တေန႔က ေကာ္ဖီဆိုင္မွာ ႏွစ္ေယာက္သား စကားေျပာၾကရင္း ေ၀းကြာေနၾကရတဲ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြကို သတိရလို႔ လြမ္းမိရတယ္။ လြမ္းတဲ႔အတိုင္းလဲ တေယာက္နဲ႔ တေယာက္ ကိုယ္႔သူငယ္ခ်င္းေတြ အေၾကာင္း ေရပက္မ၀င္ ေျပာမိၾကတာေပါ႔။
ကိုယ္႔မွာက အိမ္နီးနားခ်င္း သူငယ္ခ်င္း၊ ငယ္ငယ္တုန္းက TTC တက္တုန္းက သူငယ္ခ်င္း၊ Augustine က သူငယ္ခ်င္း၊ Geology က သူငယ္ခ်င္း၊ တျခားသင္တန္းေပါင္းစုံက သူငယ္ခ်င္း၊ စာေပေလာက က သူငယ္ခ်င္း၊ အခု ဒီေရာက္မွ ခင္ရတဲ႔ သူငယ္ခ်င္း နဲ႔ ေနာက္ ဘေလာ႔ဂ္လုပ္တဲ႔အခါမွာ ေတြ႔တဲ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြဆိုၿပီး လိုင္းေပါင္းစုံလွတယ္။
ကိုယ္ကလဲ ဟုိစပ္စပ္ ဒီစပ္စပ္နဲ႔ ပါတတ္တာမို႔ အားလုံးကို တေယာက္တမ်ိဳးစီ ခင္ေနမိတတ္တာပါပဲ။ ေနာက္ၿပီး ကိုယ္က ေပ်ာ္၀င္လြယ္တတ္လြန္းလို႔ ကိုယ္ငယ္ငယ္တုန္းကဆိုရင္ အိမ္က ကိုယ္ဘယ္သူနဲ႔ ေပါင္းေနသလဲဆိုတာ မ်က္လုံးေဒါက္ေထာက္ ၾကည္႔ေနရတယ္။ နည္းနည္းဆိုးတယ္လို႔ ထင္တဲ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ အတြဲမ်ားေနၿပီဆိုရင္ အမေတြက သတိေပးေလ႔ရွိတယ္။
ကိုယ္ကလဲ ကိုယ္႔သူငယ္ခ်င္းဆိုရင္ ဘာႀကီးလုပ္ေနေန အျပစ္မျမင္ေလေတာ႔ အျမဲတမ္း အေၾကာင္းျပခ်က္ ရွိတယ္။ ကိုယ္႔သူငယ္ခ်င္းဘက္က ေရွ႔ေနလိုက္ေပးတတ္တယ္ေလ။ ေနာက္ ႀကီးလာေတာ႔ အမေတြလဲ မေျပာေတာ႔ပါဘူး။ ငယ္တုန္းကေတာ႔ မစဥ္းစားတတ္ေသးေတာ႔ ကိုယ္မျမင္တာေတြ ေထာက္ျပ ရတဲ႔ သေဘာမ်ိဳးေပါ႔။
သူကလဲ ကိုယ္႔လိုပဲ မိတ္ေဆြ အေပါင္းအသင္း သိပ္ခင္သူပါ။ ဒါေပမဲ႔ ကိုယ္႔လို ေႏြးေထြးတာကို မေဖာ္ျပတတ္ပါဘူး။ စိတ္ထဲကပဲ ခင္ေနၿပီး ဘာပဲလုပ္လုပ္ သူငယ္ခ်င္းဖက္က အျမဲ စဥ္းစားေပးတတ္တာ။ အဲဒီေတာ႔ သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြက ဟိုးငယ္ငယ္ကတည္းက တြဲလာတဲ႔သူေတြဆိုတာ ခုခ်ိန္ထိ တြဲတုန္း။ ငယ္ငယ္ကအတုိင္း ခင္တုန္း။ သူနဲ႔ ရေတာ႔ သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြက ကိုယ္႔ကိုလဲ ညီမေလးတေယာက္ ေကာက္ရ သလို ခင္ၾကၿပီး သူတို႔ ေဘာ္ဒါစာရင္းထဲ သြင္းလိုက္ၾကတယ္။ ေပ်ာ္စရာႀကီး။
