တယ္လီဖုန္းဆိုတာ ေ၀းေနတဲ႔ ခ်စ္ခင္သူေတြကို နီးသြားေစတာမ်ိဳး၊ ၀မ္းသာစရာ ၀မ္းနည္းစရာ သတင္းေတြကို အလ်င္အျမန္နဲ႔ သိသြားေစတာမ်ိဳးဆိုေတာ႔ ေခတ္နဲ႔အတူ ေပၚေပါက္လာတဲ႔ တိုးတက္မွဳေတြထဲမွာ သာဓုေခၚစရာ ေကာင္းတဲ႔ တီထြင္မွဳတခုေပါ႔။
ကိုယ္တို႔ငယ္ငယ္က တယ္လီဖုန္းေတြ အင္မတန္ ရွားေသးတယ္။ အဲဒီတုန္းက တယ္လီဖုန္းေတြက ဒီလို လွလွပပ ပါးပါးလ်လ်ေလးေတြ ဘယ္ဟုတ္ပါ႔မလဲ။ အားရပါးရ လူကို ေကာက္ထုရင္ ေခါင္းကြဲသြားႏိုင္ေလာက္တဲ႔ ထုထည္ႀကီးေတြနဲ႔ အမဲေရာင္ ဖုန္းႀကီးေတြပါ။ ဒါေပမဲ႔လည္း အဲဒီလို မဲမဲဖုန္းႀကီးေတြနဲ႔ပဲ အလွဓာတ္ပုံရိုက္တဲ႔ မင္းသမီးပိုစတာပုံေတြ ေခတ္စားေသးတယ္။
ကိုယ္တို႔ငယ္ငယ္ေလးတုန္းက အိမ္မွာ ဖုန္းမရွိပါဘူး။ ဖုန္းကို ပထမဆုံး ျမင္ဖူးတာ တကၠသိုလ္ ဆရာမ်ားေဆာင္မွာလို႔ ထင္တာပဲ။ ကိုယ္တို႔ ျခံကေန ဟိုဖက္ကားလမ္းကူးလိုက္ရင္ တကၠသိုလ္ ဆရာမ်ားေဆာင္ကို ေရာက္တယ္။ ဖုန္းဆက္ဖို႔ ကိစၥတခုုခု ရွိရင္ လမ္းကူးၿပီး အမေတြ ဖုန္းဆက္သြားရင္ ကိုယ္က ေဘးက လိုက္သြားတတ္တာပါ။ အမေတြ ဖုန္းဆက္ေနရင္ ကိုယ္က ေအာက္ကေန ေမာ႔ၿပီး ေငးေနတာပါ။
ဆရာေဆာင္က ဖုန္းက သစ္သား ေသတၱာလို ပုံးမ်ိဳးနဲ႔ တခါတေလ ေသာ႔ပိတ္ ထားတတ္ေသးတယ္။ ကိုယ္တို႔ကေလးေတြ ဖုန္းလာဆက္ရင္ ဖုန္းဆက္ခ်င္လို႔ပါ လို႔ ေျပာလိုက္ရုံပါပဲ။ ထမင္းစားခန္းထဲမွာ ရွိေနတဲ႔ ဆရာ တေယာက္ေယာက္က ဆက္ ဆက္ လို႔ ခြင္႔ျပဳတာပါပဲ။ ေသာ႔ခတ္ထားရင္လဲ ေသာ႔ေပးလိုက္ပါ လို႔ ေျပာလိုက္တာပါပဲ။ ဆရာ၊ ဆရာမ သားသမီးေတြမွန္း သိေနေတာ႔လဲ သိပ္ထူးေထြ မေမးပါဘူး။
ကိုယ္တို႔လဲ ကေလးေပမဲ႔ ကိစၥရွိမွ ဆက္ရတယ္လို႔ နားလည္တယ္။ တယ္လီဖုန္းဆိုတာႀကီးက ရွားပါး ပစၥည္းႀကီးမို႔ ရုိရုိေသေသ သုံးရတယ္လို႔ ထင္ေနသလား မေျပာတတ္ဘူး။ ကိုယ္တို႔ဆက္ရင္ မ်ားေသာအားျဖင္႔ အေမ႔အမ ႀကီးႀကီးတို႔ဆီကို ဆက္တာပါပဲ။ အေမေျပာခိုင္းလို႔ လူႀကီးမွာတာေျပာ၊ ၿပီးတာနဲ႔ တန္းခ်လိုက္ေတာ႔တာပဲ။
ေနာက္ ႏွစ္ရွည္လမ်ား ေလွ်ာက္ထားတဲ႔ ကိုယ္တို႔အိမ္လဲ ဖုန္းရတဲ႔ ေလွ်ာက္လႊာေလး က်လာတယ္။ အဲဒီတုန္းကမ်ား အံ႔ၾသလြန္းလို႔။ တယ္လီဖုန္းဆိုတာ ေတာ္ရုံတန္ရုံ လူမရဘူးလို႔ သိထားတာကိုး။ အဲဒီတုန္းက အေဖက “ဖုန္းေလွ်ာက္ထားတဲ႔ ပါမစ္က်ၿပီ၊ ရုံးမွာ ေငြလာသြင္းပါ” ဆိုတဲ႔ စာရြက္ကို မယုံ႔တယုံနဲ႔ ဖုန္းရုံးကို ယူသြားေမးရတာ။ အဲဒီတုန္းက ဖုန္းဖိုးေရာ၊ ႀကိဳးသြယ္ခေရာပါမွ ၁၁၀က်ပ္လား ေပးရတယ္။
ခလုတ္ေလးေတြနဲ႔ ဖုန္း။ ဒိုင္ခြက္ လွည္႔ရတာမ်ိဳး မဟုတ္ဘူး။ တေန႔လုံး ၾကည္႔မ၀ဘူး။ ဖုန္းစာအုပ္ေသးေသးေလးေတြ၀ယ္၊ သူငယ္ခ်င္း ဖုန္းနံပါတ္ေတြလဲ တကုပ္ကုပ္နဲ႔ မွတ္ရေသးတာ။ ဖုန္းကို ဖုန္တက္မွာစိုးလို႔ သိုးေမႊးခ်ည္ေလးေတြနဲ႔ ထိုးထားတဲ႔ အဖုံးေလးနဲ႔ လဲ အုပ္ထားရေသးတာ။
ဖုန္းရွိေတာ႔ တာ၀န္လဲ ေက်တယ္။ သာေရး နာေရး ေမးတာ သြားတာ ပိုလြယ္ကူသြားတယ္။ သူမ်ားေတြရဲ႔ လိုအပ္ေနတာေတြလဲ ကူခြင္႔ရတယ္။ ကိစၥရွိရင္ ဘယ္သူမဆို တျခံလုံး ဆက္ၾကတာပဲ။ အေဖတို႔ အေမတို႔ကလဲ ဘယ္သူ ဘယ္ေလာက္ဆက္ဆက္ ျငိဳျငင္တယ္ မေတြ႔ဖူးဘူး။
အဲဒါကေတာ႔ ငယ္ငယ္က ကိုယ္ တယ္လီဖုန္းနဲ႔ စ ရင္းႏွီးခဲ႔ရတဲ႔အေၾကာင္းပါ။ ကိုယ္႔အေဖ ဖုန္းစ ကိုင္ဖူးတဲ႔အေၾကာင္းလဲ ေျပာခ်င္ေသးတယ္။
အေဖ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားဘ၀က ရန္ကုန္လာလည္ေတာ႔ ရွဳမ၀တိုက္မွာ အေဖ ထိုင္ေနတုန္း အေဖ႔ဆီ ဖုန္းလာပါသတဲ႔။ အေဖကလဲ တကယ္႔ေတာသား ဆိုေတာ႔ ဖုန္းကိုင္ရမွာ လန္႔ေနတယ္။ ဒါေပမဲ႔ စာေရးေလးက ဆရာ ဖုန္းလာတယ္လို႔ ေျပာေတာ႔ သူ မေျပာတတ္ပါဘူး ဆိုမွ ဖုန္းဆက္လာတဲ႔ သူငယ္ခ်င္းကိုလဲ စိတ္ထဲက စိတ္တို လိုက္ေသးသတဲ႔။
