၀လုံးေလးေတြ ၀ိုင္း၀ိုင္းေရး...

စာမေရးတာ ၾကာၿပီ။
ငယ္ငယ္ကေတာ့ ဘာရယ္မဟုတ္ဘူး။ အပီအျပင္စာေရးတယ္လို႔လဲ မဆိုႏိုင္၊ တိုတိုထြာထြာ၊ ဟုိျခစ္ဒီျခစ္ ေရးဖူးၿပီး အိမ္ေထာင္လဲ က်ေရာ၊ စာေရးတဲ႔ဖက္ကို လုံးလုံး မလွည္႔ေတာ့ဘဲ အပ်င္းထူေနတယ္ ဆိုပါေတာ့။ အပ်င္းထူေနတာလဲ သိပ္ေတာ႔ မၾကာပါဘူး၊ ဆယ္စုႏွစ္တခုေလာက္ပဲ ၾကာသြားတယ္။

အဲဒီတုန္းက ကိုယ္႔ဖာသာကိုယ္ စာမေရးျဖစ္တာ ဘာမွ ေထြလီကာလီ မစဥ္းစားမိေပမဲ႔ ေဘးကလူေတြက အတင္း၀ိုင္းစဥ္းစားေနၾကတာ ေတြ႔ရတယ္။ ကိုယ္႔ အိမ္ကလူႀကီး ကို နံပါတ္၁ ထားၿပီး ၀ိုင္းေဆာ္ၾကတာေပါ႔။ 'ဘာျဖစ္လို႔ သူ စာမေရးေတာ့တာလဲ၊ ေယာက်ာၤးက ခြင္႔မျပဳလို႔လား၊ စာေရးတာ မႀကိဳက္ဘူး ထင္တယ္၊ သူ႔မ်က္ႏွာႀကီးကလဲ ရုပ္တည္ႀကီးဆိုေတာ့ ဟုတ္မွာပါ' စသျဖင္႔ေပါ႔။ အသားလြတ္ အတီးခံေနရတယ္ဆိုပါေတာ့။ ကုိယ္ကလဲ ဒါမ်ိဳးဆို ျငိမ္သေလ။ သူ႔အထင္ခံရ မနည္းဘူး ဆိုၿပီး။

အဲဒီေတာ့ သူကလဲ အဲဒီေမးခြန္းေတြနဲ႔ ကိုယ္႔ဖက္လွည္႔လာေတာ့တာေပါ႔။ 'ခ်ိဳသင္းက ဘာလို႔ စာမေရးေတာ့တာလဲ တဲ႔။ အိမ္ေထာင္က်လို႔ ကိုယ္က စာမေရးခိုင္းရေအာင္ ရုပ္ျပစားတဲ႔ မင္းသမီးယူထားတာလဲ မဟုတ္၊ ဘာလို႔ ကိုယ္က တားရမွာလ'ဲ တဲ႔။ ေပါက္ကြဲတာ...ေပါက္ကြဲတာ။ ကိုယ္ကလဲ ဒီေမးခြန္းေလာက္ေတာ့ အေပ်ာ႔ေပါ႔။ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ေတာင္ မသိတာ၊ ေျဖကို မေနဘူး။ ေအးေရာ။

အခု ဘေလာ႔ဂ္လုပ္ေတာ့ စာကေရးရၿပီ။ စာေရးရတာကို လက္ေၾကာမတင္းေတာ့ ပ်ားအုံတုတ္နဲ႔ထိုးတာမ်ိဳး တို႔ ဘာတို႔လဲ လုပ္ၿပီးၿပီ။ ဘေလာ႔ဂ္ဆိုတာ ကိုယ္႔ဒိုင္ယာရီေလးလုိ ျဖစ္ေနတာမို႔ ေဘာင္မရွိလို႔ လြတ္လပ္တာတခုေတာ့ အင္မတန္စိတ္ခ်မ္းသာရပါတယ္။ ဒါေပမဲ႔ အဖြားလူထုေဒၚအမာေျပာဖူးသလို စာေရးတယ္ဆိုတာ ေရကူးသလိုပဲ၊ အျမဲေရးေနမွ တဲ႔။ မကူးရင္ နစ္သြားတတ္တယ္တဲ႔။ ဘာေလးျဖစ္ျဖစ္ ေရးေနမွ မွတ္တမ္းေလးလဲက်န္၊ စိတ္ေလးလဲ ခ်မ္းသာ သတဲ႔။

