Thursday, January 22, 2009

မီးရထားႏွင္႔ ခရီးသြားျခင္း


လြန္ခဲ႔တဲ႔ ၂ႏွစ္တုန္းက ဒီေန႔ ဒီအခ်ိန္ပါပဲ။

ျပကၡဒိန္ထဲမွာ ဒီေန႔ ဒီရက္ကို ထုတ္ပစ္လို႔ရရင္ ထုတ္ထားလိုက္ခ်င္ပါတယ္။ မေမွ်ာ္လင္႔ဘဲ အေဖ ရုတ္တရက္ ခြဲခြာသြားတဲ႔ေန႔။

မနက္ေစာေစာ ရုံးသြားခါနီး ႏွဳတ္ဆက္ေတာ႔ အေဖ႔ကို ေနာက္ဆုံး အသက္ရွင္ရက္ ျမင္လိုက္ရတာပါပဲ။ ထုံးစံလို စားပြဲမွာ ထိုင္ၿပီး ေဆးလိပ္ဖြာလို႔။ စားပြဲေပၚမွာ ေဆးလိပ္ျပာခြက္၊ ေကာ္ဖီ၊ မုန္႔၊ မီးျခစ္။ အိမ္ကအထြက္ တံခါးဝကို ေက်ာေပးထိုင္ေနတဲ႔ အေဖ႔ေက်ာျပင္ႀကီးကို ေနာက္ဆုံး ေတြ႔ရျခင္းပါပဲ။

သြားေတာ႔မယ္ အေဖ၊ ေအး…ေအး၊ ေျဖးေျဖးသြား သမီး။

တကယ္က ဘယ္သူက အၿပီးသြားမွာလဲ။ ဘယ္သူက အၿပီး ႏွဳတ္ဆက္တာလဲ။ သားအဖ ႏွစ္ေယာက္စလုံး မသိၾက။ သိရင္လဲ အလုပ္ကို ဘယ္သြားပါ႔မလဲ။ အေဖ႔ေက်ာျပင္ႀကီးမွာ ပါးအပ္ထားမိမွာေပါ႔။ ခြဲရမယ္မွန္းသိရင္ အေဖ႔ကိုယ္ဝဝႀကီးကို ေနာက္ကေန ဖက္ၿပီး မ်က္ရည္ေတြနဲ႔ ေပက်ံ စြန္းထင္းေစမွာေပါ႔။ မသြားပါနဲ႔ မသြားပါနဲ႔လို႔ တားမိမွာေပါ႔။

ဒီလိုနဲ႔ ညေနက ေစာင္းၿပီ။ ၄နာရီခြဲၿပီ။ သမီးတို႔ကို ဘူတာကအျပန္ ဒီဆိုင္ေလးက ေစာင္႔မယ္ တဲ႔။ ဆိုင္က အမိုးေလးေတြ သပ္သပ္ရပ္ရပ္နဲ႔ လွသတဲ႔။ အေဖက သူ႔ခ်စ္သမီးကို ထိုင္ရင္း လဲက် ေစာင္႔ခဲ႔ရွာတယ္။ အေဖ မရွိတဲ႔ေနာက္ ကုိယ္ တႏွစ္ေလာက္ အဲဒီဆိုင္ေလး ေရွ႔က မျဖတ္ရဲခဲ႔ဘူး။ ပုဆိုးႀကီးစီးၿပီး လြယ္အိတ္ေလးလြယ္လို႔ ဘယ္အခ်ိန္မ်ား ေတြ႔လိုက္ရမလဲ ျမင္ေယာင္မိလို႔။

အေဖ႔ ဝိညာဥ္ေလး လြင္႔ပ်ံ႔တဲ႔ေနရာေလး။ Uruapan တဲ႔။ (ဥဴရူရာပန္ လို႔ အသံထြက္ပါတယ္) မကၠဆီကန္ ဆိုင္ေလးပါ။ ကိုယ္စာရြက္ေလးေပၚမွာ တလုံးခ်င္းေရးၿပီး မကၠဆီကန္သူငယ္ခ်င္းေတြကို အဓိပၸါယ္ ေမးခဲ႔ရတာ။ မကၠဆီကိုက ျမိဳ႔ေလး တျမိဳ႔ နံမည္ပါပဲ တဲ႔။ ျမိဳ႔ႀကီးလဲ မဟုတ္၊ ဒါေပမဲ႔ သိပ္လွတဲ႔ ျမိဳ႔ေလးပါ တဲ႔။ အဲဒီျမိဳ႔မွာ ထင္းရူးပင္ေတြ ရွိတယ္၊ ေတာင္ေတြ ရွိတယ္၊ ပင္လယ္ႀကီးကိုလဲ ျမင္ရတယ္ တဲ႔။ ကိုယ္ မ်က္ရည္ေတြနဲ႔ နားေထာင္ခဲ႔ရတာ။