ဒါနဲ႔ ဖုန္းသြားကိုင္ သူငယ္ခ်င္း အခ်င္းခ်င္းေတာင္ ဖုန္းအရွိန္နဲ႔ ရုိရိုေသေသ ေျပာေနတုန္း စာေရးေလးက ေဘးနားကေန အသာေရာက္လာၿပီး ရွက္သြားမွာစိုးလို႔ ဘာမွ မေျပာဘဲ ဖုန္းခြက္ကို လွည္႔ေပးလိုက္သတဲ႔။ တကယ္က အေဖက ဖုန္းေျပာတာ နားေထာင္ခြက္ကို ေျပာထည္႔ေနတာပါ။ အသံတိုးလွခ်ည္႔လို႔ ထင္ေတာ႔ ထင္သား တဲ႔။ အေဖလဲ ရွက္လိုက္တာ မေျပာပါနဲ႔ေတာ႔ တဲ႔။
ေနာက္ေတာ႔ ေခတ္ကလဲ တိုးတက္လာ၊ ကိုယ္တို႔လဲ ျပည္ပမွာ အလုပ္လုပ္ၾကတဲ႔အခါ ဖုန္းဆိုတာ မထူးဆန္းေတာ႔ဘူး။ ရန္ကုန္မွာသာ ဖုန္းေတြက ေစ်းႀကီးေနတာ၊ ျပည္ပမွာက လူတန္းစားမေရြး ကေလးကအစ ဖုန္းကိုင္ၾကတာမ်ိဳး။ အဲဒီလို ဖုန္းေတြ ေပါ ေနၿပီဆိုမွေတာ႔ ကိုယ္တို႔သားအဖမွာလဲ လက္ကိုင္ဖုန္း ကိုယ္စီ ရွိၾကရၿပီေပါ႔။
ကိုယ္တို႔ သားအဖ ဖုံးႏွစ္ခုကို အေကာင္႔တခုတည္းမွာ လင္႔ခ္လုပ္ထားတာမို႔ ႀကိဳက္သေလာက္သာ ေျပာ၊ ပိုက္ဆံ မေပးရဘူး လို႔ အိမ္က ဆရာႀကီးက ေျပာတာပါပဲ။ ဒါနဲ႔ ကိုယ္အလုပ္သြားလဲ အခ်င္းခ်င္းဆို ပိိုက္ဆံမေပးရဘူးဆိုၿပီး အေဖက ဖုန္း စမ္း ေခၚၾကည္႔ေန ေတာ႔တာပါ။ ဖုန္းရတဲ႔ေန႔ကေတာ႔ သားအဖ ႏွစ္ေယာက္ မိတ္ေဆြေတြ နံပါတ္ေတြ သြင္းလိုက္ၾကတာ တတီတီနဲ႔ နားေတာင္ မနားရပါဘူး။
၀ယ္ေပးထားတဲ႔ ဖုန္းက ဓာတ္ပုံရိုက္လို႔ရတဲ႔ ကင္မရာပါ ပါေသးတယ္။ တကယ္က ကိုယ္က ဖုန္းဆိုရင္ ဖုန္းပဲ ပီပီသသ သုံးခ်င္တာ။ သုံးခ်င္တာထက္ သုံးတတ္တာ ဆိုရင္ ပိုမွန္မယ္။ ကိုယ္တို႔လို ေခတ္ေပၚနည္းပညာေတြနဲ႔ လားလားမွ မဆိုင္သူအဖို႔ ဘယ္ေလာက္ function မ်ားမ်ား လုပ္မွ မလုပ္တတ္ဘဲ။
သားအဖႏွစ္ေယာက္ ဖုန္းကင္မရာနဲ႔ ေဘာင္ထဲ၀င္ေအာင္ ေခါင္းအတင္း ထိုး၊ တိုးေ၀ွ႔ ရုိက္ထားတဲ႔ပုံကို အေဖဖုန္းမွာေရာ ကိုယ္႔ဖုန္းမွာပါ wall paper တင္လိုက္ၿပီးရင္ ကိုယ္တို႔ လုပ္တတ္သမွ် ကုန္သြားပါၿပီ။ ဖုန္းကို ကိုယ္နဲ႔မကြာ ေစာင္႔ေရွာက္ ထိမ္းသိမ္းရတဲ႔ ၀တၱရားတခုကို ရင္၀ယ္ပိုက္ထားလိုက္ရတာပါပဲ။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ႔ ဖုန္းျပဳတ္က်လို႔ လဲရတာ ခဏခဏ။ ဘယ္ေနရာမွန္း မသိ က်န္ခဲ႔တာက ခဏခဏ မို႔ပါ။
ဒါေပမဲ႔ အခုလို ရပ္ေ၀းမွာ ေနရတဲ႔သူအဖို႔ အထီးက်န္သမွ် ဒီဖုန္းေလးက အေတာ္အသုံး၀င္ ပါတယ္။ အေဖဆိုရင္ ဖုန္းက သူ႔အေဖာ္မို႔ ေဆးလိပ္နီးပါး စြဲရွာတာ။ အေဖ႔အသည္းေလး လို႔ ကိုယ္တို႔က နံမည္ေပးထားရတာ။ အေဖ႔သူငယ္ခ်င္းေတြ၊ မိတ္ေဆြ တပည္႔တပန္းေတြ နဲ႔ ေျပာေနေတာ႔တာ တေန႔လုံး။
တခါကေတာ႔ ညဖက္ အေဖ အိပ္တုန္း ၀ူး၀ူး၀ါး၀ါး ထ ေယာင္လို႔ အလန္႔တၾကား ျဖစ္ရေသးတယ္။ ကိုယ္႔ကို ႏိုးလာတာနဲ႔ ေမးတာက “သမီး စုန္းမကို မိလိုက္သလား၊ မိလိုက္တယ္ မဟုတ္လား” တဲ႔။ ဘယ္က စုန္းမလဲ လို႔ ေမးေတာ႔ အေဖ႔ဖုန္းကို စုန္းမတေယာက္ လု ေျပးတယ္ တဲ႔။ ကိုယ္႔မလဲ ရီေတာင္ မရီရက္ပါဘူးေလ။
တခါကေတာ႔ အေဖက စိတ္မေကာင္းျဖစ္ပါေသးတယ္။ အေဖ႔မိတ္ေဆြတခ်ိဳ႔က ဆရာ႔ကို ဖုန္းေခၚတာ မရဘူး၊ မက္ေဆ႔ခ်္ထားခဲ႔တာလဲ မျပန္ဘူး ဘာညာ ေျပာၾကေတာ႔ အေဖက ဖုန္းလြတ္သြားမွာ သိပ္စိုးရိမ္တယ္။ ဒါနဲ႔ ကိုယ္လဲ အၾကံထုတ္ရတယ္။ “အခု ေျပာေနတာ ဦးတင္မိုးဖုန္းကပါ၊ မက္ေဆ႔ခ်္ မသြင္းခဲ႔ပါနဲ႔ရွင္။ အေဖ ျပန္မေခၚတတ္ပါဘူး” လို႔ ဖုန္းထဲမွာ အသံ သြင္းထားလိုက္မွ ကိစၥေအး သြားပါေတာ႔တယ္။ အေဖနဲ႔သမီးကေတာ႔ ဟုတ္ေနတာပါပဲ။
ကိုယ္ကသာ အေဖ႔အေၾကာင္း ေျပာေနတာ တကယ္က ကိုယ္လဲ သိပ္ေတာ႔ မထူးပါဘူးေလ။ တေလာကေတာ႔ ည ၈နာရီခြဲေလာက္ Zumba Class က ျပန္လာတယ္။ ညကလဲ ေမွာင္ေနၿပီ။ အိမ္နဲ႔ကလဲ လမ္းေလွ်ာက္ရင္ ၃မိနစ္ဆိုေတာ႔ လာမႀကိဳခိုင္းဘဲ တေယာက္တည္းပဲ ျပန္လာတယ္။
