ငယ္ငယ္တုန္းက သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ ရွိခဲ႔တယ္။ ဆယ္တန္းတုန္းက သိပ္ခင္ရတဲ႔ သူငယ္ခ်င္းမေလးပါ။ အသားက ညိဳညိဳ၊ မ်က္ႏွာက ခ်ိဳခ်ိဳ၊ ဆံပင္က တိုတို နဲ႔။ နံမည္က တိုးတိုး တဲ႔။
အဲဒီတုန္းက ဆယ္တန္းဆိုေတာ႔ ၁၉၈၇ ခုႏွစ္ေလာက္ကေပါ႔။ ကိုယ္႔အိမ္မွာ စာ စု သင္ၾက၊ က်က္ၾကေတာ႔ အသိတေယာက္က တဆင္႔ သူပါ ပါလာတယ္။ အေဖကလဲ ကိုယ္တို႔ကို ျမန္မာစာ သင္ေပးတယ္။ ကိုယ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္လဲ ေတြ႔ေတြ႔ခ်င္း ခင္သြားလိုက္ၾကတာ ညီအမေတြလိုကို ျဖစ္သြားပါေလေရာ။
သူက ေအးလဲေအး၊ သေဘာလဲ ေကာင္း၊ စာရွင္းျပတာလဲ ေတာ္တယ္။ ဆယ္တန္း တႏွစ္လုံး ကိုယ္တို႔ႏွစ္ေယာက္က အျမဲတတြဲတြဲပဲ။ သူနားမလည္တာ ကိုယ္ရွင္းျပ၊ ကိုယ္နားမလည္တာ သူရွင္းျပ ေပါ႔။ မွားရင္လဲ ႏွစ္ေယာက္အတူတူ ဆရာအဆူခံၾကရတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ဆို မ်က္ရည္ေလး ၀ဲတဲ ၀ဲတဲနဲ႔ တေယာက္နဲ႔တေယာက္ ၾကည္႔ရင္း ျပံဳးၿပီး အားေပးရတယ္။ ၀မ္းနည္းလြယ္တဲ႔ေနရာမွာလဲ တူၾကတယ္ေလ။
သူေနတာက မဂၤလာဒုံ အရာရွိရိပ္သာမွာ။ ကိုယ္ေနတာက တကၠသိုလ္ ၀င္းထဲမွာ။ ကိုယ္တို႔အိမ္မွာ စာသင္ၿပီးရင္ မဂၤလာဒုံကို အေ၀းႀကီး ညတိုင္း ျပန္ရတယ္။ ဒါေပမဲ႔ သူက တရက္မွ စာအလာသင္ မပ်က္ဘူး။ ေနမေကာင္းေတာင္ အေႏြးထည္ေလးနဲ႔ လာတာပဲ။
မွတ္မွတ္ရရ ကိုယ္က သူ႔ကို ၀ါးယပ္ေတာင္ေလးတေခ်ာင္း ေပးဖူးတယ္။ ယပ္ေတာင္ရြက္ကေလးေတြေပၚမွာ ကိုယ္က လက္ေရး၀ိုင္း၀ုိင္းႀကီးႀကီး ေတြနဲ႔ နင္ စိတ္မအိုက္ေနေစဖို႔ တဲ႔၊ ကိုယ္ေရးတာကို သူက သေဘာက်လြန္းလို႔ ေျပာမဆုံးဘူး။
ဆယ္တန္းေအာင္လို႔ တကၠသိုလ္တက္ေတာ႔ သူနဲ႔ ကိုယ္ ေမဂ်ာ ကြဲသြားတယ္ေလ။ သူက ဓာတုေဗဒ၊ ကိုယ္က ဘူမိေဗဒ။ ဒါေပမဲ႔ ကိုယ္ကအတန္းအားတာနဲ႔ လွစ္ကနဲဆို သူ႔ဆီေရာက္သြားၿပီ။ သူကလဲ အားတာနဲ႔ ကိုယ္တို႔ဖက္ ကူးလာၿပီ။ ညဆိုရင္လဲ ဖုန္းဆက္ၿပီး ေက်ာင္းကအေၾကာင္းေတြ ေျပာၾကတာေပါ႔။
