သနားျခင္း

ေလာကမွာ ခ်စ္တာ မုန္းတာ သနားတာ စတဲ႔ ခံစားမွဳေတြ အမ်ိဳးမ်ိဳး ရွိၾကရာမွာ သနားတဲ႔ စိတ္ခံစားမွဳကေတာ႔ အဆိုးဆုံးပဲ ထင္ပါရဲ႔။ သနားမိရင္လဲ တခါတေလ ခ်စ္တာေတြ ထက္ေတာင္ သူက အေလးသာတတ္တာမို႔ သနားပိုတယ္ ဆိုတဲ႔ အသုံးအႏွဳန္းမ်ား ေပၚလာတာလား မသိ။

ကိုယ္ငယ္ငယ္က ကိုယ္႔ထက္ တႏွစ္ငယ္တဲ႔ ေမာင္ေလးနဲ႔ ကစားရေတာ႔ မိဘေတြ အမေတြက ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ္တို႔ အငယ္ႏွစ္ေယာက္ကို ေတာ္ေတာ္ ဦးစားေပးတယ္။ မုန္႔ဆိုလဲ မိဘကို ဦးခ်ၿပီးရင္ အငယ္ႏွစ္ေယာက္ အရင္ေရြးယူပေစ ပဲ။ ၿပီးမွ အမေတြက စားတယ္။

အေမကလဲ ဘာေလး၀ယ္၀ယ္ အငယ္ႏွစ္ေယာက္ကို ၀ယ္ေပးရင္ ဆင္တူ ၀ယ္ေပးတတ္တယ္။ ဥပမာ ခၽြန္စက္ဆိုရင္လဲ ေၾကာင္ပုံေလးဆို ႏွစ္ခု၊ သမင္ပုံေလးဆို ႏွစ္ခု အဲဒီလို ၀ယ္လာတတ္တယ္။ အေရာင္ေတာ႔ ကြဲတာေပါ႔။ မကြဲရင္ သူ႔ဟာ ကိုယ္႔ဟာ ျဖစ္အုံးမွာကိုး။ အ၀ါေရာင္ေလး တခု၊ အနက္ေရာင္ေလး တခု အဲဒီလိုမ်ိဳး။ ဒါေတာင္ ကိုယ္တို႔က လွတဲ႔ အေရာင္ကို လုၾကေသးတာ။

ကိုယ္ကေတာ႔ မမွတ္မိေတာ႔ပါဘူး။ သနားတာနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး အေဖတို႔က ျပန္ေျပာျပတာပါ။ အဲဒီလို ခၽြန္စက္ေတြလုၾကၿပီဆိုရင္ ကိုယ္႔ေမာင္ေလးက လွတဲ႔ အ၀ါေရာင္ ေၾကာင္ ခၽြန္စက္ေလးကိုပဲ လိုခ်င္တယ္။ ကိုယ္ကလဲ သူ႔နည္းတူ အ၀ါေရာင္ပဲ လိုခ်င္တယ္။ အဲဒီအခါ ကိုယ္က ေမာင္ေလးကိုလဲ ဦးစားေပးရာေရာက္ေအာင္ အနက္ေရာင္ေလးကို ယူေပးလိုက္တယ္ တဲ႔။

ဒါေပမဲ႔ ရုိးရုိးတန္းတန္း အနက္ေရာင္ကို ယူတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ေျပာၿပီးမွ ယူတာ တဲ႔။ ဘယ္လို ေျပာလဲ ဆိုရင္ “ေမာင္ေလးက ေၾကာင္အ၀ါေလး လိုခ်င္တယ္ဆိုရင္လဲ ယူလိုက္ပါ ေမာင္ေလး ရယ္၊ မမက အနက္ေရာင္ေလးပဲ ယူလိုက္ပါ႔မယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ႔ အ၀ါေလးက လွေတာ႔ ဘယ္သူမဆို ခ်စ္ၾကမွာပဲေလ။ အနက္ေလးကေတာ႔ မလွရွာဘူး။ အဲဒီေတာ႔ မမခ်ိဳက သနားလို႔ အနက္ေလးကိုပဲ ယူလိုက္ပါ႔မယ္” တဲ႔။

