ႏွစ္သစ္ကို ၾကိဳဆိုျခင္း

ဘေလာ႔ေလးကို ႏွစ္သစ္ၾကိဳတဲ႔အေနနဲ႔ အက်ီ ၤလွလွေလး ၀တ္ေပးလိုက္ပါတယ္။ အေျပာင္းအလဲေလးလဲ ျဖစ္၊ ေကာင္းမြန္ လွပတဲ႔ ေရွ႔ေရးကိုလဲ ေမွ်ာ္လင္႔မိလို႔ပါပဲ။

ကိုယ္က ကံ႔ေကာ္ေတာမွာ ေမြးခဲ႔သူမို႔ ကံ႔ေကာ္ပန္းေလးနဲ႔ အလွဆင္ခ်င္မိတယ္။ အဲဒါကို စိတ္ရွည္ရွည္နဲ႔ လိုခ်င္တဲ႔ပုံစံအတိုင္း ဒီဇိုင္းေရး၊ စာလုံးေလးေတြ ေျပာင္းထည္႔ အလွဆင္္ေပးတဲ႔သူမ်ားက ကာတြန္း ကို၀င္းထြန္း နဲ႔ ကိုမင္းေက်ာ္ တို႔ပါ။ သူတို႔က ကြန္ပ်ဴတာနဲ႔ web page ပညာ ကၽြမ္းက်င္သူေတြေပါ႔။ သူတို႔ကို ဒီေနရာကေန ေက်းဇူး မွတ္တမ္းျပဳပါတယ္။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ္ကေတာ႔ ႏွစ္သစ္ကို ၾကည္ၾကည္ႏူးႏူး ရႊင္ရႊင္လန္းလန္း ၾကိဳလိုက္ပါၿပီ။ ႏွစ္သစ္မွာ ျမန္မာျပည္သူ ျပည္သားေတြ အားလုံး ေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေျမ႔ၾကပါေစ။ လြတ္လပ္ၿပီး တရားမွ်တတဲ႔ လူ႔ေဘာင္သစ္တခုကိုလဲ အတူ ၀ိုင္းၿပီး တည္ေဆာက္ႏိုင္ပါေစလို႔ ေမွ်ာ္လင္႔ ဆုေတာင္းမိပါတယ္။

မိုးခ်ိဳသင္း

အပြင္႔ေလးတို႔နဲ႔ VZO

စေန တနဂၤေႏြ မနက္ေတြဆိုရင္ ဆိုင္ေလးမွာ လူရွင္းတုန္း ကိုယ္ဘာေတြ လုပ္သလဲ ေျပာျပခ်င္မိတယ္။

ဆိုင္ေရာက္တာနဲ႔ ကြန္ပ်ဴတာဖြင္႔၊ VZO သုံးေတာ႔တာပါ။ ကိုယ္ေခၚလိုက္တဲ႔သူေတြက ကိုယ္႔ရဲ႔ အေ၀းက ခ်စ္တူမေတြဆီကိုပါ။ ကိုယ္တို႔ဆီမွာ ေန႔လည္ဆို သူတို႔ဥေရာပမွာ ညဖက္ေပါ႔။ ကြန္ပ်ဴတာ ဖန္သားျပင္ကေန ေခါင္းေလးေတြ တိုးေ၀ွ႔ၿပီး အလုအယက္ စကားေျပာၾကတဲ႔ ကိုယ္႔တူမေလးေတြနဲ႔ စကားေျပာၾကတာ။

တူမေလးက ၄ေယာက္။ မိုးပြင္႔၊ မိုးဥ၊ စျႏၵာ၊ မာယာ တဲ႔။ မိုးပြင္႔က အၾကီးဆုံး၊ အသက္က ၁၂ ႏွစ္။ ၿပီးေတာ႔ စျႏၵာ၊ ၿပီးေတာ႔ မိုးဥ၊ အငယ္ဆုံးေလးက မာယာေပါ႔။ အမ်ားအားျဖင္႔ မိုးပြင္႔ေလး နဲ႔ စကားေျပာတာပါပဲ။ က်န္တဲ႔ကေလးေတြကေတာ႔ ေျပးလာ ေျပာလိုက္၊ ေဆာ႔လိုက္ေပါ႔။

