ဇြန္လဆို ေက်ာင္းဖြင္႔ခ်ိန္ ေရာက္ၿပီ။ စိန္ပန္းနီနီေတြလဲ တပင္လုံး ရဲရဲေတာက္ ပြင္႔ေနၾကၿပီ။
ကိုယ္တို႔ငယ္ငယ္က ေက်ာင္းသြားတဲ႔ လမ္းကေလးမွာ စိန္ပန္းပြင္႔ေတြ ေၾကြလို႔။ မိုးေတြက ေစြလို႔။ ထီးေလးေတြေဆာင္းၿပီး အျဖဴနဲ႔ အစိမ္း ေက်ာင္းစိမ္းအက်ီ ၤေလးေတြ၀တ္၊ လြယ္အိတ္ေလး လြယ္လို႔ ေက်ာင္းကို သြားရတာ သတိရေနတယ္။
ကိုယ္ ေလးတန္းေရာက္ေတာ႔ တီတီစီကေန စိန္႔ၾသဂတ္စတင္း ေက်ာင္းကို အေဖတို႔ အေမတို႔က အမေတြနဲ႔ ေက်ာင္းတူေအာင္ ေျပာင္းလိုက္တယ္။ ေက်ာင္းက အိမ္နဲ႔ နီးေနေတာ႔ လမ္းေလွ်ာက္သြားၾကရတာ။ ေက်ာင္းကို ေရာက္ဖို႔ ယူတီစီ စစ္တပ္၀င္းကို ျဖတ္သြားၾကရတယ္။ အိမ္ကေန လမ္းေလးကူး၊ စစ္တပ္ထဲက ျဖတ္၊ ေက်ာင္းကို ေရာက္တယ္။ ကိုယ္တို႔ ေမာင္ႏွမ ႏွစ္ေယာက္ရယ္၊ ေက်ာင္းသြား ေက်ာင္းျပန္ အတူတူ သြားတဲ႔ သူငယ္ခ်င္း ႏွစ္ေယာက္ရယ္ေပါ႔။
ကိုယ္႔မွာ က်ဴရွင္က သူငယ္ခ်င္း၊ ေက်ာင္းမွာတူတူထိုင္တဲ႔ သူငယ္ခ်င္းလို႔ အမ်ိဳးမ်ိဳး ရွိေပမဲ႔ ဒီသူငယ္ခ်င္း ႏွစ္ေယာက္ကေတာ႔ ေက်ာင္းသြားေဖာ္ သူငယ္ခ်င္းလို႔ ေျပာရမယ္ ထင္ပါရဲ႔။ ေက်ာင္းမွာေတာ႔ အတန္းခ်င္း မတူလို႔ အတူတူ မထိုင္ရေပမဲ႔ ေက်ာင္းဆင္းတာနဲ႔ အိမ္အတူတူျပန္၊ ေက်ာင္းတက္ဖို႔လဲ ေက်ာင္းကို အတူတူလာတဲ႔ သူငယ္ခ်င္း ႏွစ္ေယာက္ေပါ႔။ ခင္မာလာေအာင္ တဲ႔၊ ေနာက္တေယာက္က သႏၱာယု တဲ႔။
မာလာက ပိန္ပိန္ပါးပါး အသား ျဖဴျဖဴ ရုပ္ေခ်ာေခ်ာ။ ထမိန္ကို ခပ္ရွည္ရွည္ ၀တ္တတ္တယ္။ သႏၱာယုကေတာ႔ လြယ္အိတ္ကို အျမဲ စလြယ္သိုင္းလို႔။ ေယာက်ာၤးေလး ဆန္တယ္။ ဒိုင္ယာနာ ဆံပင္ပုံစံနဲ႔။ မဟုတ္မခံ ဇတ္ဇတ္ၾကဲ စတိုင္။ မာလာနဲ႔ ကိုယ္က သီခ်င္းဆိုရတာ ၀ါသနာပါလို႔ လမ္းတေလွ်ာက္ သီခ်င္းတိုးတိုး အတူတူဆိုရင္ သႏၱာယုက ဘယ္ေတာ႔မွ မပါဘူး။ စကားနည္းနည္း ခပ္ေအးေအးပဲ ေဘးကလိုက္တတ္တယ္။
ေက်ာင္းလႊတ္ခ်ိန္ဆို လူေတြက အမ်ားႀကီး။ စစ္တပ္ထဲက ျဖတ္သြားၾကတဲ႔ သူေတြလဲ တပုံႀကီး။ ကိုယ္႔အုပ္စုေလးေတြနဲ႔ကိုယ္ အိမ္ျပန္ၾကရတာ။ စကားတေျပာေျပာ၊ သူငယ္ခ်င္းေတြ အေၾကာင္း၊ ဆရာမေတြအေၾကာင္း၊ ေက်ာင္းသင္ခန္းစာေတြ အေၾကာင္းေပါ႔။ အရုိက္ၾကမ္းတဲ႔ ဆရာ၊ ဆရာမေတြအေၾကာင္းေတာ႔ အေျပာဆုံးေပါ႔။
ေက်ာင္းသြားတဲ႔ လမ္းကေလးကလဲ သာယာတယ္။ ယူကလစ္ပင္ျမင္႔ျမင္႔ေတြက တကၠသိုလ္ ေဘာလုံးကြင္းေတြဖက္က တိုက္လာတဲ႔ ေလေတြကို ဆီးကာေပးထားတယ္။ ယူကလစ္ရြက္ေတြကို ေလတိုးသံ တရႊီးရႊီးနဲ႔။ ႏြယ္ပင္လို တိုက္ပန္းပြင္႔ အဆုပ္ဆုပ္ေတြကလဲ ေလယူရာ ယိမ္းလို႔။
ကိုယ္တို႔ ေက်ာင္းသြား ေက်ာင္းျပန္ ျဖတ္သြားရတဲ႔ စစ္တပ္ဆိုတာကလဲ ဘာမွ ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ ခမ္းခမ္းနားနား မဟုတ္ပါဘူး။ မရႊင္တဲ႔ မ်က္လုံးနဲ႔ စစ္သားပိန္ပိန္ေလး တေယာက္ ကင္းတဲေလးမွာ ေစာင္႔လို႔။ ကားအ၀င္အထြက္ စစ္တဲ႔ ဂိတ္တားႀကီး ေဘးမွာ ဒီလိုပဲ ထိုင္ေနတာပါပဲ။ ကားအ၀င္အထြက္လဲ ေတြ႔တာ ရွားပါတယ္။
တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားေတြကို ေလ႔က်င္႔ေပးတဲ႔ တပ္မို႔လို႔လား မသိ။ ဘယ္ ညာ၊ ဘယ္ ညာ ဆိုတဲ႔ ေလ႔က်င္႔သံကို တႏွစ္လုံးေနမွ ၂ခါေလာက္ ေတြ႔ဖူးတာပါ။ ၾကည္႔လိုက္ရင္ စစ္သား မိသားစုေတြ ကေလးေတြ တို႔လို႔တြဲေလာင္းခ်ီလို႔သာ ေတြ႔ရတတ္တယ္။ ကေလးေလးေတြကလဲ သနပ္ခါးဘဲၾကားေလးေတြနဲ႔ ခါးထစ္ခြင္ထဲကေန ကိုယ္တို႔ ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားေတြကို ေငးေနတတ္တယ္။
သူတို႔ ဇနီးမယားေတြကိုေတာ႔ ေက်ာင္းေရွ႔က တပ္၀င္းထဲမွာ အေအး ေရာင္းလို႔တမ်ိဳး ေျပာင္းဖူးေရာင္းလို႔ တဖုံ ေတြ႔ရတတ္ေသးတယ္။ တပ္တြင္းမွာ ၾကက္ေတြ ၀က္ေတြလဲ ေမြးပါေသးတယ္။ တခါတေလ ၀က္ေတြ ေျပးလာလို႔ ေရွာင္ရ ရွားရတာမ်ိဳး ၾကံဳဖူးတယ္။
အမ်ားအားျဖင္႔ ရုိးရုိးသားသားေနၾက၊ လခနဲ႔ မေလာက္ငလို႔ ကိုယ္႔၀မ္းကိုယ္႔ေက်ာင္း ေမြးျမဴေရး လုပ္ၾကနဲ႔ ေနပုံပါပဲ။ ဘာမွလဲ ကိန္းခမ္း မရွိတာမို႔ ကိုယ္တို႔ ကေလးေတြ အဖို႔မွာ စစ္တပ္ကို ေၾကာက္စရာရယ္လို႔ မျမင္။ ဘာသိဘာသာ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းပဲ သြားလာေနခဲ႔တာပါ။ ဒါက အေျခခံလူတန္းစား စစ္တပ္ေလးမို႔ ျဖစ္မွာေပါ႔။
ကိုယ္တို႔ ၾကီးျပင္းလာေတာ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြလဲ တကြဲတျပားစီ ျဖစ္ကုန္ၾကၿပီ။ သူတို႔လဲ ဘြဲ႔ေတြရ၊ အိမ္ေထာင္ေတြက် ကုန္ၿပီထင္ပါရဲ႔။ ကိုယ္တို႔လဲ ဆယ္တန္းၿပီးလို႔ အိမ္ေျပာင္းလာကတည္းက ေက်ာင္းသြားေဖာ္ သူငယ္ခ်င္းေလးေတြနဲ႔ ေ၀းသြားတာ ခုထိပဲ။ တခါမွကို ျပန္မေတြ႔ေတာ႔ဘူး။
ကိုယ္အိမ္ေထာင္က်အၿပီး တခါလွည္းတန္းေစ်းမွာ ကိုယ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ လမ္းေလွ်ာက္လာတုန္း သႏၱာယု အကို ကိုေက်ာ္မင္းယု နဲ႔ ေတြ႔တယ္။ ကိုယ္႔အမ်ိဳးသားနဲ႔ သူကလဲ ေက်ာင္းေနဖက္ သူငယ္ခ်င္းေတြ တဲ႔။ သူတို႔ ဖက္လွဲတကင္း ႏွဳတ္ဆက္ၾကေတာ႔ ကိုယ္႔သူငယ္ခ်င္းေလးကို ေမးမိေသးတယ္။
အခ်ိန္ေတြၾကာခ်င္ ၾကာေပမဲ႔ ဘယ္ေမ႔ႏိုင္ပါ႔မလဲ။ မတရားအဖမ္းခံရတဲ႔သူေတြလဲ ခုထိ မလြတ္ေသးဘူး။ မိသားစုေတြ တကြဲတျပား။ ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔ ေက်ာင္းနဲ႔က တေနရာစီ။ ေက်ာင္းေတြလဲ ျမိဳ႔ျပင္ေရာက္။ ငယ္ဘ၀ေတြမွာ စစ္တပ္ထဲက ျဖတ္ၿပီး ေန႔စဥ္ေန႔တိုင္း ေက်ာင္းသြားခဲ႔ရၾကတဲ႔ ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားေတြက အခုေတာ႔ စစ္ေခါင္းေဆာင္ေတြရဲ႔ ေထာင္သြင္း အက်ဥ္းခ်ခံေနရတယ္။ ေနာက္ထပ္လဲ မတရားအမွဳေတြဆင္ဖို႔ တျပင္ျပင္လုပ္ေနတယ္။
ရန္ကုန္မွာ ရွိတုန္း ကိုယ္တို႔ ေက်ာင္းေလးနား ျဖတ္သြားစဥ္က ေက်ာင္းသြားေနက် လမ္းကေလးေဘး စစ္တပ္ကေလးကေတာ႔ ဒုံရင္း ဒုံရင္းပါပဲ။ ဘာမွလဲ တိုးတက္ မဖြံ႔ျဖိဳးလာ၊ ၾကက္ေတြ ၀က္ေတြ ေမြးၿပီး က်ားကန္ေနရဆဲပါပဲ။ ထိပ္ပိုင္း စစ္ေခါင္းေဆာင္ေတြကေတာ႔ ျပည္႔သူ ဘ႑ာေတြနဲ႔ အၾကြယ္၀ႀကီး ၾကြယ္၀ၿပီး အာဏာရူးတုန္း စစ္ေသြးဆာတုန္းပါပဲ။
