ေသာၾကာေန႔ညေနေတြမွာ အေဖရယ္၊ သူရယ္ ကိုယ္ရယ္ ရုံးအျပန္ဆို ညစာကို အျပင္မွာ ၾကံဳသလိုစား ၊ ၿပီးရင္ ေကာ္ဖီဆိုင္ (စတားဘက္ခ္စ္ ေပါ႔) ကို ညမိုးခ်ဳပ္ထိ ထိုင္၊ တေန႔လုံး ၾကံဳေတြ႔ရသမွ်ေတြ သားအဖေတြ ေျပာၾက ေပါ႔။ အခုလို ေႏြရာသီညေနေတြဆို သိပ္ထိုင္လို႔ေကာင္းတာ။ သိပ္လြမ္းဖို႔ေကာင္းတာ။ ေနကလဲ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ မ၀င္ေတာ႔ ည၈နာရီေလာက္အထိ လင္းတုန္း။ ေနာက္ေန႔ဆိုရင္ စေန၊ တနဂၤေႏြ ဆိုေတာ႔ ညနက္လဲ ကိစၥမရွိဘူးေလ။
ေနာက္ေတာ႔ အေဖမရွိေတာ႔ တေယာက္ပဲ႔သြားလုိ႔ ႏွစ္ေယာက္တည္း ေကာ္ဖီဆိုင္ ထိုင္ၾကတယ္။ ကိုယ္နဲ႔သူနဲ႔က အိမ္မွာလဲ အခ်ိန္ျပည္႔၊ ရုံးမွာလဲ အတူတူ၊ အလုပ္လုပ္ေတာ႔လည္း တခန္းတည္း၊ ျပန္ေတာ့လဲ ကားတစီးတည္းဆိုေတာ့ တေယာက္နဲ႔ တေယာက္ သိပ္မေတြ႔ရေလေတာ႔ စကားလက္ဆုံ ေျပာမကုန္ဘူး ဆိုပါေတာ႔။ တြမ္တီဖိုး ဆဲဗင္း ေလ။ ၂၄ နာရီ ၇ရက္ ဂ်ဴတီဆြဲထားသလိုမ်ိဳး။
တညေတာ႔ ေကာ္ဖီဆိုင္က ညဖက္ႀကီးျပန္လာေတာ႔ လမ္းမွာ ဒီေနရာေလးေတြ ျမင္ဖူးသလိုလို ရွိတယ္လို႔ ထင္မိလို႔ သူ႔ကို လွမ္းေျပာမိတယ္။ ဒီေနရာကို ခ်ိဳသင္းတို႔ ေရာက္ဖူးတယ္ မဟုတ္လား၊ မွန္မွန္ေျပာ ေပါ႔ေလ။ အဲဒီအခါ သူက ဘာျပန္ေျပာသလဲ ဆိုေတာ႔ “ေအးေဟ႔၊ အဲဒါ အိမ္ေဘးနား ကိုေရာက္ေနတာ၊ ၄ ႏွစ္ေလာက္ ေနလာတာ ခုထိိကုိ မမွတ္မိေသးဘူး” တဲ႔။ ကိုယ္လဲ လန္႔သြားတာ၊ တမိနစ္ ျငိမ္ ေပါ႔။
ကယ္လီဖိုးနီးယားမွာ အဆိုးဆုံးက လမ္းပန္းဆက္သြယ္ေရးပဲ။ ဘတ္စ္ကားရွား၊ တက္စီ မေတြ႔မိ၊ ရထား ခပ္ၾကဲၾကဲပဲ။ နယူးေယာက္ခ္တို႔လို ေျမေအာက္ရထားလိုင္းေတြလဲ ထားလို႔မရေတာ႔ (ငလ်င္ဧရိယာဆိုေတာ႔) ဘယ္သြားသြား ကားရွိမွ ေျခေထာက္ရွိသလိုပဲ။ ကားမေမာင္းတတ္တဲ႔သူဆို သူမ်ားကို မွီခိုေနရေရာ။ ေနာက္ၿပီး traffic ျဖစ္တဲ႔ေနရာမွာလဲ ကမၻာမွာ နံမည္ႀကီး။ လမ္းေတြကလဲ ပြစိ ကိုတက္လို႔။
