ကဗ်ာထဲက သားအဖ

တေလာက ခင္မင္ရတဲ႔ အကိုၾကီး ကိုခ်စ္ေဖက စာမေရးႏိုင္ေသးလဲ အေဖ႔ကဗ်ာေလးေတြ အမွတ္တရ တင္ေပးပါ တဲ႔။ ဒါနဲ႔ ကိုယ္လဲ အေဖ ကိုယ္တို႔ေတြအတြက္ စပ္ခဲ႔တဲ႔ ကဗ်ာေတြကို စဥ္းစားရင္း ေတြးမိတာေပါ႔။

တကယ္က အေဖက ကဗ်ာဆရာ ျဖစ္ေလေတာ႔ သူ႔ရင္ထဲ ထိရွလာသမွ် ကဗ်ာေတြ ေရးေန စပ္ေနတာပါ။ ပန္းကေလးပြင္႔တာက စ လို႔ တိုင္းျပည္အတြက္ ရင္ေလးမိတာ အဆုံးေပါ႔။ ေနာက္ ကိုယ္တို႔ သားသမီးေတြအတြက္လဲ ကဗ်ာေတြ အမ်ိဳးမ်ိဳး စပ္ေသးတယ္။

အထူးသျဖင္႔ ကိုယ္တို႔ေမြးေန႔ေတြမွာ ႏိုးလာတာနဲ႔ အေဖက ကဗ်ာစပ္ႏွင္႔ၿပီးၿပီ။ ေမြးေန႔ လက္ေဆာင္ ကဗ်ာတပုဒ္နဲ႔ အျမဲဆုမြန္ေကာင္းေတြ ေတာင္းေပးတတ္သလို ဆုံးမစရာ ရွိရင္ေတာင္ ကဗ်ာနဲ႔ ဆုံးမတတ္သူပါ။ ဒီေန႔ေတာ႔ ကိုယ္က ကိုယ္႔ေမာင္ေလး ဥာဏ္မိုးအတြက္ အေဖစပ္ခဲ႔တဲ႔ ကဗ်ာေလး တခ်ိဳ႔ကို ေဖာ္ျပခ်င္မိတယ္။

ကိုယ္႔မွာ ေမာင္ေလးတေယာက္ရွိခဲ႔ဖူးတယ္။ အသက္က တႏွစ္ၾကီး တႏွစ္ငယ္။ အေဖနဲ႔ အေမက သားရွင္ျပဳခ်င္တာမို႔ သားေယာက်ာၤးေလး ေစာင္႔ရင္းနဲ႔ သမီးမိန္းကေလးေတြခ်ည္း ေမြးလာတာ ၅ေယာက္ေျမာက္က်မွ ေယာက်ာၤးေလး ရတယ္။ ကိုယ္နဲ႔ အထက္ေအာက္ ေမာင္ႏွမ ေပါ႔။

တေယာက္တည္းေသာ သားေယာက်ာၤးေလးဆိုေတာ႔ ခ်စ္လိုက္ၾကတာ ဘာေျပာေကာင္းမလဲ။ သားမ်က္ႏွာ တခ်က္ အညိဳမခံခဲ႔ဘူး။ ေနာက္ၿပီး သားကလဲ အေဖနဲ႔ စရုိက္ လုံးလုံး မတူဘူး။ အေဖ႔လို ကဗ်ာစပ္ ႏူးႏူးညံ႔ညံ႔ မေနခ်င္ဘူး။ ေဒးဗစ္ခ်န္းကို ၾကိဳက္တယ္၊ ဘရုစ္စလီကို အထင္ၾကီးတယ္၊ လက္ေတြ႔ကိုပဲ ေျပာဗ်ာ၊ စိတ္ကူးမယဥ္ခ်င္ဘူး ဆိုတဲ႔ လူမ်ိဳး။

အဲဒီေတာ႔ အစြန္းတဖက္စီမွာ ရပ္ေနၾကတဲ႔ သားအဖအေၾကာင္း အေဖက ဒီလို ကဗ်ာစပ္ခဲ႔တယ္။ ဖတ္ၾကည္႔ပါအုံး။

၁၆ႏွစ္သားနဲ႔ စကားေျပာျခင္း

၁

သား…
က်ေနာ္႔စကား
မမွားမွန္း သူသိတယ္။
သူ နားမေထာင္ခ်င္ဘူး
က်ေနာ္႔စကားဟာ
ေခတ္တရားနဲ႔ မညီ
ပေ၀ဏီက ေပါရာဏစကားလို
နားမခ်ိဳစရာ ျဖစ္မိတယ္။
ေခတ္စကားနဲ႔ ေခတ္တရားကိုပဲ
သူ နားေထာင္မယ္။

၂

သား..
က်ေနာ္႔စကား
ပ်ားသကာလိုခ်ိဳၿပီး
ေစတနာပိုမွန္း သူသိတယ္။
ဒါေပမဲ႔
သူ႔နားမွာ မ၀င္ဘူး။
က်ေနာ္႔စကားနဲ႔ သူ႔ နား
ေခတ္ေတြ ျခားခဲ႔ၿပီ။
သူ႔ေခတ္ သူ႔အေၾကာင္းနဲ႔
က်ေနာ္႔ေခတ္ စကားေဟာင္း
နားေျပာင္းျပန္ ျဖစ္ေနတယ္။