ကိုယ္က မိုးပြင္႔ကိုု အပြင္႔ေလး လို႔ ေခၚတယ္။ အပြင္႔ေလးက ၁၂ ႏွစ္သာဆိုတယ္၊ အေတာ္ေလး ထြားတယ္။ အရပ္ျမင္႔ျမင္႔၊ အေဒၚလို ၀၀ တုတ္တုတ္ေလး၊ မ်က္ႏွာၾကီးၾကီး နဲ႔။ လူေကာင္ထြားေပမဲ႔ မ်က္ႏွာက တကယ္႔ ကေလးေလး။ အဲဒါေပါ႔ ခ်ိဳခ်ိဳရယ္.. ၊ သူကေလ အဲဒီလိုေျပာတာ ဆိုၿပီး စီကာပတ္ကုံး သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြ အေၾကာင္း ေျပာတတ္တယ္။

သူက သူ႔ေက်ာင္းအေၾကာင္း၊ သူငယ္ခ်င္းေတြ အေၾကာင္း၊ သူတို႔အတန္းပိုင္ ဆရာအေၾကာင္း ေတြကို ရီစရာေတြ လုပ္ၿပီး အမူအယာေတြနဲ႔ ေျပာျပတာ ကိုယ္႔မွာ အူနာေအာင္ ရီရတယ္။ သူ႔အေမ ကိုယ္႔အမက သူ႔ေဘးမွာ ထိုင္ၿပီး ကိုယ္တို႔ညီအမက သူ ေျပာသမွ် ထိုင္ရီၾကတာ။

ကိုယ္က သူ႔ကို ျမန္မာစာ မေမ႔ေစခ်င္လို႔ စာေရးဖို႔ ေျပာေတာ႔ ေရးပို႔ပါရဲ႔၊ ၀တၳဳတို ဆိုပဲ။ မ်က္လုံးျပဴးရေသးတယ္။ သူ႔သူငယ္ခ်င္း မိဘေတြ အဆင္မေျပလို႔ စိတ္ဆင္းရဲရတဲ႔အေၾကာင္း ကေလးတေယာက္ အေတြးနဲ႔ သူငယ္ခ်င္းကိုယ္စား ခံစားၿပီး ေရးထားတာ။ ဖတ္လို႔ေတာ႔ ေကာင္းေနတာပဲ။ ဒါနဲ႔ ကိုယ္က ခ်ိဳခ်ိဳ လာမွ ကြန္ပ်ဴတာနဲ႔ ျမန္မာလို စာရိုက္တာ သင္ေပးမယ္ ေျပာရတယ္။

သူက အၾကီးဆိုေတာ႔ သူ႔ထက္အငယ္ ညီမေတြကိုလည္း သူက ေဆာ႔ေပးရေသးတာပါ။ သူတို႔ေလးေယာက္ ကစားၾကပုံကိုလဲ ေျပာျပခ်င္ေသးတယ္။ မိုးပြင္႔က အရုပ္ကဒ္ေလးေတြကို ကိုင္ၿပီး ေမးခြန္းထုတ္တမ္း ကစားေနတာပါ။ ကိုယ္က ဒီဖက္ကေန ဘယ္လို ကစားၾကသလဲ ျပံဳးၿပီး ၾကည္႔ေနတာ။

မိုးပြင္႔က ကဒ္ေလးေတြကိုင္ၿပီး ကိုယ္တို႔ ေဆြမ်ိဳး ေမာင္ႏွမေတြ နံမည္ ေမးေနတာ။ အေျဖမွန္ရင္ အရုပ္လွလွေလးပုံပါတဲ႔ ကဒ္ တကဒ္ ေပးလိုက္တာကိုး။ ကိုယ္က ဒီကစားနည္း မၾကံဳဖူးလို႔ ၾကည္႔ေနတယ္။ ဥပမာ ဒီလို ဆိုပါေတာ႔..။