ဒီညမွပဲ ေမွာင္တာ အေတာ္ေစာတယ္။ ကိုယ္႔မွာက အက္ရွင္ကားေတြ ၾကည္႔ၿပီး ညဖက္ ကားပါကင္ထဲ တေယာက္တည္း မသြားရဲတာတို႔ ညဖက္ လမ္းအေကြ႔ေတြ မသြားရဲတာတို႔ စိတ္အခံက ရွိေနတယ္။ အခုလဲ မိုးကခ်ဳပ္၊ တေယာက္တည္း ျပန္လာရေတာ႔ သတၱိက ျပလာတယ္။ ဒါနဲ႔ အိတ္ကေလး လြယ္ၿပီး ခပ္သုတ္သုတ္ပဲ လမ္းေလွ်ာက္လာတယ္။
အိမ္က ေရာက္ေတာ႔မယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဘယ္က ကားနက္ႀကီးမွန္း မသိ ကိုယ္႔ေဘးကေန ေကြ႔ၿပီး ေပၚလာတာ။ ရုပ္ရွင္ေတြထဲကလို လူဆိုးေတြ ဆင္းလာ၊ ဖမ္းတင္သြားတတ္တဲ႔ ကားမ်ိဳး။ ကိုယ္လဲ ေလေအးလို႔မဟုတ္ဘဲ ေက်ာက စိမ္႔ၿပီး လက္ဖ်ားေတြေတာင္ ေအးလာတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ခေလာက္ ဆိုၿပီး အသံၾကားလိုက္ရတာပဲ။
ကိုယ္႔အထင္ေတာ႔ ကိုယ္႔ကို ေရသန္႔ဗူးနဲ႔ ေပါက္လိုက္ၿပီလို႔ ထင္မိတာ။ လမ္းသရဲေတြ ျဖစ္မယ္၊ ေျပးမွ ဆိုၿပီး အိမ္ကို တခ်ိဳးတည္း ေျပးတာ တန္းေနတာပါ။
အိမ္အ၀င္က်ေတာ႔ ခ်က္ခ်င္း အိေျႏၵဆယ္တယ္။ သတၱိမရွိဘူး အေျပာခံရမွာစိုးလို႔ ခပ္တည္တည္ပဲ အိမ္ထဲ ၀င္ခဲ႔တယ္။ အိမ္မွာ အလႅာပသလႅာပ ေျပာၿပီး ဘေလာ႔ဖတ္ေနတဲ႔ထိ မသိေသးဘူး။ ေနာက္ေတာ႔ အိမ္ကို ဖုန္းလာတာနဲ႔ ကိုင္လိုက္တာ ညီမတေယာက္ ျဖစ္ေနတယ္။ အမ ဖုန္းကို ေခၚတာ ေခၚလို႔ကို မရဘူး တဲ႔။ ဒါနဲ႔ ကိုယ္လဲ ငါဖုန္းဖြင္႔ထားပါတယ္ဆိုၿပီး ရွာလိုက္တာ ေဒါင္းေတာက္ပါေရာလား။
ေနာက္မွ ခုနက အိမ္အျပန္ ကားနက္ႀကီးအနားအေရာက္ ခေလာက္လို႔ ၾကားလိုက္တာ ကိုယ္႔ဖုန္း ျပဳတ္က်တဲ႔အသံ ျဖစ္ေနတာကိုး။ ကိုယ္က ေရသန္႔ဗူးနဲ႔ ေပါက္တယ္ထင္ၿပီး လွည္႔မၾကည္႔ဘဲ တခ်ိဳးတည္း ေျပးလာတာေလ။ ဒါနဲ႔ ႏွစ္ေယာက္သား လက္ႏွိပ္ဓာတ္မီးကိုင္ၿပီး လမ္းတေလွ်ာက္ ညႀကီး မင္းႀကီး ဖုန္း လိုက္ရွာၾကေသးတယ္။ မေတြ႔ေတာ႔ပါဘူး။
အခုေတာ႔ ကိုယ္ ဖုန္း အသစ္ ကိုင္ထားရတယ္။ ဖုန္းကိုလဲ ေရွ႔ေရး ေမွ်ာ္ေတြးၿပီး warranty ၀ယ္ထားလိုက္ ရတယ္။ Zumba သြားရင္ အသြားေရာ အျပန္ေရာ လမ္းမေလွ်ာက္ေစဘဲ ကားနဲ႔ သူ လာႀကိဳေပး ပို႔ေပးရတယ္။
ဒီလိုဆိုေတာ႔လဲ သူ႔ကုသိုလ္နဲ႔သူ ျဖစ္လာတာ ဘယ္တတ္ႏိုင္ပါ႔မလဲ။
ကိုယ္တို႔ငယ္ငယ္က တယ္လီဖုန္းေတြ အင္မတန္ ရွားေသးတယ္။ အဲဒီတုန္းက တယ္လီဖုန္းေတြက ဒီလို လွလွပပ ပါးပါးလ်လ်ေလးေတြ ဘယ္ဟုတ္ပါ႔မလဲ။ အားရပါးရ လူကို ေကာက္ထုရင္ ေခါင္းကြဲသြားႏိုင္ေလာက္တဲ႔ ထုထည္ႀကီးေတြနဲ႔ အမဲေရာင္ ဖုန္းႀကီးေတြပါ။ ဒါေပမဲ႔လည္း အဲဒီလို မဲမဲဖုန္းႀကီးေတြနဲ႔ပဲ အလွဓာတ္ပုံရိုက္တဲ႔ မင္းသမီးပိုစတာပုံေတြ ေခတ္စားေသးတယ္။
ကိုယ္တို႔ငယ္ငယ္ေလးတုန္းက အိမ္မွာ ဖုန္းမရွိပါဘူး။ ဖုန္းကို ပထမဆုံး ျမင္ဖူးတာ တကၠသိုလ္ ဆရာမ်ားေဆာင္မွာလို႔ ထင္တာပဲ။ ကိုယ္တို႔ ျခံကေန ဟိုဖက္ကားလမ္းကူးလိုက္ရင္ တကၠသိုလ္ ဆရာမ်ားေဆာင္ကို ေရာက္တယ္။ ဖုန္းဆက္ဖို႔ ကိစၥတခုုခု ရွိရင္ လမ္းကူးၿပီး အမေတြ ဖုန္းဆက္သြားရင္ ကိုယ္က ေဘးက လိုက္သြားတတ္တာပါ။ အမေတြ ဖုန္းဆက္ေနရင္ ကိုယ္က ေအာက္ကေန ေမာ႔ၿပီး ေငးေနတာပါ။
ဆရာေဆာင္က ဖုန္းက သစ္သား ေသတၱာလို ပုံးမ်ိဳးနဲ႔ တခါတေလ ေသာ႔ပိတ္ ထားတတ္ေသးတယ္။ ကိုယ္တို႔ကေလးေတြ ဖုန္းလာဆက္ရင္ ဖုန္းဆက္ခ်င္လို႔ပါ လို႔ ေျပာလိုက္ရုံပါပဲ။ ထမင္းစားခန္းထဲမွာ ရွိေနတဲ႔ ဆရာ တေယာက္ေယာက္က ဆက္ ဆက္ လို႔ ခြင္႔ျပဳတာပါပဲ။ ေသာ႔ခတ္ထားရင္လဲ ေသာ႔ေပးလိုက္ပါ လို႔ ေျပာလိုက္တာပါပဲ။ ဆရာ၊ ဆရာမ သားသမီးေတြမွန္း သိေနေတာ႔လဲ သိပ္ထူးေထြ မေမးပါဘူး။
ကိုယ္တို႔လဲ ကေလးေပမဲ႔ ကိစၥရွိမွ ဆက္ရတယ္လို႔ နားလည္တယ္။ တယ္လီဖုန္းဆိုတာႀကီးက ရွားပါး ပစၥည္းႀကီးမို႔ ရုိရုိေသေသ သုံးရတယ္လို႔ ထင္ေနသလား မေျပာတတ္ဘူး။ ကိုယ္တို႔ဆက္ရင္ မ်ားေသာအားျဖင္႔ အေမ႔အမ ႀကီးႀကီးတို႔ဆီကို ဆက္တာပါပဲ။ အေမေျပာခိုင္းလို႔ လူႀကီးမွာတာေျပာ၊ ၿပီးတာနဲ႔ တန္းခ်လိုက္ေတာ႔တာပဲ။
