ၿပီးခဲ႔တဲ႔ႏွစ္ပတ္ေက်ာ္ေလာက္က အိမ္ကိုလာတဲ႔စာေတြထဲမွာ စာတေစာင္က ကိုယ္႔ အိမ္ တယ္လီဖုန္းလိုင္းအတြက္ စာခ်ဳပ္အသစ္ လက္မွတ္ထိုးဖို႔ စာပို႔လာပါတယ္။ ကိုယ္လက္ရွိအိမ္မွာ သုံးေနတာက အေဖ႔နံမည္နဲ႔လုပ္ထားတဲ႔ ဖုန္းျဖစ္လို႔ သူတို႔ေတြက လူႀကီးႏွဳန္းထား (senior rate) နဲ႔ ေစ်းသက္သက္သာသာ ေပးထားတာ၊ တလ ကို ၅က်ပ္ေလာက္ပဲ က်ပါတယ္။
အဲဒါကို အခု စာခ်ဳပ္သက္တမ္းတိုးမယ္ဆိုၿပီး စာရြက္္မွာ အေဖ႔ကို လက္မွတ္ထိုးေပးဖို႔ စာပို႔လာတာပါ။ အေဖမရွိေတာ႔လို႔ အေဖ႔လက္မွတ္ ညာၿပီး မထိုးခ်င္ေတာ႔ သက္တမ္းမတိုးဘဲ ေနလိုက္တာ bill လာေတာ႔ ဖုန္းေခၚခ မပါေသး၊ basic ကိုက ၄၈က်ပ္ တန္းျဖစ္သြားတယ္။ ကိုယ္တို႔ကလဲ cell ဖုန္းပဲ သုံးၿပီး အိမ္ဖုန္းကို သုံးခဲေတာ႔ ႏွစ္ေယာက္သား ၀ိတ္ေလွ်ာ႔မယ္လို႔ စဥ္းစားၾကၿပီး ေစ်းသက္သာတဲ႔ plan ကို လိုက္ရွာပါတယ္။ အဲဒီမွာ T Mobile က တလကို ၁၀ ပဲေပး၊ တႏိုင္ငံလုံး ေခၚခ်င္သေလာက္ေခၚ၊ အခ်ိန္လဲ limit မထားဘူးဆိုတဲ႔ plan ကို ေရြးလိုက္ၾကတယ္။
အဲဒီ ဖုန္းလိုင္းေျပာင္းကတည္းက ကိုယ္႔မွာ တထိတ္ထိတ္နဲ႔ ေနေနတာ၊ ဘယ္အခ်ိန္မ်ား ငါ႔ အင္တာနက္ေလး ျပတ္သြားမလဲ ဆိုၿပီးေတာ႔ေလ။ ဒီလို ေခတ္မီနည္းပညာေတြနဲ႔ကလဲ ဘာမွကို မသိ၊ မဆိုင္ေရးခ် မဆိုင္ဆိုေတာ႔ သူလုပ္တာ၊ တပ္တာ ဆင္တာေတြကို ဘာမွလဲ အထြန္႔မတက္ရဲဘဲ၊ ေဘးကေန အရိပ္တၾကည္႔ၾကည္႔ လုပ္ေနရတာ။
ထင္တဲ႔အတိုင္းပါပဲ။ သူလဲ ေခၽြးတလုံးလုံးနဲ႔ အကုန္ တပ္ၿပီး ဆင္ၿပီးသြားတဲ႔အခါမွာ ကိုယ္႔ကို လွမ္းေျပာပါတယ္၊ ခ်ိဳသင္းေရ ကိုယ္တို႔ အင္တာနက္ေတာ႔ ျပတ္သြားၿပီေဟ႔ တဲ႔။ တကယ္႔ကို အားရွိစရာ ေအာင္ျမင္တဲ႔ အသံမ်ိဳးနဲ႔ပါ။
