စာသင္ျခင္း

အခု ဒီမွာ ေႏြရာသီ ေရာက္လာၿပီဆိုေတာ႔ ထုံးစံအတိုင္း ပူ စ ျပဳၿပီေပါ႔။ ပူေတာ႔ ေနလို႔ ထိုင္လို႔ မေကာင္းဘူး။ လင္းေတာ႔ လင္းခ်င္းပါရဲ႔၊ ဒါေပမဲ႔ အိုက္တယ္။ ကိုယ္က ဒီမွာ ေႏြဦးရာသီကို သေဘာက်တယ္။ ရာသီဥတုလဲ ေကာင္း၊ ေနေရာင္ျခည္လဲ ေကာင္းေကာင္းရလို႔ပါ။ ပန္းေတြလဲ ပြင္႔ၾကတာမို႔ ျမင္ျမင္သမွ် ႏွစ္သက္မိတယ္။

ငယ္ငယ္တုန္းက ေႏြရာသီဆိုရင္ ေက်ာင္းပိတ္တာမို႔ ေပ်ာ္စရာအေကာင္းဆုံးေပါ႔။ ကေလးဆိုေတာ႔ ေႏြရာသီကိုသာ ေမွ်ာ္မိတာပဲ။ ေက်ာင္းတက္ရတဲ႔အခ်ိန္ေတြမွာ မနက္ေစာေစာ ေက်ာင္းတက္ဖို႔ ႏိွဳးရသေလာက္ ေႏြရာသီ ေက်ာင္းပိတ္ရက္က်ရင္ေတာ႔ အေစာၾကီး အလိုလုိ ႏိုးေနတတ္တယ္။ ေဆာ႔ဖို႔ ကစားဖို႔ ရယ္ဒီပဲ ဆိုသလိုေပါ႔ဲ။ ဒါကလဲ ၇တန္းေလာက္အထိပါပဲ။

၈တန္း ေက်ာင္းပိတ္ရက္ကစ ၿပီး ကိုယ္တို႔ အေမ႔ေက်ာင္းကို စ လုိက္ရပါတယ္။ အေမ႔ေက်ာင္းဆိုတာ အေမဖြင္႔ထားတဲ႔ မူၾကိဳေက်ာင္းေလးပါ။ အဲဒီေက်ာင္းေလးကို အေမနဲ႔အတူ လိုက္သြားရၿပီး အေမစာသင္တာ ကူလုပ္ ကူ၀ိုင္းၿပီး ကေလးေတြကို စာသင္ေပး၊ သီခ်င္းဆို သင္ေပးရတာ..။ ကေလးေတြက ေက်ာင္းၾကီး မတက္ခင္ မူၾကိဳကေလးေတြ ဆိုေတာ႔ ကူထိန္းရင္း ကိုယ္ပါ ေရာေဆာ႔တဲ႔အခါလဲ ေဆာ႔ေပါ႔။

အေမက မိဘကို ကူလုပ္ရင္း ဘ၀ကိုလဲ နားလည္ေအာင္္၊ လူေတြနဲ႔လဲ ဆက္ဆံတတ္ေအာင္၊ ေက်ာင္းပိတ္ထားခ်ိန္မွာ စိတ္လဲ မေလေအာင္ ၈တန္းေက်ာင္းပိတ္ရက္က စၿပီး ကိုယ္တို႔ ညီအမတေတြ အေမ႔ေက်ာင္းလိုက္ရေတာ႔တာပဲ။ အစမွာေတာ႔ ပ်င္းတယ္။ မလိုက္ခ်င္ဘူး။ ေနာက္ေတာ႔ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ စာသင္ရတာလဲ စိတ္၀င္စားၿပီး ေပ်ာ္လာတယ္။ ကေလးေတြနဲ႔ ေနရတာ၊ သူတို႔ တိုးတက္မွဳေလးေတြ ေစာင္႔ၾကည္႔ရတာ၊ သူတို႔ ျဖဴစင္မွဳေလးေတြ သေဘာက်မိတာ အစုံေပါ႔။

ကေလးေလးေတြကို ေပါင္ေပၚမွာ ေပြ႔ခ်ီၿပီး သူတို႔လက္ေသးေသးေလးေတြေပၚ ထပ္ကိုင္ရင္း ၀လုံး ၀လုံး လို႔ဆိုၿပီး ၀ိုင္း၀ိုင္း ေရးတတ္ေအာင္ အတူတူ ေရးရတယ္။ အေဖ႔ရဲ႔ “မမ၀၀ ထထက” ကဗ်ာသင္ရင္ ပုံေဖာ္စရာမလုိဘဲ ကိုယ္႔ကိုၾကည္႔ၾကည္႔ၿပီး သူတို႔ ဆိုၾကတယ္။ “ေနလုံးနီနီ ညေနေစာင္းေတာ႔ အေမ႔ေက်ာင္းကို သြားရမယ္” လို႔ ဟန္ပန္ အမူအရာေလးနဲ႔ ဆိုရတာကို သေဘာက်တယ္။ “မနီကေလး ဘာေတြသင္၊ စာေရးစာဖတ္သင္..” ဆိုတာ အေဖက ကိုယ္တို႔ ညီအမတေတြကို စပ္ခဲ႔တာမို႔ အဲဒီကဗ်ာေလးေတြ ျပန္သင္ေပးရတာ ေပ်ာ္တယ္။

