ႏွစ္သက္မိတဲ႔ အေဟာင္းေလး

တေန႔က ကဗ်ာေတြ အေရးေကာင္းတဲ႔ မမသီရိ က ကိုယ္႔ရဲ႔ ပို႔စ္အေဟာင္းေတြထဲက ႏွစ္သက္သေဘာက်မိတဲ႔ ပို႔စ္ေလးတပုဒ္ ျပန္တင္ေပးဖို႔ tag လာတယ္။

ခ်က္ခ်င္းပဲ ဝမ္းသာအားရနဲ႔ ေရးေပးမွာေပါ႔လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။ အသစ္ေရးစရာမွ မလိုေတာ႔ ဟန္က်တာပဲ လို႔ အပ်င္းထူၿပီး ေပ်ာ္ေနတာ။ ဒါနဲ႔ ကိုယ္ေရးခဲ႔တဲ႔ အေဟာင္းေတြကို ဟုိဟာ ေကာင္းႏိုးႏိုး ဒီဟာေကာင္းႏိုးႏိုးနဲ႔ ျပန္ဖတ္ၾကည္႔ေတာ႔ “အေကာင္းကား ရွာ၏၊ မေတြ႔”ဆိုသလိုပဲ။ ေခါင္းေတာင္ ခ်ာခ်ာလည္သြားပါေရာ။

ကိုယ္လဲ စိတ္ထဲရွိတာေတြ ေလွ်ာက္ေရးမိတာဆိုေတာ႔ တခ်ိဳ႔ပို႔စ္ေတြက်ေတာ႔လဲ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာေတြ မ်ားေနသလိုလို။ တခ်ိဳ႔ဟာေတြက်ေတာ႔လဲ ေပါ႔ေပါ႔တန္တန္မ်ား ျဖစ္ေနသလား။

ဖတ္ရင္းနဲ႔ မမ ကို အခုလို tag တာ ေက်းဇူးေတာ္ေတာ္တင္မိတာပါ။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ႔ အခုမွ ေနာက္ျပန္ လွည္႔ၾကည္႔မိလို႔ေလ။ ေနာင္က်ရင္ေတာ႔ ဒီလို မေရးေတာ႔ဘူး ဘာညာ ေတြးေနမိေပမဲ႔ မနက္ဖန္ စာေရးရင္လဲ ကီးဘုတ္ေပၚလက္တင္တာနဲ႔ တလြဲေတြ ထြက္သြားအုံးေတာ႔မွာ၊ ကိုယ္ေရးခ်င္တာ ေရးပစ္လိုက္အုံးမွာ သိေနပါတယ္။ က်ည္ေတာက္စြပ္ခ်ိန္ေလာက္သာ ေျဖာင္႔တာကိုးေလ။

ဒီဘေလာ႔ဂ္ေလးကို စ ေရးမယ္ ဆိုကတည္းက ကိုယ္ေရးခ်င္တာလဲ ေရး၊ အေဖ႔ ကဗ်ာေလးေတြလဲ တင္မယ္ဆိုတဲ႔ စိတ္ကူးနဲ႔ စ ခဲ႔တာမို႔ အခု ဒုတိယတႀကိမ္ ျပန္တင္ခ်င္တဲ႔ ပို႔စ္ကိုလဲ ကဗ်ာပါတဲ႔ ပို႔စ္ေလးကိုပဲ ေရြးလိုက္ပါတယ္။ ဒီပို႔စ္ကို ၾသဂုတ္လ ၁၅ရက္၊ ၂၀၀၈ က ေရးခဲ႔တာပါ။ ဘေလာ႔ဂ္စ ေရးၿပီး ၃ပတ္ အၾကာမွာေပါ႔။
ကဗ်ာခ်စ္တဲ႔ မမ ႏွစ္သက္ဖို႔ရာ ဆႏၵျပဳလိုက္ပါတယ္။

**********************************************

ရီယိုဟြန္ဒို မွ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ သို႔ ..

