အခုတေလာ အလုပ္မ်ားေနတာနဲ႔ ဘေလာ႔ဂ္ကို မေရးျဖစ္ျပန္ဘူး။ တကယ္က အလုပ္လုပ္ရတာ challenge ေတြနဲ႔မို႔ စိတ္ပင္ပန္း လူပင္ပန္းနဲ႔ပါ။ တခါတေလက်ေတာ႔လဲ စာက အရမ္းေရးခ်င္ေနၿပီး လုပ္စရာေတြက မ်ားလြန္းတာမို႔ ေနာက္ဆံတငင္ငင္နဲ႔ပဲ။ ဟိုအေၾကာင္းေလးဆိုလဲ ေရးလိုက္ခ်င္၊ ဒီအေၾကာင္းေလးဆိုလဲ ေရးလိုက္ခ်င္နဲ႔။
ဘ၀မွာ အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္းအလုပ္ကလဲ အဓိက အခ်က္ထဲမွာပါတာမို႔ ကိုယ္ကလဲ အျမဲပဲ ေလးေလးစားစား လုပ္ခဲ႔တယ္။ ကိုယ္၀ါသနာ မပါတဲ႔အလုပ္ျဖစ္ေစဦး၊ ကိုယ္႔ကို ထမင္းေကၽြးတဲ႔အလုပ္မို႔ ဗမာပီပီ ေစတနာရွိရွိ ရုိရုိေသေသပဲ လုပ္ခဲ႔၊ လုပ္ေနတယ္။ အလုပ္ကို တာ၀န္ေက်ခ်င္တာလဲ တေၾကာင္း၊ ကိုယ္႔ကိုယ္ကို တန္ဖိုးထားတဲ႔အေနနဲ႔ မွန္မွန္ကန္ကန္ လုပ္ခ်င္တာလဲ တေၾကာင္းေပါ႔။
အလုပ္လို႔ စဥ္းစားလိုက္မိရင္ အရင္ဆုံး သတိရမိတာက ကိုုယ္လဲ ၀ါသနာပါၿပီး၊ အေပ်ာ္ရႊင္ဆုံးလဲ ျဖစ္တဲ႔ ကိုယ္႔ပထမဆုံးအလုပ္ေပါ႔။ သင္႔ဘ၀မဂၢဇင္း မွာ လုပ္ခဲ႔တာပါ။ အဲဒီတုန္းက အသက္က ၂၃ႏွစ္။ ကိုယ္႔ဆရာေတြက ဆရာဦးတင္ေမာင္သန္း နဲ႔ ဆရာ ေမာင္သစ္ဆင္း တို႔ေပါ႔။ ဆရာေမာင္သစ္ဆင္းကိုေတာ႔ ေအးလြန္းလို႔ ကိုယ္က ဆရာေမာင္သစ္တုံး လို႔ ေခၚတယ္။ ေငြစာရင္းကိုင္တဲ႔ ဦးတင္ေအာင္၀င္းဆိုတဲ႔ ဦးတေယာက္လဲရွိတယ္၊ ဒီဇိုင္းေတြလုပ္တဲ႔ ေကေက လို႔ေခၚတဲ႔ ကိုေက်ာ္ခိုင္လဲ ရွိပါတယ္။
အဲဒီမွာ ကိုယ္က ေက်ာပိုးအိတ္တလုံးနဲ႔ လမ္းတကာ ေလွ်ာက္သြားၿပီး အားလုံးကို လိုက္ ေလာ ရေတာ႔တာပဲ။ မဂၢဇင္း ပုံမွန္ အခ်ိန္မီ ထြက္ႏိုင္ဖို႔ စာမူဖတ္ရတယ္၊ စာမူေရြးၿပီး ဆရာေတြဆီ တင္ရတယ္၊ ဆရာေတြ ေရြးၿပီဆိုရင္ ကြန္ပ်ဴတာ စာစီဖို႔ ပို႔ရတယ္။ အဲဒီတုန္းက ကြန္ပ်ဴတာဆိုတာကလဲ ရွားေသးေတာ႔ အျမန္ဆုံး ကိုယ္႔စာမူရုိက္ဖို႔ အခ်ိန္မီဖို႔ ေျပာရ၊ ေလာရ တယ္။ ၀င္းေမာက္ ပုံႏွိပ္စက္က ဦးနဲ႔ အမႀကီးဆို ကိုယ္႔ဒဏ္ကို ေကာင္းေကာင္း ခံခဲ႔ရတာ။
ေနာက္ ဒီဇိုင္း။ အရင္က သင္႔ဘ၀က ရုိးရုိးပဲ စာကို အဓိကထားခဲ႔ေတာ႔ ဒီဇိုင္းမွာလဲ နည္းနည္းေတာ႔ ျပင္ျပင္ဆင္ဆင္ေလး ျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားရေသးတယ္။ ဒီစာေပေလာက ဆိုတာကလဲ ကိုယ္ငယ္ငယ္ကတည္းက ႀကီးျပင္းခဲ႔ရတာဆိုေတာ႔ အားလုံးက အေဖ႔ကို ခ်စ္ခင္တဲ႔ စိတ္နဲ႔ ကိုယ္ ေလာ သမွ်၊ အႏိုင္က်င္႔သမွ် သည္းခံၾကတယ္။ အထူးသျဖင္႔ စာမူေတြကို သရုပ္ေဖာ္တဲ႔ ဒီဇိုင္းဆရာ၊ ပန္းခ်ီဆရာေတြေပါ႔။
ဒီဇိုင္းဆရာ၊ ပန္းခ်ီဆရာဆိုတာကလဲ သူတို႔ စ်ာန္၀င္စားရာ ဆြဲတတ္ၾကတာ။ ဥပမာ ပန္းခ်ီဆရာတေယာက္က သရုပ္ေဖာ္ပုံကို ဒီလမွာ ပိုးေကာင္ေလး ဆြဲတယ္ ဆိုပါေတာ႔၊ ေနာက္တလလဲ သူ႔ကို အပ္ေတာ႔ ပိုးေကာင္ေလးက ေဒါင္လိုက္ေလး ေျပးေနတယ္။ ေနာက္တလက်ေတာ႔လဲ ပိုးေကာင္ေလး ပဲ၊ ေထာင္႔ေလးမွာ ကပ္ၿပီး ေဘးတိုက္ေလး သြားေနတယ္။ ဒါဆို ကိုယ္နဲ႔ ေတြ႔ၿပီ။ ေနာက္တခါ ပိုးေကာင္ေလး ခ်ိဳသင္းတို႔ သင္႔ဘ၀မွာ လာမဆြဲနဲ႔ မျမင္ခ်င္ဘူး ေျပာပစ္လိုက္တာ။ ပန္းခ်ီဆရာကလဲ ေအးပါ ေအးပါဟာ ဆိုၿပီး ရီလို႔။
ေနာက္တေယာက္ကေတာ႔ အဲဒီတုန္းက မုဒ္၀င္ေနလို႔ဆိုလား၊ ႀကိဳးေတြခ်ည္း ဆြဲတယ္။ ပထမ ကဗ်ာက ျမစ္အေၾကာင္းဆိုေတာ႔ ႀကိဳးပုံေကာက္ေကာက္ေလး ဆြဲေတာ႔ ျမစ္လိုလို ျဖစ္ေနတာမို႔ ရွိေစေတာ႔။ ေနာက္ထပ္ကဗ်ာကေတာ႔ မီးရထားနဲ႔ ခရီးသြားတဲ႔အေၾကာင္း။ အဲဒါလဲ ႀကိဳးပုံပဲ။ အင္း..ရထားလမ္းလိုလို ျဖစ္ေနပါတယ္ေလ ဆိုၿပီး မေျပာေသးဘူး။
