ေဘာလုံး နဲ႔ အခ်စ္ဆုံး

ပရီးမီးယားလိဂ္ ေဘာလုံးပြဲေတြ စ ၿပီ။
ဒါဆိုရင္ အိမ္မွာ ေဘာလုံးပြဲႀကီး လာခင္းက်င္းထားသလို မနက္မိုးလင္း ႏိုးလာရင္လဲ ႏိုးႏိုးခ်င္း ၾကားရမွာက ေဘာလုံးပြဲေၾကျငာသူရဲ႔ အသံေတြ၊ ပရိသတ္ရဲ႔ အားေပးသံ၊ သီခ်င္းဆုိသံ၊ လက္ေခါက္မွဳတ္သံ၊ ၀ီစီသံေတြ..။

ဒီလိုအသံေတြနဲ႔ ယဥ္ပါးေနတာ ဆယ္စုႏွစ္ တခုေတာင္ ေက်ာ္ခဲ႔ၿပီ။ ကိုယ္ကလဲ ေဘာလုံးဆိုတာကို World Cup ေလာက္ပဲ စိတ္၀င္စားေတာ႔ က်န္တဲ႔ ကစားပြဲေတြဆို သိပ္ၿပီးၾကည္႔လို႔ နားမလည္ဘူးေလ။ World Cup ဆိုရင္ေတာ႔ ႏိုင္ငံေတြနဲ႔ ခြဲထားတာမို႔ အျပာအသင္းက အီတလီ၊ အ၀ါအသင္းက ဘရာဇီး စသျဖင္႔ ခြဲလို႔ လြယ္လို႔ ၾကည္႔တတ္တာပါ။

သူကေတာ႔ အဂၤလန္က Manchester United အသင္းကို အားေပးသူမို႔ အသင္းသားေတြကို သူ႔ ငယ္ေပါင္းႀကီးေဖာ္၊ ေဂၚလီေတာက္ ဖက္ ေတြအလား ခင္မင္ေနတာပါ။ တခါက သူ႔အသင္း ရွဳံးသြားလို႔ ေလာကႀကီးမွာ ေနရတာပဲ အဓိပၸါယ္ မရွိေတာ႔သလိုလို လာေျပာေနလို႔ နည္းနည္း ၾကည္႔ေပးလိုက္ရတယ္။ ဘယ္႔ႏွယ္႔ဟာႀကီးပါလိမ္႔ လို႔။ သူ အျဖစ္သည္းတာေလးေတြ ေျပာပါတယ္။

အဲဒါနဲ႔ ၁၉၉၉ ခုႏွစ္က ေရးျဖစ္ခဲ႔ၿပီး ၂၀၀၀ခုႏွစ္ ဇန္န၀ါရီ ေရႊအျမဳေတ မဂၢဇင္းမွာပါခဲ႔တဲ႔ သူ႔၀ါသနာအေၾကာင္း ေရးထားတဲ႔ ကိုယ္႔ရဲ႔ ၀တၱဳတိုေလး တပုဒ္ကို အမွတ္တရ ျပန္ေဖာ္ျပေပးလိုက္ပါတယ္။ ဖတ္ၾကည္႔ၾကပါအုံး။

ေဘာလုံးနဲ႔ အခ်စ္ဆုံး

က်မ မွန္ထဲမွာ ကုိယ့္ပုံကိုယ္ၾကည့္ၿပီး စိတ္ညစ္ရမလုိ၊ ရယ္ပစ္ရမလုိ ျဖစ္ေနတယ္။ ၾကည့္စမ္း.. က်မ ပုံက ေဘာလုံးနဲ႔တူသတဲ့။ ဒါဆုိ က်မတုိ႔ရဲ႔ ဖူးစာေရးနတ္က ေဘာလုံးႀကီးေပါ့။ သူေျပာပုံအရ ဆုိရင္ေလ။

သူနဲ႔က်မ အိမ္ေထာင္သက္ ၃ ႏွစ္ေက်ာ္ၿပီ။ ရည္းစားဘဝက သူ႔ပါးစပ္က က်မကို ခ်စ္ေၾကာင္း၊ ႀကိဳက္ေၾကာင္း၊ လြမ္းေၾကာင္းပဲ ထြက္တယ္။ တစ္ခါမွ ေဘာလုံးဆုိတာကို မၾကားဖူးပါဘူး။ က်မတုိ႔နဲ႔ ေဘာလုံးက အေဝးႀကီး၊ အဲဒီလုိ ထင္ခဲ့မိတာ။ အဲဒါ တက္တက္စင္လြဲတာပဲ။ မွားတယ္ဆုိတာေတာင္ သူ႔ေလာက္ အမွားမႀကီးဘူး။