ေနာက္ ႏွစ္ရွည္လမ်ား ေလွ်ာက္ထားတဲ႔ ကိုယ္တို႔အိမ္လဲ ဖုန္းရတဲ႔ ေလွ်ာက္လႊာေလး က်လာတယ္။ အဲဒီတုန္းကမ်ား အံ႔ၾသလြန္းလို႔။ တယ္လီဖုန္းဆိုတာ ေတာ္ရုံတန္ရုံ လူမရဘူးလို႔ သိထားတာကိုး။ အဲဒီတုန္းက အေဖက “ဖုန္းေလွ်ာက္ထားတဲ႔ ပါမစ္က်ၿပီ၊ ရုံးမွာ ေငြလာသြင္းပါ” ဆိုတဲ႔ စာရြက္ကို မယုံ႔တယုံနဲ႔ ဖုန္းရုံးကို ယူသြားေမးရတာ။ အဲဒီတုန္းက ဖုန္းဖိုးေရာ၊ ႀကိဳးသြယ္ခေရာပါမွ ၁၁၀က်ပ္လား ေပးရတယ္။
ခလုတ္ေလးေတြနဲ႔ ဖုန္း။ ဒိုင္ခြက္ လွည္႔ရတာမ်ိဳး မဟုတ္ဘူး။ တေန႔လုံး ၾကည္႔မ၀ဘူး။ ဖုန္းစာအုပ္ေသးေသးေလးေတြ၀ယ္၊ သူငယ္ခ်င္း ဖုန္းနံပါတ္ေတြလဲ တကုပ္ကုပ္နဲ႔ မွတ္ရေသးတာ။ ဖုန္းကို ဖုန္တက္မွာစိုးလို႔ သိုးေမႊးခ်ည္ေလးေတြနဲ႔ ထိုးထားတဲ႔ အဖုံးေလးနဲ႔ လဲ အုပ္ထားရေသးတာ။
ဖုန္းရွိေတာ႔ တာ၀န္လဲ ေက်တယ္။ သာေရး နာေရး ေမးတာ သြားတာ ပိုလြယ္ကူသြားတယ္။ သူမ်ားေတြရဲ႔ လိုအပ္ေနတာေတြလဲ ကူခြင္႔ရတယ္။ ကိစၥရွိရင္ ဘယ္သူမဆို တျခံလုံး ဆက္ၾကတာပဲ။ အေဖတို႔ အေမတို႔ကလဲ ဘယ္သူ ဘယ္ေလာက္ဆက္ဆက္ ျငိဳျငင္တယ္ မေတြ႔ဖူးဘူး။
အဲဒါကေတာ႔ ငယ္ငယ္က ကိုယ္ တယ္လီဖုန္းနဲ႔ စ ရင္းႏွီးခဲ႔ရတဲ႔အေၾကာင္းပါ။ ကိုယ္႔အေဖ ဖုန္းစ ကိုင္ဖူးတဲ႔အေၾကာင္းလဲ ေျပာခ်င္ေသးတယ္။
အေဖ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားဘ၀က ရန္ကုန္လာလည္ေတာ႔ ရွဳမ၀တိုက္မွာ အေဖ ထိုင္ေနတုန္း အေဖ႔ဆီ ဖုန္းလာပါသတဲ႔။ အေဖကလဲ တကယ္႔ေတာသား ဆိုေတာ႔ ဖုန္းကိုင္ရမွာ လန္႔ေနတယ္။ ဒါေပမဲ႔ စာေရးေလးက ဆရာ ဖုန္းလာတယ္လို႔ ေျပာေတာ႔ သူ မေျပာတတ္ပါဘူး ဆိုမွ ဖုန္းဆက္လာတဲ႔ သူငယ္ခ်င္းကိုလဲ စိတ္ထဲက စိတ္တို လိုက္ေသးသတဲ႔။
ဒါနဲ႔ ဖုန္းသြားကိုင္ သူငယ္ခ်င္း အခ်င္းခ်င္းေတာင္ ဖုန္းအရွိန္နဲ႔ ရုိရိုေသေသ ေျပာေနတုန္း စာေရးေလးက ေဘးနားကေန အသာေရာက္လာၿပီး ရွက္သြားမွာစိုးလို႔ ဘာမွ မေျပာဘဲ ဖုန္းခြက္ကို လွည္႔ေပးလိုက္သတဲ႔။ တကယ္က အေဖက ဖုန္းေျပာတာ နားေထာင္ခြက္ကို ေျပာထည္႔ေနတာပါ။ အသံတိုးလွခ်ည္႔လို႔ ထင္ေတာ႔ ထင္သား တဲ႔။ အေဖလဲ ရွက္လိုက္တာ မေျပာပါနဲ႔ေတာ႔ တဲ႔။
ေနာက္ေတာ႔ ေခတ္ကလဲ တိုးတက္လာ၊ ကိုယ္တို႔လဲ ျပည္ပမွာ အလုပ္လုပ္ၾကတဲ႔အခါ ဖုန္းဆိုတာ မထူးဆန္းေတာ႔ဘူး။ ရန္ကုန္မွာသာ ဖုန္းေတြက ေစ်းႀကီးေနတာ၊ ျပည္ပမွာက လူတန္းစားမေရြး ကေလးကအစ ဖုန္းကိုင္ၾကတာမ်ိဳး။ အဲဒီလို ဖုန္းေတြ ေပါ ေနၿပီဆိုမွေတာ႔ ကိုယ္တို႔သားအဖမွာလဲ လက္ကိုင္ဖုန္း ကိုယ္စီ ရွိၾကရၿပီေပါ႔။
ကိုယ္တို႔ သားအဖ ဖုံးႏွစ္ခုကို အေကာင္႔တခုတည္းမွာ လင္႔ခ္လုပ္ထားတာမို႔ ႀကိဳက္သေလာက္သာ ေျပာ၊ ပိုက္ဆံ မေပးရဘူး လို႔ အိမ္က ဆရာႀကီးက ေျပာတာပါပဲ။ ဒါနဲ႔ ကိုယ္အလုပ္သြားလဲ အခ်င္းခ်င္းဆို ပိိုက္ဆံမေပးရဘူးဆိုၿပီး အေဖက ဖုန္း စမ္း ေခၚၾကည္႔ေန ေတာ႔တာပါ။ ဖုန္းရတဲ႔ေန႔ကေတာ႔ သားအဖ ႏွစ္ေယာက္ မိတ္ေဆြေတြ နံပါတ္ေတြ သြင္းလိုက္ၾကတာ တတီတီနဲ႔ နားေတာင္ မနားရပါဘူး။
၀ယ္ေပးထားတဲ႔ ဖုန္းက ဓာတ္ပုံရိုက္လို႔ရတဲ႔ ကင္မရာပါ ပါေသးတယ္။ တကယ္က ကိုယ္က ဖုန္းဆိုရင္ ဖုန္းပဲ ပီပီသသ သုံးခ်င္တာ။ သုံးခ်င္တာထက္ သုံးတတ္တာ ဆိုရင္ ပိုမွန္မယ္။ ကိုယ္တို႔လို ေခတ္ေပၚနည္းပညာေတြနဲ႔ လားလားမွ မဆိုင္သူအဖို႔ ဘယ္ေလာက္ function မ်ားမ်ား လုပ္မွ မလုပ္တတ္ဘဲ။
သားအဖႏွစ္ေယာက္ ဖုန္းကင္မရာနဲ႔ ေဘာင္ထဲ၀င္ေအာင္ ေခါင္းအတင္း ထိုး၊ တိုးေ၀ွ႔ ရုိက္ထားတဲ႔ပုံကို အေဖဖုန္းမွာေရာ ကိုယ္႔ဖုန္းမွာပါ wall paper တင္လိုက္ၿပီးရင္ ကိုယ္တို႔ လုပ္တတ္သမွ် ကုန္သြားပါၿပီ။ ဖုန္းကို ကိုယ္နဲ႔မကြာ ေစာင္႔ေရွာက္ ထိမ္းသိမ္းရတဲ႔ ၀တၱရားတခုကို ရင္၀ယ္ပိုက္ထားလိုက္ရတာပါပဲ။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ႔ ဖုန္းျပဳတ္က်လို႔ လဲရတာ ခဏခဏ။ ဘယ္ေနရာမွန္း မသိ က်န္ခဲ႔တာက ခဏခဏ မို႔ပါ။
