Sunday, November 30, 2008

စြဲမိတဲ႔ ကာတြန္းကား

အခုတေလာ မအားလြန္းတာနဲ႔ စာေရးတာလဲ ျပတ္ေတာင္း ျပတ္ေတာင္း ျဖစ္ေနေတာ႔ စာမေရးခ်င္သလိုလို ျဖစ္ေနၿပီ။ အလုပ္က ျပန္ေရာက္လို႔ စာေရးမယ္ၾကံရင္ ဖ်ားခ်င္သလိုလုိ ျဖစ္လာတယ္။ တကယ္ပဲ ရာသီဥတုက ေအးတာလား၊ ကိုယ္ကပဲ စာေရးပ်င္းလို႔ ေၾကာက္လန္႔ၿပီး ဖ်ားခ်င္သလိုလို ျဖစ္သြားတာလား ဆိုတာေတာ႔ မေ၀ခြဲတတ္ေတာ႔ဘူး။

အဲဒီလို ျဖစ္ေနတုန္း ညီမေလး တူးတူးသာ က tag ထားတယ္ အမေရ တဲ႔။ ဒါနဲ႔ ကိုယ္က ဘာေခါင္းစဥ္မ်ားလဲ ဆိုၿပီး အေျပး သြားၾကည္႔ရတာ။ အႀကိဳက္ဆုံး ကာတြန္းကား တဲ႔။ ေခါင္းစဥ္ကိုလဲ ၾကည္႔မိေရာ “အလြဲႀကီး လြဲပါၿပီ အသင္ တူးတူးသာ” လို႔ ေရရြတ္လိုက္မိတယ္။

ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ႔ ညီမ တူး က ကိုယ္႔ပုံကို ကာတြန္းကားေတြ ၾကည္႔တဲ႔ ရုပ္လို႔ ေျပာလို႔ပါ။ ကိုယ္နဲ႔ ခင္မင္ဖူးတဲ႔လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကလဲ အဲဒီလို ထင္ၾကတာပါ။ ဘာျဖစ္လို႔လဲေတာ႔ ကိုုယ္လဲ မသိဘူး။ ကိုယ္႔ပုံက ကာတြန္းရုပ္ ေပါက္ေနလို႔လဲ ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ ဒါမွမဟုတ္ အျမဲ ရီဖို႔ ျပံဳးလိုက္ဖို႔ အသင္႔ ျဖစ္ေနလို႔လဲ ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။

စကားစပ္လို႔ ေျပာရရင္ ကိုယ္႔အမ်ိဳးသားကလဲ ရည္းစားဘ၀က အေၾကာင္းသိပ္မသိေသးေတာ႔ သူလဲ အဲဒီလို ထင္တာပါပဲ တဲ႔။ “သူ႔ပုံကေတာ႔ အားရင္ မုန္႔စားၿပီး ကာတြန္းကား ထိုင္ၾကည္႔ေနမဲ႔ပုံပဲ” လို႔ ထင္မိပါသတဲ႔။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ႔ သူကလဲ ကာတြန္းကားေတြ သိပ္ႀကိဳက္လို႔ေလ။ ၀ါသနာတူတာေတာ႔ ေတြ႔ၿပီလို႔ ထင္လိုက္ပုံပါ။

ေနာက္ ရင္းႏွီးလာမွ ကာတြန္းကားလဲ မၾကည္႔ဖူး၊ ကာတြန္းလဲ မဖတ္ဖူးဘူး ဆိုတာ သိေတာ႔ စုတ္တသပ္သပ္နဲ႔။ ကိုယ္႔ရဲ႔ ကာတြန္းမပါဘဲ ႀကီးျပင္းလာရတဲ႔ ကေလးဘ၀ကို သနားတာလား၊ ၀ါသနာတူၿပီလို႔ အထင္မွားသြားတဲ႔ သူ႔ဘ၀သူ ျပန္သနားၿပီး စုတ္သပ္တာလား ဆိုတာေတာ႔ ကိုယ္လဲ မသိေတာ႔ဘူး။ ခုထိေတာင္ တခါတခါ စုတ္သပ္ေနသလိုပဲ။

ဒါေၾကာင္႔လားမသိ၊ သူက ကိုယ္႔ကို ကာတြန္းရုပ္ကေလးေတြလို အျမဲျပံဳးျပံဳးရႊင္ရႊင္ ျမင္ခ်င္ပါတယ္။ ကိုယ္လဲ နဂိုကကို ဒီပုံစံ ျဖစ္ေနေတာ႔ ဘာမွ ထူးၿပီး အားမထုတ္ရပါဘူး။ ဒါေပမဲ႔ ဆိုးတာက ဓာတ္ပုံရုိက္တဲ႔ ေနရာမွာပါ သူက ျပံဳးေစခ်င္၊ ရီေစခ်င္ေနတာပါ။

တခ်ိဳ႔ မိန္းကေလးေတြမ်ား ခပ္တည္တည္ေလး ေနတာ ပုံထဲမွာ လွလိုက္တာ။ ကိုယ္လဲ ဒီလိုျဖစ္မလားလို႔ ခပ္တည္တည္ပဲ ေနၿပီး ဓာတ္ပုံ အရိုက္ခံဖို႔ ႀကိဳးစားဖူးပါတယ္။ သူက ကင္မရာကို ခ်ိန္ထားၿပီး လုံး၀ မရုိက္ပါဘူး။ ခ်ိဳသင္းေရ ရီပါအုံးဟ၊ ျပဳံးလိုက္ပါအုံးဟ နဲ႔ ေအာ္ေနတာ။ ကိုယ္လဲ ေနာက္ေတာ႔ ၾကာၾကာ တင္းမထားႏိုင္တာနဲ႔ ရီလိုက္ေတာ႔မွ ခ်က္ကနဲ ရိုက္လိုက္တယ္။ ပုံလဲ စပ္ျဖဲျဖဲနဲ႔ သြားတာပါပဲ။

တကယ္လဲ ကိုယ္ ငယ္ငယ္က ေရႊေသြး၊ ေတဇ၊ မိုးေသာက္ပန္းတို႔ကလြဲရင္ ကာတြန္းေတြ ရုပ္ျပေတြလဲ မဖတ္ဖူး၊ ကာတြန္းကားဆိုရင္လဲ တီဗီက လာတဲ႔ ကာတြန္းကားေလးေတြသာ ၾကည္႔ဖူးခဲ႔တာပါ။

ကိုယ္တို႔ငယ္ငယ္က ခုေခတ္ ကေလးေတြလို ကံမေကာင္းဘူး။ တီဗီေတာင္ ေပၚခါစ ဆိုေတာ႔ ကာတြန္းကားေတြ ၀ယ္ၾကည္႔ႏိုင္ေလာက္ေအာင္လဲ ႏိုင္ငံျခား အဆက္အသြယ္ေတြ မရွိဘူးေလ။ တီဗီကလာတဲ႔ ကာတြန္းကားေတြကိုေတာ႔ ကိုယ္လဲ သိပ္ႀကိဳက္ပါတယ္။

ငယ္ငယ္တုန္းက ပထမဆုံး ရုပ္ရွင္ရုံႀကီးမွာ မိသားစုနဲ႔ သြားၾကည္႔တဲ႔ကားက ရွင္ဥပဂုတၱ တဲ႔။ အဲဒီကားထဲမွာ ရွင္ဥပဂုတၱ က စ်ာန္ပ်ံေတာ႔ အံ႔ၾသလိုက္တာ။ တကားလုံးမွာ အဲဒီတခန္းပဲ မွတ္မိတယ္။ အဲဒီကားၾကည္႔ၿပီးကတည္းက ေကာင္းကင္မွာ ဒါမ်ိဳးမ်ား ေတြ႔ရမလားလို႔ ခဏခဏ စူးစမ္းဖူးတယ္။ ကိုယ္ေျပာခ်င္တာက ရုံႀကီးေတြမွာလဲ ကိုယ္တို႔ေခတ္က ကာတြန္းကား တင္တာ မေတြ႔ဖူးတာကို ေျပာခ်င္တာ။ ရွိရင္ေတာ႔ အေဖတို႔ အေမတို႔က လိုက္ျပမွာပါပဲ။

ႀကီးလာေတာ႔ ကာတြန္းကားေလးေတြကို ပိုၿပီး ၾကည္႔ျဖစ္လာတယ္။ ေနာက္ၾကည္႔တ႔ဲ ကားေတြမွာ ကိုယ္ႀကိဳက္မိတာက Lion King ပါ။ တိုးတက္တဲ႔ နည္းပညာနဲ႔ အႏုပညာ ေပါင္းလိုက္ေတာ႔ ကာတြန္းကားေလးေတြက ပိုၿပီး ခ်စ္စရာေကာင္းသြားတာပါ။

အခု ကိုယ္စြဲလန္းမိတဲ႔ ကာတြန္းကားအေၾကာင္း ေရးရမယ္ ဆိုရင္ေတာ႔ ကိုယ္တို႔ငယ္ငယ္က တီဗီမွာလာတဲ႔ Tom & Jerry ေၾကာင္နဲ႔ ၾကြက္ ဇာတ္လမ္းတြဲေတြအေၾကာင္း ေရးရမွာပဲ။

အျပင္ေလာကမွာ ေၾကာင္က ၾကြက္ကို အျမဲ ခုတ္စားတာ၊ အႏိုင္ရတာလို႔ သိထားသမွ် ဒီဇာတ္လမ္းတြဲေတြမွာ အျမဲတမ္း ေၾကာင္ႀကီးက ခံရတာပဲ။ သူကလဲ ဘယ္ေတာ႔မွ ၾကြက္ကေလးကို ခုတ္မစားပစ္ဘူး။ ၾကြက္ကေလးက အေကာင္ေသးေပမဲ႔ သူလူလည္က်သမွ် ေၾကာင္ႀကီး ခံေပေတာ႔ပဲ။

ၾကြက္ကေလးေၾကာင္႔ အျမဲတမ္း ေၾကာင္ႀကီး ဒုကၡေရာက္ရတာ ထိပ္ဖုရတာလဲ ခဏခဏ။ ေရကန္ထဲ ျပဳတ္က်လို ျပဳတ္က်။ ေသလုေမ်ာပါး ေျပးလို ေျပးရ။ ေခြးႀကီးနဲ႔ ပက္ပင္းတိုးလို႔ သူ႔မွာ မ်က္ႏွာခ်ိဳေသြးၿပီး လြတ္ေအာင္ၾကံရ။

ဒါေပမဲ႔ သူကလဲ အလာႀကီး။ ေၾကာင္ပီပီ ႀကီးႏိုင္ငယ္ညွင္းလုပ္ခ်င္တယ္။ အခြင္႔ရရင္ အခြင္႔သာသလို ၾကြက္ကေလးကို ႏွိပ္စက္ခ်င္တယ္။ ေဂ်ာက္တြန္းခ်င္တယ္။ တခါတေလ မဆလာေလးျဖဴးၿပီး ဟင္းလုပ္စားခ်င္ေသးတယ္။

ေၾကာင္နဲ႔ ၾကြက္ဆိုတာ ကမၻာဦးကတည္းက ရန္သူေတြေလ။ တေယာက္နဲ႔တေယာက္ အျပန္အလွန္ ေဆာ္ၾက၊ တီးၾကတာကို ခ်စ္စရာေကာင္းေအာင္ ဟာသ ျဖစ္ေအာင္ ရုိက္ထားတာမို႔ အဲဒီကာတြန္းကားေလးေတြ တီဗီမွာ လာခ်ိန္ဆိုရင္ တီဗီေရွ႔မွာ ေအာက္ေမးျပဳတ္ေရာ ဆိုပါေတာ႔။

ေၾကာင္ကလဲ ၾကြက္ မရွိရင္ မေနႏိုင္ဘူး၊ ၾကြက္ကလဲ ေၾကာင္မရွိရင္ သြားသြား ရန္စ ရတာ အေမာ။ ဒါေပမဲ႔ ၿပီးသြားရင္ အႀကိတ္အခဲ အမုန္းအေတး ေတြ မရွိဘဲ ျပန္ၿပီး လိုက္ၾက ေျပးၾက ျပန္ေရာ။

ကာတြန္းကားေလးေတြရဲ႔ သေဘာသဘာ၀ကိုက စိတ္ကူးကိုကြန္႔ျမဴးခ်င္တိုင္း ကြန္႔ျမဴးလို႔ရတာဆိုေတာ႔ အျပင္မွာ မျဖစ္ႏိုင္တာေတြ ကာတြန္းကားထဲမွာ ျဖစ္လို႔ရတယ္။ ဥပမာ ကိုယ္ခႏၶာႀကီး မုန္႔ႀကိဳးလိမ္လို ကာတြန္းကားထဲမွာ လိမ္သြားလို႔ ရတယ္။ ေၾကာင္ႀကီး အျမီးနဲ႔ ခ်ည္ၿပီး ဒန္းစီးလို႔ရတယ္။ ျမစ္ကို ခုန္ေက်ာ္လိုက္လို႔ရတယ္။ အဲဒီလိုမ်ိဳးေပါ႔။

တကယ္ဆို အျပင္မွာ ၾကြက္က အင္အားႀကီးတဲ႔ ေၾကာင္ကို ျပန္ခ်ဖို႔ မျဖစ္ႏိုင္ဘဲကိုး။ အခုေတာ႔ သူတျပန္ ကိုယ္တျပန္။ မျဖစ္ႏိုင္တာေတြလဲ ျဖစ္၊ ျဖစ္ခ်င္တာေတြလဲ ျဖစ္ ဆိုေတာ႔ ေပ်ာ္စရာႀကီးေပါ႔။ ဒီလိုဆိုေတာ႔လဲ အျပင္ေလာက ကို ကာတြန္းထဲကလို ျဖစ္ခ်င္တာ။ ကာတြန္းကားကို ၾကည္႔ရင္း အဲဒီမွာ ရပ္မသြားဘဲ စိတ္ေပ်ာ္ရႊင္ရတာေတြ၊ စိတ္အားထက္သန္ရတာေတြ အျပင္မွာ ကိုယ္က တကယ္ျဖစ္ခ်င္မိတာ။

ကိုယ္လဲ ကာတြန္းကားေတြ ၾကည္႔ၿပီး စိတ္ကူးယဥ္တာ ျဖစ္ခ်င္တာေတြ မ်ားသြားၿပီ ထင္ပါရဲ႔ေလ။
ေတာင္ေရာက္ ေျမာက္ေရာက္ ေရးလိုက္တဲ႔ ကာတြန္းကားအေၾကာင္းကို ဒီေလာက္နဲ႔ပဲ ညီမငယ္ တူး ေက်နပ္ပါလို႔။

မိုးခ်ိဳသင္း

Thursday, November 27, 2008

မဆုံးတဲ႔ အလြမ္း

အခုတေလာ စာမေရးျဖစ္တာၾကာၿပီ။ ၾကားရတဲ႔သတင္းေတြကလဲ မေကာင္းဘူး။ ၆၅ ႏွစ္တဲ႔၊ အႏွစ္ ၂၀ တဲ႔၊ ၄၅ ႏွစ္တဲ႔။ အမိန္႔ခ်တဲ႔လူေတြေတာင္ အဲဒီေလာက္ အသက္မရွည္ႏိုင္ဘဲနဲ႔ ပါးစပ္ထဲရွိတာ ေလွ်ာက္ေျပာ၊ ေလွ်ာက္လုပ္ေနတာ ရွက္စရာေကာင္းလွတယ္။ အဲဒီေလာက္လဲ မေၾကာက္ၾကပါနဲ႔။

ဒီမနက္မွာေတာ႔ ကိုဇာဂနာ႔အမ်ိဳးသမီး မလြင္မာနဲ႔ ဖုန္းေျပာျဖစ္တယ္။ ေနာက္ထပ္ ၁၄ ႏွစ္တဲ႔ ညီမေရ..တဲ႔။ ပထမအႀကိမ္ ၄၅ ႏွစ္ ခ်ၿပီးသား။ ေနာက္တိုး ၁၄ႏွစ္ဆိုေတာ႔ စုစုေပါင္း ၅၉ ႏွစ္ေပါ႔။ ဒါေပမဲ႔ အကိုက သီခ်င္းေလးဆိုၿပီး ေထာင္ထဲ ျပန္၀င္သြားတယ္ တဲ႔။ ေနာက္ထပ္ တရားရုံးကို ထပ္လာစရာ မလိုေတာ႔ဘူး။ သူ႔ေ၀စု ၿပီးၿပီ။ ဘယ္ေလာက္ ႏွစ္ေတြ တပ္တပ္၊ မမွဳပါဘူး။ ဒါေတြက ကိန္းဂဏန္းေတြပဲ။

လြန္ခဲ႔တဲ႔ ၁၅ႏွစ္ေက်ာ္ကေပါ႔။ ကိုယ္တို႔ မိသားစုလဲ ဒီလို အျဖစ္မ်ိဳး ၾကံဳဖူးတယ္။ အဲဒီတုန္းက ကဗ်ာဆရာကို ကဗ်ာေရးလို႔ ၄ႏွစ္ ေထာင္သြင္း အက်ဥ္းခ်ေစ တဲ႔။ အဲဒီတုန္းက ကိုယ္တို႔က အေမဆုံးၿပီးခါစ၊ အေဖက ကဗ်ာဆရာဆိုေတာ႔ စိတ္က ႏူးႏူးညံ႔ညံ႔မို႔၊ ကိုယ္တို႔ကလဲ သမီးေတြမို႔ ကိုယ္႔အေဖကို ပူမိတာေပါ႔။

အဲဒီ ၄ႏွစ္စလုံး ေထာင္၀င္စာ ေတြ႔ခြင္႔ရတဲ႔ စေနေန႔ေတြတိုင္း ကိုယ္တို႔ ေမာင္ႏွမတေတြ ေတြ႔ခြင္႔တိုကင္ယူတိုင္း အျမဲတမ္း တိုကင္ နံပါတ္ (၁)။ ေထာင္၀င္စာ စ လက္ခံခ်ိန္ မနက္ ၆နာရီဆိုရင္ ကိုယ္တို႔ ညီအမေတြကို ေထာင္ဗူး၀မွာ ေတြ႔ရၿပီ။ အေစာဆုံးပဲ။ ၄ႏွစ္စလုံး တႀကိမ္မွ မပ်က္ခဲ႔ဘူး။ အျမဲတမ္း တိုကင္ နံပါတ္ (၁) ပဲ။

ဒါေပမဲ႔ ႏိုင္ငံေရးသမားေတြကို ဘယ္ေလာက္ပဲ တိုကင္ေစာယူထား၊ ယူထား၊ ေန႔လည္ ၂နာရီေက်ာ္မွ ေပးေတြ႔တာပါ။ သူတို႔ဖာသာ ဘယ္အခိ်န္မွ ေပးေတြ႔ပါေစ၊ ကိုယ္တို႔ကေတာ႔ ကိုယ္႔၀တၱရားမပ်က္ တိုကင္ အေစာဆုံးယူတာပဲ။ သူတို႔လဲ သူတို႔အလုပ္ လုပ္သလို၊ ကိုယ္ကလဲ ကိုယ္႔အလုပ္ ကိုယ္လုပ္တာပဲ။

ေထာင္ဆိုတာက မ်က္စိပိတ္၊ နားပိတ္တဲ႔ ေနရာ။ မ်က္လုံးကန္း၊ နားမၾကား၊ စကားေျပာခြင္႔ ဆြံ႔အ ရတဲ႔ ေနရာ။ မသြားႏိုင္ မလာႏိုင္ ေျခက်ိဳး လက္က်ိဳးသလို ျဖစ္ရတဲ႔ ေနရာ။ ကိုယ္ခ်စ္ခင္သူေတြနဲ႔ အတူတကြ မေနရ တဲ႔ သီးျခား အက်ဥ္းစံ ေနရာ။ မိတ္ေဆြ အေပါင္းအသင္းကို ခ်စ္တဲ႔ အေဖ၊ အႏုပညာ အလွအပကိုသာ ခံစားၿပီး စိတ္ေအးခ်မ္းခ်င္တဲ႔ အေဖ႔အတြက္ လူသတ္သမားေတြ၊ လူဆိုးေတြနဲ႔ အခန္းက်ဥ္းေလးမွာ စားအတူအိပ္အတူ လူ႔အခြင္႔အေရးဆိုတာ မူးလို႔ ရွဴစရာမရွိတဲ႔ ေနရာမွာ အေဖေနရရွာတာကို ေတြးၿပီး ခံစားခဲ႔ရတာ။

ကဗ်ာဆရာမို႔ စိတ္ကေလးက ႏုႏုမို႔ အေဖမ်ား စိတ္ဆင္းရဲေနမလား၊ စိတ္ဓာတ္က်ေနမလား ေတြးၿပီးပူပန္ရေတြဟာ အေဖနဲ႔ ေထာင္၀င္စာ ေတြ႔ၿပီးတာနဲ႔ အားေတြရွိၿပီး ျပန္လာရတယ္။ အထဲကလူက အျပင္ကလူကို အားေပးတယ္။ သံဇကာၾကားက အေဖ႔ကို ၾကည္႔တိုင္း ေထာင္၀တ္စုံ အျဖဴေလးနဲ႔အတူ မ်က္ႏွာက အျမဲ ျပံဳးရႊင္ ၾကည္စင္ေနတာ။

အေဖ႔ စိတ္အေျခအေနျပ ဂရပ္ဖ္မွာ အျမဲတမ္း ပုံမွန္။ ေလာက အထုအေထာင္းကို တည္တည္ျငိမ္ျငိမ္ပဲ ရင္ဆိုင္ခဲ႔တယ္။ ထိေတြ႔ခြင္႔ေတာင္ မရတဲ႔ သံဇကာ ႏွစ္ထပ္ျခားၿပီး ေတြ႔ရတဲ႔ ၁၀မိနစ္၊ ၁၅မိနစ္မွာ သမီးေတြကို ခြန္အားေတြ ေပးလိုက္တယ္။ ဒါေတြဟာ ဘာမွ အေရးမႀကီးဘူး၊ အေဖတို႔ဟာ အမွန္တရားကို ခ်စ္ျမတ္ႏိုးတဲ႔အတြက္ ခံရတာ ရွက္စရာ မဟုတ္ဘူးလို႔ သင္ျပ ခဲ႔တယ္။ မတရားတာကို လက္မခံတာ၊ ျငိမ္မခံေနတာသာ လူ႔ဘ၀ရဲ႔ တန္ဖိုးျဖစ္တယ္လို႔ စိတ္ဓာတ္အေမြ ေပးခဲ႔တယ္။

ဒါေၾကာင္႔ ကိုယ္ဒီ၀တၳဳေလးကို အဲဒီတုန္းက အေဖ႔ေမြးေန႔မွာ ေရးျဖစ္ခဲ႔တာပါ။ အေဖ႔ကို ခ်စ္တာေပါ႔၊ ခြဲေနရရင္ လြမ္းတာေပါ႔။ ဘာျငင္းစရာ လိုမလဲ။ ဒါေပမဲ႔ အေဖနဲ႔ေတြ႔ၿပီးတိုင္း ကိုယ္႔စိတ္ေတြ ပိုခိုင္မာလာသလိုပဲ။ အေဖ႔ကိုလဲ စိတ္ခ်တယ္။ ဒါဟာ ကိုယ္႔အေဖ၊ တရားမွ်တမွဳအတြက္ ေထာင္က်ခံေနတာ ကိုယ္႔အေဖလို႔ ေျပာရဲတယ္။

