Thursday, July 31, 2008

နံမည္ ဘယ္လိုေခၚပါသလဲ

စာက စျပန္ေရးစ ဆိုေတာ့ ကားအင္ဂ်င္မ်ား စက္ႏွိဳးသလို တြန္႔တြန္႔ တြန္႔တြန္႔ ျဖစ္ေနလို႔ ဟိုးေရွးတုန္းက ခ်က္ပလက္ကားႀကီးေတြလို ေဂါက္ႀကီးနဲ႔ လွည္႔ႏွိဳးရမလို ျဖစ္ေနတယ္။

ဒါမ်ိဳးျမင္ကြင္းေတြက ေဆာင္းရာသီေတြမွာ ေတြ႔ရတတ္တယ္ေလ။ ရန္ကုန္မွာ ေဆာင္းရာသီေရာက္ရင္ မနက္အေစာႀကီးေတြဆို ကားဂိတ္ေတြမွာ ဘတ္စ္ကားအိုႀကီးေတြကို ေဂါက္ႀကီးေတြနဲ႔ ကားဆရာေတြက လွည္႔ႏိွဳးေနရတာ ခဏခဏေတြ႔ဖူးတယ္။

ကားစီးမဲ႔လူေတြက ေဘးမွာ ရပ္ေစာင္႔လို႔၊ တခ်ိဳ႔က စက္ႏွိဳးတာကို လက္ပိုက္ၿပီး ၾကည္႔ေငးလို႔။ တခ်ဳိ႔က်ေတာ့ ေခါင္းကုတ္ၿပီး ေနာက္ကားကို မ်က္စိေ၀႔၀ဲ ရွာလို႔..။ ႏွိဳးရင္းနဲ႔ စက္မ်ား ႏိုးသြားလို႔ကေတာ့ လူအုပ္က ေဟးကနဲ ေအာ္ၿပီး ကားေပၚအတင္းလု ေျပးတက္ၿပီး ေနရာဦးၾကတာ။ စက္ႏိုးသြားတဲ႔ အဲဒီဂေလာက္ဂလက္ ၀ူး…ဆိုတဲ႔အသံက အဲဒီမနက္ခင္းမွာ နား၀င္အခ်ိဳဆုံးပဲ :P

တခါတေလ ကားေပၚေရာက္ၿပီး ျပဴတင္းေပါက္ေဘး ေနရာေတြကို တြန္းတိုက္ဦးၿပီး ရလို႔ စမတ္က်မယ္ရွိေသး၊ စက္ျပန္ေသသြားလို႔ ခဏျပန္ဆင္းၾကပါအုံး၊ လုပ္အားေလး ေပးၾကပါအုံး ဆိုၿပီး ကူၿပီး ကားႀကီးတြန္းခိုင္းတာမ်ိဳး ၾကံဳရတတ္ေသးတာ။ အဲဒီေတာ႔လဲ ညည္းညည္း ညဴညဴနဲ႔ ဆင္းတြန္းၾကရေသးတာ။

အခုလဲ ေရးစမို႔ ေဂါက္ႀကီးနဲ႔ေတာ့ ႏွိဳးၾကည္႔ေနတာပါပဲ။ ဒါေၾကာင္႔ စက္ႏွိဳးရလြယ္ေအာင္ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာ မိသားစုအေၾကာင္းေလးေတြေရးမယ္လို႔ စိတ္ကူးမိပါတယ္။

ကိုယ္႔ရဲ႔ ဒီနံမည္ကို အေမက ေပးခဲ႔တာ။ လူေတြက ထင္ၾကမယ္၊ နံမည္ေလးက ဆန္းတယ္၊ ကဗ်ာဆန္တယ္ ေပါ႔။ အေဖက ကဗ်ာဆရာမို႔ ဒီလိုနံမည္ေလးေပးခဲ႔တာလားေပါ႔ စသျဖင္႔ ကိုယ္႔ကို အၾကိမ္ေပါင္း ရာခ်ီၿပီး အေမးခံရဖူးတယ္။ အဲလုိေမးရင္ ကိုယ္တို႔ညီအမေတြက ႀကိတ္ရီၾကတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ အေဖ႔ရဲ႔ နံမည္ေပး ကင္ပြန္းတပ္နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး အင္မတန္မ်ားတဲ႔ အေတြ႔အၾကံဳရွိေနလို႔ေပါ႔။

ငယ္ငယ္က အိမ္မွာ ေၾကာင္ေလးေတြေမြးထားတယ္။ အိမ္မွာ ေၾကာင္ဘယ္ေတာ့မွ မျပတ္ဘူး။ အျမဲလိုလို ၇ေကာင္ ၈ေကာင္အသာေလး ရွိတယ္။ ေၾကာင္ေမြးလို႔ရွိရင္ ေၾကာင္ေသးေသးေလးေတြကို လက္ဖ၀ါးေလးထဲ ထည္႔ၿပီး အေဖနဲ႔ အေမကို သြားသြားျပ ရတာ။ အေဖ႔ကို နံမည္လဲ ေပးခိုင္းရေသးတယ္။ ဒီေၾကာင္ေလးကို မိသားစု၀င္အျဖစ္ အသိအမွတ္ျပဳပါ ဆိုတဲ႔သေဘာေပါ႔၊ (ဂုိဏ္းခ်ဳပ္ႀကီးကို သြားျပရတယ္ဆိုပါေတာ့)

