ငယ္ငယ္တုန္းက ညဖက္ ထမင္းစားၿပီး ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း ရွိတဲ႔အခ်ိန္ဆို အေဖ နဲ႔အေမက လမ္းေလွ်ာက္ ထြက္တတ္တယ္။ အဲဒီအခါဆို ကဲ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္မယ္ လိုက္မလားေဟ႔ လို႔ တေယာက္ေယာက္က ေလာေဆာ္လိုက္တာပါပဲ။
ဒါဆို ကိုယ္တို႔ ေမာင္ႏွမေတြလဲ လုပ္လက္စ အလုပ္ေတြ ပစ္ခ်၊ လိုက္မယ္ေဟ႔ လို႔ ျပိဳင္တူ ေအာ္လိုက္တတ္ၾကတယ္။ ငယ္ငယ္တုန္းက လမ္းေလွ်ာက္ဖို႔ကို ခုလို မပ်င္းဘူး။ မိသားစုလိုက္ ေအးေအးသက္သာ ထမင္းစားၿပီး လမ္းေလွ်ာက္ၾကတာမို႔ ၾကည္ႏူးစရာေတာင္ ေကာင္းေသးတယ္။
အဲဒီတုန္းကဆို အိမ္က ည ၈နာရီေလာက္ ထြက္တတ္ၾကတယ္။ သိပ္ေ၀းေ၀းလံလံႀကီးလဲ မေလွ်ာက္ပါဘူး။ မ်ားေသာအားျဖင္႔ ကိုယ္တို႔ေနတဲ႔ ပုဂံျခံ၀င္းကေန တကၠသိုလ္ရိပ္သာလမ္း တေလွ်ာက္ လွည္းတန္းေစ်းဖက္ ေလွ်ာက္ၾကတယ္။ ဒါေပမဲ႔ လွည္းတန္းေစ်းထိလဲ မေရာက္ဘူး။ သထုံလမ္းထိပ္ေလာက္ ေရာက္ရင္ အိမ္ဖက္ ျပန္လွည္႔တာပဲ။
အေဖနဲ႔ အေမက စကားတေျပာေျပာ နဲ႔ ေနာက္ကေန ေျဖးေျဖးေလွ်ာက္လိုက္တယ္။ ကိုယ္တို႔ကေလးေတြ ကေတာ႔ ေရွ႔က ေျပးတမ္းေဆာ႔ၾကတာေပါ႔။ လမ္းမႀကီးကလဲ ရွင္းလို႔။ ပလက္ေဖာင္းကလဲ က်ယ္ေတာ႔ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေျပးလို႔ ရေသးတယ္။ ကိုယ္တို႔က ခေရပင္တန္းေတြထိ ေျပးၾကတာ။
သထုံလမ္းမေရာက္ခင္ တကၠသိုလ္ရိပ္သာလမ္းေပၚမွာ ကိုယ္တို႔ငယ္ငယ္ကေတာ႔ ခေရပင္တန္းေလး ရွိတယ္။ ခုေတာ႔ ရွိေသးလား၊ အပင္ေတြ ခုတ္လိုက္ၾကၿပီလား မသိဘူး။ ညဖက္ဆို ခေရေတြက သိပ္ေမႊးတာ။ ကိုယ္တို႔ ေမာင္ႏွမတေတြ ခေရပန္းေတြ ေကာက္ၾကတာေပါ႔။ ဘယ္ဘက္ အစြန္ဆုံးက်တဲ႔ ခေရပင္ႀကီးကေတာ႔ အပြင္႔ႀကီးႀကီးေတြ ေၾကြတယ္။ သိပ္လွတာပဲ။