ကိုယ္လဲ ဘေလာ႔ဂ္ဆိုတာႀကီးကို အစြဲႀကီး စြဲမိၿပီရွင္ ျဖစ္ေနေတာ႔ကာ နည္းနည္းေတာ႔ ကသိကေအာင္႔ ျဖစ္သြားတာေပါ႔။ သူလဲ သူတပ္ထားတာ မွန္ရဲ႔လားလို႔ ဖုန္းေတြဘာေတြ ဆက္ေတာ႔လဲ မွန္သားပဲ တဲ႔။ ၾကာေတာ႔ ဟုိဖက္က technician ေတြပါ လက္ေျမွာက္သြားတယ္။
ကိုယ္တို႔ အင္တာနက္လိုင္းကလဲ ဖုန္းလိုင္းနဲ႔ ခ်ိတ္ထားတာမဟုတ္ေတာ႔ ဟုိဟာတပ္တာ ဒီဟာက ဘာကိစၥ ျပတ္ရတာတုန္းေပါ႔။ သိုင္း၀တၳဳေတြထဲကလို မည္သို႔ မည္ပုံ လုပ္လိုက္သည္ မသိ ဆိုတာလိုမ်ိဳးေပါ႔။ ေလာေလာဆယ္ေတာ႔ လိုင္းျပတ္သြားၿပီေလ။
ကိုယ္လဲ ေဘးနားပြေနတဲ႔ လိုင္းႀကိဳးေတြကို တခုဆြဲထုတ္လာလိုက္၊ ဒါတပ္ဖို႔ လိုေနတာမ်ားလားမသိ လုိ႔ လွမ္းေမးလိုက္၊ မဲမဲ ဗူးေလးတခုျပၿပီး ဒါမ်ားလား လို႔ ေမးလိုက္၊ ရွိသမွ် ပလပ္ေခါင္းေတြ တေထြးႀကီးသယ္လာလိုက္၊ ဟုိက ေခါင္းခါျပလိုက္ေတာ႔ ျပန္သယ္သြားလိုက္နဲ႔ေပါ႔။ ကူသလိုလိုနဲ႔ ရွဳပ္ေနတယ္ ဆိုပါေတာ႔။
ဒါနဲ႔ သူလဲ ကိုယ္႔ဖာသာ စာေရးေနစမ္းပါဆိုၿပီး ေမာင္းထုတ္လိုက္လို႔ ထမင္းစားခန္းမွာ ကိုယ္႔ note book ေလးနဲ႔ ဟုိေရး ဒီေရး ေရးေနရင္းလဲ ဒါကိုပဲ စိတ္ေရာက္တယ္။
ဒီဘေလာ႔ဂ္ေလး စ လုပ္မိကတည္းက မိတ္ေဆြေတြနဲ႔ ဘေလာ႔ဂ္ထဲမွာ ဆုံဖို႔အေရး ႀကိဳးစားလိုက္ရတာ ဖတ္သီဖတ္သီ ျဖစ္တယ္ဆိုတာ ဒါမ်ိဳးထင္တယ္ လို႔ ကိုယ္႔ဖာသာကိုယ္ ေတြးမိေသးတယ္။
မနက္ဆိုရင္ အလုပ္သြား၊ အလုပ္ထဲမွာ စာရင္းေတြနဲ႔ နပန္းလုံး၊ ညေန ၅နာရီထိုးရင္ ကိုယ္ေပၚမွာ ပိေနတဲ႔ အလုပ္ေတြအကုန္လုံး ခါခ်ခဲ႔ၿပီး ျမန္ျမန္ပဲ ဘိုင္႔ဘိုင္ လုပ္လိုက္တယ္။ အိမ္ေရာက္ေတာ႔ ၆နာရီ ထိုးၿပီ။ အိမ္ကို ေရာက္တာနဲ႔ မီးဖိုေခ်ာင္ကို တန္း၀င္တယ္။ ညေန ထမင္းစားဖို႔ စ ၿပီး ခ်က္ရ ျပဳတ္ရတယ္။
