အခ်က္မ်ားစြာျဖင္႔..

ဒီေန႔ေတာ့ တနဂၤေႏြေန႔။ မနက္ခင္းမွာ ၈ေလးလုံး ႏွစ္ ၂၀ျပည္႔ ဆြမ္းေကၽြး တက္တယ္။ မိတ္ေဆြေတြနဲ႔ေတြ႔၊ အေရာင္တူခ်င္း ဆုံၾကေတာ့ ကိုယ္လုပ္ခ်င္တာေတြ ေျပာၾက ဆိုၾက တိုင္ပင္ၾကနဲ႔မို႔ ေန႔လည္ကို ေရာက္မွန္းမသိ ေရာက္သြားတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေမွ်ာ္လင္႔ခ်က္ေတြ၊ အိပ္မက္ေတြ၊ စိတ္ဒဏ္ရာေတြ၊ အမွန္တရားကို ခ်စ္တဲ႔စိတ္ေတြ တေပြ႔တပိုက္နဲ႔ ျပန္လာခဲ႔ၾကတယ္။ လြတ္လပ္မွ အမွ်ေ၀ပါ ဆိုရင္ေတာ့ က်ဆုံးသြားတဲ႔ အာဇာနည္ေတြကို အားနာမိပါတယ္။

တပတ္မွာ ၅ရက္ အလုပ္လုပ္ၿပီး ခုလို စေန၊ တနဂၤေႏြေတြမွာ ကိုယ္႔ကိုယ္ပိုင္အခ်ိန္ေလးမို႔ ကိုယ္သြားခ်င္တာသြား၊ ကိုုယ္လုပ္ခ်င္တာေလး ေအးေအးေဆးေဆးလုပ္ရတယ္လို႔ေတာ့ မထင္ပါနဲ႔။ ဘယ္သြားသြား၊ ဘာလုပ္လုပ္ သြားသုတ္သုတ္၊ လာသုတ္သုတ္ပဲ။ နဂိုကမွ စိတ္ျမန္ကိုယ္ျမန္ လမ္းေလွ်ာက္ျမန္ ဆိုေတာ့ ဒီလဲေရာက္ေရာ စကိတ္ေလးနဲ႔ သြားေနတာ မေတြ႔ရတာပဲ သူမ်ားေတြ မ်က္စိေနာက္ သက္သာတာမ်ိဳးပါ။ ပတ္၀န္းက်င္ကို ညွာလိုက္တာ ဆိုပါစို႔။

ဟင္းခ်က္ အ၀တ္ေလွ်ာ္ အကုန္ ဒီေန႔ေတြမွာမွ စု လုပ္ရတယ္။ ဟင္းကို တပတ္စာ ဒါမွမဟုတ္ ၃ရက္စာေလာက္ ခ်က္ၿပီး ဗူးေလးေတြနဲ႔ ခြဲၿပီး ေရခဲေသတၱာထဲ ထည္႔ထားရတယ္။ ဟင္းခ်က္တာကို ေျပာရမယ္ဆိုရင္လဲ ကၽြမ္းက်င္အဆင္႔ ဘိတ္ ေလာက္ ရွိေတာ့ကာ (ဘိတ္ဆုံး ကို ေျပာတာပါ) ေတာ္ေတာ္ပဲ ပညာပါတယ္ ေျပာရမွာေပါ႔။

စ ခ်က္ေတာ့မယ္ဆိုရင္ လွည္႔ပတ္ ပ်ိဳးေနတာကိုက အၾကာႀကီး။ ပတ္ပ်ိဳးဆိုတာ ဒါကို ေျပာတာလား မသိ။ ခ်က္ခ်င္လာေအာင္ ကိုယ္႔ကိုယ္ကို ေခ်ာ႔ ေနတဲ႔သေဘာ။ စေတာ႔မယ္ ရယ္ဒီ ဆိုရင္ မီးဖိုေခ်ာင္မွာ အရင္ဆုံး ကက္ဆက္ဖြင္႔လိုက္တယ္။ သီခ်င္း တပုဒ္ ႏွစ္ပုဒ္ေလာက္ ဆိုလိုက္ရင္း စာအုပ္စင္က ဟင္းခ်က္နည္းစာအုပ္ကို ယူၿပီး (ေန႔စဥ္ဖတ္ေနက်ကို)အခုမွ ဖတ္ရလို႔ အသစ္ပဲ ျဖစ္ေနသလိုလို နဲ႔ ေလးေလးစားစားကို ဖတ္လိုက္တယ္ေလ။