ေဘာလုံးအေၾကာင္းကို က်မ သူနဲ႔ ရၿပီး မဂၤလာဦးညမွာ စၾကားရတာ။ ဒီလုိပါပဲ တစ္ေယာက္အေၾကာင္း တစ္ေယာက္ ေရာက္တတ္ရာရာ ေျပာၾကတာပဲ။ အိမ္အေၾကာင္း၊ သူငယ္ခ်င္းေတြအေၾကာင္း၊ ကုိယ့္အလုပ္အေၾကာင္း အစုံပဲေပါ့။ အဲဒီမွာ စကားစပ္မိသြားေရာ။ ျဖစ္ခ်င္တာ ေျပာပါတယ္။ သူနဲ႔က်မက အထက္တန္းေက်ာင္းမွာ တစ္ေက်ာင္းတည္း အတူေနခဲ့ၾကတာ။ ဒါေပမယ့္ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ သိဖူး၊ ျမင္ဖူးတာ မဟုတ္ဘူး။ သူက က်မထက္ ၄ ႏွစ္နီးပါး ႀကီးေတာ့ လူႀကီးေပါ့။ သူကလည္း က်မလို ခ်ာတိတ္ကို ေခါင္းထဲမထည့္။ တျခား ရြယ္တူေကာင္မေလးေတြ လွတာေလာက္ပဲ သိေန၊ က်မကလည္း ကုိယ့္စိတ္ဝင္စားမႈနဲ႔ ကုိယ္ေပါ့။ အေနသာႀကီး။

ဒါေပမယ့္ ဘယ္ေနရာမွာ စကားက သြားဆုံသလဲဆုိေတာ့ သူက ေက်ာင္းမွာ လက္ေရြးစင္ေဘာလုံးသမားပါတဲ့။ ဒီေတာ့မွ က်မက အံ့ၾသေတာ့တာ။ သူက က်မ ျမင္ဖူးေနတဲ့ ေဘာလုံးသမားေတြလုိ တုတ္တုတ္ခုိင္ခုိင္ ထြားထြားႀကိဳင္းႀကိဳင္းမွ မဟုတ္ဘဲ။ ရုပ္က အႏုပညာသမားရုပ္မ်ဳိး။ ႏုႏုဖတ္ဖတ္ရယ္။ က်မကလည္း ေက်ာင္းက ေဘာလုံးသမားေတြကို ပန္းစည္းဆက္ဖုိ႔ ဆရာမေတြက တာဝန္ေပးတဲ့ လွပ်ဳိျဖဴေတြထဲမွာ ပါသေပါ့ေလ။ ဒါေပမယ့္ ဖူးစာက အခ်ိန္မက်ေသးေလေတာ့ က်မ ပန္းစည္းဆက္ရတဲ့ ေဘာလုံးသမားက သူမျဖစ္ဘဲ စိတ္ကူးယဥ္စရာ မေကာင္းေလာက္ေအာင္ ကုလားႀကီးပဲ ျဖစ္ေန၊ သူ ပန္းစည္းလက္ခံရတဲ့သူကလည္း မ်က္ႏွာမွာ ေပါင္ဒါအေဖြးသားနဲ႔ ေခ်ာကလက္မႈိတက္ပဲ ျဖစ္ေနသတဲ့။ အဲဒီေတာ့မွ စသိရတာ၊ သူ ေဘာလုံးဝါသနာ ပါတာကို..။

