အခုလို ေဆာင္းတြင္းေအးေအး မွာ မိုးေစာေစာခ်ဳပ္တာမို႔ ပတ္၀န္းက်င္တခုလုံး ေမွာင္မဲ လို႔..။ ေရာင္စုံမီးေလးေတြနဲ႔ အလွဆင္ထားတဲ႔ သစ္ပင္ၾကီးေတြက ခန္႔ခန္႔ၾကီး မားမားမတ္မတ္ ရပ္လို႔..။ ညဖက္ အိမ္အျပန္လမ္းေတြမွာ ကိုယ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ အျမဲပဲ သုတ္သုတ္ သုတ္သုတ္နဲ႔ ကိုယ္႔အိမ္ေလးဆီကို အေျပးျပန္လာတတ္ၾကတယ္။
အိမ္အျပန္ လမ္းတေလွ်ာက္ ကားေပၚကေန အျပင္ကို ၾကည္႔လိုက္ရင္ အိမ္ပုပုေလးေတြကို ေႏြးေႏြးေထြးေထြး ေတြ႔ရတတ္တာ။ မွန္ျပဴတင္းေပါက္ အကြက္ေလးေတြၾကားကေန အိမ္တြင္း အလွဆင္ထားတဲ႔ ခရစ္စမတ္သစ္ပင္ေလးေတြကို ရိပ္ကနဲ ရိပ္ကနဲ ျမင္ရတတ္တယ္။ ဒါမွမဟုတ္ မိသားစု ထမင္း၀ိုင္း…။ စားပြဲ၀ိုင္းေဘးမွာ ေဆာ႔ေနတဲ႔ ကေလးေလး ရီသံေတာင္ ၾကားလိုက္ရသလို ထင္မိတယ္။
ကိုယ္တို႔ငယ္ငယ္ကလဲ မိသားစု ထမင္း၀ိုင္းေတြဟာ ေပ်ာ္စရာ ေကာင္းခဲ႔ပါတယ္။ အေဖရယ္ အေမရယ္ ကိုယ္တို႔ ေမာင္ႏွမ ၅ေယာက္ရယ္ အျမဲ ထမင္းလက္ဆုံစားတတ္ၾကတယ္။ အထူးသျဖင္႔ ညစာ ေပါ႔။ မိသားစု၀င္တေယာက္ေယာက္ ေနာက္က်ရင္လဲ အေမက ေစာင္႔ၿပီး စားေစတာ၊ ေနာက္က်သူကလဲ ညစာအမီ ျပန္လာတာပါပဲ။
ထမင္းဟင္းေတြက အျမဲ ပူပူေႏြးေႏြး ပဲ။ ဟင္းကေတာ႔ အမယ္ မမ်ားဘူး။ အသားတခြက္၊ အရြက္ေၾကာ္ တမ်ိဳး နဲ႔ ခ်ဥ္ရည္ တခြက္ ပါေလ႔ရွိတယ္။ ဟင္းခြက္က လက္လည္တယ္ မရွိဘူး။ တေယာက္လက္ တေယာက္ ကမ္းလိုက္၊ ထည္႔လိုက္ၾကတာပဲ။ အသုတ္တမ်ိဳးမ်ိဳးပါရင္ ခဏေလးနဲ႔ ပန္းကန္က ေျပာင္သြားၿပီ။ ၿပီးမွ ထည္႔တာမ်ားသြားတဲ႔သူဆီ ငါ႔နည္းနည္းေပး ေတာင္းရတယ္။
ၿပီးရင္ ေမာင္ႏွမေတြ ဆူဆူညံညံ နဲ႔ ပန္းကန္ေတြ ေဆးၾကတာ။ ကိုယ္႔အမအၾကီးေတြ ျဖစ္တဲ႔ မစံ နဲ႔ မေအးက အားလုံးရဲ႔ ပန္းကန္ေတြ အျမဲတမ္း ဒိုင္ခံ ေဆးေလ႔ရွိတာ။ ကိုယ္တို႔အငယ္ေတြက စားၿပီးရင္ ကိုယ္႔ပန္းကန္ေလးကိုင္ၿပီး လက္ေဆးကန္နားမွာ ရပ္ေစာင္႔လို႔။ အမေတြက ထားခဲ႔ ထားခဲ႔ ငါ ေဆးလိုက္မယ္ လို႔ ေျပာရင္ ၀မ္းသာသြားတာ။
လက္ကေလး ျမန္ျမန္ေဆးၿပီး အိပ္ယာေပၚလွဲ ဇိမ္နဲ႔ စာသြားဖတ္တာ။ ဒါမွမဟုတ္ မိသားစု စကား၀ိုင္းထဲ ဟိုတိုး ဒီေခြ႔နဲ႔ နားေထာင္။ ဒါမွမဟုတ္ ေရဒီယိုက ညဖက္လာတဲ႔ ဇာတ္လမ္းေတြ၊ သီခ်င္းေတြကို ေစာင္ၾကီးျခံဳၿပီး ၀ိုင္းနားေထာင္ၾကတယ္။ တီဗီေပၚလာေတာ႔ တီဗီေရွ႔ ကို ေစာင္ေတြ ေခါင္းအုံးေတြ ယူသြားၿပီး သြားေမာ႔တာေပါ႔။
မိသားစု အပန္းေျဖခ်ိန္ေလး ေပါ႔။
ေနာက္ေတာ႔ မိသားစု ထမင္း၀ို္င္းေလးက လူနည္းနည္းလာ..။ ကိုယ္ခ်စ္တဲ႔သူေနာက္ လိုက္ၿပီး ကို္ယ္႔မိသားစု ကိုယ္ထူေထာင္ၾကေတာ႔ မိသားစု ၀ိုင္း အၾကီးၾကီးကေန မိသားစု၀ိုင္း ေသးေသးေလးေတြ ျဖစ္ကုန္တာေပါ႔။ အဲဒီအခါက်ေတာ႔လဲ တမ်ိဳးတဖုံ ေပ်ာ္စရာေကာင္းတာ မွန္ေပမဲ႔ အရင္က မိသားစု ထမင္း၀ိုင္းၾကီးကို လြမ္းမိတတ္တာပဲ။
အခုတေလာ မိသားစု ထမင္း၀ိုင္းေတြကို သတိရေနမိတာမို႔ ႏွစ္ကုိယ္တူ ဘ၀ ထူေထာင္ေတာ႔ ထမင္းလက္ဆုံစားခဲ႔တာေလးေတြလဲ သြားသတိရမိေသးတယ္။ ကိုယ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ ခ်စ္စ က ထမင္း ပထမဆုံး လက္ဆုံစားဖူးတာ လွည္းတန္းက ဓႏုျဖဴ ေဒၚေစာရီ ထမင္းဆုိင္မွာပါ။
အဲဒီတုန္းက ႏွစ္ေယာက္စလုံး မိဘဆီ မုန္႔ဖိုး လက္ျဖန္႔ေတာင္းေနရတုန္းအရြယ္ေပါ႔။ တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားဘ၀ေပါ႔။ တေန႔ေတာ႔ လွည္းတန္းသြားရင္း ေဒၚေစာရီဆိုင္မွာပဲ ထမင္းစားလိုက္ၾကရေအာင္ တဲ႔။ ကိုယ္လဲ ေကာင္းသားပဲ ဆိုၿပီး ၀င္စားၾကတယ္။