ဒါေပမဲ႔ အခုလို ရပ္ေ၀းမွာ ေနရတဲ႔သူအဖို႔ အထီးက်န္သမွ် ဒီဖုန္းေလးက အေတာ္အသုံး၀င္ ပါတယ္။ အေဖဆိုရင္ ဖုန္းက သူ႔အေဖာ္မို႔ ေဆးလိပ္နီးပါး စြဲရွာတာ။ အေဖ႔အသည္းေလး လို႔ ကိုယ္တို႔က နံမည္ေပးထားရတာ။ အေဖ႔သူငယ္ခ်င္းေတြ၊ မိတ္ေဆြ တပည္႔တပန္းေတြ နဲ႔ ေျပာေနေတာ႔တာ တေန႔လုံး။
တခါကေတာ႔ ညဖက္ အေဖ အိပ္တုန္း ၀ူး၀ူး၀ါး၀ါး ထ ေယာင္လို႔ အလန္႔တၾကား ျဖစ္ရေသးတယ္။ ကိုယ္႔ကို ႏိုးလာတာနဲ႔ ေမးတာက “သမီး စုန္းမကို မိလိုက္သလား၊ မိလိုက္တယ္ မဟုတ္လား” တဲ႔။ ဘယ္က စုန္းမလဲ လို႔ ေမးေတာ႔ အေဖ႔ဖုန္းကို စုန္းမတေယာက္ လု ေျပးတယ္ တဲ႔။ ကိုယ္႔မလဲ ရီေတာင္ မရီရက္ပါဘူးေလ။
တခါကေတာ႔ အေဖက စိတ္မေကာင္းျဖစ္ပါေသးတယ္။ အေဖ႔မိတ္ေဆြတခ်ိဳ႔က ဆရာ႔ကို ဖုန္းေခၚတာ မရဘူး၊ မက္ေဆ႔ခ်္ထားခဲ႔တာလဲ မျပန္ဘူး ဘာညာ ေျပာၾကေတာ႔ အေဖက ဖုန္းလြတ္သြားမွာ သိပ္စိုးရိမ္တယ္။ ဒါနဲ႔ ကိုယ္လဲ အၾကံထုတ္ရတယ္။ “အခု ေျပာေနတာ ဦးတင္မိုးဖုန္းကပါ၊ မက္ေဆ႔ခ်္ မသြင္းခဲ႔ပါနဲ႔ရွင္။ အေဖ ျပန္မေခၚတတ္ပါဘူး” လို႔ ဖုန္းထဲမွာ အသံ သြင္းထားလိုက္မွ ကိစၥေအး သြားပါေတာ႔တယ္။ အေဖနဲ႔သမီးကေတာ႔ ဟုတ္ေနတာပါပဲ။
ကိုယ္ကသာ အေဖ႔အေၾကာင္း ေျပာေနတာ တကယ္က ကိုယ္လဲ သိပ္ေတာ႔ မထူးပါဘူးေလ။ တေလာကေတာ႔ ည ၈နာရီခြဲေလာက္ Zumba Class က ျပန္လာတယ္။ ညကလဲ ေမွာင္ေနၿပီ။ အိမ္နဲ႔ကလဲ လမ္းေလွ်ာက္ရင္ ၃မိနစ္ဆိုေတာ႔ လာမႀကိဳခိုင္းဘဲ တေယာက္တည္းပဲ ျပန္လာတယ္။
ဒီညမွပဲ ေမွာင္တာ အေတာ္ေစာတယ္။ ကိုယ္႔မွာက အက္ရွင္ကားေတြ ၾကည္႔ၿပီး ညဖက္ ကားပါကင္ထဲ တေယာက္တည္း မသြားရဲတာတို႔ ညဖက္ လမ္းအေကြ႔ေတြ မသြားရဲတာတို႔ စိတ္အခံက ရွိေနတယ္။ အခုလဲ မိုးကခ်ဳပ္၊ တေယာက္တည္း ျပန္လာရေတာ႔ သတၱိက ျပလာတယ္။ ဒါနဲ႔ အိတ္ကေလး လြယ္ၿပီး ခပ္သုတ္သုတ္ပဲ လမ္းေလွ်ာက္လာတယ္။
အိမ္က ေရာက္ေတာ႔မယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဘယ္က ကားနက္ႀကီးမွန္း မသိ ကိုယ္႔ေဘးကေန ေကြ႔ၿပီး ေပၚလာတာ။ ရုပ္ရွင္ေတြထဲကလို လူဆိုးေတြ ဆင္းလာ၊ ဖမ္းတင္သြားတတ္တဲ႔ ကားမ်ိဳး။ ကိုယ္လဲ ေလေအးလို႔မဟုတ္ဘဲ ေက်ာက စိမ္႔ၿပီး လက္ဖ်ားေတြေတာင္ ေအးလာတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ခေလာက္ ဆိုၿပီး အသံၾကားလိုက္ရတာပဲ။
ကိုယ္႔အထင္ေတာ႔ ကိုယ္႔ကို ေရသန္႔ဗူးနဲ႔ ေပါက္လိုက္ၿပီလို႔ ထင္မိတာ။ လမ္းသရဲေတြ ျဖစ္မယ္၊ ေျပးမွ ဆိုၿပီး အိမ္ကို တခ်ိဳးတည္း ေျပးတာ တန္းေနတာပါ။
အိမ္အ၀င္က်ေတာ႔ ခ်က္ခ်င္း အိေျႏၵဆယ္တယ္။ သတၱိမရွိဘူး အေျပာခံရမွာစိုးလို႔ ခပ္တည္တည္ပဲ အိမ္ထဲ ၀င္ခဲ႔တယ္။ အိမ္မွာ အလႅာပသလႅာပ ေျပာၿပီး ဘေလာ႔ဖတ္ေနတဲ႔ထိ မသိေသးဘူး။ ေနာက္ေတာ႔ အိမ္ကို ဖုန္းလာတာနဲ႔ ကိုင္လိုက္တာ ညီမတေယာက္ ျဖစ္ေနတယ္။ အမ ဖုန္းကို ေခၚတာ ေခၚလို႔ကို မရဘူး တဲ႔။ ဒါနဲ႔ ကိုယ္လဲ ငါဖုန္းဖြင္႔ထားပါတယ္ဆိုၿပီး ရွာလိုက္တာ ေဒါင္းေတာက္ပါေရာလား။
ေနာက္မွ ခုနက အိမ္အျပန္ ကားနက္ႀကီးအနားအေရာက္ ခေလာက္လို႔ ၾကားလိုက္တာ ကိုယ္႔ဖုန္း ျပဳတ္က်တဲ႔အသံ ျဖစ္ေနတာကိုး။ ကိုယ္က ေရသန္႔ဗူးနဲ႔ ေပါက္တယ္ထင္ၿပီး လွည္႔မၾကည္႔ဘဲ တခ်ိဳးတည္း ေျပးလာတာေလ။ ဒါနဲ႔ ႏွစ္ေယာက္သား လက္ႏွိပ္ဓာတ္မီးကိုင္ၿပီး လမ္းတေလွ်ာက္ ညႀကီး မင္းႀကီး ဖုန္း လိုက္ရွာၾကေသးတယ္။ မေတြ႔ေတာ႔ပါဘူး။
အခုေတာ႔ ကိုယ္ ဖုန္း အသစ္ ကိုင္ထားရတယ္။ ဖုန္းကိုလဲ ေရွ႔ေရး ေမွ်ာ္ေတြးၿပီး warranty ၀ယ္ထားလိုက္ ရတယ္။ Zumba သြားရင္ အသြားေရာ အျပန္ေရာ လမ္းမေလွ်ာက္ေစဘဲ ကားနဲ႔ သူ လာႀကိဳေပး ပို႔ေပးရတယ္။
ဒီလိုဆိုေတာ႔လဲ သူ႔ကုသိုလ္နဲ႔သူ ျဖစ္လာတာ ဘယ္တတ္ႏိုင္ပါ႔မလဲ။
မိုးခ်ိဳသင္း
First !!!
