ဘေလာ႔ဂ္လုပ္ေတာ့ သတိအရမိဆုံးသူက အေဖပါ။
ေန႔စဥ္ေန႔တိုင္း တရက္မပ်က္ သတိရစရာခ်ည္းျဖစ္ေပမဲ႔ ဘေလာ႔ဂ္လုပ္ေတာ့ ပို ၿပီး သတိရမိပါတယ္။ အေဖ႔အေၾကာင္းေရးမယ္ဆိုရင္ အပိုင္းပိုင္းေတြခြဲၿပီး ေရးစရာေတြက တပုံႀကီး။ ေတြးမိရင္ ငိုခ်င္လာတယ္္၊ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ အေဖအရင္ကလို ခရီးေတြထြက္ေနတယ္၊ တေန႔ အိမ္ျပန္လာမွာပဲ လို႔ပဲ တသက္လုံး ယူဆထားခ်င္တယ္။ ဒါေၾကာင္႔ မရွိေတာ႔တာကို မေတြးဘဲ အေဖမ်ား ဘေလာ႔ဂ္ဂါျဖစ္ရင္ ဆိုတဲ႔ စိတ္ကူးနဲ႔ပဲ ခဏရူးလိုက္မိပါတယ္။
အေဖက ေဘာ္ဒါေတြက မ်ားမွမ်ား။ ရန္ကုန္မွာဆို အေဖလက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထိုင္ရင္ လူသီးႀကီး ျဖစ္ေနတာ။ သူ႔ေဘးမွာ လူေတြအုံလို႔။ စကားေျပာရင္ အျမဲပဲ ျပံဳးၿပီး ေျပာတယ္။ မိတ္ေဆြ အေပါင္းအသင္းကို သိပ္ခင္မင္လို႔ သူ႔ကိုလဲ လူတိုင္းက ခ်စ္တာ မဆန္းပါဘူး။ ဘယ္သူ႔ကိုမဆို အနိမ္႔အျမင္႔ အတန္းအစားမေရြး အသက္အရြယ္ ၾကီးငယ္မေရြး သူ႔ကိုယ္သူလိုပဲ ယုံယုံၾကည္ၾကည္ ေပါင္းတတ္တယ္။
ပကာသန လုံး၀မရွိ၊ အရွိကို အရွိအတိုင္း ရုိးရုိးႀကီးေနတတ္လို႔ အင္မတန္လည္ၿပီး သူမ်ားအေပၚ လွည္႔စားတတ္တယ္ ဆိုတဲ႔သူေတြေတာင္ အေဖ႔ကိုေတာ႔ ေဘးမဲ႔ ေပးထားၾကတာ ေတြ႔ရတတ္တယ္။ ငါေတာ႔ ဆရာ႔ကို မလိမ္ေတာ႔ပါဘူးေလ၊ လိမ္လဲ သိမဲ႔ပုံ မေပၚပါဘူးေပါ႔။
ကိုယ္ဘေလာ႔ဂ္လုပ္ေတာ့ အေဖက အနားေရာက္လာတယ္။ ထုံးစံအတိုင္း ေခတ္ေပၚ နည္းပညာဆို ဘာမွမလုပ္တတ္ေပမဲ႔ သိပ္သေဘာက်တယ္ေလ။ အခုလို ကိုယ္ေရးတဲ႔စာေတြ ရုိက္တင္ေနရုံပဲ ဆိုတဲ႔ ဘေလာ႔ဂ္လိုဟာမ်ိဳးဆို အေဖနဲ႔သိပ္ကုိက္ေပါ႔။ ဘေလာ႔ဂ္ တီထြင္တဲ႔သူေတြကို ရည္ညႊန္းၿပီး ကဗ်ာေတြဘာေတြေတာင္ စပ္ပစ္လိုက္အုံးမွာ။
အဲဒါနဲ႔ ကိုယ္ဘေလာ႔ဂ္္ လုပ္ေနတာ သိသြားၿပီး အေဖလဲ ဘေလာ႔ဂ္ဂါလုပ္မယ္ ျဖစ္ပါေလေရာ။ သူ႔အသည္းေလးနဲ႔ လူတိုင္းကို ဖုန္းဆက္ပါေတာ႔တယ္။ သူ႔အသည္းေလးဆိုလို႔ တျခားမထင္ပါနဲ႔။ ေန႔ေန႔ညည အေပါင္းအသင္းေတြနဲ႔ ကြန္တက္ျပတ္သြားမွာစိုးလို႔ သူ႔ဆဲလ္ဖုန္းေလးကို မ်က္စိေအာက္က အေပ်ာက္မခံတတ္လို႔ ကိုုယ္တို႔ႏွစ္ေယာက္က အေဖ႔ဖုန္းေလးကို အေဖ႔အသည္းေလးလို႔ တိတ္တိတ္ေလး နံမည္ေပးထားတာပါ။
