ေမးၾကည္႔ခ်င္တယ္..

စာျပန္ေရးေတာ႔ မိတ္ေဆြေတြ၊ ကိုယ္႔ဆရာေတြက ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာႀကိဳဆိုၿပီး အားေပးၾကတာ ေတြ႔လို႔ ေက်းဇူးတင္မိပါတယ္။ ဒီလို အားေပးစကားေတြ ၾကားရေတာ႔ ကိုယ္ငယ္ငယ္က စာ စ ေရးျဖစ္တဲ႔ အေၾကာင္းေတြကို ျပန္စဥ္းစားမိသြားတယ္ေလ။

ကိုုယ္က မိသားစုထဲမွာ စာေရးမယ္လို႔ မိဘက ေမွ်ာ္လင္႔တဲ႔ သားသမီးထဲမွာ မပါခဲ႔ပါဘူး။ အေဖနဲ႔ အေမက ကိုယ္႔ထက္အႀကီး အမေတြကိုပဲ စာေရးလာလိမ္႔မယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင္႔ခဲ႔တာပါ။ ေမွ်ာ္လင္႔ေလာက္ေအာင္ပဲ သူတို႔က အႏုပညာကိုလဲ ပိုခံစားတတ္တယ္၊ စာလဲ ပိုဖတ္ၾကတယ္။ ကိုယ္ကေတာ႔ အငယ္ဆုံးပီပီ အေမ႔နားပဲ ကပ္ေနတာ။ ေၾကာင္ေတြနဲ႔ပဲ လုံးေထြး ေဆာ႔ေနတာ။

ဘယ္အခ်ိန္မွာ စ ၿပီး စာေရးခ်င္စိတ္ျဖစ္လာသလဲ ဆိုရင္ ဆယ္တန္း စာစီစာကုံးေတြ ေရးတုန္းကလို႔ ထင္တာပဲ။ အဲဒီတုန္းက အေဖက ကိုုယ္တို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြကို အိမ္မွာ ျမန္မာစာ သင္ေပးတယ္။ တပတ္ကို တခါ စာစီစာကုံး ေရးရတယ္။ ေခါင္းစဥ္ ေပးလိုက္ၿပီး ေနာက္အပတ္က်ေတာ႔ ၿပီးေအာင္ ေရးလာခဲ႔ေပါ႔။

အဲလိုအခ်ိန္မ်ား သိပ္ေခါင္းစားတာပဲ။ ဘယ္လိုေရးရမွန္းလဲ မသိေတာ႔ တို႔ေက်ာင္းသား စာစီစာကုံး ေပါင္းခ်ဳပ္ စာအုပ္ကို ေရွ႔ခ်ၿပီး ဟိုနည္းနည္း ဒီနည္းနည္း ကူးၿပီးမွီးခ်လိုက္ရင္ ေကာင္းမလား၊ ဒါလဲ မျဖစ္ေသးပါဘူးေလ၊ အေဖက တို႔ေက်ာင္းသား စာစီစာကုံးေတြကို ေရြးခ်ယ္တည္းျဖတ္တဲ႔ အဖြဲ႔ထဲမွာပါေတာ႔ သူေရြးတဲ႔စာ သူမွတ္မိေနမွာေပါ႔။ အဲဒါလည္း ေတြးရေသးတာ။ ႏို႔မို႔ဆို ဟိုစာေၾကာင္းေလးလဲ ေတြ႔ဖူးသလိုလို၊ ဒီအပိုဒ္ေလးကလဲ ဖတ္ဖူးသလိုလို အေဖ ျဖစ္ေနမွာ။

ေနာက္ၿပီး အေဖေပးတဲ႔ စာစီစာကုံး ေခါင္းစဥ္ေတြက ရုိးရုိးေခါင္းစဥ္ေတြလို မဟုတ္ဘဲ သူမ်ားနဲ႔ မတူတဲ႔ ေခါင္းစဥ္မ်ိဳးေတြ။ ေနာက္ေတာ႔ ဦးေႏွာက္ေျခာက္ၿပီး ကိုယ္႔ဖာသာကိုယ္ပဲ ေလွ်ာက္ေရးပစ္လိုက္ေတာ႔တာ။ စာစီစာကုံး စည္းမ်ဥ္းစည္းကမ္းေတြလဲ မသိေတာ႔ဘူး။ အခ်က္အလက္လဲ မစုေဆာင္း၊ မတင္ျပတတ္ေတာ႔ စည္းကမ္းနဲ႔လဲ ကိုက္ညီမွာ မဟုတ္လို႔ အမွတ္လဲ ရမွာ မဟုတ္ပါဘူး ေပါ႔။

တကယ္ပဲ အမွတ္က မရပါဘူး။ သူမ်ားေတြထက္ အမ်ားႀကီးနည္းပါတယ္။ ဒါေပမဲ႔ အေဖက စာစီစာကုံးေအာက္မွာ မွတ္ခ်က္ေလးတခု ေရးေပးလိုက္ပါတယ္။ အဲဒါက ဘာလဲဆိုေတာ႔ “ကိုယ္ပိုင္ဥာဏ္ကို သုံးသည္႔ သမီးပါေပ” တဲ႔..။