အဲဒီလို အရပ္ေဒသမွာ အေျခခ်မိေပမဲ႔လည္း ကိုယ္က ကံေကာင္းခ်င္ေတာ႔ ဘယ္သြားသြား သူနဲ႔ တခရီးတည္း ျဖစ္ေနေတာ႔ ကားေမာင္းတဲ႔ stressကို ကိုယ္မယူဘဲ သူ႔ကို ဦးစားေပးလိုက္လို႔ ရေနတယ္။ ျမိဳ႔တျပန္႔ တက်ယ္ႀကီးမွာ ကိုယ္တိုင္ လမ္းေတြသိဖို႔ လိုအပ္ေပမဲ႔ ဒါလဲ သက္ဆိုင္သူ သူ႔ကိုပဲ ေပါ႔ေလ။
အဲဒီေတာ႔ ကိုယ္တိုင္ မေမာင္းေတာ႔ ဘယ္မွာ မွတ္မိမွာတုန္း။ ကိုယ္႔ရဲ႔ ကားလိုင္စင္ ရက္ေကာ႔ဒ္ကလဲ အရမ္း အရမ္းကို သန္႔ရွင္းေနေတာ႔တာေပါ႔။ ဘာ စည္းကမ္းေဖာက္ဖ်က္မွဳမွ မရွိ၊ ယာဥ္တိုက္မွဳ မရွိ၊ ေတာ္လိုက္တဲ႔ ဒရုိင္ဘာေလးေပါ႔။ ေတာ္မွာေပါ႔ ေဂြ မကိုင္တာ သူတို႔မွ မသိဘဲ။
အေဖ ရွိစဥ္က အေဖက အရမ္း လမ္းမ်ားေတာ႔ ကိုယ္႔ကို ေမွ်ာ္လင္႔ခ်က္ႀကီးႀကီး ထားခဲ႔ဖူးပါတယ္။ ငါ႔သမီးကို ေမာင္းခို္င္းၿပီး ငါသြားခ်င္ရာ သြားလိုက္မယ္ေပါ႔ေလ။ ကိုယ္ လိုင္စင္ရေတာ႔ ပထမဆုံး ေျပာတာက ကဲ သမီးေရ အေဖတို႔ ဗမာျပည္ကို ကားေမာင္းသြားၾကတာေပါ႔ တဲ႔။ ဘုရား ဘုရား။
ဒါနဲ႔ အေဖနဲ႔သမီး ကားေမာင္းထြက္ၾကတာေပါ႔။ ဗမာျပည္ကိုေတာ႔ မဟုတ္ဘူး၊ အိမ္နား တ၀ိုက္ပါပဲ။ အေဖက အင္မတန္ မွတ္ဥာဏ္ေကာင္းသူပါ။ ေဘးမွာ ကိုယ္႔လို ထိုင္လိုက္သူ ျဖစ္ေပမဲ႔ အကုန္ မွတ္မွတ္သားသား ရွိတယ္။ လမ္းေတြ အကုန္လုံး သိတယ္။