အဲဒါဆို အေဖက ေၾကာင္ေလးက အ၀ါေရာင္ေလး၊ အထီးဆိုရင္ ‘ဖိုး၀ါ’လို႔ နံမည္ေပးလိုက္တယ္။ ဒါဆိုေက်နပ္ၿပီး ေၾကာင္ကေလးပိုက္ ျပန္သြားေရာ။ အနက္ေရာင္၊ အထီးေလး ဆိုရင္ ‘ဖိုးနက္’ လို႔ ေပးလိုက္တယ္။ အင္းေပါ႔ေလ၊ ဟုတ္သားပဲ၊ ဖိုးနက္ဆိုေတာ့ ေခၚရလြယ္တာေပါ႔။ ဒါလဲ သေဘာက်တာပဲ။ အျဖဴေရာင္ အထီးေလးက်ေတာ့ ေပးလိုက္ျပန္ၿပီ၊ ‘ဖိုးျဖဴ’ တဲ႔။ အင္း… တဆိတ္ေတာ့ ဖိုး ေတြ မ်ားေနၿပီထင္တယ္လို႔ စိတ္ထဲမွာ ျဖစ္မိသလိုလိုပဲ။

ကဲ..ဒီတခါေတာ့ ေၾကာင္အမေလးေဟ႔၊ အေဖ႔ကို ေျပးသြားျပတယ္၊ အ၀ါေရာင္ေလးဆိုေတာ့ မိ၀ါ တဲ႔၊ နံမည္ေလးက ရုိးေတာ႔ ရုိးေနသလိုပဲေပါ႔ေနာ္၊ စိတ္ထဲမွာ ထင္မိတာပါ။ အနက္ေလးက်ေတာ့ေရာ၊ မိနက္ တဲ႔။ အင္း ဟုတ္ေတာ့ေနၿပီေပါ႔ေလ။ အျဖဴေလးက်ေတာ့… (အေဖက မေျပာခင္ ကိုယ္ကပဲ ဦးေအာင္) မိျဖဴလို႔ နံမည္ေပးလိုက္ေရာ။ ဒါပဲ လာမွာပဲ မဟုတ္လားလို႔။

တခါက်ေတာ့ အ၀ါေရာင္ေလးက ႏွစ္ေကာင္စလုံး အမ ေလးေတြ ျဖစ္ေနတယ္။ အဲဒါက်ေတာ့ ဘယ္လိုမ်ား ေပးမွာပါလိမ္႔ေပါ႔။ အဲဒါလဲ အစဥ္အလာေတာ႔ မပ်က္ေစရဘူး၊ အ၀ါ အႏုေလးကို မိ၀ါလို႔ ေပးၿပီး၊ အ၀ါရင္႔ရင္႔ အေကာင္ေလးကို မိနီတဲ႔၊ အနီေရာင္ေလး သန္းေနလို႔ ဆိုပဲ။

အဲဒီေတာ့ ေနာက္တခါ အ၀ါေလးႏွစ္ေကာင္ အထီးေလးဆိုရင္ အေဖ႔ ေဖာ္ျမဴလာအတိုင္း တေကာင္ကို ဖိုးနီလို႔ ေပးၿပီး၊ ေနာက္တေကာင္ကို ဖိုး၀ါ လို႔ ေပးလိုက္တယ္။ အေဖ႔ ေဖာ္ျမဴလာက လူတိုင္းသိေနၿပီေလ။ အထီးဆို ‘ဖိုး’ ေရွ႔မွာတပ္ၿပီး အေရာင္နဲ႔ တြဲေပးလိုက္၊ အမဆို ‘မိ’ တပ္ၿပီး အေရာင္နဲ႔ တြဲေပးလိုက္။ ေအးေရာ မဟုတ္လား။

ကိုယ္႔ကို ေမြးတဲ႔အခ်ိန္က ကံ႔ေကာ္ပန္းေတြ လိွဳင္လိွဳင္ပြင္႔တဲ႔ အခ်ိန္ တဲ႔။ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ပရ၀ုဏ္ထဲမွာ ေမြးတာဆိုေတာ့ တကၠသိုလ္တခုလုံး ကံ႔ေကာ္ေတြနဲ႔ အရမ္းလွေနခ်ိန္လို႔ အေမက ေျပာဖူးတယ္။ ကိုယ္တို႔အိမ္ေရွ႔က ကံ႔ေကာ္ပင္ႀကီးမွာ ကံ႕ေကာ္ေတြ သုံးေလးထပ္ ပူးၿပီးပြင္႔တာ တဲ႔။ ဒါနဲ႔ ေဆးရုံကေန ကေလးေလးပိုက္ၿပီး ဆင္းလာလို႔ အိမ္ေရွ႔ေရာက္ရင္ပဲ ကံ႔ေကာ္ရနံ႔ေတြ ခ်ိဳၿပီး သင္းပ်ံ ႔ေနလို႔ အေဖ႔နံမည္လဲ ပါေအာင္ မိုးခ်ဳိသင္းလို႔ အေမက ေပးလိုက္တာ တဲ႔။

မကံ႔ေကာ္လို႔ ေပးရေကာင္းမလားလဲ စဥ္းစားေသးတယ္ တဲ႔။ အဲဒီနံမည္လဲ ႀကိဳက္တာပါပဲ။ ဒါေပမဲ႔ ကိုယ္က ရင္းႏွီးသူေတြနဲ႔ စကားေျပာရင္ နံမည္ပါ ထည္႔ထည္႔ေျပာတတ္ေတာ့ ကံ႔ကံ႔ ကေလ၊ ေကာ္ေကာ္ ကေလ နဲ႔ ေျပာရရင္ မနိပ္ပါဘူးလို႔ ႀကီးမွ ျပန္စဥ္းစားမိေသးတယ္။

အေဖက ကဗ်ာဆရာဆိုေပမဲ႔ ကဗ်ာပိုဆန္တဲ႔ အေမက ေပးတာမို႔ ေက်နပ္တယ္။ ျပည္ပေရာက္လဲ မာရီယာေတြ၊ အဲလိဇဘက္ေတြ ျဖစ္သြားမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ မိုးခ်ိဳသင္းလို႔ပဲ အျမဲသုံးသြားမွာပါ။ အသားညိဳညိဳ နဲ႔ အမ, ေလးမို႔ မိညိဳ တို႔ဘာတို႔ မျဖစ္သြားတာပဲ ေတာ္ေသးတယ္ ေျပာရမွာေပါ႔ေနာ္။

မိုးခ်ိဳသင္း

Wednesday, July 30, 2008

၀လုံးေလးေတြ ၀ိုင္း၀ိုင္းေရး...

