မႏွစ္တုန္းက ဒီအခ်ိန္ဆို..

ဒီေန႔ အိမ္နားက Kaiser ေဆးရုံမွာ ထိုးေဆးကုန္ေနလို႔ ေဆးသြားယူေတာ႔ ဒီေဆးရုံႀကီးဆီကို အေမရိကားေရာက္တဲ႔ ၅ ႏွစ္အတြင္း အႀကိမ္ေပါင္း ေျမာက္ျမားစြာ လာခဲ႔ရတာကို သတိရေနတယ္။ ကိုယ္႔ရဲ႔ က်န္းမာေရးအာမခံက ဒီမွာ ရွိေနတဲ႔အျပင္ အိမ္နဲ႔ က ကားေမာင္းသြားရင္ ၅ မိနစ္ေလာက္သာ ေ၀းတာမို႔ အဆင္ေျပပါတယ္။

ဒီေဆးရုံမွာ အမွတ္တရေတြ အမ်ားႀကီးရွိတဲ႔အထဲက အေဖ႔ကို ေနာက္ဆုံးလာေတြ႔ရတဲ႔ အႀကိမ္ကုိ ေမ႔လို႔ရမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ အေဖက အိမ္နားက မကၠဆီကန္ ဆိုင္ေလးမွာ နားရင္း၊ ထိုင္ေနရင္း ရုတ္တရက္ လဲက် ဆုံးပါးခဲ႔ရတာပါ။ အဲဒီအခ်ိန္က ကိုယ္တို႔က ရုံးမွာ။ အေဖနဲ႔ အေဖ႔မိတ္ေဆြ ဦးေလးႀကီးတို႔ အတူထိုင္ရင္း ျဗဳန္းကနဲ ႏွလုံးရပ္ ထိုင္ရက္နဲ႔ လဲက်သြားခဲ႔တာ။

911 ကို ေခၚေတာ႔ တမိနစ္ေတာင္ မဆိုင္းဘဲ လာၾကသတဲ႔။ ျခံ၀င္းေလးထဲမွာ ရွိေနတဲ႔ အေဖ႔ဆီ အသက္ကယ္ဖို႔ ဆိုင္တံခါးေပါက္ကေတာင္ ပတ္မ၀င္ဘဲ ဆိုင္ရဲ႔ ျခံစည္းရုိးေလးကို ခုန္ေက်ာ္ၿပီး ၀င္ၾကသတဲ႔။ ႏွလုံးခုန္ဖို႔ ႀကိဳးစားရာမွာ အေဖ႔ အေႏြးထည္ ဂ်ာကင္ႀကီး ခၽြတ္ေနရင္ ၾကာေနမွာစိုးလို႔ အက်ီ ၤေတြ ကတ္ေၾကးနဲ႔ ညွပ္ပစ္လုိက္ၿပီး အျမန္ဆုံး ကုသမွဳ ေပးခဲ႔ပါတယ္ တဲ႔။ ဒါေပမဲ႔ အေဖ႔ကို သူတို႔ မမီေတာ႔ဘူး။

အေဖေတာင္ သူဆုံးသြားတာ သိလိုက္မွာ မဟုတ္ဘူး။ ခင္မင္ရတဲ႔ မိတ္ေဆြနဲ႔ စကားစျမည္ေျပာရင္း၊ သမီးျပန္အလာေစာင္႔ရင္း၊ အေအးေလးတခြက္ ေသာက္ရင္း အေ၀းႀကီးကို ထြက္သြားၿပီ။ အေဖ႔ကို အိမ္နဲ႔ အနီးဆုံးျဖစ္တဲ႔ ဒီ Kaiser ေဆးရုံသစ္ႀကီးဆီ ေခၚလာခဲ႔ၿပီး သူတို႔ ထပ္ႀကိဳးစားခဲ႔ၾကပါေသးတယ္။ အဲဒီတုန္းက အေဖ႔ကို သမီးျဖစ္တဲ႔ကိုယ္က မ်က္ရည္လည္ရြဲနဲ႔ အေျပး လာေတြ႔ခဲ႔ရတာ။ ေဟာဒီ Emergency အခန္းေလးမွာေပါ႔။

အဲဒီေန႔က ဇန္န၀ါရီ ၂၂ရက္။ အဲဒီေနာက္ပိုင္း ကိုယ္က အရူးတပိုင္းလို..။ ညတေရးႏိုးလဲ ထ ငို..။ ခံစားမွဳသက္သာေအာင္ အလုပ္ေတြကို ဖိလုပ္ေနရင္းလဲ မ်က္ရည္ေတြက်။ အလုပ္က ျပန္ရင္လဲ အိမ္မွာ ေမွ်ာ္တဲ႔အေဖ မရွိေတာ႔ ဒါကို ရင္မဆိုင္ရဲလို႔ အိမ္ကို မျပန္ရဲ။ ႏွစ္ေယာက္သား အလုပ္ကအျပန္တိုင္းမွာ beach ေတြ တခုၿပီးတခု သြားၿပီး သမုဒၵရာၾကီးကို ေငးလို႔။ အားကိုးရာမဲ႔သလုိမ်ိဳး၊ ဘာဆို ဘာမွ မရွိေတာ႔သလိုမ်ိဳး..။