လမ္းတေလွ်ာက္မွာ အေဖက အရမ္းကို ေစတနာထားၿပီး သူမွတ္ထားတဲ႔လမ္းေတြ အကုန္လုံး ရြတ္ၿပီး လမ္းျပလာပါတယ္။ ဒါကေတာ႔ ဗယ္လီပဲ သမီး၊ ဒါကေတာ႔ ဂါးဖီးလ္ တဲ႔။ ကိုယ္ကလဲ ဗယ္လီကို ေက်ာ္လို႔ အတၱလန္တိတ္လမ္းမႀကီးကို ေရာက္လာရင္ပဲ “ဗယ္လီလမ္းမႀကီးက ေတာ္ေတာ္ရွည္တာပဲေနာ္” ဆိုၿပီး အလိုက္အထိုက္ လုပ္လိုက္မိတယ္။ အဲဒီေတာ႔ အေဖက “ေက်ာ္လာၿပီဟ၊ ေက်ာ္လာၿပီ၊ ငါ႔ႏွယ္ သင္လိုက္ရတာ တလမ္းလုံး အာ ကိုေပါက္လို႔” တဲ႔။
အဲဒီကတည္းက အေဖက ကိုယ္ကားေမာင္းဖို႔ စကား ဟ ဟ မေျပာေတာ႔ပါဘူး။ အရည္အခ်င္းကို အသိအမွတ္ျပဳသြားၿပီ ဆိုပါေတာ႔။ ပ်ိဳပ်ိဳေမ အလည္အပတ္ထြက္မယ္၊ ေမာ္ေတာ္ကားေလးနဲ႔ကြယ္ ဆိုတဲ႔ သီခ်င္းမ်ား အေဖ႔ေရွ႔ ဆိုမိရင္ ေဟာက္ မ်ားထုတ္မလား မသိ။
တခါကလဲ အလုပ္မွာ ဖုန္းလာေတာ႔ ရုံးကိုလာဖို႔ လမ္းေမးတာ ျဖစ္ေနတယ္။ သူမ်ားကို ဖုန္းလႊဲေပးဖို႔လဲ ဘယ္သူမွ အဆင္မေျပေတာ႔ သူေျပာေျပာေနလို႔ ၾကားဖူးနား၀ျဖစ္ေနတဲ႔ လမ္း ႏွစ္ခု နံမည္ ေျပာၿပီး အဲဒီေထာင္႔ပဲ လို႔ ေျပာၿပီး ျမန္ျမန္ပဲ ဖုန္းခ်လိုက္တယ္။
ၿပီးမွ မွန္မမွန္ ေမးၾကည္႔ေတာ႔ ကိုယ္ေျပာလိုက္တဲ႔ လမ္း ႏွစ္လမ္းက မ်ဥ္းျပိဳင္သေဘာမ်ိဳး ျဖစ္ေနတာမို႔ ဆုံမွတ္မရွိဘဲ ရွိႏိုး ရွိႏိုးနဲ႔ ကားဆရာ ေလွ်ာက္ေမာင္းေနရရွာမွာ ေတြးၿပီး ေခၽြးေတာင္ ပ်ံပါတယ္။ တကယ္ေတာ႔ ေခၽြးပ်ံတာ ကိုယ္မဟုတ္ဘဲ ကားဆရာ ျဖစ္ေနတာပါ။ မနက္ကတည္းက လမ္းရွာလိုက္တာ ေန႔လည္ေလာက္မွ ေမာႀကီးပန္းႀကီးနဲ႔ ရုံးကို ေရာက္လာပါတယ္။ အံၾကိတ္ထားပုံပါပဲ။ ေခၽြးေတြလဲ ရႊဲလို႔ပါ။ ကိုယ္လဲ ပုန္းၿပီး ၾကည္႔လို႔ သိတာပါ။
အဲဒီေတာ႔ သူမ်ားေတြ လမ္းျပေျမပုံတို႔ ဘာတို႔လုပ္ၾကတာလဲ ဟုတ္မွာပါပဲလို႔၊ ခုထိ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ ၾကာတာေတာင္ လိုရင္းကို မေရာက္ႏိုင္ေသးတာလဲ ငါ႔လို ငတုံးေတြမို႔ ျဖစ္မွာပါပဲလို႔ ေတြးမိပါတယ္။
