နီကိုရဲေရ..
နင္ဆုံးၿပီ တဲ႔။ အံ႔ၾသလိုက္တာ။ ေနာက္ၿပီး စိတ္မေကာင္းလိုက္တာ။
ဟုတ္မွ ဟုတ္ရဲ႔လား၊ ဟုတ္လို႔လား လို႔ တတြတ္တြတ္ ရြတ္ေနမိတယ္။
ဟိုတေန႔ကပဲ သူငယ္ခ်င္း ကိုလူေထြး ပို႔ေပးလို႔ နင္ေရးတဲ႔ ေစ်းသည္ အလြဲမ်ား e book ေလး ဖတ္ေနမိ ေသးတယ္။ အဲဒီမွာ နင္႔စတိုင္အတိုင္း ေရးထားတာ ဖတ္ၿပီး တခ်ိန္လုံး ျပံဳးေနမိတာ။
ဟုိးအရင္က နင္နဲ႔ စ သိခဲ႔တဲ႔ ၁၉၉၀ ေက်ာ္ ေန႔ေတြကို သတိရသြားတယ္။ နင္႔ကို စာေပေလာကထဲမွာ ေတြ႔ေတြ႔ဖူးေနတာ ၾကာၿပီ။ မိန္းကေလးေတြၾကားထဲ စကားေျပာ၊ ခင္မင္ေနလို႔ သိေနတာ။ ဒါေပမဲ႔ နင္က အဲဒီတုန္းက ဟာသေတြ မေရးေသးဘူး။ အတည္ေပါက္ၾကီးေတြ ေရးေနတာ။ တေန႔ ဟန္သစ္မွာ နီကိုရဲ ရဲ႔ အခန္းဆက္၀တၳဳေတြ ရီရလြန္းလို႔ ငါ႔ဆရာ ဆရာေမာင္သစ္ဆင္းကို နီကိုရဲဆိုတာ ဘယ္သူလဲ လို႔ ေမးမိတယ္။ ဆရာက ငါ႔ကို “နင္သူ႔ကို သိပါတယ္” တဲ႔။ ဘားလမ္း လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ၊ ေလထန္ကုန္းမွာ အျမဲေတြ႔ေနတဲ႔ တေယာက္ဟာေလ တဲ႔။ ငါက နင္႔ကို လူနဲ႔ နံမည္နဲ႔ မတြဲမိဘူး။
တေန႔ေတာ႔ ဘားလမ္းမွာ နင္႔ကို ေတြ႔တယ္။ ထုံးစံအတိုင္း လူေကာင္ေသးေသးမွာ အက်ီ ၤႀကီးက အၾကီးၾကီး၊ ဖရုိဖရဲ။ လြယ္အိတ္အၾကီးၾကီးကိုလဲ ထုံးထားေသးတယ္။ ပုဆိုးက တိုတုိနဲ႔။ ငါနဲ႔ နင္နဲ႔ စကားေျပာ ႏွဳတ္ဆက္ေနေတာ႔ ဆရာက ငါ႔ကို “အဲဒါ နီကိုရဲ ပဲေလ” တဲ႔။ ငါ႔မွာ အံ႔ၾသလိုက္တာ၊ “နင္က နီကိုရဲ ဟုတ္လား၊ နင္က နီကိုရဲ ဆိုတာ တကယ္ပဲလား” ငါ အဲဒီလို ေျပာေျပာၿပီး ရီေတာ႔ နင္က “ေအးေလ၊ ငါ နီကိုရဲ ေလ၊ နင္နဲ႔သိေနတာပဲ ဒီေလာက္ၾကာၿပီ၊ နင္က ငါ႔နံမည္ မသိဘူးလား” တဲ႔။ ငါ႔မွာ ရီလိုက္ရတာ။ ၿပီးေတာ႔ ေျပာခဲ႔တယ္။ “နင္႔ ဟာသ ၀တၳဳေတြ ငါ သိပ္ႀကိဳက္တယ္”လို႔။ နင္ျပံဳးေနတာ အၾကာၾကီး။