ဆိုင္ေရာက္ေတာ႔ သူက မွာခ်င္တာ မွာစား တဲ႔။ ကိုယ္႔ကို ခြင္႔ေပးတယ္။ ကိုယ္လဲ သူ ခြင္႔ေပးတယ္ ဆိုေတာ႔ ရုိးရုိးပဲေတြးၿပီး စားခ်င္တာ မွာ လိုက္တာေပါ႔။ ကိုယ္မွာလိုက္တာ ပုဇြန္တုပ္ၾကီးဟင္းပါ။ ညွာညွာတာတာ မွာဖို႔ အဲဒီတုန္းက တကယ္ မစဥ္းစားမိဘူး။
ေနာက္မွ သူျပန္ေျပာျပတာက သူက ကိုယ္အားရပါးရစားေနတာကို ေငးၾကည္႔ေနတာ တခ်ိန္လုံး တဲ႔။ ကိုယ္ၾကိဳက္တယ္ဆိုလုိ႔လဲ ၀မ္းသာတယ္၊ ဒါေပမဲ႔ bill လာရင္ ပိုက္ဆံ မေလာက္ရင္ ဒုကၡ ဆိုၿပီး ပူပန္မိေနလို႔ ကိုယ္႔ထမင္း ကိုယ္ မစားႏိုင္ဘဲ အိပ္ကပ္ တစမ္းစမ္း ျဖစ္ေနတာ တဲ႔။ ကိုယ္ကေတာ႔ အပူအပန္မရွိ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ၾကိတ္သေလ..။
ေနာက္ ပိုက္ဆံရွင္းမွ ပါလာတဲ႔ ပိုက္ဆံ နဲ႔ ေလာက္င လို႔ သူ ဟင္းခ်ႏိုင္ပါတယ္ တဲ႔။ တကယ္က ပုဇြန္တုပ္ၾကီးဟင္းက အေတာ္ ေစ်းမ်ားတာပါ။ ကိုယ္ကလဲ ရုိးရုိးပဲေတြးမိတာ၊ မွာခ်င္တာ မွာ၊ ပုဇြန္တုပ္ၾကီးေတာ႔ မပါေစနဲ႔ လို႔မွ မေျပာဘဲ။ အဲဒါ ပထမဆုံး လက္ဆုံစားျခင္းေပါ႔။
ေနာက္ေတာ႔ ကိုယ္နဲ႔ ေန႔စဥ္ေန႔တုိင္း ထမင္းအတူ စားဖို႔ သူ႔ကိုပဲ ေရြးခဲ႔ပါတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ႔ သူက ထမင္းစားရင္ သိတတ္သူမို႔ပါ။ သူ႔ပန္းကန္ထဲက အသားေတြကို ကိုယ္႔ပန္းကန္ထဲ ထည္႔ေပးတတ္သူေလ (တကယ္က သူက အသားထက္ အရြက္ပိုၾကိဳက္လို႔ပါ)။
သူနဲ႔အတူတူ မိုးရြာတုန္း လမ္းေဘးဆိုင္ေလးထဲ ေျပး၀င္ၿပီး ထမင္းသုတ္ေလးကို ငရုတ္သီးေတာင္႔ေလးကိုက္ၿပီး ညစာလုပ္ အတူစားဖူးတယ္။ အိမ္မွာ လက္ဖက္သုတ္ေလး နဲ႔လဲ ထမင္းျမိန္ခဲ႔တယ္။ ၾကက္ဥေၾကာ္ နဲ႔လဲ ႏွစ္ပါးသြားဖူးတယ္။ ခမ္းခမ္းနားနားေနရာေတြလဲ အတူသြားစားခဲ႔ဖူးပါတယ္။ တခါတေလေတာ႔ ေလ ထဲမွာ…။ ခရီးအတူသြားရင္း ေလယာဥ္ပ်ံေပၚမွာ ညစာစားရတာကို ေျပာတာပါ။
တခါကေတာ႔ ႏွစ္သစ္ကူးညတညမွာ နယ္စပ္ျမိဳ႔ေလးတျမိဳ႔ရဲ႔ ဟိုတယ္ အခန္းေလးထဲမွာ ဖေယာင္းတိုင္မီးေလး နဲ႔ အတူထမင္းစား ဖူးေသးတယ္။ အဲဒီတုန္းက တာခ်ီလိတ္မွာ ညေန ၆နာရီထိပဲ မီးေပးတယ္ ထင္တာပဲ။ ဟိုတယ္အခန္းေလးထဲမွာ ဖေယာင္းတိုင္ေလးထြန္း၊ ထမင္းစားရင္း ဟိုဖက္ကမ္းက မီးထိန္ထိန္ ကို ႏွစ္ေယာက္သား ေငးၾကည္႔မိခဲ႔လို႔ အမွတ္တရ ျဖစ္ခဲ႔တာ။ အဲဒီအခ်ိန္ေလးကလဲ ကိုယ္မေမ႔ႏိုင္တဲ႔ အခ်ိန္ေလး တခုပဲ။
ကိုယ္က သူ႔ကို ေျပာခဲ႔တယ္။ ကိုယ္တို႔အတူ ရင္ဆိုင္ရမဲ႔ ဘ၀ေတြ နိမ္႔ပါေစ၊ ျမင္႔ပါေစ၊ ဘ၀ရဲ႔ ဘယ္လိုအေျခအေနမွာ ျဖစ္ျဖစ္ စိတ္ထဲမွာ သန္႔သန္႔ရွင္းရွင္း ၾကည္ၾကည္ႏူးႏူး နဲ႔သာ ထမင္းလက္ဆုံစားခ်င္ပါတယ္ လု႔ိ..။
ကိုယ္က ကဗ်ာဆရာ၊ ေက်ာင္းဆရာမ ရဲ႔ သမီးပါ၊ ေမြးကတည္းက ဟင္းေတြ အလ်ွံပယ္ ေပါမ်ား တဲ႔ ထမင္း၀ိုင္းမ်ိဳးနဲ႔ အျမဲစားလာတာမဟုတ္လို႔ ဘာနဲ႔မဆို စားတတ္ပါတယ္၊ လိပ္ျပာသန္႔သန္႔ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ နဲ႔သာ ျဖစ္ပေစ၊ တေန႔ ထမင္း ၂ နပ္ ပါပဲ လို႔ သူ႔ကို အားေပးဖူးပါတယ္။
အဲဒီေတာ႔ သူက အေသအခ်ာစဥ္းစားၿပီး ျပန္ေျပာပါတယ္။
“ထမင္း ၂ နပ္??? ….၊ က မယ္ မထင္ပါဘူး” တဲ႔။
သူေျပာတာ ခပ္တိုးတိုးပါပဲ။ ဒါေပမဲ႔ ကိုယ္ အက်ယ္ၾကီး ၾကားလိုက္ရတယ္။
ေအာ္.. အေၾကာင္းသိကုန္ၿပီကိုးေလ…။
