စာက စျပန္ေရးစ ဆိုေတာ့ ကားအင္ဂ်င္မ်ား စက္ႏွိဳးသလို တြန္႔တြန္႔ တြန္႔တြန္႔ ျဖစ္ေနလို႔ ဟိုးေရွးတုန္းက ခ်က္ပလက္ကားႀကီးေတြလို ေဂါက္ႀကီးနဲ႔ လွည္႔ႏွိဳးရမလို ျဖစ္ေနတယ္။
ဒါမ်ိဳးျမင္ကြင္းေတြက ေဆာင္းရာသီေတြမွာ ေတြ႔ရတတ္တယ္ေလ။ ရန္ကုန္မွာ ေဆာင္းရာသီေရာက္ရင္ မနက္အေစာႀကီးေတြဆို ကားဂိတ္ေတြမွာ ဘတ္စ္ကားအိုႀကီးေတြကို ေဂါက္ႀကီးေတြနဲ႔ ကားဆရာေတြက လွည္႔ႏိွဳးေနရတာ ခဏခဏေတြ႔ဖူးတယ္။
ကားစီးမဲ႔လူေတြက ေဘးမွာ ရပ္ေစာင္႔လို႔၊ တခ်ိဳ႔က စက္ႏွိဳးတာကို လက္ပိုက္ၿပီး ၾကည္႔ေငးလို႔။ တခ်ဳိ႔က်ေတာ့ ေခါင္းကုတ္ၿပီး ေနာက္ကားကို မ်က္စိေ၀႔၀ဲ ရွာလို႔..။ ႏွိဳးရင္းနဲ႔ စက္မ်ား ႏိုးသြားလို႔ကေတာ့ လူအုပ္က ေဟးကနဲ ေအာ္ၿပီး ကားေပၚအတင္းလု ေျပးတက္ၿပီး ေနရာဦးၾကတာ။ စက္ႏိုးသြားတဲ႔ အဲဒီဂေလာက္ဂလက္ ၀ူး…ဆိုတဲ႔အသံက အဲဒီမနက္ခင္းမွာ နား၀င္အခ်ိဳဆုံးပဲ :P
တခါတေလ ကားေပၚေရာက္ၿပီး ျပဴတင္းေပါက္ေဘး ေနရာေတြကို တြန္းတိုက္ဦးၿပီး ရလို႔ စမတ္က်မယ္ရွိေသး၊ စက္ျပန္ေသသြားလို႔ ခဏျပန္ဆင္းၾကပါအုံး၊ လုပ္အားေလး ေပးၾကပါအုံး ဆိုၿပီး ကူၿပီး ကားႀကီးတြန္းခိုင္းတာမ်ိဳး ၾကံဳရတတ္ေသးတာ။ အဲဒီေတာ႔လဲ ညည္းညည္း ညဴညဴနဲ႔ ဆင္းတြန္းၾကရေသးတာ။
အခုလဲ ေရးစမို႔ ေဂါက္ႀကီးနဲ႔ေတာ့ ႏွိဳးၾကည္႔ေနတာပါပဲ။ ဒါေၾကာင္႔ စက္ႏွိဳးရလြယ္ေအာင္ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာ မိသားစုအေၾကာင္းေလးေတြေရးမယ္လို႔ စိတ္ကူးမိပါတယ္။