ရွိသမွ် အသားေတြ အရြက္ေတြကို ၀ုန္းဒိုင္း ၀ုန္းဒုိင္းနဲ႔ ခုတ္ျဖတ္ၿပီးသကာလ တခါတည္း အိုးထဲကို ပစ္ထည္႔လိုက္တယ္။ ပစ္ထည္႔ေရာေမႊ ဆိုတဲ႔ ဟင္း တခြက္ ရေရာ။ ဟင္းခ်ိဳ ကို ခ်က္ေတာ႔လဲ ဘယ္လိုခ်က္ခ်က္ အေရာင္မတက္ဘူး။ မွန္ဟင္းခ်ိဳ လို႔ နံမည္ေပးရမလိုလို၊ ေရဟင္းခ်ိဳ လို႔ နံမည္ေပးရမလိုလို ျဖစ္ေနတယ္။ ကိုယ္႔ဟင္းေတြက အျမင္မလွဘူး၊ ကိုယ္႔လိုပဲ။ ရုပ္မလွေပမဲ႔ စိတ္လွတယ္ဆိုသလို အျမင္မလွေပမဲ႔ အရသာ ရွိပါတယ္ လို႔ သူ႔ကို ေန႔တုိင္းေလာက္နီးနီး ေျပာလဲ ေျပာ ထည္႔လဲ ထည္႔ေပးၿပီး ျမန္ျမန္ပဲ ခူးခပ္ ေကၽြးလိုက္တယ္။
ၿပီးေတာ႔ ေရမိုးခ်ိဳး ေဆးထိုး၊ ေဆးေသာက္လုပ္ၿပီး ကြန္ပ်ဴတာေရွ႔ စ ထိုင္တဲ႔ အခ်ိန္က ည ၉နာရီ ထိုးၿပီးၿပီ။ အရင္တုန္းက ဒီအခ်ိန္ဆိုရင္ တီဗီေရွ႔မွာ CSI Miami ေမာ႔ေနတဲ႔ အခ်ိန္ေပါ႔။ အခုေတာ႔ ကိုယ္သေဘာက်တဲ႔ ရုပ္ဆိုးဆိုး CSI မင္းသားႀကီးကိုလဲ မၾကည္႔ႏိုင္၊ ကြန္ပ်ဴတာနဲ႔ မ်က္ႏွာအပ္ထားၿပီး ျပံဳးျပံဳး ျပံဳးျပံဳး လုပ္ေနတယ္။
သတင္းေတြ အရင္ဖတ္၊ ေနာက္ ကိုယ္သြားတတ္တဲ႔ ဘေလာ႔ဂ္ေလးေတြ ေလွ်ာက္လည္ၿပီး စာဖတ္လိုက္၊ ႏွဳတ္ဆက္လိုက္၊ ကြန္မန္႔ေလးေတြ ၀င္ေရးလိုက္္။ ၿပီးမွ ကိုယ္႔ဘေလာ႔ဂ္အတြက္ စာ တိုတိုနန္႔နန္႔ေလးေတြ ေလွ်ာက္ေရး၊ ေနာက္ ပို႔စ္တင္မယ္ ဆိုေတာ႔ ထုံးစံအတိုင္း စာေခါက္မယ္ႀကိဳးစားျပန္ေတာ႔ အျပန္႔လိုက္ႀကီးပဲ တက္သြားျပန္ပါေရာ။ ဒါနဲ႔ ျပန္ edit လုပ္ျပန္ေတာ႔ စာလုံးပိစိေလးေတြ ထပ္ေနေအာင္ ေပၚေနျပန္ေရာ။