သူက သူ႔အေၾကာင္းကို မ်ဳိးနဲ႔ ရုိးနဲ႔ခ်ီၿပီး ဇနီးျဖစ္သူကုိ ေျပာျပရွာတာပါ။ သူ႔အေဖ ရဲ႔ အေဖ သူ႔အဘုိးကလည္း ေဘာလုံးကို အေသအလဲ ဝါသနာႀကီးတာတဲ့။ အသက္ ၆ဝ ေက်ာ္၊ ၇ဝ ေက်ာ္ထိ ေရာက္တာေတာင္ ရပ္ကြက္ေဘာလုံးပြဲကအစ သူ႔ကို လက္ဆြဲၿပီး ေရွ႔ဆုံးက သြားအားေပးတုန္းပါတဲ့။ တစ္ခါ ေဘာလုံးပြဲမွာ ‘ညစ္’ၾကလုိ႔ အခ်င္းခ်င္း ခ်ၾကေတာ့ သူ႔အဘုိးကုိ မထိခုိက္မိေအာင္ လူအုပ္ၾကားထဲက ကာကြယ္ၿပီးေခၚခဲ့ရတယ္ ဆုိလားပဲ။ က်မလည္း ၿပံဳးၿပီး ေငးနားေထာင္ေနလုိက္တယ္။ ဒါက အင္ထရုိေပါ႔ေနာ္။

ၿပီးေတာ့ သူ႔အေဖ ေဘာလုံးကို စိတ္ဝင္စားပုံ၊ သူ႔ဦးေလးက ေဘာလုံး အသည္းအမဲ ျဖစ္ပုံေတြကို စုံေနေအာင္ ေျပာျပေနတာပါ။ ဒါမွ သူေဘာလုံးစိတ္ဝင္စားတာဟာ ျဖစ္ရုိးျဖစ္စဥ္ ဓမၼတာတစ္ခုလုိ၊ ဥပမာ ေနက အေရွ႔ကထြက္ၿပီး အေနာက္ကို ျပန္ဝင္သြားတာလိုမ်ဳိး၊ ကမၻာက ေနကိုပတ္ေနတဲ့ ကိစၥလုိမ်ဳိး က်မက သတ္မွတ္ရေတာ့မလုိပါ။ မ်ဳိးနဲ႔ ရုိးနဲ႔ ခ်ီေနတာဆုိေတာ့ေလ။

အဲဒီေဘာလုံးအေၾကာင္း ဆက္မေျပာခင္ က်မတို႔ ႏွစ္ ေယာက္အေၾကာင္းေလး နည္းနည္း ေျပာပါရေစဦး။
က်မနဲ႔ သူနဲ႔က ရုုပ္သြင္ျပင္လကၡဏာကစလုိ႔ အႀကိဳက္ခ်င္းက အေရွ႔နဲ႔အေနာက္၊ ေတာင္နဲ႔ေျမာက္ပဲ။ သူက ပိန္ပိန္ျဖဴျဖဴ၊ က်မက ညိဳညိဳ ဝဝ။ သူ႔အႀကိဳက္ဆုံး အစားအစာက ဓညင္းသီးနဲ႔ ကန္စြန္းရြက္ခ်ဥ္ရည္ျဖစ္ၿပီး က်မ ခံတြင္းေတြ႔တာက ပုစြန္ထုပ္နဲ႔ ဝက္သားတုိ႔မွပါ။ ဒီေတာ့လည္း ဆုိက္ဇ္ခ်င္းက မတူပါေလ ဆုိတဲ့အထဲကေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ႏွစ္ေယာက္လုံး ဟာသေတြႏွစ္သက္သူမုိ႔ က်မတုိ႔ ၂ ေယာက္ကိုေတြ႔ရင္ ႀကံဖန္ရယ္ၿပဳံး ေနတတ္ၿပီး တခ်ဳိ႔သူငယ္ခ်င္းေတြက စိတ္ခ်မ္းသာလုိ႔ ဒီစုံတဲြကို အၿမဲ ျမင္ခ်င္ပါသတဲ့။

အစာစားရင္ သူက အသားသိပ္မႀကိဳက္ဘဲ အရြက္ပဲ ေရြးစားတာမ်ားၿပီး၊ က်မ ကေတာ့ အရြက္စိမ္းစိမ္းျမင္တာနဲ႔ သူ႔ပန္းကန္ထဲ ထည့္လုိက္ေတာ့တာပါ။ အဲဒါကိုၾကည့္ၿပီး က်မ အေဒၚလိုခ်စ္ရတဲ့ ႀကီးႀကီးတစ္ေယာက္က “နင္တုိ႔လင္မယားက ဟန္က်လုိက္တာဟယ္၊ အစားအေသာက္ဆုိ ဘာမွမပစ္ရဘူး။ တစ္ေယာက္က အသားႀကိဳက္၊ တစ္ေယာက္က အရြက္ႀကိဳက္” တဲ့။ ႀကီးႀကီးေျပာတာ မွန္ပါတယ္။ အႀကိဳက္ခ်င္းတူရင္ လုစားေနရဦးမွာ။ ခုေတာ့ ဒုကၡေအးတာေပါ့။