သႏၱာယု အကို ကိုေက်ာ္မင္းယု (ကိုဂ်င္မီ)က ၆၅ ႏွစ္၊ သူ႔အမ်ိဳးသမီး မနီလာသိန္းက ၆၅ႏွစ္။ အေဖေရာ အေမေရာ ေထာင္ထဲမွာဆိုေတာ႔ အိမ္မွာက်န္ေနတဲ႔ လသားအရြယ္ သမီးငယ္ေလးကို ကေလး မိဘအစား ကိုယ္႔သူငယ္ခ်င္း အေဒၚလုပ္သူက ကမၻာမေၾက သီခ်င္းဆိုၿပီး သိပ္ေနရေလသလား။
ဘာရယ္ မဟုတ္ပါဘူး။ ေက်ာင္းဖြင္႔ခ်ိန္ေရာက္လို႔ ေက်ာင္းသြားေဖာ္ သူငယ္ခ်င္းေလးေတြကို သတိရမိတာေလးေတြပါ။
ကိုယ္တို႔ငယ္ငယ္က ေက်ာင္းသြားတဲ႔ လမ္းကေလးမွာ စိန္ပန္းပြင္႔ေတြ ေၾကြလို႔။ မိုးေတြက ေစြလို႔။ ထီးေလးေတြေဆာင္းၿပီး အျဖဴနဲ႔ အစိမ္း ေက်ာင္းစိမ္းအက်ီ ၤေလးေတြ၀တ္၊ လြယ္အိတ္ေလး လြယ္လို႔ ေက်ာင္းကို သြားရတာ သတိရေနတယ္။
ကိုယ္ ေလးတန္းေရာက္ေတာ႔ တီတီစီကေန စိန္႔ၾသဂတ္စတင္း ေက်ာင္းကို အေဖတို႔ အေမတို႔က အမေတြနဲ႔ ေက်ာင္းတူေအာင္ ေျပာင္းလိုက္တယ္။ ေက်ာင္းက အိမ္နဲ႔ နီးေနေတာ႔ လမ္းေလွ်ာက္သြားၾကရတာ။ ေက်ာင္းကို ေရာက္ဖို႔ ယူတီစီ စစ္တပ္၀င္းကို ျဖတ္သြားၾကရတယ္။ အိမ္ကေန လမ္းေလးကူး၊ စစ္တပ္ထဲက ျဖတ္၊ ေက်ာင္းကို ေရာက္တယ္။ ကိုယ္တို႔ ေမာင္ႏွမ ႏွစ္ေယာက္ရယ္၊ ေက်ာင္းသြား ေက်ာင္းျပန္ အတူတူ သြားတဲ႔ သူငယ္ခ်င္း ႏွစ္ေယာက္ရယ္ေပါ႔။
ကိုယ္႔မွာ က်ဴရွင္က သူငယ္ခ်င္း၊ ေက်ာင္းမွာတူတူထိုင္တဲ႔ သူငယ္ခ်င္းလို႔ အမ်ိဳးမ်ိဳး ရွိေပမဲ႔ ဒီသူငယ္ခ်င္း ႏွစ္ေယာက္ကေတာ႔ ေက်ာင္းသြားေဖာ္ သူငယ္ခ်င္းလို႔ ေျပာရမယ္ ထင္ပါရဲ႔။ ေက်ာင္းမွာေတာ႔ အတန္းခ်င္း မတူလို႔ အတူတူ မထိုင္ရေပမဲ႔ ေက်ာင္းဆင္းတာနဲ႔ အိမ္အတူတူျပန္၊ ေက်ာင္းတက္ဖို႔လဲ ေက်ာင္းကို အတူတူလာတဲ႔ သူငယ္ခ်င္း ႏွစ္ေယာက္ေပါ႔။ ခင္မာလာေအာင္ တဲ႔၊ ေနာက္တေယာက္က သႏၱာယု တဲ႔။
မာလာက ပိန္ပိန္ပါးပါး အသား ျဖဴျဖဴ ရုပ္ေခ်ာေခ်ာ။ ထမိန္ကို ခပ္ရွည္ရွည္ ၀တ္တတ္တယ္။ သႏၱာယုကေတာ႔ လြယ္အိတ္ကို အျမဲ စလြယ္သိုင္းလို႔။ ေယာက်ာၤးေလး ဆန္တယ္။ ဒိုင္ယာနာ ဆံပင္ပုံစံနဲ႔။ မဟုတ္မခံ ဇတ္ဇတ္ၾကဲ စတိုင္။ မာလာနဲ႔ ကိုယ္က သီခ်င္းဆိုရတာ ၀ါသနာပါလို႔ လမ္းတေလွ်ာက္ သီခ်င္းတိုးတိုး အတူတူဆိုရင္ သႏၱာယုက ဘယ္ေတာ႔မွ မပါဘူး။ စကားနည္းနည္း ခပ္ေအးေအးပဲ ေဘးကလိုက္တတ္တယ္။
ေက်ာင္းလႊတ္ခ်ိန္ဆို လူေတြက အမ်ားႀကီး။ စစ္တပ္ထဲက ျဖတ္သြားၾကတဲ႔ သူေတြလဲ တပုံႀကီး။ ကိုယ္႔အုပ္စုေလးေတြနဲ႔ကိုယ္ အိမ္ျပန္ၾကရတာ။ စကားတေျပာေျပာ၊ သူငယ္ခ်င္းေတြ အေၾကာင္း၊ ဆရာမေတြအေၾကာင္း၊ ေက်ာင္းသင္ခန္းစာေတြ အေၾကာင္းေပါ႔။ အရုိက္ၾကမ္းတဲ႔ ဆရာ၊ ဆရာမေတြအေၾကာင္းေတာ႔ အေျပာဆုံးေပါ႔။
ေက်ာင္းသြားတဲ႔ လမ္းကေလးကလဲ သာယာတယ္။ ယူကလစ္ပင္ျမင္႔ျမင္႔ေတြက တကၠသိုလ္ ေဘာလုံးကြင္းေတြဖက္က တိုက္လာတဲ႔ ေလေတြကို ဆီးကာေပးထားတယ္။ ယူကလစ္ရြက္ေတြကို ေလတိုးသံ တရႊီးရႊီးနဲ႔။ ႏြယ္ပင္လို တိုက္ပန္းပြင္႔ အဆုပ္ဆုပ္ေတြကလဲ ေလယူရာ ယိမ္းလို႔။