အေဖမရွိတဲ႔ေနာက္ အေဖ စိတ္ေက်နပ္မဲ႔ အလုပ္မ်ိဳးပဲ ကိုယ္တတ္ႏိုင္သမွ် ႀကိဳးစား လုပ္ခဲ႔ပါတယ္။ အဲဒါ အေဖ ေျပာတဲ႔ ေကာင္းေသာ သတိရျခင္းပါပဲ။ အေဖ ေရးေစခ်င္တဲ႔ စာကိုလဲ ျပန္ေရးဖို႔ ႀကိဳးစားခဲ႔ပါတယ္။ အေဖေျပာသလို စိတ္ကို ျဖဴေအာင္ထား၊ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ေန၊ က်န္းမာေရး ဂရုစိုက္။

အဲဒီေန႔က အေဖ႔မိတ္ေဆြ ဦးေလးႀကီးနဲ႔ အေဖ ရထားပတ္စီးခဲ႔တယ္။ အေဖေရာ ကိုယ္ေရာ ရထားေတြကို ခ်စ္တာ တူတယ္။ ပိုင္ရွင္မဲ႔ က်န္ခဲ႔တဲ႔ အေဖ႔ လြယ္အိတ္ေလးထဲမွာ ရထား အခ်ိန္ဇယား စာအုပ္ေလး တအုပ္၊ ရထားလမ္း ေျမပုံေလး တခု။ ျပန္လာရင္ သမီးကို ျပမယ္လို႔ ရည္ရြယ္ပုံပါပဲ။ အေဖ ရထားစီးတတ္သြားၿပီ သမီး၊ အေဖတို႔ သြားစီးၾကရေအာင္၊ သမီးကို အေဖ လမ္းျပမယ္ လုိ႔မ်ား ေျပာေလမလား။

ဘဝဆိုတာ အေဖ တခါက ေရးခဲ႔ဖူးသလို မီးရထားနဲ႔ ခရီးသြားျခင္း ဆိုပါေတာ႔..။ အေဖ Uruapan ဆိုတဲ႔ ဘူတာေလးမွာ ဆင္းေနခဲ႔ၿပီ။ ႏွင္းမွဳန္ေတြ ဝိုးတဝါးမွာ လြယ္အိတ္ေလးလြယ္လို႔ ခပ္သုတ္သုတ္ ဆင္းသြားခဲ႔ၿပီ။ ခရီးဆက္ေပအုံးေတာ႔ သမီးတို႔ေရ..။ အေဖကေတာ႔ ဘဝအေမာေတြမွာ ခဏ ေမွးစက္ နားခ်င္ၿပီ။ အေဖ႔ ေမွ်ာ္လင္႔ခ်က္ေတြ အေဖ႔ ယုံၾကည္မွဳေတြ ထားပစ္ခဲ႔ၿပီ။ သြားႏွင္႔ၿပီ သမီးတို႔ေရ..

အေဖေနာက္ဆုံး စီးခဲ႔တဲ႔ ရထားလက္မွတ္ေလး

အရင္ကေတာ႔ ဒီရထားႀကီးေပၚမွာ အေဖရယ္၊ အေမရယ္ ကိုယ္တို႔ ေမာင္ႏွမတေတြရယ္၊ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္ အတူ ခရီးသြားခဲ႔ၾကတာ။ ေလဒဏ္၊ မိုးဒဏ္၊ မုန္တိုင္းဒဏ္ေတြကိုလဲ ရဲရဲႀကီး ျဖတ္သန္းခဲ႔ၾကတယ္။ ရထားျပဴတင္းကေနၾကည္႔ရင္ ေတာင္ယာမီးခိုးေလးတလူလူနဲ႔ သင္းပ်ံ႔တဲ႔ ေျမဆီနံ႔ကို လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ အတူ ရွဴရွိဳက္ခဲ႔ဖူးတယ္။ ညစာ ပူပူေႏြးေႏြးကို လက္ထဲမွာ တျမတ္တႏိုးထည္႔ၿပီး ကိုယ္တို႔ကို ေကၽြးေမြးခဲ႔ၾကတယ္။ ကိုယ္တို႔ ေမတၱာေတြနဲ႔ ျမိန္ယွက္ ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ႔ဖူးတယ္။

