ငွက္ကေလး ခရီးသြား

ဒီေန႔ဆို ရန္ကုန္မွာ ႏို၀င္ဘာလ ၁၉ရက္။ အေဖသာ ဒီေန႔ ဒီအခ်ိန္မွာ ရွိတယ္ဆိုရင္ အသက္ (၇၅) ႏွစ္ ျပည္႔ခဲ႔ၿပီ။
အေဖ႔ ေမြးေန႔အမွတ္တရအတြက္ ကိုယ္႔ အမအငယ္ မိုးမိုးႏွင္းရဲ႔ စာကဗ်ာ အတၳဳပၸတၱိေလးကို ေဖာ္ျပခ်င္ပါတယ္။ မႏွင္းက ဒီစာစုေလးကို အေဖဆုံးၿပီး ၃လ အၾကာမွာ ေရးခဲ႔တာပါ။ မႏွင္းကေတာ႔ ကိုယ္တို႔ မိသားစုထဲမွာ အႏုပညာေသြး အပါဆုံး၊ အေဖ႔ကို နားလည္မွဳ အေပးႏိုင္ဆုံး သမီးတေယာက္ပါ။
ကိုယ္႔ရဲ႔ မွတ္တမ္းေလးမွာ ကိုယ္႔အမတေယာက္ရဲ႔စာေလးကို အေဖ႔ေမြးေန႔ အမွတ္တရ ေဖာ္ျပခြင္႔ရတာ ၀မ္းသာမိပါတယ္။ ဖတ္ၾကည္႔ၾကပါအုံး။


ငွက္ကေလး ခရီးသြား

မတ္လရဲ႔ ဥေရာပမွာ ခ်ယ္ရီေတြ ေစာေစာစီးစီး ျမိဳင္ျမိဳင္ ပြင္႔ေနၿပီ ငွက္ကေလး။ ငွက္ေလး ျပန္မလာဘူးလား။

အစ၏ သမိုင္း

သူ႔ကုိ စေမြးေတာ႔ သူ႔အိမ္ရာသည္ ႏြားစားက်က္သာသာျဖစ္သည္။ သူ႔အိပ္ယာသည္ ႏြားစားခြက္သာသာ ျဖစ္သည္။ ဒါဆို ေယရွဳခရစ္လို ျဖစ္ေနတာေပါ႔ ဟု သူမက ျပဴးျပဴးျပက္ျပက္ အံအားတသင္႔ေမးေတာ႔ “အဲသလိုဆန္ဆန္ပါပဲ သမီးရဲ႔” ဟု ခပ္ေတြးေတြး ေျဖသည္။ အဖ ဦးဘအို ႏွင္႔ အမိ ေဒၚစံထယ္တို႔မွာ ရပ္ရြာသစ္ ေျပာင္းစ ကာလ ျဖစ္သည္။ ေရစႀကိဳ ခရုိင္ မုံညင္း၊ ေျမျဖဴမွ ေတာင္သာျမိဳ႔နယ္ ကန္ျမဲဇဂ်မ္းရြာသို႔ အထုပ္အထည္ သိပ္မပါ လက္ခ်ည္းသာသာ ေျပာင္းစဥ္က ျဖစ္သည္။

အဖိုး ဘုရားတကာ ဦးထြန္းတင္က သားေမာင္ဘအိုကို မဟာဂီတ လိုက္စားေစခဲ႔သည္။ ဘာသာ သာသနာႏွင္႔ ဂီတကို စည္းကမ္း တင္းၾကပ္စြာ မ်ိဳးေစ႔ခ်ေပးခဲ႔သည္။ အရြယ္တန္၍ တရြာသူ မစံထယ္ႏွင္႔ အေၾကာင္းပါေတာ႔ အဖိုးက ေငြ အရင္းအႏွီးထုတ္ကာ နယ္လွည္႔ စီးပြားရွာခိုင္းသည္။ ကိုဘအိုမွာ ေတာင္ယာ စိတ္မ၀င္စား၊ စီးပြားမမွဳ။ ဖခင္ေပးေသာ ေငြအရင္းအႏွီးႏွင္႔ နယ္လွည္႔ အထည္သည္ ျဖစ္ရသည္။ ထိုဘ၀တြင္ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ က်င္လည္သည္။

အထက္ျပည္ အထက္ရြာ မႏၱေလးအထိ၊ ေအာက္ျပည္ ေအာက္ရြာ ေမာ္လျမိဳင္၊ ေရႊတိဂုံအထိ “စိန္ေဗဒါ”ဆိုင္း၀ိုင္းႏွင္႔ လိုက္သည္။ ဤတြင္ ဂီတ အႏုပညာႏွင္႔ ေပ်ာ္ေမြ႔ေတာ႔သည္။ အထည္စီးပြားျဖစ္မျဖစ္ သိပင္မသိေတာ႔။ ဇနီး မစံထယ္ႏွင္႔ မိခင္ ဖခင္ကိုပင္ အမွတ္မရႏိုင္ေတာ႔။