ကိုယ္တို႔ ေက်ာင္းသြား ေက်ာင္းျပန္ ျဖတ္သြားရတဲ႔ စစ္တပ္ဆိုတာကလဲ ဘာမွ ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ ခမ္းခမ္းနားနား မဟုတ္ပါဘူး။ မရႊင္တဲ႔ မ်က္လုံးနဲ႔ စစ္သားပိန္ပိန္ေလး တေယာက္ ကင္းတဲေလးမွာ ေစာင္႔လို႔။ ကားအ၀င္အထြက္ စစ္တဲ႔ ဂိတ္တားႀကီး ေဘးမွာ ဒီလိုပဲ ထိုင္ေနတာပါပဲ။ ကားအ၀င္အထြက္လဲ ေတြ႔တာ ရွားပါတယ္။
တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားေတြကို ေလ႔က်င္႔ေပးတဲ႔ တပ္မို႔လို႔လား မသိ။ ဘယ္ ညာ၊ ဘယ္ ညာ ဆိုတဲ႔ ေလ႔က်င္႔သံကို တႏွစ္လုံးေနမွ ၂ခါေလာက္ ေတြ႔ဖူးတာပါ။ ၾကည္႔လိုက္ရင္ စစ္သား မိသားစုေတြ ကေလးေတြ တို႔လို႔တြဲေလာင္းခ်ီလို႔သာ ေတြ႔ရတတ္တယ္။ ကေလးေလးေတြကလဲ သနပ္ခါးဘဲၾကားေလးေတြနဲ႔ ခါးထစ္ခြင္ထဲကေန ကိုယ္တို႔ ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားေတြကို ေငးေနတတ္တယ္။
သူတို႔ ဇနီးမယားေတြကိုေတာ႔ ေက်ာင္းေရွ႔က တပ္၀င္းထဲမွာ အေအး ေရာင္းလို႔တမ်ိဳး ေျပာင္းဖူးေရာင္းလို႔ တဖုံ ေတြ႔ရတတ္ေသးတယ္။ တပ္တြင္းမွာ ၾကက္ေတြ ၀က္ေတြလဲ ေမြးပါေသးတယ္။ တခါတေလ ၀က္ေတြ ေျပးလာလို႔ ေရွာင္ရ ရွားရတာမ်ိဳး ၾကံဳဖူးတယ္။
အမ်ားအားျဖင္႔ ရုိးရုိးသားသားေနၾက၊ လခနဲ႔ မေလာက္ငလို႔ ကိုယ္႔၀မ္းကိုယ္႔ေက်ာင္း ေမြးျမဴေရး လုပ္ၾကနဲ႔ ေနပုံပါပဲ။ ဘာမွလဲ ကိန္းခမ္း မရွိတာမို႔ ကိုယ္တို႔ ကေလးေတြ အဖို႔မွာ စစ္တပ္ကို ေၾကာက္စရာရယ္လို႔ မျမင္။ ဘာသိဘာသာ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းပဲ သြားလာေနခဲ႔တာပါ။ ဒါက အေျခခံလူတန္းစား စစ္တပ္ေလးမို႔ ျဖစ္မွာေပါ႔။
ကိုယ္တို႔ ၾကီးျပင္းလာေတာ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြလဲ တကြဲတျပားစီ ျဖစ္ကုန္ၾကၿပီ။ သူတို႔လဲ ဘြဲ႔ေတြရ၊ အိမ္ေထာင္ေတြက် ကုန္ၿပီထင္ပါရဲ႔။ ကိုယ္တို႔လဲ ဆယ္တန္းၿပီးလို႔ အိမ္ေျပာင္းလာကတည္းက ေက်ာင္းသြားေဖာ္ သူငယ္ခ်င္းေလးေတြနဲ႔ ေ၀းသြားတာ ခုထိပဲ။ တခါမွကို ျပန္မေတြ႔ေတာ႔ဘူး။
ကိုယ္အိမ္ေထာင္က်အၿပီး တခါလွည္းတန္းေစ်းမွာ ကိုယ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ လမ္းေလွ်ာက္လာတုန္း သႏၱာယု အကို ကိုေက်ာ္မင္းယု နဲ႔ ေတြ႔တယ္။ ကိုယ္႔အမ်ိဳးသားနဲ႔ သူကလဲ ေက်ာင္းေနဖက္ သူငယ္ခ်င္းေတြ တဲ႔။ သူတို႔ ဖက္လွဲတကင္း ႏွဳတ္ဆက္ၾကေတာ႔ ကိုယ္႔သူငယ္ခ်င္းေလးကို ေမးမိေသးတယ္။
အခ်ိန္ေတြၾကာခ်င္ ၾကာေပမဲ႔ ဘယ္ေမ႔ႏိုင္ပါ႔မလဲ။ မတရားအဖမ္းခံရတဲ႔သူေတြလဲ ခုထိ မလြတ္ေသးဘူး။ မိသားစုေတြ တကြဲတျပား။ ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔ ေက်ာင္းနဲ႔က တေနရာစီ။ ေက်ာင္းေတြလဲ ျမိဳ႔ျပင္ေရာက္။ ငယ္ဘ၀ေတြမွာ စစ္တပ္ထဲက ျဖတ္ၿပီး ေန႔စဥ္ေန႔တိုင္း ေက်ာင္းသြားခဲ႔ရၾကတဲ႔ ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားေတြက အခုေတာ႔ စစ္ေခါင္းေဆာင္ေတြရဲ႔ ေထာင္သြင္း အက်ဥ္းခ်ခံေနရတယ္။ ေနာက္ထပ္လဲ မတရားအမွဳေတြဆင္ဖို႔ တျပင္ျပင္လုပ္ေနတယ္။