ေနာက္ေတာ႔ အေရးအခင္းျဖစ္လို႔ ေက်ာင္းပိတ္ၾကေတာ႔ ေက်ာင္းမွာ မေတြ႔ရေတာ႔ဘူး။ ဖုန္းနဲ႔ပဲ စကားေျပာၾက၊ အဆက္အသြယ္လုပ္ၾကတယ္။ ဒါေပမဲ႔ ဘာျဖစ္လို႔လဲ မသိဘူး၊ သူနဲ႔ ကိုယ္နဲ႔ ေ၀း သြားသလိုပဲ ခံစားရတယ္။ ကိုယ္ကလဲ ေန႔စဥ္ရက္ဆက္ ဆႏၵျပတဲ႔အထဲေရာက္လို႔။ သူကလဲ အဲဒီအခ်ိန္မွာ အိမ္ထဲက အိမ္ျပင္ေတာင္ မထြက္ျဖစ္ဘူး တဲ႔။ အဲဒါေတြနဲ႔ ခပ္ကင္းကင္းမွာ ေနသတဲ႔။
အဲဒီကတည္းက စကားေတြ ေျပာၾကရင္ သူေျပာတာလဲ ကိုယ္မခံစားႏိုင္၊ ကိုယ္တို႔ ခံစားခ်က္ကိုလဲ သူ နားမလည္ႏိုင္၊ သူ အထင္ႀကီးတာလဲ ကိုယ္က အထင္မႀကီး ျဖစ္ေနတယ္။ ဒါနဲ႔ ဖုန္းလဲမဆက္ျဖစ္၊ အရင္လို ဖက္လွဲတကင္းလဲ စကား မေျပာျဖစ္ေတာ႔ဘူး။ ရန္ျဖစ္ၾကတာလဲ မဟုတ္ဘဲနဲ႔ေလ။
ေနာက္ေတာ႔ ကိုယ္႔အေဖ အထဲ ေရာက္သြားတယ္။ အေဖ႔ကို သူက ဆရာတေယာက္အေနနဲ႔ အင္မတန္ခ်စ္တာမို႔ အဲဒီတုန္းက သူ ဖုန္းဆက္လာတယ္။ အဲဒါ သူနဲ႔ ေနာက္ဆုံး ဖုန္းဆက္ျဖစ္တာ ထင္တာပဲ။
ဘာျဖစ္လို႔ ဆရာ႔ကို ဖမ္းၾကတာလဲ တဲ႔။ ကိုယ္လဲ ေအးေအးေဆးေဆးပဲ ျပန္ေျဖလိုက္တယ္။ နင္လဲ အေဖ႔အေၾကာင္း သိေနတာပဲေလ။ အေဖက ကဗ်ာဆရာ၊ ေက်ာင္းဆရာတေယာက္ပဲ။ ကဗ်ာဆရာ.. ကဗ်ာေရးလို႔ ဖမ္းတယ္ တဲ႔၊ ေက်ာင္းဆရာ..ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔ အတူရွိလို႔ ဖမ္းတယ္ တဲ႔။ ခုထိ ငါတို႔ အေဖ႔သတင္း မရေသးဘူး။ ၈လေက်ာ္ၿပီ..။
သူလဲ အသံတိတ္သြားတာမွ အၾကာႀကီး။ ခ်ိဳသင္း.. ငါ စိတ္မေကာင္းပါဘူး တဲ႔။
အဲဒီတုန္းက သူလဲ ဖုန္းကိုင္ရင္းေတြး၊ ကိုယ္လဲ တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္ပဲ ေတြးေနလိုက္တာ။ အဲဒီတုန္းက သူဘာေတြ စဥ္းစားေနလဲ လို႔ အခုအခ်ိန္မွာ သိခ်င္မိတယ္။ သိပ္ခင္တဲ႔ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ရဲ႔ အေတြးမွာ အမုန္းေတြေတာ႔ မပါဘူး ထင္တာပဲ။