အဲဒီတုန္းက နင္က ဟာသလိုင္းဖက္ ေရးျဖစ္သြားရတဲ႔ တရားခံကို ငါ႔ကို ေျပာျပတယ္ေလ။ အဲဒီတုန္းက နင္က နင္႔စာမူေလးေတြ ပို႔ဖို႔ ႀကိဳးစားေနတာ တဲ႔၊ (အခုလို လွ်မ္းလွ်မ္းမေတာက္ေသးဘူးေပါ႔ဟယ္။) အယ္ဒီတာမင္းမ်ားကို (နင္႔စကားအတိုင္း ျပန္ေျပာရရင္) အရက္တိုက္၊ လက္ဖက္ရည္တိုက္ နဲ႔ ခင္ေအာင္ လုပ္ေနတာ တဲ႔။ အဲဒီေန႔ ညေနက ဟန္သစ္က ကိုတင္ကိုေအာင္ ရယ္ ဆရာ ေမာင္သစ္ဆင္းရယ္ နင္ရယ္ ၀ိုင္းၾကေတာ႔ နင္က နင္နဲ႔ မၾကည္ျပာ (အဲဒီတုန္းကေတာ႔ တျခားနံမည္ပါ) အေၾကာင္းေတြ ေျပာျပတာ သူတို႔လဲ ရီရလြန္းလို႔ အရက္မူးေတြ ေျပကုန္တယ္ တဲ႔။ ဒါနဲ႔ အဲဒီအေၾကာင္းေတြ ေရးေပေတာ႔၊ အဲဒါေရးမွသာ စာမူထည္႔မယ္လို႔ နင္႔ကို အၾကပ္ကိုင္လို႔ ညတြင္းခ်င္းေရးၿပီး ဟန္သစ္ကို နင္ စာမူပို႔ခဲ႔တယ္ လို႔ ေျပာျပတယ္။
အဲဒီ အယ္ဒီတာမင္းမ်ားဟာ နင္႔ရဲ႔ အားသာခ်က္ကို တကယ္ပဲ ဆြဲထုတ္ျပႏိုင္ခဲ႔ပါတယ္။ ဒါေၾကာင္႔လဲ ငါတို႔ နင္႔စာေတြေၾကာင္႔ ေပ်ာ္ရႊင္ရယ္ေမာႏိုင္ခဲ႔တာေပါ႔။ အဲဒီအတြက္ ေက်းဇူးပဲ သူငယ္ခ်င္း။
ေနာက္ေတာ႔ နင္႔၀တၳဳေတြ ရုပ္ရွင္ ရိုက္တာ၊ နင္ ဇာတ္ညႊန္းေတြ ေရးတာ၊ နင္ အိမ္ေထာင္က်တာေတြကို ငါ အေ၀းကေနပဲ ၾကားတယ္။ ငါတို႔ အခင္မင္ အရင္းႏွီးဆုံးေတြ မဟုတ္ခဲ႔ေပမဲ႔ ငါ နင္႔ကို မေမ႔ႏိုင္ပါဘူး။ အထူးသျဖင္႔ ဒန္႔ဒလြန္သီးေတြ ေတြ႔ရင္ ဒန္႔ဒလြန္သီးလို နင္႔လက္ေခ်ာင္းညိဳပုတ္ပုတ္ေတြကို ငါ သတိရမိတယ္။ လူက လူဖလံေလး၊ လက္က ဒန္႔ဒလြန္သီးလက္လို ေဖာင္းကား ညိဳပုပ္ေနတာ ဘာျဖစ္လို႔လဲ လို႔ တအံ႔တၾသ ငါ ေမးမိေတာ႔ ငါ႔ ႏွလုံး မေကာင္းဘူးဟ တဲ႔။ နင္က ေပါ႔ေပါ႔ပဲ ေျပာျပလိုက္တာ။ ငါ႔စိတ္ထဲ စိတ္မေကာင္းလိုက္တာ။
