အေဖတို႔ ရြာ

ငယ္ငယ္တုန္းက ပထမဆုံး သြားခဲ႔ရတဲ႔ ခရီးကို သတိရမိေသးတယ္။

အဲဒီတုန္းက ကိုယ္က ေလးတန္း။ အေဖ႔ ညီမ ေဒၚေလးစန္းက ရြာကေန ရန္ကုန္လာလည္ေတာ႔ အျပန္မွာ ကိုယ္တေယာက္တည္း ေဒၚေလးနဲ႔အတူ အေဖ႔ရြာကို လိုက္သြားခဲ႔တာ။ ကိုယ္က အေမကိုကပ္သူဆိုေတာ႔ ဟိုေရာက္မွ ျပန္ခ်င္ေနမစိုးလို႔ လိုက္ခ်င္တာ ေသခ်ာရဲ႔လား ဆိုတာ လူႀကီးေတြက မသြားခင္ တေမးတည္း ေမးေနခဲ႔တာပါ။

ကိုယ္ကလဲ ဘာစိတ္ေပါက္သြားတယ္ မသိ။ လိုက္မယ္ ပဲ။ ေက်ာင္းပိတ္ရက္လဲ ျဖစ္ေတာ႔ ေဒၚေလးစန္းကလဲ ေခၚသြားမယ္ဆိုၿပီး ေျပာတာနဲ႔ အေမက အ၀တ္အစား အသစ္ေလးေတြခ်ည္း ေရြးထည္႔ေပးလိုက္တယ္။ ဟိုေရာက္ရင္ အေမ႔ကို သတိရလို႔ ျပန္ပို႔ေပး လို႔ ဂ်ီမက်နဲ႔ေနာ္၊ သၾကၤန္ၿပီးမွ ျပန္လာရမွာ သမီးနားလည္တယ္ေနာ္ လို႔ အေမက ေျပာလဲေျပာ၊ ဆုံးလဲ ဆုံးမတယ္။

ဒါနဲ႔ အေဖတို႔ရြာကို ပထမဆုံးအႀကိမ္ အေဖတို႔ အေမတို႔ မပါဘဲ ေဒၚေလးစန္းနဲ႔ လိုက္လာခဲ႔တယ္။ မီးရထားေပၚမွာ ေပ်ာ္လိုက္တာ။ ဘူတာဆိုက္တိုင္း မုန္႔ေတြ ၀ယ္စားရတာ မွတ္မိေနတယ္။ အိုးေလးေတြ ရြက္ၿပီး ေရေရာင္းတဲ႔ ေရသည္ေလးေတြဆီက ေရ၀ယ္ၿပီး မ်က္ႏွာသစ္ရတာ မေမ႔ႏိုင္ဘူး။ ေအးျမေနတဲ႔ေရစင္ပဲ။

ရထားက သာစည္ဘူတာမွာ အၾကာႀကီးနားေတာ႔ အေဒၚက မုန္႔ဟင္းခါး စားမလား တဲ႔။ ကိုယ္ကလဲ ရန္ကုန္က မုန္႔ဟင္းခါးလို ထင္ၿပီး စားမယ္ေပါ႔။ စားေတာ႔ ပဲပ်စ္ပ်စ္နဲ႔ ခ်က္ထားတဲ႔ မုန္႔ဟင္းခါးမ်ိဳး။ ရန္ကုန္က ငါးမုန္႔ဟင္းခါး နဲ႔ မတူဘူး။ ကိုယ္လဲ လုံးလုံး မႀကိဳက္တာနဲ႔ ရထား စၾကၤန္ေပၚမွာ အန္လိုက္တာ။ ရထားနဲ႔ အျပိဳင္ ဥၾသဆြဲလိုက္ေသးတယ္။

ရြာနံမည္က ကန္ျမဲ ဇဂ်မ္းတဲ႔။ ေတာင္သာနယ္က။ ေတာင္သာကေန ေထာ္လာဂ်ီကားႀကီးေတြ ေစာင္႔စီးရတာ။ ကိုယ္က ရြာကို ေရာက္ခ်င္လွၿပီ။ ကားေတြက တေန႔မွ မနက္တစီး ညတစီး ေလာက္လာေတာ႔ ေစာင္႔လိုက္ရတာ။ တေန႔ခင္း ကုန္ေအာင္ပဲ။ အဲဒီတုန္းက ကားမလာႏိုင္လြန္းလို႔ ရြာကို အျမန္ေရာက္ခ်င္လြန္းလို႔ ငိုေတာင္ ငိုမိတယ္ ထင္တယ္။