စာမေရးတာ ၾကာၿပီ။
ငယ္ငယ္ကေတာ့ ဘာရယ္မဟုတ္ဘူး။ အပီအျပင္စာေရးတယ္လို႔လဲ မဆိုႏိုင္၊ တိုတိုထြာထြာ၊ ဟုိျခစ္ဒီျခစ္ ေရးဖူးၿပီး အိမ္ေထာင္လဲ က်ေရာ၊ စာေရးတဲ႔ဖက္ကို လုံးလုံး မလွည္႔ေတာ့ဘဲ အပ်င္းထူေနတယ္ ဆိုပါေတာ့။ အပ်င္းထူေနတာလဲ သိပ္ေတာ႔ မၾကာပါဘူး၊ ဆယ္စုႏွစ္တခုေလာက္ပဲ ၾကာသြားတယ္။

အဲဒီတုန္းက ကိုယ္႔ဖာသာကိုယ္ စာမေရးျဖစ္တာ ဘာမွ ေထြလီကာလီ မစဥ္းစားမိေပမဲ႔ ေဘးကလူေတြက အတင္း၀ိုင္းစဥ္းစားေနၾကတာ ေတြ႔ရတယ္။ ကိုယ္႔ အိမ္ကလူႀကီး ကို နံပါတ္၁ ထားၿပီး ၀ိုင္းေဆာ္ၾကတာေပါ႔။ 'ဘာျဖစ္လို႔ သူ စာမေရးေတာ့တာလဲ၊ ေယာက်ာၤးက ခြင္႔မျပဳလို႔လား၊ စာေရးတာ မႀကိဳက္ဘူး ထင္တယ္၊ သူ႔မ်က္ႏွာႀကီးကလဲ ရုပ္တည္ႀကီးဆိုေတာ့ ဟုတ္မွာပါ' စသျဖင္႔ေပါ႔။ အသားလြတ္ အတီးခံေနရတယ္ဆိုပါေတာ့။ ကုိယ္ကလဲ ဒါမ်ိဳးဆို ျငိမ္သေလ။ သူ႔အထင္ခံရ မနည္းဘူး ဆိုၿပီး။

အဲဒီေတာ့ သူကလဲ အဲဒီေမးခြန္းေတြနဲ႔ ကိုယ္႔ဖက္လွည္႔လာေတာ့တာေပါ႔။ 'ခ်ိဳသင္းက ဘာလို႔ စာမေရးေတာ့တာလဲ တဲ႔။ အိမ္ေထာင္က်လို႔ ကိုယ္က စာမေရးခိုင္းရေအာင္ ရုပ္ျပစားတဲ႔ မင္းသမီးယူထားတာလဲ မဟုတ္၊ ဘာလို႔ ကိုယ္က တားရမွာလ'ဲ တဲ႔။ ေပါက္ကြဲတာ...ေပါက္ကြဲတာ။ ကိုယ္ကလဲ ဒီေမးခြန္းေလာက္ေတာ့ အေပ်ာ႔ေပါ႔။ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ေတာင္ မသိတာ၊ ေျဖကို မေနဘူး။ ေအးေရာ။

အခု ဘေလာ႔ဂ္လုပ္ေတာ့ စာကေရးရၿပီ။ စာေရးရတာကို လက္ေၾကာမတင္းေတာ့ ပ်ားအုံတုတ္နဲ႔ထိုးတာမ်ိဳး တို႔ ဘာတို႔လဲ လုပ္ၿပီးၿပီ။ ဘေလာ႔ဂ္ဆိုတာ ကိုယ္႔ဒိုင္ယာရီေလးလုိ ျဖစ္ေနတာမို႔ ေဘာင္မရွိလို႔ လြတ္လပ္တာတခုေတာ့ အင္မတန္စိတ္ခ်မ္းသာရပါတယ္။ ဒါေပမဲ႔ အဖြားလူထုေဒၚအမာေျပာဖူးသလို စာေရးတယ္ဆိုတာ ေရကူးသလိုပဲ၊ အျမဲေရးေနမွ တဲ႔။ မကူးရင္ နစ္သြားတတ္တယ္တဲ႔။ ဘာေလးျဖစ္ျဖစ္ ေရးေနမွ မွတ္တမ္းေလးလဲက်န္၊ စိတ္ေလးလဲ ခ်မ္းသာ သတဲ႔။

အဲဒီေတာ့ ညေန ရုံးအျပန္ ထမင္းဟင္းခ်က္၊စားေသာက္ၿပီးရင္ စာေရးဖို႔ ဟုိလိုလိုဒီလိုလို လုပ္ေနရတယ္။ အလုပ္ေတြပဲ မ်ားေနသလိုလို၊ စိတ္ပဲ မၾကည္လင္သလိုလုိ၊ ဟင္းကပဲ မက်က္ႏိုင္လို႔ ေစာင္႔ေနရသလိုလို လုပ္ေနရတယ္။ အိမ္ကလူႀကီးကလဲ မလွမ္းမကမ္းက အကဲခတ္ေနတယ္။

ဒါနဲ႔ ဒီေန႔ေတာ့ အေဖ႔ကဗ်ာေလးတင္အုံးမွ ဆိုၿပီး တေယာက္တည္း ေရရြတ္သလိုုလို ေျပာၿပီး၊ စာရြက္ေတြ တဖ်တ္ဖ်တ္လွန္တယ္ေလ။ အဲဒီမွာ ကဗ်ာတပုဒ္က ကိုယ္႔စိတ္နဲ႔ေတြ႔ၿပီး သေဘာက်တာနဲ႔ တင္လိုက္ပါတယ္။ အေဖက ဒီကဗ်ာေရးတုန္းက အသက္ ၇၀ေက်ာ္ေနၿပီမို႔ အဆုံးသတ္ကေလးက ကိုယ္႔အျဖစ္နဲ႔ ကြဲလြဲပါတယ္။ ဒါကိုေတာ့ အေသအခ်ာ သတိခ်ပ္ေစခ်င္ပါတယ္။ ကဗ်ာေလးက ဒီလိုပါ။