ပထမဆုံး ရထားေပၚက အေမဆင္းသြားတုန္းက အေဖ ရင္မွာ မခ်ိခဲ႔။ အေမ႔ကို သတိတရနဲ႔ အေဖ ဒီကဗ်ာေလးကို ေရးပါတယ္။ ဖတ္ၾကည္႔ပါအုံး။

မီးရထားနဲ႔ ခရီးသြားျခင္း

မီးရထားကား
မညည္းမတြား ခုတ္ေမာင္းလ်က္။

သူနဲ႔တူစုံ၊ ထုိင္ခုံ ယွဥ္လ်က္
ခရီးထြက္ခဲ႔
သူ႔လက္ကိုကိုင္၊ အျပဳံးျပိဳင္ကာ
ထိုင္ခုံေပၚမွာ ႏွစ္ေယာက္တည္း။

တမာရိပ္ေအး၊ ဘူတာကေလးတြင္
နီေထြးဆံပင္၊ ျပံဳးရႊင္ရႊင္ႏွင္႔
ခ်စ္ခင္ဖြယ္ရာ ကေလးတေယာက္။

ပါးကြက္က်ားႏွင္႔
သနားဖြယ္ရာ ေနာက္တေယာက္။

ေနာက္ဘူတာတြင္
ဖြာရာ ေကာက္ေကြး၊ ဆံပင္ေထြးႏွင္႔
ကေလးတေယာက္။

တက္လာျပန္ၿပီ
ျပဳံးဟန္ခ်ိဳျမ၊ လွပႏုေထြး
သမီးေလး တေယာက္။

ေနာက္တေယာက္မွာ
ေယာက်ာၤးကေလး၊ သားေရႊေသြးေပါ႔
တေထြးတျမဳံ ကေလးတျပံဳ။

ေပ်ာ္စရာပင္
ဘူတာစဥ္ဆိုက္၊ စားလုိက္ သြားလိုက္
ရယ္ေမာလိုက္ႏွင္႔
တသိုက္ႀကီးပင္၊ ခရီးစဥ္တိုင္း
ၾကင္နာသမွဳ သူျပဳစု။

ေႏြပန္း ေဆာင္းပန္း၊ မိုးဦးပန္းတို႔
တလမ္းလုံးပင္ ပန္းလြင္လြင္ႏွင္႔
ေပ်ာ္ရႊင္စရာ ခရီးစဥ္။

တညသား၌
ရထားအဆိုက္၊ ေမွာင္မိုက္ညထဲ
သူလမ္းခြဲ၍
ႏွင္းမွဳန္ထဲမွာ ဆင္းခဲ႔ၿပီ။

ကိုယ္ႏွင္႔ ကေလးမ်ား၊ ဤရထားတြင္
တံခါးျပတင္းေပါက္၊ ေမးကိုေထာက္ရင္း
တေအာက္ေမ႔ေမ႔ ထြက္ခြာသည္။

မီးရထားကား
မညည္းမတြား၊ ခုတ္ေမာင္းလ်က္။

တင္မိုး
၂၆-၁၂-၉၀

အခုေတာ႔ အေဖလဲ ႏွင္းမွဳန္ထဲမွာ လမ္းခြဲ ဆင္းခဲ႔ေလၿပီ။ မ်က္ရည္ေတြနဲ႔ ႏွင္းစက္တို႔ ေရာေထြး ေဝဝါးသြားၾကၿပီ။ အႏုပညာကို ျမတ္ႏိုးတဲ႔ ျမန္မာျပည္ကို ခ်စ္တဲ႔ အညာသားႀကီးတေယာက္ ဟိုး အေဝးမွာ လက္ျပ က်န္ရစ္ခဲ႔ၿပီေလ။ မွဳန္ပ်ပ်ေပမဲ႔ အေဖ႔သ႑ာန္က စိတ္ထဲမွာ စြဲျမဲထင္ရွားတုန္း..။

မီးရထားကား မညည္းမတြား ခုတ္ေမာင္းလ်က္။ ။


မိုးခ်ိဳသင္း
at

47 comments:

  1. ဦးဂင္ႀကီးJanuary 22, 2009 at 12:21 AM

    ဆရာဦးတင္မိုး အမွတ္တစ္ရ ေရးထားတာေလးလာေရာက္ခံစားမွာတ္ခ်က္ျပဳပါတယ္ မမိုးခ်ိဳသင္းခင္ဗ်ား။ ဆရာႀကီးကို ေလးစားတသတဲ့အထဲမွာ က်ေနာ္တို႕လဲပါပါတယ္။

