ကာတြန္းဆရာႀကီး သို႔..

ၾကယ္ေတြ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ေၾကြသြားခဲ႔ၿပီလဲ။

ကာတြန္းဆရာႀကီး ဦးေဖသိန္း ဆုံးၿပီလို႔ သတင္းၾကားေတာ႔ စိတ္ထဲမွာ သူ႔ကာတြန္းထဲကပုံအတိုင္း အျမဲျပဳံးျပံဳး ရႊင္ရႊင္ သန္႔သန္႔ရွင္းရွင္းနဲ႔ နားရြက္ကားကား ဆရာႀကီးကို ခ်က္ခ်င္း ျမင္ေယာင္လိုက္မိပါတယ္။

ကာတြန္းဆရာလို႔ အမည္ခံလိုက္တာနဲ႔ သူဟာ လူေတြကို ျပဳံးေစေတာ႔မယ္၊ အဲဒါထက္ပိုၿပီး လူမွဳဘ၀၊ ေခတ္ နဲ႔ စနစ္ကို ပါးပါးေလး သေရာ္ေတာ႔မယ္၊ ၿပီးေတာ႔ သူ႔ကာတြန္းရုပ္ေလးေတြ ကေန ဖတ္သူရင္ထဲကို ရသတခု၊ အသိတခု ေတြးမိေအာင္ ခ်န္ခဲ႔မယ္ လို႔ ကိုယ္ေတာ႔ ရုိးရုိးပဲ နားလည္မိတယ္။

အဲဒီမွာ သူေျပာခ်င္တဲ႔ အေၾကာင္းအရာကို သူျမင္တဲ႔ေထာင္႔ကေန ပုံေလးနဲ႔ ေကာက္ျခစ္လိုက္တာဟာ စာဖတ္သူရင္ထဲကို စြဲသြားေစေတာ႔တာပါပဲ။ အဲဒီကာတြန္း တကြက္ေလးဟာ စာေတြ တမ်က္ႏွာၿပီး တမ်က္ႏွာ ဖတ္ရတာထက္ ပို ထိေရာက္တတ္တယ္။ တေၾကာင္းဆြဲ ဆြဲလိုက္သလို စာဖတ္သူရဲ႔ ႏွလုံးကို ပစ္မွတ္လို တန္းကနဲ ထိတယ္။

ကာတြန္းဆရာေတြမွာ ထက္ျမက္တဲ႔အေတြးေတြ၊ လူအမ်ား မျမင္တဲ႔ေထာင္႔ကေန ေလာကကို သေရာ္ျပံဳးနဲ႔ ၾကည္႔တတ္တဲ႔ ခပ္ေထ႔ေထ႔ အေတြးလုံးေလးေတြ ရွိေနတတ္တာ ေျပာစရာ မလိုတဲ႔ အခ်က္ပါပဲ။ ဒါေၾကာင္႔မို႔ ပုံဆြဲတတ္တိုင္း ကာတြန္းဆရာေကာင္း မျဖစ္ႏိုင္ဘူးလို႔ ဆိုၾကတာ ျဖစ္မွာပါ။ သူတို႔မွာ သူမ်ားနဲ႔ မတူတဲ႔ ထူးျခားတဲ႔ အရည္အခ်င္းရွိၾကတယ္ေလ။

ဆရာႀကီး ဦးေဖသိန္းဆိုတာ ျမန္မာ႔ ကာတြန္းေလာကမွာ မီးရွဴးတန္ေဆာင္ ပုဂၢိဳလ္ထူး ပုဂၢိဳလ္ျမတ္ တဦးပါ။ ကိုယ္တို႔လူငယ္ေတြဟာ ဆရာႀကီးကာတြန္းေတြနဲ႔ ၾကီးခဲ႔ၾကတာပါ။ ဆရာႀကီးရဲ႔ ပုံပမာ ကာတြန္းေတြဟာ လူႀကီးေတြေရာ ကေလးေတြပါ စြဲလန္းခဲ႔ရတာ။ ၃၈ျဖာမဂၤလာ ကာတြန္းေတြနဲ႔ ကေလးေတြကို အသိဥာဏ္ အလိမၼာတိုး ေစခဲ႔တာ။

တခု ထူးျခားတာက ဆရာႀကီးရဲ႔ လက္ရာဟာ ဘယ္သူ႔လက္ရာနဲ႔မွ မေရာေထြးႏိုင္ေအာင္ အျမဲ တသီးတသန္႔ မူပိုင္ျဖစ္ခဲ႔တယ္လို႔ ကိုယ္ထင္မိတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ႔ ပုံေတြကို ၾကည္႔လိုက္တာနဲ႔ ဒါ ေဖသိန္းကာတြန္း လက္ရာပဲ လို႔ တန္းေျပာႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ထင္ရွားေပၚလြင္ခဲ႔တာပါ။

ဆရာႀကီး ရဲ႔ စုတ္ခ်က္ေတြဟာ သူ႔စိတ္လိုပဲ ျပတ္သား ထင္ရွားတယ္။ ဘယ္ေတာ႔မွ မေတြေ၀ဘူး။ အင္မတန္ ရဲရင္႔ၿပီး အားမာန္ရွိတယ္လို႔ အျမဲခံစားရတယ္။ သူ႔လက္ရာေတြဟာ ဘယ္ေလာက္အသက္ႀကီးသြားသြား ႏုပ်ိဳလ်က္ပဲ။