ရန္ကုန္မွာ ရွိတုန္း ကိုယ္တို႔ ေက်ာင္းေလးနား ျဖတ္သြားစဥ္က ေက်ာင္းသြားေနက် လမ္းကေလးေဘး စစ္တပ္ကေလးကေတာ႔ ဒုံရင္း ဒုံရင္းပါပဲ။ ဘာမွလဲ တိုးတက္ မဖြံ႔ျဖိဳးလာ၊ ၾကက္ေတြ ၀က္ေတြ ေမြးၿပီး က်ားကန္ေနရဆဲပါပဲ။ ထိပ္ပိုင္း စစ္ေခါင္းေဆာင္ေတြကေတာ႔ ျပည္႔သူ ဘ႑ာေတြနဲ႔ အၾကြယ္၀ႀကီး ၾကြယ္၀ၿပီး အာဏာရူးတုန္း စစ္ေသြးဆာတုန္းပါပဲ။
သႏၱာယု အကို ကိုေက်ာ္မင္းယု (ကိုဂ်င္မီ)က ၆၅ ႏွစ္၊ သူ႔အမ်ိဳးသမီး မနီလာသိန္းက ၆၅ႏွစ္။ အေဖေရာ အေမေရာ ေထာင္ထဲမွာဆိုေတာ႔ အိမ္မွာက်န္ေနတဲ႔ လသားအရြယ္ သမီးငယ္ေလးကို ကေလး မိဘအစား ကိုယ္႔သူငယ္ခ်င္း အေဒၚလုပ္သူက ကမၻာမေၾက သီခ်င္းဆိုၿပီး သိပ္ေနရေလသလား။
ဘာရယ္ မဟုတ္ပါဘူး။ ေက်ာင္းဖြင္႔ခ်ိန္ေရာက္လို႔ ေက်ာင္းသြားေဖာ္ သူငယ္ခ်င္းေလးေတြကို သတိရမိတာေလးေတြပါ။
မိုးခ်ိဳသင္း
အစ္မလည္း Augustine ကပဲကိုး။ ေက်ာင္းေရွ႕က စစ္တပ္ကြင္းက ကြ်န္ေတာ္တို႕ေတြ ေဘာလံုးကန္တဲ့ ကြင္းေပါ့။ အဲဒီကြင္းထဲကေနျဖတ္ ျပည္လမ္းဘက္ကို ထြက္တာ Augustine ေက်ာင္းသားေတြ ေက်ာင္းေျပးတဲ့ လမ္းေပါ့။ ကြ်န္ေတာ္လည္း တစ္ခါေတာ့ ေျပးဖူးတယ္။ :D
ReplyDeleteေက်ာင္းဖြင့္ခ်ိန္ေရာက္ျပန္ျပီကိုး....
ReplyDeleteမေန႔ကေက်ာင္းဖြင့္တာေပါ့ေနာ္..
ReplyDeleteဇြန္ ၁ရက္ေန႔..
ေက်ာင္းစဖြင့္တိုင္း လြယ္အိတ္အသစ္လြယ္ခ်င္တာ...
၅တန္းေလာက္ကစျပီး စက္ဘီးနဲ႔တက္ျဖစ္ပါတယ္..
ေက်ာင္းလႊတ္ခ်ိန္ စက္ဘီးစီးရင္..
လက္တစ္ဖက္လြတ္စီး..လက္နွစ္ဖက္လြတ္စီးျပီး
ျပိဳင္ၾကပါတယ္..
ေနာက္ အစီးျမန္ျပိဳင္ၾကပါတယ္..
ေၾသာ္...
ေက်ာင္းဖြင့္ျပီ..
က်ေနာ္တို႔ျမိဳ႔မွာလဲ စစ္တပ္မ်ားေတာ့..
ေမြးျမဳဴေရးလုပ္တဲ့မိသားစုေတြ..
တပ္ထဲကေန နို႔ဆီသၾကားေကာက္ျပီး
အျပင္မွာသြားသြင္းတဲ့သူေတြ အစံုေတြ႔ရပါတယ္..
ကေလးေလး သနားပါတယ္..
ေက်ာင္းဖြင့္ၿပီလား
ReplyDeleteေမ့ေနတာၾကာၿပီ
အင္းေနာ္.. သမီးေလးသနားပါတယ္၊ မနီလာသိန္းအေၾကာင္းေတာ့ ၾကားေနတာပါ၊
ReplyDeleteမမေရးေတာ့ ေက်ာင္းသြားအတူတူ ကစားအတူတူ က်ဴရွင္တူတူ အခ်စ္ဆုံးသူငယ္ခ်င္းကုိ လြမ္းလုိက္တာ၊ သူကေတာ့ အိမ္ေထာင္က် ကေလးေတြနဲ႔ ကုိယ့္ကုိ တခါတေလမွ သတိရမယ္ထင္တယ္
စစ္သားေတြ ရဲေဘာ္ေတြ ေမြးၿမဴေရးလုပ္တယ္ ဟုတ္တယ္။
ReplyDeleteသူတို ့ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြအတြက္ မပိုင္၀က္ေမြးၿမဴေရး။
မ်ားစြာေသာ ေဘဘီနီလာသိန္းေတြ အတြက္ လူေတြ ဘယ္ေလာက္ အသဲမာနိုင္ႀကအုန္းမွာပါလိမ့္။
ဟိုက္... တေက်ာင္းထဲထြက္ေတြပါလား မမမိုးခ်ိဳသင္းေရ ။
ReplyDelete၆၄ အင္းယားလမ္း ။ေဘးခ်င္းကပ္ရက္ က church ထဲမွာ မဂၤလာေဆာင္တဲ ့အတြဲေတြ လိုက္ေခ်ာင္းဖူးတယ္ ။တီခ်ယ္ ေဒၚျမင့္ျမင့္စိန္ နဲ့ အက သင္တာ ..ဟိဟိ ဆရာမ ေတာင္ လက္ဖ်ားခါသြားတယ္ .. ဘယ္လိုသင္သင္ မတတ္လို့ေလ ..တီခ်ယ္ ဒက္ဖနီ နဲ ့မီွလိုက္ေသးလားဟင္၊ ခုေတာ့ ေက်ာင္းသားေဟာင္းေတြရဲ ့အာစရိယ ပူေဇာ္ပြဲ ေတြ လုပ္ေသးတယ္ ။ ဒီဇင္ဘာ ဆို လုပ္တာမ်ားတယ္ ။
ခင္မင္ေလးစားလွ်က္....