က်မနဲ႔ခ်စ္ေတာ့ သူက ေမးတယ္။ ေရွ႔ေရးကို တြက္ခ်က္ၿပီး ႀကိဳတင္ ျပင္ဆင္ထားခ်င္လုိ႔ပါတဲ့။ က်မႀကိဳက္တဲ့ အသုံးအေဆာင္၊ အေနအထုိင္၊ အစားအေသာက္ေတြ အင္တာဗ်ဴးပါေလေရာ။
‘တႏွစ္ကို ဖိနပ္ဘယ္ႏွစ္ရံ ကုန္သလဲ’ တဲ့။ (က်မလည္း ကုိယ္စီးတာေတာင္ မေရတြက္ထားမိပါဘူး) အင္း၊ သုံးေလးရံေတာ့ ရွိမွာေပါ့ဆုိေတာ့ သက္ျပင္းခ်ရွာတယ္။ ဖိနပ္ကို ရွပ္တုိက္မစီးပါနဲ႔တဲ့။ ပါးကုန္မွာစုိးလုိ႔ ဖြဖြနင္းပါ ဆုိလားပဲ။ က်မေတာ့ ငတက္ျပားေလွ်ာက္နည္း ေျခဖ်ားေထာက္ ေလွ်ာက္ရမယ့္ပုံ။
အက်ႌက တစ္လ ဘယ္ႏွစ္ထည္ ဝယ္သလဲတဲ့။ ပုံမွန္မရွိပါဘူးဆုိေတာ့ ဖ်င္ၾကမ္းႀကီးဆုိ ခုိင္ခံ့သတဲ့။ က်မေတာ့ ဖ်င္ၾကမ္းထူလပ်စ္ႀကီးပဲ မခြၽတ္တမ္း ‘ဒါဝတ္’ လုပ္ရမယ႔္ပုံ။
‘အေအး’ ကေရာတဲ့။ ဘာ အေအးႀကိဳက္သလဲတဲ့။ က်မက သြက္လက္စြာ ေထာပတ္သီးေဖ်ာ္ရည္လုိ႔ ေျပာေတာ့ သူက ဟုိးအေဝးႀကီးကို ေဆြးေဆြးျမည့္ျမည့္ ေငးေနေသးတယ္။ ၿပီးေတာ့မွ ေတြးေတြးဆဆ ေျပာတယ္။ တစ္လ တစ္ခြက္ေလာက္ေတာ့ ေသာက္ေပါ႔ တဲ့။ မွားမိပါတယ္ေနာ္။
‘ဟင္း’ ေရာတဲ့။ (အသံက သိပ္တိုးေနၿပီ)။ က်မက တကယ္လည္း အႀကိဳက္ဆုံးျဖစ္ၿပီး သူ႔ကို သနားတာလည္း ပါတာမုိ႔ “ၾကက္ဥကို ျပဳတ္ ျပဳတ္၊ ေၾကာ္ေၾကာ္ အကုန္ႀကိဳက္တာပဲ” လုိ႔ ေျဖလုိက္ေတာ့ သူက အားရပါးရၿပံဳးၿပီး “ဒါေတာ့ မဆုိးဘူး” တဲ့ က်မတုိ႔ ခ်စ္တဲ့အခ်ိန္က ၾကက္ဥေစ်းက တစ္လုံး ၃ က်ပ္ခြဲပဲ ရွိေသးတယ္ေလ။
က်မတုိ႔ အိမ္ေထာင္မျပဳခင္ plan ဆဲြတဲ့ အဲဒီအသုံးစရိတ္ ဇယားေလးဟာ ရန္ကုန္တကၠသုိလ္က ဦးယမ္းဘီလူး ဆုိင္သြားတဲ့ ေကာ္ရစ္ဒါနံရံေလးမွာ ေဆးအသစ္သာ မသုတ္ေသးရင္ ခုထိရွိဦးမွာပါ။ က်မ တကယ္ပဲ လြမ္းမိပါတယ္။

