကူလုပ္ရင္း ဘ၀ကိုလဲ နားလည္ေအာင္္၊ လူေတြနဲ႔လဲ ဆက္ဆံတတ္ေအာင္၊ ေက်ာင္းပိတ္ထားခ်ိန္မွာ စိတ္လဲ မေလေအာင္ ၈တန္းေက်ာင္းပိတ္ရက္က စၿပီး ကိုယ္တို႔ ညီအမတေတြ အေမ႔ေက်ာင္းလိုက္ရေတာ႔တာပဲ။ အစမွာေတာ႔ ပ်င္းတယ္။ မလိုက္ခ်င္ဘူး။ ေနာက္ေတာ႔ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ စာသင္ရတာလဲ စိတ္၀င္စားၿပီး ေပ်ာ္လာတယ္။ ကေလးေတြနဲ႔ ေနရတာ၊ သူတို႔ တိုးတက္မွဳေလးေတြ ေစာင္႔ၾကည္႔ရတာ၊ သူတို႔ ျဖဴစင္မွဳေလးေတြ သေဘာက်မိတာ အစုံေပါ႔။</div><br /><br /><span id="fullpost"><br /><div align="justify">ကေလးေလးေတြကို ေပါင္ေပၚမွာ ေပြ႔ခ်ီၿပီး သူတို႔လက္ေသးေသးေလးေတြေပၚ ထပ္ကိုင္ရင္း ၀လုံး ၀လုံး လို႔ဆိုၿပီး ၀ိုင္း၀ိုင္း ေရးတတ္ေအာင္ အတူတူ ေရးရတယ္။ အေဖ႔ရဲ႔ “မမ၀၀ ထထက” ကဗ်ာသင္ရင္ ပုံေဖာ္စရာမလုိဘဲ ကိုယ္႔ကိုၾကည္႔ၾကည္႔ၿပီး သူတို႔ ဆိုၾကတယ္။ “ေနလုံးနီနီ ညေနေစာင္းေတာ႔ အေမ႔ေက်ာင္းကို သြားရမယ္” လို႔ ဟန္ပန္ အမူအရာေလးနဲ႔ ဆိုရတာကို သေဘာက်တယ္။ “မနီကေလး ဘာေတြသင္၊ စာေရးစာဖတ္သင္..” ဆိုတာ အေဖက ကိုယ္တို႔ ညီအမတေတြကို စပ္ခဲ႔တာမို႔ အဲဒီကဗ်ာေလးေတြ ျပန္သင္ေပးရတာ ေပ်ာ္တယ္။<br /><br />ကေလးေတြက မပီကလာ ပီကလာ နဲ႔ ေခၚတာက ဆရာမ မိုးခ်ဳပ္သင္း တဲ႔။ “ခ်ိဳ” ပါ ဆိုတာ ေျပာမရ။ ဘယ္႔ႏွယ္ ငါ႔နံမည္ လွတပတမွာ မိုးၾကီးစုန္းစုန္းခ်ဳပ္ သလို ျဖစ္ရပါလိမ္႔ လို႔..။ တခ်ိဳ႔က တရုတ္ကေလးေတြမို႔ “သင္း” ကို “တင္း” လုပ္ခ်င္ေသးတယ္။ သူတို႔အသံေလး နားေထာင္ၿပီး ရီရ အေမာေျပရတာေပါ႔။<br /><br />သတ္ပုံစစ္လို႔ ရရင္ ကိုယ္က သူတို႔ထက္ေတာင္ ေပ်ာ္မိေသးတယ္။ တခ်ိဳ႔ကေလးေတြက သူတို႔ စာရလို႔ ကိုယ္ေပ်ာ္တာကို သေဘာက်ၿပီး စာေတြေတာင္ ၾကိဳးစားလို႔..။ ဂဏန္းေတြမ်ား တြက္လိုက္တာ တကုံးကုံးနဲ႔..။ ႏွပ္ေခ်းကို လက္ခုံနဲ႔ သုတ္လိုက္၊ ကိုယ္႔ကို ေမာ႔ၾကည္႔လိုက္၊ တြက္လိုက္ နဲ႔..။ ကိုယ္ကလဲ အမွန္အရွည္ၾကီး ျခစ္ေပးလိုက္တာ..။<br /><br />ဒါနဲ႔ အရွိန္ရၿပီး အေမ႔ေက်ာင္းတင္မက၊ အိမ္မွာပါ စာေတြ သင္ေတာ႔တယ္။ အိမ္မွာ စာသင္တာကေတာ႔ အိမ္မွာ လာကူတဲ႔ ရြာက ညီမေတြကိုပါ။ သူတို႔ရြာကို စာေရးရင္ အဆုံးသတ္မွာ ေတာ္ေသၿပီ လို႔ ေရးထားတာကို “ေသ”မွာ ၀စၥႏွစ္လုံးေပါက္ ထည္႔မွ မွန္ေတာ႔မေပါ႔ လို႔ မင္နီနဲ႔ ျဖည္႔ပစ္လုိက္တာမ်ိဳး ဆရာလုပ္တတ္တယ္။ တခါတေလမ်ား စာမရရင္ မင္နီနဲ႔ ျပင္ပစ္တာ စာအုပ္မွာ ရဲပေတာင္းခတ္လို႔..။ ပညာစြမ္းျပတယ္ ေျပာရမွာေပါ႔။<br /><br />ခင္မ ဆိုတဲ႔ ညီမတေယာက္ကေတာ႔ သတ္ပုံစစ္ေတာ႔မယ္ဆိုရင္ သူ႔လက္မွာ ကူးၿပီး မွတ္ထားတယ္။ ကိုယ္က အစက မသိဘူး၊ ခပ္တည္တည္နဲ႔ သတ္ပုံေခၚေနတာ။ မီးရထား စီးလာပါ၊ အလကား မစီးရ တို႔ဘာတို႔ေပါ႔။ သူက ဆံပင္ကြယ္ၿပီး လက္ဖ၀ါးက စာေတြကို ခိုးၾကည္႔ၿပီး ေရးေနတာေလ။ မွန္လွခ်ည္လား ေအာက္ေမ႔လို႔ လက္ဖ၀ါး ျပပါအုံး ဆိုေတာ႔ ရီေနတယ္။ တံေတြးနဲ႔ ၾကိတ္ဖ်က္ေသးတယ္။ မမီဘူး။ ဆရာမ မိသြားတာေပါ႔။<br /><br />ကိုယ္က ခိုးခ်လို႔ ဆူပူ ၾကိမ္းေမာင္းလဲ ခင္မ က ရီေနတာပါ။ စိတ္မဆိုးပါဘူး။ လိုက္လဲ လိုက္တဲ႔ ဆရာ တပည္႔ပဲ။ ကိုယ္႔အမေတြကေတာ႔ ကိုယ္တို႔ညဖက္ စာသင္ဖို႔ ျပင္ဆင္ေနၾကၿပီဆိုရင္ အိမ္ေပၚတက္ေျပးၾကတယ္။ နားေအးပါးေအး လြတ္ရာေျပးၾကတဲ႔ သေဘာေပါ႔ဲ။ ခိုးခ်ရင္ ကိုယ္က ဆူ၊ သူက ရီနဲ႔ မုန္႔လုံးစကၠဴကပ္ေနလို႔ေလ..။ ဟိုတေယာက္ကလဲ စာရေတာင္ ခိုးေတာ႔ ကူးလိုက္ရမွ.. ဆိုတာမ်ိဳး။<br /><br />“ခင္မရယ္၊ နင္ကလဲ နင္ပဲ၊ ဘာလို႔ သူမၾကိဳက္တာ ခိုးခ်ရသလဲ၊ မသင္ခ်င္လဲ မသင္ပါနဲ႔ေတာ႔” လို႔ အမေတြက ေျပာၾကလဲ ခင္မက သင္ခ်င္တာပါပဲ။ အင္မတန္ ၾကိဳးစားခ်င္စိတ္၊ စာတတ္ခ်င္စိတ္ ရွိပါတယ္။ ဒီလုိနဲ႔ သူလဲ ရည္းစားစာ ကို သတ္ပုံမွန္မွန္နဲ႔ ေရးတတ္သြားၿပီး ေယာက်ာၤးရသြားမွပဲ ကိုယ္တို႔စာသင္တာ တခန္းရပ္ေတာ႔တာ..။ သူၾကိဳးစားေနတာ ဒါေၾကာင္႔ကိုး။<br /><br />ဒီလိုနဲ႔ လုပ္ငန္းခြင္ထဲေရာက္၊ ေရျခားေျမျခားေရာက္နဲ႔ စာသင္ခန္းေလးနဲ႔ အလွမ္းကြာသြားတယ္။ ဟိုးတေလာက ကိုယ္တို႔ေနတဲ႔ျမိဳ႔မွာ ျမန္မာကေလးေလးေတြကို အခမဲ႔ ျမန္မာစာ သင္ေပးၾကမယ္ဆိုၿပီး လူၾကီးေတြက စီစဥ္ၾကေတာ႔ ကိုယ္တို႔လဲ ကိုယ္တတ္ႏိုင္တဲ႔ဖက္က ၀ိုင္း၀န္းၾကတာေပါ႔။ ရန္ကုန္မွာ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာမ လုပ္သက္ရင္႔ခဲ႔တဲ႔ မာမားနဲ႔ အတူ သားအမိႏွစ္ေယာက္ တနဂၤေႏြေန႔တိုင္း ကေလးေတြကို ျမန္မာစာ သြားသင္ၾကပါတယ္။<br /><br />ဒီမွာက ကေလးေတြက ျမန္မာလိုစကားေျပာတဲ႔ အသိုင္းအ၀ိုင္းမွာ ၾကီးျပင္းရတာမဟုတ္ေတာ႔ သူတို႔ကို ကိုယ္႔ဘာသာစကားတခုကို စိတ္၀င္စားလာေအာင္၊ ေျပာခ်င္၊ ေရးခ်င္လာေအာင္ ဆရာမေတြအားလုံး တိုင္ပင္ေဆြးေႏြးၿပီး သင္ၾကတာပါ။ ရန္ကုန္မွာ သင္ရတာနဲ႔ မတူပါဘူး။ လူၾကီးမိဘ ဆရာသမားကို ရုိေသေလးစားဖို႔ ဂါရ၀တရားလဲ ေျပာျပ သင္ျပရတယ္။ နားေထာင္က်င္႔ ေျပာက်င္႔ရေအာင္ ကဗ်ာေတြ၊ ပုံျပင္ေလးေတြလဲ ဆုိျပ၊ ေျပာျပရတယ္။<br /><br />ကေလးေတြက စိတ္ပါ၀င္စားၾကပါတယ္။ စကားလဲ နားေထာင္တယ္။ အိမ္စာလဲ မွန္မွန္ လုပ္လာၿပီ။ ဆရာမကို ေျပာရင္လဲ ျမန္မာလို ၾကိဳးစားၿပီး ေျပာၾကတယ္။ တခ်ိဳ႔မိဘေတြက ျမန္မာလို အိမ္မွာ အျမဲေျပာေနတဲ႔ကေလးမ်ားဆိုရင္ေတာ႔ စကားေျပာရာမွာ သိပ္အခက္အခဲ မရွိဘူး။ ပိုသြက္သြက္ ေျပာႏိုင္တာေပါ႔။ ကိုယ္တို႔ကလဲ ျမန္မာလိုပဲ ေျပာၿပီး သင္တာပါ။ ဘာသာစကားတခုဆိုတာ တတ္ထားရင္ အက်ိဳးမ်ားတာပဲ မဟုတ္လား။<br /><br />အဲဒီမွာ သင္တာနဲ႔ ယူတာ ကြဲလြဲတာေလးေတြကို ေျပာျပခ်င္ေသးတယ္။ ပထမဆုံးေန႔မွာပဲ ၀လုံး သင္တယ္။ ေနာက္ ထဆင္ထူး သင္လိုက္တယ္။ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ႔ ကိုယ္တို႔မိတ္ေဆြ ကေလးအေဖက သူ႔ကေလးကို ေမးပါသတဲ႔။ သားသားဆရာမက ဘာသင္လိုက္သလဲ လို႔..။ ကေလးက ျပန္ေျဖတယ္။ ႏို႔ ႏို႔ တဲ႔..။ ျမတ္စြာဘုရား..။ ကိုယ္သင္လိုက္တာ ထဆင္ထူး သင္လိုက္တာပါ။ ကေလး အျမင္ စူးရွလြန္းတယ္။<br /><br />ေနာက္တခါေတာ႔ ကေလးေတြကို ယပက္လက္ သင္လိုက္ပါေရာ..။ ကေလးေတြ အေဖကလဲ ေမးျပန္ပါေရာ။ ဒီတခါေတာ႔ ကေလးက ျမန္မာလို ဘယ္လို ေျပာရမယ္ မသိလို႔ သူ႔တင္ပါးကို ပုတ္ၿပီး ေျပာပါတယ္။ အဲဒါ ယပက္လက္ တဲ႔။ ကေလးမိဘေတြနဲ႔ မိတ္ေဆြေတြျဖစ္ေနလို႔ သာေပါ႔၊ ႏို႔မို႔ဆို ခ်ိဳသင္း ဘာေတြ သင္ေနပါလိမ္႔ ျဖစ္မွာ..။ ကေလးေတြက သူတို႔အျမင္နဲ႔ တြဲမွတ္ထားၾကတာပါ။ လန္႔ေလာက္ပါေပတယ္။<br /><br />သူတို႔က အဂၤလိပ္စာကို ပိုအားသန္တာမို႔ ျမန္မာအကၡရာေတြကို အဂၤလိပ္လို တြဲမွတ္ေသးတယ္။ ဒေဒြးကို three 3 တဲ႔။ “အ”ကို thirty two 32 တဲ႔။ င ကို C စီ တဲ႔။ ဓ ကို Q တဲ႔။ သူတို႔မွတ္ထားတာေလးေတြက ခ်စ္စရာေလး။<br /><br />ေနာက္ၿပီး သူတို႔ကို ကိုယ္ ျမင္ေတြ႔ေနရတဲ႔ နီးစပ္တဲ႔ အရာေတြကို ျမန္မာလို႔ ေခၚပုံေခၚနည္း သင္ရေသးတယ္။ ဥပမာ လက္မ ကိုျပၿပီး ဒါကို လက္မ လို႔ ေခၚတယ္၊ လက္ညိွဳးကို ေထာင္ၿပီး ဒါကေတာ႔ လက္ညိွဳး ေပါ႔။ လက္ခလယ္က်ေတာ႔ ကိုယ္ကလဲ လက္ခလယ္တခုတည္း ေထာင္ၿပီး ဒါ ဘာလဲ ဆိုေတာ႔ Oh My God!!! တဲ႔။ ကေလးေတြ အကုန္လုံး ၀ိုင္းေအာ္ၾကပါေရာ။ ဆရာမလဲ ေၾကာက္လန္႔ၿပီး လက္ကို အျမန္ရုတ္လိုက္ရပါတယ္။ ကိုယ္႔ရုိးရိုးကို သူတို႔က ဆန္းဆန္း ေတြးပစ္လုိက္ၾကတာေလ..။<br /><br />ဒီလိုနဲ႔ ကေလးေတြနဲ႔ ဆရာမ စခန္းသြားေနၾကတာ အေတာ္ေတာ႔ ခရီးေပါက္ေနၿပီ။ ေပ်ာ္စရာလဲ ေကာင္းတယ္၊ စိတ္လဲ ခ်မ္းသာရပါတယ္။ ဒါေၾကာင္႔ ၾကည္ႏူးမိတာေလးေတြ ကိုယ္႔မွတ္တမ္းမွာ အမွတ္တရ တို႔ ထားလိုက္တာပါ။ ေနာက္လဲ သူတို႔အေၾကာင္းေလးေတြ ေရးဖို႔ ၾကိဳးစားအုံးမယ္။<br /><br /><strong>မိုးခ်ိဳသင္း</strong></div><br /></span>Moe Cho Thinnhttp://www.blogger.com/profile/01337551043809985774noreply@blogger.com61tag:blogger.com,1999:blog-1039203559711383901.post-63050998174991033062010-05-22T16:02:00.000-07:002010-05-22T16:13:23.758-07:00မ်က္ႏွာခ်င္း ဆုံရေအာင္..<div align="justify"><br />မေန႔ညက စိတ္ကူးေပါက္ၿပီး ကိုယ္႔ရဲ႔ facebook စာမ်က္ႏွာမွာ ဒီလို သတင္းစကားေလး တင္လိုက္ပါတယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြကို တခ်က္ လွမ္းၿပီး signal ရုိက္လိုက္တာပါ။<br /><br /><strong><span style="color:#ffcc33;">Blog တို႔ FB တို႔ မပါဘဲ ဘ၀ကို ျဖတ္သန္းၾကည္႔အုံးမယ္</span></strong> .. လို႔။<br /><br />အဲဒီလိုေရးလိုက္တာနဲ႔ ပထမဆုံး တုံ႔ျပန္ေရးလိုက္တာ အေ၀းက မိတ္ေဆြတေယာက္ျဖစ္တဲ႔ ကိုေက်ာ္ ေပါ႔။ သူက ဒီလိုျပန္ေရးတယ္။ ဘယ္ႏွစ္နာရီလဲ တဲ႔။ အဲဒါေတြနဲ႔ ေ၀းၿပီး ဘယ္ႏွစ္နာရီ ေနမွာလဲ လို႔ ျပန္ေမးလိုက္တာပါ။ အဲဒါကို ကိုယ္ကလဲ စကၠန္႔မျခား ဒီဖက္ကေန ျပံဳးၿပီး ဖတ္ေနမိတာ..။ ငါ႔အေၾကာင္းေတြ သိကုန္ၿပီလို႔ ျပံဳးစိစိ ျဖစ္ေနတာ..။<br /><br />အစကေတာ႔ ဘာမွ မသိခဲ႔ဘူး။ ေခတ္ေပၚ ေလာကဓာတ္ပညာေတြကို နားလဲ မလည္ဘူး၊ သိလဲ မသိခ်င္ခဲ႔ဘူး။ အဲဒါေတြ လုပ္ၾကည္႔ရင္ မွားသြားမလား၊ မွားရင္ ငါလဲ မျပင္တတ္ေတာ႔ ဒုကၡ ဆိုတဲ႔ ေၾကာက္တဲ႔ စိတ္အခံကလဲ ရွိေနတယ္။ အခုလဲ သိတယ္လို႔ မဆုိႏိုင္ပါဘူး။ မ်က္မျမင္ ဆင္စမ္းတုန္းပါပဲ။ ဆင္ျမီးကို ေျမြၾကီးပါလား ျဖစ္တုန္းပါပဲ။<br /><br />ဒါေပမဲ႔ ကိုယ္႔ကို အဓိက ဆြဲေဆာင္လိုက္တာက သူငယ္ခ်င္းေတြပါ။ သူငယ္ခ်င္းေတြရွိတယ္ ဆိုတဲ႔ အသိနဲ႔ အဲဒီကစားပြဲထဲ ၀င္ေဆာ႔မိတယ္။ သူမ်ား ထုတ္စီးတိုးေနရင္ ကိုယ္ကလဲ ထုတ္စီး၀င္တိုး လိုက္ခ်င္တာကိုး။ သူတို႔ ၀ိုင္းၾကီးပတ္ပတ္ေဆာ႔ေနရင္ ကိုယ္ကလဲ သြားလက္တြဲၿပီး ၀ိုင္းလိုက္ခ်င္ေသးတာကိုး။ ဒါနဲ႔ <span style="color:#ff0000;">facebook</span> ကို မနက္တိုင္း ဖြင္႔ၾကည္႔မိပါတယ္။</div><br /><br /><span id="fullpost"><br /><div align="justify"><br />အေတာ္အလုပ္မ်ားသြားတာေတာ႔ အမွန္ပဲ။ သူငယ္ခ်င္းတခ်ိဳ႔က ဟင္းေတြခ်က္ၿပီး ကိုယ္႔ကို တဂ္တယ္။ လာစားပါအုံး တဲ႔။ အစားအေသာက္ကို ခုံမင္မွန္းသိေတာ႔ လာေခၚတယ္ေလ။ အစားအစာေတြကလဲ ကိုယ္႔အၾကိဳက္ခ်ည္း ျဖစ္ေနတယ္။ ျပံဳးျပံဳး ျပံဳးျပံဳး နဲ႔ သူ႔ရဲ႔ တံခါးေခါက္၊ သူ႔ထမင္းစားပြဲမွာ ၀င္ထိုင္ၿပီး စကားတေျပာေျပာနဲ႔ ၀င္စားခဲ႔တယ္။ အေအးေတြလုပ္ တိုက္ရင္လဲ ေသာက္၊ ဒါကေတာ႔ အၾကိဳက္ဆုံးပဲ၊ လုပ္နည္းေလး မွ်ပါအုံး ဘာညာ ေျပာၿပီး ျပန္လာခဲ႔တယ္။<br /><br />တခ်ိဳ႔မိတ္ေဆြေတြက်ေတာ႔လဲ စာေကာင္းေလး ျမည္းပါအုံး တဲ႔။ ကိုယ္ဆို ဒီလိုစာေကာင္းေတြ ဖတ္ရဖို႔ ဘယ္လိုက္ရွာရမယ္မွန္း မသိ။ အခုလို တခုတ္တရ ကိုယ္႔ေရွ႔အေရာက္ပို႔ေပးျပန္ေတာ႔ ေက်းဇူးတင္ရတာေပါ႔။ ဗဟုသုတလဲ ရတယ္။ အသိဥာဏ္လဲ တိုးတယ္။ စာဖတ္ၿပီး ထင္ျမင္ခ်က္ေတြ တေယာက္တေပါက္ ေျပာၾကျပန္ေတာ႔ ေထာင္႔မ်ိဳးစုံက ျမင္ၾကည္႔လို႔ ရျပန္ပါေရာ..။<br /><br />တခ်ိဳ႔က်ေတာ႔လဲ သူတို႔ရဲ႔ ကိုယ္ပိုင္ အႏုပညာေတြ..။ မွ်ေ၀တာေတြ..။ စာေတြ၊ ကဗ်ာေတြ၊ ပန္းခ်ီ၊ ဒီဇိုင္းေတြ ရင္သပ္ရွဳေမာ မုဒိတာပြားရတယ္။ ၀မ္းနည္းစရာဆို သူငယ္ခ်င္းနဲ႔အတူ ငိုရတယ္။ ပီတိျဖစ္စရာဆို အျပံဳးခ်င္း ဖလွယ္ရတယ္။ ေႏြးေထြးတဲ႔ ႏွလုံးသားရွိသူခ်င္း မ်က္ႏွာခ်င္း ဆုံရတယ္။<br /><br />တခ်ိဳ႔က်ေတာ႔လဲ သတင္းေတြ..။ လတ္တေလာ ျဖစ္ပ်က္သြားတဲ႔ သတင္းပူပူေႏြးေႏြးေတြကို အံ႔ၾသတၾကီး ဖတ္ရတတ္တယ္။ နာေရး၊ သာေရး၊ လူမွဳေရး အကုန္ အစုံပဲ။ နာေရးဆို ဟာ..ကနဲ ျဖစ္ရ။ သာေရးဆို ၀မ္းသာရ။ လူမွဳေရးဆို သာဓုေခၚရ ေပါ႔။ ကမၻာရြာဆိုတာ ဒါ ေနမွာ..။<br /><br />အရင္ကေတာ႔ ရြာက လူ ျမိဳ႔တက္လာလို႔ အိမ္ေရာက္မွ ေခါင္းေပၚက အထုပ္ေလးခ်၊ ပတ္လာတဲ႔ ပု၀ါေလး ျဖဳတ္ၿပီး ယပ္ခတ္ပါေစအုံး ေစာင္႔ရတာ။ အေမာေျပမွ ေရေလး တခြက္ တိုက္စမ္းပါအုံးေအ လုပ္ေသးတာ။ ၿပီးမွ ေျဖးေျဖးခ်င္း ေျပာလာတဲ႔ သတင္းစကား နားေထာင္ရတာမ်ိဳးကိုး။ အဲဒီေတာ႔မွ ကစားေဖာ္ကစားဖက္ ေအးသာ ဟိုလူၾကီးနဲ႔ လိုက္ေျပးသြားၿပီ ဆိုတာမ်ိဳး သိရတာကိုး။<br /><br />အခု ကမၻာရြာျဖစ္ပုံမ်ားကေတာ႔ ရြာက ၾကီးေဒၚၾကီးကိုလဲ ေစာင္႔စရာ မလိုဘူး။ လၾကတ္ ေနၾကတ္တာက စလုိ႔ မင္းသမီး ပါးရိုက္တာအဆုံး မိနစ္ပိုင္း အတြင္း ခေရေစ႔တြင္းက် သိရေတာ႔တာ..။ ထင္ျမင္ခ်က္အမ်ိဳးမ်ိဳး၊ ဆႏၵအမ်ိဳးမ်ိဳး ကို ရွဳေထာင္႔မ်ိဳးစုံကေန ဖတ္ရတယ္။ စကား၀ိုင္းေလးေတြ ဟိုနား တစု၊ ဒီနား တစု ျဖစ္သြားတတ္တယ္။ စကား၀ိုင္းမွာ ၀င္မေဆြးေႏြးဘဲ အနားမွာ ျငိမ္ျငိမ္သက္သက္ ၀င္နားေထာင္ ႏိုင္တယ္။<br /><br />တခ်ိဳ႔က်ေတာ႔လဲ ဗီဒီယိုေလးေတြ..။<br />ဟိုတေလာက ခ်စ္ခင္ရတဲ႔ ညီမေလးတေယာက္က သူ႔သားကေလး ခ်ိဳျပံဳးရႊင္ပုံကို ဗီဒီယိုရိုက္ၿပီး တင္တယ္။ ကိုယ္ကလဲ ကေလးခ်စ္တတ္သူမို႔ အဲဒါေလးသြားသြားၾကည္႔ၿပီး ကေလးနဲ႔အတူ ရီေမာလို႔ သေဘာက်ေနတာ။ ေနာက္မွ ကိုယ္႔အျဖစ္က အံတီမာမာေအးရဲ႔ သီခ်င္းတပုဒ္နဲ႔ တူေနတာ သတိရၿပီး ကြန္မန္႔ေရးခဲ႔တယ္။ ပုံ/ကၽြဲမ ဆိုၿပီးေတာ႔ေလ..။<br /><br />ေနာက္မွ ျပန္စဥ္းစားတာ ကေလးရူးမအေၾကာင္းက ကၽြဲမ မဟုတ္ေသးပါဘူးလို႔..။ သီခ်င္းျပန္ဆိုၾကည္႔မွ အာယားမ သီခ်င္း ျဖစ္ေနလို႔ အာယားမ ေရးရမွာ ကၽြဲမ သြားေရးမိတယ္ လို႔ ျပန္သြားေျပာရေသးတယ္။ သူကလဲ ဘာ ကၽြဲမ ပါလိမ္႔ စဥ္းစားေနတာ တဲ႔၊ လိုက္ေမးအုံးမလို႔ တဲ႔။ ေနာက္ေတာ႔ ကိုယ္ကလဲ ခပ္ညိဳညိဳမို႔ ကၽြဲမလဲ ဟုတ္ေတာ႔ ဟုတ္ပါတယ္ေလ..လို႔ မလုပ္ခ်င္ဘဲ လုပ္လိုက္ရေသးတယ္။ ကၽြဲမ သီခ်င္းထဲမွာ ထမင္းအိုးဖင္ လို႔ဆိုထားေတာ႔ တူေတာ႔ မတူခ်င္ဘူးေပါ႔။<br /><br />တခါတေလ သီခ်င္းေလးေတြ နားေထာင္ရ၊ ရုပ္ရွင္တိုေလးေတြ မွ်ေ၀တာ ၾကည္႔ရေသးတယ္။ ဒါ ကိုယ္ငယ္ငယ္က သိပ္ၾကိဳက္ခဲ႔တဲ႔ သီခ်င္းပဲ ဆိုၿပီး လိုက္မ်ားေတာင္ ဆိုလို႔..။ ေပ်ာ္၀င္လြယ္တာမ်ား ေျပာပါတယ္။ ရုပ္ရွင္က်ေတာ႔လဲ ၾကိဳက္ရျပန္ပါၿပီ။ ေကာလိပ္ဂ်င္ေန၀င္းကားဆို ၂ခါေလာက္ေတာ႔ ကလစ္ လိုက္တာပဲ။<br /><br />တခ်ိဳ႔က်ေတာ႔လဲ Virus တဲ႔။ မည္သို႔မည္ပုံ လုပ္လိုက္သည္ မသိ၊ ကိုယ္႔ facebook wall မွာ ၾကိဳးေလးတေခ်ာင္းတည္း sexy ပုံၾကီး လာေပၚေနတယ္။ ဟ..ဘယ္႔ႏွယ္႔ဟာၾကီးပါလိမ္႔ လို႔ ျဖစ္ရေသးတယ္။ ပို႔တဲ႔ မိတ္ေဆြကို ေမးၾကည္႔ေတာ႔ သူဖြင္႔ရုံ ဖြင္႔လိုက္တာပါ တဲ႔၊ ကိုယ္႔ဆီ အလိုအေလ်ာက္ ေရာက္သြားတယ္ ေျပာတယ္။ အဲဒါ Virus တဲ႔။ အဲဒီလို Virus ေတြလဲ ရွိတယ္လို႔ ေျပာခ်င္တာပါ။<br /><br />ခက္တယ္။ တကယ္ ခက္တယ္။ အရင္က ဘေလာ႔ တခုတည္းေတာင္ အလုပ္က မ်ားလွၿပီ။ အခု facebook ပါ ဆိုေတာ႔ ကိုယ္႔အိမ္ကို လာလည္တဲ႔ မိတ္ေဆြမ်ားက ဟာ..ရန္ကုန္က အလုံ အမိွဳက္ပုံၾကီး LA ေရႊ႔ထားပါလား ထင္ၾကမွာ..။ ဒါေတာင္ မိတ္ေဆြတေယာက္ က twitter လုပ္ေသးလား တဲ႔။ ဒါမ်ိဳး ေနာက္တခုရွိေသးတာလား ဆိုၿပီး ကိုယ္႔နဖူးကိုယ္ ရိုက္မိတယ္။<br /><br />မနက္ ႏိုးတာနဲ႔ မနက္စာ စားဖို႔ ေျပးလုပ္၊ ၿပီးရင္ ကြန္ပ်ဴတာ ထဲ ေခါင္း၀င္ေနတယ္။ ဟင္းခ်က္နည္း စာအုပ္ထုတ္မလားလဲ စဥ္းစားေနတယ္။ အျမန္စာ၊ ၿပီးစလြယ္စာ၊ မႏူးမနပ္စာ၊ ကတိုက္ကရိုက္စာ စသျဖင္႔ေပါ႔။ ဒါမ်ိဳးေတြခ်ည္း အိမ္မွာ ခ်က္ေကၽြးေနမိလို႔ပါ။ အစိမ္းမစားရေသးတာ ေတာ္ေသးတာေပါ႔လို႔ အေကာင္းဖက္လွည္႔ေတြးရင္ေတာ႔ ျဖစ္ပါတယ္။<br /><br />ေက်ာင္းကလဲ တဖက္တက္ေသးေတာ႔ ေက်ာင္းမွာ စာစီစာကုံးေရးရင္း အီးေမးလ္ကို ေယာင္ေယာင္ၿပီး ဖြင္႔ၾကည္႔မိတယ္။ facebook က စာေတြလာတာေတြ႔ရင္ ဟယ္ သူ ဘာမ်ား ေရးပါလိမ္႔ တဲ႔ (ကိုယ္႔စိတ္ထဲမွာ ျဖစ္ေနတာ ေရးျပတာပါ)။ ဒါနဲ႔ လိုက္သြားၾကည္႔ေတာ႔ ျမန္မာစာ ဖတ္လို႔မရတဲ႔ကြန္ပ်ဴတာ ျဖစ္ေနတာမို႔ ေလးေထာင္႔တုံးေတြ ျမင္ရမွ လက္ေလွ်ာ႔ ျပန္လာတယ္။ ဆရာမက control လုပ္ၿပီး သူ႔ကြန္ပ်ဴတာကေန ေက်ာင္းသားေတြ ဘာလုပ္လဲ ၾကည္႔ေနတာမို႔ ေနာက္တခါ စာလုပ္ခ်ိန္ စာမလုပ္ရင္ အမွတ္ေလွ်ာ႔မတဲ႔။ မ်က္ႏွာေလး ငယ္ၿပီး မၾကားသလို လုပ္ေနရတယ္။<br /><br />ကိုဇာဂနာ႔ ဟာသ လို “က်န္းမာေရးကလဲ မေကာင္း..” လို႔ ညည္းမလို႔ လုပ္ရင္ “ဘယ္ေကာင္းမွာလဲ၊ လမ္းေလးဘာေလးေလွ်ာက္၊ ေလ႔က်င္႔ခန္းေလး ဘာေလးမွ မလုပ္ဘဲကိုး” တဲ႔။ “အားတဲ႔အခ်ိန္ ကြန္ပ်ဴတာပဲ ၾကည္႔ေနတာ” တဲ႔။ သနားမလား ေအာက္ေမ႔တယ္၊ လက္ပစ္ဗုံးနဲ႔ ထုတယ္။<br /><br />ဆီးခ်ိဳကလဲ တရိပ္ရိပ္ တက္..။ ဆရာ၀န္ျပေတာ႔ အားလပ္ခ်ိန္ ဘာလုပ္သလဲ တဲ႔။ အခ်ိဳရည္ ေသာက္ရင္း ကြန္ပ်ဴတာမွာ စာထိုင္ဖတ္တာပဲ လို႔ ေျပာရင္ လူနာစာရင္းကေတာင္ ထုတ္လိုက္မဲ႔ကိန္း ရွိတယ္။ သူၾကားခ်င္တာက diabetes ပညာေပး သင္တန္း တက္ေနပါတယ္တို႔ ဘာတို႔..။ ဒါေပမဲ႔ အိပ္မက္ဟာ တကယ္ျဖစ္မလာ.. ဆိုတာ သူ မသိေသးဘူး။<br /><br />အခုေတာ႔ Facebook တို႔ ဘေလာ႔တို႔ မပါဘဲ ေနၾကည္႔မယ္ဆိုေတာ႔ နည္းနည္း လိမ္မာအုံးမယ္ လို႔ ေျပာခ်င္တဲ႔သေဘာမ်ားလား။ ဒါမွမဟုတ္ မိတ္ေဆြ တေယာက္ ေျပာသလို အမူးေျပရင္ေတာ႔ ထန္းပင္ကို ျပန္ေမာ႔ၾကည္႔ေနမဲ႔သူမ်ား ျဖစ္ေနမလား။<br /><br />အေကာင္းဆုံးကေတာ႔ ဘ၀မွာ လုပ္ခ်င္တာနဲ႔ လုပ္သင္႔တာကို မွ်ၿပီး ဟန္ခ်က္ညီညီ လုပ္ႏိုင္ဖို႔သာ ၾကိဳးစားရမွာပဲ။ ဒါမွ တကယ္႔ေပ်ာ္ရႊင္မွဳရမယ္လို႔ ထင္မိတာပဲေလ..။</div><br /><br /><strong>မိုးခ်ိဳသင္း<br /></strong></span>Moe Cho Thinnhttp://www.blogger.com/profile/01337551043809985774noreply@blogger.com42tag:blogger.com,1999:blog-1039203559711383901.post-32127173637741638492010-05-04T20:14:00.000-07:002010-05-04T22:01:09.263-07:00ပဲထုပ္ကေလး ကြီနီ<div align="justify">စာမေရးျဖစ္တာ ၾကာပါၿပီ။ အဲဒီလို ၾကာေနလို႔ စာျပန္ေရးေတာ႔မယ္ ဆိုရင္ ကိုယ္ခ်စ္တဲ႔ ေၾကာင္ေလးေတြအေၾကာင္း နဲ႔ စ ၿပီး ျပန္ေႏႊး ရတာမို႔ စာလာဖတ္တဲ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြက ကိုယ္ေပ်ာက္သြားရင္ ေၾကာင္အေၾကာင္း ဖတ္ရျပန္အုံးေတာ႔မယ္ လို႔ ထင္ေနမွာလား မသိ။<br /><br />တကယ္ေတာ႔ ကိုယ္က ကိုယ္စိတ္ပါ တဲ႔ ကိုယ္ခံစားရတဲ႔ အေၾကာင္းေလးေတြသာ ေရးခ်င္မိတာပါ။ အခုတေလာ အလုပ္ကလဲ မ်ား၊ က်န္းမာေရးကလဲ မေကာင္း ဆိုေတာ႔ စာလဲ ေကာင္းေကာင္း ေရးခ်င္စိတ္ မရွိဘူး။ အဲဒီလို ေအးေအးလူလူ ေနေနတုန္း ကိုုယ္ခ်စ္တဲ႔ ေၾကာင္ေလးက ေပ်ာက္သြားခဲ႔တာ..။ ဒါေၾကာင္႔ စာေရးၿပီး ေျပာအုံးမယ္ ဆိုၿပီး ေၾကာင္အေၾကာင္းပဲ ဆြဲထုတ္လာရပါတယ္။ ေၾကာင္မခ်စ္သူမ်ား ခြင္႔လႊတ္ၾကပါ။<br /><br />ကိုယ္တို႔မွာ သမီးေလးတေကာင္ ရွိပါတယ္။ နံမည္ကေတာ႔ အမ်ိဳးစုံပါပဲ။ လက္ႏွီးစုတ္လို အျဖဴညစ္ေရာင္ေလးမို႔ သမီးျဖဴလို႔ ေခၚသလို သူ႔အေဖကေတာ႔ ခ်စ္သမီး တဲ႔။ တခါ တခါ မီးမီးေညာင္ တဲ႔။ ပဲမ်ားလို႔ ပဲထုပ္ကေလး တဲ႔။ ေၾကာင္လဲ သူ႔နံမည္ကို မွတ္မိပုံေတာင္ မရေတာ႔ပါဘူး။ နံမည္ အမ်ိဳးမ်ိဳးေခၚေနေတာ႔ ငါ႔ ေခၚသလား၊ သူ႔မိန္းမပဲ သူ ျပန္ေခၚေနသလား ဇေ၀ဇ၀ါ ျဖစ္ေနပုံပဲ။</div><div align="justify"></div><span id="fullpost"><div align="justify"><br />ရူပကာကို ဇာခ်ဲ႔ရရင္ တကိုယ္လုံး အျဖဴမွာ မ်က္ႏွာေလး တခုပဲ ကြက္မဲ ေနတယ္။ ဒါနဲ႔ ကိုယ္က စိတ္ေပါက္ရင္ ေဟ႔.. ေပါင္ခ်ိန္႔သမီးေလး လို႔ ေခၚတတ္တယ္။ မ်က္ႏွာမည္းေပါင္ခ်ိန္ ဇာတ္လမ္းတြဲေတြ ၾကည္႔ဖူးထားတာကိုး။ မ်က္လုံးက ျပာျပာမွာ လမ္းေလွ်ာက္ရင္ ငိုက္စိုက္ ငိုက္စိုက္နဲ႔..။ မ်က္ႏွာကို အျမဲလိုလို စူထား ရွဳံ ႔ထား တတ္တယ္။ ေၾကာင္က မ်က္ႏွာစူတာ ဘယ္လို ျဖစ္ႏိုင္မွာလဲ မထင္ပါနဲ႔..။ တကယ္႔ကို ခံစားခ်က္ကို ေဖာ္ျပႏိုင္တဲ႔ မ်က္ႏွာပိုင္ရွင္ပါ။<br /><br />ကိုယ္ကလဲ သားအမိ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း ရွိတဲ႔ အခ်ိန္ဆိုရင္ သမီးကို ေဘးထားၿပီး ဆုံးမစကား ေျပာရပါတယ္။ "အေမက ကိုယ္႔သားသမီးကိုဆို မ်က္ႏွာခ်ိဳခ်ိဳေလး ျမင္ခ်င္တာ..၊ ဘ၀ကို ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ေပါ႔ေပါ႔ပါးပါး ျဖတ္သန္းမွေပါ႔ သမီးရဲ႔၊ ဘယ္႔ႏွယ္၊ သမီးအေဖနဲ႔တူလို႔ မ်က္ႏွာတည္ သလား" ဘာညာ ေစာင္းခ်ိတ္ ဆုံးမရတာေပါ႔ေလ..။ </div><div align="justify"><br /></div><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5467621003812061298" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 320px; CURSOR: hand; HEIGHT: 180px; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgfpGFw6e1fVnScHE4zmGNEyQnL6fndnlFStviACs8NRmt-Uit3jZ7ymkiUxATiD2DBe26_pMEKtMPu2Gjant9HXaBCthXBFc6Ziu0IkKJSXugx6RH8kpy2s0Jkr6hBcxaa9GL4QqZL5tbq/s320/thamee+phyu.JPG" border="0" /> <p align="justify"><br />သမီးကလဲ ဘယ္လို ဆုံးမ ဆုံးမ၊ နားေပါက္ မပါပါဘူး။ အျမဲ သုန္သုန္ မွဳန္မွဳန္ပါပဲ။ သူ ျမဴးတဲ႔ အခ်ိန္ တခ်ိန္ေတာ႔ ရွိပါတယ္။ အဲဒါကေတာ႔ လူအိပ္ခ်ိန္ပါ။ တေန႔ခင္းလုံး ကုလားေသ ကုလားေမာ ဇက္က်ိဳးေအာင္ အိပ္ေလေတာ႔ ညဆို လန္းဆန္းၿပီး မ်က္လုံးက အေရာင္ေတာက္ ေနတယ္။ နည္းနည္းေလး မလွဳပ္နဲ႔ ဒိုင္ဗင္ပစ္ၿပီး ေဆာ႔မယ္ ပဲ။<br /><br />အဲဒီအခ်ိန္မွာ မိဘလုပ္တဲ႔ ကိုယ္တို႔ႏွစ္ေယာက္က တေန႔လုံး အလုပ္လုပ္ရေတာ႔ ပင္ပန္းၿပီး အိပ္ခ်င္ေနၿပီ။ သူက ေဆာ႔မယ္ ဆိုၿပီး မ်က္စပစ္ ေခၚေနေတာ႔ အလိုလိုက္တဲ႔ အေဖလုပ္သူက လိုက္ေဆာ႔ေပးပါတယ္။ သူတို႔ တူတူပုန္းတမ္း ေဆာ႔ၾကတယ္။ အမ်ားအားျဖင္႔ အေဖလုပ္သူက သမီးပုန္းတာ လိုက္ရွာရတာပါ။ လိုက္ကာေနာက္မွာ သမီး ၀င္ပုန္းတာ တကိုယ္လုံး ကြယ္ေနေပမဲ႔ အျမီးၾကီးက ထြက္ေနေသးတာပါ။ ဒါကိုလဲ မျမင္ေယာင္ေဆာင္၊ လိုက္ရွာသလို လုပ္ရပါတယ္။<br /><br />ေဆာ႔ၿပီးလို႔ ေမာရင္ သူက သူ႔ကိုယ္သူ တကိုယ္လုံး လွ်ာနဲ႔ လ်က္ပါတယ္။ သူ႔ဖာသာသူ လ်က္တာ ကိစၥ မရွိ၊ အေဖေတြ အေမေတြကုိလဲ လ်က္ေပးပါတယ္။ ကိုယ္ကေတာ႔ သူ႔လွ်ာၾကမ္းၾကီးနဲ႔ လ်က္တာ မခံႏိုင္လို႔ မလုပ္ခိုင္းေပမဲ႔ ထုံးစံအတိုင္း သူ႔အေဖကေတာ႔ လက္တေခ်ာင္းလုံး ေပးထားတယ္။ တဖက္က ကြန္ပ်ဴတာၾကည္႔၊ စာဖတ္ လုပ္ေနေပမဲ႔ လက္တဖက္က သူ႔သမီးကို လ်က္ပါေစ ဆိုၿပီး ေပးထားတာပါ။ ဟိုတေကာင္ကလဲ လက္တခုလုံး စိမ္ေျပနေျပ လ်က္ေပးတာပါ။ ၿပီးမွ လက္ၾကီးတခုလုံး ဘရပ္ရွ္တိုက္ထားသလို ထုံေနတယ္လို႔ သူက ဆိုေသးတယ္။<br /><br />ညအိပ္ေတာ႔လဲ ၂ေယာက္ နဲ႔ တပိုင္း အတူအိပ္ၾကတယ္။ ညဦးပိုင္းမွာေတာ႔ သမီးက ကုတင္ေအာက္ကို ကုန္းကုန္း ကုန္းကုန္းနဲ႔ ၀င္သြားၿပီး အိပ္တာပါ။ ညလယ္ေရာက္လို႔ ကိုယ္တို႔လဲ အရမ္းကို အိပ္ေမာက်ၿပီး အိပ္မက္ေတြဘာေတြ မက္ေနခ်ိန္က်မွ ကုတင္ေပၚတက္လာၿပီး ကိုယ္ေပၚမွာ ေခါင္းအစ ေျခအဆုံး သူ လမ္းတက္ ေလွ်ာက္တယ္။<br /><br />ျမဴးၿပီး Purring လို႔ ေခၚတဲ႔ သူတို႔ ေက်နပ္ရင္ ထြက္တဲ႔ ဂူးဂူး ဆိုတဲ႔ အသံမ်ိဳးကို အက်ယ္ၾကီး ျမည္ၿပီး ေခါက္တုံ႔ ေခါက္ျပန္ ကိုယ္ေပၚမွာ လမ္းေလွ်ာက္ ေနတာပါ။ တခါတေလ သူ႔လက္ကေလးနဲ႔ ေစာင္ေပၚကေန ကိုယ္႔ကို ႏွိပ္ေပးေသးတယ္။ ေအာ္..ငါ႔သမီးေလးက သိတတ္လို႔ ႏွိပ္ေပးတာ အိပ္ေကာင္းေနတဲ႔ ညလယ္ေခါင္ၾကီးမွာဆိုေတာ႔.. ၀မ္းသာရမွာလား ၀မ္းနည္းရမွာလား မိသိန္းၾကည္ေပါ႔။<br /><br />တခါတေလ ေဘးေစာင္းအိပ္ေနတုန္း ပုခုံးေပၚကေန မ်က္ႏွာကို မိုးၿပီး ၾကည္႔ေနတယ္။ ေအာ္..အေမတို႔မ်ား အိပ္ေနလိုက္တာ ဆိုတဲ႔ အေပါက္။ တေရးႏိုးမွာ ႏွဳတ္ခမ္းေမႊးကားကား နဲ႔ မ်က္လုံးျပဴးၿပီး ၾကည္႔ေနတာ ျမင္ရရင္ ဘယ္လိုေနမလဲ စဥ္းစားသာ ၾကည္႔ပါေတာ႔..။ သူ အျပင္ထြက္ခ်င္လို႔ အခန္းတံခါး ဖြင္႔ေပးေစခ်င္ရင္ေတာ႔ နားထဲကို သူ႔ႏွာေခါင္းေလး လာထည္႔ထားတတ္တယ္။ သူ႔ ဂူးဂူး ျမည္သံက ကိုယ္တို႔ မႏိုးခ်င္လို႔လဲ မရေတာ႔ဘူးေလ..