ကဲ ကဲ အိပ္ခ်င္လွၿပီ၊ ည၁၂နာရီလဲ ထိုးေတာ႔မယ္ ျမန္ျမန္တင္မွ ဆိုၿပီး စာ အျပန္႔လိုက္ပဲ တင္လိုက္တယ္။ ကိုယ္႔စာကလဲ တိုတာပဲ၊ ေခါက္စရာ လဲ မလိုပါဘူးလို႔လဲ ကုိယ္႔ဖာသာ အားေပးလိုက္တယ္။ မနက္ ရုံးသြားရအုံးမွာမို႔ ၁၂ နာရီ မေက်ာ္ေစဘဲ အိပ္ႏိုင္ေအာင္လဲ ႀကိဳးစားရတယ္။
ဘေလာ႔ဂ္လုပ္တာ ၁လ နီးပါးရွိၿပီ။ စာေရးခ်င္စိတ္ ရွိေနတုန္းေလးမို႔ ေရးေနတာ။ မေရးခ်င္ရင္ေတာ႔ မေရးေတာ႔ဘူး။ အခုေတာ႔ ဘေလာ႔ဂ္စြဲတယ္ပဲ ဆိုဆို၊ ဘေလာ႔ဂ္ကိုက္တယ္ပဲ ေျပာေျပာ၊ ဘေလာ႔ဂ္ပိုး ထ တယ္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ဘေလာ႔ဂ္ဆိုတာႀကီးက ၀င္ပူးေနတာေတာ႔ အမွန္ပဲ။
အခု ဒီစာကို ပို႔စ္တင္ဖို႔ အင္တာနက္ မရရင္လဲ စတားဘက္စ္ ေကာ္ဖီဆိုင္မွာ ေကာ္ဖီေသာက္ရင္း အင္တာနက္ သုံးလို႔ရတာမို႔ ညႀကီး မိုးခ်ဳပ္္ ေကာ္ဖီဆိုင္ သြားထိုင္ဖို႔ စဥ္းစားေနေသးတာ။ ေျပာရရင္ေတာ႔ ဘေလာ႔ဂ္ ေရာဂါ တိုးလာတယ္ပဲ ဆိုရမွာေပါ႔ေလ။
အဲဒါကို အခု စာခ်ဳပ္သက္တမ္းတိုးမယ္ဆိုၿပီး စာရြက္္မွာ အေဖ႔ကို လက္မွတ္ထိုးေပးဖို႔ စာပို႔လာတာပါ။ အေဖမရွိေတာ႔လို႔ အေဖ႔လက္မွတ္ ညာၿပီး မထိုးခ်င္ေတာ႔ သက္တမ္းမတိုးဘဲ ေနလိုက္တာ bill လာေတာ႔ ဖုန္းေခၚခ မပါေသး၊ basic ကိုက ၄၈က်ပ္ တန္းျဖစ္သြားတယ္။ ကိုယ္တို႔ကလဲ cell ဖုန္းပဲ သုံးၿပီး အိမ္ဖုန္းကို သုံးခဲေတာ႔ ႏွစ္ေယာက္သား ၀ိတ္ေလွ်ာ႔မယ္လို႔ စဥ္းစားၾကၿပီး ေစ်းသက္သာတဲ႔ plan ကို လိုက္ရွာပါတယ္။ အဲဒီမွာ T Mobile က တလကို ၁၀ ပဲေပး၊ တႏိုင္ငံလုံး ေခၚခ်င္သေလာက္ေခၚ၊ အခ်ိန္လဲ limit မထားဘူးဆိုတဲ႔ plan ကို ေရြးလိုက္ၾကတယ္။
အဲဒီ ဖုန္းလိုင္းေျပာင္းကတည္းက ကိုယ္႔မွာ တထိတ္ထိတ္နဲ႔ ေနေနတာ၊ ဘယ္အခ်ိန္မ်ား ငါ႔ အင္တာနက္ေလး ျပတ္သြားမလဲ ဆိုၿပီးေတာ႔ေလ။ ဒီလို ေခတ္မီနည္းပညာေတြနဲ႔ကလဲ ဘာမွကို မသိ၊ မဆိုင္ေရးခ် မဆိုင္ဆိုေတာ႔ သူလုပ္တာ၊ တပ္တာ ဆင္တာေတြကို ဘာမွလဲ အထြန္႔မတက္ရဲဘဲ၊ ေဘးကေန အရိပ္တၾကည္႔ၾကည္႔ လုပ္ေနရတာ။