ေနာက္ေတာ႔ အေဖမရွိေတာ႔ တေယာက္ပဲ႔သြားလုိ႔ ႏွစ္ေယာက္တည္း ေကာ္ဖီဆိုင္ ထိုင္ၾကတယ္။ ကိုယ္နဲ႔သူနဲ႔က အိမ္မွာလဲ အခ်ိန္ျပည္႔၊ ရုံးမွာလဲ အတူတူ၊ အလုပ္လုပ္ေတာ႔လည္း တခန္းတည္း၊ ျပန္ေတာ့လဲ ကားတစီးတည္းဆိုေတာ့ တေယာက္နဲ႔ တေယာက္ သိပ္မေတြ႔ရေလေတာ႔ စကားလက္ဆုံ ေျပာမကုန္ဘူး ဆိုပါေတာ႔။ တြမ္တီဖိုး ဆဲဗင္း ေလ။ ၂၄ နာရီ ၇ရက္ ဂ်ဴတီဆြဲထားသလိုမ်ိဳး။
တညေတာ႔ ေကာ္ဖီဆိုင္က ညဖက္ႀကီးျပန္လာေတာ႔ လမ္းမွာ ဒီေနရာေလးေတြ ျမင္ဖူးသလိုလို ရွိတယ္လို႔ ထင္မိလို႔ သူ႔ကို လွမ္းေျပာမိတယ္။ ဒီေနရာကို ခ်ိဳသင္းတို႔ ေရာက္ဖူးတယ္ မဟုတ္လား၊ မွန္မွန္ေျပာ ေပါ႔ေလ။ အဲဒီအခါ သူက ဘာျပန္ေျပာသလဲ ဆိုေတာ႔ “ေအးေဟ႔၊ အဲဒါ အိမ္ေဘးနား ကိုေရာက္ေနတာ၊ ၄ ႏွစ္ေလာက္ ေနလာတာ ခုထိိကုိ မမွတ္မိေသးဘူး” တဲ႔။ ကိုယ္လဲ လန္႔သြားတာ၊ တမိနစ္ ျငိမ္ ေပါ႔။
ကယ္လီဖိုးနီးယားမွာ အဆိုးဆုံးက လမ္းပန္းဆက္သြယ္ေရးပဲ။ ဘတ္စ္ကားရွား၊ တက္စီ မေတြ႔မိ၊ ရထား ခပ္ၾကဲၾကဲပဲ။ နယူးေယာက္ခ္တို႔လို ေျမေအာက္ရထားလိုင္းေတြလဲ ထားလို႔မရေတာ႔ (ငလ်င္ဧရိယာဆိုေတာ႔) ဘယ္သြားသြား ကားရွိမွ ေျခေထာက္ရွိသလိုပဲ။ ကားမေမာင္းတတ္တဲ႔သူဆို သူမ်ားကို မွီခိုေနရေရာ။ ေနာက္ၿပီး traffic ျဖစ္တဲ႔ေနရာမွာလဲ ကမၻာမွာ နံမည္ႀကီး။ လမ္းေတြကလဲ ပြစိ ကိုတက္လို႔။
အဲဒီလို အရပ္ေဒသမွာ အေျခခ်မိေပမဲ႔လည္း ကိုယ္က ကံေကာင္းခ်င္ေတာ႔ ဘယ္သြားသြား သူနဲ႔ တခရီးတည္း ျဖစ္ေနေတာ႔ ကားေမာင္းတဲ႔ stressကို ကိုယ္မယူဘဲ သူ႔ကို ဦးစားေပးလိုက္လို႔ ရေနတယ္။ ျမိဳ႔တျပန္႔ တက်ယ္ႀကီးမွာ ကိုယ္တိုင္ လမ္းေတြသိဖို႔ လိုအပ္ေပမဲ႔ ဒါလဲ သက္ဆိုင္သူ သူ႔ကိုပဲ ေပါ႔ေလ။