အခု ဘာေၾကာင္႔ ဆုံးမွန္း ငါ မသိရေသးေပမဲ႔ အခုေလာက္ ျမန္လိမ္႔မယ္ လို႔ မထင္မိဘူးဟာ။ ဒီစာကို ငါ သတင္းဖတ္ၿပီးၿပီးခ်င္း ေရးလိုက္တာပါ။ စိတ္မေကာင္းဘူး ဆိုတာကလြဲရင္ ဘာေျပာရမယ္မွန္း မသိေတာ႔လို႔ပါ။ ငါ အခုၾကားတဲ႔သတင္း မွားပါေစ၊ ထုံးစံလိုပဲ အလြဲေတြ ၾကံဳေနက် နင္႔မွာ ေသမင္းနဲ႔လဲ လြဲပါေစလို႔ ငါ ဆုေတာင္းမိပါတယ္ သူငယ္ခ်င္းရယ္။
နင္ဆုံးၿပီ တဲ႔။ အံ႔ၾသလိုက္တာ။ ေနာက္ၿပီး စိတ္မေကာင္းလိုက္တာ။
ဟုတ္မွ ဟုတ္ရဲ႔လား၊ ဟုတ္လို႔လား လို႔ တတြတ္တြတ္ ရြတ္ေနမိတယ္။
ဟိုတေန႔ကပဲ သူငယ္ခ်င္း ကိုလူေထြး ပို႔ေပးလို႔ နင္ေရးတဲ႔ ေစ်းသည္ အလြဲမ်ား e book ေလး ဖတ္ေနမိ ေသးတယ္။ အဲဒီမွာ နင္႔စတိုင္အတိုင္း ေရးထားတာ ဖတ္ၿပီး တခ်ိန္လုံး ျပံဳးေနမိတာ။
ဟုိးအရင္က နင္နဲ႔ စ သိခဲ႔တဲ႔ ၁၉၉၀ ေက်ာ္ ေန႔ေတြကို သတိရသြားတယ္။ နင္႔ကို စာေပေလာကထဲမွာ ေတြ႔ေတြ႔ဖူးေနတာ ၾကာၿပီ။ မိန္းကေလးေတြၾကားထဲ စကားေျပာ၊ ခင္မင္ေနလို႔ သိေနတာ။ ဒါေပမဲ႔ နင္က အဲဒီတုန္းက ဟာသေတြ မေရးေသးဘူး။ အတည္ေပါက္ၾကီးေတြ ေရးေနတာ။ တေန႔ ဟန္သစ္မွာ နီကိုရဲ ရဲ႔ အခန္းဆက္၀တၳဳေတြ ရီရလြန္းလို႔ ငါ႔ဆရာ ဆရာေမာင္သစ္ဆင္းကို နီကိုရဲဆိုတာ ဘယ္သူလဲ လို႔ ေမးမိတယ္။ ဆရာက ငါ႔ကို “နင္သူ႔ကို သိပါတယ္” တဲ႔။ ဘားလမ္း လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ၊ ေလထန္ကုန္းမွာ အျမဲေတြ႔ေနတဲ႔ တေယာက္ဟာေလ တဲ႔။ ငါက နင္႔ကို လူနဲ႔ နံမည္နဲ႔ မတြဲမိဘူး။
တေန႔ေတာ႔ ဘားလမ္းမွာ နင္႔ကို ေတြ႔တယ္။ ထုံးစံအတိုင္း လူေကာင္ေသးေသးမွာ အက်ီ ၤႀကီးက အၾကီးၾကီး၊ ဖရုိဖရဲ။ လြယ္အိတ္အၾကီးၾကီးကိုလဲ ထုံးထားေသးတယ္။ ပုဆိုးက တိုတုိနဲ႔။ ငါနဲ႔ နင္နဲ႔ စကားေျပာ ႏွဳတ္ဆက္ေနေတာ႔ ဆရာက ငါ႔ကို “အဲဒါ နီကိုရဲ ပဲေလ” တဲ႔။ ငါ႔မွာ အံ႔ၾသလိုက္တာ၊ “နင္က နီကိုရဲ ဟုတ္လား၊ နင္က နီကိုရဲ ဆိုတာ တကယ္ပဲလား” ငါ အဲဒီလို ေျပာေျပာၿပီး ရီေတာ႔ နင္က “ေအးေလ၊ ငါ နီကိုရဲ ေလ၊ နင္နဲ႔သိေနတာပဲ ဒီေလာက္ၾကာၿပီ၊ နင္က ငါ႔နံမည္ မသိဘူးလား” တဲ႔။ ငါ႔မွာ ရီလိုက္ရတာ။ ၿပီးေတာ႔ ေျပာခဲ႔တယ္။ “နင္႔ ဟာသ ၀တၳဳေတြ ငါ သိပ္ႀကိဳက္တယ္”လို႔။ နင္ျပံဳးေနတာ အၾကာၾကီး။