ကိုယ္ ဒီကိုေရာက္စက မအူမလည္နဲ႔မို႔ အလုပ္လဲ မဝင္ေသးေတာ့ အေဖက ေက်ာင္းတက္၊ ေက်ာင္းတက္ဆိုၿပီး ေျပာပါတယ္။ ဒါနဲ႔ အိမ္နဲ႔ သိပ္မေဝးတဲ့ Rio Hondo Community College ေလးမွာ အဂၤလိပ္စာနဲ႔ ဘူမိေဗဒ သြားတက္လိုက္ေသးတယ္။

ကိုယ္တက္ခဲ့တဲ့ေက်ာင္းေလးက ခ်စ္စရာ။ စိမ္းေနတဲ့ ေတာင္ကုန္းေလးေပၚမွာ..။ ေတာင္ေအာက္ကေန ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြကို ဖယ္ရီကားေလးေတြနဲ႔ ေတာင္ေပၚက ေက်ာင္းကို ေခါက္တံု႔ေခါက္ျပန္ သယ္ပို႔ေပးတယ္။ ေက်ာင္းေလးက မက်ယ္ဝန္း၊ မခန္းနားလွပါဘူး။ ေတာင္ေပၚမွာဆိုေတာ့ ရွဴခင္းေလးေတြ လွတယ္။ ေလေကာင္းေလသန္႔ေလး ရတယ္။

စာၾကည့္တိုက္ရဲ ႔ေအာက္ဆံုးထပ္မွာ ကိုယ္နဲ႔အေဖ အၿမဲထိုင္ေလ့ရိွတယ္။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ အယ္လ္ေအၿမိဳ ႔ႀကီးကို အေပၚစီးကေန လွမ္းျမင္လို႔ ရတယ္ေလ။ ညဖက္ဆိုရင္ ေတာင္ေပၚကေန ကားနဲ႔ဆင္းလာရင္ အဲဒီျမင္ကြင္းကို ကုိယ္မၾကည့္ေငးဘဲ မေနႏိုင္ဘူး။ မီးေရာင္ေလးေတြက ၿပိဳးၿပိဳးျပက္ျပက္ နဲ႔။ ၿမိဳ ႔ျပနဲ႔တူတဲ့ တိုက္အျမင့္ႀကီးေတြမရိွ၊ ရဲတင္းေတာက္ေျပာင္တဲ့ နီယြန္ဆိုင္းပုဒ္ေတြ မရိွ၊ လမ္းမီး အိမ္မီးေလးေတြခ်ည္း မိွတ္တုပ္ မိွတ္တုပ္နဲ႔ ျမန္မာျပည္က ေတာၿမိဳ ႔ေလးတခုနဲ႔ ပိုတူတယ္။

အဲဒီတုန္းက ေက်ာင္းသြားမယ္ ဆိုတာနဲ႔ ကိုယ္က စာအုပ္ေတြပါတဲ့ အိတ္ကိုလြယ္၊ အေဖကလဲ ကခ်င္လြယ္အိတ္ကို ေကာက္လြယ္ေတာ့တာပဲ။ ကိုယ့္အမ်ိဳးသားက အလုပ္သြား၊ ကိုယ္တို႔ႏွစ္ေယာက္က ေက်ာင္းသြားေပါ့။ မနက္ကတည္းက သြားလိုက္တာ ကိုယ္က အတန္းေတြ ေျပးတက္လိုက္၊ အတန္းအားခ်ိန္ေလးမွာ စာၾကည့္တိုက္နားမွာ ေစာင့္ေနတဲ့ အေဖ့ဆီ ေျပးသြားလိုက္။ စကားေျပာလိုက္၊ ရွဴခင္းၾကည့္လိုက္၊ အေဖက တခါတေလ ခံုတန္းလ်ားေလးမွာ စာအုပ္ေလးဖြင့္ၿပီး ကဗ်ာစပ္လို႔။

ကိုယ္တို႔ သားအဖကို တေက်ာင္းလံုး သိၾကပံုရတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ သူမ်ားနဲ႔မတူ၊ ထူးဆန္းေနတာကိုး။ ဒီအရြယ္၊ ဒီေက်ာင္းမွာ ဘယ္သူမွ မိဘ မလိုက္ေတာ့တာေရာ၊ အေဖက ပုဆိုးပဲ အၿမဲဝတ္တာမို႔ သူတို႔အျမင္မွာ ထူးဆန္းေနပါလိမ့္မယ္။ ဘယ္တိုင္းျပည္ကလဲ၊ ဘာလူမ်ိဳးလဲ လာ လာေမးတတ္တယ္။ ေယာက်ၤားႀကီးက စကပ္လုိလို ဘာလိုလိုႀကီး အၿမဲဝတ္ထားၿပီး ကခ်င္လြယ္အိတ္တလံုးကလဲ အၿမဲပုခံုးမွာ ခ်ိတ္လို႔၊ သမီးကလဲ ပံုတံုးတံုး၊ သူတို႔သားအဖ ႏွစ္ေယာက္ပဲ စကားေျပာလိုက္ၾက ရီလိုက္ၾကနဲ႔။