၀လုံးေရးတဲ႔ ကဗ်ာဆရာ

ညတညမွာေပါ႔
အိပ္မရတာနဲ႔ ထၿပီး ကဗ်ာေရးတယ္။
၀လုံး..၀လုံး..၀လုံး..၀လုံး
အခ်ိန္ေတြ ျပဳန္းကုန္တာေပါ႔။

‘ခုနစ္ဆယ္ေက်ာ္ ကဗ်ာဆရာႀကီးက
ေတာက္တီးေတာက္တဲ႔ ၀လုံးေတြေရးသတဲ႔’ လို႔
မဲ႔ရြဲ ႔ေျပာေတာ့ …
‘ေဟာဗ်ာ.. အဲဒါေလးနက္လွစြာ
ဘ၀အဘိဓမၼာေလဗ်ာ…
၀လုံးမဟုတ္၊ သုညေတြပါ’ တဲ႔။
‘ဘ၀ရဲ ႔ အကာျပဲ႔ျပဲ႔
အႏွစ္မဲ႔ပုံကို ထင္ဟပ္ၿပီး
ကဗ်ာစပ္တာပါဗ်ာ’ တဲ႔။

ျဖစ္ရေလ
အေျဖလွေအာင္ ေျဖမွေျဖတတ္ပေလ…
အဲဒါေတြဟာ သူငယ္ျပန္တာ ကိုယ္႔လူေရ..။

တင္မိုး
၂၄၊ ၂၊ ၂၀၀၄

ကိုယ္လဲ ညညက် ၀လုံးေတြပဲ ေရးေနရရင္ ေကာင္းမလား။ ???