တခါတုန္းကမ်ား သူ ႏိုင္ငံျခားသြားေနတုန္း ကိုယ္က ရန္ကုန္မွာ က်န္ခဲ႔တုန္းကေပါ႔။ ကိုယ္႔ကို တယ္လီဖုန္း ျပင္တဲ႔ လိုင္းသမားေလးက ႏိုင္ငံျခားနဲ႔ အဆက္အသြယ္ရွိမွန္းသိလို႔ ဖုန္းလိုင္းကို ခဏခဏျဖတ္ၿပီး ေငြညွစ္ေနတယ္။ ဒါနဲ႔ ကိုယ္လဲ သူ႔သူငယ္ခ်င္း တေယာက္ကုိ အဲဒီအေၾကာင္း စကားစပ္လို႔ ေျပာျပလိုက္ေတာ႔ အဲဒီအကုိႀကီးကကိုယ္႔ကို ေငြညွစ္ရပါ႔မလား ဆိုၿပီး ေဒါသေတြထြက္ၿပီး သြားရုိက္မလို႔ တဲ႔ေလ။ ကိုယ္႔မွာ တားလိုက္ရ၊ ရီလိုက္ရတာ။ လူပုံက လူႀကီးလူေကာင္း သေဘာေကာင္း။ ကိုယ္႔ကိုထိေတာ႔ ရုိက္မလို႔ တဲ႔။ ေဒါသအိုးပဲ။
သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြက လူရုိးေတြ၊ လူေပ်ာ္ေတြ မ်ားပါတယ္။ အဲဒီထဲက ႏွစ္ေယာက္ကေတာ႔ သူတို႔လူပ်ိဳဘ၀မွာ တခါမွေတာင္ ရည္းစားဆိုတာ မထားဖူးပါဘူး။ ႀကိဳက္မိတဲ႔လူေတာ႔ ရွိခဲ႔တာေပါ႔ေလ။ တေယာက္က ကိုႏိုင္ တဲ႔၊ ေနာက္တေယာက္က ကိုဦး တဲ႔။ ကိုႏိုင္ဆိုတဲ႔ အကိုႀကီးကေတာ႔ ေက်ာင္းသားဘ၀က ေကာင္မေလး တေယာက္ကို တိတ္တိတ္ေလး ႀကိဳက္ခဲ႔ဖူးပါတယ္။
တေန႔ေတာ႔ သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ ေကာင္မေလး အိမ္ေရွ႔မွာ ေျခေအး ၀မ္းေယာင္ သြားလုပ္ၾကတာေပါ႔။ သူက အေဖာ္လိုက္ေပးၿပီး ႏွစ္ေယာက္သား ေကာင္မေလး လမ္းထိပ္မွာ ဘာရယ္ မဟုတ္၊ သြားထိုင္ေနၾကတယ္။ တေန႔ေတာ႔ လမ္းထိပ္မွာ ထိုင္ေနတုန္း ေကာင္မေလးအိမ္ျပန္လာတာ ဟိုးေ၀းေ၀းကေန ျမင္လိုက္တယ္။ ေကာင္မေလးနဲ႔ကလဲ ေမဂ်ာတူ တတန္းတည္းသမားေတြမို႔ သူက သြားစကားေျပာ၊ ႏွဳတ္ဆက္ဖို႔ ကိုႏိုင္႔ကို အတင္းတြန္းလႊတ္ပါတယ္။
ကိုႏိုင္ကလဲ ေအးပါ၊ ေအးပါကြာ၊ ငါေၾကာက္လို႔ပါ တဲ႔။ ထိုင္ရာက မထ ပါဘူး။ ေနာက္ေတာ႔ သူက ေကာင္မေလး အနားမေရာက္ခင္ ျမန္ျမန္သြားစမ္းပါ ဆိုၿပီး တြန္းထုတ္လိုက္ေတာ႔ ရပ္ေတာ႔ ရပ္လိုက္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ႔ ေရွ႔ဆက္ လမ္းေလွ်ာက္လို႔ မရဘူး။ ဘာျဖစ္လို႔လဲ ဆိုေတာ႔ ဒူးေတြ တဆတ္ဆတ္ တုန္ေနလို႔ပါ။ အဲဒီလိုျဖစ္ေနတာနဲ႔ ေကာင္မေလး သူတို႔နား ေရာက္လာတယ္။ ၾကည္႔လိုက္ေတာ႔ ေကာင္မေလး မဟုတ္ဘဲ သူ႔အက်ီ ၤကို ယူ၀တ္ ထားတဲ႔ ေကာင္မေလးရဲ႔ အမ ျဖစ္ေနတာ တဲ႔။ မေျပာမိတာပဲ ကံေကာင္းလို႔ ဆိုရမွာ။
ေက်ာင္းေရာက္ေတာ႔လဲ လွည္႔ပတ္ေတာ႔ ေခ်ာင္းေနတာပါပဲ။ ဘယ္လိုေခ်ာင္းသလဲဆိုရင္ ေကာင္မေလးကို အတန္းအျပင္ဖက္ ေနာက္နားက်က်က ခိုးၾကည္႔ၿပီး ငါ႔ကို ျမင္သြားၿပီကြ၊ ျပန္ရေအာင္ တဲ႔၊ သတၱိခဲႀကီးက လုပ္ေသးတာ။ သူငယ္ခ်င္းေတြက မင္းကို ေကာင္မေလးက ေနာက္စိနဲ႔ ၾကည္႔လို႔ ျမင္တာလား လို႔ ေမးယူရတယ္။
ေနာက္ေတာ႔ သူလဲ လုံး၀ မႀကိဳးစားရဲဘဲ ေနလိုက္တာ ဟိုတေယာက္က ေယာက်ာၤးရၿပီး ဘြဲ႔ယူေတာ႔ ကိုယ္၀န္ ႀကီးနဲ႔။ သူႀကိဳက္တာ ေကာင္မေလးက ရိပ္မိေနလို႔ ကိုႏိုင္႔ကို အတင္းေခၚၿပီး ဓာတ္ပုံ တြဲရုိက္လိုက္ေသးတယ္။ လြမ္းရတဲ႔ အျဖစ္ေလးေတြေပါ႔။