ဘယ္သူ႔ကိုမွ ေၾကာက္ေနစရာမလိုဘဲ လိပ္ျပာလုံတဲ႔အတြက္ လူၾကားထဲမွာလဲ ေနရဲ သြားရဲပါတယ္။ တခ်ိဳ႔ပုဂၢိဳလ္ႀကီးမ်ားလို လြတ္လပ္တဲ႔ အျပင္မွာ တိုက္ႀကီးတာႀကီးနဲ႔ ဟိန္းေနေအာင္ ေနႏိုင္ေပမဲ႔ ျပည္သူၾကားထဲမသြားရဲလို႔ အေစာင္႔အေရွာက္ေတြနဲ႔ ကိုယ္႔ဖာသာကိုယ္ မေသမခ်င္း ေထာင္ခ်ခံေနရတဲ႔သူေတြနဲ႔ေတာ႔ ကြာခ်င္တိုင္း ကြာေပလိမ္႔မယ္။ ဒီလို ဘ၀ေသတဲ႔ အျဖစ္မ်ိဳး ကိုယ္တို႔ ဘယ္ေတာ႔မွ မမက္ေမာဘူး။

ဒါေၾကာင္႔ လြန္ခဲ႔တဲ႔ ၁၅ႏွစ္၊ ၁၉၉၃ ေဖေဖာ္၀ါရီလ မေဟသီ မဂၢဇင္းမွာ ပါခဲ႔တဲ႔ မဆုံးတဲ႔ အလြမ္း ဆိုတဲ႔ ၀တၳဳတိုေလးကို ျပန္တင္လိုက္ပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက စာေပစိစစ္ေရး လြတ္ေအာင္လို႔ အေဖ႔ကို နာမ္စားသုံး ေရးခဲ႔ရတာပါ။ အဲဒီ၀တၳဳတိုေလးကို သရုပ္ေဖာ္ပုံဆြဲေပးခဲ႔တာ ပန္းခ်ီဆရာ ကိုမုတ္သုန္ပါ။ သူက ေလွာင္အိမ္ထဲက ငွက္ကေလး တေကာင္ပုံရယ္၊ ဆံပင္ႏွစ္ဖက္စည္းထားတဲ႔ ကေလးမေလး တေယာက္ပုံရယ္ကို ဆြဲေပးခဲ႔ပါတယ္။ ဖတ္ၾကည္႔ၾကပါအုံး။

မဆံုးတဲ့အလြမ္း
မေဟသီ၊ ၁၉၉၃ခု၊ ေဖေဖၚဝါရီလ။

တဆိတ္ေက်းဇူးျပဳၿပီး က်မေတာင္းပန္ပါရေစရွင္။ က်မကိုမသနားၾကပါနဲ႔။

က်မရဲ့ ကံမေကာင္းမႈဟာ တကယ္ေတာ့ ဘာမွမေျပာပေလာက္ပါဘူး။ က်မဟာ ကံထူးတဲ့ မိန္းမတေယာက္လို႔မေျပာႏိုင္ေပမဲ့ သူနဲ႔စာရင္ေတာ့ က်မ ကံေကာင္းပါေသးတယ္။
က်မမွာ ကိုယ္စိုးကုိယ္ပိုင္ျခယ္လွယ္ႏို္င္တဲ့ စိတ္ကေလးရိွေသးတယ္။ က်မသြားခ်င္ရာကို သြားလာႏုိင္တယ္။ က်မေျပာခ်င္တဲ့စကားေတြ ေျပာႏိုင္တယ္။ အယူအဆေတြ ေဆြးေႏြးခ်င္ ေဆြးေႏြးႏိုင္တယ္။ မေဆြးေႏြးပဲ ေနခ်င္လည္း ေနႏိုင္တယ္။ သီခ်င္းဆိုခ်င္လည္း ဆိုႏိုင္တယ္။ က်မေဘးမွာရိွတဲ့ ပတ္ဝန္းက်င္အလွအပထဲမွာလည္း နစ္ေမ်ာခ်င္နစ္ေမ်ာႏိုင္ေသးတယ္။ ဘယ္ေလာက္ေက်နပ္စရာေကာင္းလဲ။
ဒါေပမယ့္ ကံဆိုးတဲ့မေတာ္တဆျဖစ္ရပ္တခုေၾကာင့္ မ်က္လံုးေတြ ပ်က္စီးသြားရွာတဲ့၊ ေျခလက္ေတြက်ိဳးပဲ့ကုန္ရတဲ့၊ စကားဆြံ႔အသြားရွာတဲ့၊ သူေတြမွာေတာ့….။

အဲဒီေန႔ကစၿပီး ဘယ္ေတာ့မွခြဲလို႔မရတဲ့က်မတို႔ ႏွစ္ေယာက္ ကံဆိုးမိုးေမွာင္က်ခဲ့ၾကရ တာပါပဲေလ။ က်မအတြက္ စိတ္ထိခိုက္မႈဟာ အေၾကာင္းတခ်က္ပဲရိွပါတယ္။ အဲဒါကေတာ့ သူနဲ႔က်မ ခ်စ္လ်က္နဲ႔ ခြဲခြာရျခင္းပါပဲ။

က်မသူ႔ကို အၿမဲသတိရေနမိတယ္။ အဲဒီသတိရျခင္းမွာ လြမ္းဆြတ္ေၾကကြဲစြာ ထိခို္က္ျခင္းဟာ ထိပ္ဆံုးက ပါေနပါလိမ့္မယ္။ က်မရဲ့ ႏွလံုးသားထဲမွာ သူ႔ကိုလြမ္းဆြတ္ျခင္းေတြနဲ႔ ကိုက္ခဲေနတတ္ရဲ့။ သူ႔အတြက္ေသာကေတြနဲ႔ တအံုေႏြးေႏြးရိွေနတတ္ရဲ့။

သူအခုအခ်ိန္မွာ ဘယ္လုိမ်ားေနပါမလဲ။ က်မရဲ့ေအာက္ေမ့ျခင္းေတြဟာ သူ႔ဆီကို တန္းတန္းမတ္မတ္ အေရာက္သြားေနၾကပါၿပီ။

ခုခ်ိန္မွာ သူဟာ ေဆးရံုျပတင္းေပါက္ေလးကေနၿပီး အျပင္ကိုတေမွ်ာ္တေခၚႀကီး ေငးၾကည့္ေနမယ္ထင္တယ္။ ဒါေပမယ့္ သူဘာမွျမင္ရမွာမဟုတ္ဘူး။ သူ႔မ်က္လံုးအိမ္ထဲမွာ အလြမ္းေငြ႔ေတြျပည့္ေနမွာလား။ သူ မလြမ္းပါေစနဲ႔လို႔ က်မဆုေတာင္းေနပါရေစ။ သူ႔ရဲ့ ပင္ပန္းတဲ့ စိတ္ကေလးမွာ အလြမ္းဒဏ္ျဖင့္ ဝန္မပိေစလို။
တခါတေလမွာေတာ့ ျပတင္းေပါက္ကို လက္ေထာက္ၿပီး သူ႔ရဲ့တခုတည္းေသာအာရံုျဖစ္တဲ့ အသံေတြကို နားစိုက္ေထာင္ေနမွာပဲ။ ကားသံ၊ စကားေျပာသံ၊ အလႉခံတဲ့အသံခ်ဲ ႔စက္ကအသံ၊ ရယ္ေမာသံ၊ သူသေဘာက်တဲ့ ငွက္ကေလးေတြသီခ်င္းဆိုသံေရာ နားစြင့္ေနမွာလား မသိဘူး။

ဟုိး မေဝးလွတဲ့ အတိတ္ကေလးဆီမွာ က်မတို႔ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းမ်ားနဲ႔ အရည္ေပ်ာ္ခဲ့ရတာေတြ ခုခ်ိန္မွာ ျပန္မေတြးပါရေစနဲ႔။ သူ႔ရဲ့လစ္ဟာမႈဟာ က်မရင္ထဲမွာ ႀကီးစိုးအႏိုင္ယူလြန္းလို႔ က်မစိတ္ေတြကို မနည္းတင္းထားရတာပါ။ သူဟာ က်မအေပၚမွာ မိုးထားတဲ့ ေအးျမသိပ္သည္းတဲ့ အရိပ္ကေလးပါ။

ဒီအခ်ိန္ဆို သူလက္ဖက္ရည္ေသာက္ခ်င္ေနလိမ့္မယ္။ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ အစဥ္ၿပံဳးခ်ိဳေနတဲ့ ကေလးမ်က္ႏွာေလးနဲ႔ သူကေတာ့ သူ႔မိတ္ေဆြေတြနဲ႔ စကားေဖာင္ေနရတာ အေက်နပ္ဆံုးလို႔ သူ ထုတ္မေျပာလည္း က်မ သိပါတယ္ေလ။

သူ႔အတြက္ဆိုၿပီး အိမ္ေရွ ႔ကြမ္းယာဆိုင္ေလးမွာ သုခိတာ(ေရႊပတ္မဟုတ္) ႏွစ္က်ပ္ဖိုး ေျပးေျပးဝယ္ရတာလဲ လြမ္းမိတယ္။ သူအသားညိဳညိဳမွာ လက္ဖဝါးက်ေတာ့ ေဖာင္းၿပီးနီရဲလို႔။ ဘယ္ေတာ့မွ အလုပ္ၾကမ္း မလုပ္ဘူးတဲ့လက္။ အဲဒီလက္က ေဖာင္တိန္ပဲ ကိုင္ဖူးတဲ့လက္ပါ။ အဲဒီလက္ေဖာင္းေဖာင္းေလးေတြနဲ႔ က်မဝမ္းနည္းအားငယ္ေနတဲ့ အခ်ိန္ေတြမွာ ေႏြးေႏြးေထြးေထြးဆုပ္ကိုင္ အားေပးခဲ့တာေတြလည္း ဘယ္ေမ့ႏိုင္မွာလဲ။

သူနဲ႔အတူတူသြားေနက် လမ္းနီနီေလးမွာ က်မတေယာက္တည္း ေခါင္းငံု႔ၿပီး ေလွ်ာက္ေနရတယ္။ သူက ေခါင္းငံု႔ေလွ်ာက္တာ မႀကိဳက္ဘူး။ “ရဲရဲေလွ်ာက္စမ္းပါ” တဲ့။ “ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ေလွ်ာက္စမ္းပါ” တဲ့။ သူက ခ်ိဳျမေပမယ့္ ရဲရင့္တယ္လို႔ က်မထင္တယ္။

ေနပူပူ၊ မိုးရြာရြာ၊ ႏွင္းက်က် သူနဲ႔အတူ ေလွ်ာက္လည္ခဲ့တာေတြ သတိရေနေသးေတာ့တယ္။
က်မယံုၾကည္ပါတယ္၊ သူ႔ဘဝမွာ တခါမွ အိမ္ထဲမွာကုပ္္ေနဖို႔ စဥ္းစားခဲ့တာ မဟုတ္ဘူး။ လမ္းေပၚမွာ ေလွ်ာက္သြားရင္း သဘာဝေတာေတာင္အလွကိုခံစားမယ္။ တိုးတက္လာတဲ့ အေဆာက္အဦေတြကို ေငးေမာမယ္။ ႀကံဳရာလူတန္းစားမေရြးနဲ႔ မိတ္ေဆြျဖစ္ၿပီး ဗဟုသုတအသစ္အဆန္းေတြ တိုးမယ္။ ဒါေတြဟာ သူ႔ရဲ့စိတ္ေရာလူပါ ပင္ပန္းသမွ်ကို အပန္းေျဖတဲ့နည္း တခုတဲ့ေလ။

အခုေရာ သူဘယ္လိုမ်ားေနမွာပါလိမ့္။ ျပင္ပေလာကဟာ သူနဲ႔မသက္ဆိုင္သလို အခန္းေအာင္းေနရတာကို သူဘယ္ေလာက္ ၿငီးေငြ႔လိုက္မလဲ။ ျဖဳန္းကနဲ လက္ခံလိုက္ရတဲ့ အေျခအေနတခုမွာ သူေနတတ္ေအာင္ ႀကိဳးစားေနရမွာပဲလို႔ က်မ ထိခိုက္မိပါတယ္။

သူ႔မွာ အ့ံၾသစရာေကာင္းတဲ့အခ်က္တခုရိွေသးတယ္။ အဲဒါကိုလည္း က်မခ်စ္တယ္။ သူ အိပ္ခ်င္ၿပီဆိုရင္ “အိပ္ခ်င္ၿပီ”လို႔ စကားမဆံုးခင္ ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္အိပ္ေပ်ာ္ႏိုင္တဲ့လူမ်ိဳးပါ။ ဒါဟာလည္း စုိးရိမ္ပူပန္စိတ္ေတြ ေဖ်ာက္ထားႏိုင္လို႔ေပါ့။ သူ႔မွာ စိတ္ညစ္စရာေတြရိွမွာပဲ။ ဒါေပမယ့္ သူက စိတ္ကိုအၿမဲရွင္းေနတဲ့လူမ်ိဳး။ စိတ္ညစ္စရာကို ေခါင္းထဲမွာ ၾကာၾကာေအာင္းမထားဘူး။ အဲဒီ အက်င့္ကို က်မ ႀကိဳးစားၿပီးက်င့္ယူရတာအေမာ။

က်မမွာသာ ညညဆို ဟုိေတြး ဒီေတြး ဟိုကိစၥစိုးရိမ္ ဒီကိစၥစိုးရိမ္နဲ႔ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ မအိပ္ျဖစ္ဘူး။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ သူရဲ့အိပ္ေမာက်တဲ့ ေဟာက္သံကေတာ့ တအိမ္လံုးမွာ သံစဥ္အမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ပါ။ ဒီလို သူ႔အေၾကာင္း ခ်စ္စႏိုးေတြးမိေတာ့ အခုအခ်ိန္မွာေရာ စိတ္လက္ခ်မ္းသာ အိပ္ႏိုင္ေသးရဲ့လားလို႔ စိုးရိမ္ပူပန္မိျပန္ေရာ။
အခုလို သူ က်မနဲ႔ေဝးေနခ်ိန္မွာ သူနဲ႔ပတ္သက္ရင္ ဘာတခုမွ မစိုးရိမ္သင့္တာ မရိွဘူးလို႔ က်မက ေခါင္းမာစြာ ယူဆထားတယ္ေလ။ က်မ မလြန္ပါဘူးေနာ္။

သူနဲ႔ က်မမွာ တူတဲ့အခ်က္ေတြရိွသလို ကြဲျပားခ်က္ေတြလဲ အမ်ားႀကီးပဲ။ သူ စိတ္ရွည္လြန္းသေလာက္ က်မ စိတ္တိုလြယ္တယ္။ သူက အရာရာကို အေကာင္းျမင္တဲ့စိတ္မ်ိဳးနဲ႔ ၾကည့္တတ္ၿပီး က်မကေတာ့ မေကာင္းရင္ မေကာင္းသလို သေဘာမေကာင္းတတ္ဘူး။ သူ႔မွာ ေရာင့္ရဲစိတ္ရိွၿပီး က်မကေတာ့ လုိခ်င္ၿပီဆိုရင္ မရမကပဲ။ သူက ဆံုးမစကားေတာင္ နားဝင္ခ်ိဳေအာင္ ေျပာႏိုင္ၿပီး၊ က်မကေတာ့ သာမန္စကားေတာင္ ဒိုးဒိုးေဒါက္ေဒါက္ပဲ။ ဒါေပမယ့္ က်မရဲ့ မေကာင္းတဲ့အက်င့္ေတြဟာလည္း သူ႔ရဲ့ နားဝင္ခ်ိဳတဲ့ ဆံုးမစကားေအာက္မွာ ဝပ္တြားသြားရတာပဲေလ။

သူနဲ႔အတူ ေခါင္းခ်င္းဆိုင္ၿပီး စာေတြအတူဖတ္ခ်င္ပါေသးရဲ့။ က်မတို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ့ ေဆြးေႏြးပြဲေလးဟာ သႀကၤန္ပြဲတခုလို ေပ်ာ္စရာေကာင္းေနတတ္တယ္။ လြတ္လပ္ပြင့္လင္းတဲ့ ေဆြးေႏြးပြဲဟာ ဘယ္ေတာ့မွ ပ်င္းစရာမေကာင္းတာ ထံုးစံပဲ မဟုတ္လား။

သူက ငွက္ကေလးေတြ ႏိုးတတ္တဲ့အခ်ိန္မွာ ထထၿပီး ကဗ်ာေတြေရး။ ပဲျပဳတ္သည္ သံုးေလးေယာက္ ျဖတ္ေလွ်ာက္သြားၿပီးခ်ိန္မွ က်မကႏိုးေတာ့ သူက ကဗ်ာေတြေရးၿပီးေနၿပီ။ က်မက သူ႔ကဗ်ာေတြ အသံထြက္ၿပီးဖတ္ သူက ေဆးလိပ္ဖြာရင္း နားေထာင္။

အဲဒီအခ်ိန္ကေလးေတြဟာ က်မ အျမတ္ႏိုးဆံုးအခ်ိန္ေတြထဲက တခုမို႔ လြမ္းဆြတ္မိတာ ေျပာမျပႏိုင္ေအာင္ပါပဲ။ အခုဆို သူ႔ကဗ်ာေဟာင္းေလးေတြကို က်မ တေယာက္တည္း ဖတ္ေနရၿပီ။ သူကလည္း က်မစာေတြကို ဖတ္ႏိုင္ပါေသးရဲ့လား။

သူနဲ႔ က်မ ကြဲကြာမႈဟာ တာရွည္ၾကာလြန္းလိုက္တာေလ။ တကယ္ေတာ့ က်မတို႔ႏွစ္ေယာက္ဟာ ဘယ္သူ႔ဘယ္သူမွ ႏႈတ္မဆက္ရပါပဲ ေဝးကြာခဲ့ၾကရတာပါ။ လက္တြဲျဖဳတ္ခဲ့ၾကရေပမယ့္ သူ႔ရဲ့ေႏြးေထြးတဲ့ အေငြ႔အသက္က က်မ လက္ဖဝါးမွာ ဘယ္လုိမွ ေဖ်ာက္ဖ်က္မရႏိုင္စြာ စြဲထင္က်န္ရစ္ေနတုန္း …။

တကယ္ပါ။ ေတာင့္တတိုင္းသာ ျဖစ္ရရင္ က်မဟာ နာရီျပင္သမားတေယာက္ျဖစ္ေနမွာပဲ။ နာရီလက္တံေတြကို ျမန္သထက္ျမန္ေအာင္ ေရြ ႔ေနမိမယ္ထင္တယ္။ မႏၲေလးေစ်းခ်ိဳနာရီစင္မ်ိဳးဆိုရင္ေတာ့ ခက္ခဲပါေစ ေလွကားေထာင္ၿပီး တက္ရတာပ။ အျမန္ဆံုး၊ အျမန္ဆံုး ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ဆံုၾကရမယ့္ရက္ေတြဆီကို…။

သူေနတဲ့အိမ္ကေလးမွာ သူ႔ပစၥည္းေတြ၊ သူ႔ကုတင္ေလးေတြ၊ သူ႔စာအုပ္ေလးေတြဟာ အရင္ပံုစံအတိုင္း မေျပာင္းမလဲ။ သူ႔ကို ျမတ္ႏိုးခ်စ္ခင္လြန္းလွတဲ့ က်မရဲ့ ေမွ်ာ္လင့္စိတ္ေတြကလည္း …။

ဒီေန႔ဟာ သူ႔ေမြးေန႔ပါ။ သူ အိမ္ျပန္လာေနက်လမ္းကေလးကို မ်က္ႏွာမူၿပီး ရိွရိွသမွ် တံခါးေပါက္ေတြကို အကုန္ဖြင့္ၿပီး ခံုေသးေသးေလး တလံုးနဲ႔ က်မဟာ သူခ်စ္တဲ့စာေရးျခင္းအလုပ္ကို တိတ္ဆိတ္ေၾကကြဲစြာ လုပ္ေနမိတယ္။ က်မ ေခါင္းထိပ္က ဆံဖ်ားကေန ေအာက္ဆံုးက ေျခဖ်ားေလးအထိ သူ႔ကို သတိရစိတ္ေတြနဲ႔ တုန္ယင္ေနခဲ့တယ္။ က်မ သူ႔ေမြးေန႔ကို ဘယ္လိုတည္ၿငိမ္စြာ ရင္ဆိုင္ရပါ့မလဲ။

သူျပန္ေနေကာင္းလာမွာပါေနာ္။ သူေနေကာင္းသြားတဲ့အခါ သူ ဒီအိမ္ေလးကို ျပန္လာမွာပဲဆိုတာ က်မ ယံုၾကည္ပါတယ္။ ဒီေန႔မွာ က်မဟာ ျမတ္စြာဘုရားသခင္ေရွ ႔ေမွာက္မွာ ယံုၾကည္ေလးနက္စြာ သူ အျမန္ဆံုးက်န္းမာစြာ ျပန္ေရာက္ရိွလာဖို႔ ထပ္ခါတလဲလဲ ဆုေတာင္းျခင္းသည္သာ အတတ္ႏိုင္ဆံုးျဖစ္ပါတယ္။ က်မရဲ့ အိမ္ကေလးဟာလည္း သူရိွမွာသာ ေခ်ာက္ခ်ားဖြယ္ရာအိပ္မက္က ႏိုးထလာႏိုင္ေတာ့မွာ အမွန္ပဲ။

ေျခဖဝါးေတြ ထံုက်င္လာတဲ့အထိ ျမတ္စြာဘုရားေရွ ႔ေမွာက္မွာ က်မ ရပ္ေနမိဆဲ..။ က်မဟာ လုိခ်င္စိတ္နဲ႔ ဘုရားရိွခိုးသူ မဟုတ္ခဲ့ပါ။ အခုအခ်ိန္မွာေတာ့ က်မဟာ ယခင္အေျခအေနနဲ႔ ဆန္႔က်င္စြာ …။ ဘုရားသခင္ ေရွ ႔ေမွာက္၌ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္တခုအတြက္ ရူးသြပ္စြာ….။ ေတာင္းပန္တိုးလွ်ိဳးစြာ….။ ခယဝပ္တြားစြာ….။ နီရဲစိုစြတ္ေသာ မ်က္လံုးအစံုႏွင့္…..။ စိုးရိမ္ပူပန္ေသာ မ်က္လံုးအစံုႏွင့္….။ ေမွ်ာ္လင့္တႀကီးရိွလွေသာ မ်က္လံုးအစံုႏွင့္……။

ေမြးေန႔တိုင္းမွာ သူ႔မိတ္ေဆြေတြနဲ႔ ဆံုၾကတာေတြကို သူသတိရေနမွာပဲ။ သူမ်ားေမြးေန႔ေတြမွာ အလုိက္တသိ သတိတရရိွလြန္းလွတဲ့ သူ႔အတြက္ က်မေလ မေရးတတ္ ေရးတတ္နဲ႔ ႀကိဳးစားဖြဲ႔ထားတဲ့ ကဗ်ာေလး တပုဒ္စ၊ ႏွစ္ပုဒ္စ ပို႔လိုက္ခ်င္ပါရဲ့။ ကာရံမညီမညာနဲ႔ က်မ ကဗ်ာေလးကို သူဖတ္ရရင္ လက္ရိွဘဝက ခဏလြတ္ေျမာက္ၿပီး ရယ္ေမာႏိုင္ေစခ်င္လို႔ပါ။ ဒါမွမဟုတ္ “တဂိုး”ရဲ့ ကဗ်ာ တပိုင္းတစ ……