ခေရပြင္႔ေမႊးေမႊးေတြကို ကိုယ္က ေကာက္ရင္း တခါတေလ ၾကယ္ေလးေတြ ေကာက္ေနတယ္ လို႔ ကုိယ္႔ကိုယ္ကို ထင္မိေသးတယ္။ ခေရပြင္႔ပုံစံက ၾကယ္ပုံေလးေတြလိုမို႔ ကိုယ္က ခ်စ္ေနမိတာေပါ႔။ အဲဒီတုန္းက ကေလးဆိုေတာ႔ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း ေကာင္းကင္ကို ေမာ႔ၿပီး ၾကယ္ေတြနဲ႔ လမင္းႀကီးကို ေမာ႔ၾကည္႔ရင္း ေလွ်ာက္တာ။ ေမာ႔ရင္း ေလွ်ာက္ေတာ႔ ပလက္ေဖာင္း အနိမ္႔အျမင္႔ မသိဘဲ လိမ္႔လဲ လို လဲ။ ဒူးကြဲလို ကြဲ။
ကုိယ္ဘယ္သြားသြား လမင္းႀကီးက ေနာက္က လိုက္ေနသလိုမို႔လဲ အံ႔ၾသရေသးတာ။ ေျပးရင္းတန္းလန္း မိဘစကားေျပာတာကို ျဖတ္ၿပီး “အေဖ၊ အေဖ၊ လမင္းႀကီးက သမီးေနာက္ ဘာလို႔ လိုက္ေနတာလဲ” လို႔ ေမးရေသးတာ။ အေဖကေတာ႔ “အဲဒါ သမီးကို ခ်စ္လို႔ေပါ႔” တဲ႔။ အေမကလဲ ျပံဳးလို႔။ ကိုယ္ကလဲ ျပံဳးၿပီး သေဘာေတြက်လို႔။
“ၾကယ္ေလးေတြ ခ်စ္စရာ၊ အျပာေရာင္ ေကာင္းကင္မွာ၊ သူတို႔ကို ျပံဳးရင္း တလုံးခ်င္း ၾကည္႔ေနပါ၊ မၾကာခင္ ျပန္ကာျပဳံးလို႔ သူတို႔လဲ ကိုယ္႔ကို ခင္ကာ..” ဆိုတဲ႔ ျပံဳးတုံ႔လွယ္ သီခ်င္းက ကိုယ္တို႔ ညီအမေတြ ဆိုေနက်ေပါ႔။
တခါတေလ ပုဂံလမ္းဖက္ ေလွ်ာက္ေသးတယ္။ အဲဒီမွာ ျခံတျခံက ညေမႊးပန္းေတြ စိုက္ထားေတာ႔ ညဖက္ဆို တလမ္းလုံး ေမႊးေနတယ္။ ေနာက္ ယုဇနပန္းနံ႔လဲ ရတယ္။ အဲဒီလို ပန္းနံ႔ေလးနဲ႔ ေမႊးေနရင္ ကိုယ္ကေတာ႔ ေလတဝႀကီး ရွဴပစ္လိုက္တတ္တယ္။
တခါတခါ တကၠသိုလ္ ေဘာ္လုံးကြင္းေတြဖက္ ေျခဆန္႔တတ္တယ္။ ညဖက္ လသာသာမွာ ေဘာ္လုံးကြင္းထဲ မိသားစု ခဏတျဖဳတ္ ထိုင္တတ္ေသးတယ္။ ေတာ္လွန္ေရးေန႔ မီးပန္းလႊတ္တာေတြကိုလဲ အဲဒီ တကၠသိုလ္ ေဘာလုံးကြင္းကေန ကိုယ္တို႔ မိသားစု ထိုင္ ၾကည္႔တတ္တယ္။
အဲဒီအခ်ိန္ဆိုရင္ အေဖက အေမွာင္ထဲ ကြင္းပတ္ေျပးခိုင္း၊ ေရေျမာင္းေတြကို ခုန္ၿပီး ေက်ာ္ခိုင္းတတ္တယ္။ ကဲ ခုန္ၾကည္႔စမ္း သမီး၊ မေၾကာက္နဲ႔ ရဲရဲ ခုန္ တဲ႔။ ကိုယ္တို႔ကလဲ ေျမာင္း ဟိုဖက္ ဒီဖက္ ခုန္ၾကတာ။ ေပ်ာ္လို႔။ တကယ္က အေဖက ကိုယ္တို႔ကို ရဲေအာင္ မေၾကာက္တတ္ေအာင္ သင္ေပးေနတာပါ။ အေဖ ငယ္ငယ္က ေျမာင္းေတြမေက်ာ္ရဲ၊ အေမွာင္ထဲ မသြားရဲဘူး တဲ႔။ ဒါေၾကာင္႔ သူ႔သားသမီးေတြကို သူ႔လို မျဖစ္ေအာင္ သင္ေပးတာ တဲ႔။ ႀကီးမွ ျပန္ေျပာျပလို႔ သိတာပါ။