ညေနမိုးခ်ဳပ္ခါနီးမွ ကားက လာတယ္။ ကားဆရာက ကားပိုင္ရွင္ တဲ႔။ ဦးမိုး တဲ႔။ ကားႀကီးလာေတာ႔လဲ ကားေပၚမွာ ကုန္အျပည္႔ပါလား။ ၾကက္သြန္အိတ္ေတြ အျပည္႔အသိပ္။ လူက ဘယ္လိုလုပ္စီးမလဲ ဆိုေတာ႔ အဲဒီ ၾကက္သြန္အိတ္ေပၚ တက္ထိုင္ လိုက္သြားရမွာ တဲ႔။ ညည္းဟိုဖက္နည္းနည္းတိုး၊ ဒီဖက္ နည္းနည္းေလာက္ နဲ႔ မွ်ထိုင္ၿပီး ဟိုအစြန္း၊ ဒီအစြန္းကိုင္ လိုက္သြားရတာမ်ိဳး။

ကားႀကီးက လူသီးႀကီး ျဖစ္ေနၿပီ။ ဒါေတာင္ လမ္းမွာ လူတင္တုန္း။ ေတာသူေတာင္သား ရြာသားေတြကလဲ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းပဲ။ အခ်ိန္ေတြကလဲ ေပါ ပါ႔။ ကြမ္းေတြ၀ါး၊ ေလတျဖဴးျဖဴး နဲ႔ တြယ္စီးရင္း လိုက္တာပဲ။ ရြာအ၀င္မွာ ေခ်ာင္းတခု ျဖတ္ရေသးတယ္။ ေခ်ာင္းနံမည္ေတာ႔ မမွတ္မိေတာ႔ဘူး။ သြားတဲ႔ အခ်ိန္က ေရမရွိလို႔ ၾကက္သြန္ခင္းေတြ ၀ါခင္းေတြကို ၀ါတလြင္႔လြင္႔ နဲ႔ ေတြ႔ရတယ္။

ထန္းပင္ေလးေတြ ျမင္ရတဲ႔ ဟိုးအေ၀းက မွဳန္ပ်ပ် မဲမဲအစုေလးက အေဖတို႔ ရြာ တဲ႔။ ကိုယ္က ရြာအ၀င္ မတ္တပ္ရပ္ၾကည္႔ေတာ႔ ရြာက ကေလးေတြက သတင္းၾကားလို႔ ေမွ်ာ္ေနၾကတာ။ ေထာ္လာဂ်ီ ေနာက္က ေအာ္ရင္း တျပံဳႀကီး ပါလာတယ္။ ရန္ကုန္သူ လာၿပီေဟ႔ တဲ႔။

ေဒၚေလးစန္းတို႔ အိမ္ေရွ႔မွာပဲ ကားက ရပ္ေပးတယ္။ တခ်ိဳ႔ ဆင္းၾကတာေပါ႔။ ကိုယ္႔ ၀မ္းကြဲ အမေတြ ျဖစ္တဲ႔ မမမိုး နဲ႔ မတူးက ဆီးႀကိဳတယ္။ ေရနံဆီ မီးခြက္ ထြန္းပါဟဲ႔ တဲ႔။ အဲဒီတုန္းက ရြာမွာ မီးမရွိေတာ႔ ေရနံဆီ မီးခြက္နဲ႔ပဲ ေနရတယ္။ အိမ္ကလဲ ေမွာင္လို႔။ ဘဂ်မ္းသမီး ၾကည္႔စမ္းပါရေစေအ ဆိုတဲ႔ အေဒၚႀကီးေတြကလဲ ငုတ္တုတ္။ ကေလးေတြကလဲ ကိုယ္႔ ေရွ႔မွာ ငုတ္တုတ္။ မိုးခ်ဳပ္တဲ႔အထိ ဒီအတိုင္း ထိုင္ၾကည္႔ေနၾကတာပါပဲ။

ကိုယ္လဲ အသစ္အဆန္းျဖစ္ေနလို႔ ဟိုၾကည္႔ ဒီၾကည္႔နဲ႔။ ေနာက္ ခရီးကလဲ ပန္းလာေတာ႔ အိပ္ အိပ္ဆိုၿပီး ေျပာလို႔ ေဒၚေလးစန္းနဲ႔ အတူ အိပ္ရတယ္။ တညလုံး အိပ္မေပ်ာ္ပါဘူး။ ဂ်ပိုးကိုက္လို႔ပါ။ အေမ႔ကိုလဲ သတိရၿပီး ပထမဆုံး ညမွာပဲ ငိုလိုက္ရတာ။ ညလယ္ႀကီး ထၿပီး အေမကို တ ၿပီး ခုျပန္မယ္ ခုျပန္ပို႔ နဲ႔ ေအာ္ငိုေနလို႔ တအိမ္လုံး မအိပ္ၾကရဘူး။