ေက်ာင္းေတြၿပီးၾကေတာ႔ ကိုယ္လဲ အလုပ္နဲ႔ မအား၊ သူလဲ ေက်ာင္းမွာ ဆရာမ ျပန္လုပ္ေနတာ သိရတယ္။ တခါကေတာ႔ ေက်ာင္းထဲကို ကိစၥတခုရွိလို႔ သြားေတာ႔ ေတာင္ငူေဆာင္ ကင္တင္းမွာ သူနဲ႔ ဆုံေသးတယ္။ ႏွစ္ေယာက္သား ျပန္ေတြ႔ရလို႔ ၀မ္းသာတာ မဖုံးဖိႏိုင္ဘူး။ သူက ေျပာေသးတယ္။ တေန႔ကေတာင္ ငါ နင္႔ကုိ အိပ္မက္မက္ေသးတယ္ တဲ႔။ ဒီလိုပဲ သူအျမဲ ေျပာေနက်။ ကုိယ္လဲ အျမဲသတိရတာေတြကိုေတာ႔ ရင္ထဲမွာပဲ သိမ္းထားလိုက္ပါတယ္။
ေနာက္ ၄ႏွစ္ၾကာေတာ႔ အေဖလဲ ျပန္လြတ္လာတယ္။ အေဖထြက္လာၿပီးမွ ကိုယ္လဲ အိမ္ေထာင္ျပဳၿပီး ေရၾကည္ရာ ျမက္ႏုရာမွာ အလုပ္သြားလုပ္တယ္။ သူ႔အေၾကာင္းေတာ႔ နီးစပ္ရာ အျမဲေမးမိလို႔ သူ စစ္တပ္က ဗိုလ္ႀကီး တေယာက္နဲ႔ အိမ္ေထာင္ျပဳသြားတာ ၾကားပါတယ္။ ကိုယ္႔မဂၤလာေဆာင္လဲ မဖိတ္မိ၊ သူ႔ မဂၤလာေဆာင္လဲ မသြားျဖစ္ဘူး ထင္ပါရဲ႔။
ခ်စ္သူခင္သူေတြ ေ၀းသြားၾကတာေတြက အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေတာ႔ ရွိၾကတာပဲ။ ဘယ္လုိပဲ ေ၀းေ၀း ေ၀းၾကၿပီဆိုရင္ စိတ္ေတာ႔ ထိခိုက္ၾကရတာပါပဲေလ။
ကိုယ္႔မွာ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ကို ခင္မိၿပီဆိုရင္ တိုးၿပီး ခင္ဖို႔သာ ရွိခဲ႔တာ။ သူငယ္ခ်င္းေတြ အမ်ားႀကီးထဲက ဒီသူငယ္ခ်င္းေလးတေယာက္ကေတာ႔ ခ်စ္စ ေလးေတာင္ ျပတ္သလိုလို ျဖစ္ရတာမို႔ ၀မ္းနည္းမိပါတယ္ သူငယ္ခ်င္းရယ္။ တကယ္ေတာ႔ ကိုယ္ကလဲ ဘာမွ မဟုတ္၊ မင္းကို မုန္းလို႔လဲ မဟုတ္၊ စနစ္ဆိုးတခုကို မရွိခိုးႏိုင္တာပါပဲ။
ဂဏန္းတြဲေတြနဲ႔ ပတ္သက္ရင္ ကိုယ္က မွတ္ဥာဏ္သိပ္ေကာင္းတာမဟုတ္ေပမဲ႔ သူ႔ဖုန္းနံပါတ္ကုိေတာ႔ ခုထိ မွတ္မိေနတုန္းပဲ။ အသုံးမျပဳတာ ႏွစ္ ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ ၾကာေနတဲ႔ ဖုန္းနံပါတ္ေလးတခုေပါ႔ေလ။
တို႔ျပည္ တို႔ရြာ လငပုပ္ဖမ္းတာက လြတ္တဲ႔ တေန႔က်ရင္ ကိုယ္လဲ ကိုယ္႔ျပည္ကို ျပန္ႏိုင္ၿပီး မင္းအိမ္ကုိ လာလည္ခြင္႔ရမယ္ ထင္ပါရဲ႔ သူငယ္ခ်င္းရယ္။
မိုးခ်ိဳသင္း
ဟုတ္ပ။ စနစ္ဆုိးႀကီးက ခ်စ္သူခင္သူေတြကို ေသကြဲေရာ၊ ရွင္ကြဲေရာ မ်ဳိးစုံခြဲပစ္တာဘဲ။ အင္မတန္ ေၾကကြဲစရာေကာင္းလွပါတယ္။
