ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားဘဝ ေပ်ာ္စရာေကာင္းတာေတြ ေရးမိေတာ႔ တျခားသတိရမိလာတာ ေလးေတြ ေရးခ်င္လာလို႔ ဆက္ေရးပါရေစအုံး။
ကိုယ္က ဆယ္တန္းစာေမးပြဲ ေျဖၿပီး ေက်ာင္းႀကီးပိတ္ေတာ႔ အားအားရွိ အိမ္ရဲ႔ ေခ်ာင္တေခ်ာင္ေခ်ာင္မွာ စာအုပ္တအုပ္ဖတ္ၿပီး ေနတာကိုး။ အေဖ႔ကို လက္ေဆာင္ ေပးထားတဲ႔ ရွဳမဝ မဂၢဇင္းေတြ၊ ေပဖူးလႊာ မဂၢဇင္းေတြရယ္ အမအႀကီးဆုံး မစံ က တကၠသိုလ္ စာၾကည္႔တိုက္က အျမဲငွားလာေပးတဲ႔ ဝတၳဳတို ရွည္ေတြ ဖတ္ၿပီး စာေရးၾကည္႔ခ်င္စိတ္ ျဖစ္လာလို႔ ဟိုတစ ဒီတစ စာစ ေရးစ ျပဳေနတဲ႔ အခ်ိန္ေပါ႔ေလ။
အေဖ႔မိတ္ေဆြေတြလာရင္ စာေရးတဲ႔သမီးေလးက ဘယ္သူေလးတုန္း ျပပါအုံးဆရာ ဘာညာ ေျပာရင္ ကိုယ္က ေခ်ာင္ထဲမွာ ေခြေခါက္ေနရာက ထြက္ထြက္ၿပီး ျပံဳးျပရတာ။ ေခ်ာင္တိုးထားလို႔ စကပ္မွာလဲ ဖုံေတြလူးလို႔။ ေအာ္ သမီးေလးက အေမတူေလးပဲ၊ အေခ်ာေလးပါလား (ဒါကေတာ႔ ကိုယ္႔ဖာသာကိုယ္ ျဖည္႔ထည္႔လိုက္တာပါ) ဆိုရင္ ကိုယ္႔မွာ ၾကည္ႏူးလို႔။
အဲဒီေတာ႔ တကၠသုိလ္ တတိယႏွစ္ေရာက္တဲ႔အခ်ိန္မွာ ကိုယ္က စာေရးတဲ႔ အသိုင္းအဝိုင္းနဲ႔ ခင္ခင္မင္မင္ ျဖစ္ေနၿပီ။ စာေရးဆရာမ ဆိုသူေတြနဲ႔ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္ေနၿပီ။ တေန႔ေတာ႔ ပရယ္တီကယ္လုပ္ဖို႔ Main ထဲအလာမွာ စာေရးတဲ႔ အမလိုခင္ေနတဲ႔ မခက္မာနဲ႔ ေတြ႔တယ္။
အမက ခ်ိဳသင္းကိုေတြ႔တာနဲ႔ အေတာ္ပဲ တဲ႔။ မိတ္ဆက္ေပးခ်င္လို႔ တဲ႔။ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားေတြခ်ည္း စုၿပီး မဂၢဇင္းတအုပ္လုပ္မလို႔ တဲ႔။ (အဲဒီႏွစ္က ရန္ကုန္ ႏွစ္လည္ မဂၢဇင္း လုပ္ခြင္႔ ပိတ္ထားတယ္ေလ)။ စာအုပ္ နံမည္က ကံ႔ေကာ္လိွဳင္း တဲ႔။ အဲဒီစာအုပ္လုပ္မဲ႔အကိုႀကီးေတြက ခ်ိဳသင္းဆီက စာမူေတာင္းခ်င္လို႔ ေျပာေနတာ တဲ႔။
ဒါနဲ႔ ကိုယ္ရယ္၊ မိေခ်ာရယ္၊ ႏိုင္ႏိုင္ရယ္၊ စဝတရယ္ မခက္မာ ေခၚတဲ႔ ေတာင္ငူေဆာင္ ေရွ႔က ေတာင္ပိႏၷဲပင္ေအာက္က ကင္တင္း ကို လိုက္သြားၾကတယ္။ ထိုင္ေနၾကတာက မိန္းကေလး တဝိုင္း၊ ေယာက်ာၤးေလး တဝိုင္း။ ကိုယ္တို႔လာေတာ႔ ခုံေတြ ဆြဲယူၿပီး ေယာကၤ်ားေလးဝိုင္းမွာ ျဖည္႔ထိုင္ၾကရတယ္။