“ဒီလိုပါ၊ ကိုယ္ ဘေလာ႔ဂ္ေရးမလို႔ေလ။ အဲဒါ ကိုယ္႔ကို ဘေလာ႔ဂ္တခုေလာက္ လုပ္ေပးစမ္းပါ။ နံမည္ကိုေတာ့ ဖန္မီးအိမ္လို႔ ေပးဖို႔ ကိုယ္စဥ္းစားထားတယ္၊ အင္း၊ ရပါတယ္၊ တင္မိုး ဘေလာ႔ဂ္ ဆိုလဲ တမ်ိဳးေတာ့ေကာင္းပါတယ္၊ အဲဒါေလး ကူပါအုံးဗ်ာ”
ဒါနဲ႔ သူခင္တဲ႔ လူတိုင္းကို လိုက္ေျပာလိုက္တာ ဟုိလူက တခုလုပ္ေပး၊ ဒီလူက တခုလုပ္ေပးနဲ႔ ဘေလာ႔ဂ္ ၁၅ခုေလာက္ ျဖစ္သြားပါေလေရာ။ ဘေလာ႔ဂ္ဂါ အႀကီးစားႀကီး ျဖစ္သြားတာေပါ႔။ ဖန္မီးအိမ္ တဲ႔၊ တင္မိုး ဘေလာ႔ဂ္တဲ႔၊ ေလွတစင္းနဲ႔ သီခ်င္းသည္ တဲ႔၊ ဒီမိုကေရစီ ေအာင္ဆုရည္ တဲ႔၊ ဒို႔အေရး ဘေလာ႔ဂ္ တဲ႔၊ သီခ်င္းေတြကလဲ အကုန္ရေတာ့ ဒီမိုကေရစီ သီခ်င္းဘေလာ႔ဂ္ ဆိုတာလဲ လုပ္ထားေသးတာ။ (အံတီမာမာေအး အသံဖိုင္နဲ႔လဲ စာသားနဲ႔ တြဲထည္႔တယ္) သူ႔ဘေလာ႔ဂ္ေတြရဲ႔ နံမည္ေတြအကုန္လုံးကို မ်ားလြန္းလို႔ သူ ကိုယ္တိုင္လဲဲ မမွတ္မိေတာ့ဘူး တဲ႔။
“သမီး ဒီဘေလာ႔ဂ္မွာ ဆီပုံးေလး ထားလိုက္ပါအုံး။ လူေတြနဲ႔ေတြ႔ရတာ သိပ္ေကာင္းတာေပါ႔ သမီးရယ္။ အေဖ႔ဖုန္းနံပါတ္ေလးကိုလဲ ဘေလာ႔ဂ္ထိပ္မွာ ေရးထားလိုက္ရင္ေကာင္းမယ္ (ဟာ ဘယ္သူမွ ဒီလို မထည္႔ဘူးအေဖ) လုပ္လိုက္ပါ သမီး၊ မိတ္ေဆြေတြနဲ႔ အဆက္အသြယ္ ရတာေပါ႔။”
“ဒီဘေလာ႔ဂ္လုပ္ျဖစ္တာ အရမ္းမွန္သြားတယ္၊ ဒီလူနဲ႔ အေဖ အဆက္အသြယ္ျပတ္ေနတာ ၾကာၿပီ၊ အခုမွ ျပန္အဆက္အသြယ္ရတယ္။ အေဖတို႔က ဟုိးအရင္ကတည္းက သိပ္ခင္တဲ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြ။ သူ႔ဖုန္းနံပါတ္ကို ေပးဖို႔ စီေဘာက္စ္ကေန ေအာ္လိုက္ပါအုံး။ (ျဖစ္ပါ႔မလား အေဖ၊ တကယ္ႀကီး လုပ္ခိုင္းေနတာလား) ေအာ္ ငါ႔သမီးႏွယ္၊ တယ္ခက္ပါလား၊ ဒါဆိုလဲ အေဖ႔ဖုန္းကို ဆက္ လို႔ ေရးလိုက္။ ဖုန္းနံပါတ္က ဘေလာ႔ဂ္ထိပ္မွာ ေရးထားတယ္လို႔။”
