ရုိးမ ရဲ႔ ဟိုဖက္မွာ ..

အခုတေလာ ခရီးထြက္ခ်င္စိတ္ ျပင္းျပေနလို႔လား မသိဘူး။ တေနရာရာကို ေအးေအးေဆးေဆး သြားေနလိုက္ခ်င္စိတ္ေတြ ျဖစ္ေနမိတယ္။ အခုအခ်ိန္မွာ စိတ္သြားတိုင္း ကိုယ္မပါႏိုင္ေသးေတာ႔ ဟိုးအရင္ ခရီးထြက္ခဲ႔တာေတြ ျပန္ေတြးမိတာေပါ႔။

လြန္ခဲ႔တဲ႔ ၁၀ႏွစ္ေလာက္က ကိုယ္႔အမ်ိဳးသားရဲ႔ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္က သူနဲ႔စပ္တူ တႏိုင္တပိုင္ ေရလုပ္ငန္း လုပ္ရေအာင္ဆိုၿပီး အေဖာ္စပ္လို႔ ႏွစ္ေယာက္သား ရခိုင္ျပည္နယ္၊ ေတာင္ကုတ္မွာ ခပ္ေသးေသး လုပ္ငန္းေလးတခု တြဲလုပ္ၾကတယ္။ တြဲလုပ္တယ္သာဆိုတယ္၊ ကိုယ္တို႔က ေငြစိုက္ရုံပဲ။ နားလဲ မလည္ေတာ႔ သြားလဲ မသြားမိဘူး။

လုပ္ငန္းေတာ႔ ဘယ္လိုေနလဲ မသိ။ ကိုယ္ကေတာ႔ အဲဒီသူငယ္ခ်င္း ေတာင္ကုတ္ကေန ရန္ကုန္လာရင္ ပါလာတတ္တဲ႔ ပုဇြန္တုပ္ႀကီးေတြ၊ ငါးပတ္ႀကီးေတြသာ ေမွ်ာ္မိတာပဲေလ။ ပါလာရင္ေတာ႔ အင္မတန္ လတ္ဆတ္တာမို႔ ကိုယ္ေပးခ်င္တဲ႔လူေတြလဲ လက္ေဆာင္ေပး၊ ကိုယ္လဲ ေကာင္းေကာင္းခ်က္စား ပစ္လိုက္တာေပါ႔။

တေန႔ေတာ႔ ေတာင္ကုတ္ကို လိုက္လာခဲ႔ပါအုံး တဲ႔။ သူငယ္ခ်င္းက လွမ္းမွာတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကိုယ္႔အမ်ိဳးသားကလဲ ခရီးထြက္္ေနေတာ႔ ကိုယ္ပဲ လိုက္သြားရမလို ျဖစ္ေနတာေပါ႔။ ေတာင္ကုတ္ဆိုတာ တခါမွလဲ မေရာက္ဖူး၊ ၾကားရုံ ၾကားဖူးတာ။ ဒါနဲ႔ ကိုယ္႔ေယာင္းမေလး ယဥ္ယဥ္ (ဆုံးသြားတဲ႔ ကိုယ္႔ေမာင္ေလးရဲ႔ အမ်ိဳးသမီး)နဲ႔ အိမ္မွာေနတဲ႔ ညီမတေယာက္ကို အေဖာ္စပ္ၿပီး သုံးေယာက္သား ေတာင္ကုတ္ကို တက္ခဲ႔တာေပါ႔။