ကိုယ္႔ရဲ႔ ဒီနံမည္ကို အေမက ေပးခဲ႔တာ။ လူေတြက ထင္ၾကမယ္၊ နံမည္ေလးက ဆန္းတယ္၊ ကဗ်ာဆန္တယ္ ေပါ႔။ အေဖက ကဗ်ာဆရာမို႔ ဒီလိုနံမည္ေလးေပးခဲ႔တာလားေပါ႔ စသျဖင္႔ ကိုယ္႔ကို အၾကိမ္ေပါင္း ရာခ်ီၿပီး အေမးခံရဖူးတယ္။ အဲလုိေမးရင္ ကိုယ္တို႔ညီအမေတြက ႀကိတ္ရီၾကတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ အေဖ႔ရဲ႔ နံမည္ေပး ကင္ပြန္းတပ္နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး အင္မတန္မ်ားတဲ႔ အေတြ႔အၾကံဳရွိေနလို႔ေပါ႔။
ငယ္ငယ္က အိမ္မွာ ေၾကာင္ေလးေတြေမြးထားတယ္။ အိမ္မွာ ေၾကာင္ဘယ္ေတာ့မွ မျပတ္ဘူး။ အျမဲလိုလို ၇ေကာင္ ၈ေကာင္အသာေလး ရွိတယ္။ ေၾကာင္ေမြးလို႔ရွိရင္ ေၾကာင္ေသးေသးေလးေတြကို လက္ဖ၀ါးေလးထဲ ထည္႔ၿပီး အေဖနဲ႔ အေမကို သြားသြားျပ ရတာ။ အေဖ႔ကို နံမည္လဲ ေပးခိုင္းရေသးတယ္။ ဒီေၾကာင္ေလးကို မိသားစု၀င္အျဖစ္ အသိအမွတ္ျပဳပါ ဆိုတဲ႔သေဘာေပါ႔၊ (ဂုိဏ္းခ်ဳပ္ႀကီးကို သြားျပရတယ္ဆိုပါေတာ့)
အဲဒါဆို အေဖက ေၾကာင္ေလးက အ၀ါေရာင္ေလး၊ အထီးဆိုရင္ ‘ဖိုး၀ါ’လို႔ နံမည္ေပးလိုက္တယ္။ ဒါဆိုေက်နပ္ၿပီး ေၾကာင္ကေလးပိုက္ ျပန္သြားေရာ။ အနက္ေရာင္၊ အထီးေလး ဆိုရင္ ‘ဖိုးနက္’ လို႔ ေပးလိုက္တယ္။ အင္းေပါ႔ေလ၊ ဟုတ္သားပဲ၊ ဖိုးနက္ဆိုေတာ့ ေခၚရလြယ္တာေပါ႔။ ဒါလဲ သေဘာက်တာပဲ။ အျဖဴေရာင္ အထီးေလးက်ေတာ့ ေပးလိုက္ျပန္ၿပီ၊ ‘ဖိုးျဖဴ’ တဲ႔။ အင္း… တဆိတ္ေတာ့ ဖိုး ေတြ မ်ားေနၿပီထင္တယ္လို႔ စိတ္ထဲမွာ ျဖစ္မိသလိုလိုပဲ။
ကဲ..ဒီတခါေတာ့ ေၾကာင္အမေလးေဟ႔၊ အေဖ႔ကို ေျပးသြားျပတယ္၊ အ၀ါေရာင္ေလးဆိုေတာ့ မိ၀ါ တဲ႔၊ နံမည္ေလးက ရုိးေတာ႔ ရုိးေနသလိုပဲေပါ႔ေနာ္၊ စိတ္ထဲမွာ ထင္မိတာပါ။ အနက္ေလးက်ေတာ့ေရာ၊ မိနက္ တဲ႔။ အင္း ဟုတ္ေတာ့ေနၿပီေပါ႔ေလ။ အျဖဴေလးက်ေတာ့… (အေဖက မေျပာခင္ ကိုယ္ကပဲ ဦးေအာင္) မိျဖဴလို႔ နံမည္ေပးလိုက္ေရာ။ ဒါပဲ လာမွာပဲ မဟုတ္လားလို႔။