“သူ႔ကြန္မန္႔ကေလးက အေတာ္ေကာင္းတာပဲ။ အေဖ အဲဒါကို ကဗ်ာေလးနဲ႔ ျပန္ေျဖလိုက္မယ္။ သမီး အခု တင္လိုက္ေပါ႔။ (အေဖ ဒီေန႔တေန႔တည္း ပို႔စ္ ၇ခု ရွိေနၿပီေနာ္) ေအာ္ သမီးရယ္၊ ပိုက္ဆံေပးရတာမွ မဟုတ္တာ။ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ စာေပစိစစ္ေရးမရွိဘဲ ေရးရတာ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းသလဲ။ ဘယ္ႏွစ္ပုဒ္ တင္တင္ေပါ႔။ ငါ႔သမီးတို႔က တခါတေလ ေတာ္ေတာ္ နားေ၀းေသးတယ္။”
အဲလိုနဲဲ႔ အေဖ ဘေလာ႔ဂ္လုပ္လိုက္တာ ကိုယ္လဲ အလုပ္က ထြက္လိုက္ရၿပီး ၂၄နာရီမွာ နာရီ ၂၀ေလာက္ အေဖ႔စာမူေတြ ရုိက္ေနရပါတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ အေဖ႔ကို ကြန္ပ်ဴတာ စာရုိက္သင္ေပးတာ ထုံးစံအတိုင္း မေအာင္ျမင္ျပန္ပါဘူး။
ေန႔စဥ္ေန႔တိုင္း တရက္မပ်က္ သတိရစရာခ်ည္းျဖစ္ေပမဲ႔ ဘေလာ႔ဂ္လုပ္ေတာ့ ပို ၿပီး သတိရမိပါတယ္။ အေဖ႔အေၾကာင္းေရးမယ္ဆိုရင္ အပိုင္းပိုင္းေတြခြဲၿပီး ေရးစရာေတြက တပုံႀကီး။ ေတြးမိရင္ ငိုခ်င္လာတယ္္၊ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ အေဖအရင္ကလို ခရီးေတြထြက္ေနတယ္၊ တေန႔ အိမ္ျပန္လာမွာပဲ လို႔ပဲ တသက္လုံး ယူဆထားခ်င္တယ္။ ဒါေၾကာင္႔ မရွိေတာ႔တာကို မေတြးဘဲ အေဖမ်ား ဘေလာ႔ဂ္ဂါျဖစ္ရင္ ဆိုတဲ႔ စိတ္ကူးနဲ႔ပဲ ခဏရူးလိုက္မိပါတယ္။
အေဖက ေဘာ္ဒါေတြက မ်ားမွမ်ား။ ရန္ကုန္မွာဆို အေဖလက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထိုင္ရင္ လူသီးႀကီး ျဖစ္ေနတာ။ သူ႔ေဘးမွာ လူေတြအုံလို႔။ စကားေျပာရင္ အျမဲပဲ ျပံဳးၿပီး ေျပာတယ္။ မိတ္ေဆြ အေပါင္းအသင္းကို သိပ္ခင္မင္လို႔ သူ႔ကိုလဲ လူတိုင္းက ခ်စ္တာ မဆန္းပါဘူး။ ဘယ္သူ႔ကိုမဆို အနိမ္႔အျမင္႔ အတန္းအစားမေရြး အသက္အရြယ္ ၾကီးငယ္မေရြး သူ႔ကိုယ္သူလိုပဲ ယုံယုံၾကည္ၾကည္ ေပါင္းတတ္တယ္။
ပကာသန လုံး၀မရွိ၊ အရွိကို အရွိအတိုင္း ရုိးရုိးႀကီးေနတတ္လို႔ အင္မတန္လည္ၿပီး သူမ်ားအေပၚ လွည္႔စားတတ္တယ္ ဆိုတဲ႔သူေတြေတာင္ အေဖ႔ကိုေတာ႔ ေဘးမဲ႔ ေပးထားၾကတာ ေတြ႔ရတတ္တယ္။ ငါေတာ႔ ဆရာ႔ကို မလိမ္ေတာ႔ပါဘူးေလ၊ လိမ္လဲ သိမဲ႔ပုံ မေပၚပါဘူးေပါ႔။