“ဘိုးဘိုး နံမည္ ဘယ္သူလဲ သိၾကလား” လို႔ မိုးပြင္႔က ေမးလိုက္ရင္ က်န္ကေလး ၃ေယာက္က ၀ိုင္းေအာ္ ေျဖၾကတယ္။
“ဘိုးဘိုးနံမည္ ဘိုးဘိုး ေပါ႔” ဒါက အငယ္ဆုံးေလး မာယာ ေျဖတာ။
“ဘိုးဘိုးနံမည္က ဦးတင္မိုး” ဒါက စျႏၵာ နဲ႔ မိုးဥ ေျဖတာ။
“မဟုတ္ေသးဘူး၊ ဘုိးဘိုး စာေရးတဲ႔ နံမည္ မဟုတ္ဘူး၊ ဘိုးဘိုး နံမည္ အရင္းကို ေျပာေနတာ”
“ဘိုးဘိုးၾကီး မဟုတ္လား”
“တင္မိုးဦး၊ မိုးဦးတင္၊ ဦးဥာဏ္မိုး၊ ဦးသန္းညႊန္႔၊ ေလးေလး.” ဒါမ်ိဳးေတြလဲ ရွိသမွ် အမ်ိဳးေတြထဲက ေယာက်ာၤးနံမည္ေတြ ေျပာင္ ၿပီး ေျဖၾကေသးတယ္။
“မဟုတ္ဘူး၊ အားလုံး မွားတယ္၊ ဘိုးဘိုးနံမည္က ဦးဘဂ်မ္း”
အဲဒါဆို အကုန္လုံး ဦးဘဂ်မ္း ဦးဘဂ်မ္းလို႔ ၀ို္င္းေအာ္ၿပီး ပတ္ေျပးလိုက္ၾကေသးတာပါ။ ၿပီးမွ မိုးပြင္႔နား ျပန္လာစု ျပန္ေရာ။

“ကဲ၊ ေနာက္တခု ေမးမယ္။ ဦးဦးေက်ာ္ နံမည္ေရာ ဘယ္သူလဲ”
“ဦးဦးေက်ာ္ နံမည္က ေက်ာ္ ေလ..” အဲဒါကေတာ႔ မိုးဥ က ေျဖတာပါ။ သူက ငယ္ငယ္ကတည္းက ကိုယ္႔အမ်ိဳးသားကို ေက်ာ္ လို႔ပဲ ေခၚတာပါ။ ဘယ္လိုသင္သင္ ဦးဦး မထည္႔ပါဘူး။
“ဦးေက်ာ္ နံမည္ ဦးေက်ာ္၀ဏၰ၊ ခ်ိဳခ်ိဳ႔ နံမည္ မိုးခ်ိဳသင္း” တဲ႔။
အဲဒါ စျႏၵာ က ေျဖလိုက္တာ။ သူ႔အေျဖေလးကို နားေထာင္ၿပီး ကိုယ္႔မွာ ပီတိျဖစ္လိုက္ရတာ။ ကိုယ္႔တူမေလးေတြကိုလဲ ခ်စ္လိုက္ရတာ။ ကိုယ္တို႔နံမည္ေတြကိုလဲ ျမန္မာလို စာလုံးေပါင္း ျပေသးတယ္။ မႏွင္းသင္ထားတာေတြေလ။

အားလုံးထဲမွာ စျႏၵာက ကဒ္ အမ်ားဆုံး ရတယ္။ သူက သူနဲ႔ တ၀မ္းကြဲေတြ ျဖစ္တဲ႔ ရြာက အမေတြရဲ႔ ကေလးေတြ နံမည္ေတြလဲ အကုန္ မွတ္မိတယ္။ ကိုကို႔ နံမည္ ဖိုးစြမ္း တဲ႔။ မမ နံမည္ စႏၵီမ တဲ႔။ မမအၾကီးဆုံးက မမ အိမြန္ကို တဲ႔။ မာယာေလးကေတာ႔ အၾကီးေတြကို ၾကည္႔ၿပီး လိုက္၀ါး ေျဖတတ္တယ္။ တခါတခါက်ရင္ ေခါင္းရွဳပ္ၿပီး မာယာ သိေတာ႔ဘူးကြာ၊ မာယာ ေျဖတတ္ဘူးကြာ နဲ႔။

မာယာလုပ္တတ္တာကေတာ႔ သီခ်င္း ေကာင္းေကာင္း ဆိုတတ္တာပါပဲ။ သူက ဂီတကို အေတာ္၀ါသနာပါပုံရတယ္။ အျမဲတမ္း သီခ်င္းေလး တေအးေအးနဲ႔ ေနတတ္တယ္။ စကားမေျပာတတ္ခင္ကတည္းက သံစဥ္ေလးေတြ ညည္းေနတတ္လို႔ သူ႔ဘိုးဘိုးက မာယာေလးကို သိပ္ကို ေအးခ်မ္းတဲ႔ ကေလး၊ ၾကီးလာရင္ အဆုိေတာ္ၾကီး ျဖစ္မွာ လို႔ အထင္ၾကီးရွာတယ္။