အဲဒီလုိ စကားမ်ဳိးေတြ၊ ခ်စ္ေၾကာင္း၊ လြမ္းေၾကာင္းေတြပဲ အပ္ေၾကာင္းထပ္ခဲ့တဲ့ က်မတို႔ ခ်စ္ခရီးဟာ အိမ္ေထာင္ျပဳအၿပီးမွာေတာ့ က်မ သူ႔ကို သူ႔လုိ ဘာလုိ႔မ်ား အင္တာဗ်ဴး မလုပ္ခဲ့မိပါလိမ့္လုိ႔ ေနာင္တရမိပါေတာ့တယ္။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ ဆုိေတာ့ က်မသာ သူ႔ကို ေမးျဖစ္ခဲ့ရင္ ဘာေမးေမး၊ ဘာဗ်ဴးဗ်ဴး သူ႔ပါးစပ္က ေဘာလုံး၊ ေဘာလုံး ဆုိတာခ်ည္းပဲ ၾကားရမွာကို အေသအခ်ာ သိေနလုိ႔ပါပဲ။

က်မ ေဘာလုံးကို မမုန္းပါဘူး။ သူနဲ႔ရမွ ေဘာလုံးပြဲကို ပြဲၾကည့္စင္မွာ ထုိင္ၾကည့္ဖူးတဲ့သူပါ။ ၾကည့္ခဲ႔တဲ့အႀကိမ္ေပါင္းလည္း မနည္းေတာ့ပါဘူး။ သူၾကည့္ခ်င္တဲ့ပြဲဆုိရင္ မုိးရြာရြာ၊ ေနပူပူ သူနဲ႔အတူ မခြဲမခြာ တကယ့္ကို စိတ္ပါဝင္စားစြာ လုိက္အားေပးခဲ့တာပါ။ ဒါေပမယ့္ က်မက ကစားေနတဲ့ ေဘာလုံးပြဲထက္ ေဘာလုံးပြဲၾကည့္ပရိသတ္ကို ပုိစိတ္ဝင္စားေနမိတာေတာ့ ဝန္ခံရမွာပဲ။ ပရိသတ္ႀကီး ေပ်ာ္ရႊင္တာ၊ အားမလုိအားမရျဖစ္တာ၊ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ ျဖစ္တာေတြဟာ က်မရင္ထဲကို လႈိင္းေတြလုိ တခ်ိန္လုံး ဝင္ရိုက္ခတ္ ေနခဲ့တာ။ က်မ လူအုပ္နဲ႔အတူ အားေပးမိတယ္။ သီခ်င္းေတြ သံၿပိဳင္ဆုိမိတယ္။ ေၾကြးေၾကာ္ ေအာ္ဟစ္ခဲ့တယ္။ သူ႔လက္ကုိ ၿမဲၿမဲဆုပ္ကိုင္ရင္းေပါ့။

ဒါအျပင္ တီဗီမွာလည္း ေဘာလုံးပြဲေတြ အၿမဲလာေနေသးတယ္။ တုိက္ရုိက္ ထုတ္လႊင့္မႈဆုိရင္ ညဘက္မွာ လာတတ္တာမုိ႔ အင္မတန္ အိပ္ေရးပ်က္ပါတယ္။ အဲဒါ ဆုိရင္ေတာ့ အျပင္မွာလည္း ေဘာလုံး၊ အိမ္မွာလည္း ေဘာလုံးဆုိေတာ့ က်မလည္း ၿငီးေငြ႔ၿပီ။ ညလယ္စာ ေဘာလုံးပြဲၾကည့္ရင္းစားဖုိ႔ ေခါက္ဆြဲျပဳတ္ျဖစ္ျဖစ္ လုပ္ေပးၿပီး က်မ အိပ္ေတာ့တာပဲ။ တခါတေလ က်မ အိပ္ေမာက်ေနတုန္း က်မကုိလာႏႈိးၿပီး “ဟုိမွာ အာဆင္နယ္ကို ဂုိးသြင္းေတာ့မယ္ ျမန္ျမန္္လာ” တဲ့။ သူၾကည့္ေနရာက ေကာင္းတဲ့အကြက္ေလး လြတ္သြားမွာစုိးလုိ႔ တကူးတက ေခၚရွာပါေသးတယ္။ က်မသာ ျပန္အိပ္လုိ႔လည္းမေပ်ာ္ဘဲ မူးတူးေၾကာင္ေတာင္ ျဖစ္က်န္ခဲ့ရတယ္ေလ။