ReplyDeleteက်ေနာ့္အကုိ၀မ္းကြဲတေယာက္ဆုိ အလုပ္သင္ဗုိလ္ မ၀င္ခင္က ပုခုံးဖက္ႀကီးလာၿပီး ေျပာမနာဆုိမနာ။ ေဟာ ၈၈ ေနာက္ပုိင္းမွာ သူခြင့္နဲ႔ ရြာကုိ ခဏျပန္လာေတာ့ စကားေျပာရတာ အေၾကာမတည့္ေတာ့ဘူးဗ်ာ။ ေနာက္ပုိင္းေတြ႕လုိ႔ စကားေျပာၾကရင္လည္း ၾကားထဲမွာ တံတုိင္းႀကီးတခုခံေနသလုိဘဲ။
ဟုတ္တယ္.. မမိုးခ်ိဳသင္းေရ...။ သူငယ္ခ်င္းခ်င္း ခ်စ္တယ္ဆိုေပမယ့္လည္း ေျပာစရာအေၾကာင္းေတြရွားသြား၊ က်င္လည္တဲ႔ အသိုင္းအ၀ိုင္းကလည္းကြာျခားသြားရင္ေတာ့ ေျပာစရာစကားေတြ အလုိလုိေနရင္း ေပ်ာက္ဆံုးသြားတတ္ၾကတာ ကိုယ္ေတြ႔ေတြပါပဲ။
ReplyDeleteမွန္တယ္ဗ်ာ ကြ်န္ေတာ္ဆို ငယ္ငယ္ေလးထဲက လည္ပင္းဖက္ေပါင္းၾကတာ ရက္ကြပ္ထဲမွာ ၇ ေယာက္ ၈ေယာက္ေလာက္ရွိတယ္ အဲဒီထဲက ၂ ေယာက္က ၁၀ တန္းေအာင္ေတာ့ DSA သြားတက္ဗိုလ္ျဖစ္ေပါ့ ခုေတာ့ ဗိုလ္မွဴးေတြျဖစ္ေနပါၿပီ သူတို႕ဗိုလ္ၾကီး ေလာက္တုန္းက သူငယ္ခ်င္းေတြဆုံျဖစ္ၾကတယ္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ပါဘဲ ေနာက္ စကားေျပာၾကရင္း တိုင္းျပည္စီးပြားေရးႏိုင္ငံေရး အေၾကာင္းေရာက္တာ ေပါ့ အဲဒီမွာျပႆနာစတာဘဲ သူတို႕က၀န္ႀကီးေတြ မေကာင္းဘူးဆိုတာထိလက္ခံေသးတယ္ ေခါင္ကစမေကာင္းတာလို႕ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ ကေျပာတယ္ အမွန္ေတာ့သူငယ္ခ်င္းအခ်င္းခ်င္းမို႕ ေျပာတာပါ ေနာက္တစ္ေယာက္တခြန္း ေတြျဖစ္ကုန္တယ္ ေနာက္စကားမေျပာျဖစ္ၾက လမ္းေတြ႕တာေတာင္ႏုတ္မဆက္ျဖစ္တာ ဆယ္စုတစ္ခုေတာင္ရွိေတာ့မယ္ သူတို႕က ကြ်န္ေတာ္တို႕ကို သနားတယ္ဆိုတဲ့ပုံစံမ်ိဳးေပါ့ အမွန္သူတို႕ကိုကြ်န္ေတာ္တို႕သူငယ္ခ်င္းေတြက သနားေနတာပါ သူတို႕ လူေတာမတိုးေတာ့ဘူး ျပည္သူၾကားထဲမတိုးေတာ့ဘူးဆိုပိုမွန္မယ္ ရပ္ကြက္ထဲကသူတို႕မိဘအိမ္ျပန္လာရင္ သူတို႕ပုံစံတစ္မ်ိဳးျဖစ္သြားတယ္ အဲဒါက်န္ခဲ့တဲ့ ကြ်န္ေတာ္တို႕သူငယ္ခ်င္းသုံးသပ္တာမဟုတ္ဘူး ေဘးလူ ရပ္ကြက္ထဲကလူေတြကေျပာတာ.....