ReplyDeleteNice Post Ma Ma !!I am one of ur reader .I always come to ur place but never leave the comment .This is the my first time comment !!I was growth with Saya Gyee Tin Moe's poems so when i read ur post , i feel friendly with u even we don't know each other !!
ReplyDeleteလာဖတ္သြားျပိ မေ၇
ReplyDeleteေနာက္မွတေခါက္လာမယ္
ခုအိပ္မလို ့ေလ
း)
fantastic and I see and feel telephone from you post.
ReplyDeleteလာရီသြားပါတယ္ အဟဲ။
ReplyDeleteရံုးမွာဖံုးခဏခဏေပ်ာက္ တဲ့ အမၾကီးကို အၾကံေပးဖူးတယ္ လည္ပင္းသာဆြဲထားလိုက္ပါလို႕။
တစ္အားေမ့တတ္ရင္ေတာ့ က်ေနာ့အဖြားလို မ်က္မွန္သံုးလက္သာ၀ယ္ထားပါေတာ့ဗ်ာ
က်ြန္ေတာ္ေတာ့ ဖုန္း သက္သက္ပဲ သံုးခ်င္လို့ ဒါကိုသံုးပါတယ္။ ဘာ အပို ဖန္ရွင္မွ မပါပါ။
ReplyDeletehttp://www.sparkfun.com/commerce/product_info.php?products_id=286
မမကိုယ္တိုင္ ဒီဇိုင္းထုတ္တဲ့ ဖုန္းထည့္ျပီး
ReplyDeleteလည္ပင္းမွာ လြယ္တဲ့အိတ္ေလးေတြ ရွိတယ္
ပို႕ေပးရမလား.. း)
ႀကိဳးလွလွေလးဝယ္ၿပီးေတာ့ လည္ပင္းမွာဆြဲထားလိုက္ေလ အစ္မ ။ ဖတ္ၿပီးေတာ့ ၿပံဳးသြားတယ္ ။ ဟုတ္ပ ။ သူ႔ကုသိုလ္နဲ႔သူ ျဖစ္လာတာ ဘယ္တတ္ႏိုင္ပါ႔မလဲ ။ :) :)
ReplyDeleteမခ်ိဳသင္းေရ
ReplyDeletekiss phone ေလး တလံုး ပို ့ေပးလိုက္မယ္ေနာ္ ။
ဖုန္းကေလး ကို ဖံုးဖံုးဖိဖိ ေလး ထားေပးေလ ။
ဟုတ္ပ မရွိ မျဖစ္လို့သာ သံုးေနရတယ္ေနာ္ ။
ခုေခတ္ဖုန္းေတြက ဘာေတြမွန္းမသိ ရႈပ္ရွက္ခပ္ေနတာ။
ခင္မင္လွ်က္
ကိကီ
ဟန္းဖုန္းဆိုတာလည္း ..
ReplyDeleteမေပါင္းလည္းခက္ ေပါင္းလည္းခက္ :P
ေရးထားတာေလးက ၾကည္နူးဖုိ႔ေကာင္းပါတယ္၊ အိမ္က ေဖေဖကုိလဲ လြမ္းလုိက္တာ၊
ReplyDeleteအဘြားအိမ္က ေဂ်ာက္ေဂ်ာက္နဲ႔ လွည့္ရတဲ့ အမဲေရာင္ ဖုန္းႀကီးေရာပဲ၊ ဒီတခါ အိမ္ျပန္ရင္ အဘြားကုိ ကပ္ခြ်ဲၿပီး ေတာင္းၾကည့္ဦးမယ္၊ အခု ဖုန္းေလးေတြ ကုိင္ရတာ ေပါ့ရႊတ္ရႊတ္နဲ႔၊ အဲ့ဒါႀကီးကုိ အားရတယ္၊ ဟဟ...
ခင္ဖူးတဲ့ ကေလးေလးက ဖုန္းေပ်ာက္ေတာ့ ဆရာလုပ္တယ္၊ ေခါင္းေလာင္းဆဲြထားပါလား တဲ့
ေအးေလ မခ်ိဳသင္းက လမ္းေလွ်ာက္ခ်င္တဲ့ ဟာကို အကိုၾကီးက အလိုက္မသိဘူး.. အတင္းလိုက္ပို ့ လိုက္ၾကိုေနတာပဲေနာ္.. း))
ReplyDeleteအစ္မ ေရ... လမ္းေလွ်ာက္ျပီး လာၾကိဳခိုင္းပါလား ...အဲ့ဒါဆို..အေဖာ္လဲ ရွိ..လမ္းလဲ ေလွ်ာက္ျဖစ္တာေပါ့.. း)
ReplyDeletePearl ကထုတ္တဲ႔ RX-80 PICO လည္း ဖုန္းေျပာတာနဲ႔ message ပို႔တာပဲရတယ္။ ေသးေသးေလး။ ၄၀ ဂရမ္းပဲေလးတယ္။
ReplyDeleteမကို ခ်စ္ခင္သူေတြက လမ္းေလွ်ာက္ခုိင္းေနၾကတယ္ေနာ္
ReplyDelete;D
ကၽြန္မ ကေတာ့ ေျပာတတ္ပါဘူး။ :)
တစ္ခုပဲ မေရ...ဆရာၿကီးဦးတင္မိုးနဲ ့ ကၽြန္မ ဖုန္းသံုနည္း သိပ္မကြာဘူး။ :D
မခ်ိဳသင္းေရးတဲ့စာေတြက အျမဲတမ္းမ်က္စိထဲမွာ ပံုေပၚတယ္..
ReplyDeleteမခ်ိဳသင္းေဖေဖ ဖုန္းေျပာတာကိုဖတ္ျပီး ဟာသတပုဒ္သြားသတိရတယ္..