၄-၅-၁၀ ႏွစ္ သူ႔သည္းေျခႀကိဳက္ စိန္ေဗဒါ ဆိုင္း၀ိုင္းေနာက္ အထက္၊ ေအာက္၊ အညာ၊ အေၾက စုံေအာင္ စုန္ဆန္ပါေတာ႔သည္။ မိခင္ နာမက်န္းျဖစ္ကာမွ စာကေလး တေစာင္မွ တဆင္႔ ရြာသို႔ ျပန္လည္ေျခခ် မိသည္။ ေငြလည္း မက်န္၊ လက္လုပ္လက္စားလည္း မလုပ္တတ္။

ထိုမွတဆင္႔ ဇနီးသည္ကို လက္ဆြဲကာ ကန္ျမဲ ဇဂ်မ္းသို႔ အေျခခ်ဖို႔ ႀကိဳးပမ္းခဲ႔သည္။ သားသမီး စုစုေပါင္း ဆယ္ဦးထက္ မနည္း ဖြားခဲ႔ေသာ္လည္း ေနာက္ဆုံး သုံးဦးသာ အဖတ္တင္ရသည္။ အဖတ္တင္သည္႔ သမီးႀကီးမွာ“တင္ေမ” ျဖစ္လာရသည္။ ကန္ျမဲမွ ေမြးသူ သမီး “မျမဲ” မွာ အရြယ္မတန္ခင္ ကြယ္လြန္ရသည္။ သည္႔ေနာက္ ကန္ျမဲဖက္ ေမြးသူ ကန္ျမဲဇဂ်မ္းသား ေမာင္ဘဂ်မ္းသည္ “တင္မိုး” ျဖစ္ပါသည္။ ႏွမ အငယ္ဆုံးမွာ “မတင္စန္း” ျဖစ္သည္။

အစပထမ အရီးအံ႔၏ အိမ္တြင္ အဖီဆြဲေနခဲ႔ၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ အရီးအံ႔၏ အိမ္ဖီသည္ သူ၏ ေမြးဖြားရာ ျဖစ္လာရသည္။

ထိုမွအစျပဳ၍ ဖခင္ မိခင္တို႔၏ အပ္ခ်ဳပ္ပညာ၊ အဖ၏ဂီတ အႏုပညာ ေမတၱာ၊ ေစတနာ ရက္ေရာမွဳႏွင္႔ လုံ႔လ ၀ီရိယတို႔ေၾကာင္႔ တရြာတေက်းတြင္ ခ်စ္ခင္မွဳရရွိကာ အိမ္ယာ တင္႔တယ္ အတည္တက် ျဖစ္ခဲ႔ၾကရသည္။ ထိုမွ ရြာဂီိတ၀ိုင္း၊ အိမ္ဂီတ အသိုင္းအ၀ိုင္းမွတဆင္႔ သူ၏ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းပညာေရးကို ရြာဆရာေတာ္ အရွင္အာစရဆီမွာ က်ိဳးက်ိဳးႏြံႏြံ သင္ယူသည္။ စာတတ္၊ ပညာတတ္ ျဖစ္လိုစိတ္ အလြန္ျပင္းျပသည္။ မႏၱေလး ေရႊေရးေဆာင္ ေက်ာင္းတိုက္မွ ကိုရင္ဘ၀မွာ အားရဖြယ္၊ အားက်ဖြယ္၊ သနားစဖြယ္လည္း ျဖစ္သည္။

“ေဖေဖ မႏၱေလး ကိုရင္ေလးဘ၀ မနက္မနက္ ဖိနပ္မပါ ဆြမ္းခံထြက္ရင္း တခါတရံ အမရပူရဖက္၊ အင္း၀ဖက္ထိ လယ္ကန္သင္းရိုးေတြမွာ ျဖတ္ေလွ်ာက္ရင္း ေလာကီပညာေတြ သိပ္ဆည္းပူးခ်င္ခဲ႔တာပဲ။ တေန႔ေတာ႔ ငါ ေလာကီပညာေတြ တတ္ေျမာက္ၿပီး ေလာကီ အက်ိဳးျပဳလုပ္ငန္းေတြ လုပ္ဖို႔ အျမဲခံစား အိပ္မက္ေနခဲ႔တယ္ သမီးရယ္”

