ေတာင္ျခစ္ ေျမာက္ျခစ္

ဒီေန႔ေတာ႔ တနဂၤေႏြေန႔ေလး အားေတာ႔ ကိုယ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္သား တေန႔လုံး အိမ္ေတြ ရွင္း၊ အ၀တ္ေလွ်ာ္ လုပ္ေနတာ။ အိမ္ အလုပ္ေတြလဲ ေတာ္ေတာ္ၿပီးသြားတယ္။ ညေနက်ေတာ႔ ေစ်းေလးထြက္၀ယ္၊ အျပန္ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ျမီးရွည္ သြားစားၾကတယ္။

ျမီးရွည္က ျမန္မာဆိုင္က မဟုတ္ပါဘူး။ ယူနန္တရုတ္ဆိုင္ပါ။ ျမန္မာျမီးရွည္နဲ႔ ေတာ္ေတာ္တူတယ္။ အဲဒီဆိုင္မွာ ျမန္မာျမီးရွည္နဲ႔တူတာ ရတယ္ဆုိလို႔ ပထမဆုံးအႀကိမ္ ကိုယ္သြားစားတုန္းက မီႏူးမွာ တရုတ္လိုခ်ည္း ေရးထားတာပါ။ ကိုယ္႔ကို ေျပာလိုက္တဲ႔ အံတီကလဲ မီႏူးမွာ နံပါတ္ ၂၁ ကိုသာ မွာလိုက္၊ အဲဒါ ျမီးရွည္ ပဲ တဲ႔။

ကိုယ္ကလဲ ဘာမွာမလဲ တရုတ္လို လာေမးတဲ႔ အမ်ိဳးသမီးကို ဘာမွ ရွည္ရွည္ေ၀းေ၀း ေျပာမေနပါဘူး (သူေျပာတာ ကိုယ္မသိ ကိုယ္ေျပာတာ သူနားမလည္ မို႔ပါ) ။ တြမ္တီ၀မ္းလို႔ ခပ္တည္တည္ မွာလိုက္တာ။ သူလဲ ခပ္တည္တည္ပဲ လာခ်ပါတယ္။ ျမီးရွည္ပါပဲ။ ကံေကာင္းလို႔ အေပါက္အလမ္းတည္႔သြားတယ္ ဆိုပါေတာ႔။

ဒါနဲ႔ သေဘာက်ၿပီး ၃၊ ၄ ေခါက္ သြားစားျဖစ္တယ္။ သြားစားတုိင္း တြမ္တီ၀မ္း လိုက္တာပါ။ ကိုယ္လဲ တရုတ္လို မဖတ္တတ္၊ မေျပာတတ္၊ သူတို႔လဲ အေမရိကားႀကီးမွာ ဆိုင္လာဖြင္႔ၿပီး တရုတ္စကားသာ ေရေရလည္လည္ သိတာမ်ိဳးပါ။ တခါေတာ႔ မီႏူးက အသစ္ျဖစ္သြား ပါေလေရာ။ ကိုယ္မွာေနက် တြမ္တီ၀မ္းက ဘယ္ေရာက္သြားမွန္း မသိလို႔ မ်က္လုံး အေတာ္ျပဴးသြားရေသးတာ။

ကိုယ္႔အမ်ိဳးသားက တရုတ္စပ္တာမို႔ သူ႔ကိုလဲ တရုတ္လို အေတာ္လာေျပာၾကတာပါ။ သူကလဲ ေ၀ၚအိုက္နီ ေလာက္သာ သိတဲ႔ ဘုရားစူး တရုတ္ပါေလ။ ဟိုက ကြိကြိကြကြ လာေျပာရင္ ခပ္တည္တည္နဲ႔ နားေထာင္ေနတာပါ။ လုံးေစ႔ပတ္ေစ႔ပဲ သိေနသလိုလိုေပါ႔။ ၿပီးေတာ႔မွ သူေျပာေနတာ နားလည္သလား ေမးၾကည္႔၊ မသိဘူးေလ တဲ႔။

ဒါနဲ႔ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္က ကိုယ္႔အားကိုယ္ကိုးမွ စားရမွာမို႔ ျမီးရွည္လဲ မစားခ်င္လို႔ ဆိုင္မွာ လမ္းသလားၿပီး သူမ်ား စားပြဲေတြ လိုက္ၾကည္႔ပါတယ္။ ၿပီးမွ သူလိုခ်င္တာေတြ႔ရင္ စားပြဲထိုးေခၚၿပီး လက္ညိွဳးထိုး ျပရတယ္။ အင္တာေနရွင္နယ္ ဘာသာစကားေပါ႔။ စားပြဲထိုး အမ်ိဳးသမီးကလဲ သူထိုးတဲ႔ပြဲမွန္သမွ် လက္မေထာင္ၿပီး ဗဲရီးဂြတ္ဒ္ တဲ႔။ ဒီတလုံးေတာ႔ ရပါတယ္။

ဒါနဲ႔ ညစာ စားၿပီး အိမ္ကို ျပန္ေရာက္ေတာ႔ သီခ်င္းဆိုၾကတယ္။ ကာရာအိုေက ေပါ႔။ ကိုယ္လဲ သီခ်င္းေတာ႔ အေတာ္ႀကိဳက္တယ္။ ဘယ္ေလာက္ နားေထာင္ရ နားေထာင္ရ နားညည္းတယ္လို႔ မရွိဘူး။