အိမ္အျပန္ လမ္းတေလွ်ာက္ ကားေပၚကေန အျပင္ကို ၾကည္႔လိုက္ရင္ အိမ္ပုပုေလးေတြကို ေႏြးေႏြးေထြးေထြး ေတြ႔ရတတ္တာ။ မွန္ျပဴတင္းေပါက္ အကြက္ေလးေတြၾကားကေန အိမ္တြင္း အလွဆင္ထားတဲ႔ ခရစ္စမတ္သစ္ပင္ေလးေတြကို ရိပ္ကနဲ ရိပ္ကနဲ ျမင္ရတတ္တယ္။ ဒါမွမဟုတ္ မိသားစု ထမင္း၀ိုင္း…။ စားပြဲ၀ိုင္းေဘးမွာ ေဆာ႔ေနတဲ႔ ကေလးေလး ရီသံေတာင္ ၾကားလိုက္ရသလို ထင္မိတယ္။
ကိုယ္တို႔ငယ္ငယ္ကလဲ မိသားစု ထမင္း၀ိုင္းေတြဟာ ေပ်ာ္စရာ ေကာင္းခဲ႔ပါတယ္။ အေဖရယ္ အေမရယ္ ကိုယ္တို႔ ေမာင္ႏွမ ၅ေယာက္ရယ္ အျမဲ ထမင္းလက္ဆုံစားတတ္ၾကတယ္။ အထူးသျဖင္႔ ညစာ ေပါ႔။ မိသားစု၀င္တေယာက္ေယာက္ ေနာက္က်ရင္လဲ အေမက ေစာင္႔ၿပီး စားေစတာ၊ ေနာက္က်သူကလဲ ညစာအမီ ျပန္လာတာပါပဲ။
ထမင္းဟင္းေတြက အျမဲ ပူပူေႏြးေႏြး ပဲ။ ဟင္းကေတာ႔ အမယ္ မမ်ားဘူး။ အသားတခြက္၊ အရြက္ေၾကာ္ တမ်ိဳး နဲ႔ ခ်ဥ္ရည္ တခြက္ ပါေလ႔ရွိတယ္။ ဟင္းခြက္က လက္လည္တယ္ မရွိဘူး။ တေယာက္လက္ တေယာက္ ကမ္းလိုက္၊ ထည္႔လိုက္ၾကတာပဲ။ အသုတ္တမ်ိဳးမ်ိဳးပါရင္ ခဏေလးနဲ႔ ပန္းကန္က ေျပာင္သြားၿပီ။ ၿပီးမွ ထည္႔တာမ်ားသြားတဲ႔သူဆီ ငါ႔နည္းနည္းေပး ေတာင္းရတယ္။
ၿပီးရင္ ေမာင္ႏွမေတြ ဆူဆူညံညံ နဲ႔ ပန္းကန္ေတြ ေဆးၾကတာ။ ကိုယ္႔အမအၾကီးေတြ ျဖစ္တဲ႔ မစံ နဲ႔ မေအးက အားလုံးရဲ႔ ပန္းကန္ေတြ အျမဲတမ္း ဒိုင္ခံ ေဆးေလ႔ရွိတာ။ ကိုယ္တို႔အငယ္ေတြက စားၿပီးရင္ ကိုယ္႔ပန္းကန္ေလးကိုင္ၿပီး လက္ေဆးကန္နားမွာ ရပ္ေစာင္႔လို႔။ အမေတြက ထားခဲ႔ ထားခဲ႔ ငါ ေဆးလိုက္မယ္ လို႔ ေျပာရင္ ၀မ္းသာသြားတာ။
လက္ကေလး ျမန္ျမန္ေဆးၿပီး အိပ္ယာေပၚလွဲ ဇိမ္နဲ႔ စာသြားဖတ္တာ။ ဒါမွမဟုတ္ မိသားစု စကား၀ိုင္းထဲ ဟိုတိုး ဒီေခြ႔နဲ႔ နားေထာင္။ ဒါမွမဟုတ္ ေရဒီယိုက ညဖက္လာတဲ႔ ဇာတ္လမ္းေတြ၊ သီခ်င္းေတြကို ေစာင္ၾကီးျခံဳၿပီး ၀ိုင္းနားေထာင္ၾကတယ္။ တီဗီေပၚလာေတာ႔ တီဗီေရွ႔ ကို ေစာင္ေတြ ေခါင္းအုံးေတြ ယူသြားၿပီး သြားေမာ႔တာေပါ႔။
မိသားစု အပန္းေျဖခ်ိန္ေလး ေပါ႔။
ေနာက္ေတာ႔ မိသားစု ထမင္း၀ို္င္းေလးက လူနည္းနည္းလာ..။ ကိုယ္ခ်စ္တဲ႔သူေနာက္ လိုက္ၿပီး ကို္ယ္႔မိသားစု ကိုယ္ထူေထာင္ၾကေတာ႔ မိသားစု ၀ိုင္း အၾကီးၾကီးကေန မိသားစု၀ိုင္း ေသးေသးေလးေတြ ျဖစ္ကုန္တာေပါ႔။ အဲဒီအခါက်ေတာ႔လဲ တမ်ိဳးတဖုံ ေပ်ာ္စရာေကာင္းတာ မွန္ေပမဲ႔ အရင္က မိသားစု ထမင္း၀ိုင္းၾကီးကို လြမ္းမိတတ္တာပဲ။
အခုတေလာ မိသားစု ထမင္း၀ိုင္းေတြကို သတိရေနမိတာမို႔ ႏွစ္ကုိယ္တူ ဘ၀ ထူေထာင္ေတာ႔ ထမင္းလက္ဆုံစားခဲ႔တာေလးေတြလဲ သြားသတိရမိေသးတယ္။ ကိုယ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ ခ်စ္စ က ထမင္း ပထမဆုံး လက္ဆုံစားဖူးတာ လွည္းတန္းက ဓႏုျဖဴ ေဒၚေစာရီ ထမင္းဆုိင္မွာပါ။
အဲဒီတုန္းက ႏွစ္ေယာက္စလုံး မိဘဆီ မုန္႔ဖိုး လက္ျဖန္႔ေတာင္းေနရတုန္းအရြယ္ေပါ႔။ တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားဘ၀ေပါ႔။ တေန႔ေတာ႔ လွည္းတန္းသြားရင္း ေဒၚေစာရီဆိုင္မွာပဲ ထမင္းစားလိုက္ၾကရေအာင္ တဲ႔။ ကိုယ္လဲ ေကာင္းသားပဲ ဆိုၿပီး ၀င္စားၾကတယ္။
ဆိုင္ေရာက္ေတာ႔ သူက မွာခ်င္တာ မွာစား တဲ႔။ ကိုယ္႔ကို ခြင္႔ေပးတယ္။ ကိုယ္လဲ သူ ခြင္႔ေပးတယ္ ဆိုေတာ႔ ရုိးရုိးပဲေတြးၿပီး စားခ်င္တာ မွာ လိုက္တာေပါ႔။ ကိုယ္မွာလိုက္တာ ပုဇြန္တုပ္ၾကီးဟင္းပါ။ ညွာညွာတာတာ မွာဖို႔ အဲဒီတုန္းက တကယ္ မစဥ္းစားမိဘူး။