ေဝဒနာ
ၿငိမ္းပါေစေၾကာင္း
ဆုေတာင္းျခင္းမျပဳလို။

နာက်င္ျခင္းအား
မႈမထားပဲ
ေက်ာ္လႊားႏိုင္ေၾကာင္း
အသည္းေကာင္းလိုသည္။


(“ဗမိုး” ဘာသာျပန္)

ဆိုတဲ့ကဗ်ာေလး တပိုင္းတစပဲျဖစ္ျဖစ္ သူ႔အတြက္ ေမြးေန႔လက္ေဆာင္။ ဒါေပမယ့္ စာငတ္မြတ္ေနတဲ့ သူ႔မ်က္လံုးေလးေတြက ဖြင့္ထားေပမယ့္ ျမင္မွမျမင္ရဘဲ။

သူနဲ႔ က်မရဲ့ ကြဲကြာျခင္းဟာ သူက်န္းမာတဲ့တေန႔က်ရင္ အဆံုးသတ္ရမွာပါ။ က်မတို႔ဟာ လူခ်င္းေဝးေပမယ့္ စိ္တ္ခ်င္းမေဝးပါဘူး။ ကံၾကမၼာက က်မတို႔ကို တသီးတျခားစီခြဲထားေပမယ့္ စိ္တ္ခ်င္းကိုေတာ့ ဘယ္လုိနည္းနဲ႔မွ ခြဲထားလို႔မရႏိုင္ဘူး။ ဒါကို က်မ ယံုၾကည္ပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ အရာရာတိုင္းဟာ ျဖည္း ေဆး ေႏွး ေကြး ေလး လံ လ်က္ ေနဆဲပါ။ သမရိုးက်ေလာကႀကီးကို ဘယ္အရာေတြက ႏိုးၾကားဖ်တ္လတ္ေစမွာလဲ။ ကမာၻေလာကႀကီးတခုလံုး ေပါ့ဆမႈႀကီးထဲ နစ္ျမဳပ္ေနသလိုပဲ။

အခ်ိန္ေတြ…..အခ်ိန္ေတြဟာ အကုန္ျမန္လိုက္တာ။
အခ်ိန္ေတြ…..အခ်ိန္ေတြဟာ ကုန္ႏိုင္ခဲလုိက္တာ။

ညက အိပ္မက္ထဲမွာ သူ႔ကိုေတြ႔ရတယ္။ တခါမွမေရာက္ဘူးတဲ့ ေဆးရံုးေလးထဲကို က်မေရာက္သြားတယ္တဲ့။ ေဆးရံုတခုလံုးဟာ လူအမ်ားႀကီးရိွတယ္လို႔ မထင္ရေအာင္ ဣေျႏၵႀကီးေနတယ္တဲ့။ တခ်က္တခ်က္ ေအာ္ဟစ္ညည္းတြားလုိက္တဲ့ လူနာေတြရဲ့အသံသာ နံရံေတြျပန္ၾကားရၿပီး ၾကက္သီးထစရာေကာင္းေနတယ္။

သူေနတဲ့အခန္းမွာ လူနာကုတင္ေတြဟာ လူသြားလမ္းကိုေတာင္ ေနရာမေပးခ်င္ေတာ့ဘူး။ ကုတင္တိုင္ေလးေတြကို ပြတ္တိုက္တိုးေဝွ႔ၿပီး သူ႔ဆီအေရာက္သြားေနတဲ့ က်မကို ကုတင္ေပၚမွာ လဲေလ်ာင္းေနတဲ့ လူနာေတြက မ်က္လံုးျပဴးေၾကာင္ေတြနဲ႔ သိစိတ္မဲ့ေငးၾကည့္ေနၾကတယ္တဲ့။

သူ႔ေဘးမွာေတာ့ ျပတင္းေပါက္ေလးတေပါက္ရိွၿပီး သူက က်မလာေနတဲ့ဘက္ကို မ်က္ႏွာလွည့္ထားတယ္။ သူမျမင္ႏိုင္တာကို ေမ့ၿပီး က်မ လွမ္းလက္ျပမိတာကို စိတ္ထဲက ကိုယ့္ကိုယ္ကို က်ိန္ဆဲမိပါရဲ့။

သူ႔အနားေရာက္ေတာ့ သူ႔ရဲ့အေၾကာဆိုင္းေနတဲ့ လက္ကေလးေတြ၊ ေျခေထာက္ကေလးေတြကို ေကြးခ်ည္ ျဖန္႔ခ်ည္နဲ႔ ႀကိဳးစားၿပီး ေလ့က်င့္ခန္းလုပ္ေနတဲ့ သူ႔ကိုေတြ႔လိုက္ရေတာ့ က်မရဲ့ျမန္ေနတဲ့ ႏွလံုးခုန္ခ်က္ဟာ ခဏ ရပ္တန္႔သြားသလားပဲ။

က်မ ခႏၶာကိုယ္ဟာ သူ႔ကုတင္ေဘးမွာ စိတ္လႈပ္ရွားမႈေတြနဲ႔ ယိမ္းထုိးေနၿပီး သူ႔ကို ငံု႔ၾကည့္ေနမိတယ္။ သူက ေဘးနားမွာ ရိွေနတာကို ခံစားမိပံုနဲ႔ ဖ်တ္ကနဲေမာ့ၾကည့္တယ္။

အို ….. သူ႔မ်က္လံုးေတြက က်မ စိုးရိမ္စိတ္ေတြနဲ႔ ဟိုးတျခားစီမွာ။ မျမင္ႏိုင္ေပမယ့္ ၾကည္စင္ေနၿမဲျဖစ္တဲ့ သူ႔မ်က္ဝန္းေတြမွာ တစံုတခုကို က်မ အေသအခ်ာေတြ႔လိုက္ရတယ္။

အဲဒီေနာက္မွာ သူ႔အေပၚစိတ္ခ်ျခင္း၊ ေက်နပ္ျခင္း၊ အားေပးျခင္းေတြနဲ႔ က်မဟာ အသံမထြက္ပဲ မ်က္လံုးခ်င္း စကားအမ်ားႀကီး ေျပာျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။

အိပ္မက္ေတြကို စိတ္မဝင္စားတဲ့ က်မဟာ ဒီအိပ္မက္ကို အေသးစိတ္ကအစ ျပန္မွတ္မိေနတာ ေလာကရဲ့ အံ့ၾသစရာထဲက တခုပါပဲ။

က်မ သူ႔ကုတင္ေဘးက တိတ္တဆိတ္ျပန္ထြက္လာေတာ့ ကုတင္ေျခရင္းမွာ ေဆးမွတ္တမ္းကဒ္ျပားေလး ခ်ိတ္ထားတာေတြ႔လို႔ ယူၾကည့္လိုက္ျပန္တယ္တဲ့။

သူ႔ရဲ့အေျခအေနျပ ဇယားကြက္ေလးမွာ ေဆးရံုတက္ခ်ိန္မွ အခုခ်ိန္ထိ ဂရပ္မ်ဥ္းေၾကာင္းေလးဟာ ေအာက္ကိုလည္း မက်၊ အထက္ကိုလည္း မတက္ပဲ သာမန္အေျခအေနအတိုင္း ပံုမွန္ရိွေနတာ အံ့ၾသစရာေကာင္းေအာင္ပဲ က်မ ေတြ႔ခဲ့ရတယ္တဲ့။

ဒီထက္ထူးဆန္းတာကေတာ့ ေရာဂါအမ်ိဳးအစားမွာ သူ႔ရဲ့ ကိုယ္လက္အဂၤါထိခိုက္မႈအေၾကာင္း ဆရာဝန္က တခုမွ မွတ္ခ်က္ေရးမထားပဲ စာလံုးႀကီးႀကီးနဲ႔ စာေၾကာင္းတေၾကာင္းပဲ ေရးထားတာ က်မေတြ႔ရတယ္။

အဲဒါကေတာ့ …..
“ႏွလံုးသားထဲက ဒဏ္ရာ” တဲ့။

က်မ အိပ္မက္ကေလးဟာ အဲဒီေနရာမွာပဲ ၿပီးဆံုးသြားခဲ့ပါတယ္။


မိုးခ်ဳိသင္း

(သမီး ငယ္ငယ္ အတြက္ တင္တဲ႔စာ)

Wednesday, November 19, 2008

ငွက္ကေလး ခရီးသြား (နိဂုံး)



ဘ၀ တဆစ္ခ်ိဳး

သူမ ျပည္ပ၌ အိမ္ေထာင္ျပဳအျပီး ၈လ ပင္ မၾကာ အဖကို ေခၚငင္ ခဲ႔သည္။ သူမ အဖကို လြမ္းခဲ႔လွၿပီ။

သူမ သူငယ္ခ်င္း “ျဖဴ” ေျပာသလို “ဆရာနဲ႔ စကားမေျပာရတာ ႏို႔မ်ားမ်ား၊ မလိုင္မ်ားမ်ားနဲ႔ အရသာ ရွိရွိ ေဖ်ာ္ထားတဲ႔ ေကာ္ဖီ ပ်စ္ပ်စ္ႏွစ္ႏွစ္ တခြက္ မေသာက္ရေတာ႔သလို၊ ဆရာ႔အသံေလးေလးပင္ပင္ ျပည္႔ျပည္႔၀၀ႀကီးကို နားမေထာင္ရတာ ဘ၀မွာ ေနထိုင္ရတာ ေလးနက္မွဳနဲ႔ အဓိပၸါယ္ မရွိေတာ႔သလို ခံစားေနရတယ္ဟာ”

သူမလဲ ဘုရားပုထိုးႏွင္႔ ထိုပ်စ္ပ်စ္ႏွစ္ႏွစ္ ေကာ္ဖီကို တမ္းတမိခဲ႔ရသည္ေလ။

ေနာက္ အေဖေရာက္လာ၊ ကဗ်ာ ေရာက္လာ၊ ကဗ်ာ ခရီးစုံ ထြက္ၾက၊ အေရွ႔အေနာက္ ေတာင္ေျမာက္ ေပါင္းကူးတံတားေတြ ေဆာက္ၾကည္႔ၾက၊ ဘ၀ေတြကို အဆစ္ဆစ္ ခ်ိဳးၾကည္႔ၾက။ တိုင္းျပည္အေရးေတြ၊ နာရီေတြ ကၽြမ္းသြားမတတ္ ေတြးၾက၊ လြမ္းၾက၊ အလြမ္းေတြ အရည္ေဖ်ာ္ပစ္ၾက၊ ႀကိဳးစားေမ႔ပစ္ၾက။ ကဗ်ာ အိပ္မက္ေတြ ဆက္မက္ၾက။

အိမ္လြမ္းညမ်ား

သူတို႔ ႏိုင္ငံ သူတို႔ ဓေလ႔
သိမ္ေမြ႔ ႀကီးက်ယ္ ခမ္းနား
ျပည္ႀကီးသား ဆိုႏိုင္စေလာက္
ဂုဏ္ေျမာက္တယ္ ဆိုေပမယ္႔
ငါ႔အလို မျပည္႔တာက
ေဆြးျမည္႔တဲ႔ အိမ္လြမ္းနာ။

ငါ႔ အိမ္ကေလးကို သတိရ..
ငါ႔ အေၾကာ္တဲကေလးကို သတိရ..
ငါ႔သား ငါ႔သမီး
ငါ႔ေျမး မာရဲ႔လားလို႔ သတိရ
ငါ႔သူငယ္ခ်င္း
မိတ္ရင္း ေဆြသဟာေတြနဲ႔
လက္ဖက္ရည္ဆိုင္တကာ ထိုင္ၿပီး
စကားလိွဳင္လိွဳင္ေျပာခဲ႔တာ သတိရ..
ဘာကမွ မျပည္႔စုံတဲ႔
တို႔ရိပ္ျမံဳ တို႔ရြာကေလး
စိတ္ေအးေအးနဲ႔ ေလွ်ာက္၍လည္
လြမ္းဖြယ္ရာ တကယ္ေကာင္း
ငါေနခဲ႔တဲ႔ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းကေလးကိုလဲ
တေရးေရး သတိရ..
အမိအဖ မရွိေတာ႔ေပမဲ႔
ငါ႔ဘ၀မွာ အဓိကရပါလား
ငယ္ဘ၀ ငယ္ဓေလ႔
တကယ္မေမ႔ႏိုင္လို႔ သတိရ..
အို.. သတိရစရာေတြ တျပဳံႀကီးနဲ႔
သံေယာဇဥ္ မီးေတြ ျမိဳက္ေတာ႔
ဥေရာပတိုက္မွာ ငါမေပ်ာ္
ျပန္ရေသာ္ ေကာင္းႏိုးႏိုးနဲ႔
မိုးခ်ဳပ္၍လာ။
အိမ္ျပန္လွ်င္ မလိုတမာစိတ္ေတြနဲ႔
ငယ္ထိပ္ကို နာနာေထာင္းေပလိမ္႔
အေၾကာင္းေၾကာင္း ေထာက္လို႔စာ
ရြာျပန္သင္႔ မျပန္သင္႔။

သတိရေပမယ္႔
ဒြိဟေတြ ေထြးေရာယွက္
အိပ္ပ်က္သည္ႏွင္႔။

၂၆၊ ၾသဂုတ္၊ ၁၉၉၉


ပ်ံသာပ်ံပါ ထက္အာကာ

အခုေတာ႔ ပ်ံပါၿပီ ငွက္ကေလး။
သူမ အရုပ္ႀကိဳးျပတ္ က်န္ခဲ႔ၿပီ။ ငွက္ကေလး၏ ပူးကပ္ေနေသာ ၀ိညဥ္တို႔ႏွင္႔ တစ တစ ေ၀းရေတာ႔မည္႔ထင္႔။
ငွက္ကေလး သင္ထားသလို ေလာကကို အျပဳသေဘာ ေဆာင္ၾကည္႔သည္။
ဟန္ေဆာင္ျခင္းႏွင္႔ မ်က္ရည္မ်ားသာ က်န္ရွိပါသည္ ငွက္ကေလး။
မရင္႔က်က္ႏိုင္ပါ ငွက္ကေလး။
အာကာ ၀ိညဥ္မွာ ကဗ်ာႏိုင္ငံ ထူေထာင္ပါ ငွက္ကေလး။
မိခင္ႏွင္႔အတူ “ကဗ်ာတပုဒ္ ပန္းႏွစ္ပြင္႔” ဖြဲ႔သီပါ ငွက္ကေလး။

ကဗ်ာတပုဒ္ ပန္းႏွစ္ပြင္႔

၀ါးရုံၾကား၌
စကားတိုးတိုး။ တိတ္တိတ္ခိုး၍
မိုးခ်ဳပ္ခဲ႔သည္၊ တို႔မေၾကာက္။

လယ္ကြင္း ရိုးျပတ္၊ ကန္သင္းစပ္၌
ေျခပက္ၾကားအက္၊ ခေရာင္းထက္တြင္
ထိုင္လ်က္ ေနကုန္၊ မိုးရိပ္မွဳန္လည္း
မတုန္လွဳပ္ဘူး၊ တို႔ႏွစ္ဦး။

တို႔ဘ၀တြင္
က်ကာ တက္ကာ၊ လိွဳင္းပမာလည္း
သာယာဘိျခင္း၊ လိွဳင္းထက္ဆင္း။

သူႏွင္႔အျမဲ၊ လက္ခ်င္းတြဲက
ရဲစိတ္ဘယ္က၊ ငါလွ်င္ရ
အံ႔စြ သတၱိ၊ ငါ မသိ။

ခေရာင္းေတာမွ၊ ပန္းေရႊျမတို႔
လွဘိ၊ ၀င္းဘိ၊ ခင္းလုံး ျပည္႔။

သူႏွင္႔ ငါကား
ကာရန္ညီညြတ္၊ တတြတ္တြတ္ႏွင္႔
ၾကည္ဆြတ္စရာ၊ တီတာတာတည္႔
ကဗ်ာတပုဒ္၊ ပန္းႏွစ္ပြင္႔။

(ျမ၀တီ၊ ၁၉၈၀၊ ဒီဇင္ဘာ)


ေနာက္ဆုံး အိပ္ရာ ေနာက္ဆုံး ကဗ်ာ

သာမန္လူသားတဦး၏ ဆႏၵ

အာဂတံ ပါဂတံနဲ႔
ဗာလာနံေတြနဲ႔
၀ါစာကမာဆန္ဆန္ ျမိဳင္ေတာလယ္မွာ
လွိဳင္ေဘာလယ္ေနသူ မဟုတ္။

သူ႔ေနရာနဲ႔ သူ႔ေနရာ
ဗဟုသုတ ပေဒသာျဖိဳင္ျဖိဳင္သီးေနတဲ႔
ဂႏိုင္ႀကီး ျမိဳင္ႀကီးမွာ
ခိုမွီးေနထိုင္သူ ျဖစ္ပါတယ္။

က်မ္းဂန္အသီးသီးက
လမ္းမွန္နည္းေတြကို
ရွာမွီး ေ၀ဖန္ရင္း
အေနကန္ မေရမရာကို ခြာ
ဧကန္ အေျဖကို ရွာေနသူ ျဖစ္တယ္။

ဘ၀ရဲ႔ အတိမ္အနက္ကို
တခဏနဲ႔ ခ်ိန္စက္
အိပ္မက္လို ၀ိုးတိုး၀ါးတားနဲ႔
ကိုးယို႔ကားယားကို အဟုတ္မွတ္
ရုပ္ဓာတ္ နာမ္ဓာတ္ မကြဲမျပားနဲ႔
အသည္းတယားယား ဖဲကစားသလို
အလြဲအမွားေတြ လြန္က်ဴးေနတဲ႔
စာတမူးတန္နဲ႔
ခ်ာတူးလန္လည္း မဟုတ္ပါေခ်။

အခြင္႔အေရး ျမက္တဆုပ္နဲ႔
မဟုတ္သည္ကို အဟုတ္ေျပာ
ဗုေဒၶါ တ ရတဲ႔ လူအညံ႔စား
ခန္႔ညားရုိေသဖြယ္ မရွိ
အဂတိလိုက္စားတဲ႔ ငမိုက္သား သတၱ၀ါ
ပကာသနကို ငတ္ႀကီးက်တဲ႔
ႏွပ္ေခ်းတမွ် ရြံစရာ
လူ႔ဗလခ်ာ မဟုတ္ပါ။

ဘ၀မွာ အေနရုိးေပမယ္႔
သေ၀ထိုးျခင္းလည္း မရွိ။
အသိပညာ အတတ္ကို ရွာၿပီး
ျမတ္ရာကို ကိုးကြယ္
အမ်ိဳးအႏြယ္ကို ခ်စ္ျမတ္ႏိုး
ရုိးသားမွဳကို စံနမူနာယူ
ျမန္မာဇမၺဴမွာ လူေကာင္းတေယာက္
ေက်ာက္ေကာင္းတေစ႔ ျဖစ္ခြင္႔ရရင္
ဘ၀မွာ ေက်နပ္
အေနျမတ္တယ္လို႔ ယုံမွတ္သူ ျဖစ္ပါတယ္။

ကိုယ္ႀကီးက်ယ္ဖို႔ထက္
ႏိုင္ငံႀကီးက်ယ္ဖို႔ အေရးႀကီး
ရီးတီးယားတားနဲ႔
ဆီးသီး ႏြားစား ေန႔မပါးလိုဘူး
တရားမွ်တ၊ လြတ္လပ္မွ ခ်မ္းသာ
သူ ငါ အားလုံး၊ ညီညာညာ ရုန္းၾကမွ
လူလုံးလွလတၱံဟု
စိတ္ေနသန္႔သန္႔နဲ႔
မထိတ္မလန္႔ ေနခ်င္သူပါ။

ေရမွဳတ္ထဲ မိေက်ာင္းေပၚသလို
တကုိယ္ေတာ္ ေက်ာ္ၾကားမွဳ မလို
ကိုယ္က အစ၊ သူက အားလုံး
ရႊင္ျပဳံး ခ်မ္းေျမ႔၊ ေပ်ာ္တဲ႔ေန႔ကို
ျမင္ေတြ႔လိုစိတ္နဲ႔
အတိတ္က အမွားေတြကို ေက်ာ္
ဒိဌတရားကို ေမွ်ာ္ရင္း
ဘုရားေပၚသို႔ ေပ်ာ္ေပ်ာ္တက္
ဒိုးပတ္၀ိုင္းနဲ႔ ေပ်ာ္ေတာ္ဆက္ခ်င္ပါေၾကာင္း။ ။

တင္မိုး
၂၁၊ ၁၊ ၂၀၀၇



မိုးမိုးႏွင္း

Tuesday, November 18, 2008

ငွက္ကေလး ခရီးသြား


ဒီေန႔ဆို ရန္ကုန္မွာ ႏို၀င္ဘာလ ၁၉ရက္။ အေဖသာ ဒီေန႔ ဒီအခ်ိန္မွာ ရွိတယ္ဆိုရင္ အသက္ (၇၅) ႏွစ္ ျပည္႔ခဲ႔ၿပီ။
အေဖ႔ ေမြးေန႔အမွတ္တရအတြက္ ကိုယ္႔ အမအငယ္ မိုးမိုးႏွင္းရဲ႔ စာကဗ်ာ အတၳဳပၸတၱိေလးကို ေဖာ္ျပခ်င္ပါတယ္။ မႏွင္းက ဒီစာစုေလးကို အေဖဆုံးၿပီး ၃လ အၾကာမွာ ေရးခဲ႔တာပါ။ မႏွင္းကေတာ႔ ကိုယ္တို႔ မိသားစုထဲမွာ အႏုပညာေသြး အပါဆုံး၊ အေဖ႔ကို နားလည္မွဳ အေပးႏိုင္ဆုံး သမီးတေယာက္ပါ။
ကိုယ္႔ရဲ႔ မွတ္တမ္းေလးမွာ ကိုယ္႔အမတေယာက္ရဲ႔စာေလးကို အေဖ႔ေမြးေန႔ အမွတ္တရ ေဖာ္ျပခြင္႔ရတာ ၀မ္းသာမိပါတယ္။ ဖတ္ၾကည္႔ၾကပါအုံး။


ငွက္ကေလး ခရီးသြား

မတ္လရဲ႔ ဥေရာပမွာ ခ်ယ္ရီေတြ ေစာေစာစီးစီး ျမိဳင္ျမိဳင္ ပြင္႔ေနၿပီ ငွက္ကေလး။ ငွက္ေလး ျပန္မလာဘူးလား။