ကိုယ္ဘေလာ႔ဂ္လုပ္ေတာ့ အေဖက အနားေရာက္လာတယ္။ ထုံးစံအတိုင္း ေခတ္ေပၚ နည္းပညာဆို ဘာမွမလုပ္တတ္ေပမဲ႔ သိပ္သေဘာက်တယ္ေလ။ အခုလို ကိုယ္ေရးတဲ႔စာေတြ ရုိက္တင္ေနရုံပဲ ဆိုတဲ႔ ဘေလာ႔ဂ္လိုဟာမ်ိဳးဆို အေဖနဲ႔သိပ္ကုိက္ေပါ႔။ ဘေလာ႔ဂ္ တီထြင္တဲ႔သူေတြကို ရည္ညႊန္းၿပီး ကဗ်ာေတြဘာေတြေတာင္ စပ္ပစ္လိုက္အုံးမွာ။
အဲဒါနဲ႔ ကိုယ္ဘေလာ႔ဂ္္ လုပ္ေနတာ သိသြားၿပီး အေဖလဲ ဘေလာ႔ဂ္ဂါလုပ္မယ္ ျဖစ္ပါေလေရာ။ သူ႔အသည္းေလးနဲ႔ လူတိုင္းကို ဖုန္းဆက္ပါေတာ႔တယ္။ သူ႔အသည္းေလးဆိုလို႔ တျခားမထင္ပါနဲ႔။ ေန႔ေန႔ညည အေပါင္းအသင္းေတြနဲ႔ ကြန္တက္ျပတ္သြားမွာစိုးလို႔ သူ႔ဆဲလ္ဖုန္းေလးကို မ်က္စိေအာက္က အေပ်ာက္မခံတတ္လို႔ ကိုုယ္တို႔ႏွစ္ေယာက္က အေဖ႔ဖုန္းေလးကို အေဖ႔အသည္းေလးလို႔ တိတ္တိတ္ေလး နံမည္ေပးထားတာပါ။
“ဒီလိုပါ၊ ကိုယ္ ဘေလာ႔ဂ္ေရးမလို႔ေလ။ အဲဒါ ကိုယ္႔ကို ဘေလာ႔ဂ္တခုေလာက္ လုပ္ေပးစမ္းပါ။ နံမည္ကိုေတာ့ ဖန္မီးအိမ္လို႔ ေပးဖို႔ ကိုယ္စဥ္းစားထားတယ္၊ အင္း၊ ရပါတယ္၊ တင္မိုး ဘေလာ႔ဂ္ ဆိုလဲ တမ်ိဳးေတာ့ေကာင္းပါတယ္၊ အဲဒါေလး ကူပါအုံးဗ်ာ”
ဒါနဲ႔ သူခင္တဲ႔ လူတိုင္းကို လိုက္ေျပာလိုက္တာ ဟုိလူက တခုလုပ္ေပး၊ ဒီလူက တခုလုပ္ေပးနဲ႔ ဘေလာ႔ဂ္ ၁၅ခုေလာက္ ျဖစ္သြားပါေလေရာ။ ဘေလာ႔ဂ္ဂါ အႀကီးစားႀကီး ျဖစ္သြားတာေပါ႔။ ဖန္မီးအိမ္ တဲ႔၊ တင္မိုး ဘေလာ႔ဂ္တဲ႔၊ ေလွတစင္းနဲ႔ သီခ်င္းသည္ တဲ႔၊ ဒီမိုကေရစီ ေအာင္ဆုရည္ တဲ႔၊ ဒို႔အေရး ဘေလာ႔ဂ္ တဲ႔၊ သီခ်င္းေတြကလဲ အကုန္ရေတာ့ ဒီမိုကေရစီ သီခ်င္းဘေလာ႔ဂ္ ဆိုတာလဲ လုပ္ထားေသးတာ။ (အံတီမာမာေအး အသံဖိုင္နဲ႔လဲ စာသားနဲ႔ တြဲထည္႔တယ္) သူ႔ဘေလာ႔ဂ္ေတြရဲ႔ နံမည္ေတြအကုန္လုံးကို မ်ားလြန္းလို႔ သူ ကိုယ္တိုင္လဲဲ မမွတ္မိေတာ့ဘူး တဲ႔။
“သမီး ဒီဘေလာ႔ဂ္မွာ ဆီပုံးေလး ထားလိုက္ပါအုံး။ လူေတြနဲ႔ေတြ႔ရတာ သိပ္ေကာင္းတာေပါ႔ သမီးရယ္။ အေဖ႔ဖုန္းနံပါတ္ေလးကိုလဲ ဘေလာ႔ဂ္ထိပ္မွာ ေရးထားလိုက္ရင္ေကာင္းမယ္ (ဟာ ဘယ္သူမွ ဒီလို မထည္႔ဘူးအေဖ) လုပ္လိုက္ပါ သမီး၊ မိတ္ေဆြေတြနဲ႔ အဆက္အသြယ္ ရတာေပါ႔။”