ထိုင္ေနတဲ႔ ဝိုင္းထဲမွာ ဆံပင္အရွည္ႀကီး စည္းထားၿပီး ျပဳံးျပံဳး ျပံဳးျပံဳးနဲ႔ ထိုင္ေနတာ ကိုေဝလ တဲ႔။ မ်က္မွန္အႀကီးႀကီးနဲ႔ ဆံပင္ အရွည္ ေကာက္ေကာက္ နဲ႔တေယာက္က ကိုေမာင္ေမာင္ေထြး တဲ႔။ အရပ္ႀကီးက မိုးထိုးေနတဲ႔ ပုဆိုးတိုတို တက္ဝတ္ထားတဲ႔ တေယာက္က ကိုသက္ဇင္ တဲ႔။ ေနာက္တေယာက္ က ပိန္ပိန္ပါးပါး အသားျဖဴျဖဴ၊ သူက ကိုေက်ာ္ဝဏၰ တဲ႔။ သူ႔ကိုေတာ႔ ေနာင္က်ရင္ တသက္လုံး 24/7 (၂၄နာရီ ၇ ရက္) ေတြ႔ရမဲ႔သူလို႔ ဘယ္သိခဲ႔ပါ႔မလဲ။
သူတို႔က စာအုပ္လုပ္ဖို႔ ႀကိဳးစားေနတဲ႔သူေတြေပါ႔။ သူတို႔မွာ ရွိတဲ႔ ပိုက္ဆံေလးေတြ ေအာ မွာ တဲ႔။ ဘယ္သူ႔ဆီကစာမူေတြေတာ႔ ရၿပီ၊ ဘယ္သူေတြက ပုံဆြဲမယ္ ဆိုတာေတြ ေျပာေသးတယ္။ ေဆးေက်ာင္းက သူတို႔သူငယ္ခ်င္းေတြလဲ စာအုပ္လုပ္ၾကတာ ဆရာဦးတင္မိုး ကဗ်ာေတာင္ စိစစ္ေရးက အဆုတ္ခံရေသးတယ္ လို႔ သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြက ေျပာတယ္ တဲ႔။
ဒါနဲ႔ ကိုယ္လဲ စဥ္းစားတယ္။ အေဖ မဂၢဇင္းေတြကို ကဗ်ာေပးရင္ ကိုယ္က လက္ေရးလွေတာ႔ ကိုယ္ပဲ စာအုပ္ထဲက အေဖေပးခ်င္တဲ႔ ကဗ်ာကို ကူးေပးလိုက္ရတာပါ။ ဒါေၾကာင္႔ ဘယ္ကဗ်ာ ဘယ္သူ႔ကို ေပးတယ္ဆိုတာ ကိုယ္သိေနတာ။ အခု ေဆးေက်ာင္းကို ဒီႏွစ္အတြက္ ကဗ်ာ မေပးရေသးဘူး။ အခု ဟိုပိန္ပိန္နဲ႔တေယာက္ကေျပာေနတာ အေဖ႔ ကဗ်ာ အဆုတ္ခံရတယ္ ဆိုပါလား။ တခုခုေတာ႔ မွားေနၿပီထင္တယ္ေပါ႔။
ကိုယ္လဲ မခက္မာကို သူတို႔ ခ်ိဳသင္းကို အေဖ႔သမီးမွန္း မသိဘူးထင္တယ္ေနာ္ အမ။ အေဖ႔ ကဗ်ာ အဆုတ္မခံရပါဘူးလို႔ တိုးတိုး ေျပာလိုက္တယ္။ မခက္မာကလဲ သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြ ေလွ်ာက္ေျပာေနၾကတာ လြန္ကုန္မွာစိုးလို႔ ထင္ပါရဲ႔။ ခ်ိဳသင္းက ဆရာတင္မိုး သမီးေနာ္ ဆိုၿပီး သတိေပးသလိုလိုနဲ႔ တုံးတိႀကီး ေျပာခ်လိုက္တယ္။ သမီးေရွ႔မွာ အေဖ႔အေၾကာင္းေတြ လာရႊီးလို႔ မရဘူးေလ။
တကယ္ေတာ႔ သူတို႔က မိုးခ်ိဳသင္းဆိုတာလဲ မသိဘူး။ ဖတ္လဲ မဖတ္ဖူးဘူး။ ၾကားဖူးသလိုလိုေတာ႔ ရွိတာမို႔ အသက္ ၄၀တန္း အမ်ိဳးသမီးတေယာက္လို႔ အစက ထင္တာတဲ႔။ အခု ေတြ႔လိုက္ေတာ႔ ခၽြတ္တားေလး။ ရုပ္က ေခြးစုတ္ဖြားေလးလိုလို ျဖစ္ေနလို႔ အံ႔ၾသေနတာ တဲ႔။ ေနာက္မွ ျပန္ေျပာျပတယ္။ ပုံေဖာ္ပုံကလဲ ေခြးစုတ္ဖြားဆိုေတာ႔ သိပ္ေတာ႔ မနိပ္လွဘူး။ ဒါေပမဲ႔ ကိုယ္ကလဲ ေခြးေလးေတြ ခ်စ္ေတာ႔ ရွိေစေတာ႔ ေပါ႔။