ကေလးေတြက မပီကလာ ပီကလာ နဲ႔ ေခၚတာက ဆရာမ မိုးခ်ဳပ္သင္း တဲ႔။ “ခ်ိဳ” ပါ ဆိုတာ ေျပာမရ။ ဘယ္႔ႏွယ္ ငါ႔နံမည္ လွတပတမွာ မိုးၾကီးစုန္းစုန္းခ်ဳပ္ သလို ျဖစ္ရပါလိမ္႔ လို႔..။ တခ်ိဳ႔က တရုတ္ကေလးေတြမို႔ “သင္း” ကို “တင္း” လုပ္ခ်င္ေသးတယ္။ သူတို႔အသံေလး နားေထာင္ၿပီး ရီရ အေမာေျပရတာေပါ႔။

သတ္ပုံစစ္လို႔ ရရင္ ကိုယ္က သူတို႔ထက္ေတာင္ ေပ်ာ္မိေသးတယ္။ တခ်ိဳ႔ကေလးေတြက သူတို႔ စာရလို႔ ကိုယ္ေပ်ာ္တာကို သေဘာက်ၿပီး စာေတြေတာင္ ၾကိဳးစားလို႔..။ ဂဏန္းေတြမ်ား တြက္လိုက္တာ တကုံးကုံးနဲ႔..။ ႏွပ္ေခ်းကို လက္ခုံနဲ႔ သုတ္လိုက္၊ ကိုယ္႔ကို ေမာ႔ၾကည္႔လိုက္၊ တြက္လိုက္ နဲ႔..။ ကိုယ္ကလဲ အမွန္အရွည္ၾကီး ျခစ္ေပးလိုက္တာ..။

ဒါနဲ႔ အရွိန္ရၿပီး အေမ႔ေက်ာင္းတင္မက၊ အိမ္မွာပါ စာေတြ သင္ေတာ႔တယ္။ အိမ္မွာ စာသင္တာကေတာ႔ အိမ္မွာ လာကူတဲ႔ ရြာက ညီမေတြကိုပါ။ သူတို႔ရြာကို စာေရးရင္ အဆုံးသတ္မွာ ေတာ္ေသၿပီ လို႔ ေရးထားတာကို “ေသ”မွာ ၀စၥႏွစ္လုံးေပါက္ ထည္႔မွ မွန္ေတာ႔မေပါ႔ လို႔ မင္နီနဲ႔ ျဖည္႔ပစ္လုိက္တာမ်ိဳး ဆရာလုပ္တတ္တယ္။ တခါတေလမ်ား စာမရရင္ မင္နီနဲ႔ ျပင္ပစ္တာ စာအုပ္မွာ ရဲပေတာင္းခတ္လို႔..။ ပညာစြမ္းျပတယ္ ေျပာရမွာေပါ႔။

ခင္မ ဆိုတဲ႔ ညီမတေယာက္ကေတာ႔ သတ္ပုံစစ္ေတာ႔မယ္ဆိုရင္ သူ႔လက္မွာ ကူးၿပီး မွတ္ထားတယ္။ ကိုယ္က အစက မသိဘူး၊ ခပ္တည္တည္နဲ႔ သတ္ပုံေခၚေနတာ။ မီးရထား စီးလာပါ၊ အလကား မစီးရ တို႔ဘာတို႔ေပါ႔။ သူက ဆံပင္ကြယ္ၿပီး လက္ဖ၀ါးက စာေတြကို ခိုးၾကည္႔ၿပီး ေရးေနတာေလ။ မွန္လွခ်ည္လား ေအာက္ေမ႔လို႔ လက္ဖ၀ါး ျပပါအုံး ဆိုေတာ႔ ရီေနတယ္။ တံေတြးနဲ႔ ၾကိတ္ဖ်က္ေသးတယ္။ မမီဘူး။ ဆရာမ မိသြားတာေပါ႔။