။<br /><br />တေလာကေတာ႔ ကိုယ္တို႔ျမိဳ႔မွာ ျပည္သူ႔ဂုဏ္ရည္ ဆုေပးပြဲ လုပ္ေတာ႔ အိမ္မွာ ရပ္ေ၀းက ဧည္႔သည္ေတြ ပြဲတက္ဖို႔ လာတည္းၾကပါတယ္။ ဧည္႔သည္ေတြကို ေကၽြးေမြးဖို႔ ျပင္ရ ဆင္ရ နဲ႔ ဆိုေတာ႔ ကိုယ္တို႔လဲ သမီးကို အရင္လို အာရုံမစိုက္ႏိုင္ခဲ႔ဘူး။ ဒါ႔အျပင္ ညအိပ္ညေန လာအိပ္တဲ႔ ဧည္႔သည္ထဲမွာလဲ ရုပ္ဆိုးဆိုး တေယာက္ ႏွစ္ေယာက္ပါေလေတာ႔ သမီးလဲ လန္႔သြားပုံရပါတယ္၊ ေပ်ာက္သြားေတာ႔တာပါပဲ။<br /><br />ေမြးကတည္းက တခါမွ ခြဲမအိပ္ဖူးဘူး။ သူ ဒုကၡျဖစ္ေနလို႔သာ အိမ္ျပန္မလာတာပဲ ဆိုၿပီး ပူလိုက္ရတာ..။ ဘာမ်ားျဖစ္ေနမလဲ၊ ေခြးမ်ား ကိုက္သလား၊ ကားမ်ား တိုက္သလား၊ လမ္းမ်ား ေပ်ာက္သလား ေပါ႔။ အေဖလုပ္သူက မနက္ ၃နာရီထိ သမီးေရ ..သမီးေရ ..နဲ႔ ျခံထဲမွာ လိုက္ရွာပါတယ္။ အရိပ္အေရာင္ေတာင္ မျမင္ရပါဘူး။<br /><br />ေနာက္တေန႔ မနက္ေစာေစာမွာ ကိုယ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ ကင္မရာကိုင္ၿပီး သမီးေပ်ာက္ ရွာၾကတယ္။ ပထမဆုံး သူ သြားေလ႔ရွိတဲ႔ အိမ္ေဘးက အိမ္ကို သြားေမးပါတယ္။ ငါတို႔ ေၾကာင္ေလး ေပ်ာက္သြားတာ ေတြ႔မိသလား ေပါ႔။ သူက မေတြ႔မိဘူး တဲ႔၊ ဒါနဲ႔ ကင္မရာထဲက သမီးပုံကို ျပေတာ႔ သူက ခ်က္ခ်င္းသိတယ္။ ပုံကိုေတြ႔တာနဲ႔ သူ႔မ်က္လုံးေတြကအစ ျပံဳးသြားၿပီး သူ႔ကို ငါတို႔ ေခၚတာ ကြီနီ တဲ႔၊ ငါတို႔အိမ္မွာ သူ လာလာ စားတတ္တယ္ တဲ႔။ ဒီမနက္ေတာ႔ သူမလာဘူး တဲ႔။ ေအာ္.. သမီးက အိမ္ ႏွစ္အိမ္ ခြတုပ္ေနတာ အခုမွ ေပၚတယ္ လို႔ ၀မ္းနည္းတဲ႔ ၾကားက ေတြးမိေသးတယ္။<br /><br />ေနာက္ေတာ႔ ကိုယ္တို႔ျမိဳ႔မွာ ရွိတဲ႔ Animal Shelter ကို သြားေမးတယ္။ ကိုယ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႔ စိတ္ပင္ပန္း လူပင္ပန္း ညိွဳးခ်ဳံးေနတဲ႔ ပုံကို ျမင္ရတာ Officer တိုင္း စိတ္မေကာင္းၾကလို႔ sorry ခ်င္း ထပ္ေနေအာင္ ေျပာၾကတယ္။ သူတို႔ရဲ႔ Lost & Found Website မွာ အျမဲၾကည္႔ဖုိ႔ မွာတယ္။ ဒီမနက္ ဖမ္းမိလာတဲ႔ ေၾကာင္ေလး ၅ေကာင္ကိုလဲ လိုက္ျပတယ္။ ေလွာင္အိမ္ထဲမွာ ေၾကာင္ေလးေတြ ေတြ႔ရတာ စိတ္ဆင္းရဲလိုက္တာ..။ သိပ္ေၾကာက္ေနပုံပဲ။ ေန႔တိုင္း လာၾကည္႔၊ လာေမးေပါ႔ တဲ႔။ ဒါနဲ႔ ေခါင္းငိုက္စိုက္ ျပန္ခဲ႔ၾကတယ္။<br /><br />ေနာက္တေန႔နဲ႔ တညမွာလဲ လုံးလုံး ေပၚမလာပါဘူး။ ညဆိုရင္ သူ႔ ဂူးဂူး အသံပဲ ၾကားေနတယ္။ ေအာ္ ေသသြားၿပီ ထင္ပါရဲ႔ လို႔ မေတြးရဲ ေတြးရဲ ေတြးတယ္။ ေနာက္မ်ား ဘာေၾကာင္၊ ဘာေခြးမွ မေမြးဘူး လို႔ ႏွစ္ေယာက္သား ၀မ္းပမ္းတနည္း ေျပာတယ္။ လိမ္မာလိုက္တဲ႔ ငါ႔သမီးေလး ေနာင္ဘ၀ လူျဖစ္ပါေစ လို႔ ဆုေတာင္းတယ္။ သူဆိုးတာေတြ၊ လက္ကို ကိုက္ၿပီး ေျပးတာေတြ ေမ႔..၊ သူ ကိုယ္႔ကိုယ္ေပၚမွာ ေက်နပ္ၿပီး အိပ္ေနတာေလးပဲ ျမင္တယ္။<br /><br />မိတ္ေဆြေတြကလဲ အၾကံေပးၾကပါတယ္။ သမီးပုံေလးေတြ ဓာတ္တိုင္ေတြမွွာ လိုက္ကပ္ၿပီး ေၾကာင္ေပ်ာက္ ေၾကာ္ျငာ လုပ္ပါ တဲ႔။ ကိုယ္တို႔မာမား သမီး ဖြားဖြားၾကီးကလဲ စိတ္မေကာင္းဘူး။ သံေယာဇဥ္မ်ား တယ္ခက္တာပဲ သမီးတို႔ သားတို႔ရယ္ တဲ႔။ အေဖလုပ္သူကေတာ႔ အသံကို မထြက္ေတာ႔ပါဘူး။ ကိုယ္ကေတာ႔ အျမဲကို ငိုခ်င္ေနေတာ႔တာပါ။ လက္နဲ႔ လာထိရင္ေတာင္ အေၾကာင္းရွာ ငိုလိုက္ေတာ႔မွာ..။<br /><br />သမီးေပ်ာက္လို႔ ၂ရက္ေျမာက္ေန႔က်ေတာ႔ မနက္အေစာၾကီး ကိုယ္ေက်ာင္းသြားရတယ္။ ေက်ာင္းတက္ေနတုန္း ဖုန္းျမည္လာလို႔ ဆရာမ အဆူ ခံလိုက္ရေသးတယ္။ ကိုယ္လဲ စိတ္ေတြ လြတ္ၿပီး စာသင္ခ်ိန္ ဖုန္းပိတ္ဖို႔ ေမ႔သြားတာ။ အိမ္က ဆက္တာပါ။ သမီး ျပန္လာၿပီ တဲ႔။ မ်က္ႏွာေလး ရွဳံ ႔ၿပီး တံခါး၀မွာ လာထိုင္ေနသတဲ႔။ ၀မ္းသာလိုက္တာေလ..။ ကိုယ္႔မွာ စာသင္ေနတာေတာင္ ျပံဳးျပံဳးၾကီးးး..။<br /><br />အိမ္ျပန္ေရာက္ရင္ အေဖနဲ႔ သမီး သည္းသည္းလွဳပ္တာေတြ ေတြ႔ရ၊ အျမင္ကပ္ရျပန္အုံးမယ္။<br /><br /><strong>မိုးခ်ိဳသင္း</strong></span> </p>Moe Cho Thinnhttp://www.blogger.com/profile/01337551043809985774noreply@blogger.com47tag:blogger.com,1999:blog-1039203559711383901.post-51368099243719223322010-04-12T21:44:00.000-07:002010-04-12T22:59:50.149-07:00ရင္ထဲက စကား<div align="justify">အသက္ကေလးက ရလာေတာ႔ ဘာရယ္မဟုတ္၊ ဟိုေတြး ဒီေတြးနဲ႕ ေတြးေနမိတတ္ၿပီ။ အရွိန္နဲ႔ လိမ္႔ေနတဲ႔ ဘ၀ယႏၱရားၾကီးကို ခဏ နား၊ ေနာက္ျပန္ လွည္႔ၾကည္႔၊ ဘ၀မွန္ကူကြက္ေတြကို အစီအရီ စီကာ စဥ္ကာ ေနမိတတ္တယ္။<br /><br />ငယ္ငယ္က အေၾကာင္းေတြ ျပန္ေတြးရမွာ ဘယ္ေတာ႔မွ မပ်င္းခဲ႔။ အေမက ၀လုံးေလးေတြ ၀ိုင္း၀ိုင္းေရးတတ္ေအာင္ သင္ေပးတယ္။ အေဖက ကဗ်ာေလးေတြကို မပီကလာ ပီကလာ ျဖစ္ေပမဲ႔ အသံသာသာ နဲ႔ ဆိုတတ္ေအာင္ သင္ေပးတယ္။ ပတ္၀န္းက်င္အသိုင္းအ၀ိုင္းက မတ္မတ္ရပ္ဖို႔ ၾကိဳးစားေနတဲ႔ ကိုယ္႔ကို ရပ္ႏိုင္ေပ႔ ရပ္ႏိုင္ေပ႔ လို႔ လက္ခုပ္တီးၿပီး အားေပးခဲ႔ၾကတယ္။<br /><br />ဒီလိုနဲ႔ ကိုယ္႔ရဲ႔ ေႏွးေပမဲ႔ တိုးတက္လာတဲ႔ ေသးေသးေကြးေကြးေလးေတြအတြက္ မိဘကို ဦးဆုံး ေက်းဇူးတင္မိပါတယ္။ ၿပီးေတာ႔ သူတထူးကို ေက်းဇူးတင္တတ္တဲ႔စိတ္ကို မိဘက အေမြေပးခဲ႔တယ္။ တခုခုကို ကိုယ္ရတိုင္း သမီးေရ..ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ လို႔ ေျပာေလ.. တဲ႔။ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ မမ၊ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ကိုကို..၊ ..ဦးဦး၊..ေဒၚေဒၚ စသျဖင္႔..။<br /><br />စာသင္ခန္းထဲေရာက္ေတာ႔ ကိုယ္တို႔ရဲ႔ ျမန္မာစာေပဆိုတာကိုက ေက်းဇူးတရားသိတတ္ျခင္း ဆိုတာက စ ခဲ႔တာကို သိလာတယ္။ ရာဇကုမာရ္ေက်ာက္စာ ဆိုတာ မိဘကို ေက်းဇူးတရား သိတတ္ျခင္း ရဲ႔ အထင္အရွား သမိုင္း မွတ္တမ္းတခု။</div><p align="justify"><br /><br /><span id="fullpost"><br />ဒါနဲ႔ ေကာင္းျခင္းတခုခုကို လက္ခံရရွိတိုင္း ေက်းဇူးတင္ရမယ္ ဆိုတာ သိတတ္လာတယ္။ ေက်းဇူးတင္ဖို႔ မေမ႔ေလ်ာ႔ေအာင္ ၾကိဳးစားမိလာတယ္။ ေနာက္ေတာ႔ နားလည္လာတာက ကိုယ္လိုခ်င္တဲ႔ ပစၥည္းဥစၥာတခုခု ရလိုက္မွ မဟုတ္ဘဲ စိတ္ခ်မ္းေျမ႔မွဳတခု၊ စိတ္ၾကည္ႏူးစရာတခု သူ႔ေၾကာင္႔ ကိုယ္ရရွိလိုက္ရင္လဲ ေက်းဇူးတင္ရမွာပဲ။<br /><br />အဲဒီအခါ ေက်းဇူးတရားက ပိုက်ယ္ျပန္႔သြားၿပီ။<br />ပို႔စကဒ္ထဲက စာေၾကာင္းတေၾကာင္းကလဲ အမ်ားၾကီး စကားေျပာသြားတတ္တယ္။ ကိုယ္ထိုင္ဖို႔ သူ ထ ေပးလိုက္တဲ႔ အျပဳအမူကလဲ ေက်းဇူးပဲ။ သူၾကည္႔ဖို႔ မွ်ၿပီး သူ႔ဖက္ ပိုေရႊ႔ ေပးလိုက္တဲ႔ ဖတ္စာအုပ္ေလးေၾကာင္႔လဲ အနီးၾကီးနီးသြားခဲ႔ၿပီ။ မိုးထဲမွာ ကိုယ္႔ဖက္ကို တိုးေပးလိုက္တဲ႔ ထီးေစာင္းေစာင္းေလးတေခ်ာင္းဟာလဲ ေက်းဇူးတရားကို မွတ္တမ္းျပဳတတ္ပါေသးတယ္။<br /><br />တခါတေလေတာ႔ ဟင္းေလးတမယ္၊ လက္ဖက္ေလးတပြဲ၊ ကိတ္မုန္႔ေလး တခ်ပ္၊ ေရခဲမုန္႔ေလး တခု.. အဲဒါေလးေတြကို သတိတရ ရိုက္ၿပီး ပို႔တဲ႔ဓာတ္ပုံေလးကိုက တဖက္လူရဲ႔ သဒၶါတရား ေခါင္းေလာင္းျမည္သံကို ၾကည္ၾကည္ႏူးႏူး ၾကားလိုက္ရတတ္တယ္။<br /><br />သူ႔ဖာသာသူ စပ္လိုက္တဲ႔ ကဗ်ာေလးတပုဒ္ကလဲ ကိုယ္႔စိတ္ကို ၾကည္ႏူးသြားေစလို႔ ေက်းဇူးတင္မိတာပဲ။ ကိုယ္႔ကို ဘာတခြန္းမွ မေျပာဘဲ ငဲ႔ညွာလိုက္တဲ႔ အျပဳအမူေလးတခုကလဲ ကိုယ္႔ရင္ကို ေက်းဇူးတရားေတြနဲ႔ လွဳပ္ခါေစခဲ႔ၿပီ။<br /><br />ေနာက္ထပ္ တဆင္႔တိုးၿပီး ကိုယ္စဥ္းစားမိတယ္။ ကိုယ္႔ကို တိုက္ရိုက္ မဟုတ္ဘဲ ကိုယ္ခ်စ္ခင္သူေတြကို စိတ္ခ်မ္းသာေစတာကိုလဲ ေက်းဇူးတင္ရမွာပါပဲ။ ကိုယ္႔မိဘကို ဂရုစိုက္တဲ႔အတြက္ ကိုယ္႔ေမာင္ႏွမသားခ်င္းေတြကို ေက်းဇူးတင္တယ္။ သူတို႔ရဲ႔ မိတ္ေဆြအေပါင္းအသင္း၊ တပည္႔တပန္းေတြကို ေက်းဇူးတင္တယ္။ ကိုယ္႔အမ၊ ညီမ၊ သူငယ္ခ်င္းေတြကို ၾကင္နာတဲ႔အတြက္ သူတို႔ခ်စ္သူေတြကို ကိုယ္ေက်းဇူးတင္တယ္။ ကိုယ္႔ တူ၊ တူမေလးေတြ ေပ်ာ္ရႊင္တဲ႔အတြက္ သူတို႔မိဘေတြကို ကိုယ္ေက်းဇူးတင္တယ္။<br /><br />ေနာက္ေတာ႔ ဒိထက္ ပိုၿပီး ေက်းဇူးစက္၀န္းကို ပိုခ်ဲ႔ထြင္ခဲ႔ၾကတယ္။ ကိုယ္႔မိသားစု ေသးေသးေလး ကေန တဆင္႔ ကိုယ္႔ပတ္၀န္းက်င္၊ ကိုယ္ခ်စ္တဲ႔ ကိုယ္႔ တိုင္းျပည္၊ ကိုယ္႔လူမ်ိဳးအတြက္ အလုပ္လုပ္ေနတဲ႔သူေတြကို ကိုယ္တို႔က ပိုလို႔ေတာင္ ေက်းဇူးတင္သင္႔တာေပါ႔။ သူတို႔က လူတဦးခ်င္းစီရဲ႔ လိုအပ္ခ်က္ေတြကို စိတ္ေစတနာ သဒၶါတရားထက္ထက္သန္သန္ နဲ႔ မိမိကိုယ္က်ိဳး လုံးလုံးမပါဘဲ ကိုယ္တတ္စြမ္းရာ ေနရာကေန အက်ိဳးျပဳေနၾကတာမဟုတ္လား။<br /><br />တခ်ိဳ႔ဆိုရင္ ကန္႔သတ္ခ်က္၊ ေဘာင္ေတြ မတရားစည္းမ်ဥ္းေတြၾကားကေန ေစတနာ သဒၶါတရား ထက္ထက္သန္သန္နဲ႔ အလုပ္လုပ္ၾကတယ္။ မႏိုင္၀န္ကို မွ်ထမ္းၾကတယ္။ ဘ၀မွာ ေအးေအးေဆးေဆးေနႏိုင္ပါလ်က္ မျငိမ္းခ်မ္းႏိုင္ဘဲ သူ႔အပူ ကိုယ္မွ်ယူလို႔ လူမွဳေရး လုပ္ၾကတယ္။ အတိုက္အခံလုပ္ၿပီး တခ်ိဳ႔ ေထာင္က် တန္းက် လူမွဳေရး လုပ္ၾကရတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲ။<br /><br />လိုအပ္ခ်က္ေတြကို မ်က္ႏွာမလႊဲပစ္ႏိုင္တဲ႔ စိတ္ေကာင္းေလးတခုေၾကာင္႔သာ ျဖစ္မွာပဲ လို႔ ရုိးရုိးေလး ေတြးမိပါတယ္။ ေကာင္းတဲ႔လူက ေကာင္းတဲ႔အလုပ္ကို လုပ္တာ ဘာျဖစ္လို႔ ကိုယ္တို႔က appreciate မလုပ္ႏိုင္ရမွာလဲ။ ေကာင္းတဲ႔ လုပ္ငန္းေတြ လုပ္ေနတာကို အားေပးတာေတာင္မွ ရာဇ၀တ္မွဳလုပ္ေနရသလို သုိသိုသိပ္သိပ္ မလုပ္ခ်င္ပါဘူး။ တိုးတိုးတိတ္တိတ္ မလွဴဒါန္းခ်င္ပါဘူး။ သူတို႔ေတြကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ဆိုတာ ရဲရဲ၀ံ႔၀ံ႔ မေျပာျပသင္႔ဘူးလား။<br /><br />အခု ျပည္ပမွာေရာက္ရွိေနတဲ႔ ျမန္မာျပည္သူ ျပည္သားေတြက ျပည္တြင္းမွာ လူမွဳေရးလုပ္ေနတဲ႔ ပုဂၢိဳလ္ထူး ေတြကို ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း ေျပာတဲ႔ ပြဲေလးတခု လုပ္ၾကမယ္ တဲ႔။ အေမရိကားမွာ ရွိတဲ႔ ျမိဳ႔ၾကီး ၁၄ျမိဳ႔မွာ ရွိတဲ႔ ျမန္မာေတြ ေပါင္းၿပီး လုပ္ၾကမွာပါ။ ျပည္တြင္း ျပည္ပ မည္သူမဆို ပါ၀င္လို႔ရတယ္ လို႔ ဖိတ္ေခၚထားပါတယ္။<br /><br />ျမန္မာျပည္သူ ျပည္သားေတြရဲ႔ အက်ိဳးကို ေစတနာ႔၀န္ထမ္း သယ္ပိုးတဲ႔အတြက္ ဒီလူရွိျခင္း ဟာျဖင္႔ ျမန္မာျပည္အတြက္ ဂုဏ္ယူစရာ တရပ္ပါပဲ လို႔ လူသိရွင္ၾကား အသိအမွတ္ျပဳတဲ႔ပြဲပါ တဲ႔။ ျမန္မာျပည္သူေတြရဲ႔ ဂုဏ္ကို ေဆာင္လို႔ <span style="color:#ff6600;">“ျပည္႔သူ႔ဂုဏ္ရည္ (Citizen of Burma Award)”</span> ေပးခ်င္တာပါ တဲ႔။ အဲဒီ <a href="http://www.citizenofburma.org/">website</a> ကို ဒီ link ေလးကေန သြားႏိုင္ပါတယ္။<br /><br />ကိုယ္လဲ တတ္အားသ၍ လွဴလဲ လွဴတယ္၊ ကူလဲ ကူတယ္။ vote လုပ္ၿပီး မဲလဲ ထည္႔ပါတယ္။ ခ်စ္ခင္ရတဲ႔ မိတ္ေဆြ သူငယ္ခ်င္းေတြကိုလဲ ဒီ၀က္ဆိုက္ကို သြားေလ႔လာၿပီး vote လုပ္ဖို႔ တိုက္တြန္းခ်င္ပါတယ္။ အခ်ိန္တိုတြင္းမွာ လုပ္ရတဲ႔ ပထမဆုံးႏွစ္ျဖစ္တဲ႔အတြက္ လိုအပ္တာေတြ ရွိပါတယ္။ သတင္းအခ်က္အလက္ေတြ ေနာက္ႏွစ္ေတြမွာ ပိုျပည္႔စုံႏိုင္ဖို႔ ၾကိဳးစားေနၾကတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။<br /><br />ကိုယ္တို႔ လွဴႏိုင္တဲ႔ အလွဴေငြအင္အားက သူတို႔ရဲ႔ လုပ္ရပ္ေတြနဲ႔စာရင္ မေျပာပ ေလာက္တာ အမွန္ေပါ႔။ ဒါေပမဲ႔ ဒီဂုဏ္ျပဳ အလွဴေငြဟာ ဘယ္အစိုးရရဲ႔ ေထာက္ပံ႔ေၾကးမွ မဟုတ္ဘူး၊ ေငြေၾကးရွင္ၾကီးေတြရဲ႔ အခြန္ကင္းလြတ္ သဒၶါေၾကးေတြ မဟုတ္ဘူး။ ျပည္ပက ပင္ပင္ပန္းပန္း အလုပ္လုပ္သူေတြရဲ႔ stressful life ေတြၾကားက ရလာတဲ႔ ေခၽြးနည္းစာေတြသာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင္႔ ျပည္သူေတြရဲ႔ ေက်းဇူးတင္ ဂုဏ္ျပဳပ၀ါေလး နဲ႔ အေသအခ်ာ ထုပ္ပိုးထားတဲ႔ ျဖဴစင္တဲ႔ သာဓုေခၚမွဳသာ ျဖစ္ပါတယ္။<br /><br />တကယ္ေတာ႔ ျမန္မာျပည္မွာ လူမွဳေရးလုပ္ေနတဲ႔သူေတြ အင္မတန္ကို မ်ားျပားလွတယ္။ ျမန္မာေတြရဲ႔ စိတ္ရင္းကိုက ကူညီခ်င္စိတ္က အရင္းခံတဲ႔အျပင္ တိုင္းျပည္ကလဲ အစစအရာရာမွာ လိုအပ္ေနေလေတာ႔ တေယာက္တလက္ တြဲထူၾကရတာ..။<br /><br />အဓိက က ဒီလူေတြဟာ လူသားပီသစြာ ကိုယ္႔တိုင္းျပည္ ကိုယ္႔လူမ်ိဳးရဲ႔ လူမွဳဘ၀ျမွင္႔တင္ေရး အတြက္ တေထာင္႔တေနရာကေန ကိုယ္က်ိဳးစြန္႔ အနစ္နာခံၿပီး စြမ္းစြမ္းတမံ လုပ္ေနပါလား၊ ဒါဟာ ငါတို႔ ျမန္မာျပည္သားေတြ ဂုဏ္ယူထိုက္တဲ႔ လူေတြပါလား လို႔ အမ်ားသိၿပီး သာဓုေခၚ ၾကည္ႏူးပီတိ မွ်ေ၀ခ်င္တာ..။<br /><br />ႏိုင္ငံရပ္ျခားမွာ ႏိုင္ငံျခားအဖြဲ႔အစည္းေတြက လူ႔တန္ဖိုးကို လိုက္ၿပီး လူ႔အခြင္႔အေရးဆိုင္ရာ၊ ပညာရပ္ဆိုင္ရာ၊ စာေပနဲ႔ အႏုပညာဆိုင္ရာ ဆုေတြ ရွိၾကပါတယ္။ အဲဒီထဲက ဆုတခ်ိဳ႔ေတြကို ျမန္မာျပည္က ကိုယ္က်ိဳးစြန္႔ အနစ္နာခံတဲ႔ လူပုဂၢိဳလ္ေတြ ရၾကတယ္ဆိုတာ မုဒိတာပြားစရာ သိဖူး မွတ္ဖူးပါတယ္။<br /><br />ဒါေပမဲ႔ ျမန္မာျပည္သားကို ျမန္မာျပည္သူ ျပည္သားေတြကိုယ္တိုင္က appreciate လုပ္၊ အသိအမွတ္ျပဳ ဆု ခ်ီးျမွင္႔တာေတာ႔ ၾကားခဲလွပါတယ္။ ကိုယ္႔အဖို႔မွာေတာ႔ ကိုယ္႔လူမ်ိဳးူတေယာက္ရဲ႔ လုပ္ရပ္ ကို ကိုယ္႔ျပည္သူ ျပည္သားက ခ်ီးျမွင္႔ဂုဏ္ျပဳတယ္ဆိုတာကို ပိုတန္ဖိုးထား အေလးအနက္ျပဳမိပါတယ္။ ေနာင္တခ်ိန္ လြတ္လပ္ မွ်တ တဲ႔ လူ႔ေဘာင္သစ္တခုမွာ တိုင္းျပည္က တင္႔တင္႔တယ္တယ္ အသိအမွတ္ျပဳ ဂုဏ္ျပဳရမွာပါ။<br /><br />ရုိးရုိးေလးပါပဲ။ ကိုယ္က်ိဳးစြန္႔ အနစ္နာခံ လုပ္ေနသူမ်ားကို က်မ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ လို႔ ေသေသခ်ာခ်ာ ေျပာပါတယ္။<br /><br /><strong>မိုးခ်ိဳသင္း</strong><br /></p></span>Moe Cho Thinnhttp://www.blogger.com/profile/01337551043809985774noreply@blogger.com39tag:blogger.com,1999:blog-1039203559711383901.post-18030325609682227452010-04-10T23:48:00.000-07:002010-04-10T23:56:31.501-07:00အေ၀းက သၾကၤန္<div align="justify">ဘာလိုလိုနဲ႔ အတာကူးတဲ႔ ႏွစ္ဦးသၾကၤန္ကိုေတာင္ ေရာက္ပါၿပီ။<br /><br />ကိုယ္ငယ္ငယ္ လူမွန္းသိတတ္စ အရြယ္ကတည္းက သၾကၤန္ဆိုတဲ႔ အသံၾကားရင္၊ သၾကၤန္သီခ်င္းသံ ျမဴးျမဴးၾကြၾကြအသံၾကားရင္ ရင္ထဲမွာ ေပ်ာ္ၿပီး တလွပ္လွပ္ နဲ႔ ေနတတ္တယ္။ သၾကၤန္ေရ ဘယ္ေလာက္စိုစို ဘယ္ေတာ႔မွ မဖ်ားဘူး။ အတာေရဟာ လူကိုက်န္းမာေစသတဲ႔။ အတာေရေအးနဲ႔ ကိုယ္၊ စိတ္ မေကာင္းတဲ႔ အညစ္အေၾကးေတြကို ေဆးေၾကာရသတဲ႔။<br /><br />အခုေတာ႔ တူးပို႔ တူးပို႔သံ မၾကားရတဲ႔ အရပ္မွာ ပိေတာက္ပန္းရနံ႔ေလးကို လြမ္းမိတယ္။ ေရစိုစိုမွာ ေမ်ာလာတဲ႔ ပိေတာက္ေၾကြေလးေတြကို သတိရတယ္။ ခြက္စုတ္ကေလးနဲ႔ ေရၾကြက္ျမီးတန္းေလးကို ခံၿပီး ပက္ရတာကို ေပ်ာ္ခဲ႔တယ္။ ေရစိုစိုမွာ ထမိန္တုပ္တုပ္နဲ႔ လမ္းေလွ်ာက္ခဲ႔ရတာကို ျပန္ခံစားမိတယ္။<br /><br />ျမနႏၵာ ဆိုတဲ႔ အသံၾကားရင္ တိတ္တိတ္ကေလး လက္ေလးေတြ ခ်ိဳးၿပီး က ေနမိတတ္တာကို ဘယ္လိုလုပ္ ေမ႔မလဲ။ သၾကၤန္ သံခ်ပ္ေတြ နားေထာင္ရင္း ျပဳံးေပ်ာ္ ရယ္ေမာခဲ႔ရတဲ႔ လြတ္လပ္မွဳေလး ျပန္လိုခ်င္ေသးတယ္။ က်ေနာ္ ေရေလာင္းမယ္ေနာ္ လို႔ ခပ္တိုးတိုး ခြင္႔ေတာင္းတာကိုလဲ ေခါင္းအသာညိတ္ ခြင္႔ျပဳလိုက္ခ်င္ေသးတယ္။<br /><br />ဒီလိုနဲ႔ ခပ္ေ၀းေ၀းက ေခ်ာင္းၾကည္႔ေနခဲ႔ရတဲ႔ သၾကၤန္ေလးေတြဟာ အလြမ္းေတြ တစိုစို နဲ႔ ရင္႔က်က္ခဲ႔ရပါၿပီ။ အခု ဘယ္လို သၾကၤန္မ်ိဳးမ်ားလဲ လို႔ ေငးေမာ ေတြးေတာ..။ ပိေတာက္ပြင္႔ေၾကြေလးေတြနဲ႔အတူ ဘီယာေတြ စီးေနတဲ႔ သၾကၤန္လား၊ ပိေတာက္ပန္းန႔ံေတြကို ဖုံးလႊမ္းေနတဲ႔ အကင္နံ႔ေတြနဲ႔ သၾကၤန္လား၊ မိန္းကေလးေတြ ပိုပိုလွလာတဲ႔ သၾကၤန္လား။ ခြက္ကေလးေတြနဲ႔ ေရပက္တမ္း ေဆာ႔ေနၾကမဲ႔ ကေလးသူငယ္ေလးေတြက ဘီယာ စီးကရက္ လိုက္ေရာင္းစီးပြားရွာေနတဲ႔ သၾကၤန္လား။ မီးစက္သံေတြ ၾကြက္ၾကြက္ညံေနတဲ႔ သၾကၤန္လား။<br /><br />ဘာပဲေျပာေျပာ သၾကၤန္ဟာ ေခတ္ကို ေပၚေပၚထင္ထင္ လွစ္ဟ ျပေနမွာပါပဲ။ သၾကၤန္ခံစားမွဳေတြ အမ်ိဳးမ်ိဳး ဘယ္လိုပဲ ေျပာင္းသြားသြား သၾကၤန္ကိုေတာ႔ ခ်စ္ေနမိမွာပါပဲ။ ဒါေၾကာင္႔မို႔ အေ၀းက သၾကၤန္ကို စူးစမ္းခ်င္စိတ္တ၀က္နဲ႔ အေဖ႔ ကဗ်ာေလးတပုဒ္ကို အမွတ္တရ တင္လိုက္ပါတယ္။ ဖတ္ၾကည္႔ၾကပါအုံး။<br /><br /><strong><span style="color:#ffcc00;">အခ်စ္ေရ နဲ႔ အခ်စ္ သၾကၤန္</span></strong><br /><br /><span style="color:#ffcc00;">ျမန္မာႏိုင္ငံ၌<br />သၾကၤန္ က်ၿပီ။<br /><br />အကေတြ အခုန္အပ်ံ<br />ဗုံသံေတြ အေတာမသတ္<br />မေမာတတ္ႏုိင္ေအာင္ သၾကၤန္ပြဲ<br />ဆင္ႏႊဲေနၾကေရာ႔မလား။<br /><br />ၾကည္း ေရ ေလတပ္ေတြေၾကာင္႔<br />မီးေရေလျပတ္ၿပီး<br />သမီးေတြ အပ္ရတဲ႔ ကိန္း ဆိုက္ေနၿပီလား။<br /><br />အေ၀းက မွန္းၿပီး<br />ေဆြးသမွ် လြမ္းရတဲ႔<br />ေအးျမတဲ႔ သၾကၤန္ပန္းကေလးပါ။<br /><br />ႏွစ္ေတြသာေျပာင္း<br />ေခတ္ေတြ စနစ္ေတြက မေျပာင္းေသးေတာ႔<br />အခ်စ္ေရတေကာင္းနဲ႔ မေလာင္းႏိုင္ဘူးကြယ္။<br /><br /></span><span style="color:#ffcc00;"><strong>တင္မိုး<br /></strong>၁၃၊ ၄၊ ၂၀၀၅<br /></span><br />ျမန္မာျပည္က ပိေတာက္ဖူးတခက္ကို ကိုယ္တိုင္ခ်ိဳးၿပီး ပန္ခြင္႔ရတဲ႔ သၾကၤန္ေတာ႔ ၾကဳံရ ဆုံရအုံးမွာပါ လို႔ အားတင္းေနမိပါေသးတယ္။<br /><br />ျမန္မာႏွစ္ဦးမွာ ျမန္မာျပည္သူ ျပည္သား အေပါင္း အႏၱရာယ္ကင္းၿပီး ျငိမ္းခ်မ္း ေပ်ာ္ရႊင္ႏိုင္ပါေစ လို႔ ဆုေတာင္းေမတၱာပို႔သလိုက္ပါတယ္။<br /><br /><strong>မိုးခ်ိဳသင္း</strong></div>Moe Cho Thinnhttp://www.blogger.com/profile/01337551043809985774noreply@blogger.com36tag:blogger.com,1999:blog-1039203559711383901.post-47671482760062506552010-02-27T16:55:00.000-08:002010-02-27T17:01:24.636-08:00က်ား နဲ႔ ဆင္<div align="justify">လူၾကီးသူမေတြ ေျပာတာ ၾကားဖူးတယ္။ ေန႔နံနဲ႔ လိုက္လို႔ လူေတြက စိတ္သေဘာထားေတြ ေျပာင္းတတ္တယ္ တဲ႔။<br /><br />ဟုတ္မဟုတ္ေတာ႔ ကိုယ္လဲ ေသခ်ာ မသိပါဘူး။ ၾကားဖူးနား၀ ရွိတာကို ေျပာျပတာပါ။ “သူက စိတ္ၾကီးမွာေပါ႔ စေနသမီးကိုး” ဆိုတာမ်ိဳး၊ “ကေလးက ေအးတယ္၊ ၾကာသပေတးသမီးေလ..” ဆိုတာမ်ိဳး၊ “ေသာၾကာသားမို႔ စကားကေတာ႔ မ်ားသလား မေမးနဲ႔” ဆိုတာမ်ိဳးေတြေပါ႔။<br /><br />အေနာက္ႏိုင္ငံေတြမွာေတာ႔ ေမြးတဲ႔ ေန႔အလိုက္ အစြဲအလန္းေတြ သိပ္မၾကားမိတတ္ဘူး။ သူတို႔ကေတာ႔ ရာသီခြင္နဲ႔ လူေတြရဲ႔ အတြင္းစိတ္ကို ပိုစိတ္၀င္စားတတ္ၾကတာပါ။ အဲဒီရာသီခြင္ေတြကလဲ အမ်ားအားျဖင္႔ မွန္တတ္၊ တိုက္ဆိုင္တတ္ေလေတာ႔ စိတ္၀င္စားစရာပါပဲ။<br /><br />တိရိစာၦန္အေကာင္္ေတြနဲ႔လဲ ေမြးႏွစ္ေတြကို ပိုင္းျခား သတ္မွတ္ထားတာမ်ိဳး ရွိေသးတာ..။ တခါက အသိတေယာက္က ကိုယ္႔ကို ဘာအေကာင္လဲ ေမးလို႔ အေတာ္ အူေၾကာင္က်ား ျဖစ္သြားေသးတယ္။ ငါက ျမင္းေလ..ဒါေၾကာင္႔ တခ်ိန္လုံး ေျပးေနရတာ ဆိုပဲ။<br /><br />နင္ကေတာ႔ ၀က္ တဲ႔..၊ သူ အဲဒီလို ေျပာေတာ႔ ၀မ္းနည္းလိုက္တာ..။ ကိုယ္႔ကို တယ္ႏွိမ္ပါလား ထင္မိေသးတယ္။ တကယ္က ေမြးတဲ႔ ရာသီခြင္ အေကာင္ကို သူက ရည္ညႊန္းခ်င္တာ..။ ကိုယ္႔ ခႏၶာကိုယ္ကို ေစာင္းေျပာတာ မဟုတ္ရွာပါဘူး။ တိုက္ဆိုင္မွဳရွိေပမဲ႔ ခြင္႔လႊတ္လိုက္ရပါတယ္။ </div><br /><br /><span id="fullpost"><br /><div align="justify">ေန႔နံနဲ႔ ပတ္သက္တာ ျပန္ေကာက္ရရင္ ကိုယ္ကေတာ႔ က်ားပါ။ တနလာၤ က်ား၊ နတ္ျပည္သြား..လို႔ ငယ္ငယ္က ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ဆိုခဲ႔တဲ႔ က်ားေပါ႔။ တျခား တနလာၤေတြ ဘယ္လို စိတ္မ်ိဳးရွိတယ္ မသိတတ္ေပမဲ႔ ကိုယ္ကေတာ႔ တခါတခါ စိတ္ၾကီးတတ္တာကလြဲရင္ သေဘာေကာင္းတဲ႔ က်ားေလးပါ။ (တီဗီမွာတင္မဟုတ္၊ ဘေလာ႔မွာလဲ အဲဒီလို ေၾကာ္ျငာ ျဖတ္၀င္တာေတြ ရွိတတ္တယ္။)<br /><br />တေန႔ေတာ႔ က်ားနဲ႔ ဆင္ RC 2 မွာ ေတြ႔ၾကတယ္။ သူက ဗုဒၶဟူး ေလ..။ ေရွးအဆိုအရ ဆိုရင္ေတာ႔ ခႏၶာကိုယ္ အင္အားၾကီးသူခ်င္း ေတြ႔ရင္ ခ်ၾကတယ္လို႔ ဆိုလိုခ်င္သလားမသိ။ ပုံျပင္ထဲမွာ ရန္ဖက္ ေပမဲ႔ ကိုယ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ကေတာ႔ အိမ္ေထာင္ဖက္ ျဖစ္ခဲ႔ၾကတယ္။ ကိုက္ေတာ႔ ကိုက္ၾကပါတယ္။ ၾကာၾကာ တခါ၊ မၾကာ မၾကာ တခါ ေပါ႔။<br /><br />က်ားေလးက music ၾကိဳက္တယ္။ အားရင္ ဇိမ္ေလးနဲ႔ စာအုပ္ေလးဖတ္၊ သီခ်င္းေလး နားေထာင္ၿပီး အျမီးေလးတလွဳပ္လွဳပ္ ေနခ်င္တယ္။ တခါတေလ ရုပ္ရွင္ကိုသြား၊ ေၾကာ္ျငာဘုတ္ဒ္ ေတြကို ေငးေမာၿပီး ေပါက္ေပါက္ဆုပ္ေလး ျမဳံ႔ရင္း မ်က္လုံးျပဴးၿပီး ပိတ္ကားကို စိုက္ၾကည္႔ေနရတာ အရသာ လို႔ ထင္တယ္။<br /><br />က်ားမွာ သူငယ္ခ်င္းေတြကလဲ အေကာင္ပေလာင္စုံလို႔ အမ်ားၾကီးး။ သူငယ္ခ်င္းေတြက ဒါကုိ ၀ါသနာပါရင္ က်ားကလဲ အလြယ္တကူ ေပ်ာ္၀င္လိုက္ဖို႔ ၀န္မေလးဘူး။ သူတို႔က ဒါ ဆို က်ားကလဲ ဒါ၊ သူတို႔က ဟိုဟာဆို က်ားကလဲ ဟိုဟာ..။ အျပင္းအထန္ၾကီးေတြ က်ားက မၾကိဳက္ဘူး။ ေအးရာေအးေၾကာင္း က်ား။<br /><br />အဲဒီက်ားေလးရဲ႔ အေဖာ္ ဆင္ကေတာ႔ တမ်ိဳး။ သူကေတာ႔ ေအးေအးေဆးေဆးပဲ ေနမယ္။ တခုခု ကို စြဲစြဲျမဲျမဲ လုပ္တတ္တယ္။ ေရွ႔ကိုတိုးမယ္ဆိုရင္ေတာင္ ေရွ႔ေနာက္ စဥ္းစားတယ္၊ က်ားလို ၀ူး၀ူး၀ါး၀ါး ေျပးမသြားဘူး။ မစဥ္းစားလို႔ မရဘူးေလ..။ က်ားတလြဲလုပ္သမွ် ဆင္က ေျဖရွင္းရတာကိုး။ က်ားက လုပ္ခ်င္တာေတြ လုပ္ၿပီးလို႔ မ်က္စိသူငယ္နဲ႔ ေခါင္းငိုက္စိုက္ခ်ေနရင္ ဆင္က ၀င္ကူရတာပဲ။ အဲဒီလိုကူရေပါင္းလဲ မ်ားၿပီ။<br /><br />တခုခုဆို က်ားနဲ႔ဆင္ ေခါင္းခ်င္းဆိုင္ၿပီး တိုင္ပင္ၾကတယ္။ ကိစၥအကုန္လုံးကို ႏွစ္ေယာက္စလုံးရဲ႔ ရင္ထဲက အသည္းႏွလုံးကို ဗဟိုျပဳၿပီးမွ စဥ္းစားဆုံးျဖတ္ၾကတာမ်ားတယ္။ လြဲတဲ႔အခါေတြလဲ ရွိတာေပါ႔။ တခါတေလ ေတာင္အၾကီးၾကီးေပၚ တက္ရတဲ႔အခါေတြ ရွိတယ္။ ေခ်ာက္အနက္ၾကီးကို ျဖတ္ကူးရတဲ႔အခါေတြ ရွိတယ္။ ပင္လယ္ၾကီးနဲ႔ ရင္ဆိုင္တိုးရတာေတြလဲ ရွိေသးတယ္။ အဲဒီအခါဆို က်ားက အသံမွ်င္းမွ်င္းေလးပဲ ထြက္ေတာ႔တာ။ အျမီးေလးသိမ္းၿပီး ေခြေနတာ..။<br /><br />အဲဒီအခါဆို ဆင္က မတ္မတ္ရပ္မွ ျဖစ္ေတာ႔မယ္။ က်ားေလးကို ထ ထ ဆိုၿပီး ဆြဲထူရတယ္။ က်ားေလးပါမွ ဆင္ၾကီး ေျဖာင္႔ေျဖာင္႔သြားႏိုင္မယ္ လို႔ ေျပာတယ္။ ဒါဆို က်ားေလးက ျပန္လန္းၿပီး ဆင္ၾကီးေနာက္က ဆတ္ေတာက္ ဆတ္ေတာက္ လိုက္လာတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ လမ္းေလးက်ဥ္းက်ဥ္းကို အတူတူ သြားၾကျပန္ပါေရာ..။<br /><br />အခုေတာ႔ ဒီက်ားနဲ႔ ဒီဆင္မွာ ကေလးေလးတေကာင္ရွိၿပီ။ လူေလးေတာ႔ မဟုတ္ဘူး။ အေမနဲ႔ နည္းနည္းဆင္တဲ႔ အျမီးေလးနဲ႔ ေၾကာင္အျဖဴေလးေပါ႔။ သမီးက အေဖကို ခ်စ္တယ္၊ အေမကို ႏိုင္တယ္။ ေၾကာင္ေလးရွိတဲ႔အတြက္ က်ားေရာ ဆင္ေရာ ဘ၀မွာ ခ်မ္းေျမ႔တယ္ လို႔ ထင္ၾကတယ္။ ပင္ပန္းသမွ် သမီးမ်က္ႏွာျမင္တာနဲ႔ အကုန္ေပ်ာက္တယ္။ တေန႔တေန႔ သမီးမ်က္ႏွာတကြက္စာကို ငုံ႔ငုံ႔နမ္းရတာအေမာ..။<br /><br />ညညဆို သားအမိ သားအဖ ၃ေယာက္ အတူတူအိပ္ၾကတယ္။ ခူး ခေလာ ဂူး အသံေတြ စုံေနတာေပါ႔။ တခါတေလ ေဖေဖဆင္ၾကီးက သမီးေၾကာင္ေလးကို ေပြ႔ရင္း အိပ္တယ္။ သမီးေၾကာင္ေလးက တဂူးဂူးနဲ႔ ေက်နပ္ေနတာ..။ ေမေမက်ားက သူတို႔ကို ၾကည္႔ၿပီး ၾကည္ႏူးရင္း အိပ္တယ္။ ညလယ္က်ရင္လဲ သမီးကေလး ဘယ္လိုအိပ္သလဲလို႔ အေဖေတြ အေမေတြက ထ ထၾကည္႔ရတယ္။ သမီးကေလး ကံေကာင္းတယ္။<br /><br />ေနာက္ျပန္လွည္႔ၾကည္႔ရင္ ေျခရာေလးေတြ ေတြ႔ရမယ္။ ဒါက ေပ်ာ္ေပ်ာ္သြက္သြက္ အတူ ေလွ်ာက္ခဲ႔တာ..။ ဒါကေတာ႔ က်ားေလး ေနမေကာင္းလို႔ တရြတ္ဆြဲ လိုက္ရတာ..။ ဆင္ၾကီးက ပုခုံးေပၚတင္ၿပီး ထမ္းေခၚရတာ..။ ဒါကေတာ႔ က်ားက ကပ္ဖဲ႔လုပ္ၿပီး ဟိုေလွ်ာက္ ဒီေလွ်ာက္ ေလွ်ာက္ေနတာ..