အဲဒီတုန္းကေတာ႔ ညဖက္ လမ္းေလွ်ာက္ရုံတင္ မကဘူး။ မနက္ေစာေစာလဲ လမ္းထ ေလွ်ာက္ ၾကေသးတယ္။ အေဖတို႔ အေမတို႔ လမ္းေလွ်ာက္ေဖာ္ေတြက ဒီပုဂံျခံဝင္းမွာ ေနတဲ႔ ဆရာ၊ ဆရာမ မိသားစုေတြပါပဲ။ ဆရာ ဦးလွေဆာင္တို႔ စုံတြဲ၊ စာေရးဆရာ ဦးမင္းလွညြန္႔ၾကဴး တို႔ စုံတြဲ နဲ႔ ဆရာ ဦးတိုးလွ တို႔ပါ။ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ဝင္းႀကီးကို ျဖတ္ၿပီး မနက္ေစာေစာ အင္းလ်ားကန္ေဘာင္ကို ေလွ်ာက္ၾကတာပါ။
အျပန္က်ရင္ အင္းလ်ားမွာ အေၾကာ္စား၊ တခါတေလ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ ထိုင္တတ္ၾကတာမို႔ ကိုယ္တို႔လဲ မုန္႔စားခ်င္လို႔ ေစာေစာ ထ လိုက္ၾကေသးတယ္။ အျမဲေတာ႔ မလိုက္ႏိုင္ဘူး။ အိပ္ခ်င္လို႔။
အခုေတာ႔ အဲဒီလို လမ္းေလွ်ာက္ခဲ႔ရတာေတြဟာ လြမ္းစရာေလးေတြ ျဖစ္ကုန္ၿပီ။ က်န္းမာေရးအတြက္ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ထမင္းစားၿပီးလို႔ အစာေၾကေအာင္ပဲျဖစ္ျဖစ္ မေလွ်ာက္ျဖစ္ ေတာ႔ဘူး။ အေဖတို႔ အေမတို႔တုန္းကလဲ ၀မ္းေရးအတြက္ တေန႔လုံး အလုပ္လုပ္၊ သားသမီး ၅ေယာက္အတြက္ ရုန္းကန္ လွဳပ္ရွားခဲ႔ရတာပါပဲ။ ဒါေပမဲ႔ ကိုယ္႔က်န္းမာေရးအတြက္ ကိုယ္႔မိသားစုအတြက္ တေန႔တာထဲက အခ်ိန္ေလးတခ်ိန္ ဖဲ႔ေပးႏိုင္တယ္။
ကိုယ္တို႔အလွည္႔က်ေတာ႔ေရာ..။ ကိုယ္ဆိုရင္ လမ္းပိုေလွ်ာက္သင္႔တဲ႔ ဒီအသက္အရြယ္မွာ ဘာမ်ားလုပ္ေနပါလိမ္႔လို႔ ေတြးမိတယ္။ ရုံးကျပန္လာရင္ သုတ္သုတ္ သုတ္သုတ္ နဲ႔ ထမင္းဟင္းခ်က္၊ ျပင္ဆင္ စားေသာက္ၿပီးတာနဲ႔ ကြန္ပ်ဴတာ ေရွ႔ထိုင္ေတာ႔တာပဲ။ တေန႔လုံးလဲ အလုပ္ေတြ ထိုင္လုပ္ခဲ႔ၿပီးၿပီ။ ျပန္လာေတာ႔လဲ ဒါနဲ႔ပဲ မ်က္ႏွာအပ္ထားတယ္။ ႏွစ္ေယာက္သား ကိုယ္႔စိတ္၀င္စားမွဳနဲ႔ကိုယ္ ျငိမ္ျငိမ္ဆိတ္ဆိတ္ စာဖတ္ေန၊ စာေရးေနတယ္။ ည ၁၂နာရီထိုးမွ ေနရာက ထၿပီး အိပ္ရာ၀င္တယ္။
