စာအေရးေကာင္းတဲ႔ ရြာသားေလးက ေနာင္လာမဲ႔ အႏွစ္ ႏွစ္ဆယ္ တဲ႔။ ေရးေပးဖို႔ Tag လာတယ္။
ေနာက္တမိနစ္၊ ေနာက္ တနာရီ၊ ေနာက္တေန႔ေတာင္ လူ႔ေလာကမွာ ကိုယ္ရွိမယ္ မရွိမယ္ မေသခ်ာတာခ်ည္းကို ေနာင္ႏွစ္ေပါင္း ႏွစ္ဆယ္ထိ အေတြးကို ဆန္႔ထုတ္ရမယ္ ဆိုေတာ႔ ဒီရြာသား တဆိတ္ေတာ႔ လြန္ၿပီ ထင္ပါရဲ႔။ ဒါေပမဲ႔လဲ ကိုယ္က စိတ္ကူူးယဥ္သမား ဆိုေတာ႔ ဟိုဒီသြားေနတဲ႔ စိတ္ကူးေတြေနာက္ ေကာက္ေကာက္ပါေအာင္ လိုက္မိပါတယ္။
ေတြးမိေတာ႔လဲ တမ်ိဳးတည္း မဟုတ္၊ ႏွစ္မ်ိဳးေလာက္ ေတြးမိတယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေျပာသလို အေကာင္းဆုံးကို ေမွ်ာ္လင္႔ၿပီး အဆိုးဆုံးအတြက္လဲ ျပင္ဆင္ထားရမွာဆိုေတာ႔ ေတြးမိတဲ႔အတိုင္း ေရးလိုက္ပါတယ္။ ေနရာကေတာ႔ ကိုယ္ခ်စ္တဲ႔ ေျမမွာေပါ႔။
ေနာင္လာမဲ႔ အႏွစ္ ႏွစ္ဆယ္ (၁)
မနက္ေစာေစာစီးစီး လမ္းေလွ်ာက္က ျပန္လာေတာ႔ သတင္းစာတေစာင္ တက်ပ္နဲ႔ ၀ယ္ခဲ႔တယ္။ အိမ္ေရွ႔မွာ ေကာ္ဖီေလးတခြက္ ေသာက္ရင္း သတင္းစာဖတ္ေနမိတာ။ ေရွ႔ဆုံး စာမ်က္ႏွာကို စိတ္အ၀င္စားဆုံးမို႔ ေခါင္းႀကီးေတြ အရင္ လိုက္ဖတ္ေနမိတယ္။
ေလးႏွစ္တႀကိမ္ လုပ္တဲ႔ ေရြးေကာက္ပြဲမွာ ေဒၚစု ပါတီ အႏိုင္ရတာ ၅ ႀကိမ္ ဆက္တိုက္ ရွိခဲ႔ၿပီ။ ၿပီးခဲ႔တဲ႔ အပတ္ကေတာ႔ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္က ႏိုင္ငံေရးေလာကက အနားယူတဲ႔အေၾကာင္း သတင္းထုတ္ျပန္လိုက္ခဲ႔တယ္။ တျပည္လုံး ပြက္ပြက္ညံသြားတာေပါ႔။ သတင္းစာလြတ္လပ္ခြင္႔ကို အျပည္႔အ၀ အသုံးခ်လိုက္ၾကတာ အခုထိ ဒီအေၾကာင္းကို ေ၀ဖန္သုံးသပ္လို႔ မၿပီးေသးဘူး။
ဒါေပမဲ႔ ေန႔မအား ညမအား သူတိုင္းျပည္အတြက္ လြန္ခဲ႔တဲ႔ အႏွစ္ေလးဆယ္လုံးလုံး ပင္ပန္းခဲ႔ ႀကိဳးစားလုပ္ခဲ႔တာေတြကို ေက်းဇူးတင္ ေက်နပ္ၿပီး သူ႔ကိုယ္ပိုင္အခ်ိန္ေလး မေပးသင္႔ဘူးလား။ သူခ်စ္တဲ႔ ျမန္မာျပည္ႀကီးအတြက္ သူ ၀ါသနာပါတဲ႔ စာေရးစာဖတ္နဲ႔သာ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း ေနေတာ႔မယ္ တဲ႔။ လူငယ္ေတြနဲ႔ စာအုပ္စာေပအေၾကာင္း ေဆြးေႏြးပြဲေလးေတြ ရံဖန္ရံခါ လုပ္ၿပီး ဘ၀ကို ရုိးရုိးသာ ျဖတ္သန္းေတာ႔မယ္ တဲ႔။
ျပန္လည္ထူေထာင္ေရးကာလေတြမွာ တို႔ျပည္သူျပည္သားေတြ စိတ္ေရာ လူပါ တက္ညီ လက္ညီ ျပဳျပင္ ႀကိဳးစားၾကလို႔ အခုအခ်ိန္မွာ အေတာ္အတန္ တည္ျငိမ္လာခဲ႔ရတာပါ။ ၾကည္႔ပါလား။ သတင္းစာထဲက လူေတြရဲ႔ မ်က္ႏွာမွာ ေယာက္ယက္ခတ္ ပူေလာင္တာမ်ိဳး မရွိ၊ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း ျပံဳးျပံဳးရႊင္ရႊင္နဲ႔။ ကိုယ္တကယ္ စိတ္ပါလို႔ ျပံဳးတဲ႔ အျပဳံးခ်ိဳခ်ိဳေတြနဲ႔။
တိုင္းျပည္ထူေထာင္ေရးမွာ ပညာေရးက နံပါတ္ ၁ ဆိုတဲ႔အတိုင္း တကၠသိုလ္ေက်ာင္းႀကီးေတြ လဲ အဆင္႔တန္းမီမီ ဖြင္႔ႏိုင္ၿပီ။ ပညာသင္စားရိတ္ကို အခမဲ႔ နီးပါး ေစ်းခ်ိဳခ်ိဳ နဲ႔ သင္ၾကားႏိုင္ၿပီ။ ႏိုင္ငံရပ္ျခားမွာ ေရာက္ေနတဲ႔ ကမၻာ႔တကၠသိုလ္အသီးသီးမွာ ပညာသင္ခဲ႔ၾကတဲ႔ ျမန္မာ ပညာရွင္ေတြ အကုန္လုံး ကိုယ္႔ျပည္ကို ျပန္လာၿပီး ေစတနာအျပည္႔နဲ႔ စာသင္ၾကတာေလ။
ဧရာ၀တီတိုင္း မုန္တိုင္းသင္႔ေဒသေတြကိုလည္း ျပည္တြင္း ျပည္ပ အကူအညီနဲ႔ ေက်ာင္းေတြေဆာက္၊ လမ္းေတြျပင္ၾက။ ျမန္မာျပည္ရဲ႔ ထမင္းအိုးႀကီး ထမင္း ျပန္ခ်က္ေနၿပီ။ နာဂစ္က မိဘမဲ႔ကေလးေတြေတာင္ အခမဲ႔ တကၠသိုလ္ႀကီး မွာ ဘြဲ႔လြန္ တက္ေနၾကၿပီဲ။
အခုဆို ေဆးရုံေတြမွာ ေဆးေတြ လုံလုံေလာက္ေလာက္၊ ကုတင္ေနရာ လုံလုံေလာက္ေလာက္ အသုံးျပဳႏိုင္ၿပီတဲ႔။ လူတိုင္းလူတိုင္း က်န္းမာေရးနဲ႔ ပတ္သတ္ရင္ အာမခံ ရွိတဲ႔ ယူေကက က်န္းမာေရးစနစ္ကို အတုယူၿပီး တဆင္႔ၿပီး တဆင္႔ ပုံေဖာ္ လုပ္ေဆာင္သြားမယ္လို႔ က်န္းမာေရး၀န္ႀကီးဌာနက ေၾကျငာထားေသးတယ္။
ကိုယ္အရင္က သြားသြားေနခဲ႔ရတဲ႔ စာေပစိစစ္ေရးရုံးႀကီးကို စာေပကင္ေပတိုင္ရုံးဆိုၿပီး ျပတိုက္ လုပ္လိုက္သတဲ႔။ စာေပမလြတ္လပ္ခဲ႔ရတဲ႔ ကႏၱာရႏွစ္ေတြကို အမွတ္ရၿပီး ကိုယ္ရေနတဲ႔ စာေပလြတ္လပ္ခြင္႔ကို တန္ဖိုးထား ေလးစားေအာင္လို႔ တဲ႔။ အခုေတာ႔ စာေပစိစစ္ေရး မရွိေတာ႔လို႔ လူတိုင္း လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ကိုယ္႔အယူအဆကို ေရးသားေဖာ္ထုတ္ ႏိုင္ၾကတယ္ေလ။ ပန္းတိုင္းပြင္႔ၾကၿပီေပါ႔။
