ေဆးရုံမွာ တညတာ

အခုတေလာ အလုပ္မ်ားတာနဲ႔ ဘေလာ႔ဂ္ကို ေလွ်ာ႔မယ္ဆိုၿပီး ပထမ ၂ရက္တခါေလာက္ေရး၊ ေနာက္ေတာ႔ ၃ရက္တခါေလာက္ ျဖစ္၊ အခုေတာ႔ ၅ရက္ၾကာမွ စာေရးဖို႔ ထိုင္မိတယ္။ မေရးႏိုင္ဆို ကိုယ္႔အမ်ိဳးသားအေမ မာမားက ေဆးရုံတက္ၿပီး ခြဲစိတ္ရဖို႔ ၾကံဳလာတာမို႔ ညဖက္ေတြမွာ ေဆးရုံမွာ အေဖာ္လုပ္ အိပ္ေနတယ္ ဆိုပါေတာ႔။

မနက္ဆိုရင္ အလုပ္ကို ေန႔လည္ေလာက္မွာ သြား၊ ညေန အလုပ္က ျပန္ဆင္းရင္ ေဆးရုံမွာ ည အိပ္တယ္။ အဲဒီေတာ႔ လူမမာေစာင္႔ လုပ္ေနတာ ပင္ပန္းၿပီး အလုပ္မ်ားမွာေပါ႔လို႔ ၾကားသူမ်ား သနားသလိုလိုရွိရင္ ကိုယ္က ျပံဳးမိတယ္။

တကယ္ေတာ႔ ကိုယ္လဲ တခါမွ ေဆးရုံမွာ အခုလို လူမမာေစာင္႔ ညအိပ္ဖူးတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ကိုယ္ငယ္ငယ္ကလဲ ကေလးလိုလို ေခြးလိုလိုမို႔ ဘယ္သူမွ ေဆးရုံေစာင္႔ေပးဖို႔ ကိုယ္႔ကို အားမကိုးၾကတာလဲ ပါမယ္။ ေနာက္ၿပီး ျဖစ္လိုက္ရင္ ကိုယ္ကခ်ည္းပဲ ဆိုေတာ႔ ကိုယ္ေဆးရုံတက္သမွ် အမေတြ ေစာင္႔အိပ္ရတာခ်ည္းပါ။

ဒီတခါေတာ႔ ေျပးၿပီး ေရတြက္လိုက္္မွ သူရယ္ ကိုယ္ရယ္ ႏွစ္ေယာက္တည္းဆိုေတာ႔ မာမား ေဆးရုံတက္ရမဲ႔အခ်ိန္မွာ ႏွစ္ေယာက္သား ဂ်ဴတီခြဲၿပီး သူက Day shift ကိုယ္က Night shift တာ၀န္ယူလိုက္ၾကတယ္။

မာမားကို ခြဲခန္းထဲက ထုတ္လာေတာ႔ ေနရမဲ႔ အခန္းက ႏွစ္ေယာက္ခန္း ျဖစ္ေနလို႔ အေတာ္သေဘာက်သြားတာပါ။ ဟိုဖက္ကုတင္က လူနာ မရွိေလေတာ႔ ကိုယ္႔ဖို႔ပဲဆိုၿပီး ကုတင္ေလးကို မ်က္စပစ္ထားတယ္။ လူနာရွိရင္ ကိုယ္က ထိုင္ခုံမွာ ေစာင္႔အိပ္ရမွာမို႔ သိပ္ အဆင္ေျပမွာ မဟုတ္ဘူးေလ။ ေနာက္လူနာေရာ လာအုံးမလားဆိုေတာ႔ မလာပါဘူး တဲ႔။

အဆင္ကေျပခ်င္ေတာ႔ ကိုယ္႔သူငယ္ခ်င္း ဘိုဘိုက အင္တာနက္သုံးလို႔ရတဲ႔ သူ႔ Notebook ေလး ယူထား တဲ႔။ ကိုယ္႔မွာ ျပံဳးေနတာ တခ်ိန္လုံး။ ဒါဆို ညမွာ အီးေမးလ္ေလး ခ်က္ခ္၊ ဘေလာ႔ေလးၾကည္႔ ဆိုၿပီး ကိုယ္႔အေတြးနဲ႔ကိုယ္ ျပံဳးေနတာ။ ေဆးရုံမွာဆိုေတာ႔ အိမ္မွာလို ဟင္း ခ်က္စရာလဲမလို၊ ဇိမ္ပဲ။ မာမားက လက္လာဆြဲမွ လူနာေစာင္႔ရမွာ သတိရသြားတယ္။