အဲဒီတုန္းက နင္က ဟာသလိုင္းဖက္ ေရးျဖစ္သြားရတဲ႔ တရားခံကို ငါ႔ကို ေျပာျပတယ္ေလ။ အဲဒီတုန္းက နင္က နင္႔စာမူေလးေတြ ပို႔ဖို႔ ႀကိဳးစားေနတာ တဲ႔၊ (အခုလို လွ်မ္းလွ်မ္းမေတာက္ေသးဘူးေပါ႔ဟယ္။) အယ္ဒီတာမင္းမ်ားကို (နင္႔စကားအတိုင္း ျပန္ေျပာရရင္) အရက္တိုက္၊ လက္ဖက္ရည္တိုက္ နဲ႔ ခင္ေအာင္ လုပ္ေနတာ တဲ႔။ အဲဒီေန႔ ညေနက ဟန္သစ္က ကိုတင္ကိုေအာင္ ရယ္ ဆရာ ေမာင္သစ္ဆင္းရယ္ နင္ရယ္ ၀ိုင္းၾကေတာ႔ နင္က နင္နဲ႔ မၾကည္ျပာ (အဲဒီတုန္းကေတာ႔ တျခားနံမည္ပါ) အေၾကာင္းေတြ ေျပာျပတာ သူတို႔လဲ ရီရလြန္းလို႔ အရက္မူးေတြ ေျပကုန္တယ္ တဲ႔။ ဒါနဲ႔ အဲဒီအေၾကာင္းေတြ ေရးေပေတာ႔၊ အဲဒါေရးမွသာ စာမူထည္႔မယ္လို႔ နင္႔ကို အၾကပ္ကိုင္လို႔ ညတြင္းခ်င္းေရးၿပီး ဟန္သစ္ကို နင္ စာမူပို႔ခဲ႔တယ္ လို႔ ေျပာျပတယ္။
အဲဒီ အယ္ဒီတာမင္းမ်ားဟာ နင္႔ရဲ႔ အားသာခ်က္ကို တကယ္ပဲ ဆြဲထုတ္ျပႏိုင္ခဲ႔ပါတယ္။ ဒါေၾကာင္႔လဲ ငါတို႔ နင္႔စာေတြေၾကာင္႔ ေပ်ာ္ရႊင္ရယ္ေမာႏိုင္ခဲ႔တာေပါ႔။ အဲဒီအတြက္ ေက်းဇူးပဲ သူငယ္ခ်င္း။
ေနာက္ေတာ႔ နင္႔၀တၳဳေတြ ရုပ္ရွင္ ရိုက္တာ၊ နင္ ဇာတ္ညႊန္းေတြ ေရးတာ၊ နင္ အိမ္ေထာင္က်တာေတြကို ငါ အေ၀းကေနပဲ ၾကားတယ္။ ငါတို႔ အခင္မင္ အရင္းႏွီးဆုံးေတြ မဟုတ္ခဲ႔ေပမဲ႔ ငါ နင္႔ကို မေမ႔ႏိုင္ပါဘူး။ အထူးသျဖင္႔ ဒန္႔ဒလြန္သီးေတြ ေတြ႔ရင္ ဒန္႔ဒလြန္သီးလို နင္႔လက္ေခ်ာင္းညိဳပုတ္ပုတ္ေတြကို ငါ သတိရမိတယ္။ လူက လူဖလံေလး၊ လက္က ဒန္႔ဒလြန္သီးလက္လို ေဖာင္းကား ညိဳပုပ္ေနတာ ဘာျဖစ္လို႔လဲ လို႔ တအံ႔တၾသ ငါ ေမးမိေတာ႔ ငါ႔ ႏွလုံး မေကာင္းဘူးဟ တဲ႔။ နင္က ေပါ႔ေပါ႔ပဲ ေျပာျပလိုက္တာ။ ငါ႔စိတ္ထဲ စိတ္မေကာင္းလိုက္တာ။