မာယာကလည္း အဘိုး နဲ႔ အတူဆုံးကေလးပဲ။ လူေတြကို သိပ္ခင္တယ္၊ လူတိုင္းနဲ႔ တည္႔တယ္။ အေပါင္းအသင္း ခင္တယ္။ သီခ်င္းသံၾကားရင္ ၾကားတဲ႔ေနရာက ေျပးလာၿပီး ဆုိေတာ႔တာပဲ။ စကားေျပာရမွာ ရွက္သေလာက္ သီခ်င္းဆိုဖို႔ေတာ႔ ပါးစပ္ၾကီး ဖြင္႔ၿပီး ေအာ္ဆိုေတာ႔တာပဲ။

တခါကေတာ႔ သူတို႔၄ေယာက္စလုံး အခုလက္ရွိ အၾကိဳက္ဆုံး ျဖစ္ပုံရတဲ႔ သီခ်င္းေလးကို ဖြင္႔ၿပီး ေလးေယာက္သား ကိုယ္႔ကို ဆိုျပၾကတယ္။ အဲဒီသီခ်င္းက သူတို႔ေလးေတြ အရြယ္ ျဖစ္တဲ႔ ဆယ္ႏွစ္သမီးေလး Laura က Belgium ႏိုင္ငံ ကိုယ္စားျပဳၿပီး ဥေရာပတခြင္ ၀င္ျပဳိင္လို႔ရတဲ႔ Junior Eurovision 2009 မွာ ျပိဳင္ပြဲ၀င္တဲ႔ သီခ်င္းေလးပါ။

သီခ်င္းက ျမဴးလဲ ျမဴး၊ ဆိုတဲ႔ကေလးက ဆိုလဲ ဆိုတတ္တဲ႔အျပင္ yodeling ဆုိနည္းေလးကိုပါ သီခ်င္းထဲမွာ ညွပ္ၿပီး ထည္႔ဆိုတာမို႔ အေဒၚလုပ္သူကပါ သေဘာအက်ၾကီးက်ၿပီး သူ႔ပရိသတ္ ျဖစ္ရတာပါ။ သူတို႔ တႏိုင္ငံလုံး ဆယ္ေက်ာ္သက္ေတြ အသည္းစြဲ သီခ်င္းေလး ထင္ပါရဲ႔။

တခါက စူပါမားကက္ အၾကီးၾကီးတခုကို သြားၾကေတာ႔ အဲဒီမွာ အဲဒီသီခ်င္းလဲ ဖြင္႔လိုက္ေရာ ကေလးေတြ အကုန္ နီးရာ ခုံ အျမင္႔ေတြေပၚ တက္ၿပီး က ၾက လိုက္ဆိုၾကသတဲ႔။ က်န္တဲ႔ ကိုယ္႔တူမေတြကေတာ႔ မက ရဲလို႔ မက ၾကေပမဲ႔ မာယာကေတာ႔ ဖင္ေလးလွဳပ္ၿပီး ၀င္ က ပါသတဲ႔။ yodeling လို လုပ္တာလဲ မာယာက ေကာင္းေကာင္း လိုက္လုပ္တတ္ပါတယ္။

အဲဒီသီခ်င္း အဓိပၸါယ္ သမီးတို႔ နားလည္လား၊ ခ်ိဳခ်ိဳ႔ကို ရွင္းျပပါအုံး ဆိုေတာ႔ အလုအယက္ ၀ိုင္းရွင္းျပၾကေသးတယ္။ ေက်ာင္းမွာ ေပၚျပဴလာ ျဖစ္တဲ႔ ေကာင္ေလးကို ေကာင္မေလးက စိတ္၀င္စားမိတဲ႔ အေၾကာင္းပါ တဲ႔။ ကိုယ္႔မွာ ဆယ္ႏွစ္ကေလးက စပ္တဲ႔သီခ်င္းဆိုေတာ႔ အံ႔ၾသၿပီး ျပံဳးရေသးတယ္။