အစ၏ သမိုင္း

သူ႔ကုိ စေမြးေတာ႔ သူ႔အိမ္ရာသည္ ႏြားစားက်က္သာသာျဖစ္သည္။ သူ႔အိပ္ယာသည္ ႏြားစားခြက္သာသာ ျဖစ္သည္။ ဒါဆို ေယရွဳခရစ္လို ျဖစ္ေနတာေပါ႔ ဟု သူမက ျပဴးျပဴးျပက္ျပက္ အံအားတသင္႔ေမးေတာ႔ “အဲသလိုဆန္ဆန္ပါပဲ သမီးရဲ႔” ဟု ခပ္ေတြးေတြး ေျဖသည္။ အဖ ဦးဘအို ႏွင္႔ အမိ ေဒၚစံထယ္တို႔မွာ ရပ္ရြာသစ္ ေျပာင္းစ ကာလ ျဖစ္သည္။ ေရစႀကိဳ ခရုိင္ မုံညင္း၊ ေျမျဖဴမွ ေတာင္သာျမိဳ႔နယ္ ကန္ျမဲဇဂ်မ္းရြာသို႔ အထုပ္အထည္ သိပ္မပါ လက္ခ်ည္းသာသာ ေျပာင္းစဥ္က ျဖစ္သည္။

အဖိုး ဘုရားတကာ ဦးထြန္းတင္က သားေမာင္ဘအိုကို မဟာဂီတ လိုက္စားေစခဲ႔သည္။ ဘာသာ သာသနာႏွင္႔ ဂီတကို စည္းကမ္း တင္းၾကပ္စြာ မ်ိဳးေစ႔ခ်ေပးခဲ႔သည္။ အရြယ္တန္၍ တရြာသူ မစံထယ္ႏွင္႔ အေၾကာင္းပါေတာ႔ အဖိုးက ေငြ အရင္းအႏွီးထုတ္ကာ နယ္လွည္႔ စီးပြားရွာခိုင္းသည္။ ကိုဘအိုမွာ ေတာင္ယာ စိတ္မ၀င္စား၊ စီးပြားမမွဳ။ ဖခင္ေပးေသာ ေငြအရင္းအႏွီးႏွင္႔ နယ္လွည္႔ အထည္သည္ ျဖစ္ရသည္။ ထိုဘ၀တြင္ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ က်င္လည္သည္။

အထက္ျပည္ အထက္ရြာ မႏၱေလးအထိ၊ ေအာက္ျပည္ ေအာက္ရြာ ေမာ္လျမိဳင္၊ ေရႊတိဂုံအထိ “စိန္ေဗဒါ”ဆိုင္း၀ိုင္းႏွင္႔ လိုက္သည္။ ဤတြင္ ဂီတ အႏုပညာႏွင္႔ ေပ်ာ္ေမြ႔ေတာ႔သည္။ အထည္စီးပြားျဖစ္မျဖစ္ သိပင္မသိေတာ႔။ ဇနီး မစံထယ္ႏွင္႔ မိခင္ ဖခင္ကိုပင္ အမွတ္မရႏိုင္ေတာ႔။

၄-၅-၁၀ ႏွစ္ သူ႔သည္းေျခႀကိဳက္ စိန္ေဗဒါ ဆိုင္း၀ိုင္းေနာက္ အထက္၊ ေအာက္၊ အညာ၊ အေၾက စုံေအာင္ စုန္ဆန္ပါေတာ႔သည္။ မိခင္ နာမက်န္းျဖစ္ကာမွ စာကေလး တေစာင္မွ တဆင္႔ ရြာသို႔ ျပန္လည္ေျခခ် မိသည္။ ေငြလည္း မက်န္၊ လက္လုပ္လက္စားလည္း မလုပ္တတ္။

ထိုမွတဆင္႔ ဇနီးသည္ကို လက္ဆြဲကာ ကန္ျမဲ ဇဂ်မ္းသို႔ အေျခခ်ဖို႔ ႀကိဳးပမ္းခဲ႔သည္။ သားသမီး စုစုေပါင္း ဆယ္ဦးထက္ မနည္း ဖြားခဲ႔ေသာ္လည္း ေနာက္ဆုံး သုံးဦးသာ အဖတ္တင္ရသည္။ အဖတ္တင္သည္႔ သမီးႀကီးမွာ“တင္ေမ” ျဖစ္လာရသည္။ ကန္ျမဲမွ ေမြးသူ သမီး “မျမဲ” မွာ အရြယ္မတန္ခင္ ကြယ္လြန္ရသည္။ သည္႔ေနာက္ ကန္ျမဲဖက္ ေမြးသူ ကန္ျမဲဇဂ်မ္းသား ေမာင္ဘဂ်မ္းသည္ “တင္မိုး” ျဖစ္ပါသည္။ ႏွမ အငယ္ဆုံးမွာ “မတင္စန္း” ျဖစ္သည္။

အစပထမ အရီးအံ႔၏ အိမ္တြင္ အဖီဆြဲေနခဲ႔ၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ အရီးအံ႔၏ အိမ္ဖီသည္ သူ၏ ေမြးဖြားရာ ျဖစ္လာရသည္။

ထိုမွအစျပဳ၍ ဖခင္ မိခင္တို႔၏ အပ္ခ်ဳပ္ပညာ၊ အဖ၏ဂီတ အႏုပညာ ေမတၱာ၊ ေစတနာ ရက္ေရာမွဳႏွင္႔ လုံ႔လ ၀ီရိယတို႔ေၾကာင္႔ တရြာတေက်းတြင္ ခ်စ္ခင္မွဳရရွိကာ အိမ္ယာ တင္႔တယ္ အတည္တက် ျဖစ္ခဲ႔ၾကရသည္။ ထိုမွ ရြာဂီိတ၀ိုင္း၊ အိမ္ဂီတ အသိုင္းအ၀ိုင္းမွတဆင္႔ သူ၏ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းပညာေရးကို ရြာဆရာေတာ္ အရွင္အာစရဆီမွာ က်ိဳးက်ိဳးႏြံႏြံ သင္ယူသည္။ စာတတ္၊ ပညာတတ္ ျဖစ္လိုစိတ္ အလြန္ျပင္းျပသည္။ မႏၱေလး ေရႊေရးေဆာင္ ေက်ာင္းတိုက္မွ ကိုရင္ဘ၀မွာ အားရဖြယ္၊ အားက်ဖြယ္၊ သနားစဖြယ္လည္း ျဖစ္သည္။

“ေဖေဖ မႏၱေလး ကိုရင္ေလးဘ၀ မနက္မနက္ ဖိနပ္မပါ ဆြမ္းခံထြက္ရင္း တခါတရံ အမရပူရဖက္၊ အင္း၀ဖက္ထိ လယ္ကန္သင္းရိုးေတြမွာ ျဖတ္ေလွ်ာက္ရင္း ေလာကီပညာေတြ သိပ္ဆည္းပူးခ်င္ခဲ႔တာပဲ။ တေန႔ေတာ႔ ငါ ေလာကီပညာေတြ တတ္ေျမာက္ၿပီး ေလာကီ အက်ိဳးျပဳလုပ္ငန္းေတြ လုပ္ဖို႔ အျမဲခံစား အိပ္မက္ေနခဲ႔တယ္ သမီးရယ္”

ဆရာေတာ္မ်ားအား အလြန္အမင္း ၾကည္ညိဳၿပီး ဗုဒၶဘာသာအား အင္မတန္ ဦးထိပ္ထားေသာ္လည္း သူ၏တိုးတက္ေသာ အျမင္က ေရစႀကိဳ “အေမတိုက္” အိမ္သို႔ စြန္႔စြန္႔စားစား ပို႔ခဲ႔သည္။ ဤတြင္ အေဒၚျဖစ္သူ အေမတိုက္၏ ဆိုင္လုပ္ငန္းမ်ား ကူညီရင္း အတန္းေက်ာင္းပညာေရး စခဲ႔ရသည္။

အေဖ၊ အမ၊ ကန္ျမဲ ဇဂ်မ္းႏွင္႔ ဂီတကိုေတာ႔ သူမေမ႔။ ရြာကိုျပန္လာတိုင္း အက်ိဳးေဆာင္သည္။ စာသင္ၾကားေရး၊ စာၾကည္႔တုိက္လုပ္ငန္း အစရွိသည္..။ အေဖ႔ရဲ႔ မဟာဂီတကိုလည္း ရံဖန္ရံခါ လြမ္းဆြတ္သည္။

သည္လိုႏွင္႔ အေျခခံပညာ အထက္တန္းေအာင္ ဆရာသမားမ်ား ေက်းဇူးႏွင္႔ မႏၱေလးတကၠသိုလ္ ေရာက္ခဲ႔ရပါသည္။

“ေဖေဖ ဆယ္တန္းေအာင္ေတာ႔ အသက္ ၂၄ႏွစ္ ရွိၿပီ။ ေက်ာင္းစတက္တုန္းက ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းဘ၀ကလာေတာ႔ အတန္းထဲမွာ အႀကီးဆုံးျဖစ္ေနတာ။ ငါ႔သမီးက ၁၆ႏွစ္ေတာင္ မျပည္႔ေသးဘူး ဆယ္တန္းေအာင္တာ ကံေကာင္းပါတယ္ သမီးရဲ႔” ဟု အားေပးစကားမ်ား အမွတ္ရမိပါေသးသည္။

မႏၱေလး တကၠသိုလ္မွ တဆင္႔ ကဗ်ာဆရာတင္မိုး၏ ကဗ်ာဇာတ္လမ္းမ်ား အစျပဳပါၿပီ။

သူမ၏ငွက္ကေလး

သူမက ဖခင္ကို ငွက္ဟုေခၚမည္။ ငွက္က အျပစ္ကင္းစင္သည္။ အသံခ်ိဳသည္၊ သဘာ၀ေလာကကို အေကာင္းျမင္သည္။ အလွဆုံး သီဖြဲ႔သည္။ မနက္လင္းအားႀကီးႏိုး သီခ်င္းဆိုသည္။ သည္ေလာက္ဆို ငွက္ကေလး၏ ဂုဏ္အဂၤါ ေလာကတြင္ တေနရာစာ ၾကြယ္၀ၿပီ။

ငွက္ကေလးႏိုးလွ်င္ ခ်က္ခ်င္း မ်က္ႏွာသစ္သည္။ ႏိုးထျခင္း၊ သစ္လြင္ျခင္း၊ အသံေတြကို ရွာမည္။ အရုဏ္၏အလွ အခင္းအက်င္းကို သူက အမက္ေမာဆုံးျဖစ္မည္။ သန္႔စင္ျခင္း၏သေဘာလား။ ေက်းငွက္တို႔၏ ဂီတသံ၊ ပဲျပဳတ္သည္ မေလး၏ စူးရွရွ ဂရုဏာသံ၊ စမ္းေခ်ာင္းေလး တြတ္ထိုးသံ၊ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မ်ား၏ တရားဓမၼသံ (သို႔မဟုတ္) ေၾကာင္က်ီက်ီ ဂီတသံ၊ ဒါမွ မဟုတ္ ကေလးႏိုးထ သံ၊ အရုဏ္ဦး ဘုရားရွိခုိးသံ အကုန္ စူးစမ္းသည္။ ကဗ်ာတပုဒ္ ဖန္ဆင္းမိၿပီေပါ႔။ ေနာက္ ေနျခည္ထြက္လာ၊ ေနစာလွဳံ စာတပုဒ္ ၿပီး တပုဒ္၊ ေနာက္တပုဒ္။ လက္ဖက္ရည္ၾကမ္း တခြက္၊ ေဆးလိပ္တတို၊ ေကာ္ဖီတငုံ၊ ပဲျပဳတ္သည္မေလးေရာင္းတဲ႔ ေကာက္ညွင္းေပါင္း။ အားလုံး ကဗ်ာျဖစ္ခဲ႔ၿပီ။
“မနက္ခင္း ကဗ်ာမ်ား” သည္ လွပသည္ခ်ည္း။ ။

ထိုသို႔ ေက်နပ္စြာ လြတ္လပ္ၿပီးသကာလ ျပင္ပသို႔ ထြက္ကာ ကဗ်ာႏွင္႔ ေလာကရဲ႔ အမွန္တရားကို ညိွမည္။ အေျဖရွာမည္။ ေက်ာင္းဆရာတဦးရဲ႔ ဘ၀၊ ပန္းခ်ီဆရာ၏ အေတြး၊ ကေလးငယ္၏ ပုံရိပ္၊ ဆိုက္ကားဆရာ၏ ဇာတ္လမ္း၊ အိမ္ရွင္မ၏ ဒုကၡ၊ အရာရွိမင္း၏ ျပႆနာ၊ လူငယ္တို႔၏ အေရး။ ေလာကတရားခုံရုံး၌ လြတ္လပ္တရားသူႀကီး ျဖစ္မည္။ ကိုယ္ပိုင္အေတြး ႏိုင္ငံတြင္ ကိုယ္တိုင္ အစိုးရမည္။ အမွန္၊ အမွား၊ အခ်ိဳ၊ အခါး ျခံဳငုံ ၾကည္႔ရွဳမည္။ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မ်ားသည္ သူ၏ကဗ်ာ စတူဒီယိုမ်ားသာ ျဖစ္ပါသည္။ နားေထာင္စမ္း လူေတြရဲ႔အသံ။ သူတို႔ ေျပာျပေနၾကတာ၊ သူတို႔ရဲ႔ အလႊာလႊာ ခံစားမွဳေတြ။ ရုံးမွာ၊ ေက်ာင္းမွာ၊ လမ္းမွာ။

ညဖက္အိမ္ျပန္ေတာ႔ ဒါေတြ ကဗ်ာျဖစ္ျပန္သည္။ ထိုကဗ်ာမ်ားကေတာ႔ အေရာင္စုံရၿပီ။ ရသစုံသည္။ ခံစားမွဳ အစုံစုံ၊ ေစတနာ အဖုံဖုံ။

ညေနဖက္တြင္ ငွက္ကေလး၏ေတးသံ အနည္းငယ္ အက္ကြဲသည္။ ဘာပဲေျပာေျပာ ဖခင္သည္ သူမ၏ အရင္းႏွီးဆုံး ေတးသီငွက္ ကေလးတေကာင္ ျဖစ္ရသည္။

အတၳဳပၸတၱိ

ပန္းမ်ားရဲ႔ အတၳဳပၸတၱိ

မ်ိဳးေစ႔
ပန္းပင္
ပြင္႔
ေၾကြ
ဒါဟာ ပန္းပြင္႔ရဲ႔ အတၳဳပၸတၱိ မဟုတ္။

ေျမထဲက ရုန္းထ မွဳ
ေလထဲမွာ ရနံ႔ ျဖန္႔ေ၀မွဳ
မုန္တိုင္းကို ေခါင္းငုံ႔မခံ
လက္တုံ႔ျပန္ႏိုင္မွဳ
ေနရဲ႔ ဒဏ္ကို
အားမာန္အျဖစ္ ေျပာင္းလဲမွဳ
သူ႔စြမ္းအား သူ႔ဂုဏ္သတၱိေတြသာ
ပန္းပြင္႔၏ အတၳဳပၸတၱိ ျဖစ္တယ္။

ပြင္႔ပါေစ
ေၾကြပါေစ
နိယာမ တရားထဲမွာ က်င္လည္ပါေစ။

ေျမ
ေလ
ေရ
ေန
သူ႔ အတၳဳပၸတၱိ ျဖစ္ထြန္းရာ အေျခအေန
ေမႊးပ်ံ႔လာမယ္႔ ကမၻာေျမ။

၁၉-၁၁-၉၅

အေဖမရွိမွ အဖ အေၾကာင္း ေရးရေတာ႔မည္။ အရာရာ ခ်ီတုံ ခ်တုံ၊ မခ်ိတင္ကဲ။ အရာရာ အပိုင္းပိုင္း အစစ။ တိုတိုေတာင္းေတာင္း၊ ရွည္ရွည္လ်ားလ်ား။

အဖက အထည္ခ်ဳပ္၊ အမက ၾကယ္သီးေဖာက္၊ အဖက ဘင္ဂ်ိဳတီး၊ ပတၱလားေခါက္၊ အမက အၾကမ္းတည္။ ဆရာအို တီး၀ုိင္းသည္ ရြာရွိလုလင္တို႔၏ အႏုပညာ ဘူမိနက္သန္။ ဖခင္၏ ႀကီးျပင္းရာ အေျခအျမစ္။

ကဗ်ာ၏အခ်စ္က အခ်စ္ကို ကဗ်ာ ျဖစ္ေစခဲ႔သည္။ မႏၱေလး တကၠသိုလ္ ဇာတ္လမ္းမ်ားတြင္ ကဗ်ာသန္သူ၊ ကဗ်ာဆန္သူ၊ ကဗ်ာခင္သူ၊ ကဗ်ာ မင္သူ၊ ကဗ်ာေမြ႔သူ၊ ကဗ်ာကို ေတြ႔သူ ရန္ကုန္သူ မိခင္ “စန္း”ႏွင္႔ ခ်စ္ႀကိဳးသြယ္ခဲ႔ရၿပီ။ ထို႔ေနာက္ “ကဗ်ာ မိသားစု ” တည္ေထာင္ၾကေလသည္။

မႏၱေလး စာေပလွဳပ္ရွားမွဳမ်ားမွ ရန္ကုန္သို႔ ေျပာင္းလာခဲ႔ရာ သူမကို ေမြးဖြားခဲ႔သည္။ သူမကို “သမီးက မႏၱေလး သေႏၶ၊ ရန္ကုန္ေမြး” ဟုေျပာျပခဲ႔သည္။

ကဗ်ာ မိသားစု

သူမကေတာ႔ ဖခင္ကို စ သိခ်ိန္တြင္ ဖခင္၏ ေဖာေဖာသီသီ ႏွစ္ႏွစ္ျခိဳက္ျခိဳက္ အျပဳံးကို အဓိက မွတ္မိသည္။ ဖခင္သည္ ငွက္တေကာင္၏ ေတးဆိုသံႏွင္႔ မျခားမနား ေလခၽြန္သည္။

သူမကေတာ႔ သူမကိုယ္သူမ ၇လအရြယ္ႏွင္႔ ကြယ္လြန္ခဲ႔ရေသာ သူမအထက္ အမ “မိုးမိုးမင္း” ၀င္စားသည္ဟု ယုံၾကည္ေနသည္။ ေဖေဖတို႔ ေမေမတို႔ ဘ၀ေလးထဲကို ႏွစ္ခါ ျပန္၀င္လာတာ ဟု ဖခင္က အမွတ္တရ ေျပာေလ႔ရွိသည္။ “မင္းမင္းက သူ႔အေဖ ျမင္ရင္ မ်က္လုံးေလးေတြ ၾကယ္လို ၀င္းေတာက္ သြားတာ။ အေဖ႔ေလခၽြန္သံကို ရွာၿပီး ျပဳံးျပရတာ အေမာ” ဟု မိဘ၏ နက္ရွိဳင္းေမတၱာကို ငယ္ငယ္ကတည္းက ခံစားေနရသည္။

သူမအရြယ္ေရာက္ေတာ႔ အိမ္သိပ္မကပ္ခ်င္။ ဖခင္ေနာက္ တေတာက္ေတာက္ ေလွ်ာက္လိုက္သည္။ မိဘေက်းဇူးျဖင္႔ ဘ၀တြင္ စာအုပ္ေကာင္းမ်ားသာ ဖတ္ခြင္႔ရခဲ႔သည္။ ငယ္ငယ္ကတည္းက ပထမဦးဆုံး ဖတ္ခိုင္းတဲ႔ စာအုပ္ကို မွတ္မွတ္ရရ ရွိလွသည္။ သမီး ဒါကို ကုန္ေအာင္ဖတ္။ စာအုပ္စင္မွ ဆြဲထုတ္ေပးသည္။ အင္ဒီရာဂႏၶီသို႔ ေပးစာမ်ား။(ဖခင္ ေနရူးမွ-)

ယခင္ကေတာ႔ Le Petit Prince (ခင္ေလးျမင္႔ ဘာသာျပန္ မင္းသားေလး)၊ Anderson ပုံျပင္မ်ား၊ မိုးမခပင္ႀကီးေအာက္မွာ (အံ႔ေမာင္ ဘာသာျပန္)တို႔ ဖတ္ဖူးၿပီ။ ေနာက္ပိုင္းလည္း စာအုပ္အစုံစုံ Anne Frank Diary၊ မိုးၾကယ္မို႔လားႏွင္႔ လမ္းသစ္၊ ငဘ၊ သူလိုလူ၊ ရင္နင္႔ေအာင္ ေမႊး၊ ေလရူးသုန္သုန္၊ ဦးစံရွား စုံေထာက္ ဇာတ္လမ္းမ်ား၊ အစုံ အစုံ။

သူမကေတာ႔ ဆရာေဇာ္ဂ်ီဘာသာျပန္ နင္လားဟဲ႔ ခ်စ္ဒုကၡ ၀တၳဳတိုမ်ားႏွင္႔ ဆရာ၀ဏ္ ဘာသာျပန္ ဟိုကၠဴကဗ်ာမ်ားကို ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္ စိတ္ကူးယဥ္ စြဲလန္းခဲ႔ရသည္။ ယခု ကြယ္လြန္သူ ဆရာ ေမာင္ထြန္းသူရဲ႔ ေလလြင္႔ငွက္ငယ္ကေလးမ်ား ထင္သည္ စသည္မ်ား အပါအ၀င္ပါ။ ကေလးဘ၀တြင္ မူရင္း၊ ဘာသာျပန္၊ ကဗ်ာ၊ စာ စုံလွသည္။ မိဘေက်းဇူးပါ။

စံ ႏွင္႔ ခ်ိဳကေတာ႔ သူမထက္ စာဖတ္ႏိုင္သည္။ ေက်ာင္းဖြင္႔ရက္၊ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ မေရြး အိမ္တြင္ သည္းႀကီး မည္းႀကီး စာဖတ္ၾကသည္။ ၿပီး အျမင္ေတြ ဖလွယ္ၾကသည္။ ေရႊဥေဒါင္းမ်ား၊ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မ်ား၊ ခင္ႏွင္းယုမ်ား၊ စံစံက သူ႔ရဲ႔ ငယ္ဘ၀တခုလုံး စကားလက္ အိုဟာရာက လႊမ္းမိုးေနပါသတဲ႔။ “ေအး”ကေတာ႔ မဂၢဇင္း ၀တၳဳတိုမ်ားကို ပိုႏွစ္ျခိဳက္သည္။ “ခ်ိဳ”က ျမန္မာစာ အေရးေကာင္းသည္။ ဒါေၾကာင္႔ အယ္ဒီတာ ႏွင္႔ ၀တၳဳေရးဆရာမေလး ျဖစ္လာသည္။ လြမ္းဆြတ္ဖြယ္ “မွန္တင္ခုံေပၚက ႏွင္းဆီပြင္႔”။

“ဥာဏ္”ကေတာ႔ ဟိုတအုပ္၊ သည္တအုပ္၊ ဟိုနားေခြ၊ သည္နားေခြ ဖတ္ေနတာပါပဲ။ ဘာစာအုပ္ေတြလဲေတာ႔ သိပ္မသိ။

တအိမ္လုံး အႀကိဳက္ကေတာ႔ မိုးမုိးအင္းလ်ား ျဖစ္မည္။ အေမက စ ဦးေဆာင္။ “ျမန္မာျပည္တြင္ ေနၾကသည္”က အလြန္ သရုပ္ေပၚလွတဲ႔ ဂႏၱ၀င္အႏုပညာလက္ရာ။