ကိကီ ။
I also miss the high school days when I've read your post. :)
ReplyDeleteThose days were really nice comparing to the university days.
မခ်ိဳသင္းေရ...တီတီစီ၊Augustine တို ့နဲ ့အတူ
ReplyDeleteပုဂံလမ္း၊သထံုလမ္း နဲ ့ ခေရပန္းေတြ ကိုသတိရသလို၊ ေက်ာ္မင္းယု ကိုလည္း သတိရ မိတယ္။
ဘာမွ မသိေသးတဲ့ ကေလးဘဝတုန္းကေတာ့ တကယ့္ကို ေပ်ာ္စရာၾကီးေပါ့ဗ်ာ...
ReplyDeleteအရြယ္ေလးနဲနဲရလာေတာ့မွ ဆရာေတြ မဟုတ္တာလုပ္တာ... လူၾကီးေတြ မတရားတာလုပ္တာေတြ ျမင္ျပီး... အန္ခ်င္စရာၾကီးပါဗ်ာ...
သိေနတာထက္စာရင္ တခါတခါ မသိတာပဲ ေကာင္းဦးမလားလို႕...
မခ်ိဳသင္းနဲ႕ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းမျဖစ္လိုက္ရတာ နာတာပဲ...
မဟုတ္ရင္ေတာ့ ကိုzt တို႕ kiki တို႕နဲ႕ ခ်ိန္းျပီး ေဘာလံုးသြားကန္လို႕ရတယ္
းဝ)
ဖတ္သြားပါတယ။္
ReplyDeleteမမိုး...
ReplyDeleteဘယ္လိုဘဲ လူမသိေအာင္ သက္ျပင္းခိုးခ်ေပမယ့္..
၀င္သက္ထြက္သက္တိုင္းကေတာ့
နာက်င္က်င္ အလြမ္းေတြခ်ည္းပါဘဲ။။
စိတ္မေကာင္းစရာပါလားေနာ္
ReplyDeleteခင္မင္ေလးစားစြာၿဖင့္
မႀကီးခ်ိဳသင္းေနေကာင္းလို႔ေပ်ာ္ရႊင္ပါေစဗ်ာ
ခ်စ္ခင္ေလးစားစြာၿဖင့္
ဖိုးစိန္
မေရးးးးးးးးးးးးး
ReplyDeleteစာလာဖတ္တယ္ေနာ္
မမနီလာသိန္းကေတာ့ျမဴးရဲ ့
သူရဲေကာင္းေမေမထဲကတေယာက္ပါ
သူတို ့ေတြကိုအရမ္းေလးစားတယ္
အရမ္းခ်စ္တယ္ အျမဲးတမ္းဂုဏ္ယူတယ္
အမွားပါရင္ခြင့္လြတ္ေနာ္....မ
လင့္ခ္လိုက္ျပီေနာ္
ဒဏ္ရာေတြနဲ႕ ေျမ...။
ReplyDeleteအမ ဟိုတေလာက မမ kom စီေဘာက္မွာ ေက်ာင္းဖြင့္ခ်ိန္ စိန္ပန္းပြင့္တာလို႔ေၿပာတာကို သူတို႔က ပိတ္ခ်ိန္မွပြင့္တာလို႔ ၿငင္းတယ္။မမဆီလာေမးရအေကာင္းသား။
ReplyDeleteေက်ာင္းဖြင့္ ခ်ိန္ေတာင္ ေရာက္ျပီေနာ္...ေက်ာင္းနဲ႕ေ၀းေနထဲက ေက်ာင္းဖြင့္ခ်ိန္ ေက်ာင္းပိတ္ခ်ိန္ေတြကို.. သတိမထားမိတာၾကာခဲ့ျပီ... ။ ေနာင့္ တို႕ရြာမွာ ေက်ာင္းတတ္ရတဲ့ ကေလးေတြ ေက်ာင္းဖြင့္ခ်ိန္ဆို သနားတယ္...။ ဘာမွ ျပည့္စုံမႈမရွိပဲ.. 2 မုိင္ေလာက္ အကြာအေ၀းကို လမ္းေလွ်ာက္ျပီး သြားရတယ္..။ ဒီႏွစ္လဲ ရြာမွာ ေက်ာင္းမအပ္ ႏိုင္လုိ႕ ေက်ာင္း မတတ္ႏိုင္တဲ့ ကေလး ေတြ အမ်ားၾကီးပဲတဲ့.. ။ ကိုယ့္ တစ္ႏိုင္ေလး ေတာ့ (7)ေယာက္စာ အတြက္ ေက်ာင္း ထားေပးလုိက္ပါတယ္..။ က်န္တဲ့ ကေလး ေတြကို ေတာ့ သနားရင္း..နဲ႕ပဲ..
ReplyDeleteအစ္မ ေရ ေရႊျပည္ဌာန က ဘယ္ေတာ့ သာပါ့ မလဲ ဟင္ ..။
ဖတ္ရတာ စိတ္မေကာင္းလိုက္တာ...
