ငယ္ငယ္တုန္းကမို႔ပါ

ဘေလာ႔ဂ္ေလာကထဲေရာက္လာေတာ႔ သူငယ္ခ်င္းဆိုရင္ အရမ္းခင္တတ္တဲ႔ ကိုယ္က ဘေလာ႔ဂ္ဂါ သူငယ္ခ်င္းေတြ ထပ္တိုးလာလို႔ ၀မ္းသာရတာေပါ႔။

အရင္ကဆို ဘေလာ႔ဂ္ဖတ္ေတာ႔မယ္ဆိုရင္ ဆရာမေမျငိမ္းဘေလာ႔ဂ္ကို အရင္သြား၊ ဆရာမ လင္႔ခ္ထားတဲ႔ အထဲက ကိုယ္ဖတ္ခ်င္တဲ႔ ဘေလာ႔ဂ္ေတြကိုသြား လည္၊ ဖတ္ၿပီးရင္လည္း ေက်နပ္လို႔..။ တေန႔တာ တာ၀န္ၿပီးဆုံးသြားသလိုမ်ိဳး။

အဲဒီတုန္းက ေဇာ္ဂ်ီေဖာင္႔လဲ ေကာင္းေကာင္းမသုံးတတ္ေသးေတာ႔ ေလးေထာင္႔တုံးေတြနဲ႔ ရင္းႏွီးေနရတဲ႔ ကာလေတြ..။ firefox နဲ႔ဖတ္မွ အမွန္ျမင္ရတာ။ အခုေတာ႔ စာလဲ ေကာင္းေကာင္း ရုိက္တတ္သလိုလို ရွိၿပီ။ သြားလည္ၿပီး စာဖတ္လို႔ သေဘာက်ရင္ ကြန္မန္႔ေလးေတြေရး၊ ေျခရာေလးေတြ ခ်န္ခဲ႔တတ္ၿပီ။

သူငယ္ခ်င္းဆိုတာကလဲ ေရးရရင္ေတာ႔ ေရးစရာေတြ တပုံႀကီးေပါ႔။
အိမ္မွာ အေဖက စ လို႔ မိတ္ေဆြ အေပါင္းအသင္း အရမ္းခင္တယ္။ စေန၊ တနဂၤေႏြလို ေန႔ေတြမွာ ကိုယ္တို႔အိမ္ေရွ႔ ျခံကြက္လပ္ ကြပ္ပ်စ္ေပၚမွာ ေရေႏြးၾကမ္းနဲ႔ လက္ဖက္သုတ္နဲ႔ လက္ဖက္ရည္ နဲ႔ တအုံတမႀကီး တေန႔လုံး ေနၾကတာပါ။

ကိုယ္တို႔အဖို႔မွာလဲ ဒီျမင္ကြင္းေတြက မဆန္းေတာ႔ပါဘူး။ တခါတေလ လူႀကီးေတြ၀ိုင္းထဲ၀င္၊ နားေထာင္ ေပါ႔။ အေမကေတာ႔ ေနာက္ကေန ဒိုင္ခံ စားေရးေသာက္ေရး စီစဥ္၊ လုပ္ကိုင္ေပးတယ္။ တခါမွ အေဖ႔မိတ္ေဆြေတြကို ျငိဳျငင္တာ မေတြ႔ဖူးဘူး။

မိတ္ေဆြေတြကလဲ တဆိုက္ဇ္ တည္း မဟုတ္ၾကဘူး။ လူႀကီးလူငယ္၊ ပုပု ၀၀ ဆိုက္ဇ္စုံပါ။ ေရာက္တတ္ရာရာ စပ္မိစပ္ရာေတြ ေျပာၾကတာ။ နားေထာင္လို႔ေတာ႔ သိပ္ေကာင္းပဲ။ လူငယ္ ကဗ်ာဆရာေတြလည္း ပါၾကတာမို႔ ဆံရွည္ကိုယ္ေတာ္ေတြလဲ ပါပါတယ္။