ထင္တဲ႔အတိုင္းပါပဲ။ သူလဲ ေခၽြးတလုံးလုံးနဲ႔ အကုန္ တပ္ၿပီး ဆင္ၿပီးသြားတဲ႔အခါမွာ ကိုယ္႔ကို လွမ္းေျပာပါတယ္၊ ခ်ိဳသင္းေရ ကိုယ္တို႔ အင္တာနက္ေတာ႔ ျပတ္သြားၿပီေဟ႔ တဲ႔။ တကယ္႔ကို အားရွိစရာ ေအာင္ျမင္တဲ႔ အသံမ်ိဳးနဲ႔ပါ။
ကိုယ္လဲ ဘေလာ႔ဂ္ဆိုတာႀကီးကို အစြဲႀကီး စြဲမိၿပီရွင္ ျဖစ္ေနေတာ႔ကာ နည္းနည္းေတာ႔ ကသိကေအာင္႔ ျဖစ္သြားတာေပါ႔။ သူလဲ သူတပ္ထားတာ မွန္ရဲ႔လားလို႔ ဖုန္းေတြဘာေတြ ဆက္ေတာ႔လဲ မွန္သားပဲ တဲ႔။ ၾကာေတာ႔ ဟုိဖက္က technician ေတြပါ လက္ေျမွာက္သြားတယ္။
ကိုယ္တို႔ အင္တာနက္လိုင္းကလဲ ဖုန္းလိုင္းနဲ႔ ခ်ိတ္ထားတာမဟုတ္ေတာ႔ ဟုိဟာတပ္တာ ဒီဟာက ဘာကိစၥ ျပတ္ရတာတုန္းေပါ႔။ သိုင္း၀တၳဳေတြထဲကလို မည္သို႔ မည္ပုံ လုပ္လိုက္သည္ မသိ ဆိုတာလိုမ်ိဳးေပါ႔။ ေလာေလာဆယ္ေတာ႔ လိုင္းျပတ္သြားၿပီေလ။
ကိုယ္လဲ ေဘးနားပြေနတဲ႔ လိုင္းႀကိဳးေတြကို တခုဆြဲထုတ္လာလိုက္၊ ဒါတပ္ဖို႔ လိုေနတာမ်ားလားမသိ လုိ႔ လွမ္းေမးလိုက္၊ မဲမဲ ဗူးေလးတခုျပၿပီး ဒါမ်ားလား လို႔ ေမးလိုက္၊ ရွိသမွ် ပလပ္ေခါင္းေတြ တေထြးႀကီးသယ္လာလိုက္၊ ဟုိက ေခါင္းခါျပလိုက္ေတာ႔ ျပန္သယ္သြားလိုက္နဲ႔ေပါ႔။ ကူသလိုလိုနဲ႔ ရွဳပ္ေနတယ္ ဆိုပါေတာ႔။
ဒါနဲ႔ သူလဲ ကိုယ္႔ဖာသာ စာေရးေနစမ္းပါဆိုၿပီး ေမာင္းထုတ္လိုက္လို႔ ထမင္းစားခန္းမွာ ကိုယ္႔ note book ေလးနဲ႔ ဟုိေရး ဒီေရး ေရးေနရင္းလဲ ဒါကိုပဲ စိတ္ေရာက္တယ္။
ဒီဘေလာ႔ဂ္ေလး စ လုပ္မိကတည္းက မိတ္ေဆြေတြနဲ႔ ဘေလာ႔ဂ္ထဲမွာ ဆုံဖို႔အေရး ႀကိဳးစားလိုက္ရတာ ဖတ္သီဖတ္သီ ျဖစ္တယ္ဆိုတာ ဒါမ်ိဳးထင္တယ္ လို႔ ကိုယ္႔ဖာသာကိုယ္ ေတြးမိေသးတယ္။