အဲဒီေတာ႔ ကိုယ္တိုင္ မေမာင္းေတာ႔ ဘယ္မွာ မွတ္မိမွာတုန္း။ ကိုယ္႔ရဲ႔ ကားလိုင္စင္ ရက္ေကာ႔ဒ္ကလဲ အရမ္း အရမ္းကို သန္႔ရွင္းေနေတာ႔တာေပါ႔။ ဘာ စည္းကမ္းေဖာက္ဖ်က္မွဳမွ မရွိ၊ ယာဥ္တိုက္မွဳ မရွိ၊ ေတာ္လိုက္တဲ႔ ဒရုိင္ဘာေလးေပါ႔။ ေတာ္မွာေပါ႔ ေဂြ မကိုင္တာ သူတို႔မွ မသိဘဲ။
အေဖ ရွိစဥ္က အေဖက အရမ္း လမ္းမ်ားေတာ႔ ကိုယ္႔ကို ေမွ်ာ္လင္႔ခ်က္ႀကီးႀကီး ထားခဲ႔ဖူးပါတယ္။ ငါ႔သမီးကို ေမာင္းခို္င္းၿပီး ငါသြားခ်င္ရာ သြားလိုက္မယ္ေပါ႔ေလ။ ကိုယ္ လိုင္စင္ရေတာ႔ ပထမဆုံး ေျပာတာက ကဲ သမီးေရ အေဖတို႔ ဗမာျပည္ကို ကားေမာင္းသြားၾကတာေပါ႔ တဲ႔။ ဘုရား ဘုရား။
ဒါနဲ႔ အေဖနဲ႔သမီး ကားေမာင္းထြက္ၾကတာေပါ႔။ ဗမာျပည္ကိုေတာ႔ မဟုတ္ဘူး၊ အိမ္နား တ၀ိုက္ပါပဲ။ အေဖက အင္မတန္ မွတ္ဥာဏ္ေကာင္းသူပါ။ ေဘးမွာ ကိုယ္႔လို ထိုင္လိုက္သူ ျဖစ္ေပမဲ႔ အကုန္ မွတ္မွတ္သားသား ရွိတယ္။ လမ္းေတြ အကုန္လုံး သိတယ္။
လမ္းတေလွ်ာက္မွာ အေဖက အရမ္းကို ေစတနာထားၿပီး သူမွတ္ထားတဲ႔လမ္းေတြ အကုန္လုံး ရြတ္ၿပီး လမ္းျပလာပါတယ္။ ဒါကေတာ႔ ဗယ္လီပဲ သမီး၊ ဒါကေတာ႔ ဂါးဖီးလ္ တဲ႔။ ကိုယ္ကလဲ ဗယ္လီကို ေက်ာ္လို႔ အတၱလန္တိတ္လမ္းမႀကီးကို ေရာက္လာရင္ပဲ “ဗယ္လီလမ္းမႀကီးက ေတာ္ေတာ္ရွည္တာပဲေနာ္” ဆိုၿပီး အလိုက္အထိုက္ လုပ္လိုက္မိတယ္။ အဲဒီေတာ႔ အေဖက “ေက်ာ္လာၿပီဟ၊ ေက်ာ္လာၿပီ၊ ငါ႔ႏွယ္ သင္လိုက္ရတာ တလမ္းလုံး အာ ကိုေပါက္လို႔” တဲ႔။
အဲဒီကတည္းက အေဖက ကိုယ္ကားေမာင္းဖို႔ စကား ဟ ဟ မေျပာေတာ႔ပါဘူး။ အရည္အခ်င္းကို အသိအမွတ္ျပဳသြားၿပီ ဆိုပါေတာ႔။ ပ်ိဳပ်ိဳေမ အလည္အပတ္ထြက္မယ္၊ ေမာ္ေတာ္ကားေလးနဲ႔ကြယ္ ဆိုတဲ႔ သီခ်င္းမ်ား အေဖ႔ေရွ႔ ဆိုမိရင္ ေဟာက္ မ်ားထုတ္မလား မသိ။