အဲဒီကတည္းက သြားေတာ႔တာပါပဲ။ တကုတ္ကုတ္နဲ႔ ေရးေတာ႔တာပါပဲ။ အဆင္း ဘီးတပ္ေပးလိုက္သလို ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီး လိွမ္႔ဆင္းသြားေတာ႔တာ။ ဟိုနည္းနည္း ဒီနည္းနည္း ေရးလိုက္၊ အေမ႔ကို သြားျပလိုက္။ အေမက အားေပးလိုက္၊ ေနာက္တပုဒ္ ထပ္သြားေရးလိုက္။

ကိုယ္က အေမကိုကပ္တဲ႔ သမီးဆိုေတာ႔ ဘာေရးေရး အေမ႔ပဲ ျပတာ။ ဖတ္ခိုင္းတာ။ အေဖ႔ကို မျပဘူး။ ဘာျဖစ္လို႔ မျပရတာလဲဆိုတာလဲ အေၾကာင္းရွိတယ္။ ဒီလိုေလ..

အစက ကဗ်ာပါ ေရးမလိုလို လုပ္လိုက္ေသးတာ (စာဖတ္သူေတြ အင္မတန္ ကံေကာင္း သြားတာပါ။) တေန႔ေတာ႔ ကဗ်ာေလး တပုဒ္ေရးၿပီး အေဖ႔ကို တိတ္တိတ္ေလး သြားေခၚတယ္။ အေဖ လာဖတ္ၾကည္႔ပါအုံးေပါ႔။ အေဖက ဖတ္တယ္၊ ကဗ်ာက ၇ေၾကာင္းေလာက္ ရွိတာ။ အေဖက ဖတ္တာ မၿပီးဘူး။ ေတာ္ေတာ္ၾကာတယ္။

ကိုယ္ကလဲ အေဖ႔မ်က္ႏွာကို စိုက္ၾကည္႔ေနတယ္။ စိတ္ကလဲ လွဳပ္ရွားလို႔။ အေဖက ဖတ္ၿပီးသြားေတာ႔လဲ ျပန္ထပ္ဖတ္တယ္။ အထပ္ထပ္ဖတ္တယ္။ ကိုယ္ကလဲ ၾကည္႔ေနတုန္းပဲ။ ေနာက္ေတာ႔ အေဖ လက္ေလွ်ာ႔သြားပုံရပါတယ္။ အားေပးခ်င္စိတ္ အျပည္႔နဲ႔ေမးလိုက္တယ္၊ “သမီးဟာက ဘာလဲ၊ ေမာ္ဒန္လား” တဲ႔ ...။

“မဟုတ္ဘူး အေဖ၊ ခ်ိဳသင္းက သခင္ကိုယ္ေတာ္မိွဳင္းတို႔ ေရးသလို ေလးခ်ိဳးႀကီးလို ေရးထားတာ..” ဟ ဒါဆို အေဖ နားလည္တဲ႔ဟာမ်ိဳးေပါ႔လို႔ စဥ္းစားသလား မေျပာတတ္ပါဘူး။ ေခါင္းေတာ႔ ကုတ္လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ႔ ျပန္ဖတ္ျပန္ေရာ။

ကိုယ္လဲ သေဘာေပါက္လိုက္ပါတယ္ေလ။ အဲဒါနဲ႔ စာတိုေပစေတြပဲ ေလွ်ာက္ေရးေနေတာ႔တာ။

ဒီဘေလာ႔ဂ္ေလး လုပ္မယ္ဆိုေတာ႔လဲ တခ်ိဳ႔ မိတ္ေဆြေတြက အေဖ႔ကဗ်ာနံမည္ေလး ျဖစ္တဲ႔ ဖန္မီးအိမ္လို႔ နံမည္ေပးပါလား ေျပာၾကေသးတယ္။ ကိုယ္႔အမ်ိဳးသားက တျခားဟာ ဘာမွ ၀င္မေျပာေပမဲ႔ ဒီတခုကိုေတာ႔ အျပင္းအထန္ ကာကြယ္ပါတယ္။ “အေဖပါ ေရာ နံမည္ပ်က္ေနမယ္၊ ခ်ိဳသင္းက စိတ္လိုက္မာန္ပါေတြ ေလွ်ာက္ေရးရင္ ဒုကၡ” တဲ႔။ ကိုယ္႔နံမည္နဲ႔ပဲ လုပ္ပါေလ တဲ႔။

တေန႔ေန႔က်ရင္ေပါ႔ ။ သံသရာတေကြ႔ေကြ႔မွာ ဆုေတာင္းျပည္႔လို႔ ဒီအေဖ၊ ဒီအေမရဲ႔ သားသမီး ျပန္ျဖစ္ခြင္႔ရရင္ ေမးစမ္းၾကည္႔ခ်င္ပါတယ္။
စာစီစာကုံး ေရးရအုံးမလား၊ ေလးခ်ိဳးႀကီးေရာ ဖတ္ခ်င္ေသးလား လို႔။

မိုးခ်ိဳသင္း