“ဒီဘေလာ႔ဂ္လုပ္ျဖစ္တာ အရမ္းမွန္သြားတယ္၊ ဒီလူနဲ႔ အေဖ အဆက္အသြယ္ျပတ္ေနတာ ၾကာၿပီ၊ အခုမွ ျပန္အဆက္အသြယ္ရတယ္။ အေဖတို႔က ဟုိးအရင္ကတည္းက သိပ္ခင္တဲ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြ။ သူ႔ဖုန္းနံပါတ္ကို ေပးဖို႔ စီေဘာက္စ္ကေန ေအာ္လိုက္ပါအုံး။ (ျဖစ္ပါ႔မလား အေဖ၊ တကယ္ႀကီး လုပ္ခိုင္းေနတာလား) ေအာ္ ငါ႔သမီးႏွယ္၊ တယ္ခက္ပါလား၊ ဒါဆိုလဲ အေဖ႔ဖုန္းကို ဆက္ လို႔ ေရးလိုက္။ ဖုန္းနံပါတ္က ဘေလာ႔ဂ္ထိပ္မွာ ေရးထားတယ္လို႔။”
“သူ႔ကြန္မန္႔ကေလးက အေတာ္ေကာင္းတာပဲ။ အေဖ အဲဒါကို ကဗ်ာေလးနဲ႔ ျပန္ေျဖလိုက္မယ္။ သမီး အခု တင္လိုက္ေပါ႔။ (အေဖ ဒီေန႔တေန႔တည္း ပို႔စ္ ၇ခု ရွိေနၿပီေနာ္) ေအာ္ သမီးရယ္၊ ပိုက္ဆံေပးရတာမွ မဟုတ္တာ။ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ စာေပစိစစ္ေရးမရွိဘဲ ေရးရတာ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းသလဲ။ ဘယ္ႏွစ္ပုဒ္ တင္တင္ေပါ႔။ ငါ႔သမီးတို႔က တခါတေလ ေတာ္ေတာ္ နားေ၀းေသးတယ္။”
အဲလိုနဲဲ႔ အေဖ ဘေလာ႔ဂ္လုပ္လိုက္တာ ကိုယ္လဲ အလုပ္က ထြက္လိုက္ရၿပီး ၂၄နာရီမွာ နာရီ ၂၀ေလာက္ အေဖ႔စာမူေတြ ရုိက္ေနရပါတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ အေဖ႔ကို ကြန္ပ်ဴတာ စာရုိက္သင္ေပးတာ ထုံးစံအတိုင္း မေအာင္ျမင္ျပန္ပါဘူး။
စာတလုံးကို ႏွိပ္ရင္ သူ႔လက္၀၀ႀကီးေတြနဲ႔ အၾကာႀကီး ႏွိပ္ထားလို႔ ဟုိးတား လို႔ ေအာ္ရေပါင္း မနည္းေတာ့ဘူးေလ။ ဥပမာ ေအ ကို တခ်က္ႏွိပ္လိုက္တာ ေအ ေတြခ်ည္း တမ်က္ႏွာေလာက္ ျပည္႔သြားလို႔ပါ။ ဖိမိဖိရာ ႏွိပ္ထားလုိက္တာ။ “ကဲ ကဲ ငါ႔သမီးပဲ လုပ္ေတာ့။ အေဖ ေဘးကေန ၾကည္႔မယ္။”
နဂိုကမွ အေပါင္းအသင္းမ်ားရတဲ႔အထဲ ေနာက္ထပ္ ဘေလာ႔ဂါ ေဘာ္ဒါေတြ ထပ္ရလာလို႔ အေဖ႔ဖုန္းက နားကို မနားရေတာ့ဘူးေလ။ နဂိုယူထားတဲ႔ မိနစ္ ၁၀၀၀ plan မေလာက္ေတာ့လို႔ unlimited plan ကို ေျပာင္းယူထားရေသးတယ္ တဲ႔။ ဖုန္းကုမၸဏီေတြကလဲ အေဖက အမွန္တကယ္သုံးစြဲသူႀကီးဆိုေတာ့ အေဖနဲ႔ေတာင္ ေၾကာ္ျငာရုိက္ဖို႔ စဥ္းစားေနရတယ္ တဲ႔။
ေအာ္ တခါတေလက်ေတာ့လည္း ေတြးမိတယ္။ ကိုယ္႔စိတ္ကူးေတြ အသက္၀င္လာရင္ ဘယ္ေလာက္ ေကာင္းလိုက္မလဲလို႔ေပါ႔။
မိုးခ်ိဳသင္း
မမိုးခ်ိဳ.......