ေနာက္မွ သူျပန္ေျပာျပတာက သူက ကိုယ္အားရပါးရစားေနတာကို ေငးၾကည္႔ေနတာ တခ်ိန္လုံး တဲ႔။ ကိုယ္ၾကိဳက္တယ္ဆိုလုိ႔လဲ ၀မ္းသာတယ္၊ ဒါေပမဲ႔ bill လာရင္ ပိုက္ဆံ မေလာက္ရင္ ဒုကၡ ဆိုၿပီး ပူပန္မိေနလို႔ ကိုယ္႔ထမင္း ကိုယ္ မစားႏိုင္ဘဲ အိပ္ကပ္ တစမ္းစမ္း ျဖစ္ေနတာ တဲ႔။ ကိုယ္ကေတာ႔ အပူအပန္မရွိ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ၾကိတ္သေလ..။
ေနာက္ ပိုက္ဆံရွင္းမွ ပါလာတဲ႔ ပိုက္ဆံ နဲ႔ ေလာက္င လို႔ သူ ဟင္းခ်ႏိုင္ပါတယ္ တဲ႔။ တကယ္က ပုဇြန္တုပ္ၾကီးဟင္းက အေတာ္ ေစ်းမ်ားတာပါ။ ကိုယ္ကလဲ ရုိးရုိးပဲေတြးမိတာ၊ မွာခ်င္တာ မွာ၊ ပုဇြန္တုပ္ၾကီးေတာ႔ မပါေစနဲ႔ လို႔မွ မေျပာဘဲ။ အဲဒါ ပထမဆုံး လက္ဆုံစားျခင္းေပါ႔။
ေနာက္ေတာ႔ ကိုယ္နဲ႔ ေန႔စဥ္ေန႔တုိင္း ထမင္းအတူ စားဖို႔ သူ႔ကိုပဲ ေရြးခဲ႔ပါတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ႔ သူက ထမင္းစားရင္ သိတတ္သူမို႔ပါ။ သူ႔ပန္းကန္ထဲက အသားေတြကို ကိုယ္႔ပန္းကန္ထဲ ထည္႔ေပးတတ္သူေလ (တကယ္က သူက အသားထက္ အရြက္ပိုၾကိဳက္လို႔ပါ)။
သူနဲ႔အတူတူ မိုးရြာတုန္း လမ္းေဘးဆိုင္ေလးထဲ ေျပး၀င္ၿပီး ထမင္းသုတ္ေလးကို ငရုတ္သီးေတာင္႔ေလးကိုက္ၿပီး ညစာလုပ္ အတူစားဖူးတယ္။ အိမ္မွာ လက္ဖက္သုတ္ေလး နဲ႔လဲ ထမင္းျမိန္ခဲ႔တယ္။ ၾကက္ဥေၾကာ္ နဲ႔လဲ ႏွစ္ပါးသြားဖူးတယ္။ ခမ္းခမ္းနားနားေနရာေတြလဲ အတူသြားစားခဲ႔ဖူးပါတယ္။ တခါတေလေတာ႔ ေလ ထဲမွာ…။ ခရီးအတူသြားရင္း ေလယာဥ္ပ်ံေပၚမွာ ညစာစားရတာကို ေျပာတာပါ။
တခါကေတာ႔ ႏွစ္သစ္ကူးညတညမွာ နယ္စပ္ျမိဳ႔ေလးတျမိဳ႔ရဲ႔ ဟိုတယ္ အခန္းေလးထဲမွာ ဖေယာင္းတိုင္မီးေလး နဲ႔ အတူထမင္းစား ဖူးေသးတယ္။ အဲဒီတုန္းက တာခ်ီလိတ္မွာ ညေန ၆နာရီထိပဲ မီးေပးတယ္ ထင္တာပဲ။ ဟိုတယ္အခန္းေလးထဲမွာ ဖေယာင္းတိုင္ေလးထြန္း၊ ထမင္းစားရင္း ဟိုဖက္ကမ္းက မီးထိန္ထိန္ ကို ႏွစ္ေယာက္သား ေငးၾကည္႔မိခဲ႔လို႔ အမွတ္တရ ျဖစ္ခဲ႔တာ။ အဲဒီအခ်ိန္ေလးကလဲ ကိုယ္မေမ႔ႏိုင္တဲ႔ အခ်ိန္ေလး တခုပဲ။
ကိုယ္က သူ႔ကို ေျပာခဲ႔တယ္။ ကိုယ္တို႔အတူ ရင္ဆိုင္ရမဲ႔ ဘ၀ေတြ နိမ္႔ပါေစ၊ ျမင္႔ပါေစ၊ ဘ၀ရဲ႔ ဘယ္လိုအေျခအေနမွာ ျဖစ္ျဖစ္ စိတ္ထဲမွာ သန္႔သန္႔ရွင္းရွင္း ၾကည္ၾကည္ႏူးႏူး နဲ႔သာ ထမင္းလက္ဆုံစားခ်င္ပါတယ္ လု႔ိ..။
ကိုယ္က ကဗ်ာဆရာ၊ ေက်ာင္းဆရာမ ရဲ႔ သမီးပါ၊ ေမြးကတည္းက ဟင္းေတြ အလ်ွံပယ္ ေပါမ်ား တဲ႔ ထမင္း၀ိုင္းမ်ိဳးနဲ႔ အျမဲစားလာတာမဟုတ္လို႔ ဘာနဲ႔မဆို စားတတ္ပါတယ္၊ လိပ္ျပာသန္႔သန္႔ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ နဲ႔သာ ျဖစ္ပေစ၊ တေန႔ ထမင္း ၂ နပ္ ပါပဲ လို႔ သူ႔ကို အားေပးဖူးပါတယ္။
အဲဒီေတာ႔ သူက အေသအခ်ာစဥ္းစားၿပီး ျပန္ေျပာပါတယ္။
“ထမင္း ၂ နပ္??? ….၊ က မယ္ မထင္ပါဘူး” တဲ႔။
သူေျပာတာ ခပ္တိုးတိုးပါပဲ။ ဒါေပမဲ႔ ကိုယ္ အက်ယ္ၾကီး ၾကားလိုက္ရတယ္။
ေအာ္.. အေၾကာင္းသိကုန္ၿပီကိုးေလ…။
မိုးခ်ိဳသင္း
I got warmth by reading ur lovely post.
ReplyDeleteခုမွ အသစ္ဖတ္၇ေတာ့တယ္ ေက်းဇူး အစ္မေရ
ReplyDeleteမခ်ိဳသင္းေရးထားတာ ဖတ္ရင္းနဲ ့
ReplyDeleteငယ္ငယ္က ရွားရွားပါးပါး
မိသားစု ထမင္းဝိုင္းေလး ကို လြမ္းမိတယ္ ။
ေမာင္ႏွမေတြ မ်ားေတာ့ လုစားၾကရတာေလးေတြလည္း သတိရမိတယ္ ။
တကယ့္ကို ေပ်ာ္စရာ အခ်ိန္ေလးေတြပါပဲ ေနာ္ ..
ခုေတာ့ တေန ့တေန ့ ထမင္းဗူးထဲက ေအးစက္စက္အစားအစာ ေတြ ကိုစားရင္းနဲ ့
အလုပ္လုပ္ဖို ့ အသက္ဆက္ေနရသလိုပါပဲေလ ။
( အဓိပၸါယ္ ျပည့္စံုေအာင္ အေဖၚရွာအံုးမွ နဲ့ ့တူပါ တယ္ ... း) ).. ေၾကာင္ ျငာ ဝင္ သြား ပါသည္ ..