ျပိဳင္ပြဲအၿပီး အင္တာဗ်ဴးမွာ အဲဒီသီခ်င္းထဲက ေကာင္ေလး တကယ္ရွိသလား ေမးတာကို Laura က တကယ္ရွိပါတယ္၊ သူ႔ boyfriend ျဖစ္ေနပါၿပီ လို႔ ေျဖပါသတဲ႔ (ဘုရား..ဘုရား)။ ျပိဳင္ပြဲမွာ အဲဒီကေလးမက တတိယဆုပဲ ခ်ိတ္ပါတယ္။ ပထမဆုကို ေျခေထာက္နဲ႔ စည္းခ်က္လိုက္တဲ႔ tap dancing အကပါတဲ႔ နယ္သာလန္က ေကာင္ေလးက ရသြားတာပါ။

ကိုယ္ကလဲ သူတို႔ ကေလးေတြနဲ႔ ေပါင္းခ်င္ေတာ႔ကာ သူတို႔ စိတ္၀င္စားတာေလးေတြ လိုက္စိတ္၀င္စားရ၊ သူတို႔ၾကိဳက္တာေလးေတြ လိုက္ နားေထာင္ရတာ။ အျမဲတမ္း ေခတ္မီေနမွ ေတာ္ကာက်မယ္ဆိုၿပီး အေဒၚက တရြတ္တိုက္ လိုက္ေနရတာေပါ႔ေလ။

အဲဒီေတာ႔ VZO ဖြင္႔ရင္ ဟိုဖက္က သီခ်င္းေလး ဖြင္႔လိုက္၊ ဒီဖက္ကို လင္႔ခ္ေလး ပို႔ေပးလိုက္၊ နားေထာင္လိုက္၊ သေဘာက်ၿပီး ဒီဖက္က တခါ ျပန္လိုက္ဖြင္႔ေတာ႔ တူမေတြ လိုက္ဆိုၾကတာ ၾကည္ႏူးလိုက္နဲ႔ေပါ႔။ သူတို႔ေတြ dutch လို ေျပာၾက ဆိုၾကတာ ကိုယ္က တလုံးမွ နားမလည္ေပမဲ႔ တျပံဳးျပံဳးနဲ႔ အမီလိုက္ေနတာ။

စာဖတ္သူေတြလဲ နားေထာင္ၾကည္႔ပါအုံး။ ကိုယ္သေဘာက်လို႔ ေအာက္မွာ လင္႔ခ္ေလး ေရးေပးလိုက္ပါမယ္။ သီခ်င္းေလးနားေထာင္ၿပီး ေပ်ာ္ရႊင္ ခ်မ္းေျမ႔ၾကေစဖို႔ ဆုေတာင္း ေမတၱာပို႔လိုက္ပါတယ္။

မိုးခ်ိဳသင္း

ထမင္း လက္ဆုံ

အခုလို ေဆာင္းတြင္းေအးေအး မွာ မိုးေစာေစာခ်ဳပ္တာမို႔ ပတ္၀န္းက်င္တခုလုံး ေမွာင္မဲ လို႔..။ ေရာင္စုံမီးေလးေတြနဲ႔ အလွဆင္ထားတဲ႔ သစ္ပင္ၾကီးေတြက ခန္႔ခန္႔ၾကီး မားမားမတ္မတ္ ရပ္လို႔..။ ညဖက္ အိမ္အျပန္လမ္းေတြမွာ ကိုယ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ အျမဲပဲ သုတ္သုတ္ သုတ္သုတ္နဲ႔ ကိုယ္႔အိမ္ေလးဆီကို အေျပးျပန္လာတတ္ၾကတယ္။

အိမ္အျပန္ လမ္းတေလွ်ာက္ ကားေပၚကေန အျပင္ကို ၾကည္႔လိုက္ရင္ အိမ္ပုပုေလးေတြကို ေႏြးေႏြးေထြးေထြး ေတြ႔ရတတ္တာ။ မွန္ျပဴတင္းေပါက္ အကြက္ေလးေတြၾကားကေန အိမ္တြင္း အလွဆင္ထားတဲ႔ ခရစ္စမတ္သစ္ပင္ေလးေတြကို ရိပ္ကနဲ ရိပ္ကနဲ ျမင္ရတတ္တယ္။ ဒါမွမဟုတ္ မိသားစု ထမင္း၀ိုင္း…။ စားပြဲ၀ိုင္းေဘးမွာ ေဆာ႔ေနတဲ႔ ကေလးေလး ရီသံေတာင္ ၾကားလိုက္ရသလို ထင္မိတယ္။