အခု ဘာေၾကာင္႔ ဆုံးမွန္း ငါ မသိရေသးေပမဲ႔ အခုေလာက္ ျမန္လိမ္႔မယ္ လို႔ မထင္မိဘူးဟာ။ ဒီစာကို ငါ သတင္းဖတ္ၿပီးၿပီးခ်င္း ေရးလိုက္တာပါ။ စိတ္မေကာင္းဘူး ဆိုတာကလြဲရင္ ဘာေျပာရမယ္မွန္း မသိေတာ႔လို႔ပါ။ ငါ အခုၾကားတဲ႔သတင္း မွားပါေစ၊ ထုံးစံလိုပဲ အလြဲေတြ ၾကံဳေနက် နင္႔မွာ ေသမင္းနဲ႔လဲ လြဲပါေစလို႔ ငါ ဆုေတာင္းမိပါတယ္ သူငယ္ခ်င္းရယ္။
မိုးခ်ိဳသင္း
ဟုတ္တယ္..ႏွလံုးေၾကာင့္ၿဖစ္တဲ့
ReplyDeleteလက္ေခ်ာင္းေတြက ထိပ္မွာ လံုးလံုးဝိုင္းဝိုင္း
ညိဳညိဳၾကီးေတြ...
ခုေတာ့
သူၿငိမ္းခ်မ္းသြားပါၿပီ
ဒီေန႔ JD ရဲ႕ Status မွာ RIP နီကိုရဲ လို႔ေတြ႕ကတည္းက သိလိုက္မိတယ္။ ဒါေပမဲ့လည္း လွမ္းမေမးလိုက္ဘူး။
ReplyDeleteခ်ိဳသင္းေရ... စိတ္မေကာင္းလိုက္တာ။ လြဲျပန္ၿပီေနာ္။
ReplyDeleteကၽြန္မလည္း နီကိုရဲစာအုပ္ မ်ားမ်ား မဖတ္ဖူးေပမယ့္ ဖတ္ဖူးသေလာက္ စာအုပ္ေတြကသိပ္ကို ရီရလုိ႔ ဘယ္ေတာ့မွ ေမ့မသြားပဲ အျမဲတမ္း သတိရၿပီး ျပန္ေျပာၿပီး ရီျဖစ္တယ္။ အခုလို ၾကားရတာ တကယ္ပဲ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိတယ္။
ReplyDeleteႏွစ္သက္တဲ့ စာေရးဆရာေကာင္းတေယာက္မို႕
ReplyDeleteတကယ္ႏွေျမာမိတယ္
ေကာင္းရာသုကတိ ေရာက္ပါေစ
This comment has been removed by the author.
ReplyDeleteလူေတြကို သူရယ္ေအာင္ လုပ္ခဲ့သမွ်
ReplyDeleteသူ႕အေပၚကို အလြမ္းေတြ ပိုေစေလသလား မေျပာတတ္ေတာ့ပါဘူး မခ်ိဳသင္းရယ္...
စိတ္မေကာင္းလိုက္တာ
ReplyDeleteသူ ့စာအုပ္ေတာ့ မဖတ္ဖူးေပမဲ့
သူ ့၀ထၱဳ ဇတ္လမ္းေတြ ၾကည့္ဖူးတယ္
ရီ ရလို ့ၾကိဳက္တယ္ ႏွေျမာစရာေနာ္
ျမဴးေလး
သူ႕ဇတ္ေကာင္ေတြ က သိတ္အသက္ဝင္တယ္။
ReplyDeleteစိတ္မေကာငး္ပါ။
This comment has been removed by the author.