ေနာက္တပုဒ္က်ေတာ႔ သားအဖႏွစ္ေယာက္၊ ေခတ္ႏွစ္ေခတ္အေၾကာင္း စပ္ထားတာ။ အဲဒါကိုေတာ႔ သူဆြဲတဲ႔ေဘးမွာ သြားထိုင္ၾကည္႔ေနလိုက္တယ္။ ပန္းခ်ီဆရာကလဲ သိတယ္။ သူ႔ကို ေျပာဖို႔ေစာင္႔ေနၿပီဆိုတာ။ စပ္ျဖဲျဖဲနဲ႔ ပန္းခ်ီဆြဲတယ္။ ႀကိဳးေလး မွ်င္မွ်င္ လဲ လုပ္ခ်င္ေသးတယ္။ ေဘးကေန အဟမ္း၊ အဟမ္း လုပ္လိုက္မွ တျခားပုံ ေျပာင္းသြားတယ္။
ေနာက္တေယာက္ကေတာ႔ ေဘာ္လုံးေလးေတြခ်ည္း ဆြဲတာ။ လူဆိုရင္ မ်က္လုံးႏွစ္လုံး ေဘာ္လုံးေလးမွာ တပ္လိုက္တာ။ ဒါပဲ.. ၿပီးၿပီ။ ကိုယ္က အႏုပညာနားမလည္ေတာ႔ ဒါမ်ိဳးဆို သိပ္မႀကိဳက္ဘူး။ အရမ္းလြယ္တယ္ ထင္ေနတယ္။ ကိုယ္ဆိုးတာ ေျပာပါတယ္။ ဒါနဲ႔ လာျပန္ၿပီလား ဒီေဘာ္လုံးလို႔ ေျပာေတာ႔ က်ေနာ္ ဒီလို ေဘာ္လုံးေလး ေထာင္ေနဖို႔ ေတာ္ေတာ္က်င္႔ထားရတာ တဲ႔။ မ်က္ႏွာေလး ငယ္ၿပီး ေျပာတယ္ေလ။
ကိုယ္တို႔မွာ စာမူကလဲ ႏွစ္မ်ိဳးႏွစ္စား ရွိတယ္။ ေတာင္းစာမူနဲ႔ ေရြးစာမူ တဲ႔။ ေတာင္းစာမူ ကေတာ႔ စာေရးဆရာႀကီးေတြဆီက ေတာင္းရတာ။ ကိုယ္႔မဂၢဇင္းမွာ သူ႔စာမူ ပါခ်င္လြန္းလို႔ တရုိတေသေတာင္း၊ အိမ္အထိ သြားယူရတာ။ ဒါေပမဲ႔ ကိုယ္လုပ္ခဲ႔တဲ႔အခ်ိန္မွာေတာ႔ ဆရာႀကီးေတြက လာယူလွဲ႔ လို႔ ခ်ိန္းရင္ မျပီးေသးလို႔ဆိုၿပီး ျပန္လွည္႔လာခဲ႔ရတယ္ဆိုတာ မရွိခဲ႔ပါဘူး။ ကိုယ္႔အေပၚမွာ ေစတနာထား အခ်ိန္မီေရးေပးခဲ႔ၾကတာ တကယ္ပဲ မေမ႔ႏိုင္ဘူး။
အထူးသျဖင္႔ ဆရာ ဦးျမသန္းတင္႔ပါ။ အင္မတန္ယဥ္ေက်းၿပီး လူႀကီးလူေကာင္းဆန္တဲ႔ ဆရာပါ။ ဘယ္ေန႔ စာမူ လာယူရမလဲဆရာ လို႔ ေမးရင္ သူၿပီးမဲ႔အခ်ိန္ပဲ ေျပာတယ္။ ဘယ္ေတာ႔မွ ဂတိမပ်က္ခဲ႔ဘူး။ ဗုဒၵဟူးေန႔လာခဲ႔ သမီးေရ ဆိုရင္ အတိအက်ကို ရတယ္။
တခါတေလ ဆရာအလုပ္မ်ားေနလို႔ မၿပီးေသးရင္လဲ အိမ္ေပၚထပ္မွာ လက္ႏွိပ္စက္ေလးနဲ႔ တေဂ်ာက္ေဂ်ာက္ လက္တမ္းရုိက္ေနတယ္။ စာမူကို ေစာင္႔ယူရတယ္။ ေနာက္ေန႔မွ လာယူ၊ မၿပီးေသးဘူးလို႔ ေျပာလိုက္လဲ ရေနတာပါပဲ။ ဒါေပမဲ႔ တက္ၾကြေနတဲ႔ လူငယ္စိတ္ကေလးကို စိတ္မပ်က္သြားေစခ်င္လို႔ အလုပ္ေတြ မ်ားရက္နဲ႔ ဂတိတည္ေအာင္ ႀကိဳးစားခဲ႔တယ္လို႔ ဆရာ႔ေစတနာကို နားလည္ခံစားမိပါတယ္။
ကိုယ္လုပ္တဲ႔ အခ်ိန္ ၉၄ခု တုန္းက မိန္းကေလး အယ္ဒီတာဆိုတာ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္ ဒီလိုေျပးလႊား၊ ေလွ်ာက္သြားေနတာမ်ိဳး သိပ္မရွိေသးဘူး။ ဒါေၾကာင္႔ ဆရာက ကိုယ္စာမူရလို႔ ျပန္ေတာ႔မယ္ဆိုတိုင္း “ျဖစ္ရဲ႔လား၊ ဘတ္စ္ကားစီးရတာ အဆင္ေျပရဲ႔လား” အျမဲေမးတတ္တာပါ။ ေနပူတုန္းပဲ သမီး၊ သမီးအံတီနဲ႔ ေကာ္ဖီေသာက္ရင္း ေနေအးကို ေစာင္႔လိုက္ပါအုံး လို႔လဲ ေျပာတတ္တာပါ။
ဆရာဆုံးေတာ႔ ကိုယ္က စင္ကာပူမွာ..။ ဆရာလိမ္႔က်တယ္ဆိုတဲ႔ အဲဒီ ေလွကားေလးကေန စာမူေလးကိုင္ၿပီး ဆရာဆင္းလာတာကို မတ္တပ္ရပ္ရင္း၊ ျပံဳးရင္း ႀကိဳခဲ႔ဖူးတာမို႔ ကိုယ္ျမင္ေယာင္ၿပီး ငိုခဲ႔ရတယ္။ ျမန္မာစာေပေလာကရဲ႔ ေက်းဇူးရွင္ႀကီး ဆုံးရွဳံးလိုက္ရလို႔ေပါ႔။
ေနာက္ - ျမန္မာျပည္မွာ မဂၢဇင္းလုပ္ၿပီဆိုရင္ မပါမျဖစ္က စာေပစိစစ္ေရးပဲ။ ကိုယ္႔ကို စာေပစိစစ္ေရးရဲ႔ လုပ္ပုံကိုင္ပုံေတြကို သင္ေပးခဲ႔တာ ေကေက လို႔ေခၚတဲ႔ ကိုေက်ာ္ခိုင္ပါ။ (အခု သူက နံမည္ႀကီး ဒီဇိုင္းဆရာ ျဖစ္ေနၿပီ။) ကိုယ္႔မဂၢဇင္းကလဲ သူတို႔ မ်က္စိ စပါးေမႊးစူးစရာ အခၽြန္အတက္နဲ႔ခ်ည္း။ သင္႔ဘ၀တို႔ စာေပဂ်ာနယ္တို႔ဆိုတာ သူတို႔ အမဲပဲ။