"ေတာကဘၾကီးတေယာက္ ျမိဳ႔ကိုအလည္လာတုန္း သူ႔ဆီဖုန္းလာတယ္တဲ့.. သူဖုန္းထူးေနတာကို ဘၾကီးရဲ့ တူေလးကေတြ႔ေတာ့ ဘၾကီးဖုန္းေျပာတာ ေျပာင္းျပန္ျဖစ္ေနတယ္ လို့ေျပာေတာ့ ဘၾကီးက ဟယ္လို ဟယ္လိုလို့ ထူးေနတာကေန လိုဟယ္ လိုဟယ္လို့ ေျပာင္းထူးတယ္တဲ့..." း)
မမ.. ညီမ ငယ္ငယ္က ဖုန္း စေျပာရမယ္ဆိုေတာ့ ေခါင္းထဲမွာ အေသမွတ္ထားတာက ၾကိဳးတြဲေလာင္း က်တဲ့ဖက္သည္ ပါးစပ္မွာ တပ္ရမယ့္ဖက္၊ ဒါဆို ျပီးျပီ...။
ReplyDelete:))))
ReplyDeleteမၿပံဳးဘဲ မေနႏိုင္ေအာင္ မမရယ္။
ေနာက္ဆံုးစာေၾကာင္း သေဘာအက်ဆံုး။
အမလည္း အျပံဳးပန္းလို ေၾကာ္ျငာ၀င္တယ္ေနာ္။
ReplyDeleteေနာက္ဆံုးစာေၾကာင္းႏွစ္ေၾကာင္းကို ေျပာတာ။ :P
အစ္မေရ ဖုန္းသရဲေရာမလာဘူးလား။ ဖုန္းခဏခဏ ေပ်ာက္ရင္ေတာ့ အေကာင္းဆံုးက ဟမ္းဆက္ေကာင္းေကာင္း မကိုင္နဲ႔ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ခဏခဏ ျပဳန္က်တတ္တယ္ အစ္မ ဒါေၾကာင့္ ဖုန္းမွာဆို ေၾကာင္ျခစ္ ရာေလးေတြနဲ႔ေပါ့။
ReplyDeleteလာဖတ္သြားပါတယ္။
ReplyDeleteအစ္မခ်ဳိသင္းေရ
ReplyDeleteေဟမာေန၀င္းသီခ်င္းေလးေတာင္ သတိရသြားျပီ။ ကားနက္ၾကီးေပၚလာတာ ဖတ္ရတဲ့သူေတာင္ လန္႔သြားတယ္။
ခင္မင္စြာျဖင့္
သီဟသစ္
အမေရ ဟုတ္တယ္ က်ေနာ္ ဖုန္းဆို ခဏခဏ က်လြန္းလို႕ ဖုန္းရုပ္ေတာင္း မေပၚေတာ့ဘူး။
ReplyDeleteအမေရးထားကိုဖတ္ျပီး ရယ္လိုက္မိတယ္ေနာ္။
ခုေတာ့ ကားနက္ၾကီး ကို ေၾကာက္စရာမလိုေတာ့ဘူးေပါ့ေနာ္
ရီနို
Dear Ama Moe Cho Thinn,,
ReplyDeleteI still remember uncle U Tin Moe Last visit in Siem Reap....We do had nice chat... I have learned a lot from him during a shot conversation..
Umm...seems like yesterday..
Maung Maung
ဖုန္းစုတ္ေနလို႔ လဲေနခ်င္တာ..
ReplyDeleteမခ်ိဳသင္းက တယ္လီဖုန္းဆိုေတာ့..
ပိုလဲ ခ်င္ေနျပီ..
က်ေနာ္လဲ ဖုန္းခဏ ခဏ ျပဳတ္က်တတ္တယ္..
ေပ်ာက္ေတာ့ မေပ်ာက္ဖူးေသးဘူး..
ခ်ိဳသင္းေရးတာဖတ္ၿပီး ဟိုးအရင္ကဖုန္းေတြကိုလဲျပန္သတိရလုိ႔..။ ဆရာႀကီးကိုလည္း ခ်စ္..ဆရာ႔သမီးေလးကိုလည္း ခ်စ္လိုက္တာ..ရိုးသားျဖဴစင္ၾကလြန္းလုိ႔..။
ReplyDeleteတုိ႔ေတြလည္း ဖုန္းကအိမ္မွာတင္ ေပ်ာက္ေပ်ာက္ေနတတ္တာ..အျပန္သြားခါနီးမွ အိမ္ဖုန္းနဲ႔ ျပန္ေခၚၾကည္႔ရတယ္..နိႈးစက္လည္းလုပ္၊ သီခ်င္းလည္းနားေထာင္၊ ဂိမ္းလည္းေဆာ႔ဆိုေတာ႔ တခါတေလ ဘယ္နားခ်မိမွန္းကို မသိ..:)။ အျပင္သြားရင္ေတာ႔ ဖုန္းထည္႔ဖုိ႔ ေဘးအိတ္ပါတဲ႔ ပိုက္ဆံအိတ္ပဲသံုးေတာ႔ အျပင္မွာေပ်ာက္ဖုိ႔ေတာ႔သိပ္မပူရဘူးေပါ႔..။ အဲဒါကလည္း တခါေလာက္ လမ္းမွာျပဳတ္က်က်န္ခဲ႔ၿပီးမွေလ..ဟဲဟဲ
သူလဲ memory stick လိုပဲ :) နည္းပညာတိုးတက္လာတို႔ ဖုန္းက ေသးေသးသြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ မႀကိဳက္ဘူး။ ဘယ္နားထားမိမွန္းမသိလို႔။ ဖုန္းအႀကီးႀကီးေတြ ကိုင္ေပါ့။
ReplyDeleteခင္ဖဳန္းၿကည္လာဖတ္သြားပါသည္။
ReplyDeleteရီလိုက္ရတာ အမရယ္.........
ReplyDelete“အခု ေျပာေနတာ ဦးတင္မိုးဖုန္းကပါ၊ မက္ေဆ႔ခ်္ မသြင္းခဲ႔ပါနဲ႔ရွင္။ အေဖ ျပန္မေခၚတတ္ပါဘူး”
......ရီသာရီေနတယ္...... ကြ်န္ေတာ့္အေမလဲ ထိုနည္းတူပါပဲ..... အခုေတာ့ အႀကံရၿပီ။ အမအတိုင္း Message သြင္း ေပးလိုက္မယ္။ :D :P
ခုဖုန္းအေႀကာင္းၿပ လူဆိုးေတြပဲလိုက္ခံရသလိုလို အေႀကာင္းၿပၿပီး လာႀကိဳခိုင္း လာပို ့ခိုင္းတယ္။
ReplyDeleteေနာက္တခါဆို သင္တန္းမွာ ဘာညာ အေႀကာင္းၿပၿပီး
ကို၀ဏၰပါ zumba တက္ခိုင္းမွာ ၿမင္ေယာင္တယ္။
မအယ္
ဟလို .... မႀကားရဘူး။
ReplyDeleteက်ယ္က်ယ္ေၿပာပါ။
အိတ္ခ်ိန္းကလား ဟုတ္ ရန္ကုန္နဲ ့ေၿပာမယ္။
ဟလို ဟလို ဟလို ဟာ လိုင္းက်သြားၿပီ။
လိုက္ၾကိဳ႕... လိုက္ပိုလုပ္ေပးေအာင္ ...
ReplyDeleteတမင္တကာ ဖုန္းကို လႊင့္ပစ္ခဲ့တာမဟုတ္လား...
သိေနဒယ္ေနာ္... သိေနဒယ္...
းဝ)
စံုေထာက္ၾကီး ကိုလူေထြး
“ဟလို...မမိုးခ်ိဳလားးးးး
ReplyDeleteဘာျဖစ္လို ့ ဒီိေလာက္ေတာင္ စာေရးတတ္တာလဲးးးးး”
..........
..........ဟလို...ဟလို.....
“ လူၾကီးမင္းေခၚဆိုေနေသာဖုန္းမွာ...
ေၾကာက္လန္ ့တစ္ၾကားေျပးလႊားေနပါသျဖင့္ ေခၚဆိုေရြ ့မရနိုင္ပါရွင္...ရွင့္”
က်ေနာ္ကေတာ့ ဖုန္းကိုလံုးဝမ မႀကိဳက္ဘူး
ReplyDeleteဖုန္းထဲမွာ စကားေၿပာေနတာထက္ လူကိုေၿပးေတြ႔ခ်င္တဲ့စိတ္ပဲေပါက္တယ္
ဖုန္းသံႀကားရင္ အလုိလိုေဒါသထြက္လာတယ္ေလ
ေခၚတဲ့သူက အလုပ္ရွင္ပဲရွိတာကိုး....
ဒီကၿမန္မာေတြကို သိပ္ဖုန္းနဲ႔ စကားမေၿပာေတာ့ သူတို႔လဲ မဆက္ႀကပါဘူး ဆက္လဲ အင္းအား အဲ နဲ႔ ပီးေနတာပဲ...
ဖုန္းနဲ႔ က်ေနာ္က သူတၿခားကိုယ္တၿခား
လမ္းသြားရင္ေတာ့ ပါတယ္
မႀကီးခ်ိဳသင္း အားေပးစကားမ်ားအတြက္ ဝမ္းသာပါတယ္ဗ်ာ...
ေက်းဇူးတင္သလို ဝမ္းနည္းဝမ္းသာေပါ့...
အခုေတာ့ အနည္ထိုင္ေနပါၿပီး ေက်ာက္ခ်ဥ္ စိမ္လိုက္ၿပီးေလ... း)
မႀကီးခ်ိဳသင္း က်မ္းမာေပ်ာ္ရႊင္ပါေစဗ်ာ....