အဲဒီကစ လို႔ ကိုယ္လဲ သင္ေနတဲ႔ Geology အျပင္ လူငယ္ေတြ ေျပာေျပာေနတဲ႔ “သူနဲ႔ေတာ႔ chemistry ရွိတယ္”ဆိုတာလို Chemistry ပါ ေရာသင္လိုက္ေတာ႔တာပါပဲေလ။
သူ႔ကို ဘူမိက ကိုယ္႔ဆရာ ဆရာမေတြက ကိုယ္႔ကို ခ်စ္ခင္သလိုပဲ ခင္ၾကတယ္။ ေနာက္ဆုံးႏွစ္ Field ဆင္းေတာ႔ ရန္ကုန္ဘူတာႀကီးကို သူက လိုက္ပို႔ခ်င္တာ ကိုယ္႔အမက ဘူတာထိ လိုက္ပို႔မယ္ဆိုေတာ႔ သူလဲ သိသာသိေစ၊ မျမင္ေစနဲ႔ ဆိုသလို ၾကံရတယ္။ ဒါနဲ႔ မနက္အေစာႀကီးထ သူ႔သူငယ္ခ်င္း ကိုေဝလနဲ႔ ပဲခူးကို သြားၿပီး ကိုယ္တုိ႔ ရထားႀကီးအလာ ပဲခူးဘူတာမွာ ေစာင္႔ရတယ္။
ဝတၳဳေတြထဲမွာလို ႏွင္းေတြ ေဝေနတုန္း ရထားႀကီးအလာ ေမွ်ာ္ရတာေတြဘာေတြ မဟုတ္ပါဘူး။ Field ဆင္းတဲ႔အခ်ိန္ ေႏြေခါင္ေခါင္ April ဆိုေတာ႔ ပူလိုက္ အိုက္လိုက္တာ လြန္ပါေရာ ဆိုသလိုပါ။ ျဖစ္ခ်င္းျဖစ္ ေျမႀကီးကေနေတာင္ အပူခိုးေတြ ထ ေနသလိုပဲ။
ပဲခူး ဘူတာဆိုက္တာ အလြန္ဆုံး ၁၀မိနစ္ေပါ႔။ ကိုယ္က ရထားေပၚက ျပဴတင္းေပါက္ေဘးမွာ။ သူက ရထားေအာက္က။ ျပဳံးရင္း စကားေျပာၾကတာပါ။ သူ႔အေနာက္မွာ ကိုယ္တို႔အတန္းက ေယာက်ာၤးေလး သူငယ္ခ်င္းေတြက သူမသိေအာင္ တန္းစီၿပီး အေလးျပဳၾကေသးတယ္။ ရန္ကုန္ကေန ပဲခူးထိ လိုက္ႏွဳတ္ဆက္လို႔ တဲ႔။
သူက မုန္႔ေတြ အေအးေတြ စားစရာေတြ အမ်ားႀကီး ဝယ္ၿပီး ေပးလိုက္တာ။ သူငယ္ခ်င္းေတြပါ စားဖို႔ ဆိုၿပီးေတာ႔ေလ။ တကယ္လဲ ကိုယ္စကားငုံ႔ေျပာေနတုန္း သူငယ္ခ်င္းေတြက ေနာက္ကေန အထုပ္ထဲက စားစရာဟင္းေတြ အကုန္ ႏွိဳက္ထားလိုက္တယ္။ Field ထဲေရာက္ေတာ႔ ဟင္းမေကာင္းတိုင္း သူတို႔ ပါလာ ဝယ္လာတဲ႔ စားစရာေတြ ကိုယ္႔ကို မွ်ေကၽြးသလိုလိုနဲ႔ ေကၽြးေတာ႔ ကိုယ္႔မွာ ေက်းဇူးေတြမ်ား တင္လို႔။ ခရီးကျပန္လာမွ ကိုယ္႔ပစၥည္းနဲ႔ ကိုယ္႔ကို ျပန္ေကၽြးေနမွန္း သိတယ္။
Field ဆင္းတဲ႔ ၂၃ရက္တာကာလမွာ ကိုယ္႔ဆီကို စာအေစာင္ ၂၁ေစာင္ သူ႔ဆီက လာတာလဲ ထည္႔ မွတ္တမ္းတင္ရမွာေပါ႔ေလ။ အဲဒီတုန္းကေတာ႔ သူက တေန႔တေစာင္ ေရးတာပါ။ စာကလဲ ခ်စ္ေၾကာင္း ႀကိဳက္ေၾကာင္းမပါ ရုိးရုိးပါ။ ရန္ကုန္သၾကၤန္မွာ သူတို႔သူငယ္ခ်င္းေတြ ကားစုတ္ႀကီးကို ေဆးမွဳတ္ၿပီး ေရပက္ခံထြက္ဖို႔ ၾကံစည္ၾကတာေတြ ေရးထားတာ။