    ေလးစားလွ်က္

    ReplyDelete
  2. ေႏြးေနျခည္January 22, 2009 at 12:36 AM

    စိတ္မေကာင္းစြာနဲ႕ ဖတ္သြားပါတယ္ အမ..
    ဆရာက ျမန္မာျပည္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္က ေခြးေျခပုေလးကို လြမ္းတယ္၊ ယိုးဒယားနယ္စပ္ကေန ျမန္မာျပည္ဘက္လွမ္းၾကည္႕ျပီး လြမ္းေနတယ္ ဆိုတာေတြကို အေဖနဲ႕ အေမ ေျပာတာ ခဏခဏၾကားဖူးပါတယ္။

    ReplyDelete
  3. JuneOneJanuary 22, 2009 at 12:42 AM

    လာေရာက္ဖတ္ရႈရင္း စိတ္မေကာင္းၿဖစ္မိပါတယ္။

    ReplyDelete
  4. UnknownJanuary 22, 2009 at 12:51 AM

    Ama yay,
    I am so sad for your father. I can't type and express my emotion.
    The train----ya, very poetic !

    ReplyDelete
  5. khin oo mayJanuary 22, 2009 at 12:54 AM

    ဆက္မဖတ္ရက္ မဖတ္ရဲဘူး. ငုိခ်င္တယ္.
    အေဖေရ.....

    ReplyDelete
  6. Myo Win ZawJanuary 22, 2009 at 1:01 AM

    စကားလံုးေတြထဲဒီစကားလုံး သူမ်ားကိုလဲမေျပာျခင္သလို ကိုယ္ကိုတိုင္လဲမခံစားရဲ ျမန္မာ့ျပည္သူ႕ကဗ်ာဆရာၾကီး ဦးတင္မိုး ၀မ္းနည္းစရာ ေန႔ရက္တရက္က ၂ ႏွစ္ေတာင္ျပည့္ၿပီ

    ReplyDelete
  7. ဇနိJanuary 22, 2009 at 1:01 AM

    အမခ်ိဳသင္းေရ စိတ္မေကာင္းရင္းနဲ႔ စာဖတ္သြားပါတယ္။ အမခ်ိဳသင္းေဖေဖ ဆရာႀကီး ဦးတင္မိုးေျပာတဲ့ စိတ္ကိုျဖဴေအာင္ထား၊ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ေန၊ က်န္းမာေရးဂရုစိုက္ဆိုတဲ့ အဖိုးတန္စကားေလးေတြလည္း မွတ္သြားပါတယ္။
    အမအေဖျဖစ္ေစခ်င္သလို အမက လိုက္လုပ္တဲ့အတြက္ ေကာင္းေသာသတိရျခင္းေတြပါ အမရယ္။
    ရထားခ်စ္ေသာ အမတို႔ သားအဖ ဓါတ္ပံုေလးကိုလည္း ၾကည့္ရင္း စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိပါတယ္။
    နိနိ

    ReplyDelete
  8. ဇနိJanuary 22, 2009 at 1:16 AM

    အမေရ- ဆရာႀကီးရဲ႕ ဒီေန႔ကို ေရာက္လာေတာ့မယ္ဆိုတာ ခပ္ေစာေစာကတည္းက သတိရေနမိတယ္... မဇနိကိုလည္း ေျပာျပျဖစ္တယ္.. ဆရာႀကီးရဲ႕ အသံဖိုင္ေတြ မိုးမခမွာ ရွိတယ္လို႔ (အခု ျပန္ရွာတာ မေတြ႕ေသးဘူး)... မိုးမခကို အၿမဲဖတ္ျဖစ္ေတာ့ ဆရာႀကီးနဲ႔က အၿမဲေတြ႕ၿပီး ရင္းႏွီးခ်စ္ခင္ေနတာပါ... ဆရာႀကီး သီခ်င္းဆိုတဲ့ ဗြီဒီယိုဖိုင္ေတြလည္း အမွတ္ရမိတယ္.. စိတ္ထားအလြန္ႏူးညံ့ေသာ ဆရာႀကီးတစ္ေယာက္ ေကာင္းရာဘုံကေန သူ႔သမီး အမ - စာေရးေနတာကို ေဆးလိပ္ႀကီးခဲၿပီး ၿပဳံးၿပဳံးႀကီးနဲ႔ ၾကည့္ေနမွာပါ...