မနက္မိုးလင္းမွ အိပ္သြားတာ။ ႏိုးလာေတာ႔ ကုတင္ေဘးမွာ ရွပ္ရွပ္ ရွပ္ရွပ္နဲ႔ လူေတြ ျဖတ္ေနၾကတာကိုး။ ဘာျဖစ္လို႔ပါလိမ္႔လို႔ အံ႔ၾသေနတာ၊ ကိုယ္႔ကို ေမ်ာက္ပြဲၾကည္႔သလို ၾကည္႔တာကိုး။ ရန္ကုန္သူႏွယ္ အိပ္ခ်က္က မတရား တဲ႔။

ေနာက္ေတာ႔ ခ်က္ခ်င္းပဲ သူငယ္ခ်င္းေတြ ရသြားတယ္။ ကိုယ္႔ညီမ ၀မ္းကြဲ မိေမာ္ရဲ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြေပါ႔။ ဗန္းေဌး တဲ႔။ မိုးေဆြ တဲ႔။ အတူး တဲ႔။ သူတို႔နဲ႔အတူ မန္က်ည္းပင္ႀကီးေအာက္မွာ ေထြကစားတယ္။ ေျခတေပါင္က်ိဳး ကစားတယ္။ လိုက္တမ္း ေျပးတမ္း ကစားတယ္။ တကိုယ္လုံး ေပတူးလို႔။ ႏြားႀကီး လွည္႔ၿပီး ႀကိတ္တဲ႔ ႏွမ္းဆီဆုံမွာ ႏြားေရွ႔က ကန္႔လန္႔လုပ္ေနလို႔ ႏြားေဝွ႔လိုက္တာ မိေမာ္ ေကာ႔ကနဲ လြင္႔သြားေသးတယ္။

ႏြားႏို႔စစ္စစ္လဲ ထန္းညွက္နဲ႔ က်ိဳၿပီး ေသာက္ရတယ္။ သိပ္ေကာင္းတာပဲ။ အႀကိဳက္ဆုံးက ေစ်းေန႔မွာ မမမိုးနဲ႔ အေဖာ္လိုက္သြားၿပီး အေၾကာ္ေတြ လက္သုတ္စုံေတြ စားရတာကိုပါ။ အေၾကာ္ေတြက ပဲဆီစစ္စစ္နဲ႔ ေၾကာ္ထားတာမို႔ ၾကြပ္ရြ လို႔။ အသုတ္စုံကလဲ အေၾကာ္ေတြနဲ႔ ထည္႔သုတ္ထားတာ။ ေမႊးေနတာပဲ။ ေစ်းမွာ ဟိုဆိုင္၀င္ ဒီဆိုင္ထြက္ အမ ေနာက္ လိုက္တာပဲ။

ရြာက ေစ်းေလး

ၿပီးေတာ႔ ရြာက ကန္ႀကီးဆီလဲ ေရာက္ရေသးတယ္။ အမလုပ္တဲ႔ မတူးက အိမ္သားေတြ ေရခ်ိဳးဖို႔ ကန္ထဲက ေရကို ခပ္သြက္သြက္ ေခါက္တုံ႔ေခါက္ျပန္ ေရထမ္းတာကို ေဘးက အေဖာ္လိုက္တာပါ။ ကိုယ္လဲ ထမ္းၾကည္႔ခ်င္တယ္ ေျပာလို႔ ေရမျပည္႔တျပည္႔ထည္႔၊ အမက ထမ္းခ်င္အုံး ဆိုၿပီး ထမ္းခို္င္းလိုက္တာ ေရွ႔ကို မသြားႏိုင္ဘဲ ထမ္းပိုးက လည္ ေနလို႔ လူလဲ ပတ္ခ်ာလွည္႔ေနတာ။ ေရေတြလဲ ဖိတ္၊ လူလဲ ပက္လက္လန္ တာပဲေလ။