လမ္းေထာင္႔တိုင္းမွာလဲ စာအုပ္ဆိုင္ေလးေတြနဲ႔ေလ။ အင္တာနက္ ကေဖးေလးေတြ ရွိေပမဲ႔ လူတိုင္းအိမ္တိုင္းေစ႔ အင္တာနက္ ရွိေနၿပီဆိုေတာ႔ အပန္းေျဖခ်င္သူ၊ စကားေျပာခ်င္သူ၊ ေကာ္ဖီသပ္သပ္ ေသာက္ခ်င္သူမ်ားသာ ရွိေနတယ္။ ျမိဳ႔နယ္တိုင္းမွာလဲ စာၾကည္႔တုိက္ေလးေတြ ရွိေသးတယ္။ စာအုပ္အေဟာင္းေလးေတြကို သပ္သပ္ရပ္ရပ္ စနစ္တက် ငွားဖတ္ႏိုင္ပါတယ္။ သမိုင္းအခ်က္အလက္ကို စာအေနနဲ႔ေရာ၊ ရုပ္သံအေနနဲ႔ေရာ ရွာလို႔ရေသးတာ။
ေနာင္လာမဲ႔ အႏွစ္ ႏွစ္ဆယ္ (၂)
ရန္ကုန္တျမိဳ႔လုံး ဖုံလုံးႀကီး ထ ေနသလိုပဲ။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ႔ ေထာက္လွမ္းေရးေတြ စြမ္းအားရွင္ေတြရဲ႔ ဆိုင္ကယ္ေတြကထြက္တဲ႔ ညစ္ညမ္းေလထု ေၾကာင္႔ပါ။ ဘတ္စ္ကားမွတ္တိုင္မွာ ဘတ္စ္ကားေစာင္႔ေနတဲ႔ လူအုပ္ လူပင္လယ္ႀကီးရဲ႔ မ်က္ႏွာအားလုံးက တကယ္ေတာ႔ အတူတူပဲ။ အားလုံး တမ်က္ႏွာတည္း။
ေမွ်ာ္လင္႔ခ်က္မဲ႔ စိတ္ပ်က္ ၀မ္းဟာ ေဒါသထြက္။ လူေတြရဲ႔ မ်က္လုံးေတြက မြဲ၊ ပါးစပ္ေတြ ပိတ္၊ ဆံပင္ နီေၾကာင္လန္ နဲ႔။ ဒီေန႔ ရုံးမွာ မေလာက္ငတဲ႔ မိသားစု ၀မ္းေရးအတြက္ ေအးဓျမ တိုက္ခဲ႔တဲ႔ ေငြေလးကို ခါးပိုက္ႏွိဳက္မွာစိုးလို႔ တစမ္းတည္း စမ္းေနရတယ္။ ေဘးကေကာင္ကိုလဲ မယုံရ၊ အားလုံးမွာ သံသယ အၾကည္႔ေတြနဲ႔။
တိုင္းျပည္မွာ လူငယ္ဆိုတာလဲ ကုန္ၿပီ။ တေန႔တေန႔ ပတ္စ္ပို႔ရုံးမွာ အလွဴေပးေနသလား ေအာက္ေမ႔ရေအာင္ ျပည္ပထြက္ဖို႔ တိုးေ၀ွ႔ေနၾကတယ္။ ဘယ္လိုနည္းနဲ႔ ထြက္ရ ထြက္ရ၊ ေတာင္းသမွ်ကို ျခစ္ျခစ္ခ်ဳပ္ခ်ဳပ္ေပမဲ႔ မ်က္စိမိွတ္ ေပးပစ္လိုက္ၾကတယ္။ ေက်ာင္းေတြကလဲ ပိတ္ထားေတာ႔ ပညာေရး မေလာက္မငနဲ႔မို႔ ျပည္ပမွာလဲ ရရာအလုပ္ လုပ္ရအုံးမယ္။ ကူလီမ်ိဳးေဟ႔ တို႔ဗမာ ဆုိသလိုေပါ႔။
လမ္းေထာင္႔တိုင္းမွာလဲ အႏွိပ္ခန္းေတြ မိွဳလိုေပါက္ေနတယ္။ ဟိုး ဆိုင္းဘုတ္ဒ္ အႀကီးႀကီးေပၚက ျမွဴဆြယ္ေနတဲ႔ အႏွိပ္ခန္းေၾကာ္ျငာတဲ႔ ကေလးမဟာ အ၀တ္ ဆင္းရဲလြန္းတယ္။ တျမိဳ႔လုံး အဲဒီလို ဆိုင္းဘုတ္ဒ္ေတြနဲ႔ ျပည္႔ေနတယ္။
လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေတြအစား ဘီယာဆိုင္ေတြ ေညာ္နံ႔တလူလူနဲ႔။ ေလာင္းကစား ဒိုင္ႀကီးေတြဆိုတာ ခမ္းနားပါေပ႔။ သူ႔ဒိုင္မွာ လာေလာင္းရင္ စကဒ္တိုတိုနဲ႔ ေကာင္မေလးက ဘီယာတလုံး အလကား တိုက္ေသးတယ္။
ခ်ဲ၊ ႏွစ္လုံး၊ သုံးလုံး၊ ေဘာ္လုံးပြဲ ႀကိဳက္တာေလာင္းလို႔ရတယ္။ မနက္ဖန္ မိုးရြာမလား မရြာဘူးလားဆိုတာေတာင္ ေလာင္းလို႔ရေသး။ ဒိုင္ေတြက အေကာင္ႀကီးႀကီးေတြရဲ႔ သားေတြ ဖြင္႔ထားတာမို႔ ဖမ္းမွာ မပူရဘူး။ တရား၀င္ လိုင္စင္ခ်ထားတာေလ။
မနက္က ေစ်းသြားေတာ႔ ကန္စြန္းရြက္တစည္း တေသာင္းဆိုလို႔ မဆိုးဘူးဆိုၿပီး ကိုင္ၾကည္႔တာ ႏြမ္းဖတ္ေနပါေရာလား။ ပိုက္ဆံကလဲ ေထာင္တန္က အနိမ္႔ဆုံး အရြက္ပဲ။ ငါးေထာင္တန္ တေသာင္းတန္ ကိုင္သုံးေနရၿပီီ။ သိန္းခ်ီကိုင္မွ တေန႔ေစ်းဖိုး ရမယ္။ တက္စီတခါ စီးလိုက္တာ ဟိုနား ဒီနား ၃သိန္း ဆိုပဲ။ ဘတ္စ္ကားခက ငါးေသာင္းဆိုေတာ႔ လူေတြ လွိမ္႔တိုးေနတာေပါ႔။
ေစ်းေတြက ေရာ႔ကက္လို တက္သလို ေထာင္ဒဏ္ေတြလဲ သူနဲ႔အတူ လိုက္တက္တယ္။ ဒီမနက္ သတင္းစာထဲမွာ ႏိုင္ငံေတာ္ကို အၾကည္အညိဳပ်က္ေအာင္ လုပ္မွဳဆိုၿပီး နဂါးနီ သီခ်င္းဖြင္႔တဲ႔လူကို ေထာင္ခ်လိုက္တာ ၁၀၅ ႏွစ္တဲ႔။ ဒါ ဘာဟုတ္ေသးလို႔လဲ။
၈ေလးလုံး အႏွစ္ ၄၀ ျပည္႔ အထိမ္းအမွတ္ေန႔တုန္းက အက်ီ ၤအနက္ ၀တ္လာမိတဲ႔ အေဒၚႀကီး တေယာက္ကို စြမ္းအားရွင္ေတြ ၀ုိင္းရိုက္လိုက္တာ ေမ်ာ႔ေမ်ာ႔ပဲ က်န္သတဲ႔။ သူ႔မိသားစုပါ အကုန္ ေထာင္ခ်လိုက္တာ ႏွစ္ ၁၃၀ စီတဲ႔။ ေထာင္ေတြလဲ တိုးခ်ဲ႔ေဆာက္လိုက္ၾကတာ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ရဲ႔ တကသ အေဆာက္အဦေတာင္ ေထာင္လုပ္ထားရတယ္ေလ။
လက္နက္ေတြ ေျဗာင္ ေရာင္း၀ယ္လုပ္ေနတဲ႔ လူႀကီးလဲ အခု ဘိန္းစက္ရုံပါ ေရႊျပည္သာ မွာ ေထာင္လိုက္ၿပီ။ မိန္းကေလးခ်ည္းသာ အလုပ္ခန္႔မည္လို႔ ေၾကာ္ျငာတာလဲ ေတြ႔လိုက္တယ္။ မႏၱေလးနဲ႔ ေတာင္ႀကီးေတြမွာပါ စက္ရုံခြဲေထာင္မယ္ ဆိုပဲ။ စက္ရုံေထာင္ခါစက ယူအန္ နဲ႔ ျပည္ပႏိုင္ငံေတြက ကန္႔ကြက္ေၾကာင္း ေၾကျငာခ်က္ေတြ ေရဒီယိုမွာ ၾကားလိုက္ေသးတယ္။
ဟိုတေလာကေတာ႔ အႏွစ္ ေလးဆယ္ေက်ာ္ အုပ္ခ်ဳပ္လာတဲ႔ အဖိုးႀကီးလဲ အစားမ်ားလို႔ ဗိုက္ေပါက္ထြက္ ေသသြားၿပီ။ အစုိးရရုံးတိုင္း အလံ တိုင္တ၀က္မဟုတ္ဘဲ ေအာက္ထိ ခ်ရမယ္ ဆိုလို႔ ျမန္မာျပည္အလံေတြ ေျမေပၚပုံေနတာ ေတြ႔ခဲ႔ရေသးတယ္။