ေနာက္တေယာက္ကေတာ႔ ကိုဦး တဲ႔။ သူကေတာ႔ အရက္မေသာက္၊ ေဆးလိပ္မေသာက္ တဲ႔သူ။ မိဘကိုလဲ ရိုေသလိုက္တာ တိုက္ေပၚက တိုက္ေအာက္ ဆင္းရင္ေတာင္ ခ်ိတ္ထားတဲ႔ မိဘ ဓာတ္ပုံကို လက္အုပ္ခ်ီၿပီးမွ ဆင္းတာ။ အစားအေသာက္ပဲ ၀ါသနာပါတယ္။ သူမ်ားကိုလည္း ကူညီတတ္လြန္းလို႔ ပြဲတခုလုပ္ရင္ သူ႔ကိုသာ လႊဲထားလိုက္၊ ေနာက္ပိုင္းကိစၥေတြ အကုန္လုံး သူလုပ္၊ သူ စီစဥ္သြားတယ္။
ကိုယ္တို႔ မဂၤလာေဆာင္တုန္းကလဲ သူ႔မွာ ကာယကံရွင္ထက္ေတာင္ ဖတ္သီ ဖတ္သီ ျဖစ္ေသး။ ေပ်ာ္လဲ ေပ်ာ္တတ္တယ္။ ရီရင္လဲ အက်ယ္ႀကီး ေအာ္ရီတတ္တယ္။ သူလဲ အသက္ႀကီးတဲ႔အထိ ခ်စ္သူ ရည္းစား မရွိဘူး။ ကိုယ္႔ကို ညီမေလးအရင္းတေယာက္လို ခင္မင္ၿပီး အျမဲ စ ေနာက္ ေနတတ္သူ။ နင္႔မွာ ညီမေလးေတြ ရွိရင္ေတာ႔ ငါယူမယ္ေဟ႔ လို႔ ေျပာတတ္သူ။ ကိုယ္႔မွာလဲ ဘာ ညီမ မွ မရွိေတာ႔ ခက္တယ္။
တခါကေတာ႔ ကိုယ္႔နဲ႔ သိပ္ခင္ရတဲ႔ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္နဲ႔ အဆင္ေျပသြားပါေစေတာ႔ ဆိုၿပီး မိတ္ဆက္ေပးတာ၊ သူက ေယာက်ာၤးေလးတန္မဲ႔ ပတ္ေျပးေနေတာ႔တာပါ။ အဲဒီအေၾကာင္း ေမးမွာစိုးလို႔ ကိုယ္တို႔အိမ္ကို လုံးလုံး ေျခဦးမလွည္႔ေတာ႔ဘူး။ အဲဒီတုန္းကေတာ႔ ထင္မိေသးတယ္၊ ဒီလိုလူေတြ မိန္းမေတာ႔ ရအုံးမယ္ အားႀကီးႀကီး လို႔။
တကယ္ပဲ ႏွစ္ေယာက္စလုံး မိန္းမ ရသြားၾကပါတယ္။ သူတို႔ေျပာေတာ႔ ယုံေတာင္ မယုံႏိုင္ဘူး။ ႏွစ္ေယာက္စလုံး တူတဲ႔အခ်က္က သူတို႔ ေရြးခ်ယ္လိုက္သူေတြက သူတို႔ထက္ အသက္ အမ်ားႀကီးငယ္ၾကၿပီး ေခတ္ဆန္ဆန္ ေကာင္မေလးေတြ ျဖစ္တာရယ္၊ သူတို႔ ႏွစ္အိမ္စလုံးရဲ႔ မိဘေတြက သေဘာမတူဘဲ အေခၚအေျပာ မလုပ္ဘဲ ပစ္ထားလိုက္ေတာ႔တာပါ။ အဲဒီေတာ႔လဲ သတၱိေတြရွိၿပီး အေမခ်စ္သားေတြက ကိုယ္႔ဖာသာကိုယ္ ႀကိဳးစားထူေထာင္ေနၾကရွာတယ္။
လူ႔ဘ၀ေတြက တခါတေလ တကယ္ပဲ ဆန္းၾကယ္တယ္။ ေနရတဲ႔ လူ႔ဘ၀ ခဏေလးမွာ လူေတြ သန္းေပါင္းမ်ားစြာထဲကမွ ေရစက္ဆုံၿပီး ေတြ႔ၾက၊ ခင္ၾက၊ ေပ်ာ္ရႊင္ၾကရတယ္။ ကိုယ္႔အသိုင္းအ၀ိုင္းေလးနဲ႔ကိုယ္ ဘ၀ကို ရင္ဆိုင္ျဖတ္သန္း ၾကရတယ္။ အဲဒီအခါ မိတ္ေဆြေကာင္းေတြ ၾကံဳၾကိဳက္ရရင္ေတာ႔ ဒါဟာ ဘ၀ရဲ႔ ဆုလာဘ္ တခုပဲ။
ကိုယ္တို႔လဲ မိတ္ေဆြေကာင္းေတြနဲ႔ ကင္းကြာၿပီး ဘယ္လိုမွ မေနႏိုင္ပါဘူးေလ။