အဲဒီတုန္းက ညေနမွ ထြက္တဲ႔ အဲကြန္းဘတ္စ္ႀကီးေတြ စီးရတာပါ။ ခရီးထြက္ရေတာ႔မယ္ဆိုၿပီး ေပ်ာ္ေနတဲ႔ အေပ်ာ္ေတြက ဘတ္စ္ကားေပၚေရာက္တာနဲ႔ အားလုံး ေပ်ာက္ကုန္ေတာ႔တာပဲ။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ႔ ကားေပၚမွာ ၾကက္သြန္နီ အိတ္ေတြနဲ႔ ျပည္႔ေနတာ။ ခုံေအာက္တိုင္းမွာ ၾကက္သြန္နီအိတ္ေတြ ထိုးထားတာမို႔ ကုလားထိုင္မွာ ငုတ္တုတ္ေလး ထိုင္ရတယ္။ တကားလုံး မႊန္ရတဲ႔အထဲ အဲကြန္းဘတ္စ္မို႔ တံခါးပိတ္ထားေတာ႔ ကိုယ္႔မွာ တလမ္းလုံး ေမ်ာ႔ေနေအာင္ အန္သြားတာ။

လမ္းခရီး ထမင္းဆိုင္ေရာက္ေတာ႔လဲ စားခ်င္ရက္နဲ႔ မစားႏိုင္။ လူက မူးတူး ယိုင္တိုင္။ အုပ္ထိန္းသူေတြ မပါလို႔ ေပ်ာ္မယ္ စားမယ္ဆိုတဲ႔ အၾကံေတြလဲ ၾကက္ေပ်ာက္ ငွက္ေပ်ာက္။ ညကလဲ ေမွာင္လို႔ အိပ္ခ်င္ၿပီ။ ကားေပၚက တီဗီကလဲ ဘာေတြမွန္း မသိ၊ မရပ္မနား ျပေနတာပါ။ ဒီလိုနဲ႔ ရခိုင္ရုိးမကို စတက္ေတာ႔ လုံးလုံးေမွာင္ၿပီ။

ကိုယ္တို႔လဲ ကားေရွ႔ပိုင္းက်တဲ႔ ကားသမားေနာက္က ထိုင္ခုံမွာ ထိုင္ရေတာ႔ ေဘးဘီ၀ဲယာက ေမွာင္ပိန္းေနတာမို႔ ေရွ႔ကိုပဲ အားစိုက္ၾကည္႔ရတယ္။ လမ္းေဘးမျမင္ရတာ ေတာ္ေသးတာေပါ႔။ ကားတစီးစာ သြားသာရုံ ေတာင္ပတ္လမ္းေလးမွာ ေဘးက ေခ်ာက္ကမ္းပါးႀကီး။ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္က ကားလာရင္ အတက္ကားကို ဦးစားေပးၿပီး လမ္းေဘးကပ္ေပးရတာ။

ကိုယ္လဲ ရုိးမကို စ ေက်ာ္တာနဲ႔ ကားသမား အိပ္ငိုက္မွာ စိုးရိမ္လိုက္ရတာ။ သူတို႔ငိုက္သလား၊ မငိုက္သလား ၾကည္႔ေနမိေတာ႔ ကားအကူကလဲ ေနာက္လွည္႔ၿပီး လွမ္းလွမ္း ျပံဳးျပေသးတာ။ ေရွ႔ကို ၾကည္႔ပါဆို ေနာက္ကို လွည္႔ေနေတာ႔ ေအာ္..ေခ်ာက္ထဲမ်ား ကားထိုးက်သြားရင္ ခက္ရခ်ည္ရဲ႔။

တညလုံး သူတို႔ သီခ်င္းဖြင္႔တယ္။ ရုိးမေပၚတက္တာနဲ႔ အဲကြန္းပိတ္၊ တီဗီပိတ္၊ သီခ်င္း စ ဖြင္႔တယ္။ အျမဴးသီခ်င္းေတြခ်ည္း ဖြင္႔တာပါ။ ကားသမားေတြ အိပ္မငိုက္ေအာင္ ထင္တာပဲ။ သူတို႔ တလမ္းလုံး ေအာ္ဆုိ သြားတာ။ အိပ္ခ်င္တဲ႔လူက သီခ်င္းသံၾကားမွာ ရေအာင္ အိပ္ေပေတာ႔ ပဲ။

