ငါးခူေၾကာ္ နဲ႔ ငပိခ်က္

ကိုယ္႔သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ ကြန္မန္႔ မွာ ေရးသြားသလို အစားအေၾကာင္းခ်ည္း ေရးသလို ျဖစ္ေနၿပီ။ ကိုယ္ကလဲ ႀကိဳက္ေတာ႔ ေရးမိတယ္။ ဒီတခါေတာ႔ အစားအေၾကာင္း တိုက္ရုိက္ မေရးပါဘူး၊ ေစာင္းၿပီး ေရးမွာပါ။ :)

ေန႔လည္က ထမင္းစားေတာ႔ ခ်စ္ခင္ရတဲ႔ အမတေယာက္က ငပိခ်က္ ခ်က္ၿပီး လာပို႔ထားတာ ရွိလို႔ အရမ္းဟန္က်ေနတာေပါ႔။ ထမင္းေပၚမွာ ငပိခ်က္ကို ပုံၿပီး အေသအခ်ာနယ္ၿပီး ထမင္းနဲ႔ လူးစား၊ နယ္စားေနမိတာေပါ႔။ ကိုယ္ႀကိဳက္တာ စားရေတာ႔လဲ ထမင္းက ျမိန္တယ္ (တကယ္ေတာ႔ အျမဲတမ္း ျမိန္တယ္)။ စားရင္းနဲ႔ ငယ္ငယ္က ထမင္းျမိန္ျမိန္ စားခဲ႔ရတာေတြ သတိရမိတယ္ေလ။

ငယ္ငယ္က ေမာင္ေလးနဲ႔ ေဆာ႔ရင္ သူက ကုလားထိုင္ကို လွဲလိုက္ၿပီး တြန္းလွည္းေလးလို လုပ္လိုက္တတ္တယ္။ ေနာက္မွီမွာ ကိုယ္က ထိုင္၊ သူက ကုလားထိုင္ ေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္း ကိုင္ၿပီး ကိုယ္႔ကိုတင္ၿပီး တြန္းေတာ႔တာပဲ။ ေကာ္ရစ္ဒါတေလွ်ာက္ တြန္းၾကတာ ၾကမ္းျပင္ဆိုလဲ တြန္းရာေတြ ထင္ၿပီး ေျပာင္ေခ်ာလို႔။ သူေမာရင္ သူတလွည္႔ထိုင္၊ ကိုယ္က တြန္းျပန္ေရာ။

အဲဒီလို ကုလားထိုင္ကို ကားလိုလုပ္ တြန္းတမ္း ကစားရင္ ပါးစပ္ကလဲ ကားေမာင္းသလို တဝူးဝူး ေအာ္ရေသးတာပါ။ ေနာက္ ဘတ္စ္ကား မွတ္တိုင္လဲ ရွိေသးတယ္။ ထူးထူးေထြေထြ မဟုတ္ပါဘူး။ ဘတ္စ္ကားမွတ္တိုင္ဆိုတာ ေဒၚႀကီးတင္ ေရွ႔ ရပ္လိုက္တာပါပဲ။ ေဒၚႀကီးတင္ဆိုတာ ကိုယ္တို႔ကို ထိန္းခဲ႔တဲ႔ အေဒၚလို ခ်စ္ခင္ရတဲ႔ အေဒၚႀကီးတေယာက္ပါပဲ။

အသားညိဳညိဳ ပိန္ပိန္ပါးပါးနဲ႔ ရင္ဖုံး အက်ီ ၤအျဖဴေလးေတြ ၀တ္တတ္တယ္။ သူ႔ညီမက ေဒၚေလးခ်ိဳ တဲ႔၊ ေဒၚေလးပို တဲ႔။ ညီအမ ၃ေယာက္စလုံး ေရစႀကိဳကေန ကိုယ္တို႔အိမ္ လာေနၿပီး ကိုယ္႔တို႔အားလုံးကို တူမအရင္းေတြ မျခား ခ်စ္တယ္၊ ထိန္းၾကတယ္။ ကိုယ္တို႔ ေမာင္ႏွမ အားလုံး သူတို႔ လက္ေပၚမွာ ႀကီးခဲ႔တာပါ။