တခ်ိဳ႔ကေျပာၾကတယ္။ ဟင္းခ်က္တာမ်ား လြယ္လြယ္ေလး၊ စကားထဲ လုပ္ေျပာမေနရပါဘူး တဲ႔။ ပါရမီရင္႔တဲ႔လူေတြအတြက္ေတာ့ မွန္မွာပါ။ ေလးလဲေလးစားပါတယ္။ ဒါေပမဲ႔ ကိုယ္႔အတြက္ေတာ့ ကံေခတယ္ပဲ ေျပာရမလား၊ ပါရမီ နည္းလြန္းပါတယ္ေလ။

အိမ္မွာမ်ား ဆြမ္းေကၽြး လုပ္ရင္ ဘုန္းဘုန္းဘုရားက အရင္ဆုံး မိန္႔ရွာတယ္။ ဘယ္ဆိုင္မွာ မွာမလဲေဟ႔ တဲ႔။ ဒကာမေလးေတာ့ မခ်က္ပါနဲ႔ လို႔ ဆစ္ကနယ္လ္ ျပတဲ႔သေဘာ။ ၀ကၤ၀ုတၱိေတြ သိပ္သုံးတဲ႔ သေဘာ။ သြယ္၀ိုက္အားေပးတယ္လို႔ ယူေသာ္ရ၏ ေပါ႔။

ဒါေပမဲ႔ ကံဆိုးတာလား၊ ကံေကာင္းတာလားေတာ့ မသိ။ ကိုယ္က ခ်က္ခ်င္ ေကၽြးခ်င္ ေမြးခ်င္စိတ္ေတာ့ အေတာ္ ရွိသူပါ။ ဒါေၾကာင္႔မို႔ ကိုယ္မ်ား အသိတေယာက္ေယာက္ကို ဒီဟင္းေလး ဘယ္လို ခ်က္ရသလဲ လို႔ နည္း ေမးေနရင္ ကိုယ္႔အမ်ိဳးသားက ေဘးကေန မ်က္စိ မ်က္ႏွာေတာ္ေတာ္ ပ်က္ေနၿပီ။ ရင္ထဲမွာလဲ တဒိန္းဒိန္း ခုန္ေနေလာက္ၿပီ၊ သူ စမ္းခ်က္ေတာ႔မယ္၊ သူစမ္းခ်က္ေတာ႔မယ္ ေပါ႔။

တခါတေလမ်ား အဲလို ေမးေနတုန္း ၾကားျဖတ္ ၀င္ေျပာေသးတာ (သည္းမခံႏိုင္ေတာ႔လို႔ ထင္ပါရဲ႔) အပင္ပန္းမခံပါနဲ႔ကြာ၊ ဘာညာေပါ႔။ (အဲဒါ ၾကားေကာင္းေအာင္ေျပာတာ၊ တကယ္ေျပာခ်င္တာက “ရပ္၊ အခုရပ္၊ စမ္းခ်က္ေနတာေတြ အခု ရပ္” အဲဒီလို ျဖစ္မွာ။) ဒီကလဲ အခ်င္းခ်င္းဆိုေတာ့ သိလိုက္ၿပီ။ ေနစမ္းပါအုံး၊ ေမးေနတဲ႔ဟာကို။ ေကာင္းေကာင္း ခ်က္မွာပါ ေပါ႔။ Let me try one more time ေပါ႔။ one more time ေတြကလဲ မ်ားေနၿပီဆိုေတာ့ကာ..။ အားေတာ႔နာပါတယ္ေလ။