။ ဒီ လမ္းဆုံမွာေတာ႔ ႏွစ္ေယာက္သား ရပ္ေနပုံပဲ။ ေခါင္းခ်င္းဆိုင္ တိုင္ပင္ေနသလား။ ႏွစ္ေယာက္သား လမ္းေလးတေကြ႔ အတူေကြ႔လိုက္ျပန္ေပါ႔။<br /><br />ဘာလိုလိုနဲ႔ အတူေလွ်ာက္ခဲ႔တာ ၁၄ႏွစ္ ရွိခဲ႔ၿပီ။ ကဗ်ာထဲကလို ခေယာင္းေတာကို ပန္းေကာ္ေဇာအျဖစ္ ေျပာင္းမပစ္ႏိုင္ေတာင္ လမ္းကေလး ျပာျပာေမွာင္၊ သာယာေအာင္ေတာ႔ ဖန္တီးႏိုင္ခဲ႔ပါတယ္။<br /><br /><strong>မိုးခ်ိဳသင္း</strong><br /><br /><span style="color:#009900;"><span style="color:#ff6600;">(မတ္လ ၁ရက္ေန႔ အမွတ္တရ)</span><br /></span><br /></span></div>Moe Cho Thinnhttp://www.blogger.com/profile/01337551043809985774noreply@blogger.com81tag:blogger.com,1999:blog-1039203559711383901.post-62508197051228757672010-02-12T17:15:00.000-08:002010-02-12T19:19:11.155-08:00ျမက္ရိုင္းထဲက ေၾကးရုပ္<div align="justify">ဒီေန႔ေတာ႔ လြန္ခဲ႔တဲ႔ ဆယ္႔ငါးႏွစ္ ၁၉၉၅ က မႏၱေလးမွာ က်င္းပတဲ႔ ဆြံ႔ အ နားမၾကား ရံပုံေငြ အတြက္ စာေပေဟာေျပာပြဲတခု တက္ခဲ႔ နားေထာင္ခဲ႔တာ သတိရတယ္။ ေဟာေျပာပြဲမွာ ေျပာခဲ႔တဲ႔သူေတြက ဆရာမၾကီး ေဒၚခင္ႏွင္းယုရယ္၊ အေဖရယ္၊ ဆရာ ဦးတင္ေမာင္သန္း၊ ဆရာ ေအာ္ပီက်ယ္ နဲ႔ ဆရာမ ဂ်ဴးတို႔ပါ။<br /><br />အဲဒီတုန္းက စာေပေဟာေျပာပြဲကို ရုံျပည္႔ရုံလွ်ံ အားေပးတဲ႔ မႏၱေလး ပရိသတ္ၾကီးကို အံ႔ၾသမိတာ အမွန္ေပါ႔။ ခမ္းမၾကီးံနဲ႔ မဆန္႔လို႔ ရုံကို အလာ လမ္းတေလွ်ာက္မွာ ကိုယ္႔ထိုင္ခုံေလးေတြနဲ႔ ကိုယ္ ထိုင္ၿပီး နားေထာင္ၾကတာ ေတြ႔ရတယ္။ လမ္းေထာင္႔ေတြမွာ တီဗီအၾကီးၾကီးေတြ ခ်ေပးထားၿပီး တိုက္ရိုက္ ေဟာေျပာခ်က္ကို နားေထာင္ေစတာ ေတြ႔ခဲ႔ရတယ္။ ျမင္ရတာ စိတ္ၾကည္ႏူးမိပါတယ္။<br /><br />အဲဒီတုန္းက အေဖက ေမာ္စကို က ထြက္လာတာ မၾကာေသးဘူး။ ပထမဆုံး အျပင္ေရာက္ၿပီးမွ လုပ္တဲ႔ စာေပေဟာေျပာပြဲဆိုတာ မွတ္မိေနပါတယ္။ အဖြားလူထု ေဒၚအမာရဲ႔ ေမြးေန႔ပြဲအၿပီး ေနာက္တေန႔ ႏို၀င္ဘာလ ၃၀ရက္၊ ၁၉၉၅ ခု လို႔ ထင္ပါတယ္။<br /><br />အဲဒီေဟာေျပာပြဲမွာ အေဖရြတ္ခဲ႔တဲ႔ ကဗ်ာေလးေတြ မူရင္း လက္ခံ မရွိေတာ႔လို႔ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနတုန္း တေန႔ကေတာ႔ <a href="http://mayaonlinemagazine.blogspot.com/">မာယာအြန္လိုင္းမဂၢဇင္း</a>လုပ္တဲ႔ အကို <span style="color:#009900;">ကိုေအး၀င္း</span>က ကက္ဆက္ေခြေလးတခု စာတိုက္က ပို႔လာတယ္။ ဒါနဲ႔ ၀မ္းသာအားရ အေဖ႔ ကက္ဆက္ေလးနဲ႔ ဖြင္႔ၿပီး နားေထာင္လိုက္မိတယ္။ ကိုေအး၀င္းကို ေက်းဇူးတင္လိုက္တာ..။<br /><br />နားေထာင္မိတဲ႔အထဲက ကဗ်ာေလး တပုဒ္ကို ကိုယ္ခ်စ္ခင္တဲ႔ မိတ္ေဆြေတြကိုလဲ ျပန္ေ၀မွ်ရင္း ကိုယ္႔ရဲ႔ မွတ္တမ္းေလးထဲမွာလဲ သိမ္းထားခ်င္လို႔ အမွတ္တရ ေရးလိုက္ပါတယ္။</div><br /><br /><span id="fullpost"><br /><div align="justify">ကဗ်ာေတြကို ကိုယ္ အခါအားေလ်ာ္စြာ ဖတ္ပါတယ္။ တခ်ိဳ႔ နားလည္တာလဲ ရွိ၊ နားမလည္တာလဲ ရွိ။ ခံစားမွဳေတြ ထပ္တူညီသြားရင္ စိတ္ထဲမွာ ေက်နပ္မိၿပီး ထပ္ခါထပ္ခါ ဖတ္မိတာမ်ိဳး..။ ေနာက္ၿပီး ဘယ္လို အေၾကာင္းတရားေတြေၾကာင္႔ ဒီကဗ်ာေလးကို ေရးျဖစ္ပါလိမ္႔လို႔ ကဗ်ာဆရာရဲ႔ စိတ္ကို ဆန္းစစ္ စူးစမ္း ေတြးေတာသြားမိတတ္တာမ်ိဳး..။<br /><br />ဒီေဟာေျပာပြဲမွာေတာ႔ အေဖက သူ ဒီကဗ်ာေလးကို ဘယ္လို ေရးမိသြားသလဲ ဆိုတာကို ေျပာျပထားတယ္။<br /><br />အေဖက အားရင္ သူ႔မိတ္ေဆြေတြဆီ ေလွ်ာက္သြား၊ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထိုင္ စကားေျပာ ေနတတ္တယ္။ တေန႔ အင္းစိန္နားက ေအာင္ဆန္းျမိဳ႔မွာ ေနတဲ႔ ကဗ်ာဆရာ ေမာင္ခိုင္မာ ရဲ႔ အိမ္ကို ပန္းခ်ီဆရာ ဦးယဥ္မင္းပိုက္ နဲ႔ အတူ သြားလည္ပါတယ္။ အဲဒီမွာ ဆရာဦးခိုင္မာက “ဆရာ႔ကို ျပ စရာ ရွိတယ္” ဆိုၿပီး ပန္းျခံတခု ကို ေခၚသြားသတဲ႔။ အဲဒီပန္းျခံက လမ္းမၾကီးေပၚ လူျမင္ကြင္းမွာေတာ႔ မဟုတ္ပါဘူး၊ လမ္းအေနာက္ဖက္ကေလးမွာပါ။<br /><br />လိုက္ၾကည္႔ေတာ႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ေၾကးရုပ္ကို ေတြ႔ရတာပါ။ ပန္းပုဆရာၾကီး ေတာင္ၾကီး ဦးစံေဖ ရဲ႔ လက္ရာ တဲ႔၊ လက္ရာက ေကာင္းလိုက္တာ..။ မာန္ပါပါနဲ႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္တရားေဟာ ေနပုံကို ထုထားတာကိုး။ ေအာ္.. ေကာင္းလိုက္တာ၊ ေအာင္ဆန္းျမိဳ႔မွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ေၾကးရုပ္ကို ျမင္ရတာ က်က္သေရ ရွိလိုက္တာ၊ တကယ္႔ပညာရွင္ရဲ႔ လက္ရာပါလား လို႔ ၾကည္ႏူးပီတိ ျဖစ္ေနတုန္း… ေဘးဘီၾကည္႔လိုက္မိေတာ႔…<br /><br />ႏြားေတြ..ႏြားေတြ.. တဲ႔။ ပန္းျခံတခုလုံး ျမက္ရုိင္းေတြ တေတာလုံး ထ ေနလို႔ ႏြားစားက်က္ ျဖစ္ေနတာ ေတြ႔ရပါတယ္ တဲ႔။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္လက္မွာလဲ စာရြက္လိပ္ေလး ကိုင္ထားပုံပါ၊ ဒါေပမဲ႔ စာရြက္လိပ္က ေၾကးနဲ႔လုပ္ထားေတာ႔ အဖိုးတန္ေတာ႔ ျဖဳတ္ယူၾကလို႔ မရွိေတာ႔ဘူး တဲ႔။<br /><br />ဒါနဲ႔ အေဖ႔စိတ္ထဲမွာ လွပ္ခနဲ ခံစားရတာမို႔ ဒီကဗ်ာေလးကို စပ္မိပါတယ္ လို႔ ဆိုပါတယ္။ ကဗ်ာထဲကေန ေခတ္ ကို လွမ္းၾကည္႔လို႔ ရတဲ႔ ကဗ်ာေလးတပုဒ္လို႔ ကိုယ္က ထင္မိတယ္။ ဖတ္ၾကည္႔ၾကပါအုံး။<br /><br /><span style="color:#ffcc33;"><strong>ျမက္ရိုင္းထဲက ေၾကးရုပ္<br /></strong><br />ျမက္ရိုင္းထဲတြင္<br />ထိုင္ဆဲ မလွဳပ္၊ <span style="color:#ff0000;">“ဆန္း”</span> ေၾကးရုပ္။<br /><br />သမိုင္းမ်ားစြာ ျဖတ္သန္းလာေတာ႔<br />“ငါ” ေတြ ျမက္ရုိင္း၊ ေနရာတိုင္းမို႔<br />သမိုင္းျပယုဂ္၊ ဆန္း ေၾကးရုပ္ကို<br />ကၽြႏ္ုပ္တို႔ ေမ႔ခဲ႔ၾကၿပီ။<br /><br />ဆန္း ၏ လမ္းစဥ္၊ တို႔ မျမင္ေတာ႔။<br />ေက်းဇူးရွင္မွန္း၊ မသိစြမ္းေတာ႔။<br />ဆန္း ၏ ဂုဏ္ပုဒ္၊ ဆန္း ၏ ရုပ္ကား<br />တိမ္ျမဳပ္ခဲ႔ၿပီ၊ အတိတ္ဆီ..။<br /><br />ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၊ ခင္းေသာလမ္းကား<br />လြမ္းစရာပင္၊ အလွမ္းကြာ ခဲ႔ၿပီ။<br /><br />ဗိုလ္ခ်ဳပ္လက္တြင္၊ စာရြက္လိပ္ထား<br />ေၾကး၀ါျပားကို၊ ေရာင္းစားဖို႔ရာ<br />ခြာခဲ႔ရွာေပါ႔၊ လက္မွာ စာရြက္မဲ႔ခဲ႔ၿပီ။<br /><br />ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေဟာရ၊ ေမာရ<br />ေသာက အမ်ား၊ ေဟာပါ႔ တရား<br />ေက်ာက မၾကား ျဖစ္ခဲ႔ၿပီ။<br /><br />လြတ္လပ္ေရးကို၊ ေသြးႏွင္႔ရင္း၍<br />အပ္ႏွင္းခဲ႔ရ၊ သူ႔ဘ၀ကို<br />ေျမခ် သျဂိဳဟ္ ခဲ႔ၾကၿပီ။<br /><br />သမိုင္းနာလဲ၊ နာမွန္း မသိ<br />တို႔ မထိ ေတာ႔..။<br />တို႔၏ ကိုယ္က်ိဳး၊ တို႔ ထုပ္ပိုးဖို႔<br />အမ်ိဳးသားေရး၊ တို႔ မေတြးအား။<br />အေရးေတာ္ပုံ၊ တို႔ မျဖဳံအား<br />တို႔ ယုံသည္ကား၊ တို႔ ေကာင္းစားဖို႔။<br />အမ်ားအေရး၊ တို႔ မေတြးအား<br />ကိုယ္ေရး ၾကည္႔ကာ၊ တို႔ လိမ္မာဖို႔<br />အရာရာတြင္ ကိုယ္က်ိဳးျမင္ကာ<br />မီးစင္ ၾကည္႔၍၊ က တတ္ဖို႔။<br /><br />ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေၾကးရုပ္၊ ျမက္ရိုင္းအုပ္လဲ<br />မခုတ္ေတာ႔ဘဲ၊ မ်က္ႏွာလႊဲၿပီ<br />ေနျမဲေနၾကပါေစေတာ႔။ ။<br /><br /><strong>တင္မိုး</strong><br />၁၉၉၅<br /></span><br />အေဖက ဒီကဗ်ာေလးကို မဂၢဇင္းေတြကို ပို႔ဖို႔ စဥ္းစားမိပါေသးတယ္ တဲ႔၊ ဒါေပမဲ႔ ကဗ်ာပါ ျမက္ထဲ ေရာက္သြားမစိုးလို႔ သူ႔စာအုပ္ေလးထဲမွာပဲ သိမ္းထားခဲ႔ရတယ္ လို႔ ဆိုပါတယ္။ အခုေတာ႔ ကိုယ္လဲ ကိုယ္႔မွတ္တမ္းမွာ နာက်င္စြာနဲ႔ ဆက္သိမ္းထားလိုက္ၿပီ။<br /><br />ျမက္ရိုင္းေတြကို မ်က္ႏွာလႊဲမိေလသလား လို႔လဲ လြတ္လပ္ေရးဗိသုကာၾကီးကို ရွက္ရြ႔ံအားနာ မိပါေတာ႔တယ္။<br /><br /><strong>မိုးခ်ိဳသင္း</strong><br /><span style="color:#33cc00;">(ေဖေဖၚ၀ါရီ ၁၃ရက္၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ေမြးေန႔ အမွတ္တရ)</span></div><br /></span>Moe Cho Thinnhttp://www.blogger.com/profile/01337551043809985774noreply@blogger.com53tag:blogger.com,1999:blog-1039203559711383901.post-40328913042581601132010-02-09T22:25:00.000-08:002010-02-09T23:24:06.521-08:00ေမာ္ေတာ္ကားနဲ႔ ကိုယ္ (၂)<div align="justify">ဒီေန႔ ဆိုင္ကျပန္လာေတာ႔ လမ္းတေလွ်ာက္မွာ အေရးေပၚကားေတြ အသံစုံျမည္ၿပီး ေဘးကေန တစီးၿပီး တစီး ေက်ာ္တက္သြားၾကတာ။ ဘယ္ေနရာမွာ ကားတိုက္မွဳ ျဖစ္ျပန္သလဲ မသိ။ ဒီေန႔တေန႔လုံး မုန္တိုင္းေၾကာင္႔ မိုးကလဲ ေစြေနေလေတာ႔ ကားေမာင္းတာ သိပ္သတိထားရတယ္။<br /><br />လူကလဲ အဲဒီ ပီးေပၚ ပီးေပၚ အသံၾကားရင္ အလိုလို လန္႔ေနတာ..။ တေယာက္ေယာက္ကမ်ား 911 ေခၚလိုက္ရင္ ရဲကား၊ မီးသတ္ကား၊ လူနာတင္ကား စီတန္းၿပီး သြားေတာ႔တာကိုး။ သူတို႔ အေရးတၾကီးသြားတာေတြ႔ရင္ ကားကို လမ္းေဘး ကပ္ရပ္၊ လူနာ အသက္မီပါေစ လို႔ ဆုေတာင္းေပးမိတတ္တယ္။ အေဖ႔တုန္းက အသက္မမီတာေလးကို ေတြးမိလို႔ပါ။<br /><br />အရင္ကေတာ႔ ကိုယ္က လူနာတင္ကားေတြ႔ရင္ Mr. Bean လို ေနာက္က ကပ္လိုက္သြားရရင္ ေကာင္းမွာ လို႔ ေနာက္တီးေနာက္ေတာက္ ေတြးတတ္တယ္။ ဒါဆို မီးပြိဳင္႔လဲ မနီ၊ ေရွ႔ကားလဲ မေစာင္႔ရ၊ ဇိမ္ပဲ။ စိတ္ကူးထဲမွာ လုပ္တာပါ၊ အျပင္မွာ မလုပ္ပါဘူး။<br /><br />အခုတေလာ ကိုယ္က ကားျပန္ေမာင္းက်င္႔ ေနပါတယ္။ တကယ္ေတာ႔ ခုလို ကိုယ္႔အားကိုယ္ကိုးၿပီး သြားသင္႔ လုပ္သင္႔ေနတာ ၾကာပါၿပီ။ ခုမွသာ မသြားမျဖစ္ သြားရမဲ႔ ေနရာေတြ၊ မလုပ္မျဖစ္ လူခြဲလုပ္ရမဲ႔ အလုပ္ေတြနဲ႔မို႔ သူ႔ကို ပုံၿပီး အားကိုးေနတာေတြ ဒီဂရီနည္းနည္း ေလွ်ာ႔ထားတယ္။ ကိုယ္တိုင္ သြားႏိုင္ေအာင္ လုပ္ႏိုင္ေအာင္ ၾကိဳးစား လုပ္ၾကည္႔ေနတယ္။ </div><br /><br /><span id="fullpost"><br /><div align="justify">အခုဆိုရင္ ကိုယ္႔ကို လမ္းေပၚမွာ တုန္တုန္ တုန္တုန္ ေတြ႔ရမွာပါ။ ဘာေၾကာင္႔ တုန္ ရသလဲ ဆိုရင္ ကိုယ္က ျမိဳ႔တြင္းလမ္းေလးေတြကေန မသြားဘဲ ရာရာစစ ဖရီးေ၀းေပၚ တက္ ေမာင္းေနလို႔ပါ။ အရင္က ဖရီးေ၀း မေမာင္းဘူးေလ..။ ေၾကာက္ေၾကာက္နဲ႔ ဖရီးေ၀းေပၚ တက္ရတာမို႔ လူက တုန္ေနသလို ကားကပါ လိုက္တုန္ေနတယ္ လို႔ ကိုယ္က ထင္တယ္။<br /><br />ဖရီးေ၀းေပၚ တက္ေမာင္းေနၿပီဆိုလို႔ တိုးတက္ေနၿပီလို႔ အထင္မၾကီးပါနဲ႔အုံး။ ကိုယ္႔ပုံစံက လူအမ်ား ေခၚခ်င္ ေျပာခ်င္ပုံ အင္မတန္ေပါက္ပုံရတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ႔ ကိုယ္႔ကားကို ေက်ာ္တက္ၿပီး အေတာ္ကို စိတ္ဆိုးမာန္ဆိုးနဲ႔ တေစာင္းၾကီး ေစြေစာင္းၾကည္႔သြားတာကို ခဏခဏ ျပံဳးျပရဖူးတယ္ (ကိုယ္ေႏွးေနလို႔)။<br /><br />တခါတေလ ျပဴတင္းေပါက္မွန္ကိုခ် ေအာ္ဟစ္ ႏွဳတ္ဆက္သြားတာမ်ိဳး ၾကံဳဖူးတယ္ (တကယ္က ဆဲသြားတာေနမွာ)။ တခ်ိဳ႔ကေတာ႔ ကိုယ္က ျပန္ ၾကည္႔လိုက္ပါမွ လက္ေထာင္ ျပတယ္၊ အစက လက္ျပ ႏွဳတ္ဆက္တယ္ ထင္မိတာ။ ငါ႔အသိလဲ မဟုတ္ပါဘူး လို႔ စိုက္ေတာင္ ၾကည္႔လိုက္ေသး။ ျပန္ေတာ႔ ျပံဳးျပလိုက္ပါတယ္ေလ..။ သူလဲ အေတာ္ ေၾကာင္ အ သြားပုံပဲ။<br /><br />တကယ္က ကိုယ္က ခဲမွန္ဖူးတဲ႔ စာသူငယ္ ျဖစ္ေနတာပါ။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ႔ ျပည္ပေရာက္မွ ကား ၂ၾကိမ္ တိုက္ဖူးပါတယ္။ တခါက စင္ကာပူမွာ၊ ေနာက္တခါက အခု LA မွာ။ အဲဒီအေၾကာင္းလဲ ၾကံဳတုန္း ေျပာျပပါရေစအုံး။<br /><br />စင္ကာပူမွာ တုိက္တုန္းက ကိုယ္က ေနမေကာင္းျဖစ္ေနခ်ိန္။ အရမ္းဖ်ားၿပီး ဆက္တိုက္ အန္ေနတယ္။ ဒါနဲ႔ ေဆးခန္းကို ႏွစ္ေယာက္သား ေျပးၾကတာေပါ႔။ ကိုယ္က ေဆးခန္းအသြား လမ္းမွာလည္း အန္တုန္းပဲ။ ဒါနဲ႔ ၾကြပ္ၾကြပ္အိတ္ထဲမွာ အန္ရတယ္။ ကိုယ္က အန္ရင္ ပါးစပ္ကို တစ္ရွဴးနဲ႔ သုတ္လိုက္၊ တစ္ရွဴးကို ၾကြပ္ၾကြပ္အိတ္ထဲ ပစ္ထည္႔လိုက္၊ ဆက္အန္လိုက္ နဲ႔။<br /><br />ေတာ္ေတာ္ၾကာေတာ႔ ကိုယ္အန္ေနတဲ႔ ၾကြပ္ၾကြပ္အိတ္ထဲမွာ ေသြးတုံးၾကီး သြားေတြ႔တာ..။ ကိုယ္လဲ လန္႔ၿပီး “အကိုေရ ခ်ိဳသင္း ေသြးေတြ အန္ေနၿပီ” လို႔ သူ႔ကို လွမ္းေျပာမိတယ္။ သူကလဲ ပ်ာၿပီး ေဟ..ဟုတ္လား တဲ႔။ ကားေမာင္းရင္းတဖက္ ကိုယ္အန္ေနတဲ႔ အိတ္ထဲ လာငုံ႔ၾကည္႔လိုက္တာ ေရွ႔က ကားကို ဂ်ိမ္းလိုက္ပါေလေရာ..။<br /><br />တကယ္က ကိုယ္မွားတာ..။ ကိုယ္သုတ္ေနတဲ႔ တစ္ရွဴးက ပန္းေရာင္ဆိုေတာ႔ ၾကြပ္ၾကြပ္အိတ္ထဲေရာက္သြားတဲ႔အခါ အရည္စိုၿပီး အနီေရာင္ျဖစ္သြားတာကို ကိုယ္က ေသြးတုံး ထင္သြားတာေလ..။<br /><br />ကားတိုက္ၿပီလို႔ သိလိုက္ေတာ႔ ထူပူသြားတယ္။ ကိုယ္က ေနာက္က သြားေဆာင္႔တာကိုး။ ကိုယ္႔အမွားေပါ႔။ ေရွ႔ကကားကလဲ ရပ္ၿပီး လူ၀၀ၾကီးတေယာက္ ဆင္းလာတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကိုယ္က တံခါးဖြင္႔ၿပီး ၾကြပ္ၾကြပ္အိတ္ၾကီးကိုင္ၿပီး ေျပးဆင္းသြားတယ္။ ၿပီးေတာ႔ ဘာမေျပာ ညာမေျပာနဲ႔ ၾကြပ္ၾကြပ္အိတ္ကို အတင္းထိုးျပတာပါ။<br /><br />ဟိုလူလဲ အေတာ္စကားေျပာရမယ္ မွတ္တာ၊ ၾကြပ္ၾကြပ္အိတ္ၾကီး လာျပေတာ႔ သူလဲ အိတ္ထဲ ငုံ႔ၾကည္႔မိတယ္။ အန္ဖတ္ေတြ ေတြ႔ေတာ႔ စိတ္အရမ္းေလ သြားပုံပဲ။ ဒါေပမဲ႔ ကိုယ္႔ရင္ထဲက စကားေတြ သူနားလည္သြားၿပီ။ ေဆးခန္းအရင္ ျပၿပီးမွ ၀ပ္ေရွာ့ကို လိုက္ခဲ႔ပါ တဲ႔။ ဒီကားက သူပိုင္ကား မဟုတ္၊ ရုံးကားမို႔ ကားေတာ႔ ျပင္ေပးပါ တဲ႔။ ဒီေလာက္ သေဘာေကာင္းတဲ႔ စင္ကာပူသား မေတြ႔ဖူးဘူး။ အန္ဖတ္တန္ခိုး ထင္တယ္။<br /><br />ေနာက္တခါကေတာ႔ LA မွာ ျဖစ္တာပါ။ ဒီတခါေတာ႔ ကိုယ္ မအန္ေတာ႔ဘူး။ ကိုယ္တို႔ အမွားလဲ မဟုတ္ဘူး။ ဖရီးေ၀းေပၚမွာ ေရွ႔ကားက ဘရိတ္ေဆာင္႔အုပ္ ရပ္လိုက္ေတာ႔ ကိုယ္တို႔လဲ လိုက္ရပ္လိုက္တယ္။ ကိုယ္တို႔ေရွ႔မွာ safety distance ရွိလို႔ ကားမတိုက္မိဘူး။ ဒါေပမဲ႔ ေနာက္က ကားကေတာ႔ အရွိန္မထိန္းႏိုင္လို႔ အရွိန္နဲ႔ ကိုယ္တို႔ကားေနာက္ကို ၀င္ၾကံဳးတာပါ။<br />တိုက္တဲ႔ကားေပၚမွာ ကေလး ၃ေယာက္ နဲ႔ ကေလးအေမ ပါတယ္။ အေမက ကေလးေတြကို ထိန္းရင္း ေမာင္းေတာ႔ ေရွ႔ကား ရပ္လိုက္တာကို သတိမျပဳမိဘဲ ျဖစ္သြားတယ္။<br /><br />အဲဒီေနရာမွာ ကားတိုက္တာနဲ႔ မဆိုင္တာေလး ေျပာခ်င္ေသးတယ္။ ကား ေနာက္ၾကည္႔မွန္ ကေန အရွိန္နဲ႔လာေနတဲ႔ ကားကိုလဲ ျမင္ေရာ ကိုယ္႔အမ်ိဳးသားက စတီယာရင္ကို လက္လႊတ္ၿပီး ကိုယ္႔ကို လွမ္းဖက္ ထိန္းလိုက္တာပါ။ ေနာက္ကေန အရွိန္ နဲ႔ တိုက္ေတာ႔မယ္ လို႔ သူက ျမင္ရတယ္ေလ။ ကိုယ္ ေရွ႔က dashboard နဲ႔ ေဆာင္႔မိမွာ စိုးလို႔ေလ..။<br /><br />အဲဒီအခ်ိန္ေလးက လွ်ပ္တျပက္ ခဏတြင္း ျဖစ္သြားတာေလးပဲ။ ဒါေပမဲ႔ တကယ္႔အေရးအေၾကာင္းမွာ ကိုယ္ကလဲ ခါးပတ္ ပတ္ထားပါလ်က္နဲ႔ စိတ္ပူေဖာ္ ရလို႔ ကိုယ္က ျပန္ေတြးတိုင္း ၾကည္ႏူးေနမိတာ..။ အမွန္ျခစ္ အၾကီးၾကီး တမွတ္ ဆိုပါေတာ႔..။<br /><br />ခုေတာ႔ လမ္းေတြလဲ နည္းနည္း သိလာပါၿပီ။ အိမ္နဲ႔ ဆိုင္ သြားတဲ႔ လမ္းကိုေတာ႔ ေကာင္းေကာင္း သိၿပီ (မသိခံႏိုင္ရိုးလား၊ အသြားအျပန္ တေန႔ ၂ေခါက္ေလ..)။ တပတ္စာ ေစ်း၀ယ္မယ္ဆိုရင္ ေစ်းဆိုင္ကို ၂ေခါက္ေလာက္ လမ္းမွားၿပီးရင္ ဆိုင္ကို တန္းကနဲ ေရာက္ပါၿပီ။ မဆိုးဘူး ေခၚရမွာေပါ႔။<br /><br />ကိုယ္႔ကိုယ္ကို ယုံၾကည္မွဳ ျပန္တည္ေဆာက္ေနတဲ႔ ကာလ လို႔ ေျပာရမယ္ ထင္တယ္။ သီခ်င္းလဲ ကိုယ္ေမာင္းရင္ စိတ္မ်ားမွာစိုးလို႔ မဖြင္႔ဘဲထားတာ ခုေတာ႔ တျဖည္းျဖည္း အသံ တိုးတိုးေလးကေန က်ယ္လာၿပီး လိုက္ဆိုရဲတဲ႔ အဆင္႔ေတာင္ ေရာက္ေနၿပီ။<br /><br />တေန႔ကေတာ႔ ေက်ာင္းကအျပန္ သီခ်င္းေလးဆို ၿပီး တေယာက္တည္း ေမာင္းျပန္လာတယ္။ ဖြင္႔ထားတာ စိတ္ၾကိဳက္ ေရြးသြင္းထားတဲ႔ အေခြထဲက တင္ဇာေမာ္ သီခ်င္း ထင္ပါရဲ႔။ “မင္းရင္ထဲကို ေမးၾကည္႔လိုက္ပါ ဒါ အခ်စ္စစ္ လား” လို႔ ဆိုၿပီး လမ္းၾကားေလးထဲ ေကြ႔လိုက္တာ အရွိန္နဲ႔ ကားၾကီး တစင္းေပၚ တက္သြားပါေရာလား။<br /><br />ျပည္နယ္ တခုကေန တခုကို ကားေလးေတြကို စီတင္ၿပီး ကားေတြ သယ္ပို႔တဲ႔ (car carrier truck) ထရပ္ကားအရွည္ၾကီးေတြ ဟိုင္းေ၀းလမ္းမၾကီးေတြမွာ ေတြ႔ဖူးမွာေပါ႔။ အခုလဲ အဲဒီကားၾကီးက loading လုပ္ဖို႔ ကားတက္လမ္းေလးကို ေျမၾကီးေပၚ ခ်ထားတာ..။ သူရပ္ထားတာကလဲ လမ္းအေကြ႔ထိပ္ ဆိုေတာ႔ ကိုယ္ကလဲ မျမင္ဘဲ ေကြ႔ၿပီး ကားၾကီးေပၚ တခါတည္း တက္လမ္းေလးကေန တန္းတက္သြားေတာ႔တာေလ..။<br /><br />ကိုယ္႔ကိုယ္ကို ယုံၾကည္မွဳေတြ ရွိၿပီး ေမးၾကည္႔လိုက္စမ္းပါ ဘာညာ နဲ႔ သီခ်င္းအဆို ေကာင္းလိုက္တာ တခါတည္း မေမးလိုက္ရဘဲ တျခား စတိတ္ ပါသြားေတာ႔မလို႔..။ ဟ..ဘယ္႔ႏွာၾကီးေပၚ တက္သြားပါလိမ္႔၊ ေနာက္ျပန္ဆုတ္ပါဟ၊ ဆင္းပါဟ နဲ႔ အေတာ္ ေခၽြးပ်ံသြားတယ္။<br /><br />ေနာင္ ဆင္ျခင္စရာေတြ တိုးရျပန္တာေပါ႔ေလ..။<br /><br /><strong>မိုးခ်ိဳသင္း</strong></div><br /></span>Moe Cho Thinnhttp://www.blogger.com/profile/01337551043809985774noreply@blogger.com41tag:blogger.com,1999:blog-1039203559711383901.post-5397367199638082982010-02-03T22:50:00.000-08:002010-02-06T16:25:26.918-08:00ကိုယ္႔အၾကိဳက္<div align="justify">စာမေရးျဖစ္လို႔ ကိုယ္႔ဘေလာ႔ကို မေရာက္တာ ၾကာပါၿပီ။ ကံ႔ေကာ္ပန္းေလးေတြေတာင္ ညိွဳးကုန္ၿပီ ထင္ပါရဲ႔။<br /><br />ကိုယ္႔ဘေလာ႔ကို မၾကည္႔ျဖစ္ေပမဲ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြ စာေရးတာကိုေတာ႔ အခ်ိန္ရတုန္းေလး အေျပးအလႊား သြားဖတ္တတ္တယ္။ သြားဖတ္တုန္း <a href="http://ah-pauk.blogspot.com/">ေပါက္ထုံ </a>က ျဗဳန္းကနဲ tag လိုက္ပါေရာလား။ ၿပီးေတာ႔ ကိုယ္႔ ထမိန္ေတြ ထုတ္ျပ တဲ႔။ ဘယ္႔ႏွာေတြ ျပခိုင္းေနပါလိမ္႔ေနာ္။ ဒါနဲ႔ အခ်ိန္လုၿပီး ထမိန္ေကာက္ကိုင္ အဲ..စာေကာက္ ေရးလိုက္ပါတယ္။<br /><br />ကိုယ္ၾကိဳက္တဲ႔ သေဘာက်တဲ႔ ထမိန္ေလးေတြအေၾကာင္း ေျပာျပရမယ္ဆိုရင္ ကိုယ္ က ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက ထမိန္ သိပ္၀တ္ခ်င္တဲ႔သူပါ။ အပ်ိဳၾကီးလုပ္၊ ရွိဳးထုတ္ခ်င္တယ္ ဆိုပါေတာ႔။ ထမိန္ေလး၀တ္ၿပီး သြားလာေနရရင္ ကိုယ္႔ကိုယ္ကို အေတာ္မိုက္သြားၿပီ လို႔ ဇြတ္ထင္မိတတ္ေသးတယ္။</div><br /><br /><span id="fullpost"><br /><div align="justify">ကိုယ္တို႔က ညီအမ ေလးေယာက္ဆိုေတာ႔ အမေတြက ထမိန္ေတြ တလႊားလႊားနဲ႔မို႔ အေမက အငယ္ဆုံးကိုယ္႔ကိုေတာ႔ ထမိန္နဲ႔ ေစာေစာစီးစီး မျမင္ခ်င္ေသးဘူး တဲ႔။ ဒါေၾကာင္႔ စကပ္ေလးေတြခ်ည္း ခ်ဳပ္ေပးတယ္။ ကိုယ္က ထမိန္၀တ္ခ်င္လို႔ ပူဆာတဲ႔အခါ အေမက သမီးတသက္လုံး ထမိန္ဆိုတာ ၀တ္ရမွာ၊ အခု အရြယ္ေလးငယ္တုန္း စကပ္၀တ္ရတာ ၀တ္လိုက္ပါအုံး သမီးရယ္ တဲ႔။<br /><br />ဒါေၾကာင္႔ ကိုယ္ ၉တန္းႏွစ္က်မွ ေက်ာင္းစိမ္းမဟုတ္တဲ႔ ပထမဆုံး ထမိန္ေလးကို ပိုင္ဆိုင္ဖူးပါတယ္။ အဲဒီထမိန္က ရခိုင္ခ်ိတ္ လုံခ်ည္ေလးပါ။ အေဖ ေတာင္ကုတ္ဘက္ကို ေဟာေျပာပြဲသြားတုန္းက အေမ႔အတြက္ ၀ယ္လာခဲ႔တဲ႔ ထမိန္ေလးပါ။ အျဖဴေရာင္အခံမွာ အညိဳခ်ိတ္ေသးေသးေလးေတြနဲ႔ပါ။<br /><br />မိန္းကေလး ငယ္ငယ္တေယာက္အေနနဲ႔ေတာ႔ အခ်ိတ္လုံခ်ည္က တဆိတ္ ကိုးရိုးကားယား ႏိုင္ပါလိမ္႔မယ္။ ဒါေပမဲ႔ ကိုယ္ကေတာ႔ အဲဒီထမိန္ေလးကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္ထားလိုက္ၿပီ။ ဘယ္သူ႔မွ မေပးေတာ႔ဘူး။ ကိုယ္၀တ္ေတာ႔မွာ။ ဒါနဲ႔ ဘိုင္အို က်ဴရွင္ကို အသြားမွာ ကိုယ္ပထမဆုံး ၀တ္ပစ္လိုက္တယ္။<br /><br />တကယ္ေတာ႔ ျမန္မာအက်ီ ၤလုံခ်ည္ဟာ တကယ္ပဲ လူေရြးတယ္။ ပိန္ပိန္ပါးပါး ကိုယ္လုံးလွလွ ဂစ္တာရွိတ္ မမမ်ားအတြက္ အင္မတန္ လိုက္ဖက္ပါတယ္။ ကိုယ္လို စည္ပိုင္းရွိတ္ အတြက္ေတာ႔ ဘီယာစည္ကေလး လိမ္႔လာသလိုပါပဲ။ လမ္းေလွ်ာက္ကလဲ ျမန္ေလေတာ႔ ထမိန္တုပ္ၿပီး ေရွ႔ပဲ ဟပ္ထိုးလဲေတာ႔မလို လုံးေထြး ေလွ်ာက္တတ္တယ္။<br /><br />ဒါေပမဲ႔ ကိုယ္႔ဖာသာကိုယ္ေတာ႔ မိုးမျမင္ ေလမျမင္ပါ။ အမိုက္ၾကီးမိုက္ေနၿပီ လို႔ မိုက္မိုက္မဲမဲ ထင္ေနတာပါ။ ထမိန္ကို ေသေသခ်ာခ်ာ ျမဲျမဲခိုင္ခိုင္ ၀တ္တတ္ေအာင္ ကိုယ္႔ကို ထိန္းတဲ႔ အမ မခင္ဆင္႔က သင္ေပးတယ္။ အဲဒီကစၿပီး ထမိန္ကို ျမတ္ျမတ္ႏိုးႏိုး ၀တ္လာလိုက္တာ ဒီေန႔အထိပါပဲ။<br /><br />ပိုင္ဆိုင္ဖူးတဲ႔ ထမိန္ေလးေတြကေတာ႔ အမ်ိဳးမ်ိဳးေပါ႔။ ေစ်းၾကီးတာေတြလဲ ေပါေပါမ်ားမ်ား မ၀တ္ႏိုင္ခဲ႔႔ပါဘူး။ ဒါေပမဲ႔ ၾကိဳက္တာေလးေတြ ေျပာရရင္ အေရာင္ရင္႔ရင္႔ေပၚမွာ အျဖဴပြင္႔လို အဆင္ေသးေသးႏွဳတ္ႏွုတ္ေလးေတြ ပါတဲ႔ တရုတ္ပိတ္ အဆင္မ်ိဳး ၾကိဳက္တတ္တယ္။ လူက လုံးရတဲ႔အထဲ အျပာရင္႔ေနာက္ခံနဲ႔ ေဘာ္လုံး အျဖဴေလးေတြနဲ႔ဟာမ်ိဳး သေဘာက်တယ္။<br /><br />တခါက အနက္ေရာင္မွာ အနီေရာင္ ေနၾကာပန္းအပြင္႔ၾကဲၾကဲၾကီးေတြ ေရာယွက္ထားတဲ႔ ထမိန္ေလးတထည္ ၀ယ္မိတယ္။ ဆရာဒဂုန္တာရာရဲ႔ ၀တၳဳေတြထဲက ယွက္ျခယ္ေနတဲ႔ အေရာင္ေတြကို သေဘာက်မိလို႔ပါ။ ၀ယ္ၿပီးမွ ကိုယ္႔ရုပ္နဲ႔ လူရႊင္ေတာ္လိုလို ေဗဒင္ဆရာလိုလို မ်ား ျဖစ္သြားပလားလို႔ ထင္မိေပမဲ႔ ေႏွာင္းသြားၿပီ။ စိတ္ျမဴးတဲ႔အခ်ိန္မ်ိဳး အဲဒီလုံခ်ည္ ၀တ္တတ္တယ္။<br /><br />တကယ္က ကိုယ္က အ၀တ္အစားကို ဂရုမျပဳတတ္ဘူး။ ျပင္ျပင္ဆင္ဆင္ ေနတတ္သူလဲ မဟုတ္ေလေတာ႔ လွပဖို႔ထက္ သူမ်ားအျမင္မွာ သပ္ရပ္ေနရင္ ေက်နပ္ပါၿပီ။ ဒါေပမဲ႔ တခါတေလမွာ အဲဒီအဆင္႔ေလးေတာင္ မမီဘဲ ေၾကာင္ၾကားထြက္သြားတာမ်ိဳး၊ ငါ႔ျမင္းငါစိုင္းပုံမ်ိဳး ထြက္သြားတာ ရွိတတ္ေသးတယ္။ မတတ္ႏိုင္ဘူး။<br /><br />တခါကလဲ အညိဳေရာင္မွာ အသည္းပုံလိုလို ကြက္ၾကားဆင္ၾကီး ၀ယ္မိသြားတယ္။ အဲဒါေရြးတုန္းက ဘာလို႔ေရြးမိသလဲ ခုထိ စဥ္းစားမရဘူး။ ငါစိတ္ရူးေပါက္တုန္း ဆိုင္ရွင္အားနာၿပီး ၀ယ္မိတာ ထင္ရဲ႔ ဆိုၿပီး အဲဒီအဆင္ကို ခုထိ မ်က္စိထဲ ျမင္ေနေသးတယ္။ အႏုပညာမ်က္စိရွိတယ္ ေခၚရမွာေပါ႔။ ကိုယ္႔ဖာသာကိုယ္ေတာင္ ၾကည္႔မရျဖစ္ေနေသး။<br /><br />သူ႔မိဘေတြနဲ႔ လိုက္ေတြ႔တုန္းကေတာ႔ ငါ ဒီလို စြတ္ရြတ္ လုပ္လို႔ မျဖစ္ေခ်ဘူး ဆိုၿပီး ၀တ္ဖို႔ လုံခ်ည္ စဥ္းစားလိုက္တာ ေတာ္ေတာ္ ေခၽြးပ်ံသြားေသးတယ္။ ေနာက္ေတာ႔ အျပာရင္႔ေရာင္ ခ်ိတ္လုံခ်ည္ေလး နဲ႔ ရင္ဖုံးအက်ီ ၤေလး ေရြး၀တ္လိုက္မိတယ္။ ပထမေတာ႔ မ်ဥ္းက်ားလိုလို အနက္အ၀ါၾကား အဆင္မ်ိဳး ၀တ္အုံးမလို႔ ယီးတီးယားတား လုပ္ေနေသးတာ။ အဲဒါဆို သူနဲ႔ ဖူးစာေတာင္ ဆုံပါ႔မလား မသိ။<br /><br />မဂၤလာေဆာင္မယ္ဆိုတုန္းကေတာ႔ အမရပူရမွာ အခ်ိတ္လုံခ်ည္ေလး သြား၀ယ္ေသးတယ္။ အေဖရယ္၊ ကိုယ္ရယ္၊ ကိုယ္႔အမအၾကီးဆုံး မစံရယ္ သြား၀ယ္ၾကတာ။ မႏၱေလးက ခင္တဲ႔ အမ ပန္တ်ာေဌးေဌးျမင္႔က လိုက္ပို႔ေပး၊ ေသခ်ာ လိုက္ေရြးေပးတယ္။ လုံခ်ည္ေတြက အမ်ားၾကီးပဲ။ ဆိုင္ရွင္ျဖန္႔ျပတိုင္း ကိုယ္က ၾကိဳက္ေနလို႔ ေခါင္းညိတ္ေနတာ။ ျပံဳးျပံဳး ျပံဳးျပံဳး နဲ႔။<br /><br />ကိုယ္က ဂ်ီး(ေၾကး)မမ်ားတတ္လို႔ ဆိုင္ရွင္က အစက သေဘာက်ေနေသးတယ္။ ေနာက္မွ မဟုတ္ေသးပါဘူး၊ ဒီတေယာက္ေတာ႔ တဆိုင္လုံး ျဖန္႔ျပလဲ ၾကိဳက္မဲ႔သေဘာရွိတယ္ ဆိုၿပီး ရပ္လိုက္မွ ခဲေရာင္ေအာက္ခံမွာ ပန္းေရာင္ခ်ိတ္ေလးေတြပါတဲ႔ ၾကိဳးၾကီးခ်ိတ္ေလးတထည္ အျမန္ေရြးခဲ႔ရတယ္။ ဆိုင္ရွင္ရုိက္ မထုတ္ခင္ေပါ႔။<br /><br />အခုေတာ႔ ကိုယ္ ၀တ္ျဖစ္ေနတာက ကခ်င္လုံခ်ည္ေလးေတြ၊ ခ်ည္လုံခ်ည္ေလးေတြပါ။ ျမန္မာပြဲလမ္းေတြရွိတိုင္းလဲ အိမ္ကပို႔ေပးတဲ႔ ထမိန္ေလးေတြ ထုတ္ထုတ္၀တ္ၿပီး ေက်နပ္ေနတာပါ။ ပင္နီအက်ီ ၤေလးေတြနဲ႔ တြဲ၀တ္ရတဲ႔ ေယာလုံခ်ည္ေလးေတြကိုလဲ ျမတ္ျမတ္ႏိုးႏိုး ႏွစ္သက္မိလို႔ အျမဲပဲ ၀တ္မိပါတယ္။ ျမန္မာမွန္ရင္ ပင္နီနဲ႔ ေယာလုံခ်ည္ေလးေတာ႔ ရွိသင္႔တယ္လို႔ ထင္မိလို႔ပါပဲ။<br /><br />ကိုယ္ႏွစ္သက္တဲ႔ လုံခ်ည္ေလးေတြအေၾကာင္း ဆိုေပမဲ႔ ကိုယ္႔အတြက္ အမွတ္ရစရာေလးေတြ ျပန္သတိရမိတာမို႔ လုံခ်ည္အေၾကာင္းထက္ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာေတြပဲ ျဖစ္ေနၿပီလားမသိ။ ဒါေပမဲ႔ ခင္မင္လို႔ တဂ္ပါတယ္ဆိုတဲ႔ ေပါက္ကို ေျပာခ်င္တာက ခပ္ေ၀းေ၀းက စည္ပိုင္းပုေလး ေထာင္ထားတာ ျမင္ရင္ ကိုယ္ ျမန္မာထမိန္ေလးကို ျမတ္ႏိုး ႏွစ္သက္စြာ၀တ္ေနၿပီလို႔ နားလည္ေပးလိုက္ပါေတာ႔ေလ….