အခု Fall ရာသီ ေရာက္ေတာ့မွာမို႔ အဲဒီအခ်ိန္ေတြကို ျပန္သတိရမိၿပီး အဲဒီတုန္းက အေဖစပ္ခဲ့တဲ့ ကဗ်ာေလးတပုဒ္ကို အမွတ္တရ တင္ေပးလိုက္ပါတယ္။ ဖတ္ၾကည့္လိုက္ပါအံုး။

ရီယိုဟြန္ဒို မွ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ သို႔

ရီယိုဟြန္ဒို ေကာလိပ္…တဲ့
ေတာင္ထိပ္က ထန္းပင္
ပန္းႏုေရာင္လြင္လြင္ ပန္းပင္ေတြနဲ႔
လြမ္းခ်င္စရာ တကၠသီလာ။

သမီး ခ်ိဳကေလး နဲ႔
ခရီးတို ေျပးၿပီး
ဟုိ အေဝးက ျပာမိွဳင္းမိွဳင္းနဲ႔
ျမဴေျခေတြက ခပ္ဆိုင္းဆိုင္း
စစ္ကုိင္းေတာင္ကို သတိရ
မႏၲေလးတကၠသိုလ္ကိုလဲ သတိရနဲ႔
လြမ္းစေတြ ငင္
လြမ္းႀကိဳးမွ်င္ ေစာင္းခတ္
ေက်ာင္းပတ္ပတ္လည္ ခံစားၿပီး
ေက်ာင္းတံခါးကို ဝင္ခဲ့တယ္။

ရန္ကုန္တကၠသိုလ္မွ ရီယိုဟြန္ဒိုေကာလိပ္သို႔
သမီးကေလးခ်ဳိ ပညာသင္ေတာ့
အၾကင္နာဝင္တဲ့ ဖခင္ပါလိုက္ၿပီး
စာၾကည့္တိုက္နား ရစ္သီ ရစ္သီ
ရင္ျပင္ဆီ ရစ္ဝဲ ရစ္ဝဲ နဲ႔
အကဲ တခတ္ခတ္
အသည္း တဖ်တ္ဖ်တ္နဲ႔
အၿမဲမျပတ္ ေစာင့္ၾကည့္ေနမိတယ္။

ပီဇာ ဟမ္ဘာဂါ မုန္႔ဆိုင္မွာ
သားအဖ ႏွစ္ေယာက္ အၿပိဳင္ စား
ခံုတန္းလ်ားမွာ ခဏနားၿပီး
ေက်ာင္းသားဘဝ ျပန္လည္ရသလိုလို။

တို႔ႏိုင္ငံ တို႔ တကၠသိုလ္မွာ
ႏုပ်ိဳသူ ငယ္ရြယ္သူကေလးေတြကို
ပိုးေမြးသလို ေမြးပါ့မလား။
တို႔အေရးေတြ ဟစ္ေအာ္
တေၾကာ္ေၾကာ္ ေတာင္းဆုိရင္း
ေက်ာင္းထဲကို မေရာက္
ေျမာင္းထဲကို ေရာက္သြားၾကေလေရာ့သလား။

မနက္ၾကည္ၾကည္ျမ အခ်ိန္မွာ
မ်က္ရည္က်မိပါတယ္ သမီးေလးရယ္။

ျမန္မာအေပါင္း၊ ကံၾကမၼာ ေကာင္းပါေစလို႔
ေက်ာင္းရိပ္မွာ ေဒါင္းနိမိတ္ တျမင္ျမင္နဲ႔
ဆုပန္ဆင္ပါရေစေတာ့ ။ ။

တင္မိုး
၁၇၊ ၈၊ ၂၀၀၄

အေဖ့ အရိုးျပာအိုးေလးကို အေဖသေဘာက်တဲ့ အဲဒီေက်ာင္းေလးနားက Rose Hill ဆိုတဲ့ ေတာင္ကုန္းေလးေပၚမွာ ထားထားပါတယ္။ တေန႔ ျမန္မာျပည္ ၿငိမ္းခ်မ္းရင္ အေဖ့ကို အိမ္ျပန္ပို႔မယ္ေလ။ အခုေတာ့ ဧည့္သည္ႀကီး အိမ္မျပန္ႏိုင္ရွာေသးဘူး …။ ။

မိုးခ်ိဳသင္း