ဒါေပမဲ႔ ဘာမွေတာ႔ ထူးမသြားပါဘူးေလ။ လွဳပ္ရွားတက္ၾကြသူေတြကို ေထာင္ေတြြခ်ဲ႔ၿပီး ထည္႔ထားတာ အျပင္မွာ လူမွ မက်န္ဘဲ။ တိုင္းျပည္ အုပ္ခ်ဳပ္ဖို႔ အဖိုးႀကီး ေျမးက ခ်က္ခ်င္းပဲ အာဏာလႊဲယူလိုက္တယ္။ ေဆြစဥ္မ်ိဳးဆက္ ဘုရင္ေတြလို႔ ဆိုတာကိုး။ သူတက္ၿပီး ေနာက္တေန႔မွာပဲ သတင္းစာမွာ အမိန္႔ေၾကျငာခ်က္ ပါလာတယ္။ သူတို႔နဲ႔စကားေျပာရင္ ဘုရား ထူးရမယ္ ဆိုပဲေလ။
ေနာက္တမိနစ္၊ ေနာက္ တနာရီ၊ ေနာက္တေန႔ေတာင္ လူ႔ေလာကမွာ ကိုယ္ရွိမယ္ မရွိမယ္ မေသခ်ာတာခ်ည္းကို ေနာင္ႏွစ္ေပါင္း ႏွစ္ဆယ္ထိ အေတြးကို ဆန္႔ထုတ္ရမယ္ ဆိုေတာ႔ ဒီရြာသား တဆိတ္ေတာ႔ လြန္ၿပီ ထင္ပါရဲ႔။ ဒါေပမဲ႔လဲ ကိုယ္က စိတ္ကူူးယဥ္သမား ဆိုေတာ႔ ဟိုဒီသြားေနတဲ႔ စိတ္ကူးေတြေနာက္ ေကာက္ေကာက္ပါေအာင္ လိုက္မိပါတယ္။
ေတြးမိေတာ႔လဲ တမ်ိဳးတည္း မဟုတ္၊ ႏွစ္မ်ိဳးေလာက္ ေတြးမိတယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေျပာသလို အေကာင္းဆုံးကို ေမွ်ာ္လင္႔ၿပီး အဆိုးဆုံးအတြက္လဲ ျပင္ဆင္ထားရမွာဆိုေတာ႔ ေတြးမိတဲ႔အတိုင္း ေရးလိုက္ပါတယ္။ ေနရာကေတာ႔ ကိုယ္ခ်စ္တဲ႔ ေျမမွာေပါ႔။
ေနာင္လာမဲ႔ အႏွစ္ ႏွစ္ဆယ္ (၁)
မနက္ေစာေစာစီးစီး လမ္းေလွ်ာက္က ျပန္လာေတာ႔ သတင္းစာတေစာင္ တက်ပ္နဲ႔ ၀ယ္ခဲ႔တယ္။ အိမ္ေရွ႔မွာ ေကာ္ဖီေလးတခြက္ ေသာက္ရင္း သတင္းစာဖတ္ေနမိတာ။ ေရွ႔ဆုံး စာမ်က္ႏွာကို စိတ္အ၀င္စားဆုံးမို႔ ေခါင္းႀကီးေတြ အရင္ လိုက္ဖတ္ေနမိတယ္။
ေလးႏွစ္တႀကိမ္ လုပ္တဲ႔ ေရြးေကာက္ပြဲမွာ ေဒၚစု ပါတီ အႏိုင္ရတာ ၅ ႀကိမ္ ဆက္တိုက္ ရွိခဲ႔ၿပီ။ ၿပီးခဲ႔တဲ႔ အပတ္ကေတာ႔ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္က ႏိုင္ငံေရးေလာကက အနားယူတဲ႔အေၾကာင္း သတင္းထုတ္ျပန္လိုက္ခဲ႔တယ္။ တျပည္လုံး ပြက္ပြက္ညံသြားတာေပါ႔။ သတင္းစာလြတ္လပ္ခြင္႔ကို အျပည္႔အ၀ အသုံးခ်လိုက္ၾကတာ အခုထိ ဒီအေၾကာင္းကို ေ၀ဖန္သုံးသပ္လို႔ မၿပီးေသးဘူး။
ဒါေပမဲ႔ ေန႔မအား ညမအား သူတိုင္းျပည္အတြက္ လြန္ခဲ႔တဲ႔ အႏွစ္ေလးဆယ္လုံးလုံး ပင္ပန္းခဲ႔ ႀကိဳးစားလုပ္ခဲ႔တာေတြကို ေက်းဇူးတင္ ေက်နပ္ၿပီး သူ႔ကိုယ္ပိုင္အခ်ိန္ေလး မေပးသင္႔ဘူးလား။ သူခ်စ္တဲ႔ ျမန္မာျပည္ႀကီးအတြက္ သူ ၀ါသနာပါတဲ႔ စာေရးစာဖတ္နဲ႔သာ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း ေနေတာ႔မယ္ တဲ႔။ လူငယ္ေတြနဲ႔ စာအုပ္စာေပအေၾကာင္း ေဆြးေႏြးပြဲေလးေတြ ရံဖန္ရံခါ လုပ္ၿပီး ဘ၀ကို ရုိးရုိးသာ ျဖတ္သန္းေတာ႔မယ္ တဲ႔။
ျပန္လည္ထူေထာင္ေရးကာလေတြမွာ တို႔ျပည္သူျပည္သားေတြ စိတ္ေရာ လူပါ တက္ညီ လက္ညီ ျပဳျပင္ ႀကိဳးစားၾကလို႔ အခုအခ်ိန္မွာ အေတာ္အတန္ တည္ျငိမ္လာခဲ႔ရတာပါ။ ၾကည္႔ပါလား။ သတင္းစာထဲက လူေတြရဲ႔ မ်က္ႏွာမွာ ေယာက္ယက္ခတ္ ပူေလာင္တာမ်ိဳး မရွိ၊ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း ျပံဳးျပံဳးရႊင္ရႊင္နဲ႔။ ကိုယ္တကယ္ စိတ္ပါလို႔ ျပံဳးတဲ႔ အျပဳံးခ်ိဳခ်ိဳေတြနဲ႔။
တိုင္းျပည္ထူေထာင္ေရးမွာ ပညာေရးက နံပါတ္ ၁ ဆိုတဲ႔အတိုင္း တကၠသိုလ္ေက်ာင္းႀကီးေတြ လဲ အဆင္႔တန္းမီမီ ဖြင္႔ႏိုင္ၿပီ။ ပညာသင္စားရိတ္ကို အခမဲ႔ နီးပါး ေစ်းခ်ိဳခ်ိဳ နဲ႔ သင္ၾကားႏိုင္ၿပီ။ ႏိုင္ငံရပ္ျခားမွာ ေရာက္ေနတဲ႔ ကမၻာ႔တကၠသိုလ္အသီးသီးမွာ ပညာသင္ခဲ႔ၾကတဲ႔ ျမန္မာ ပညာရွင္ေတြ အကုန္လုံး ကိုယ္႔ျပည္ကို ျပန္လာၿပီး ေစတနာအျပည္႔နဲ႔ စာသင္ၾကတာေလ။
ဧရာ၀တီတိုင္း မုန္တိုင္းသင္႔ေဒသေတြကိုလည္း ျပည္တြင္း ျပည္ပ အကူအညီနဲ႔ ေက်ာင္းေတြေဆာက္၊ လမ္းေတြျပင္ၾက။ ျမန္မာျပည္ရဲ႔ ထမင္းအိုးႀကီး ထမင္း ျပန္ခ်က္ေနၿပီ။ နာဂစ္က မိဘမဲ႔ကေလးေတြေတာင္ အခမဲ႔ တကၠသိုလ္ႀကီး မွာ ဘြဲ႔လြန္ တက္ေနၾကၿပီဲ။
အခုဆို ေဆးရုံေတြမွာ ေဆးေတြ လုံလုံေလာက္ေလာက္၊ ကုတင္ေနရာ လုံလုံေလာက္ေလာက္ အသုံးျပဳႏိုင္ၿပီတဲ႔။ လူတိုင္းလူတိုင္း က်န္းမာေရးနဲ႔ ပတ္သတ္ရင္ အာမခံ ရွိတဲ႔ ယူေကက က်န္းမာေရးစနစ္ကို အတုယူၿပီး တဆင္႔ၿပီး တဆင္႔ ပုံေဖာ္ လုပ္ေဆာင္သြားမယ္လို႔ က်န္းမာေရး၀န္ႀကီးဌာနက ေၾကျငာထားေသးတယ္။