ဖုန္းအသစ္ကို လွမ္းေခၚေနတယ္ေနာ္... း)
ခ်စ္ခင္ေလးစားစြာၿဖင့္
ဖိုးစိန္
i always put my phone in my jeans back pocket. and washed it about 3 times :)
ReplyDeletePar Gyi is using my old phone and he thinks its key pad is too small for his fingers so he nvr text me :D
ဖုန္းအေၾကာင္းေလးလာဖတ္သြားပါတယ္ ၊၊ ငယ္ငယ္တုန္းက သိုးေမြးလက္ကုိင္ပ၀ါေလးနဲ႕ အုပ္တယ္ဆိုတာေလးေတြ႕ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႕ ႏုိင္ငံမွာ ဒီစနစ္ေတာ္ေတာ္ ထြန္းကားခဲ့ပါလားမွတ္ရ
ReplyDeleteဖုန္ထုူတာကုိး အစ္မရဲ့ ဟာဟ
ေပ်ာ္ရႊင္ပါေစ ၊
မင္းအိမ္ျဖဴ
အစ္မဘေလာ့ေလးကုိ လင့္လည္းထားပါတယ္ေနာ္ ၊၊ အသိေပးတာပါ အစ္မေရ၊၊
ဖုန္း.ကုိ..ငယ္ငယ္ေလးကတည္းကၾကဳိက္တာ
ReplyDeleteခုအသက္ၾကီးတဲ့အထိၾကဳိက္ေနတုန္းပဲ..မမေ၇
interesting post !!
ReplyDeleteMa Moe Cho Thin yay,
ReplyDeleteI read your Blog usually, but haven't write comment yet.
Ah ma yay dae sar lay twe yaw, ah phyit ah pyat lay twe ka par, chit sayar lay twe ah myay phit nay dae naw. Ma pyaw pae ma nay ng top lo par :)
Sate tha ball htar phyu lite kya dar naw ...
By: Orange Chit Thu
အမ ခ်ိဳသင္း ေရးထားတာေလး ဖတ္ေကာင္းလိုက္တာ၊:)
ReplyDeleteအမ အခုေတာ့ဖုန္းကမရိွမျဖစ္ေနာ္။ မေပ်ာက္ေအာင္သူမ်ားေတြေျပာသလို လည္ပင္းလြယ္သြားေလ။ :P
ReplyDeleteဖုန္းအေၾကာင္းကို ဖုန္းဖုန္းဖိဖိ ဖတ္သြားတယ္ေနာ္..(ဆိုဒ္ထဲကေန ဖတ္ေနတာ..လူၾကီးသိသြားမွာဆုိလို႔ဗ်)
ReplyDeleteမခ်ိဳသင္းေျပးတဲ့ပုံ ျမင္ေယာင္ၿပီး ရီလုိက္ရတာ (ကန္ေတာ့ပါေနာ္ အမေရးတာ အသက္၀င္လြန္းလုိ႔ပါ)
ReplyDeleteရုပ္ရွင္ေတြက တကယ္ ထိေရာက္တယ္ေနာ္ x file ထဲကလုိေတြ ျဖစ္မွာ သိပ္ေၾကာက္တာပဲ။
မမေရ ေမေလးလဲ ဖုန္းအေၾကာင္းဖုန္းဖုန္းဖိဖိ ဖတ္သြားပါတယ္။ လက္တဘက္က ေမာက္လ္ကုိ အသင္႔ကုိင္ထားတယ္။လူလာရင္ ပိတ္လို႔ရေအာင္။ရံုးကေန ခိုးဖတ္ေနတာမမေရ။ ေမေလးလဲ ဒီေရာက္မွ ဟန္းဖုန္းကုိင္ဖူးတာမမေရ ။ ၿပဳတ္က်တာေတာ႔ အခါေပါင္း မနဲဘူး။လူသာဆိုေဆးရံုကေတာင္ဆင္းရမွာ ဟုတ္ဘူး။
ReplyDeleteမမကုိခ်စ္တဲ႔
ေမေလး
(တကယ္ၾကီးခ်စ္တာေနာ္။ ဟုိတေလာကကြယ္ကြယ္ေလးထုိင္ေနတဲ႔ပုံေလ။အဲဒီပုံၿမင္ၿပီးထဲက ပုိခ်စ္သြားတာ တကယ္ သိလား)
က်ေနာ္လည္း ဒီဘက္ေရာက္လာမွ ဖုန္းနဲ ့ကံနဲ ့။ :D
ReplyDeleteအစ္မ MCT အေရးအသားေလးေတြ သေဘာက်က်ေနမိတယ္ ၊၊ ဂေရဟမ္ဘဲလ္ မွာေက်းဇူးရွိတယ္ ၊၊ ဆပ္လိုက္အံုးေနာ္ ၊၊ :-)
ReplyDeleteကတံုး ကတံုးတယ္လီဇုန္း ရန္ကုန္ျမိဳ႕ကိုဆက္ပါဦး
ReplyDeleteသမီးနဲ႕ လူၾကီးမင္းနဲ႕ပဲ တိုးေနေတာ့ ...ညစ္ရတယ္ မခ်ိဳေရ.....
ဖုံးရာဇဝင္ ကိုဖတ္ ရတာ ေတာ္ေတာ္စိတ္ဝင္စားဖို႕ေကာင္းတယ္။ ျမန္မာျပည္တုန္းကေတာ့ ညဆို ဖုံး ၾကိဳးကိုျဖဳတ္ထားတယ္။ အခ်ိန္မေတာ္ေခၚၾကလြန္းလို႕။ ဒီမွာေတာ့ မွာအခ်ိန္ေျပ့ silent mode ထားတယ္။
ReplyDeletemobile phone (cell phone: USA, hand phone: Burma) လဲ ခါးကေနျပဳတ္က်ဘူးတယ္။ Tesco ထဲ မွာ။ လူေတြကေအာ္ျပီးလိုက္ေျပာၾကတာ လန္႕ေတာင္သြားတယ္။ လူကိုမ်ား idiot က်ေနတာပဲ။ အဲလို ေအာ္မဲ့အစား မသိသလိုေနၾကရင္ေတာင္ခပ္ေကာင္းေကာင္း။ phone ကဘာမွမတန္ပါဘူး။ အျမဲအစုပ္ပဲကိုင္တာ။
သတၱိကေတာ႕ မေသးဘူးေနာ႕.......။
ReplyDeleteဘာအေၾကာင္းေရးေရး အစဥ္အၿမဲ ခ်စ္စရာေတြေကာင္းေနေတာ့တာပါပဲ...
ReplyDeleteအေဖနဲ႕ သမီး... ေခါင္းခ်င္းတိုးေဝွ႕ၿပီး ဖုန္း ကင္မရာနဲ႕ ဓါတ္ပံုရိုက္ေနၾကတဲ့ပံု... ဖုန္းထဲမွာ Wall Paper အျဖစ္တင္ထားတဲ့ပံု ကို ေတြးျမင္ၾကည့္ေနမိတယ္...
အခု ခ်ိဳသင္းက ဖုန္းအသစ္နဲ႕ေပါ့... ဟဲဟဲ
ုဖုံးဖံုးဖိဖိနဲ႔ ဖုန္းလာဖတ္သြားတယ္ အမေရ ဘယ္လိုပဲေရး ေရး ဖတ္ခ်င္စရာကို ျဖစ္လို႔
ReplyDeleteကိုေဇာ္
မေရ.....
ReplyDeleteျမဴးေလးလာပါျပီ
ဟင္းခ်က္ေကြ်းမလို႔ဆို
လာစားတာေနာ္
ဘာေကြ်းေကြ်းစားမွာပါရွင့္
ခင္တဲ့
ျမဴးေလး
ဟားဟားဟား......
ReplyDelete(မ်က္စိထဲမွာ..ခ်ိဳသင္းရဲ႕ ပံုစံကိုၿမင္ၿပီး ရီခ်င္ေနတယ္)