စာေပစိစစ္ေရးက ဆရာသမားမ်ားကလဲ အျမဲ ၀င္ထြက္ေနေတာ႔ လူကိုေတာ႔ ခင္ပါတယ္၊ စာကိုေတာ႔ မခင္ႏိုင္ပါ ဆိုတဲ႔ မူ ကို က်င္႔သုံးၾကတယ္ ထင္ပါရဲ႔။ သင္႔ဘ၀ဆိုရင္ မွန္ဘီလူးနဲ႔ ၾကည္႔ၾကတယ္။ တခါတေလေတာ႔လဲ ေတြးမိတယ္။ ဘယ္ေလာက္မ်ား ငရဲႀကီးလိုက္မလဲ လို႔။ စာေပသားသတ္ရုံႀကီးထဲ ၀င္သြားရသလိုပဲ။ အဲဒီကို သြားရတာ ကိုယ္ဘယ္ေတာ႔မွ မေပ်ာ္ခဲ႔ဘူး။
သင္႔ဘ၀မွာ ကိုယ္အေပ်ာ္ဆုံးအလုပ္က အင္တာဗ်ဴး လုပ္ရတာပါ။ အဲဒီအေတြ႔အၾကံဳေတြက ကိုယ္႔ဘ၀ကို အမ်ားႀကီး အေထာက္အကူျပဳတယ္လို႔ ယုံၾကည္ပါတယ္။ မဂၢဇင္းအတြက္ cover story ကို ဆရာႏွစ္ေယာက္ကပဲ ပင္တိုင္ေရးၾကပါတယ္။ သူတို႔ေရးဖို႔အတြက္ လိုအပ္တဲ႔ အခ်က္အလက္ေတြကို စုေဆာင္းရ၊ အင္တာဗ်ဴးရတယ္။
ကိုယ္က နားေထာင္ရတာ သေဘာအက်ဆုံး။ အင္တာဗ်ဴးလုပ္ရတဲ႔ ပုဂၢိဳလ္ႀကီးေတြက အစုံပဲ။ ဆရာေတြကေမး၊ ကိုယ္က အသံဖမ္း၊ သိခ်င္တာ ၀င္ေမးေပါ႔။ တိပိဋိက ဆရာေတာ္ ဦးသုမဂၤလ ကိုလည္း မုသားဆိုတာ ဘာလဲ တဲ႔။ မုသားေတြေပါတဲ႔ အခ်ိန္ႀကီးမွာ အခ်ိန္ကိုက္ပါပဲ။ ဆရာေတာ္က အဲဒီတုန္းက ေမာ္စကိုက ျပန္လာခါစေလ။
တကၠသိုလ္ပါေမာကၡ ဆရာ တကၠသိုလ္ ဘုန္းႏိုင္ရဲ ႔ပညာရဲ႔ အေရးပါပုံ အခန္းဆက္ ေဆာင္းပါးေတြလဲ စိတ္၀င္စားဖို႔ ေကာင္းခဲ႔တယ္။ ဒါနဆိုတဲ႔ ေဆာင္းပါးအတြက္ ဘဘဦးသုခကိုလည္း ေမးရၿပီး အတတ္ပညာရွင္ အႏုပညာရွင္ေတြနဲ႔လဲ ထိေတြ႔ရတယ္။ cover story အတြက္ စာပုဒ္ေလး တပုဒ္ရဖို႔ ပညာရွင္ေတြနဲ႔ ေတြ႔ဆုံရသလို AIDS လိုေဆာင္းပါးအတြက္ ျပည္႔တန္ဆာေလးေတြနဲ႔လဲ ေတြ႔ရတာပါပဲ။ မိဘမဲ႔ကေလးေက်ာင္းေလး ကိုသြားေတာ႔ အင္တာဗ်ဴးရင္း၊ နားေထာင္ရင္း မ်က္ရည္စက္လက္နဲ႔ပါ။
အလုပ္ဆိုတာကို ၀န္ထုပ္၀န္ပိုးတခုလို မဟုတ္ဘဲ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ စိတ္ပါ၀င္စားၿပီး လုပ္ရတာ ကိုယ္႔ဘ၀မွာ တကယ္႔ကို အမွတ္တရ ျဖစ္ခဲ႔တာေပါ႔။ ကိုယ္႔ကို အသိပညာလဲေပး၊ စိတ္ခ်မ္းသာမွဳလည္း ေပးတဲ႔ ဒီပထမဆုံးအလုပ္ကို ဘယ္ေမ႔ႏိုင္ပါ႔မလဲ။ ဘ၀မွာ အေရးပါတဲ႔ အခန္းတခုအေနနဲ႔ အဲဒီအခ်ိန္ေတြကို တန္ဖိုးထားေနခဲ႔ပါတယ္။
ေနာက္..ကိုယ္က ေရာင္ေနာက္ ဆံထုံးပါ၊ ဘုိေကေနာက္ ဆံရွည္ပါ ဆိုေတာ႔ လက္ထပ္ၿပီး စင္ကာပူလိုက္သြားမယ္ဆိုေတာ႔ ေန႔စဥ္ ေန႔တိုင္း စိတ္ေရာကိုယ္ပါ ႀကိဳးစားလုပ္ခဲ႔တဲ႔ အလုပ္ကေလးကို တိကနဲ ျဖတ္လိုက္တာ။ ေရႊတိဂုံဘုရားလမ္းက အခန္းေလးကို လုံးလုံး လွည္႔မၾကည္႔ေတာ႔ဘူး။ ဆရာေတြက ေမွ်ာ္ေနေသးတယ္။ ကိုယ္ကေတာ႔ အလုပ္သံေယာဇဥ္ကို စိတ္မခိုင္လို႔ မၾကည္႔ေတာ႔ဘူး။
ဒီလိုနဲ႔ ကိုယ္႔ကို ကိုယ္ပိုင္ အလင္းေရာင္ေလးေပးခဲ႔တဲ႔ ဒီအလုပ္ကေလးကို ေသတၱာထဲ တျမတ္တႏိုး သိမ္းထားလိုက္ၿပီ။ ကိုယ္႔မဂၤလာေဆာင္မွာ စာေပမိတ္ေဆြေတြက စ ေနာက္ၿပီး သင္႔ဘ၀မွာ ကိုယ္မရွိေတာ႔မွာမို႔ “သင္႔ဘ၀ အတြက္ပဲ ေတြးကာပူမိသည္” လို႔ ဆိုၾကတာကိုေတာ႔ အခုအခ်ိန္မွာ ျပန္ေတြးရင္ေတာင္ ေက်နပ္ေနမိပါေသးတယ္။
ဘ၀မွာ အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္းအလုပ္ကလဲ အဓိက အခ်က္ထဲမွာပါတာမို႔ ကိုယ္ကလဲ အျမဲပဲ ေလးေလးစားစား လုပ္ခဲ႔တယ္။ ကိုယ္၀ါသနာ မပါတဲ႔အလုပ္ျဖစ္ေစဦး၊ ကိုယ္႔ကို ထမင္းေကၽြးတဲ႔အလုပ္မို႔ ဗမာပီပီ ေစတနာရွိရွိ ရုိရုိေသေသပဲ လုပ္ခဲ႔၊ လုပ္ေနတယ္။ အလုပ္ကို တာ၀န္ေက်ခ်င္တာလဲ တေၾကာင္း၊ ကိုယ္႔ကိုယ္ကို တန္ဖိုးထားတဲ႔အေနနဲ႔ မွန္မွန္ကန္ကန္ လုပ္ခ်င္တာလဲ တေၾကာင္းေပါ႔။