ပထမေန႔မွာပဲ ကိုယ္႔မွာ အခက္ၾကံဳရတာပါ။ ကိုယ္အိပ္ရမဲ႔ ကုတင္ကို ဘယ္သူကမ်ား အျမင္႔ႀကီး လုပ္သြားတယ္ မသိ။ ရင္ေခါင္းနီးပါးေလာက္ ျမင္႔ေနတာ။ ကိုယ္လဲ အိပ္ယာေတြ႔ရင္ လွဲျပဳေနခ်င္စိတ္က အလိုလို ျဖစ္ေနတာဆိုေတာ႔ ငါ အိပ္ရင္ ကုတင္ေပၚကို ေလွကားမ်ား ေထာင္တက္ရမလား ေတြးေနရတယ္။ ခလုတ္ေတြလဲ မႏွိပ္ရဲ။

လူမမာကိုသာ တဖက္ကလုပ္ေပးေနတာ၊ ေဘးက ကုတင္ေလးကို တၾကည္႔ၾကည္႔ဆိုေတာ႔ ကိုယ္႔သူငယ္ခ်င္းက ရိပ္မိတယ္။ အဟမ္း အဟမ္း၊ လူမမာထက္ လူမမာ႔ေခၽြးမက ပိုအေရးႀကီးတယ္၊ သူတလြဲေတြလုပ္ရင္ လူမမာ ပိုခံရႏိုင္တယ္ လို႔ ေျပာေျပာဆိုဆို ဟိုခလုတ္ ဒီခလုတ္ ႏွိပ္လိုက္တာ ကုတင္ႀကီးလဲ နိမ္႔ၿပီး ကိုယ္တက္လွဲႏိုင္တဲ႔ အေနအထား ျဖစ္သြားေရာ။ ေတာ္ေသးတာေပါ႔ေလ။

လာၾကည္႔တဲ႔လူေတြလဲ ျပန္ၾကၿပီ။ မာမားကလဲ ေမ႔ေဆးအရွိန္နဲ႔ဆိုေတာ႔ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းကို အိပ္ေတာ႔တာပါ။ ကိုယ္႔ကိုလဲ မအိပ္ခင္ ေျပာေသးတယ္၊ သမီးပင္ပန္းေနၿပီ၊ အိပ္၊ အိပ္ တဲ႔။ ကိုယ္ကလဲ စာေလးဖတ္၊ ဘေလာ႔ေလး လည္ၿပီး အိပ္ပါ႔မယ္လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။ ဒါနဲ႔ကြန္ပ်ဴတာက ကုတင္ေပၚမွာ ဆိုေတာ႔ ကိုယ္႔အလွည္႔ေရာက္ၿပီဆိုၿပီး ဝမ္းသာအားရ ကုတင္ေပၚတက္လိုက္ရင္ပဲ ဟ၊ ဟ လုပ္ပါအုံး ျဖစ္သြားရတယ္။

သူ႔ကုတင္က ဘီးေတြနဲ႔ကိုး။ သူငယ္ခ်င္းက ကုတင္သာ ႏွိမ္႔ေပးသြားတာ ဘီးေတြကိုေတာ႔ lock မလုပ္ေပးသြားဘူးကိုး။ ဒါေၾကာင္႔ ကိုယ္တက္လိုက္တာနဲ႔ ေလွ်ာၿပီး ကုတင္က နံရံနဲ႔ ေျပးေဆာင္႔ေတာ႔မွာ။ မနည္း ခုန္ခ် ကုတင္ကို ဖမ္းဆြဲ ဘရိတ္အုပ္လိုက္ရတယ္။ ဂလုံးဂလြမ္းနဲ႔ အသံေတြ ျမည္ရင္ ကိုယ္႔ေၾကာင္႔ လူမမာ အိပ္ေရးပ်က္ေတာ႔မယ္ေလ။

ေအာ္..ဒုကၡ၊ ဒုကၡ။ အိပ္ဖို႔ရာ ေက်ာကေလးဆန္႔ဖို႔ ကုတင္ႀကီးကလဲ ကိုယ္႔ေရွ႔မွာ။ ကုတင္ေပၚမွာလဲ ကြန္ပ်ဴတာက ပြင္႔ရက္ေလး။ အဲဒီကြန္ပ်ဴတာထဲမွာ ကိုယ္ခ်စ္ခင္တဲ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြဆီကို သြားဖို႔ လင္႔ခ္ေလးေတြ ရွိေနတယ္။ ဒါေပမဲ႔ ကုတင္ေပၚလဲ မတက္ရဲေတာ႔ ေခါင္းကုတ္ၿပီး ၾကည္႔ေနရတယ္။

အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေမခလာကယ္မ လို႔ နာ႔စ္မ ေရာက္လာတယ္။ ဒါနဲ႔ သူ႔ကို ကုတင္ႀကီး ေရြ႔ေနလို႔ ဘီးကို lock လုပ္ေပးဖို႔ ေျပာရတယ္။ ကိုယ္က အသစ္အဆန္းေတြ ခလုတ္ေတြဆို လန္႔တဲ႔စိတ္က ရွိေနလို႔သာပါ။ သူ ႏွိပ္လိုက္ေတာ႔ လြယ္လြယ္ေလးပါ။ ဒါနဲ႔ ကိုယ္လဲ စမတ္က်သြားတာေပါ႔။

ကုတင္ကုိ ေသခ်ာကိုင္ၾကည္႔၊ တြန္းၾကည္႔၊ မေရြ႔ေတာ႔ဘူးဆိုမွ ကုတင္ေပၚတက္တယ္။ ဒါနဲ႔ အီးေမးေလးစစ္၊ ဘေလာ႔ေလးလည္ လုပ္ေနတာေပါ႔။ ျမန္မာေဖာင္႔ကေတာ႔ ရုိက္မရလို႔ ကြန္မန္႔ေရးမရဘူး။ စာဖတ္ေနရင္း စိတ္ထဲမွာ တမ်ိဳးပဲ။ တရွဴးရွဴးနဲ႔ ကုတင္က ျမည္ေနတာကိုး။ ဟိုဖက္ဖိရင္ ဒီဖက္ကျမည္၊ ဒီဖက္ဖိရင္ ဟိုဖက္က ျမည္။ ဘယ္႔ႏွယ္ဟာႀကီး ျဖစ္ျပန္ပါလိမ္႔။

တကယ္က ေမြ႔ယာက အထူးျပဳလုပ္ထားတဲ႔ ေလေမြ႔ယာ။ လူမမာေတြ bed sore မရေအာင္၊ ေသြးလည္ပတ္တာ မွန္ေအာင္၊ ကုတင္ႀကီး မပူေအာင္ အထူးျပဳလုပ္ထားတာေလ။ ေအာ္ ျဖစ္ရေလ။ ငါ႔ႏွယ္ လူမမာကုတင္ တက္အိပ္မိေတာ႔လဲ ဘယ္တတ္ႏိုင္ပါ႔မလဲ။

ဒါနဲ႔ စိတ္ညစ္ၿပီး အိပ္ေရာ ဆိုပါေတာ႔။ ကုတင္က ကေလးကုတင္ေလးလို ေဘးကို ျပဳတ္မက်ေအာင္ အကာေလးေတြနဲ႔။ ကိုယ္လဲ သေဘာက်ၿပီး ကေလးေလးေတာင္ ျပန္ျဖစ္သြားသလိုလို။ အထိန္းနဲ႔အကြပ္နဲ႔ အိပ္ရတာလဲ တမ်ိဳးေကာင္းတာပါပဲ။ အဲဒီကာထားတဲ႔ ေဘာင္မွာ ခလုတ္ေလးေတြ ေခါင္းဖက္အျခမ္းကို ျမွင္႔တာ၊ ေျခေထာက္ဖက္ အပိုင္းကို ျမွင္႔တာ နိမ္႔တာ အစုံေတြ႔တယ္။ နာ႔စ္ကို ေခၚခ်င္ရင္ ႏွိပ္ရတဲ႔ ခလုတ္ကိုလဲ ေတြ႔တယ္။

အင္မတန္ေကာင္းပါလား လို႔ ကိုယ္႔စိတ္ထဲမွာ ျဖစ္မိတယ္။ လူနာ အဆင္ေျပေအာင္ အလြယ္တကူ ေခၚရေအာင္ လုပ္ထားတာကိုး။ အိပ္ရာက မထ နာ႔စ္ကို ေခၚလို႔ရတယ္ေလ။ ဒါနဲ႔ ကိုယ္လဲ ေမွးကနဲ အိပ္လိုက္တာ လူသံလိုလို ၾကားလို႔ လန္႔ႏိုးလာတယ္။