မနက္ဆိုရင္ အလုပ္သြား၊ အလုပ္ထဲမွာ စာရင္းေတြနဲ႔ နပန္းလုံး၊ ညေန ၅နာရီထိုးရင္ ကိုယ္ေပၚမွာ ပိေနတဲ႔ အလုပ္ေတြအကုန္လုံး ခါခ်ခဲ႔ၿပီး ျမန္ျမန္ပဲ ဘိုင္႔ဘိုင္ လုပ္လိုက္တယ္။ အိမ္ေရာက္ေတာ႔ ၆နာရီ ထိုးၿပီ။ အိမ္ကို ေရာက္တာနဲ႔ မီးဖိုေခ်ာင္ကို တန္း၀င္တယ္။ ညေန ထမင္းစားဖို႔ စ ၿပီး ခ်က္ရ ျပဳတ္ရတယ္။
ရွိသမွ် အသားေတြ အရြက္ေတြကို ၀ုန္းဒိုင္း ၀ုန္းဒုိင္းနဲ႔ ခုတ္ျဖတ္ၿပီးသကာလ တခါတည္း အိုးထဲကို ပစ္ထည္႔လိုက္တယ္။ ပစ္ထည္႔ေရာေမႊ ဆိုတဲ႔ ဟင္း တခြက္ ရေရာ။ ဟင္းခ်ိဳ ကို ခ်က္ေတာ႔လဲ ဘယ္လိုခ်က္ခ်က္ အေရာင္မတက္ဘူး။ မွန္ဟင္းခ်ိဳ လို႔ နံမည္ေပးရမလိုလို၊ ေရဟင္းခ်ိဳ လို႔ နံမည္ေပးရမလိုလို ျဖစ္ေနတယ္။ ကိုယ္႔ဟင္းေတြက အျမင္မလွဘူး၊ ကိုယ္႔လိုပဲ။ ရုပ္မလွေပမဲ႔ စိတ္လွတယ္ဆိုသလို အျမင္မလွေပမဲ႔ အရသာ ရွိပါတယ္ လို႔ သူ႔ကို ေန႔တုိင္းေလာက္နီးနီး ေျပာလဲ ေျပာ ထည္႔လဲ ထည္႔ေပးၿပီး ျမန္ျမန္ပဲ ခူးခပ္ ေကၽြးလိုက္တယ္။
ၿပီးေတာ႔ ေရမိုးခ်ိဳး ေဆးထိုး၊ ေဆးေသာက္လုပ္ၿပီး ကြန္ပ်ဴတာေရွ႔ စ ထိုင္တဲ႔ အခ်ိန္က ည ၉နာရီ ထိုးၿပီးၿပီ။ အရင္တုန္းက ဒီအခ်ိန္ဆိုရင္ တီဗီေရွ႔မွာ CSI Miami ေမာ႔ေနတဲ႔ အခ်ိန္ေပါ႔။ အခုေတာ႔ ကိုယ္သေဘာက်တဲ႔ ရုပ္ဆိုးဆိုး CSI မင္းသားႀကီးကိုလဲ မၾကည္႔ႏိုင္၊ ကြန္ပ်ဴတာနဲ႔ မ်က္ႏွာအပ္ထားၿပီး ျပံဳးျပံဳး ျပံဳးျပံဳး လုပ္ေနတယ္။