လမ္းေလွ်ာက္ဖို႔ ပန္းျခံေလး တခုကလဲ ကိုယ္တို႔နဲ႔ ၄အိမ္ေက်ာ္ေလာက္မွာ ရွိတာပါ။ ေဝးတယ္ဆိုရင္လဲ မေျပာပါဘူး။ အဲဒီပန္းျခံေလးဆို ကိုယ္ ၂ခါလား သြားဖူးတယ္။ အဲဒါလဲ လမ္းေလွ်ာက္တာ မဟုတ္ေသးဘူး။ သိပ္စိတ္ညစ္တုန္း တခါက ႏွစ္ေယာက္သား ပန္းျခံေလးထဲက ခုံေလးမွာ ထိုင္ၿပီး တေယာက္လက္ တေယာက္ဆုပ္ၿပီး ေငးေနၾကတာပါပဲ။ ၿပီးေတာ႔လဲ ထ ျပန္ခဲ႔ၾကတာ။
ကိုယ္႔ရဲ႔ boss အံတီက လမ္းေလွ်ာက္ျဖစ္ေအာင္လို႔ ဆိုၿပီး ေစ်းအေတာ္ႀကီးတဲ႔ လမ္းေလွ်ာက္စက္ႀကီး ဝယ္လာ၊ အိမ္မွာ လာဆင္ေပးဖူးတယ္။ ခုေတာ႔ စက္ႀကီးလဲ လွဲထား ခ်ထားရင္ မေတာ္တဆ လမ္းတက္ေလွ်ာက္မိမွာစိုးလို႔ စက္ကိုပါ ေထာင္ထားလိုက္ၿပီ။ တခါတေလ ပိုက္ဆံအိတ္တို႔၊ အေႏြးထည္ ဂ်ာကင္ေလးေတြေတာင္ စက္ေပၚ ခ်ိတ္လိုက္ေသး။
ကိုယ္တို႔မိတ္ေဆြ ကိုမိုးကေတာ႔ ေျပာပါတယ္။ စက္ႀကီးလဲ တေျဖးေျဖး ပိန္ပိန္လာၿပီေနာ္ တဲ႔။ ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ စက္လဲ အေညာင္းမိေနေလာက္ေရာေပါ႔ေလ။
ဒါဆို ကိုယ္တို႔ ေမာင္ႏွမေတြလဲ လုပ္လက္စ အလုပ္ေတြ ပစ္ခ်၊ လိုက္မယ္ေဟ႔ လို႔ ျပိဳင္တူ ေအာ္လိုက္တတ္ၾကတယ္။ ငယ္ငယ္တုန္းက လမ္းေလွ်ာက္ဖို႔ကို ခုလို မပ်င္းဘူး။ မိသားစုလိုက္ ေအးေအးသက္သာ ထမင္းစားၿပီး လမ္းေလွ်ာက္ၾကတာမို႔ ၾကည္ႏူးစရာေတာင္ ေကာင္းေသးတယ္။
အဲဒီတုန္းကဆို အိမ္က ည ၈နာရီေလာက္ ထြက္တတ္ၾကတယ္။ သိပ္ေ၀းေ၀းလံလံႀကီးလဲ မေလွ်ာက္ပါဘူး။ မ်ားေသာအားျဖင္႔ ကိုယ္တို႔ေနတဲ႔ ပုဂံျခံ၀င္းကေန တကၠသိုလ္ရိပ္သာလမ္း တေလွ်ာက္ လွည္းတန္းေစ်းဖက္ ေလွ်ာက္ၾကတယ္။ ဒါေပမဲ႔ လွည္းတန္းေစ်းထိလဲ မေရာက္ဘူး။ သထုံလမ္းထိပ္ေလာက္ ေရာက္ရင္ အိမ္ဖက္ ျပန္လွည္႔တာပဲ။
အေဖနဲ႔ အေမက စကားတေျပာေျပာ နဲ႔ ေနာက္ကေန ေျဖးေျဖးေလွ်ာက္လိုက္တယ္။ ကိုယ္တို႔ကေလးေတြ ကေတာ႔ ေရွ႔က ေျပးတမ္းေဆာ႔ၾကတာေပါ႔။ လမ္းမႀကီးကလဲ ရွင္းလို႔။ ပလက္ေဖာင္းကလဲ က်ယ္ေတာ႔ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေျပးလို႔ ရေသးတယ္။ ကိုယ္တို႔က ခေရပင္တန္းေတြထိ ေျပးၾကတာ။