ReplyDeleteအေရးေကာင္းေတာ့..ကြ်န္ေတာ္ေတာင္ နည္းနည္း
ေမ်ာသြားတယ္..ဘယ္နည္ ဘဘ မရွိေတာ့တာ ( ၀မ္း
နည္းစြာျဖင့္ ) ၾကာျပီပဲေပါ့ ၊ အင္းေလ.....
ဘဘ ရွိရင္လည္းအဲလိုမ်ိဳး သေဘာက်ေနမွာအမွန္ပါပဲ
ေရးထားတာက သြက္ၿပီး အသက္၀င္လြန္းေတာ့ အသက္႐ႈဖို ့ေမ့ၿပီး တလစပ္ဖတ္လိုက္မိတယ္။ ၿပီးမွ သက္ျပင္းရွည္ၾကီး ခ်မိေတာ့တယ္။
ReplyDeleteမျဖစ္ႏိုင္မွန္း သိေပမယ့္လဲ ခ်ိဳသင္းရဲ ့စိတ္ကူးေတြ ျပန္လည္ အသက္၀င္လာပါေစလို ့ ဆုေတာင္းေပးမိတဲ့ အထိပါဘဲ..။
ဟုတ္တယ္ေနာ္ ဆရာၾကီးတင္မိုးသာ ရိွရင္ ဘေလာ့ထြင္တဲ့သူကို ကဗ်ာ စပ္ခ်င္စပ္ဦးမွာ..။
ReplyDeleteေကာင္းလိုက္တဲ့ အေရးအသား
ဆရာႀကီးကို မ်က္စိထဲ ျမင္ေယာင္လာေစတဲ့ အထိပါပဲ။
ReplyDeleteလြတ္လပ္စြာ ဆက္လက္ရွင္သန္ ဖူးပြင့္ပါ မမိုးခ်ိဳသင္း။
မခ်ိဳသင္းေရ-
ReplyDeleteျပံဳးလည္း ျပံဳး မိ တယ္။ လြမ္း လည္း လြမ္း မိတယ္။
ဘာပဲ ျဖစ္ျဖစ္.. အဲလိုေလး ေတြး ၾကည့္ တဲ့..အခိုက္ ေတာ့.. ၾကည္ႏူး ရ တာေပါ့ေနာ္။ ဒါပါပဲေလ..ဘ၀ ဆိုတာ.. စိတ္ကူးနဲ႕ ျမဴး။
ေရးထားတာက အသက္၀င္လြန္းေတာ့ မ်က္စိထဲမွာ ကြန္ပ်ဴတာတစ္လံုးနဲ ့ အလုပ္ရွဳပ္ေနမဲ ့သားအဖႏွစ္ေယာက္ကို တကယ္ျမင္ေယာင္လာတယ္။
ReplyDeleteစိတ္ကူးေတြကို တကယ္အသက္သြင္းလုိ႕ရရင္ သိပ္ေကာင္းမယ္ေနာ္
ကၽြန္ေတာ္လည္း ၀ဂၢီရပ္ကြက္ သားပါ။ ဆရာႀကီးတို႔ မိသားစုက ရပ္ကြက္ထဲမွာ ေလးစားရတာေတြပါ။ ၀ဂၢီလမ္းမွာ ဦးတင္မိုး၊ ဣစၦာရာမမွ ဦးစြမ္းရည္နဲ႔ ေဒၚေရႊကူေမႏွင္းတို႔ ေနတာေလ။ ကၽြန္ေတာ္ အမွတ္မ်ား မွားေနသလား မသိ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔က ငခၽြတ္ပဲ ႐ွိေသးေတာ့ အစ္မတို႔ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို သိႏိုင္မယ္ မဟုတ္ဘူး။ အစ္မ ဘေလာက္ကို အစကတည္းက ကၽြန္ေတာ္ လင္မယားက အားေပးေနပါတယ္။
ReplyDeleteစိတ္ကူးကို အသက္၀င္ေအာင္လုပ္ရမရတာထက္ အေဖမ်ား ဘေလာ႕ဂါျဖစ္ရင္ဆိုတဲ႕စိတ္ကူးကို ေရးထားတာကေတာ႕ အသက္၀င္လြန္းလို႕ အသက္ရွဴဖို႕ေတာင္ေမ႕သြားတယ္ တကယ္လို႕သာ ..တကယ္ျဖစ္ခဲ႕ရင္ ေလးစားအားက်စရာ ဘေလာ႔ဂ္ဂါ အႀကီးစားႀကီးအေနနဲ႕အျဖစ္က ဒီပို႕စ္ထဲကအျဖစ္ထက္ မေလ်ာ႕မွာေသခ်ာပါတယ္ေလ။