ကိုယ္တို႔ငယ္ငယ္ကလဲ မိသားစု ထမင္း၀ိုင္းေတြဟာ ေပ်ာ္စရာ ေကာင္းခဲ႔ပါတယ္။ အေဖရယ္ အေမရယ္ ကိုယ္တို႔ ေမာင္ႏွမ ၅ေယာက္ရယ္ အျမဲ ထမင္းလက္ဆုံစားတတ္ၾကတယ္။ အထူးသျဖင္႔ ညစာ ေပါ႔။ မိသားစု၀င္တေယာက္ေယာက္ ေနာက္က်ရင္လဲ အေမက ေစာင္႔ၿပီး စားေစတာ၊ ေနာက္က်သူကလဲ ညစာအမီ ျပန္လာတာပါပဲ။

ထမင္းဟင္းေတြက အျမဲ ပူပူေႏြးေႏြး ပဲ။ ဟင္းကေတာ႔ အမယ္ မမ်ားဘူး။ အသားတခြက္၊ အရြက္ေၾကာ္ တမ်ိဳး နဲ႔ ခ်ဥ္ရည္ တခြက္ ပါေလ႔ရွိတယ္။ ဟင္းခြက္က လက္လည္တယ္ မရွိဘူး။ တေယာက္လက္ တေယာက္ ကမ္းလိုက္၊ ထည္႔လိုက္ၾကတာပဲ။ အသုတ္တမ်ိဳးမ်ိဳးပါရင္ ခဏေလးနဲ႔ ပန္းကန္က ေျပာင္သြားၿပီ။ ၿပီးမွ ထည္႔တာမ်ားသြားတဲ႔သူဆီ ငါ႔နည္းနည္းေပး ေတာင္းရတယ္။

ၿပီးရင္ ေမာင္ႏွမေတြ ဆူဆူညံညံ နဲ႔ ပန္းကန္ေတြ ေဆးၾကတာ။ ကိုယ္႔အမအၾကီးေတြ ျဖစ္တဲ႔ မစံ နဲ႔ မေအးက အားလုံးရဲ႔ ပန္းကန္ေတြ အျမဲတမ္း ဒိုင္ခံ ေဆးေလ႔ရွိတာ။ ကိုယ္တို႔အငယ္ေတြက စားၿပီးရင္ ကိုယ္႔ပန္းကန္ေလးကိုင္ၿပီး လက္ေဆးကန္နားမွာ ရပ္ေစာင္႔လို႔။ အမေတြက ထားခဲ႔ ထားခဲ႔ ငါ ေဆးလိုက္မယ္ လို႔ ေျပာရင္ ၀မ္းသာသြားတာ။

လက္ကေလး ျမန္ျမန္ေဆးၿပီး အိပ္ယာေပၚလွဲ ဇိမ္နဲ႔ စာသြားဖတ္တာ။ ဒါမွမဟုတ္ မိသားစု စကား၀ိုင္းထဲ ဟိုတိုး ဒီေခြ႔နဲ႔ နားေထာင္။ ဒါမွမဟုတ္ ေရဒီယိုက ညဖက္လာတဲ႔ ဇာတ္လမ္းေတြ၊ သီခ်င္းေတြကို ေစာင္ၾကီးျခံဳၿပီး ၀ိုင္းနားေထာင္ၾကတယ္။ တီဗီေပၚလာေတာ႔ တီဗီေရွ႔ ကို ေစာင္ေတြ ေခါင္းအုံးေတြ ယူသြားၿပီး သြားေမာ႔တာေပါ႔။
မိသားစု အပန္းေျဖခ်ိန္ေလး ေပါ႔။

ေနာက္ေတာ႔ မိသားစု ထမင္း၀ို္င္းေလးက လူနည္းနည္းလာ..။ ကိုယ္ခ်စ္တဲ႔သူေနာက္ လိုက္ၿပီး ကို္ယ္႔မိသားစု ကိုယ္ထူေထာင္ၾကေတာ႔ မိသားစု ၀ိုင္း အၾကီးၾကီးကေန မိသားစု၀ိုင္း ေသးေသးေလးေတြ ျဖစ္ကုန္တာေပါ႔။ အဲဒီအခါက်ေတာ႔လဲ တမ်ိဳးတဖုံ ေပ်ာ္စရာေကာင္းတာ မွန္ေပမဲ႔ အရင္က မိသားစု ထမင္း၀ိုင္းၾကီးကို လြမ္းမိတတ္တာပဲ။