    ReplyDelete
  9. ခင္မင္းေဇာ္January 22, 2009 at 1:17 AM

    အမက ဆရာႀကီး ၂ ႏွစ္ျပည့္အမွတ္တရ မွတ္တမ္းေလး တခုကို ဒီဗီြဘီအတြက္ လုပ္ေပးေနတယ္။
    ခ်စ္ခင္စြာျဖင့္
    ခင္မင္းေဇာ္

    ReplyDelete
  10. ZTJanuary 22, 2009 at 1:24 AM

    ဖတ္ရတာ စိတ္မေကာင္းဘူး။ :(

    ReplyDelete
  11. မမသီရိJanuary 22, 2009 at 1:26 AM

    ရင္နဲ႕ခံစား ဖတ္သြားပါတယ္..

    ReplyDelete
  12. RePublicJanuary 22, 2009 at 1:40 AM

    အစ္မ MCT ... ကိုယ္ခ်င္းလည္းစာတယ္ ၊၊ ကိုယ္တိုင္ လည္း နားလည္ ခံစားလို႕ရပါတယ္ဗ်ာ ၊၊

    ReplyDelete
  13. khin oo mayJanuary 22, 2009 at 1:56 AM

    စိတ္ေၿပလက္ေပ်ာက္ ထမင္းသြားစားေနာ္.ဟင္းမေကာင္းဘူး မဟုတ္လား.သိေနတယ္ေလ။

    http://juneone-juneone.blogspot.com/2009/01/juneone.html

    ReplyDelete
  14. MANORHARYJanuary 22, 2009 at 2:58 AM

    စိတ္ထဲလံုး၀မေကာင္းဘူး ခ်ိဳသင္းေရ
    ဒီေန႔ကိုသိေနသလိုခ်ိဳသင္းတစ္ခုခုေရးမယ္
    လို႔လည္းေမွ်ာ္လင့္ထားတယ္
    တကယ္တက္လာေတာ့ဖတ္ရင္ငိုခ်င္လာတယ္
    ရထားၾကီးေပၚမွာ တို႔ေတြလည္းရွိေသးတယ္ေနာ္
    မေမ႔နဲ႔

    ReplyDelete
  15. pandoraJanuary 22, 2009 at 3:43 AM

    မ်က္ရည္၀ဲရပါတယ္ အစ္မရယ္

    ReplyDelete
  16. ATNJanuary 22, 2009 at 4:06 AM

    မ်က္ရည္ေတြၾကားက ဆံုးေအာင္ ဖတ္သြားပါတယ္
    ငါ့ ညီမေရ...
    ဘ၀တူေတြမို႕ ကိုယ္ခ်င္းစာ ထပ္တူ ေၾကကြဲရပါတယ္... တို႕ေတြကေတာ့ အားေမြးရင္းနဲ႕ပဲ ခရီးဆက္ၾကရဦးမွာမို႕လား...

    ReplyDelete
  17. AnonymousJanuary 22, 2009 at 4:45 AM

    ဘာေရးရမွန္းေတာင္ မသိေတာ့ဘူး။
    ေရးျပသြားတာကို စိတ္နဲ႕ခံစားျမင္ေယာင္မိတယ္။ ကဗ်ာေလးကူးထားလိုက္တယ္ အစ္မ။

    ReplyDelete
  18. nu-sanJanuary 22, 2009 at 5:12 AM

    ဒီစာဖတ္ကုိ ဖတ္ရင္း မ်က္ရည္က်ရတယ္ အမ။ အမဆုိရင္ ဘယ္လုိခံစားေနရမလဲဆုိတာ ေတြးၾကည့္လို႔ပါတယ္..

    ReplyDelete
  19. AnonymousJanuary 22, 2009 at 5:57 AM

    ဒီမီးရထားက ရင္ခုန္သံေတြနဲ႕အတူ ဂ်ဳပ္ဂ်က္ဂ်ဳပ္ဂ်က္ခုတ္ေမာင္းေနတာပါအမရာ။ ဆရာၾကီးအတြက္ ဂုဏ္ယူေက်နပ္ျခင္းနဲ႕ ေျဖသိမ့္ႏိုင္ပါေစအမေရ...

    ReplyDelete
  20. AnonymousJanuary 22, 2009 at 6:44 AM

    မမ ရဲ့ အေဖ မွန္းတစ္ေန႕က မပန္ဒိုရာ ရဲ့ပို႔စ္ေလးမွာ ေရးသြားတဲ့ ေကာ့မန္႔ေလးက်မွပဲသိေတာ့တယ္။ ထပ္တူစိတ္မေကာင္းျခင္းမ်ားစြာနဲ႔ ဖတ္သြားပါတယ္ဗ်ာ ။

    ReplyDelete
  21. TZAJanuary 22, 2009 at 6:44 AM

    ခံစားရပါတယ္အစ္မ။

    ReplyDelete
  22. GreenGirlJanuary 22, 2009 at 7:25 AM

    ထပ္တူထပ္မွ် ၀မ္းနည္းမိပါတယ္...
    ဟုတ္တယ္ေနာ္...အားလံုးက ရထားနဲ႔ ခရီးသြားသူေတြ...