ဆရာေတာ္မ်ားအား အလြန္အမင္း ၾကည္ညိဳၿပီး ဗုဒၶဘာသာအား အင္မတန္ ဦးထိပ္ထားေသာ္လည္း သူ၏တိုးတက္ေသာ အျမင္က ေရစႀကိဳ “အေမတိုက္” အိမ္သို႔ စြန္႔စြန္႔စားစား ပို႔ခဲ႔သည္။ ဤတြင္ အေဒၚျဖစ္သူ အေမတိုက္၏ ဆိုင္လုပ္ငန္းမ်ား ကူညီရင္း အတန္းေက်ာင္းပညာေရး စခဲ႔ရသည္။

အေဖ၊ အမ၊ ကန္ျမဲ ဇဂ်မ္းႏွင္႔ ဂီတကိုေတာ႔ သူမေမ႔။ ရြာကိုျပန္လာတိုင္း အက်ိဳးေဆာင္သည္။ စာသင္ၾကားေရး၊ စာၾကည္႔တုိက္လုပ္ငန္း အစရွိသည္..။ အေဖ႔ရဲ႔ မဟာဂီတကိုလည္း ရံဖန္ရံခါ လြမ္းဆြတ္သည္။

သည္လိုႏွင္႔ အေျခခံပညာ အထက္တန္းေအာင္ ဆရာသမားမ်ား ေက်းဇူးႏွင္႔ မႏၱေလးတကၠသိုလ္ ေရာက္ခဲ႔ရပါသည္။

“ေဖေဖ ဆယ္တန္းေအာင္ေတာ႔ အသက္ ၂၄ႏွစ္ ရွိၿပီ။ ေက်ာင္းစတက္တုန္းက ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းဘ၀ကလာေတာ႔ အတန္းထဲမွာ အႀကီးဆုံးျဖစ္ေနတာ။ ငါ႔သမီးက ၁၆ႏွစ္ေတာင္ မျပည္႔ေသးဘူး ဆယ္တန္းေအာင္တာ ကံေကာင္းပါတယ္ သမီးရဲ႔” ဟု အားေပးစကားမ်ား အမွတ္ရမိပါေသးသည္။

မႏၱေလး တကၠသိုလ္မွ တဆင္႔ ကဗ်ာဆရာတင္မိုး၏ ကဗ်ာဇာတ္လမ္းမ်ား အစျပဳပါၿပီ။

သူမ၏ငွက္ကေလး

သူမက ဖခင္ကို ငွက္ဟုေခၚမည္။ ငွက္က အျပစ္ကင္းစင္သည္။ အသံခ်ိဳသည္၊ သဘာ၀ေလာကကို အေကာင္းျမင္သည္။ အလွဆုံး သီဖြဲ႔သည္။ မနက္လင္းအားႀကီးႏိုး သီခ်င္းဆိုသည္။ သည္ေလာက္ဆို ငွက္ကေလး၏ ဂုဏ္အဂၤါ ေလာကတြင္ တေနရာစာ ၾကြယ္၀ၿပီ။

ငွက္ကေလးႏိုးလွ်င္ ခ်က္ခ်င္း မ်က္ႏွာသစ္သည္။ ႏိုးထျခင္း၊ သစ္လြင္ျခင္း၊ အသံေတြကို ရွာမည္။ အရုဏ္၏အလွ အခင္းအက်င္းကို သူက အမက္ေမာဆုံးျဖစ္မည္။ သန္႔စင္ျခင္း၏သေဘာလား။ ေက်းငွက္တို႔၏ ဂီတသံ၊ ပဲျပဳတ္သည္ မေလး၏ စူးရွရွ ဂရုဏာသံ၊ စမ္းေခ်ာင္းေလး တြတ္ထိုးသံ၊ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မ်ား၏ တရားဓမၼသံ (သို႔မဟုတ္) ေၾကာင္က်ီက်ီ ဂီတသံ၊ ဒါမွ မဟုတ္ ကေလးႏိုးထ သံ၊ အရုဏ္ဦး ဘုရားရွိခုိးသံ အကုန္ စူးစမ္းသည္။ ကဗ်ာတပုဒ္ ဖန္ဆင္းမိၿပီေပါ႔။ ေနာက္ ေနျခည္ထြက္လာ၊ ေနစာလွဳံ စာတပုဒ္ ၿပီး တပုဒ္၊ ေနာက္တပုဒ္။ လက္ဖက္ရည္ၾကမ္း တခြက္၊ ေဆးလိပ္တတို၊ ေကာ္ဖီတငုံ၊ ပဲျပဳတ္သည္မေလးေရာင္းတဲ႔ ေကာက္ညွင္းေပါင္း။ အားလုံး ကဗ်ာျဖစ္ခဲ႔ၿပီ။
“မနက္ခင္း ကဗ်ာမ်ား” သည္ လွပသည္ခ်ည္း။ ။