ReplyDeleteခ်ိဳသင္းေရ… တို ့အမ်ိဳးသားလဲ ေအာ္ဂတ္စတင္းထြက္ပဲ… ဒါေပမယ့္ သူက ၉ တန္းနဲ ့၁၀ တန္း ၂နွစ္ထဲ ေအာ္ဂတ္စတင္းမွာ တက္လိုက္ရတာပါ… ခ်ိဳသင္းတို ့နဲ ့ တနွစ္ေတာ့မွီလိုက္လိမ့္မယ္… ဟိုတေလာက မေလးရွားသြားတုန္းက စိန္ပန္းနီေတြေတြ ့ေတာ့ ေက်ာင္းဖြင့္ခ်ိန္ကို လြမ္းမိေသးတယ္… ခ်ိဳသင္းေက်ာင္းသြားေဖာ္ရဲ့တူမေလး ေပ်ာ္ရြင္စြာ မိသားစုေလးနဲ ့အတူေနရပါေစလို ့…
ReplyDeleteအစ္မေရ လာ၏ ဖတ္၏
ReplyDeleteခံစား၏
ဒီအနာေတြ တစ္ေန.ေတာ့ ကင္းစင္မယ္လို. ယံုၾကည္ေန
ဆဲပါ
လြန္ခဲ့တဲ့လက ၂၇ ရက္ေန.ကုိေမွ်ာ္မိတယ္
အခုတစ္ခါ ေသာၾကာေန. သတင္းကုိ ေစာင့္ေမွ်ာ္ရျပန္ပါ ျပီ
အားလံုးအတြက္ Good Friday ျဖစ္ပါေစလို.ဆုေတာင္း ေနပါတယ္
မခ်ိဳသင္းေရ......
ReplyDeleteတေန႔ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ေခတ္ ဒီမိုကေရစီေခတ္ ေရာက္ရမည္မွာ မလြဲပါဗ်ာ။ အတက္႐ွိရင္ အဆင္း႐ွိပါတယ္။
မုန္းတိုင္းၿပီးရင္ ေလာက ပင္လယ္ႀကီးက ပိုလွသတဲ့.....
ဟုတ္တယ္..တဲ့။
ReplyDeleteအမရဲ႕ ေက်ာင္းဖြင့္ခ်ိန္ကုိ ဖတ္ရင္း အရင္တုန္းက ေက်ာင္းသြားခဲ့ ရတာကုိ သတိရမိတယ္..က်ေနာ္တုိ႔က အေဒၚတာ၀န္က်တဲ့ မဂၤလာဒုံက ေက်ာင္းေတြမွာ တက္ခဲ့ရတာ.. ေက်ာင္းေရွ႕မွာ စိန္ပန္းပင္ၾကီးရွိတယ္.. အခုဆုိ မဂၤလာဒုံဘက္ကုိ ျပန္မေရာက္ျဖစ္တာ အေတာ္ၾကာျပီ..
ReplyDeleteအက်ဥ္းခ်ခံရသူေတြ အျမန္ဆံုးလြတ္ေျမာက္ႏုိင္ပါေစ ..
ReplyDeleteမမုိးခ်ဳိသင္း။
ReplyDeleteေန႔စဥ္နဲ႔အမွ်၊ အားလုံးအတူတကြ၊ ရွိေနၾကပါတယ္။
ေတာ္ေတာ္သတိရလုိ႔၊စာေရးခဲ့တာပါ။
ျမန္မာျပည္ဟာ၊ ကြၽန္ေတာ့္ ႏွလုံးသား။
ကြၽန္ေတာ့္ႏွလုံးသားဟာ၊ ျမန္မာျပည္ပါ။ ဒါေပမဲ့၊ ကြၽန္ေတာ့္ ႏွလုံးသား နာေနတယ္။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ အားလုံး ေပ်ာ္ရႊင္ပါေစေၾကာင္း၊
ကြၽန္ေတာ္၊ လြမ္းေမာစြာ၊ ဆုေတာင္းလုိက္ပါရေစ ..။
ေလးစားခင္မင္လ်က္- ေမာင္လွမ်ဳိး
(ခ်င္းေခ်ာင္းၿခံ)
မမုိးခ်ဳိသင္း။
ReplyDeleteေန႔စဥ္နဲ႔အမွ်၊ အားလုံးအတူတကြ၊ ရွိေနၾကပါတယ္။
ေတာ္ေတာ္သတိရလုိ႔၊စာေရးခဲ့တာပါ။
ျမန္မာျပည္ဟာ၊ ကြၽန္ေတာ့္ ႏွလုံးသား။
ကြၽန္ေတာ့္ႏွလုံးသားဟာ၊ ျမန္မာျပည္ပါ။ ဒါေပမဲ့၊ ကြၽန္ေတာ့္ ႏွလုံးသား နာေနတယ္။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ အားလုံး ေပ်ာ္ရႊင္ပါေစေၾကာင္း၊
ကြၽန္ေတာ္၊ လြမ္းေမာစြာ၊ ဆုေတာင္းလုိက္ပါရေစ ..။
ေလးစားခင္မင္လ်က္- ေမာင္လွမ်ဳိး
(ခ်င္းေခ်ာင္းၿခံ)
မမုိးခ်ဳိသင္း။
ReplyDeleteေန႔စဥ္နဲ႔အမွ်၊ အားလုံးအတူတကြ၊ ရွိေနၾကပါတယ္။
ေတာ္ေတာ္သတိရလုိ႔၊စာေရးခဲ့တာပါ။
ျမန္မာျပည္ဟာ၊ ကြၽန္ေတာ့္ ႏွလုံးသား။
ကြၽန္ေတာ့္ႏွလုံးသားဟာ၊ ျမန္မာျပည္ပါ။ ဒါေပမဲ့၊ ကြၽန္ေတာ့္ ႏွလုံးသား နာေနတယ္။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ အားလုံး ေပ်ာ္ရႊင္ပါေစေၾကာင္း၊
ကြၽန္ေတာ္၊ လြမ္းေမာစြာ၊ ဆုေတာင္းလုိက္ပါရေစ ..။
ေလးစားခင္မင္လ်က္- ေမာင္လွမ်ဳိး
(ခ်င္းေခ်ာင္းၿခံ)
စိန္ပန္းေတြက တျမိဳ႕လံုး ရဲရဲနီေနၿပီ ခ်ိဳသင္းေရ.. ဟုိတေလာကေတာ႔ မိုးေတြမ်ားလုိ႔ ေျမေပၚမွာလဲ ေၾကြတခ်ိဳ႕ေပါ႔ေလ..။
ReplyDeleteအင္း..နွစ္စဥ္ေက်ာင္းေတြဖြင္႔တာ မထူးဆန္းေပမယ္႔..