အခုတေလာ မိသားစု ထမင္း၀ိုင္းေတြကို သတိရေနမိတာမို႔ ႏွစ္ကုိယ္တူ ဘ၀ ထူေထာင္ေတာ႔ ထမင္းလက္ဆုံစားခဲ႔တာေလးေတြလဲ သြားသတိရမိေသးတယ္။ ကိုယ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ ခ်စ္စ က ထမင္း ပထမဆုံး လက္ဆုံစားဖူးတာ လွည္းတန္းက ဓႏုျဖဴ ေဒၚေစာရီ ထမင္းဆုိင္မွာပါ။

အဲဒီတုန္းက ႏွစ္ေယာက္စလုံး မိဘဆီ မုန္႔ဖိုး လက္ျဖန္႔ေတာင္းေနရတုန္းအရြယ္ေပါ႔။ တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားဘ၀ေပါ႔။ တေန႔ေတာ႔ လွည္းတန္းသြားရင္း ေဒၚေစာရီဆိုင္မွာပဲ ထမင္းစားလိုက္ၾကရေအာင္ တဲ႔။ ကိုယ္လဲ ေကာင္းသားပဲ ဆိုၿပီး ၀င္စားၾကတယ္။

ဆိုင္ေရာက္ေတာ႔ သူက မွာခ်င္တာ မွာစား တဲ႔။ ကိုယ္႔ကို ခြင္႔ေပးတယ္။ ကိုယ္လဲ သူ ခြင္႔ေပးတယ္ ဆိုေတာ႔ ရုိးရုိးပဲေတြးၿပီး စားခ်င္တာ မွာ လိုက္တာေပါ႔။ ကိုယ္မွာလိုက္တာ ပုဇြန္တုပ္ၾကီးဟင္းပါ။ ညွာညွာတာတာ မွာဖို႔ အဲဒီတုန္းက တကယ္ မစဥ္းစားမိဘူး။

ေနာက္မွ သူျပန္ေျပာျပတာက သူက ကိုယ္အားရပါးရစားေနတာကို ေငးၾကည္႔ေနတာ တခ်ိန္လုံး တဲ႔။ ကိုယ္ၾကိဳက္တယ္ဆိုလုိ႔လဲ ၀မ္းသာတယ္၊ ဒါေပမဲ႔ bill လာရင္ ပိုက္ဆံ မေလာက္ရင္ ဒုကၡ ဆိုၿပီး ပူပန္မိေနလို႔ ကိုယ္႔ထမင္း ကိုယ္ မစားႏိုင္ဘဲ အိပ္ကပ္ တစမ္းစမ္း ျဖစ္ေနတာ တဲ႔။ ကိုယ္ကေတာ႔ အပူအပန္မရွိ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ၾကိတ္သေလ..။

ေနာက္ ပိုက္ဆံရွင္းမွ ပါလာတဲ႔ ပိုက္ဆံ နဲ႔ ေလာက္င လို႔ သူ ဟင္းခ်ႏိုင္ပါတယ္ တဲ႔။ တကယ္က ပုဇြန္တုပ္ၾကီးဟင္းက အေတာ္ ေစ်းမ်ားတာပါ။ ကိုယ္ကလဲ ရုိးရုိးပဲေတြးမိတာ၊ မွာခ်င္တာ မွာ၊ ပုဇြန္တုပ္ၾကီးေတာ႔ မပါေစနဲ႔ လို႔မွ မေျပာဘဲ။ အဲဒါ ပထမဆုံး လက္ဆုံစားျခင္းေပါ႔။

ေနာက္ေတာ႔ ကိုယ္နဲ႔ ေန႔စဥ္ေန႔တုိင္း ထမင္းအတူ စားဖို႔ သူ႔ကိုပဲ ေရြးခဲ႔ပါတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ႔ သူက ထမင္းစားရင္ သိတတ္သူမို႔ပါ။ သူ႔ပန္းကန္ထဲက အသားေတြကို ကိုယ္႔ပန္းကန္ထဲ ထည္႔ေပးတတ္သူေလ (တကယ္က သူက အသားထက္ အရြက္ပိုၾကိဳက္လို႔ပါ)။