ကိုယ္႔မွာက အိမ္နီးနားခ်င္း သူငယ္ခ်င္း၊ ငယ္ငယ္တုန္းက TTC တက္တုန္းက သူငယ္ခ်င္း၊ Augustine က သူငယ္ခ်င္း၊ Geology က သူငယ္ခ်င္း၊ တျခားသင္တန္းေပါင္းစုံက သူငယ္ခ်င္း၊ စာေပေလာက က သူငယ္ခ်င္း၊ အခု ဒီေရာက္မွ ခင္ရတဲ႔ သူငယ္ခ်င္း နဲ႔ ေနာက္ ဘေလာ႔ဂ္လုပ္တဲ႔အခါမွာ ေတြ႔တဲ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြဆိုၿပီး လိုင္းေပါင္းစုံလွတယ္။
ကိုယ္ကလဲ ဟုိစပ္စပ္ ဒီစပ္စပ္နဲ႔ ပါတတ္တာမို႔ အားလုံးကို တေယာက္တမ်ိဳးစီ ခင္ေနမိတတ္တာပါပဲ။ ေနာက္ၿပီး ကိုယ္က ေပ်ာ္၀င္လြယ္တတ္လြန္းလို႔ ကိုယ္ငယ္ငယ္တုန္းကဆိုရင္ အိမ္က ကိုယ္ဘယ္သူနဲ႔ ေပါင္းေနသလဲဆိုတာ မ်က္လုံးေဒါက္ေထာက္ ၾကည္႔ေနရတယ္။ နည္းနည္းဆိုးတယ္လို႔ ထင္တဲ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ အတြဲမ်ားေနၿပီဆိုရင္ အမေတြက သတိေပးေလ႔ရွိတယ္။
ကိုယ္ကလဲ ကိုယ္႔သူငယ္ခ်င္းဆိုရင္ ဘာႀကီးလုပ္ေနေန အျပစ္မျမင္ေလေတာ႔ အျမဲတမ္း အေၾကာင္းျပခ်က္ ရွိတယ္။ ကိုယ္႔သူငယ္ခ်င္းဘက္က ေရွ႔ေနလိုက္ေပးတတ္တယ္ေလ။ ေနာက္ ႀကီးလာေတာ႔ အမေတြလဲ မေျပာေတာ႔ပါဘူး။ ငယ္တုန္းကေတာ႔ မစဥ္းစားတတ္ေသးေတာ႔ ကိုယ္မျမင္တာေတြ ေထာက္ျပ ရတဲ႔ သေဘာမ်ိဳးေပါ႔။
သူကလဲ ကိုယ္႔လိုပဲ မိတ္ေဆြ အေပါင္းအသင္း သိပ္ခင္သူပါ။ ဒါေပမဲ႔ ကိုယ္႔လို ေႏြးေထြးတာကို မေဖာ္ျပတတ္ပါဘူး။ စိတ္ထဲကပဲ ခင္ေနၿပီး ဘာပဲလုပ္လုပ္ သူငယ္ခ်င္းဖက္က အျမဲ စဥ္းစားေပးတတ္တာ။ အဲဒီေတာ႔ သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြက ဟိုးငယ္ငယ္ကတည္းက တြဲလာတဲ႔သူေတြဆိုတာ ခုခ်ိန္ထိ တြဲတုန္း။ ငယ္ငယ္ကအတုိင္း ခင္တုန္း။ သူနဲ႔ ရေတာ႔ သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြက ကိုယ္႔ကိုလဲ ညီမေလးတေယာက္ ေကာက္ရ သလို ခင္ၾကၿပီး သူတို႔ ေဘာ္ဒါစာရင္းထဲ သြင္းလိုက္ၾကတယ္။ ေပ်ာ္စရာႀကီး။
တခါတုန္းကမ်ား သူ ႏိုင္ငံျခားသြားေနတုန္း ကိုယ္က ရန္ကုန္မွာ က်န္ခဲ႔တုန္းကေပါ႔။ ကိုယ္႔ကို တယ္လီဖုန္း ျပင္တဲ႔ လိုင္းသမားေလးက ႏိုင္ငံျခားနဲ႔ အဆက္အသြယ္ရွိမွန္းသိလို႔ ဖုန္းလိုင္းကို ခဏခဏျဖတ္ၿပီး ေငြညွစ္ေနတယ္။ ဒါနဲ႔ ကိုယ္လဲ သူ႔သူငယ္ခ်င္း တေယာက္ကုိ အဲဒီအေၾကာင္း စကားစပ္လို႔ ေျပာျပလိုက္ေတာ႔ အဲဒီအကုိႀကီးကကိုယ္႔ကို ေငြညွစ္ရပါ႔မလား ဆိုၿပီး ေဒါသေတြထြက္ၿပီး သြားရုိက္မလို႔ တဲ႔ေလ။ ကိုယ္႔မွာ တားလိုက္ရ၊ ရီလိုက္ရတာ။ လူပုံက လူႀကီးလူေကာင္း သေဘာေကာင္း။ ကိုယ္႔ကိုထိေတာ႔ ရုိက္မလို႔ တဲ႔။ ေဒါသအိုးပဲ။
သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြက လူရုိးေတြ၊ လူေပ်ာ္ေတြ မ်ားပါတယ္။ အဲဒီထဲက ႏွစ္ေယာက္ကေတာ႔ သူတို႔လူပ်ိဳဘ၀မွာ တခါမွေတာင္ ရည္းစားဆိုတာ မထားဖူးပါဘူး။ ႀကိဳက္မိတဲ႔လူေတာ႔ ရွိခဲ႔တာေပါ႔ေလ။ တေယာက္က ကိုႏိုင္ တဲ႔၊ ေနာက္တေယာက္က ကိုဦး တဲ႔။ ကိုႏိုင္ဆိုတဲ႔ အကိုႀကီးကေတာ႔ ေက်ာင္းသားဘ၀က ေကာင္မေလး တေယာက္ကို တိတ္တိတ္ေလး ႀကိဳက္ခဲ႔ဖူးပါတယ္။
တေန႔ေတာ႔ သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ ေကာင္မေလး အိမ္ေရွ႔မွာ ေျခေအး ၀မ္းေယာင္ သြားလုပ္ၾကတာေပါ႔။ သူက အေဖာ္လိုက္ေပးၿပီး ႏွစ္ေယာက္သား ေကာင္မေလး လမ္းထိပ္မွာ ဘာရယ္ မဟုတ္၊ သြားထိုင္ေနၾကတယ္။ တေန႔ေတာ႔ လမ္းထိပ္မွာ ထိုင္ေနတုန္း ေကာင္မေလးအိမ္ျပန္လာတာ ဟိုးေ၀းေ၀းကေန ျမင္လိုက္တယ္။ ေကာင္မေလးနဲ႔ကလဲ ေမဂ်ာတူ တတန္းတည္းသမားေတြမို႔ သူက သြားစကားေျပာ၊ ႏွဳတ္ဆက္ဖို႔ ကိုႏိုင္႔ကို အတင္းတြန္းလႊတ္ပါတယ္။
ကိုႏိုင္ကလဲ ေအးပါ၊ ေအးပါကြာ၊ ငါေၾကာက္လို႔ပါ တဲ႔။ ထိုင္ရာက မထ ပါဘူး။ ေနာက္ေတာ႔ သူက ေကာင္မေလး အနားမေရာက္ခင္ ျမန္ျမန္သြားစမ္းပါ ဆိုၿပီး တြန္းထုတ္လိုက္ေတာ႔ ရပ္ေတာ႔ ရပ္လိုက္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ႔ ေရွ႔ဆက္ လမ္းေလွ်ာက္လို႔ မရဘူး။ ဘာျဖစ္လို႔လဲ ဆိုေတာ႔ ဒူးေတြ တဆတ္ဆတ္ တုန္ေနလို႔ပါ။ အဲဒီလိုျဖစ္ေနတာနဲ႔ ေကာင္မေလး သူတို႔နား ေရာက္လာတယ္။ ၾကည္႔လိုက္ေတာ႔ ေကာင္မေလး မဟုတ္ဘဲ သူ႔အက်ီ ၤကို ယူ၀တ္ ထားတဲ႔ ေကာင္မေလးရဲ႔ အမ ျဖစ္ေနတာ တဲ႔။ မေျပာမိတာပဲ ကံေကာင္းလို႔ ဆိုရမွာ။
ေက်ာင္းေရာက္ေတာ႔လဲ လွည္႔ပတ္ေတာ႔ ေခ်ာင္းေနတာပါပဲ။ ဘယ္လိုေခ်ာင္းသလဲဆိုရင္ ေကာင္မေလးကို အတန္းအျပင္ဖက္ ေနာက္နားက်က်က ခိုးၾကည္႔ၿပီး ငါ႔ကို ျမင္သြားၿပီကြ၊ ျပန္ရေအာင္ တဲ႔၊ သတၱိခဲႀကီးက လုပ္ေသးတာ။ သူငယ္ခ်င္းေတြက မင္းကို ေကာင္မေလးက ေနာက္စိနဲ႔ ၾကည္႔လို႔ ျမင္တာလား လို႔ ေမးယူရတယ္။
ေနာက္ေတာ႔ သူလဲ လုံး၀ မႀကိဳးစားရဲဘဲ ေနလိုက္တာ ဟိုတေယာက္က ေယာက်ာၤးရၿပီး ဘြဲ႔ယူေတာ႔ ကိုယ္၀န္ ႀကီးနဲ႔။ သူႀကိဳက္တာ ေကာင္မေလးက ရိပ္မိေနလို႔ ကိုႏိုင္႔ကို အတင္းေခၚၿပီး ဓာတ္ပုံ တြဲရုိက္လိုက္ေသးတယ္။ လြမ္းရတဲ႔ အျဖစ္ေလးေတြေပါ႔။
ေနာက္တေယာက္ကေတာ႔ ကိုဦး တဲ႔။ သူကေတာ႔ အရက္မေသာက္၊ ေဆးလိပ္မေသာက္ တဲ႔သူ။ မိဘကိုလဲ ရိုေသလိုက္တာ တိုက္ေပၚက တိုက္ေအာက္ ဆင္းရင္ေတာင္ ခ်ိတ္ထားတဲ႔ မိဘ ဓာတ္ပုံကို လက္အုပ္ခ်ီၿပီးမွ ဆင္းတာ။ အစားအေသာက္ပဲ ၀ါသနာပါတယ္။ သူမ်ားကိုလည္း ကူညီတတ္လြန္းလို႔ ပြဲတခုလုပ္ရင္ သူ႔ကိုသာ လႊဲထားလိုက္၊ ေနာက္ပိုင္းကိစၥေတြ အကုန္လုံး သူလုပ္၊ သူ စီစဥ္သြားတယ္။