ရုိးရုိးရွင္းရွင္းနဲ႔ ဖတ္လို႔ေကာင္းလို႔ ကိုယ္႔သူငယ္ခ်င္းေတြလဲ ယူဖတ္ၾကတယ္။ ကိုယ္တို႔ ေနရတာ ေတာထဲ ေတာင္ထဲမွာဆိုေတာ႔ ျမိဳ႔အေငြ႔အသက္ေလးေတြကို လြမ္းတာလဲ ပါမွာေပါ႔။ ကိုယ္႔သူငယ္ခ်င္း စဝတကေတာ႔ ညညဆိုရင္ ကိုေက်ာ္ဝဏၰစာေတြ ဖတ္ရင္း မ်က္ႏွာေပၚ စာေလးတင္ၿပီး အိပ္တတ္တယ္။ ကိုယ္လုပ္ရမွာေတြ သူတို႔ခ်ည္း လုပ္ေနၾကတာပါေလ။
ဒါနဲ႔ ေက်ာင္းၿပီးလို႔ ေရၾကည္ရာ ျမက္ႏုရာ အလုပ္သြားလုပ္ေတာ႔ ခြဲေနၾကရေသးတယ္။ မဂၤလာေဆာင္ဖို႔ သူပိုက္ဆံစုတယ္။ ေနာက္မွ လူႀကီးေတြထံ ခြင္႔ေတာင္းၿပီး လက္ထပ္ၾကတယ္။ မဂၤလာေဆာင္မယ္ဆိုေတာ႔ ကိုယ္က မဂၤလာဦးအလွဴလုပ္ခ်င္တာမို႔ စကားဝါလမ္းက မင္းကြန္း တိပိဋက မွာ ဆြမ္းေကၽြးတယ္။
ဖိတ္စာမွာ အေဖက ကဗ်ာစပ္၊ ကိုေအာ္ပီက်ယ္က ကာတြန္းဆြဲၿပီး ကိုစိုးဝင္းျငိမ္းက ဒီဇိုင္းလုပ္တယ္။ အေဖ႔မိတ္ေဆြေတြေရာ ကိုယ္တို႔ မိတ္ေဆြေတြေရာ ေလွ်ာက္ဖိတ္လိုက္တာ လာတဲ႔မိတ္ေဆြေပါင္း ၁၇၀၀ ေက်ာ္ပါတယ္။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ ရွိရွိသမွ် အခန္းေတြ အကုန္ဖြင္႔ၿပီး လူေတြကို ဧည္႔ခံထားရတယ္။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းလဲ တခါတည္း လက္လန္ သြားတယ္။ ဆရာေတာ္ႀကီးက အေဖ႔ငယ္သူငယ္ခ်င္း ျဖစ္ေနလို႔ ေတာ္ေသးတာေပါ႔။
ဧည္႔ခံတဲ႔ ေထာပတ္ထမင္းလဲ မေလာက္ငေတာ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြ ဒံေပါက္ေတြ ေျပးဝယ္ၾက၊ ေရခဲမုန္႔ေတြ ကုန္သြားေတာ႔ ျမိဳ႔ထဲေျပး ပုံးလိုက္ဆြဲလာၾက။ တခ်ိဳ႔လဲ လာသာလာရ၊ လက္သာဖြဲ႔ရ၊ ဘာမွ မစားသြားရတဲ႔သူလဲ ရွိေသးတာ။ သူ႔သူငယ္ခ်င္းတခ်ိဳ႔ကေတာ႔ ကူလုပ္ရတာ ဖတ္ဖတ္ေမာၿပီး ဘာမွကို မစားလိုက္ရလို႔ လမ္းေဘးျဖတ္သြားတဲ႔ ေရခဲေခ်ာင္းသည္ကို ဝယ္ၿပီး ေရခဲေခ်ာင္းစုပ္ေနၾကတယ္။
အဲဒီကတည္းက ႏွစ္ေယာက္ တဘဝ ထူေထာင္လိုက္တာ ဒီေန႔ဆို ၁၃ႏွစ္ ျပည္႔ၿပီေလ။ တႏွစ္ျပည္႔တုိင္း မိတ္ေဆြေတြကို သူက သူ႔သည္းခံႏိုင္စြမ္းကို မွတ္ေက်ာက္တင္ ေနသလိုလို ေျပာေနတာပါ။ တကယ္က ကိုယ္ကလဲ နံမည္ေျပာင္းဖို႔ စဥ္းစားေနတာပါ။ ကိုယ္႔ကို ဘေလာ႔ဂ္ သူငယ္ခ်င္းေတြေပးထားတဲ႔ လွထုံ ဆိုတဲ႔ နံမည္မွာ ခႏီၱလွထုံ လို႔ တိုးမွည္႔မလို႔ပါေလ။