မိုးခ်ိဳသင္း

Tuesday, July 29, 2008

တလြဲေတြနဲ႔ ေနသားတက်

ဒီေန႔ က်မတို႔ေနတဲ႔ ေလာ႔စ္အိန္ဂ်လိစ္ျမိဳ႔မွာ ငလ်င္လွဳပ္ပါတယ္။
တကယ္ေတာ့ ငလ်င္ေၾကာေပၚမွာ ျမိဳ႔ကရွိတာမို႔ အျမဲတမ္းလိုလို ငလ်င္အေသးေလးေတြကေတာ့ ရွိေနတာပါပဲ။ ကိုယ္ကသာ မသိလိုက္တာေလ။ ဒါေပမဲ႔ အခုတခါကေတာ့ ငလ်င္ဗဟိုျပဳလွဳပ္တဲ႔ေနရာနဲ႔က သိပ္အေ၀းႀကီးမဟုတ္ေတာ့ သိသိသာသာ ခံစားလိုက္ရတယ္။ 5.4 magnitude ရွိတယ္လို႔ သတင္းေတြက ဆိုၾကတယ္။
ငလ်င္လွဳပ္စဥ္က ရုံးမွာ အလုပ္လုပ္ေနတုန္းမို႔ ပထမအႀကိမ္ ခပ္ေျဖးေျဖးလွဳပ္တုန္းက ရီေတာင္ရီမိေသးတယ္။ ငလ်င္လွဳပ္တယ္ဟ ေပါ႔ေလ။ သိပ္မၾကာဘူး။ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းလဲ လွဳပ္ေရာ တရုံးလုံး အျပင္ကို ေျပးထြက္ၾကပါေလေရာ။ ရုံးအတြင္းပိုင္းမွာ ရွိေနတဲ႔သူေတြက်ေတာ့လဲ စားပြဲေအာက္ထဲ ေျပး၀င္ၾကတယ္။ ကိုယ္သာ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိဘဲ၊ အခန္းထဲက မထြက္ ကုလားထိုင္မွာ ထိုင္ရက္ ေခါင္းကိုသာ လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔ အုပ္ထားမိတယ္။ ရုတ္တရက္ဆိုေတာ့ လုပ္မိလုပ္ရာေပါ႔ေလ။ အေပၚက မ်က္ႏွာၾကက္ေတြ ျပိဳက်မွာ ေၾကာက္တာကိုး။ လွဳပ္ၿပီးသြားေတာ့ လမ္းေပၚမွာ လူေတြမွ တပုံႀကီး။ ရုံးတိုင္း ရုံးတိုင္းက ထြက္လာလိုက္ၾကတဲ႔လူေတြ၊ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ အထဲျပန္မ၀င္ၾကဘူး။ တေယာက္နဲ႔တေယာက္ လက္ညိွဳးထိုးၿပီး ေျပာေျပာၿပီး ရီၾကတာ။သူက အရင္ဆုံးထြက္ေျပးတယ္တို႔၊ ခုံေအာက္ကို ေျပး၀င္တာ ဘယ္လိုႀကီးတို႔ ဟားေနၾကတာေလ။ ဘာမွ အထိအခိုက္မရွိေတာ့လဲ ေပ်ာ္စရာႀကီးကို ျဖစ္လို႔။
အဲဒီမွာ သြားေတြးမိတာက သူတို႔နဲ႔ ကိုယ္နဲ႔မတူ လြဲလြဲေနတာေလးေတြကိုပါ။ တကယ္ဆို ကိုယ္ကမွ ဘူမိေဗဒဘာသာရပ္ကို ယူၿပီး ငလ်င္ဆိုတာ ဘယ္လိုအေျခအေနမ်ိဳးမွာ ျဖစ္တတ္တယ္၊ ဘယ္လိုေၾကာင္႔ ေပၚေပါက္လာတယ္ဆိုတာမ်ိဳး သင္လာခဲ႔ရေသးတာ။ တကယ္႔အေရးၾကံဳေတာ့ ေနရာကေတာင္ မထ မိဘူး။
သူတို႔ကေတာ့ သဘာ၀ေဘးအႏၱရာယ္ကို ဘယ္လို ကာကြယ္ရမယ္ဆိုတာ လက္ေတြ႔က်က် သင္ခဲ႔ၾကေတာ့ အေရးၾကံဳရင္ ကိုယ္႔အႏၱရာယ္ကို ဘယ္လိုကာကြယ္ရမယ္ဆိုတာ နားလည္ေနတာေပါ႔။ ဒီေရာက္ေတာ့မွ ကိုယ္႔ျပည္နဲ႔မတူတဲ႔ အံ႔ၾသစရာေတြ တပုံႀကီး ျဖစ္ေနေတာ့တာ။
တျခားေ၀းေ၀းမေျပာနဲ႔၊ ငလ်င္လွဳပ္ၿပီး ၂မိနစ္ေလာက္ေနေတာ့ ရုံးက ဖုန္းေတြျမည္လာလို႔ ကိုင္လိုက္ေတာ႔ ငလ်င္လွဳပ္ရင္ ဘယ္လိုကိုယ္႔ကိုယ္ကို ကာကြယ္သင္႔တယ္ဆိုတာ စက္ကေျပာေနတဲ႔ ပညာေပးဖုန္းေတြ လာေနတာပါ။ ထူပူၿပီး မလုပ္တတ္ မကိုင္တတ္ မျဖစ္ရေအာင္ ေနာက္တခါ မလွဳပ္ခင္စပ္ၾကားေလးေတာင္ ပညာက ေပးေနေသးတာပါ။ အဲဒီေတာ့လဲ အ့ံၾသမိတာေပါ႔။ ကိုယ္က ဗမာကိုး။
ဗမာျပည္ကေန ေရာက္စကဆို ဒိထက္ပိုဆိုးေသး။ ကိုယ္႔မွာ တခ်ိန္လုံး အံ႔ၾသစရာခ်ည္း။ မီးကလဲ ေန႔တိုင္းလာေသးတာ။ အင္ဗာတာေတြ၊ မီးစက္ေတြနဲ႔မ်ား ခုတ္ေနသလားလို႔ လိုက္ၾကည္႔မိေသးတယ္္။ လင္းလင္းခ်င္းခ်င္းႀကီးကို ျဖစ္လို႔။ တီဗီၾကည္႔ရတာေတာင္ စိတ္မေျဖာင္႔ဘူး။ တီဗီၾကည္႔တုန္း မီးပ်က္တာ အက်င္႔ပါေနလို႔။ ကိုယ္က ဗမာကိုး။
ေနာက္ၿပီး ဒီမွာ လူေတြ ဘာလို႔ ရာသီဥတုကို စကားလုပ္ေျပာေနၾကသလဲဆိုတာလဲ အခုမွ နည္းနည္း နားလည္သလိုလိုရွိတယ္။ သူတို႔က မနက္တိုင္း ရာသီဥတုအေျခအေနကို အင္တာနက္ထဲကျဖစ္ျဖစ္၊ သတင္းကျဖစ္ျဖစ္ ၾကည္႔တာကိုး။ အစမွာေတာ့ ကိုယ္က မယုံေရးခ် မယုံဘဲေလ။ ေအာ္ မိုးရြာမယ္လား၊ ယုံပါဘူးေပါ႔။ ၿပီးမွ တကယ္ရြာေတာ့ ၾကြက္စုတ္ျဖစ္ေရာ။
ဒီေန႔ေတာ့ ေအးမယ္ေဟ႔ ဆို လက္ျပတ္ကေလး၀တ္ၿပီး အျပင္ထြက္တာ။ မိုးေလ၀သ သတင္းေလာက္ေတာ႔ ရီတာေပါ႔။ (ကိုယ္က ဗမာျပည္ကေလ) တကယ္လဲေအးေရာ ဘာဆြဲျခံဳရမွန္းမသိဘူး။ ခ်မ္းလိုက္တာ တုန္ေတာင္တက္တယ္။
ေနာက္ေတာ့ ေၾကာက္လန္႔ၿပီး အျပင္ထြက္ေလရာ အေႏြးထည္အထူႀကီး၀တ္ၿပီးထြက္ေရာ။ ဒီေလာက္ခံရတာေတာင္ မိုးေလ၀သသတင္းကို ၾကည္႔ရေကာင္းမွန္း မသိေသးဘူး။ အက်င္႔မွ မပါေသးတာ။ ဒါေပမဲ႔ အဲဒီလိုေန႔က်မွ ဆန္းနီး တဲ႔။ တိမ္ေတြကလဲ ေတာက္လို႔။ ေနကလဲ ၾကဲၾကဲေတာက္။ ေခၽြးတဒီးဒီးက် လို႔ ကိုယ္႔အက်ီ ၤ အထူႀကီး ဆုတ္ဖဲ႔ပစ္ခ်င္တာ။ ခံေပါ႔။ သတင္းမွ မယုံဘဲေလ။ ကိုယ္က ဗမာကိုး။
အခု ဒီအိမ္မွာ သတင္းစာလဲ မမွာဘူး။ လာမပို႔နဲ႔ဘဲ။ ဘာေတြလာေျပာေနလ၊ဲ ဒုိ႔မယုံဘူး ဘဲ။ ရန္ကုန္မွာတုန္းကတည္း မယူတာ အႏွစ္ ၂၀ေတာင္ ရွိၿပီ၊ ဒီမွာ ဘာလုပ္ဖုိ႔။ အဲဒီလို တလြဲေလးေတြေၾကာင္႔ ကိုယ္လဲ ကိုယ္႔ျမိဳ႔မွာ ဘာေတြျဖစ္ေနလို႔ေတာင္ ျဖစ္မွန္းမသိ၊ သူမ်ားေျပာမွ ပါးစပ္ဟ ၿပီး နားေထာင္ရတာ။ ကိုယ္က ဗမာကိုး။
အဲလို လြဲတာေတြမွ တပုံႀကီး။ ဒါေၾကာင္႔ ထူးအိမ္သင္ဆိုတဲ႔ လြဲလြဲေလးပဲ ေကာင္းပါတယ္ဆိုတဲ႔ သီခ်င္းကို ႀကိဳက္မိတာ ေနမွာ။
ဒါေပမဲ႔ တခါတေလေတာ့ တမ်ိဳးပဲ။ ဘာေၾကာင္႔ ဒီလိုျဖစ္ရတာလဲလို႔ ကိုယ္႔ဖာသာကိုယ္ ခဏခဏေမးရင္း ၀မ္းနည္းမိတယ္။ ဘယ္ေလာက္ထိ လြဲေနရအုံးမွာလဲ လို႔လဲ မ်က္ရည္၀ဲရင္း ေတြးမိပါတယ္။
မိုးခ်ိဳသင္း