ကိုယ္က ခိုးခ်လို႔ ဆူပူ ၾကိမ္းေမာင္းလဲ ခင္မ က ရီေနတာပါ။ စိတ္မဆိုးပါဘူး။ လိုက္လဲ လိုက္တဲ႔ ဆရာ တပည္႔ပဲ။ ကိုယ္႔အမေတြကေတာ႔ ကိုယ္တို႔ညဖက္ စာသင္ဖို႔ ျပင္ဆင္ေနၾကၿပီဆိုရင္ အိမ္ေပၚတက္ေျပးၾကတယ္။ နားေအးပါးေအး လြတ္ရာေျပးၾကတဲ႔ သေဘာေပါ႔ဲ။ ခိုးခ်ရင္ ကိုယ္က ဆူ၊ သူက ရီနဲ႔ မုန္႔လုံးစကၠဴကပ္ေနလို႔ေလ..။ ဟိုတေယာက္ကလဲ စာရေတာင္ ခိုးေတာ႔ ကူးလိုက္ရမွ.. ဆိုတာမ်ိဳး။

“ခင္မရယ္၊ နင္ကလဲ နင္ပဲ၊ ဘာလို႔ သူမၾကိဳက္တာ ခိုးခ်ရသလဲ၊ မသင္ခ်င္လဲ မသင္ပါနဲ႔ေတာ႔” လို႔ အမေတြက ေျပာၾကလဲ ခင္မက သင္ခ်င္တာပါပဲ။ အင္မတန္ ၾကိဳးစားခ်င္စိတ္၊ စာတတ္ခ်င္စိတ္ ရွိပါတယ္။ ဒီလုိနဲ႔ သူလဲ ရည္းစားစာ ကို သတ္ပုံမွန္မွန္နဲ႔ ေရးတတ္သြားၿပီး ေယာက်ာၤးရသြားမွပဲ ကိုယ္တို႔စာသင္တာ တခန္းရပ္ေတာ႔တာ..။ သူၾကိဳးစားေနတာ ဒါေၾကာင္႔ကိုး။

ဒီလိုနဲ႔ လုပ္ငန္းခြင္ထဲေရာက္၊ ေရျခားေျမျခားေရာက္နဲ႔ စာသင္ခန္းေလးနဲ႔ အလွမ္းကြာသြားတယ္။ ဟိုးတေလာက ကိုယ္တို႔ေနတဲ႔ျမိဳ႔မွာ ျမန္မာကေလးေလးေတြကို အခမဲ႔ ျမန္မာစာ သင္ေပးၾကမယ္ဆိုၿပီး လူၾကီးေတြက စီစဥ္ၾကေတာ႔ ကိုယ္တို႔လဲ ကိုယ္တတ္ႏိုင္တဲ႔ဖက္က ၀ိုင္း၀န္းၾကတာေပါ႔။ ရန္ကုန္မွာ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာမ လုပ္သက္ရင္႔ခဲ႔တဲ႔ မာမားနဲ႔ အတူ သားအမိႏွစ္ေယာက္ တနဂၤေႏြေန႔တိုင္း ကေလးေတြကို ျမန္မာစာ သြားသင္ၾကပါတယ္။

ဒီမွာက ကေလးေတြက ျမန္မာလိုစကားေျပာတဲ႔ အသိုင္းအ၀ိုင္းမွာ ၾကီးျပင္းရတာမဟုတ္ေတာ႔ သူတို႔ကို ကိုယ္႔ဘာသာစကားတခုကို စိတ္၀င္စားလာေအာင္၊ ေျပာခ်င္၊ ေရးခ်င္လာေအာင္ ဆရာမေတြအားလုံး တိုင္ပင္ေဆြးေႏြးၿပီး သင္ၾကတာပါ။ ရန္ကုန္မွာ သင္ရတာနဲ႔ မတူပါဘူး။ လူၾကီးမိဘ ဆရာသမားကို ရုိေသေလးစားဖို႔ ဂါရ၀တရားလဲ ေျပာျပ သင္ျပရတယ္။ နားေထာင္က်င္႔ ေျပာက်င္႔ရေအာင္ ကဗ်ာေတြ၊ ပုံျပင္ေလးေတြလဲ ဆုိျပ၊ ေျပာျပရတယ္။

ကေလးေတြက စိတ္ပါ၀င္စားၾကပါတယ္။ စကားလဲ နားေထာင္တယ္။ အိမ္စာလဲ မွန္မွန္ လုပ္လာၿပီ။ ဆရာမကို ေျပာရင္လဲ ျမန္မာလို ၾကိဳးစားၿပီး ေျပာၾကတယ္။ တခ်ိဳ႔မိဘေတြက ျမန္မာလို အိမ္မွာ အျမဲေျပာေနတဲ႔ကေလးမ်ားဆိုရင္ေတာ႔ စကားေျပာရာမွာ သိပ္အခက္အခဲ မရွိဘူး။ ပိုသြက္သြက္ ေျပာႏိုင္တာေပါ႔။ ကိုယ္တို႔ကလဲ ျမန္မာလိုပဲ ေျပာၿပီး သင္တာပါ။ ဘာသာစကားတခုဆိုတာ တတ္ထားရင္ အက်ိဳးမ်ားတာပဲ မဟုတ္လား။