ဒါေပမဲ႔ အဲဒီလို သူမ်ားက အားႀကိဳးမာန္တက္ စမ္းသပ္ေနတာကို ေဘးကေန ကူတယ္မ်ား မထင္လိုက္ပါနဲ႔။ မီးဖိုေခ်ာင္ေတာင္ ကူရမွာစိုးလို႔ ဟင္းခ်က္ေနတဲ႔အခ်ိန္ သီသီေလးေတာင္ ျဖတ္မေလွ်ာက္ဘူး။ ဟင္းအေရာင္ေလး လွေနလို႔ ပီတိျဖစ္ၿပီး လာၾကည္႔ပါအုံး ဆိုတာေတာင္ မနည္းေခၚရတာ။ ဒါေတာင္ ေသခ်ာ မၾကည္႔ဘူး။ စိုက္ၾကည္႔မိရင္ ၾကက္သြန္ကူလွီးေနရအုံးမယ္ လို႔မ်ား ထင္ေနသလားမသိ။

ကိုယ္က ဟင္းခ်က္ရင္းတန္းလန္း ဟုိဟာေလး လုပ္လိုက္ပါအုံး၊ မီးခလုတ္ေလး ပိတ္လိုက္ပါအုံးဆိုရင္ေတာ့ ေအာ္ပါၿပီ၊ ၇အိမ္ၾကား၊ ၈အိမ္ၾကားပဲ။ ပိတ္လိုက္ၿပီေနာ္ ခ်ိဳသင္း..တဲ႔။ အက်ယ္ႀကီးမွ တကယ္႔အက်ယ္ႀကီး။ ဟယ္ မီးခလုတ္ေလးပိတ္တာ အဲေလာက္ ေအာ္ေျပာရလား ေပါ႔။ တျခားအိမ္ေတြၾကားရင္ သူကပဲ ကိုယ္ခိုင္းတာ ဖတ္ဖတ္ေမာေအာင္ လုပ္ေနရပုံမ်ိဳး။ ဘယ္႔ႏွယ္႔ဟာႀကီးပါလိမ္႔ ေပါ႔။

မတတ္ႏိုင္ဘူး။ ဘယ္သူကူကူ မကူကူ၊ ခ်က္ေတာ့ ခ်က္ရမွာပဲ လို႔ ႏွလုံးသြင္းထားပါတယ္။ သူငယ္ခ်င္း အမေတြကလဲ ဖုန္းနဲ႔ လက္ခ်ာေတြ အျပတ္ေပးတယ္။ အမ ေျပာမယ္၊ အရင္ ဆီအိုးတည္လိုက္ ဆိုတာက စ တာ။ ကိုယ္ကလဲ ဒီဖက္မွာ ဖုန္းကို ႀကိဳးတပ္ၿပီး နားေထာင္ရင္း ခ်က္ေပါ႔၊ တခါတေလေတာ့လဲ လုလုကြတ္ကင္း ဘေလာ႔ဂ္ကို ဖြင္႔ၿပီး ကိုင္တာေပါ႔။ အမကလဲ ေျပာတယ္၊ တို႔က လုလုလို မေကာင္းေတာ့ ပုပု ကြတ္ကင္း ေပါ႔ဟာ တဲ႔။ ဟုတ္ပါၿပီေလ။

အခုေတာ့ တိုးေတာ့ တိုးတက္လာၿပီ ထင္တာပဲ။ သတင္းေတြထဲက အသုံးအႏွဳန္းနဲ႔ ေျပာရရင္ တိုးတက္မွဳဟာ စိတ္မရွည္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ေႏွးေကြးတယ္လို႔ ေျပာခ်င္လဲ ေျပာေပါ႔။ ႏွစ္ေယာက္တည္းရွိတာ အျမင္မွန္ရၿပီး အတူေပါင္းလုပ္ရင္ ေအာင္ျမင္ႏိုင္ပါတယ္လို႔ နားလည္တဲ႔သူေတြက သုံးသပ္ခ်င္လဲ သုံးသပ္ေပါ႔။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ အခုအေျခအေနကေတာ့ very poor ပဲလို႔ ေျပာရင္လဲ လက္ခံရမွာပဲေလ။ ဟုတ္ေနတာကိုး။

မိုးခ်ိဳသင္း