မမခ်ိဳသင္းေရးထားတာဖတ္ရေတာ့
ReplyDeleteရိုးရိုးေလးေတြကို တန္ဖိုးထားရေကာင္းမွန္းသိလာတယ္။
ဟုတ္တယ္ အမ... ကၽြန္ေတာ္လည္း ငယ္ငယ္က လက္ဆံုစားခဲ့ရတဲ့ ညစာေတြကိုလြမ္းမိတယ္။
ReplyDeleteအခုလို ေဆာင္းတြင္းမွာဆုိ ညစာစားတာ နည္းနည္းေစာတတ္တယ္ေလ။ ေမေမက ထမင္းဟင္းခ်က္၊ အမက ပန္းကန္ေဆး၊ ကၽြန္ေတာ့္ကေတာ့ ထမင္းစားၿပီး စားပြဲကိုရွင္း၊ သုတ္၊ ေရေႏြးပန္းကန္ေဆး။
ထမင္းစားၿပီး အခ်ိဳတည္းမယ္ဆုိၿပီး တခုခုေတာ့စာတတ္ေသးတယ္။
အခုအခ်ိန္မွာေတာ့ အဆင္ေျပသလုိ အဟာရရိွေအာင္ပဲ စားလိုက္ရတာပါပဲ။
အေမ့အိမ္ကိုလြမ္းသြားတယ္ မမရယ္ ...
ReplyDeleteအသက္ေတြၿပန္ငယ္ခ်င္လိုက္တာ မိသားစုထမင္းဝိုင္းေလးကို လြမ္းလို့။ မိဘေတြကိုလည္း အသက္ၿပန္ငယ္ေစခ်င္လိုက္တာ။
ReplyDeleteCho Thin, Just read, I cant wait to write comment, that's why , I am reading and writting in office, so can't use Myanmar fonts.Very nice post, simple and meaningful, I miss my family's togetherness at dinner time too. Take care and love you so much for this post:D
ReplyDeleteBTW,nowadays I am reading your older posts at my lunch time ...and enjoy so much , especially Telephone post. Your dad is just like my husband , he still doesn't know how to make the fully use of phone menu, har har :D
ReplyDeleteခုေခတ္မွာ .. တစ္ေနရာစီ အလုပ္ေတြနဲ႕
ReplyDeleteကိုယ့္အိမ္ကိုယ့္ယာမွာ မိသားစုနဲ႕ အတူ ထမင္းလက္ဆံု စားခြင့္ကို အျမဲမရၾကဘူးေလ.. တမ္းတစရာပဲေပါ့..
မိသားစုထမင္းဝိုင္းကို သတိရလို႕ ညႀကီးသန္းေခါင္ စာ ထေရးဖူးတယ္ (ဒိုင္ယာရီထဲမွာပါ)..။ ဒါေပမယ့္ အစ္မေရးထားတာဖတ္ၿပီးေတာ့ အလြမ္းေတြေတာင္ဘယ္ေရာက္သြားမွန္းမသိဘူး..ရယ္ခ်င္လိုက္တာ..ရံုးမွာမိုလို႕ မ်က္ႏွာပိုးမနဲသတ္ထားရတယ္..ခိ..။
ReplyDeleteအိမ္မွာ အသင့္စားရတာကို လြမ္းတယ္။
ReplyDeleteဆိုင္သြားၿပီး စားၾကတာကိုလဲ လြမ္းတယ္။
:D
(ခ်ိဳသင္းေရ ေက်းဇူးပါပဲ၊ အလုပ္ရႈပ္ေနတုန္း၊ ရံုးဆင္းခါနီး ခ်ိဳသင္းပို႔စ္ ဖတ္ရတာ။)
ReplyDeleteခ်ိဳသင္း အစားေကာင္းတာကိုေတာ့ မေျပာေတာ့ပါဘူး၊ ေျပာတာ မ်ားေနၿပီ။ ဒါေပမဲ့ ငါ့ကို နည္းနည္းေပး ေတာင္းတဲ့သူက ခ်ိဳသင္းသာလွ်င္ ျဖစ္ရမယ္လို႔ မ်က္စိထဲ ျမင္မိပါတယ္။ :P
ငါတို႔က နဂိုထဲက မိသားစု နည္းေတာ့ ထမင္းဝိုင္းက ခပ္ေသးေသးပဲ။ ငယ္ငယ္က ေျခာက္နာရီ (အတိ) ထမင္းဝိုင္း ဝင္ရတာကို သတိရေသးတယ္။ ဆယ္တန္းလည္းေအာင္ေရာ အေမလည္း ငါ့ကို ဖမ္းမမိေတာ့ဘူး။ :(
ခြိ.. အန္တီခ်ိဳသင္းတို႔မ်ား ေရးတတ္လိုက္တာ ေျပာမေနနဲ႔။
ReplyDeleteအင္းေပါ႔ေလ အေၾကာင္းသိကုန္ျပီကိုး.. :PPP
ခုန ႐ံုးဆင္းခါနီးႀကီးမို႔ အျမန္ေရးလိုက္ရတာ။
ReplyDeleteတကယ္ပဲ ဒီ post ဖတ္ရတာ လြမ္းတာထက္ ရီခ်င္မိတာက ပိုတယ္။ ပထမဆံုး အတူထမင္းစားၾကတဲ့ အေၾကာင္းေလးကို။
ငယ္ဘ၀ေတြကို ျပန္လြမ္းသြားရင္း ပုဇြန္ထုပ္ႀကီး အားရပါးရ စားတဲ႔ ခ်ိဳသင္းရယ္္..ေဘးမွာ ျပံဳးၿပံဳးႀကီး ၾကည္႔လုိက္..မ်က္နွာေလးပ်က္သြားလုိက္နဲ႔ အိပ္ကပ္ကို မသိမသာစမ္းလုိက္ လုပ္ေနတဲ႔ ကိုေက်ာ္၀ဏၰရဲ႕ ပံုရိပ္ေတြကိုပါ ဓနုျဖဴေဒၚေစာရီဆုိင္(အေဟာင္း)မွာ ျပန္ျမင္ေယာင္မိေနၿပီး ရယ္ခ်င္ေနတယ္...ေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေျမ႔ၾကပါေစ ခ်ိဳသင္းေရ...