ဟုိတေလာကေတာ႔ ကိုယ္႔အေဒၚ နဲ႔ အမေတြ သူတို႔သားသမီးေတြကို ရွင္ျပဳနားသ အလွဴလုပ္ေတာ႔ ကိုယ္႔အမ မစံတို႔ ဇနီးေမာင္ႏွံ သြားၾကတယ္ တဲ႔။ ဓာတ္ပုံေတြ ပို႔ေပးလို႔ ၾကည္႔ရတယ္။ လူေတြလဲ အသက္ေတြ ႀကီးကုန္ၿပီေနာ္။ အရင္က ကိုယ္နဲ႔ ဖန္ခုံတမ္း ေဆာ႔တဲ႔ မိေမာ္က သူႀကီးကေတာ္ ျဖစ္ေနေပါ႔ တဲ႔။ သူ႔သမီးေလး ေက်ာ႔ေက်ာ႔စံ က နားသ မွာတဲ႔။ အဲဒီ ေက်ာ႔ေက်ာ႔စံ ဆိုတဲ႔ နံမည္က အေဖတို႔ရြာမွာ စာေပေဟာေျပာပြဲလုပ္တုန္းက ေမြးတဲ႔ကေလးမို႔ စာေရးဆရာမ ဂ်ဴးေပးသြားတဲ႔ နံမည္ ေလ။

သူငယ္ခ်င္းေတြ ျဖစ္တဲ႔ အတူးက ဆုံးတာ ၾကာၿပီ။ အရက္မူးၿပီး သူမ်ား ဓားနဲ႔ ထိုးလို႔ ေသ ရတာတဲ႔။ သူက အသားမဲမဲ လူက လုံးလုံးနဲ႔ ကစားရင္ အလြန္သန္တယ္။ ကိုယ္႔ကိုလဲ ခင္လိုက္တာ၊ မိုးလင္းတာနဲ႔ အိမ္ေပါက္၀မွာ ေဆာ႔ဖို႔ ေစာင္႔ေနတတ္သူေပါ႔။ အခုေတာ႔ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္နဲ႔ ဆုံးပါးရရွာတယ္။ မ်က္ႏွာက ဗန္းႀကီးလို ၀ိုင္း၀ိုင္းႀကီးနဲ႔ သနပ္ခါး ပါးကြက္ၾကားနဲ႔ ဗန္းေဌးလဲ သားတို႔အေမ ျဖစ္ေနၿပီ။

ရြာက ေရမရွိတဲ႔ ကန္ႀကီးနဲ႔ ေရတြင္းေလးေတြ

ရြာမွာ မီးလိုင္းေတာ႔ ရွိၿပီ၊ မီးမလာတာ တခုပါပဲ။ ေအာက္လင္းမီးနဲ႔ ဘက္ထရီအိုးမီးေလးေတြ သုံးေနရဆဲပါပဲ။ ရြာမွာ အထက္တန္းေက်ာင္း နဲ႔ ဂ်ပန္ေတြ လွဴတဲ႔ ေရစက္ နဲ႔ ျဖစ္ေနၿပီ။ ဒါေပမဲ႔ ကန္ႀကီးမွာေတာ႔ ေရေတြ ခမ္းေပမဲ႔ လက္ယက္တြင္းေလးေတြဆီက ေရခပ္ေနရတုန္းပါပဲ။

ရြာရဲ႔ ေစ်းေလး တေနရာ

ရြာက ဆယ္ရက္ တႀကိမ္ ေစ်းေလးမွာလဲ ေျမႀကီးေပၚ ပုံခင္းၿပီး လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ အသီးအရြက္ေတြ ေပါေပါမ်ားမ်ား ရတုန္းပဲ။ ရြာကလူငယ္ေလးေတြကလဲ ျမိဳ႔တက္အလုပ္ရွာ၊ တခ်ိဳ႔က မေလးရွား သြားသတဲ႔။ ေဒၚလာစကားကို လိွဳင္လိွဳင္ေျပာသတဲ႔။ ဒါေပမဲ႔ ရြာကိုသြားတဲ႔ လမ္းကေတာ႔ ဆိုးတုန္းပဲ။

ရြာရဲ႔ အထကေက်ာင္းေရွ႔မွာ အေဖ႔ကဗ်ာေလးကို အုတ္တိုင္မွာ ထြင္းထားဆဲ။
“ေယာင္ေယာင္နန၊ အေမွာင္က်သည္႔
သန္းေခါင္ညမ်ား ေပ်ာက္ေလၿပီ …” လို႔ စထားတဲ႔ ကဗ်ာေလးပါ။

ေခါင္းေလာင္းထိုးသံ ျမိဳင္ျမိဳင္ ၾကားရရင္ေတာ႔ သန္းေခါင္ညေတြ တကယ္ေပ်ာက္မွာပါ လို႔ ေတြးေနမိပါတယ္။

မိုးခ်ိဳသင္း