အလုပ္လို႔ စဥ္းစားလိုက္မိရင္ အရင္ဆုံး သတိရမိတာက ကိုုယ္လဲ ၀ါသနာပါၿပီး၊ အေပ်ာ္ရႊင္ဆုံးလဲ ျဖစ္တဲ႔ ကိုယ္႔ပထမဆုံးအလုပ္ေပါ႔။ သင္႔ဘ၀မဂၢဇင္း မွာ လုပ္ခဲ႔တာပါ။ အဲဒီတုန္းက အသက္က ၂၃ႏွစ္။ ကိုယ္႔ဆရာေတြက ဆရာဦးတင္ေမာင္သန္း နဲ႔ ဆရာ ေမာင္သစ္ဆင္း တို႔ေပါ႔။ ဆရာေမာင္သစ္ဆင္းကိုေတာ႔ ေအးလြန္းလို႔ ကိုယ္က ဆရာေမာင္သစ္တုံး လို႔ ေခၚတယ္။ ေငြစာရင္းကိုင္တဲ႔ ဦးတင္ေအာင္၀င္းဆိုတဲ႔ ဦးတေယာက္လဲရွိတယ္၊ ဒီဇိုင္းေတြလုပ္တဲ႔ ေကေက လို႔ေခၚတဲ႔ ကိုေက်ာ္ခိုင္လဲ ရွိပါတယ္။
အဲဒီမွာ ကိုယ္က ေက်ာပိုးအိတ္တလုံးနဲ႔ လမ္းတကာ ေလွ်ာက္သြားၿပီး အားလုံးကို လိုက္ ေလာ ရေတာ႔တာပဲ။ မဂၢဇင္း ပုံမွန္ အခ်ိန္မီ ထြက္ႏိုင္ဖို႔ စာမူဖတ္ရတယ္၊ စာမူေရြးၿပီး ဆရာေတြဆီ တင္ရတယ္၊ ဆရာေတြ ေရြးၿပီဆိုရင္ ကြန္ပ်ဴတာ စာစီဖို႔ ပို႔ရတယ္။ အဲဒီတုန္းက ကြန္ပ်ဴတာဆိုတာကလဲ ရွားေသးေတာ႔ အျမန္ဆုံး ကိုယ္႔စာမူရုိက္ဖို႔ အခ်ိန္မီဖို႔ ေျပာရ၊ ေလာရ တယ္။ ၀င္းေမာက္ ပုံႏွိပ္စက္က ဦးနဲ႔ အမႀကီးဆို ကိုယ္႔ဒဏ္ကို ေကာင္းေကာင္း ခံခဲ႔ရတာ။
ေနာက္ ဒီဇိုင္း။ အရင္က သင္႔ဘ၀က ရုိးရုိးပဲ စာကို အဓိကထားခဲ႔ေတာ႔ ဒီဇိုင္းမွာလဲ နည္းနည္းေတာ႔ ျပင္ျပင္ဆင္ဆင္ေလး ျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားရေသးတယ္။ ဒီစာေပေလာက ဆိုတာကလဲ ကိုယ္ငယ္ငယ္ကတည္းက ႀကီးျပင္းခဲ႔ရတာဆိုေတာ႔ အားလုံးက အေဖ႔ကို ခ်စ္ခင္တဲ႔ စိတ္နဲ႔ ကိုယ္ ေလာ သမွ်၊ အႏိုင္က်င္႔သမွ် သည္းခံၾကတယ္။ အထူးသျဖင္႔ စာမူေတြကို သရုပ္ေဖာ္တဲ႔ ဒီဇိုင္းဆရာ၊ ပန္းခ်ီဆရာေတြေပါ႔။
ဒီဇိုင္းဆရာ၊ ပန္းခ်ီဆရာဆိုတာကလဲ သူတို႔ စ်ာန္၀င္စားရာ ဆြဲတတ္ၾကတာ။ ဥပမာ ပန္းခ်ီဆရာတေယာက္က သရုပ္ေဖာ္ပုံကို ဒီလမွာ ပိုးေကာင္ေလး ဆြဲတယ္ ဆိုပါေတာ႔၊ ေနာက္တလလဲ သူ႔ကို အပ္ေတာ႔ ပိုးေကာင္ေလးက ေဒါင္လိုက္ေလး ေျပးေနတယ္။ ေနာက္တလက်ေတာ႔လဲ ပိုးေကာင္ေလး ပဲ၊ ေထာင္႔ေလးမွာ ကပ္ၿပီး ေဘးတိုက္ေလး သြားေနတယ္။ ဒါဆို ကိုယ္နဲ႔ ေတြ႔ၿပီ။ ေနာက္တခါ ပိုးေကာင္ေလး ခ်ိဳသင္းတို႔ သင္႔ဘ၀မွာ လာမဆြဲနဲ႔ မျမင္ခ်င္ဘူး ေျပာပစ္လိုက္တာ။ ပန္းခ်ီဆရာကလဲ ေအးပါ ေအးပါဟာ ဆိုၿပီး ရီလို႔။
ေနာက္တေယာက္ကေတာ႔ အဲဒီတုန္းက မုဒ္၀င္ေနလို႔ဆိုလား၊ ႀကိဳးေတြခ်ည္း ဆြဲတယ္။ ပထမ ကဗ်ာက ျမစ္အေၾကာင္းဆိုေတာ႔ ႀကိဳးပုံေကာက္ေကာက္ေလး ဆြဲေတာ႔ ျမစ္လိုလို ျဖစ္ေနတာမို႔ ရွိေစေတာ႔။ ေနာက္ထပ္ကဗ်ာကေတာ႔ မီးရထားနဲ႔ ခရီးသြားတဲ႔အေၾကာင္း။ အဲဒါလဲ ႀကိဳးပုံပဲ။ အင္း..ရထားလမ္းလိုလို ျဖစ္ေနပါတယ္ေလ ဆိုၿပီး မေျပာေသးဘူး။
ေနာက္တပုဒ္က်ေတာ႔ သားအဖႏွစ္ေယာက္၊ ေခတ္ႏွစ္ေခတ္အေၾကာင္း စပ္ထားတာ။ အဲဒါကိုေတာ႔ သူဆြဲတဲ႔ေဘးမွာ သြားထိုင္ၾကည္႔ေနလိုက္တယ္။ ပန္းခ်ီဆရာကလဲ သိတယ္။ သူ႔ကို ေျပာဖို႔ေစာင္႔ေနၿပီဆိုတာ။ စပ္ျဖဲျဖဲနဲ႔ ပန္းခ်ီဆြဲတယ္။ ႀကိဳးေလး မွ်င္မွ်င္ လဲ လုပ္ခ်င္ေသးတယ္။ ေဘးကေန အဟမ္း၊ အဟမ္း လုပ္လိုက္မွ တျခားပုံ ေျပာင္းသြားတယ္။
ေနာက္တေယာက္ကေတာ႔ ေဘာ္လုံးေလးေတြခ်ည္း ဆြဲတာ။ လူဆိုရင္ မ်က္လုံးႏွစ္လုံး ေဘာ္လုံးေလးမွာ တပ္လိုက္တာ။ ဒါပဲ.. ၿပီးၿပီ။ ကိုယ္က အႏုပညာနားမလည္ေတာ႔ ဒါမ်ိဳးဆို သိပ္မႀကိဳက္ဘူး။ အရမ္းလြယ္တယ္ ထင္ေနတယ္။ ကိုယ္ဆိုးတာ ေျပာပါတယ္။ ဒါနဲ႔ လာျပန္ၿပီလား ဒီေဘာ္လုံးလို႔ ေျပာေတာ႔ က်ေနာ္ ဒီလို ေဘာ္လုံးေလး ေထာင္ေနဖို႔ ေတာ္ေတာ္က်င္႔ထားရတာ တဲ႔။ မ်က္ႏွာေလး ငယ္ၿပီး ေျပာတယ္ေလ။