တခါက်ေတာ့ အ၀ါေရာင္ေလးက ႏွစ္ေကာင္စလုံး အမ ေလးေတြ ျဖစ္ေနတယ္။ အဲဒါက်ေတာ့ ဘယ္လိုမ်ား ေပးမွာပါလိမ္႔ေပါ႔။ အဲဒါလဲ အစဥ္အလာေတာ႔ မပ်က္ေစရဘူး၊ အ၀ါ အႏုေလးကို မိ၀ါလို႔ ေပးၿပီး၊ အ၀ါရင္႔ရင္႔ အေကာင္ေလးကို မိနီတဲ႔၊ အနီေရာင္ေလး သန္းေနလို႔ ဆိုပဲ။
အဲဒီေတာ့ ေနာက္တခါ အ၀ါေလးႏွစ္ေကာင္ အထီးေလးဆိုရင္ အေဖ႔ ေဖာ္ျမဴလာအတိုင္း တေကာင္ကို ဖိုးနီလို႔ ေပးၿပီး၊ ေနာက္တေကာင္ကို ဖိုး၀ါ လို႔ ေပးလိုက္တယ္။ အေဖ႔ ေဖာ္ျမဴလာက လူတိုင္းသိေနၿပီေလ။ အထီးဆို ‘ဖိုး’ ေရွ႔မွာတပ္ၿပီး အေရာင္နဲ႔ တြဲေပးလိုက္၊ အမဆို ‘မိ’ တပ္ၿပီး အေရာင္နဲ႔ တြဲေပးလိုက္။ ေအးေရာ မဟုတ္လား။
ကိုယ္႔ကို ေမြးတဲ႔အခ်ိန္က ကံ႔ေကာ္ပန္းေတြ လိွဳင္လိွဳင္ပြင္႔တဲ႔ အခ်ိန္ တဲ႔။ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ပရ၀ုဏ္ထဲမွာ ေမြးတာဆိုေတာ့ တကၠသိုလ္တခုလုံး ကံ႔ေကာ္ေတြနဲ႔ အရမ္းလွေနခ်ိန္လို႔ အေမက ေျပာဖူးတယ္။ ကိုယ္တို႔အိမ္ေရွ႔က ကံ႔ေကာ္ပင္ႀကီးမွာ ကံ႕ေကာ္ေတြ သုံးေလးထပ္ ပူးၿပီးပြင္႔တာ တဲ႔။ ဒါနဲ႔ ေဆးရုံကေန ကေလးေလးပိုက္ၿပီး ဆင္းလာလို႔ အိမ္ေရွ႔ေရာက္ရင္ပဲ ကံ႔ေကာ္ရနံ႔ေတြ ခ်ိဳၿပီး သင္းပ်ံ ႔ေနလို႔ အေဖ႔နံမည္လဲ ပါေအာင္ မိုးခ်ဳိသင္းလို႔ အေမက ေပးလိုက္တာ တဲ႔။
မကံ႔ေကာ္လို႔ ေပးရေကာင္းမလားလဲ စဥ္းစားေသးတယ္ တဲ႔။ အဲဒီနံမည္လဲ ႀကိဳက္တာပါပဲ။ ဒါေပမဲ႔ ကိုယ္က ရင္းႏွီးသူေတြနဲ႔ စကားေျပာရင္ နံမည္ပါ ထည္႔ထည္႔ေျပာတတ္ေတာ့ ကံ႔ကံ႔ ကေလ၊ ေကာ္ေကာ္ ကေလ နဲ႔ ေျပာရရင္ မနိပ္ပါဘူးလို႔ ႀကီးမွ ျပန္စဥ္းစားမိေသးတယ္။
အေဖက ကဗ်ာဆရာဆိုေပမဲ႔ ကဗ်ာပိုဆန္တဲ႔ အေမက ေပးတာမို႔ ေက်နပ္တယ္။ ျပည္ပေရာက္လဲ မာရီယာေတြ၊ အဲလိဇဘက္ေတြ ျဖစ္သြားမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ မိုးခ်ိဳသင္းလို႔ပဲ အျမဲသုံးသြားမွာပါ။ အသားညိဳညိဳ နဲ႔ အမ, ေလးမို႔ မိညိဳ တို႔ဘာတို႔ မျဖစ္သြားတာပဲ ေတာ္ေသးတယ္ ေျပာရမွာေပါ႔ေနာ္။