အဲဒီမွာ သင္တာနဲ႔ ယူတာ ကြဲလြဲတာေလးေတြကို ေျပာျပခ်င္ေသးတယ္။ ပထမဆုံးေန႔မွာပဲ ၀လုံး သင္တယ္။ ေနာက္ ထဆင္ထူး သင္လိုက္တယ္။ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ႔ ကိုယ္တို႔မိတ္ေဆြ ကေလးအေဖက သူ႔ကေလးကို ေမးပါသတဲ႔။ သားသားဆရာမက ဘာသင္လိုက္သလဲ လို႔..။ ကေလးက ျပန္ေျဖတယ္။ ႏို႔ ႏို႔ တဲ႔..။ ျမတ္စြာဘုရား..။ ကိုယ္သင္လိုက္တာ ထဆင္ထူး သင္လိုက္တာပါ။ ကေလး အျမင္ စူးရွလြန္းတယ္။

ေနာက္တခါေတာ႔ ကေလးေတြကို ယပက္လက္ သင္လိုက္ပါေရာ..။ ကေလးေတြ အေဖကလဲ ေမးျပန္ပါေရာ။ ဒီတခါေတာ႔ ကေလးက ျမန္မာလို ဘယ္လို ေျပာရမယ္ မသိလို႔ သူ႔တင္ပါးကို ပုတ္ၿပီး ေျပာပါတယ္။ အဲဒါ ယပက္လက္ တဲ႔။ ကေလးမိဘေတြနဲ႔ မိတ္ေဆြေတြျဖစ္ေနလို႔ သာေပါ႔၊ ႏို႔မို႔ဆို ခ်ိဳသင္း ဘာေတြ သင္ေနပါလိမ္႔ ျဖစ္မွာ..။ ကေလးေတြက သူတို႔အျမင္နဲ႔ တြဲမွတ္ထားၾကတာပါ။ လန္႔ေလာက္ပါေပတယ္။

သူတို႔က အဂၤလိပ္စာကို ပိုအားသန္တာမို႔ ျမန္မာအကၡရာေတြကို အဂၤလိပ္လို တြဲမွတ္ေသးတယ္။ ဒေဒြးကို three 3 တဲ႔။ “အ”ကို thirty two 32 တဲ႔။ င ကို C စီ တဲ႔။ ဓ ကို Q တဲ႔။ သူတို႔မွတ္ထားတာေလးေတြက ခ်စ္စရာေလး။

ေနာက္ၿပီး သူတို႔ကို ကိုယ္ ျမင္ေတြ႔ေနရတဲ႔ နီးစပ္တဲ႔ အရာေတြကို ျမန္မာလို႔ ေခၚပုံေခၚနည္း သင္ရေသးတယ္။ ဥပမာ လက္မ ကိုျပၿပီး ဒါကို လက္မ လို႔ ေခၚတယ္၊ လက္ညိွဳးကို ေထာင္ၿပီး ဒါကေတာ႔ လက္ညိွဳး ေပါ႔။ လက္ခလယ္က်ေတာ႔ ကိုယ္ကလဲ လက္ခလယ္တခုတည္း ေထာင္ၿပီး ဒါ ဘာလဲ ဆိုေတာ႔ Oh My God!!! တဲ႔။ ကေလးေတြ အကုန္လုံး ၀ိုင္းေအာ္ၾကပါေရာ။ ဆရာမလဲ ေၾကာက္လန္႔ၿပီး လက္ကို အျမန္ရုတ္လိုက္ရပါတယ္။ ကိုယ္႔ရုိးရိုးကို သူတို႔က ဆန္းဆန္း ေတြးပစ္လုိက္ၾကတာေလ..။

ဒီလိုနဲ႔ ကေလးေတြနဲ႔ ဆရာမ စခန္းသြားေနၾကတာ အေတာ္ေတာ႔ ခရီးေပါက္ေနၿပီ။ ေပ်ာ္စရာလဲ ေကာင္းတယ္၊ စိတ္လဲ ခ်မ္းသာရပါတယ္။ ဒါေၾကာင္႔ ၾကည္ႏူးမိတာေလးေတြ ကိုယ္႔မွတ္တမ္းမွာ အမွတ္တရ တို႔ ထားလိုက္တာပါ။ ေနာက္လဲ သူတို႔အေၾကာင္းေလးေတြ ေရးဖို႔ ၾကိဳးစားအုံးမယ္။

မိုးခ်ိဳသင္း