ကိုယ္တို႔မွာ စာမူကလဲ ႏွစ္မ်ိဳးႏွစ္စား ရွိတယ္။ ေတာင္းစာမူနဲ႔ ေရြးစာမူ တဲ႔။ ေတာင္းစာမူ ကေတာ႔ စာေရးဆရာႀကီးေတြဆီက ေတာင္းရတာ။ ကိုယ္႔မဂၢဇင္းမွာ သူ႔စာမူ ပါခ်င္လြန္းလို႔ တရုိတေသေတာင္း၊ အိမ္အထိ သြားယူရတာ။ ဒါေပမဲ႔ ကိုယ္လုပ္ခဲ႔တဲ႔အခ်ိန္မွာေတာ႔ ဆရာႀကီးေတြက လာယူလွဲ႔ လို႔ ခ်ိန္းရင္ မျပီးေသးလို႔ဆိုၿပီး ျပန္လွည္႔လာခဲ႔ရတယ္ဆိုတာ မရွိခဲ႔ပါဘူး။ ကိုယ္႔အေပၚမွာ ေစတနာထား အခ်ိန္မီေရးေပးခဲ႔ၾကတာ တကယ္ပဲ မေမ႔ႏိုင္ဘူး။
အထူးသျဖင္႔ ဆရာ ဦးျမသန္းတင္႔ပါ။ အင္မတန္ယဥ္ေက်းၿပီး လူႀကီးလူေကာင္းဆန္တဲ႔ ဆရာပါ။ ဘယ္ေန႔ စာမူ လာယူရမလဲဆရာ လို႔ ေမးရင္ သူၿပီးမဲ႔အခ်ိန္ပဲ ေျပာတယ္။ ဘယ္ေတာ႔မွ ဂတိမပ်က္ခဲ႔ဘူး။ ဗုဒၵဟူးေန႔လာခဲ႔ သမီးေရ ဆိုရင္ အတိအက်ကို ရတယ္။
တခါတေလ ဆရာအလုပ္မ်ားေနလို႔ မၿပီးေသးရင္လဲ အိမ္ေပၚထပ္မွာ လက္ႏွိပ္စက္ေလးနဲ႔ တေဂ်ာက္ေဂ်ာက္ လက္တမ္းရုိက္ေနတယ္။ စာမူကို ေစာင္႔ယူရတယ္။ ေနာက္ေန႔မွ လာယူ၊ မၿပီးေသးဘူးလို႔ ေျပာလိုက္လဲ ရေနတာပါပဲ။ ဒါေပမဲ႔ တက္ၾကြေနတဲ႔ လူငယ္စိတ္ကေလးကို စိတ္မပ်က္သြားေစခ်င္လို႔ အလုပ္ေတြ မ်ားရက္နဲ႔ ဂတိတည္ေအာင္ ႀကိဳးစားခဲ႔တယ္လို႔ ဆရာ႔ေစတနာကို နားလည္ခံစားမိပါတယ္။
ကိုယ္လုပ္တဲ႔ အခ်ိန္ ၉၄ခု တုန္းက မိန္းကေလး အယ္ဒီတာဆိုတာ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္ ဒီလိုေျပးလႊား၊ ေလွ်ာက္သြားေနတာမ်ိဳး သိပ္မရွိေသးဘူး။ ဒါေၾကာင္႔ ဆရာက ကိုယ္စာမူရလို႔ ျပန္ေတာ႔မယ္ဆိုတိုင္း “ျဖစ္ရဲ႔လား၊ ဘတ္စ္ကားစီးရတာ အဆင္ေျပရဲ႔လား” အျမဲေမးတတ္တာပါ။ ေနပူတုန္းပဲ သမီး၊ သမီးအံတီနဲ႔ ေကာ္ဖီေသာက္ရင္း ေနေအးကို ေစာင္႔လိုက္ပါအုံး လို႔လဲ ေျပာတတ္တာပါ။
ဆရာဆုံးေတာ႔ ကိုယ္က စင္ကာပူမွာ..။ ဆရာလိမ္႔က်တယ္ဆိုတဲ႔ အဲဒီ ေလွကားေလးကေန စာမူေလးကိုင္ၿပီး ဆရာဆင္းလာတာကို မတ္တပ္ရပ္ရင္း၊ ျပံဳးရင္း ႀကိဳခဲ႔ဖူးတာမို႔ ကိုယ္ျမင္ေယာင္ၿပီး ငိုခဲ႔ရတယ္။ ျမန္မာစာေပေလာကရဲ႔ ေက်းဇူးရွင္ႀကီး ဆုံးရွဳံးလိုက္ရလို႔ေပါ႔။
ေနာက္ - ျမန္မာျပည္မွာ မဂၢဇင္းလုပ္ၿပီဆိုရင္ မပါမျဖစ္က စာေပစိစစ္ေရးပဲ။ ကိုယ္႔ကို စာေပစိစစ္ေရးရဲ႔ လုပ္ပုံကိုင္ပုံေတြကို သင္ေပးခဲ႔တာ ေကေက လို႔ေခၚတဲ႔ ကိုေက်ာ္ခိုင္ပါ။ (အခု သူက နံမည္ႀကီး ဒီဇိုင္းဆရာ ျဖစ္ေနၿပီ။) ကိုယ္႔မဂၢဇင္းကလဲ သူတို႔ မ်က္စိ စပါးေမႊးစူးစရာ အခၽြန္အတက္နဲ႔ခ်ည္း။ သင္႔ဘ၀တို႔ စာေပဂ်ာနယ္တို႔ဆိုတာ သူတို႔ အမဲပဲ။
စာေပစိစစ္ေရးက ဆရာသမားမ်ားကလဲ အျမဲ ၀င္ထြက္ေနေတာ႔ လူကိုေတာ႔ ခင္ပါတယ္၊ စာကိုေတာ႔ မခင္ႏိုင္ပါ ဆိုတဲ႔ မူ ကို က်င္႔သုံးၾကတယ္ ထင္ပါရဲ႔။ သင္႔ဘ၀ဆိုရင္ မွန္ဘီလူးနဲ႔ ၾကည္႔ၾကတယ္။ တခါတေလေတာ႔လဲ ေတြးမိတယ္။ ဘယ္ေလာက္မ်ား ငရဲႀကီးလိုက္မလဲ လို႔။ စာေပသားသတ္ရုံႀကီးထဲ ၀င္သြားရသလိုပဲ။ အဲဒီကို သြားရတာ ကိုယ္ဘယ္ေတာ႔မွ မေပ်ာ္ခဲ႔ဘူး။
သင္႔ဘ၀မွာ ကိုယ္အေပ်ာ္ဆုံးအလုပ္က အင္တာဗ်ဴး လုပ္ရတာပါ။ အဲဒီအေတြ႔အၾကံဳေတြက ကိုယ္႔ဘ၀ကို အမ်ားႀကီး အေထာက္အကူျပဳတယ္လို႔ ယုံၾကည္ပါတယ္။ မဂၢဇင္းအတြက္ cover story ကို ဆရာႏွစ္ေယာက္ကပဲ ပင္တိုင္ေရးၾကပါတယ္။ သူတို႔ေရးဖို႔အတြက္ လိုအပ္တဲ႔ အခ်က္အလက္ေတြကို စုေဆာင္းရ၊ အင္တာဗ်ဴးရတယ္။
ကိုယ္က နားေထာင္ရတာ သေဘာအက်ဆုံး။ အင္တာဗ်ဴးလုပ္ရတဲ႔ ပုဂၢိဳလ္ႀကီးေတြက အစုံပဲ။ ဆရာေတြကေမး၊ ကိုယ္က အသံဖမ္း၊ သိခ်င္တာ ၀င္ေမးေပါ႔။ တိပိဋိက ဆရာေတာ္ ဦးသုမဂၤလ ကိုလည္း မုသားဆိုတာ ဘာလဲ တဲ႔။ မုသားေတြေပါတဲ႔ အခ်ိန္ႀကီးမွာ အခ်ိန္ကိုက္ပါပဲ။ ဆရာေတာ္က အဲဒီတုန္းက ေမာ္စကိုက ျပန္လာခါစေလ။