ဒါမ်ိဳးျမင္ကြင္းေတြက ေဆာင္းရာသီေတြမွာ ေတြ႔ရတတ္တယ္ေလ။ ရန္ကုန္မွာ ေဆာင္းရာသီေရာက္ရင္ မနက္အေစာႀကီးေတြဆို ကားဂိတ္ေတြမွာ ဘတ္စ္ကားအိုႀကီးေတြကို ေဂါက္ႀကီးေတြနဲ႔ ကားဆရာေတြက လွည္႔ႏိွဳးေနရတာ ခဏခဏေတြ႔ဖူးတယ္။
ကားစီးမဲ႔လူေတြက ေဘးမွာ ရပ္ေစာင္႔လို႔၊ တခ်ိဳ႔က စက္ႏွိဳးတာကို လက္ပိုက္ၿပီး ၾကည္႔ေငးလို႔။ တခ်ဳိ႔က်ေတာ့ ေခါင္းကုတ္ၿပီး ေနာက္ကားကို မ်က္စိေ၀႔၀ဲ ရွာလို႔..။ ႏွိဳးရင္းနဲ႔ စက္မ်ား ႏိုးသြားလို႔ကေတာ့ လူအုပ္က ေဟးကနဲ ေအာ္ၿပီး ကားေပၚအတင္းလု ေျပးတက္ၿပီး ေနရာဦးၾကတာ။ စက္ႏိုးသြားတဲ႔ အဲဒီဂေလာက္ဂလက္ ၀ူး…ဆိုတဲ႔အသံက အဲဒီမနက္ခင္းမွာ နား၀င္အခ်ိဳဆုံးပဲ :P
တခါတေလ ကားေပၚေရာက္ၿပီး ျပဴတင္းေပါက္ေဘး ေနရာေတြကို တြန္းတိုက္ဦးၿပီး ရလို႔ စမတ္က်မယ္ရွိေသး၊ စက္ျပန္ေသသြားလို႔ ခဏျပန္ဆင္းၾကပါအုံး၊ လုပ္အားေလး ေပးၾကပါအုံး ဆိုၿပီး ကူၿပီး ကားႀကီးတြန္းခိုင္းတာမ်ိဳး ၾကံဳရတတ္ေသးတာ။ အဲဒီေတာ႔လဲ ညည္းညည္း ညဴညဴနဲ႔ ဆင္းတြန္းၾကရေသးတာ။
အခုလဲ ေရးစမို႔ ေဂါက္ႀကီးနဲ႔ေတာ့ ႏွိဳးၾကည္႔ေနတာပါပဲ။ ဒါေၾကာင္႔ စက္ႏွိဳးရလြယ္ေအာင္ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာ မိသားစုအေၾကာင္းေလးေတြေရးမယ္လို႔ စိတ္ကူးမိပါတယ္။
ကိုယ္႔ရဲ႔ ဒီနံမည္ကို အေမက ေပးခဲ႔တာ။ လူေတြက ထင္ၾကမယ္၊ နံမည္ေလးက ဆန္းတယ္၊ ကဗ်ာဆန္တယ္ ေပါ႔။ အေဖက ကဗ်ာဆရာမို႔ ဒီလိုနံမည္ေလးေပးခဲ႔တာလားေပါ႔ စသျဖင္႔ ကိုယ္႔ကို အၾကိမ္ေပါင္း ရာခ်ီၿပီး အေမးခံရဖူးတယ္။ အဲလုိေမးရင္ ကိုယ္တို႔ညီအမေတြက ႀကိတ္ရီၾကတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ အေဖ႔ရဲ႔ နံမည္ေပး ကင္ပြန္းတပ္နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး အင္မတန္မ်ားတဲ႔ အေတြ႔အၾကံဳရွိေနလို႔ေပါ႔။