ReplyDeleteလာဖတ္ၾကတဲ႔အတြက္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။
ReplyDeleteကိုAndy ေရ က်မတို႔က ၀ဂၢီထဲမွာ ေနတာမဟုတ္ပါဘူး။ အမွတ္မွားတာ ျဖစ္မွာပါ။ အေဖမိတ္ေဆြေတြ အဲဒီ႔မွာ ေနၾကတာ ေတာ္ေတာ္မ်ားတာမို႔ ေနတယ္လို႔ ထင္ေနတာ ျဖစ္ပါလိမ္႔မယ္။
ဘဘဂ်မ္း ဘေလာ့ေတြထဲ၀င္… ဖတ္ရတာအားမရ…ဘဘေရ ထပ္ေရးပါဦးလို ့commentေတြေပး… စာေတြ ကဗ်ာေတြေရးေနရရင္ ေပ်ာ္ေနတတ္တဲ့ ဘဘမ်က္ႏွာေျပးျမင္လို ့ေပါ့… တကယ္လို ့ပဲ မွတ္ယူေပ်ာ္ရြွင္ေနမိတဲ့ အထိ မ အေရးအသားထဲမွာ စီးေမ်ာသြားတယ္…
ReplyDeleteတကယ္လဲ… တကယ္ပါပဲ မ ရယ္… ဘဘရဲ့ေသြးစစ္စစ္ မ လက္ေတြထဲမွာ ဘဘလက္ရာေတြ အလိုအေလွ်ာက္စီး၀င္ျပီးသား… ကြ်န္မတို ့ မ လက္ရာေလးေတြနဲ ့အတူ ဘဘ လက္ရာေလးေတြ ဖတ္ရဦးမွာပါ…
ေရးထားတာေတာ့ ေပါ့ေပါ့ပါးပါးပဲ.. ဖတ္ရတဲ့သူမွာေတာ့ ကြက္ကြက္ကြင္းကြင္းျမင္ေယာင္ျပီး မ်က္ရည္ေတာင္လည္မိတယ္။
ReplyDeleteဆရာ့ကို လြမ္းလိုက္တာ..
တကယ္လက္ေတြ႔မွာ ျဖစ္ေနတယ္ ထင္ေအာင္ ေရးတာေလးက ေကာင္းပါတယ္။ စိတ္ကူးေလးအတိုင္းဆုိ ေပ်ာ္စရာၾကီး။
ReplyDeleteတကယ္ဆုိ ကဗ်ာေတြဖတ္ခ်င္လုိ႔ ကြန္မန္႔ေတြ အမ်ားၾကီးလာေပးမွာ…
ဒီပုိ႕စ္ေလးကုိ ဖတ္ျပီး စိတ္ထဲမွာ ၾကည္ႏူးရသလုိ ၀မ္းလည္းနည္းမိပါတယ္ အမေရ။
ReplyDeleteဘေလာ့ဂါ ႀကီး အေၾကာင္း ေသခ်ာ လာေရာက္ ဖတ္႐ႈ ခံစား သြားပါတယ္ ... :)
ReplyDeleteSayama..
ReplyDeleteI fell both happy and sad after reading ur story....and I miss Sayagyi U Tin Moe.
တင္မိုးဖန္...မီးအိမ္ကဗ်ာမ်ား။
ReplyDeleteငယ္ငယ္တုန္းက သူ႔ကို ဒီလို ေခၚခဲ့ဖူးတယ္...။
အခုေတာ့...
“ဖန္မီးအိမ္...ထာ၀ရအလင္း႐ွင္”လို႔ပဲ ေခၚေတာ့မယ္ဗ်ာ။
တို.လဲအေဖ.႕ကို သတိရလိုက္တာ. တို.လဲ အဲလိုဘဲ လွည္.စားထားတယ္။ မိဘ ေတြ မရွိေတာ.တဲ.အေၿကာင္းမေၿပာဘူး။
ReplyDeleteMa Moe Cho Thinn yay,
ReplyDeleteYour writing power is so Great as sayargyi.