ထိုသို႔ ေက်နပ္စြာ လြတ္လပ္ၿပီးသကာလ ျပင္ပသို႔ ထြက္ကာ ကဗ်ာႏွင္႔ ေလာကရဲ႔ အမွန္တရားကို ညိွမည္။ အေျဖရွာမည္။ ေက်ာင္းဆရာတဦးရဲ႔ ဘ၀၊ ပန္းခ်ီဆရာ၏ အေတြး၊ ကေလးငယ္၏ ပုံရိပ္၊ ဆိုက္ကားဆရာ၏ ဇာတ္လမ္း၊ အိမ္ရွင္မ၏ ဒုကၡ၊ အရာရွိမင္း၏ ျပႆနာ၊ လူငယ္တို႔၏ အေရး။ ေလာကတရားခုံရုံး၌ လြတ္လပ္တရားသူႀကီး ျဖစ္မည္။ ကိုယ္ပိုင္အေတြး ႏိုင္ငံတြင္ ကိုယ္တိုင္ အစိုးရမည္။ အမွန္၊ အမွား၊ အခ်ိဳ၊ အခါး ျခံဳငုံ ၾကည္႔ရွဳမည္။ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မ်ားသည္ သူ၏ကဗ်ာ စတူဒီယိုမ်ားသာ ျဖစ္ပါသည္။ နားေထာင္စမ္း လူေတြရဲ႔အသံ။ သူတို႔ ေျပာျပေနၾကတာ၊ သူတို႔ရဲ႔ အလႊာလႊာ ခံစားမွဳေတြ။ ရုံးမွာ၊ ေက်ာင္းမွာ၊ လမ္းမွာ။

ညဖက္အိမ္ျပန္ေတာ႔ ဒါေတြ ကဗ်ာျဖစ္ျပန္သည္။ ထိုကဗ်ာမ်ားကေတာ႔ အေရာင္စုံရၿပီ။ ရသစုံသည္။ ခံစားမွဳ အစုံစုံ၊ ေစတနာ အဖုံဖုံ။

ညေနဖက္တြင္ ငွက္ကေလး၏ေတးသံ အနည္းငယ္ အက္ကြဲသည္။ ဘာပဲေျပာေျပာ ဖခင္သည္ သူမ၏ အရင္းႏွီးဆုံး ေတးသီငွက္ ကေလးတေကာင္ ျဖစ္ရသည္။

အတၳဳပၸတၱိ

ပန္းမ်ားရဲ႔ အတၳဳပၸတၱိ

မ်ိဳးေစ႔
ပန္းပင္
ပြင္႔
ေၾကြ
ဒါဟာ ပန္းပြင္႔ရဲ႔ အတၳဳပၸတၱိ မဟုတ္။

ေျမထဲက ရုန္းထ မွဳ
ေလထဲမွာ ရနံ႔ ျဖန္႔ေ၀မွဳ
မုန္တိုင္းကို ေခါင္းငုံ႔မခံ
လက္တုံ႔ျပန္ႏိုင္မွဳ
ေနရဲ႔ ဒဏ္ကို
အားမာန္အျဖစ္ ေျပာင္းလဲမွဳ
သူ႔စြမ္းအား သူ႔ဂုဏ္သတၱိေတြသာ
ပန္းပြင္႔၏ အတၳဳပၸတၱိ ျဖစ္တယ္။

ပြင္႔ပါေစ
ေၾကြပါေစ
နိယာမ တရားထဲမွာ က်င္လည္ပါေစ။

ေျမ
ေလ
ေရ
ေန
သူ႔ အတၳဳပၸတၱိ ျဖစ္ထြန္းရာ အေျခအေန
ေမႊးပ်ံ႔လာမယ္႔ ကမၻာေျမ။

၁၉-၁၁-၉၅

အေဖမရွိမွ အဖ အေၾကာင္း ေရးရေတာ႔မည္။ အရာရာ ခ်ီတုံ ခ်တုံ၊ မခ်ိတင္ကဲ။ အရာရာ အပိုင္းပိုင္း အစစ။ တိုတိုေတာင္းေတာင္း၊ ရွည္ရွည္လ်ားလ်ား။

အဖက အထည္ခ်ဳပ္၊ အမက ၾကယ္သီးေဖာက္၊ အဖက ဘင္ဂ်ိဳတီး၊ ပတၱလားေခါက္၊ အမက အၾကမ္းတည္။ ဆရာအို တီး၀ုိင္းသည္ ရြာရွိလုလင္တို႔၏ အႏုပညာ ဘူမိနက္သန္။ ဖခင္၏ ႀကီးျပင္းရာ အေျခအျမစ္။