သူရဲေကာင္းတို႔ရဲ႕ သမီးငယ္ေလး.. ဘ၀ေတြနဲ႔ရင္းၿပီး ဂုဏ္ယူတတ္မွာပါ..
ခ်ိဳသင္းစာေတြက ဖတ္တဲ႔သူေတြကိုပါ တခါတည္း ဆဲြေခၚသြားေတာ႔တာပဲေနာ္.. :)
ခ်ိဳသင္းေရ.. ဒီစာဖတ္ၿပီး ၀မ္းနည္းလိုက္ရတာ...
ReplyDeleteဗမာျပည္ရဲ႕ ကံၾကမၼာက ဆိုးတယ္ေနာ္...
ဆရာမ မမိုးခ်ိဳသင္းေရ... ကြန္မန္႔ခုမွစေရးျဖစ္ေပမဲ့ ေရးသမွ်စာေတြကို ႏွစ္ခ်ိဳက္စြာ ထာ၀ရအားေပးေနတဲ့ စာဖတ္ပရိတ္သတ္ပါ။ ဒီစာေလးဖတ္ျပီး ငယ္ဘ၀ကိုလြမ္းလြမ္းေဆြးေဆြး ျဖစ္မိတယ္။ အျပစ္မဲ့တဲ့ ကေလးေလးေတြ ျမင္ေယာင္ျပီး ၀မ္းနည္းမိတယ္။
ReplyDeleteခုလိုေတာ္တာ Augustine ထြတ္မလို႕ ေနမွာ
ReplyDeleteSORRY, KO JIMMY AND HIS WIFE IS 65, AND DAUGHTER IS JUST A MONTH OLD. HOW THEY BIRTH ?
ReplyDeleteဦးေလးႀကီးရွင္႔
ReplyDelete၆၅ ႏွစ္ဆိုတာ မတရား ျပစ္ဒဏ္ခ်ခံရတဲ႔ ေထာင္ဒဏ္ ကို ေျပာတာပါ။ က်မ ေရးတာ လုိသြားတယ္ ထင္တယ္။
ခဏခဏ လာဖတ္ပါတယ္။
ReplyDeleteတခါမွ ေကာ့မန္ ့မေပးဖူးပါဘူး။
ဒီေန ့ေတာ့ ေၿပာခ်င္တယ္ဗ်ာ
ေပးတာတၿခား ရတာတၿခား အို အသင္ ဘေလာ့ေလာကလို ့။
တူးတူး
ခ်ိဳသင္းေရ
ReplyDeleteသႏၱာယု တေယာက္ကေတာ့...
ျဖဴေနျခည္မင္းယုေလးကို
လက္ကဆြဲလို ့အကို နဲ ့ေယာင္းမကို
တလွည့္ဆီေထာင္၀င္စာေတြ ့ရင္း
Whitey ေလးကို ေစာင့္ေလွ်ာက္ရင္း
အလုပ္ေတြရွဳတ္ေနမွာပါ။
ဒို ့ Whitey ရဲ ့၂ နွစ္ေျမာက္ေမြးေန ့အတြက္
T-Shit ေလးရယ္ Cindrella အရုပ္ရယ္
Birthday Card ရယ္ ေရာက္ေအာင္ပို ့
ျဖစ္ခဲ့တယ္။ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ဘဲ
သူ ့အေမကို သရက္ေထာင္မွာ ပထမဦးဆုံး
ေထာင္၀င္စာ သြာေတြ ့တုန္းေတာ့ သူ ့အေဒၚက
T-shit ေလးကို၀တ္ေပးသတဲ ့......T-shit မွာ
Doll house ကပ္ခြာပုံေလးလဲပါတယ္........
အဲဒိေတာ့ Whitey က သူ ့ရဲ ့ကပ္ခြာပုံေလးကို
ကပ္လိုက္ ခြာလိုက္ နဲ ့သူ ့အေမကို ႀကြားေနေလရဲ ့..
အေမ နဲ ့သမီး ေတြ ့ဆုံပုံ ေလး ေ၀ဌ လိုက္တာပါ။
ခ်ိဳသင္းတို ့သူငယ္ခ်င္းေတြလဲ အျမန္ဆုံးျပန္လည္
ဆုံေတြ ့နိုင္ပါေစ။
မခ်ိဳသင္းေရ
ReplyDeleteလာလည္ပါတယ္။
ခင္မင္စြာၿဖင့္
ကိုဂ်င္မီက ကၽြန္ေတာ္တို႕လူငယ္ အတြက္ ေလးစားစရာ အစ္ကိုၾကီးတစ္ေယာက္ပါ YuuWaThone ရဲ႕ေျပာျပခ်က္ကိုစိတ္မေကာင္းစြာ ဖတ္သြားပါတယ္
ReplyDeleteခ်ိဳသင္းရဲ႕ ေက်ာင္းဖြင့္ခ်ိန္အေတြးေလးက ငယ္ဘဝကို သတိရေသတဲ့ ၾကည္ႏူးစရာေတြနဲ႕ အတူတူ ေၾကကြဲစရာေတြကိုပါ ယူေဆာင္လာခဲ့ေလတယ္...။
ReplyDeleteI closed my eyes after I read this. You bring back the images from analog to 1080p. I enjoyed walking on nice smooth asphalt pavement, until detour around the gate. I enjoyed it so much I quit taking "Ferry"(private run school Bus). Thank you for the memories. I miss my friends, San Oo and Kyaw Myint Aung.
ReplyDelete