ကိုယ္ အမွတ္မိဆုံး သူ႔လက္ရာက ၁၉၈၈ခုက မဂၢဇင္းတခုမွာ ပါခဲ႔တာပါ။ ဘယ္မဂၢဇင္းမွာလဲလို႔ေတာ႔ ကိုယ္မမွတ္မိေတာ႔ဘူး။ ကာတြန္းက သံကြင္းၾကိဳးေတြလို လုပ္ၿပီး 8888 ၈ေလးလုံးကို ပုံေဖာ္ထားတဲ႔ ကာတြန္း။ အဲဒီကာတြန္းပုံကို ေတြ႔ၿပီးကတည္းက ဆရာႀကီးကို ေလးစားခ်စ္ခင္စိတ္ အျမင္႔ဆုံးကို တိုး သြားေစခဲ႔တာ အမွန္ေပါ႔။

သတင္းကာတြန္းဆရာ တဲ႔။ ျပည္သူကို သူေပးခ်င္တဲ႔ အခ်က္အလက္ အျပည္႔အ၀ ေပးလိုက္တယ္။ သူယုံၾကည္တာကို အာဏာရမင္းမ်ား မ်က္ႏွာမၾကည္႔ ၊ ျပည္သူ႔မ်က္ႏွာကိုပဲ ၾကည္႔ၿပီး ျပတ္ျပတ္သားသား ေထာက္ခံခဲ႔တယ္။ အေရးေတာ္ပုံကို ယုံၾကည္ေၾကာင္း ကေလာင္နဲ႔ တိုက္ပြဲ၀င္ခဲ႔တယ္။

စာေပစိစစ္ေရးက Black List ကာတြန္းဆရာထဲမွာ ေဟာဒီ ေဖသိန္းဆိုတာ ထိပ္ဆုံးက ရဲရဲႀကီး ေနခဲ႔သူေပါ႔။ သူ႔ကာတြန္းရုပ္ေလးေတြကို ေၾကာက္လို႔၊ သူ ကေလာ္မဲ႔ သူ႔ဦးေႏွာက္ကို ေၾကာက္လြန္းလို႔ မဂၢဇင္းေတြေပၚမွာ သူ႔ကာတြန္းေတြ မေဖာ္ျပရ လို႔ ပိတ္ပင္ခဲ႔တာပါ။ ဆရာႀကီးကေတာ႔ ၾကည္ၾကည္လင္လင္ ျပံဳးေနမွာပါပဲ။

စာေပအႏုပညာသမားဆိုတာ ပိုက္ဆံရွိ လူတန္းစား မဟုတ္ၾကပါဘူး။ အခြင္႔ထူးခံ လူတန္းစားလဲ မဟုတ္ဘူး။ ကိုယ္ဖန္တီးတဲ႔ အႏုပညာနဲ႔ ေပ်ာ္ေမြ႔ ေက်နပ္ေနတတ္သူ။ သူတို႔ ယုံၾကည္ခ်က္ကို ဘာနဲ႔မွ လဲ မစားတတ္သူ။ အႏုပညာ မာန ကို ရုိေသ တန္ဖိုးထားတတ္သူ။ အမွန္တရားအတြက္ဆိုရင္ အာဏာရွင္ကိုလဲ ရင္ေကာ႔ ရင္ဆိုင္ ကေလာင္နဲ႔ တိုက္ပြဲ၀င္မဲ႔သူ။

ကိုယ္ အဲဒီလို စိတ္ဓာတ္ရွိတဲ႔ အႏုပညာရွင္အားလုံးကို ခ်စ္တယ္။ သူတို႔ကို ေလးစား ရုိက်ိဳးၿပီး တန္ဖိုးထားတယ္။ ေရႊထုပ္တဲ႔ ျမပု၀ါလို႔ ထင္တယ္။ သူတို႔အားလုံးကို ကိုယ္႔ႏွလုံးသားထဲက ကမၺည္းမွာ ကိုယ္႔ႏွလုံးေသြးနဲ႔ မွတ္တမ္းတင္ ပူေဇာ္မယ္။ ဒီလိုပဲ သူတို႔ သမိုင္းဟာ အျမဲတမ္း ေတာက္ေျပာင္ေနလိမ္႔မွာ အမွန္ပဲ။

ဇြန္လ ၁၉ရက္ ၂၀၀၉ မွာ ဆရာႀကီး ဦးေဖသိန္း (၈၅)ႏွစ္ ဘ၀ တပါးကို ကူးေျပာင္းခဲ႔ၿပီ။ ဆရာႀကီးရဲ႔ ျဖဴစင္မြန္ျမတ္တဲ႔ အႏုပညာကုသိုလ္ေၾကာင္႔ ဆရာႀကီး ေကာင္းရာသုဂတိ လားမွာ အမွန္ပဲ။

မိုးခ်ိဳသင္း

ကိုယ္တို႔ မဂၤလာေဆာင္အတြက္ ဆရာႀကီး ဆြဲေပးလိုက္တဲ႔ လက္ဖြဲ႔ပါ။