ကိုယ္က ဆယ္တန္းစာေမးပြဲ ေျဖၿပီး ေက်ာင္းႀကီးပိတ္ေတာ႔ အားအားရွိ အိမ္ရဲ႔ ေခ်ာင္တေခ်ာင္ေခ်ာင္မွာ စာအုပ္တအုပ္ဖတ္ၿပီး ေနတာကိုး။ အေဖ႔ကို လက္ေဆာင္ ေပးထားတဲ႔ ရွဳမဝ မဂၢဇင္းေတြ၊ ေပဖူးလႊာ မဂၢဇင္းေတြရယ္ အမအႀကီးဆုံး မစံ က တကၠသိုလ္ စာၾကည္႔တိုက္က အျမဲငွားလာေပးတဲ႔ ဝတၳဳတို ရွည္ေတြ ဖတ္ၿပီး စာေရးၾကည္႔ခ်င္စိတ္ ျဖစ္လာလို႔ ဟိုတစ ဒီတစ စာစ ေရးစ ျပဳေနတဲ႔ အခ်ိန္ေပါ႔ေလ။
အေဖ႔မိတ္ေဆြေတြလာရင္ စာေရးတဲ႔သမီးေလးက ဘယ္သူေလးတုန္း ျပပါအုံးဆရာ ဘာညာ ေျပာရင္ ကိုယ္က ေခ်ာင္ထဲမွာ ေခြေခါက္ေနရာက ထြက္ထြက္ၿပီး ျပံဳးျပရတာ။ ေခ်ာင္တိုးထားလို႔ စကပ္မွာလဲ ဖုံေတြလူးလို႔။ ေအာ္ သမီးေလးက အေမတူေလးပဲ၊ အေခ်ာေလးပါလား (ဒါကေတာ႔ ကိုယ္႔ဖာသာကိုယ္ ျဖည္႔ထည္႔လိုက္တာပါ) ဆိုရင္ ကိုယ္႔မွာ ၾကည္ႏူးလို႔။
အဲဒီေတာ႔ တကၠသုိလ္ တတိယႏွစ္ေရာက္တဲ႔အခ်ိန္မွာ ကိုယ္က စာေရးတဲ႔ အသိုင္းအဝိုင္းနဲ႔ ခင္ခင္မင္မင္ ျဖစ္ေနၿပီ။ စာေရးဆရာမ ဆိုသူေတြနဲ႔ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္ေနၿပီ။ တေန႔ေတာ႔ ပရယ္တီကယ္လုပ္ဖို႔ Main ထဲအလာမွာ စာေရးတဲ႔ အမလိုခင္ေနတဲ႔ မခက္မာနဲ႔ ေတြ႔တယ္။
အမက ခ်ိဳသင္းကိုေတြ႔တာနဲ႔ အေတာ္ပဲ တဲ႔။ မိတ္ဆက္ေပးခ်င္လို႔ တဲ႔။ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားေတြခ်ည္း စုၿပီး မဂၢဇင္းတအုပ္လုပ္မလို႔ တဲ႔။ (အဲဒီႏွစ္က ရန္ကုန္ ႏွစ္လည္ မဂၢဇင္း လုပ္ခြင္႔ ပိတ္ထားတယ္ေလ)။ စာအုပ္ နံမည္က ကံ႔ေကာ္လိွဳင္း တဲ႔။ အဲဒီစာအုပ္လုပ္မဲ႔အကိုႀကီးေတြက ခ်ိဳသင္းဆီက စာမူေတာင္းခ်င္လို႔ ေျပာေနတာ တဲ႔။
ဒါနဲ႔ ကိုယ္ရယ္၊ မိေခ်ာရယ္၊ ႏိုင္ႏိုင္ရယ္၊ စဝတရယ္ မခက္မာ ေခၚတဲ႔ ေတာင္ငူေဆာင္ ေရွ႔က ေတာင္ပိႏၷဲပင္ေအာက္က ကင္တင္း ကို လိုက္သြားၾကတယ္။ ထိုင္ေနၾကတာက မိန္းကေလး တဝိုင္း၊ ေယာက်ာၤးေလး တဝိုင္း။ ကိုယ္တို႔လာေတာ႔ ခုံေတြ ဆြဲယူၿပီး ေယာကၤ်ားေလးဝိုင္းမွာ ျဖည္႔ထိုင္ၾကရတယ္။