ReplyDeleteေနာက္တစ္ခုပါ July 27 ကစခဲ့တဲ့ မိုးခ်ိဳသင္းမွတ္တမ္း ဆိုတဲ့ဘေလာ့ေလးဟာ အခု တစ္လ ေက်ာ္လာတဲ့အခ်ိန္မွာ hit 20000 ေက်ာ္လာပါၿပီ ေရးသူရဲ႕ ကိုယ္တိုင္၀မ္းစာျပည့္မႈေရာ ေရးသူရဲ႕ဖခင္ၾကီး ကို ေလးစားခ်စ္ခင္မႈ ေတြေၾကာင့္ေရာစတာေတြေၾကာင့္ post 31 ပုဒ္မွာ hit 20000 ေက်ာ္ဆိုေတာ့ ပ်မ္းမွ် post တစ္ခုကို ပရိတ္သတ္ ၆၀၀ ေက်ာ္ လာၾကည့္ ၾကတယ္ဆိုတဲ့သေဘာပါ ဒီလိုသာ ဆက္သြားမယ္ဆိုရင္ ေနာက္ ငါးလဆို hit တစ္သိန္းျပည့္သြားမွာဘဲ ဒီထက္ျမန္ခ်င္ ေတာင္ျမန္အုံးမယ္ သတင္းကိုတင္ဆက္တာ မဟုတ္တဲ့ ျမန္မာဘေလာ့ေတြထဲမွာ (ကိုယ့္အေၾကာင္းေတြေ၀မွ်တဲ့)အျမန္ဆုံး စာဖတ္သူမ်ားတဲ့ ဘေလာ့အျဖစ္ ဂုဏ္ယူမိပါေၾကာင္း
ReplyDeleteဟုတ္လိုက္ေလ မိုးခိ်ဳသင္းေရ။ ခင္ခဲ့ တြဲခဲ့တဲ့ သူေတြနဲ ့တကယ့္တစိမ္းေတြ ၿဖစ္သြားရတာ။ သေဘာထားခ်င္းမတိုက္ဆိုင္၍ ေပါ့။ တခ်ိဳ ့ကလဲ မိဘေၿပာတာ နားေထာင္လိုက္ရၿပီး မေခၚရဲ မလာရဲေပါ့။ မုန္းသြားႀကတာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။
ReplyDeleteကုသိုလ္ကံ နည္းတဲ့သူေတြဟာ အမွန္ကို အမွား အမွားကို အမွန္လို ့ ယူဆတတ္ႀကတယ္တဲ့ ေလ။ ေမတၱာပို ့ေပါ့ခ်ိဳသင္းရယ္။
အယ္ဇီ
အမမွာလဲ အဲလိုသူငယ္ခ်င္းရွိဖူးတယ္။။ ခ်ိဳသင္းေရးသလိုေလး ေရးဖို႕ေတာင္ ရင္ထဲ မခ်ိဘူး။