။<br /><br /><strong>မိုးခ်ိဳသင္း</strong></div><br /></span>Moe Cho Thinnhttp://www.blogger.com/profile/01337551043809985774noreply@blogger.com47tag:blogger.com,1999:blog-1039203559711383901.post-30837422648418606882010-01-21T21:14:00.000-08:002010-01-21T21:22:24.450-08:00သာမန္အဖိုးၾကီး<div align="justify">အလုပ္မ်ားေနတာေရာ၊ ဒီလို လ မ်ိဳးမွာ အလုပ္မ်ားေန အလုပ္ရွဳပ္ေနေအာင္ ၾကိဳးစားၿပီး ေနေနမိတာေရာေၾကာင္႔ ဘေလာ႔ေလးကို လွည္႔မၾကည္႔ျဖစ္တာ ၾကာပါၿပီ။ ဒီလိုလေတြဆို ရာသီဥတုက ေအးေအး၊ လူ႔ခံစားခ်က္က ခပ္ေဆြးေဆြးမို႔ အသံတိတ္လို႔သာ ၾကိတ္မွိတ္ေနခ်င္မိတာပါေလ..။<br /><br />ဒါေပမဲ႔ ဒီေန႔ေတာ႔ အေဖ႔ ကဗ်ာေလး တပုဒ္ တင္ခ်င္မိတယ္။ ကဗ်ာ နံမည္က <span style="color:#ff9900;">အဖိုးၾကီး စစ္တမ္း</span> တဲ႔။ ဖတ္ၾကည္႔ပါအုံး..။<br /><br /><span style="color:#ffcc33;"><strong>အဖိုးၾကီး စစ္တမ္း</strong><br /><br />အသက္ကေလးေထာက္ခါမွ<br />အရက္ခြက္ကေလး တေျမွာက္ေျမွာက္<br />ခ်က္ ေအာက္ စကားေတြ တေျပာေျပာနဲ႔<br />တေသာေသာေန<br />အေမာေျဖတတ္တဲ႔ အဖိုးၾကီး။<br /><br />ေသရိပ္နီးခါမွ<br />စိပ္ပုတီး နာနာကိုင္<br />မဟာျမိဳင္ ေတာရမွီးေပမဲ႔<br />ေဒါသကလဲ ၾကီးတတ္ေသးရဲ႔<br />ေလာဘမီးကလဲ အရွိန္ဟပ္<br />အိမ္မကပ္ႏိုင္တဲ႔ အဖိုးၾကီး။<br /><br />ရြာလယ္မွာ စြာက်ယ္ စြာက်ယ္နဲ႔<br />ငါဟယ္ မင္းဟယ္<br />ျငင္းမယ္ လို႔ မၾကံနဲ႔<br />မင္းတို႔က မမွန္<br />ငါသာလွ်င္ အမွန္ လို႔၊ ငါ မာန္ေတြ တက္<br />ငါ အရုိးမ်က္ေနတဲ႔၊ လက္တို အခက္ပို အမ်က္သို ေနတဲ႔ အဖိုးၾကီး။<br /><br />ဒီလို အဖိုးၾကီးမ်ိဳးေတာ႔ ေဆာရီး..ေဆာရီး<br />မျဖစ္ခ်င္ေပါင္။<br /><br />ေၾကြခါနီးတဲ႔ သစ္သီးလို<br />အသက္ၾကီးေတာ႔လဲ အဖိုးၾကီး ျဖစ္မွာေပါ႔ေလ..<br />ဒါေပမဲ႔ ရိုးရိုးကုပ္ကုပ္<br />ပုဆိုးစုတ္ကေလးနဲ႔ပဲျဖစ္ျဖစ္<br />ကိုယ္႔အလုပ္ ကိုယ္ဆင္း၊ ကိုယ္႔ယာခင္း ကိုယ္စိုက္<br />လွ်ာအလိုမလိုက္၊ ဘာကိုမွ မၾကိဳက္<br />ေပ်ာ္ပိုက္ရာ ေတာ္ထိုက္ရာေန<br />စာေပလဲ မျပတ္၊ ကဗ်ာေတြလဲ ဖတ္<br />ရပ္သူ ရြာသားေတြနဲ႔<br />ထပ္တူမျခား ေနတတ္တဲ႔<br />ဇရပ္ငုံးတို တာတမံ ခရုိး အနီးက<br />မျပတ္ျပဳံးခ်ိဳေနတဲ႔ သာမန္ အဖိုးၾကီးပဲ ျဖစ္ခ်င္တယ္။<br /><br /></span><span style="color:#ffcc33;"><strong>တင္မိုး<br />၁၄၊၉၊၂၀၀၃</strong><br /></span><br />ဒီေန႔တေန႔လုံး ဟင္းေတြ ခ်က္ၿပီး မနက္ဖန္မွာ ဆြမ္းကပ္ဖို႔ ခ်က္ျပဳတ္ ျပင္ဆင္ေနပါတယ္။<br />အရင္က ကိုယ္ဟင္းခ်က္ရင္ နံေဘးက စားပြဲေလးမွာ စာေရးရင္း စကားေျပာ အေဖာ္လုပ္ေပးတတ္တဲ႔၊ သမီးဘာခ်က္ခ်က္ ေကာင္းတာပဲ ေျပာတတ္တဲ႔၊ မျပတ္ျပံဳးခ်ိဳေနတဲ႔ သာမန္ အဖိုးၾကီးကို လြမ္းဆြတ္မိပါရဲ႔..။<br /><br />အလြမ္းခရီး ၃ႏွစ္ ျပည္႔ခဲ႔ၿပီေလ..။<br />ျပဳသမွ် ကုသိုလ္အစုစု ကို ေရာက္ရာဘ၀က သာဓု ေခၚပါ အေဖ..။<br /><br /><strong>မိုးခ်ိဳသင္း</strong><br /></div>Moe Cho Thinnhttp://www.blogger.com/profile/01337551043809985774noreply@blogger.com56tag:blogger.com,1999:blog-1039203559711383901.post-77420799098202028602010-01-03T22:09:00.000-08:002010-01-03T22:14:09.525-08:00လြတ္လပ္ေရးေန႔ အေတြး<div align="justify">ဒီေန႔ဆို ျမန္မာျပည္မွာ လြတ္လပ္ေရးေန႔ေပါ႔။ <br /><br />ကိုယ္တို႔ငယ္ငယ္က လြတ္လပ္ေရးေန႔ဆို သိပ္ေပ်ာ္တာပါ။ အဲဒီတုန္းက ေပ်ာ္တာက သူ႔ကၽြန္ဘ၀က လြတ္ေျမာက္ခဲ႔ရတဲ႔ ကိုယ္တို႔ဘ၀ေတြကို သေဘာေပါက္ ခံစားၿပီး တန္ဖိုးထား နားလည္ လို႔ေတာ႔ မဟုတ္ေသးဘူး၊ ကေလးဆိုေတာ႔ ကိုယ္တို႔ ေပ်ာ္ပုံက တမ်ိဳး။<br /><br />လြတ္လပ္ေရးေန႔ဆို ေက်ာင္းေတြက ပိတ္တယ္၊ ေက်ာင္းစာေတြကေန ခဏ လြတ္လပ္ေရး ရတဲ႔သေဘာေပါ႔။ ကေလးဆိုေတာ႔လဲ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ေတြသာ လက္ခ်ိဳး ေရတြက္ခဲ႔ရတာပါေလ..။ ေနာက္ ရပ္ကြက္ေတြ ျမိဳ႔နယ္ေတြမွာ ေျပးပြဲ ျပိဳင္ပြဲ ကစားပြဲေတြ လုပ္ၾကတယ္။ ဒီေက်ာင္းပိတ္ရက္က ရုိးရိုးပိတ္ရက္ မဟုတ္ဘူးေလ၊ ကစားပြဲေတြ ျမိဳင္တဲ႔ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ဆိုေတာ႔ ပိုေပ်ာ္မိတာေပါ႔။<br /><br />ဇန္န၀ါရီ ရဲ႔ ျမဴေတြ ေ၀ေနတဲ႔မနက္ခင္း၊ ႏွစ္သစ္တခုရဲ႔ ေစာေစာစီးစီး မနက္ခင္းေလးမွာ လူေတြအားလုံး လန္းဆတ္ တက္ၾကြေနသလိုပဲ။ အိမ္ေရွ႔မွာ မီးပုံေလး ဖိုၿပီး၊ မီးထဲကို ထန္းပင္ျမစ္ေလးေတြ ထည္႔စားၿပီး ကိုယ္လဲ မီးပုံေဘးမွာ ကေလးဘာ၀ ခုန္ေပါက္ ေဆာ႔ကစား ေနမိတာ..။ ကိုယ္တို႔ ငယ္ငယ္ကေနခဲ႔တဲ႔ ဆရာ ဆရာမေတြ ေနတဲ႔ ျခံ၀င္းေလးမွာလည္း တျခားလမ္းကလူေတြနဲ႔ စုၿပီး ကစားပြဲေလးေတြ လုပ္ခဲ႔ၾကပါတယ္။ </div><br /><br /><span id="fullpost"><br /><div align="justify">ညဖက္ကတည္းက လူၾကီးေတြက မီးေတြထြန္းၿပီး ျပိဳင္ပြဲအတြက္ ျပင္ဆင္ေနၾကၿပီ။ ကားလမ္းေတြ ပိတ္ၿပီး လမ္းေပၚမွာ မ်ဥ္းအျဖဴေတြ ဆြဲၿပီး ထုပ္ဆီးတိုး တမ္း တို႔ ဖန္ခုန္တမ္းတုိ႔ ကစားၾက ျပိဳင္ၾကတယ္။ အႏိုင္ရသူကို ဆုေပးဖို႔ ဆုေတြ ထုပ္ၾက ပိုးၾကတယ္။ ဆုေတြကလဲ ၾကီးၾကီးမားမား မ်ားမ်ားစားစား မဟုတ္ေပမဲ႔ ဒါေတြကိုပဲ ခိုးၾကည္႔ၿပီး ရင္ခုန္ခဲ႔ရတာ..။<br /><br />ကိုယ္လဲ ဘယ္ေနမလဲ။ ကစားျပိဳင္ပြဲေတြမွာ ကိုယ္တို႔ေမာင္ႏွမ ႏွစ္ေယာက္ ၀င္ျပိဳင္ခဲ႔ေသးတာပါ။ ဆုကေတာ႔ ၅ပြဲေလာက္ ကစားမွ တခု လား ရဖူးတာပါ။ ဒါေတာင္ ဒုတိယ ဆုပါ။ ေျပးပြဲေတြမွာ ကလန္ကလားနဲ႔ ေနာက္ဆုံးက က်ားကုတ္က်ားခဲ ေျပးေနတာမ်ိဳး ကိုယ္႔ကို ျမင္ရမွာ..။ ဒါေပမဲ႔ ေပ်ာ္တာကိုေတာ႔ တားမရဘူး။ ဆုမရလဲ ကိစၥ မရွိ၊ ကစားရရင္ ေက်နပ္ၿပီ။ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ဟိုေျပး ဒီေျပးလုပ္ေနရရင္ကိုပဲ ေပ်ာ္ေနၿပီ။<br /><br />လြတ္လပ္ေရးေန႔တိုင္း အေမက အိမ္မွာ ေကာက္ညွင္းေပါင္း ေပါင္းတတ္ေသးတယ္။ ေကာက္ညွင္းေပါင္း ကို အုိးအၾကီးၾကီးနဲ႔ ေပါင္းတယ္။ ငခ်ိတ္ တဖက္၊ ေကာက္ညွင္းျဖဴ တဖက္ ပန္းကန္ျပား အၾကီးၾကီးထဲ ထည္႔ၿပီး အုန္းျခစ္ျဖဴျဖဴေဖြးေဖြးေလးေတြ ျဖဴးထားရင္ ေမႊးေနတာပဲ။ ငါးရံ႔ေျခာက္ေလး၊ ပဲျပဳတ္ ဆီဆမ္းေလးကို ေဘးမွာ ပုံထားရင္ ကိုယ္က တစြတ္စြတ္ လက္နဲ႔ဆုပ္ၿပီး အလုံးေလးေတြ လုပ္၊ စားတတ္တယ္။<br /><br />လြတ္လပ္ေရးေန႔တိုင္း အေဖ႔မိတ္ေဆြေတြ အိမ္မွာ ေကာက္ညွင္းေပါင္း လာစားၾကတယ္။ အိမ္ေရွ႔မွာ ၀ိုင္းထိုင္ၿပီး ေကာက္ညွင္းေပါင္းေလးနဲ႔ ေရေႏြးပူပူေလး မွဳတ္ၿပီး စကားတေျပာေျပာ စားၾကတယ္။ ကဗ်ာေတြ သူတို႔ ရြတ္ၾကတယ္။ ရီသံေတြ တေသာေသာ ၾကားရတယ္။ အေဖ႔ကို ျပံဳးျပံဳး ျပံဳးျပံဳး နဲ႔ လူအုပ္ၾကားထဲကေန ျမင္ရတတ္တယ္။ အေမ႔ကိုလည္း ၾကည္ၾကည္ႏူးႏူး လုပ္ကိုင္ေပးေနတာ ေတြ႔ရတတ္တယ္။<br /><br />ဒါက ကိုယ္႔ငယ္ဘ၀ မိစုံ ဖစုံ နဲ႔ ျဖတ္သန္းခဲ႔ရတဲ႔ လြတ္လပ္ေရးေန႔ေတြေပါ႔။<br /><br />ေနာက္ေတာ႔ အရြယ္ေတြေရာက္လို႔ လြတ္လပ္ေရးေန႔ အဓိပၸါယ္ကို စာအုပ္ေတြထဲမွာ ရွာေဖြ ၾကည္႔မိတတ္ၿပီ။ ၁၉၉၀မွာ အေမ ဆုံးပါးသြားေတာ႔ လြတ္လပ္ေရးေန႔ေတြမွာ ေကာက္ညွင္းေပါင္း ေပါင္းေကၽြးမဲ႔သူလဲ မရွိေတာ႔။ ေနာက္..အေဖ႔ကို ညဥ္႔ငွက္ဆိုးေတြ သုတ္သြားတဲ႔ ည..။ လြတ္လပ္ေရးေန႔ေတြကို ကိုယ္တို႔ ေမာင္ႏွမေတြခ်ည္း တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္ ျဖတ္သန္းခဲ႔ၾကတယ္။<br /><br />ကႏၱာရ ႏွစ္ေတြ ျဖတ္အၿပီး အေဖ လြတ္လာတဲ႔ေနာက္ သားအဖ အတူေနခဲ႔တဲ႔ အခ်ိန္ေတြမွာ စကားေတြ ေျပာျဖစ္ၾကတယ္။ ေရာက္တတ္ရာရာ ၾကံဳရာက်ပမ္းေပါ႔။ တခါကေတာ႔ ကိုယ္က ေမးခြန္းတခု ေမးမိတယ္ ထင္ပါရဲ႔။ “အေဖ ကိုယ္႔စိတ္နဲ႔ ကိုယ္႔ကိုယ္ မေနရတဲ႔၊ အထဲက အခ်ိန္ေတြမွာ မွတ္မွတ္ရရ ဘယ္အခ်ိန္ကို စိတ္ အထိခိုက္မိဆုံးလဲ” လို႔..။<br /><br />“အဲဒီေန႔က မနက္အေစာၾကီး အေဖ႔ကို သူတို႔ လာႏွိဳးတယ္။ မနက္ ၅နာရီေလာက္ ျဖစ္မယ္ ထင္တယ္။ အေဖကလဲ အေဖ႔ကို လႊတ္ေတာ႔မွာမို႔ လာေခၚတယ္ ထင္မိတာ။ ကပ်ာကသီပဲ ထ လိုက္လာခဲ႔တာ။ ေနာက္မွ အခ်ဳပ္ေျပာင္းတာမွန္း သိရတယ္။”<br /><br />“အေဖ႔ကို ခ်ဳပ္ထားတာ ေက်ာက္တံတား ရဲစခန္းမွာေလ..။ သူတို႔က အေဖ႔ကို လူေတြ မႏိုးခင္ အခ်ဳပ္ေျပာင္းတာ။ နံမည္ၾကီးလူဆိုးေတြကို ထားတဲ႔ ဘားလမ္းက စတီး၀ပ္အခ်ဳပ္ကို ပို႔တာ။ ကဗ်ာဆရာကို ကဗ်ာေရးလို႔ ေထာင္ခ်မယ္လို႔ တရားစြဲၿပီး အင္းစိန္ေထာင္ကို ပို႔ဖို႔ေပါ႔။ ရမန္ယူဖို႔ ဘားလမ္းအခ်ဳပ္ကို ေျပာင္းထားတာပဲ။”<br /><br />“အေဖ႔ကို ေခၚဖို႔ ကားက အဆင္မေျပဘူးထင္ပါရဲ႔။ လမ္းေလွ်ာက္ပဲ ေခၚသြားေတာ႔ကြာ တဲ႔။ အေဖရယ္၊ ေနာက္ထပ္ အခ်ဳပ္သားႏွစ္ေယာက္ရယ္၊ ရဲသား ႏွစ္ေယာက္ရယ္။ ေက်ာက္တံတား ရဲစခန္းကေန ဘားလမ္းကို လမ္းေလွ်ာက္သြားရတယ္။”<br /><br />“လမ္းေပၚမွာ လူေတြကလဲ ရွင္းလို႔..။ ကားေတြလဲ ရွင္းေနတာပဲ။ အေဖ႔လက္ကို သူတို႔ ၾကိဳးေတြ တုပ္ခ်ည္ထားၾကတယ္။ မနက္က ေစာေစာစီးစီး၊ ေအးက ေအးသနဲ႔။ အေဖတို႔ ခပ္ေျဖးေျဖးပဲ ေလွ်ာက္သြားၾကတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဆူးေလဘုရားေဘးက အေဖတို႔ ျဖတ္သြားရတာ သမီး။”<br /><br />“ဆူးေလဘုရားၾကီးက မီးေတြ ထိန္ထိန္ညီးေနတာ သပၸါယ္လိုက္တာ သမီးရယ္။ ျမတ္စြာဘုရားကို ၾကိဳးေတြ တုပ္ထားတဲ႔ လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔ အေဖ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း ရွိခိုးလိုက္ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ အေဖ သတိရလိုက္တာက ဒီေန႔ဟာ လြတ္လပ္ေရးေန႔ ဆိုတာပါပဲ။ အေဖ က ကဗ်ာဆရာ၊ ေက်ာင္းဆရာ ပါ သမီး။ အေဖ မ်က္ရည္က်မိတယ္။ ေအာ္..ျမန္မာျပည္ၾကီး လြတ္လပ္ေရးရတဲ႔ ႏွစ္ပတ္လည္ေန႔မွာ ငါ မလြတ္လပ္ပါလား လို႔..။ အထဲမွာ ေနရတဲ႔ အခ်ိန္ေတြထဲမွာ အဲဒီအခ်ိန္ေလးဟာ အေဖ စိတ္အထိခိုက္ဆုံး အခ်ိ္န္ပါပဲ” တဲ႔။<br /><br />ကိုယ္လဲ နားေထာင္ရင္း မ်က္ရည္ေတြ ျဖိဳင္ျဖိဳင္က်လို႔..။ အေဖ႔ကိုယ္၀၀ၾကီးကို ဖက္ထားမိတယ္။ ကိုယ္တို႔မိသားစုေတြ မပါဘဲ အေဖတေယာက္တည္း ျဖတ္သန္းလိုက္ရတဲ႔ လြတ္လပ္ေရးေန႔ကို ရင္ထဲမွာ ဆို႔မိလို႔..။<br /><br />ကိုယ္႔ဘ၀မွာ အေဖ မ်က္ရည္က်တာ မျမင္ဖူးဘူး။ အေဖက အႏုပညာသမားမို႔ ခံစားလြယ္၊ ထိခိုက္လြယ္တတ္လို႔ စိတ္ေပ်ာ႔ေျပာင္းသူဆိုတာ မွန္ေပမဲ႔ အေဖ႔ မ်က္ရည္ကိုေတာ႔ ကိုယ္ မျမင္ဖူးခဲ႔ဘူး။ အေဖ မ်က္ရည္က်တယ္ဆိုတာ ဒါ ပထမဆုံး အေဖ ေျပာဖူးတာပါပဲ။ ျပန္ေျပာတဲ႔အခ်ိန္မွာလဲ မ်က္ႏွာက မွဳန္မွိဳင္းေနေပမဲ႔ မ်က္ရည္ မက်ခဲ႔ပါဘူး။ အေဖ႔ရင္ထဲမွာေတာ႔ ကိုယ္ မသိတတ္ႏိုင္ဘူးေလ..။<br /><br />ဘာရယ္မဟုတ္၊ လြတ္လပ္ေရးေန႔မွာ လြမ္းမိ ေတြးမိတာေလးေတြ ေရးၾကည္႔တာပါ။ ဆူးေလ ဘုရားလမ္းေပၚမွာ က်ခဲ႔တဲ႔ မ်က္ရည္ေတြ ေျခာက္ေသးရဲ႔လား လို႔ေတာ႔ ကိုယ္ ဆက္ မေတြးခ်င္ေတာ႔ပါဘူးေလ..။<br /><br /><strong>မိုးခ်ိဳသင္း</strong></div><br /><br /></span>Moe Cho Thinnhttp://www.blogger.com/profile/01337551043809985774noreply@blogger.com43tag:blogger.com,1999:blog-1039203559711383901.post-84722108246991028722009-12-30T12:01:00.000-08:002009-12-30T12:04:55.680-08:00ႏွစ္သစ္ကို ၾကိဳဆိုျခင္း<div align="justify">ဘေလာ႔ေလးကို ႏွစ္သစ္ၾကိဳတဲ႔အေနနဲ႔ အက်ီ ၤလွလွေလး ၀တ္ေပးလိုက္ပါတယ္။ အေျပာင္းအလဲေလးလဲ ျဖစ္၊ ေကာင္းမြန္ လွပတဲ႔ ေရွ႔ေရးကိုလဲ ေမွ်ာ္လင္႔မိလို႔ပါပဲ။<br /><br />ကိုယ္က ကံ႔ေကာ္ေတာမွာ ေမြးခဲ႔သူမို႔ ကံ႔ေကာ္ပန္းေလးနဲ႔ အလွဆင္ခ်င္မိတယ္။ အဲဒါကို စိတ္ရွည္ရွည္နဲ႔ လိုခ်င္တဲ႔ပုံစံအတိုင္း ဒီဇိုင္းေရး၊ စာလုံးေလးေတြ ေျပာင္းထည္႔ အလွဆင္္ေပးတဲ႔သူမ်ားက <span style="color:#ffcc33;">ကာတြန္း ကို၀င္းထြန္း နဲ႔ ကိုမင္းေက်ာ္</span> တို႔ပါ။ သူတို႔က ကြန္ပ်ဴတာနဲ႔ web page ပညာ ကၽြမ္းက်င္သူေတြေပါ႔။ သူတို႔ကို ဒီေနရာကေန ေက်းဇူး မွတ္တမ္းျပဳပါတယ္။<br /><br />ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ္ကေတာ႔ ႏွစ္သစ္ကို ၾကည္ၾကည္ႏူးႏူး ရႊင္ရႊင္လန္းလန္း ၾကိဳလိုက္ပါၿပီ။ ႏွစ္သစ္မွာ ျမန္မာျပည္သူ ျပည္သားေတြ အားလုံး ေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေျမ႔ၾကပါေစ။ လြတ္လပ္ၿပီး တရားမွ်တတဲ႔ လူ႔ေဘာင္သစ္တခုကိုလဲ အတူ ၀ိုင္းၿပီး တည္ေဆာက္ႏိုင္ပါေစလို႔ ေမွ်ာ္လင္႔ ဆုေတာင္းမိပါတယ္။</div><div align="right"><br /><br /><strong>မိုးခ်ိဳသင္း</strong><br /><span id="fullpost"><br /><br /></div></span>Moe Cho Thinnhttp://www.blogger.com/profile/01337551043809985774noreply@blogger.com65tag:blogger.com,1999:blog-1039203559711383901.post-2957636919814510072009-12-20T23:34:00.000-08:002009-12-21T09:59:44.408-08:00အပြင္႔ေလးတို႔နဲ႔ VZO<div align="justify">စေန တနဂၤေႏြ မနက္ေတြဆိုရင္ ဆိုင္ေလးမွာ လူရွင္းတုန္း ကိုယ္ဘာေတြ လုပ္သလဲ ေျပာျပခ်င္မိတယ္။<br /><br />ဆိုင္ေရာက္တာနဲ႔ ကြန္ပ်ဴတာဖြင္႔၊ VZO သုံးေတာ႔တာပါ။ ကိုယ္ေခၚလိုက္တဲ႔သူေတြက ကိုယ္႔ရဲ႔ အေ၀းက ခ်စ္တူမေတြဆီကိုပါ။ ကိုယ္တို႔ဆီမွာ ေန႔လည္ဆို သူတို႔ဥေရာပမွာ ညဖက္ေပါ႔။ ကြန္ပ်ဴတာ ဖန္သားျပင္ကေန ေခါင္းေလးေတြ တိုးေ၀ွ႔ၿပီး အလုအယက္ စကားေျပာၾကတဲ႔ ကိုယ္႔တူမေလးေတြနဲ႔ စကားေျပာၾကတာ။<br /><br />တူမေလးက ၄ေယာက္။ မိုးပြင္႔၊ မိုးဥ၊ စျႏၵာ၊ မာယာ တဲ႔။ မိုးပြင္႔က အၾကီးဆုံး၊ အသက္က ၁၂ ႏွစ္။ ၿပီးေတာ႔ စျႏၵာ၊ ၿပီးေတာ႔ မိုးဥ၊ အငယ္ဆုံးေလးက မာယာေပါ႔။ အမ်ားအားျဖင္႔ မိုးပြင္႔ေလး နဲ႔ စကားေျပာတာပါပဲ။ က်န္တဲ႔ကေလးေတြကေတာ႔ ေျပးလာ ေျပာလိုက္၊ ေဆာ႔လိုက္ေပါ႔။<br /><br />ကိုယ္က မိုးပြင္႔ကိုု အပြင္႔ေလး လို႔ ေခၚတယ္။ အပြင္႔ေလးက ၁၂ ႏွစ္သာဆိုတယ္၊ အေတာ္ေလး ထြားတယ္။ အရပ္ျမင္႔ျမင္႔၊ အေဒၚလို ၀၀ တုတ္တုတ္ေလး၊ မ်က္ႏွာၾကီးၾကီး နဲ႔။ လူေကာင္ထြားေပမဲ႔ မ်က္ႏွာက တကယ္႔ ကေလးေလး။ အဲဒါေပါ႔ ခ်ိဳခ်ိဳရယ္.. ၊ သူကေလ အဲဒီလိုေျပာတာ ဆိုၿပီး စီကာပတ္ကုံး သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြ အေၾကာင္း ေျပာတတ္တယ္။<br /><br />သူက သူ႔ေက်ာင္းအေၾကာင္း၊ သူငယ္ခ်င္းေတြ အေၾကာင္း၊ သူတို႔အတန္းပိုင္ ဆရာအေၾကာင္း ေတြကို ရီစရာေတြ လုပ္ၿပီး အမူအယာေတြနဲ႔ ေျပာျပတာ ကိုယ္႔မွာ အူနာေအာင္ ရီရတယ္။ သူ႔အေမ ကိုယ္႔အမက သူ႔ေဘးမွာ ထိုင္ၿပီး ကိုယ္တို႔ညီအမက သူ ေျပာသမွ် ထိုင္ရီၾကတာ။<br /><br />ကိုယ္က သူ႔ကို ျမန္မာစာ မေမ႔ေစခ်င္လို႔ စာေရးဖို႔ ေျပာေတာ႔ ေရးပို႔ပါရဲ႔၊ ၀တၳဳတို ဆိုပဲ။ မ်က္လုံးျပဴးရေသးတယ္။ သူ႔သူငယ္ခ်င္း မိဘေတြ အဆင္မေျပလို႔ စိတ္ဆင္းရဲရတဲ႔အေၾကာင္း ကေလးတေယာက္ အေတြးနဲ႔ သူငယ္ခ်င္းကိုယ္စား ခံစားၿပီး ေရးထားတာ။ ဖတ္လို႔ေတာ႔ ေကာင္းေနတာပဲ။ ဒါနဲ႔ ကိုယ္က ခ်ိဳခ်ိဳ လာမွ ကြန္ပ်ဴတာနဲ႔ ျမန္မာလို စာရိုက္တာ သင္ေပးမယ္ ေျပာရတယ္။<br /><br />သူက အၾကီးဆိုေတာ႔ သူ႔ထက္အငယ္ ညီမေတြကိုလည္း သူက ေဆာ႔ေပးရေသးတာပါ။ သူတို႔ေလးေယာက္ ကစားၾကပုံကိုလဲ ေျပာျပခ်င္ေသးတယ္။ မိုးပြင္႔က အရုပ္ကဒ္ေလးေတြကို ကိုင္ၿပီး ေမးခြန္းထုတ္တမ္း ကစားေနတာပါ။ ကိုယ္က ဒီဖက္ကေန ဘယ္လို ကစားၾကသလဲ ျပံဳးၿပီး ၾကည္႔ေနတာ။<br /><br />မိုးပြင္႔က ကဒ္ေလးေတြကိုင္ၿပီး ကိုယ္တို႔ ေဆြမ်ိဳး ေမာင္ႏွမေတြ နံမည္ ေမးေနတာ။ အေျဖမွန္ရင္ အရုပ္လွလွေလးပုံပါတဲ႔ ကဒ္ တကဒ္ ေပးလိုက္တာကိုး။ ကိုယ္က ဒီကစားနည္း မၾကံဳဖူးလို႔ ၾကည္႔ေနတယ္။ ဥပမာ ဒီလို ဆိုပါေတာ႔..။<br /><br />“ဘိုးဘိုး နံမည္ ဘယ္သူလဲ သိၾကလား” လို႔ မိုးပြင္႔က ေမးလိုက္ရင္ က်န္ကေလး ၃ေယာက္က ၀ိုင္းေအာ္ ေျဖၾကတယ္။<br />“ဘိုးဘိုးနံမည္ ဘိုးဘိုး ေပါ႔” ဒါက အငယ္ဆုံးေလး မာယာ ေျဖတာ။<br />“ဘိုးဘိုးနံမည္က ဦးတင္မိုး” ဒါက စျႏၵာ နဲ႔ မိုးဥ ေျဖတာ။<br />“မဟုတ္ေသးဘူး၊ ဘုိးဘိုး စာေရးတဲ႔ နံမည္ မဟုတ္ဘူး၊ ဘိုးဘိုး နံမည္ အရင္းကို ေျပာေနတာ”<br />“ဘိုးဘိုးၾကီး မဟုတ္လား”<br />“တင္မိုးဦး၊ မိုးဦးတင္၊ ဦးဥာဏ္မိုး၊ ဦးသန္းညႊန္႔၊ ေလးေလး.” ဒါမ်ိဳးေတြလဲ ရွိသမွ် အမ်ိဳးေတြထဲက ေယာက်ာၤးနံမည္ေတြ ေျပာင္ ၿပီး ေျဖၾကေသးတယ္။<br />“မဟုတ္ဘူး၊ အားလုံး မွားတယ္၊ ဘိုးဘိုးနံမည္က ဦးဘဂ်မ္း”<br />အဲဒါဆို အကုန္လုံး ဦးဘဂ်မ္း ဦးဘဂ်မ္းလို႔ ၀ို္င္းေအာ္ၿပီး ပတ္ေျပးလိုက္ၾကေသးတာပါ။ ၿပီးမွ မိုးပြင္႔နား ျပန္လာစု ျပန္ေရာ။<br /><br />“ကဲ၊ ေနာက္တခု ေမးမယ္။ ဦးဦးေက်ာ္ နံမည္ေရာ ဘယ္သူလဲ”<br />“ဦးဦးေက်ာ္ နံမည္က ေက်ာ္ ေလ..” အဲဒါကေတာ႔ မိုးဥ က ေျဖတာပါ။ သူက ငယ္ငယ္ကတည္းက ကိုယ္႔အမ်ိဳးသားကို ေက်ာ္ လို႔ပဲ ေခၚတာပါ။ ဘယ္လိုသင္သင္ ဦးဦး မထည္႔ပါဘူး။<br />“ဦးေက်ာ္ နံမည္ ဦးေက်ာ္၀ဏၰ၊ ခ်ိဳခ်ိဳ႔ နံမည္ မိုးခ်ိဳသင္း” တဲ႔။<br />အဲဒါ စျႏၵာ က ေျဖလိုက္တာ။ သူ႔အေျဖေလးကို နားေထာင္ၿပီး ကိုယ္႔မွာ ပီတိျဖစ္လိုက္ရတာ။ ကိုယ္႔တူမေလးေတြကိုလဲ ခ်စ္လိုက္ရတာ။ ကိုယ္တို႔နံမည္ေတြကိုလဲ ျမန္မာလို စာလုံးေပါင္း ျပေသးတယ္။ မႏွင္းသင္ထားတာေတြေလ။<br /><br />အားလုံးထဲမွာ စျႏၵာက ကဒ္ အမ်ားဆုံး ရတယ္။ သူက သူနဲ႔ တ၀မ္းကြဲေတြ ျဖစ္တဲ႔ ရြာက အမေတြရဲ႔ ကေလးေတြ နံမည္ေတြလဲ အကုန္ မွတ္မိတယ္။ ကိုကို႔ နံမည္ ဖိုးစြမ္း တဲ႔။ မမ နံမည္ စႏၵီမ တဲ႔။ မမအၾကီးဆုံးက မမ အိမြန္ကို တဲ႔။ မာယာေလးကေတာ႔ အၾကီးေတြကို ၾကည္႔ၿပီး လိုက္၀ါး ေျဖတတ္တယ္။ တခါတခါက်ရင္ ေခါင္းရွဳပ္ၿပီး မာယာ သိေတာ႔ဘူးကြာ၊ မာယာ ေျဖတတ္ဘူးကြာ နဲ႔။<br /><br />မာယာလုပ္တတ္တာကေတာ႔ သီခ်င္း ေကာင္းေကာင္း ဆိုတတ္တာပါပဲ။ သူက ဂီတကို အေတာ္၀ါသနာပါပုံရတယ္။ အျမဲတမ္း သီခ်င္းေလး တေအးေအးနဲ႔ ေနတတ္တယ္။ စကားမေျပာတတ္ခင္ကတည္းက သံစဥ္ေလးေတြ ညည္းေနတတ္လို႔ သူ႔ဘိုးဘိုးက မာယာေလးကို သိပ္ကို ေအးခ်မ္းတဲ႔ ကေလး၊ ၾကီးလာရင္ အဆုိေတာ္ၾကီး ျဖစ္မွာ လို႔ အထင္ၾကီးရွာတယ္။<br /><br />မာယာကလည္း အဘိုး နဲ႔ အတူဆုံးကေလးပဲ။ လူေတြကို သိပ္ခင္တယ္၊ လူတိုင္းနဲ႔ တည္႔တယ္။ အေပါင္းအသင္း ခင္တယ္။ သီခ်င္းသံၾကားရင္ ၾကားတဲ႔ေနရာက ေျပးလာၿပီး ဆုိေတာ႔တာပဲ။ စကားေျပာရမွာ ရွက္သေလာက္ သီခ်င္းဆိုဖို႔ေတာ႔ ပါးစပ္ၾကီး ဖြင္႔ၿပီး ေအာ္ဆိုေတာ႔တာပဲ။<br /><br />တခါကေတာ႔ သူတို႔၄ေယာက္စလုံး အခုလက္ရွိ အၾကိဳက္ဆုံး ျဖစ္ပုံရတဲ႔ သီခ်င္းေလးကို ဖြင္႔ၿပီး ေလးေယာက္သား ကိုယ္႔ကို ဆိုျပၾကတယ္။ အဲဒီသီခ်င္းက သူတို႔ေလးေတြ အရြယ္ ျဖစ္တဲ႔ ဆယ္ႏွစ္သမီးေလး Laura က Belgium ႏိုင္ငံ ကိုယ္စားျပဳၿပီး ဥေရာပတခြင္ ၀င္ျပဳိင္လို႔ရတဲ႔ Junior Eurovision 2009 မွာ ျပိဳင္ပြဲ၀င္တဲ႔ သီခ်င္းေလးပါ။<br /><br />သီခ်င္းက ျမဴးလဲ ျမဴး၊ ဆိုတဲ႔ကေလးက ဆိုလဲ ဆိုတတ္တဲ႔အျပင္ yodeling ဆုိနည္းေလးကိုပါ သီခ်င္းထဲမွာ ညွပ္ၿပီး ထည္႔ဆိုတာမို႔ အေဒၚလုပ္သူကပါ သေဘာအက်ၾကီးက်ၿပီး သူ႔ပရိသတ္ ျဖစ္ရတာပါ။ သူတို႔ တႏိုင္ငံလုံး ဆယ္ေက်ာ္သက္ေတြ အသည္းစြဲ သီခ်င္းေလး ထင္ပါရဲ႔။<br /><br />တခါက စူပါမားကက္ အၾကီးၾကီးတခုကို သြားၾကေတာ႔ အဲဒီမွာ အဲဒီသီခ်င္းလဲ ဖြင္႔လိုက္ေရာ ကေလးေတြ အကုန္ နီးရာ ခုံ အျမင္႔ေတြေပၚ တက္ၿပီး က ၾက လိုက္ဆိုၾကသတဲ႔။ က်န္တဲ႔ ကိုယ္႔တူမေတြကေတာ႔ မက ရဲလို႔ မက ၾကေပမဲ႔ မာယာကေတာ႔ ဖင္ေလးလွဳပ္ၿပီး ၀င္ က ပါသတဲ႔။ yodeling လို လုပ္တာလဲ မာယာက ေကာင္းေကာင္း လိုက္လုပ္တတ္ပါတယ္။<br /><br />အဲဒီသီခ်င္း အဓိပၸါယ္ သမီးတို႔ နားလည္လား၊ ခ်ိဳခ်ိဳ႔ကို ရွင္းျပပါအုံး ဆိုေတာ႔ အလုအယက္ ၀ိုင္းရွင္းျပၾကေသးတယ္။ ေက်ာင္းမွာ ေပၚျပဴလာ ျဖစ္တဲ႔ ေကာင္ေလးကို ေကာင္မေလးက စိတ္၀င္စားမိတဲ႔ အေၾကာင္းပါ တဲ႔။ ကိုယ္႔မွာ ဆယ္ႏွစ္ကေလးက စပ္တဲ႔သီခ်င္းဆိုေတာ႔ အံ႔ၾသၿပီး ျပံဳးရေသးတယ္။<br /><br />ျပိဳင္ပြဲအၿပီး အင္တာဗ်ဴးမွာ အဲဒီသီခ်င္းထဲက ေကာင္ေလး တကယ္ရွိသလား ေမးတာကို Laura က တကယ္ရွိပါတယ္၊ သူ႔ boyfriend ျဖစ္ေနပါၿပီ လို႔ ေျဖပါသတဲ႔ (ဘုရား..ဘုရား)။ ျပိဳင္ပြဲမွာ အဲဒီကေလးမက တတိယဆုပဲ ခ်ိတ္ပါတယ္။ ပထမဆုကို ေျခေထာက္နဲ႔ စည္းခ်က္လိုက္တဲ႔ tap dancing အကပါတဲ႔ နယ္သာလန္က ေကာင္ေလးက ရသြားတာပါ။<br /><br />ကိုယ္ကလဲ သူတို႔ ကေလးေတြနဲ႔ ေပါင္းခ်င္ေတာ႔ကာ သူတို႔ စိတ္၀င္စားတာေလးေတြ လိုက္စိတ္၀င္စားရ၊ သူတို႔ၾကိဳက္တာေလးေတြ လိုက္ နားေထာင္ရတာ။ အျမဲတမ္း ေခတ္မီေနမွ ေတာ္ကာက်မယ္ဆိုၿပီး အေဒၚက တရြတ္တိုက္ လိုက္ေနရတာေပါ႔ေလ။<br /><br />အဲဒီေတာ႔ VZO ဖြင္႔ရင္ ဟိုဖက္က သီခ်င္းေလး ဖြင္႔လိုက္၊ ဒီဖက္ကို လင္႔ခ္ေလး ပို႔ေပးလိုက္၊ နားေထာင္လိုက္၊ သေဘာက်ၿပီး ဒီဖက္က တခါ ျပန္လိုက္ဖြင္႔ေတာ႔ တူမေတြ လိုက္ဆိုၾကတာ ၾကည္ႏူးလိုက္နဲ႔ေပါ႔။ သူတို႔ေတြ dutch လို ေျပာၾက ဆိုၾကတာ ကိုယ္က တလုံးမွ နားမလည္ေပမဲ႔ တျပံဳးျပံဳးနဲ႔ အမီလိုက္ေနတာ။<br /><br />စာဖတ္သူေတြလဲ နားေထာင္ၾကည္႔ပါအုံး။ ကိုယ္သေဘာက်လို႔ ေအာက္မွာ လင္႔ခ္ေလး ေရးေပးလိုက္ပါမယ္။ သီခ်င္းေလးနားေထာင္ၿပီး ေပ်ာ္ရႊင္ ခ်မ္းေျမ႔ၾကေစဖို႔ ဆုေတာင္း ေမတၱာပို႔လိုက္ပါတယ္။</div><div align="justify"> </div><div align="justify"> </div><div align="justify"></div><div align="justify"><object width="560" height="340"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/Y4lOFfiVyRY&hl=en_US&fs=1&"></param><param name="allowFullScreen" value="true"></param><param name="allowscriptaccess" value="always"></param><embed src="http://www.youtube.com/v/Y4lOFfiVyRY&hl=en_US&fs=1&" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="560" height="340"></embed></object></div><div align="justify"></div><div align="justify"></div><div align="right"><strong>မိုးခ်ိဳသင္း</strong></div><div align="justify"></div><div align="justify"></div>Moe Cho Thinnhttp://www.blogger.com/profile/01337551043809985774noreply@blogger.com41tag:blogger.com,1999:blog-1039203559711383901.post-75656243065457916822009-12-08T23:23:00.000-08:002009-12-08T23:25:08.442-08:00ထမင္း လက္ဆုံ<div align="justify">အခုလို ေဆာင္းတြင္းေအးေအး မွာ မိုးေစာေစာခ်ဳပ္တာမို႔ ပတ္၀န္းက်င္တခုလုံး ေမွာင္မဲ လို႔..။ ေရာင္စုံမီးေလးေတြနဲ႔ အလွဆင္ထားတဲ႔ သစ္ပင္ၾကီးေတြက ခန္႔ခန္႔ၾကီး မားမားမတ္မတ္ ရပ္လို႔..