ထိုင္ေနတဲ႔ ဝိုင္းထဲမွာ ဆံပင္အရွည္ႀကီး စည္းထားၿပီး ျပဳံးျပံဳး ျပံဳးျပံဳးနဲ႔ ထိုင္ေနတာ ကိုေဝလ တဲ႔။ မ်က္မွန္အႀကီးႀကီးနဲ႔ ဆံပင္ အရွည္ ေကာက္ေကာက္ နဲ႔တေယာက္က ကိုေမာင္ေမာင္ေထြး တဲ႔။ အရပ္ႀကီးက မိုးထိုးေနတဲ႔ ပုဆိုးတိုတို တက္ဝတ္ထားတဲ႔ တေယာက္က ကိုသက္ဇင္ တဲ႔။ ေနာက္တေယာက္ က ပိန္ပိန္ပါးပါး အသားျဖဴျဖဴ၊ သူက ကိုေက်ာ္ဝဏၰ တဲ႔။ သူ႔ကိုေတာ႔ ေနာင္က်ရင္ တသက္လုံး 24/7 (၂၄နာရီ ၇ ရက္) ေတြ႔ရမဲ႔သူလို႔ ဘယ္သိခဲ႔ပါ႔မလဲ။
သူတို႔က စာအုပ္လုပ္ဖို႔ ႀကိဳးစားေနတဲ႔သူေတြေပါ႔။ သူတို႔မွာ ရွိတဲ႔ ပိုက္ဆံေလးေတြ ေအာ မွာ တဲ႔။ ဘယ္သူ႔ဆီကစာမူေတြေတာ႔ ရၿပီ၊ ဘယ္သူေတြက ပုံဆြဲမယ္ ဆိုတာေတြ ေျပာေသးတယ္။ ေဆးေက်ာင္းက သူတို႔သူငယ္ခ်င္းေတြလဲ စာအုပ္လုပ္ၾကတာ ဆရာဦးတင္မိုး ကဗ်ာေတာင္ စိစစ္ေရးက အဆုတ္ခံရေသးတယ္ လို႔ သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြက ေျပာတယ္ တဲ႔။
ဒါနဲ႔ ကိုယ္လဲ စဥ္းစားတယ္။ အေဖ မဂၢဇင္းေတြကို ကဗ်ာေပးရင္ ကိုယ္က လက္ေရးလွေတာ႔ ကိုယ္ပဲ စာအုပ္ထဲက အေဖေပးခ်င္တဲ႔ ကဗ်ာကို ကူးေပးလိုက္ရတာပါ။ ဒါေၾကာင္႔ ဘယ္ကဗ်ာ ဘယ္သူ႔ကို ေပးတယ္ဆိုတာ ကိုယ္သိေနတာ။ အခု ေဆးေက်ာင္းကို ဒီႏွစ္အတြက္ ကဗ်ာ မေပးရေသးဘူး။ အခု ဟိုပိန္ပိန္နဲ႔တေယာက္ကေျပာေနတာ အေဖ႔ ကဗ်ာ အဆုတ္ခံရတယ္ ဆိုပါလား။ တခုခုေတာ႔ မွားေနၿပီထင္တယ္ေပါ႔။
ကိုယ္လဲ မခက္မာကို သူတို႔ ခ်ိဳသင္းကို အေဖ႔သမီးမွန္း မသိဘူးထင္တယ္ေနာ္ အမ။ အေဖ႔ ကဗ်ာ အဆုတ္မခံရပါဘူးလို႔ တိုးတိုး ေျပာလိုက္တယ္။ မခက္မာကလဲ သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြ ေလွ်ာက္ေျပာေနၾကတာ လြန္ကုန္မွာစိုးလို႔ ထင္ပါရဲ႔။ ခ်ိဳသင္းက ဆရာတင္မိုး သမီးေနာ္ ဆိုၿပီး သတိေပးသလိုလိုနဲ႔ တုံးတိႀကီး ေျပာခ်လိုက္တယ္။ သမီးေရွ႔မွာ အေဖ႔အေၾကာင္းေတြ လာရႊီးလို႔ မရဘူးေလ။
တကယ္ေတာ႔ သူတို႔က မိုးခ်ိဳသင္းဆိုတာလဲ မသိဘူး။ ဖတ္လဲ မဖတ္ဖူးဘူး။ ၾကားဖူးသလိုလိုေတာ႔ ရွိတာမို႔ အသက္ ၄၀တန္း အမ်ိဳးသမီးတေယာက္လို႔ အစက ထင္တာတဲ႔။ အခု ေတြ႔လိုက္ေတာ႔ ခၽြတ္တားေလး။ ရုပ္က ေခြးစုတ္ဖြားေလးလိုလို ျဖစ္ေနလို႔ အံ႔ၾသေနတာ တဲ႔။ ေနာက္မွ ျပန္ေျပာျပတယ္။ ပုံေဖာ္ပုံကလဲ ေခြးစုတ္ဖြားဆိုေတာ႔ သိပ္ေတာ႔ မနိပ္လွဘူး။ ဒါေပမဲ႔ ကိုယ္ကလဲ ေခြးေလးေတြ ခ်စ္ေတာ႔ ရွိေစေတာ႔ ေပါ႔။