ငယ္ငယ္က အိမ္မွာ ေၾကာင္ေလးေတြေမြးထားတယ္။ အိမ္မွာ ေၾကာင္ဘယ္ေတာ့မွ မျပတ္ဘူး။ အျမဲလိုလို ၇ေကာင္ ၈ေကာင္အသာေလး ရွိတယ္။ ေၾကာင္ေမြးလို႔ရွိရင္ ေၾကာင္ေသးေသးေလးေတြကို လက္ဖ၀ါးေလးထဲ ထည္႔ၿပီး အေဖနဲ႔ အေမကို သြားသြားျပ ရတာ။ အေဖ႔ကို နံမည္လဲ ေပးခိုင္းရေသးတယ္။ ဒီေၾကာင္ေလးကို မိသားစု၀င္အျဖစ္ အသိအမွတ္ျပဳပါ ဆိုတဲ႔သေဘာေပါ႔၊ (ဂုိဏ္းခ်ဳပ္ႀကီးကို သြားျပရတယ္ဆိုပါေတာ့)
အဲဒါဆို အေဖက ေၾကာင္ေလးက အ၀ါေရာင္ေလး၊ အထီးဆိုရင္ ‘ဖိုး၀ါ’လို႔ နံမည္ေပးလိုက္တယ္။ ဒါဆိုေက်နပ္ၿပီး ေၾကာင္ကေလးပိုက္ ျပန္သြားေရာ။ အနက္ေရာင္၊ အထီးေလး ဆိုရင္ ‘ဖိုးနက္’ လို႔ ေပးလိုက္တယ္။ အင္းေပါ႔ေလ၊ ဟုတ္သားပဲ၊ ဖိုးနက္ဆိုေတာ့ ေခၚရလြယ္တာေပါ႔။ ဒါလဲ သေဘာက်တာပဲ။ အျဖဴေရာင္ အထီးေလးက်ေတာ့ ေပးလိုက္ျပန္ၿပီ၊ ‘ဖိုးျဖဴ’ တဲ႔။ အင္း… တဆိတ္ေတာ့ ဖိုး ေတြ မ်ားေနၿပီထင္တယ္လို႔ စိတ္ထဲမွာ ျဖစ္မိသလိုလိုပဲ။
ကဲ..ဒီတခါေတာ့ ေၾကာင္အမေလးေဟ႔၊ အေဖ႔ကို ေျပးသြားျပတယ္၊ အ၀ါေရာင္ေလးဆိုေတာ့ မိ၀ါ တဲ႔၊ နံမည္ေလးက ရုိးေတာ႔ ရုိးေနသလိုပဲေပါ႔ေနာ္၊ စိတ္ထဲမွာ ထင္မိတာပါ။ အနက္ေလးက်ေတာ့ေရာ၊ မိနက္ တဲ႔။ အင္း ဟုတ္ေတာ့ေနၿပီေပါ႔ေလ။ အျဖဴေလးက်ေတာ့… (အေဖက မေျပာခင္ ကိုယ္ကပဲ ဦးေအာင္) မိျဖဴလို႔ နံမည္ေပးလိုက္ေရာ။ ဒါပဲ လာမွာပဲ မဟုတ္လားလို႔။
တခါက်ေတာ့ အ၀ါေရာင္ေလးက ႏွစ္ေကာင္စလုံး အမ ေလးေတြ ျဖစ္ေနတယ္။ အဲဒါက်ေတာ့ ဘယ္လိုမ်ား ေပးမွာပါလိမ္႔ေပါ႔။ အဲဒါလဲ အစဥ္အလာေတာ႔ မပ်က္ေစရဘူး၊ အ၀ါ အႏုေလးကို မိ၀ါလို႔ ေပးၿပီး၊ အ၀ါရင္႔ရင္႔ အေကာင္ေလးကို မိနီတဲ႔၊ အနီေရာင္ေလး သန္းေနလို႔ ဆိုပဲ။