ReplyDeleteသူ႕အေဖက တဆညက အမတ္၀င္ေရြးခဲ့တယ္ေလ။
အမ ေကာ္မန့္အတြက္ ေက်းဇူးပါ။
ReplyDeleteအမစာေတြ လာလာဖတ္တယ္။ မအားလို႔ ကတေၾကာင္း
ဲျမန္မာစာ ဖြန္႔ မရလို႔တေၾကာင္းနဲ့ ေကာ္မန္ံမေရးျဖစ္တာပါ။
အမက ဘာေရးေရး ဖတ္လို႔ အရမ္းေကာင္းတာပဲ။
အဲလို သူငယ္ခ်င္းကို အမက မမုန္းႏိုင္ေပမဲ့ ျမတ္ႏိုးကေတာ့ ေခၚကိုမေခၚေတာ့ဘူး စိတ္ကုန္သြားတာ
အံ့လဲဲၾသတယ္ သူတို႔ နားနဲ႔ မ်က္စိေတြကို သိသိၾကီးနဲ့ ဖင္ပိတ္ျငင္းတာ အမရဲ့..။ ျမတ္ႏိုးေတာ့ မုန္းတယ္။
အမေရ စာေတြလာလာဖတ္ျဖစ္တာသိလို႕ အားတတ္ရပါတယ္။ ၾကံဳဆံုျဖစ္ပ်က္တာေလးေတြ ေရးတတ္တဲ့ အမဆီကေန အသိဥာဏ္ေတြရင့္သန္ေစပါတယ္။ အမေရ ဆက္ေရးပါဗ်ာ...
ReplyDeleteအမ စာေတြဖတ္ရ တာဆရာ့ကို အရမ္း သတိရတယ္ဗ်ာ။
ReplyDeleteူအဖမ္းခံရတဲ့ေန႕က ညေနဘက္ လွန္းတန္းမွာ ဆရာကား ေစာင့္ေနတုန္း ေတြ႕လိုက္ေသးတယ္။ ဆရာ့ကို ေနာက္ဆံုးေတြ႕ရတာေတာ့ ၂၀၀၀ တုန္းက New York မွာလုပ္တဲ့ ျမန္မာ သင္းၾကန္မွာပဲ။ ထီလာစစ္သူက ဆရာ့ကို "ခင္ဗ်ား သတိလဲ ထားေနဦး" လို႕ ေျပာတာကို ဆရာက "ငါ့ကို သတိေပးတာလား ျခိမ္းေျခာက္တာလား မသိပါဘူးကြာ" လို႕ ေျပာဘူးတယ္။
စိတ္ေကာင္းႏွလံုးေကာင္း ရွိတဲ့ ဆရာက ေကာင္းမြန္တဲ့ ဘ၀ကို ေရာက္မွာ ေသခ်ာပါတယ္။
အဆင္ေၿပ ခ်မ္းေၿမ.ပါေစ.