ကဗ်ာ၏အခ်စ္က အခ်စ္ကို ကဗ်ာ ျဖစ္ေစခဲ႔သည္။ မႏၱေလး တကၠသိုလ္ ဇာတ္လမ္းမ်ားတြင္ ကဗ်ာသန္သူ၊ ကဗ်ာဆန္သူ၊ ကဗ်ာခင္သူ၊ ကဗ်ာ မင္သူ၊ ကဗ်ာေမြ႔သူ၊ ကဗ်ာကို ေတြ႔သူ ရန္ကုန္သူ မိခင္ “စန္း”ႏွင္႔ ခ်စ္ႀကိဳးသြယ္ခဲ႔ရၿပီ။ ထို႔ေနာက္ “ကဗ်ာ မိသားစု ” တည္ေထာင္ၾကေလသည္။

မႏၱေလး စာေပလွဳပ္ရွားမွဳမ်ားမွ ရန္ကုန္သို႔ ေျပာင္းလာခဲ႔ရာ သူမကို ေမြးဖြားခဲ႔သည္။ သူမကို “သမီးက မႏၱေလး သေႏၶ၊ ရန္ကုန္ေမြး” ဟုေျပာျပခဲ႔သည္။

ကဗ်ာ မိသားစု

သူမကေတာ႔ ဖခင္ကို စ သိခ်ိန္တြင္ ဖခင္၏ ေဖာေဖာသီသီ ႏွစ္ႏွစ္ျခိဳက္ျခိဳက္ အျပဳံးကို အဓိက မွတ္မိသည္။ ဖခင္သည္ ငွက္တေကာင္၏ ေတးဆိုသံႏွင္႔ မျခားမနား ေလခၽြန္သည္။

သူမကေတာ႔ သူမကိုယ္သူမ ၇လအရြယ္ႏွင္႔ ကြယ္လြန္ခဲ႔ရေသာ သူမအထက္ အမ “မိုးမိုးမင္း” ၀င္စားသည္ဟု ယုံၾကည္ေနသည္။ ေဖေဖတို႔ ေမေမတို႔ ဘ၀ေလးထဲကို ႏွစ္ခါ ျပန္၀င္လာတာ ဟု ဖခင္က အမွတ္တရ ေျပာေလ႔ရွိသည္။ “မင္းမင္းက သူ႔အေဖ ျမင္ရင္ မ်က္လုံးေလးေတြ ၾကယ္လို ၀င္းေတာက္ သြားတာ။ အေဖ႔ေလခၽြန္သံကို ရွာၿပီး ျပဳံးျပရတာ အေမာ” ဟု မိဘ၏ နက္ရွိဳင္းေမတၱာကို ငယ္ငယ္ကတည္းက ခံစားေနရသည္။

သူမအရြယ္ေရာက္ေတာ႔ အိမ္သိပ္မကပ္ခ်င္။ ဖခင္ေနာက္ တေတာက္ေတာက္ ေလွ်ာက္လိုက္သည္။ မိဘေက်းဇူးျဖင္႔ ဘ၀တြင္ စာအုပ္ေကာင္းမ်ားသာ ဖတ္ခြင္႔ရခဲ႔သည္။ ငယ္ငယ္ကတည္းက ပထမဦးဆုံး ဖတ္ခိုင္းတဲ႔ စာအုပ္ကို မွတ္မွတ္ရရ ရွိလွသည္။ သမီး ဒါကို ကုန္ေအာင္ဖတ္။ စာအုပ္စင္မွ ဆြဲထုတ္ေပးသည္။ အင္ဒီရာဂႏၶီသို႔ ေပးစာမ်ား။(ဖခင္ ေနရူးမွ-)

ယခင္ကေတာ႔ Le Petit Prince (ခင္ေလးျမင္႔ ဘာသာျပန္ မင္းသားေလး)၊ Anderson ပုံျပင္မ်ား၊ မိုးမခပင္ႀကီးေအာက္မွာ (အံ႔ေမာင္ ဘာသာျပန္)တို႔ ဖတ္ဖူးၿပီ။ ေနာက္ပိုင္းလည္း စာအုပ္အစုံစုံ Anne Frank Diary၊ မိုးၾကယ္မို႔လားႏွင္႔ လမ္းသစ္၊ ငဘ၊ သူလိုလူ၊ ရင္နင္႔ေအာင္ ေမႊး၊ ေလရူးသုန္သုန္၊ ဦးစံရွား စုံေထာက္ ဇာတ္လမ္းမ်ား၊ အစုံ အစုံ။