အဲဒီလို ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္ ကားတြန္းတမ္း ေဆာ႔ရင္ ေဒၚႀကီးတင္က ဇလုံႀကီးကိုင္ၿပီး ထိုင္ေစာင္႔တာပဲ။ ဇလုံထဲမွာ ငါးခူေၾကာ္ေမႊးေမႊးကို အရုိး တစိမွ မပါေအာင္ အသားေတြခ်ည္း ႏႊင္ထားၿပီး ငါးေၾကာ္ဆီေလးနဲ႔ ဆားေလးျဖဴး နယ္ထားတယ္။ ထမင္းက ငါးေၾကာ္ဆီနဲ႔ ဆိုေတာ႔ ေမႊးၿပီး စိမ္းဝါလို႔။ ထမင္းပူပူေလးကို လက္နဲ႔ ဆုပ္ၿပီး ထမင္းအလုံးေလးေတြ လုပ္ထားတယ္။

ကိုယ္တို႔ ဘတ္စ္ကား ရပ္လိုက္ၿပီဆိုရင္ ေဒၚႀကီးတင္က ထမင္းတလုံးဆုပ္ေလး ယူၿပီး ပါးစပ္ထဲ ခြံ႔လိုက္တယ္။ ကိုယ္တို႔ကလဲ ထမင္း ဝါးရင္း ဆက္တြန္းၾကျပန္ေရာ။ ပါးစပ္ထဲ ကုန္သြားေတာ႔ ဘတ္စ္ကားက ရပ္ရျပန္ေရာ။ အဲဒီလို ထမင္းစားခဲ႔ရတာ ႏွစ္သက္လြန္းလို႔ ဘယ္ေတာ႔မွ မေမ႔ႏိုင္ဘူး။

အခုထိ ငါးခူေၾကာ္ေတြ႔ရင္ ကိုယ္႔မွာ အဲဒီလို လုပ္စားမွ အရသာ ရွိတယ္ ထင္ေနတာပါ။ ငါးေၾကာ္ကို အရုိးႏႊင္ၿပီး ငါးေၾကာ္ဆီေလးနဲ႔ ဆမ္းစားလိုက္ရမွ အာသာေျပသလိုလို။ စားတုိုင္းလဲ ေဒၚႀကီးတင္ကို သတိရမိပါတယ္။ ကိုယ္က စျမံဳ႔ျပန္ခ်င္လို႔ ငယ္ငယ္တုန္းကေလ.. ေဒၚႀကီးတင္က.. ဆိုရင္ ကိုယ္႔အမ်ိဳးသားက ဒီေန႔ ငါးေၾကာ္ပဲ ဆိုတာ သိေနပါၿပီ။ ေဒၚႀကီးတင္ နဲ႔ ငါးေၾကာ္နဲ႔ တြဲမွတ္ရမလိုေတာင္ ျဖစ္ေနၿပီေလ။

ေနာက္ ေလးတန္းေရာက္ေတာ႔ ကိုယ္တို႔နဲ႔ အတူလာေနတဲ႔ အမ က မခင္ဆင္႔ တဲ႔။ အသားညိဳျပာညက္၊ မ်က္လုံး အႀကီးႀကီးေတြနဲ႔ အမပါ။ အလုပ္ကလဲ ဇယ္ဆက္သလို လုပ္တာ။ မနက္ႏိုးလာရင္ ေစ်းသြား၊ ထမင္းခ်က္၊ ဟင္းခ်က္ အကုန္ လွည္႔ၾကည္႔စရာမလိုဘူး။ ၿပီးရင္ ကိုယ္တို႔ ကေလးေတြကို ေက်ာင္းပို႔။ အဝတ္ေလွ်ာ္၊ မီးပူတိုက္ ညေနဆိုရင္ ကိုယ္႔အမေတြကို လွည္းတန္းမွာ က်ဴရွင္ လိုက္ပို႔ရေသးတာပါ။