ReplyDeleteေျပာမျပတတ္ေအာင္ပဲ
ReplyDeleteၾကည္ႏူးရပါတယ္ အမရယ္။
တန္ဖိုးထားရမယ့္ဟာေတြကို ေတြးယူသြားပါတယ္။
ထမင္းဆိုင္မွာ ထမင္းသြားစားခဲ့တုန္းက အဲဒီလို အျဖစ္မ်ိဳး ၾကံဳဖူးတယ္အမ၊
တူျပန္ၿပီအမရယ္။
မမခ်ဳိသင္းေရးတာဖတ္ၿပီး ေပ်ာ္လဲေပ်ာ္..လြမ္းလဲလြမ္းရတယ္။ ငယ္ငယ္က အိမ္မွာ အေမ၊ ေမာင္ေလးတုိ႔နဲ႔ ထမင္းစားပြဲခုံႀကီး ရွိရက္နဲ႔ စားပြဲေသးေလးမွာ ၀ုိင္းထုိင္ၿပီး အတူလက္ဆုံစားရတာကုိ သတိရတယ္။ (အေဖက ခရီးအျမဲထြက္သူရမု႔ိ သုံးေယာက္ပဲလက္ဆုံ စားျဖစ္တယ္။) ခုေတာ့ သုံးေယာက္ေတာင္ မဆုံႏုိင္ေသးဘူးမမေရ။
ReplyDeletep.s. မမလာလည္သြားတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးပါ။ တစ္အားျဖစ္ေစတဲ့ ကြန္႔မန္ေတြအတြက္လည္း ထပ္ေလာင္းေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ :)
တကယ္က ေလးနပ္ထင္ရဲ႕
ReplyDeleteမခ်ိဳသင္းေရးထားတာေလးဖတ္ျပီး ျပံဳးမိပါတယ္ အစ္မေရ... ၀ါလည္းဓနုျဖဴေဒၚေစာရီဆိုင္မွာ ပုဇြန္ထုတ္
ReplyDeleteနဲ႔ ထမင္းစားျဖစ္တာေလး သတိရသြားလို႔ေလ။
အမ်ိဳးသားက ေကၽြးတာေတာ႔မဟုတ္ပါဘူး။အမ်ိဳးသားရဲ႕သူငယ္ခ်င္းက ဓနုျဖဴေဒၚေစာရီဆိုင္မွာ ထမင္းေကၽြးမယ္ဆိုျပီးေခၚလို႔ ၂ေယာက္သားအတူလိုက္သြားၾကတာေလ။သူတို႔သူငယ္ခ်င္း ၂ေယာက္က စကားတေျပာေျပာနဲ႔ေပါ႔။
ကၽြန္မကို ဘာဟင္းနဲ႔မွာမလဲေျပာေတာ႔ ပုဇြန္ထုတ္ဟင္းပဲ
မွာျဖစ္တာေပါ႔ေနာ္. း) သူတို႔ေတြက တျခားဟင္းေတြစားၾကတယ္ေလ။ကိုယ္ကလည္း ေရာက္တုန္း စားခ်င္တာပဲ စားမယ္ေပါ႔။
ေနာက္မွ အမ်ိဳးသားကေျပာတယ္ေလ..သူ႔သူငယ္ခ်င္းက
ပိုက္ဆံသိတ္ရိွတာမဟုတ္ဖူး အမီးက ပုဇြန္ထုတ္သြားမွာ
တယ္ေျပာတယ္ေလ. း) အစ္မေျပာသလိုပဲ
မွာခ်င္သာတာမွာ ပုဇြန္ထုတ္မပါေစနဲ႔လို႔ ၾကိဳေျပာေပါ႔ေနာ္. း))
သတိရသြားလို႔ ၀င္မန္႔သြားပါတယ္ မခ်ိဳသင္းေရ။
ထမင္းလက္ဆံု စားခဲ့ရတဲ့ ေန႔ရက္ေတြ
ReplyDeleteမမခ်ိဳသင္းေရ....
ငိုမဲ့မဲ့နဲ႔
ျပန္
သြား
ျပီ..........
ကၽြန္ေတာ့္အေဖလည္း မိသားစုထမင္း၀ိုင္းေလးကို သိပ္မက္ေမာတာ...။ အဲဒီတုန္းကေတာ့ ေျပာခဲ့ဖူးတယ္။ “၀မ္းခ်င္းဆုံတာမွမဟုတ္တာ အေဖရာ”လို႔..။ ခုမွျပန္ေတာင္းတမိတယ္။ ေနာင္တရမိတယ္။ တကယ္ေတာ့ နားလည္ပါၿပီေလ..... အေဖဘာေၾကာင့္ ထမင္း၀ိုင္းေလးကို ခ်စ္တယ္ဆိုတာ....
ReplyDeleteဟဲဟဲ
ReplyDeleteထမင္း ႏွစ္နပ္ ? ကမယ္မထင္ဘူး
အဲလိုေျပာလား မမ
ခံနဲ႔ ျပန္ေျပာ :D
ဓႏုျဖဴဆိုင္က ပုဇြန္ထုပ္...မိတ္ေဆြတေယာက္က
ReplyDeleteသူရန္ကုန္လာတိုင္း ၀ယ္ေကြ်းေလ့ရွိတယ္။
ေျပးေတာင္စားခ်င္လာၿပီ။
မိသားစု ထမင္း၀ိုင္းေလး။ အေမရယ္ က်မရယ္ ႏွစ္ေယာက္ထဲ... သတိရမိတယ္။
သူေျပာတာ တိုးတိုးေလး ကိုယ္ အက်ယ္ႀကီး ၾကားလိုက္ရတယ္ ။ :))
ReplyDeleteအေၾကာင္းေတြ သိကုန္ရင္ ဒီလိုပဲ ခ်ိဳသင္းရ။
မအယ္
ဟင္...
ReplyDeleteတေယာက္က အေျပာၾကီး
တေယာက္က အစားၾကီး...
းဝ)
ေအာ္.ကိုေက်ာ္၀ဏၰက ဒီဒုကၡေတြ ခါးစည္းခံရတုန္း
ReplyDeleteပုဇြန္ထုတ္ႀကီးကေန.ခုထိ.
အမခ်ိဳသင္းေရာ ကုိေက်ာ္၀ဏၰေရာ ခ်စ္တတ္လုိက္ၾကတာ... ကံေကာင္းလုိက္တာလုိ႔ ေတြးေနတယ္... ပုဇြန္တုပ္ႀကီး အေၾကာင္းေရာက္ေတာ့ ရီလုိက္ရတာ ျဖစ္ရမယ္ေလ ကုိယ့္အမပဲ...
ReplyDeleteဟုတ္သားဘဲေနာ႔ မမရာ
ReplyDeleteအမွန္ဆို ၾကိဳေၿပာသင္႔တာ
မွာခ်င္္မွာ ပုဇြန္ထုတ္ေတာ႔မပါေစနဲ႔လို႔။
ထမင္းဝိုင္းေလးဖတ္ၿပီးလြမ္းသြားတယ္မမရယ္
ညည္း ထမင္းႏွစ္နပ္မကတာေတာ့ ေသခ်ာတယ္ း))
ReplyDeleteငယ္ငယ္က ထမင္းဝိုင္းေလး ကေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ
ျပန္မရနိုင္ေတာ့ဘူးဟာ း(
ဓနုျဖဴေဒၚေစာရီဆိုတာ ၾကားပဲၾကားဖူးတာ..
ReplyDeleteမစားဖူးဘူး။။
(ေရႊဘ မွာေတာ့ မၾကာခဏစားဖူးပါတယ္..)