I miss sayargyi alot too. Please keep writing.
Zaw Win
New York
ကြ်န္ေတာ္အခုပဲ ကိုေစးထူးဘေလာ့မွာ တင္ထားတဲ့ ကိုေနျခဴးေရးတဲ့ ဘဘအေၾကာင္းကို ဖတ္ၿပီး သတိရတဲ့ စိတ္ေတြျဖစ္လာတာနဲ႕ အစ္မဘေလာ့ကို ေမႊေႏွာက္ ဖတ္ ေနတာပါ...။
ReplyDeleteဒီပို႕စ္ေလးကို ဖတ္လိုက္ေတာ့ ရင္ထဲမွာ နင့္ေနေအာင္ ခံစားရတယ္..။ အစ္မရဲ႕အေရးအသား၊ ကြ်န္ေတာ္ဖတ္ထား တဲ့ အေၾကာင္းအရာေလးေတြနဲ႕ ဘဘရဲ႕ပံုကိုေဖာ္ၾကည့္ လိုက္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ရင္ထဲ ေတာ္ေတာ္ ေအာင့္တက္သြား တယ္...။
အစ္မဆီမွာ Recent Comment မရွိေတာာ့ ဒီပို႕စ္ အေဟာင္းေလးမွာ လာေရးတာ အစ္မ သိ၊ မသိေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ မေျပာႏိုင္ဘူး..။ ဘာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ စိတ္ေျဖရံု တစ္ခုအေနနဲ႕ေရာ...။ ဘဘမရွိေတာ့လို႕ ဘဘရဲ႕ ကိုယ္စား လာေရာက္ ဂါရ၀ ျပဳတဲ့သေဘာေပါ့ဗ်ာ...။
ေလးစားစြာျဖင့္
BLACK DREAM
ဒီပို ့ကို လိုက္ရွာေနတာ။
ReplyDeleteခ်ိဳသင္းကလည္း ဘေလာ့နဲ ့ဆိုင္တဲ့ပို ့စ္ကို သံုးပုဒ္မကေရးထားေတာ့ ရွာရတာ ေမာသြားတာပဲ။
ခ်ိဳသင္းေဖေဖက ဘေလာ့သာမေရးခဲ့တာပါ။ သူေရးတဲ့ ကဗ်ာေတြ စာေတြနဲ ့ကိုယ္တို ့သူ ့ကဗ်ာနဲ ့ပဲ စာစသင္ရတာ။ သူေရးခဲ့တဲ့ ကဗ်ာေတြက ခုထိ သစ္တုန္းေလ။
ကိုယ္လည္းစဥ္းစားမိလို ့ပါ။
ခုေန ေဒၚစုကို အိမ္ထဲမွာပဲ ဖမ္းထားဖမ္းထား ဘေလာ့ေလးသာ ေပးလုပ္ရင္ ၀က္၀က္ကြဲေနမွာပဲ။
ခု ၿပည္ပေရာက္ အဖြဲ ့ေတြလည္း သူတို ့ဘာလုပ္ေနတယ္ဆိုတာ ဘေလာ့ကေန ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ေၿပာဖို ့ေကာင္းတယ္။
အိုဘားမားကလည္း ဘေလာ့တယ္တဲ့ေလ။ သူနိုင္တာ ဒါ့ေႀကာင့္လည္း ပါတယ္ေၿပာႀကတယ္။ ဘေလာ့ကေန ခ်က္ခ်င္း ေမးေၿဖေတြ လုပ္တယ္တဲ့ေလ။
ဟိုတုန္းက ဖတ္ၿပီး ဒိတိုင္းၿပန္သြားရတာ။ စာမရုိက္တတ္လို ့။
ReplyDeleteမ်က္စိမေနာက္နဲ ့ေနာ္။
ခ်ိဳသင္း ဘေလာ့ကို ဖတ္ ၀မ္းနည္းစရာေတြ ့ရင္ မ်က္ရည္ေပါက္ေပါက္က်။ ရီစရာရွိရင္ တစ္၀ါး၀ါးနဲ ့မို ့
မအယ္ပူစာလို ့ကိုကိုဆရာက စာရုိက္တာ သင္ေပးလို ့ခု ေလေပါနိုင္တာ။