ေမာ္ေတာ္ကား နဲ႔ ကိုယ္

ၿပီးခဲ႔တဲ႔ အပတ္က ကိုယ္တို႔အလုပ္က ေနရာေျပာင္းေတာ႔ ကံၾကမၼာက မ်က္ႏွာသာေပးတယ္ ဆိုရမယ္၊ ကိုယ္တို႔အိမ္နားကို ရုံးက ေရႊ႔လာတယ္။ အရင္ကဆိုရင္ အလုပ္က မိုင္ ၂၀ေလာက္ ေ၀းတာမို႔ ဖရီးေ၀း မၾကပ္ရင္ နာရီ၀က္၊ ဖရီးေ၀း ၾကပ္ရင္ ၄၅မိနစ္ေတာ႔ အသာေလး ေမာင္းရပါတယ္။ အသြားအျပန္ဆိုေတာ႔ လမ္းမွာ ၁နာရီခြဲေလာက္ကုန္ေနတဲ႔ သေဘာေပါ႔။

ကယ္လီဖိုးနီးယားမွာ မိုင္ ၂၀ ဆိုတာ သိပ္မေ၀းဘူး၊ နီးပါတယ္ လို႔ ဆိုရမလိုလို။ အယ္လ္ေအက က်ယ္လြန္း ႀကီးလြန္းလို႔ နာရီ၀က္ေမာင္းသြားရတဲ႔ ေနရာဆိုရင္ နီးေသးတယ္ ေျပာရမလို ျဖစ္ေနတယ္။ ကားေမာင္းတတ္မွ၊ ကားရွိမွ ေျခလက္ ရွိသလိုပဲ။ ကားမေမာင္းရင္ သူမ်ားကို မွီခိုေနရလို႔ သိပ္အဆင္မေျပတတ္ဘူး။

အခု ရုံးက နီးလာၿပီဆိုေတာ႔ ဖရီးေ၀းလဲ ေမာင္းစရာမလိုေတာ႔ဘူး၊ ျမိဳ႔တြင္းလမ္းကေလးကေန ၅မိနစ္ေလာက္ ေမာင္းသြားရင္ ရုံးကို ေရာက္ၿပီ။ ၃မိုင္ပဲ ေ၀းတယ္။ အဲဒီေတာ႔ ရုံးကလူေတြက ကိုယ္႔ကို က်န္းမာေရးလဲ လိုက္စားျဖစ္ေအာင္၊ ၀ိတ္လဲ ခ်ၿပီးသားျဖစ္သြားေအာင္ ရုံးကို လမ္းေလွ်ာက္လာပါလား လို႔ဆိုၾကတယ္။ သူကလဲ ေကာင္းသားပဲ တဲ႔။ ကိုယ္ကေတာ႔ ဒါမ်ိဳးေတြ မၾကားခ်င္လို႔ ဟုိေငး ဒီေငး လုပ္ေနရတယ္။

အဲဒီေတာ႔ အခု တနလာၤေန႔က စ လို႔ ဟိုဖက္ရုံးမွာ လက္စသပ္ၿပီး ဒီဖက္ရုံးကို စ တက္ရၿပီ။ ဒီေတာ႔ ကိုယ္လဲ ကိုယ္႔ကို လမ္းေလွ်ာက္တက္ခိုင္းမွာစိုးလို႔ ကားကို ကိုယ္ေမာင္းပါ႔မယ္ဆိုၿပီး အၾကံနဲ႔ တာ၀န္ယူလိုက္ရတယ္။ ေမာင္းတဲ႔လူက ဘယ္လမ္းဆင္းေလွ်ာက္လို႔ ျဖစ္ပါ႔မလဲ၊ ေဘးက ထိုင္လိုက္တဲ႔သူသာ ေလွ်ာက္ခ်င္ ေလွ်ာက္ေပါ႔၊ ဟုတ္ဖူးလား။

ကို္ယ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္က တရုံးတည္းဆိုေတာ႔ ကားတစီးတည္းသြားေနက်မွာ မိုင္ ၂၀ ေမာင္းရတုန္းကေတာ႔ သူ႔ကို ဦးစားေပးၿပီး ၃မိုင္က်ေတာ႔ ကိုယ္က တလွည္႔ ျပန္ေမာင္းေပးရတဲ႔ သေဘာပါပဲ။ သူတလွည္႔ ကိုယ္တလွည္႔ဆိုေတာ႔ မွ်မွ်တတ လဲ ျဖစ္တာေပါ႔။ ဒါေပမဲ႔ အဲဒီ ၃မိုင္ကိုပဲ ကိုယ္က မိုင္ ၃၀ ေလာက္ ထင္သြားရတယ္ေလ။

ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ႔ ဆရာသမားက ေဘးကေန ျငိမ္ျငိမ္ မလိုက္ဘဲ ကိုယ္႔ကို ဆုံးမ ၾသ၀ါဒ ေပးေနတာမို႔ပါ။ တကယ္က ကိုယ္လဲ ေဂြမကိုင္တာ ၾကာပါၿပီ။ အခုသာ လမ္းေလွ်ာက္ခိုင္းမွာ စိုးလို႔ မကိုင္မျဖစ္ကိုင္ရရွာတာပါ။

“ေရွ႔မွာ မီးပြိဳင္႔က နီေနတယ္ေလ၊ ဘာျဖစ္လို႔ လီဗာ နင္းေနတာလဲ၊ အရွိန္ေလွ်ာ႔မွေပါ႔”
“ေရွ႔က်ရင္ ဘယ္ကို ေကြ႔ရမွာေနာ္၊ ေဟာ.. ေျပာရင္းဆိုရင္း ညာေကြ႔လိုက္ၿပီ။ ဘယ္ ကို ေကြ႔ရမွာေလ ခ်ိဳသင္း”
“ဟာ.. ကားေမာင္းေနတာ concentrate မလုပ္ပါလား၊ ေမာင္းရင္း ဟိုဖက္လိုင္းကို ေက်ာ္ေနၿပီ၊ ေဘးကကားနဲ႔ တိုက္ေတာ႔မယ္”

ကိုယ္လဲ ၃မိနစ္ပဲ ေမာင္းရေပလို႔ပဲ။ ေခၽြး ၃ ပိႆာေလာက္ ထြက္သြားတယ္။ ဒါေၾကာင္႔ ကားေမာင္းသင္ရင္ ကိုယ္႔ေယာက်ာၤးနဲ႔ ဘယ္ေတာ႔မွ ကားေမာင္းမသင္နဲ႔လို႔ ဆိုၾကတာပါ။

ကိုယ္လဲ ရန္ကုန္မွာ ကားေမာင္းသင္တုန္းက သူနဲ႔ လုံးလုံး မသင္ခဲ႔ပါဘူး။ သင္တန္းတက္တယ္၊ အိမ္က ကားေမာင္းတဲ႔ ေသာ္ဇင္ဆိုတဲ႔ ေကာင္ေလးနဲ႔ သင္တယ္။ သူတို႔က တစိမ္းေတြမို႔ စိတ္ရွည္ၾကတယ္။ ဒါေပမဲ႔ ကိုယ္ေမာင္းလို႔ ေဘးကေန ထိုင္လိုက္္ရင္ ေယာင္ေယာင္ၿပီး ဘရိတ္ေတြ အုပ္ရလြန္းလို႔ ကားေပၚကလဲ ဆင္းေရာ ေသာ္ဇင္ခမ်ာ ေပါင္ႀကီးတန္းၿပီး နာေနေရာ။

ဒါနဲ႔ ကားေမာင္းတတ္ေရာ ဆိုပါေတာ႔။ အဲဒီအခ်ိန္က သူက ရန္ကုန္မွာ မရွိေတာ႔ ဟန္ကိုက်လို႔။ ဆူမဲ႔လူ၊ ေျပာမဲ႔လူ မရွိ။ မွားသြားလို႔ တိုက္မိမလို ျဖစ္သြားလဲ သြားေလးျဖဲ၊ လက္ကေလးျပ ကိုယ္က ဦးေအာင္ ေတာင္းပန္လိုက္တာပဲ။ ဟိုဖက္လူကလဲ ရီျပေနတဲ႔လူကိုေတာ႔ ၾကာၾကာ ဘယ္စိတ္ဆိုးမလဲ။ ေအးေဆးပဲ။