ကိုယ္အရင္က သြားသြားေနခဲ႔ရတဲ႔ စာေပစိစစ္ေရးရုံးႀကီးကို စာေပကင္ေပတိုင္ရုံးဆိုၿပီး ျပတိုက္ လုပ္လိုက္သတဲ႔။ စာေပမလြတ္လပ္ခဲ႔ရတဲ႔ ကႏၱာရႏွစ္ေတြကို အမွတ္ရၿပီး ကိုယ္ရေနတဲ႔ စာေပလြတ္လပ္ခြင္႔ကို တန္ဖိုးထား ေလးစားေအာင္လို႔ တဲ႔။ အခုေတာ႔ စာေပစိစစ္ေရး မရွိေတာ႔လို႔ လူတိုင္း လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ကိုယ္႔အယူအဆကို ေရးသားေဖာ္ထုတ္ ႏိုင္ၾကတယ္ေလ။ ပန္းတိုင္းပြင္႔ၾကၿပီေပါ႔။
လမ္းေထာင္႔တိုင္းမွာလဲ စာအုပ္ဆိုင္ေလးေတြနဲ႔ေလ။ အင္တာနက္ ကေဖးေလးေတြ ရွိေပမဲ႔ လူတိုင္းအိမ္တိုင္းေစ႔ အင္တာနက္ ရွိေနၿပီဆိုေတာ႔ အပန္းေျဖခ်င္သူ၊ စကားေျပာခ်င္သူ၊ ေကာ္ဖီသပ္သပ္ ေသာက္ခ်င္သူမ်ားသာ ရွိေနတယ္။ ျမိဳ႔နယ္တိုင္းမွာလဲ စာၾကည္႔တုိက္ေလးေတြ ရွိေသးတယ္။ စာအုပ္အေဟာင္းေလးေတြကို သပ္သပ္ရပ္ရပ္ စနစ္တက် ငွားဖတ္ႏိုင္ပါတယ္။ သမိုင္းအခ်က္အလက္ကို စာအေနနဲ႔ေရာ၊ ရုပ္သံအေနနဲ႔ေရာ ရွာလို႔ရေသးတာ။
ေနာင္လာမဲ႔ အႏွစ္ ႏွစ္ဆယ္ (၂)
ရန္ကုန္တျမိဳ႔လုံး ဖုံလုံးႀကီး ထ ေနသလိုပဲ။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ႔ ေထာက္လွမ္းေရးေတြ စြမ္းအားရွင္ေတြရဲ႔ ဆိုင္ကယ္ေတြကထြက္တဲ႔ ညစ္ညမ္းေလထု ေၾကာင္႔ပါ။ ဘတ္စ္ကားမွတ္တိုင္မွာ ဘတ္စ္ကားေစာင္႔ေနတဲ႔ လူအုပ္ လူပင္လယ္ႀကီးရဲ႔ မ်က္ႏွာအားလုံးက တကယ္ေတာ႔ အတူတူပဲ။ အားလုံး တမ်က္ႏွာတည္း။
ေမွ်ာ္လင္႔ခ်က္မဲ႔ စိတ္ပ်က္ ၀မ္းဟာ ေဒါသထြက္။ လူေတြရဲ႔ မ်က္လုံးေတြက မြဲ၊ ပါးစပ္ေတြ ပိတ္၊ ဆံပင္ နီေၾကာင္လန္ နဲ႔။ ဒီေန႔ ရုံးမွာ မေလာက္ငတဲ႔ မိသားစု ၀မ္းေရးအတြက္ ေအးဓျမ တိုက္ခဲ႔တဲ႔ ေငြေလးကို ခါးပိုက္ႏွိဳက္မွာစိုးလို႔ တစမ္းတည္း စမ္းေနရတယ္။ ေဘးကေကာင္ကိုလဲ မယုံရ၊ အားလုံးမွာ သံသယ အၾကည္႔ေတြနဲ႔။
တိုင္းျပည္မွာ လူငယ္ဆိုတာလဲ ကုန္ၿပီ။ တေန႔တေန႔ ပတ္စ္ပို႔ရုံးမွာ အလွဴေပးေနသလား ေအာက္ေမ႔ရေအာင္ ျပည္ပထြက္ဖို႔ တိုးေ၀ွ႔ေနၾကတယ္။ ဘယ္လိုနည္းနဲ႔ ထြက္ရ ထြက္ရ၊ ေတာင္းသမွ်ကို ျခစ္ျခစ္ခ်ဳပ္ခ်ဳပ္ေပမဲ႔ မ်က္စိမိွတ္ ေပးပစ္လိုက္ၾကတယ္။ ေက်ာင္းေတြကလဲ ပိတ္ထားေတာ႔ ပညာေရး မေလာက္မငနဲ႔မို႔ ျပည္ပမွာလဲ ရရာအလုပ္ လုပ္ရအုံးမယ္။ ကူလီမ်ိဳးေဟ႔ တို႔ဗမာ ဆုိသလိုေပါ႔။
လမ္းေထာင္႔တိုင္းမွာလဲ အႏွိပ္ခန္းေတြ မိွဳလိုေပါက္ေနတယ္။ ဟိုး ဆိုင္းဘုတ္ဒ္ အႀကီးႀကီးေပၚက ျမွဴဆြယ္ေနတဲ႔ အႏွိပ္ခန္းေၾကာ္ျငာတဲ႔ ကေလးမဟာ အ၀တ္ ဆင္းရဲလြန္းတယ္။ တျမိဳ႔လုံး အဲဒီလို ဆိုင္းဘုတ္ဒ္ေတြနဲ႔ ျပည္႔ေနတယ္။
လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေတြအစား ဘီယာဆိုင္ေတြ ေညာ္နံ႔တလူလူနဲ႔။ ေလာင္းကစား ဒိုင္ႀကီးေတြဆိုတာ ခမ္းနားပါေပ႔။ သူ႔ဒိုင္မွာ လာေလာင္းရင္ စကဒ္တိုတိုနဲ႔ ေကာင္မေလးက ဘီယာတလုံး အလကား တိုက္ေသးတယ္။
ခ်ဲ၊ ႏွစ္လုံး၊ သုံးလုံး၊ ေဘာ္လုံးပြဲ ႀကိဳက္တာေလာင္းလို႔ရတယ္။ မနက္ဖန္ မိုးရြာမလား မရြာဘူးလားဆိုတာေတာင္ ေလာင္းလို႔ရေသး။ ဒိုင္ေတြက အေကာင္ႀကီးႀကီးေတြရဲ႔ သားေတြ ဖြင္႔ထားတာမို႔ ဖမ္းမွာ မပူရဘူး။ တရား၀င္ လိုင္စင္ခ်ထားတာေလ။
မနက္က ေစ်းသြားေတာ႔ ကန္စြန္းရြက္တစည္း တေသာင္းဆိုလို႔ မဆိုးဘူးဆိုၿပီး ကိုင္ၾကည္႔တာ ႏြမ္းဖတ္ေနပါေရာလား။ ပိုက္ဆံကလဲ ေထာင္တန္က အနိမ္႔ဆုံး အရြက္ပဲ။ ငါးေထာင္တန္ တေသာင္းတန္ ကိုင္သုံးေနရၿပီီ။ သိန္းခ်ီကိုင္မွ တေန႔ေစ်းဖိုး ရမယ္။ တက္စီတခါ စီးလိုက္တာ ဟိုနား ဒီနား ၃သိန္း ဆိုပဲ။ ဘတ္စ္ကားခက ငါးေသာင္းဆိုေတာ႔ လူေတြ လွိမ္႔တိုးေနတာေပါ႔။
ေစ်းေတြက ေရာ႔ကက္လို တက္သလို ေထာင္ဒဏ္ေတြလဲ သူနဲ႔အတူ လိုက္တက္တယ္။ ဒီမနက္ သတင္းစာထဲမွာ ႏိုင္ငံေတာ္ကို အၾကည္အညိဳပ်က္ေအာင္ လုပ္မွဳဆိုၿပီး နဂါးနီ သီခ်င္းဖြင္႔တဲ႔လူကို ေထာင္ခ်လိုက္တာ ၁၀၅ ႏွစ္တဲ႔။ ဒါ ဘာဟုတ္ေသးလို႔လဲ။
၈ေလးလုံး အႏွစ္ ၄၀ ျပည္႔ အထိမ္းအမွတ္ေန႔တုန္းက အက်ီ ၤအနက္ ၀တ္လာမိတဲ႔ အေဒၚႀကီး တေယာက္ကို စြမ္းအားရွင္ေတြ ၀ုိင္းရိုက္လိုက္တာ ေမ်ာ႔ေမ်ာ႔ပဲ က်န္သတဲ႔။ သူ႔မိသားစုပါ အကုန္ ေထာင္ခ်လိုက္တာ ႏွစ္ ၁၃၀ စီတဲ႔။ ေထာင္ေတြလဲ တိုးခ်ဲ႔ေဆာက္လိုက္ၾကတာ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ရဲ႔ တကသ အေဆာက္အဦေတာင္ ေထာင္လုပ္ထားရတယ္ေလ။