အိမ္တြင္းစကား၀ိုင္းမ်ားတြင္ စာေပႏွင္႔ အႏုပညာေရး က အဓိက ျဖစ္လို႔ေနသည္။ ၀မ္းေရး အတြက္ အေမက ေမတၱာေစတနာ ဗလပြႏွင္႔ အေမ႔ေက်ာင္းပ်ိဳးခင္း မူႀကိဳကို ေအာင္ျမင္စြာ ဖြင္႔၍ အေဖ႔အႏုပညာကို ပါရမီ ျဖည္႔သည္။ သားသမီး ငါးဦး အ၀တ္လွ၊ ဗိုက္၀ခဲ႔ပါသည္။

“ပုဂံေက်ာင္းက ေခါင္းေလာင္းသံ” ကဗ်ာမ်ား ၁၉၇၇ ထုတ္ကေတာ႔ ဖခင္ေရာ သူမပါ အားအရဆုံး ကဗ်ာစာအုပ္ဟု ထင္ျမင္ပါသည္။ အႏုပညာ၊ လူမွဳေရး၊ လူသားေရးရာ အစစ ေစတနာနဲ႔ အရည္အေသြး ေရာင္ျပန္ဟပ္ေနေသာ ေခတ္၏ ေၾကးမုံတခ်ပ္လို႔ သူမထင္သည္။ ကံေကာ္ရိပ္မွ အိမ္မက္မ်ားကိုလည္း အံ႔ၾသတႀကီး သူမ ႏွစ္ျခိဳက္သည္။

ဆယ္ေက်ာ္သက္ သူမ စာလက္တဲ႔စမ္းၾကည္႔ေတာ႔ “ရထားည” တို႔ “အိမ္ ဒိုင္ယာရီ” တို႔ “စိတၱဇ ပန္းခ်ီ” တို႔၊ “ပညတ္မ်ား”တို႔ “စပယ္ေမေမႏွင္႔ စကားေျပာျခင္း”တို႔ ထြက္လာသည္။ ဖခင္ သိပ္သေဘာေတြ႔ပုံ မရ။ လက္ေတြ႔နဲ႔ ဘ၀ကို ဆက္စပ္ပါ သမီးရဲ႔၊ အေတြးနဲ႔ ခံစားမွဳေတြကို ေလွ်ာ႔ပါ။ လြင္႔ေမ်ာ မေနေစနဲ႔။

ဖခင္က ဆရာႀကီး ေရႊဥေဒါင္း၏ခြန္အားရွိေသာ စာကို ေထာင္႔အမ်ိဳးမ်ိဳးမွ ေတြး၍ လိုလားသည္။ အႏုပညာနဲ႔ ေလာကကို အားေပးပါ ဒါ အဓိပၸါယ္ ပိုရွိပါတယ္ တဲ႔။ သူမ ဖခင္ကဗ်ာမ်ား ဖတ္ရင္း ရဲရဲ၀င္႔၀င္႔ ေထာက္ခံပါသည္။

ထို႔ေနာက္ ဖခင္ အလုပ္ျပဳတ္၊ “စာသင္ျပျခင္း” ၏ အျပစ္ဒဏ္။ အလကားပဲတင္း ေစတနာ ေက်ာင္းဆရာအျဖစ္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ အက်ိဳးျပဳအၿပီး ရလဒ္။

အိမ္ေျပာင္း၊ အေမဆုံး၊ အေဖ ေထာင္က်၊ ကဗ်ာမ်ား အခ်ိဳျမ နည္းပါးခ်ိန္ ကာလ။

အမွန္ေတာ႔ အေမဆုံးပါးကတည္းက အေဖ အေတာ္ငိုင္ခဲ႔ၿပီ။ ဒါေပမဲ႔ ခြန္အားေတြ ျပန္ေမြးသည္။ ေလာကဓံကို တင္းခံၾကည္႔သည္။ အငိုမွ ျပံဳးၾကည္႔သည္။

မိုးႏွင္႔စမ္း

မိုးရြာလွ်င္
စမ္းကေလး စီးမွာပင္။
မိုးစဲလွ်င္
စမ္းကေလး အားနည္းမွာပင္။
မိုးကုန္လွ်င္
စမ္းကေလး၏ အဟုန္ရပ္ၿပီး
အနာဂတ္ မိုးရာသီကို
ေမွ်ာ္အုံးမည္ပင္။
မိုးရွိလွ်င္
စမ္းရွိမွာ ေသခ်ာသည္ပင္။

တင္မိုး

သူေပးခဲ႔ေသာ တာ၀န္မ်ား

မီးတိုင္ျငိမ္း၍
သိမ္းပိုက္ အထုပ္၊ တလွဳပ္လွဳပ္ျဖင္႔
မိုးခ်ဳပ္ခ်ိန္မွာ၊ သူနားရွာၿပီ
နားပါေစေတာ႔ ျငိမ္းေစေတာ႔။

သူ႔တာ၀န္မ်ား၊ အလုပ္နား၍
တံခါးေသာ႔တံ၊ သူအပ္ႏွံခဲ႔။

ေသြးလက္စ ႏွင္႔
၀င္းပ လက္လက္၊ အကြက္က်က်
အရည္လွသည္႔၊ ျမ ႏွင္႔ ပတၱျမား
ခ်န္၍ ထားခဲ႔။

ထြန္စ ယက္စ၊ ေပါင္းသင္ရမည္႔
ျမသား ယာေျမ ဟိုေတာင္ေျခတြင္
ေန၀င္ခါစ၊ ခ်ိဳးမ ကူသံ
ေတာပန္းမန္ႏွင္႔
စိုက္ရန္ပ်ိဳးရန္၊ ခ်န္ခဲ႔သည္။

သူစိုက္ခဲ႔သည္႔
ႏြဲ႔ႏြဲ႔ ေလဟုန္၊ စံပယ္ရုံမွ
ဖူးငုံေနဆဲ ရွိေသးသည္။

စံပယ္ပန္းနံ႔၊ သင္းပ်ံ႔ေနစဥ္
ငါ႔ ဥယ်ာဥ္၌
ေပါင္းသင္ ေရေလာင္းရအုံးမည္။

သူထားခဲ႔ရာ၊ ရတနာကို
ေကာင္းစြာ ေသြးရေပအုံးမည္။

သူသီလက္စ၊ ေတးအလွသည္
ပါဒ ျပည္႔ရန္၊ အျဖည္႔ခံမို႔
ထပ္မံ ျဖည္႔စြက္ ရအုံးမည္။

ငါ႔မွာ တာ၀န္၊ ထမ္းေဆာင္ရန္ မို႔
လြမ္းပန္း မပန္ႏိုင္ပါေသး။
သူေပးခဲ႔ရာ၊ ျမတ္၀န္တာကို
ငါ႔မွာ ထမ္းဖို႔ ရွိပါေသး။

(စန္း ၅လ ျပည္႔)
၁၇-၄-၉၁

ေနာက္ အက်ဥ္းစံဘ၀။ သုတတို႔၊ ကိုရင္ေခါင္းျပား တို႔၊ သက္ေဇာ္တို႔၊ သက္ထြန္းတို႔၊ သက္၀င္းေအာင္တို႔ရဲ႔ တိုးတိုးေဖာ္ ျဖစ္ခဲ႔ရသည္။

မွတ္မွတ္ရရ အေဖေထာင္ကထြက္တဲ႔ေန႔က အေဖ႔ေထာင္၀င္စာေတြ႔ရသည္႔ေန႔။ သမီးေတြလည္း အေဖလြတ္တာေတြ႔ေတာ႔ အေပ်ာ္လြန္ၿပီး ျပင္ဆင္ထားေသာ ေထာင္၀င္စာ အထုပ္မ်ားအား ေထာင္ထဲမွာ က်န္ခဲ႔ေသာ ရဲေဘာ္မ်ားကိုေပးရန္ သတိမရလိုက္ၾက။ အေဖ ငိုသည္။ “သမီးတို႔ ေထာင္၀င္စာ ပို႔ဖို႔ ေမ႔သြားၾကတာလား” တဲ႔။ ေနာက္မွ ၀န္ထမ္းမ်ားႏွင္႔ ျပန္လည္ ပို႔လိုက္ရသည္။

ထိုမွ သူမလဲ ”ဖန္မီးအိမ္” ေဆးခန္းရွင္ ျဖစ္၊ ႏိုင္ငံရပ္ျခားေတြ၊ ျပည္တြင္းေတြ လွည္႔လည္၊ အိမ္ေထာင္လဲက်၊ ခ်စ္ေသာ ျမန္မာျပည္ ႏွင္႔ ကဗ်ာ မိသားစုကေလးအား ခြဲခြာ ခဲ႔ရ။ ေလာကႀကီးမွာ အမွန္တကယ္ေတာ႔ ကဗ်ာထက္ အေရးႀကီးတာ သိပ္မရွိခဲ႔။

တေလာကမွ ကိုေအာင္၀န္း (နယ္သာလန္) ေျပာျပမွ “ဆရာတို႔က ရသ ခံစားတတ္ေအာင္ လူတိုင္းကို သင္ေပးခ်င္တာ၊ ရသ ခံစားတတ္မွ လူအခ်င္းခ်င္း ကိုယ္ခ်င္းစာတရားရွိမွာ လို႔ ေျပာခဲ႔တာ” သူ႔ရင္ထဲမွာ ယေန႔အထိ စြဲခဲ႔ရေၾကာင္း မွတ္မွတ္ရရ သိရသည္။ ဟုတ္ပါရဲ႔။ ေငြေၾကး၊ အာဏာ၊ ရာထူး၊ ေလာဘ တက္ေနသေရြ႔ ေလာကမွာ ကဗ်ာမဲ႔၊ ရသမဲ႔ေနမည္ေလ။

ကဗ်ာ မိသားစု

အိမ္ျမိတ္စြန္း၌
ျပည္႔၀န္းေသာလ၊ သိကၡာက်ေအာင္
ရွင္မနဲ႔သား၊ ဖြံ႔ထြားထြား။

သည္မိ သည္ဖ
လျပည္႔၀န္းခိုင္၊ အပိုင္ရ သို႔
သားလွ ရင္ေသြး၊ ျဖဴေဖြးေဖြး။

သမီးတစု၊ ၾကယ္ျဖဴဥ သို႔
တယုတယ၊ ထြန္းပပ။

မိသားစုတြင္၊ စိတ္ၾကည္ရႊင္လ်က္
ၾကင္နာ သစ္သစ္၊ အခ်စ္ ထပ္ထပ္
ျမတ္ျမတ္ ဆင္႔ဆင္႔၊ သက္ရြယ္ရင္႔တိုင္
ခ်စ္ႏွင္႔ အတူ၊ ျပံဳးၾကည္ျဖဴလ်က္
လူသားေကာင္းက်ိဳး၊ ေဆာင္သည္ပိုးလ်က္
ႏိုးၾကားဘ၀၊ ေနလိုလွ။

(မိုးေ၀၊ ၁၉၈၅၊ ေဖေဖာ္၀ါရီလ)



မိုးမိုးႏွင္း

ဆက္ပါအုံးမည္..

Saturday, November 15, 2008

မျပယ္အခ်စ္ အျမဲသစ္လိမ္႔..

အေမ႔အေၾကာင္း စဥ္းစားလိုက္ရင္ ကိုယ္က ခပ္ေမႊးေမႊး ခပ္ေသးေသး စံပယ္ျဖဴေလး တပြင္႔ကိုပဲ သြားျမင္ေယာင္တယ္။ အေမက စံပယ္ပန္းကုံးေလးကို အျမဲလိုလို ပန္တတ္တယ္။ စံပယ္ပန္းေလးေတြ ညိွဳးသြားရင္လဲ ေခါင္းအုံးေအာက္မွာ ထားၿပီး အိပ္တတ္တယ္။ အေမ႔ ေခါင္းအုံးေလးက စံပယ္နံ႔ေလး သင္းေနက်။

ပန္းေလးေတြ ခ်စ္တတ္တဲ႔ အေမက သနပ္ခါးပန္းေလးေတြလဲ ႀကိဳက္တယ္။ စကား၀ါပန္းေလး ေတြလဲ ႀကိဳက္တယ္။ ကံ႔ေကာ္ပန္းေလးေတြလဲ ႀကိဳက္တယ္။ ညေနေက်ာင္းအဆင္း အိမ္ျပန္ေရာက္ၿပီဆိုတာနဲ႔ မေအး ေသြးေပးတဲ႔ သနပ္ခါးေလးေတြ လိမ္းၿပီး သန္႔သန္႔ရွင္းရွင္း ေနတတ္တယ္။

အေမက ကေလးတို႔ရဲ႔ ဆရာမ။ အေမ႔ေက်ာင္းပ်ိဳးခင္းကို ပ်ိဳးေထာင္ခဲ႔သူ။ အေဖ႔ကို ကဗ်ာဆရာ ပီပီသသ ျဖစ္ေစခဲ႔သူ။ သားသမီးအားလုံးကို ပညာတတ္ လိမ္မာယဥ္ေက်းေအာင္ ရင္အုပ္မကြာ ျပဳစု ေစာင္႔ေရွာက္ခဲ႔သူ။ အေမ႔လိုအင္ဆႏၵဆိုတာ မမွတ္မိ မသိေလာက္ေအာင္ ခင္ပြန္းနဲ႔ သားသမီးေတြရဲ႔ ဆႏၵကိုပဲ ဦးစားေပးခဲ႔သူ။ ကဗ်ာဆရာ အေဖနဲ႔ အႏုပညာကို နားလည္တန္ဖိုးထားတတ္တဲ႔ စိတ္ကို သားသမီးေတြရဲ႔ ရင္ထဲ ထည္႔ေပးခဲ႔တဲ႔သူ။

အေမ ကိုယ္တို႔နဲ႔ ခြဲခြာသြားတာ ႏို၀င္ ၁၇ရက္ဆို ၁၈ႏွစ္ တိတိ ျပည္႔ခဲ႔ၿပီ။ အေမဆုံးတဲ႔ ဒီေန႔မွာ အေဖက ပူေဆြးေသာကမ်ားကို ခဏေဘးဖယ္ၿပီး အေမ႔ေဘးမွာ အေမခ်စ္တဲ႔ ကဗ်ာေရးတဲ႔ အလုပ္ကို လုပ္ခဲ႔ပါတယ္။ အရင္က အေဖ ကဗ်ာေရးၿပီးတိုင္း အဦးဆုံး အေမ ဖတ္ခဲ႔ေပမဲ႔ ဒီတခါေတာ႔ အတူရယ္ေမာ မဖတ္ႏိုင္ရွာေတာ႔ပါဘူး။

ဒီကဗ်ာေလးကို အေမ႔ေနာက္ဆုံးခရီးမွာ ေ၀တဲ႔ ယပ္ေတာင္ေလး နဲ႔ လက္ကမ္းစာေစာင္ေလး မွာ ပုံႏွိပ္ ေဖာ္ျပခဲ႔ပါတယ္။
ဒီေန႔မွာ အေမ႔ကို သတိရစိတ္နဲ႔ ဒီကဗ်ာေလးကို ျပန္ေဖာ္ျပလိုက္ပါတယ္။ ဖတ္ၾကည္႔ၾကပါအုံး။


စန္းအတြက္ အလြမ္းကဗ်ာ

သူျမတ္ႏိုးသည္႔
ပုထိုးေစတီ ျမန္မာျပည္ကိုလည္းေကာင္း -

သူခ်စ္သည္႔ ပန္း
သူလြမ္းသည္႔ ငွက္
သူႏွစ္သက္သည္႔ စမ္းေရ
သဘာ၀ အလွေျမကိုလည္းေကာင္း -

သူ႔ေသြး ရင္ႏွစ္
သားခ်စ္ သမီးခ်စ္တို႔ကိုလည္းေကာင္း -

အခ်စ္ဘ၀၊ စိတ္အလွျဖင္႔
ႏွမျမတ္ႏိုး၊ ဥယ်ာဥ္ပ်ိဳး၍
ရုိးသားျမင္႔ျမတ္၊ အေနျမတ္ခဲ႔။

ျမတ္ေသာခ်စ္သူ၊ ျဖဴစင္သူ၏
ေမႊးၾကဴဂုဏ္နံ႔၊ သင္းထုံပ်ံ ႔ခဲ႔။

သင္းပ်ံ ႔စပယ္၊ ႏွမငယ္ကို
မျပယ္အခ်စ္၊ အျမဲသစ္လိမ္႔
လြမ္းရစ္ခဲ႔ၿပီ သင္႔ဂုဏ္ရည္။ ။


(ခ်စ္ဇနီး စန္း သို႔ -)
တင္မိုး

၁၇၊ ၁၁၊ ၁၉၉၀

ႏို၀င္ဘာ ၁၇ရက္မွာ အေမ ကိုယ္တို႔နဲ႔ ခြဲခြာခဲ႔ၿပီး ႏို၀င္ဘာ ၁၉ရက္ အေဖ႔ေမြးေန႔မွာ အေမ႔ကို ဂူသြင္းသျဂိဳဟ္ ခဲ႔ပါတယ္။ အေမ႔ အုတ္ဂူေလးမွာ ဒီကဗ်ာေလးရဲ႔ ေနာက္ဆုံးအပိုဒ္ကို ေက်ာက္ျပားေပၚမွာ ေရးထြင္း ေစခဲ႔ပါတယ္။

က်န္ရစ္သူ မိသားစုမွာ အလြမ္းေတြသိပ္သည္းေနလ်က္ပါ အေမ။


မိုးခ်ိဳသင္း

(ဒီကဗ်ာေလးကို အမွတ္တရ ပို႔ေပးတဲ႔ ေက်ာ္စြာထြန္းကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။)

Thursday, November 13, 2008

အဖိုး နဲ႔ အဖြား

ကိုယ္႔ဘ၀မွာ ကိုယ္ေမြးကတည္းက ႏွစ္ဖက္မိဘရဲ႔ မိဘ၊ ကိုယ္႔အတြက္ အဖိုးအဖြားေတြဆိုတာ မရွိခဲ႔ဘူး။ ႏွစ္ဖက္စလုုံး ကိုယ္ေမြးခ်ိန္မွာ ဆုံးပါး ကြယ္လြန္ ကုန္ၾကၿပီ။ ဒါေၾကာင္႔လား မသိဘူး။ ကိုယ္က သက္ႀကီး ၀ါႀကီး လူႀကီးအဆုံးအမ မခံခဲ႔ရေတာ႔ ဗိုင္းေကာင္းေက်ာက္ဖိ မျဖစ္ခဲ႔ဘူး ထင္ပါရဲ႔။

ဒါေပမဲ႔ အဖိုးအဖြား အရြယ္ေတြဆို ခ်စ္ခင္ မိေနတာေတာ႔ အမွန္ပဲ။ ငယ္ငယ္ကဆိုရင္ ဘဘ လူထု ဦးလွ (အေဖ႔အေခၚ ဦးေလးလွ) ဆီ အေဖက အျမဲတမ္း စာေတြ ေရးခိုင္းတယ္။ လူကို အျပင္မွာ တခါမွ မျမင္ဖူးေပမဲ႔ စိတ္ထဲမွာ ရင္းႏွီးၿပီးေနတယ္။ ပုံျပင္စာအုပ္ေလးေတြ ပို႔ေပးရင္ သေဘာက်လိုက္တာ။ ကိုယ္႔ကို အေရးတယူ လုပ္တယ္ဆိုၿပီးေတာ႔ေလ။

ဒါေၾကာင္႔ ေဆြမ်ိဳး မေတာ္စပ္ေပမဲ႔ ကိုယ္႔မိဘက အေလးအနက္ထားတဲ႔ လူႀကီးေတြဆို ကိုယ္႔အဖိုးအဖြားေတြလို စိတ္ထဲမွာ ျဖစ္ေနမိတာေပါ႔။ ဘဘမင္းသု၀ဏ္၊ ဘဘေဇာ္ဂ်ီ၊ ဘဘဦးခင္ေမာင္လတ္၊ ဘဘဦးသုခ စသျဖင္႔ေပါ႔။ အဖြားအရြယ္ဆို အေမလူထု ေဒၚအမာ ေပါ႔။ အဖိုးအဖြားအရင္းမွ မေတြ႔ဖူးလိုက္ဘဲကိုး။ သူတို႔ကိုဆို ျမင္တာနဲ႔ ဘယ္လုိေနေန စိတ္ထဲမွာ ရင္းႏွီး ခ်စ္ခင္ေနတယ္။

အေဖကေတာ႔ ကိုယ္႔ကို အေဖ႔ဖက္က အဖြားနဲ႔တူတယ္ လို႔ တခါတရံ ေျပာတတ္တယ္။ အဖြားလို ခပ္ေအးေအးနဲ႔ လုပ္စရာရွိတာ ျငိမ္ျငိမ္သက္သက္ လုပ္မွန္းမသိရေအာင္ လုပ္ေနတတ္လို႔ တဲ႔။ အဲဒီလို ေျပာၿပီးကတည္းက ကိုယ္လဲ အရင္က ေအးေအးေဆးေဆး လုပ္တတ္သေလာက္ တခါတည္း ေျပာင္းျပန္ ျဖစ္သြားေတာ႔တာပဲေလ။

ဘာျဖစ္သြားတယ္ မသိဘူး။ လုပ္စရာရွိရင္ တေယာက္တည္း ဆူညံ ပြက္ေလာကို ရုိက္လို႔။ ေလာေလာ ေလာေလာနဲ႔ အေဖ႔ေရွ႔မွာ ဟိုဖက္ေျပးလိုက္ ဒီဖက္ေျပးလိုက္ လုပ္ေနလို႔ အေဖလဲ ငါေျပာမိတာ မွားၿပီလို႔ ထင္ၿပီး ဘာမွကို ထပ္မေျပာေတာ႔ဘူး။ ေဆးလိပ္ခ်ည္း ဖိေသာက္ေနေတာ႔တာ။ ငါ႔သမီးႏွယ္ ဘယ္႔ႏွယ္ ျဖစ္သြားပါလိမ္႔ ထင္မွာပဲ။

သူငယ္ခ်င္းေတြမွာ အဖုိးအဖြားရွိရင္လဲ သေဘာက်တယ္။ သူငယ္ခ်င္း အိမ္ေတြ သြားလည္ရင္ ဒါက ငါတို႔ အဖိုးေပါ႔၊ ဒါက ငါတို႔ အဖြားေပါ႔ ဆိုရင္ ကိုယ္က ကိုယ္႔အဖိုးအဖြားေတြ႔ရသလို ေက်နပ္လို႔။ ျပန္ၿပီဆိုရင္ တကူးတက ႏွဳတ္ဆက္ၿပီးမွ ျပန္ရတာ။ လူႀကီးခမ်ာ နားခ်င္လို႔ အိပ္ခန္းထဲ ၀င္အိပ္ေနလဲ အလုိက္ကန္းဆိုးမသိ ၀င္ႏွဳတ္ဆက္တတ္ေသးတာ။

ဒီလိုနဲ႔ ကိုယ္အိမ္ေထာင္က်ၿပီး စင္ကာပူလိုက္သြားေတာ႔ ကိုယ္တို႔ဆီကို ရုပ္ရွင္ ဒါရုိက္တာႀကီး ဘဘဦးသုခ နဲ႔ ႀကီးႀကီး ေဒၚၾကင္ေမတို႔ လာေနလို႔ ၄လ ေက်ာ္ အတူေနခဲ႔ရတယ္။ ႀကီးႀကီးက အဖြားအရြယ္ေလာက္ မႀကီးေသးလို႔ ကိုယ္က ႀကီးႀကီးလုိ႔ပဲ ေခၚတယ္။