အဲဒီေတာ့ ေနာက္တခါ အ၀ါေလးႏွစ္ေကာင္ အထီးေလးဆိုရင္ အေဖ႔ ေဖာ္ျမဴလာအတိုင္း တေကာင္ကို ဖိုးနီလို႔ ေပးၿပီး၊ ေနာက္တေကာင္ကို ဖိုး၀ါ လို႔ ေပးလိုက္တယ္။ အေဖ႔ ေဖာ္ျမဴလာက လူတိုင္းသိေနၿပီေလ။ အထီးဆို ‘ဖိုး’ ေရွ႔မွာတပ္ၿပီး အေရာင္နဲ႔ တြဲေပးလိုက္၊ အမဆို ‘မိ’ တပ္ၿပီး အေရာင္နဲ႔ တြဲေပးလိုက္။ ေအးေရာ မဟုတ္လား။
ကိုယ္႔ကို ေမြးတဲ႔အခ်ိန္က ကံ႔ေကာ္ပန္းေတြ လိွဳင္လိွဳင္ပြင္႔တဲ႔ အခ်ိန္ တဲ႔။ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ပရ၀ုဏ္ထဲမွာ ေမြးတာဆိုေတာ့ တကၠသိုလ္တခုလုံး ကံ႔ေကာ္ေတြနဲ႔ အရမ္းလွေနခ်ိန္လို႔ အေမက ေျပာဖူးတယ္။ ကိုယ္တို႔အိမ္ေရွ႔က ကံ႔ေကာ္ပင္ႀကီးမွာ ကံ႕ေကာ္ေတြ သုံးေလးထပ္ ပူးၿပီးပြင္႔တာ တဲ႔။ ဒါနဲ႔ ေဆးရုံကေန ကေလးေလးပိုက္ၿပီး ဆင္းလာလို႔ အိမ္ေရွ႔ေရာက္ရင္ပဲ ကံ႔ေကာ္ရနံ႔ေတြ ခ်ိဳၿပီး သင္းပ်ံ ႔ေနလို႔ အေဖ႔နံမည္လဲ ပါေအာင္ မိုးခ်ဳိသင္းလို႔ အေမက ေပးလိုက္တာ တဲ႔။
မကံ႔ေကာ္လို႔ ေပးရေကာင္းမလားလဲ စဥ္းစားေသးတယ္ တဲ႔။ အဲဒီနံမည္လဲ ႀကိဳက္တာပါပဲ။ ဒါေပမဲ႔ ကိုယ္က ရင္းႏွီးသူေတြနဲ႔ စကားေျပာရင္ နံမည္ပါ ထည္႔ထည္႔ေျပာတတ္ေတာ့ ကံ႔ကံ႔ ကေလ၊ ေကာ္ေကာ္ ကေလ နဲ႔ ေျပာရရင္ မနိပ္ပါဘူးလို႔ ႀကီးမွ ျပန္စဥ္းစားမိေသးတယ္။
အေဖက ကဗ်ာဆရာဆိုေပမဲ႔ ကဗ်ာပိုဆန္တဲ႔ အေမက ေပးတာမို႔ ေက်နပ္တယ္။ ျပည္ပေရာက္လဲ မာရီယာေတြ၊ အဲလိဇဘက္ေတြ ျဖစ္သြားမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ မိုးခ်ိဳသင္းလို႔ပဲ အျမဲသုံးသြားမွာပါ။ အသားညိဳညိဳ နဲ႔ အမ, ေလးမို႔ မိညိဳ တို႔ဘာတို႔ မျဖစ္သြားတာပဲ ေတာ္ေသးတယ္ ေျပာရမွာေပါ႔ေနာ္။
မိုးခ်ိဳသင္း