ဒီလိုနဲ႔ ရုိးမ တေနရာမွာ ကားရပ္တယ္။ အားလုံး ဆင္းၾကပါ ခင္ဗ်ား တဲ႔။ မွတ္ပုံတင္ စစ္မယ္ ဆိုပဲ။ ကားသမားေတြလဲ ၁၅မိနစ္ေလာက္လဲ နားအုံးမယ္တဲ႔။ ကိုယ္တို႔လဲ ဆင္းၾကရတာေပါ႔။ ေနရာက မိုးထိေတာင္ တဲ႔။ ရိုးမေတာင္ထိပ္ႀကီး ေရာက္ေနတယ္ဆိုတဲ႔အသိနဲ႔ ေပ်ာ္သြားတာ။ ဒါေပမဲ႔ ကားေပၚက ဆင္းလိုက္တာနဲ႔ ေအးလိုက္တာ။ ႏွင္းမိုးေလးေတြ ရြာေနသလိုလို။ ေမွာင္မဲမဲထဲမွာ ဆိုင္တန္းေလးေတြဆီ စိုစိုစိစိ သြားရတယ္။

ဆတ္သားေၾကာ္၊ ဂ်ီသားေၾကာ္၊ ဆီထမင္း နဲ႔ ေကာက္ညွင္းေပါင္း ရမယ္တဲ႔။ မနက္ ၁နာရီေလာက္ ရွိၿပီ ထင္တယ္။ ဒါနဲ႔ အဆာေျပ ဆတ္သားေၾကာ္နဲ႔ ဆီထမင္း စားၾကတယ္။ တသက္မေမ႔ႏိုင္တဲ႔ မနက္စာေပါ႔။ ရင္ထဲမွာ ေႏြးၿပီး စားလို႔ေကာင္းလိုက္တာ မေျပာပါနဲ႔ေတာ႔။ ေရေႏြးၾကမ္းေလး တငုံေသာက္၊ ဆတ္သားေၾကာ္ေလး တဖဲ႔နဲ႔။

ကားေပၚတက္ရေတာ႔မယ္ဆိုေတာ႔ မွတ္ပုံတင္နဲ႔ နံမည္ေခၚမွ တဦးခ်င္းစီ တက္ရတာ။ ကားေပၚမွာ လူစုံျပန္ေတာ႔ ကားက မထြက္ေသးဘူး။ ကားသမားေတြက ကာရာအိုေကဆိုင္မွာ သီခ်င္းတပုဒ္ေလာက္ ဟဲေနလို႔ တဲ႔။ ေအာ္..ရုိးမေပၚမွာလဲ ကာရာအိုေကဆိုင္ ရွိေသးသကိုးလို႔ မွတ္ခ်က္ျပဳရတယ္။

ကိုယ္႔အထင္ ရခိုင္ရိုးမကိုသြားမဲ႔ ဘတ္စ္ကားႀကီးေတြက တစီးနဲ႔တစီး အခ်ိန္သိပ္ခြာၿပီး မထြက္ဘူး။ အားလုံး ညေနေစာင္းပဲ ထြက္ၾကတယ္။ ဒါမွ ကားတစီးစီးပ်က္ခဲ႔ရင္ တစီးနဲ႔ တစီး ကူႏိုင္ေအာင္လို႔ လို႔ ထင္မိတယ္။ လမ္းမွာ ကားတစီးပ်က္တာေတြ႔ရင္ က်န္တဲ႔ကားေတြ အကုန္ ဆင္းျပင္ေပးၾက၊ လိုတာေပးၾကနဲ႔ အင္မတန္ ရုိင္းပင္းတာ ေတြ႔ခဲ႔ရလို႔ေလ။