    ReplyDelete
  23. ေယာနသံစင္ေရာ္January 22, 2009 at 7:30 AM

    အမခ်ိဳသင္းေရ..ထပ္တူဝမ္းနည္းရပါတယ္။

    ReplyDelete
  24. AnonymousJanuary 22, 2009 at 8:22 AM

    မမိုးခ်ိဳ..
    မိသားစုအားလံုးနဲ႔အတူစိတ္မေကာင္းပါ.. DVB ကလြင့္တဲ့ ဆရာႀကီးအမွတ္တရ ကိုႀကည့္ၿပီးလဲစိတ္မေကာင္းၿဖစ္ရပါတယ္.....

    ReplyDelete
  25. မဆုမြန္January 22, 2009 at 8:28 AM

    အစ္မေရ
    ခ်င္းမိုင္တုန္းက အဘနဲ႕ ဆံုခြင့္ရခဲ့တဲ့ အေၾကာင္းေလး အမွတ္တရ ဒီေန႕ ေရးျဖစ္တယ္...

    ReplyDelete
  26. Khin Ma Ma MyoJanuary 22, 2009 at 9:12 AM

    စိတ္မေကာင္းစြာနဲ႕ လာဖတ္သြားပါတယ္ အမ။ ဆရာၾကီး ကြယ္လြန္ျခင္း ႏွစ္ႏွစ္ျပည့္ ေအာက္ေမ့ဖြယ္ အမွတ္တရစာေလးကိုေလး က်ြန္မဘေလာ့မွာ တင္ထားပါတယ္။ ဆရာၾကီးက လူေသသြားေပမယ့္ နာမည္မေသပါဘူး အမရယ္။ က်ြန္မတို႕ႏွသားလံုးသားထဲမွာ ဆရာၾကီးက အျမဲရွင္ေနပါတယ္။

    ခင္မမမ်ိဳး

    ReplyDelete
  27. tg.nwaiJanuary 22, 2009 at 10:17 AM

    စိတ္မေကာင္းဘူး ခ်ိဳသင္းရယ္..အဲဒီေန႔ေတြတုန္းက တံတားေလးနဲ႔အိမ္ကေလး တံခါးေတြ အကုန္ဖြင့္.. မီးေတြလည္း လင္းထိန္လို႔။ ၂-ႏွစ္ေတာင္ ရွိသြားခဲ႔ၿပီလား။ တို႔ေတြ အားလံုးရဲ႕ နွလံုးအိမ္ထဲမွာ..သားငယ္သမီးငယ္တုိ႔ရဲ႕ နူတ္ဖ်ားမွာ ဆရာ႔ကဗ်ာေလးေတြ ရွင္သန္ေနတုန္းပါပဲ...။ ဘယ္ေတာ့မွ.....။

    ReplyDelete
  28. P.TiJanuary 22, 2009 at 10:38 AM

    ဆရာၾကီးတင္မိုးရဲ႕ ရိုးရွင္းတဲ့ကဗ်ာေတြ အင္မတန္အသက္ပါတယ္။ မီးရထားနဲ႔ ခရီးသြားျခင္း ကိုဖတ္ၿပီး အျဖစ္အပ်က္ကေလးေတြ မ်က္စိထဲ ကြက္ကြက္ကြင္းကြင္းနဲ႔ျမင္ၿပီး ခံစားရတယ္...

    ဆရာၾကီးတင္မိုးရဲ႕ ရိုးသားျဖဴစင္ျခင္းကေတာ့ အျမဲရွင္သန္ေနမွာပါ။

    ReplyDelete
  29. မီယာJanuary 22, 2009 at 1:14 PM

    ကဗ်ာေလးကုိဖတ္ၿပီး ၀မ္းနည္းလုိက္တာ.. အေဖနဲ႔ အမက အနီးကပ္ ေနာက္ဆုံးေနခဲ့ရတာက ေကာင္းႀကီး မဂၤလာတမ်ိဳးပါ..အမလုိပဲ အေဖ အေမ နဲ႔ ေမာင္ေလး တစ္ေယာက္ သြားႏွင့္ၾကၿပီ။ အခုထိ တေယာက္တည္း ႀကိတ္ငုိေနရတုန္းပဲ။

    ReplyDelete
  30. strikeJanuary 22, 2009 at 1:43 PM

    MCT ေရ""""""""......