ကိုယ္တို႔ မဂၤလာေဆာင္တုန္းကလဲ သူ႔မွာ ကာယကံရွင္ထက္ေတာင္ ဖတ္သီ ဖတ္သီ ျဖစ္ေသး။ ေပ်ာ္လဲ ေပ်ာ္တတ္တယ္။ ရီရင္လဲ အက်ယ္ႀကီး ေအာ္ရီတတ္တယ္။ သူလဲ အသက္ႀကီးတဲ႔အထိ ခ်စ္သူ ရည္းစား မရွိဘူး။ ကိုယ္႔ကို ညီမေလးအရင္းတေယာက္လို ခင္မင္ၿပီး အျမဲ စ ေနာက္ ေနတတ္သူ။ နင္႔မွာ ညီမေလးေတြ ရွိရင္ေတာ႔ ငါယူမယ္ေဟ႔ လို႔ ေျပာတတ္သူ။ ကိုယ္႔မွာလဲ ဘာ ညီမ မွ မရွိေတာ႔ ခက္တယ္။
တခါကေတာ႔ ကိုယ္႔နဲ႔ သိပ္ခင္ရတဲ႔ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္နဲ႔ အဆင္ေျပသြားပါေစေတာ႔ ဆိုၿပီး မိတ္ဆက္ေပးတာ၊ သူက ေယာက်ာၤးေလးတန္မဲ႔ ပတ္ေျပးေနေတာ႔တာပါ။ အဲဒီအေၾကာင္း ေမးမွာစိုးလို႔ ကိုယ္တို႔အိမ္ကို လုံးလုံး ေျခဦးမလွည္႔ေတာ႔ဘူး။ အဲဒီတုန္းကေတာ႔ ထင္မိေသးတယ္၊ ဒီလိုလူေတြ မိန္းမေတာ႔ ရအုံးမယ္ အားႀကီးႀကီး လို႔။
တကယ္ပဲ ႏွစ္ေယာက္စလုံး မိန္းမ ရသြားၾကပါတယ္။ သူတို႔ေျပာေတာ႔ ယုံေတာင္ မယုံႏိုင္ဘူး။ ႏွစ္ေယာက္စလုံး တူတဲ႔အခ်က္က သူတို႔ ေရြးခ်ယ္လိုက္သူေတြက သူတို႔ထက္ အသက္ အမ်ားႀကီးငယ္ၾကၿပီး ေခတ္ဆန္ဆန္ ေကာင္မေလးေတြ ျဖစ္တာရယ္၊ သူတို႔ ႏွစ္အိမ္စလုံးရဲ႔ မိဘေတြက သေဘာမတူဘဲ အေခၚအေျပာ မလုပ္ဘဲ ပစ္ထားလိုက္ေတာ႔တာပါ။ အဲဒီေတာ႔လဲ သတၱိေတြရွိၿပီး အေမခ်စ္သားေတြက ကိုယ္႔ဖာသာကိုယ္ ႀကိဳးစားထူေထာင္ေနၾကရွာတယ္။
လူ႔ဘ၀ေတြက တခါတေလ တကယ္ပဲ ဆန္းၾကယ္တယ္။ ေနရတဲ႔ လူ႔ဘ၀ ခဏေလးမွာ လူေတြ သန္းေပါင္းမ်ားစြာထဲကမွ ေရစက္ဆုံၿပီး ေတြ႔ၾက၊ ခင္ၾက၊ ေပ်ာ္ရႊင္ၾကရတယ္။ ကိုယ္႔အသိုင္းအ၀ိုင္းေလးနဲ႔ကိုယ္ ဘ၀ကို ရင္ဆိုင္ျဖတ္သန္း ၾကရတယ္။ အဲဒီအခါ မိတ္ေဆြေကာင္းေတြ ၾကံဳၾကိဳက္ရရင္ေတာ႔ ဒါဟာ ဘ၀ရဲ႔ ဆုလာဘ္ တခုပဲ။
ကိုယ္တို႔လဲ မိတ္ေဆြေကာင္းေတြနဲ႔ ကင္းကြာၿပီး ဘယ္လိုမွ မေနႏိုင္ပါဘူးေလ။
မိုးခ်ိဳသင္း
ေႀသာ္.သူငယ္ခ်င္းေတြကိုပိုလြမ္းသြားၿပီ။
ReplyDeleteဟုတ္တယ္ အမခ်ိဳသင္းေရ သူငယ္ခ်င္းေကာင္းေတြကို မကင္းကြာႏိုင္တာေတာ့ အေသအခ်ာပါပဲ။
ReplyDeleteအဆင္ေျပတဲ့လက္တြဲေဖာ္ရထားတာ အမကေတာ့ ဘ၀ရဲ႕ဆုလာဘ္ေကာင္းကို ရတာေပါ့ေနာ္။
အိမ္ေထာင္ေရးကလည္း ဘယ္သူမွလုပ္ယူလို႔ မရဘူးနဲ႔တူပါတယ္။
ထူးဆန္းေထြလာတဲ့ ဘ၀ရဲ႕ဆုလာဘ္ကို ညီမလည္း စိတ္၀င္စားေနမိတယ္။
ငယ္ငယ္တံုးက သူငယ္ခ်င္းေတြကို
ReplyDeleteလြမ္းမိပါရဲ့..အမွတ္တရနဲ့ ရယ္စရာအျဖစ္အပ်က္ေတြကို
မွတ္မိေနေသးတယ္..
ဆရာမလို စာမေရးတတ္ေတာ့လည္း
အခက္သား.....