သတင္းေတြ အရင္ဖတ္၊ ေနာက္ ကိုယ္သြားတတ္တဲ႔ ဘေလာ႔ဂ္ေလးေတြ ေလွ်ာက္လည္ၿပီး စာဖတ္လိုက္၊ ႏွဳတ္ဆက္လိုက္၊ ကြန္မန္႔ေလးေတြ ၀င္ေရးလိုက္္။ ၿပီးမွ ကိုယ္႔ဘေလာ႔ဂ္အတြက္ စာ တိုတိုနန္႔နန္႔ေလးေတြ ေလွ်ာက္ေရး၊ ေနာက္ ပို႔စ္တင္မယ္ ဆိုေတာ႔ ထုံးစံအတိုင္း စာေခါက္မယ္ႀကိဳးစားျပန္ေတာ႔ အျပန္႔လိုက္ႀကီးပဲ တက္သြားျပန္ပါေရာ။ ဒါနဲ႔ ျပန္ edit လုပ္ျပန္ေတာ႔ စာလုံးပိစိေလးေတြ ထပ္ေနေအာင္ ေပၚေနျပန္ေရာ။
ကဲ ကဲ အိပ္ခ်င္လွၿပီ၊ ည၁၂နာရီလဲ ထိုးေတာ႔မယ္ ျမန္ျမန္တင္မွ ဆိုၿပီး စာ အျပန္႔လိုက္ပဲ တင္လိုက္တယ္။ ကိုယ္႔စာကလဲ တိုတာပဲ၊ ေခါက္စရာ လဲ မလိုပါဘူးလို႔လဲ ကုိယ္႔ဖာသာ အားေပးလိုက္တယ္။ မနက္ ရုံးသြားရအုံးမွာမို႔ ၁၂ နာရီ မေက်ာ္ေစဘဲ အိပ္ႏိုင္ေအာင္လဲ ႀကိဳးစားရတယ္။
ဘေလာ႔ဂ္လုပ္တာ ၁လ နီးပါးရွိၿပီ။ စာေရးခ်င္စိတ္ ရွိေနတုန္းေလးမို႔ ေရးေနတာ။ မေရးခ်င္ရင္ေတာ႔ မေရးေတာ႔ဘူး။ အခုေတာ႔ ဘေလာ႔ဂ္စြဲတယ္ပဲ ဆိုဆို၊ ဘေလာ႔ဂ္ကိုက္တယ္ပဲ ေျပာေျပာ၊ ဘေလာ႔ဂ္ပိုး ထ တယ္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ဘေလာ႔ဂ္ဆိုတာႀကီးက ၀င္ပူးေနတာေတာ႔ အမွန္ပဲ။
အခု ဒီစာကို ပို႔စ္တင္ဖို႔ အင္တာနက္ မရရင္လဲ စတားဘက္စ္ ေကာ္ဖီဆိုင္မွာ ေကာ္ဖီေသာက္ရင္း အင္တာနက္ သုံးလို႔ရတာမို႔ ညႀကီး မိုးခ်ဳပ္္ ေကာ္ဖီဆိုင္ သြားထိုင္ဖို႔ စဥ္းစားေနေသးတာ။ ေျပာရရင္ေတာ႔ ဘေလာ႔ဂ္ ေရာဂါ တိုးလာတယ္ပဲ ဆိုရမွာေပါ႔ေလ။
မိုးခ်ိဳသင္း
Yahhhhhhhhh..။ ဒီတခါေတာ့ က်ေနာ္ အရင္ဆုံးပဲကြ။ လက္စသတ္ေတာ့ အမ စာတင္ေနတဲ့အခ်ိန္က က်ေနာ္အိပ္ေပ်ာ္ေနခ်ိန္ေတြ ျဖစ္ေနတာကိုး...။ ဘေလာ့ေရာဂါဆိုတာကေတာ့ အျမစ္တြယ္မိရင္ အဲလိုပဲ အမေရ...။ ဒါေပမယ့္ အမလို ဘေလာ့ဂါေတြ ေရာဂါပိုးရင့္ေလေလ ေကာင္းေလေလပဲ။ နာတာရွည္ ျဖစ္ရင္ ပိုေတာင္ေကာင္းေသး။ :D
ReplyDeleteတလနဲ႕ ေရာဂါရင့္ေနျပီလား..
