တလြဲေတြနဲ႔ ေနသားတက်

ဒီေန႔ က်မတို႔ေနတဲ႔ ေလာ႔စ္အိန္ဂ်လိစ္ျမိဳ႔မွာ ငလ်င္လွဳပ္ပါတယ္။
တကယ္ေတာ့ ငလ်င္ေၾကာေပၚမွာ ျမိဳ႔ကရွိတာမို႔ အျမဲတမ္းလိုလို ငလ်င္အေသးေလးေတြကေတာ့ ရွိေနတာပါပဲ။ ကိုယ္ကသာ မသိလိုက္တာေလ။ ဒါေပမဲ႔ အခုတခါကေတာ့ ငလ်င္ဗဟိုျပဳလွဳပ္တဲ႔ေနရာနဲ႔က သိပ္အေ၀းႀကီးမဟုတ္ေတာ့ သိသိသာသာ ခံစားလိုက္ရတယ္။ 5.4 magnitude ရွိတယ္လို႔ သတင္းေတြက ဆိုၾကတယ္။
ငလ်င္လွဳပ္စဥ္က ရုံးမွာ အလုပ္လုပ္ေနတုန္းမို႔ ပထမအႀကိမ္ ခပ္ေျဖးေျဖးလွဳပ္တုန္းက ရီေတာင္ရီမိေသးတယ္။ ငလ်င္လွဳပ္တယ္ဟ ေပါ႔ေလ။ သိပ္မၾကာဘူး။ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းလဲ လွဳပ္ေရာ တရုံးလုံး အျပင္ကို ေျပးထြက္ၾကပါေလေရာ။ ရုံးအတြင္းပိုင္းမွာ ရွိေနတဲ႔သူေတြက်ေတာ့လဲ စားပြဲေအာက္ထဲ ေျပး၀င္ၾကတယ္။ ကိုယ္သာ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိဘဲ၊ အခန္းထဲက မထြက္ ကုလားထိုင္မွာ ထိုင္ရက္ ေခါင္းကိုသာ လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔ အုပ္ထားမိတယ္။ ရုတ္တရက္ဆိုေတာ့ လုပ္မိလုပ္ရာေပါ႔ေလ။ အေပၚက မ်က္ႏွာၾကက္ေတြ ျပိဳက်မွာ ေၾကာက္တာကိုး။ လွဳပ္ၿပီးသြားေတာ့ လမ္းေပၚမွာ လူေတြမွ တပုံႀကီး။ ရုံးတိုင္း ရုံးတိုင္းက ထြက္လာလိုက္ၾကတဲ႔လူေတြ၊ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ အထဲျပန္မ၀င္ၾကဘူး။ တေယာက္နဲ႔တေယာက္ လက္ညိွဳးထိုးၿပီး ေျပာေျပာၿပီး ရီၾကတာ။သူက အရင္ဆုံးထြက္ေျပးတယ္တို႔၊ ခုံေအာက္ကို ေျပး၀င္တာ ဘယ္လိုႀကီးတို႔ ဟားေနၾကတာေလ။ ဘာမွ အထိအခိုက္မရွိေတာ့လဲ ေပ်ာ္စရာႀကီးကို ျဖစ္လို႔။
အဲဒီမွာ သြားေတြးမိတာက သူတို႔နဲ႔ ကိုယ္နဲ႔မတူ လြဲလြဲေနတာေလးေတြကိုပါ။ တကယ္ဆို ကိုယ္ကမွ ဘူမိေဗဒဘာသာရပ္ကို ယူၿပီး ငလ်င္ဆိုတာ ဘယ္လိုအေျခအေနမ်ိဳးမွာ ျဖစ္တတ္တယ္၊ ဘယ္လိုေၾကာင္႔ ေပၚေပါက္လာတယ္ဆိုတာမ်ိဳး သင္လာခဲ႔ရေသးတာ။ တကယ္႔အေရးၾကံဳေတာ့ ေနရာကေတာင္ မထ မိဘူး။
သူတို႔ကေတာ့ သဘာ၀ေဘးအႏၱရာယ္ကို ဘယ္လို ကာကြယ္ရမယ္ဆိုတာ လက္ေတြ႔က်က် သင္ခဲ႔ၾကေတာ့ အေရးၾကံဳရင္ ကိုယ္႔အႏၱရာယ္ကို ဘယ္လိုကာကြယ္ရမယ္ဆိုတာ နားလည္ေနတာေပါ႔။ ဒီေရာက္ေတာ့မွ ကိုယ္႔ျပည္နဲ႔မတူတဲ႔ အံ႔ၾသစရာေတြ တပုံႀကီး ျဖစ္ေနေတာ့တာ။