မနက္ ေ၀လီေ၀လင္းမွာ ရုိးမေပၚက ဆင္းၿပီ။ ေျမႀကီးနီနီနဲ႔ စိုက္ခင္းစိမ္းစိမ္း အိမ္ပုပုေလးေတြ စ ေတြ႔ရၿပီ။ ရခိုင္ရုိးမႀကီးရဲ႔ တဖက္မွာ ဒီလိုအိမ္ေလးေတြ ရြာေလးေတြ ရွိေနေသးတာ ေတြ႔ရေတာ႔ အံ႔ၾသမိသလို ၾကည္လဲ ၾကည္ႏူးမိတယ္။ ကိုယ္တို႔ ေသြးသားညီအကိုေတြပဲေပါ႔။ စကားကို ရွင္းရွင္းျပတ္ျပတ္ ေျပာၾကေပမဲ႔ စိတ္ရင္းေကာင္းလို႔ ခင္မင္စရာ။

ေတာင္ကုတ္ေရာက္ေတာ႔ မိုးစင္စင္လင္းၿပီ။ တည္းခိုဖို႔ အိမ္က အေဖ႔မိတ္ေဆြအိမ္။ ဦးေက်ာက္ေတာင္ တဲ႔။ ဦးက ရန္ကုန္ ေရာက္ေနတာမို႔ ဦးရဲ႔ ညီမေတြက လိုေလေသးမရွိ လုပ္ကိုင္ခ်က္ျပဳတ္ေကၽြးေမြးၾကတာပါ။ သူငယ္ခ်င္းက လာေတြ႔၊ လုပ္စရာရွိတာေတြ လုပ္ၿပီးေတာ႔ ညီအမတေတြ ေတာင္ကုတ္ေစ်းေလးလဲ ပတ္ၾကေသးတယ္။ ရခိုင္မုန္႔တီလဲ ရွဴးရွဴးရွဲရွဲ ေသာက္ၾကေသးတယ္။

အဲဒီမွာ ေလွနဲ႔ဖမ္းလာတဲ႔ ငါးပုဇြန္ေတြကို ကမ္းစပ္နားမွာပဲ လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ ခ်ေရာင္းေနတာလဲ ရွိတယ္၊ ဟင္းသီးဟင္းရြက္ေတြကလဲ ျမိဳင္ဆိုင္ေနတာ။ ငရုတ္သီးပုံႀကီး ေတြ႔တာနဲ႔ အံ႔ၾသမိေသးတယ္။ အဲဒီကလူေတြက ငရုတ္သီးကို ျပည္ေတာင္းနဲ႔ ၀ယ္ၾက၊ ေရာင္းၾကတာတဲ႔။ တျပည္ကို ၃ရက္ပဲစားတယ္ဆိုလား၊ အားပါးပါး ၾကားတာနဲ႔ စပ္သြားတယ္။

ေလေဘးအထည္ေတြ ေရာင္းၾက ၀ယ္ၾကတာလဲ ေတြ႔ခဲ႔ရေသးတယ္။ ဒါေပမဲ႔ ရန္ကုန္လို ေနရာမ်ိဳးကို ပို႔ဖို႔ထင္တယ္။ ေဘထုပ္လိုက္ ေရာင္းၾက ၀ယ္ၾကတယ္။ ပါကင္ေဖာက္တာ မေတြ႔မိဘူး။ ကိုယ္ကေတာ႔ ရခိုင္ရုိးရာေလးေတြ ၀ယ္ဖို႔ ေလွ်ာက္ၾကည္႔ေတာ႔ ခရုဆြဲႀကိဳးေလးေတြ၊ ခရုေလးေတြနဲ႔ လုပ္ထားတဲ႔ သမင္ပုံေလးေတြပဲ ၀ယ္ခဲ႔တယ္။ ရခိုင္လုံခ်ည္ေလးေတြလဲ တထည္ ႏွစ္ထည္ ၀ယ္ခဲ႔ေသးတယ္။