ReplyDeleteနႏၵာစီလာလည္ျပီး မမ Comment ေရးေပးသြားတာ အရမ္း ေပ်ာ္လုိက္တာ။
ReplyDeleteနႏၵာ မမေရးပုံေလးေတြ သိပ္ၾကဳိက္တယ္။ မမတုိ႔လုိ စာေရးေကာင္းသူ Bloggers ေတြစီက အျမဲ အတုယူ လ်ွက္ပါ။
ဒါေၾကာင္႔ နႏၵာ႔ အေရးအသားေတြ Improve ျဖစ္လာရတာပါ။
နႏၵာ မွားတာရွိရင္၊ လုိအပ္တာရွိရင္ သင္ျပ၊ ေထာက္ျပေပးပါ။
ဆရာၾကီးဦးတင္မုိး ကုိလဲ အျပင္မွာ ၃ခါေလာက္ ျမင္ဘူး ပါတယ္။ ဓါတ္ပုံ အတူ ရုိက္ထားတာရွိလုိ႔ေတာင္ Stand နဲ႔ ထည္႔ျပီး ေထာင္ထားပါတယ္။
မမ လုိပဲ ျမန္မာျပည္မွွာ နႏၵာ႔ သူငယ္ခ်င္း တေယာက္ ရွိခဲ႔တယ္။ နႏၵာ႔နဲ႔ ပါတ္သတ္ရာက ရာထူး အရမ္း ၾကီးျမင္႔လာေတာ႔ ကုိယ္႔မွာ ဘာအျပစ္မွမရိွပဲ ''နင္တုိ႔ကုိမုန္းတယ္'' ဆုိျပီး ျပတ္သြားၾကတယ္။
မမလုိပဲ အဲဒီ နႏၵာ.သူငယ္ခ်င္းကုိ ဒီ Post ဖတ္ျပီး သတိရသြားတာ မ်က္ရည္ေတာင္က်တယ္ မမရယ္။
SMNTL
အမ...။
ReplyDeleteစီေဘာက္စ္ထဲက အမ မက္ေဆ့ေတြ႔တာနဲ႔ ခ်က္ခ်င္းလာခဲ့တာ။ အခုပို႔စ္ကုိ ဖတ္လိုက္ရေတာ့ (ခါတိုင္းဆို အမပို႔စ္ေတြ ဖတ္ၿပီးရင္ ၿပဳံးေနက်ေလ) စိတ္ထဲမွာ ေလးေလးလံလံႀကီးေတာင္ ျဖစ္သြားတယ္။
အမ ကြန္မန္႔ေရးတဲ့အခါမွာ moe လို႔ တလုံးထဲေပၚေနတာက တျခားေၾကာင့္ မဟုတ္ဘူး အမ။ အမရဲ့ ဂ်ီေတာ့ခ္မွာျဖစ္ျဖစ္၊ ဂ်ီေမးလ္မွာျဖစ္ျဖစ္ first name ကုိ moe တလုံးထဲ ေရးထားမိလို႔ေနပါလိမ့္မယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ first name ကုိ ျပန္ရွာၿပီး moe ေနရာမွာ MoeChoThin ျဖစ္ျဖစ္၊ မိုးခ်ိဳသင္းျဖစ္ျဖစ္ ျပန္ေျပာင္းလိုက္ရင္ အဆင္ေျပမယ္လုိ႔ ထင္ပါတယ္။
Hello Moe Cho Thin,
ReplyDeleteHow are you? Actually this is not a comment for the article but I couldn't find your mail address in your blog. May I know your spouse's name please if possible. As far as I remember, he is KWN. Right? If I am wrong with this ,please accept my apology. But if he is KWN, pass my mail address to him.
yupaicon@gmail.com
I think my name is not yet faded away from his memory.