ဒီလိုစာေရးေကာင္းတာလဲ ဘ၀ရဲ ့ဆုလာဘ္ တပါးဘဲ ထင္တယ္ေနာ္။
ReplyDeleteစိတ္ခ်မ္းသာ ကိုယ္က်မ္းမာလို ့စာေတြ အမ်ားႀကီးေရးနိုင္ပါေစ
ဟင့္ ဒါဖတ္ျပီးေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြကို လြမ္းးးသြားျပီ။
ReplyDeleteခ်ိဳသင္းတုိ႔ ကိုယ္တုိင္က သူငယ္ခ်င္းေတြအေပၚ တန္ဖိုးထားတတ္တာကိုး။ ဒီေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေကာင္းေတြရတာ မဆန္းပါဘူးထင္ရဲ႕။ ဘ၀ရဲ႕ဆုလာဘ္လို႔ ခံယူလုိက္တာကို သေဘာက်တယ္...။ ေက်းဇူးပါ.. ခ်ိဳသင္းစာေတြဖတ္ရတာ.. ေပၚလီယာနာ ဖတ္ရသလိုပဲ။
ReplyDeleteမမုိးခ်ဳိသင္းက က်ေနာ္နဲ႔ အသက္ မတိမ္းမယိမ္း။ တီတီစီလည္း တက္ဖူးတယ္ဆုိေတာ့ အာလိန္ငါးဆင့္ဘုရားေရွ႕ နံ႕သာကုန္းရပ္ကြက္ထဲက က်ေနာ့္ သူငယ္ခ်င္း ညီအကုိနဲ႔ တတန္းတည္းသားေတြေတာင္ ျဖစ္ခဲ့မယ္ထင္ပါရဲ႕။ ႀကံဖန္ အမ်ဳိးစပ္ၾကည့္တာပါ။ (ေခါင္းနည္းနည္း ေနာက္သြားေစေၾကာင္း ဒုကၡေပးတဲ့အေနနဲ႔ ပေဟဠိကုိ အေျဖညႇိခုိင္းၾကည့္တာ။)
ReplyDeleteခ်ိဳသင္းေရ… အသက္ၾကီးမွ အိမ္ေထာင္က်တဲ့ တို ့သူငယ္ခ်င္းေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ားလဲ ေကာင္မေလးငယ္ငယ္ေလးေတြနဲ ့ အိမ္ေထာင္က်ၾကတယ္… ဒါနဲ ့စကားမစပ္… တို ့မွာလဲ ဘ၀ေပးတဲ့ ဆုလာဘ္ေလးတေယာက္တိုးလာတာ လပိုင္းပဲ ရွိေသးတယ္… သူကေတာ့ ပါရမီထူးလြန္းတဲ့ စာေကာင္းေကာင္းေလးေတြ ေရးတတ္တဲ့ ခ်ိဳသင္းေလ….
ReplyDeleteလြမ္းသြားျပီ....
ReplyDeleteတစ္ခုေတာ့ရွိပါတယ္..
အိမ္ျပန္တိုင္း..ငယ္ငယ္တုန္းကသူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔
ေျပာစရာစကားေတြနည္းသြားတယ္..
အမၾကီးစာ တစ္ပုဒ္ဖတ္မိတုိင္း ရသတစ္မ်ိဳးစီရတယ္။
ReplyDeleteခုလဲ သူငယ္ခ်င္းေတြအေၾကာင္းေရးေတာ့ လြမ္းသြားရျပန္ျပီ။ အမၾကီး အစေဖာ္ေပးလို႔ ကၽြန္ေတာ္ေရးစရာ အေၾကာင္းတစ္ခုထပ္ရသြားျပီ။
ကၽြန္ေတာ့္ကို လွိဳက္လွိဳက္လွဲလွဲ အားေပးသြားတဲ့အတြက္လဲ တကယ့္ကို ေက်းဇူးတင္ရပါတယ္ အမၾကီးရယ္။
ေမတၱာျဖင့္
အမေရ႔....
ReplyDeleteအမလုပ္မွ သယ္ခ်င္းေတြကိုလြမ္းတယ္...။
ပီးေတာ့ အမေျပာသလို ဘဝရဲ့ဆုလာဘ္ျဖစ္တဲ့ ျမတ္ႏိုးတို႔လဲ အမ မိုးခ်ိဳသင္း ဆိုတဲ့ အမကို ရလိုက္တာ လာဘ္တပါးပဲ..။
တို.သူငယ္ခ်င္းေကာင္ေလး တစ္ေယာက္ ကို တို.က သူငယ္ခ်င္းနဲ. ေအာင္သြယ္ေပးပါတယ။္ ဝါသနာ္ပါလို.ပါ။ ေဒဝရယ္ ငါ.သူႈယ္ခ်င္း ကေလ တစ္ခါ မွ ရည္းစားမထားဘဴးဘဴးဆိုေတာ. သူ ကေလ ခါးခါးသီးသီး ၿငင္းပါတယ္။ ဘာၿဖစ္လို႕လဲ ဆိုေတာ. တစ္ခါ မွ ရည္းစားမထားဘဴးဘဴး ဆိုတာ သူ ကို မၿကိုက္တဲ.သူ မ်ားလို.လို.ပညာရွိ က ဆိုၿပါတယ။ အဲဒီေတာ. မိုးခွ်ူိသင္းလည္း အစ္ကုိၿကီးေတြ ရည္းစာ းမရွိေၿကာင္ူး သိတ္မေၿပာနဲ.ေနာ္.
ReplyDeleteမခ်ိဳသင္းေရ... စကားမစပ္... ျမန္မာျပည္မွာ နာဇီစစ္ခေမာက္ေတြကို ဆိုင္ကယ္ဦးထုပ္အျဖစ္နဲ ့ ဘုန္းေဘာလေအာ ေရာင္းေနတယ္လို ့ ကမၻလွည့္ ခရီးသြားတစ္ေရာက္က ေရးထားပါတယ္။
ReplyDelete"the Burmese have no clue about their meaning" ဓာတ္ပံုေတြေအာက္မွာေရးထားတဲ့ အဲဒီစာတန္းကေလးက ကြ်န္ေတာ့္ရင္ကို အခြ်န္တစ္ခုနဲ ့ ထိုးႏွက္လိုက္သလိုခံစားရတယ္။
အသိရွိရင္ လက္တို ့ျပီး ေျပာေပးၾကပါ။ ရွက္ရမွန္းသိရင္ ရွက္ၾကမွာပါ။ မလြန္ခင္ေပါ့။
မမေရ
ReplyDeleteတကယ္ေတာ့ မမသူငယ္ခ်င္း အစ္ကိုႀကီးနွစ္ေယာက္ကို ကိုရီးယားရုပ္ရွင္ကားေတြက ကယ္လိုက္တာ ဘာလို့လဲ သိလား ကိုရီးယားကားေတြမွာဆို ေကာင္မေလးေတြက လုိက္ေျပာလိုက္ေတာ့ သူတို့ရွက္ျပီး မေျပာပဲ ေနစရာ မလိုေတာ့ဘူးေလ ေခါင္းေလးျငိမ့္ျပီး အေျဖေပးလုိက္လို့ မိန္းမရသြားတာ သမီး သိတယ္။ :))
မမိုး..ေရ..