အဲဒီကစ လို႔ ကိုယ္လဲ သင္ေနတဲ႔ Geology အျပင္ လူငယ္ေတြ ေျပာေျပာေနတဲ႔ “သူနဲ႔ေတာ႔ chemistry ရွိတယ္”ဆိုတာလို Chemistry ပါ ေရာသင္လိုက္ေတာ႔တာပါပဲေလ။
သူ႔ကို ဘူမိက ကိုယ္႔ဆရာ ဆရာမေတြက ကိုယ္႔ကို ခ်စ္ခင္သလိုပဲ ခင္ၾကတယ္။ ေနာက္ဆုံးႏွစ္ Field ဆင္းေတာ႔ ရန္ကုန္ဘူတာႀကီးကို သူက လိုက္ပို႔ခ်င္တာ ကိုယ္႔အမက ဘူတာထိ လိုက္ပို႔မယ္ဆိုေတာ႔ သူလဲ သိသာသိေစ၊ မျမင္ေစနဲ႔ ဆိုသလို ၾကံရတယ္။ ဒါနဲ႔ မနက္အေစာႀကီးထ သူ႔သူငယ္ခ်င္း ကိုေဝလနဲ႔ ပဲခူးကို သြားၿပီး ကိုယ္တုိ႔ ရထားႀကီးအလာ ပဲခူးဘူတာမွာ ေစာင္႔ရတယ္။
ဝတၳဳေတြထဲမွာလို ႏွင္းေတြ ေဝေနတုန္း ရထားႀကီးအလာ ေမွ်ာ္ရတာေတြဘာေတြ မဟုတ္ပါဘူး။ Field ဆင္းတဲ႔အခ်ိန္ ေႏြေခါင္ေခါင္ April ဆိုေတာ႔ ပူလိုက္ အိုက္လိုက္တာ လြန္ပါေရာ ဆိုသလိုပါ။ ျဖစ္ခ်င္းျဖစ္ ေျမႀကီးကေနေတာင္ အပူခိုးေတြ ထ ေနသလိုပဲ။
ပဲခူး ဘူတာဆိုက္တာ အလြန္ဆုံး ၁၀မိနစ္ေပါ႔။ ကိုယ္က ရထားေပၚက ျပဴတင္းေပါက္ေဘးမွာ။ သူက ရထားေအာက္က။ ျပဳံးရင္း စကားေျပာၾကတာပါ။ သူ႔အေနာက္မွာ ကိုယ္တို႔အတန္းက ေယာက်ာၤးေလး သူငယ္ခ်င္းေတြက သူမသိေအာင္ တန္းစီၿပီး အေလးျပဳၾကေသးတယ္။ ရန္ကုန္ကေန ပဲခူးထိ လိုက္ႏွဳတ္ဆက္လို႔ တဲ႔။
သူက မုန္႔ေတြ အေအးေတြ စားစရာေတြ အမ်ားႀကီး ဝယ္ၿပီး ေပးလိုက္တာ။ သူငယ္ခ်င္းေတြပါ စားဖို႔ ဆိုၿပီးေတာ႔ေလ။ တကယ္လဲ ကိုယ္စကားငုံ႔ေျပာေနတုန္း သူငယ္ခ်င္းေတြက ေနာက္ကေန အထုပ္ထဲက စားစရာဟင္းေတြ အကုန္ ႏွိဳက္ထားလိုက္တယ္။ Field ထဲေရာက္ေတာ႔ ဟင္းမေကာင္းတိုင္း သူတို႔ ပါလာ ဝယ္လာတဲ႔ စားစရာေတြ ကိုယ္႔ကို မွ်ေကၽြးသလိုလိုနဲ႔ ေကၽြးေတာ႔ ကိုယ္႔မွာ ေက်းဇူးေတြမ်ား တင္လို႔။ ခရီးကျပန္လာမွ ကိုယ္႔ပစၥည္းနဲ႔ ကိုယ္႔ကို ျပန္ေကၽြးေနမွန္း သိတယ္။
Field ဆင္းတဲ႔ ၂၃ရက္တာကာလမွာ ကိုယ္႔ဆီကို စာအေစာင္ ၂၁ေစာင္ သူ႔ဆီက လာတာလဲ ထည္႔ မွတ္တမ္းတင္ရမွာေပါ႔ေလ။ အဲဒီတုန္းကေတာ႔ သူက တေန႔တေစာင္ ေရးတာပါ။ စာကလဲ ခ်စ္ေၾကာင္း ႀကိဳက္ေၾကာင္းမပါ ရုိးရုိးပါ။ ရန္ကုန္သၾကၤန္မွာ သူတို႔သူငယ္ခ်င္းေတြ ကားစုတ္ႀကီးကို ေဆးမွဳတ္ၿပီး ေရပက္ခံထြက္ဖို႔ ၾကံစည္ၾကတာေတြ ေရးထားတာ။