    ReplyDelete
  31. ပံုရိပ္ / Pon YateJanuary 22, 2009 at 6:14 PM

    အစ္မရယ္ ဖတ္ၿပီး မ်က္ရည္၀ဲ ရပါတယ္။

    ReplyDelete
  32. ေရႊဂ်မ္းJanuary 22, 2009 at 7:28 PM

    အမေရးတာေလးေရာ အမေဖေဖေရးတဲ့ ကဗ်ာေလးေရာ ဖတ္ျပီး မ်က္ရည္က်မိတယ္။ း(

    ReplyDelete
  33. D SoeJanuary 22, 2009 at 7:38 PM

    အမေရ...ရင္ထဲမွာ တကယ္မေကာင္းဘူး...။

    ReplyDelete
  34. Kaung Kin KoJanuary 22, 2009 at 9:08 PM

    :-( ဆရာၾကီး အလြမ္းေျပ လာဖတ္သြားပါတယ္။ ဆရာ့ရဲ ့ကဗ်ာဥာဏ္ကေတာ့ အံ့ၾသစရာပါပဲဗ်ာ။ ဆရာၾကီးက စကားေျပလည္း အေရးေကာင္းတာပဲ။ ငယ္ငယ္တုန္းက "သခ်ိ ၤဳင္းကုန္းမွာ" ဆိုတဲ့ ဆရာၾကီးေရးတဲ့ ရသစာစုမ်ိဳးေလးေတြ ျပန္ဖတ္ခ်င္လုိက္တာ။ အခုစာအုပ္ပါမလာေတာ့ဘူး။

    ReplyDelete
  35. သက္ေဝJanuary 22, 2009 at 10:54 PM

    ဖတ္ရတာ ၀မ္းနည္းစရာ...
    အေဖ့ကို ေကာင္းေသာသတိရျခင္းနဲ ့ သတိရေနတဲ့
    ခ်ိဳသင္းကို ဟိုး... ျမင့္ျမတ္တဲ့ ေနရာတစ္ခုကေန လွမ္းၾကည့္ရင္း ေက်နပ္ေနမွာပါ...

    ReplyDelete
  36. sltJanuary 23, 2009 at 1:30 AM

    အရမ္းအရမ္း ကို ေကာင္းတဲ့ ပိုစ့္ ေလးပါ...ကဗ်ာေလးကလဲ ခံစားခ်က္ ျပင္းပါတယ္...

    ReplyDelete
  37. :PJanuary 23, 2009 at 3:14 AM

    စိတ္မေကာင္းပါဘူး.. အစ္မေရ..

    ReplyDelete
  38. လင္းJanuary 23, 2009 at 8:49 AM

    ေကာင္းေသာ သတိရျခင္းေတြနဲ ့ သတိရေနပါ အမ။ တေနရာကေန အမလွမ္းတဲ့ ေျခလွမ္းတိုင္းကို ျပံဳးျပီး ၾကည့္ေနမွာ ေသခ်ာပါတယ္။

    ReplyDelete
  39. အိျႏၵာJanuary 23, 2009 at 5:01 PM

    အစ္မ....

    သည္းသည္းထန္ထန္ ငိုခ်ပစ္ခ်င္တာ.....
    ေဖေဖဆံုးေတာ့..ညီမက ဆယ္ႏွစ္ပဲရွိေသးတာအမ..
    ဘာနဲ႔မွမတူတဲ့..ခံစားခ်က္ေတြက ရင္ထဲမွာ..
    အျမဲတမ္း...နာက်ဥ္ေၾကကြဲ..အားငယ္ေနခဲ့ရတာ
    ဒါေတာင္..အေဖနဲ႔ သိပ္မသိတတ္တဲ့ကာလေတြမွာပဲအတူတူေနခြင့္ရခဲ့ျပီး
    အေဖတန္ဘိုးကို ျပည့္ျပည့္၀၀နားလည္တတ္ေသးတဲ့ အခ်ိန္မွာပါ..

    အစ္မ ဘယ္ေလာက္အထိ ခံစားလိုက္ရမယ္ဆိုတာ..
    ေတြးမႀကည့္ရက္ေအာင္ပါ..အစ္မရယ္...

    (ဘူတာတစ္ခုမွာဆင္းက်န္ရစ္ခဲ့တာ တဲ့လား.....)