သထုံလမ္းမေရာက္ခင္ တကၠသိုလ္ရိပ္သာလမ္းေပၚမွာ ကိုယ္တို႔ငယ္ငယ္ကေတာ႔ ခေရပင္တန္းေလး ရွိတယ္။ ခုေတာ႔ ရွိေသးလား၊ အပင္ေတြ ခုတ္လိုက္ၾကၿပီလား မသိဘူး။ ညဖက္ဆို ခေရေတြက သိပ္ေမႊးတာ။ ကိုယ္တို႔ ေမာင္ႏွမတေတြ ခေရပန္းေတြ ေကာက္ၾကတာေပါ႔။ ဘယ္ဘက္ အစြန္ဆုံးက်တဲ႔ ခေရပင္ႀကီးကေတာ႔ အပြင္႔ႀကီးႀကီးေတြ ေၾကြတယ္။ သိပ္လွတာပဲ။
ခေရပြင္႔ေမႊးေမႊးေတြကို ကိုယ္က ေကာက္ရင္း တခါတေလ ၾကယ္ေလးေတြ ေကာက္ေနတယ္ လို႔ ကုိယ္႔ကိုယ္ကို ထင္မိေသးတယ္။ ခေရပြင္႔ပုံစံက ၾကယ္ပုံေလးေတြလိုမို႔ ကိုယ္က ခ်စ္ေနမိတာေပါ႔။ အဲဒီတုန္းက ကေလးဆိုေတာ႔ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း ေကာင္းကင္ကို ေမာ႔ၿပီး ၾကယ္ေတြနဲ႔ လမင္းႀကီးကို ေမာ႔ၾကည္႔ရင္း ေလွ်ာက္တာ။ ေမာ႔ရင္း ေလွ်ာက္ေတာ႔ ပလက္ေဖာင္း အနိမ္႔အျမင္႔ မသိဘဲ လိမ္႔လဲ လို လဲ။ ဒူးကြဲလို ကြဲ။
ကုိယ္ဘယ္သြားသြား လမင္းႀကီးက ေနာက္က လိုက္ေနသလိုမို႔လဲ အံ႔ၾသရေသးတာ။ ေျပးရင္းတန္းလန္း မိဘစကားေျပာတာကို ျဖတ္ၿပီး “အေဖ၊ အေဖ၊ လမင္းႀကီးက သမီးေနာက္ ဘာလို႔ လိုက္ေနတာလဲ” လို႔ ေမးရေသးတာ။ အေဖကေတာ႔ “အဲဒါ သမီးကို ခ်စ္လို႔ေပါ႔” တဲ႔။ အေမကလဲ ျပံဳးလို႔။ ကိုယ္ကလဲ ျပံဳးၿပီး သေဘာေတြက်လို႔။
“ၾကယ္ေလးေတြ ခ်စ္စရာ၊ အျပာေရာင္ ေကာင္းကင္မွာ၊ သူတို႔ကို ျပံဳးရင္း တလုံးခ်င္း ၾကည္႔ေနပါ၊ မၾကာခင္ ျပန္ကာျပဳံးလို႔ သူတို႔လဲ ကိုယ္႔ကို ခင္ကာ..” ဆိုတဲ႔ ျပံဳးတုံ႔လွယ္ သီခ်င္းက ကိုယ္တို႔ ညီအမေတြ ဆိုေနက်ေပါ႔။
တခါတေလ ပုဂံလမ္းဖက္ ေလွ်ာက္ေသးတယ္။ အဲဒီမွာ ျခံတျခံက ညေမႊးပန္းေတြ စိုက္ထားေတာ႔ ညဖက္ဆို တလမ္းလုံး ေမႊးေနတယ္။ ေနာက္ ယုဇနပန္းနံ႔လဲ ရတယ္။ အဲဒီလို ပန္းနံ႔ေလးနဲ႔ ေမႊးေနရင္ ကိုယ္ကေတာ႔ ေလတဝႀကီး ရွဴပစ္လိုက္တတ္တယ္။