။ ညဖက္ အိမ္အျပန္လမ္းေတြမွာ ကိုယ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ အျမဲပဲ သုတ္သုတ္ သုတ္သုတ္နဲ႔ ကိုယ္႔အိမ္ေလးဆီကို အေျပးျပန္လာတတ္ၾကတယ္။<br /><br />အိမ္အျပန္ လမ္းတေလွ်ာက္ ကားေပၚကေန အျပင္ကို ၾကည္႔လိုက္ရင္ အိမ္ပုပုေလးေတြကို ေႏြးေႏြးေထြးေထြး ေတြ႔ရတတ္တာ။ မွန္ျပဴတင္းေပါက္ အကြက္ေလးေတြၾကားကေန အိမ္တြင္း အလွဆင္ထားတဲ႔ ခရစ္စမတ္သစ္ပင္ေလးေတြကို ရိပ္ကနဲ ရိပ္ကနဲ ျမင္ရတတ္တယ္။ ဒါမွမဟုတ္ မိသားစု ထမင္း၀ိုင္း…။ စားပြဲ၀ိုင္းေဘးမွာ ေဆာ႔ေနတဲ႔ ကေလးေလး ရီသံေတာင္ ၾကားလိုက္ရသလို ထင္မိတယ္။<br /><br />ကိုယ္တို႔ငယ္ငယ္ကလဲ မိသားစု ထမင္း၀ိုင္းေတြဟာ ေပ်ာ္စရာ ေကာင္းခဲ႔ပါတယ္။ အေဖရယ္ အေမရယ္ ကိုယ္တို႔ ေမာင္ႏွမ ၅ေယာက္ရယ္ အျမဲ ထမင္းလက္ဆုံစားတတ္ၾကတယ္။ အထူးသျဖင္႔ ညစာ ေပါ႔။ မိသားစု၀င္တေယာက္ေယာက္ ေနာက္က်ရင္လဲ အေမက ေစာင္႔ၿပီး စားေစတာ၊ ေနာက္က်သူကလဲ ညစာအမီ ျပန္လာတာပါပဲ။<br /><br />ထမင္းဟင္းေတြက အျမဲ ပူပူေႏြးေႏြး ပဲ။ ဟင္းကေတာ႔ အမယ္ မမ်ားဘူး။ အသားတခြက္၊ အရြက္ေၾကာ္ တမ်ိဳး နဲ႔ ခ်ဥ္ရည္ တခြက္ ပါေလ႔ရွိတယ္။ ဟင္းခြက္က လက္လည္တယ္ မရွိဘူး။ တေယာက္လက္ တေယာက္ ကမ္းလိုက္၊ ထည္႔လိုက္ၾကတာပဲ။ အသုတ္တမ်ိဳးမ်ိဳးပါရင္ ခဏေလးနဲ႔ ပန္းကန္က ေျပာင္သြားၿပီ။ ၿပီးမွ ထည္႔တာမ်ားသြားတဲ႔သူဆီ ငါ႔နည္းနည္းေပး ေတာင္းရတယ္။<br /><br />ၿပီးရင္ ေမာင္ႏွမေတြ ဆူဆူညံညံ နဲ႔ ပန္းကန္ေတြ ေဆးၾကတာ။ ကိုယ္႔အမအၾကီးေတြ ျဖစ္တဲ႔ မစံ နဲ႔ မေအးက အားလုံးရဲ႔ ပန္းကန္ေတြ အျမဲတမ္း ဒိုင္ခံ ေဆးေလ႔ရွိတာ။ ကိုယ္တို႔အငယ္ေတြက စားၿပီးရင္ ကိုယ္႔ပန္းကန္ေလးကိုင္ၿပီး လက္ေဆးကန္နားမွာ ရပ္ေစာင္႔လို႔။ အမေတြက ထားခဲ႔ ထားခဲ႔ ငါ ေဆးလိုက္မယ္ လို႔ ေျပာရင္ ၀မ္းသာသြားတာ။<br /><br />လက္ကေလး ျမန္ျမန္ေဆးၿပီး အိပ္ယာေပၚလွဲ ဇိမ္နဲ႔ စာသြားဖတ္တာ။ ဒါမွမဟုတ္ မိသားစု စကား၀ိုင္းထဲ ဟိုတိုး ဒီေခြ႔နဲ႔ နားေထာင္။ ဒါမွမဟုတ္ ေရဒီယိုက ညဖက္လာတဲ႔ ဇာတ္လမ္းေတြ၊ သီခ်င္းေတြကို ေစာင္ၾကီးျခံဳၿပီး ၀ိုင္းနားေထာင္ၾကတယ္။ တီဗီေပၚလာေတာ႔ တီဗီေရွ႔ ကို ေစာင္ေတြ ေခါင္းအုံးေတြ ယူသြားၿပီး သြားေမာ႔တာေပါ႔။<br />မိသားစု အပန္းေျဖခ်ိန္ေလး ေပါ႔။<br /><br />ေနာက္ေတာ႔ မိသားစု ထမင္း၀ို္င္းေလးက လူနည္းနည္းလာ..။ ကိုယ္ခ်စ္တဲ႔သူေနာက္ လိုက္ၿပီး ကို္ယ္႔မိသားစု ကိုယ္ထူေထာင္ၾကေတာ႔ မိသားစု ၀ိုင္း အၾကီးၾကီးကေန မိသားစု၀ိုင္း ေသးေသးေလးေတြ ျဖစ္ကုန္တာေပါ႔။ အဲဒီအခါက်ေတာ႔လဲ တမ်ိဳးတဖုံ ေပ်ာ္စရာေကာင္းတာ မွန္ေပမဲ႔ အရင္က မိသားစု ထမင္း၀ိုင္းၾကီးကို လြမ္းမိတတ္တာပဲ။<br /><br />အခုတေလာ မိသားစု ထမင္း၀ိုင္းေတြကို သတိရေနမိတာမို႔ ႏွစ္ကုိယ္တူ ဘ၀ ထူေထာင္ေတာ႔ ထမင္းလက္ဆုံစားခဲ႔တာေလးေတြလဲ သြားသတိရမိေသးတယ္။ ကိုယ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ ခ်စ္စ က ထမင္း ပထမဆုံး လက္ဆုံစားဖူးတာ လွည္းတန္းက ဓႏုျဖဴ ေဒၚေစာရီ ထမင္းဆုိင္မွာပါ။<br /><br />အဲဒီတုန္းက ႏွစ္ေယာက္စလုံး မိဘဆီ မုန္႔ဖိုး လက္ျဖန္႔ေတာင္းေနရတုန္းအရြယ္ေပါ႔။ တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားဘ၀ေပါ႔။ တေန႔ေတာ႔ လွည္းတန္းသြားရင္း ေဒၚေစာရီဆိုင္မွာပဲ ထမင္းစားလိုက္ၾကရေအာင္ တဲ႔။ ကိုယ္လဲ ေကာင္းသားပဲ ဆိုၿပီး ၀င္စားၾကတယ္။<br /><br />ဆိုင္ေရာက္ေတာ႔ သူက မွာခ်င္တာ မွာစား တဲ႔။ ကိုယ္႔ကို ခြင္႔ေပးတယ္။ ကိုယ္လဲ သူ ခြင္႔ေပးတယ္ ဆိုေတာ႔ ရုိးရုိးပဲေတြးၿပီး စားခ်င္တာ မွာ လိုက္တာေပါ႔။ ကိုယ္မွာလိုက္တာ ပုဇြန္တုပ္ၾကီးဟင္းပါ။ ညွာညွာတာတာ မွာဖို႔ အဲဒီတုန္းက တကယ္ မစဥ္းစားမိဘူး။<br /><br />ေနာက္မွ သူျပန္ေျပာျပတာက သူက ကိုယ္အားရပါးရစားေနတာကို ေငးၾကည္႔ေနတာ တခ်ိန္လုံး တဲ႔။ ကိုယ္ၾကိဳက္တယ္ဆိုလုိ႔လဲ ၀မ္းသာတယ္၊ ဒါေပမဲ႔ bill လာရင္ ပိုက္ဆံ မေလာက္ရင္ ဒုကၡ ဆိုၿပီး ပူပန္မိေနလို႔ ကိုယ္႔ထမင္း ကိုယ္ မစားႏိုင္ဘဲ အိပ္ကပ္ တစမ္းစမ္း ျဖစ္ေနတာ တဲ႔။ ကိုယ္ကေတာ႔ အပူအပန္မရွိ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ၾကိတ္သေလ..။<br /><br />ေနာက္ ပိုက္ဆံရွင္းမွ ပါလာတဲ႔ ပိုက္ဆံ နဲ႔ ေလာက္င လို႔ သူ ဟင္းခ်ႏိုင္ပါတယ္ တဲ႔။ တကယ္က ပုဇြန္တုပ္ၾကီးဟင္းက အေတာ္ ေစ်းမ်ားတာပါ။ ကိုယ္ကလဲ ရုိးရုိးပဲေတြးမိတာ၊ မွာခ်င္တာ မွာ၊ ပုဇြန္တုပ္ၾကီးေတာ႔ မပါေစနဲ႔ လို႔မွ မေျပာဘဲ။ အဲဒါ ပထမဆုံး လက္ဆုံစားျခင္းေပါ႔။<br /><br />ေနာက္ေတာ႔ ကိုယ္နဲ႔ ေန႔စဥ္ေန႔တုိင္း ထမင္းအတူ စားဖို႔ သူ႔ကိုပဲ ေရြးခဲ႔ပါတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ႔ သူက ထမင္းစားရင္ သိတတ္သူမို႔ပါ။ သူ႔ပန္းကန္ထဲက အသားေတြကို ကိုယ္႔ပန္းကန္ထဲ ထည္႔ေပးတတ္သူေလ (တကယ္က သူက အသားထက္ အရြက္ပိုၾကိဳက္လို႔ပါ)။<br /><br />သူနဲ႔အတူတူ မိုးရြာတုန္း လမ္းေဘးဆိုင္ေလးထဲ ေျပး၀င္ၿပီး ထမင္းသုတ္ေလးကို ငရုတ္သီးေတာင္႔ေလးကိုက္ၿပီး ညစာလုပ္ အတူစားဖူးတယ္။ အိမ္မွာ လက္ဖက္သုတ္ေလး နဲ႔လဲ ထမင္းျမိန္ခဲ႔တယ္။ ၾကက္ဥေၾကာ္ နဲ႔လဲ ႏွစ္ပါးသြားဖူးတယ္။ ခမ္းခမ္းနားနားေနရာေတြလဲ အတူသြားစားခဲ႔ဖူးပါတယ္။ တခါတေလေတာ႔ ေလ ထဲမွာ…။ ခရီးအတူသြားရင္း ေလယာဥ္ပ်ံေပၚမွာ ညစာစားရတာကို ေျပာတာပါ။<br /><br />တခါကေတာ႔ ႏွစ္သစ္ကူးညတညမွာ နယ္စပ္ျမိဳ႔ေလးတျမိဳ႔ရဲ႔ ဟိုတယ္ အခန္းေလးထဲမွာ ဖေယာင္းတိုင္မီးေလး နဲ႔ အတူထမင္းစား ဖူးေသးတယ္။ အဲဒီတုန္းက တာခ်ီလိတ္မွာ ညေန ၆နာရီထိပဲ မီးေပးတယ္ ထင္တာပဲ။ ဟိုတယ္အခန္းေလးထဲမွာ ဖေယာင္းတိုင္ေလးထြန္း၊ ထမင္းစားရင္း ဟိုဖက္ကမ္းက မီးထိန္ထိန္ ကို ႏွစ္ေယာက္သား ေငးၾကည္႔မိခဲ႔လို႔ အမွတ္တရ ျဖစ္ခဲ႔တာ။ အဲဒီအခ်ိန္ေလးကလဲ ကိုယ္မေမ႔ႏိုင္တဲ႔ အခ်ိန္ေလး တခုပဲ။<br /><br />ကိုယ္က သူ႔ကို ေျပာခဲ႔တယ္။ ကိုယ္တို႔အတူ ရင္ဆိုင္ရမဲ႔ ဘ၀ေတြ နိမ္႔ပါေစ၊ ျမင္႔ပါေစ၊ ဘ၀ရဲ႔ ဘယ္လိုအေျခအေနမွာ ျဖစ္ျဖစ္ စိတ္ထဲမွာ သန္႔သန္႔ရွင္းရွင္း ၾကည္ၾကည္ႏူးႏူး နဲ႔သာ ထမင္းလက္ဆုံစားခ်င္ပါတယ္ လု႔ိ..။<br /><br />ကိုယ္က ကဗ်ာဆရာ၊ ေက်ာင္းဆရာမ ရဲ႔ သမီးပါ၊ ေမြးကတည္းက ဟင္းေတြ အလ်ွံပယ္ ေပါမ်ား တဲ႔ ထမင္း၀ိုင္းမ်ိဳးနဲ႔ အျမဲစားလာတာမဟုတ္လို႔ ဘာနဲ႔မဆို စားတတ္ပါတယ္၊ လိပ္ျပာသန္႔သန္႔ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ နဲ႔သာ ျဖစ္ပေစ၊ တေန႔ ထမင္း ၂ နပ္ ပါပဲ လို႔ သူ႔ကို အားေပးဖူးပါတယ္။<br /><br />အဲဒီေတာ႔ သူက အေသအခ်ာစဥ္းစားၿပီး ျပန္ေျပာပါတယ္။<br />“ထမင္း ၂ နပ္??? ….၊ က မယ္ မထင္ပါဘူး” တဲ႔။<br />သူေျပာတာ ခပ္တိုးတိုးပါပဲ။ ဒါေပမဲ႔ ကိုယ္ အက်ယ္ၾကီး ၾကားလိုက္ရတယ္။<br /><br />ေအာ္.. အေၾကာင္းသိကုန္ၿပီကိုးေလ…။</div><div align="right"><br /><br /><strong>မိုးခ်ိဳသင္း</strong></div>Moe Cho Thinnhttp://www.blogger.com/profile/01337551043809985774noreply@blogger.com55tag:blogger.com,1999:blog-1039203559711383901.post-29125564055557243532009-11-18T18:38:00.000-08:002009-11-18T20:23:49.655-08:00ေျပာျပခ်င္တဲ႔ အေၾကာင္းေတြ..<div align="justify">ႏို၀င္ဘာ ဆိုတာ တအုံေႏြးေႏြး ရင္ခုန္ေဆြး တဲ႔ လ လို႔ အေဖက ကဗ်ာစပ္ဖူးတယ္။ သူမ်ားေတြအတြက္ေတာ႔ မသိ၊ ကိုယ္တို႔ မိသားစု အဖို႔မွာေတာ႔ ႏို၀င္ဘာဆိုရင္ ခ်မ္းခ်မ္း မွဳန္မွဳန္နဲ႔ ေဆြးေဆြး ငိုင္ငိုင္ ျဖစ္မိရတာပဲ။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ႔ ႏို၀င္ဘာလထဲမွာ ကိုယ္ခ်စ္တဲ႔ မိသားစု၀င္ေတြကို ခြဲခြာရတာမို႔ပါ။<br /><br />အေဖကလဲ ႏို၀င္ဘာ အလြမ္းကဗ်ာေတြ အမ်ားၾကီး ဖြဲ႔ခဲ႔တယ္။ ႏို၀င္ဘာမွာ ကိုယ္တို႔ အေမ ဆုံးတယ္။ အေမဆုံးတာ ၁၇ရက္၊ အေဖ႔ေမြးေန႔က ၁၉ရက္ဆိုေတာ႔ တခုေသာ အေဖ႔ေမြးေန႔မွာ အေမ႔ကို ဂူသြင္းသျဂိဳဟ္ ရတာမို႔ပဲ။ ေနာက္ ကိုယ္႔ေမာင္ေလးလဲ ႏို၀င္ဘာထဲပဲ ဆုံးျပန္တယ္။<br /><br />အေမ႔အေၾကာင္း စဥ္းစားမိရင္ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း အျပံဳးေတြ၊ စပယ္ပြင္႔ေလးေတြ၊ သနပ္ခါးနံ႔သင္းသင္းေလး အျပင္ ေၾကာင္ေလးေတြကိုပါ တြဲျမင္မိတတ္တယ္။ အေမ႔ဆီက ေၾကာင္ေလးေတြ ခ်စ္တတ္တဲ႔ စိတ္ကို အေမြအျဖစ္ ကိုယ္က ေက်ေက်နပ္နပ္ၾကီး ယူခဲ႔ပါတယ္။ ကိုယ္တို႔ေမာင္ႏွမေတြ အားလုံးလဲ တိရိစာၦန္ေလးေတြကို ခ်စ္ၾကတယ္။<br /><br />အေမရွိတုန္းက ညေန အေမ ေက်ာင္းက ျပန္အလာ ညေနခင္း အခ်ိန္ေတြမွာ ကိုယ္က ေၾကာင္ေလးေတြအေၾကာင္း ေျပာေနတတ္တာ..။ ဒီေန႔မွာ အေမ႔ကို သတိရလို႔ ကိုယ္က လြမ္းတာေတြ ခဏထားၿပီး စာလာဖတ္သူေတြကို ေၾကာင္ေလးေတြအေၾကာင္း ေျပာျပမယ္ လို႔ စဥ္းစားတာ..။ ေၾကာင္မခ်စ္သူမ်ား ဖတ္ေနတာကို ဒီတင္ ရပ္ၾကပါ။<br /><br />ဒီ တိုင္းျပည္ကိုေရာက္လာေတာ႔ တျခားအိမ္က ေၾကာင္ေလးေတြ ျခံထဲ လာေမြးေနတာ ကိုယ္တို႔က ေကၽြးေမြးထားရင္း အိမ္မွာ ေၾကာင္အုပ္မၾကီး ျဖစ္ေနတာ ေရးဖူးပါတယ္။ အဲဒီကေလးေတြက ျခံထဲမွာ ေနၾက၊ စားတဲ႔အခ်ိန္ လာၾကနဲ႔ အမ်ားစုက လူ အကိုင္ မခံဘူး။ ခ်ီလို႔မရေသးဘူး။ အေ၀းကေန ၾကည္႔ ခ်စ္ေနရတာမ်ိဳး။<br /><br />ေၾကာင္ေလးေတြ အိမ္မွာရွိတယ္ဆိုေတာ႔ အိမ္ေလးက အိမ္နဲ႔တူၿပီး သာသာယာယာ ရွိတယ္ ထင္မိတာ..။ အေ၀းက ကိုယ္႔ရဲ႔ တူမေတြကလဲ ေၾကာင္ေလးေတြ ေမြးထားတယ္ဆိုေတာ႔ သေဘာေတြက်လို႔။ အေဒၚေတြအားလုံးထဲမွာ ဘယ္သူ႔အခ်စ္ဆုံးလဲ ေမးရင္ ခ်ိဳခ်ိဳ ႔ကိုသာ အခ်စ္ဆုံး တဲ႔။ ေၾကာင္ေတြေၾကာင္႔ မ်က္ႏွာပြင္႔ေနတာေလ။<br /><br />အိမ္ကို လာလည္တဲ႔ မိတ္ေဆြမ်ားရဲ႔ ကေလးေတြဆိုရင္လဲ ကိုယ္တို႔အိမ္ လာလည္ရမွာ ေပ်ာ္ၾကတယ္ ဆိုတယ္။ ေၾကာင္ေတြကို အစာေကၽြးလိုက္၊ လိုက္ဖမ္းလိုက္နဲ႔ ေဆာ႔ရတာကိုး။ ကိုယ္႔ကိုလဲ ေခၚတာ ေၾကာင္အန္တီ တဲ႔ (အဲဒါေတာ႔ မနိပ္ေသးဘူး)။ တကယ္က ေၾကာင္ေလးေတြရွိတဲ႔ အိမ္က အန္တီ လို႔ ဆိုလိုခ်င္ပုံပါ။ ကိုယ္႔ဖာသာကိုယ္ ဘာသာျပန္ယူ လိုက္ရတာပါ။ ေၾကာင္ေနေသာ အန္တီ လို႔ အျဖစ္မခံႏိုင္လို႔ပါ။<br /><br />ဒီလိုနဲ႔ ေၾကာင္ေလးေတြ ေမြးလာတာ အကိုင္မခံေတာ႔ သားေၾကာ ျဖတ္ဖို႔ ဖမ္းမရ၊ ဖမ္းမရေတာ႔ သားအုပ္က ပြားစီးလာ..။ ကိုယ္တို႔ႏွစ္ေယာက္လဲ ေဒ၀ါလီခံရမဲ႔ အေပါက္ ျဖစ္လာေတာ႔ တိရိစာၦန္ထိန္းသိမ္းေရးစခန္း ကို ပို႔လိုက္ပါ တဲ႔၊ မိတ္ေဆြမ်ားက အၾကံေပးပါတယ္။ သားေၾကာျဖတ္ၿပီးမွ ျပန္ေခၚေမြးေပါ႔ တဲ႔။ ဒါနဲ႔ စုံစမ္းၾကည္႔မယ္ ဆိုၿပီး ဖုန္းဆက္မိပါတယ္။<br /><br />“ဟဲလို တိရိစာၦန္ ထိန္းသိမ္းေရး စခန္းကပါလားရွင္”<br />“ဟုတ္ပါတယ္၊ ဘာမ်ား ကူညီရပါမလဲ”<br />“က်မ အိမ္မွာ တျခားက ေၾကာင္ေလးေတြ ေရာက္လာေနပါတယ္။ အဲဒါ ကေလးေတြေမြးၿပီး ပြားလာလို႔ ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ”<br />“ဘယ္ႏွစ္ေကာင္ပါလိမ္႔..”<br />“၁၀ ေကာင္ေလာက္ပါ”<br />“ခင္ဗ်ားက ဘယ္ျမိဳ႔နယ္မွာ ေနတာလဲ”<br />ကိုယ္လဲ ေၾကာင္ေလးေတြ လာယူဖို႔ အေကာင္းေမးတယ္ ထင္ၿပီး ..<br />“ XXX ျမိဳ႔မွာ ေနတာပါ”<br />“အခုကိုပဲ ခင္ဗ်ားကို ဖမ္းၿပီး အေရးယူလို႔ ရေနၿပီ။ ခင္ဗ်ားေနတဲ႔ ျမိဳ႔မွာ တအိမ္ေထာင္ကို ၂ေကာင္ပဲ ေမြးခြင္႔ရွိပါတယ္” (ဟိုက္.. ပလုတ္တုပ္၊ ငါ႔ကို ဖမ္းမယ္ ဆိုပါ႔လား.. အျမန္ေျဖရွင္းမွ..)<br />“တကယ္က က်မ ေမြးထားတာ မဟုတ္ရပါဘူး။ သူမ်ားအိမ္က လာေနၾကတာပါရွင္။ က်မက ခ်စ္လို႔ ေကၽြးထားတာပါ”<br />“ခင္ဗ်ားေကၽြးထားတာ ဘယ္ႏွစ္ရက္ ရွိၿပီလဲဗ်”<br />“၃လ ေလာက္ပဲ ရွိပါေသးတယ္ရွင္” (တကယ္က ၁၀ လ ေက်ာ္ပါၿပီ။ ဖမ္းမွာစိုးလို႔ ေလွ်ာ႔ေျပာလိုက္တာပါ)<br />“၂ပတ္ ေကၽြးထားတယ္ ဆိုရင္ပဲ က်ေနာ္တို႔က ခင္ဗ်ားပိုင္ ေၾကာင္ လို႔ သတ္မွတ္ပါတယ္” တဲ႔။<br /><br />ဒါနဲ႔ ကိုယ္လဲ ဘြာ ခတ္ၿပီး ဖုန္းကို ကမန္းကတန္း ခ်လိုက္ရပါတယ္။ ထိုင္ေနရင္ အေကာင္းသား၊ ဖုန္းဆက္မိမွ လက္ထိပ္ေစာ္နံ သြားတယ္။<br /><br />ဒီလိုနဲ႔ ကိုယ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္လဲ ေၾကာင္ေလးေတြကို ဖမ္းၿပီး သားေၾကာျဖတ္ဖို႔ ၾကိဳးစားရပါတယ္။ ပထမဆုံး ရင္းႏွီးေနတဲ႔ သမီးျဖဴ နဲ႔ အိုဘားမားကို fix လုပ္ဖို႔ ေဆးရုံ ပို႔ရပါတယ္။ ေဆးရုံေရာက္လို႔ register လုပ္ဖို႔ နံမည္ စာရင္းသြင္းေတာ႔ ဒုကၡ ေရာက္ျပန္ပါေရာ။<br /><br />ေၾကာင္ အျဖဴေလး နံမည္ကို အရင္ေမးေတာ႔ သမီး လို႔ ေျပာလိုက္တာ ကိစၥမရွိေပမဲ႔ သားေၾကာလာျဖတ္တဲ႔ ေနာက္ ေၾကာင္မေလး နံမည္က အိုဘားမား ဆိုေတာ႔ ခက္ကုန္ၿပီ။ အေမရိကန္ သမၼတၾကီး သားအိမ္ထုတ္သည္ ဆိုၿပီး သတင္းျဖစ္သြားလဲ မတတ္ႏိုင္ေတာ႔ဘူးေလ။ ဟို မ်က္ေမွာင္ၾကီး ကုတ္ၿပီး ၾကည္႔ေနတဲ႔ ၀န္ထမ္းဟာ ဒီမိုကရက္လား မသိ။ ကိုယ္႔မွာ အားနာပါးနာ လွမ္းလွမ္း ျပံဳးျပရတာ အေမာ။<br /><br />ဒါနဲ႔ ေၾကာင္မေလး ၂ေကာင္ ကိစၥ ၿပီးသြားေတာ႔ ေနာက္ေၾကာင္မေလးတေကာင္က ႏွဳတ္ခမ္းမွာ မွဲ႔ေလးနဲ႔မို႔ စပယ္တင္ တဲ႔။ စပယ္တင္က လုံးလုံး ဖမ္းလို႔ မရတာမို႔ သူ႔ကို သားေၾကာ ျဖတ္လို႔ မရဘဲ ဒီအတိုင္းထားထားရတယ္။ အသက္က ၄လ ဆိုေတာ႔ ငယ္ပါေသးတယ္ဆိုၿပီး ၾကည္႔ေနမိတာလဲ ပါတယ္။<br /><br />စပယ္တင္ေလးကို သမီးျဖဴနဲ႔ အိုဘားမားက လုံး၀ ၾကည္႔မရဘဲ ရန္လုပ္လို႔ သူ႔မွာ အနက္ေရာင္ေၾကာင္ထီးၾကီး ျဖစ္တဲ႔ အၾကီးေကာင္နဲ႔ပဲ အေဖာ္လုပ္ ေနရရွာတယ္။ အၾကီးေကာင္ကလဲ ကေလးခ်စ္တတ္ပုံရတယ္။ စပယ္တင္ေလးကို လွ်ာေလးနဲ႔ လ်က္ေပး၊ ေနပူထဲမွာ တူတူ ေနဆာလွဳံဆိုေတာ႔ ကိုယ္တို႔ကလဲ ညီမေလးကို ဂရုစိုက္ေနာ္ သားၾကီး ဆိုၿပီး ေျပာေနရတာ။<br /><br />ေတာ္ၾကာေနေတာ႔ စပယ္တင္ေလးက ကိုယ္၀န္ၾကီး တကားကား နဲ႔ ျဖစ္လာပါေလေရာ။ အၾကီးေကာင္တို႔မ်ား ကေလးခ်စ္တတ္တာ တဆိတ္ လြန္လြန္းတယ္။<br /><br />အခ်ိန္က်ေတာ႔ စပယ္တင္က ကေလးပိစိေလး ႏွစ္ေကာင္ ေမြးျပန္တယ္။ ၄လ ေက်ာ္ေက်ာ္သာ ရွိေသးတဲ႔ ေၾကာင္ကေလးက ေမြးမယ္ဆိုေတာ႔ ကေလးက ကေလးေမြးသလို ျဖစ္ေနတာမို႔ ကိုယ္တို႔က ရွင္မယ္ေတာင္ မထင္ဘူး။ ေမြးစက ေၾကာင္အေသးေလးေတြက လက္သန္းေလာက္သာ အရြယ္ရွိတယ္။ ဒါေပမဲ႔ စပယ္တင္ေလးက သူ႔ကေလးေတြကို ဂရုစိုက္လိုက္တာ။ ေသခ်ာ ဂရုစိုက္ေတာ႔ ႏွစ္ေကာင္လုံး ရွင္ၾကျပန္တယ္။<br /><br />အျဖဴနဲ႔ အနက္ၾကားေလးေတြ..။ ကိုယ္တို႔လဲ ေၾကာင္အေမၾကီး မရွိတုန္း တိတ္တိတ္ ခိုးၾကည္႔တာ တေကာင္က ႏွာေခါင္းမွာ အနက္စက္ေလး ၂စက္ နဲ႔။ ဒါနဲ႔ family name လဲပါေအာင္ ကိုယ္က မိုးစက္ လို႔ နံမည္ေပးလိုက္တယ္။ ေနာက္တေကာင္က ေမးေစ႔တခုလုံး နက္ေနေတာ႔ ကာရန္လဲ လိုက္သြားေအာင္ မုတ္ဆိတ္ လို႔ နံမည္ေပးလိုက္တယ္။ မိုးစက္ နဲ႔ မုတ္ဆိတ္ ေပါ႔။ အဲဒီ မုတ္ဆိတ္လဲ ေၾကာင္ အမ ေလးပဲ။<br /><br />အေမသာရွိရင္ ကိုယ္႔ကို ဘယ္လို ျပန္ေျပာမယ္ မသိ။<br />မိုးစက္တို႔ မုတ္ဆိတ္တို႔အဖြား ကို သနပ္ခါးပါးပါး နဲ႔ ေၾကာင္ေလးေတြကို ေပါင္ေပၚတင္ရင္း စာဖတ္ေနတာမ်ား အိမ္မွာ ျမင္ရရင္ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းလိမ္႔မလဲ လို႔ စိတ္ကူးယဥ္မိပါေသးတယ္။<br /></div><div align="right"><br /><strong>မိုးခ်ိဳသင္း</strong></div>Moe Cho Thinnhttp://www.blogger.com/profile/01337551043809985774noreply@blogger.com56tag:blogger.com,1999:blog-1039203559711383901.post-59974459509829405952009-11-09T22:02:00.000-08:002009-12-30T17:34:07.535-08:00ကဗ်ာထဲက သားအဖ<div align="justify">တေလာက ခင္မင္ရတဲ႔ အကိုၾကီး <a href="http://kochitphay64.blogspot.com/">ကိုခ်စ္ေဖ</a>က စာမေရးႏိုင္ေသးလဲ အေဖ႔ကဗ်ာေလးေတြ အမွတ္တရ တင္ေပးပါ တဲ႔။ ဒါနဲ႔ ကိုယ္လဲ အေဖ ကိုယ္တို႔ေတြအတြက္ စပ္ခဲ႔တဲ႔ ကဗ်ာေတြကို စဥ္းစားရင္း ေတြးမိတာေပါ႔။<br /><br />တကယ္က အေဖက ကဗ်ာဆရာ ျဖစ္ေလေတာ႔ သူ႔ရင္ထဲ ထိရွလာသမွ် ကဗ်ာေတြ ေရးေန စပ္ေနတာပါ။ ပန္းကေလးပြင္႔တာက စ လို႔ တိုင္းျပည္အတြက္ ရင္ေလးမိတာ အဆုံးေပါ႔။ ေနာက္ ကိုယ္တို႔ သားသမီးေတြအတြက္လဲ ကဗ်ာေတြ အမ်ိဳးမ်ိဳး စပ္ေသးတယ္။<br /><br />အထူးသျဖင္႔ ကိုယ္တို႔ေမြးေန႔ေတြမွာ ႏိုးလာတာနဲ႔ အေဖက ကဗ်ာစပ္ႏွင္႔ၿပီးၿပီ။ ေမြးေန႔ လက္ေဆာင္ ကဗ်ာတပုဒ္နဲ႔ အျမဲဆုမြန္ေကာင္းေတြ ေတာင္းေပးတတ္သလို ဆုံးမစရာ ရွိရင္ေတာင္ ကဗ်ာနဲ႔ ဆုံးမတတ္သူပါ။ ဒီေန႔ေတာ႔ ကိုယ္က ကိုယ္႔ေမာင္ေလး ဥာဏ္မိုးအတြက္ အေဖစပ္ခဲ႔တဲ႔ ကဗ်ာေလး တခ်ိဳ႔ကို ေဖာ္ျပခ်င္မိတယ္။<br /><br />ကိုယ္႔မွာ ေမာင္ေလးတေယာက္ရွိခဲ႔ဖူးတယ္။ အသက္က တႏွစ္ၾကီး တႏွစ္ငယ္။ အေဖနဲ႔ အေမက သားရွင္ျပဳခ်င္တာမို႔ သားေယာက်ာၤးေလး ေစာင္႔ရင္းနဲ႔ သမီးမိန္းကေလးေတြခ်ည္း ေမြးလာတာ ၅ေယာက္ေျမာက္က်မွ ေယာက်ာၤးေလး ရတယ္။ ကိုယ္နဲ႔ အထက္ေအာက္ ေမာင္ႏွမ ေပါ႔။<br /><br />တေယာက္တည္းေသာ သားေယာက်ာၤးေလးဆိုေတာ႔ ခ်စ္လိုက္ၾကတာ ဘာေျပာေကာင္းမလဲ။ သားမ်က္ႏွာ တခ်က္ အညိဳမခံခဲ႔ဘူး။ ေနာက္ၿပီး သားကလဲ အေဖနဲ႔ စရုိက္ လုံးလုံး မတူဘူး။ အေဖ႔လို ကဗ်ာစပ္ ႏူးႏူးညံ႔ညံ႔ မေနခ်င္ဘူး။ ေဒးဗစ္ခ်န္းကို ၾကိဳက္တယ္၊ ဘရုစ္စလီကို အထင္ၾကီးတယ္၊ လက္ေတြ႔ကိုပဲ ေျပာဗ်ာ၊ စိတ္ကူးမယဥ္ခ်င္ဘူး ဆိုတဲ႔ လူမ်ိဳး။<br /><br />အဲဒီေတာ႔ အစြန္းတဖက္စီမွာ ရပ္ေနၾကတဲ႔ သားအဖအေၾကာင္း အေဖက ဒီလို ကဗ်ာစပ္ခဲ႔တယ္။ ဖတ္ၾကည္႔ပါအုံး။<br /><br /><span style="color:#993399;"><span style="color:#ffcc00;"><strong>၁၆ႏွစ္သားနဲ႔ စကားေျပာျခင္း</strong><br /><br />၁<br /><br />သား…<br />က်ေနာ္႔စကား<br />မမွားမွန္း သူသိတယ္။<br />သူ နားမေထာင္ခ်င္ဘူး<br />က်ေနာ္႔စကားဟာ<br />ေခတ္တရားနဲ႔ မညီ<br />ပေ၀ဏီက ေပါရာဏစကားလို<br />နားမခ်ိဳစရာ ျဖစ္မိတယ္။<br />ေခတ္စကားနဲ႔ ေခတ္တရားကိုပဲ<br />သူ နားေထာင္မယ္။<br /><br />၂<br /><br />သား..<br />က်ေနာ္႔စကား<br />ပ်ားသကာလိုခ်ိဳၿပီး<br />ေစတနာပိုမွန္း သူသိတယ္။<br />ဒါေပမဲ႔<br />သူ႔နားမွာ မ၀င္ဘူး။<br />က်ေနာ္႔စကားနဲ႔ သူ႔ နား<br />ေခတ္ေတြ ျခားခဲ႔ၿပီ။<br />သူ႔ေခတ္ သူ႔အေၾကာင္းနဲ႔<br />က်ေနာ္႔ေခတ္ စကားေဟာင္း<br />နားေျပာင္းျပန္ ျဖစ္ေနတယ္။<br /><br />၃<br /><br />သား…<br />က်ေနာ္႔စကား<br />အဆင္တန္ဆာ မ်ားတယ္ လို႔ ထင္တယ္။<br />စကားတန္ဆာ နားတန္ဆာဆိုတာ<br />ခါးတမာပါပဲ။<br />ေမတၱာအျပံဳးေဆးဟာ<br />ေခတ္နဲ႔ကြာတဲ႔ အရွဳံးေပးမွဳပါပဲ။<br />သား အရွဳံးမေပးႏိုင္ဘူး၊<br />ႏွလုံးမေအးႏိုင္ဘူး။<br />အမုန္းေသြးၾကြေနတယ္။<br />သားဟာ ေဒးဗစ္ခ်န္း<br />သားဟာ စူပါမင္း<br />သားဟာ ရမ္ဘုိ<br />သားဟာ….။<br /><br />၄<br /><br />ယဥ္ေက်း ပ်ဴငွာမွဳေတြဟာ<br />အလိမ္ အတု ေတြပဲ။<br />စကားလုံး ၀ါက်ေတြဟာ<br />ဟန္ေဆာင္မွဳေတြပဲ။<br />ေဖေဖတို႔လူၾကီးေတြဟာ<br />လိမ္တယ္ ေကာက္တယ္။<br />အခြင္႔အေရး တမူးတပဲကို<br />ဘိန္းျဖဴစြဲသလို စြဲေနတယ္။<br />သား လူၾကီးေတြနဲ႔ မေနခ်င္ဘူး။<br />သား သိုင္းသမားေတြနဲ႔ ေနမယ္။<br />တန္ခိုးရွင္ေတြနဲ႔ ေနမယ္။<br />သူရဲေကာင္းေတြနဲ႔ ေနမယ္။<br />သား စကားမေျပာခ်င္ဘူး။<br />ေဖေဖဟာ သားကို ခ်စ္မွန္း သိပါတယ္။<br />သားကိုခ်စ္သေလာက္<br />တရားကိုေကာ ခ်စ္ပါသလား။<br /><br />၅<br /><br />အလို..ဗုေဒၶါ<br />မလြယ္ေၾကာပါလား။ ။<br /><br /><strong>တင္မိုး</strong><br />၂၅-၃-၁၉၈၈<br /></span><br /></span>လူၾကီးနဲ႔ လူငယ္ရဲ႔ ေမတၱာနဲ႔ ယွဥ္တဲ႔ ပဋိပကၡ ကို ဒီကဗ်ာမွာ အထင္းသားေတြ႔ရမွာပါ။ ေနာက္ ကိုယ္႔ေမာင္ေလး အသက္ေလးရလာေတာ႔ လူၾကီးဆန္ၿပီး ရင္႔က်က္လာ၊ ေမတၱာရဲ႔ တန္ဖိုးကို သိတတ္လာ၊ ေနာက္..တရပ္တေက်းမွာ ပင္လယ္ခရီးသြားၿပီး အလုပ္လုပ္ရရွာတယ္။ အဲဒီအခါ မိဘအရိပ္ကို သူတမ္းတ ရွာတယ္။ သူ ျပန္လာခ်င္တယ္။ အဲဒီအခါ အေဖကလဲ သားကို ဒီလို ကဗ်ာေလးစပ္ၿပီး ပို႔ေပးခဲ႔ျပန္ပါတယ္။<br /><br /><span style="color:#ffcc00;"><strong>သားအတြက္ အေဖ႔အိမ္</strong><br /><br />ကိုယ္႔အေသြးထဲက သား<br />ပင္လယ္ရပ္ျခားက သူ႔စကားဟာ<br />ခြန္အားအျဖစ္ နားထဲ၀င္သြားတယ္။<br /><br />စကားသံမွာ<br />ကာရန္ေတြနဲ႔ လွၿပီး<br />ရသေတြနဲ႔ ထုံမႊန္းေနတယ္။<br /><br />ကိုယ္႔ေျမေပၚမွာ ျပန္လည္ေျခခ်ဖို႔<br />ေျမ ၁၀ လက္မခန္႔ လိုေပလိမ္႔မယ္။<br /><br />ဖခင္ရဲ႔ ၅ေပ ၄လက္မခန္႔ ကိုယ္အလ်ား<br />တံတားအျဖစ္ အသုံး၀င္ခဲ႔ရင္<br />အဆင္သင္႔ပါပဲ လူကေလးရဲ႔..။<br /><br />အေဖ႔အိမ္တံခါး ပြင္႔ေနၿပီ။<br /><br />ေျခသံဖြဖြ၊ ရယ္သံလွလွနဲ႔<br />တံတားေပၚက ေလွ်ာက္ခဲ႔ပါေတာ႔။ ။<br /><br /><strong>တင္မိုး</strong><br />၉-၁၁-၉၅<br /></span><br />အေဖက ဘယ္ေလာက္ပဲ တံတားခင္းေပးခ်င္ေပမဲ႔ သားကေတာ႔ ေသမင္းခင္းေပးတဲ႔ လမ္းကို ေျဖာင္႔ေျဖာင္႔ၾကီး သြားႏွင္႔ခဲ႔ၿပီ။ ကိုယ္႔ေမာင္ေလး ဥာဏ္မိုး ၁၉၉၉ ခု ႏို၀င္ဘာ ၁၀ရက္မွာ ပင္လယ္ရပ္ျခားမွာ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ရင္း ဆုံးရွာတယ္။ ဒီေန႔ဆို သူ ခြဲခြာသြားခဲ႔တာ ၁၀ႏွစ္ တင္းတင္း ျပည္႔ခဲ႔ၿပီ။<br /><br />သားကို ခ်စ္တဲ႔ အေဖလဲ သား ေနာက္ လိုက္သြားခဲ႔ျပန္ၿပီ။ ပထမဆုံး အေမ..၊ ေနာက္ ေမာင္ေလး..၊ ေနာက္ အေဖ..။ သိပ္ခ်စ္ၾကတဲ႔ သူတို႔ သားအမိ သားအဖတေတြ တေနရာရာမွာ ဆုံဆည္း ေပ်ာ္ရႊင္ေနၾကလိမ္႔မယ္ လို႔ က်န္ရစ္တဲ႔ ကိုယ္တို႔ညီအမတေတြ ယုံၾကည္ေနမိပါတယ္။<br /></div><div align="right"><br /><strong>မိုးခ်ိဳသင္း</strong></div>Moe Cho Thinnhttp://www.blogger.com/profile/01337551043809985774noreply@blogger.com40tag:blogger.com,1999:blog-1039203559711383901.post-27493337997239893062009-11-05T22:35:00.000-08:002009-12-30T17:34:41.080-08:00၀လုံးေလးနဲ႔ စ တဲ႔ ဘ၀<div align="justify">ဒီလက အေဖ႔ ေမြးလမို႔ အေဖ႔ကို သတိတရနဲ႔ အေဖ႔ကဗ်ာေလးေတြ ဖတ္ျဖစ္ေနတာမို႔ ဒီကဗ်ာေလးတပုဒ္ကို သြားဖတ္မိတာပါ။ ႏို၀င္ဘာ ၂၀၀၃ က ေရးထားတာဆိုေတာ႔ လြန္ခဲ႔တဲ႔ ၆ ႏွစ္ကေပါ႔ေလ။<br /><br />ဘ၀ဆိုတာ အမ်ိဳးမ်ိဳး ၾကံဳရ ေတြ႔ရတာပဲ။ အခုတေလာ ကိုယ္႔ဘ၀ ကိုယ္႔အေၾကာင္းကို ေနာက္ျပန္လွည္႔ၾကည္႔မိတဲ႔ အခ်ိန္ေတြ ရွိတတ္တာမို႔ အခု ခံစားရတာေတြနဲ႔ တိုက္ဆိုင္သလိုရွိတဲ႔ အေဖ႔ကဗ်ာေလးတပုဒ္ကို မွ်ေ၀ခ်င္မိတယ္။ ဖတ္ၾကည္႔ၾကပါအုံး။<br /><br /><strong><span style="color:#3333ff;">၀လုံးေလးက စ ခဲ႔တယ္</span></strong><br /><br /><span style="color:#ffcc00;">၀လုံးေလးက စ ခဲ႔တယ္။<br /><br />ဘကုန္းကို ဦးထိပ္တင္ၿပီး<br />ဘ၀ထဲကို ၀င္ခဲ႔တယ္။<br /><br />၀င္ခဲ႔တဲ႔ဘ၀ ေထြျပားစြ။<br /><br />ည ည အခင္း ပပ၀င္း<br />လမင္းနဲ႔လဲ ဆုံခဲ႔တယ္။<br /><br />ညအခါ<br />လ မသာ လ ေပ်ာက္<br />ၮ ရင္ေကာက္ ဎ ေရမွဳတ္<br />အရုပ္ဆိုးဆိုးေတြလဲ ေတြ႔ခဲ႔တယ္။<br /><br />ကၾကီး ခေခြး ေငြသူေဌး<br />စလုံး ဆလိမ္ သုခမိန္<br />ခ်င္႔ခ်င္႔ခ်ိန္ခ်ိန္ ရွိပါတယ္။<br /><br />ဆူဆူပူပူ တ၀မ္းပူေတြလဲ အမ်ားၾကီး။<br /><br />ဘ၀ေက်ာင္း အစက ေကာင္းပါရဲ႔<br />မရဏ ေမာင္း က ေခၚသံၾကားရင္<br />အားလုံးထားလို႔ သြားရမယ္။ ။<br /><br /></span><span style="color:#ffcc00;"><strong>တင္မိုး<br /></strong>၁၊ ၁၁၊ ၂၀၀၃<br /></span><br />အားလုံးကို ထားလို႔ သြားရမဲ႔ အခ်ိန္ မေရာက္ေသးသမွ်ေတာ႔ ခရီးဆက္ရအုံးမွာေပါ႔။<br />ခရီးလမ္း ၾကမ္းသည္ျဖစ္ေစ၊ ေခ်ာသည္ ျဖစ္ေစ တုံ႔လွဲ႔ေမတၱာနဲ႔သာ အားျပဳၿပီး သြားခ်င္သူပါေလ။<br /></div><div align="right"><br /><strong>မိုးခ်ိဳသင္း</strong></div>Moe Cho Thinnhttp://www.blogger.com/profile/01337551043809985774noreply@blogger.com33tag:blogger.com,1999:blog-1039203559711383901.post-60109883007206421772009-10-26T09:48:00.000-07:002009-12-30T17:35:03.432-08:00ေမာင္သစ္ဆင္းမွ ကြမ္းစာ<div align="justify"><span style="color:#ffcc00;">ဒီမနက္ အီးေမးလ္ဖြင္႔ၾကည္႔ေတာ႔ အရင္ သင္႔ဘ၀မဂၢဇင္းက အယ္ဒီတာ ဆရာေမာင္သစ္ဆင္းဆီက နီကိုရဲအေၾကာင္း ေရးထားတဲ႔ အီးေမးလ္တေစာင္ ေရာက္ေနပါတယ္။ စာထဲမွာ စဥ္းစား ဆင္ျခင္စရာေလးေတြ ပါတာမို႔ ဆရာ႔ကို ခြင္႔ေတာင္းၿပီး စာလာဖတ္သူမ်ားကို ျပန္ မွ်ေ၀လိုက္ပါတယ္။ ဖတ္ၾကည္႔ၾကပါအုံး။</span><br /><br />ခ်ိဳသင္းေရ..