ရန္ကုန္မွာ တခါ ကားတိုက္ဖူးတယ္။ ေစ်းသြားရင္း ရန္ကင္းစင္တာမွာပါ။ ကိုယ္က ကားကို ပါကင္ကေန ေနာက္ဆုတ္ေနတာ အတည္႔လာေနတဲ႔ကားနဲ႔ သြားျခစ္မိတာပါ။ သူကလဲ ကိုယ္ေနာက္ဆုတ္ေနတာကို မျမင္တာလားမသိ၊ ကိုယ္ကေတာ႔ သူ႔ကို မျမင္တာ ေသခ်ာတယ္။ ဒါနဲ႔ သူမွားတယ္၊ ကိုယ္မွားတယ္ ျဖစ္ေတာ႔ ပုလိပ္ကလဲ ညိွလိုက္ပါ တဲ႔။ ဒါနဲ႔ ကိုယ္လဲ ညိွလိုက္တယ္ေလ။ သူ႔ကားကို ကုိယ္ျပင္ေပးမယ္၊ ကုိယ္႔ကားကို သူျပင္ေပး၊ ေၾကၿပီေပါ႔ လို႔။

စာရင္းခ်ဳပ္လိုက္ေတာ႔ သူ႔ကားျပင္ခ က ၁ေသာင္း ၁ေထာင္ က်ၿပီး ကိုယ္႔ကားျပင္ခက ၃ေထာင္ ပဲ က်တာပါ။ ကိုယ္က ၇ေထာင္ စိုက္ေပးလိုက္ရတာပါ။ အဲဒါကို ကိုယ္႔အမ်ိဳးသားက နားေထာင္ၿပီး “ဟိုလူူက မွားၿပီး ခ်ိဳသင္းက ဘယ္႔ႏွယ္ ၇ေထာင္ ထြက္သြားတာလဲ” တဲ႔။ ကိုယ္ကလဲ ရွင္းျပပါတယ္။ ဟုတ္တယ္ေလ၊ ခ်ိဳသင္းက ေၾကေအာင္ လုပ္လိုက္တာ၊ သူ႔ကား ကိုယ္ျပင္၊ ကိုယ္႔ကား သူျပင္ ဆိုၿပီးေတာ႔.....လို႔။

ဒါနဲ႔ အေမရိကားေရာက္ေတာ႔ လိုင္စင္ဆိုတာႀကီး ထပ္ေျဖရမယ္ ျဖစ္ျပန္ေရာ။ အဲဒီေတာ႔ လမ္းစည္းကမ္းေတြ ေသခ်ာသိေအာင္ တဲ႔၊ စာအုပ္ႀကီး သူက ဖတ္ခိုင္းတယ္။ ကိုယ္႔မွာ လမ္းစည္းကမ္းမို႔ မွားမွာစိုးလို႔ ေၾကာက္ၿပီး Dictionary နဲ႔ ေတာင္ ဖတ္ရတာ။ သူမ်ားေတြလို ေမးခြန္းေဟာင္းေလးေတြ ၾကည္႔ၿပီး သြားေျဖရတာ မဟုတ္ဘူး။ စာအုပ္ႀကီး အတိုင္းေပါ႔။

ေရးေျဖေအာင္လို႔ ကားေမာင္းေျဖတဲ႔ေန႔ကေတာ႔ စစ္တဲ႔လူက ကိုယ္႔ေဘးကေန ထိုင္လိုက္ၿပီး ေဘးကေန ဘယ္ေကြ႔၊ ညာေကြ႔၊ ဟိုနားရပ္၊ ဒီလမ္းထဲသြား စသျဖင္႔ေပါ႔ ေျပာလာတယ္။ ကိုယ္ကလဲ အကုန္ ရတယ္။ ေနာက္ဆုံးၿပီးၿပီလဲ ဆိုေရာ ပါကင္မွာ ရပ္ရတယ္။ ဒါနဲ႔ examiner က အမွတ္ေလးေတြ ျခစ္ၿပီး ကိုယ္႔ကို အေအာင္ေပးေတာ႔မွာ။

သူက လိုအပ္တာေလးေတြ ေျပာရင္း ကိုယ္႔ေျခေထာက္ကို ၾကည္႔လိုက္ေတာ႔ သူအံ႔ၾသသြားတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ႔ ကိုယ္က ဖိနပ္ မပါဘဲ ေမာင္းေနတာကိုး။ မင္း ဖိနပ္ေရာ တဲ႔၊ သူက ေမးတယ္။ ကိုယ္ကလဲ ရွိတယ္ေလ၊ ဒီမွာ ဆိုၿပီး ကားခုံေအာက္က ဖိနပ္ကေလးကို ေျခေထာက္ေလးနဲ႔ ေကာ္ၿပီး လိွမ္႔ထုတ္လိုက္တယ္။