တခါတခါ တကၠသိုလ္ ေဘာ္လုံးကြင္းေတြဖက္ ေျခဆန္႔တတ္တယ္။ ညဖက္ လသာသာမွာ ေဘာ္လုံးကြင္းထဲ မိသားစု ခဏတျဖဳတ္ ထိုင္တတ္ေသးတယ္။ ေတာ္လွန္ေရးေန႔ မီးပန္းလႊတ္တာေတြကိုလဲ အဲဒီ တကၠသိုလ္ ေဘာလုံးကြင္းကေန ကိုယ္တို႔ မိသားစု ထိုင္ ၾကည္႔တတ္တယ္။
အဲဒီအခ်ိန္ဆိုရင္ အေဖက အေမွာင္ထဲ ကြင္းပတ္ေျပးခိုင္း၊ ေရေျမာင္းေတြကို ခုန္ၿပီး ေက်ာ္ခိုင္းတတ္တယ္။ ကဲ ခုန္ၾကည္႔စမ္း သမီး၊ မေၾကာက္နဲ႔ ရဲရဲ ခုန္ တဲ႔။ ကိုယ္တို႔ကလဲ ေျမာင္း ဟိုဖက္ ဒီဖက္ ခုန္ၾကတာ။ ေပ်ာ္လို႔။ တကယ္က အေဖက ကိုယ္တို႔ကို ရဲေအာင္ မေၾကာက္တတ္ေအာင္ သင္ေပးေနတာပါ။ အေဖ ငယ္ငယ္က ေျမာင္းေတြမေက်ာ္ရဲ၊ အေမွာင္ထဲ မသြားရဲဘူး တဲ႔။ ဒါေၾကာင္႔ သူ႔သားသမီးေတြကို သူ႔လို မျဖစ္ေအာင္ သင္ေပးတာ တဲ႔။ ႀကီးမွ ျပန္ေျပာျပလို႔ သိတာပါ။
အဲဒီတုန္းကေတာ႔ ညဖက္ လမ္းေလွ်ာက္ရုံတင္ မကဘူး။ မနက္ေစာေစာလဲ လမ္းထ ေလွ်ာက္ ၾကေသးတယ္။ အေဖတို႔ အေမတို႔ လမ္းေလွ်ာက္ေဖာ္ေတြက ဒီပုဂံျခံဝင္းမွာ ေနတဲ႔ ဆရာ၊ ဆရာမ မိသားစုေတြပါပဲ။ ဆရာ ဦးလွေဆာင္တို႔ စုံတြဲ၊ စာေရးဆရာ ဦးမင္းလွညြန္႔ၾကဴး တို႔ စုံတြဲ နဲ႔ ဆရာ ဦးတိုးလွ တို႔ပါ။ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ဝင္းႀကီးကို ျဖတ္ၿပီး မနက္ေစာေစာ အင္းလ်ားကန္ေဘာင္ကို ေလွ်ာက္ၾကတာပါ။
အျပန္က်ရင္ အင္းလ်ားမွာ အေၾကာ္စား၊ တခါတေလ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ ထိုင္တတ္ၾကတာမို႔ ကိုယ္တို႔လဲ မုန္႔စားခ်င္လို႔ ေစာေစာ ထ လိုက္ၾကေသးတယ္။ အျမဲေတာ႔ မလိုက္ႏိုင္ဘူး။ အိပ္ခ်င္လို႔။
အခုေတာ႔ အဲဒီလို လမ္းေလွ်ာက္ခဲ႔ရတာေတြဟာ လြမ္းစရာေလးေတြ ျဖစ္ကုန္ၿပီ။ က်န္းမာေရးအတြက္ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ထမင္းစားၿပီးလို႔ အစာေၾကေအာင္ပဲျဖစ္ျဖစ္ မေလွ်ာက္ျဖစ္ ေတာ႔ဘူး။ အေဖတို႔ အေမတို႔တုန္းကလဲ ၀မ္းေရးအတြက္ တေန႔လုံး အလုပ္လုပ္၊ သားသမီး ၅ေယာက္အတြက္ ရုန္းကန္ လွဳပ္ရွားခဲ႔ရတာပါပဲ။ ဒါေပမဲ႔ ကိုယ္႔က်န္းမာေရးအတြက္ ကိုယ္႔မိသားစုအတြက္ တေန႔တာထဲက အခ်ိန္ေလးတခ်ိန္ ဖဲ႔ေပးႏိုင္တယ္။