<br /><br />နီကိုရဲ ဆံုးတဲ့အေၾကာင္း နင့္ဆီက အီးေမး ရမွ သိရတယ္၊ သိရတာကလည္း မေန႔မနက္ အိပ္ယာက အထ၊ အီးေမးဖြင့္ၾကည့္မွ သိရတာပါ၊ နီကိုရဲ ဆံုးၿပီလို႔ ဖတ္လိုက္ရတာနဲ႔ ေခါင္းထဲမိုက္ခနဲ ျဖစ္သြားရ ပါတယ္၊ ျဖစ္လို႔သာ ျဖစ္တာပါဟယ္၊ တကယ္ေတာ့ ၾကိဳတင္စိုးရိမ္မိ ၿပီးသားပါ၊ တာရာမင္းေဝ ဆံုးၿပီ ဆိုကတည္းက နီကိုရဲ ကို ဆက္သြယ္ဖို႔ ၾကိဳးစားခဲ့ပါတယ္၊ မေအာင္ျမင္ခဲ့ပါဘူး၊ သူ ဖုန္းမကိုင္ဘူး။<br /><br />ဟုတ္ပါတယ္၊ သူဆံုးရတာ အရက္ေၾကာင့္ျဖစ္ဖို႔ ပိုမ်ားပါတယ္၊ အဲဒါေၾကာင့္ပဲ ငါ့မွာ အျပစ္ရွိသလို ခံစားရတာပါ၊ ဘာေၾကာင့္လည္းဆိုေတာ့ သူ အရက္စေသာက္ျဖစ္ေအာင္ ဖန္တီးသူေတြထဲမွာ ကိုယ္က ပထမျဖစ္ခဲ့တယ္လို႔ ခံစားမိလို႕ပါ။<br /><br />နင္ရဲ႔ ဘေလာ့ထဲမွာလည္း ဖတ္ရပါတယ္၊ အယ္ဒီတာေတြကို ခင္မင္ေအာင္ လဘက္ရည္တိုက္၊ အရက္တိုက္ခဲ့ၿပီးေပါင္းခဲ့တယ္ လို႔ သူေျပာခဲ့တယ္ဆိုတာ။ တျခား အယ္ဒီတာေတြေတာ့ မေျပာတတ္ ပါဘူးဟယ္။ အဲဒီတုန္းက ( နီကိုရဲ စာေရးခါစက ) ဟန္သစ္အယ္ဒီတာ ကိုတင္ကိုေအာင္ ကပဲ အၿမဲလိုလို ညေနပိုင္း ဒကာေတာ္ ျဖစ္ေလ့ရွိခဲ့ပါတယ္။ တခါတခါေတာ့ ကိုခင္ေဇာ္ ( ဆရာခ်စ္ဦးညိဳရဲ႔ ညီ ) ေပါ့၊ အဲဒီတုန္းက နီကိုရဲ က အျမည္းစားသူမ်ား စာရင္းမွာ ပါခဲ့တာေပါ့၊ သူအရက္ မေသာက္တတ္ေသးဘူး ခ်ိဳသင္းရ။<br /><br />ေမာင္သစ္ဆင္းကလည္း အဲဒီတုန္းက အိမ္ေထာင္က်ခါစ ရန္ကုန္ေရာက္လာၿပီး ဟန္သစ္မွာ ဝင္ကူ ေနတုန္းေပါ့၊ ဝင္ကူတယ္ဆိုတာကလည္း စာမူဖတ္ရံု၊ ထိန္းရံု၊ စာေပစိစစ္ေရးက လဘက္ရည္ေသာက္ ဖိတ္ၾကား (ေခၚေငါက္တယ္ဆိုတာ နင္သိၿပီးသားပါ) တဲ့အခါ ကိုခင္ေဇာ္နဲ႔အတူ ခန္႔ခန္႔ၾကီး သြား ေရာက္ၿပီး သူတို႔ ဒါနေျမာက္ေအာင္ကူညီခဲ့တဲ့ အဆင့္ပဲရွိပါတယ္။<br /><br />အဲသလို ကူညီေနရင္းနဲ႔ တစ္ေန႔ေတာ့ တာေမြလမ္းက်ယ္ ၁၃၅ လမ္းက ဟန္သစ္မဂၢဇင္းရဲ႔ ဘူတ ေနရာ မဂၢဇင္းတိုက္ကို ပုဂၢိဳလ္္ကေလး တစ္ေယာက္ေရာက္ရွိလို႔ လာပါတယ္။ ( ေနဦး- ဘူတေနရာ လို႔ေျပာရတာက မူလေနရာမဟုတ္လို႔ပါ၊ အဲဒီတုန္းက ဟန္သစ္မဂၢဇင္းရဲ႔ မူလေနရာဟာ ဘားလမ္း မြတ္စလင္ေဆးရံုေအာက္က လဘက္ရည္ဆိုင္ေဘး ေလွကားထစ္ေတြပါပဲ။ အဲဒီေနရာမွာပဲ ညေနပိုင္း အခ်ိန္ေတြမွာ စာေပးစာယူ၊ သတင္းေပးသတင္းယူ၊ သရုပ္ေဖၚပံုအေပးအယူ စတဲ့ မဂၢဇင္းတို႔ ေဝယ်ာဝစၥေတြကို ေဆာင္ရြက္ၾကရတာေပ့ါ၊ ဒါ ဟန္သစ္ တစ္ခုတည္းမဟုတ္ပါဘူး။ အဲဒီတုန္းက မဂၢဇင္း အေတာ္မ်ားမ်ား ဒီလိုပဲလုပ္ကိုင္ခဲ့ၾကရတာ မဟုတ္လား၊ အခုေတာ့ မေျပာတတ္ဘူးေပါ့ဟယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ငါေတာ့ အဲဒီဘားလမ္းက ေလွကားထစ္ေတြကို အခုထိ လြမ္းေသးသဟဲ့ ၊ တို႔ ေနာက္ဆံုးလုပ္ခဲ့တဲ့ သင့္ဘဝမဂၢဇင္းေတာင္ အဲဒီေနရာနဲ႔ လြတ္ကင္းခဲ့တာမွ မဟုတ္ဘဲ ေနာ )<br /><br />အင္း --ျမန္မာျပည္အေၾကာင္းေျပာရင္ ကြင္းစ ကြင္းပိတ္ေတြနဲ႔ ေျပာေနရေတာ့တာပဲေနာ္။ ထားပါေတာ့ဟယ္၊ ဟန္သစ္ရဲ႔ ဘူတေနရာကို အဲဒီသူငယ္ကေလး ေရာက္လာတာက သူ႔စာမူေတြ အေျခအေန လာေရာက္စံုစမ္းတာပါ။ ကေလာင္နာမည္က နီကိုရဲ ဆိုပဲ၊ ငါလည္းတစ္ခါမွ မၾကားဖူးဘူး။ ဟန္သစ္ကို သူပို႔ခဲ့တဲ့ စာမူေတြက ငါ ဟန္သစ္ကို မေရာက္ခင္ကတည္းက ဆိုပါေတာ့၊ ဒါနဲ႔ စာမူအေဟာင္းပံုေတြ ရွာေဖြ လွန္ေလွာၾကည့္ျပန္ေတာ့လည္း သူ႔စာမူေတြကို မေတြ႔မိဘူးဟဲ့ ၊ (အမွန္က ကိုတင္ေအာင္ဆီ ေရာက္ေနၿပီး မသံုးေသးတာ) ဒါနဲ႔ သူ႔ကို နီးရာ လဘက္ရည္ဆိုင္ ေခၚ သြားၿပီး ( အခ်ိန္ေတြကလည္း မ်ားေနသဗ် - အဲဒီတုန္းက) အာရိုက္ရတာေပါ႔ေလ၊ အာရိုက္ရင္း နဲ႔ ဒီသူငယ္ဟာ အေတာ္ေလး အာဝဇြန္းေကာင္းတယ္ဆိုတာ သတိျပဳမိတယ္၊ နိစၥဓူဝအေၾကာင္း ေလးေတြကိုပဲ သူက စိတ္ဝင္စားေအာင္ေျပာတတ္တယ္၊<br /><br />အဲဒီေနာက္ ကိုတင္ကိုေအာင္နဲ႔ စကားစပ္မိရင္း နီကိုရဲ အေၾကာင္းေမးမိေတာ့ သူက နီကိုရဲ ရဲ႔ စာမူ ေတြ ထုတ္ျပပါတယ္၊ ငါ ဖတ္ၾကည့္ေတာ့ ေျပာပေလာက္ေအာင္မဟုတ္ပါ (ငါ့အထင္)။ ဟိုတုန္းက ရွဳမဝ (ခ်စ္ကိုယ္ေတြ႔) ေတြမ်ိဳးေလာက္ပဲ ခံစားရပါတယ္၊ ဒါေပမဲ့ သူ႔မွာရွိတဲ့ အရည္အခ်င္းက ဒိထက္ မကဘူးလို႔ ငါထင္ေနတယ္။<br /><br />တစ္ေန႔ေတာ့ ငါတို႔ နိစၥဓူဝ အပန္းေျဖရာ တာေမြက စခန္းတစ္ေနရာကို သူ လိုက္လာပါတယ္။ လိုက္လာေပမဲ့ အရက္မေသာက္ပါ။ ( မေသာက္တတ္ရွာေသးပါ သို႔မဟုတ္ မေသာက္ေသးပါ။ ရွိသမ်ွ အျမည္းေတြ သူတစ္ေယာက္တည္း ကုန္ေအာင္စားတဲ့အခါ ကိုတင္ကိုေအာင္က ၿပံဳးပါတယ္။ ကိုခင္ေဇာ္က မ်က္လံုးျပဴးပါတယ္၊ ငါ ကေတာ့ ဒီသူငယ္ကို ဘယ္လိ ုရင့္က်က္ေအာင္လုပ္ရပါ့မလဲ စဥ္းစားပါတယ္ ( အမွန္က ကိုယ့္ထက္ သူက ေလာကေရးရာမွာ ရင့္က်က္ေနၿပီးမွန္း မသိခဲ့ပါ။ သူက အဲဒီအခ်ိန္မွာ သကၤန္းကၽြန္း မဝတ မွာ ရံုးစာေရးလုပ္ေနၿပီး ေတာင္ဒဂံု အေျပာင္းအေရႊ႔ က႑ရဲ႔ ထိတ္လန္႔ သည္းဖို နဲ႔ရင္နင့္စရာ အေတြ႔အၾကံဳေတြကို လက္ေတြ႔မ်က္ေတြ႔ ရင္ဆိုင္ခဲ့ရၿပီးၿပီ။ အဲဒါေတြခ်ေရးထားဖို႔ ေျပာခဲ့ဖူးပါ တယ္၊ ေရးမယ္လို႔ သူကတိျပဳခဲ့ပါတယ္၊ ေရးၿပီးမၿပီးမသိပါ) အဲသလို သူလိုက္လိုက္လာရင္း နဲ႔ သူက သူ႔ရဲ႔ ‘ရည္းစားဦး’ စီးရီးကို ဖြင့္ဖြင့္ျပတတ္ပါတယ္၊ ထြန္းအိျႏၵာဗို႔ အရင္ ရွစ္ႏွစ္ ေလာက္ ေစာၿပီး ထုတ္လႊင့္ခဲ့တာပါ၊ သူရဲ႔ ‘ရည္းစားဦး’ စီးရီး က အေတာ္ရယ္ရတယ္၊ သူက လြမ္းလြမ္းေဆြးေဆြးေျပာေနေလေလ ရယ္ရေလေလပါပဲ။ တခ်ိဳ႔ဟာေတြကေတာ့ သူ႔ကိုယ္ပိုုင္ ထိုးဇာတ္ေတြျဖစ္ဖို႔မ်ားပါတယ္။<br /><br />ခ်ိဳသင္းေရ.. ဒီေနရာမွာတစ္ခုျဖတ္ေျပာပါရေစ၊ ႏိုင္ငံတကၠသိုလ္ေတြကို ဝင္ခြင့္ေလွ်ာက္တဲ့အခါ ဆိုင္ရာ စစ္ေဆးခ်က္ေတြအျပင္ အက္ေဆး အနည္းဆံုးတစ္ပုဒ္ တင္ရတယ္မဟုတ္လား။ အက္ေဆး သို႔မဟုတ္ ငါတို႔သိၾကတဲ့ စာစီစာကံုး ဆိုတာ သူတို႔ဆီမွာကေတာ့ ေရးသူရဲ႔ ပင္ကိုယ္ဗီဇအရည္အသြးကို အကဲျဖတ္တဲ့ အရာပါပဲ။ ဥပမာ ခ်ိဳသင္းက ေၾကာင္မေလးမိျဖဴ အေၾကာင္း အက္ေဆးေရးတယ္ ဆိုပါစို႔၊ ျမန္မာ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူအမ်ားစု ေရးရိုးထံုးစံအရ ဆိုရင္ေတာ့ - က်မတြင္ ေၾကာင္မေလး တစ္ေကာင္ရွိပါသည္၊ သူ႔အမည္မွာ မိျဖဴျဖစ္ပါသည္၊ မိျဖဴသည္ ငါးေၾကာ္ကို အလြန္ၾကိဳက္ပါသည္၊ ထို႔ျပင္ သူသည္ ၾကြက္ခုတ္ျခင္းျဖင့္ က်မတို႔ မိသားစုကို ကူညီပါသည္၊ က်မသည္ မိျဖဴကို အလြန္ ခ်စ္ပါသည္ --- စသည္ျဖင့္ ေရးေလ့ေရးထ ရွိၾကတယ္ မဟုတ္လား၊ ဒီလိုအက္ေဆးဆိုတာေတြမ်ိဳးမွာ ေရးသူရဲ႔ ပံုရိပ္၊ ေရးသူရဲ႔ ရွဳေထာင့္၊ ေရးသူရဲ ႔ အျမင္ေတြကို မေတြ႔ရသေလာက္ပါ။<br /><br />ဒါေပမဲ့ ႏိုင္ငံတကာ မွာကေတာ့ အက္ေဆးဆိုတာ ေရးသူကို ရွာေဖြၾကည့္ရွဳတာျဖစ္ပါတယ္။ ေၾကာင္မေလးမိျဖဴအေၾကာင္း ေရးတယ္ဆိုရင္ မိျဖဴအေၾကာင္းထက္ ေရးသူအေၾကာင္းကို ပိုၿပီး စိတ္ဝင္စားတာပါ၊ ခ်ိဳသင္းေရးတဲ့ ေၾကာင္မေလးမိျဖဴအေၾကာင္းကတဆင့္ ခ်ိဳသင္းကို ၾကည့္တာပါ၊ ခ်ိဳသင္းရဲ႔ ေရးပံုေရးနည္း၊ ေတြးေထာင့္၊ ျမင္ေထာင့္ က အစ စကားလံုး အသံုးအႏွဳန္း၊ ဝါက်ဖြဲ႔ပံု တင္ျပပံုေတြကေန ခ်ိဳသင္းရဲ႔အဆင့္ကို ေလ့လာ အကဲျဖတ္တာ ျဖစ္ပါတယ္။<br /><br />ကိုယ္တို႔စခန္းခ်တဲ့ေနရာေတြကို ( ဒီလိုအသံုးအႏွဳန္းေတြအေပၚ ေနာက္လူငယ္မ်ား အထင္ မၾကီးၾကေစလိုပါ။ အလကားဟာေတြပါ လူငယ္တို႔..။ မင္းတို႔ေရွ႔က လူတခ်ိဳ႔ရဲ႔ အမွားေတြပါ။ ဒီကေန႔ လူငယ္ေတြ အထင္ၾကီးလိမ့္မယ္ရယ္လို႔လည္း မယူဆပါ ) နီကိုရဲ လိုက္ပါလာတတ္တဲ့အခါ သူ႔ရဲ႔ ‘ရည္းစားဦး’ စီးရီးေတြ ဖြင့္ဖြင္ျပတဲ့အခါ သူ႔ရဲ႔ စီးရီးေတြထဲကေန သူ႔ကို လွမ္းလွမ္းျမင္ရေလ့ရွိပါတယ္။<br /><br />တစ္ေန႔ေတာ့ အိပ္တန္း ျပန္ေရာက္က်တဲ့ ညတညမွာ ကိုတင္ကိုေအာင္က ငါ့ကိုေမးတယ္၊ နီကိုရဲ ကို ဘယ္လိုျမင္သလဲေပါ့၊ ေတာက္မဲ့မီးခဲ တရဲရဲပါပဲ လို႔ပဲ ခ်က္ခ်င္းေျပာလိုက္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကို္ယ့္ဆရာက စာေရးတဲ့ေနရာမွာသာမက တျခားေနရာေတြမွာပါ ရဲေနေတာ့တာကိုး။ ပထမ အရက္ နည္းနည္းပါးပါး လိုက္ေသာက္လာတယ္၊ ကိုယ္တို႔က မေသာက္တတ္ဘဲနဲ႔ လိုက္ေသာက္ေနစရာ မလိုေၾကာင္း တားျမစ္ခဲ့ၾကေပမဲ့ အရက္ဝိုင္းတို႔ရဲ႔ ထံုးစံအတိုင္း ဒီစကား အရာမထင္ခဲ့ပါ၊ ေနာက္ဆံုးမေတာ့ သူ႔ကို တေယာက္တည္း အရက္ေသာက္နည္းေတာင္ ငါက သူ႔ကိုသင္ေပးမိခဲ့သဟဲ့ ခ်ိဳသင္းရဲ႔..။<br /><br />ေရးေဖၚေရးဖက္ခ်င္းအေနနဲ႔ေရာ အယ္ဒီတာ ( ဒီေဝါဟာရ နဲ႔ ငါနဲ႔ ထိုက္တန္တယ္လို႔ကို အခုထိ မထင္မိပါ) တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ပါ နီကိုရဲ ကို ငါအမ်ားၾကီး ေမ်ွာ္လင့္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ အနုပညာမွာ ဟာသရသ ဟာ သိပ္ခက္တယ္ မဟုတ္လား၊ ဟာသစာေရးဆရာဆိုတာ တေခတ္တေယာက္ ေပၚေပါက္ဖို႔ မလြယ္ပါ၊ အဲဒီထဲမွာမွ ေခတ္စနစ္ရဲ႔ အေျခအေနကို သေရာ္ေလွာင္ေျပာင္တတ္ဖို႔က ပိုခက္ပါတယ္၊ အခက္ဆံုးကေတာ့ လူ႔ရဲ႔စရိုက္ေတြ၊ သေဘာ သဘာဝေတြကို သေရာ္ေလွာင္ေျပာင္ႏိုင္တဲ့ ဟာသအေရးအသားဟာ အခက္ခဲဆံုးပါ၊ နီကိုရဲ ကို အဲသေလာက္အထိ ေမ်ွာ္လင့္ခဲ့ဖူးပါတယ္၊ ဒါကိုလည္း သူ သေဘာေပါက္တယ္ ထင္ပါတယ္၊ သူ႔ရဲ႔ေနာက္ပိုင္းအေရးအသားေတြမွာ အဲဒီဘက္ကို တိမ္းညြတ္ လာသလားပဲ။<br /><br />နီကိုရဲအတြက္ နင္႔ရဲ႔လြမ္းစာ၊ ဆရာမ ေမၿငိမ္းရဲ႔ လြမ္းစာေတြ ဖတ္ရပါတယ္။ နင္တို႔နဲ႔အတူ ေၾကကြဲရပါတယ္။ ငါကေတာ့ လြမ္းစာေတြ မေရးခ်င္ဘူးဟယ္။ တမ္းစာ ေတြပဲ ေရးခ်င္ပါတယ္။ သြားေလသူ ဆရာ့ဆရာေတြရဲ႔ အရည္အေသြးေတြ၊ တန္ဖိုးေတြကို စနစ္တက် ေဖၚက်ဴးတဲ့ တမ္းစာမ်ိဳးေတြေပါ့။ ဒါေပမဲ့ အဲသလို တမ္းစာ မ်ိဳး ပီပီျပင္ျပင္ ေရးႏိုင္ေလာက္ေအာင္ကလည္း ကိုယ့္မွာ ဝမ္းစာ က မရွိဘူးဟဲ့၊ ဒီေတာ့ နင့္ဆီကိုပဲ နီကိုရဲ နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ကြမ္းစာ ေရးလိုက္ရပါတယ္။ ကြမ္းစာ ဆိုတဲ့အတိုင္း ကြမ္းဝါးၿပီးေျပာတာ ဆိုေတာ့ ဗလံုးဗေထြးေပါ့ ဟယ္။ ငါလည္း အခုေတာ့ ကြမ္းဝါးေနပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အေမရိကန္မွာ ကြမ္းက ေစ်းၾကီး သဟဲ့။<br /><br />သိပ္မၾကာခင္မွာ ကာတြန္းေအာ္ပီက်ယ္၊ ဝင္းေအာင္၊ ေဇာ္ေမာင္၊ ေစာမင္းေဝ၊ စိုးေသာ္တာ တို႔အတြက္ လြမ္းစာေတြ မေရးပါရေစနဲ႔လို႔ ဆုေတာင္းရမွာပဲ။<br /><br />ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ျမန္မာဟာသစာေပမွာ နီကိုရဲဟာ အခ်ိန္တိုေတာင္းေသာ္ျငားလည္း တစံုတရာေသာ မွတ္တိုင္တခုကိုေတာ ့စိုက္ႏိုင္ခဲ့တယ္လို႔ ငါေတာ့ထင္တာပဲ။ ခက္ခဲလွတဲ့ ဟာသအႏုပညာကို ေရးဖြဲ႔ခဲ့ၾကတဲ့ ျမန္မာဟာသစာေရးဆရာၾကီးေတြကို ပူေဇာ္ခ်င္ပါတယ္။<br /><br />ျမန္မာမွာ ပူေဇာ္ျခင္း (၃)မ်ိဳးရွိပါတယ္။ ေဝယ်ာဝစဏနဲ႔ပူေဇာ္တာ၊ ဆုေတာင္းပူေဇာ္တာ၊ အလုပ္နဲ႔ ပူေဇာ္ တာတဲ့၊ ငါေတာ့ ျမန္မာဟာသစာေပကို ေလ့လာျခင္းဆိုတဲ့ အလုပ္နဲ႔ ပူေဇာ္ခ်င္ပါတယ္။<br /><br />ဒါေပမဲ့ ခ်ိဳသင္းေရ.. ဟာသကိုခံစားတဲ့အခါ အူႏွိပ္ေနရေအာင္ ရယ္ေမာရတတ္ေပမဲ့ ဟာသကို ေလ့လာတဲ့အခါမေတာ့ မရယ္ရေတာ့ဘူးဟဲ့၊ ဒီေတာ့ အရယ္သန္လွတဲ့ ခ်ိဳသင္းၾကိဳက္မွာ မဟုတ္တဲ့အတြက္ ငါလည္း မပူေဇာ္ေတာ့ပါဘူးလို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္ပါတယ္။ ဒီတာဝန္ကို ကိုေအာ္ပီက်ယ္က ဆက္လက္ တာဝန္ယူမယ္လို႔ လြန္ခဲ့တဲ့ ၁ဝ ႏွစ္က တာေမြအဝိုင္းမွာ တရားဝင္ေျပာၾကားခဲ့ပါတယ္။ ဒီေတာ့ နီကိုရဲ ရဲ႔ ဦးေခါင္း (အဲ ေယာင္လို႔) ဂမၻီရ လက္ေခ်ာင္းေတြကို ကိုေအာ္ပီက်ယ္ ဆီကိုသာ လႊဲဲလိုက္ပါေတာ့ ခ်ိဳသင္း နဲ႔ ဆရာမေမျငိမ္းတို႔ေရ..။<br /><br /></div><div align="right"><br /><strong>ေမာင္သစ္ဆင္း</strong> </div>Moe Cho Thinnhttp://www.blogger.com/profile/01337551043809985774noreply@blogger.com25tag:blogger.com,1999:blog-1039203559711383901.post-6681322304012842292009-10-24T00:24:00.000-07:002009-10-24T00:27:00.813-07:00နီကိုရဲေရ..<div align="justify">နီကိုရဲေရ..<br />နင္ဆုံးၿပီ တဲ႔။ အံ႔ၾသလိုက္တာ။ ေနာက္ၿပီး စိတ္မေကာင္းလိုက္တာ။<br />ဟုတ္မွ ဟုတ္ရဲ႔လား၊ ဟုတ္လို႔လား လို႔ တတြတ္တြတ္ ရြတ္ေနမိတယ္။<br /><br />ဟိုတေန႔ကပဲ သူငယ္ခ်င္း ကိုလူေထြး ပို႔ေပးလို႔ နင္ေရးတဲ႔ ေစ်းသည္ အလြဲမ်ား e book ေလး ဖတ္ေနမိ ေသးတယ္။ အဲဒီမွာ နင္႔စတိုင္အတိုင္း ေရးထားတာ ဖတ္ၿပီး တခ်ိန္လုံး ျပံဳးေနမိတာ။<br /><br />ဟုိးအရင္က နင္နဲ႔ စ သိခဲ႔တဲ႔ ၁၉၉၀ ေက်ာ္ ေန႔ေတြကို သတိရသြားတယ္။ နင္႔ကို စာေပေလာကထဲမွာ ေတြ႔ေတြ႔ဖူးေနတာ ၾကာၿပီ။ မိန္းကေလးေတြၾကားထဲ စကားေျပာ၊ ခင္မင္ေနလို႔ သိေနတာ။ ဒါေပမဲ႔ နင္က အဲဒီတုန္းက ဟာသေတြ မေရးေသးဘူး။ အတည္ေပါက္ၾကီးေတြ ေရးေနတာ။ တေန႔ ဟန္သစ္မွာ နီကိုရဲ ရဲ႔ အခန္းဆက္၀တၳဳေတြ ရီရလြန္းလို႔ ငါ႔ဆရာ ဆရာေမာင္သစ္ဆင္းကို နီကိုရဲဆိုတာ ဘယ္သူလဲ လို႔ ေမးမိတယ္။ ဆရာက ငါ႔ကို “နင္သူ႔ကို သိပါတယ္” တဲ႔။ ဘားလမ္း လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ၊ ေလထန္ကုန္းမွာ အျမဲေတြ႔ေနတဲ႔ တေယာက္ဟာေလ တဲ႔။ ငါက နင္႔ကို လူနဲ႔ နံမည္နဲ႔ မတြဲမိဘူး။<br /><br />တေန႔ေတာ႔ ဘားလမ္းမွာ နင္႔ကို ေတြ႔တယ္။ ထုံးစံအတိုင္း လူေကာင္ေသးေသးမွာ အက်ီ ၤႀကီးက အၾကီးၾကီး၊ ဖရုိဖရဲ။ လြယ္အိတ္အၾကီးၾကီးကိုလဲ ထုံးထားေသးတယ္။ ပုဆိုးက တိုတုိနဲ႔။ ငါနဲ႔ နင္နဲ႔ စကားေျပာ ႏွဳတ္ဆက္ေနေတာ႔ ဆရာက ငါ႔ကို “အဲဒါ နီကိုရဲ ပဲေလ” တဲ႔။ ငါ႔မွာ အံ႔ၾသလိုက္တာ၊ “နင္က နီကိုရဲ ဟုတ္လား၊ နင္က နီကိုရဲ ဆိုတာ တကယ္ပဲလား” ငါ အဲဒီလို ေျပာေျပာၿပီး ရီေတာ႔ နင္က “ေအးေလ၊ ငါ နီကိုရဲ ေလ၊ နင္နဲ႔သိေနတာပဲ ဒီေလာက္ၾကာၿပီ၊ နင္က ငါ႔နံမည္ မသိဘူးလား” တဲ႔။ ငါ႔မွာ ရီလိုက္ရတာ။ ၿပီးေတာ႔ ေျပာခဲ႔တယ္။ “နင္႔ ဟာသ ၀တၳဳေတြ ငါ သိပ္ႀကိဳက္တယ္”လို႔။ နင္ျပံဳးေနတာ အၾကာၾကီး။<br /><br />အဲဒီတုန္းက နင္က ဟာသလိုင္းဖက္ ေရးျဖစ္သြားရတဲ႔ တရားခံကို ငါ႔ကို ေျပာျပတယ္ေလ။ အဲဒီတုန္းက နင္က နင္႔စာမူေလးေတြ ပို႔ဖို႔ ႀကိဳးစားေနတာ တဲ႔၊ (အခုလို လွ်မ္းလွ်မ္းမေတာက္ေသးဘူးေပါ႔ဟယ္။) အယ္ဒီတာမင္းမ်ားကို (နင္႔စကားအတိုင္း ျပန္ေျပာရရင္) အရက္တိုက္၊ လက္ဖက္ရည္တိုက္ နဲ႔ ခင္ေအာင္ လုပ္ေနတာ တဲ႔။ အဲဒီေန႔ ညေနက ဟန္သစ္က ကိုတင္ကိုေအာင္ ရယ္ ဆရာ ေမာင္သစ္ဆင္းရယ္ နင္ရယ္ ၀ိုင္းၾကေတာ႔ နင္က နင္နဲ႔ မၾကည္ျပာ (အဲဒီတုန္းကေတာ႔ တျခားနံမည္ပါ) အေၾကာင္းေတြ ေျပာျပတာ သူတို႔လဲ ရီရလြန္းလို႔ အရက္မူးေတြ ေျပကုန္တယ္ တဲ႔။ ဒါနဲ႔ အဲဒီအေၾကာင္းေတြ ေရးေပေတာ႔၊ အဲဒါေရးမွသာ စာမူထည္႔မယ္လို႔ နင္႔ကို အၾကပ္ကိုင္လို႔ ညတြင္းခ်င္းေရးၿပီး ဟန္သစ္ကို နင္ စာမူပို႔ခဲ႔တယ္ လို႔ ေျပာျပတယ္။<br /><br />အဲဒီ အယ္ဒီတာမင္းမ်ားဟာ နင္႔ရဲ႔ အားသာခ်က္ကို တကယ္ပဲ ဆြဲထုတ္ျပႏိုင္ခဲ႔ပါတယ္။ ဒါေၾကာင္႔လဲ ငါတို႔ နင္႔စာေတြေၾကာင္႔ ေပ်ာ္ရႊင္ရယ္ေမာႏိုင္ခဲ႔တာေပါ႔။ အဲဒီအတြက္ ေက်းဇူးပဲ သူငယ္ခ်င္း။<br /><br />ေနာက္ေတာ႔ နင္႔၀တၳဳေတြ ရုပ္ရွင္ ရိုက္တာ၊ နင္ ဇာတ္ညႊန္းေတြ ေရးတာ၊ နင္ အိမ္ေထာင္က်တာေတြကို ငါ အေ၀းကေနပဲ ၾကားတယ္။ ငါတို႔ အခင္မင္ အရင္းႏွီးဆုံးေတြ မဟုတ္ခဲ႔ေပမဲ႔ ငါ နင္႔ကို မေမ႔ႏိုင္ပါဘူး။ အထူးသျဖင္႔ ဒန္႔ဒလြန္သီးေတြ ေတြ႔ရင္ ဒန္႔ဒလြန္သီးလို နင္႔လက္ေခ်ာင္းညိဳပုတ္ပုတ္ေတြကို ငါ သတိရမိတယ္။ လူက လူဖလံေလး၊ လက္က ဒန္႔ဒလြန္သီးလက္လို ေဖာင္းကား ညိဳပုပ္ေနတာ ဘာျဖစ္လို႔လဲ လို႔ တအံ႔တၾသ ငါ ေမးမိေတာ႔ ငါ႔ ႏွလုံး မေကာင္းဘူးဟ တဲ႔။ နင္က ေပါ႔ေပါ႔ပဲ ေျပာျပလိုက္တာ။ ငါ႔စိတ္ထဲ စိတ္မေကာင္းလိုက္တာ။<br /><br />အခု ဘာေၾကာင္႔ ဆုံးမွန္း ငါ မသိရေသးေပမဲ႔ အခုေလာက္ ျမန္လိမ္႔မယ္ လို႔ မထင္မိဘူးဟာ။ ဒီစာကို ငါ သတင္းဖတ္ၿပီးၿပီးခ်င္း ေရးလိုက္တာပါ။ စိတ္မေကာင္းဘူး ဆိုတာကလြဲရင္ ဘာေျပာရမယ္မွန္း မသိေတာ႔လို႔ပါ။ ငါ အခုၾကားတဲ႔သတင္း မွားပါေစ၊ ထုံးစံလိုပဲ အလြဲေတြ ၾကံဳေနက် နင္႔မွာ ေသမင္းနဲ႔လဲ လြဲပါေစလို႔ ငါ ဆုေတာင္းမိပါတယ္ သူငယ္ခ်င္းရယ္။<br /> </div><div align="right"><br /><strong>မိုးခ်ိဳသင္း</strong></div>Moe Cho Thinnhttp://www.blogger.com/profile/01337551043809985774noreply@blogger.com39tag:blogger.com,1999:blog-1039203559711383901.post-15598272473900132382009-09-28T23:20:00.000-07:002009-10-10T19:45:11.856-07:00သီခ်င္းေလး ညည္းရင္းနဲ႔..<div align="justify">ဒီတခါေတာ႔ <a href="http://saungyunela.blogspot.com/">ကဗ်ာဆရာ ကိုေဆာင္းယြန္းလ </a>က tag တာပါ။ အားရင္ ဘာသီခ်င္းေလးေတြ ညည္းတတ္သလဲ တဲ႔။ ကိုယ္လဲ က ခ်င္ေနတဲ႔သူကို ဆိုင္းထည္႔ေပးလိုက္သလို ျဖစ္သြားၿပီး ေရးမွာေပါ႔ လို႔ ကဗ်ာဆရာကို သြားေျပာလိုက္တယ္။<br /><br />တကယ္က ဂီတဆိုတာ လူကို အဖမ္းစားႏိုင္ဆုံး အႏုပညာပါ။ ဂီတကို ကိုယ္တို႔ တမိသားစုလုံး ၀ါသနာႀကီးတယ္။ အေဖ႔ဖက္က အဖိုးက ရြာမွာ ျမိဳ႔မတီး၀ိုင္းရဲ႔ တီး၀ိုင္းေခါင္းေဆာင္ တဲ႔။ ဘင္ဂ်ိဳတလက္ နဲ႔ အေဖာ္တသိုက္နဲ႔ ေနတတ္တယ္။ အေမ႔ဖက္က အဖိုးက်ေတာ႔ ဓာတ္ျပားတိုက္ ေထာင္တယ္။ သီခ်င္းေရးဆရာေတြ အဆိုေတာ္ေတြနဲ႔ အိမ္မွာ သူ႔သမီးေတြကို ပတၱလား တီး၊ တေယာထိုးၿပီး ဂီတနဲ႔သာ ေနေစသတဲ႔။ အဲဒီအဖိုးႏွစ္ေယာက္စလုံး ကိုယ္မေမြးခင္ ကြယ္လြန္ၾကတယ္။<br /><br />အေဖ႔အလွည္႔က်ေတာ႔ ကဗ်ာဆရာ..။ ဒါေပမဲ႔ အေဖ႔ကို ကဗ်ာဆရာအျပင္ ဘာမ်ား ျဖစ္ခ်င္ေသးလဲလို႔ ကိုယ္ စကားစပ္လို႔ ေမးဖူးတယ္။ အေဖက Orchestra တီး၀ိုင္းေခါင္းေဆာင္ ျဖစ္ခ်င္တာတဲ႔။ ဆရာ ျမိဳ႔မျငိမ္းတို႔လို သီခ်င္းေလးေတြ ဖန္တီးၿပီး ဘ၀မွာ အျပစ္ကင္းကင္း ေပ်ာ္ရႊင္ေက်နပ္ ေရာင္႔ရဲခ်င္တာ လို႔ ဆိုတယ္။<br /><br />အဲဒီလို အေဖေျပာေတာ႔ ကိုယ္႔မွာ အံ႔ၾသလိုက္တာ။ ကိုယ္က တည္႔တည္႔ႀကီး သြားခ်င္သူမို႔ </div><div align="justify">“ဒါျဖင္႔ အေဖက ကဗ်ာဆရာ မလုပ္ခ်င္ဘူးေပါ႔ ” လို႔ ေမးမိတာ။<br />“ေအာ္ သမီးရယ္၊ ကဗ်ာဆရာလဲ ေကာင္းပါတယ္၊ ဒါေပမဲ႔ အေဖ အားက်ၿပီး ျဖစ္ခ်င္တာက သံစုံတီး၀ိုင္းႀကီး ဖန္တီးခ်င္တာ..”<br />“ဒါျဖင္႔ အေဖက တသက္လုံး လုပ္ေနတဲ႔ ေက်ာင္းဆရာက်ေတာ႔ေရာ..” ဆိုေတာ႔<br />“ေအာ္ သမီးရယ္၊ ေက်ာင္းဆရာလဲ ေကာင္းပါတယ္၊ ဒါေပမဲ႔ အေဖက သီခ်င္းေတြနဲ႔ ဆိုရင္ ပိုေပ်ာ္တာေပါ႔”<br />“ဒါျဖင္႔ အေဖက.. ”<br />“ေတာ္ပါေတာ႔ သမီးရယ္၊ ငါ႔သမီးႏွယ္ နားေ၀းလိုက္တာ၊ အေဖက သီခ်င္းေရးဆရာ ျဖစ္ခ်င္တာ၊ ဒါပဲ။” </div><div align="justify">အဲဒီလို အေဖက ေျပာၿပီး ဟုိဖက္လွည္႔ ေဆးလိပ္ဖြာၿပီး ေနေတာ႔တာပါ။ ကိုယ္႔ေမးခြန္းေတြက သူ႔အိပ္မက္ေတြကို ဖီလင္ေအာက္ ေစတယ္ ထင္ပါရဲ႔ေလ။<br /><br />ဒီလို တမိသားစုလုံး သီခ်င္း ၀ါသနာပါတဲ႔အေၾကာင္း ကိုယ္ေရးလဲ ေရးဖူးတယ္။ ဒါေပမဲ႔ တေယာက္မွေတာ႔ အဆိုေတာ္၊ ေတးေရးဆရာ မျဖစ္သြားဘူး။ ဒါေပမဲ႔ သီီခ်င္းေတြနဲ႔ ဘလက္အင္၀ိွဳက္ ျဖစ္ေနတဲ႔ ကိုယ္တို႔ဘ၀ေတြကို ေဆးေရာင္ျခယ္ခဲ႔ၾကပါတယ္။<br /><br />ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက အေမေခ်ာ႔သိပ္တဲ႔ သီခ်င္းေလးေတြကေန အခု ေရာ႔ခ္၊ ေပါ႔ပ္၊ ဟစ္ပ္ေဟာ႔၊ ပန္႔ခ္ ေတြအထိ နားေထာင္ဖူးခဲ႔တာလဲ အမ်ားႀကီး။ ႀကိဳက္တာေတြလဲ အမ်ားႀကီး။ ဆိုဖို႔က်ေတာ႔ ကိုယ္႔အသံက သီခ်င္းကို စပ္ယူရတဲ႔ အသံမ်ိဳးလို႔ မိတ္ေဆြတေယာက္က ေျပာဖူးတယ္။ <span style="color:#6600cc;">"ေမာင္းသံ.. တခုေသာေမာင္းသံ..၊ ၾကားေလတိုင္းမွာျဖင့္.. ထြက္ကိုပဲ ထြက္ေျပးခ်င္တယ္ေလ...၊ နားႏွစ္ဖက္ကို စံုကာပိတ္လို႔.. အတင္းရုန္းကန္.."</span> ဆိုပဲ။<br /><br />ဒီေလာက္ အားေပးၾကမွေတာ႔ ကိုယ္လဲ တိုးတိုးပဲ ညည္းမိပါတယ္။ မိုက္ ေတြဘာေတြ သီခ်င္းဆိုဖို႔ လာေပးရင္ မ်က္ႏွာေတြ ေသြးဆုတ္ျဖဴေရာ္လာတဲ႔အထိ ကိုယ္႔အေၾကာင္း ကိုယ္သိၿပီး အတင္းပဲ ျငင္းဆန္မိတတ္တယ္။ ေမာင္းသံ လို႔ ဆိုထားတာ မဟုတ္လား။ သူငယ္ခ်င္းေတြ ဆုံလို႔ ေပ်ာ္ရႊင္ေနခ်ိန္မွာ ေမာင္းေတာ႔ ထ မတီးသင္႔ဘူးလို႔ သိေနပါတယ္။<br /><br />သီခ်င္းဆိုရာမွာလဲ ဒီအဆိုေတာ္ကေတာ႔ ဆရာႀကီးပဲ၊ သူဆိုတဲ႔သီခ်င္းေတြ ႀကိဳက္မွ နားေထာင္ရည္၀ေနတဲ႔ ဆရာႀကီးလိုလို ျဖစ္တာမို႔ သူ႔သီခ်င္းပဲ ေရြးႀကိဳက္မယ္ ဆိုတာမ်ိဳးလဲ စိတ္ထဲမွာ မရွိ။ ဒီအဆိုေတာ္ကေတာ႔ ကေလးကြက္ေတြပါကြာ၊ ကေလးေတြ ဆိုတာပါ ဆိုတဲ႔ အထင္ေသးစိတ္မ်ိဳးလဲ မရွိ။ နားထဲ၀င္လို႔ ကိုယ္ႏွစ္သက္မိရင္ အကုန္ႀကိဳက္ပဲ။<br /><br />သီခ်င္းကေတာ႔ အမ်ားႀကီး ရတာမ်ိဳးလဲ မဟုတ္၊ တခ်ိဳ႔လဲ တပိုဒ္တေလေလာက္သာ အထပ္ထပ္ စိတ္ထဲက ေက်ာ႔ေနတာမ်ိဳး။ သူမ်ားဆိုရင္လဲ သေဘာက်မိ ႏွစ္သက္မိတာ။ ကိုယ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ ခ်စ္စ က သူက သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔အတူ ကိုင္ဇာရဲ႔ သီခ်င္းတပုဒ္ ဆိုေနတာ ၾကားရေတာ႔ တိုးၿပီး ခ်စ္ခင္ ျမတ္ႏိုးစိတ္ ျဖစ္သြားခဲ႔တာ မွတ္မိေသးတယ္။<br /><br /><span style="color:#993399;">“အို..ေမ၊ ကိုကိုေလ ရင္ထဲမွာ တဖက္သတ္အခ်စ္နဲ႔ ခ်စ္ကာေန..”</span> လို႔ သူဆိုေတာ႔ တအုပ္လုံး ဆိုေနၾကတာ ျဖစ္ေပမဲ႔ သူ႔အသံပဲ ကြက္ၿပီး ၾကားေနမိသလိုလို ျဖစ္မိေသး။ ကြက္ၾကားမိုး ဆိုတာ ဒါမ်ိဳးေနမယ္။ ကေလးမႏွယ္.. မိုက္ခ်င္ေတာ႔ ေျပာပါတယ္။<br /><br />ဒါနဲ႔ ေနာင္တခ်ိန္ အတူေနရင္ စုမဲ႔ေဆာင္းမဲ႔ စာရင္းထဲမွာ နံပါတ္ (၁)က ေၾကာင္အ၀ါေလး၊ နံပါတ္ (၂) က ဂစ္တာ ဆိုၿပီး ခ်ေရးခဲ႔ၾကတယ္။ စားတာေသာက္တာ ေနတာထိုင္တာ ဘယ္လိုေနမယ္ ဦးဆုံး မစဥ္းစားဘဲ တေယာက္က ေၾကာင္ ပိုက္၊ တေယာက္က ဂစ္တာ ပိုက္ၿပီး ေနရအုံးမလိုပါ။ ကံေလး မ်က္ႏွာသာေပးလို႔ အိမ္နဲ႔ယာနဲ႔ ေနရတယ္ မွတ္ပါတယ္။<br /><br />ေနာက္ လက္ထပ္ၿပီး စင္ကာပူ လိုက္သြားေတာ႔ အဲဒီမွာ ကိုယ္ မေပ်ာ္ဘူး။ အဲဒီေတာ႔ ကိုယ္တို႔ကားထဲမွာ အျမဲဖြင္႔တဲ႔ သီခ်င္းက စိုင္းထီးဆိုင္ရဲ႔ <span style="color:#993399;">ခ်ယ္ရီကိုသာ ပန္ပါကြယ္</span> တဲ႔။ လိမ္မာပါတယ္ ဗမာမေလး စိတ္မညိဳနဲ႔ ဆိုတဲ႔ သီခ်င္းေပါ႔။ အဲဒီတုန္းက ေၾကာင္လဲ ေမြးခြင္႔ မၾကံဳတာမို႔ သူက ဒီလုိ ျဖည္႔ဆိုပါတယ္။<br /><br /><span style="color:#993399;">“အိမ္ေပၚမွာေလ ေရႊ၀ါေၾကာင္ေလး မရွိေပမဲ႔၊ ျဖဴစင္ေစတနာ အရုိးခံ စိတ္ရင္း ရွိပါတယ္”</span> တဲ႔။ တကယ္က ေတာင္ေပၚမွာေလ ေတာ္၀င္ ပိေတာက္ပန္း မရွိေပမဲ႔…ဆိုၿပီး ျဖစ္ရမွာ..။ ပိေတာက္ကေန ေၾကာင္ ျဖစ္သြားတာကေတာ႔ သူ တရားခံပါပဲ။ ဆရာ စိုင္းခမ္းလိတ္ ျပႆနာ လာရွာရင္ေတာ႔ သူ႔ကို လက္ညိွဳးထိုး ျပလိုက္မွာပဲ။<br /><br />ေနာက္ေတာ႔ အလုပ္ေတြ အတူလုပ္ၾကတယ္။ အဲဒီေတာ႔ ရုံးအလုပ္က မနက္ ၈နာရီကေန ညေန ၅နာရီ ထိ ျဖစ္ေလေတာ႔ <span style="color:#993399;">“အခါခါေပါ႔၊ မာလာေက်ာ႔ လာပါေတာ႔ ေမွ်ာ္ေပါ႔ ငါးနာရီ ထိုးၿပီ၊ ထိုးၿပီ”</span> လို႔ ဆိုမိတယ္။ ၅နာရီထိုးရင္ ရုံးဆင္းရမွာကိုး။ ေမွ်ာ္မိ၊ ေပ်ာ္မိတာေပါ႔။ ငါ ေရဒီယိုသီခ်င္းလဲ ရသားပဲလို႔ ကိုယ္႔ဖာသာကိုယ္ အားေပးမိေသးတာ။<br /><br />အလုပ္ထဲမွာလဲ စီးပြားေရးဆိုတဲ႔သေဘာေတြကို ကိုယ္က နားမလည္ေလေတာ႔ အထက္ကလာတဲ႔ အခု ဆီထမင္း၊ အခု စာကေလးေၾကာ္ ဆိုတာေတြကို ေတာ္ေတာ္ စိတ္ညစ္ဖူးတာပါ။ အဲဒီအခါမွာလဲ သီခ်င္းေလး ညည္းရင္း စိတ္ေျဖရတာပါ။ <span style="color:#993399;">“ေျပာင္းလဲတတ္တဲ႔ မင္းကို၊ တို႔ ဘယ္လိုမွ နားမလည္..”