ရုိးရုိးရွင္းရွင္းနဲ႔ ဖတ္လို႔ေကာင္းလို႔ ကိုယ္႔သူငယ္ခ်င္းေတြလဲ ယူဖတ္ၾကတယ္။ ကိုယ္တို႔ ေနရတာ ေတာထဲ ေတာင္ထဲမွာဆိုေတာ႔ ျမိဳ႔အေငြ႔အသက္ေလးေတြကို လြမ္းတာလဲ ပါမွာေပါ႔။ ကိုယ္႔သူငယ္ခ်င္း စဝတကေတာ႔ ညညဆိုရင္ ကိုေက်ာ္ဝဏၰစာေတြ ဖတ္ရင္း မ်က္ႏွာေပၚ စာေလးတင္ၿပီး အိပ္တတ္တယ္။ ကိုယ္လုပ္ရမွာေတြ သူတို႔ခ်ည္း လုပ္ေနၾကတာပါေလ။
ဒါနဲ႔ ေက်ာင္းၿပီးလို႔ ေရၾကည္ရာ ျမက္ႏုရာ အလုပ္သြားလုပ္ေတာ႔ ခြဲေနၾကရေသးတယ္။ မဂၤလာေဆာင္ဖို႔ သူပိုက္ဆံစုတယ္။ ေနာက္မွ လူႀကီးေတြထံ ခြင္႔ေတာင္းၿပီး လက္ထပ္ၾကတယ္။ မဂၤလာေဆာင္မယ္ဆိုေတာ႔ ကိုယ္က မဂၤလာဦးအလွဴလုပ္ခ်င္တာမို႔ စကားဝါလမ္းက မင္းကြန္း တိပိဋက မွာ ဆြမ္းေကၽြးတယ္။
ဖိတ္စာမွာ အေဖက ကဗ်ာစပ္၊ ကိုေအာ္ပီက်ယ္က ကာတြန္းဆြဲၿပီး ကိုစိုးဝင္းျငိမ္းက ဒီဇိုင္းလုပ္တယ္။ အေဖ႔မိတ္ေဆြေတြေရာ ကိုယ္တို႔ မိတ္ေဆြေတြေရာ ေလွ်ာက္ဖိတ္လိုက္တာ လာတဲ႔မိတ္ေဆြေပါင္း ၁၇၀၀ ေက်ာ္ပါတယ္။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ ရွိရွိသမွ် အခန္းေတြ အကုန္ဖြင္႔ၿပီး လူေတြကို ဧည္႔ခံထားရတယ္။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းလဲ တခါတည္း လက္လန္ သြားတယ္။ ဆရာေတာ္ႀကီးက အေဖ႔ငယ္သူငယ္ခ်င္း ျဖစ္ေနလို႔ ေတာ္ေသးတာေပါ႔။
ဧည္႔ခံတဲ႔ ေထာပတ္ထမင္းလဲ မေလာက္ငေတာ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြ ဒံေပါက္ေတြ ေျပးဝယ္ၾက၊ ေရခဲမုန္႔ေတြ ကုန္သြားေတာ႔ ျမိဳ႔ထဲေျပး ပုံးလိုက္ဆြဲလာၾက။ တခ်ိဳ႔လဲ လာသာလာရ၊ လက္သာဖြဲ႔ရ၊ ဘာမွ မစားသြားရတဲ႔သူလဲ ရွိေသးတာ။ သူ႔သူငယ္ခ်င္းတခ်ိဳ႔ကေတာ႔ ကူလုပ္ရတာ ဖတ္ဖတ္ေမာၿပီး ဘာမွကို မစားလိုက္ရလို႔ လမ္းေဘးျဖတ္သြားတဲ႔ ေရခဲေခ်ာင္းသည္ကို ဝယ္ၿပီး ေရခဲေခ်ာင္းစုပ္ေနၾကတယ္။
အဲဒီကတည္းက ႏွစ္ေယာက္ တဘဝ ထူေထာင္လိုက္တာ ဒီေန႔ဆို ၁၃ႏွစ္ ျပည္႔ၿပီေလ။ တႏွစ္ျပည္႔တုိင္း မိတ္ေဆြေတြကို သူက သူ႔သည္းခံႏိုင္စြမ္းကို မွတ္ေက်ာက္တင္ ေနသလိုလို ေျပာေနတာပါ။ တကယ္က ကိုယ္ကလဲ နံမည္ေျပာင္းဖို႔ စဥ္းစားေနတာပါ။ ကိုယ္႔ကို ဘေလာ႔ဂ္ သူငယ္ခ်င္းေတြေပးထားတဲ႔ လွထုံ ဆိုတဲ႔ နံမည္မွာ ခႏီၱလွထုံ လို႔ တိုးမွည္႔မလို႔ပါေလ။
(မတ္လ ၁ရက္ မဂၤလာ ၁၃ႏွစ္ျပည္႔ အမွတ္တရ)
မိုးခ်ိဳသင္း
64 Comments