ကိုယ္ကေတာ႔ ဆိုခဲပါတယ္။ ဆိုရင္လဲ အဆိုေတာ္အသံကို ပိတ္ၿပီး မဆိုခ်င္ဘူး။ ကိုယ္ ကီး တလြဲေတြ ခ် ေနမွန္း သူမ်ား သိကုန္ မစိုးလို႔။ သီခ်င္း အရသာေလး ပ်က္သြားမစိုးလို႔။ အဆိုေတာ္အသံေလးတိုင္း ေမွးလိုက္ဆိုေနတာ။ သူ႔အသံလိုလို ကိုယ္႔အသံ လိုလို။ ကိုယ္႔အသံခ်ည္း ထြက္မေနေတာ႔ အလွေလး ပ်က္မသြားဘူးေပါ႔။

တခါတေလက်ေတာ႔လဲ ကိုယ္သိပ္ႀကိဳက္တဲ႔ သီခ်င္းမ်ိဳးဆို လိုက္မဆိုဘဲ နားပဲေထာင္ လိုက္တယ္။ ၀ိုင္၀ိုင္းရဲ႔ အိမ္လြမ္းသူ သီခ်င္းဆို နားေထာင္ရင္း မ်က္ရည္ေတြ ဘာေတြ က်လို႔။

အမ်ားအားျဖင္႔ ကိုယ္က နားေထာင္သမား။ အခု သူတို႔ေတြ ဆိုၾကတာ ေဂ်ေမာင္ေမာင္လဲပါ၊ လႊမ္းမိုးလဲ ပါ၊ တူးတူးလဲ ပါရဲ႔။ ဒါနဲ႔ တေခတ္တခါက အင္မတန္ နံမည္ႀကီးၿပီး ကိုယ္တို႔ မိန္းကေလးေတြ အသည္းစြဲ ျဖစ္ခဲ႔တဲ႔ တူးတူးသီခ်င္းေတြကို သတိရမိတာေပါ႔။

တူးတူး နံမည္ႀကီးတဲ႔အခ်ိန္တုန္းက ကိုယ္တို႔က ၈တန္း ၉တန္းေပါ႔။ က်ဴရွင္ အသြားလမ္းေတြမွာ၊ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေတြမွာ တူးတူး သီခ်င္းေတြခ်ည္း။ အဲဒီတုန္းက မိဆုိး သီခ်င္း ေပၚကာစ။ သီခ်င္းစာသားမွာ “ရည္ရြယ္ထားတဲ႔ ေခ်ာႏွမ အေၾကာင္းကို.. ”လို႔ ဆိုထားေတာ႔ ကိုယ္႔ အခ်စ္ဆုံး သူငယ္ခ်င္း မိေခ်ာ က အဲဒါ သူ႔ကို ဆိုတာတဲ႔။

ကိုယ္ကလဲ ယုံတယ္ေလ။ သူ႔နံမည္ေတာင္ ထည္႔ဆိုထားတာ ဟုတ္မွာပါပဲေပါ႔။ အထင္ေတြႀကီးလို႔။ ငါ႔သူငယ္ခ်င္းေလးအေၾကာင္း ဆိုထားတာဆိုၿပီး ဆိုရတာေတာင္ ပိုအရသာ ရွိသလိုပဲ။ အေတာ္ႀကီး ႀကီးမွ သူ ေနာက္မွန္း သိတာ။ သိတဲ႔အခ်ိန္က်ေတာ႔ တကၠသိုလ္ တတိယႏွစ္ေလာက္ ေရာက္ေနၿပီထင္တာပဲ။

မိေခ်ာက ေျပာေသးတယ္။ နင္ကလဲ ငါ စတာမ်ား တကယ္ယုံရတယ္လို႔ တဲ႔။ ကိုယ္႔မွာ စိတ္ကူးေလးေတာင္ ပ်က္လို႔။ ဒါဆို အဲဒီသီခ်င္းက နင္႔အေၾကာင္း မဟုတ္ဘူးေပါ႔ လို႔ ရင္နာနာနဲ႔ေတာင္ ျပန္ေမးရေသးတာ။ နင္ ငါ႔ကို မေျပာျပရင္ ေကာင္းမွာ တဲ႔။ ငယ္ငယ္တုန္းကဆိုေတာ႔ စိတ္ကူးေတြကလဲ အေတာင္ေပါက္တယ္။ ခုေတာ႔ ျပံဳးစရာ။

ဘာရယ္မဟုတ္ဘူး။ ဒီေန႔ေလးက အိမ္အလုပ္ေတြလဲ ၿပီးတယ္၊ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔လဲ ေအးေအးေဆးေဆး ေနရတယ္။ အိမ္စာၿပီးတဲ႔ကေလးလို စိတ္ကလဲ ရႊင္တာမို႔ မေရးျဖစ္တာ ၾကာတဲ႔ ဘေလာ႔ဂ္ေလးဖက္လွည္႔ၿပီး ဟိုဟိုဒီဒီ ေလွ်ာက္ျခစ္လိုက္တာပါ။ ေတာင္ေရာက္ ေျမာက္ေရာက္ေပါ႔။

မိုးခ်ိဳသင္း