</span> ဆိုတဲ႔ ထူးအိမ္သင္သီခ်င္းေလးေပါ႔။<br /><br />အခု ဆိုင္ေလး လုပ္ျပန္ေတာ႔ အိမ္အျပန္ညေတြမွာ ႏွစ္ေယာက္သား သီခ်င္း အတူ ညည္းမိတဲ႔ ညေတြ ရွိေသးတယ္။ ငယ္ကၽြမ္းေဆြပါ။ သူက အရင္ဆိုတယ္။<br /><span style="color:#993399;">“ဒီလို ညမ်ား တရာ မက ေတြ႔ပါရေစ”</span> (ဒီေတာ႔ ကုိယ္ကလဲ ဘယ္အညံ႔ခံလိမ္႔မလဲ)<br /><span style="color:#993399;">“ဒီလို ညေပါင္း ေထာင္ေသာင္းမက ေတြ႔ပါရေစ”</span> တဲ႔။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ႔ ဒီည ေစ်းေရာင္းေကာင္းတယ္ေလ။<br /><br />ႀကိဳက္ၿပီး လူၾကားေအာင္ မညည္းရဲတဲ႔ သီခ်င္းလဲ ကိုယ္႔မွာ ရွိေသးတယ္။ ေမာင္သစ္မင္းရဲ႔ သီခ်င္းေလး တပုဒ္ပါ။<br /><span style="color:#993399;">“ငါ႔ရဲ႔ ၾကမ္းတမ္း ရုပ္သြင္ျပင္နဲ႔ အေပၚယံအေရျပားေအာက္မွာ<br />အလြန္သိမ္ေမြ႔တဲ႔ ၾကည္လင္ႏုနယ္<br />ႏွလုံးသားတခုဟာ တည္ရွိခဲ႔..”</span> စသျဖင္႔ေပါ႔။<br />အဲဒီသီခ်င္းက ႀကိဳက္ေတာ႔ ႀကိဳက္သား။ ဒါေပမဲ႔ ငါ႔ရဲ႔ ၾကမ္းတမ္း ရုပ္သြင္ျပင္လို႔ ဆိုထားေတာ႔ ကိုယ္နဲ႔ မလိုက္ဘူး ထင္မိလို႔ ညည္းျဖစ္ရင္ေတာင္ လူမၾကားေအာင္ ခပ္တိုးတိုးပဲ။<br /><br />သီခ်င္းဆိုတာကလဲ ရင္ထဲက ခံစားခ်က္နဲ႔ တိုက္ဆိုင္ေတာ႔ ပိုဆိုလို႔ ေကာင္းတယ္ ထင္မိတာပဲ။ ဒါေပမဲ႔ စိတ္ထဲမွာ ဘာရယ္မဟုတ္ဘဲ ဆိုျဖစ္ ညည္းျဖစ္တဲ႔ သီခ်င္းေတြကလဲ အမ်ားသား။ တခါကေတာ႔ ကိုယ္သိပ္ႀကိဳက္တဲ႔ မမီရဲ႔ ရုပ္ရွင္သီခ်င္းတပုဒ္ျဖစ္တဲ႔<br /><span style="color:#993399;">“ေပ်ာ္စရာဆိုတာ တို႔ရဲ႔ကမၻာမွာ မရွိပါ၊ ရင္နာစရာေတြ ေတြးမိျပန္ရင္ ရင္ထဲမွာ..”</span> လို႔ ဆိုမိေတာ႔ ကိုယ္႔ဆရာက သူ႔ကိုလဲ ေပ်ာ္ေအာင္ ထားရက္နဲ႔ တဲ႔။ အင္းးး သိပ္ အထ အန မေကာက္တာ ေကာင္းပါလိမ္႔မယ္ေလ။<br /><br />အျမဲလိုလို ညည္းမိတဲ႔ ေနာက္သီခ်င္းတပုဒ္က ခိုင္ထူးရဲ႔ ေနာက္ဆုံး အိပ္မက္။ ကိုေန၀င္း စပ္ခဲ႔တာ။<br /><span style="color:#993399;">“ရဲရင္႔…ေက်ာက္ခက္တို႔ ျပိဳေနဆဲ..<br />ငါ႔အတြက္ အေျဖ ရွာေနတုန္းေပါ႔<br />တခ်ိဳ႔ေတြ ေနႏိုင္လြန္းတယ္…”<br /></span>အခုတေလာ အဲဒီသီခ်င္းေလးကို အျမဲ ညည္းမိတာ။ <span style="color:#993399;">“တေယာက္တည္း ငါ ငိုေနတုန္း၊ ရင္ထဲမွာ မေက်နပ္ဆုံး ………..”</span> လို႔ ဆိုလိုက္ရမွ ရင္ထဲမွာ နည္းနည္း သက္သာသြားသလိုပါ။<br /><br />ေနာက္တပုဒ္ကေတာ႔ ကိုယ္႔မွာ ၀မ္းနည္းစရာ အေၾကာင္းတိုက္ဆိုင္တိုင္း ဆြတ္ပ်ံ႔နာၾကင္စြာ ဆိုမိတဲ႔ သီခ်င္းေလး။ ဆိုမိတိုင္း ဒဏ္ရာမ်ားနဲ႔ လူ ဟာ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ပဲ လို႔ ထင္မိတယ္။ ဦးလိွဳင္ ေရးခဲ႔တာပါ။<br /><span style="color:#993399;">“ၾကယ္ေတြ ေၾကြတုန္းလား…<br />မသိခ်င္ ရင္ထဲ အားတင္းထား<br />ေၾကြတဲ႔ ၾကယ္ေတြရဲ႔ အေၾကာင္းကို ရင္မွာ မခံစားရဲ..”</span><br /><br />ဒီလိုနဲ႔ ဆိုျဖစ္တဲ႔ သီခ်င္းေတြအေၾကာင္း ေရးရရင္ေတာ႔ အမ်ားႀကီးေပါ႔။ သီခ်င္းေတြကေတာ႔ ဆိုျဖစ္ ညည္းျဖစ္ေနမွာပါပဲ။<br />ရင္ထဲက ခံစားခ်က္ေတြ နီလိုက္ ျပာလိုက္ ၀ါလိုက္ ေရာင္စုံေျပးေနသလို သီခ်င္းေတြနဲ႔ ဘ၀ အထုအေထာင္းေတြကို ခုသာ ခံသာေအာင္ လုပ္ေနရသလိုေပါ႔။<br />တခုေတာ႔ ေသခ်ာပါတယ္။<br />သီခ်င္းေတြေၾကာင္႔ ေလာကႀကီး ပိုလွသြားတယ္ ဆိုတာ..။</div><div align="right"><br /><br /><strong>မိုးခ်ိဳသင္း</strong></div>Moe Cho Thinnhttp://www.blogger.com/profile/01337551043809985774noreply@blogger.com53tag:blogger.com,1999:blog-1039203559711383901.post-73106690185701491792009-09-24T21:34:00.000-07:002009-09-24T21:45:24.421-07:00ေမတၱာပို႔ဒီေန႔ ဆရာေတာ္တပါး ကိုယ္တို႔ဆိုင္ေလးကို လာအားေပးခဲ႔ပါတယ္။<br /><br />ဆရာေတာ္က ၂၀၀ရခု စက္တင္ဘာလမွာ ျဖစ္ခဲ႔တဲ႔ ေရႊ၀ါေရာင္ ေတာ္လွန္ေရးမွာ ေမတၱာပို႔ လမ္းေလွ်ာက္ခဲ႔ၾကေသာ ရဟန္းရွင္ သံဃာေတာ္ အရွင္သူျမတ္တို႔ကို ဂုဏ္ျပဳတဲ႔အေနနဲ႔ လက္ေမာင္းမွာ ေဆးမင္ တင္ခဲ႔ပါတယ္။<br /><br /><span style="color:#3333ff;">“<strong>လူအခ်င္းခ်င္း လွည္႔ပတ္ျခင္း ကင္းေ၀းၾကပါေစ</strong>”</span> တဲ႔။<br /><br /><br /><br /><br /><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5385260695726493490" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 320px; CURSOR: hand; HEIGHT: 240px; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhupjnc-FAZwj7UeNj0N1IdqcaSMkGqy9K-0RamsyZXhko1102FeAT_z2q6Gu7c1bJzXT8m6HxxaTB80pillmQWRpEJ6z5LkrBOYbhxc_sI5YXnlIQVayfdkc8Ijbtd0V6Jlpa2u60ep4o5/s320/phone+phone.jpg" border="0" />Moe Cho Thinnhttp://www.blogger.com/profile/01337551043809985774noreply@blogger.com23tag:blogger.com,1999:blog-1039203559711383901.post-21907115509639677772009-09-17T23:29:00.000-07:002009-09-19T15:25:25.412-07:00မူခ်ိဳ ဂရာဆီယာ<div align="justify">ဆိုင္ေလးအေၾကာင္းေရးမိေတာ႔ ဘေလာ႔မိတ္ေဆြေမာင္ႏွမမ်ားက ဆုေတာင္းေပးၾကတာ ေက်းဇူးတင္မိ ပါတယ္။ အားေပးတဲ႔ စာတလုံးခ်င္းစီတိုင္းကို စိတ္လဲ ၾကည္ႏူး၊ အားလဲ ရွိပါတယ္။ တကယ္ေတာ႔ ကိုယ္က ေပ်ာ္စရာသာ မွတ္မိခ်င္သူမို႔ ကိုယ္သတိရတာေလး ေရးေနမိတာ။ ဘ၀ဆိုတာ ေပ်ာ္စရာခ်ည္းပဲေတာ႔ ဘယ္ဟုတ္ပါ႔မလဲ။<br /><br />ၾကံဳလာတဲ႔ အခက္အခဲကို ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ေခါင္းေအးေအးနဲ႔ ျဖတ္သန္းႏိုင္ဖို႔သာ ၾကိဳးစားမိတာပါ။ စိတ္ဓာတ္က်တဲ႔အခါ ရွိရင္လည္း ကိုယ္ခ်စ္ခင္သူေတြနဲ႔ ခြဲခြာရတဲ႔ ေသျခင္းတရားထက္ေတာ႔ ဘယ္အရာမွ မဆိုး၀ါးေလာက္ဘူး လို႔ ေျဖရတယ္။ ကိုယ္က်န္းမာေနရင္ စိတ္က်န္းမာဖို႔ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ပဲ အဓိက တတ္ႏိုင္ပါလိမ္႔မယ္ေလ။<br /><br />ဒါေၾကာင္႔မို႔ ဘေလာ႔မွာ စာလာဖတ္ၿပီး မျမင္ဖူးေပမဲ႔ ခင္မင္ရင္းႏွီးေနတဲ႔ မိတ္ေဆြေတြကို ကိုယ္ဆိုင္ဖြင္႔စ ၾကံဳရတာေလးေတြ ေျပာျပခ်င္ေသးတယ္။ သူငယ္ခ်င္းအခ်င္းခ်င္း ရင္ဖြင္႔တယ္ ဆိုပါေတာ႔။<br /><br />ကိုယ္တို႔ ဆိုင္ေလးက သိပ္မႀကီးတဲ႔ Mall တခုရဲ႔ ေအာက္ထပ္ကေလးမွာပါ။ ပထမဆုံး ဒီ Mall ကို ေရာက္ဖူးတာ ဒီဆိုင္ေလး ဖြင္႔မယ္ ဆိုေတာ႔မွေပါ႔။ မိတ္ေဆြတေယာက္ ေျပာလို႔ အိမ္နဲ႔လဲ သိပ္မေ၀းတာမို႔ သေဘာက်မိတာ။ ဒါနဲ႔ စ ငွားဖို႔ မန္ေနဂ်ာနဲ႔ စကားေျပာရတယ္။<br /><br />မန္ေနဂ်ာႀကီးကလဲ သေဘာေကာင္းလိုက္တာ။ ကိုယ္တို႔ရဲ႔ ပထမဆုံး စ လုပ္တဲ႔ ဆိုင္ေလး ဆိုတာလဲ သိေရာ ဆိုင္အတြက္ လိုအပ္တဲ႔ မွန္ဘီရိုေတြ၊ ရွိဳးေက႔စ္ေတြ အကုန္ေပးတယ္။ သူပိုင္တာေတြ ငွားတာ တဲ႔။ ဘာမွ ပိုက္ဆံ ေပးစရာ မလိုဘူး တဲ႔။ ဒါနဲ႔ ကိုယ္တို႔လဲ “မူခ်ိဳ ဂရာဆီယာ” လို႔ ေျပာရတာေပါ႔။ အဲဒီအဓိပၸါယ္က ေက်းဇူး အမ်ားႀကီး တင္ပါတယ္ တဲ႔။<br /><br />ဆိုင္ခန္းေလးက ေပ ၂၀ ပတ္လည္ေလး။ ဆိုင္ေရွ႔မွာ မကၠဆီကန္ တိုင္းရင္းေဆးေလးေတြ ေရာင္းတဲ႔ဆိုင္ ရွိတယ္။ ေခ်ာေခ်ာေျဖာင္႔ေျဖာင္႔ မကၠဆီကန္မေလး ေစ်းေရာင္းတယ္။ သူ႔နံမည္က လက္တီ တဲ႔။ ေဘးက အခန္းက အားကစားအ၀တ္ေတြ ေရာင္းတဲ႔ဆိုင္။ သူ႔ပိုင္ရွင္က မ်က္ႏွာသိပ္ခ်ိဳတဲ႔ အမ်ိဳးသမီး။ Sandra တဲ႔။ သူက အျမဲတမ္း ျပဳံးေနတာ။<br /><br />ညာဖက္က အခန္းကေတာ႔ ကြန္ပ်ဴတာေတြ ျပင္တဲ႔ လူ။ သူ႔နံမည္ေတာ႔ ခက္လို႔ မမွတ္မိဘူး။ သူက မနက္ဆိုရင္ ကိုယ္တို႔ဆိုင္ဖက္ ကူးလာၿပီး radio control helicopter ေတြကို လာလာ ေငးတတ္သူ။ သူ႔စိတ္ကူးထဲမွာ ဟယ္လီေကာ္ပတာေတြ ပ်ံေနတာ ျမင္ေနပုံပဲ။ မနက္ဆို တခ်က္ေတာ႔ ေျပးလာၾကည္႔တာပဲ။ ငါ တေန႔ ၀ယ္ကို ၀ယ္မယ္လို႔ ျပန္သြားတိုင္း ေျပာတတ္ေသးတယ္။<br /><br />ေရွ႔ဖက္က ေနာက္တဆိုင္ကေတာ႔ ကိုးရီးယား အမ်ိဳးသမီး Kim ဖြင္႔တဲ႔ အ၀တ္ဆိုင္ပဲ။ ကိုးရီးယား မင္းသမီးေလးေတြ လွသေလာက္ သူကေတာ႔ မတူျခားနားသူပါေလ..။ ဒါေပမဲ႔ သေဘာ သိပ္ေကာင္းတယ္။ ေစ်း၀ယ္လစ္တိုင္း ကိုယ္တို႔ျခမ္းဘက္ ေျပးလာၿပီး ဒီလိုေနရာခ်၊ ဒီေနရာမွာ ဒါကိုထား နဲ႔ လာေျပာျပတတ္တယ္။ သူေျခဟန္လက္ဟန္နဲ႔ ေျပာပုံက ဒါရုိက္တာႀကီးတေယာက္ ေျပာေနသလိုမ်ိဳး။ ကိုယ္တို႔လဲ ပါးစပ္ဟ ၿပီး ေငးေနရတာ။<br /><br />သူသင္ေပးခ်င္လဲ သင္ေပးခ်င္စရာပါ။ ကိုယ္တို႔ ဆိုင္ေလးမွာ tattoo corner ေလး ထားသလို၊ မိန္းကေလး အလွအပ ပစၥည္းေလးေတြ၊ လူႀကီးကစားတဲ႔ remote control ကား၊ ဟယ္လီေကာ္ပတာေလးေတြ ေရာင္းေသးတာ။ ျပင္ဆင္ပုံကလဲ ႏွစ္ေယာက္သား စိတ္ကူးတည္႔ရာ လုပ္ၾကတာ ရီမုဒ္ ကြန္ထရုိး ေမာ္ေတာ္ကားေတြက အေပၚမွာ ပ်ံလို႔၊ ဟယ္လီေကာ္ပတာေတြက ေအာက္မွာ ၀ပ္လို႔။ ဟ တလြဲေတြေတာ႔ ျဖစ္ကုန္ၿပီလို႔ ေျပာၿပီး ရီရေသးတယ္။<br /><br />ပစၥည္း၀ယ္ေတာ႔လဲ ကိုယ္႔ဆရာက ကိုယ္၀ယ္တုန္း ေဘးက အၾကံေပးပါတယ္။ “ဒါေတြ မ၀ယ္နဲ႔ ခ်ိဳသင္း၊ ဘယ္သူမွ မႀကိဳက္ဘူး၊ ဟိုဟာမ်ိဳးေတြ ၀ယ္..” စသျဖင္႔ေပါ႔။ တကယ္က်ေတာ႔ သူမ၀ယ္ခိုင္းတာေတြခ်ည္း ေရာင္းရတာ။ သူ႔မ်ား လုံးလုံးပုံမိရင္ အခက္။ ဖက္ရွင္ မ်က္စိ ရွိတယ္ ဆိုရမွာေပါ႔ေလ။<br /><br />ဒါေပမဲ႔ ကိုယ္က သူေရြးခ်ယ္တာေတြ သိပ္မစြံတဲ႔အေၾကာင္း လူထူထူမွာ မေျပာရဲဘူး။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ႔ သူကလဲ ကိုယ္႔ကို ေရြးထားတာဆိုေတာ႔ကာ ကိုယ္လဲ မစြံတာႀကီး ျဖစ္ေနအုံးမယ္ ဆိုၿပီး ကိုယ္႔တပ္ကိုယ္ျပန္နင္းသလို ျဖစ္မွာစိုးလို႔။ ဒါမ်ိဳးက အသံတိတ္ေနတာ ေကာင္းလိမ္႔မယ္။<br /><br />သူကေတာ႔ ကိုယ္႔ကို ေျပာပါတယ္။ ခ်ိဳသင္းက အျမဲျပံဳးေနလို႔ အားကိုးၿပီး ဆိုင္ဖြင္႔ဖို႔ စဥ္းစားတာေနာ္ တဲ႔။ သူ႔လိုသာဆိုရင္ မျပံဳးတတ္ဘူး ဆိုပဲ။ ဒါနဲ႔ ကိုယ္လဲ အားတက္ၿပီး ေစ်း၀ယ္လာတိုင္း ကိုယ္ကခ်ည္း ျပံဳးျပံဳး ျပံဳးျပံဳး နဲ႔ စကားသြားေျပာတာပါ။ ေျပာပုံကိုလဲ ၾကည္႔ပါ။ ေကာင္ေလးတေယာက္ ေစ်းလာ၀ယ္ေတာ႔…<br /><br />“ကိုယ္႔မိန္းကေလးကို ေလာ႔ကက္ေလး လက္ေဆာင္ေပးခ်င္တယ္။ မင္းသာဆိုရင္ ဘယ္လိုမ်ိဳး ေလာ႔ကက္ေလး ႀကိဳက္မလဲ၊ ကိုယ္႔ကို ေရြးေပးမလား”<br />“ရတယ္ေလ၊ ဒါမ်ိဳးေလးဆို ရွင္႔မိန္းကေလး ႀကိဳက္မွာပဲ”<br />(ကိုယ္ေရြးေပးလိုက္တာ အသဲပုံ ေလာ႔ကက္ေလးပါ။ အသဲေတာ႔ အသဲ၊ ဒါေပမဲ႔ ခရမ္းေရာင္ အသဲ။ အသဲက လတ္ဆတ္ၿပီး နီေနသင္႔တာ၊ ကိုယ္က အသဲပုတ္ႀကီး ေရြးသလို ျဖစ္ေနပါေပါ႔၊ ေကာင္ေလးလဲ ေခါင္းကို တြင္တြင္ ကုတ္တယ္။)<br /><br />ဒီတခါေတာ႔ အဖြားအရြယ္ မိန္းမႀကီးတေယာက္ လာ၀ယ္ျပန္တယ္။<br />“ဒီဆိုင္ဖြင္႔တာ မၾကာေသးဘူး ထင္တယ္။ ငါၾကိဳက္တာေလးေတြ ရွိတယ္။ ဒီဆြဲႀကိဳးေလး ႏွစ္ကုံးစလုံး ထုတ္ျပပါအုံး။”<br />ကိုယ္ကလဲ ျပံဳးၿပီး ဆြဲႀကိဳးေလးေတြ ထုတ္၊ သူ႔ကို မွန္ေရွ႔မွာ ဆင္ေပးလိုက္တယ္။<br />“လွတယ္ေနာ္။ ဒါေပမဲ႔ ဒီဆြဲႀကိဳးေလးက ပိုၿပီ ဖန္စီ ျဖစ္တယ္” (သူသိပ္ႀကိဳက္ေနတဲ႔ ဆြဲႀကိဳးေလးကို ျပၿပီး ေျပာတာ)<br />“ဟုတ္တယ္၊ အဲဒါက လူငယ္ေတြနဲ႔ ပိုလိုက္တယ္”<br />(ကိုယ္ေျပာတဲ႔သေဘာက ငယ္တဲ႔သူေတြနဲ႔ လိုက္တယ္ဆိုေတာ႔ အဖြားက အသက္ႀကီးၿပီ၊ ဒါမ်ိဳးေတြ ဆြဲမေနနဲ႔ေတာ႔ လို႔ ေျပာသလို ျဖစ္ေနျပန္ေရာ..၊ အင္း ဒုကၡ ဒုကၡ)<br /><br />ကိုယ္လဲ ႀကိဳးစားၿပီး သင္ယူေနတာပါပဲ။ ေရာင္းတဲ႔ေနရာမွာ မနိပ္ေတာင္ ၀ယ္တဲ႔ေနရာမွာေတာ႔ ဟန္က်ခ်င္ပါေသးတယ္။ တခါကေတာ႔ ဒီလက္ေကာက္ေလးေတြ လွလိုက္တာဆိုၿပီး ၀ယ္လာတာ ဆိုင္ေရာက္ေတာ႔ ဖြင္႔ၾကည္႔မွ နားကပ္ေတြ ျဖစ္ေနလို႔ မ်က္လုံးကလယ္ကလယ္ ျဖစ္ရေသးတယ္။ ဘယ္သူက လွည္းဘီးေလာက္ဟာႀကီးကို နားဆြဲလို႔ ထင္မွာတုန္း။ ေခတ္ကေလးေတြမ်ား တယ္နားေလး ခ်င္သကိုး။<br /><br />ဆိုင္ေတြမွာလဲ သီခ်င္းေလးေတြ ဖြင္႔ၾကေသးတယ္။ ကိုယ္လဲ သူဖြင္႔ ကိုယ္ဖြင္႔ေပါ႔ ဆိုၿပီး DVD ေသးေသးေလး တခု သယ္သြားတယ္။ ေဘးဆိုင္ေတြ နား၀င္ပီယံ ျဖစ္မျဖစ္ေတာ႔ မသိဘူး၊ ကိုယ္ကေတာ႔ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ဆိုေတာ႔တာပါ။ ျမန္မာသီခ်င္းေတြမို႔ပါ။<br /><br />ျမန္မာသီခ်င္းေတြမွာလဲ ေခတ္ေပၚေဟာ႔ေရွာ႔၊ ဟစ္ပ္ေဟာ႔ ေလးေတြ ဖြင္႔တာ မဟုတ္ပါဘူး။ Radio Alive ဆိုတဲ႔ ေရဒီယို သီခ်င္းေလးေတြ ဖြင္႔တာပါ။ “သူမလာတာ သုံးေလးငါးရက္ ၾကာၿပီရွင္” တို႔ဘာတို႔ေပါ႔။ ေစ်း၀ယ္ကို ေစာင္းဆိုတယ္လို႔ မထင္ၾကပါနဲ႔ေလ။ သူတို႔လဲ နားမလည္ၾကပါဘူး။ ေနာက္ ကိုယ္ႀကိဳက္တဲ႔ “အရပ္သုံးစကားမို႔ ကဗ်ာမဆန္ပါတယ္….” လို႔ ဆိုပစ္လိုက္ေတာ႔ ကဗ်ာဆန္ေတာင္ ေဘးလူေတြက နားမလည္ေတာ႔ မ်က္လုံးအျပဴးသားေပါ႔။ ဘာမွေတာ႔ မေျပာၾကေတာ႔ပါဘူး။<br /><br />တခါတေလ DVD ဖြင္႔ရင္း “ဆရာမ၊ သမီး ဗိုက္ထဲက ေအာင္႔ေအာင္႔ေနတယ္” တို႔ “အသင္ ရုကၡစိုးမင္း…..” ဘာညာ ကယ္ပါ စသျဖင္႔ ပညာေပးေတြ လာေနလို႔ ေျပးပိတ္ရေသးတယ္။ ကိုယ္႔ဟာနဲ႔ကိုယ္ေတာ႔ အလုပ္ေတာ္ေတာ္ရွဳပ္သား။<br /><br />ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ္ ဒီဆိုင္ေလးကို ခ်စ္ပါတယ္။ ကိုယ္႔စိတ္ကူးေလးနဲ႔ကိုယ္ လုပ္ေနမိတာမို႔ မျပည္႔စုံေပမဲ႔လည္း အနည္းဆုံး စိတ္ခ်မ္းသာမွဳေလးေတာ႔ ရေနပါတယ္။ ကိုယ္လုပ္သမွ် ကိုယ္ေက်နပ္ရင္ ဘ၀မွာ ေနေပ်ာ္တယ္လို႔ ထင္မိေသးတယ္။<br />ဒါေၾကာင္႔ ကိုယ္႔မွတ္တမ္းေလးမွာ အမွတ္တရ ေရးျခစ္လိုက္ပါရဲ႔။</div><div align="right"><br /><br /><strong>မိုးခ်ိဳသင္း</strong></div>Moe Cho Thinnhttp://www.blogger.com/profile/01337551043809985774noreply@blogger.com62tag:blogger.com,1999:blog-1039203559711383901.post-48961442431020070792009-09-10T21:51:00.000-07:002009-09-10T21:52:40.109-07:00ဆိုင္ဖြင္႔ျခင္း အႏုပညာ<div align="justify">ကိုယ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ ဆိုင္ေလးတဆိုင္ ဖြင္႔ဖို႔ ႀကိဳးစားမိတယ္။<br /><br />ဒီရက္ပိုင္းအတြင္းမွာ ၁၃-၄ႏွစ္ၾကာေအာင္ လုပ္ခဲ႔တဲ႔ အလုပ္ကို စြန္႔ခဲ႔ၿပီး ကိုယ္ပိုင္ ဆိုင္ေသးေသးေလးတခု လုပ္မလား စဥ္းစားတယ္။ စဥ္းစားတဲ႔အခ်ိန္ကလဲ တကယ္႔ အခ်ိန္ေကာင္း။ တကမၻာလုံး စီးပြားပ်က္ကပ္ ဆိုက္ေနခ်ိန္။ ဆိုင္ေတြပိတ္ၿပီး ေစ်းေတြ ေလွ်ာ႔ေနခ်ိန္။ အဲဒီအခ်ိန္က်မွ တေရးႏိုးထၿပီး ဆိုင္ဖြင္႔မလို႔တဲ႔။<br /><br />ဆိုင္ဖြင္႔မယ္ဆိုေတာ႔ အေတြ႔အၾကံဳကလဲ အသစ္၊ လုပ္မွာကလဲ မအူမလည္၊ ေနာက္ၿပီး ကိုယ္႔ေရေျမမဟုတ္တဲ႔ သူမ်ား တိုင္းျပည္မွာဆိုေတာ႔ ဆိုင္လုပ္ဖို႔ အခ်က္အလက္ေတြ အင္မတန္ အားသာတယ္လို႔ ထင္ပုံရတယ္။ ဟဲဗီး၀ိတ္နဲ႔ တက္ထိုးတဲ႔ လူဖလံေလး လိုပဲ ႏွစ္ေယာက္သား ရူးရူးမိုက္မိုက္ ဆုံးျဖတ္လိုက္တယ္။<br /><br />ဒါနဲ႔ ပထမဆုံး ဆိုင္နံမည္ေလး ေရြးရတာေပါ႔။ ကိုယ္က စာေလးဘာေလး နည္းနည္းေရးေတာ႔ သူက ကိုယ္႔ကို ကဗ်ာဆန္ေလာက္တယ္ ဆိုၿပီး ဆိုင္ နံမည္ ေရြးခိုင္းတာပါ။ ကိုယ္လဲ စိတ္ထဲရွိတာ အကုန္ ရြတ္ေတာ႔တာ..။ ကိုယ္႔ဂြင္ေတာ႔ က်ၿပီ ဆိုၿပီးေတာ႔ေလ။ “ဘားမား၊ ရန္ကုန္၊ ပုဂံ၊ ေရႊတိဂုံ” တဲ႔။ fighting peacock ဆိုတာေတာင္ ပါလိုက္ေသး။ “ဟ.. ဘာေတြ ေလွ်ာက္ေျပာေနတာလဲ” ဆိုမွ အျမန္ရပ္လိုက္ရတယ္။ ကိုယ္လုပ္ပုံက ဘုရားဖူးကားလိုင္း နံမည္လိုလို၊ အဖြဲ႔အစည္း နံမည္လိုလို ျဖစ္ေနတာကိုး။<br /><br />ေခၚရလြယ္တာပဲ ေပးပါ တဲ႔ သူက။ ေပါ႔ေပါ႔ပါးပါးပဲ လုပ္ၾကတာေပါ႔ တဲ႔။ ဒါနဲ႔ စဥ္းစားျပန္ေရာ။ ေခါင္းကလဲ ဒါမ်ိဳးဆို မထြက္ဘူး။ ေနာက္ဆုံး ၾကံရာမရတဲ႔အဆုံး သူကပဲ MOE Gift Shop လို႔ လြယ္လြယ္ ေပးလိုက္တယ္။ ကိုယ္က သိပ္မႀကိဳက္ခ်င္ဘူး။ လူရႊင္ေတာ္ နံမည္လိုလို ျဖစ္ေနတယ္လို႔ ၀င္ ေကာက္ခ်က္ခ်လိုက္ေသးတယ္။ The Three Stooges ဇာတ္လမ္းတြဲေတြထဲက လူရႊင္ေတာ္နံမည္က မိုး ဆိုတာကိုး။ ဒါေပမဲ႔ သူႀကိဳက္တယ္ဆိုေတာ႔ ရွိေစေတာ႔။<br /><br />ကိုယ္လုပ္မယ္ဆိုေတာ႔ ကိုယ္႔သူငယ္ခ်င္း အရင္းအခ်ာႀကီးမ်ားက သူ႔ကို ၀ိုင္းအၾကံေပး ၾကေသးတာ။ ကိုယ္႔ကို ေကာင္တာေရွ႔ မထြက္ေစနဲ႔ ဆိုပဲ။ ကိုယ္က မဆစ္ခင္ ေလွ်ာ႔ေနတာ၊ မြဲသြားမယ္ ဘာမွတ္လဲ တဲ႔။ ကိုယ္႔မလဲ ကိုယ္လုပ္မဲ႔ ဆိုင္ေလးမွာေတာင္ ေနရာ မရ ျဖစ္ေနပါၿပီ။ အခုေတာ႔ ဟိုေယာင္ေယာင္ ဒီေယာင္ေယာင္နဲ႔ ပြိဳင္႔တက္ေအာင္ ႀကိဳးစားၿပီးေတာ႔ လုပ္ေနရတာေပါ႔။ ဒီအလုပ္ေလး ျမဲေအာင္ လူေရွ႔မွာဆို ပိုလုပ္ျပရတာေပါ႔။<br /><br />ဒီလိုနဲ႔ မိန္းကေလးနဲ႔ဆိုင္တဲ႔ အလွအပ ပစၥည္းေလးေတြ၊ လည္စည္းေလးေတြ၊ အီတလီဒီဇိုင္း Murano glass pendants ေလးေတြ ေရာင္းေရာ ဆိုပါေတာ႔ေလ။ ေစ်းေရာင္းလဲ ထြက္မဲ႔ ပစၥည္း၊ ေရာင္းမထြက္လို႔ က်န္ေနလဲ ကိုယ္ႀကိဳက္မဲ႔ မစၥည္းမ်ိဳးေပါ႔။ အဲဒီေတာ႔ ပစၥည္းေတြ စ ၀ယ္ရတယ္။ အခု ဘေလာ႔မေရးျဖစ္တဲ႔ ေန႔တုိင္းမွာ ကိုယ္က ေစ်း၀ယ္သူႀကီး လုပ္ေနရတာပါ။ ကိုယ္ေစ်း၀ယ္ပုံကိုလဲ ၾကည္႔ပါ။<br /><br />ဥပမာ ေရာင္းသူက ၂က်ပ္ ျပား ၂၀ နဲ႔ ေရာင္းတယ္ ဆိုပါေတာ႔၊ ကိုယ္က ၂က်ပ္ခြဲ နဲ႔ မရဘူးလား ဆစ္မိလို႔ ၂က်ပ္နဲ႔ ေပးလိုက္တာ ရခဲ႔ေသးတယ္။ ဟန္ကိုက်လို႔။ ကိုယ္က ေစ်းဆစ္တဲ႔သူ၊ ဟိုဖက္က အမ်ိဳးသမီးက ေစ်းေပးတဲ႔သူ။ ေဘးနားက ကိုယ္တို႔ေယာက်ာၤးေတြက အံ႔ေတြၾသလို႔။ ဆစ္တဲ႔လူကလဲ တလြဲ၊ ေရာင္းတဲ႔လူကလဲ တလြဲ။ ကိုယ္တို႔ အဲဒီဆိုင္ကထြက္ေတာ႔ သူတို႔ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ ရန္ျဖစ္က်န္ခဲ႔တယ္။<br /><br />ဒီလိုပဲ ေစ်းေလွ်ာက္ပတ္ရင္း လက္သည္းေပၚမွာ ပန္းပြင္႔ေလးေတြေဖာ္တာ သြားေတြ႔တယ္။ အဲဒါ သိပ္ေကာင္းတဲ႔၊ လုပ္သင္႔တဲ႔ ဘီးဇီးနပ္စ္ပဲ လို႔ အလင္းတခ်က္ ပြင္႔သြားတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ႔ ဒီက မိန္းကေလးေတြက ဒါမ်ိဳး သိပ္လုပ္တာကိုး။ သူတို႔လက္သည္းရွည္ေပၚမွာ ပန္းပြင္႔ေလးေတြ ကိုယ္ေတြ႔ဖူးေနတာကိုး။<br /><br />ေနာက္ၿပီး ေရာင္းသူူက ေျပာတာ အဲဒါ Nail Art တဲ႔။ ကိုယ္က Art ဆိုေတာ႔ ကိုယ္နဲ႔ ဆိုင္တယ္ ထင္မိတာ။ တကယ္ေတာ႔ သူလဲ ေရာင္းခ်င္လို႔ Art လုပ္လိုက္တာ ေနမွာ။ ကိုယ္ကေတာ႔ သေဘာက်မိတာ အမွန္ပဲ။ ကိုယ္သာ အလွအပ မလုပ္တတ္တာ၊ သူမ်ားကို ျပင္ေပးလုပ္ေပးရရင္ ေက်နပ္တဲ႔ စိတ္အခံကလဲ ရွိတယ္။<br /><br />ဒါနဲ႔ လုပ္နည္း သင္ေပးမယ္ဆိုေတာ႔ ကိုယ္႔လက္ကို အစမ္းလုပ္ျပမယ္ဆိုၿပီး လက္ေပးပါ လို႔ ေတာင္းေရာ။ ကိုယ္လဲ ၀မ္းသာအားရ လက္ေပးလိုက္တာ အဲဒီလူလဲ လက္ကိုၾကည္႔ၿပီး အင္မတန္ အံ႔ၾသသြားတယ္။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဆိုေတာ႔ ကိုယ္႔လက္က ငုတ္စိ။ လက္သည္းေလးေတြက ေသးေသးေလးေတြ။ လက္သည္း အရွည္မထားတတ္တဲ႔အျပင္ လက္သည္းကိုက္တတ္ေလေတာ႔ အကုန္ ဆြဲကုိက္ထားတာေလ။<br /><br />သူလဲ မ်က္ႏွာေတာ႔ တခ်က္ပ်က္သြားေသးတယ္။ ငါ ဒီလက္သည္းေသးေသးေလးေတြေပၚမွာ ဘယ္လို ပန္းေဖာ္ရပါ႔မလဲ လို႔ အၾကံအိုက္သြားတာမ်ိဳး။ ကိုယ္ကေတာ႔ လက္ကို ဆန္႔ၿပီး ျပံဳးျပံဳးႀကီး။ သူလဲ မထူးပါဘူးဆိုၿပီး အားနာပုံနဲ႔ ပန္းေလးေတြကို လက္သည္းေပၚမွာ stamp ႏွိပ္လိုက္တယ္။ အိုးးးး လွလိုက္တာ မေျပာပါနဲ႔ေတာ႔။<br /><br />ကိုယ္လဲ ဒီ service လုပ္မယ္လို႔ တထိုင္တည္း ဆုံးျဖတ္လိုက္တယ္။ ဘယ္ေလာက္ စိတ္ခ်မ္းသာလိုက္မလဲ။ လူေတြကို အလွဆင္ေပးရတဲ႔ အလုပ္ေလေနာ္။ ပစၥည္းေရာင္းတဲ႔ ကိုလူေခ်ာကလဲ ေပ်ာ္လိုက္တာ။ သူ႔ဘ၀မွာ လက္သည္းနီ မဆိုးတတ္တဲ႔ မိန္းမတေယာက္ကို လက္သည္းအလွေဖာ္တဲ႔ set မ်ိဳး ေရာင္းရေတာ႔မွာဆိုေတာ႔ မၾကံဖူး၊ မၾကားဖူး ကိုး။ မင္းဟာ ကိုယ္႔ရဲ႔ ေနျခည္ေလးပါပဲ ဆိုလား ေျပာေသးရဲ႔။<br /><br />ဒါနဲ႔ ႏွစ္ေယာက္သား ပစၥည္းေတြ ၀ယ္လာၿပီး အိမ္ေရာက္ေတာ႔ စမ္းၾကတာေပါ႔။ ကိုယ္႔အမ်ိဳးသားရဲ႔ အေမ မာမားကလဲ ကိုယ္ေက်နပ္ေအာင္ စမ္းသာစမ္း သမီးေရ တဲ႔၊ ပြဲမ၀င္ခင္ အျပင္က က်င္းပၾကတာေပါ႔ တဲ႔။ ကိုယ္႔ကို ေတြ႔တာနဲ႔ သူ႔လက္ကို စမ္းလို႔ရေအာင္ လက္ဆယ္ေခ်ာင္းလုံး ျဖန္႔ထားေသးတယ္။<br /><br />သူငယ္ခ်င္းေတြလဲ ဘယ္ေနရမလဲ။ ကိုယ္႔ကိုျမင္တာနဲ႔ လက္ထိုးေပးရတာပါ။ လုပ္ခ်င္တာလုပ္ပါ ဆိုတဲ႔သေဘာ။ စိတ္ခ်မ္းသာရင္ နားေအးတာပဲ ဆိုတာမ်ိဳး။ ကိုယ္႔အိမ္က ျပန္ရင္ လက္မွာ ပန္းပြင္႔ေတြနဲ႔ ျပန္ၾကရတာပါ။ တခ်ိဳ႔ေတြလဲ အကြက္ေတြနဲ႔ပါ။ ဒါက Burberry ဒီဇိုင္း၊ ေစ်းႀကီးတယ္ လို႔ ကိုယ္က ေျပာေသးတာပါ။<br /><br />ဒီလိုနဲ႔ ဆိုင္ဖြင္႔ခါနီးလာေတာ႔ အစမ္းသပ္ခံ သူငယ္ခ်င္းေတြက ကိုယ္႔ကို တိုးတိုးတမ်ိဳး၊ ေပၚတင္တမ်ိဳး နားခ်ၾကတယ္။ ဒီ Nail Art ေတာ႔ မလုပ္ရင္ ေကာင္းမယ္ ထင္တယ္ တို႔….၊ ေနာက္ထပ္ ေလ႔က်င္႔ၿပီး ကၽြမ္းမွ လုပ္ၾကတာေပါ႔ တို႔..၊ လုပ္ေပးတဲ႔သူက ရွယ္ လွ ေနမွ ျဖစ္မွာ တို႔ …၊ တျခားပစၥည္းေတြပဲ ေရာင္းၾကည္႔တာေပါ႔ တိို႔…။ တေယာက္ကေတာ႔ ေျပာေသးတယ္။ “အမ၊ က်မကို ျပန္ေရာင္း” တဲ႔။ တခါတည္း ျမန္မာျပည္ ပို႔ပစ္လိုက္မယ္ ဆိုပဲ။ (ကိုယ္နဲ႔ သာ၍ ေ၀းရာဆီကိုသာ.. ျဖစ္မွာေပါ႔ေလ)<br /><br />ကိုယ္႔အမ်ိဳးသားကေတာ႔ တဘာသာပါ။ သူလဲ service လုပ္ရတာ ၀ါသနာပါပုံပဲ။ သူကေတာ႔ tattoo လုပ္မွာတဲ႔။ temporary airbrush tattoo ဆိုပဲ။ အစစ္မဟုတ္ေတာ႔ မနာဘူး တဲ႔။ ေဆးေလးနဲ႔ မွဳတ္၊ အေရာင္ျခယ္ရတာ အႏုပညာ တဲ႔။ ဒီတခါလဲ လာျပန္ၿပီ အႏုပညာ..