၃

သား…
က်ေနာ္႔စကား
အဆင္တန္ဆာ မ်ားတယ္ လို႔ ထင္တယ္။
စကားတန္ဆာ နားတန္ဆာဆိုတာ
ခါးတမာပါပဲ။
ေမတၱာအျပံဳးေဆးဟာ
ေခတ္နဲ႔ကြာတဲ႔ အရွဳံးေပးမွဳပါပဲ။
သား အရွဳံးမေပးႏိုင္ဘူး၊
ႏွလုံးမေအးႏိုင္ဘူး။
အမုန္းေသြးၾကြေနတယ္။
သားဟာ ေဒးဗစ္ခ်န္း
သားဟာ စူပါမင္း
သားဟာ ရမ္ဘုိ
သားဟာ….။

၄

ယဥ္ေက်း ပ်ဴငွာမွဳေတြဟာ
အလိမ္ အတု ေတြပဲ။
စကားလုံး ၀ါက်ေတြဟာ
ဟန္ေဆာင္မွဳေတြပဲ။
ေဖေဖတို႔လူၾကီးေတြဟာ
လိမ္တယ္ ေကာက္တယ္။
အခြင္႔အေရး တမူးတပဲကို
ဘိန္းျဖဴစြဲသလို စြဲေနတယ္။
သား လူၾကီးေတြနဲ႔ မေနခ်င္ဘူး။
သား သိုင္းသမားေတြနဲ႔ ေနမယ္။
တန္ခိုးရွင္ေတြနဲ႔ ေနမယ္။
သူရဲေကာင္းေတြနဲ႔ ေနမယ္။
သား စကားမေျပာခ်င္ဘူး။
ေဖေဖဟာ သားကို ခ်စ္မွန္း သိပါတယ္။
သားကိုခ်စ္သေလာက္
တရားကိုေကာ ခ်စ္ပါသလား။

၅

အလို..ဗုေဒၶါ
မလြယ္ေၾကာပါလား။ ။

တင္မိုး
၂၅-၃-၁၉၈၈

လူၾကီးနဲ႔ လူငယ္ရဲ႔ ေမတၱာနဲ႔ ယွဥ္တဲ႔ ပဋိပကၡ ကို ဒီကဗ်ာမွာ အထင္းသားေတြ႔ရမွာပါ။ ေနာက္ ကိုယ္႔ေမာင္ေလး အသက္ေလးရလာေတာ႔ လူၾကီးဆန္ၿပီး ရင္႔က်က္လာ၊ ေမတၱာရဲ႔ တန္ဖိုးကို သိတတ္လာ၊ ေနာက္..တရပ္တေက်းမွာ ပင္လယ္ခရီးသြားၿပီး အလုပ္လုပ္ရရွာတယ္။ အဲဒီအခါ မိဘအရိပ္ကို သူတမ္းတ ရွာတယ္။ သူ ျပန္လာခ်င္တယ္။ အဲဒီအခါ အေဖကလဲ သားကို ဒီလို ကဗ်ာေလးစပ္ၿပီး ပို႔ေပးခဲ႔ျပန္ပါတယ္။

သားအတြက္ အေဖ႔အိမ္

ကိုယ္႔အေသြးထဲက သား
ပင္လယ္ရပ္ျခားက သူ႔စကားဟာ
ခြန္အားအျဖစ္ နားထဲ၀င္သြားတယ္။

စကားသံမွာ
ကာရန္ေတြနဲ႔ လွၿပီး
ရသေတြနဲ႔ ထုံမႊန္းေနတယ္။

ကိုယ္႔ေျမေပၚမွာ ျပန္လည္ေျခခ်ဖို႔
ေျမ ၁၀ လက္မခန္႔ လိုေပလိမ္႔မယ္။

ဖခင္ရဲ႔ ၅ေပ ၄လက္မခန္႔ ကိုယ္အလ်ား
တံတားအျဖစ္ အသုံး၀င္ခဲ႔ရင္
အဆင္သင္႔ပါပဲ လူကေလးရဲ႔..။

အေဖ႔အိမ္တံခါး ပြင္႔ေနၿပီ။

ေျခသံဖြဖြ၊ ရယ္သံလွလွနဲ႔
တံတားေပၚက ေလွ်ာက္ခဲ႔ပါေတာ႔။ ။

တင္မိုး
၉-၁၁-၉၅

အေဖက ဘယ္ေလာက္ပဲ တံတားခင္းေပးခ်င္ေပမဲ႔ သားကေတာ႔ ေသမင္းခင္းေပးတဲ႔ လမ္းကို ေျဖာင္႔ေျဖာင္႔ၾကီး သြားႏွင္႔ခဲ႔ၿပီ။ ကိုယ္႔ေမာင္ေလး ဥာဏ္မိုး ၁၉၉၉ ခု ႏို၀င္ဘာ ၁၀ရက္မွာ ပင္လယ္ရပ္ျခားမွာ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ရင္း ဆုံးရွာတယ္။ ဒီေန႔ဆို သူ ခြဲခြာသြားခဲ႔တာ ၁၀ႏွစ္ တင္းတင္း ျပည္႔ခဲ႔ၿပီ။

သားကို ခ်စ္တဲ႔ အေဖလဲ သား ေနာက္ လိုက္သြားခဲ႔ျပန္ၿပီ။ ပထမဆုံး အေမ..၊ ေနာက္ ေမာင္ေလး..၊ ေနာက္ အေဖ..။ သိပ္ခ်စ္ၾကတဲ႔ သူတို႔ သားအမိ သားအဖတေတြ တေနရာရာမွာ ဆုံဆည္း ေပ်ာ္ရႊင္ေနၾကလိမ္႔မယ္ လို႔ က်န္ရစ္တဲ႔ ကိုယ္တို႔ညီအမတေတြ ယုံၾကည္ေနမိပါတယ္။

မိုးခ်ိဳသင္း