ႀကီးႀကီးက ဟင္းခ်က္ေကာင္းတယ္။ ဘဘကို ျပဳစုတာ တကယ္႔ အိမ္ေထာင္ရွင္မေကာင္း ပီသရွာတယ္။ ဘဘကို ခ်က္ေကၽြးတာမ်ား ဟင္းေတြဆိုတာ စုံလို႔၊ အျမဲ အရိပ္ၾကည္႔ ေနတတ္တာ။ ဘဘကေတာ႔ မ်က္စိ သိပ္မျမင္ေပမဲ႔ တေန႔လုံး တီဗီၾကည္႔တာပဲ။ သိပ္ ၀ါသနာႀကီးတယ္။ တီဗီနဲ႔ တေပေလာက္ပဲ ခြာၿပီး ထိုင္ခုံေရွ႔တိုးၿပီး တေန႔လုံး တကားၿပီး တကားၾကည္႔ေတာ႔တာပဲ။

ကိုယ္ကေတာ႔ လူႀကီးေတြနဲ႔ ေနရၿပီဆိုၿပီး ေပ်ာ္ေနတာ။ ႀကီးႀကီးက အရမ္းခင္ဖို႔ ေကာင္းတာ။ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနတတ္တာ ကိုယ္နဲ႔ အကုိက္ပဲ။ ကိုယ္တို႔ မီးဖိုေခ်ာင္မွာ ဟင္းခ်က္ေနၿပီဆိုရင္ တ၀ါး၀ါးတဟားဟားပဲ။ ႀကီးႀကီးက ဟာသဥာဏ္ရႊင္တာကိုး။ ဘဘက အတည္ေပါက္လုပ္သမွ် ႀကီးႀကီးက ရီစရာလုပ္ပစ္ေတာ႔ ကိုယ္တို႔လဲ တခ်ိန္လုံး ရီေနရတာေပါ႔။

ညေနဆိုရင္ လမ္းေလွ်ာက္၊ ျပန္လာလို႔ ထမင္းစားၿပီးရင္ ရုပ္ရွင္ၾကည္႔ၾကတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ဆို ကိုယ္က ရုပ္ရွင္ေတြကို ဘာသာျပန္ၿပီး ဘဘတို႔ ႀကီးႀကီးတို႔ကို ေျပာျပေနတာ။ တကယ္က တတ္လို႔ မဟုတ္ဘူး။ ကုိယ္ကုိယ္က အဲဒီလိုေျပာရတာ ၀ါသနာပါေနလို႔။ ဘဘတို႔လဲ နားလည္တာပါပဲ။ ဒါေပမဲ႔ ကိုယ္က ရုပ္ရွင္မွာ ဇာတ္ေကာင္က ေျပာတာက နည္းနည္း ကိုယ္ျဖည္႔ေျပာတာက မ်ားမ်ား။

တခါတေလ ေျပာျပရင္း ကိုယ္က မ်က္ရည္ေတြက်ၿပီး ငိုလို႔။ အဲဒီလို တဲ႔-ဘဘရဲ႔ ဆိုၿပီး ႏွပ္ေတြဘာေတြ ညွစ္လိုက္ေသးတာ။ ဘဘက ေခါင္းတညိတ္ညိတ္နဲ႔။ သူက ကိုယ္႔ထက္ေတာင္ အရွည္အေ၀းႀကီး ေတြးၿပီး ခံစားပစ္လိုက္တာ။ ဇာတ္ကားေကာင္းၿပီဆို တႏုံ႔ႏုံ႔နဲ႔ စျမဳံ႔ ျပန္လို႔ မၿပီးဘူး။

အက္ရွင္ကားဆိုရင္ ကိုယ္ကလဲ ေဘးကေန တကယ္႔ အက္ရွင္။ ဒုကၡပါပဲ ဘဘေရ၊ ဟုိမွာ လူဆိုးေတြ လာကုန္ၿပီ၊ မိေတာ႔မယ္ မိေတာ႔မယ္ နဲ႔ လူႀကီး စိတ္လွဳပ္ရွားေအာင္ လုပ္ေသးတယ္။ ဘဘကလဲ အသည္းယားၿပီး တီဗီေရွ႔ တိုးရင္းတိုးရင္း နဲ႔ တီဗီထဲေတာင္ ၀င္ေတာ႔မွာ။ ကိုယ္လုပ္ပုံကေလ။

ဘဘကေတာ႔ ရုပ္ရွင္ ရုိက္ၿပီဆိုရင္ မ်က္စိမျမင္ေတာ႔ အသံကို နားေထာင္ၿပီး သရုပ္ေဆာင္တာကို ရုိက္တယ္ တဲ႔။ အသံမႀကိဳက္မခ်င္း အထပ္ထပ္ ျပန္လုပ္ခိုင္းတာ တဲ႔။ ကိုယ္ကလဲ ဘယ္မင္းသား၊ မင္းသမီးကို ရုိက္ရတာ သေဘာအက်ဆုံးလဲ ေမးတာေပါ႔။ ရဟန္းစားေသာ ဆြမ္းတနပ္ ရုိက္ျဖစ္တဲ႔ အေၾကာင္း ေရာေပါ႔။ ကိုယ္က စကားက ခပ္မ်ားမ်ား ဆိုေတာ႔ေလ။ ဒါက ကိုယ္နဲ႔ အတူေနလိုက္ဖူးတဲ႔ အဖိုးအေၾကာင္းပဲ ဆိုပါေတာ႔။

ကိုယ္႔အမ်ိဳးသားကေတာ႔ ကံေကာင္းတယ္။ သူက သူႀကီးတဲ႔အခ်ိန္ထိ ႏွစ္ဖက္ အဖိုးအဖြား ရွိေသးတယ္။ ကိုယ္နဲ႔ေတာ႔ မဆုံဖူးလိုက္ပါဘူး။ ကိုယ္နဲ႔ ခ်စ္သူျဖစ္ေတာ႔ ႏွစ္ကူးမွာ သူက သူ႔အဖိုးကို “အဖိုး၊ က်ေနာ္႔မွာ ခ်စ္သူ ရွိေနၿပီ”လုိ႔ ေျပာလိုက္လို႔ ကိုယ္႔အတြက္ အန္ေပါင္း ၇၅ က်ပ္ ေပးလိုက္တာ ရဖူးတယ္။ သူ႔ေျမးေလးရဲ႔ ခ်စ္သူဆိုတာကို မျမင္ဖူးေသးေပမဲ႔ အသိအမွတ္ျပဳမွဳေလး တခုလို႔ ဆိုရမွာေပါ႔။ အဲဒီေခတ္က ၇၅က်ပ္ဆိုတာ ေတာ္ေတာ္မ်ားတာ။

သူကလဲ သူ႔အေဖဖက္က အဖြားက ကိုယ္နဲ႔ ေတာ္ေတာ္တူတယ္ လို႔ ဆိုျပန္တယ္။ ကိုယ္ကလဲ ဘာမ်ားတူပါလိမ္႔ဆိုၿပီး ျပံဳးနားေထာင္တာေပါ႔။ ဆိုးတာ တူတာ တဲ႔။ လာပဟ လို႔ စိတ္ထဲက ျဖစ္မိေသး။ သူ႔အဖိုးကို အဖြားက ေတာ္ေတာ္ဆိုးတာ တဲ႔။ (ေစာင္းခ်ိတ္ၿပီးေတာ႔ ေတာ႔ ေျပာေနပါၿပီေလ) ဒါနဲ႔ ဥပမာ ေျပာစမ္းပါအုံး ဆိုေတာ႔ သူက အျဖစ္အပ်က္တခုကို ေျပာပါတယ္။

တခါက သူနဲ႔ သူ႔အဖိုးနဲ႔ ႏွစ္ေယာက္သား က်ိဳက္ထီးရုိး တက္ၾကတာ တဲ႔။ အဖိုးက အသက္ ၇၀ေက်ာ္ေပမဲ႔ သန္သန္စြမ္းစြမ္း ပိန္ပိန္ပါးပါး၊ သေဘာေကာင္းေကာင္း တဲ႔။ ဒါနဲ႔ က်ိဳက္ထီးရုိး ေတာင္ေျခမွာ ေတာင္ေ၀ွး ၀ယ္မယ္ ထင္တာ အဖိုးက မ၀ယ္ဘဲ ဒီအတိုင္း လက္ခ်ည္း ေတာင္ေပၚတက္တယ္။ သူကလဲ အဖိုးေတာင္ ေတာင္ေ၀ွး နဲ႔ မတက္တာ သူလဲ ဘာလို႔ ၀ယ္မလဲ ဆိုၿပီး မ၀ယ္ဘဲ တက္ၾကတယ္ တဲ႔။

ဒါန႔ဲ ဘုရားဖူးၿပီးလို႔ ေတာင္ေအာက္ ဆင္းေတာ႔မွ အဖိုးက ေတာင္ေ၀ွး၀ယ္တယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲ ဆိုေတာ႔ အဖြားက မွာလိုက္လို႔။ အတက္ ကတည္းက ၀ယ္သြားရင္ ေထာက္ၿပီးတက္ေတာ႔ ေတာင္ေ၀ွးပြန္းၿပီး မလွမွာစိုးလို႔။ ၿပီးေတာ႔ မုဒုံ ခဏ၀င္ၿပီး ဘတ္စ္ကားနဲ႔ ရန္ကုန္ျပန္လာၾကတာ အဖိုးက ေတာင္ေ၀ွးကို တခ်ိန္လုံး ဂရုတစုိက္နဲ႔ေပါ႔။ ဒတ္ဆန္းကားရဲ႔ အမိုးေပၚမွာ ထားထားရတာ၊ လူထိုးမိမွာစိုးလို႔။

ရန္ကုန္ေရာက္ေတာ႔ ဆင္းရမဲ႔ေနရာမွာ ကားကမရပ္ဘဲ ေက်ာ္ၿပီး ရပ္မိတာမို႔ စပယ္ယာက ျမန္ျမန္ဆင္းခိုင္းေတာ႔ ေတာင္ေ၀ွး မပါဘဲ ဆင္းမိေရာ။ ကားထြက္မွ သတိရေတာ႔ ကားက သြားၿပီ။ အဖိုးလဲ မ်က္ႏွာညိွဳးၿပီး ေနတာ၊ စိတ္ဆင္းရဲလြန္းလို႔ တဲ႔။

အိမ္ေရာက္ေတာ႔ ေတာင္ေ၀ွးမပါလာတာ သိေတာ႔ အဖြားက မၾကည္ဘူး။ အဖိုးကို စိတ္ေကာက္ၿပီး စကား မေျပာဘူး။ အဖိုးက ေခ်ာ႔တယ္၊ ရွင္းျပတယ္။ အဖြားက ဘာစကားမွ ျပန္မေျပာဘူး တဲ႔။ ဒါနဲ႔ အဖိုးလဲ အၾကံထုတ္ၿပီး စဥ္းစားရွာတာ ေနာက္ဆုံးေတာ႔ သူ မုဒုံက အဖြားအတြက္ ၀ယ္လာတဲ႔ ေရာင္စုံ ၾကယ္သီးေလးေတြ သြားသတိရတယ္။

ဒါနဲ႔ အဖိုးက “စိတ္မဆိုးပါနဲ႔ကြယ္၊ မင္းအတြက္ မင္းသေဘာက်မဲ႔ ေရာင္စုံ ၾကယ္သီးေလးေတြ ပါလာပါတယ္” ဆိုၿပီး အဖြားကို ေပးလိုက္တယ္ တဲ႔။ အဖြားလဲ ၾကယ္သီးေလးေတြဆိုေတာ႔ သေဘာက်တယ္ေလ၊ ဒါနဲ႔ ဘယ္လိုဟာေလးလဲ ဆိုၿပီး မ်က္လုံးေစြၿပီး ၾကည္႔လိုက္တာ တခါတည္း မထိန္းႏိုင္ဘဲ ရီမိပါေလေရာ။

ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ႔ အဲဒီၾကယ္သီးက သူတို႔ တအိမ္ေက်ာ္က လုပ္တဲ႔ ၾကယ္သီးေလးေတြ..။ အဖိုးက မသိဘဲ မုဒုံကေန သြားၿပီး ၀ယ္လာရတာဆိုေတာ႔ ရီမိတာတဲ႔။ ဒါနဲ႔ အဖြားလဲ စိတ္ဆိုးေျပသြားတယ္ တဲ႔ေလ။

ေနာက္ထပ္ အဖြားဆိုးတာေလးေတြ ေျပာေသးတယ္။ ဒါေပမဲ႔ ကိုယ္နဲ႔တူတယ္လို႔ စကားခံထားေလေတာ႔ ေျပာျပရင္ ယွဥ္ ယွဥ္ၿပီး ၾကည္႔ၾကမွာစိုးလို႔ သိပ္မေျပာျပရင္ ေကာင္းမယ္ ထင္ပါရဲ႔ေလ။

လူဆိုတာကလဲ တယ္ခက္တာပဲ။ လိမ္မာတာက်ေတာ႔ မျမင္တတ္ဘဲကိုး။

မိုးခ်ိဳသင္း

Monday, November 10, 2008

မိတ္ဆုံပြဲ (၂)

ဆန္ဖရန္စစ္စကိုမွာ စာေပေဟာေျပာပြဲသြားတာ မေန႔က ည ၉နာရီခြဲေလာက္မွာ အယ္လ္ေအ ကို ျပန္ေရာက္ပါတယ္။ ဒီအပတ္ စေနတနဂၤေႏြကေတာ႔ အဓိပၸါယ္ရွိတဲ႔ စိတ္ေပ်ာ္ရႊင္ရတဲ႔ နားရက္ပါပဲ။

ကိုယ္က စာေပေဟာေျပာပြဲကို မသြားခင္ ဗုဒၶဟူးေန႔ေလာက္မွာကတည္းက ခရီးတိုေလး သြားမယ္ဆိုၿပီး ဘေလာ႔ဂ္မိတ္ေဆြေတြကို ခြင္႔ေတာင္း ခြင္႔တိုင္ သြားတယ္။ ေသာၾကာေန႔ ေန႔လည္မွာ သြားတာ၊ တနဂၤေႏြညမွာ ျပန္ေရာက္တယ္ဆိုေတာ႔ တကယ္ ခရီးသြားတဲ႔အခ်ိန္က ၂ရက္ခြဲ ၃ရက္ေလာက္ပဲ ၾကာပါတယ္။

ဒါေပမဲ႔ ကိုယ္က ႀကိဳေပ်ာ္ေနတာက ၂ရက္ဆိုေတာ႔ စုစုေပါင္း ေရာေသာၿပီး ၅ရက္ခြင္႔တိုင္လိုက္တယ္။ ဆိုင္လား မဆိုင္လားေတာ႔ မသိဘူး၊ သၾကၤန္ဆိုလဲ သၾကၤန္အၾကိဳရက္ေတြ ပိတ္တာပဲဆိုေတာ႔ ကိုယ္လဲ ခရီးအႀကိဳဆိုၿပီး ကိုယ္႔ဖာသာကိုယ္ ဘေလာ႔ဂ္ပိတ္ၿပီး တိတ္တိတ္ေလး ေပ်ာ္ေနတယ္။

တကယ္ေတာ႔ ဆန္ဖရန္စစ္စကိုနဲ႔ အယ္လ္ေအဆိုတာ မေဝးလြန္းတာမို႔ ဂဒီးဂဒီး ေရာက္ေနတာပါ။ ဒါေပမဲ႔ ဒီတေခါက္ကေတာ႔ စာေပေဟာေျပာပြဲမို႔ ပိုၿပီးေပ်ာ္မိ၊ ပိုၿပီး အဓိပၸါယ္ ရွိရတာပါ။ ကိုယ္တို႔ကလဲ မိုးမခက ကိုေမာင္ရစ္တို႔အိမ္မွာပဲ တည္းေနက်ဆိုေတာ႔ သြားကတည္းက အဲဒီကိုပဲ ဦးတည္သြားတယ္။

လာသမွ်စာေရးဆရာႀကီးေတြကလဲ အဲဒီမွာပဲ တည္းၾကမွာဆိုေတာ႔ စကားေတြ ေျပာၾကရေတာ႔မွာေပါ႔။ ကိုေမာင္ရစ္နဲ႔အမတို႔အိမ္က San Francisco State University ထဲမွာ။ တည္းဖို႔က သူတို႔အိမ္အျပင္ တကၠသိုလ္က ဧည္႔ရိပ္သာ ၂ခန္းလဲ ငွားထားတယ္။

ကိုယ္တို႔စ ထြက္ေတာ႔ လူက ၅ေယာက္။ မလြင္မာ၊ ငယ္ငယ္၊ ဘိုဘိုနဲ႔ ကိုယ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္။ ရုံးကို ေန႔လည္ ၁၂နာရီအတိမွာ ဘိုဘို႔ကားနဲ႔ အမတို႔လာႀကိဳတယ္။ ဒါနဲ႔ ေန႔လည္စာ ထိုင္းဆိုင္ေလး တဆိုင္မွာ စားေသာက္ၿပီးတာနဲ႔ တခါတည္း ေမာင္းၾကတာေပါ႔။ ကားေပၚမွာ စကားလဲ ေျပာ၊ သီခ်င္းလဲ ဆို၊ အသီးေတြလဲ စားၾကတယ္။ Rest Area ေတြမွာလဲ နားရင္း အေညာင္းေျဖ ရတာေပါ႔။

ကိုေမာင္ရစ္နဲ႔ မေမသန္းေဌးတို႔အိမ္ကို ေရာက္ေတာ႔ ည ၈နာရီထိုးၿပီ။ အိမ္မွာ ဆရာဦးဝင္းေဖ၊ ဆရာဦးစြမ္းရည္၊ အံတီေဒၚမာမာေအး၊ ဆရာ ဦးေအာင္ေဝးတို႔နဲ႔ ဆုံရတာေပါ႔။ မိုးမခ ဝိုင္းေတာ္သားေတြ ျဖစ္တဲ႔ ကိုထိန္လင္းနဲ႔ ဒီဇင္မိုးတို႔ ေမာင္ႏွံ၊ ကိုဇာနည္ဝင္းတို႔ကလဲ ေစာင္႔ေနေသးတယ္။

ကိုယ္တို႔ကို ေစာင္႔ရင္း ညစာ ထမင္းစားၾကတာမို႔ ေပ်ာ္စရာေကာင္းလုိက္တာ။ ဆူညံေနတာပဲ။ ဒီလူႀကီးသူမေတြက အေဖ႔မိတ္ေဆြရင္းႀကီးေတြ။ ကိုယ္က သူတို႔မ်က္စိေအာက္မွာ သူတို႔လက္ထဲမွာ ၾကီးျပင္းလာရတာ။ ကိုယ္႔ဦးေလး၊ အေဒၚေတြဆိုလဲ ဟုတ္၊ ကိုယ္ေလးစား ခ်စ္ခင္ရတဲ႔ စာေရးဆရာႀကီးေတြ၊ ကဗ်ာဆရာႀကီးေတြ၊ အဆိုေတာ္ေတြလဲ ဟုတ္တာကိုး။

ကိုယ္တို႔ေတြ အခ်င္းခ်င္း စကားေတြလုေျပာ၊ ျပိဳင္ေျပာေနၾကတာကို လူႀကီးေတြက ျပံဳးၿပီး ၾကည္႔ေန နားေထာင္ေနတာ။ ဦးေအာင္ေဝးက ေပ်ာ္ၿပီး ဆရာ ဦးစြမ္းရည္ရဲ႔ အခ်စ္ကဗ်ာတပုဒ္ကို အဲဒီတညတည္းမွာပဲ ၄ေခါက္တိတိ ထ ရြတ္တယ္။ သူ႔တကုိယ္လုံး ကဗ်ာေတြ ျဖစ္ကုန္ၿပီထင္ပါရဲ႔၊ အလြတ္ရလိုက္တဲ႔ ကဗ်ာေတြ နည္းတာမွ မဟုတ္ဘဲ။

ဦးေအာင္ေဝးက ဆံပင္ေကာက္ေကာက္နဲ႔မို႔ ဆံပင္စည္းထားရင္ ထူးအိမ္သင္နဲ႔တူၿပီး ဆံပင္ခ်ထားရင္ေတာ႔ ဆရာ ဒဂုန္တာရာ နဲ႔ တူျပန္ေရာ။ သူက ေအာင္ေဝးဟန္အတိုင္း ေရွ႔တိုး ေနာက္ငင္ ကဗ်ာရြတ္ေတာ႔ ကိုယ္တို႔လဲ ရီလိုက္ရတာ။

ဒါနဲ႔ ည ၁၂နာရီေလာက္က်ေတာ႔ လူႀကီးေတြလဲ အိပ္ခ်င္ၿပီမို႔ လူစုခြဲၿပီး ဆရာေတြနဲ႔ ေယာက်ာၤးေလးေတြ က ဧည္႔ရိပ္သာကို သြားျပန္အိပ္ၾကၿပီး ကိုယ္တို႔မိန္းကေလးေတြက မေမသန္းေဌးတို႔အိမ္မွာပဲ အိပ္ၾကတယ္။ ေတြ႔တုန္းေတြ႔ခိုက္ သူငယ္ခ်င္းေတြ စကားေျပာေနရင္း ေျပာလို႔လဲ ေကာင္းပါရဲ႔၊ ကိုယ္ကေတာ႔ အိပ္လို႔လဲ ေကာင္းသြားတယ္။ စားတာမ်ားလို႔ ခ်က္ခ်င္း အိပ္ေပ်ာ္သြားတာ။

စေနေန႔မနက္ကိုေတာ႔ ဗမာဆန္ဆန္ ပဲျပဳတ္နဲ႔ ထမင္းေၾကာ္ စားၾကတယ္။ ေန႔လည္စာကိုေတာ႔ မေမသန္းေဌးက အကုန္ခ်က္ျပဳတ္ထားတာ ဟင္းေတြက စုံလို႔။ အမက တကၠသိုလ္က ဆရာမ ဆိုေတာ႔ ဒီတေခါက္ စာေမးပြဲစစ္ရာမွာ တပည္႔ေတြကို ေမးခြန္းေတြ အရင္လို ခက္ခက္ခဲခဲ မစဥ္းစားႏိုင္ဘဲ လြယ္လြယ္ေလးေတြခ်ည္း ေမးလိုက္တာ တဲ႔။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ႔ လူအမ်ားႀကီးစာ ဟင္းေတြ စီစဥ္ရ၊ ႀကိဳခ်က္ရတာမို႔ အခ်ိန္မရွိလို႔ေလ။ သူ႔တပည္႔ေတြ ကံေကာင္းသြားတာ။