။<br /><br />ဒီလိုဆိုေတာ႔လဲ ကိုယ္က သေဘာက်မိျပန္ၿပီ။ ဒီတခါ အစမ္းသပ္ခံသူကေတာ႔ ကိုယ္ ပထမဆုံးပဲ။ ႏွင္းဆီပန္းေလး လက္ေမာင္းမွာ ထိုးလိုက္၊ ေရနဂါးေလး ေျခေထာက္မွာ ထိုးလိုက္ နဲ႔။ ဆိုင္ဖြင္႔ေတာ႔လဲ tattoo လာထိုးတဲ႔သူေတြကို ကိုယ္႔ လက္ေမာင္းက အရုပ္ကို ျပရ၊ ေျခေထာက္ကို ထိုးျပရတာ အေမာ။ ၿပီးရင္ေတာ႔ ေကာင္တာေနာက္ ျပန္သြားထိုင္ ေပါ႔။<br /><br />ေကာင္မေလးငယ္ငယ္ေလးေတြ ထိုးၾကတာ ပိုမ်ားသလိုပဲ။ အဲဒီ တက္တူးက ၇ရက္ကေန ၁၀ရက္ထိ ခံတယ္။ ေဆးမွဳတ္တာလဲ၂မိနစ္ေလာက္ပဲ ၾကာတယ္။ ဖ်က္ခ်င္ရင္လဲ လြယ္လြယ္ေလး ဆိုေတာ႔ လူငယ္ေတြၾကားမွာ ေခတ္စားတယ္ ေျပာရမွာေပါ႔။ ကေလးကအစ လူႀကီးအဆုံး အေပ်ာ္ထိုးၾကတာပဲ။<br /><br />တသက္လုံးမွ tattoo ဆိုတာနဲ႔ လုံးလုံး မပတ္သက္တဲ႔ ကိုယ္တို႔မိတ္ေဆြမ်ားလဲ အခုဆိုရင္ လက္ေမာင္းမွာ tattoo ေတြနဲ႔။ ရုပ္ကေတာ႔ ရုပ္တည္ႀကီးေတြပဲ။ ဒါေပမဲ႔ လက္မွာ ေဆးမင္ေၾကာင္နဲ႔ဆိုေတာ႔ ဂုိဏ္းစတားလိုလို ျဖစ္ကုန္ၿပီ။ မတတ္ႏိုင္ဘူး။ ကိုယ္တို႔နဲ႔ ခင္မိမွေတာ႔ လူလဲ လူမိုက္လိုလိုေတြ ျဖစ္ကုန္ပါေပါ႔။<br /><br />ပညာဆိုတာ တတ္ထားရင္ ေကာင္းတယ္ တဲ႔။ ကိုယ္လဲ အဲဒီ tattoo ထိုးနည္း ႀကိဳးစားသင္ေနတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ႔ သူက မိန္းကေလးေတြ tattoo လာထိုးရင္ သူ႔တာ၀န္ထား လို႔ ေျပာ ေျပာ ေနလို႔ပါ။<br /><br />ေအာ္.. အႏုပညာမ်ား တယ္ဖမ္းစားပါလားေနာ္။</div><div align="right"><br /><br /><strong>မိုးခ်ိဳသင္း</strong></div>Moe Cho Thinnhttp://www.blogger.com/profile/01337551043809985774noreply@blogger.com68tag:blogger.com,1999:blog-1039203559711383901.post-62567920232343970632009-08-29T01:22:00.001-07:002009-08-29T14:07:25.538-07:00ေတာင္မ်ားကို ေက်ာ္ျဖတ္ျခင္း<div align="justify">လြန္ခဲ႔တဲ႔ အပတ္က ၀ါရွင္တန္မွာေနတဲ႔ ဘူမိေဗဒ တက္စဥ္က ေက်ာင္းေနဖက္ သူငယ္ခ်င္း ကိုေနလင္းနဲ႔ သူ႔အမ်ိဳးသမီး မမမိုး၊ သား လမင္း တို႔ မိသားစု လာလည္ၾကတယ္။<br /><br />သူငယ္ခ်င္းေတြ ျပန္ဆုံရေတာ႔ ေက်ာင္းတုန္းက ေရွးေဟာင္းေႏွာင္းျဖစ္ေတြ စျမဳံ႔ျပန္ ၾကတာမို႔ ေပ်ာ္လဲ ေပ်ာ္ရ၊ စိတ္လဲ ခ်မ္းသာရတာေပါ႔။ ညဖက္ ေလဆိပ္ကို သြားႀကိဳၿပီး အိမ္ေရာက္တာနဲ႔ စကားထိုင္ ေျပာၾကတာ ေနာက္တေန႔ မနက္ ၂နာရီကူးသြားတယ္။<br /><br />သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူက ေက်ာင္းတုန္းက အျဖစ္အပ်က္ေတြ အေတာ္မွတ္မိသား။ ရီစရာေတြလဲ မေမ႔ဘူး။ သူေျပာ ကိုယ္ေျပာနဲ႔ အခ်ိန္က ကုန္လို႔ ကုန္မွန္းေတာင္ မသိရဘူး။ ကိုယ္႔အမ်ိဳးသားက ဘူမိက မဟုတ္ေပမဲ႔ ကိုယ္နဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ဘူမိတပိုင္းေလာက္ ျဖစ္ေနေတာ႔ သူကလဲ ၀င္ေျပာနဲ႔ စကား၀ိုင္းက စိုျပည္ေနတာ။<br /><br />ေနာက္ေတာ႔ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ခ်ည္း ေျပာၾကတာ ကိုယ္ေတာင္ ေဘးေရာက္ေနတယ္။ ည နက္လာတဲ႔အထိ သူတို႔စကား မျပတ္ေတာ႔ ငါ႔သူငယ္ခ်င္းလား၊ သူ႔သူငယ္ခ်င္းမ်ားလားေတာင္ ဇေ၀ဇ၀ါ ျဖစ္လာတယ္ေလ။<br /><br />ေနာက္တညက်ေတာ႔လဲ သီခ်င္းေတြ ညနက္တဲ႔အထိ အတူဆိုၾကျပန္ေရာ။ ေက်ာင္းတုန္းက ဆိုခဲ႔ တီးခဲ႔ၾကတဲ႔ သီခ်င္းေတြဆိုေတာ႔ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ေတးလို႔ အမည္တပ္ရင္ ရေနၿပီ ျဖစ္တဲ႔ သီခ်င္းေတြေပါ႔ေလ။ ေက်ာင္းသားဘ၀ Field ဆင္းတုန္းက ရထားေပၚမွာ အတူ တေပ်ာ္တပါး ဆိုခဲ႔ရတာ၊ ေတာထဲမွာ သီခ်င္းသံေလးေတြ နားေထာင္ရင္း အေမာေျပခဲ႔ရတာ…။ လြမ္းတယ္ တခြန္းမေျပာဘဲ လြမ္းမိေသးတယ္။<br /><br />သိတဲ႔အတိုင္း ကိုယ္က နားေထာင္သမား။ အဆိုက ဆိုမယ္ၾကံရင္ အသံက ဆြဲ ဆြဲထုတ္ေနရတာမို႔ အခုတေခါက္လဲ သူတို႔ခ်ည္း ဆိုၾကတယ္။ ကိုေနလင္းက ဆိုလိုက္၊ ကိုေက်ာ္၀ဏၰက ျဖည္႔လိုက္ေပါ႔။ ကိုယ္က သူတို႔ဆိုခ်င္တဲ႔ သီခ်င္းကို အေခြ ထည္႔ေပးရတဲ႔သူရယ္ပါ။<br /><br />ခင္ေမာင္တိုး အေခြ ထည္႔လို႔ တီးလုံးေလး စ လာရင္ပဲ ကိုေနလင္းက ေခါင္းကို ေျဖးေျဖးခ်င္း ခါတယ္။ ကိုယ္လဲ ေမးရေတာ႔တာေပါ႔။ ဘာလဲ မႀကိဳက္ဘူးလား၊ ေနာက္တေခြ ေျပာင္းထည္႔ရမလား ဆိုေတာ႔ ႀကိဳက္လြန္းလို႔ဟ တဲ႔။ ငါ ဖီလင္လာလို႔ပါ တဲ႔။ ေအာ္ ႀကိဳက္ရင္ ေခါင္းခါရတာကိုး။ ကိုယ္က မႀကိဳက္ဘူး မွတ္လို႔။<br /><br />ဖိုးခ်ိဳသီခ်င္းေတြဆိုျပန္ေတာ႔ သူငယ္ခ်င္းက မ်က္စိမိွတ္ေနတာ။ ကိုယ္ကလဲ သူ အိပ္ခ်င္ၿပီ ထင္မိတာ။ ဘယ္႔ႏွယ္လဲ၊ ငါ ပိတ္လိုက္ရေတာ႔မလား ဆိုေတာ႔ ငါခံစားေနတာေလဟာ တဲ႔။ ေကာင္းလြန္းလို႔ ဆိုပဲ။ ကိုယ္လဲ သီခ်င္းမဆိုတတ္ေသာ္ျငားလည္း DJ လုပ္စားရင္ ခြက္ဆြဲရမဲ႔သေဘာမွာ ရွိတယ္။<br /><br />ဒါနဲ႔ ကိုယ္ဟင္းခ်က္ေနလဲ ေဘးနားမွာ ေက်ာင္းအေၾကာင္းေတြ ရပ္ရင္း ေၾကာ္ေလွာ္ရင္း ေျပာ၊ ဟိုဟိုဒီဒီ လမ္းသြားရင္းလဲ ဘူမိေဗဒက သူငယ္ခ်င္းေတြအေၾကာင္း ေျပာ၊ ညီေထြးတို႔ ထူးျမတ္တို႔ တႏွစ္တည္းသမား သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ဆုံၾကျပန္ေတာ႔လဲ မေမ႔ႏိုင္တဲ႔ ေက်ာင္းသားဘ၀ပဲ ေျပာ…။<br /><br />ဒီလုိဆိုေတာ႔ ကိုယ္လဲ တတိယႏွစ္ ေက်ာင္းသူဘ၀က Field ဆင္းရင္း ေရးခဲ႔တဲ႔ စာေလး တပုဒ္ကို ကိုယ္႔ဘေလာ႔ဂ္မွာ အမွတ္တရ ျပန္တင္ခ်င္လာမိတယ္။ အခုတေလာ ကိုယ္စာမေရးျဖစ္တာလဲ ၾကာေနတာဆိုေတာ႔ စာျပန္ေရးဖို႔ အပ်ိဳးေလး စ တယ္ပဲ ဆိုပါေတာ႔။<br /><br />ေနာက္ၿပီး ဒီစာေလးထဲကလိုပဲ အခုအခ်ိန္မွာ ကိုယ္႔ဘ၀ရဲ႔ မျမင္ရတဲ႔ ေတာင္စဥ္ေတာင္တန္းေတြကို ေက်ာ္ျဖတ္ေနရခ်ိန္လဲ ျဖစ္ေနေတာ႔ ဘ၀ေက်ာင္းေတာ္ၾကီးမွာ ေတာင္တက္ေနရတုန္းလို႔ ဆိုခ်င္လဲ ဆိုႏိုင္တာေပါ႔ေနာ္။ လမ္္းတေကြ႔မွာ စမ္းကေလးေတြ႔ခ်င္ ေတြ႔ႏိုင္မွာလို႔ ေမွ်ာ္လင္႔လို႔လဲ ေနမိတာေပါ႔။<br /><br />ေတာင္ေတာ႔ တက္ရတာပဲ။ ဒါေပမဲ႔ အတူလက္တြဲေခၚမဲ႔ ဘ၀အေဖာ္နဲ႔၊ အားေပးမဲ႔ မိဘ ေမာင္ႏွမေတြနဲ႔၊ သိုင္း၀ိုင္းမဲ႔ သူငယ္ခ်င္း မိတ္ေဆြေတြနဲ႔ဆိုေတာ႔ ဒီဘ၀ကို ခင္တုန္း မင္တုန္းလို႔ ေျပာရမွာပါပဲေလ။<br /><br />၁၉၉၃၊ ေအာက္တိုဘာလ၊ ေရႊအျမဳေတ မွာ ေဖာ္ျပခဲ႔ဖူးပါတယ္။ ငယ္လက္ရာေလးမို႔ အျပစ္အနာမကင္းတာ ခြင္႔လႊတ္ေပးပါ။<br /><br /><br /><br /><span id="fullpost"><br /><strong><span style="color:#993399;">ေတာင္မ်ားကို ေက်ာ္ျဖတ္ျခင္း<br /></span></strong><br /><br />သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ လမ္းခြဲလက္ျပအၿပီးမွာ ေျမခဲနီနီေတြပြထေနတဲ့ ထြန္ေၾကာင္းတေလွ်ာက္ သူတို႔သံုးေယာက္ျဖတ္ေလွ်ာက္လာၾကတယ္။ သူတို႔အုပ္စု(၄)မွာပါတဲ့ ကိုဝင္းေအာင္နဲ႔ ေအာင္ၾကည္ထြန္းကေတာ့ ေရႊဥမင္အုပ္စုနဲ႔ ေပႀကိဳးဆြဲရင္း က်န္ရစ္ခဲ႔ၾကၿပီ။ ေနမြန္းမတည့္ခင္ ေတာင္ေပၚက ျပန္ဆင္းႏိုင္ဖို႔ ေျခလွမ္းသြက္သြက္လွမ္းရင္း စိတ္ေစာေနမိၾကတယ္။<br /><br />“တို႔ သံုးေယာက္ပဲေနာ္၊<br />ေယာက္်ားေလးေတြ မပါဘူး နင္ေၾကာက္လား”<br />တင္တင္က ေမးေတာ့ ခ်က္ခ်င္းပဲ သူေခါင္းယမ္းပစ္လိုက္တယ္။<br />“မေၾကာက္ပါဘူး၊ ေပ်ာ္ေတာင္ေပ်ာ္ေသးတယ္၊<br />ဒီေန႔ ကြင္းဆင္းရတာ ေနာက္ဆံုးေန႔ကြ။<br />မနက္ျဖန္ဆို ငါတို႔ ျပန္ရေတာ့မွာ”<br /><br />ဘူမိေဗဒ ကြင္းဆင္းေလ့လာၾကတဲ့ သူတို႔ေက်ာင္းသူ မိန္းကေလးသံုးေယာက္ဟာ ေက်ာပိုးအိပ္ေတြ ေရဘူးေတြကို ကုိယ္စီလြယ္ရင္း ေတာင္တန္းႀကီးေတြၾကားက တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္ ျဖတ္သြားေနၾကတယ္။<br /><br />သူတို႔ကို ေလ့လာဖို႔ တာဝန္ေပးထားတဲ့ “ေတာင္ညိဳ”ေတာင္ဟာ သူတို႔တည္းခိုတဲ့ မူလတန္းေက်ာင္းေလးနဲ႔ အေဝးဆံုးပဲ။ ေတာင္ၾကားလမ္းေလးေတြ၊ ထြန္ယက္ၿပီး မ်ိဳးမခ်ရေသးတဲ့လယ္ကြင္းေတြ၊ ငရုတ္ခင္းေတြ၊ ႏွမ္းခင္းေတြ၊ ေတာင္ကုန္းေတြကို ျဖတ္ေက်ာ္ၿပီး နာရီဝက္ေလာက္ေလွ်ာက္သြားပါမွ ေတာင္ညိဳရဲ့ေျခဖ်ားကို ထိနမ္းခြင့္ရတယ္။<br /><br />ဒီေန႔ဟာ ေျမပံုတင္ၿပီးလို႔ ေပႀကိဳးဆြဲအေခ်ာသတ္ရမဲ့ေန႔ပါ။ ဒါေပမယ့္ ဆရာကိုယ္တိုင္ လိုက္ၾကည့္ထားတဲ့ ေတာင္ျဖစ္တာေၾကာင့္ သူတို႔အုပ္စုေရာၿပီး ၿဖီးခ်လို႔ မရဘဲျဖစ္ေနတယ္။ သူတို႔ေျမပံုက မစံုေသးဘူးတဲ့၊ ဒါေၾကာင့္ လူစုခြဲၿပီး ေယာက္်ားေလးေတြက ေပႀကိဳးတိုင္းဖို႔ ေရႊဥမင္အုပ္စုနဲ႔က်န္ေနခဲ့ၿပီး၊ သူတို႔မိန္းကေလးသံုးေယာက္က ေျမပံုကို ျပည့္စံုေအာင္တင္ဖို႔ ေတာင္ညိဳကို တေခါက္ျပန္လာခဲ့ရတယ္။<br /><br />ယင္းဇြဲေတာင္ေနာက္ကေန ေတာင္ညိဳရဲ့အရိပ္ကို လွမ္းျမင္ေနရၿပီ။ သူတို႔တက္မယ့္ေတာင္ဟာ ေသခ်ာေတြးၾကည့္ရင္ သနားစရာပါပဲ။ ေတာင္ကတံုးေလး။ ေရမရိွ။ အရိပ္မရိွ။ သစ္ႀကီးဝါးႀကီး မရိွ။ ထံုးျဖဴျဖဴသုတ္ထားတဲ့ ေစတီေလးေတာင္ မရိွ။ ပကတိေတာင္ခ်ည္းသက္သက္သာျဖစ္တယ္။<br />၉၈၆-ေပရိွတဲ့ ေတာင္ညိဳမွာ ခ်မ္းသာႄကြယ္ဝတာဆိုလို႔ ကႏၲရဆူးပင္ေတြရိွတယ္။ ျမက္ရိုးေျခာက္ဝါဝါေတြေပါတယ္။ အနိမ့္အျမင့္မညီမညာ ေတာင္သံုးခုေပါင္းထားမွ ေတာင္ညိဳ တေတာင္ျဖစ္တယ္။ ဒီေလာက္ပါပဲ။<br /><br />မန္က်ည္းရိပ္ေအာက္မွာ သူတို႔ခဏနားရင္း ေျမပံုထုတ္ၾကည့္ၾကတယ္။ သူတို႔လိုအပ္ေနတာ ေတာင္ရဲ့ဘယ္ဘက္အျခမ္းလဲ၊ ေတာင္ရဲ့ဘယ္ေနရာကစတက္ရင္ အဆင္ေျပမလဲ။ ေတာင္ထိပ္ထိတက္ၾကမလား။ သံုးေယာက္သားေျမႀကီးေပၚမွာ ေျခပစ္လက္ပစ္ထိုင္ခ်ရင္း စဥ္းစားတိုင္ပင္ၾကတယ္။ ပတ္ဝန္းက်င္ကတိတ္ဆိတ္လို႔။<br /><br />“ေနမျမင့္ခင္ ျမန္ျမန္တက္မွကြ။ ၾကာရင္ေနပူမယ္၊<br />ေတာင္အရိပ္ခိုၿပီးတက္ရမွာ”<br />“စီဗစ္စားဦးမလားေဟ့ - ႏိုင္ႏိုင္”<br />တင္တင္ ပစ္ေပးလိုက္တဲ့မန္က်ည္းသီးကိုဖမ္းရင္း အခြံႏႊာကာ စီဗစ္အေနနဲ႔ ႏိုင္ႏိုင္က ဝါးစားပစ္လိုက္တယ္။ ၿပီးမွ ဦးထုတ္ကိုခၽြတ္ၿပီး ယပ္ခတ္ရင္းက-<br />“ငါတို႔ဒီေလာက္ပင္ပန္းတာကို ေမေမတို႔က ယံုမွာမဟုတ္ဘူးေနာ္”<br />“အင္း”<br />“ၾကည့္စမ္း ပတ္ဝန္းက်င္က တိတ္ဆိတ္လို႔၊ အခုအခ်ိန္ က်ားလာရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ-”<br />“ေပါက္တတ္ကရ က်ားမွမရိွတာ၊ က်ားရိွရင္ ဆရာေတြကဘယ္လႊတ္မွာလဲ”<br />“ဥပမာ ေျပာတာပါ၊ တကယ္လို႔ က်ားလာရင္ေပါ့ေလ”<br />“ထြက္ေျပးမွာေပါ့”<br />“ငါတို႔ထဲက တေယာက္ကို က်ားဆြဲထားရင္ေကာ”<br />“မျဖစ္ႏိုင္တာေတြ မစဥ္းစားပါနဲ႔ဟာ”<br />“က်ားဆြဲထားရင္ သူေသေသ ကုိယ္ေသေသ ျပန္ခ်မွာေပါ့ကြ”<br />“ေအးေနာ္၊ တေယာက္ေယာက္ကို က်ားဆြဲရင္ ျပန္ခ်ၾကမယ္”<br /><br />သူတို႔ သံုးေယာက္စလံုး ျပန္ၿငိမ္သြားၾကတယ္။ တကယ္ေတာ့ ဒီေနရာမွာ က်ားလံုးဝမရိွပါဘူး။ အဓိပၸါယ္မရိွေပမယ့္ ဒီလုိဝိုင္းၿပီးျပန္ခ်မယ္လို႔ေျပာလုိက္ရတာ စိတ္ေက်နပ္ၿပီး အားရိွသြားသလိုပဲ။ ႏိုင္ႏိုင္က စိုးရိမ္တတ္တယ္။<br /><br />သူတို႔ ငါးေယာက္အုပ္စုမွာ အခုလို ေယာက္်ားေလးႏွစ္ေယာက္မပါဘဲ လာရတာ ဒါ ပထမဆံုးပဲ။ စိတ္ထဲမွာ ေၾကာက္သလိုလို စိုးရိမ္သလိုလိုနဲ႔ ေဝခြဲမရျဖစ္ေနတယ္။ ဘယ္ေနရာၾကည့္လိုက္ၾကည့္လိုက္ ေတာင္ေတြက ပတ္ပတ္လည္ဝိုင္းလို႔။ ဒီေနရာမွာ ထုိင္ၿပီး ဒီလုိေငးရတာ ဒါေနာက္ဆံုးပဲ။ သူေတြးရင္း ေတာင္တန္းေတြကို ၾကည့္ၿပီးဝမ္းနည္းလာတယ္။<br /><br />“လြမ္းစရာပဲေနာ္”<br />“ေအး”<br />“ငွက္ကေလးေတြ သီခ်င္းဆိုေနၾကျပန္ၿပီ”<br />“အဲဒါ ဘာငွက္သံလဲ”<br />“မသိဘူး၊ ဟိုေန႔က ဆရာေျပာေတာ့ ခါငွက္သံဆိုလား”<br />“အမ်ားႀကီးပဲကြေနာ္၊ ငွက္အစံုပဲ”<br />“ၾကက္တူေရြးလဲ ပါမယ္ထင္တယ္”<br />“ေအး”<br />“ေဟာ - ေခ်ေဟာက္သံ၊ ၾကားလား”<br />“ၾကားတယ္- ၾကားတယ္”<br /><br />သူတို႔ေတာင္ေျခရင္းမွာထိုင္ရင္း ေတာင္တက္ဖို႔ကို ခဏေမ့သြားတယ္။ သဘာဝအလွနဲ႔ သဘာဝအသံက သူတို႔ကိုဖမ္းစားထားတယ္။ ေတာင္ေတြကို ပင္ပင္ပန္းပန္းနဲ႔ ေလးဖက္ေထာက္ တက္ခဲ့ရတာ ဒါေနာက္ဆံုးပဲ။ မနက္ျဖန္ဆို ျပန္ၾကရၿပီ။<br /><br />“ၿမိဳ့မွာဆို ဒီလို စိတ္ၿငိမ္းခ်မ္းမွဳမ်ဳိး ငါတို႔ မရဘူးေနာ္”<br />“ေအးဟာ- သိပ္ၿငိမ္းခ်မ္းတာပဲ”<br />“ေတာင္ႀကီးေတြက အလွၾကည့္ဖို႔ေကာင္းတယ္”<br />“တက္ဖို႔မေကာင္းဘူး၊ တက္ရင္ ပင္ပန္းတယ္”<br /><br />တေယာက္က ေနာက္ေျပာေတာ့ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ေအာ္ရယ္မိၾကတယ္။ သူတို႔ရယ္ေမာသံေလးေတြဟာ ေတာင္ရဲ့ နံရံေတြကိုေျပးၿပီးရိုက္ခတ္ၾကတယ္။ ေက်ာက္သားေတြနဲ႔ တည္ေဆာက္ထားတဲ့ ေက်ာက္နံရံႀကီးေတြက သူတို႔ ရယ္သြမ္းေသြးတာေလာက္ေတာ့ မၿဖံဳပါဘူး။ ခပ္တည္တည္နဲ႔ သူတို႔ကို ငုံ႔ၾကည့္ေနၾကတယ္။<br /><br />“ဒါေပမယ့္ တက္မွ၊ ေတာ္ၾကာေနျမင့္သြားမယ္”<br /><br />ကုန္းရုန္းထလိုက္ၿပီး ေတာင္ညိဳရဲ့ေျခဖ်ားကေန တေရြ ႔ေရြ ႔ သူတို႔တက္ခဲ့ၾကတယ္။ တေယာက္က ေက်ာက္အမ်ိဳးအစားခြဲၿပီး တေယာက္က ေက်ာက္ရဲ့အငိုက္ေတြကို ကြန္ပတ္စ္နဲ႔ တိုင္းတယ္။ တေယာက္က ေျမပံုေပၚခ်က္ခ်င္း ပံုေဖာ္တင္ရင္း တာဝန္ေတြ ေဝမွ်ယူခဲ့ၾကတယ္။<br />“အားမေလွ်ာ့နဲ႔ ေရာက္လုၿပီ၊ ႀကိဳးစားတက္ပါမည္”<br />သူတို႔ သီခ်င္းသံေလးကို ေလေအးေအး တသိုက္က သယ္ေဆာင္သြားတယ္။ သူတို႔ သံုးေယာက္စလံုးရဲ့ မ်က္ႏွာမွာ ပင္ပန္းတဲ့အရိပ္မေတြ႔ရဘူး။ ေခၽြးေတြသီးေနေပမယ့္ မညည္းညဴဘူး။ ေၾကာက္စိတ္ေတြ မရိွေတာ့ဘူး။<br /><br />ခဏခဏ ေကာင္းကင္ျပာႀကီးကို ၾကည္ႏူးစိတ္နဲ႔ သူေမာ့ၾကည့္မိတယ္။ သူ လက္လွမ္းလိုက္ရင္ ထိေတာ့မယ့္အတုိင္းပဲ။ မတ္ေစာက္လို႔ ခက္ေနတဲ့ေနရာေတြမွာ တေယာက္ကုိတေယာက္ သတိေပးရင္း လက္တြဲေခၚတယ္။ ေပ်ာ္စရာေကာင္းလိုက္တာ။<br /><br />ဟိုး ေတာင္ေအာက္ေျခမွာ ရြာသားေတြ စီမံကိန္းအရ သစ္ပင္စိုက္ဖို႔ ေျမက်င္းတူးေနၾကတာကို ခပ္ဝါးဝါးေတြ႔ရတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဆရာမကို သူေတြ႔လုိုက္ရတာပဲ။ ဆရာမေဒၚေဌးက အဲဒီေျမတူးတဲ့လူေတြၾကားမွာ။ သူတို႔ဖက္ကို ေလွ်ာက္လာေနတယ္။ ေနာက္ ေအာ္ေခၚသံေတြကို ၾကားရတယ္။<br /><br />“ေဟ့- ဟုိမွာ ငါတို႔ဆရာမ မဟုတ္လား”<br />“ေအးဟ - ငါတို႔ ေနာက္လိုက္လာတာ ထင္တယ္”<br />“ငါတို႔ကို စိတ္ပူလို႔ လိုက္ရွာေနတာမ်ားလား”<br /><br />ဆရာမေရဘူးက သူတို႔ဆီမွာ၊ ဆရာမနဲ႔ သူတို႔လမ္းမွာကြဲသြားၾကတာ၊ ဆရာမ ေရငတ္ေနေတာ့မွာပဲ။<br /><br />“ဆရာမေရ - ဆရာမ ေရဘူး သမီးတို႔ဆီမွာ -”<br />“ျပန္ဆင္းခဲ့ေတာ့ေလ”<br />“သမီးတို႔ မၿပီးေသးဘူး ဆရာမ”<br />“ၿပီးရင္ ငါ့ေနာက္လိုက္ခဲ့ၾကေနာ္၊ ေကာင္ေလးေတြေရာ”<br />“သူတို႔ ေရႊဥမင္ေတာင္မွာ”<br /><br />အဲဒီစကားေတြ အကုန္လံုး သူတို႔ အက်ယ္ႀကီးေအာ္ၾကရတယ္။ ေလေတြကတိုက္လို႔။ ျမင္ကြင္းေတြက မွဳန္ဝါးဝါး။ သူတို႔ သံုးေယာက္က တၿပိဳင္နက္ေအာ္ၾကရၿပီး ဆရာမက ရြာသားေတြနဲ႔ ေပါင္းေအာ္ၿပီး စကားလွမ္းေျပာရတယ္။ ေတာင္ေပၚနဲ႔ ေတာင္ေအာက္ စကားေျပာနည္းက ရယ္စရာပါပဲ။ ဆရာမျပန္လွည့္သြားေတာ့ သူတို႔သံုးေယာက္ တခြိခြိရယ္ၾကတယ္။ ဘာရယ္မဟုတ္ဘူး။ ဒီေန႔ သူတို႔ ျမဴးေနၾကတာအမွန္ပဲ။ ေတာင္ေပၚကကို မဆင္းခ်င္ေသးဘူး။<br /><br />သီခ်င္းတေအးေအးနဲ႔ လုပ္ေတာ့ အလုပ္ေတြက ခပ္ျမန္ျမန္ၿပီးသြားတယ္လို႔ထင္ရတယ္။ ေနမင္းက ေတာင္ေပၚတက္ထိုင္ခ်င္ေနၿပီ။ မၾကာခင္ အမိုးအကာမရိွတဲ့ မြန္းတည့္ေနေအာက္မွာ သူတို႔ ေနပူလွမ္းခံရေတာ့မွာကို လ်စ္လ်ဴရွဴရင္းေတာင္ေအာက္ကို ျပန္ဆင္းဖို႔ အေတြးကို ပယ္ခ်လိုက္ၾကတယ္။<br /><br />ရွားေစာင္းပင္နဲ႔ ေတာစံပယ္ပင္လား မသိရတဲ့ စံပယ္ပြင့္လို ခပ္ေမႊးေမႊး၊ ခပ္ေသးေသး အပင္ေလးေဘးမွာ ေက်ာက္တံုးကို အိပ္ယာလို သေဘာထားရင္း လွဲခ်လိုက္ၾကတယ္။ ေက်ာပိုးအိတ္ေတြကို ေခါင္းအံုးရင္းေပါ့။<br /><br />အဲဒီေက်ာပိုးအိတ္ေတြထဲမွာ ေက်ာက္ခဲေတြပါတယ္။ ကြန္ပတ္စ္ေတြပါတယ္။ ေက်ာက္ထုဖို႔ တူပါတယ္။ ေျမပံုစာရြက္စာတမ္းေတြပါတယ္။ ေခါင္းအံုးလို မႏူးညံ့ေပမယ့္ သူတို႔ေက်နပ္တယ္။ ေက်ာေအာက္က ေက်ာက္တံုးဟာ ေမြ႔ယာလို ဇိမ္မက်ေပမယ့္ သူတို႔အတြက္ အသားက်တယ္။ အဆင္ေျပတယ္။ ဒီေလာက္ လြတ္လပ္ေအးခ်မ္းတဲ့ အရသာ ဘယ္မွာမ်ား ရႏိုင္မွာလဲ။<br /><br />ေရဘူးက ေရေတြကို အရသာခံၿပီး ခပ္ျဖည္းျဖည္းေမာ့ေသာက္ၾကတယ္။ ဒီေရဟာ အခုအခ်ိန္မွာ ပက္(ပ)စီတခြက္ထက္တန္ဖိုးရိွတယ္။ ရင္ေအးသြားတာနဲ႔အမွ် သူတို႔ ဒီေန႔ လုပ္ရမဲ့တာဝန္ၿပီးသြားလို႔ စိတ္လက္ေပါ့ပါးေနတယ္။ ေျမပံုကိုျပည့္စံုေအာင္တင္ခဲ့ၿပီးၿပီ။ ေတာင္ေပၚမွာ လွဲအိပ္ရင္း ေနာက္ဆံတင္းစရာ အလုပ္မရိွ ဆိုတဲ့ စိတ္က ၾကည္ႏူးစရာေကာင္းလြန္းလို႔ ေတာင္တန္းႀကီးေတြကိုၾကည့္ရင္း သူရင္ခုန္လာမိတယ္။<br /><br />သူ႔အေပၚမွာ စိုးမိုးထားတဲ့ အျပာေရာင္ေကာင္းကင္ႀကီးက လြတ္လြတ္လပ္လပ္ရိွလြန္းလို႔ တအ့ံတၾသနဲ႔ သူေငးေမာေနမိတယ္။ က်ယ္ျပန္႔လြတ္လပ္လိုက္ပံုမ်ား အားက်ေလာက္စရာပဲ။ မ်က္စိေထာင့္စြန္းမွာရိွတဲ့ တိမ္ျဖဴျဖဴတလိပ္က ေတာင္ထိပ္မွာ နားတယ္။ ေလပူေအး တခ်က္တိုက္ေတာ့ သူ႔စိတ္က အေပ်ာ္စိတ္ကေလး ဖ်တ္ကနဲ ႏုိးသြားတယ္။<br /><br />ငွက္ကေလးေတြက စိုးစိုးစီစီ သီခ်င္းဆိုျပန္ေတာ့ အသံမေကာင္းဘဲ သီခ်င္းသိပ္ဆိုခ်င္တဲ့ သူ႔ပါးစပ္ကို လက္နဲ႔အသာပိတ္ထားလိုက္ရတယ္ေလ။ သူ႔ဘဝမွာ ဒါကို အေက်နပ္ဆံုးပဲ။ ဒီလို ၿငိမ္းခ်မ္းတဲ့ အေျခအေနကို အၾကည္ႏူးဆံုးပဲ။<br />မနက္ျဖန္ အိမ္ျပန္ရေတာ့မွာပါလား။<br /><br />မခြဲစဖူး ပထမဆံုးအႀကိမ္ ညအိပ္ညေန အိမ္နဲ႔ခြဲရတဲ့သူ႔အဖို႔ ကြင္းဆင္းတဲ့ ပထမရက္ေတြမွာ ဘယ္လိုမွ ကိုယ့္စိတ္နဲ႔ကိုယ့္ကို အံဝင္ခြင္က် မျဖစ္တာေတြကို ျပန္ေတြးေနမိတယ္။ ဆက္တိုက္ႀကံဳလာတဲ့ ပင္ပန္းမွဳေတြကို သူခံႏိုင္ရည္မရိွခဲ့ဘူးဆိုတာ ဝန္ခံရဲပါတယ္။<br />တေန႔ တေန႔ အိမ္ကို ခိုးျပန္ဖို႔ သံုးႀကိမ္ထက္မနည္း စိတ္ကူးခဲ့မိတာ၊ လမ္းေတြ မမွတ္မိတတ္ေပမယ့္ ဘူတာရံုကိုသြားတဲ့လမ္းကို အေသအခ်ာ မွတ္ထားခဲ့တာ၊ အျပင္ထြက္ခြင့္ေပးတာနဲ႔ စာတိုက္ကိုေျပးၿပီး အိမ္ကုိ ေၾကးနန္းရိုက္ရတာ၊ အို- အမ်ားႀကီးပါပဲ။<br /><br />ဒီခရီးတေလွ်ာက္မွာ အမွတ္ရဆံုးနဲ႔ မေမ့ႏိုင္ဆံုးက ဆရာ၊ ဆရာမတေတြရဲ့ မိဘရင္းတမွ် ေမတၱာ ေစတနာေတြပါပဲ။ အဲဒီ ေမတၱာတရားကပဲ သူ႔ရဲ့ ကေလးဆန္တဲ့ အိမ္ခိုးျပန္ခ်င္စိတ္ေတြကို ရိုက္ခ်ိဳးပစ္ခဲ့တာပါ။ ပါေမာကၡကိုယ္တိုင္ တေတာင္တက္ တေတာင္ဆင္း စနစ္တက် စာလုိက္သင္ေပးတာေတြဟာ အမွတ္တရ ေက်းဇူးတင္စရာေတြ ျဖစ္ေတာ့တယ္။ လူႀကီးေတြက ပင္ပန္းဆင္းရဲတဲ့ ဒဏ္ကိုခံႏိုင္ၿပီး သူက ဘာလို႔ မခံႏိုင္ရမွာလဲဆိုတဲ့ စိတ္နဲ႔ သူ႔မွာ ခံႏိုင္ရည္စြမ္းအားေတြ ရိွလာခဲ့ရတာပါ။<br /><br />အေလ့အက်င့္ မရိွလို႔ ေတာင္ေတြေပၚ ေလးဘက္ေထာက္တက္ရတိုင္း “ငါ့ကို ထားခဲ့ၾကပါလို႔” တစာစာေအာ္ေနတဲ့သူ႔ကို ပင္ပန္းတာခ်င္း အတူတူ တေယာက္တလက္ ဆြဲထူသြားၾကတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြကိုလည္း သူ အၿမဲေအာက္ေမ့ေနေတာ့မွာပဲ။<br /><br />ျဖဴစင္တဲ့ေမာင္ႏွမစိတ္မ်ိဳးနဲ႔ ေရမွ်တိုက္ခဲ့တာ၊ သူတို႔ေက်ာပိုးအိပ္ႀကိဳးေတြကို ဆြဲရင္း တရြတ္တိုက္လုိက္ခဲ့ရတာ၊ ဆူးေတြကို ဖယ္ရွင္းေပးရင္း ေခ်ာက္ကမ္းပါးႀကီးေတြကေန မီးရထားတြဲႀကီးလို လက္တြဲဆင္းၾကရတာ၊ ေမာေနရင္ သီခ်င္းေတြကို ရယ္စရာေကာင္းေအာင္ အသံဖ်က္ၿပီးဆိုရင္း ေပ်ာ္ရႊင္မွဳရေစတာ။ အားလံုး- အားလံုးကို သူ ေက်းဇူးတင္ ေက်နပ္ရပါတယ္။<br /><br />သူ႔ ဒိုင္ယာရီအဖြင့္မွာ “ေတာင္ေတြကို တက္ၿပီး ေက်ာက္ေတြကို ေလ့လာရတာဟာ ပညာလည္းရတယ္၊ အနာလည္း ရတယ္” လုိ႔ ေရးမိတဲ့အတြက္ ေျခေထာက္ေတြ လက္ေတြမွာရိွတဲ့ ဆူးျခစ္ရာ၊ ေခ်ာ္လဲတဲ့ဒဏ္ရာ၊ အပူေလာင္ဖုေတြ၊ ေပါၿပဲတဲ့ ဒဏ္ရာေတြက အမွတ္တရေပါ့လို႔ ခပ္တိုးတိုးေျဖၾကတယ္။<br /><br />ကြင္းဆင္းအမွတ္တရစာအုပ္ေလးတအုပ္မွာ “ေတာင္တန္းေတြကို ၾကည့္ၿပီး သင္မည္သို႔ခံစားရပါသနည္း” ဆိုတဲ့ ေမးခြန္းေအာက္မွာ ပင္ပန္းတဲ့စိတ္နဲ႔ စိတ္တိုစြာ “ဘူဒိုဇာနဲ႔ တိုက္ပစ္ခ်င္တယ္”လို႔ ေရးခဲ့မိတာေတြကို ေတြးမိေတာ့ ထိတ္လန္႔တၾကား နေဘးက ေတာင္တန္းႀကီးေတြကို လွမ္းၾကည့္မိတယ္။ သူတို႔ကေတာ့ ခြင့္လႊတ္ၿပံဳးကိုယ္စီနဲ႔ေလ။<br /><br />ေဘးနားမွာ သူ႔လိုပဲ အေဝးကို ေငးေနတဲ့ တင္တင္က ကြင္းဆင္းတဲ့ပထမဆံုးညမွာပဲ “ကင္း”အကိုက္ခံရလို႔ “ကင္းဝင္ မင္းသမီး”လို႔အမည္ေျပာင္းသြားတာေတြကို ေတြးမိတိုင္း သူ အသံထြက္ၿပီး ရယ္မိတယ္။ ကြင္းဆင္းေတာ့မွ နာမည္ေတြေျပာင္းသြားတာမွ အမ်ားႀကီးပဲ။ သူတို႔ ေလ့လာေရးကြင္းဆင္းတာ ပင္ပန္းဆင္းရဲမွဳေတြ၊ ခက္ခဲၾကမ္းတမ္းမွဳေတြနဲ႔ခ်ည္း ႀကံဳခဲ့ရတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ျဖဴစင္တဲ့ေမတၱာတရားေတြ၊ ေႏြးေထြးတဲ့ ရိုင္းပင္းကူညီမွဳေတြ၊ လိွဳက္လွဲနက္ရိွဳင္းတဲ့ ေပ်ာ္ရႊင္မွဳေတြအျပင္ အဖိုးတန္တဲ့ နယ္ေျမဗဟုသုတေတြလဲ ရခဲ့ပါတယ္။<br /><br />ေက်ာက္ဆည္ၿမိ့ဳေပၚမွာ စခန္းခ်စဥ္ ေရႊသာေလ်ာင္းေတာင္ေပၚမွာ ေလ့လာဖို႔ တာဝန္က်ခဲ့တာေတြ ျပန္ေတြးေတာ့ တေတာင္လံုးပိေတာက္၊ တေတာလံုးတမာေတြနဲ႔ ဖံုးေနတာေတြ လြမ္းမိေသးတယ္။ ပိေတာက္ပန္းေတြက နိမ့္နိမ့္ေလး။ လက္လွမ္းမီရံုေလး။<br /><br />ဦးထုတ္ေပၚမွာ ပန္းေတြ အျပည့္ထုိးၿပီး ေတာင္ေပၚတက္ရတာ၊ ဘုရားဖူးေတြ ေစာင္းတန္းအလုိက္ တက္ေနတာကို ေငးၾကည့္ရင္း သူတို႔က မတ္ေပ့ဆိုတဲ့ ေတာင္ေၾကာတေလွ်ာက္က ကုတ္ကပ္တက္ေနရတာ၊ ေတာင္ေအာက္က သႀကၤန္သီခ်င္းသံ သဲ့သဲ့ၾကားတိုင္း ေတာင္ေအာက္ကုိ ေျပးဆင္းသြားခ်င္စိတ္ေတြ အႀကိမ္ႀကိမ္မ်ိဳခ်ပစ္ခဲ့ရတာေတြလည္း မေမ့ႏိုင္စရာပဲ။<br /><br />ညေနခင္း မင္းရဲေျမွာင္မွာ ေရခ်ိဳးေတာ့ “ကာမင္း”ဝတၳဳထဲက ေကာ္ဒိုဗားညေနခင္းရဲ့ ဂြါဒါကြိဗာျမစ္ကမ္းေျခကို သတိရစရာ။ ကုလားေက်ာင္းရြာေလးကို ေရာက္ျပန္ေတာ့ စာေမွ်ာ္ခ်ိန္ညေနခင္း၊ သေဘာျဖဴတဲ့ကုလားေက်ာင္းရြာသူေတြနဲ႔ စကားလက္ဆံုက်ခဲ့ပံုေတြ၊ “ကင္း”ေၾကာက္တဲ့ည၊ သရဲေျခာက္တဲ့ည၊ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ စိတ္ဆိုးတဲ့ည၊ ေတာရဲ့အသံကို စိတ္လွဳပ္ရွားေပ်ာ္ရႊင္စြာ ၾကားရတဲ့ည၊ ဖေယာင္းတိုင္အလင္းေရာင္ေအာက္မွာ စာလုပ္ရတဲ့ည၊ သူ သေဘာက်တဲ့ မယ္ဇယ္ပင္ေအာက္မွာ မယ္ဇယ္ပြင့္ေတြက ေျမျပင္တခုလံုး ဝါထိန္ေနေအာင္ တျဖဳတ္ျဖဳတ္ေႄကြ…၊ သီခ်င္းေတြက လြင့္ပ်ံ ႔ေန- အို - အားလံုးဟာ လြမ္းစရာပဲ။<br /><br />ေတာင္ထိပ္ကို ေနလံုးႀကီးေရာက္ၿပီ။ သူတို႔ေတာင္ေအာက္ျပန္ဆင္းဖို႔ အခ်ိန္တန္ၿပီ။<br />သူ ဒီေနရာကို မနက္ျဖန္မနက္ေစာေစာမွာ ဝါးဦးထုပ္ေလးေဆာင္းၿပီး ေက်ာက္တံုးေတြကို ထုဖို႔ ေရာက္လာေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး။ ေတာင္ေအာက္ေျခကေန ေတာင္ထိပ္ကို ေမာ့ၾကည့္ၿပီး “ျမင့္လုိက္တာကြာ”လို႔ ညည္းညဴသံ ၾကားရေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး။<br />ေေတာင္ၾကားလမ္းေလးအတုိင္း ေကြ႔ေကြ႔ေကာက္ေကာက္နဲ႔ စခန္းဆီျပန္ေနၾကတဲ့ ေက်ာင္းသားအုပ္စုေလးေတြကိုလည္း မင္းမနက္ျဖန္မွာ မေတြ႔ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ႏွဳတ္ဆက္ခဲ့ပါတယ္ ေတာင္တန္းႀကီးရယ္။<br /><br />ေနာက္ဆံုးအေနနဲ႔ သူေတာင္းပန္ခ်င္ေနေသးတယ္။ ဒီခရီးတေလွ်ာက္မွာ သူ႔အမွားေတြ၊ အျပစ္ေတြ မသိစိတ္နဲ႔ပဲျဖစ္ျဖစ္ လုပ္ခဲ့မိမွာပါပဲ။ ေျပာမွားဆိုမွားရိွခဲ့ရင္၊ အျပဳအမူ အေနအထိုင္ မွားခဲ့ရင္ ဆရာ၊ ဆရာမေတြအားလံုးကို ခြင့္လႊတ္ဖို႔ သူေတာင္းပန္ခ်င္တယ္။<br /><br />ၿပီးရင္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြကို ေတာင္းပန္ရမယ္။ သူစိတ္ဆိုးလြယ္တာ၊ စိတ္မရွည္ႏိုင္တာ၊ ဂ်ီက်တာ၊ အႏိုင္ယူတာေတြအတြက္ အားလံုးရဲ့ အဆံုးမွာ ဘူဒိုဇာနဲ႔ တိုက္ပစ္ခ်င္တယ္လို႔ ေျပာခဲ့ဖူးတဲ့ ေကာင္မေလးတေယာက္ကိုေရာ ေဟာဒီ ေက်ာက္ေတာင္ႀကီးေတြက ခြင့္လႊတ္ပါ့မလား။<br /><br />တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္ပဲ ေတာင္ေပၚက ဆင္းလာၾကတဲ့ သူတို႔သံုးေယာက္ဟာ လယ္ကြက္ေတြကို ေထာင့္ျဖတ္ျဖတ္ရင္း ေတာင္ၾကားေလးထဲ တိုးဝင္သြားေနတယ္။ သူတို႔ကိုယ္ေပၚကို မြန္းတည့္ေနေရာင္ျခည္က ရက္ရက္စက္စက္ထိုးက်လို႔၊ တခါတခါ တိမ္တိုက္ႀကီးရဲ့ အရိပ္ေအာက္မွာ သူတို႔က တေရြ ႔ေရြ ႔မေမာတမ္း လမ္ေလွ်ာက္လို႔။<br />ငွက္တို႔ရဲ့ ေတးဆိုသံ - ဟုိး အေဝးႀကီးမွာ က်န္ခဲ့ၿပီ။ ေတာင္ေလတို႔ရဲ့ ျမဴးတူးသံ - တုိုးတိုးသဲ့သဲ့။ အားလံုးကို ေနာက္ခ်န္ထားခဲ့ေပပမယ့္ ဘယ္လိုအဓိပၸါယ္ေဖာ္ရမွန္းမသိတဲ့ ေဝဒနာတခုကိုေတာ့ ဘယ္သူမွ မသိေအာင္ တိတ္တဆိတ္ သူ ယူေဆာင္လာခဲ့ပါတယ္။<br /><br />သူ ငယ္ငယ္က အေဖနဲ႔ အေမရဲ့ စကားဝိုင္းမွာ အေမ မၾကာခဏေျပာဖူးတဲ့ စကားေလးတခြန္းကို အခုအခ်ိန္မွာ သြားသတိရမိတယ္။ အေမက သိပ္ကို ေအးခ်မ္းတဲ့ အၿပံဳးကိုၿပံဳးရင္း “ဒီေတာင္ကို ေက်ာ္ႏိုင္လိုက္ၿပီ”တဲ့။ အေမ့ရဲ့ ညင္ညင္သာသာ စကားေအာက္မွာ အေမ့ကို ေငးၾကည့္ေနမိတာ။ အေမက ဘဝအခက္အခဲေတြကို “ေတာင္”ေတြနဲ႔တင္စားတယ္။ ေတာင္ေတြ တေတာင္ၿပီးတေတာင္ အေမ ေက်ာ္ျဖတ္ခဲ့ရမွာပဲ။ ဒါေပမယ့္၊ အေမက ဘယ္ေတာ့မွ အၿပံဳးမပ်က္ခဲ့ဘူး။<br /><br />အခု အေမ့သမီးကလည္း ေတာင္ေတြကို တေတာင္ၿပီးတေတာင္ ေက်ာ္ျဖတ္ေနရတာပါပဲ။ အခုအခ်ိန္မွာေတာ့ ျမင္ရတဲ့ေတာင္ေတြ။ ေနာင္အခါက်ရင္ မျမင္ရတဲ့ေတာင္ေတြ တေတာင္ၿပီးတေတာင္ တက္လိုက္ ဆင္းလုိက္နဲ႔ေပါ့။ အဲဒီအခါ အေမ့လုိ အၿပံဳးမပ်က္ ခရီးဆက္ႏိုင္ဖို႔ သူႀကိဳးစားရမယ္ေလ။<br />ေတာင္ေတြကို တက္ရတာ ခက္ခဲတယ္၊ ၾကမ္းတမ္းတယ္၊ ဆူးေျငွာင့္ခလုတ္ေတြ ေပါတယ္၊ ဒါေၾကာင့္ ပင္ပန္းတယ္။<br />ဒါေပမယ့္ …… သူ ေပ်ာ္ပါတယ္ …..။ </span></div><p><span style="font-size:0;"></span></p><span style="font-size:0;"><p align="right"><br /><strong>မိုးခ်ိဳသင္း</strong><br /><br /></p></span>Moe Cho Thinnhttp://www.blogger.com/profile/01337551043809985774noreply@blogger.com44