သူတို႔ေတြ ကဗ်ာရြတ္ၾကရင္ ကိုယ္တို႔က ကေလးေတြဆိုေတာ႔ နားလည္း မလည္လို႔ ႀကိတ္ၿပီး ရီၾကတာေပါ႔။ သူတို႔ေတြ အတည္ေပါက္ စပ္လာသမွ် ကိုယ္တို႔ ညီအမေတြနဲ႔ေတြ႔ရင္ ပ်က္တာပါပဲ။ ကိုယ္တို႔ ညီအမေတြက အရီလဲသန္ၾကတယ္။

ငါ႔ရင္အုံႀကီးက ပြင္႔ထြက္ၿပီး..(ခြိခြိခြိ)
ငါးမွ်ားတံ ထိ္ပ္မွာ ငါ႔အလြမ္းေတြ ခ်ိတ္လို႔ ..(ဟိဟိ)
အဲဒါဟာ ငါ႔ အံဖတ္ေတြေပါ႔…(ဟားဟားဟား)

ေဟ႔ ကေလးေတြ သြားစမ္း၊ သြားစမ္း။ ရွဳပ္လိုက္တာ ေအာ္ ငါ႔ကေလးေတြႏွယ္..။ အေဖက ကိုယ္တို႔ကို ေမာင္းထုတ္လိုက္ပါတယ္။ ဟန္ပန္အျပည္႔နဲ႔ ေရွ႔တိုးေနာက္ငင္ ကဗ်ာရြတ္ေနတဲ႔ ကဗ်ာဆရာလဲ မုဒ္ ပ်က္ပါေလေရာ။

အဲဒီလို စကား၀ိုင္းေတြ၊ ကဗ်ာရြတ္ပြဲေတြကလဲ အပတ္တိုင္းလိုလိုမွာ ညေနေရာက္ရင္ေတာ႔ လူစုခြဲၾကၿပီး တေယာက္လည္ပင္း တေယာက္ဖက္ၿပီး ျပန္ၾကတာပါ။ လူပုံေတြကသာ ၾကမ္းခ်င္ၾကမ္းမယ္၊ အမူအရာ၊ စိတ္ေနစိတ္ထားေတြကေတာ႔ ယဥ္ေက်းၾကပါတယ္။ အႏုပညာသမားေတြ မဟုတ္လား။ ခဏခဏလဲ ငိုၾကတယ္။ :P

တမနက္မွာေတာ႔ ကိုယ္က ႏိုးလာေတာ႔ အိမ္ေရွ႔ ဧည္႔ခန္းမွာ ျခင္ေထာင္ ေထာင္ထားတာ ေတြ႔ပါတယ္။ ကိုယ္ကလဲ ကိုယ္႔အမ မေအးလို႔ ထင္လိုက္တယ္။ သူက တခါတေလ အိမ္ေရွ႔ ထြက္အိပ္တတ္တယ္ေလ။

ဒါနဲ႔ စ ခ်င္တာနဲ႔ ျခင္ေထာင္ကို ဖြင္႔မၾကည္႔မိဘဲ ျခင္ေထာင္ႀကိဳးေတြ အကုန္ျဖဳတ္လိုက္ၿပီး သူ႔ကုိ ပိုးတုံးလုံးလို ျခင္ေထာင္နဲ႔ လိပ္ထားလိုက္တယ္။ သူကလဲ တုပ္တုပ္မွ မလွဳပ္ပါဘူး။ တရွဳးရွဴးနဲ႔ အိပ္ေကာင္းေနတာပါ။ ကိုယ္ကလဲ ေတြ႔ၾကေသးတာေပါ႔ ေပါ႔ေလ။

ၿပီးေတာ႔ ျခင္ေထာင္အျပင္ဖက္ကေန သူ႔ေျခမ ရွိတဲ႔ေနရာကို စမ္းၿပီး အတင္းခ်ိဳးလိုက္ပါတယ္။ ထ ေတာ႔ မေအး၊ ထ ေတာ႔ ေပါ႔။ သူကလဲ မလွဳပ္ေသးဘူး။ ကိုယ္ကလဲ အဲဒီအမကို အရမ္းခ်စ္၊ အရမ္းႏိုင္ေလေတာ႔ သူ႔ေျခေထာက္ေတြကို ဆိတ္ဆြဲ လိမ္ၿပီး ႏွိဳးတယ္။ အင္း အင္း လို႔ေတာ႔ အသံထြက္လာတယ္။ လုံးလုံး မႏိုးဘူး။