သူမ်ားေတြ ကမ္းေျခမွာ ေပ်ာ္ရႊင္ကစားၾကတာေတြလဲ ကိုယ္နဲ႔မဆိုင္။ ျမင္လဲ မျမင္။ တခါတေလ ကားထဲကေတာင္ မဆင္းမိဘူး။ ပင္လယ္ကို မ်က္ႏွာမူၿပီးကားထိုးရပ္၊ အသံတိတ္ ေၾကေၾကကြဲကြဲ ျဖတ္သန္းရတဲ႔ကာလေတြ..။ ညသန္းေခါင္မွ အိပ္ဖို႔ပဲ ျပန္တယ္။

ဆရာ၀န္ေတြနဲ႔ ေဆးျပားေတြနဲ႔ မြန္းၾကပ္ခဲ႔ရတဲ႔ အခ်ိန္ေတြေပါ႔။ ေဆးရုံမသြားရတဲ႔ ေန႔တိုင္းမွာ အီးေမးလ္နဲ႔ ကိုယ္႔အေျခအေနကို အျမဲ အေၾကာင္းၾကားေနရတာ။ ဒီေန႔မွာေတာ႔ ဘယ္လို ခံစားရတယ္ဆိုတဲ႔ အေသးစိတ္ အစီရင္ခံစာေတြ..၊ ကိုယ္႔ကိုတာ၀န္ယူထားတဲ႔ ဆရာ၀န္မေလးဆီက အားေပးတဲ႔ ျပန္စာ အီးေမးလ္ေလးေတြ..။

အဲဒီအခ်ိန္မွာ စက္တင္ဘာကို ေရာက္လာတယ္။ ေလာကႀကီးရဲ႔ အျပင္ဖက္ကို ေရာက္ေနတဲ႔ ကိုယ္႔ကို ဗမာျပည္ရဲ႔ ေန႔စဥ္သတင္းေတြက ျဗဳန္းကနဲ တုန္လွဳပ္ရပ္တန္႔သြားေစတယ္။ သံဃာေတာ္ အရွင္သူျမတ္ေတြရဲ႔ ေမတၱာပို႔သံက ကိုယ္႔ရင္ကို ေအးခ်မ္း တည္ျငိမ္ေစခဲ႔တယ္။ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ တေယာက္ျဖစ္ရတာ၊ ျမန္မာတေယာက္ျဖစ္ရတာ ၿပီးျပည္႔စုံေစခဲ႔တယ္။

ၾကည္႔ပါအုံး။ တကမၻာလုံးက အံ႔ၾသေငးေမာလို႔။ အဆင္႔တန္းျမင္႔လွတဲ႔ လွပတဲ႔ ျငင္းဆန္မွဳ။ မိုးေတြ သည္းသည္းရြာေနတဲ႔ၾကားမွာ..။ ေသနတ္ေတြ ခ်ိန္ထားတဲ႔၊ သံဆူးႀကိဳးေတြကာထားတဲ႔ ၾကားမွာ..။ ဆြမ္းေလးတနပ္ မ၀တ၀ စားလို႔ သတၱ၀ါအေပါင္းကို ေမတၱာပို႔လို႔..။ လမ္းေတြအားလုံး ေရႊ၀ါေရာင္ လႊမ္းလို႔ေလ..။

ဒါကမွ ဒုိ႔ ကိုးကြယ္တဲ႔ ဘာသာ။ ေမတၱာဓာတ္နဲ႔ လႊမ္းျခံဳလို႔ေလ..။ ဒါကမွ ဒို႔ ျမန္မာ။ ယဥ္ေက်းတဲ႔ ညီညြတ္မွဳနဲ႔ေလ..။ ကိုယ္႔ကို ေကၽြးတဲ႔ ျမန္မာျပည္သူ ျပည္သား တကာ၊ တကာမေတြရဲ႔ ေက်းဇူးကို သိတတ္၊ အေလးအနက္ျပဳေသာအားျဖင္႔..၊ သူတို႔ရဲ႔ ဒုုကၡကို စာနာေသာ အားျဖင္႔ ေမတၱာပို႔ ေအးခ်မ္းေစရပါတယ္ တဲ႔။ ဒီလိုနဲ႔ ကိုယ္တို႔တေတြရင္ထဲက ဘုရားသာသနာကို အဓြန္႔ရွည္ေစခဲ႔ပါတယ္။