အဲဒီေတာ့ ညေန ရုံးအျပန္ ထမင္းဟင္းခ်က္၊စားေသာက္ၿပီးရင္ စာေရးဖို႔ ဟုိလိုလိုဒီလိုလို လုပ္ေနရတယ္။ အလုပ္ေတြပဲ မ်ားေနသလိုလို၊ စိတ္ပဲ မၾကည္လင္သလိုလုိ၊ ဟင္းကပဲ မက်က္ႏိုင္လို႔ ေစာင္႔ေနရသလိုလို လုပ္ေနရတယ္။ အိမ္ကလူႀကီးကလဲ မလွမ္းမကမ္းက အကဲခတ္ေနတယ္။

ဒါနဲ႔ ဒီေန႔ေတာ့ အေဖ႔ကဗ်ာေလးတင္အုံးမွ ဆိုၿပီး တေယာက္တည္း ေရရြတ္သလိုုလို ေျပာၿပီး၊ စာရြက္ေတြ တဖ်တ္ဖ်တ္လွန္တယ္ေလ။ အဲဒီမွာ ကဗ်ာတပုဒ္က ကိုယ္႔စိတ္နဲ႔ေတြ႔ၿပီး သေဘာက်တာနဲ႔ တင္လိုက္ပါတယ္။ အေဖက ဒီကဗ်ာေရးတုန္းက အသက္ ၇၀ေက်ာ္ေနၿပီမို႔ အဆုံးသတ္ကေလးက ကိုယ္႔အျဖစ္နဲ႔ ကြဲလြဲပါတယ္။ ဒါကိုေတာ့ အေသအခ်ာ သတိခ်ပ္ေစခ်င္ပါတယ္။ ကဗ်ာေလးက ဒီလိုပါ။

၀လုံးေရးတဲ႔ ကဗ်ာဆရာ

ညတညမွာေပါ႔
အိပ္မရတာနဲ႔ ထၿပီး ကဗ်ာေရးတယ္။
၀လုံး..၀လုံး..၀လုံး..၀လုံး
အခ်ိန္ေတြ ျပဳန္းကုန္တာေပါ႔။

‘ခုနစ္ဆယ္ေက်ာ္ ကဗ်ာဆရာႀကီးက
ေတာက္တီးေတာက္တဲ႔ ၀လုံးေတြေရးသတဲ႔’ လို႔
မဲ႔ရြဲ ႔ေျပာေတာ့ …
‘ေဟာဗ်ာ.. အဲဒါေလးနက္လွစြာ
ဘ၀အဘိဓမၼာေလဗ်ာ…
၀လုံးမဟုတ္၊ သုညေတြပါ’ တဲ႔။
‘ဘ၀ရဲ ႔ အကာျပဲ႔ျပဲ႔
အႏွစ္မဲ႔ပုံကို ထင္ဟပ္ၿပီး
ကဗ်ာစပ္တာပါဗ်ာ’ တဲ႔။

ျဖစ္ရေလ
အေျဖလွေအာင္ ေျဖမွေျဖတတ္ပေလ…
အဲဒါေတြဟာ သူငယ္ျပန္တာ ကိုယ္႔လူေရ..။

တင္မိုး
၂၄၊ ၂၊ ၂၀၀၄

ကိုယ္လဲ ညညက် ၀လုံးေတြပဲ ေရးေနရရင္ ေကာင္းမလား။ ???

မိုးခ်ိဳသင္း