တကၠသိုလ္ပါေမာကၡ ဆရာ တကၠသိုလ္ ဘုန္းႏိုင္ရဲ ႔ပညာရဲ႔ အေရးပါပုံ အခန္းဆက္ ေဆာင္းပါးေတြလဲ စိတ္၀င္စားဖို႔ ေကာင္းခဲ႔တယ္။ ဒါနဆိုတဲ႔ ေဆာင္းပါးအတြက္ ဘဘဦးသုခကိုလည္း ေမးရၿပီး အတတ္ပညာရွင္ အႏုပညာရွင္ေတြနဲ႔လဲ ထိေတြ႔ရတယ္။ cover story အတြက္ စာပုဒ္ေလး တပုဒ္ရဖို႔ ပညာရွင္ေတြနဲ႔ ေတြ႔ဆုံရသလို AIDS လိုေဆာင္းပါးအတြက္ ျပည္႔တန္ဆာေလးေတြနဲ႔လဲ ေတြ႔ရတာပါပဲ။ မိဘမဲ႔ကေလးေက်ာင္းေလး ကိုသြားေတာ႔ အင္တာဗ်ဴးရင္း၊ နားေထာင္ရင္း မ်က္ရည္စက္လက္နဲ႔ပါ။
အလုပ္ဆိုတာကို ၀န္ထုပ္၀န္ပိုးတခုလို မဟုတ္ဘဲ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ စိတ္ပါ၀င္စားၿပီး လုပ္ရတာ ကိုယ္႔ဘ၀မွာ တကယ္႔ကို အမွတ္တရ ျဖစ္ခဲ႔တာေပါ႔။ ကိုယ္႔ကို အသိပညာလဲေပး၊ စိတ္ခ်မ္းသာမွဳလည္း ေပးတဲ႔ ဒီပထမဆုံးအလုပ္ကို ဘယ္ေမ႔ႏိုင္ပါ႔မလဲ။ ဘ၀မွာ အေရးပါတဲ႔ အခန္းတခုအေနနဲ႔ အဲဒီအခ်ိန္ေတြကို တန္ဖိုးထားေနခဲ႔ပါတယ္။
ေနာက္..ကိုယ္က ေရာင္ေနာက္ ဆံထုံးပါ၊ ဘုိေကေနာက္ ဆံရွည္ပါ ဆိုေတာ႔ လက္ထပ္ၿပီး စင္ကာပူလိုက္သြားမယ္ဆိုေတာ႔ ေန႔စဥ္ ေန႔တိုင္း စိတ္ေရာကိုယ္ပါ ႀကိဳးစားလုပ္ခဲ႔တဲ႔ အလုပ္ကေလးကို တိကနဲ ျဖတ္လိုက္တာ။ ေရႊတိဂုံဘုရားလမ္းက အခန္းေလးကို လုံးလုံး လွည္႔မၾကည္႔ေတာ႔ဘူး။ ဆရာေတြက ေမွ်ာ္ေနေသးတယ္။ ကိုယ္ကေတာ႔ အလုပ္သံေယာဇဥ္ကို စိတ္မခိုင္လို႔ မၾကည္႔ေတာ႔ဘူး။
ဒီလိုနဲ႔ ကိုယ္႔ကို ကိုယ္ပိုင္ အလင္းေရာင္ေလးေပးခဲ႔တဲ႔ ဒီအလုပ္ကေလးကို ေသတၱာထဲ တျမတ္တႏိုး သိမ္းထားလိုက္ၿပီ။ ကိုယ္႔မဂၤလာေဆာင္မွာ စာေပမိတ္ေဆြေတြက စ ေနာက္ၿပီး သင္႔ဘ၀မွာ ကိုယ္မရွိေတာ႔မွာမို႔ “သင္႔ဘ၀ အတြက္ပဲ ေတြးကာပူမိသည္” လို႔ ဆိုၾကတာကိုေတာ႔ အခုအခ်ိန္မွာ ျပန္ေတြးရင္ေတာင္ ေက်နပ္ေနမိပါေသးတယ္။
မိုးခ်ိဳသင္း
လင္းလဲလြမ္းလို ့လာပါတယ္ ခဏခဏ။ အသစ္မရိွေတာ့စိတ္ညစ္ျပီးျပန္ျပန္သြားရတာ။ စီဗံုးေလးထားေပးေနာ္ ။ ေနာ္လို ့:)
ReplyDeleteကုိယ္၀ါသနာပါရာနဲ႔ အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္းအလုပ္နဲ႔ တထပ္တည္းက်ရင္ေပ်ာ္စရာဘဲ။ က်ေနာ္အခု ဘေလာ့ဂ္ေရးရတာ ၀ါသနာပါတယ္။ ဘေလာ့ဂ္ကုိဘဲ ပုံမွန္ေရးပါ။ တလ တလကုိ အခုလက္ရွိလစာရဲ႕ တ၀က္ေပးပါ႔မယ္ ဆုိရင္ လက္ရွိအလုပ္ကုိ ထြက္ၿပီး ဘေလာ့ဂ္ေရးဘုိ႔အသင့္ဘဲ။ က်ေနာ့္ကုိ အလုပ္ခန္႔ပါလား…အဟိ။
ReplyDeleteခ်ိဳသင္း ကံေကာင္းလုိက္တာ.. ဘာပဲေျပာေျပာ ကိုယ္ေပ်ာ္တဲ႔ အလုပ္ကို ကိုယ္ေလးစားတဲ႔ သူေတြနဲ႔ လုပ္ခြင့္ရခဲ႔လို႔။
ReplyDeleteအစ္မေရ ၿပံဳးမိျပန္ၿပီ….။ ၿပီးေတာ့ လြမ္းမိျပန္ၿပီ။ ျမန္မာျပည္က စာနယ္ဇင္း ေရာင္းရင္းေတြ၊ ပန္းခ်ီ ဒီဇိုင္း ေဘာ္ေဘာ္ေတြကို အစ္မစာေလးဖတ္ၿပီး အရမ္းလြမ္းသြားတယ္။ ပန္းခ်ီဆရာေတြကို ႏွိပ္ကြပ္တာေတာ့ ႀကိဳက္တယ္ :P တိုက္တုိက္ဆိုင္ဆိုင္ ဒီမနက္ပဲ အြန္လိုင္းမွာ ဝလံုး တေကာင္နဲ႔ေတြ႕ၿပီး အလြမ္းသည္ထားတာ။ သူက လက္ဘက္ရည္လိုက္ေသာက္ပါလားတဲ့။ စ တယ္ အမရဲ႕။ စာနယ္ဇင္းသမားဘဝမွာ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္တကာ ထိုင္ၿပီး ေလပစ္ရတာလည္း လြမ္းတယ္ေနာ္ အစ္မ။ အစ္မရဲ႕ သင့္ဘဝ အေတြ႕အႀကံဳကေလးကို ျပန္ေျပာျပတာ အားက်ဖုိ႔ေကာင္းလိုက္တာ။ အဲဒီဆရာႀကီးေတြကို တူးက ကပ္လြဲသြားတာေလ ….။
ReplyDeleteကိုယ္ရဲ့ ၀ါသနာနဲ ့ ကိုယ္လုပ္ေနရတဲ့ အလုပ္ ထပ္တူက်တာ ကံေကာင္းျခင္းတစ္ပါးဆိုတာ ခံစားလိုက္ရပါတယ္..