လက္နက္ေတြ ေျဗာင္ ေရာင္း၀ယ္လုပ္ေနတဲ႔ လူႀကီးလဲ အခု ဘိန္းစက္ရုံပါ ေရႊျပည္သာ မွာ ေထာင္လိုက္ၿပီ။ မိန္းကေလးခ်ည္းသာ အလုပ္ခန္႔မည္လို႔ ေၾကာ္ျငာတာလဲ ေတြ႔လိုက္တယ္။ မႏၱေလးနဲ႔ ေတာင္ႀကီးေတြမွာပါ စက္ရုံခြဲေထာင္မယ္ ဆိုပဲ။ စက္ရုံေထာင္ခါစက ယူအန္ နဲ႔ ျပည္ပႏိုင္ငံေတြက ကန္႔ကြက္ေၾကာင္း ေၾကျငာခ်က္ေတြ ေရဒီယိုမွာ ၾကားလိုက္ေသးတယ္။
ဟိုတေလာကေတာ႔ အႏွစ္ ေလးဆယ္ေက်ာ္ အုပ္ခ်ဳပ္လာတဲ႔ အဖိုးႀကီးလဲ အစားမ်ားလို႔ ဗိုက္ေပါက္ထြက္ ေသသြားၿပီ။ အစုိးရရုံးတိုင္း အလံ တိုင္တ၀က္မဟုတ္ဘဲ ေအာက္ထိ ခ်ရမယ္ ဆိုလို႔ ျမန္မာျပည္အလံေတြ ေျမေပၚပုံေနတာ ေတြ႔ခဲ႔ရေသးတယ္။
ဒါေပမဲ႔ ဘာမွေတာ႔ ထူးမသြားပါဘူးေလ။ လွဳပ္ရွားတက္ၾကြသူေတြကို ေထာင္ေတြြခ်ဲ႔ၿပီး ထည္႔ထားတာ အျပင္မွာ လူမွ မက်န္ဘဲ။ တိုင္းျပည္ အုပ္ခ်ဳပ္ဖို႔ အဖိုးႀကီး ေျမးက ခ်က္ခ်င္းပဲ အာဏာလႊဲယူလိုက္တယ္။ ေဆြစဥ္မ်ိဳးဆက္ ဘုရင္ေတြလို႔ ဆိုတာကိုး။ သူတက္ၿပီး ေနာက္တေန႔မွာပဲ သတင္းစာမွာ အမိန္႔ေၾကျငာခ်က္ ပါလာတယ္။ သူတို႔နဲ႔စကားေျပာရင္ ဘုရား ထူးရမယ္ ဆိုပဲေလ။
ကဲ ကိုယ္ေတြးမိတဲ႔ ေနာင္လာမဲ႔ အႏွစ္ ႏွစ္ဆယ္ေတာ႔ ဗားရွင္း ႏွစ္မ်ိဳး နဲ႔ ေရးၿပီးပါၿပီ။ ပထမအပိုင္းကို ေမွ်ာ္လင္႔သူမ်ားအတြက္ေတာ႔ ကိုယ္ျဖစ္ခ်င္တာကို ျဖစ္ဖို႔ ဘယ္သူမျပဳ မိမိမွဳ လို႔ ဆိုရမည္သာ။
မိုးခ်ိဳသင္း
အမရယ္ စိတ္ကူးကလဲေကာင္းပ။
ReplyDeleteကၽြန္ေတာ္ေတာ့ Option 1 ကိုဘဲ ေမွ်ာ္လင့္ေနပါ့မယ္ခင္ဗ်။
ReplyDeletehit right on the head
ReplyDeleteေရးေပးတာ ေက်းဇူး ဒီဘက္လွည့္လာရင္ ၀က္သားေပါင္းရယ္ ၀က္ေျခေထာက္ရယ္ ၀က္သားလံုးေၾကာ္ရယ္ ၀က္သားႏွပ္ရယ္ ၀က္...၀က္ေတြ ၀ယ္ေကြ်းမယ္ တကယ္။ အျမည္း - အေရွ႕ဖက္ကမ္းေျခက ၀က္ေျခေထာက္ လႊတ္မိုက္တာဗ်။
ReplyDeleteသတိေပးခ်က္-အမေကလို တိတ္တိတ္ျပန္သြားရင္ေတာ့ ရြာသားအျပစ္မပါဘူးေနာ္
သတင္းစာတစ္ေစာင္ တစ္က်ပ္တဲ့ ရြာသားေန႕တိုင္း၀ယ္ဖတ္မွာနဲ႕ေတာ့ အေတာ္ပဲ။
စာအေရးေကာင္းတယ္တဲ့ ၾကည့္လည္းလုပ္ပါ အရမ္း(ဘာမွန္းမသိပဲ စြတ္ရြတ္ျပီးေလ) ေရးေနတာပါဗ်
မူရင္းက အႏွစ္သံုးဆယ္ခင္ဗ်။ က်ေနာ္ေတာင္ ရွိေနဦးမွာ မေသခ်ာလို႕ ေစ်းဆစ္ထားတာ ႏွစ္ဆယ္ထားလို႕။ ေတာ္ေသးတယ္ အခုအခ်ိန္ထိေတာ့ ေမာင္ရိုး ေစ်းဆစ္သလို မလုပ္မိေသးလို႕။
ႏွစ္ဆယ္ (၁)ကို ေမွ်ာ္လင့္ေနေပမယ့္ ႏွစ္ဆယ္ (၂)အတိုင္းေတာ့ ျဖစ္ေနတာပဲေလ...
ReplyDeleteေနာင္လာမယ့္ အႏွစ္ ႏွစ္ဆယ္ (၁) ကိုပဲ ကြ်န္ေတာ္လဲ ေမွ်ာ္လင့္ေနပါတယ္ဗ်ာ....
ReplyDeleteစိတ္ကူးေလးေတြယဥ္တဲ့အတိုင္းေပါ့ဗ်ာ
ReplyDeleteစိတ္ကူး (၂)ခုလံုးေကာင္းပါတယ္
မႀကီးခ်ိဳသင္း အိမ္မလာဘူးေနာ္
ဘယ္လိုၿဖစ္လို႔ စိမ္းကားေနတာလဲ
ဒါေပမယ့္
သေဘာက်လို႔ ရယ္လိုက္တယ္လို႔
ၿမင္ေတာ့ ေက်နပ္သြားတယ္
မႀကီးခ်ိဳသင္း
က်မ္းမာေပ်ာ္ရႊင္ပါေစ
ဖိုးစိန္
နံပါတ္ ၂ ျဖစ္မွာကိုတကယ္ပဲ ေတြးေၾကာက္မိတယ္ .. း(
ReplyDeleteခ်ိဳသင္းေရ.. လမ္းဆံုေရာက္ေနၿပီေပါ႔.. ေနာင္အနွစ္နွစ္ဆယ္အတြက္ ကိုယ္ေလွ်ာက္ခ်င္တဲ႔ လမ္း ကိုယ္ေရြးၾကစတမ္းေပါ႔ေလ..။ အပိုင္း တစ္မွာ ္ဆံုၾကတာေပါ႔ ခ်ိဳသင္းေရ..။ သံသယကင္းကင္းနဲ႔ ယံုၾကည္ျခင္းအျပည္႔ တည္ေဆာက္ထားတဲ႔ တုိင္းျပည္ေလးမွာ...။
ReplyDeleteတစ္ကိုဖတ္ျပီး ၾကက္သီးထတယ္။
ReplyDeleteႏွစ္ကိုဖတ္ျပီး ၾကက္သီးျပန္ဝင္သြားတယ္။
း)
အာ..
ReplyDeleteဒုတိယ အေတြးေတာ့ totally ကန္႕ကြက္တယ္ကြာ
ရွိကို မရွိေနေစရဘူး
း(
ေနာင္ အႏွစ္ ၂၀ ကို ၿပံဳးၿပံဳးေလးေနၿပီ ၾကည္႕ေနလုိက္ပါတယ္...
ReplyDeleteေႏွာင္လာမဲ့ အႏွစ္ (၂၀)
ReplyDelete(၁)ပဲေမွ်ာ္လင့္မိတယ္
နံပါတ္၁ကို ဖတ္ျပီး ျပံဳးေနမိရာက နံပါတ္၂ကို ဖတ္ျပီး ငိုင္ေတြမိတယ္ မခ်ိဳသင္းရယ္...
ReplyDeleteေနာက္တစ္ေခါက္ထပ္လာတယ္။ Option 1 ကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ လုပ္ယူလို႔ ရႏိုင္တာဘဲေနာ္။ လူညီဖို႔ဘဲလိုတာ။
ReplyDeleteလာဖတ္ပါတယ္ အစ္မေရ
ReplyDeleteအပို္င္းတစ္လိုေတာ့့ အားလံုးျဖစ္ေစခ်င္ၾကတာေပါ့ဗ်ာ
ဒါေပမယ့္
အပုိင္း၂ လိုကေတာ့ အခုလည္း အဲဒီေလာက္နိီးနီးဆုိေတာ့ အင္း ခံႏုိင္ရည္ ျပည့္၀ေနတဲ့ ကြ်န္ေတာ္တို. အတြက္ေတာ့့ အင္းသိ
option 1 ျဖစ္ရမယ္လို႕မေတြးရဲေပမယ့္ option 2 ျဖစ္မွာေတာ့ေၾကာက္လိုက္တာ (ျဖစ္ေတာင္ျဖစ္ေနၿပီ)..