ဘာအကူအညီလိုလဲ၊ ဘာလုပ္ေပးရမလဲ တဲ႔။ ေခါင္းထူၿပီး လူရွာေတာ႔လဲ မေတြ႔၊ အဂၤလိပ္လို ေမးေနတာပါ။ ေနာက္မွ လိုက္ရွာေတာ႔ ကုတင္ထိပ္က စပီကာက အသံထြက္ေနတာ။ “ရွင္ နာ႔စ္ အကူအညီလိုလို႔ ခလုတ္ႏွိပ္လိုက္တယ္ မဟုတ္လား” တဲ႔။ အမ္..ကိုယ္အိပ္ရင္း ေဘာင္က ခလုတ္ေတြ သြားဖိမိတယ္ ထင္ပါရဲ႔။ မေတာ္တဆပါ၊ အကူအညီ မလိုပါဘူး။ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ လို႔ ျပန္ေျဖလိုက္ရတယ္။

ဒါနဲ႔ အိပ္လိုက္၊ ခလုတ္ေတြကို လက္နဲ႔ တြန္းမိလိုက္ station က စပီကာနဲ႔ လွမ္းေမးလိုက္၊ မေတာ္တဆပါ ေျဖလိုက္။ ျပန္အိပ္လိုက္ ကိုယ္ႀကီးနဲ႔ ဖိမိလိုက္၊ စပီကာကို ေဆာရီးပါ လွမ္းေျပာလိုက္။ ကိုယ္လဲ လူနာေစာင္႔တာ အေတာ္ အိပ္ေရးပ်က္သြားတယ္။

ေနာက္ေတာ႔ မျဖစ္ေခ်ဘူး ဆိုၿပီး အဲဒီေဘာင္ေတြကို ေခါင္းအုံးနဲ႔ကာလိုက္ေတာ႔မွ သြားမထိမိေတာ႔ဘူး။ မာမားကို ထ ၾကည္႔ေတာ႔လဲ မာမားက အိပ္ေမာက်လို႔။ ဒါနဲ႔ ေအးေအးေဆးေဆးပဲ၊ ျပန္အိပ္မယ္ဆိုၿပီး အိပ္လိုက္တာ တခ်ိဳးတည္းပဲ။

အရမ္းကို အိပ္ေမာက်ေနၿပီ၊ ေဟာက္ေတာင္ ေဟာက္ခ်င္ေနၿပီဆိုမွ ကိုယ္႔ကို တေယာက္ေယာက္က လာႏွိဳးေနသလိုလို ထင္မိတာကိုး။ စန္းစန္း၊ စန္းစန္း တဲ႔။ အဲဒါ မာမား နံမည္ပဲ။ ဒါနဲ႔ ကမန္းကတန္း ကုန္းထ လိုက္ေတာ႔ ကုတင္ေဘးမွာ ဆရာဝန္ငယ္ငယ္ ေခ်ာေခ်ာေလး တေယာက္။ မ်က္လုံး ေသခ်ာပြတ္ၿပီး ၾကည္႔လိုက္တာေလ။

ကိုယ္႔ကို မာမားထင္ၿပီး လူမွားၿပီး လာႏွိဳးေနတာ။ သူက စမ္းသပ္မလို႔။ ခြဲစိတ္တဲ႔ အေျခအေန၊ ေခါင္းမူးသလား၊ နာသလား ေမးမလို႔။ မီးမွိတ္ထားေတာ႔ မသဲမကြဲနဲ႔ ကုတင္မွားၿပီး ကိုယ္႔ကို လာႏွိဳးေနတာ။ ဗိုက္ခြဲထားတဲ႔ ခ်ဳပ္ရာ ၾကည္႔မယ္ တဲ႔။ ဘုရား ဘုရား။ လူမွားေနၿပီ။ စန္းစန္းက ဟိုဖက္ကုတင္လို႔ ေျပာလိုက္ရတယ္။ နာရီၾကည္႔လိုက္ေတာ႔ မနက္ ၆နာရီေက်ာ္ေနၿပီ။

ေန႔လည္ေရာက္လို႔ ကိုယ္႔အမ်ိဳးသားလာေတာ႔ မာမားက ေျပာတယ္။ ညက သမီးတေယာက္ မအိပ္ရွာဘူး တဲ႔။ သူႏိုးလာလို႔ ၾကည္႔လိုက္တိုင္း သူ႔ကို ၾကည္႔ေနတာ ေတြ႔တယ္ တဲ႔။ သမီးက စိတ္ပူတတ္လို႔ ပင္ပန္းရွာတယ္ တဲ႔။
ကိုယ္ကေတာ႔ ျပံဳးပဲ ေနလိုက္ပါတယ္ေလ။

မိုးခ်ိဳသင္း