Monday, July 28, 2008

ထမင္းသိုး ဟင္းသိုး

မေန႔က ဘေလာ႔ဂ္ စလုပ္တဲ႔အေၾကာင္းေလး တင္လိုက္တာ ကိုယ္႔ကို ခ်စ္ခင္တဲ့ မိတ္ေဆြေတြက ၀ိုင္း အားေပးၾကေတာ႔ ၀မ္းလဲသာ၊ အားလဲတက္မိပါတယ္။ ကြန္မန္႔ေရးၿပီး အားေပးၾကတဲ႔အတြက္ ေက်းဇူးလဲ တင္ပါတယ္။
အဲဒီလို ေရးတာေတြ ဖတ္မိေတာ့ ဆိုင္မဆိုင္ေတာ့ မသိဘူး၊ ငယ္ငယ္က ပ်ားအုံကို တုတ္နဲ႔ ထိုးခဲ႔တဲ႔ အျဖစ္ေလးကို သြားသတိရမိတယ္။ ပ်ားအုံကို တုတ္နဲ႔ထိုးတာ ဥပမာေပးတာ မဟုတ္ဘူးေနာ္၊ တကယ္လုပ္ခဲ႔တာပါ။ အသက္ ၅ႏွစ္ေလာက္က ထင္တာပဲ။
ငယ္ငယ္တုန္းက အရမ္းေဆာ့တာ။ ေဆာ့ခ်င္တယ္လို႔ ေျပာရင္ ပိုမွန္မွာပဲ။
ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ အမေတြေဆာ့ရင္ ကုိယ္က သူတို႔နဲ႔အတူတူ အရမ္းလူရာ၀င္ခ်င္တာ။ လူႀကီးေတြနဲ႔ ေဆာ့ရတာ ဘယ္လိုေပ်ာ္မွန္းမသိဘူး။ ဒါေပမဲ႔ ကိုယ္က အဲဒီတုန္းက သိပ္ငယ္ေသးေတာ့ သူတို႔က ထမင္းသိုးဟင္းသိုးေလာက္ပဲ ကိုယ္႔ကို သေဘာထားေသးတယ္။ ကိုယ္နဲ႔ ကိုယ္႔ထက္ ၁ႏွစ္ငယ္တဲ႔ ကိုယ္႔ေမာင္ေလးနဲ႔ ႏွစ္ေယာက္က အျမဲတမ္း ထမင္းသိုး ဟင္းသိုးပဲ။
စိတ္ေက်နပ္ေအာင္ေတာ့ ကစားတဲ႔ေနရာမွာ အျမဲပါခိုင္းတယ္၊ ဒါေပမဲ႔ ဘယ္လိုကစားသလဲ ၾကည္႔ေလ။ ထုပ္စီးတိုးဆိုရင္လဲ ကိုယ္႔ကို ဘယ္သူမွ မဖမ္းဘူး၊ ဟန္ျပေျခာက္ရုံေလာက္ပဲ။ ကိုယ္ေအာင္လို႔လဲ ဘယ္ေတာ့မွ ပြဲက ၿပီးမသြားဘူး။ ထမရည္ပူျဖတ္လဲ ျဖတ္ျဖတ္ပဲ၊ ဘာမွ စည္းေက်ာ္တာေတြ မျဖစ္ဘူး။
ေျခတေပါင္က်ိဳးဆိုလဲ ကိုယ္က ေျပးတဲ႔အလွည္႔ဆိုရင္ လိုက္တဲ႔သူက တျခားလူပဲ မဲလိုက္ေနတာ။ ကိုယ္က သူ႔ေဘးမွာ ပတ္ေျပးေနလဲ ကိုယ္႔ေတာင္ ေရွာင္သြားသလားေအာက္ေမ႔ရတာ၊ အဲသလိုမ်ိဳး။ ဒါေပမဲ႔လဲ ေပ်ာ္ေနတာပဲ။ သိသားပဲ၊ ကိုယ္က ထမင္းသိုး ဟင္းသိုးဆိုတာ။ အဲဒီ ထမင္းသိုး ဟင္းသိုးေလး ျဖစ္တာကိုပဲ ေက်နပ္ေနတာ။
တေန႔ေတာ့ အားလုံးကစားၾကမယ္ဆိုေတာ့ ကြက္လပ္မွာ တံျမက္စည္းလွဲၾက၊ စည္းတားၾကေပါ႔။ ကိုယ္ကလဲ တံျမက္စည္းတေခ်ာင္းနဲ႔ ဟိုရမ္း ဒီရမ္း ၀င္လွဲေသးတယ္။ ကူတယ္ေပါ႔။ လွဲရင္းနဲ႔ အေပၚကို ေမာ႔ၾကည္႔ေတာ့ သရက္ပင္မွာ ပ်ားအုံကစြဲေနတာ။ တုတ္နဲ႔ထိုးရင္ မီႏိုင္တဲ႔အေနအထား။ နိမ္႔နိမ္႔ေလး။ ကေလးဆိုေတာ့ ဘာရယ္မဟုတ္ဘူး၊ ကစားတဲ႔အခါ လူေတြကို ပ်ားတုပ္ကုန္မယ္ေလဆိုၿပီး ေတြးလိုက္မိသလား မေျပာတတ္ဘူး၊ ပ်ားအုံကို တုတ္နဲ႔ထိုးၿပီး ေျခာက္ထုတ္လိုက္တာ။ ေျပးလိုက္ရတာ ေသလု လို႔။ ပ်ားေတြတုပ္တာ မ်က္လုံးေအာက္မွာ ခုထိ အမာရြတ္က်န္ေနတုန္း။
အခု ဘေလာ႔ဂ္လုပ္မိတာလဲ ကိုယ္က သူမ်ားေတြ ကစားတုန္း ထမင္းသိုးဟင္္းသိုးပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ပါခ်င္ေသးတာ။ လူႀကီးေတြက သေဘာေကာင္းလို႔ ခြင္႔ျပဳထားေတာ့့ စည္းထဲမွာ ဟိုေျပး ဒီေျပး လုပ္သလိုေပါ႔။ ဟုိဟာေလး လုပ္နည္းသင္လိုက္၊ ဒီဟာေလး ပညာယူလိုက္ေပါ႔။
ဒါေပမဲ႔ ဘေလာ႔ဂ္ဆိုတာက ကစားပြဲလို ပြဲၿပီးသြားရင္ အိမ္ျပန္ထမင္းစားၾကရသလိုမ်ိဳးလဲ မဟုတ္ေတာ့ ထမင္းသိုး ဟင္းသိုးျဖစ္ပေစ၊ ေရးေတာ့ ေရးရမွာ ျဖစ္ေနတယ္။ အဲဒါမွ ပ်ားအုံ တုတ္နဲ႔ထိုးတာထက္ ဆိုးေနတယ္။ အဲဒီေတာ့ အခု ဘေလာ႔ဂ္ စ မိရက္သား ျဖစ္ေနတာက ပ်ားေတြလိုက္လို႔ ေျပးေနရခ်ိန္ ျဖစ္မွာေပါ႔။ ေျပးေပအုံးေတာ့ေပါ႔။
မိုးခ်ိဳသင္း