အဲဒီတုန္းက ကိုယ္က တကယ္႔ကေလးဆိုေတာ႔ ဘာမွ မသိေသးတာပါ။ ဒါနဲ႔ ျခင္ေထာင္အျဖဴႀကီး အုပ္လို႔ ပိုးတုံးလုံးလို ျဖစ္ေနတဲ႔ သူ႔ကိုယ္ေပၚကို ကိုယ္က ေျခေထာက္ကေန ေျပးတက္လိုက္ပါတယ္။ အဲလို ေျပးတက္ ေျပးဆင္းနဲ႔ ႏွိဳးေနတာ ၃ခါေလာက္လဲ လုပ္မိေရာ၊ ၀ူး၀ူး ၀ါး၀ါးနဲ႔ ပိုးတုံးလုံးႀကီး ထ ထိုင္ပါတယ္။

ကိုယ္လဲ မေအး ႏိုးၿပီကြ ဆိုၿပီး ၀မ္းသာအားရ နဲ႔ ျခင္ေထာင္ကို ဆြဲဖယ္လိုက္တာ အသားမည္းမည္း ႏွာေခါင္းခၽြန္ခၽြန္နဲ႔ အေဖ႔မိတ္ေဆြ ကဗ်ာဆရာ ျဖစ္ေနတာ ေတြ႔လိုက္ရတယ္။ အမေလး လန္႔လိုက္တာ မေျပာပါနဲ႔ေတာ႔။ ေၾကာက္အားလန္႔အားနဲ႔ သူ႔မ်က္ႏွာကို ဘုန္း ဘုန္းနဲ႔ ေယာင္ၿပီး ထုလိုက္ ရုိက္လိုက္ ပါေသးတယ္။ ၿပီးမွ အိမ္ခန္းထဲ ၀င္ေျပးေတာ႔တာ။

တကယ္ေတာ႔ သူက အဲဒီတုန္းက ေရႊဘိုေဆာင္မွာ ေနေနတာတဲ႔။ ညမွာ ကိုယ္တို႔အိမ္ကေန အေဆာင္ျပန္ေတာ႔ မန္းေငြေအာင္တို႔ ျမန္မာ႔အသံကို ေလာင္ခ်ာနဲ႔ပစ္တဲ႔ေန႔မို႔ အဲဒီေရႊဘုိေဆာင္နားမွာ အပစ္အခတ္ေတြ ျဖစ္ၾကတယ္။ ဒါနဲ႔သူလဲ အေဖ႔ဆီ ျပန္ေျပးလာလို႔ အိမ္မွာပဲ အိပ္ခိုင္းလိုက္ရတာ ဆိုပဲ။ ကိုယ္က ေစာ အိပ္သြားေတာ႔ မသိလိုက္ဘူးေလ။

ကိုယ္ ႀကီးလာလို႔ စာေလး ဘာေလးေရးေတာ႔ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ ထိုင္တုန္း အဲဒီ ဦးကို ေလထန္ကုန္းမွာ တခါေတြ႔ေသးတယ္။ ကိုယ္တို႔မိသားစုက အေဖ႔မိတ္ေဆြလဲ ကိုယ္႔မိတ္ေဆြျဖစ္၊ ကိုယ္႔သူငယ္ခ်င္းလဲ အေဖ႔သူငယ္ခ်င္းျဖစ္ ဆိုသလို ေရာေထြးခင္တတ္ၾကေပမယ္႔ ဒီတေယာက္ကိုေတာ႔ ကိုယ္႔ကို မမွတ္မိပါေစနဲ႔လို႔ ႀကိတ္ဆုေတာင္းေနရၿပီး မ်က္ႏွာခပ္လႊဲလႊဲေနခဲ႔ရပါေၾကာင္း။ ။

မိုးခ်ိဳသင္း