ၿပီးေတာ႔ ကိုယ္က ေၾကာင္အနက္ ခၽြန္စက္ေလးကို ပြတ္သပ္ေပးေနေသးတာ။ သနားစရာ ေကာင္းလိုက္တဲ႔ ကေလး၊ နင္႔ကုိ ဘယ္သူ႔မွ မလိုခ်င္ဘူး ဆိုတဲ႔ စတိုင္ေပါ႔။ အဲဒီေတာ႔ ကိုယ္႔ေမာင္ေလးကလဲ စိုက္ ၾကည္႔ေနတယ္။ သူလဲ အနက္ေလးကို အရမ္းသနားေနၿပီ။ ဒါနဲ႔ ေပး ေပး သားကို ေၾကာင္အနက္ေလး ေပး ဆိုၿပီး အတင္းယူတယ္။ ကိုယ္ကလဲ မမပဲ ယူပါ႔မယ္ လုပ္ေသးတယ္။ ၿပီးမွ ကိုယ္က အ၀ါေရာင္ ေၾကာင္ခၽြန္စက္ေလးကို မယူခ်င္ဘဲနဲ႔ အငယ္မို႔ သူ႔ကိုေလွ်ာ႔ေပးလိုက္ရသလိုလို နဲ႔ ရသြားေရာေလ။

အဲဒါကိုၾကည္႔ၿပီး ကိုယ္႔မိဘေတြက သိပ္သေဘာက်တာ။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ႔ ကိုယ္တို႔ ငယ္ငယ္က ေမာင္ႏွမ ႏွစ္ေယာက္ ရန္မျဖစ္လို႔။ ႏွစ္ေယာက္စလုံး ကိုယ္လိုခ်င္တာ ရေတာ႔ ေက်ေက်နပ္နပ္နဲ႔ ကစားၾကတယ္ေလ။ အဲဒါကို အေဖတို႔ အေမတို႔က ႀကီးလာတဲ႔အထိ ေျပာမဆုံးဘူး။ ေနာင္က်ေတာ႔ သူလဲနားလည္သြားၿပီး တခုခု ေရြးခ်ယ္ရမယ္ဆိုရင္ “နင္ငါ႔ကုိ ငယ္ငယ္ကလို ေၾကာင္အနက္ေလး မမယူပါ႔မယ္ လာမလုပ္နဲ႔ေတာ႔။ အနက္ေလးကို သနားရင္ နင္ပဲယူေတာ႔” တဲ႔။ သိကုန္ၿပီကိုးေလ..။ ဒုကၡ ဒုကၡ။

ကိုယ္ေျပာခ်င္တာက သနားတာဟာ လူ႔စိတ္ကို အေတာ္ ကသိကေအာက္ျဖစ္ေစတာကိုပါ။ အခုပဲ ၾကည္႔ေလ။ ဟိုတခါ သံေယာဇဥ္ဆိုတဲ႔ ပို႔စ္မွာ ကိုယ္ေရးဖူးတဲ႔ ေၾကာင္မိသားစုမွာ ေၾကာင္ကေလးေလးေတြက ၄ေကာင္၊ ေၾကာင္အေမႀကီးက ၁ ေကာင္ ျပန္လာေနတယ္။ ကိုယ္တို႔ကလဲ ၀မ္းသာအားရ ျဖစ္ၿပီး စားစရာေတြ ေကၽြး၊ ႏို႔ေတြတိုက္ လုပ္ေနေတာ႔ အိမ္က မခြာေတာ႔ဘူး ဆိုပါေတာ႔။