ReplyDeleteအဲဒီ၀ါသနာနဲ႔အလုပ္ထပ္တူက်တဲ့ဘ၀ေတြကိုဘယ္လိုအရာ
ReplyDeleteေတြကမ်ားထားရစ္ခဲ့ေစစြမ္းတာလဲလို႔ ေမးခ်င္မိလာတယ္.
ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့..ကိုယ္သာဆိုေသမလားကသိပါဘူး.
စိတ္ေတြဆင္းရဲၿပီးေတာ့ေလ..ခုေတာင္ေတာ္ေတာ္စိတ္
႐ႈပ္ေနၿပီ..ေက ကေတာ့ကိုယ့္ကိယပဲမ်ားတာတဲ့ေလ.. း( ခ်ိဳသင္းေရ ..တို႔လည္း အယ္ဒီတာဘ၀ရဲ ႔ၾကံဳရဆံုရ
ေတြကို ေရးႏိုင္ဖို႔ၾကိဳးစားဦးမယ္..ကိုသစ္ဆင္းတို႔.ဦးတင္
ေမာင္သန္းတို႔နဲ႔ သင့္ဘ၀ ကာဗာ စတိုရီေရးဖို႔ workshop လုပ္ခဲ့တာကိုသတိရတယ္..ေကလည္းပါ
တယ္ေလ..း)
ခ်ိဳသင္းေရ
ReplyDeleteတန္ဖိုး႐ွိလိုက္တာ။ ျဖတ္သန္းခဲ့ရတဲ့
အေတြ ့အႀကံဳေတြ ဆက္ေရးပါအုန္းလို ့။ KM
ေစာင့္ဖတ္ရက်ိဳးနပ္လိုက္တာ..ဆရာမ..
ReplyDeleteမမိုး...
ReplyDeleteစာလာဖတ္သြားပါတယ္....
အသက္၂၃ႏွစ္မွာ မဂၢဇင္း တစ္လတစ္အုပ္ထြက္နိုင္ေအာင္က်ိဳးစားခဲ ့တဲ ့ မမိုးကို
ဂုဏ္ယူပါတယ္ဗ်ာ....။
အေတြ ့အၾကံဳေလးေတြက လြမ္းစရာေလးေတြပါ...။
လင္းေျပာသလို စီဗံုးေလးထားပါဗ်ာ...
မတန္ခူးလဲ ဒီလိုဘဲ..စီဗံုးမထားေတာ့...
အလုပ္မအားမွန္းမသိ၊ ေနမေကာင္းျဖစ္ေနမွန္းမသိနဲ ့...။
က်ေနာ္လာဖတ္လို ့စာအသစ္မေတြ ့ရင္ ...ဖ်ားမ်ားဖ်ားေနၾကလို ့လားဆို စိတ္ပူမိတာက အရင္ဗ်...။
၉၀ႏွစ္ေတြရဲ ့ျမန္မာစာေပေလာကမွာ သင့္ဘ၀ ဟာ အေရးပါတဲ့က႑ကေနပါခဲ့တယ္။
ReplyDeleteရွက္စိတ္၊ေႀကာက္စိတ္ ဆိုတဲ့ ကာဗာစတိုရီေတြက လူငယ္ထုအတြက္အင္မတန္ အကိ်ဴးမ်ားေစခဲ့တယ္။
ေစာင့္ဖတ္ရတဲ့ သင့္ဘ၀ ဟာ ဆရာတင္ေမာင္သန္း ၊ေမာင္သစ္ဆင္း နဲ ့မိုးခိ်ဳ တို ့လို တာ၀န္ေက်တဲ့ အယ္ဒီတာေတြရဲ ့ေပးဆပ္မႈမပါခဲ့ရင္ ၊ စာေပ သမိုင္း ၀င္ခဲ့ပါမလား လို ့ေတာင္ ေတြးမိတယ္
မခ်ိဳသင္း- ဖတ္လို႕ေကာင္းတယ္..( တႏွစ္စာ ေျပာထားမယ္)
ReplyDeleteသင့္ဘ၀ က..ေန..ကိုယ့္ဘ၀ ေတြျဖစ္သြားခဲ့ျပီေပါ့။
သူငယ္ခ်င္းေတြ ေနာက္တဲ့..သီခ်င္းေလး ကို ဖတ္ျပီး..ျပံဳးလိုက္ရတာ။
သင့္ဘ၀ ထဲက..မွတ္၂ ရ ၂ ဆရာတင္မိုးကို.. ဟိုး..ေတာကေနျပီး..ပညာေရး၀န္ၾကီးက..တကၠသိုလ္ တက္ျဖစ္ေအာင္.. ဆက္သြယ္ခဲ့တဲ့ အေၾကာင္းေလး လည္း..စြဲ စြဲ ထင္ထင္ မွတ္မိ ေနတယ္။
Ma Moe Cho Thinn yay,
ReplyDeleteOh my god, I have waited so long to read your new post. I think you are so busy or you have no mood to write anything else. Anyway, I like your new post. Plz (Plz) try to post new new one.
Best wishes,
အမေရ...အၾကိဳက္ဆံုး Magazine ဘာလဲလို႕ က်ြန္မကို ေမးခဲ့ရင္ သင့္ဘ၀ လို႔ေၿဖမွာပဲ...သင့္ဘ၀ အလြမ္းေၿပ post ဖတ္ရလို႔ အမ်ားၾကီး ေက်းဇူးတင္ပါတယ္...ထီးကေလးနဲ႔ မနီ ကဗ်ာစာအုပ္ေလးမွသည္ သင့္ဘ၀။ ယခုဘေလာ့ အထိ စာေပမ်ိဳးဆက္အား ေလးစားအားက်မိပါေၾကာင္း....အမ ေပ်ာ္ရႊင္ပါေစ
ReplyDeleteအစ္မကံေကာင္းလုိက္တာ။ကိုယ္၀ါသနာပါတာကို အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္းအတြက္ လုပ္ခြင္႔ကိုမရေသးဘူး
ReplyDeleteမခ်ိဳသင္းက ကံေကာင္းလိုက္တာ..