Sunday, July 27, 2008

ဘေလာ့ဂ္ လုပ္ေတာ့မယ္ဆိုေတာ့ ...

ဘေလာ႔ဂ္ကေလး တခုေလာက္ လုပ္မယ္လို႔ စဥ္းစားလိုက္ေတာ့ တျခားဘာေတြေရးမယ္ ဘယ္လိုလုပ္မယ္ေတြ မစဥ္းစားနဲ႔အုံး၊ ကုိယ္႔ကိုယ္ကိုေတာ့ ဘ၀ႀကီးမွာ ေတာ္ေတာ္အသုံးမက်တဲ႔သူမွန္း သိသြားရတယ္ေလ။

ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ဘေလာ႔ဂ္လုပ္ရင္ အေျခခံအဆင္႔က ကြန္ပ်ဴတာထဲမွာ ေဇာ္ဂ်ီေဖာင္႔ သြြင္းၿပီးသား ျဖစ္ေနရမယ္၊ ရိုက္တတ္ရမယ္၊ ယူနီကုတ္ ဆိုလား ရွိရမယ္ စသျဖင္႔ေပါ႔။ ကိုယ္က ကြန္ပ်ဴတာမွာ သုညထက္ နည္းနည္းနိမ္႔တဲ႔အဆင္႔ေလးမွာ တစ္ ေနတာဆိုေတာ့ ေတာ္ေတာ္ဦးေႏွာက္ေျခာက္ သြားးရတယ္။ အရပ္ကူပါ လူ၀ိုင္းပါ ျဖစ္သြားတာေပါ႔။

လူအျပင္ ဘုန္းဘုန္းပါ အဆစ္ပါေသးတယ္။ ဘုန္းဘုန္းေတာင္ ကိုယ္႔ထက္ကၽြမ္းေသးတယ္ေလ။

တကယ္ေတာ႔ ကိုယ္႔ဖာသာပဲ အျပစ္ေတြပုံ တင္လိုက္ပါတယ္။ ဆတ္ေဆာ႔မိတာကိုး။ တေန႕တေန႔ အင္တာနက္ကေန သတင္းေတြဖတ္၊ ဘေလာ႔ဂ္ေတြထဲ ေလွ်ာက္လည္ၿပီး စာေလးေတြဖတ္ၿပီး ဒီအတုိင္းေန အေကာင္းသား။ စာဖတ္ရတာမ်ား အရသာရွိလိုက္တာ။ တခ်ိဳ႔ ဘေလာ႔ဂ္ေတြမ်ား ေန႔တိုင္းသြားမဖတ္ရဘဲ မေနႏိုင္ဘူး။

ဒါနဲ႔ သူမ်ားေတြကို အားက်ၿပီး ကိုယ္႔ဒိုင္ယာရီေလးလို၊ မွတ္တမ္းေလးလို စာေလးေတြ၊ အက္ေဆးေလးေတြ ေရးမယ္၊ အေဖ႔ ကဗ်ာေလးေတြလဲ တင္ရရင္ ေကာင္းမွာပဲလို႔ ေတြးမိေတာ့ ကိုယ္႔အမလို ခ်စ္ရတဲ႔ အမတေယာက္ကို ေျပာျပမိတယ္။ အမကလဲ အားတက္သေရာပဲ၊ လုပ္ေလ ဆက္ဆက္လုပ္၊ အမ အားေပးတယ္၊ အမလဲ ခ်ိဳသင္းသို႔ ေပးစာ ဆိုၿပီး ၀င္ေရးမယ္ တဲ႔။