သူမကေတာ႔ ဆရာေဇာ္ဂ်ီဘာသာျပန္ နင္လားဟဲ႔ ခ်စ္ဒုကၡ ၀တၳဳတိုမ်ားႏွင္႔ ဆရာ၀ဏ္ ဘာသာျပန္ ဟိုကၠဴကဗ်ာမ်ားကို ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္ စိတ္ကူးယဥ္ စြဲလန္းခဲ႔ရသည္။ ယခု ကြယ္လြန္သူ ဆရာ ေမာင္ထြန္းသူရဲ႔ ေလလြင္႔ငွက္ငယ္ကေလးမ်ား ထင္သည္ စသည္မ်ား အပါအ၀င္ပါ။ ကေလးဘ၀တြင္ မူရင္း၊ ဘာသာျပန္၊ ကဗ်ာ၊ စာ စုံလွသည္။ မိဘေက်းဇူးပါ။

စံ ႏွင္႔ ခ်ိဳကေတာ႔ သူမထက္ စာဖတ္ႏိုင္သည္။ ေက်ာင္းဖြင္႔ရက္၊ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ မေရြး အိမ္တြင္ သည္းႀကီး မည္းႀကီး စာဖတ္ၾကသည္။ ၿပီး အျမင္ေတြ ဖလွယ္ၾကသည္။ ေရႊဥေဒါင္းမ်ား၊ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မ်ား၊ ခင္ႏွင္းယုမ်ား၊ စံစံက သူ႔ရဲ႔ ငယ္ဘ၀တခုလုံး စကားလက္ အိုဟာရာက လႊမ္းမိုးေနပါသတဲ႔။ “ေအး”ကေတာ႔ မဂၢဇင္း ၀တၳဳတိုမ်ားကို ပိုႏွစ္ျခိဳက္သည္။ “ခ်ိဳ”က ျမန္မာစာ အေရးေကာင္းသည္။ ဒါေၾကာင္႔ အယ္ဒီတာ ႏွင္႔ ၀တၳဳေရးဆရာမေလး ျဖစ္လာသည္။ လြမ္းဆြတ္ဖြယ္ “မွန္တင္ခုံေပၚက ႏွင္းဆီပြင္႔”။

“ဥာဏ္”ကေတာ႔ ဟိုတအုပ္၊ သည္တအုပ္၊ ဟိုနားေခြ၊ သည္နားေခြ ဖတ္ေနတာပါပဲ။ ဘာစာအုပ္ေတြလဲေတာ႔ သိပ္မသိ။

တအိမ္လုံး အႀကိဳက္ကေတာ႔ မိုးမုိးအင္းလ်ား ျဖစ္မည္။ အေမက စ ဦးေဆာင္။ “ျမန္မာျပည္တြင္ ေနၾကသည္”က အလြန္ သရုပ္ေပၚလွတဲ႔ ဂႏၱ၀င္အႏုပညာလက္ရာ။

အိမ္တြင္းစကား၀ိုင္းမ်ားတြင္ စာေပႏွင္႔ အႏုပညာေရး က အဓိက ျဖစ္လို႔ေနသည္။ ၀မ္းေရး အတြက္ အေမက ေမတၱာေစတနာ ဗလပြႏွင္႔ အေမ႔ေက်ာင္းပ်ိဳးခင္း မူႀကိဳကို ေအာင္ျမင္စြာ ဖြင္႔၍ အေဖ႔အႏုပညာကို ပါရမီ ျဖည္႔သည္။ သားသမီး ငါးဦး အ၀တ္လွ၊ ဗိုက္၀ခဲ႔ပါသည္။

“ပုဂံေက်ာင္းက ေခါင္းေလာင္းသံ” ကဗ်ာမ်ား ၁၉၇၇ ထုတ္ကေတာ႔ ဖခင္ေရာ သူမပါ အားအရဆုံး ကဗ်ာစာအုပ္ဟု ထင္ျမင္ပါသည္။ အႏုပညာ၊ လူမွဳေရး၊ လူသားေရးရာ အစစ ေစတနာနဲ႔ အရည္အေသြး ေရာင္ျပန္ဟပ္ေနေသာ ေခတ္၏ ေၾကးမုံတခ်ပ္လို႔ သူမထင္သည္။ ကံေကာ္ရိပ္မွ အိမ္မက္မ်ားကိုလည္း အံ႔ၾသတႀကီး သူမ ႏွစ္ျခိဳက္သည္။