ReplyDeleteေရာက္တယ္အစ္မေရ
ReplyDeleteနံပါတ္၁ ကုိေတာ့ အားလံုးေမွ်ာ္လင့္ေနၾကတာေပါ့ဗ်ာ
နံပါတ္၂ ကေတာ့ အခုလည္းနီးနီးျဖစ္ေနတာဆုိေတာ့ အင္း သည္းခံျခင္းပါရမီ ျပည့္စံုေလေသာ ကြ်န္ေတာ္တုိ. အားလံုး ထူးျပီးလည္း ခံစားရေတာ့ မယ္ ထင္ပါဘူးဗ်ာ
အားလံုးကေတာ့ ေကာင္းဖုိ.ေမွ်ာလင့္ေနၾကပါတယ္
မမေရ... (၁ )ဖတ္ျပီး ျပံဳးေနမိတာ (၂) ဖတ္ျပီး တုန္လွဳပ္သြားတယ္...။
ReplyDeleteစိတ္ကူးႏွစ္ခုလံုးေကာင္းပါတယ္ဆိုတာ...
ReplyDeleteၿဖစ္ႏိုင္ေခ်ကို စဥ္းစားတတ္တဲ့ မႀကီးခ်ိဳသင္းရဲ႔ ၿဖစ္ႏိုင္ေခ် စိတ္ကူးကိုေၿပာတာေနာ္
လိုခ်င္တာကေတာ့ (၁)ေပါ့ေလ..
(၂)ၿဖစ္လို႔ကေတာ့...ဘုရားထူးမယ္ထင္သလား
သြားမၿဖဲပဲ ဓားဆြဲလိုက္မယ္
ခင္မင္ေလးစားစြာၿဖင့္
ဖိုးစိန္
မ အႏုစိတ္စဥ္းစားထားတာ အရမ္းေကာင္းပါတယ္။
ReplyDeleteပထမအပိုင္းကို ေမွ်ာ္လင္႔သူမ်ားအတြက္ေတာ႔ ကိုယ္ျဖစ္ခ်င္တာကို ျဖစ္ဖို႔ ဘယ္သူမျပဳ မိမိမွဳ...တဲ့လား။
ျမားခ်က္ျပင္းေပမယ့္ စလွမ္းမယ့္သူကိုပဲ အားလံုးကို ေမွ်ာ္လင့္ေနၾကေတာ့... :(
ပထမဗားရွင္း ျဖစ္ရပါလို၏....။
ReplyDeleteပထမဗားရွင္း ျဖစ္ရပါလို၏....။
ပထမဗားရွင္း ျဖစ္ရပါလို၏....။
အစ္မရယ္...
ReplyDelete(၁) ဖတ္ၿပီး ၾကည္ႏူးေနတာ (၂) ဖတ္ လိုက္တာ ညႇစ္သတ္လိုက္သလိုပါပဲ.. း)
အေျခအေနအမွန္က ၁နဲ႕၂ၾကား၊ တ၀က္နဲ႕ ၁ၾကားမွာ ရွိမယ္ထင္တယ္ အမ။ လက္ရွိကေန ၁ေရာက္ဖို႕ ႏွစ္၂၀နဲ႕မရဘူးလို႕ ထင္တာပဲ။
ReplyDeleteေတာ္လွန္ေရး၏ နိဂံုးဟာ ဒီမိုကေရစီပါ. ေနာင္ လာမယ့္
ReplyDeleteအႏွစ္ႏွစ္ဆယ္မွာ နိဂံုးခ်ဳပ္ျပီးသားကို ေမွ်ာ္လင့္ေနပါတယ္.(ဒီမိုကေရစီ စနစ္ကို က်င့္သံုးေနေသာ united stete of myanmar )
option 1 ကိုျမန္ျမန္ျဖစ္ေစျခင္ၿပီ ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ေနသူေတြကို စိတ္ေရာကိုယ္ပါ ပံ့ပိုးၾကစို႕
ReplyDeleteဒီတခါComment ေပးဖို႕ ေတာ္ေတာ္စဥ္းစားလိုက္ရတယ္။
ReplyDeleteေသခ်ာတာကေတာ႕ လိပ္ၿပာတစ္ေကာင္တည္း ေတာင္ပံခတ္တာနဲ႕ မုန္တိုင္းေတြ ၿဖစ္မလားႏိုင္ေလာက္ဖူးထင္တယ္ အမ။ ကြ်န္ေတာ္ဆိုလိုတာ ပထမအနာဂတ္အတြက္ေရာ၊ ဒုတိယအနာဂတ္အတြက္ေရာပါ။
ေနာင္အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္က်ရင္
ဒီစာကို ကြ်န္ေတာ္ၿပန္လာဖတ္ၿပီး ေပ်ာ္ခ်င္ပါေသးတယ္။
:)
၁က ေနာက္ၿဖစ္မွာ။
ReplyDeleteကင္ေပတိုင္ရုံးေတြကေတာ့ အမ်ားႀကီးပဲ။
ကင္ေပတိုင္း ၿပတိုက္ဆိုၿပီး ၿပထားမွာ။ နိုင္ငံတကာက ခု သဲကုန္းဆရာေတာ္ လွည့္ေလ့လာသလို ေလ့လာႀကလိမ့္မယ္။
၂ကေတာ့ ခုၿဖစ္ေနတာပါ။ အဖိုးႀကီးကို ဘာလို ့အဲ့ေတာ့မွ ေပးေသတာလဲ။
မည္သူမၿပဴ မိမိမူ ့တဲ့။
ႀကိဳက္တာကိုေရြးကိုယ့္လူတို ့လား။
ႀကိဳက္ႀကိဳက္ အားလံုးႀကိဳက္ မ်ိဳးတင့္ေဆြကို အားလံုးႀကိဳက္ အဲေလ နံပတ္၁ ကို အားလံုးႀကိဳက္။
ရီလိုက္ရတာေနာ္။
ကြ်န္ေတာ္တို႕ ေရွ႕က မ်ိဳးဆက္ေတြ တာဝန္မေက်ခဲ့ေသးသမွ် ကြ်န္ေတာ္တို႕လက္ရွိဘဝမွာ အခုလို အာဏာရွင္ စနစ္ဆိုးနဲ႕ ရင္ဆိုင္ေနရတာေပါ့...
ReplyDeleteဒီေန႕ ကြ်န္ေတာ္တို႕ေခတ္မွာလဲ ဒီတာဝန္ေတြကို ဟိုလူ႕ ပံုခ်... ဒီလူ႕ အျပစ္တင္ျပီး ကိုယ္တိုင္က်ေတာ့ ေခါင္းေရွာင္ေနၾကဦးမယ္ဆိုရင္ ေနာင္အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ မေျပာနဲ႕ ၄၀၊ ၅၀ ႏွစ္ ၁၀၀ အထိလဲ လြတ္လပ္မွာ မဟုတ္ဘူး။
မခ်ိဳသင္းခ်ျပလိုက္တဲ့ ဒုတိယ ဗားရွင္းက ပိုအဓိပၸာယ္ရွိျပီး ပိုထိေရာက္တယ္...
စိတ္ကူးယဥ္တယ္ဆိုတာ လူတိုင္းယဥ္လို႕ရပါတယ္...
ဒါေပမယ့္ ကိုယ့္စိတ္ကူးေလးထဲမွာပဲ ယစ္မူးမေနဘဲနဲ႕ ေနာင္တစ္ေန႕ ေရာက္လာမယ့္ အနာဂတ္...
ကြ်န္ေတာ္တို႕ ေမြးလာမယ့္ ရင္ေသြးေတြရဲ႕ အနာဂတ္ကို ကြ်န္ေတာ္တို႕လက္ထက္မွာ မေလွ်ာ္ဖြတ္ေပးရင္ ဒီအညစ္ ဒီအဆိုးေတြက ဘယ္ေတာ့မွာမ်ား အဆံုးသတ္ေတာ့မွာလဲ...
လူဆိုတာ တစ္ေန႕ေတာ့ ေသရမွာပဲ... ေသတဲ့အခါ ဘာမွ ပါသြားမွာမဟုတ္ဘူး။ မေသခင္ ကိုယ္က ကိုယ့္တိုင္းျပည္ ကိုယ့္လူမ်ိဳးအတြက္... အနည္းဆံုး ကိုယ္ေမြးလာမယ့္ သားသမီးေတြရဲ႕ လူမႈဘဝ အနာဂတ္အတြက္ ဘာလုပ္ခဲ့ျပီးျပီလဲ...
ဒီေမးခြန္းကို လူတိုင္းကိုယ့္ကိုကိုယ္ ျပန္ေမးေစခ်င္တယ္...
ခင္တဲ့
ကိုလူေထြး
option 1 ကုိ ေမ်ွာ္လင့္မေနဘဲ အားလုံး ကုိယ္တတ္ႏုိင္တဲ့ဘက္က ၾကိဳးစားရင္ ေနာင္လာမယ့္ အႏွစ္ ၂၀ ေတာ့ မျဖစ္ႏုိင္ေသးေပမယ့္ အႏွစ္ ၅၀ ေလာက္ဆုိ ရင္ေတာ့ ျဖစ္လာမွာပါ။
ReplyDeleteထင္တာေလ....။
ဒါေပမယ့္ အဲဒီအခ်ိန္ေလာက္ဆုိ... ကမၻာၾကီးတခုလုံး option 2 မ်ားျဖစ္ေနမလား..............