တခါကလဲ အလုပ္မွာ ဖုန္းလာေတာ႔ ရုံးကိုလာဖို႔ လမ္းေမးတာ ျဖစ္ေနတယ္။ သူမ်ားကို ဖုန္းလႊဲေပးဖို႔လဲ ဘယ္သူမွ အဆင္မေျပေတာ႔ သူေျပာေျပာေနလို႔ ၾကားဖူးနား၀ျဖစ္ေနတဲ႔ လမ္း ႏွစ္ခု နံမည္ ေျပာၿပီး အဲဒီေထာင္႔ပဲ လို႔ ေျပာၿပီး ျမန္ျမန္ပဲ ဖုန္းခ်လိုက္တယ္။
ၿပီးမွ မွန္မမွန္ ေမးၾကည္႔ေတာ႔ ကိုယ္ေျပာလိုက္တဲ႔ လမ္း ႏွစ္လမ္းက မ်ဥ္းျပိဳင္သေဘာမ်ိဳး ျဖစ္ေနတာမို႔ ဆုံမွတ္မရွိဘဲ ရွိႏိုး ရွိႏိုးနဲ႔ ကားဆရာ ေလွ်ာက္ေမာင္းေနရရွာမွာ ေတြးၿပီး ေခၽြးေတာင္ ပ်ံပါတယ္။ တကယ္ေတာ႔ ေခၽြးပ်ံတာ ကိုယ္မဟုတ္ဘဲ ကားဆရာ ျဖစ္ေနတာပါ။ မနက္ကတည္းက လမ္းရွာလိုက္တာ ေန႔လည္ေလာက္မွ ေမာႀကီးပန္းႀကီးနဲ႔ ရုံးကို ေရာက္လာပါတယ္။ အံၾကိတ္ထားပုံပါပဲ။ ေခၽြးေတြလဲ ရႊဲလို႔ပါ။ ကိုယ္လဲ ပုန္းၿပီး ၾကည္႔လို႔ သိတာပါ။
အဲဒီေတာ႔ သူမ်ားေတြ လမ္းျပေျမပုံတို႔ ဘာတို႔လုပ္ၾကတာလဲ ဟုတ္မွာပါပဲလို႔၊ ခုထိ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ ၾကာတာေတာင္ လိုရင္းကို မေရာက္ႏိုင္ေသးတာလဲ ငါ႔လို ငတုံးေတြမို႔ ျဖစ္မွာပါပဲလို႔ ေတြးမိပါတယ္။
မိုးခ်ိဳသင္း
အမေရးတာဖတ္ရတာ အင္မတန္ေကာင္းတာပဲ။ လြမ္းစရာေကာင္းသလုိ၊ ဟာသကလည္း အင္မတန္ေျမာက္၊ ေနာက္ဆံုးစာေၾကာင္းေလးကလည္းထိ။
ReplyDeleteေန႔စဥ္လာဖတ္မိေနတာသာ ၾကည့္ေတာ့…
အမေရ ဖတ္ရင္းနဲ ့ရယ္ရတာ အူတက္ေတာ့မယ္။ မထိန္းႏိုင္ပဲအက်ယ္ႀကီးေတာင္ ေအာ္ရယ္မိလို ့ရံုးမွာ နည္းနည္းေတာင္ ဒုကၡေရာက္သြားတယ္။
ReplyDeleteအမတို ့သားအဖ ကားေမာင္းတဲ့ ဟာက တကယ့္ကို ဟာသ။
ေရးတတ္ပေလတယ္ ခိ်ဳသင္း ရယ္..