ကိုေမာင္ရစ္က ဧည္႔ဝတ္ေက်ရမွာေတြနဲ႔ သူ႔အလုပ္က TTMY (ဗမာလို ေတာက္တိုမယ္ရ) ျဖစ္ေနတာမို႔ ဓာတ္ပုံရုိက္ဖို႔ ကင္မရာကို ငယ္ငယ္႔ကို တာ၀န္ေပးထားတယ္။ ငယ္ငယ္ ဓာတ္ပုံရုိက္မွာကို သေဘာအက်ဆုံးက ကိုယ္တို႔ ညီအမ ၃ေယာက္ပါ။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုရင္ ကိုေမာင္ရစ္ ဓာတ္ပုံရုိက္ရင္ ကိုယ္တို႔ပုံေတြက ထမင္းစားတုန္း ပါးစပ္ႀကီးဟၿပီး သြင္းေနပုံတို႔၊ ကိုယ္တျခမ္းႀကီး လိမ္ေနတာတို႔၊ မ်က္စိေတြမွိတ္ၿပီး ထမင္းလုံးစီ ငိုက္ေနတာတို႔ ေရြးၿပီး ရုိက္တတ္လို႔ပါ။

ငယ္ငယ္က်ေတာ႔ အိုေကတယ္ေလ။ ရုိက္ၿပီးတာနဲ႔ သမီးေရ၊ အံတီ႔ကို ျပပါအုန္းဆိုၿပီး ၾကည္႔လိုက္တာ။ မလွဘူး ထင္ရင္၊ ဒါႀကီးက မလွဘူးကြ၊ ဖ်က္လိုက္ ဖ်က္လိုက္ လုပ္တာ။ ကိုယ္တို႔ကို ဓာတ္ပုံရုိက္ဖို႔ ခ်ိန္ေနၿပီဆိုရင္လဲ တကိုယ္လုံး မရုိက္နဲ႔ေနာ္၊ သိပ္ဝ ေနၿပီ၊ ကိုယ္တဝက္ပဲ ရုိက္၊ ေအာက္ပိုင္း မပါဘူးေဟ႔ လို႔ ေအာ္ၾကတာ။

ပြဲၿပီးလို႔ ငယ္ငယ္ရုိက္ထားတဲ႔ပုံေတြ ၾကည္႔ေတာ႔ ေနာက္စိပဲ ပါတဲ႔ပုံနဲ႔၊ မ်က္ႏွာတျခမ္းမွာ ဆံပင္ေတြအုပ္ေနတာမို႔ သူလဲ ဝတာေတြ ေရွာင္ရုိက္ရင္း ရုိက္္ရင္းနဲ႔ ဒီလိုပုံေတြပဲ က်န္ရွာေတာ႔တယ္။ တကယ္က ကိုယ္က ဘေလာ႔ဂ္မိတ္ေဆြေတြအတြက္ ဓာတ္ပုံ ေကာင္းေကာင္းေလးေတြ တင္ေပးခ်င္ေပမဲ႔ တပုံမွ အဆင္မေျပတာနဲ႔ လက္ေလွ်ာ႔လိုက္ရတာပါ။

စေနေန႔ ညေန ၄နာရီကေန ည ၁၀နာရီအထိ ဆရာေတြ တလွည္႔စီ စာေပေဟာေျပာၾကတယ္။ နားေထာင္လို႔ ေကာင္းလိုက္တာ။ ဗမာျပည္မွာ စာေပေဟာေျပာပြဲ နားေထာင္ရတဲ႔ ေဆာင္းညခ်မ္းေတြကို ျပန္ေရာက္သြားသလိုပါပဲ။

ဝတၳဳအေၾကာင္း၊ ကဗ်ာအေၾကာင္း၊ အမ်ိဳး၊ ဘာသာ၊ သာသနာ ကို ထိန္းသိမ္းသင္႔တဲ႔ အေျခခံအခ်က္ေတြအေၾကာင္း။ ဆရာဦးဝင္းေဖနဲ႔ အံတီေဒၚမာမာေအးက version ႏွစ္မ်ိဳးနဲ႔ ခ်စ္သမွ်ကို သျဖန္ကို ဆိုျပသြားေသးတယ္။ ေကာင္းမွေကာင္းပဲ။ ဗဟုသုတလဲရ၊ ေပ်ာ္စရာ ၾကည္ႏူးစရာလဲေကာင္း၊ ကိုယ္႔အဖို႔မွာေတာ႔ အေဖ႔ကိုလဲ လြမ္းေပါ႔ေလ။

တနဂၤေႏြက်ေတာ႔ မိုးမခ (၅)ႏွစ္ျပည္႔ စကားဝိုင္းကို ေမတၱာနႏၵ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ လုပ္ပါတယ္။ ပထမဆုံး ဘုန္းဘုန္းဆြမ္းကပ္ၿပီးေတာ႔ ဆရာႀကီးေတြကို အားလုံးကန္ေတာ႔ၾကတယ္။ ၿပီးမွ တဦးခ်င္းစီ မိတ္ဆက္၊ ဆရာေတြ ျမင္တဲ႔ ညီညြတ္ေရး သေဘာထားအယူအဆေတြ နားေထာင္ၾက၊ ဒီမွာေမြးတဲ႔ ျမန္မာကေလးေတြကို ကိုယ္႔ျမန္မာစကား မေမ႔ေအာင္ ဘယ္လို ႀကိဳးစားအားထုတ္မလဲ ေဆြးေႏြးၾက ေပါ႔။

ညေန ၃နာရီထိုးေတာ႔ အားလုံးကို ႏွဳတ္ဆက္ၿပီး ကိုယ္တို႔ အိမ္ျပန္ခဲ႔ၾကတယ္။ မနက္ဖန္မနက္ အလုပ္သြားရအုံးမွာမို႔ ၇နာရီၾကာ ကားေမာင္းၿပီး အိမ္ကို အေသာ႔ႏွင္ခဲ႔ၾကပါတယ္။ ဒီလိုေလး စာေပေဟာေျပာပြဲေလးလုပ္တာ တႏွစ္စာ ေက်နပ္မွဳေတြ ရလိုက္သလိုပါပဲေလ။

အိမ္ေရာက္ေတာ႔ ဝမ္းမနာသား သမီးေတြ ျဖစ္တဲ႔ ေၾကာင္ေလး ၄ေကာင္က အိမ္ထိပ္မွာ ေမွ်ာ္လို႔။ ကိုယ္တို႔မရွိတဲ႔ ႏွစ္ရက္ သုံးရက္အတြင္း သခင္ေတြမ်ား ေပ်ာက္သြားၿပီလား ဆိုၿပီး သူတို႔ပူရွာေပလိမ္႔မယ္။ ကိုယ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ကို မ်က္စိေအာက္က အေပ်ာက္မခံ လိုက္ၾကည္႔လို႔။ အစာေတြ အျပည္႔ထားခဲ႔တာေတာင္ မကုန္ပါဘူး။

ေၾကာင္သမီး ပဲထုပ္ကေလး (ပဲမ်ားလြန္းလို႔ပါ)က ဘာနဲ႔ ထိခိုက္မိမွန္း မသိ၊ လက္တဖက္က ေထာ႔က်ိဳး ေထာ႔က်ိဳး ျဖစ္ေနပါေလေရာ။ သြားစြယ္ေလးတေခ်ာင္းလဲ ကၽြတ္ထားေသးတယ္။ သားပိညွက္ကေတာ႔ ကိုယ္တို႔ေရွ႔ေရာက္မွ ေခ်ာင္းပိုဆိုးျပတယ္။ ကိုယ္လုံးေလးေတာင္ တုန္ျပေနလို႔ အဆုပ္မ်ား အေအးမိကုန္ပလားဟဲ႔ လို႔ ပူရေသး။ ေနာက္သားႏွစ္ေကာင္ ျဖစ္တဲ႔ အိုဘားမား နဲ႔ အၾကီးေကာင္ကေတာ႔ တမိွဳင္မိွဳင္နဲ႔။ မိဘေတြ မရွိလို႔ အလြမ္းအေဆြးပဲ ပိုေနသလိုလို။

ဒါနဲ႔ မိဘႏွစ္ပါးလဲ အျပစ္ပိုႀကီးၿပီး စိတ္မေကာင္းျခင္းႀကီးစြာနဲ႔ ေျပာရတယ္။ သားတို႔ သမီးတို႔ေရ.. အေဖတို႔ အေမတို႔ ဒီပိတ္ရက္ေလး ၂ရက္မွာ ေပ်ာ္မိပါတယ္ကြယ္၊ ကေလးတို႔ ခြင္႔လႊတ္ၾကပါလို႔။

မိုးခ်ိဳသင္း

(ဒီေန႔ ရုံးကျပန္လာေတာ႔ ေျဗာင္းဆန္ေအာင္ ေဆာ႔ေနၾကပါေရာလား ။.. ဤကား စကားခ်ပ္။)

Wednesday, November 5, 2008

မိတ္ဆုံပြဲ

လာမဲ႔ ေသာၾကာေန႔က်ရင္ ကိုယ္တို႔ ခရီးတိုေလးတခု သြားပါမယ္။ ဆန္ဖရန္စစ္စကို ကိုပါ။ အယ္လ္ေအနဲ႔ ဆန္ဖရန္စစ္စကို ဆိုတာ နီးတယ္လဲ ေျပာလို႔ရသလို ေဝးတယ္လဲ ေျပာလို႔ရတယ္။

ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ႔ ခရီးအကြာအေဝးက မိုင္ ၄၀၀ေက်ာ္ ေဝးတာမို႔ ရန္ကုန္ မႏၱေလး ခရီး ေလာက္ေပါ႔။ ဒါေပမဲ႔ လမ္းက ေခ်ာေတာ႔ ကားေမာင္းသြားရင္ ၆နာရီေလာက္ ေမာင္းရပါတယ္။ အခုသြားမွာက စာေပေဟာေျပာပြဲ သြားနားေထာင္မလို႔ပါ။ ရန္ကုန္မွာလိုေပါ႔။ စာေပေဟာေျပာပြဲရွိရင္ ကိုယ္နားေထာင္ခ်င္တဲ႔ စာေရးဆရာဆိုရင္ ေဝးလဲ လိုက္နားေထာင္သလိုေပါ႔။

ေဟာေျပာပြဲက ၈ရက္ စေနေန႔ လုပ္မွာ။ စာေရးဆရာေတြက ဆရာဦးဝင္းေဖ၊ ဆရာ ေမာင္စြမ္းရည္၊ ဆရာ ဦးေအာင္ေဝး၊ ေဒၚမာမာေအး နဲ႔ ျမိဳ႔ခံ ဆရာေတာ္ ဦးဥာဏိက (စာေရးဆရာ ဥာဏ္ဦးေမာင္) တို႔ ေဟာေျပာမွာပါ။ ၉ရက္ေန႔က်ရင္ ဒီဆရာေတြနဲ႔ပဲ မိုးမခ ၅ႏွစ္ျပည္႔ မိတ္ဆုံပြဲလုပ္မွာမို႔ မိုးမခပြဲကို တက္ခ်င္တာလဲ ပါတာေပါ႔။

ကိုယ္တို႔က အယ္လ္ေအကေန ေန႔လည္ ၁၂နာရီ ရုံးက ေန႔တ၀က္ဆင္းၿပီး သြားၾကမွာ။ အေဖာ္ကလဲ ေကာင္းတယ္။ သူငယ္ခ်င္း ဘိုဘိုရဲ႔ ကားနဲ႔ သူငယ္ခ်င္း ၅ေယာက္ တက္ၾကမယ္။ မလြင္မာ (ကိုဇာဂနာ အမ်ိဳးသမီး) ရယ္၊ သမီး ငယ္ငယ္ ရယ္၊ ဘိုဘို နဲ႔ ကိုယ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ေပါ႔။

ကိုယ္႔မွာ အမအရင္းက ၃ေယာက္ရွိေပမဲ႔ အရင္းအခ်ာလိုပဲ ခ်စ္ခင္ ရင္းႏွီးရတဲ႔ အမေတြကလဲ ရွိေသးတာ။ အဲဒီအထဲမွာ ဒီေရာက္မွ ေတြ႔ဖူး ခင္ဖူးေပမဲ႔ ကိုယ္႔အမအရင္းေတြလို ခ်စ္ခင္ရတဲ႔ အမ ႏွစ္ေယာက္ကေတာ႔ မေမသန္းေဌးနဲ႔ မလြင္မာေပါ႔။ မေမသန္းေဌးက မိုးမခက ကိုေမာင္ရစ္ရဲ႔ မေဟသီ၊ မလြင္မာက ကိုဇာဂနာ႔ မေဟသီပဲ။

ကိုယ္တို႔ ၃ေယာက္မွာ မလြင္မာက အႀကီးဆုံး၊ ၿပီးေတာ႔ မေမသန္းေဌး၊ ၿပီးမွ ကိုယ္ေလ။ မလြင္မာက အႀကီးဆုံးဆိုေပမဲ႔ ရုပ္က ႏုေတာ႔ အငယ္ဆုံးလိုပဲ၊ ဒါ႔အျပင္ အျမဲတမ္း ျပင္ျပင္ဆင္ဆင္၊ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ေလး ေနတတ္တယ္။ ကိုယ္႔ကိုယ္ကိုလဲ အစားအေသာက္က အစ ဂရုစိုက္တယ္။ အမ မ်ား ျပင္ဆင္ၿပီး ထြက္လာရင္ ကိုယ္တို႔ အငယ္ႏွစ္ေယာက္က ပါးစပ္ႀကီး ဟ ၿပီး ေငးေနရတာ။ ေဘးကမိတ္ေဆြေတြက “ခ်ိဳဳသင္းေတာ႔ သူ႔အမကို ေငးတာ ေအာက္ေမးျပဳတ္ေနၿပီ” တဲ႔။

မေမသန္းေဌးကေတာ႔ သြက္တယ္။ ေပါင္းသင္းဆက္ဆံေရးလဲ အရမ္းေကာင္းတယ္။ လုပ္စရာရွိရင္ ျမန္ျမန္သြက္သြက္နဲ႔ အကုန္စီမံ သြားတတ္တယ္။ ကိုယ္႔ကိုလဲ ဟင္းခ်က္ က အစ၊ ပိုက္ဆံ သုံးစြဲတာအဆုံး သင္ေပးတာပါ။ မလိုအပ္တဲ႔ေနရာ မကုန္ရေအာင္ စီးတဲ႔ေရ ဆည္တဲ႔ကန္သင္း လုပ္တတ္တယ္။

ကိုယ္႔ကို ဒီဘေလာ႔ဂ္ေလး စ ဖို႔ အမ တိုက္တြန္းခဲ႔တာ။ အမလဲ ၀င္ေရးမယ္ ဆိုၿပီး အားေပးလို႔ ကိုယ္က အမနဲ႔ဆို အေဖာ္ရွိၿပီဆိုၿပီး အားတက္ၿပီး လုပ္ခဲ႔တာ။ ၿပီးေတာ႔ အမက မေရးဘူး။ အမက ေဟမာန္သဇင္ဆိုတဲ႔ နံမည္နဲ႔ ေရးၿပီး မိုးမခကို ပို႔တာ စာမူထည္႔ဖို႔ ၆လေလာက္ သည္းခံ ေစာင္႔ရတယ္။ အယ္ဒီတာ ညစ္တဲ႔သေဘာေပါ႔။

အခု ကိုယ္တို႔က စာေပေဟာေျပာပြဲလဲ သြားနားေထာင္ရင္း ကိုယ္တို႔ ညီအမေတြလဲ ဆုံရင္းေပါ႔။ ကိုယ္နဲ႔ မလြင္မာက အယ္လ္ေအမွာ ေနတာဆိုေတာ႔ တပတ္ကို မဆုံျဖစ္ဘူး ဆိုရင္ေတာင္ ၂ခါေတာ႔ အနည္းဆုံး ဆုံၾကတယ္။ အိမ္မွာ အတူ ခ်က္စား၊ စကားေျပာ ၾကတာေပါ႔။ အမရဲ႔ သမီးေလး ငယ္ငယ္ကလဲ ကိုယ္တို႔ ၀ိုင္းေတာ္သား ျဖစ္လာၿပီ။ ဘ၀ရဲ႔ အနိမ္႔အျမင္႔ေတြကို အတူရင္ဆိုင္ၾက၊ တေယာက္နဲ႔ တေယာက္ ခံစားနားလည္ၾက၊ အခက္အခဲေတြကုိ အတူေျဖရွင္းၾကရတယ္။

မေမသန္းေဌးကေတာ႔ ဆန္ဖရန္စစ္စကို မွာေနတာမို႔ အခုလို သြားပါမွ၊ သူတို႔ကလဲ လာပါမွ ေတြ႔ၾက၊ ဆုံၾကရတယ္။ ပိတ္ရက္ရွိတာနဲ႔ အမတို႔က အယ္လ္ေအကို အျမဲ ဆင္းလာတတ္တာမို႔ အမတို႔ မိတ္ေဆြေတြက ဒီမိသားစုကို ဘယ္သြားမလို႔လဲ မေမးေတာ႔ဘူး။ အယ္လ္ေအပဲ သြားမွာပဲဆိုတာ ေမးစရာမလိုေအာင္ သိၿပီးသား။ ေရာက္ရင္လဲ ဘယ္မွ သိပ္မသြားျဖစ္ဘဲ တေန႔လုံး တညလုံး စကားေျပာၾကတယ္။ အေရာင္တူ၊ စိတ္တူဆိုေတာ႔ ေျပာစရာ မ်ားတာေပါ႔။

မဆုံျဖစ္တဲ႔ အခ်ိန္မွာလဲ ဖုန္းကေတာ႔ အျမဲလိုလို ဆက္ျဖစ္တယ္။ တခါကေတာ႔ ကိုယ္က ဘန္ေကာက္ကေန ခရီးသြား ျပန္လာေတာ႔ ေျပာစရာေတြမ်ားၿပီး အတိုးခ် ေျပာလိုက္တာ အဲဒီလ ဖုန္းဖိုး ၂၀၀ ေက်ာ္သြားတယ္။ အမရဲ႔ ဖုန္း ဘီလ္မွာ ကိုယ္႔နံပါတ္ေတြ ျပဴးျပဲေနေအာင္ ေပၚေနတာေလ။ တခါေခၚရင္ မိနစ္ ၁၀၀ အသာေလးပဲ။ ဒါနဲ႔ ႏွစ္ေယာက္သား ကိုယ္ရွိန္သပ္ၿပီး ဖုန္းဆက္တဲ႔ရက္၊ အခ်ိန္ေတြကို သတ္သတ္မွတ္မွတ္ ထားထားရတာေပါ႔။

ကိုေမာင္ရစ္တို႔ အမတို႔မွာလဲ ၁၀ႏွစ္အရြယ္ သမီးကေလး တေယာက္ရွိေသးတယ္။ နံမည္က ပြင္႔ျဖဴ နႏၵာ တဲ႔။ ကိုယ္တို႔က မီးမီးလို႔ပဲ ေခၚတယ္။ မီးမီးက ေအးတယ္။ စာဖတ္၊ စာေရး၊ ပုံဆြဲပဲ လုပ္တယ္။ စာေတာ္တယ္။ ဒါေပမဲ႔ ကစားနည္းဆိုရင္ ဘယ္ကစားနည္းပဲ ျဖစ္ျဖစ္ သူမကစားရဲဘူး။ ရွဳံးမွာ ေၾကာက္လို႔။ ဝမ္းနည္းတတ္တယ္။ စာေရး အရမ္းေကာင္းတယ္။ ဘဘဦးခင္ေမာင္လတ္၊ ဆရာမႀကီး ေဒၚခင္မ်ိဳးခ်စ္ရဲ႔ ျမစ္ကေလး။ သူက အေတြးသမား။ ကိုယ္နဲ႔ေပါင္းမွ ရုိလာ ကိုစတာ စီးဖူးတာမို႔ ကုိယ္႔ကို ေခၚတာ ရုိလာကိုစတာ မမ တဲ႔။

မလြင္မာ႔ သမီး ငယ္ငယ္ကေတာ႔ ခုမွ ၁၈ႏွစ္။ အေဖခ်စ္ သမီးေခ်ာေပါ႔။ သူလဲ စာေတာ္တာပါပဲ။ နံမည္က ငယ္ဦးမြန္ တဲ႔။ သူကေတာ႔ သတၱိရွိတယ္။ ၁၈ႏွစ္ျပည္႔ျပည္႔ခ်င္း ကားေမာင္းလိုင္စင္သြားေျဖတာ တႀကိမ္တည္းနဲ႔ ေအာင္သြားၿပီ။ သူ႔ကို ကားေမာင္းသင္ေပးတဲ႔ ဆရာက နင္ငါ႔ကို ဂ်ပန္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္တယ္ လို႔ အေျပာခံရသူေလ။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ႔ ကားကုိ ဘရိတ္ေဆာင္႔အုပ္လို႔ ေရွ႔ကို ဟိုက္ ဆိုၿပီး ငိုက္ ငိုက္သြားတာမို႔ ဂ်ပန္ျဖစ္ရတာ တဲ႔။

ကေလး ႏွစ္ေယာက္စလုံး တိရိစာၦန္ ခ်စ္ၾကတယ္။ အဲဒီေတာ႔ ကိုယ္နဲ႔ အဖြဲ႔ေပါ႔။ ကိုယ္ကေတာ႔ ကေလးေတြနဲ႔လဲ သူငယ္ခ်င္း၊ ကေလးတို႔ အေမေတြနဲ႔လဲ သူငယ္ခ်င္းပဲ။ ဒီလိုပဲ တေယာက္ကို တေယာက္ ေစာင္႔ေစာင္႔ေရွာက္ေရွာက္၊ ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္ ေနၾကရတာပဲေပါ႔ေလ။ ကိုယ္႔ရဲ႔ အားငယ္ေနတဲ႔အခ်ိန္၊ ၀မ္းနည္းေနတဲ႔အခ်ိန္ေတြမွာ ဒီအမႏွစ္ေယာက္က ေဘးကေန အျမဲ ရပ္ၿပီး ကိုယ္႔ကို ထူခဲ႔ၾကဖူးတယ္။ ေပ်ာ္စရာဆိုလဲ အတူတူ မွ်ေဝ ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ႔ၾကတယ္။

ဒီလို သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔အတူ ကိုယ္ဝါသနာပါတဲ႔ စာေပစကားေတြ၊ စာေပအေတြ႔အၾကံဳေတြ နားေထာင္ရမွာဆိုေတာ႔ ဘေလာ႔ဂ္ကေန ခြင္႔ ၅ရက္ေလာက္ ယူရင္လဲ အျပစ္ယူမယ္ မထင္ပါဘူးေလ။ ဟုတ္တယ္ မဟုတ္လား။

မိုးခ်ိဳသင္း

Sunday, November 2, 2008

စုံေထာက္ႀကီး ျဖစ္ခ်င္တယ္

ငယ္ငယ္တုန္းကေတာ႔ လူႀကီးေတြက သမီးႀကီးလာရင္ ဘာလုပ္မလဲ လို႔ အေဖနဲ႔ အေမတို႔က အျမဲေမးခဲ႔ဖူးတယ္။

အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ကိုယ္ကလဲ ကေလးဆိုေတာ႔ ကိုယ္ျဖစ္ခ်င္တာေတြ ကိုယ္လုပ္ခ်င္တာေတြ ေျပာလိုက္တာပဲ။ အေျဖေတြက တခါနဲ႔ တခါလဲ မတူျပန္ဘူး။ ဒါေပမဲ႔ ကိုယ္႔စိတ္ကူးထဲမွာေတာ႔ ကိုယ္ျဖစ္ခ်င္တာေတြ အမ်ိဳးမ်ိဳး ျဖစ္ခဲ႔တာပဲေလ။ အခုအခ်ိန္မွာ ျပန္ေတြးေတာ႔ အဲဒါေတြနဲ႔ ေတာ္ေတာ္အလွမ္းေ၀းတဲ႔ ေနရာမွာ..။