ကိုယ္တို႔ တကၠသိုလ္ေရာက္တဲ႔အထိ အမလိုတမ်ိဳး၊ သူငယ္ခ်င္းလို တမ်ိဳး ေနသြားတယ္။ မခင္ဆင္႔က အေဖတို႔ ရြာက။ အမက စာေရးဆရာမ ျဖစ္ခ်င္တာ တဲ႔။ စာကေတာ႔ ေရးတတ္၊ ဖတ္တတ္ရုံမို႔ ကုိယ္က စာေရးစာဖတ္ ေခ်ာေအာင္ သင္ေပးရတယ္။ တြံေတးသိန္းတန္က သူ႔အသည္းစြဲ။ မီးပူတိုက္ရင္း တြံေတးသိန္းတန္ သီခ်င္းေတြ ေအာ္ဆိုရင္ ကိုယ္က ေဘးက အဝတ္ပုံထဲမွာ လွဲရင္း ေဆာ႔ရင္း နားေထာင္တယ္။

သူ႔အိမ္ကို စာေရးခ်င္ရင္ ကိုယ္႔ကို ေရးခိုင္းတတ္တာပါ။ သူ႔အေမကို စာေရးပုံကို ၾကည္႔ပါအုံး။

ကဲ မိခ်ိဳ ငါေခၚေပးမယ္၊ ေရးစမ္းပါ။ သို႔၊ ေဒၚအုန္းဆိုင္ လို႔...။
အမကလဲ အေမ ဟာ အေမေပါ႔၊ ဘာလို႔ နံမည္တပ္ၿပီး ေခၚေရးရတာလဲ။
ေအာ္ နင္မသိပါဘူး။ ေရးစမ္းပါ။ ေဒၚအုန္းဆိုင္ေရ ပိုက္ဆံခ်ည္း လွိမ္႔ေတာင္းမေနနဲ႔ လို႔ တဲ႔။

အဲဒီလို မခင္ဆင္႔ပါေလ။

သူ႔ကိုဆို ကိုယ္တို႔ေမာင္ႏွမ ႏွစ္ေယာက္က ခ်စ္လဲခ်စ္၊ ႏိုင္လဲ ႏိုင္တယ္။ ကိုယ္႔ေမာင္ေလးက ကိုယ္တို႔ေက်ာင္းသြားေတာ႔မယ္ဆိုရင္ သူ႔အဝတ္ပုံကို ေမႊၿပီ။ ၿပီးရင္ သူစိတ္ႀကိဳက္ေတြ႔တဲ႔ အက်ီ ၤကို ထုတ္၊ ၿပီးရင္ အမ ဒါ ဝတ္ခဲ႔ေနာ္။ ေက်ာင္းျပန္လာႀကိဳရင္ ဒီအက်ီ ၤဝတ္ေနာ္။ ဒါမဝတ္ရင္ လာမႀကိဳနဲ႔ မလိုက္ဘူး လုပ္တာ။

ဝက္သားဟင္းခ်ည္း ခ်က္ရင္လဲ ဝက္သားသည္ လူႀကီးကို ႀကိဳက္လို႔လား လုပ္တာ။ အဲဒီတုန္းက သူေစ်းသြားတုန္း တခါေခၚသြားဖူးလို႔ လွည္းတန္းေစ်းက ဝက္သားသည္ ေခ်ာေခ်ာ အကိုႀကီးကို ျမင္ဖူးထားတာေလ။ အဲဒါဆို သူက ဒီကေလးႏွယ္ ဆိုးခ်က္က မတရား တဲ႔။ အညာေလသံနဲ႔။

သူ နဲ႔တြဲၿပီး အမွတ္မိဆုံးက ငပိခ်က္ပဲ။ သူက ငပိခ်က္ကို ဇလုံႀကီးထဲ လူးနယ္ၿပီး အားရပါးရ စားေတာ႔တာပဲ။ ငရုတ္သီးမွဳန္႔လဲ ျဖဴးထားေသးတယ္။ ခြ႔ံေကၽြးတဲ႔ အရြယ္မဟုတ္ေတာ႔ သူက မခြံ႔ဘူး။ ဒါေပမဲ႔ သူ႔ေဘးနားကေန ၾကည္႔ၿပီး စားခ်င္လြန္းလို႔ အမ ခြံ႔ ခြံ႔ နဲ႔ ပါးစပ္ ဟ ၿပီး ေတာင္းစားရတယ္။ အဲဒါဆို သူက ကဲဟယ္ ကဲဟယ္ ဆိုၿပီး တြန္းတြန္းထိုးထိုး ခြံ႔တာပဲ။