ReplyDeleteမမိုးစာေရးတာ အရမ္းေတာ္တယ္ဗ်....။
ဒါပါရမီဘဲ...မမိုးဘာအေၾကာင္းေရးေရး ဖတ္ရတာ ေရးသူ ဖတ္သူ တစ္သားတည္း ျဖစ္ေနတတ္တာ..။
မမိုးရဲ ့စာေတြက ငါးမွ်ားခ်ိတ္ဆန္တယ္...
မမိုးကဘယ္လို အစာဘဲတပ္ျပီး မွ်ားပါေစ...
ဟပ္မိျပီဆို ရုန္းရခက္တယ္..။ ။
အမေရ အမရယ့္ ပုိ႕စ္အသစ္ကုိ လာဖတ္သြားပါတယ္။
ReplyDeleteအားေပးလ်က္ပါ။
thorn musem ေျပာသလိုပဲ ငါးမွ်ားခ်ိတ္ကို ဟပ္မိေနၿပီ ။
ReplyDeleteမခ်ိဳသင္းေရ...
ReplyDeleteမဒမ္ပုရစ္ေရာက္ေနလို႔..
ဒီေန႔မွတက္ဖတ္တာပို႔စ္ႏွစ္ခုေတာင္မွ..good..။
ဒါနဲ႔ပဲက်ေနာ္တို႔သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္သား
သူ႕ကိုသူငယ္ခ်င္းလို႔ေခၚတယ္၊တခါတေလ
ေတာ႔ရည္းစားလို႔ေခၚတယ္...အဟီး.)
သူကက်ေနာ္႕သူငယ္ခ်င္းထဲကေတာ႕မဟုတ္ဘူး.. ဘ၀လက္တြဲေဖၚသူငယ္ခ်င္းေပါ႔၊က်ေနာ္႔ထက္နဲနဲ (၁၀)ႏွစ္ေလာက္ပဲငယ္တယ္ေလ..(အဟဲၾကြားတာ)
rose ေျပာတဲ႕ကိုရီးယားကားထဲကလိုေပါ႔(..:D)
သူနဲ႔မေတြ႔ခင္ဟိုတုန္းကဒူးေတြလည္းဆတ္ဆတ္
တုန္ဖူးတယ္၊ကိုယ္၀န္ၾကီးနဲ႔ဓါတ္ပံုေတာ႔တြဲေခၚအ ရိုက္မခံခဲ႔ရေပမယ္႕ဆိုင္ကယ္ေနာက္မွာကို႕ယို႔ကားယား နဲ႔ပါသြားတာကိုလည္းအူေၾကာင္က်ားနဲ႔ရပ္ေငးၾကည္႔ က်န္ရစ္ဖူးတယ္(သနားစရာ..:-)...)
ခုေတာ႔...ဘုရားသခင္ခြဲလိုက္တဲ႔ကိုယ္ခႏၶာတျခမ္း ကိုမိတ္ေဆြအျဖစ္၊လက္တြဲေဖၚအျဖစ္..ကမ္းကပ္ခြင္႕ ရခဲ႔တာ မခ်ိဳသင္းေျပာသလို ဘ၀ရဲ႕ဆုလာဘ္ တခုပဲဗ်ိဳ႕....။(ေၾကာ္ျငာ..ျပီး၏။)
ဒီပိုစ္႔ေလးအတြက္ေက်းဇူးတင္ပါတယ္.....
ဟုတ္တယ္ အမေရ.. သူငယ္ခ်င္းေကာင္းေတြမွန္သမွ်က ဆုလာဘ္ေတြပါပဲ...
ReplyDeleteကၽြန္ေတာ္လည္း အမလုိပဲ အေပါင္းအသင္းစံုေတာ့ အခ်ိန္ကုန္တာမ်ားလုိ႔ အိမ္က အျမဲေျပာေနရတယ္.
ဟာ.. အစ္မလည္း St.Augustine ကပဲလား။ ကြ်န္ေတာ္လည္း Augustine ျခံေပါက္ပဲ အစ္မေရ..။ ကြ်န္ေတာ္သိသေလာက္ အစ္ကိုၾကီး ကိုေအာင္သာငယ္လည္း ကြ်န္ေတာ္တို႕ ေက်ာင္းကပဲ...။ ေပ်ာ္စရာၾကီး..။ :)
ReplyDeleteအဟိ အမ သူငယ္ခ်င္းေတြကလည္း ရယ္စရာေတြပဲ း)
ReplyDeleteေယာက္်ားေလးေတြ ၾကီးလာရင္ ေကာင္မေလးငယ္၂ေလးေတြ ၾကိဳက္ၾကတာ ဘာေၾကာင့္လဲ မသိ .. အဟိ ။