တခါတခါ က်မလည္း ေဘာလုံးပြဲၾကည့္တဲ့ သူ႔ေဘးမွာ ထုိင္ၿပီး “အဲဒါ မုိက္ကယ္အုိဝင္ မဟုတ္လား” လုိ႔ ေမးလုိက္မိရင္ က်မပါ စိတ္ဝင္စားလာၿပီ ဆိုၿပီး ဝမ္းသာအားရ ရွင္းျပပါလိမ့္မယ္ တသီႀကီး။ အင္အားဂ်ာနယ္၊ တက္လမ္းဂ်ာနယ္ စတဲ့ အားကစားဂ်ာနယ္ေတြရဲ႔ အမာခံပရိသတ္ဟာ သူမွအစစ္ေပါ့။ တခါက သူေခ်ာတယ္ဆုိတဲ့ ေဘာလုံးသမားေတြျပလုိ႔ ၾကည့္လုိက္ေတာ့ အားလုံး ကတုံးေတြခ်ည္း။ ပုံစံအမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ ပုိစ့္ေပးေနၾကတာပါ။ အားေပးတဲ့ လူေတြရွိေတာ့လည္း လုပ္ၾကေပါ့ေလလုိ႔ပဲ စိတ္ေလွ်ာ့ရပါေသးတယ္။

ကမၻာ႔ေဘာလုံးဝိဇၨာေတြ ေတာ္ပုံ၊ အားႀကဳိးမာန္တက္ ႀကိဳးစားခ့ဲရပုံ၊ အခု တစ္လမွာ ဝင္ေငြက ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ျမင့္သြားၿပီ၊ အသင္းေျပာင္းေၾကးက ဘယ္ႏွစ္သန္းေတာင္ ေပးရတာဆုိတာေတြကို အင္မတန္ စိတ္ရွည္သေဘာေကာင္းတဲ့ ဆရာတစ္ေယာက္လုိ ႏူးည့ံစြာ ရွင္းျပတတ္ပါတယ္။ က်မကေတာ့ သူတုိ႔အေၾကာင္းထက္ သူတို႔ဝင္ေငြေတြကိုပဲ အားက်ေနမိပါေတာ့တယ္။ အဲဒီေတာ့ မခက္လား။

ကမၻာ႔ဖလားပြဲတုန္းကေတာ့ အဆုိးဆုံးပါ။ ပဲြစဥ္ဇယားေတြကို စနစ္တက် မင္နီ၊ မင္ဝါ၊ မင္စိမ္းေတြတားၿပီး highlight လုပ္ကာ အိပ္ရာေခါင္းရင္းမွာ ကပ္ထားပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ အႏုိင္ရတဲ့၊ အမွတ္မ်ားတဲ့ ဟုိအသင္းနဲ႔ဒီအသင္း ေတြ႔ၾကေတာ့မုိ႔ ျမားေတြ ရွဳပ္ယွက္ခတ္ၿပီး ဟုိထုိးဒီထုိးနဲ႔ ျပထားေသးတယ္။ ၿပီးရင္ ေဒးဗစ္ဘက္ကမ္းက ဘယ္လုိဂုိးသြင္းၿပီး၊ ေရာ္နယ္ဒုိက လိမ္ေခါက္ၿပီး ေဘာလုံး ဆြဲေျပးသြားတာကအစ၊ မာလ္ဒိနီ ေဘာလုံးဖ်က္ထုတ္လုိက္တာ အဆုံးပါပဲ။ က်မလည္း သူေျပာတဲ့ နံမည္ေတြမ်ားလြန္းေတာ့ ဒီဘက္နားက ဝင္ၿပီး ဟုိဘက္နားက ထြက္သြားေတာ့တာပဲေလ။

ကမၻာ႔ဖလားပြဲၿပီးတုန္းကေတာ့ က်မလည္း ဝဋ္ကြၽတ္ၿပီကြဆုိၿပီး အားရဝမ္းသာ လက္သီးလက္ေမာင္း တန္းရုံရွိေသး၊ ဥေရာပေျခစစ္ပဲြေတြ လာေတာ့မယ္ဆုိလား၊ လာေနၿပီ ဆုိလား၊ ဟုိေကာင္ေတြ အျပတ္က်င့္ကုန္ၾကၿပီဆုိလား ေျပာလုိ႔ စိတ္ဓာတ္မ်ားေတာင္ က်ရပါေသးတယ္။