ကိုယ္တို႔အလွည္႔က်ေတာ႔ေရာ..။ ကိုယ္ဆိုရင္ လမ္းပိုေလွ်ာက္သင္႔တဲ႔ ဒီအသက္အရြယ္မွာ ဘာမ်ားလုပ္ေနပါလိမ္႔လို႔ ေတြးမိတယ္။ ရုံးကျပန္လာရင္ သုတ္သုတ္ သုတ္သုတ္ နဲ႔ ထမင္းဟင္းခ်က္၊ ျပင္ဆင္ စားေသာက္ၿပီးတာနဲ႔ ကြန္ပ်ဴတာ ေရွ႔ထိုင္ေတာ႔တာပဲ။ တေန႔လုံးလဲ အလုပ္ေတြ ထိုင္လုပ္ခဲ႔ၿပီးၿပီ။ ျပန္လာေတာ႔လဲ ဒါနဲ႔ပဲ မ်က္ႏွာအပ္ထားတယ္။ ႏွစ္ေယာက္သား ကိုယ္႔စိတ္၀င္စားမွဳနဲ႔ကိုယ္ ျငိမ္ျငိမ္ဆိတ္ဆိတ္ စာဖတ္ေန၊ စာေရးေနတယ္။ ည ၁၂နာရီထိုးမွ ေနရာက ထၿပီး အိပ္ရာ၀င္တယ္။
လမ္းေလွ်ာက္ဖို႔ ပန္းျခံေလး တခုကလဲ ကိုယ္တို႔နဲ႔ ၄အိမ္ေက်ာ္ေလာက္မွာ ရွိတာပါ။ ေဝးတယ္ဆိုရင္လဲ မေျပာပါဘူး။ အဲဒီပန္းျခံေလးဆို ကိုယ္ ၂ခါလား သြားဖူးတယ္။ အဲဒါလဲ လမ္းေလွ်ာက္တာ မဟုတ္ေသးဘူး။ သိပ္စိတ္ညစ္တုန္း တခါက ႏွစ္ေယာက္သား ပန္းျခံေလးထဲက ခုံေလးမွာ ထိုင္ၿပီး တေယာက္လက္ တေယာက္ဆုပ္ၿပီး ေငးေနၾကတာပါပဲ။ ၿပီးေတာ႔လဲ ထ ျပန္ခဲ႔ၾကတာ။
ကိုယ္႔ရဲ႔ boss အံတီက လမ္းေလွ်ာက္ျဖစ္ေအာင္လို႔ ဆိုၿပီး ေစ်းအေတာ္ႀကီးတဲ႔ လမ္းေလွ်ာက္စက္ႀကီး ဝယ္လာ၊ အိမ္မွာ လာဆင္ေပးဖူးတယ္။ ခုေတာ႔ စက္ႀကီးလဲ လွဲထား ခ်ထားရင္ မေတာ္တဆ လမ္းတက္ေလွ်ာက္မိမွာစိုးလို႔ စက္ကိုပါ ေထာင္ထားလိုက္ၿပီ။ တခါတေလ ပိုက္ဆံအိတ္တို႔၊ အေႏြးထည္ ဂ်ာကင္ေလးေတြေတာင္ စက္ေပၚ ခ်ိတ္လိုက္ေသး။
ကိုယ္တို႔မိတ္ေဆြ ကိုမိုးကေတာ႔ ေျပာပါတယ္။ စက္ႀကီးလဲ တေျဖးေျဖး ပိန္ပိန္လာၿပီေနာ္ တဲ႔။ ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ စက္လဲ အေညာင္းမိေနေလာက္ေရာေပါ႔ေလ။
မိုးခ်ိဳသင္း
အေဖက သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ scrabble ကစားေနရင္း ကေလးေတြက ခေရပင္ႀကီးေအာက္မွာ ဖ်ာခင္းထားၿပီး က်လာတဲ့ ခေရပန္းေတြကုိ သီၿပီး ဘုရားတင္ဖုိ႔ အေမ့ကုိ ေပးရတယ္။ အေမက စားစရာ ပဲေလွာ္တုိ႔ ဘာတုိ႔ ခ်ေပးတတ္တယ္။