ကိုယ္ အမွတ္မိဆုံးက ငယ္ငယ္က စုံေထာက္ျဖစ္ခ်င္ခဲ႔တာပါ။ စုံေထာက္ေတြက ဥာဏ္ရွိတယ္၊ အကင္းပါးတယ္၊ အမွန္တရားကို ေဖာ္ထုတ္ႏိုင္တယ္၊ လူဆိုးေတြက ေၾကာက္ရတယ္ ဆိုတဲ႔အခ်က္ေတြက ကိုယ္႔ကို ဆြဲေဆာင္ခဲ႔တယ္ ထင္ပါရဲ႔။ ကိုယ္က ဆရာႀကီး ေရႊဥေဒါင္း ဘာသာျပန္တ႔ဲ ဦးစံရွားအမွဳေတြကို စာစဖတ္တတ္တဲ႔ အရြယ္ကတည္းက အထပ္ထပ္ ဖတ္ခဲ႔တာ အလြတ္ရတဲ႔အထိပဲ။

အဲဒီတုန္းက ကိုယ္႔ဖာသာကိုယ္ ဦးစံရွားလို႔ ထင္ေနၿပီး ကိုယ္႔ကို ထိန္းတဲ႔ အမ မခင္ဆင္႔ကို ေခၚတာမ်ား ကိုသိန္းေမာင္ တဲ႔။ ကိုယ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ပ်င္းရင္ မခင္ဆင္႔က စာအုပ္ကိုင္ၿပီး ကိုယ္႔ကို စာေမးတယ္။ “မီးရထား မီးအတိုင္း ဆို ဘာမွဳလဲ” တဲ႔။ အဲဒါဆို ကိုယ္က “ထူးဆန္းေသာ အိမ္ငွားမွဳ ေပါ႔” လို႔ ေျဖလိုက္တာ။ ဇာတ္လမ္းထဲမွာ ပါတဲ႔ စာေၾကာင္းေတြကို ရြတ္ျပရုံနဲ႔ ကိုယ္က တမွဳလုံး မွတ္မိသြားၿပီ။ ေက်ာင္းစာသာ အဲဒီေလာက္မွတ္မိရင္ ေတာ္ေတာ္ ဟုတ္မွာ။

ေနာက္ေတာ႔ တီဗီမွာ စုံေထာက္ဇာတ္လမ္းေတြ လာေတာ႔ ပိုေရာဂါသည္း သြားတယ္။ Charlie’s Angels ဇာတ္လမ္းတြဲေတြလာရင္ ကိုယ္က တီဗီေရွ႔မွာ ေအာက္ေမးျပဳတ္တယ္။ ကိုယ္႔ကိုယ္ကိုလဲ ဦးစံရွားကေန ဖာရာေဖာဆက္ ျဖစ္သြားတယ္။ ကိုယ္႔စိတ္ကူးေလးနဲ႔ကိုယ္ ျပဳံးေနေတာ႔ ဖာရာေဖာဆက္မဟုတ္ပါဘူး၊ အဖာတရာ ေဖာက္စက္ ပါလို႔ သူငယ္ခ်င္းက စေတာ႔ ေဒါသထြက္လိုက္တာ။ စိတ္ကူးကို ပ်က္ေရာ။

အဲဒီတုန္းက ၉တန္းထင္ပါရဲ႔။ မနက္ေစာေစာႀကီး မခင္ဆင္႔က ကိုယ္႔ကို သထုံလမ္းမွာ လူသတ္မွဳ ျဖစ္လို႔ တဲ႔၊ သြားၾကည္႔ရေအာင္ ဆိုၿပီးေျပာေတာ႔ ကိုယ္လဲ ဂ်င္းဂ်ာကင္ေလး ေကာက္၀တ္ၿပီး သူနဲ႔ ထြက္ခဲ႔တယ္။ ဦးစံရွားေတာ႔ ကိုသိန္းေမာင္နဲ႔ အမွဳလိုက္ဖို႔ ထြက္လာၿပီေပါ႔။

ဒါနဲ႔ သြားေနက်လမ္းေတာင္ ေကာင္းေကာင္းမသြားဘူး။ ေျခရာေတြဘာေတြ ေကာက္လို႔။ ညက မိုးကေလး တဖြဲဖြဲက်ထားေတာ႔ ေျခရာေတာ႔ မပ်က္ေလာက္ေသးဘူး ထင္ရတာပဲ ကိုသိန္းေမာင္ေရ လို႔ ေျပာလိုက္ေသး။ ကိုယ္႔စိတ္ကူးထဲမွာေတာ႔ အမွဳလိုက္ဖို႔ ထြက္လာခဲ႔တာပါပဲ။ တခါမွလဲ လူသတ္မွဳဆိုတာ အျပင္မွာ မၾကံဳဖူး မၾကားဖူးေတာ႔ ပထမဆုံး အေတြ႔အၾကံဳလဲ ျဖစ္ေနတယ္။

ကိုယ္တို႔ေနတဲ႔ေနရာနဲ႔ သထုံလမ္းက နီးပါတယ္။ လမ္းထဲ၀င္လိုက္တာနဲ႔ လူအုပ္ႀကီး ကို တန္းေတြ႔ရတာပါ။ ဟိုက္..ကိုအုန္းေဖတို႔ေတာ႔ ႏြားအုပ္ေမာင္းသြင္းထားတာမွ ေတာ္လိမ္႔အုံးမယ္ ျဖစ္သြားတယ္။ သဲလြန္စေတြ ေပ်ာက္ကုန္မွာကိုး။ လူေတြကလဲ တိုးတိုးႀကိတ္ႀကိတ္ပဲ ၀ိုင္းအုံေနၾကတယ္။ ဦးစံရွားလာလို႔လဲ ဖယ္ေပးရေကာင္းမွန္းလဲ မသိ။

ဒါနဲ႔ ဦးစံရွားလဲ လူအုပ္ၾကားထဲက မနည္းတိုးၿပီး ၾကည္႔လိုက္တာ လူငယ္တေယာက္ ေမွာက္ခုံႀကီး လဲေနတာ ေတြ႔တာကိုး။ သူက ေျမာင္းထဲမွာ။ ဖိနပ္လဲ မပါ၊ အသက္လုၿပီး ေျပးခဲ႔ရပုံပါပဲ။ ေျမာင္းထဲ ေျခေခ်ာ္က်သြားတုန္း သူ႔ကို လိုက္တဲ႔လူေတြက မိသြားသလား မသိ။ ဓားနဲ႔ အခ်က္ေပါင္းမ်ားစြာ ထိုးထားတယ္ တဲ႔။ ေတာ္ေတာ္ရန္ျငိဳးႀကီးပုံပါ။

ကိုယ္လဲ ေက်ာထဲက စိမ္႔လာတာနဲ႔ မ်က္ႏွာလႊဲထားလိုက္ရတယ္။ သတၱိေကာင္းတယ္ ေခၚရမွာေပါ႔။ ျဖစ္တဲ႔ေနရာက သထုံလမ္းက တကၠသိုလ္ေရကူးကန္နဲ႔ ေဘာလုံးကြင္းၾကား ထဲမွာပါ။ ေျမာင္းေဘးမွာလဲ ျမက္ပင္ေတြ လဲျပိဳေနတယ္။ ရုန္းရင္းဆန္ခတ္ျဖစ္ထားပုံပဲ။ ေျခေခ်ာ္က်သြားပုံရတဲ႔ စြတ္ေၾကာင္းႀကီး တခုလဲ ေတြ႔တယ္။ သူ ကၽြတ္က်န္ခဲ႔ပုံရတဲ႔ ဖိနပ္တဖက္လည္း ေဘာလုံးကြင္း ဟိုဖက္ထိပ္မွာ ေတြ႔သတဲ႔။

ဘာေၾကာင္႔ ဒီလိုမ်ား အျဖစ္ဆိုးပါလိမ္႔။ အသက္က ငယ္ငယ္၊ ၂၀ေလာက္ေတာင္ ရွိပါအုံးမလား ထင္မိတယ္။ သူ႔မိဘေတြေတာ႔ ရင္ကြဲရွာမွာပဲ။ မူးယစ္ေဆး၊ ေလာင္းကစားေတြနဲ႔မ်ား ပတ္သက္ေနမလား၊ အေပါင္းအသင္းမွားေလသလား။ ဒီအရြယ္ေလးေတြ ရည္းစားလု ၾကတာမ်ားလား။

သူ႔အေမကေတာ႔ ညက သားျပန္မလာလို႔ ေမွ်ာ္ေနရွာမယ္။ ညက မိုးေတြကလဲ တစိမ္႔စိမ္႔နဲ႔။ ကိုယ္တို႔က မိဘအရိပ္အေငြ႔ေအာက္မွာ ေစာင္ေလးျခံဳ၊ စာအုပ္ေလးဖတ္ေနတုန္း ကိုယ္တို႔နဲ႔ မတိမ္း မယိမ္း လူငယ္ေလးတေယာက္ကေတာ႔ျဖင္႔ အသက္လုၿပီး ေျပးေနရွာတယ္။ သူ႔ေနာက္ကလိုက္တဲ႔လူမွာလဲ ဘယ္လို ေဒါသ ေမာဟေတြနဲ႔မ်ား လူတေယာက္လုံး သတ္ပစ္ခ်င္ေလာက္ေအာင္ အဲဒီစိတ္ေတြ ျဖစ္ေပၚေနရတာပါလိမ္႔။

ကိုယ္က လူအုပ္ရဲ႔ေရွ႔ဆုံးမွာ အဲဒီလို ေ၀ဖန္ စပ္စု ေတြးေနမိတုန္း ကိုယ္႔ကို မွဳခင္းလိုက္တဲ႔ ရဲေတြက အတင္းေနာက္ဆုတ္ခိုင္းတယ္။ ဖယ္၊ ဖယ္ အေလာင္းထုတ္မယ္ တဲ႔။ ဒီလူေတြ ဦးစံရွားမွန္း မသိေသးဘူးထင္တယ္ လို႔ နံေဘးက ကိုသိန္းေမာင္ကို ရယ္ရယ္ေမာေမာ ေျပာလိုက္မိၿပီး မခင္ဆင္႔နဲ႔ ႏွစ္ေယာက္သား လမ္းေလွ်ာက္ၿပီး ျပန္ခဲ႔ၾကတယ္။

အဲဒါ ပထမဆုံး ၾကံဳရတဲ႔ ရာဇ၀တ္မွဳ အေတြ႔အၾကံဳပါပဲ။ တရားခံကို ဖမ္းမိသြားသလားလဲ မေမးျမန္းမိေတာ႔ဘူး။ ဒီလို အျဖစ္အပ်က္ေတြရဲ႔ ေနာက္ေၾကာင္းေတြ၊ ျဖစ္ေပၚေစတဲ႔ စိတ္အေျခခံေတြကိုပဲ ပိုစဥ္းစားမိတယ္။ အဲဒီလို ျငိမ္ျငိမ္သက္သက္ ေတြးေနရတာကိုပဲ ေက်နပ္လိုက္တယ္ ထင္ပါရဲ႔ေလ။

အခုထိလဲ တီဗီမွာလာတဲ႔ စုံေထာက္ကားေတြ ၾကည္႔တုန္းပါပဲ။ CSI Miami ဆိုရင္ အျမဲၾကည္႔ျဖစ္တာေပါ႔။ ၾကည္႔တုန္းမွာေတာ႔ ဥပေဒနဲ႔ မညီတဲ႔ ရာဇ၀တ္မွဳေတြ ေျပးမလြတ္တာကို ၀မ္းသာၿပီး စိတ္အာသာေျပ ၾကည္႔ေနမိသလား မေျပာတတ္ဘူး။ အျပင္မွာ လြတ္ေျမာက္ေနတဲ႔ လူဆိုးေတြကို အားမလို အားမရ ျဖစ္ေနတာကိုး။

အင္း..အဲဒီလူဆိုးေတြကိုေတာ႔ ဘယ္သူမ်ား ဖမ္းပါ႔မယ္လို႔လဲ ေတြးမိေသးတယ္။

မိုးခ်ိဳသင္း

Saturday, November 1, 2008

Holloween

ဒီေန႔ ေအာက္တိုဘာလ ၃၁ရက္ ဆိုေတာ႔ Halloween ေန႔ေပါ႔။

သူတို႔ျပည္ သူတို႔ရြာမွာ ေနရတဲ႔အခိုက္ ၾကံဳလာရတဲ႔ ရုိးရာဓေလ႔ပြဲေတာ္ေလးေတြမွာ ကိုယ္ကေတာ႔ Halloween အခ်ိန္ကို သေဘာအက်ဆုံံးပဲ။ တအိမ္တက္ဆင္း trick or treat လုပ္ၾက၊ သၾကားလုံးေလးေတြ၊ မုန္႔ေလးေတြ ေ၀ၾက ၊ေပးၾကတာကို ေပ်ာ္မိတယ္။ ဒါက ကေလးေတြ ေပ်ာ္တဲ႔ ပြဲလို ျဖစ္ေနတာကိုး။

ကိုယ္တို႔လဲ ေရာက္စ က နားမလည္ဘူး။ မနက္ ရုံးသြားရင္း ဖရီးေ၀းေပၚမွာ ကိုယ္႔ေရွ႔က ကားက ကားေနာက္ဖုံးထဲမွာ ေသြးစြန္းေနတဲ႔ ေျခတဖက္ ထြက္ေနတာေတြ႔ေတာ႔ လန္႔လိုက္တာ။ 911 ေတာင္ ဖုန္းေခၚလိုက္ရမလား စဥ္းစားလိုက္ေသး။ တုံးပုံမ်ား ေျပာပါတယ္။ ေနာက္မွ လူေျခေထာက္နဲ႔ တူေအာင္တု ထားတဲ႔ အရုပ္ေျခေထာက္မွန္း သိတယ္။ အဲဒီေတာ႔မွ သူတို႔ပြဲေတာ္ႀကီးက ဘယ္႔ႏွယ္႔ဟာႀကီးပါလိမ္႔ ေပါ႔။

ညက်ေတာ႔ ကေလးေတြ သရဲလို ၀တ္ၿပီး လမ္းတေလွ်ာက္ ဟိုေျပး ဒီေျပး လုပ္ေနလိုက္ၾကတာ။ ျခံ၀င္းေတြထဲမွာလဲ လူရိုးေျခာက္ေတြ သစ္ပင္ေပၚမွာ ႀကိဳးတန္းလန္းနဲ႔ ျဖစ္လိုျဖစ္၊ အိမ္ေရွ႔က ျမက္ခင္းမွာ အုတ္ဂူေတြ ထားလိုထား၊ ပင္လယ္ဓျမေတြပုံစံ လုပ္လိုလုပ္ေပါ႔။ ကိုယ္တို႔ ျမန္မာအယူအဆဆို နိမိတ္နမာ မရွိ ေနာ္။ မိန္းကေလးေတြက်ေတာ႔ စင္ဒရဲလားတို႔၊ စႏိုး၀ိွဳက္တို႔ပုံစံေလးေတြလဲ ၀တ္ၾကလို႔ ေတာ္ေသးတယ္။

ေနာက္တႏွစ္ေလာက္ေနေတာ႔ ကိုယ္တို႔လဲ နည္းနည္းသေဘာေပါက္ၿပီး trick or treat လာလုပ္ရင္ ေကၽြးဖို႔ သၾကားလုံးေလးေတြ ၀ယ္ၿပီးေစာင္႔ၾကတာေပါ႔။ သရဲေလးေတြ တံခါးလာေခါက္တိုင္း သၾကားလုံးေတြ လက္တဆုပ္ႀကီး ေပးရတာ ေပ်ာ္လိုက္တာ။ တခ်ိဳ႔ သရဲေလးေတြမ်ား treat လုပ္ပါ႔မယ္ ေျပာတာေတာင္ တဟီးဟီးနဲ႔ ေျခာက္ေနေသးတာ။ ေၾကာက္ပါတယ္ ဆိုမွေနာ္။

တခါကေတာ႔ ကိုယ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ တိုင္ပင္ၿပီး ပိုက္ဆံေပးလိုက္ရင္ ေကာင္းမယ္ဆိုၿပီး သရဲေလး ႏွစ္ေကာင္ကုိ ပိုက္ဆံ ၁က်ပ္စီ ေပးလိုက္တာ အဲဒီသရဲေလးေတြက သူ႔ေဘာ္ဒါေတြ ကို ပိုက္ဆံေပးေနတယ္ေဟ႔ လို႔ ခ်က္ခ်င္း ဆစ္ကနယ္လ္ ရုိက္လိုက္တယ္ ထင္ပါရဲ႔။ သရဲ အေကာင္အစိတ္ေလာက္ ေျပးလာလို႔ ဟိုက္ ဗုေဒၶါ ျဖစ္ရေသး။

ဒါနဲ႔ ရွိသမွ် သၾကားလုံးေတြ ထုတ္ေပး၊ ေနာက္ထပ္ ထပ္ေရာက္လာ၊ သၾကားလုံး ကုန္ေတာ႔ ကိုယ္စားေနတဲ႔ မေရြးထုပ္ေတြ ေပး၊ ေနာက္ထပ္ ထပ္ေရာက္လာ၊ ေနာက္ေတာ႔ အိမ္နားက ဆိုင္မွာ သၾကားလုံး အျမန္ေျပး၀ယ္ပါေဟ႔ ဆိုၿပီး သြား၀ယ္တုန္း ထပ္ေရာက္လာတဲ႔ သရဲေလးေတြကို အိမ္မွာရွိတဲ႔ ေခါက္ဆြဲထုပ္ေတြပါ ေ၀ရေတာ႔တာ။ သရဲေလးေတြလဲ ဘယ္႔ႏွယ္ treat ႀကီးပါလိမ္႔လို႔ အံ႔ၾသၿပီး ပါးစပ္အေဟာင္းသားနဲ႔။ ေျခာက္ေတာင္ မေျခာက္ႏိုင္ေတာ႔ဘူး။

အဲဒီႏွစ္ေတြတုန္းက အေဖကလဲ ကိုယ္သၾကားလုံးေ၀ရင္ တျပံဳးျပံဳးနဲ႔ ေဘးမွာ ရွိတာ၊ ေနာက္ေတာ႔ ဘာစိတ္ကူးေပါက္တယ္ မသိပါဘူး။ အေဖလဲ trick or treat သြားလုပ္ရင္ ေကာင္းမယ္ ထင္တယ္ တဲ႔။ ကိုယ္က လက္တဆုပ္ႀကီး ေပးေနတာဆိုေတာ႔ ကေလးေတြကို ဘယ္ေလာက္ေပးေပး မေလာက္ႏိုင္တာမို႔ ဘဲစား ဘဲေျခ ျဖစ္ေအာင္ အေဖက သြားေတာင္းလာၿပီး ကိုယ္႔ကို ျပန္ေပး၊ ကိုယ္က ျပန္ေ၀ အဲဒီ႔ သေဘာမ်ိဳး ထင္ပါရဲ႔။ ကိုယ္လဲ မနည္း တားလိုက္ရတယ္။

ဒီလိုသြားရင္ ကေလးေတြေနာက္ အေဖ၊ အေမေတြ၊ ဦးေလးေတြကလဲ လိုက္ၾကရတာ။ မုန္႔ယူရင္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ေျပာေလ ဆိုၿပီး ေဘးကေန သင္ၾကတာ။ ကေလးေတြကို လိုက္ေစာင္႔ေရွာက္ၾကတာေပါ႔။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ႔ တခ်ိဳ႔ ျမိဳ႔နယ္မွာ ခပ္ရူးရူး လူေတြက သၾကားလုံးေတြကို အဆိပ္သုတ္လုိသုတ္၊ မုန္႔ထဲ ကြတ္ကီးထဲ ဖန္ကြဲစေတြေတာင္ ထည္႔သတဲ႔။ တခ်ိဳ႔ကေတာ႔ ကေလးေတြကို မုန္႔ေကၽြးမယ္ဆိုၿပီး အခန္းထဲေခၚသြားတတ္ေသးတယ္။

အဲဒီလိုမ်ိဳး ၾကားေတာ႔ အံ႔ၾသလိုက္တာ။ အျပစ္ကင္းကင္း ေပ်ာ္ေနတဲ႔ ကေလးေလးေတြကို ဘာလို႔မ်ား ထိခိုက္ေစရတာလဲ မသိ။ ကိုယ္မပါ၀င္ မေပ်ာ္ရႊင္ခ်င္ရင္ မီးမိွတ္ တံခါးပိတ္ ေနလိုက္လဲ ရရဲ႔သားနဲ႔။

ဒါေပမဲ႔ ကိုယ္တို႔လမ္းမွာေတာ႔ ညေန ၅နာရီေလာက္ကတည္းက မ်က္ႏွာမွာ အမ်ိဳးမ်ိဳး ျခယ္သၾကၿပီး ကေလးေတြ လူႀကီးေတြ အုပ္စုလိုက္ ထြက္ၾကတာ ည၉နာရီေလာက္မွ လူစုကြဲတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က်ရင္ေတာ႔ ကေလးသရဲေလးေတြလဲ အေမေတြရဲ႔ ပုခုံးမွာ ငိုက္ၿပီး အိမ္ျပန္ၾကတယ္။ တညေနလုံး တအိမ္တက္ဆင္း တံခါးေတြေခါက္၊ သၾကားလုံးေတာင္းရတာ ေမာၿပီး အိပ္ၿပီေလ။


ဒီႏွစ္ေတာ႔ ကိုယ္တို႔မွာ လူ သားသမီးက မရွိေပမဲ႔ ေၾကာင္ သားသမီးေတြက ရွိေသးတာမို႔ သူမ်ားေတြကို အားက်ၿပီး ကိုယ္လဲ ေၾကာင္ကေလးပိုက္လို႔ trick or treat လိုက္လုပ္ရေကာင္းမလား စဥ္းစားေသးတယ္။ ကိုယ္႔အမ်ိဳးသားကေတာ႔ ေျပာပါတယ္။ ဒီသားအမိ သြားရင္ေတာ႔ ၀တ္စုံ၀ယ္စရာ မလိုဘူးတဲ႔၊ Original Halloween costume နဲ႔ ဆိုပဲ။

ေၾကာင္ကေလး ပိညွက္က တကိုယ္လုံး နက္ၾကဳပ္ကေလး ျဖစ္ေနတဲ႔အျပင္ အသက္ရွဴၾကပ္တဲ႔ ေရာဂါေလးနဲ႔ဆိုေတာ႔ ဂီး ဂီး လို႔ ေနရင္းထိုင္ရင္း ျမည္ေနတာမို႔ သရဲေျခာက္သလိုေတာင္ ျဖစ္ေနအုံးမွာ။ သူ႔အေမကလည္း……..။

အင္း..၊ သၾကားလုံးေတာ႔ ေတာ္ေတာ္ရအုံးမွာပါ။

မိုးခ်ိဳသင္း

(ဓာတ္ပုံထဲက ကေလးေလးက မိတ္ေဆြ ကုိမိုးေက်ာ္နဲ႔ မအိရဲ႔ သမီးေလးပါ။ နယ္လီ တဲ႔)