ဒီလုိေျပာလုိ႔ သူက အလုပ္ေမ့ မယားေမ့တဲ့သူေတာ့ မဟုတ္ေသးပါဘူး။ သူက က်မကို အင္မတန္ ဂရုစိုက္တတ္သူ တစ္ဦးပါ။ သူ႔အေၾကာင္းစဥ္းစားရင္ က်မ စိတ္ေက်နပ္ခဲ့ရ၊ သူ႔ရဲ႔ အလုိက္သိမႈကို အံ့ၾသရ၊ သူ႔ရဲ႔ ဣေျႏၵရတဲ့ ျမတ္ႏိုးမႈကို ၾကည္ႏူးခဲ့ရတဲ့ အႀကိမ္ေပါင္း မေရမတြက္ႏုိင္ေအာင္ မ်ားျပားလြန္းလွပါတယ္။ ဒီလုိပဲ က်မကိစၥ၊ က်မဆႏၵ၊ က်မ လုိအပ္ခ်က္၊ က်မ စိတ္ဝင္စားမႈေတြမွန္သမွ်ကို သူ႔ေခါင္းထဲမွာ အၿမဲထည့္ထားသလုိ က်မေခါင္းထဲမွာလည္း သူေျပာတဲ့ အနီကတ္၊ အဝါကတ္၊ ေရွ႔တန္းတုိက္စစ္မွဴး၊ ေနာက္တန္းညာအစြန္လူ၊ ခံစစ္နည္းဗ်ဴဟာ၊ ေျခစစ္ပြဲ၊ အုပ္စုပတ္လည္ပြဲ၊ တစ္ဂုိးစီ သေရပြဲနဲ႔ တစ္မွတ္စီ ခြဲယူလုိက္ရတယ္တို႔ အစုံေရာက္ေနတာေပါ့ရွင္။

ကမၻာ႔ဖလား၊ ဥေရာပအဖဲြ႔ခ်ဳပ္ဖလား၊ အာရွဖလား၊ အေရွ႔ေတာင္ အာရွဖလား စတဲ့ ဖလားေတြလည္း ဒီေလာက္ေပါမ်ားမွန္း ခုမွ သိရပါေတာ့တယ္။ က်မက ေရဖလားေလာက္သာ သိသူမဟုတ္လား။ တခါတေလေတာ့လည္း ငါတုိ႔အႀကိဳက္ခ်င္း၊ ဝါသနာခ်င္းတူရင္ အေကာင္းသားလို႔ စိတ္အားငယ္မိပါရဲ႔။ ေဘာလုံးကို သဝန္တုိကာ က်မနဲ႔ ေဘာလုံး ဘယ္သူ႔ပုိခ်စ္သလဲလုိ႔ ေမးရေအာင္လည္း ေဘာလုံးက သက္ရွိဆုိ ဟုတ္တုတ္တုတ္။ သူခ်စ္တဲ့ ေဘာလုံးမွာ ကန္ေနတဲ့သူေတြေတာင္ မိန္းမ ပါရွာတာ မဟုတ္ပါဘူးေလလုိ႔ ရူးရူးေပါက္ေပါက္ ေလွ်ာက္ေတြးမိတဲ့အထိပါပဲေနာ္။

တေန႔ကေတာ့ သူက က်မကို ခ်စ္စဖြယ္ ေစ့ေစ့ၾကည့္ၿပီး ၿပံဳးေနေတာ့ က်မက “ဘာၿပဳံးတာလဲ” လုိ႔ေမးၾကည့္မိတယ္။ အဲဒီေတာ့ သူက ဘာျပန္ေျပာလဲသိလား။ က်မက ဝၿပီး လုံးေနေတာ့ ေဘာလုံးေလးနဲ႔တူေနတယ္တဲ့။ ဒါေၾကာင့္ သူပုိခ်စ္မိသြားတာ ျဖစ္မယ္တဲ့.. ကဲ။

ဒီလုိမ်ားျဖင့္ေလ.. အင္မတန္ လွၾကပါတဲ့ အခုေခတ္ ေမာ္ဒယ္လ္ေတြလို ပိန္ဖုိ႔ဆုိတာ ဒီဘဝမွာ ရွိပါေစေတာ့။ ။

မိုးခ်ိဳသင္း