ဒါေပမဲ႔ သူတို႔က ပိုင္ရွင္ မရွိတဲ႔ ေၾကာင္မိသားစုထင္ပါရဲ႔။ လူနဲ႔ မနီးစပ္လို႔ နည္းနည္းရုိင္းတယ္။ စားတဲ႔အခ်ိန္ပဲ လာစားတယ္။ ၿပီးရင္ အကုိင္မခံဘူး။ အေရာင္ေတြက အေမက တကုိယ္လုံး အနက္ဆိုေတာ႔ ကေလးေတြကလဲ ၂ေကာင္က အနက္၊ ၁ေကာင္က အနက္ၾကား၊ ေနာက္တေကာင္က အျဖဴလိုလို၊ ၀ါခ်င္သလိုလို နဲ႔မို႔ အနီးစပ္ဆုံး ေျပာရရင္ လက္ႏွီးစုတ္ အေရာင္ တဲ႔။ ကိုယ္႔အမ်ိဳးသားက ေျပာတာေလ။

အဲဒီအထဲက အနက္ေလး တေကာင္ကေတာ႔ ေရာဂါသည္ေလးပါ။ အစားလဲ သိပ္မစားႏိုင္ရွာဘူး။ သနားလို႔ သူ႔ကုိခ်ည္း သပ္သပ္ေကၽြးလဲ နည္းနည္းပဲစားၿပီး အသက္ရွဴၾကပ္ေနေရာ။ ပန္းနာေရာဂါသည္ ထင္တယ္။ ကိုယ္တို႔က သူ႔ကို ပိန္ပိန္ေလးမို႔ ပိညွက္ေလး လို႔ နံမည္ေပးထားတယ္။

ေနာက္တခါ အသံကလဲ မထြက္ဘူး။ လည္ေခ်ာင္းကြဲေနသလား မသိ။ ပါးစပ္ဟၿပီး လွ်ာေလး နီေနလို႔သာ သူေအာ္ေနမွန္း အျမင္နဲ႔ သိရတာ။ ဒါေတာင္ အသားက မဲေနလို႔ ေမွာင္ထဲမွာ ထိုင္ေနရင္ ဘာမွကို မျမင္ရဘူး။ ေနာက္ၿပီး ႏွာေခါင္းတဖက္ကလဲ ႏွာရည္ေတြ တခ်ိန္လုံး စီးက်ေနေသးတယ္။ မျပည္႔စုံ မလွပတဲ႔ေနရာမွာေတာ႔ complete ပဲ။ ေျပာရရင္ complete ပိညွက္ ေပါ႔။

ကိုယ္႔အမ်ိဳးသားကိုလဲ သူက ခ်စ္ေနၿပီ။ ဘာျဖစ္လို႔လဲ ဆိုေတာ႔ သူက သူ႔ကုိပဲ ေၾကာင္ေလးေတြက ခ်စ္ေနေအာင္ အစာေကၽြးလဲ သူ၊ ႏို႔တိုက္လဲ သူ လုပ္ထားတယ္။ ကိုယ္႔ကိုေတာ႔ သူ႔ထက္ပိုခ်စ္သြားမွာစိုးလို႔ အနားမကပ္ေစခ်င္လို႔ စာေရး၊ စာေရး ကိုယ္ေကၽြးလိုက္မယ္ တဲ႔။

ဘေလာ႔ဂ္ဖတ္လဲ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ကြန္ပ်ဴတာေရွ႔မွာ အတူတူ။ ပိညွက္ကေလးက သူ႔ေပါင္ေပၚမွာထိုင္ၿပီး ကြန္ပ်ဴတာကို စိုက္ၾကည္႔လို႔။ တီဗီမွာ ေဘာလုံးပြဲ ၾကည္႔ေတာ႔လဲ အတူတူ။ ပိညွက္ေလးက နားရြက္ေလးေထာင္ၿပီး သူ႔ရင္ခြင္ထဲမွာ ထိုင္လို႔။