ReplyDeleteဂ်ီေတာ့ စေတးတပ္စ္ ေတြမွာ ေတြ႕ေတြ႕ေနလို႕ မဟုတ္ပါေစနဲ႕ ဆုေတာင္းေနတာ၊
ReplyDeleteမၾကည္ျပာလံုးခ်င္းထြက္ေတာ့စာအုပ္ဆိုင္က ငွားလာတာ၊ အက်ိဳးမရွိတာေတြပဲ ဖတ္ေနတယ္လို႕ အေဖဆူတာေတာင္ ခံရေသး၊ ကေလာင္အသစ္မို႕လည္း ပါတယ္။ ေန႔လည္ဖက္ တခစ္ခစ္ရယ္သံၾကားလို႕ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေဖေဖရယ္ နီကိုရဲရဲ႕ မၾကည္ျပာစာအုပ္ဖတ္ျပီး ရယ္ေနတာ။ အမွတ္တရပဲ ။
အဲဒီစာအုပ္ အပိုင္း ၂ ပိုင္းလံုး ခဏခဏ ငွားဖတ္ျဖစ္ျပီး ဖတ္တိုင္းလည္း ရိုးမသြားပဲ ရယ္ေနရတံုးပါ။
လူခ်င္းမသိေပမယ့္ စာဖတ္ပရိသတ္ တစ္ေယာက္အေနနဲ့ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိပါတယ္။ အရင္တစ္ပတ္ကမွ ရန္ကုန္က ပို႔ေပးတဲ့ သူ႕စာအုပ္ ဖတ္လိုက္ရေသးတယ္။
နီကုိရဲ ၀တၳဳေတြကုိ ၾကိဳက္တယ္.. အမရဲ႕ ပုိ႔စ္ေခါငး္စဥ္ကုိ ဖတ္ျပီး တျခားအေၾကာင္းေရးထားတာ ျဖစ္မယ္လုိ႔ေတြးမိေသးတယ္.. အခုေတာ့ ဆုံးသြားျပီတဲ့.. စိတ္မေကာင္းဘူး..
ReplyDeleteကာတြန္းကံခြ်န္၊ ေဇာ္၀မ္း၊ တကၠသိုလ္ထြန္းေနာင္၊ နီကိုရဲ
ReplyDeleteဒီႏွစ္ထဲမွာ ေၾကြတဲ့ၾကယ္ေတြ။
အခုတေလာ စိတ္မေကာင္းစရာေတြပဲ ၾကားေနရလို႕
ReplyDeleteလူက ေတာ္ေတာ္ထံုေပေပျဖစ္ေနေပမယ့္ နီကိုရဲ ဆံုးတယ္ၾကားေတာ့ အရမ္းဝမ္းနည္းသြားတယ္...
မဟုတ္ပါေစနဲ႕လို႕ ဆုေတာင္းရင္း...
သူ႕ထံုးစံအတိုင္း အလြဲေလးမ်ားလားလို႕ ေမွ်ာ္လင့္ေနရင္း...
ခ်ိဳသင္းေရးတာ ဖတ္ရေတာ့ ဒါ အတည္ေပါ့ေနာ္လို႕ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ျပန္ေျပာေနမိတယ္...
ေကာင္းရာဘံုဘဝမွာ ျငိမ္းခ်မ္းဖို႕ အတူတူ ဆုေတာင္းၾကတာေပါ့ေနာ္....
ွဤသို႕ရီရပါေသာ ကိုရဲ၀င္း
ReplyDeleteျမတ္ေသာ ဘံုတြင္
ၿငိမ္းခ်မ္း ပါေစ။
မအယ္
ၼ
ရယ္ရရံုတင္မက
ReplyDeleteစာေရးသားပံုကလည္းစာတေၾကာင္းခ်င္းစီက ကဗ်ာတပုဒ္လို ေကာင္းလြန္းလို ့။ ႏွေျမာလိုက္တာဗ်ာ။
ဆံုခဲ့ဖူးေပမယ့္ မရင္းႏွီးခဲ့ပါ ..
ReplyDeleteခံစားၾကည့္ပါ မသီတာကိုေတာ့ စြဲခဲ့ဖူးပါတယ္ ..
ကိုနီကိုရဲ ၿငိမ္းခ်မ္းပါေစ ..