ဓနုျဖဴေဒၚေစာရီဆိုင္မွာပုဇြန္ထုပ္နဲ႔
လိုက္ေကြ်းပါ..။။
မမမုိးခ်ိဳသင္းေရ မမန္ ့ျဖစ္ေပမယ့္ အသစ္တင္တိုင္း ဖတ္ျဖစ္ပါတယ္ အေရးအသားေလးေတြကုိ ႏွစ္သက္မိလုိ ့ပါ ရသမ်ိဳးစုံေပးႏုိင္ၿပီး အႏုပညာေျမာက္ေအာင္ ေရးဖဲြ ့တတ္လုိ ့ သေဘာက်မိတယ္ မမစာေလးေတြမ်ားဖတ္မိရင္ မ်က္ႏွာေလးကုိ အၿမဲျပံဳးမိေစတယ္
ReplyDeleteခုပို ့စ္ေလးဖတ္ၿပီးလည္း ျပံဳးမိတယ္
ပုစြန္တုပ္ဆုိလုိ ့ေလ ငယ္၂က အျဖစ္ကေလး
အမွတ္ယမိသြားတယ္ အိမ္ကုိ ဧည့္သည္ေတြလာလုိ ့ ေရႊဘထမင္းဆုိင္မွာလိုက္ေကၽြးတာ ဒုတိယညီမေလးက သိပ္ႏွေျမာတတ္တာ အဲ့ဒီေတာ့ သူက အေပၚေမာ့ၾကည့္ၿပီး ဟင္းနဲ ့ေစ်းႏွဳန္းေတြလိုက္ဖတ္ ၿပီး မွာလိုက္တယ္ ပုစြန္တုပ္ဆုိၿပီး စားၿပီး ရွင္းေတာ့မွ သိတယ္ အဲ့တုန္းက ပုစြန္တုပ္ဟင္း တပဲြံ ၄၀၀ ေလ ေစ်းအႀကီးဆုံးပဲ ဒါကုိ မီးမီးက ၄၀ ဆုိၿပီး ဖတ္မိတာတဲ့ သူတုိ ့က သုညတလုံးကုိ ပုစိညွက္စိကပ္ေရးထားေတာ့ ေမာ့ၾကည့္ေတာ့ မျမင္ရလုိ ့တဲ့ ရီလိုက္ရတာေလ အဲ့တုန္းကလည္း သူဆုိ စားၿပီးမွ မ်က္ရည္ေလး စမ္း၂ နဲ ့
ပုဇြန္တုပ္ႀကီးစားခ်င္လိုက္တာ မခ်ိဳသင္းရယ္
ReplyDeleteအမေရ.. တေန႔ကုိ ထမင္း ၂ နပ္ပဲ စားရေပမယ့္ အမေျပာသလုိပဲ ကုိယ္ခ်စ္ခင္တဲ့သူေတြနဲ႔ စားရမယ္ဆုိရင္ ဟင္းမေကာင္းေပမယ့္ ထမင္း စားေကာင္းပါတယ္ အမရယ္.. :)
ReplyDeleteအမပုိ႔စ္ဖတ္ျပီးေတာ့မွ ဓႏုျဖဴေဒၚေစာရီဆုိင္က ပုဇြန္တုပ္ဟင္းစားခ်င္လိုက္တာ... :D
အစ္မခ်ိဳသင္းေရ...
ReplyDeleteအစ္မရဲ႕အသစ္ပို႕ဖတ္ရေတာ့၀မ္းသာလိုက္တာ။
တစ္ရက္တစ္ရက္အစ္မ Blog ကိုေၿပးေၿပးၾကည့္ရတာအေမာပဲ။
ကၽြန္ေတာ္အိမ္ေလးကိုလာလည္သြားတဲ႕အတြက္ေက်းဇူးပါေနာ္။
အစ္မရဲ႕အိမ္ေလးကိုစေတြ႕တဲ႔ေန႔ကေန..2ရက္အတြင္းအစ္မရဲ႕စာေတြကိုအၿပီးဖတ္ပစ္လိုက္တာ....။
အစ္မစာေတြဖတ္ရတဲ႕အခ်ိန္တိုင္းကၽြန္ေတာ္ေလ..ရသမ်ိဳးစံုကိုခံစားရတယ္။အစ္မကိုေက်းဇူးလဲတင္တယ္။အရမ္းလဲေလးစားတယ္။စာေရးေကာင္းတဲ႔ကၽြန္ေတာ္႕အစ္မက်န္းမာၿပီးသက္ေက်ာ္ရာေက်ာ္ရွည္ပါေစလို႕ဆုေတာင္းေပးပါတယ္။
This comment has been removed by the author.
ReplyDeleteမရယ္
ReplyDeleteအရမ္းကုိ ေရးတတ္တာပဲ၊ ဖတ္ျပီးေတာ့ ေပ်ာ္စရာေလးလုိ ခံစားရတယ္။ စာေရးေကာင္းတဲ့ မကုိ အရမ္းေလးစားပါတယ္ မ ရယ္။
The price of a meal with Prawn in November 2009 is around 4000 Kyats. Among Da_Nu_Phyu Daw Saw Yee, Aung Thu Kha and Feel3 (Pyi_taung_Su Yeit Thar Road), Da_Nu_Phyu Daw Saw Yee is the best for Prawn! Aung Thu Kha is the best for overall and Feel3 is the best for declaration, desserts and rare dishes, for instance, Rabbit meat.
ReplyDeleteစာေရးထားတာေလး ဖတ္လို ့ေကာင္းတယ္..
ReplyDeleteေနာက္... သိပ္ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ ့ ဇနီးေမာင္ႏွံပါဘဲ..။
....
ေဒၚေစာရီဆိုင္မွာ စားဘူးတယ္..။
ကိုယ္က ဆိုင္နံရံမွာ ခ်ိတ္ထားတဲ ့ မႏၱေလးက
ပန္းခ်ီ ကိုတိုင္းေက်ာ္ ဆြဲထားတဲ့ မဟာဗႏၶဳလ စစ္ခ်ီေနတဲ ့ ဆီေဆးပန္းခ်ီကားကို ေငးေနတုန္း သူငယ္ခ်င္း မွာလိုက္သံကို မၾကားမိလိုက္ဘူး...။
ေရာက္လာေတာ့ ပုဇြန္ထုပ္ဟင္း...။
ကိုယ္သိပ္ၾကိဳက္တဲ ့ဘဲသားအခ်ိဳခ်က္ကို မ်ိဳလို ့ေတာင္
မက်ေတာ့ဘူး..။
ေတြးျပီးေၾကာက္ေနတာ...။
ဖတ္ရတာ တကယ္ပဲ ၾကည္ႏူးမိပါတယ္ မရယ္။
ReplyDeleteအခ်စ္စစ္စစ္မ်ားနဲ႔ အၿမဲၿပံဳးရႊင္ေနတဲ႔ မအၿပံဳးေလးကို ျပန္ေတြးမိလို႔လည္း ၾကည္ႏူးရပါတယ္။
ထမင္း လက္ဆံု တဲ့...
ReplyDeleteဘယ္လိုမွ ျပန္မရနိုင္ေတာ့တဲ့ မိသားစုထမင္း၀ိုင္းေလး...
ဘယ္လို ဘယ္လိုမွ ကို ျပန္မရနုိင္ေတာ့တဲ့ ထမင္း လက္ဆံု ၀ိုင္း ေလးကို နာနာက်င္က်င္နဲ ့လြမ္းလိုက္တာ။
ဥပုဒ္ေက်ာင္းလိုက္သြားျပီး ဥပုဒ္သည္ေတြ ၀ိုင္းစားတဲ ့ထမင္း၀ုိင္းၾကီးကိုလဲ လြမ္းမိတာပါပဲ။
အစ္မ စာေရးေကာင္းတယ္လို ့ မေျပာေတာ့ပါဘူးေနာ္။ အစ္မပိုစ္ေတြအကုန္လံုးကို ဖတ္ျပီးသြားပါျပီ။
အစ္မ ေၾကာင္ေလးေတြနဲ ့လဲ ရင္းႏွီးေနပါျပီ။
သမီးလဲ မိသားစု ထမင္း၀ိုင္းကို အရမ္းလြမ္းသြားျပီ မမတို့ဆီမွာပဲ အတူတူေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ လာစားေတာ့မယ္။
ReplyDelete၃၀၀ေလာက္္အပိုစုမိတာေပါ့ း)
မိသားစု စံုစံုလင္လင္နဲ႕ ေပ်ာ္စရာ ထမင္းဝိုင္းေလးအေၾကာင္း အမလဲ ေရးခဲ့ဖူးတယ္... တကယ္လြမ္းလို႕ပါ...