တျခားေ၀းေ၀းမေျပာနဲ႔၊ ငလ်င္လွဳပ္ၿပီး ၂မိနစ္ေလာက္ေနေတာ့ ရုံးက ဖုန္းေတြျမည္လာလို႔ ကိုင္လိုက္ေတာ႔ ငလ်င္လွဳပ္ရင္ ဘယ္လိုကိုယ္႔ကိုယ္ကို ကာကြယ္သင္႔တယ္ဆိုတာ စက္ကေျပာေနတဲ႔ ပညာေပးဖုန္းေတြ လာေနတာပါ။ ထူပူၿပီး မလုပ္တတ္ မကိုင္တတ္ မျဖစ္ရေအာင္ ေနာက္တခါ မလွဳပ္ခင္စပ္ၾကားေလးေတာင္ ပညာက ေပးေနေသးတာပါ။ အဲဒီေတာ့လဲ အ့ံၾသမိတာေပါ႔။ ကိုယ္က ဗမာကိုး။
ဗမာျပည္ကေန ေရာက္စကဆို ဒိထက္ပိုဆိုးေသး။ ကိုယ္႔မွာ တခ်ိန္လုံး အံ႔ၾသစရာခ်ည္း။ မီးကလဲ ေန႔တိုင္းလာေသးတာ။ အင္ဗာတာေတြ၊ မီးစက္ေတြနဲ႔မ်ား ခုတ္ေနသလားလို႔ လိုက္ၾကည္႔မိေသးတယ္္။ လင္းလင္းခ်င္းခ်င္းႀကီးကို ျဖစ္လို႔။ တီဗီၾကည္႔ရတာေတာင္ စိတ္မေျဖာင္႔ဘူး။ တီဗီၾကည္႔တုန္း မီးပ်က္တာ အက်င္႔ပါေနလို႔။ ကိုယ္က ဗမာကိုး။
ေနာက္ၿပီး ဒီမွာ လူေတြ ဘာလို႔ ရာသီဥတုကို စကားလုပ္ေျပာေနၾကသလဲဆိုတာလဲ အခုမွ နည္းနည္း နားလည္သလိုလိုရွိတယ္။ သူတို႔က မနက္တိုင္း ရာသီဥတုအေျခအေနကို အင္တာနက္ထဲကျဖစ္ျဖစ္၊ သတင္းကျဖစ္ျဖစ္ ၾကည္႔တာကိုး။ အစမွာေတာ့ ကိုယ္က မယုံေရးခ် မယုံဘဲေလ။ ေအာ္ မိုးရြာမယ္လား၊ ယုံပါဘူးေပါ႔။ ၿပီးမွ တကယ္ရြာေတာ့ ၾကြက္စုတ္ျဖစ္ေရာ။
ဒီေန႔ေတာ့ ေအးမယ္ေဟ႔ ဆို လက္ျပတ္ကေလး၀တ္ၿပီး အျပင္ထြက္တာ။ မိုးေလ၀သ သတင္းေလာက္ေတာ႔ ရီတာေပါ႔။ (ကိုယ္က ဗမာျပည္ကေလ) တကယ္လဲေအးေရာ ဘာဆြဲျခံဳရမွန္းမသိဘူး။ ခ်မ္းလိုက္တာ တုန္ေတာင္တက္တယ္။
ေနာက္ေတာ့ ေၾကာက္လန္႔ၿပီး အျပင္ထြက္ေလရာ အေႏြးထည္အထူႀကီး၀တ္ၿပီးထြက္ေရာ။ ဒီေလာက္ခံရတာေတာင္ မိုးေလ၀သသတင္းကို ၾကည္႔ရေကာင္းမွန္း မသိေသးဘူး။ အက်င္႔မွ မပါေသးတာ။ ဒါေပမဲ႔ အဲဒီလိုေန႔က်မွ ဆန္းနီး တဲ႔။ တိမ္ေတြကလဲ ေတာက္လို႔။ ေနကလဲ ၾကဲၾကဲေတာက္။ ေခၽြးတဒီးဒီးက် လို႔ ကိုယ္႔အက်ီ ၤ အထူႀကီး ဆုတ္ဖဲ႔ပစ္ခ်င္တာ။ ခံေပါ႔။ သတင္းမွ မယုံဘဲေလ။ ကိုယ္က ဗမာကိုး။
အခု ဒီအိမ္မွာ သတင္းစာလဲ မမွာဘူး။ လာမပို႔နဲ႔ဘဲ။ ဘာေတြလာေျပာေနလ၊ဲ ဒုိ႔မယုံဘူး ဘဲ။ ရန္ကုန္မွာတုန္းကတည္း မယူတာ အႏွစ္ ၂၀ေတာင္ ရွိၿပီ၊ ဒီမွာ ဘာလုပ္ဖုိ႔။ အဲဒီလို တလြဲေလးေတြေၾကာင္႔ ကိုယ္လဲ ကိုယ္႔ျမိဳ႔မွာ ဘာေတြျဖစ္ေနလို႔ေတာင္ ျဖစ္မွန္းမသိ၊ သူမ်ားေျပာမွ ပါးစပ္ဟ ၿပီး နားေထာင္ရတာ။ ကိုယ္က ဗမာကိုး။
အဲလို လြဲတာေတြမွ တပုံႀကီး။ ဒါေၾကာင္႔ ထူးအိမ္သင္ဆိုတဲ႔ လြဲလြဲေလးပဲ ေကာင္းပါတယ္ဆိုတဲ႔ သီခ်င္းကို ႀကိဳက္မိတာ ေနမွာ။
ဒါေပမဲ႔ တခါတေလေတာ့ တမ်ိဳးပဲ။ ဘာေၾကာင္႔ ဒီလိုျဖစ္ရတာလဲလို႔ ကိုယ္႔ဖာသာကိုယ္ ခဏခဏေမးရင္း ၀မ္းနည္းမိတယ္။ ဘယ္ေလာက္ထိ လြဲေနရအုံးမွာလဲ လို႔လဲ မ်က္ရည္၀ဲရင္း ေတြးမိပါတယ္။

မိုးခ်ိဳသင္း