ReplyDeleteလိုရင္းမေရာက္တာ နဲ ့တုံးတာ ခ်င္းအတူတူ …
့အဲဒိ တစ္ခိ်ဳ ့ေသာငတုံးမ်ားရဲ ့ ရေကာ့ဒ္ကေတာ့ ႏွစ္ႏွစ္ဆယ္အတြင္း..သန္ ့ရွင္း ေနလိမ့္မယ္မထင္ဘူး…
ေမာင္ရင္
အညာေနမွာ တမာပင္ရိပ္ ခုိလုိက္ရသလုိပဲ။ အရိပ္တင္ ေအးတာမဟုတ္၊ တမာရြက္နံ႕ကေလးကလည္း သင္းေနေသးတာ။
ReplyDeleteမုိးခ်ဳိသင္းစာေတြ ဖတ္ရတာ အဲဒီလုိပဲ။
ႏွဳတ္မဆက္ျဖစ္ေတာင္ အၿမဲေရာက္ျဖစ္ေနမွာပါဗ်ာ။
ရႊင္လန္းခ်မ္းေျမ႕ပါေစ။
မခ်ိဳသင္းေရ..ဖီးလ္ ထဲမွာ လိုေပါ့.. ခုေနသာ..ကြင္းဆင္းရရင္...GPS ေလး နဲ႕ဆို္.. ဇိမ္ပဲ။
ReplyDeleteအသစ္လည္းတင္ထားပီ။ အျမဲလာအားေပးတာလည္း..၀မ္းသာတယ္။ ေတြ႕ၾကအံုးမယ္ေလ..ေပ်ာ္၂ပါး၂ ေပါ့
း))
မခ်ိဳသင္းေရ .. အမ ေမျငိမ္းဘေလာဂ့္မွာ အမဘေလာဂ့္အေၾကာင္း ေတြ ့ျပီးတည္းက လာဖတ္ျဖစ္ေနတာ ။ ဟာသအေငြ ့အသက္ေလးေရာျပီး ေရးထားတဲ့ အမပို့စ္ေတြကို ၾကိဳက္တယ္ ။ ဖတ္၂ျပီး ရယ္ရတယ္ ။ အျမဲဖတ္ေနေပမယ့္ ကြန္မန့္ ၀င္မေရးျဖစ္ ။
ReplyDeleteခုပို့စ္ကေတာ့ ေအာက္ဆံုးပိုဒ္ စာေၾကာင္းေလးဆြဲယူထားတာ ၾကိဳက္လြန္းလို့ း)
အျမဲအားေပးလ်က္ပါ ။
ေကာင္းလိုက္တဲ့ စာဗ်ာ။
ReplyDeleteဆရာ့ကဗ်ာ တပုဒ္ကိုပါ သြား သတိရလိုက္မိတယ္။
အက်ိဳးတနဲ
ေဘာ္လံုးပြဲ
အံ့ဖြယ္သူရဲ စံပါပဲ။
ခ်မ္းေျမ့ပါေစဗ်ာ။
မမိုးခ်ိဳ..
ReplyDeleteေအာက္ဆံုး စာႏွစ္ေၾကာင္းက အေတာ္ခရီးေရာက္ပါ
တယ္ဗ်ာ..မွန္တယ္လို႔ယူဆရရင္ေတာ့ မွန္တယ္ေပါ့ဗ်ာ
မွားမွမမွားတာပဲေနာ့
ဗမာေတြ အိုဟင္နရီတယ္ၾကိဳက္တာဘဲ ၿျပီးကာနီးအလွည့္အေျပာင္းေတြခ်ည္းဘဲ ဟာဟား ကိုေပါ ပိေတာက္ရိပ္လဲဒီပုံစံမ်ိဳးေလးဘဲ အလြန္ေကာင္းပါသည္ မမိုးခ်ဳိသင္း ေစာင့္ေမ်ာ္ဖတ္႐ႈလ်က္ပါ။
ReplyDeleteHey Monk Cho Thwin (oh, sorry) Moe Cho Thinn,
ReplyDeleteI have read all of your posts and like all of them. Thank you very much for your beautiful writings.Please keep your good words.
Take care, Aung Din
အမေရ..
ReplyDeleteအရမ္းရီရတယ္
ေအာက္ကစာေၾကာင္းကလဲ ထိတယ္။
ပိုင္ပ .. ေျပာခ်င္တဲ့စကားကြက္တိပဲ..
ထိပါ့ဗ်ာ...
ReplyDeleteဒါေတြေၾကာင့္လဲ ဒီblogေလးကို မလာရ မေနနိုင္ စြဲလန္းေနတာေပါ့… မ ေရ ေကာင္းလြန္းလို ့ ပညာေတြ ယူသြားတယ္…ဒါထက္… ကြ်န္မလဲ လမ္းမွတ္တဲ့ေနရာမွာ အေတာ္ည့ံတယ္… မ ကမွ ကားေမာင္းတတ္ေသး… ကြ်န္မဆို ကားေတာင္ ေျဖာင့္ေအာင္ မေမာင္းတတ္…
ReplyDeleteထိတယ္ေဟ့.. ဂြပ္ကနဲပဲ..။
ReplyDelete