အေဖာ္လဲ ရွိၿပီဆိုေတာ့ ဘာေျပာေကာင္းမလဲ၊ နီးစပ္ရာေတြကို အကူအညီေတာင္းလိုက္တာ ေျဗာင္းကို ဆန္သြားတာပဲ။ ကိုယ္က အဲဒီေလာကဓာတ္ပညာေတြနဲ႔က သုညအဆင္႔ဆိုေပမဲ႔ အမကေတာ့ မိုင္းနပ္စ္ပါတဲ႔။ ဟန္ေတာ့ က်ေနပါၿပီ။

အဲဒီေတာ့ ဘာမွ မလုပ္ရေသးခင္ အရင္ေတာင္းပန္ခ်င္တာက တခါတေလ မာတိကာႀကီးက စာမ်က္ႏွာရဲ ႔ေဘးမွာ မရွိဘဲ ဟုိးေအာက္မွာ ရွိခ်င္ရွိေနလိမ္႔မယ္၊ အဲဒါဆိုရင္ ခ်ိဳသင္းေတာ့ မွားႏွိပ္လိုက္ျပန္ၿပီလို႔ သေဘာထားေပး။ တခါတေလ စာလုံးေတြက စာမ်က္ႏွာအျပည္႔ မညီမညာ ဟုိေျပး ဒီေျပးတက္လာလိမ္႔မယ္၊ အဲဒါဆို ခ်ိဳသင္းေတာ့ ေတာက္တလြဲ လုပ္လိုက္ျပန္ၿပီလို႔ နားလည္ေပး။ တခါတေလ မွိန္ရမဲ႔ေနရာမွာ ထင္းထင္းႀကီး ျဖစ္ေနတာတို႔၊ စာျပန္ေခါက္ရမွာ ေခါက္လို႔မရဘဲ စန္႔စန္႔ႀကီး ျဖစ္ေနတာတို႔ ေတြ႔ရင္ ခ်ိဳသင္းေတာ့ လုပ္ရမွာေတြ မလုပ္ဘဲ ေမ႔သြားျပန္ၿပီလို႔ ျဖည္႔ေတြးေပး။

စိတ္ကလဲ ဘာမွ မလုပ္ခင္ က်က်သြားတတ္ေတာ့ကာ ပို႔စ္အသစ္လဲ ေတာ္ေတာ္ႀကီးၾကာမွ ေပၚလာခ်င္ေပၚလာမယ္ေပါ႔ေနာ္။ အဲဒါေလးေတြ နည္းနည္းေလာက္ နားလည္ေပးရင္ေတာ့ အိုေကသြားမွာပါ။ ကိုယ္႔ဖက္ကလဲ ႀကိဳးစားၿပီး ကြက္လပ္ေတြ ျဖည္႔သြားပါ႔မယ္လို႔။

ဒီအဆင္႔ေလးတက္လာဖို႔ ၀ိုင္းတြန္းေပးၾကတဲ႔ ဘုန္းဘုန္း ကိုသက္၊ ကိုမိုး၊ ကိုေအး၀င္း၊ ကိုျမင္႔လိွဳင္၊ မသဒၶါ၊ ကိုေမာင္ရစ္၊ ကိုဇာနည္ နဲ႔ ကိုယ္႔အေျခအေနအမွန္ကိုသိေသာ္လည္း စိတ္မပ်က္ဘဲ အထူးအားေပးေသာ ခ်စ္တဲ႔ အမ မေမသန္းေဌး တို႔ကို ေက်းဇူးမွတ္တမ္း ျပဳလိုက္ပါတယ္။


မိုးခ်ိဳသင္း

Saturday, July 26, 2008

ထာ၀စဥ္

မျမင္ရလည္း
သင္က ရဲေဘာ္ပင္။
မၾကားရလည္း
အနားက ရဲေဘာ္ဟာ သင္။
မေတြ႔ရလည္း
မေန႔က အတိုင္းပင္။

ေန႔ရက္ၾကာလည္း
သစၥာ မပ်က္ ေအာက္ေမ႔လ်က္ႏွင္႔
တသက္သက္ပ
လြမ္းဆြတ္တ ကာ
ဘ၀ကို ျမွဳပ္
အလုပ္လုပ္သည္
၀ိမုတၲိလမ္း ထာ၀စဥ္။ ။

တင္မိုး
-

ဒီကဗ်ာေလးဟာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ေနအိမ္မွာ အက်ဥ္းက်စဥ္ကာလတုန္းက အေဖ ေရးခဲ႔တဲ႔ ကဗ်ာေလးပါ။ ၁၉၉၅ ခုႏွစ္ေလာက္ကလို႔ ထင္ပါတယ္။

အေဖက အဲဒီကဗ်ာ ေရးျဖစ္တဲ႔ အေၾကာင္းေလးကို စာေပေဟာေျပာပြဲတခုမွာ ေျပာျပခဲ႔ပါတယ္။

ေဒၚစုကို မျမင္မေတြ႔ရတာ ၾကာလို႔ ျမင္ခ်င္ေတြ႔ခ်င္စိတ္ အင္မတန္ေပါက္တယ္ တဲ႔။ ဒါေပမဲ႔ သူ စိတ္ေျဖလိုက္ပါတယ္ တဲ႔။ မျမင္ရလည္း ကိစၥ မရွိပါဘူး၊ မေတြ႔ရလဲ ကိစၥ မရွိပါဘူး တဲ႔။ သူ႔ကို သတိရ လြမ္းဆြတ္စိတ္နဲ႔ သူျဖစ္ေစခ်င္တဲ႔ လြတ္ေျမာက္ရာ လမ္းကို အလုပ္လုပ္ရင္း စိတ္ေျဖလိုက္ပါတယ္ ဆိုတဲ႔ အေၾကာင္းပါ။ ဒီေန႔ေခတ္ နဲ႔ ကိုက္ညီတယ္ ထင္လို႔ အေဖ႔ကို သတိရစိတ္နဲ႔ ေဖာ္ျပလိုက္ပါတယ္။