ဆယ္ေက်ာ္သက္ သူမ စာလက္တဲ႔စမ္းၾကည္႔ေတာ႔ “ရထားည” တို႔ “အိမ္ ဒိုင္ယာရီ” တို႔ “စိတၱဇ ပန္းခ်ီ” တို႔၊ “ပညတ္မ်ား”တို႔ “စပယ္ေမေမႏွင္႔ စကားေျပာျခင္း”တို႔ ထြက္လာသည္။ ဖခင္ သိပ္သေဘာေတြ႔ပုံ မရ။ လက္ေတြ႔နဲ႔ ဘ၀ကို ဆက္စပ္ပါ သမီးရဲ႔၊ အေတြးနဲ႔ ခံစားမွဳေတြကို ေလွ်ာ႔ပါ။ လြင္႔ေမ်ာ မေနေစနဲ႔။

ဖခင္က ဆရာႀကီး ေရႊဥေဒါင္း၏ခြန္အားရွိေသာ စာကို ေထာင္႔အမ်ိဳးမ်ိဳးမွ ေတြး၍ လိုလားသည္။ အႏုပညာနဲ႔ ေလာကကို အားေပးပါ ဒါ အဓိပၸါယ္ ပိုရွိပါတယ္ တဲ႔။ သူမ ဖခင္ကဗ်ာမ်ား ဖတ္ရင္း ရဲရဲ၀င္႔၀င္႔ ေထာက္ခံပါသည္။

ထို႔ေနာက္ ဖခင္ အလုပ္ျပဳတ္၊ “စာသင္ျပျခင္း” ၏ အျပစ္ဒဏ္။ အလကားပဲတင္း ေစတနာ ေက်ာင္းဆရာအျဖစ္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ အက်ိဳးျပဳအၿပီး ရလဒ္။

အိမ္ေျပာင္း၊ အေမဆုံး၊ အေဖ ေထာင္က်၊ ကဗ်ာမ်ား အခ်ိဳျမ နည္းပါးခ်ိန္ ကာလ။

အမွန္ေတာ႔ အေမဆုံးပါးကတည္းက အေဖ အေတာ္ငိုင္ခဲ႔ၿပီ။ ဒါေပမဲ႔ ခြန္အားေတြ ျပန္ေမြးသည္။ ေလာကဓံကို တင္းခံၾကည္႔သည္။ အငိုမွ ျပံဳးၾကည္႔သည္။

မိုးႏွင္႔စမ္း

မိုးရြာလွ်င္
စမ္းကေလး စီးမွာပင္။
မိုးစဲလွ်င္
စမ္းကေလး အားနည္းမွာပင္။
မိုးကုန္လွ်င္
စမ္းကေလး၏ အဟုန္ရပ္ၿပီး
အနာဂတ္ မိုးရာသီကို
ေမွ်ာ္အုံးမည္ပင္။
မိုးရွိလွ်င္
စမ္းရွိမွာ ေသခ်ာသည္ပင္။

တင္မိုး

သူေပးခဲ႔ေသာ တာ၀န္မ်ား

မီးတိုင္ျငိမ္း၍
သိမ္းပိုက္ အထုပ္၊ တလွဳပ္လွဳပ္ျဖင္႔
မိုးခ်ဳပ္ခ်ိန္မွာ၊ သူနားရွာၿပီ
နားပါေစေတာ႔ ျငိမ္းေစေတာ႔။

သူ႔တာ၀န္မ်ား၊ အလုပ္နား၍
တံခါးေသာ႔တံ၊ သူအပ္ႏွံခဲ႔။

ေသြးလက္စ ႏွင္႔
၀င္းပ လက္လက္၊ အကြက္က်က်
အရည္လွသည္႔၊ ျမ ႏွင္႔ ပတၱျမား
ခ်န္၍ ထားခဲ႔။

ထြန္စ ယက္စ၊ ေပါင္းသင္ရမည္႔
ျမသား ယာေျမ ဟိုေတာင္ေျခတြင္
ေန၀င္ခါစ၊ ခ်ိဳးမ ကူသံ
ေတာပန္းမန္ႏွင္႔
စိုက္ရန္ပ်ိဳးရန္၊ ခ်န္ခဲ႔သည္။

သူစိုက္ခဲ႔သည္႔
ႏြဲ႔ႏြဲ႔ ေလဟုန္၊ စံပယ္ရုံမွ
ဖူးငုံေနဆဲ ရွိေသးသည္။

စံပယ္ပန္းနံ႔၊ သင္းပ်ံ႔ေနစဥ္
ငါ႔ ဥယ်ာဥ္၌
ေပါင္းသင္ ေရေလာင္းရအုံးမည္။

သူထားခဲ႔ရာ၊ ရတနာကို
ေကာင္းစြာ ေသြးရေပအုံးမည္။

သူသီလက္စ၊ ေတးအလွသည္
ပါဒ ျပည္႔ရန္၊ အျဖည္႔ခံမို႔
ထပ္မံ ျဖည္႔စြက္ ရအုံးမည္။

ငါ႔မွာ တာ၀န္၊ ထမ္းေဆာင္ရန္ မို႔
လြမ္းပန္း မပန္ႏိုင္ပါေသး။
သူေပးခဲ႔ရာ၊ ျမတ္၀န္တာကို
ငါ႔မွာ ထမ္းဖို႔ ရွိပါေသး။