သူနဲ႔အတူတူ မိုးရြာတုန္း လမ္းေဘးဆိုင္ေလးထဲ ေျပး၀င္ၿပီး ထမင္းသုတ္ေလးကို ငရုတ္သီးေတာင္႔ေလးကိုက္ၿပီး ညစာလုပ္ အတူစားဖူးတယ္။ အိမ္မွာ လက္ဖက္သုတ္ေလး နဲ႔လဲ ထမင္းျမိန္ခဲ႔တယ္။ ၾကက္ဥေၾကာ္ နဲ႔လဲ ႏွစ္ပါးသြားဖူးတယ္။ ခမ္းခမ္းနားနားေနရာေတြလဲ အတူသြားစားခဲ႔ဖူးပါတယ္။ တခါတေလေတာ႔ ေလ ထဲမွာ…။ ခရီးအတူသြားရင္း ေလယာဥ္ပ်ံေပၚမွာ ညစာစားရတာကို ေျပာတာပါ။

တခါကေတာ႔ ႏွစ္သစ္ကူးညတညမွာ နယ္စပ္ျမိဳ႔ေလးတျမိဳ႔ရဲ႔ ဟိုတယ္ အခန္းေလးထဲမွာ ဖေယာင္းတိုင္မီးေလး နဲ႔ အတူထမင္းစား ဖူးေသးတယ္။ အဲဒီတုန္းက တာခ်ီလိတ္မွာ ညေန ၆နာရီထိပဲ မီးေပးတယ္ ထင္တာပဲ။ ဟိုတယ္အခန္းေလးထဲမွာ ဖေယာင္းတိုင္ေလးထြန္း၊ ထမင္းစားရင္း ဟိုဖက္ကမ္းက မီးထိန္ထိန္ ကို ႏွစ္ေယာက္သား ေငးၾကည္႔မိခဲ႔လို႔ အမွတ္တရ ျဖစ္ခဲ႔တာ။ အဲဒီအခ်ိန္ေလးကလဲ ကိုယ္မေမ႔ႏိုင္တဲ႔ အခ်ိန္ေလး တခုပဲ။

ကိုယ္က သူ႔ကို ေျပာခဲ႔တယ္။ ကိုယ္တို႔အတူ ရင္ဆိုင္ရမဲ႔ ဘ၀ေတြ နိမ္႔ပါေစ၊ ျမင္႔ပါေစ၊ ဘ၀ရဲ႔ ဘယ္လိုအေျခအေနမွာ ျဖစ္ျဖစ္ စိတ္ထဲမွာ သန္႔သန္႔ရွင္းရွင္း ၾကည္ၾကည္ႏူးႏူး နဲ႔သာ ထမင္းလက္ဆုံစားခ်င္ပါတယ္ လု႔ိ..။

ကိုယ္က ကဗ်ာဆရာ၊ ေက်ာင္းဆရာမ ရဲ႔ သမီးပါ၊ ေမြးကတည္းက ဟင္းေတြ အလ်ွံပယ္ ေပါမ်ား တဲ႔ ထမင္း၀ိုင္းမ်ိဳးနဲ႔ အျမဲစားလာတာမဟုတ္လို႔ ဘာနဲ႔မဆို စားတတ္ပါတယ္၊ လိပ္ျပာသန္႔သန္႔ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ နဲ႔သာ ျဖစ္ပေစ၊ တေန႔ ထမင္း ၂ နပ္ ပါပဲ လို႔ သူ႔ကို အားေပးဖူးပါတယ္။

အဲဒီေတာ႔ သူက အေသအခ်ာစဥ္းစားၿပီး ျပန္ေျပာပါတယ္။
“ထမင္း ၂ နပ္??? ….၊ က မယ္ မထင္ပါဘူး” တဲ႔။
သူေျပာတာ ခပ္တိုးတိုးပါပဲ။ ဒါေပမဲ႔ ကိုယ္ အက်ယ္ၾကီး ၾကားလိုက္ရတယ္။

ေအာ္.. အေၾကာင္းသိကုန္ၿပီကိုးေလ…။

မိုးခ်ိဳသင္း