ReplyDelete၀ါသနာပါတာနဲ႔ လုပ္ခဲ့ရတာ တစ္ထပ္တည္းက်လို႔
စာေပသားသတ္ရံုၾကီးတဲ့လား… ေျပာတတ္လိုက္တာ ခိ်ဳသင္းရယ္… ဟုတ္ပါရဲ့… ႏွလံုးသားနဲ ့ရင္းျပီးေရးထားရတာမိုလား… ငယ္ငယ္ေလးနဲ ့ စာေပအဆီအႏွစ္ျပည့္၀တဲ့ သင့္ဘ၀ကို ျပုစုပိ်ဳးေထာင္နို္္င္တာ ခ်ိဳသင္းအတြက္ ဂုဏ္ယူမိပါတယ္… ခ်ိဳသင္းေရ… ကိုယ္၀ါသနာပါတာနဲ ့အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္းနဲ ့ တထပ္ထဲက်တဲ ့အလုပ္ေလးကို လုပ္ဖူးခဲ့တာ ျပန္ေတြးတိုင္းၾကည္ႏူးေက်နပ္စရာေပ့့ါ… ကံေကာင္းတဲ ့ခ်ိဴသင္းကိုအားက်လိုက္တာ… ဒီဘေလာ့ဂ္ေလးကလဲ သင့္ဘ၀ေနာက္ဆက္တြဲေပါ့ေနာ္…
ReplyDeleteစိ္တ္ပါလက္ပါ ဖတ္ သြားပါတယ္။
ReplyDeleteစာေပသားသတ္ရံုၾကီးတဲ့
ReplyDeleteရွယ္ပဲ..။
ကိုယ္၀ါသနာပါတာနဲ့ထပ္တူက်တဲ့ အလုပ္ လုပ္ရတာ္ဆိုေတာ့.. ေကာင္းတာေပါ့.။
မခ်ဳိသင္း လုပ္ခဲ့ရတဲ့ အလုပ္က အားက်စရာၾကီး။
ReplyDeleteအမလြမ္းမယ္ဆိုလဲ လြမ္းစရာပါပဲ။ အခုေရးထားတာ ဖတ္ရတာကိုပဲ တကယ္သတိရစရာပါ။
ReplyDeleteစီးပံုးထည့္ဖို႔ကို လိုက္tag ရေတာ့မလိုျဖစ္ေနျပီး။ အမတို႔၊ မတန္ခူးတို႔ မႏုသြဲ႔တို႔။ အဟင္း။
ခ်ိဳသင္းေရ။
ReplyDeleteအမ ခရီးထြက္ေနရတယ္ေလ။ ခု အိမ္မွာမဟုတ္ဘူး။
ရံုးခ်ဳပ္ေရာက္ေနတယ္။ ခ်ိဳသင္း စာေလးေတြ႕လို႕ လာ၀င္ေျပာတာ။ ဘေလာ့မလည္ႏုိင္ ဘေလာ့မေရးႏိုင္ ေပမယ့္ အမ အသံကိုေတာ့ တုိက္ရိုက္ေလလႈိင္းကေန ေန႕စဥ္ၾကားေနရမွာပါ။ အင္တာနက္ကေန နားေထာင္ၾကည့္ေနာ္။
အထိုင္က်သြားရင္စာျပန္ေရးပါဦးမယ္။
အမခ်ိဳသင္းေရ အသက္ ၂၃ ႏွစ္နဲ႔ စာေပေလာကမွာ ရင္းႏွီးကၽြမ္း၀င္စြာ အက်ိဳးရွိတဲ့အလုပ္ လုပ္ခြင့္ရခဲ့တာ အားက်စရာပါ။ ေနာင္လည္း အမစာေတြကို ေစာင့္ေမွ်ာ္အားေပးခ်င္ပါတယ္။ ဘယ္အရာကိုလုပ္လုပ္ ေပ်ာ္ရႊင္စြာလုပ္တယ္ဆိုတဲ့ ခံယူခ်က္ေလးကို အတုခိုးၿပီး ႀကိဳးစားရအံုးမယ္ အမေရ။ စာဖတ္သူေတြ ေတြးကာမပူရေအာင္ အမခ်ိဳသင္း စာေပေတြ ေပ်ာ္ရႊင္စြာဆက္ေရးႏိုင္ပါေစ ဆုေတာင္းေနမယ္။
ReplyDeleteခင္မင္ေလးစားစြာျဖင့္
နိနိ
ဆရာျမကိုသတိရတယ္ ခ်ိဳသင္းေရ......
ReplyDeleteကိုယ့္ဆီသူလာရင္ အမိုးမ႐ွိတဲ့ ဆိုင္သြားရေအာင္တဲ့။ သူဆိုလိုတာ ပလက္ေဖာင္းေပၚ ေခြးေျခကေလးေတြနဲ႔ ေသာက္ရတဲ့ လဘက္ရည္ဆိုင္ကို သူႀကိဳက္တယ္။
သူ႔ဆီကိုယ္သြားရင္ စမ္းေခ်ာင္းပါတီယူနစ္႐ံုးေ႐ွ႔က သင္းခ်ိဳင္းေဘးမွာ ကပ္ဖြင္ထားတဲ့ ထမင္းေၾကာ္ဆိုင္မွာ သူအျမဲ လိုက္ေႂကြးတယ္။
ဆရာျမအေၾကာင္းသပ္သပ္ေရးထားတာ ႐ွိတယ္။ မေခ်ာရေသးလို႔ မတင္ျဖစ္တာ.....
ေမာင္မာယာ
အဲဒီလို ေပ်ာ္ရႊင္ေသာ အလုပ္မ်ိဳးလုပ္ခ်င္လိုက္တာ။ ခုထိေတာ့ ရွာမေတြ႔ေသးဘူး။
ReplyDeleteလာၿပီး ႏွဴတ္ဆက္ပါသည္။ နွဴတ္ဆက္တယ္ ဆိုေတာ႕ဘယ္သြား မလို႕လဲထင္ေနဦးမယ္။ ဘယ္မွ မသြား။ ခင္လို႕လာနွတ္ဆက္တာပါ။
ReplyDeleteလာၿပီး ႏွဴတ္ဆက္ပါသည္။ နွဴတ္ဆက္တယ္ ဆိုေတာ႕ဘယ္သြား မလို႕လဲထင္ေနဦးမယ္။ ဘယ္မွ မသြား။ ခင္လို႕လာနွတ္ဆက္တာပါ။
ReplyDeletecopy from ama KOM
မဒမ္ပုရစ္ျပန္လစ္သြားေပမယ္႔....
ReplyDeleteမေရာက္တာၾကာျပီ မခ်ိဳသင္းေရ
၀က္ဘ္ေပၚမွာအရႈပ္ေတြလုပ္ေနလို႔၊
ခုမွမဖတ္ရေသးတာေတြတ၀ၾကီးဖတ္
သြားပါသဗ်။
ေကာင္းး...ေအာင္းးေအာင္းး......အဲ..အဲ
[လာျပန္ျပီလား..ဒီေဘာလံုးလို႔ေျပာနဲ႔ေနာ္... :-( ]
ဒဂယ္ေကာင္းတယ္ဗ်ိဳ႕..... :-)