(စန္း ၅လ ျပည္႔)
၁၇-၄-၉၁

ေနာက္ အက်ဥ္းစံဘ၀။ သုတတို႔၊ ကိုရင္ေခါင္းျပား တို႔၊ သက္ေဇာ္တို႔၊ သက္ထြန္းတို႔၊ သက္၀င္းေအာင္တို႔ရဲ႔ တိုးတိုးေဖာ္ ျဖစ္ခဲ႔ရသည္။

မွတ္မွတ္ရရ အေဖေထာင္ကထြက္တဲ႔ေန႔က အေဖ႔ေထာင္၀င္စာေတြ႔ရသည္႔ေန႔။ သမီးေတြလည္း အေဖလြတ္တာေတြ႔ေတာ႔ အေပ်ာ္လြန္ၿပီး ျပင္ဆင္ထားေသာ ေထာင္၀င္စာ အထုပ္မ်ားအား ေထာင္ထဲမွာ က်န္ခဲ႔ေသာ ရဲေဘာ္မ်ားကိုေပးရန္ သတိမရလိုက္ၾက။ အေဖ ငိုသည္။ “သမီးတို႔ ေထာင္၀င္စာ ပို႔ဖို႔ ေမ႔သြားၾကတာလား” တဲ႔။ ေနာက္မွ ၀န္ထမ္းမ်ားႏွင္႔ ျပန္လည္ ပို႔လိုက္ရသည္။

ထိုမွ သူမလဲ ”ဖန္မီးအိမ္” ေဆးခန္းရွင္ ျဖစ္၊ ႏိုင္ငံရပ္ျခားေတြ၊ ျပည္တြင္းေတြ လွည္႔လည္၊ အိမ္ေထာင္လဲက်၊ ခ်စ္ေသာ ျမန္မာျပည္ ႏွင္႔ ကဗ်ာ မိသားစုကေလးအား ခြဲခြာ ခဲ႔ရ။ ေလာကႀကီးမွာ အမွန္တကယ္ေတာ႔ ကဗ်ာထက္ အေရးႀကီးတာ သိပ္မရွိခဲ႔။

တေလာကမွ ကိုေအာင္၀န္း (နယ္သာလန္) ေျပာျပမွ “ဆရာတို႔က ရသ ခံစားတတ္ေအာင္ လူတိုင္းကို သင္ေပးခ်င္တာ၊ ရသ ခံစားတတ္မွ လူအခ်င္းခ်င္း ကိုယ္ခ်င္းစာတရားရွိမွာ လို႔ ေျပာခဲ႔တာ” သူ႔ရင္ထဲမွာ ယေန႔အထိ စြဲခဲ႔ရေၾကာင္း မွတ္မွတ္ရရ သိရသည္။ ဟုတ္ပါရဲ႔။ ေငြေၾကး၊ အာဏာ၊ ရာထူး၊ ေလာဘ တက္ေနသေရြ႔ ေလာကမွာ ကဗ်ာမဲ႔၊ ရသမဲ႔ေနမည္ေလ။

ကဗ်ာ မိသားစု

အိမ္ျမိတ္စြန္း၌
ျပည္႔၀န္းေသာလ၊ သိကၡာက်ေအာင္
ရွင္မနဲ႔သား၊ ဖြံ႔ထြားထြား။

သည္မိ သည္ဖ
လျပည္႔၀န္းခိုင္၊ အပိုင္ရ သို႔
သားလွ ရင္ေသြး၊ ျဖဴေဖြးေဖြး။

သမီးတစု၊ ၾကယ္ျဖဴဥ သို႔
တယုတယ၊ ထြန္းပပ။

မိသားစုတြင္၊ စိတ္ၾကည္ရႊင္လ်က္
ၾကင္နာ သစ္သစ္၊ အခ်စ္ ထပ္ထပ္
ျမတ္ျမတ္ ဆင္႔ဆင္႔၊ သက္ရြယ္ရင္႔တိုင္
ခ်စ္ႏွင္႔ အတူ၊ ျပံဳးၾကည္ျဖဴလ်က္
လူသားေကာင္းက်ိဳး၊ ေဆာင္သည္ပိုးလ်က္
ႏိုးၾကားဘ၀၊ ေနလိုလွ။

(မိုးေ၀၊ ၁၉၈၅၊ ေဖေဖာ္၀ါရီလ)



မိုးမိုးႏွင္း

ဆက္ပါအုံးမည္..