မိပ။
အစ္မေရ...ဒီလို ေရးလိုက္ေတာ့ ... အရမ္းကိုလန္႕ သြားတယ္..အပိုင္း 2 ကိုရင္ဆိုင္ရမွာကိုေပါ့..။ အပိုင္း 1 အတိုင္းေလး..ပဲ ျဖစ္ေစခ်င္တယ္ အစ္မရယ္..။ ျဖစ္အာင္ လုပ္ရမယ္ အစ္မ ရယ္..။
ReplyDeleteေျပာထားၿပီးသားပဲေလ အေကာင္းဆံုးကို ေမွ်ာ္လင္႔ထားသလို အဆိုးဆံုးအတြက္လဲ ျပင္ဆင္ထားရမယ္လို႔။ ဒါေပမယ္႔ အေကာင္းဆံုးေတြပဲ ျဖစ္ခ်င္တာ သဘာသ၀ပဲမို႔...... ဟင္းးးးးးးးးး
ReplyDeleteအမေရ
ReplyDeleteအမရဲ႔ အေရးအသားေတြက ေကာင္းလြန္းပါတယ္...option 1 ျဖစ္လာမယ့္ရက္ကို ေမွ်ာ္လင့္ေနပါတယ္..
Very nice Idea. Let's struggle for freedom of Myanmar.
ReplyDeleteLet's struggle for freedom of Myanmar.
ReplyDeleteအစ္မခ်ဳိသင္းေရ..
ReplyDeleteႏွစ္ဆယ္ ၂ က ခုကတည္းကတုိင္ ျဖစ္ေနတာမုိ႔..
ႏွစ္ဆယ္ ၁ ကုိသာေမွ်ာ္လင့္မိပါေၾကာင္း...
ခင္မင္စြာျဖင့္
သီဟသစ္
မမေရ
ReplyDeleteသမီးကေတာ့ စိတ္ကူးေတြကို ပံုေဖာ္ရတာႀကိဳက္တယ္။
လုပ္ႀကည့္တာေပါ့ မရလည္း အရင္းပဲ။ ဒီအတိုင္းေနလည္း ေသမွာပဲ။ လိပ္ျပာတစ္ေကာင္ရဲ့ ေတာင္ပံခတ္သံဟာ မုန္တိုင္းျဖစ္မလာနိုင္ေပမဲ့။ လိပ္ျပာတစ္ေကာင္ဟာ လူဆိုးရဲ့ နားစည္ကို ဒုကၡေပးနိုင္ရင္ လူဆိုးကို အနုိင္ရမွာပါ။ ႀကြက္ကေလးမွာလည္း အစြမ္းအစရွိပါတယ္။
ညီေစေနာ္ ဒို ့ရဲေဘာ္။
ို႔ ျမန္မာျပည္အလံေတြ ေျမေပၚပုံေနျပီး ေခြးကို လူက ဘုရားထူးရမယ့္ အျဖစ္မ်ိဳးနဲ႕ မၾကံဳပါရေစနဲ႕ အစ္မရယ္..ငိ္ုခ်င္သြားတယ္..
ReplyDeleteဘယ္သူမျပဳ မိမိမႈတဲ့လားးးး
ReplyDeleteလူတုိင္းမွာ တာ၀န္ကိုယ္စီ ရွိပါတယ္။
လူလိမၼာ သား သမီးေတြက ေတာ့ဦးေႏွာက္ ရိွတယ္။ ပညာတတ္ မိဘမ်ားကသြန္သင္ဆံုးမ
ReplyDeleteထားေတာ့ စဥ္းစားဥာဏ္ရိွတယ္။ ကဗ်ာဆရာ
ၾကီး ရဲ႕ရင္ေသြးဆိုေတာ့ အႏုပညာခံစားခ်က္
ရိွတယ္။ လူမိုက္ၾကီးေတြကေတာ့ တုိင္းျပည္ အုပ္ခ်ဳပ္ေနတာ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ ရိွျပီ။ သူ(လူမိုက္ၾကီး)ေသသြားလွ်င္ ဒယ္အိုးကို ခ်က္ခ်င္းမေရာက္ဘူးခင္ဗ်ာ။ ခဏဆိုင္းျပီး ျပိတၱာဘံုမွာထားဦးမွာ ျပီးေတာ့မွပို႔မွာသူတို႕
အတြက္ ဒယ္အိုးကရွယ္မွာထားတာ
ကုန္သြယ္ေရးမွာထုတ္သြင္းလိုင္စင္ ေစာင့္ေနလို႔ မေရာက္ေသးဘူးတဲ့။
(ႏွစ္ ႏွစ္ဆယ္ ၂ အတြက္အားျဖည့္ပါသည္။)
ေကာင္းတယ္ဗ်ာ။
ReplyDeleteဗားရွင္း ၁ ကို အေမွ်ာ္လင့္ဆံုးပဲ။
၂ ကေတာ့ အခုလည္း တ၀က္ေလာက္မွန္ေနၿပီ။
ခ်ိဳသင္းေရ
ReplyDeleteဖေအတူသမီးလို ့ မွတ္ခ်က္ခ်လို ့ရသြားၿပီ။
အမွန္တရားအတြက္၊ တိုင္းျပည္နဲ ့လူမ်ိဳးအတြက္
ကိုယ္ပိုင္တဲ့ ကေလာင္နဲ ့ အလုပ္အေကြ်းျပဳခြင့္ရတာ
အရမ္းကို မြန္ျမတ္လွပါတယ္။
KM
မခ်ိဳသင္းရယ္ (၁)ဖတ္ၿပီး ၿပံဳးေနတာ (၂)လည္းေရာက္ေရာ ေက်ာခ်မ္းလုိက္တာ။ ကေလာင္ကစြမ္းပါ့။ ကစြန္းရြက္ႀကိဳက္လြန္းလုိ႔ ၁စီး ၁ေသာင္းေတာ့ မလုပ္ပါနဲ႔။ ရန္ကုန္ျပန္မွ ကစြန္းရြက္ အ၀စားရတာမုိ႔ပါ။
ReplyDeleteမခ်ိဳသင္းေရ...
ReplyDeleteၾကိဳက္လို႕ အစအဆံုးကူးျပီး ကိုလူေထြးဆီမွာ တင္ထားလိုက္တယ္...
ခြင့္ျပဳမယ္မဟုတ္လား...
မန္႕လိုက လာမန္႕ႏိုင္သည္...
ခင္တဲ့
ကိုလူေထြး
မမခ်ိဳသင္းေရးးး
ReplyDeleteျမဴးလဲမမရဲ ့..ေႏွာင္လာမဲ့..အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ကို
ကူးျပီးျမဴးဘေလာဂ့္ေလးမွာတင္ခ်င္လို ့ပါရွင့္
ရလားဟင္???ရရင္အေၾကာင္းျပန္ေပးေနာ္...မမ
ခင္တဲ့
ျမဴးေလး
အမမိုးခ်ိဳသင္းရဲ ႔ ပိုစ့္ေလးကို အရမ္းေလးစားမိပါတယ္ အရမ္းႀကိဳက္လို႔ ကူးယူၿပီး တင္ဖို႔ လာေတာင္းတာပါ ခြင့္ျပဳမႈ မရခင္ အျမန္တင္လိုက္ပါမယ္ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ရန္သူ႔လူေတြကို အျမန္ဆံုးနည္းနဲ႔ ျပခ်င္လို႔ပါ အျမန္ဆံုးပ်ံ ႔ႏွံခ်င္လို႔ပါ
ReplyDeleteကိုေဇာ္
ခ်ိဳသင္းေရ… လမ္း၂ခုကို ကြက္ကြက္ကြင္းကြင္း ခ်ျပသြားတတ္လိုက္တာ…
ReplyDeleteဘယ္သူမျပဳမိမိမွ ုတဲ့... ထို ့ေၾကာင့္ မိုးခ်ိဳသင္းဟုေခၚပါသည္…
က်ေနာ္လည္း တင္ခ်င္ပါတယ္။
ReplyDeleteခြင့္ၿပဳပါ ခင္ဗ်ား။
ေလးစားလွ်က္
တူးတူး
၁ ကိုလို ခ်င္ ျမန္ျမန္ၾကံ
ReplyDelete၂ ကိုလို ခ်င္ ျငိမ္သာခံ
ခ်ိဳသင္းေရ...
ReplyDeleteဟိုးတေန႕ထဲက လာဖတ္ၿပီးသားပါ
အခ်ိန္မရလို႕ Comment မေရးခဲ့ရတာ...
ကိုယ္ကေတာ့ လူသားပီပီ ေကာင္းတာေလးကိုပဲ ႏွစ္သက္မိတာေပါ့...
သို႕ေသာ္ ေတာ္ေတာ္ေတာ့ ၾကိဳးစားၾကရလိမ့္အံုးမယ္ ထင္တယ္ေနာ္...။
မခ်ိဳသင္းေရ ..
ReplyDeleteျဖစ္ေစခ်င္တာေတြ . ျဖစ္သင့္တာေတြ . ျဖစ္ေနတာေတြ ..ျဖစ္လာမွာေတြ ..
ကဲ ..ကဲ ..ေျပာေနတာ ၾကာတယ္ ။
ကိုလူထြင္းၾကီး နဲ ့ျမဴးတို ့ေနာက္လိုက္
လုပ္ပါရေစေနာ္ ။
ခုေခတ္က ေကာ္ပီေခတ္ေလ ။
ခြင့္ျပဳခ်က္ေလးတခုေတာ့ ေတာင္းလိုက္ပါတယ္ ။
ျပန္လည္ ေဖၚျပခြင့္ ျပဳပါလို ့။
ေက်းဇူး ...