စိတ္မေကာင္းလုိက္တာခ်ိဳသင္းရယ္..ခ်ိဳသင္းပုိ႔စ္ကို ျမင္မွ....သူ႔စာတုိင္းကို မဖတ္ျဖစ္ေပမယ္႔ ဖတ္ျဖစ္တဲ႔ စာေတြကို သေဘာက်ခဲ႔တာ....ေကာင္းရာဘံုဘ၀မွာေပ်ာ္ေမြ႔နုိင္ပါေစေလ..က်န္ရစ္သူမိသားစုအတြက္လည္း စိတ္မေကာင္းပါဘူး...
ReplyDeleteသူ႕ရဲ႕ ၾကည္ျပာေရာင္ နဂၢတစ္ေတြကေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ ေဆးသားမေလ်ာ့ႏိုင္ပါဘူး။ ေလးစားထိုက္တဲ့ စာေရးဆရာျဖစ္လို႔ ႏွေျမာတယ္။
ReplyDeleteမိုးေမာင္
ဘယ္လုိေျဖႏုိင္မွာလဲ မရယ္...=(
ReplyDeleteႀကယ္တပြင့္ ေႀကြသြားၿပန္ပီေပါ့..
ReplyDeleteနီကိုရဲဆိုတာ က်ေနာ္ အႏွစ္သက္ဆံုးစာေရးဆရာပါပဲ...။
ReplyDeleteခုထိေတာ့ ဘာသတင္းမွ မရေသးဘူး....။
တကယ္မဟုတ္ရင္ သိပ္ေကာင္းမွာပဲ အမရယ္...။
ႏွေမ်ာလိုက္တာ...။ :(
ဆရာနီကိုရဲ ေကာင္းရာသုဂတိ လားပါးေစ...။
ReplyDeleteရွားရွားပါးပါး..ဟာသ.လိုင္းကမို႔..
ReplyDeleteတေယာက္ဆို..တယာက္...ႏွေျမာလိုက္တာ....
စိတ္မေကာင္းဘူး အမ ခ်ိဳသင္းရယ္..
ReplyDeleteနီကိုရဲ ေကာင္းရာမြန္ရာ ေရာက္ပါေစ..
ခ်ိဴသင္းေရ..
ReplyDeleteဖတ္ဖူးသေလာက္ၾကိဳက္ခဲ့ျပီး ဖတ္မည္လိုႀကံထားတဲ့နီကို
ရဲရဲ့၀ထၳဳေတြ ခုရက္ထဲဖတ္ျဖစ္ေတာ့မယ္ဗ်ိဴ႔..က်ေနာ္တို႔
ၾကားတာ နွလံုးေရာဂါလို႔ ၾကားပါတယ္.က်ေနာ္တို႔ခ်စ္ခင္
တဲ့သူေတြက အေသေစာျပီး မခ်စ္ခင္မနွစ္သက္သူေတြ
ကအသက္ရွည္လြန္းတာ.ဆိုးတယ္ဗ်ာ..
ျမန္မာျပည္အတြက္ လူေတာ္လူမြန္ေတြ အေၾကြေစာမွာ ႏွေမ်ာမိပါတယ္ .. အနာဂတ္ျမန္မာျပည္ကို ေဖးမမဲ့သူ တေယာက္ အေလွ်ာ့မခံခ်င္ပါဘူးဗ်ာ ....
ReplyDeleteေနာက္ဆုိ သူ႕ လက္ရာ ေလးေတြ မဖတ္ရေတာ့ဘူးေပါ့ေနာ္...။ သူ႕ ေရးတဲ့ စတုိင္ေလးေတြကို အရမ္းႏွစ္သက္မိတယ္.....၊ အသက္၀င္လြန္းတဲ့ ဇာတ္ေကာင္ေတြနဲ႕ အျမဲ ျပဳံးေနရတဲ့ လက္ရာေလးေတြ ... ေတာ္ေတာ္ေလးကို ႏွေျမာမိပါတယ္..။ စိတ္မေကာင္းဘူး....။
ReplyDeleteစိတ္မေကာင္းလိုက္တာခ်ိဳသင္းရယ္… ဘယ္လိုမွ ေမွ်ာ္လင့္မထားတဲ့သတင္း… ျပီးေတာ့ သူငယ္ငယ္ေလးရွိေသးတာ…
ReplyDeleteစာေရးဆရာ နီကုိရဲ ကြယ္လြန္ျခင္း အမရဲ႕ ၀မ္းနည္းမွဳ
ReplyDeleteမွတ္တမ္းကို ဖတ္ရူသြားပါတယ္ အမ။
OMG !