ReplyDeleteမေန႕က ဟိုေတြး ဒီေတြးနဲ႕ အိမ္မွာ ကင္မြန္းရြက္ခ်ဥ္ဟင္းခ်က္တဲ့ေန႕ဆို ပန္းကန္ေဆးရမွာ စိတ္ညစ္ခဲ့တဲ့အၾကာင္း ျပန္ေတြးေနရင္း ခ်ိဳသင္း ပိုစ့္တက္လာတာေတြ႕ေတာ့ ခ်က္ခ်င္း လာဖတ္သြားတာ... ရံုးမွာမို႕ comment ေရးမသြားခဲ့ရဘူး...
လြမ္းစရာေလးေတြကို ျပံဳးစရာေလးေတြနဲ႕တြဲၿပီးေရးတတ္တဲ့ ခ်ိဳသင္းပိုစ့္ေလးေတြကို အျမဲသေဘာတက်နဲ႕ ေမွ်ာ္ေနပါတယ္... (အခ်စ္ေတာ္ ေၾကာင္ေလးေတြအေၾကာင္းလဲ ေရးပါအံုး...)
RE: "မင္းတုိ႔အတြက္ လုပ္ေနတာ၊ မင္းတုိ႔အတြက္ လုပ္ေနတာ" တဲ့။ .........
ReplyDeleteျမန္မာလိုေျပာရရင္ေတာ့ .....
အဲဒီလို ေျပာဆိုမႉ ဟာ ဆႏၵျပသူ တရပ္လုံးကို ကိုယ္စားမျပဴပါ။ အဲဒါ ဟာ Logically လဲ မမွန္တာ အသိသာၾကီးပါ။ ဒါေပမဲ့ ဒီေလာက္ အဖမ္းအဆီး အသတ္ျဖတ္ ေတြၾကားက ဆႏၵျပ ရဲတာကိုဟာ ခ်ီးက်ဴးရမဲ့ ကိစၥပါ။ အဲဒီလူကလဲ စည္းရုံးခ်င္တာကို ပညာ မတတ္တာေၾကာင့္ အဲလို ေျပာတာျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ ကိုယ္ဆိုလိုတာက ဒီစကား တခုထဲကို အတည္ယူျပီး ကေလာင္စြမ္းနဲ႕ အနစ္နာခံ ဆႏၵ ျပသူေတြကို အထင္လြဲေအာင္ မလုပ္သင့္ပါ။
ရီတာရဲ့ အေဖတို႕ ရီးစားတို႕ အဲလို ျမန္မာျပည္သူေတြအတြက္ ဆႏၵ ထုတ္ေဖာ္ေပးလို႕ မင္းကိုႏိုင္လို ေထာင္ထဲမွာေနရရင္ ဒီ Post ျဖစ္လာမယ္ မထင္ပါ။ ျမန္မာေတြလိုေန ျမန္မာ ေတြလိုက်င့္တယ္ဆိုရင္ ျမန္မာေတြလို ကိုယ္ဒီခ်င္းစာတတ္ဖို႕လိုပါမယ္။
Steve Evergreen
Above is my comment on Rita's blog. Just let you know
Yes I came across a girl who was only 20. She was so active against in brutality and dictatorship. Coz her father has been a political prisoner. He is still behind that bars. Can we say it is a generation gap. that girl was only 20. Of course, if people ,like Rita, have a wide margin of view and more consideration with sympathy and empathy on general Burmese public , today's Burma would be a new country. that is what i believe.
မခ်ိဳသင္း ေရးသမွ် အရမ္းခ်စ္စရာၾကည္ၽၽႏူးစရာ ေကာင္းတယ္.. လူအတိုင္းပဲ..
ReplyDeleteပုစြန္ထုတ္ၾကီးလည္း ေက်ြးေနာ္
အရင္ေန႔ကတည္းကမန္႔မလို႔ပဲ။ အေျခအေနေလးၾကည္႔ေနတာ။
ReplyDeleteအစ္မေရးမွ အိမ္ကိုပုိလြမ္းသြားၿပီ။ း(
ပုစြန္ထုပ္ဟင္းမွာမိလို႔ ဘယ္ေတာ႔မွ ဒုက္ခမေရာက္ဘူး။
ပုစြန္ထုပ္စားလုိ႔မွ မရတာေလ။
လြမ္းစရာေကာငး္လုိက္တာ.............
ReplyDeleteတုိ႕လက္ေမာင္းလဲငယ္ငယ္က ပိန္ပိန္ေလး….
ReplyDeleteအစ္မ စာေလးေတြက အရမး္ခ်စ္ဖို ့ေကာင္းတာပဲ။ မန္ ့မလို ့ပါဆို scroll လွိမ္ ့ေနရတာ ေတာ္ေတာ္ၾကာသြားတယ္။ :) X'mas မွာေကာ ႏွစ္သစ္ကူးမွာပါ ေပ်ာ္ရႊင္ပါေစ အစ္မ။
ReplyDeletehttp://nwaysuelinkar.blogspot.com ကိုလင့္ေျပာင္းထားပါတယ္
ReplyDeleteတကၠသိုလ္မွာကတည္းက ရည္းစားရွိတာကို အခုမွပဲသိေတာ႔တယ္ ခ်ိဳသင္းေရ....
ReplyDelete( ငါ႔ႏွမ ရုိးလွလို႔ထင္ေနတာ...လက္စသတ္ေတာ႔..ဒင္းက..)
အဲဒီလုိ ထမင္း၀ုိင္းေလးနဲ႕ ဘ၀ကုိ ျဖတ္သန္းခ်င္ပါတယ္။
ReplyDeleteငယ္ငယ္အျမဲလက္ဆံုစားရတယ္ ေဖေဖကအဲလိုမွၾကိဳက္တာ ေပ်ာ္စရာလည္းေကာင္းပါတယ္ ..
ReplyDeleteမခ်ိဳသင္းေရးသလို ...
ဘာေရးေရး
ဖတ္လို့ကာင္းေအာင္ေရးတတ္တဲ့အရည္အျခင္းမ်ိဳး
ဘယ္ေတာ ့မွရပါ့မလည္းေနာ္....
ဝါးးးးးးးးးးး
ReplyDeleteဝမ္းနည္းတြားပီ...
တခါမွ မန္မန္ အဲလို မစားဖူးဘူးးးးးး
အၿမဲတမ္း အျပင္ထြက္စားရတယ္....
=(
အမေရ ေက်းဇူးပဲ အမရဲ.စာေတြက အရမ္းဖတ္လုိ.ေကာင္းပါတယ္
ReplyDelete