ReplyDeleteၾကိဳဆိုပါ၏...
အမေရ ညဘက္ဆိုအိပ္လို႕ေတာင္မေပ်ာ္ဘူး စာဖတ္လုိက္ စာေရးလိုက္ မိုးလင္းရင္ ျပန္ဖြင့္ၾကည့္လိုက္ ဘယ္သူေတြက ေကာ့မန္႕ေတြေပးသြားလဲ နဲ႕ ေနျမင့္ေလ အရူးရင့္ေလပါပဲ။
ReplyDeleteအာ- အေပၚက..အားေပးထားတဲ့သူ ေတြ ကလည္း..ပံုၾကည့္ရတာ- အေတာ္ ေရာဂါသည္း တဲ့လူ ေတြ ပဲထင္တယ္။
ReplyDeleteမခ်ိဳသင္းေရ- ကိုယ္တေယာက္ တည္း မဟုတ္ဘူး။ ရူးသာ ရူး..ရင့္သာရင့္.. ေရးသာေရး။
ေ႐ႊမ္းတင္ေမာင္သီခ်င္း ထဲကလိုပါပဲ...
ReplyDeleteက်ေနာ္ေလထိုနည္း၎... ထိုနည္း၎....
i m not able to write...so i can only visit ur blog...Carry on!! Go ahead!!
ReplyDeleteJoin the club အမေရ။ Same here!!! :))
ReplyDeleteSMNTL
အဆင္ေၿပပါေစ. ဘာၿဖစ္လို.ေဆးထိးုရတာလဲ ဆိီးခ်ဴိရွိလို.လား။
ReplyDeleteဘေလာ့ဂ္ နဲ ့ေ၀းေနရတဲ့ေန ့ေတြဆို ငူတူတူ ဟာတာတာ ရီေ၀ေ၀ မွ ုန္၀ါး၀ါးနဲ ့ အေတာ္ဆိုးတာပဲ မ ေရ…
ReplyDeleteဟင္…ဘေလာ့ဂ္…ဘေလာ့ဂ္…. တေလာ့ဂ္တည္း ေလာ့ဂ္ေလာ့ဂ္ေနရတယ္…..¶
ReplyDeleteဘေလာ့ဂ္ကုိတန္ဘုိးထား….အမွန္ကုိးစားခဲ့ရင္သာတကယ္….¶ း-)
ကၽြန္ေတာ္တို့ အညာ မွာ မွန္ေရာင္ဟင္းခ်ိဳ ဆိုတာ တကယ္ရွိပါတယ္။ မွန္ဟင္းခ်ိဳေတာ့မဟုတ္ပါ ခင္ဗ်ား၊အလွဴမွာေကၽြးေလ့ရွိပါတယ္ ၊ငေျခာက္ခ်က္၊ပဲတီခ်ဥ္သုပ္၊ ငရုပ္ေထာင္းေၾကာ္၊မွန္ေရာင္ဟင္းခ်ိဳ ၊စသျဖင့္ေပါ့ဗ်ာ ။
ReplyDeleteအဲဒီ ဘေလာ့ေရာဂါက အေတာ္ဆိုးတယ္။ ဘေလာ့ပိုးထိုးတယ္ေခၚတယ္။ ေတာ္ၾကာ ဘေလာ့နာက်ဦးမယ္ေနာ္။
ReplyDeleteဂ်မ္းတုိ႕ ဘေလာ့စေရးတုန္းကလည္း အဲလုိပဲ အမေရ။ အမက စာေရးေကာင္းေတာ့ ဘေလာ့ေရာဂါစြဲေနျပီဆုိလည္း အမေရးတာ ဖတ္ခ်င္ေနတဲ့ လူေတြအတြက္ ေကာင္းတာေပါ့ေနာ။ း)
ReplyDelete