ReplyDeletethinking my time is also nearer ..
but well, ... still wanting to taste drops of honey.
thanks for the post Ah Ma.
ေကာင္းရာသုဂတိလားပါေစဗ်ာ။
ReplyDeleteတေန႕ကေတာင္ အြန္လိုင္းမွာ သူ႔၀တၱဳေတြ အသစ္ထြက္လား ရွာၿကည့္မိေသးတယ္။ ေပါက္စီတစ္လံုး ႏြားႏုိ႔တခြက္နဲ႔ ၾကည္ျပာေရာင္နဂတစ္မ်ား မနက္ခင္းေတြကို သတိရတယ္။ အမေျပာသလုိ ေသမင္းနဲ႔ လြဲပါေစလို႔ မခ်င့္မရဲဆုေတာငး္မိပါတယ္။
ReplyDeleteအရမ္းႏွေျမာစရာေကာင္းတာပဲ မမ။
ReplyDeleteစိတ္မေကာငး ျဖစ္ရပါတယ္ အမရယ္
ReplyDeleteခင္တဲ့ ရီနို
အမ်ားၾကီး မဖတ္မိေပမယ့္ ဖတ္မိသမွ် ႏွစ္သက္ရတဲ့ စာေရးဆရာတစ္ေယာက္ပါပဲ။ ဆံုးရံႈးရျခင္းအတြက္ ၀မ္းနည္းမိပါတယ္...
ReplyDeleteေကာင္းရာသုဂတိလားပါေစ။
ReplyDeleteကြ်န္ေတာ္ၾကိဳက္တဲ့ စာေရးဆရာတစ္ေယာက္ပါ။
ႏွေမ်ာလိုက္တာ။
နီကိုရဲ ေကာင္းရာဘံုဘ၀မွာ ၿငိမ္းခ်မ္း ပါေစ။
ReplyDeleteနီကိုရဲ တဲ့ သူ႕နာမည္က.... နာမည္က ဘာမွန္းမသိဘူး...သူ႕ကိုသူလည္း နာမည္ေပးတုန္းကေတာ္ေတာ္စဥ္းစားျပီးမွ ေပးခဲ့ရတယ္တဲ့.... "ကၾကီး" ကေနျပီးေတာ့ "အ" အထိကို အစဥ္လိုက္ခ်ေရးျပီးမွ သူ႕နာမည္နဲ႔လိုက္တဲ့ "နီ" ဆိုတာေလးကို ေရြးျပီး ေပးခဲ့တဲ့နာမည္လို႔ေျပာတယ္ဗ်ာ... သူ႕ကို စျပီးသိခဲ့တာက "တစ္သံုးခုႏွစ္ရွစ္" တဲ့... သူ႕ခံုနံပါတ္ပါတဲ့ဗ်ာ.... ဘယ္စာေစာင္ထဲမွာ ဖတ္မိသြားတာလဲ မသိေပမယ့္ ရင္ထဲက ဘယ္ေတာ့မထြက္ေတာ့တဲ့ စာေရးဆရာတစ္ေယာက္ ျဖစ္သြားတယ္... အေရးအသားက ဟာသဆိုေပမယ့္ ကလိထိုးျပီး ရယ္ရတာမဟုတ္ဘူး သိပ္ေကာင္းတယ္ေပါ့.... ဆရာနီကိုရဲ မရိွေတာ့ေပမယ့္ ဆရာရဲ႕နာမည္ ႏွင့္ ဟာသေတြက အျမဲထာ၀ရရွင္သန္ေနမွာပါဗ်ာ... ေကာင္းရာသုဂတိေရာက္ပါေစဗ်ာ....
ReplyDelete