အဲဒီအခ်ိန္မွာ သြားတာပါပဲ။ ဟာ..ဒါ အႏၱရာယ္ သိပ္မ်ားတယ္၊ ဘရိတ္အုပ္လို႔ ဖိနပ္က လိမ္႔လာရင္ ေျခနင္းနားေရာက္ၿပီး တကယ္ ဘရိတ္အုပ္ရမဲ႔အခ်ိန္က်ရင္ ရွဳပ္ကုန္မယ္ ဆိုၿပီး စာေမးပြဲ ခ်လိုက္တာပဲ။ ကိုယ္႔မွာ ရီရခက္ ငိုရခက္။ ရန္ကုန္မွာကတည္းက ကိုယ္က ဖိနပ္ခၽြတ္ၿပီးပဲ ေမာင္းေနတာ၊ အားရလို႔။ ကုန္ကားဒရိုင္ဗာႀကီးေတြ ပူလြန္းလို႔ ဖိနပ္ခၽြတ္ေမာင္းသလိုေလ။ ဒီလိုနဲ႔ ေနာက္တေခါက္မွ ေအာင္ပါေတာ႔တယ္။

ဒီမွာေတာ႔ ကိုယ္က ကားသိပ္မေမာင္းေတာ႔ဘူး။ လမ္းမသိတာေရာ၊ မ်က္စိ သိပ္မျမင္ခ်င္ေတာ႔တာေရာ ေၾကာင္႔ပါ။ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ သြားရင္ေတာ႔ ေဘးကေန ဟုိေကြ႔ ဒီေကြ႔ ဆိုၿပီး ေမာင္းတဲ႔ လူကို လမ္းညႊန္ပါတယ္။ သူတို႔ေမာင္းရင္ ကိုယ္က စတိုင္နဲ႔ ေဘးကေန သူငယ္ခ်င္းေတြဆီ ဖုန္းနဲ႔ပြားရင္း လမ္းျပ တာပါ။

တခါကလဲ “ညီမေရ ညာေကြ႔ ညာေကြ႔” ဆိုၿပီး ဖုန္းေျပာရင္းတဖက္ အတင္းေကြ႔ခိုင္းတာ one way လမ္းႀကီး ျဖစ္ေနလို႔ ဟိုက္ ေသာက္ပလုတ္တုပ္ ျဖစ္ရေသး။ တခါကလဲ ကားရပ္ေနလို႔ ဆက္သြားေလ ဆက္သြား လို႔ ေျပာမိလို႔ မီးနီေနတယ္ေလ အမ တဲ႔။ မီးနီႀကီး အတင္း ျဖတ္ခိုင္းေနတာေနာ္။ ဖရီးေ၀း အ၀င္ကိုလဲ လမ္းထင္ၿပီး ေကြ႔ခိုင္းၿပီးမွ ဖရီးေ၀းႀကီး ျဖစ္ေနလို႔ ေကြ႔ပါဟ ျမန္ျမန္ျပန္ေကြ႔ပါဟ လို႔ ေအာ္ရေသးတယ္။

ဆိုေတာ႔ ကိုယ္လဲ confidence ေပ်ာက္သလိုေတာင္ ျဖစ္ေနၿပီ။ တကယ္ေတာ႔ ကိုယ္႔မွာ ကားေမာင္းရင္း တလြဲျဖစ္ရတဲ႔ ဇာတ္လမ္းေတြ ရွိေသးတယ္။ ဒါေပမဲ႔ အိမ္ကလူႀကီး ဖတ္ၿပီး လမ္းေလွ်ာက္ခိုင္းေနမွာစိုးလို႔ တိတ္တိတ္ပဲ ေနတာ ေကာင္းမယ္ထင္ပါရဲ႔။ ႏို႔မို႔ဆို ရုံးကို ဖတ္သီဖတ္သီ ေျပးသြားေနရပါအုံးမယ္ေလ။

မိုးခ်ိဳသင္း