ခင္မင္လွ်က္
ဖြားကိ ။
မခ်ိဳသင္းေရ..
ReplyDeleteကိုလူေထြးဆီေရာက္လာတဲ့ ေကာ္မင့္တစ္ခုကို မူရင္းစာေရးသူကို ျပန္လည္ မွ်ေဝပါတယ္ခင္ဗ်ာ...
သုေျဒၷ said...
ကုိေထြ းေ၇ေက်းဇူးပါလို့ေျပာပါရေစ က်ေနာ္ေလဒီပို ့စ ေလးကုိ မမိုးခ်ိဳသင္းေရးထဲကမန္ ့့ခ်င္ေနတာမန္ ့လို ့မ၇ေတာ့ ့့စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိတယ္ခုကိုလူေထြးတင္မွဘဲမန္ ့ရေတာ ့တယ္ဒီလုိဗ်ာက်ေနာ ့မန္ ့ေလးကေမ်ာ္လင္ ့ျခင္းမ်ားစြာနဲ့ဘားရွင္းတစ္ကုိ က့့် ေနာ္တို ့မ်ွေ၀ခံစားခ်င္ပါတယ္ရုိးရွင္းလြန္းတဲဆႏၵတခုပါဒီဆႏၵသည္မွန္ကန္ပါ၏ထုိမွန္ေသာသစၥာေျကာင္က်ေနာ္တိ့့မခံစားရ သည့္တိုင့္က်ေနာ္တိ့သားစဥ္ေျမးဆက္ခံစားရပါေစသားမူရင္းစာေရးသူအပါင္အားလုံးကုိခင္မင္ေလးစားေသာ သုေျဒၷ
08/06/09 17:27
သုေျဒၷ said...
ထုိမွန္ကန္ေသာသစၥာေျကာင္ ့က်ေနာ္တို ့မခံစားရသည္ ့တိုင္က်ေနာ္တို ့သားစဥ္ေျမးဆက္ခံစားရပါေစသား မူရင္းစာေရးသူအပါ၀င္အားလံုးကိုခင္မင္ေလးစားေသာ သုေျဒၷ
08/06/09 17:33
ေကာ့မန္ ့ေတြ လာဖတ္တာ။
ReplyDeleteေပ်ာ္လို ့။
ရဲေဘာ္ ၅က်ိတ္ေက်ာ္ေနၿပီေနာ္။
မႀကီးေရ...
ReplyDeleteမႀကီးရဲ႔ ပိုစ့္ကို က်ေနာ္အိမ္မွာ ၿပန္တင္ခ်င္တယ္
ခြင့္ၿပဳမယ္ဆိုရင္ တနည္းနည္းနဲ႔ အေႀကာင္းၿပန္ေစခ်င္ပါတယ္ဗ်ာ...
ခြင့္ၿပဳမယ္ထင္ပါတယ္
မႀကီးကို ခ်စ္ခင္ေလးစားတဲ့
ဖိုးစိန္
ခ်ိသင္းေရ
ReplyDeleteေကာမန္ ့ ၅၀ ေက်ာ္သြားတဲ့ "အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္" မို ့ စာဖတ္သူေတြ ဘာလိုခ်င္ေနလဲဆိုတာ သိေအာင္ လက္တို ့လိုက္တယ္ေနာ္။ ရင္ထဲ႐ွိတာ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေရးဖို ့အခ်ိန္တန္ၿပီေနာ္။ KM
အမ မမိုးခ်ိဳသင္းေရ
ReplyDeleteကြ်န္ေတာ္လည္း အမပို ့စ္ ကို တင္ခ်င္ပါတယ္
ျဖစ္ခ်င္တာေတြနဲ ့ျဖစ္ေနတာေတြ
လိုခ်င္ေပမယ္ ့လိုအင္မျပည့္တာေတြ
အမ ခ်ျပေပးလိုက္သလို ပါပဲ ။
အမနာမည္နဲ ့ပဲ ျပန္လည္ေဖာ္ျပပါမယ္
တင္ခြင့္ျပဳပါလို ့ေတာင္းဆိုပါတယ္ခင္ဗ်ား
ခင္္မင္ေလးစားစြာျဖင့္
၀သန္
ေကာင္ပါတယ္..မ.. မ
ReplyDeleteမမိုး...
ReplyDeleteေနာင္ အႏွစ္၂၀ ပို ့စ္ကိုဖတ္လိုက္ရတာ...
နတ္ျပည္နဲ ့ ငရဲျပည္ နံရံ ၂ခုၾကားေရာက္သြားသလိုဘဲဗ်ာ...
မြန္းက်ပ္သြားတယ္...။
ခ်ျပတဲ ့စိတ္ကူးအျမင္ေလးကေတာ့ ေကာင္းပါတယ္...။
က်ေနာ္အပါအ၀င္ ျမန္မာျပည္သားေတြ ကိုယ္တိုင္ကျပၾကမယ့္....
ကိုယ္တိုင္ေရး ဇာတ္ညႊန္းၾကီးေပါ့...။
ခ်ိဳသင္းေရ
ReplyDeleteမအယ္မ သြားၿပီ။
if we all keep on doing as we did so far, the option 2 will come true for dead sure. it is already almost there.
ReplyDeleteအမေရ တကယ္ကိုေကာင္းတဲ့ စိတ္ကူးပါ။
ReplyDelete၁) အေနနဲ႔ ဘယ္သူတက္တက္ပါ ျပည္သူေတြအတြက္စဥ္းစားေပးရင္ေတာ္ပါျပီ။
၂) ကေတာ့ ကမၻာမွာ ျမန္မာကေတာ့ ရာဇဝင္တြင္းဦမွာေပါ့ဗ်ာ။ ဘယ္ေရာက္ေရာက္ ျမန္မာဆိုတာ ေခါင္းေတာင္ မေဖၚရဲေအာင္ကိုျဖစ္အံုးမွာပါ။
၁ ေလး အတိုင္းပဲျဖစ္ပါေစဗ်ာ။
ေမာင္ေလးရီနို
မမိုးခ်ိဳေရ..သူ႔ေျမးတက္ျပီးေနာက္ပိုင္း ျမန္မာျပည္ၾကီးကို
ReplyDeleteအုတ္တံတိုင္းခက္လိုက္တာပါ ထည့္ေရးလိုက္ေလဗ်ာ ။
မမခ်ိဳသင္း
ReplyDeleteေမေလး စီေဘာက္မေတြ႔လို႔ ေတြ ႔တဲ႔ထဲေအာ္သြားပါတယ္ ...မမေမေလးဆီ ေကာ႔မန္႔လာေရးတာ ေမေလး အရမ္းကို ေပ်ာ္သြားတာ ..တကယ္ေၿပာတာ..ေမေလး ဘေလာ႔ စဖတ္ထဲက ေလးစား၇တဲ႔ ထဲမွာ မမလဲ ေရွ႔ဆံုုးကပါတယ္ သိလား..မမ မယံုရင္ ေမေလးအရင္ကေရးထားတဲ႔..“ၿမဴး ေဇာ္ ပါးလုံးနဲ႔ ဘေလာ႔ ကာအကို အမမ်ားအားလုံးသိုပ ေက်းဇူးတင္ရွိၿခင္း” ကို လာဖတ္ၾကည္႔ပါေနာ္..
မမကို ခ်စ္တဲ႔
ေမေလး
ႏွစ္ဆယ္(၁) အတိုင္းျဖစ္ပါေစ အမေရ။
ReplyDeleteအမရဲ႕ (၁)ကိုဖတ္ျပီးအသက္ရွဴတာခဏရပ္
ReplyDeleteသြားတယ္...
(၂) ကိုဖတ္ျပီးေဒါသထြက္ရတယ္...
This comment has been removed by the author.
ReplyDeleteအမေရ...
ReplyDeleteစိတ္ကူးကေကာင္းလြန္းလိုု့....ဆိုးလြန္းလို့....မေတြးဝ့ံေလာက္ေအာင္ပါပဲ ေနာင္လာမဲ့အႏွစ္၂၀ရယ္...
တား ေက်ာက္တယ္ ဂ်။
ReplyDeleteမခ်ိဳသင္းဘေလာ႔ကို ျပန္လာဖတ္တာ ဒါနဲ႔ဆုိ အစအဆံုး ၃ ၾကိမ္ရွိျပီ ။ ဒီပိုစ္႔ေလးကဟာေလးေတြက ႏွစ္ခုေရာျပီးျဖစ္ေနတယ္ ။
ReplyDeleteတစ္ေသာင္းတန္ေတြသံုးေနရသလို ၀ိုင္ဖုိင္ေတြလည္းရေနျပီ ။
သတိရေနပါတယ္ရွင္႔
ခ်စ္ခင္လ်က္
ဆုျမတ္
မမခ်ိဳသင္းရယ္..
ReplyDeleteသတိရလို႔ ေနာက္တစ္ေခါက္ျပန္လာလည္တယ္ေနာ္
ခ်စ္ခင္လ်က္
ဆုျမတ္