တရက္ ႏွစ္ရက္ေနေတာ႔ ငပလီကို ခ်ီတက္ၾကတာေပါ႔။ ငပလီကို သြားတဲ႔လမ္းကို သေဘာအက်ဆုံး။ အုန္းပင္ေတြ ေတာင္ေတြၾကားက ပင္လယ္ႀကီးကို တခ်က္တခ်က္ ဖ်တ္ကနဲ ျမင္လိုက္ရတာ သေဘာက်တယ္။ ျပာေနတဲ႔ ပင္လယ္ႀကီးကို လိွဳင္းေဖြးေဖြးေတြက အနားသတ္ထားသလိုမ်ိဳး။ ကိုယ္သာ ပန္းခ်ီဆြဲတတ္ရင္ အေရာင္စိုစိုေတြကို ဆြဲမိမွာ။

မနက္တိုင္း ညေနတိုင္း ညီအမတေတြ ေရကူး၊ ရြာေလးေတြထဲ ေလွ်ာက္လည္ ငါးေျခာက္ေတြ ေဒသထြက္ အစားအစာေတြ ၀ယ္၊ ညေနဆို အုန္းေရေသာက္ရင္း ပင္လယ္လွမ္းျမင္ရတဲ႔ ကမ္းစပ္မွာ ေန၀င္တာၾကည္႔ရင္း ညစာစားၾကတယ္။ အသားေတြလဲ မဲခ်ိတ္လို႔။ ဒါေပမဲ႔ ေပ်ာ္ေနတာပဲ။

ဒီလိုနဲ႔ ျပန္ခ်ိန္တန္ေတာ႔ ေတာင္ကုတ္ကတဆင္႔ ခရီးၾကမ္းႀကီး ႏွင္ရျပန္တယ္။ ရုိးမရဲ႔ တဖက္မွာ သိပ္လွတဲ႔ ရွဳခင္းေတြ ရွိေနတာ၊ သိပ္ရုိးသားၿပီး ခင္မင္စရာေကာင္းတဲ႔ လူေတြ ရွိေနတာ ဘာလို႔ အရင္က မသိခဲ႔၊ မေရာက္ခဲ႔ပါလိမ္႔။ လမ္းခရီးေတြ ေခ်ာေမြ႔ၿပီး ကူးသန္းသြားလာရ လြယ္ကူရင္ ဘယ္ေလာက္ ေကာင္းလိုက္မလဲ လို႔ အျပန္လမ္းမွာ ေတြးေနမိတယ္။

ငပလီကိုေတာ႔ ေလယာဥ္နဲ႔သြားရင္ ရတာ သိတာေပါ႔။ ကုန္းလမ္းခရီးကိုလဲ ေခ်ာေမြ႔ေစခ်င္တာပါ။ လြန္ခဲ႔တဲ႔ ၁၀ႏွစ္ေက်ာ္က ေရာက္ခဲ႔တာဆိုေတာ႔ အခုအခ်ိန္မွာ ဘယ္လိုေနမယ္ မသိေတာ႔ဘူး။ ပိုေကာင္းေနၿပီလား၊ လမ္းေတြ ပိုဆိုးသြားပလား မေျပာတတ္ေတာ႔ဘူး။

ေရျခားေျမျခားမွာ ခရီးေတြ ထြက္ေပမဲ႔ ဒီလို ရွဳခင္းမ်ိဳးေတြ၊ ဒီလို အျပံဳးမ်က္ႏွာနဲ႔ ႏွလုံးသားျဖဴစင္သူေတြ ကိုယ္ ရွာမေတြ႔ေတာ႔ပါဘူးေလ။ ငပလီကေန ေတာင္ကုတ္အျပန္ လမ္းက စိုက္ခင္းေလးေတြထဲမွာ လက္ျပေနတဲ႔ ကေလးေလးေတြ အရင္လိုပဲ ျပံဳးေနႏိုင္ေသးရဲ႔လားလို႔ ေတြးမိေနတာပါပဲ။

မိုးခ်ိဳသင္း