ကိုယ္႔ဖာသာကိုယ္ လုပ္စားစမ္းပါေအ တဲ႔။ ဟင္႔အင္း အမ လုပ္ထားတာပဲ စားခ်င္တယ္၊ ခြံ႔ပါ ခြ႔ံပါ နဲ႔ ဂ်ီက်ရတယ္။ တခါတေလ ပန္ေထြေဖ်ာ္ သူလုပ္စားတတ္တယ္။ ပန္ေထြေဖ်ာ္လို႔ သူေခၚတဲ႔ဟာက ခရမ္းခ်ဥ္သီးရယ္၊ ၾကက္သြန္နီရယ္၊ နံနံပင္ရယ္ ပါတယ္။ ကိုယ္က အဲဒီ ၃မ်ိဳးလုံး လုံးဝ မႀကိဳက္ေပမဲ႔ သူလုပ္ထားရင္ေတာ႔ ေဘးကေန သြားရည္က်ၿပီ။ အဲဒီအခါဆိုလဲ ခြံ႔ပါအုံး အမ ေပါ႔။

ကိုယ္တို႔အိမ္မွာ အေဖနဲ႔အေမက သမီးရွင္လုပ္ၿပီး ပထမဆုံး သမီးေတာင္းလက္ခံရတာ မခင္ဆင္႔နဲ႔ပဲ။ အမတို႔ လင္မယား လူႀကီးစုံရာကို ထိုင္ကန္ေတာ႔ ေတာ႔ သူ႔ေက်ာျပင္က လွိဳင္းထ ေနတာ မွတ္မိတယ္။ အမ မ်က္ရည္ေတြလဲ ဝဲေနတယ္။ အဲဒီတုန္းက လာေတာင္းတဲ႔ လူႀကီးေတြကို အေမတို႔က ေရေက်ာ္ေမာင္ေအးက ဆမူဆာမွာၿပီး လက္ဖက္ရည္နဲ႔ ဧည္႔ခံတယ္။

အဲဒီကတည္းက သူလဲ ဘဝကို သူ႔နည္းသူ႔ဟန္နဲ႔ ရုန္းကန္ေနလိုက္တာ ကေလး ၂ေယာက္လဲ ရၿပီ။ သူ႔ကေလးေတြကိုလဲ သူခ်စ္တဲ႔ သူေတြနံမည္ ေပးထားေသးတယ္။ သမီးေလးက ခင္စုၾကည္ တဲ႔။ သားကေတာ႔ ေက်ာ္ရဲေအာင္ တဲ႔။ ရုပ္ရွင္မင္းသား ေက်ာ္ရဲေအာင္ကို ႀကိဳက္လို႔ တဲ႔။

ၿပီးခဲ႔တဲ႔ ေမလတုန္းက ဘန္ေကာက္မွာ ကိုယ္တို႔ ညီအမေတြ ဆုံၾကေတာ႔ လက္ေဆာင္ေတြ ဖလွယ္ၾကတယ္။ တခုေသာ လက္ေဆာင္က ေလးေထာင္႔ ထမင္းဗူးေလး တဗူးပါ။ ဆီေတြ စြန္းမွာစိုးလို႔ ပလပ္စတစ္နဲ႔ အထပ္ထပ္ ပတ္ထားေသးတယ္။

အဲဒါဘာေလးလဲ ဆိုေတာ႔ ကိုယ္႔အမ မစံက ငပိခ်က္ေလ တဲ႔။ မခင္ဆင္႔က နင္႔အတြက္ ေပးလိုက္တာ တဲ႔။ မိခ်ိဳက ငပိခ်က္ သိပ္ႀကိဳက္တယ္ ဆိုၿပီး သူကိုယ္တုိင္ ခ်က္ေပးလိုက္တာ တဲ႔။

ဒီလိုနဲ႔ ကိုယ္လဲ ငပိခ်က္ စားတိုင္း မခင္ဆင္႔ကို လြမ္းမိၿပီး ငါးခူေၾကာ္စားတိုင္း ေဒၚႀကီးတင္ ကို မေမ႔ႏိုင္ေတာ႔ဘူးေလ။

မိုးခ်ိဳသင္း