ေဘာလုံး တီဗီဂိမ္း ကစားရင္လဲ ဟိုကေလးက သူ႔ေဘးမွာ ေမာ႔လို႔။ သူ႔ကိုၾကည္႔လိုက္၊ အရုပ္ေတြကို ၾကည္႔လိုက္နဲ႔။ ႏွာရည္ေတြက က်လို႔။ သူကလဲ ေဘးမွာ တစ္ရွဴးဗူးနဲ႔။ ကိုယ္က စာေရးရင္းတဖက္ သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ကို လွမ္းၾကည္႔ၿပီး အကုိေရ ကေလးကို ႏွပ္သုတ္ေပးလိုက္ပါအုံးဆိုရင္ သူကလဲ တစ္ရွဴးေလးနဲ႔ ေျဖးေျဖးေလး သုတ္ေပးတယ္။ ျဖစ္ေနတာ ျဖစ္ေနတာ။

သူ႔အတြက္ အိမ္ေလးလဲ ကိုယ္႔အမ်ိဳးသားက ကိုယ္တိုင္လုပ္္ေလရဲ႔။ အခန္းေလးေတြဖြဲ႔လို႔ ေဆာက္ထားေတာ႔ ေၾကာင္က ဧည္႔ခန္း၊ အိပ္ခန္း ခြဲသိပါ႔မလား ေမးရေသးတယ္။ မေန႔ညကလဲ မနက္ ၃နာရီႀကီး ပိညွက္ေလးကို သူက ရွဳရွဳး ထ တည္ ေသးတယ္။ ေရာဂါေပါင္းစုံ ျဖစ္ေနတဲ႔ၾကားထဲ ဆီးခ်ဳပ္ ၀မ္းခ်ဳပ္ပါ ျဖစ္သြားမွာစိုးလို႔။ ေၾကာင္ Insurance လဲ ၀ယ္ဖို႔ စုံစမ္းေနရၿပီ။ ေရာဂါသည္ေလး ဆိုေတာ႔ေလ။

ညေနဆို ရုံးကေန ႏွစ္ေယာက္သား သုတ္သုတ္ သုတ္သုတ္နဲ႔ ျပန္လာၾကတယ္။ စတားဘက္စ္လဲ မထိုင္ႏိုင္၊ ရုပ္ရွင္လဲ မေမာ႔ႏိုင္၊ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔လဲ သေ၀မထိုးႏိုင္။ အိမ္ေရာက္လို႔ ပိညွက္ေလး ေတြ႔မွ ေအာ္ သူ မေသေသးဘူးလို႔ ရင္ေအးရတယ္။ ဒီ Fall ေတာင္ မခံေလာက္ဘူး ထင္ရတယ္။ အသက္ရွဴရင္လဲ ဂလူးဂလြမ္းနဲ႔။ အသံေပါင္းစုံ ထြက္ေနတယ္။

အဲဒီေၾကာင္ေလးက အကိုင္လဲ ခံေနၿပီ၊ လူကိုလဲ ခင္ေနၿပီဆိုေတာ႔ သံေယာဇဥ္ ျဖစ္ရၿပီေပါ႔။ ေမြးမဲ႔ေမြးေတာ႔လဲ က်န္းမာတဲ႔ ေၾကာင္ေလးေတြ ရွိရက္နဲ႔ ေရာဂါသည္ေလးကိုပဲ သည္းသည္းလွဳပ္ ခ်စ္မိရတယ္။

သံေယာဇဥ္ဆိုတာ ျဖတ္ရခက္ရတဲ႔အထဲ ခ်စ္တာအျပင္ သနားတာပါ တိုးလာေတာ႔ ခက္ေတာ႔ ခက္ေနပါၿပီ။ ကိုယ္တို႔လဲ ရုန္းမထြက္ႏိုင္ေတာ႔ဘူးေလ..။

မိုးခ်ိဳသင္း