Thanks
YU PA
မမေရ
ReplyDeleteသမီးရဲ့ သူငယ္ခ်င္းလဲ အဲဒီလိုပဲ အရမ္းေအးတာ ဒါေႀကာင့္ အေႀကာင္းမသိသူကို သူနဲ့ မေခၚဘူးလို့ ေျပာမိလို့ကေတာ့ ကိုယ့္အဆိုးျဖစ္မွာေလ မ်ားေသာအားျဖင့္ လူေတြက ဆိတ္ဆိတ္ေန ေထာင္တန္လို့ သတ္မွတ္တာမို့လား တကယ္က ေႀကာက္တတ္တာရယ္ စားေကာင္းတာရယ္ေႀကာင့္ ျငိမ္ေနတာေလ ဒါေႀကာင့္ ေမာင္စိန္၀င္း(ပုတီးကုန္း) ကဗ်ာလိုပဲ (သမုဒယအေမာေတြ တစ္ဇာတ္သိမ္းေအာင္) ခပ္စိမ္းစိမ္းပဲ ေနလိုက္တယ္
တစိမ္းထက္ သူငယ္ခ်င္းေတြထဲက အဲလိုလုပ္ရင္ ပိုရင္နာလို့------
ဒီပို ့စ္ဖတ္ျပီး မ လို ့ေခၚရာကေန မခ်ိဳသင္း လို ့ေျပာင္းေခၚခြင့္ျပုေနာ္… ၁၀ တန္းတုန္းက ၁၉၈၇ ဆိုေတာ့ မခ်ိဳသင္း ကြ်န္မထက္ ငယ္ေနလို ့ပါ… စာေရးတဲ့၀ါရယ္ ေနာက္ မခ်ိဳသင္းအထက္က အမနဲ ့လြဲျပီး မ လို ့ေခၚမိတာ ခြင့္လြွတ္ေနာ္… ကိုယ္ေလးစားရတဲ့ သူမို ့ မ ကို ေရွ ့မွာတတ္ျပီး ေခၚပါရေစ…
ReplyDeleteအဲဒီလို သူငယ္ခ်င္းေတြ ရိွခဲ့ဘူး ရွိေနဆဲပါ… တခ်ိဳ ့က ဘယ္လိုမွ ဆက ္လက္တြဲ မရသလို တခ်ိဳ ့ကေတာ့ ကိုယ္ယံုၾကည္ရာ ေျပာေနရင္ ျငင္းလို ့မရေတာ့ ျငိမ္ေနၾကတာမို ့ ခုထိ တြဲျဖစ္ေနတာ… သူငယ္ခ်င္း သံေယာဇဥ္ဆိုတာလဲ အေတာ္ၾကီးတာမို ့ မခ်ိဳသင္းခံစားခ်က္ကို မွ်ေ၀ခံစားသြားပါတယ္…
(မေန ့က ဘေလာ့ဂ္ဖတ္သူ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ အိမ္လာလည္ေတာ့ မခ်ိဳသင္း အေၾကာင္းေျပာေနၾကတာ… သူကလဲ ကိုယ့္လို မခ်ိဳသင္းဘေလာ့ဂ္ကို တေန ့မလည္ရရင္ မေနနုိင္ေအာင္စြဲေနျပီတဲ့… )
ဆရာမ..
ReplyDeleteအနည္းဆံုး တစ္ေန့ ႏွစ္ေခါက္မွန္မွန္လာတယ္ေလ..
မနက္တစ္ေခါက္၊ ညတစ္ေခါက္..
ဒီစာေလးကိုလည္းၾကိဳက္ျပန္ေရာ...
ျမန္မာျပည္ၾကီး ထဲမွာ..ေက်းသားညီေနာင္ ဇာတ္လမ္းေတြ.. တကယ့္ကို အမ်ားၾကီး ျဖစ္ေန ျပီေနာ္။
ReplyDelete---
ကြက္လပ္ျဖည့္ဖို႕..မခင္မင္းေဇာ္ က.. က်မကိုလည္း..လုပ္ခ်ထားျပန္တယ္။ ေရးရ အံုးမယ္ ။ း)
ရင္ထဲက စကားခ်င္း၊ အေတြး အျမင္ခ်င္း မတူၾကလို ့ ခပ္စိမ္းစိမ္းျဖစ္သြားတဲ့ သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ရွိဘူးတယ္..။ ခုေတာ့ သူ နဲ ့ ကိုယ္နဲ ့ လဲ အေ၀းၾကီးမွာ...။ ဒါေပမယ့္ ခ်ိဳသင္းလိုဘဲ သူ ့ဖုန္းနံပါတ္ကို ခုထက္ထိ မွတ္မိေနတံုး...။ လြမ္းစရာေကာင္းတဲ့ ပိုစ့္ေလး တစ္ခုပါ ခ်ိဳသင္းေရ..။
ReplyDeleteစနစ္ဆိုးတခုကို မရွိခိုးႏိုင္တာပါပဲ။ Yes ....Totally agreed :D
ReplyDelete