    အခုဆက္စီးေနတဲ့ ရထားမွာ..
    အစ္မတို႔ ဇနီးေမာင္ႏွံႏွစ္ေယာက္
    အစစ အရာရာ အဆင္ေျပေခ်ာေမြ႔ ျပီး..သာယာေပ်ာ္ရႊင္ႏိုင္ပါေစ.လို႔

    ခ်စ္ခင္ေလးစားတဲ့

    ReplyDelete
  40. ကလိုေစးထူးJanuary 24, 2009 at 2:43 PM

    အေပၚမွာ စာႏွစ္ပုဒ္ကို ဖတ္ၿပီး ဆို႔နင့္လာခဲ့တဲ့ စိတ္ေတြက ဒီစာကိုဖတ္ရေတာ့လဲ မ်က္ရည္ထပ္၀ဲရေစျပန္တာပဲ အမရယ္။

    ReplyDelete
  41. JulyDreamJanuary 25, 2009 at 6:54 PM

    မီးရထားႀကီးေတာ့ ခုတ္ေမာင္းေနဆဲပါ...

    ReplyDelete
  42. တန္ခူးJanuary 26, 2009 at 9:18 AM

    ခ်ိဳသင္းေရ… စကားလံုးေတြ ကြယ္ေပ်ာက္သြားတဲ့အထိ ရွိုက္ငိုေနမိတယ္… လြန္ခဲ့တဲ့ ၂ နွစ္ ဒီလို အခိ်န္တုန္းက မေမွ်ာ္လင့္ပဲၾကားလိုက္ရတဲ့ အဲဒီသတင္းေၾကာင့္ တို ့ေတြငိုခဲ့မိတယ္… ခုလဲငိုေနမိတုန္း… လြမ္းေနတုန္းပါ…

    ReplyDelete
  43. UnknownAugust 16, 2009 at 3:38 AM

    မမိုးခ်ိဳသင္း က်ြန္မစိတ္ဆင္း၇ဲ၇င္ကုစားတ့ဲနည္းလမ္းထဲမွာအမ၇ဲ့စာေတြကိုလာဖတ္တာလဲပါတယ္။အမ၇ဲ့စာေတြဟာလဲဆ၇ာဦးတင္မိုး၇ဲ့စာေတြ၊ကဗ်ာေတြလိုဘဲေ၇းသူ၇့ဲဲဲ့နူးညံ့ေကာင္းမြန္တဲ့စိတ္နွလုံးကိုျမင္သာေစတယ္လ့ိုထင္ပါတယ္။က်ြန္မတိ့ုေမာင္နွမေတြဟာလည္းဆ၇ာ့ကဗ်ာေတြန့ဲျကီးျပင္းခ့ဲတာပါ။မီး၇ထားန့ဲခ၇ီးသြားျခင္းကိုဖတ္ခ့ဲ၇စဥ္ဟိုအခ်ိန္ကတည္းကမုိးခ်ိဳသင္းကဘယ္တေယာက္ပါလိမ့္လို့ေတြးခ့ဲဘူးတယ္။အားက်တယ္။ဒီေန့လည္းဂ်ြန္၀ီလ်ံယက္ေတာလြတ္တ့ဲသတင္း၊ေဒၚစုသတင္းေတြဖတ္ျပီး
    ဒီကိုလာခဲ့ပါတယ္။၈၈မွာ၁၀တန္းေအာင္ခဲ့တာပါ။လြမ္း၇၊ေပ်ာ္၇၊မ်က္၇ည္က်၇၊၇ယ္၇ေအာင္စာေ၇းတတ္တဲ့မမိုးခိ်ဳသင္းက်န္းမာေပ်ာ္၇ြွင္ပါေစ။

    ReplyDelete
  44. UnknownAugust 16, 2009 at 3:38 AM

    This comment has been removed by the author.

    ReplyDelete
  45. UnknownJuly 16, 2014 at 7:07 AM

    This comment has been removed by the author.

    ReplyDelete
  46. UnknownJuly 16, 2014 at 7:07 AM

    ဆရာ့ လို အေဖမ်ိဳး ျဖစ္ခ်င္တယ္...ဆရာမ လို သမီးေလး လိုခ်င္တယ္

    ReplyDelete
  47. KennethwongsfJuly 28, 2014 at 1:06 AM

    I had the chance to hear Saya Tin Moe speak about poetry and life when he was in San Francisco Bay Area for a literary talk in 2003. Once in a while, I still reread his old poems. I did a translation of "Traveling by Train." http://kennethwongsf.blogspot.com/2014/07/traveling-by-train-by-tin-moe.html

    ReplyDelete

အမွတ္တရ ေရးခဲ့မလား ...
သိမ္းထားခ်င္လို႔ ။