ကိုယ္တို႔မိဘေတြက ေျပာခဲ႔တယ္။ ေလာကမွာ ဘုရား၊ တရား၊ သံဃာ၊ မိဘ၊ ဆရာ ဆိုတဲ႔ အနေႏၱာ၊ အနႏၱ (၅)ပါးကို ဘယ္ေတာ႔မွ စိတ္နဲ႔ေတာင္ မျပစ္မွားေလနဲ႔ တဲ႔။
အခုေတာ႔..မၾကံဳဖူးတာေတြ ၾကံဳၾကရၿပီ။ လူေတြ ဖိနပ္ခၽြတ္ၿပီးမွေတာင္ ၀င္ခြင္႔ရွိတဲ႔ ဘုရားရိပ္၊ တရားရိပ္ေတြကို သူတို႔ စစ္ဖိနပ္ေတြနဲ႔ ၀င္ၿပီး သူပုန္စခန္းလို ၀င္ေရာက္ ရက္စက္ အၾကမ္းဖက္ခဲ႔ၾကၿပီ။

မျမင္ဖူးတာေတြ ျမင္ၾကရၿပီ။ ကမၻာ႔သတင္းဌာနေတြက သာသနာ႔အလံကို စြဲစြဲျမဲျမဲ ကိုင္ထားတဲ႔ ကိုယ္ေတာ္ေတြကို စစ္သားေတြက ရုိက္ႏွက္ ကန္ေၾကာက္ေနတာေတြ အႀကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ ထုတ္လႊင္႔ျပသခဲ႔ၾကၿပီ။

မၾကားဖူးတာေတြ ၾကားၾကရၿပီ။ ေဟ႔ လိမ္ေမာ္သီး လာစမ္း။ ဘယ္သြားမလို႔လဲ။ သြား..၊ ဟို နားက ေနပူထဲမွာ ဒူးတုပ္ သြားထိုင္ေနစမ္း တဲ႔။ အဲဒါ ကိုယ္အမြန္အျမတ္ထားတဲ႔ ဘုရားသားေတာ္ ေတြကို ေျပာတဲ႔ စကားတဲ႔လား။

အဲလိုအခ်ိန္မွာ ကိုယ္ အေဖ႔ကို မတူေသာ သတိရျခင္းနဲ႔ ပထမဆုံးအႀကိမ္ သတိရမိပါတယ္။ အေဖႀကီးေရ..၊ အေဖ ဒါေတြ မျမင္လိုက္ရတာ အင္မတန္ ကံေကာင္းပါတယ္။ ႏို႔မို႔ဆို အေဖ႔ အသည္းႏွလုံးေတြ ႏုံးေၾကၾကရလိမ္႔မယ္။ ေမတၱာအစား မုန္းတီးရြံရွာရလိမ္႔မယ္။ ငါခ်စ္တဲ႔ျပည္ကိုေတာ႔ မိစာၦေတြ အုပ္စိုးၾကေလၿပီလို႔ ငိုေၾကြးမိရလိမ္႔မယ္။

အေဖ သိေတာ႔ သြားခဲ႔ပါတယ္။ ဒါေၾကာင္႔လဲ ဒီကဗ်ာေလးကို စပ္ခဲ႔တာ ျဖစ္မွာေပါ႔။ ၂၀၀၀ ခုႏွစ္က စပ္တဲ႔ ကဗ်ာတပုဒ္ကို ဒီေန႔မွာ အမွတ္တရ ျပန္ေဖာ္ျပခ်င္ပါတယ္။ ဖတ္ၾကည္႔ၾကပါအုံး။

စစ္ကို မလိုပါ

ေစတီ တန္ေဆာင္း
ဂူေက်ာင္း ျပာႆဒ္ေတြမွာ
စစ္ဖိနပ္နဲ႔ တက္နင္းေတာ႔
ခံျပင္းတဲ႔ ဒဏ္ရာ
ရင္တြင္းက အနာ။

ေစတီပုထိုးေတြရွိရာ
ေမတၱာမိုးရြာသင္႔ပါလ်က္
မသမာတဲ႔ စိတ္ဓာတ္
လက္နက္ကိုင္တပ္ေတြက
အထြတ္အျမတ္ေနရာခင္းေတာ႔
ခံျပင္းတဲ႔ဒဏ္ရာ
ရင္တြင္းက အနာ။

ငါတို႔ ျမန္မာႏိုင္ငံ
စစ္မွန္တဲ႔ ေမတၱာနဲ႔ တည္ေဆာက္ရင္
ၿပီးေျမာက္ေအာင္ျမင္ရာမွာ
စစ္တပ္ခင္းၿပီး
စစ္ဖိနပ္နဲ႔ နင္းဖို႔ မလိုပါ။

တင္မုိး
၂၉၊ ၂၊ ၂၀၀၀

ရင္ထဲက အနာေတြ မရွိဘဲ အေဖ ေအးခ်မ္းပါေစေတာ႔။ ။

မိုးခ်ိဳသင္း