ReplyDeleteလမ္းေလွ်ာက္တာ ေကာင္းတယ္ အမေရ... ေတြးခ်င္ရာေတြး ေငးခ်င္ရာေငးၿပီး က်န္းမာေရးနဲ႔လည္း ညီညြတ္တယ္။
ခေရပန္းနံ႔လည္း ႀကိဳက္တယ္။ ယုဇနပင္က အိမ္မွာရွိလို႔ ႀကိဳက္တာ။ မိုးရြာရင္ မနက္အိပ္ယာႏိုးတာနဲ႔ ေဖြးေနေအာင္ပြင့္ေနတဲ့ ယုဇနပန္းနံ႔ေလးကို ရတာ သတိရမိတယ္ အမရယ္။ အမတို႔မိသားစု လမ္းေလွ်ာက္တာ ၾကည္ႏူးစရာပါလား။ ေျမာင္းေတြခုန္ေတာ့ အမခ်ိဳသင္းေရာ ေက်ာ္ႏိုင္ရဲ႕လား။ ငယ္ငယ္က ဝတုတ္ေလးဆို ေက်ာ္ႏိုင္မွာမဟုတ္။ လမ္းေလွ်ာက္စက္ႀကီးလည္း ပိန္ေနအံုးမယ္။ သနားပါတယ္ေနာ္။ နိနိေတာ့ အိမ္နားက ပန္းျခံေလးမွာ ခ်ယ္ရီေတြပြင့္ရင္ လမ္းေလွ်ာက္ျဖစ္တယ္။ ေက်ာင္းအသြားအျပန္လည္း လမ္းေလွ်ာက္တယ္။ ခေရပန္းနံ႔ေလးေတာ့ မရဘူးေပါ့ အမရယ္။
ReplyDeleteနိနိ
ေၾသာ္....အစ္မရ႕ဲ စာေရးတဲ့စခန္းက ခေရပန္းပင္ေတြ ရွိတဲ့လမ္းကိုး၊ ယုဇနပန္းရ႕ဲ ရနံ႕ေတြ၊ ညေမႊးပန္းရ႕ဲရနံ႕ေတြနဲ႕ေရာပဲေနာ္။
ReplyDeleteအဲဒီလမ္းကို အေဖာ္မြန္နဲ႕ ခ်စ္သူဘ၀တုန္းက ေလွ်ာက္ဖူးတယ္။ :)
ပုဂံလမ္းကိုလြမ္းတယ္
ReplyDeleteသထံုလမ္ေလးကိုေရာပဲ
ဘ၀ရဲ႕လမ္းေတြကေလွ်ာက္ရတာသက္ေသာင့္သက္သာ
မရွိေလေတာ့ အပမ္းေၿပအေညာင္းေၿပလမ္းေတြလည္း
မေလွ်ာက္ၿဖစ္ေတာ့တာထင္ပါရဲ႕ေနာ္
ဟိုတစ္ေလာက ရဲစခန္းမွာ လိပ္စာသြား
ReplyDeleteေၿပာင္းေတာ့ အဲဒီ့က ကားဂိတ္နား မွာခေရ ပင္ေတြ႔လို႔
ကုန္းၿပီးလိုက္ေကာက္တာ ကားေစာင့္ေနတဲ့ သူေတြ၀ိုင္းၾကည့္
တာ တို႔ကို အထူးအဆန္းပဲ။မမရဲ႔
စက္ၾကီးကို အေညာင္းေၿဖေပးလိုက္ပါဦး။
အစ္မ MCT အေထြ အထူးေျပာစရာမလို ၊၊ ေရးတဲ့ပို႕စ္တိုင္း ဖတ္လို႕ ေကာင္းတယ္၊၊ ခေရပြင့္ဆိုလို အေမ့ကိုပဲသတိရတယ္၊၊ သူက ခေရ ဆို အရမ္းၾကိဳက္တာ၊၊
ReplyDeleteဖတ္သြားပါျပီ အစ္မရယ္.. မန္႔ခ်င္တာက ကိုဝီနဲ႔တထပ္တည္းျဖစ္ေနတယ္။
ReplyDeleteအန္တီခ်ိဳသင္းေရ.. အခု ခေရပင္တန္းသာမကဘူး တကၠသိုလ္ရိပ္သာလမ္းက အပင္ၾကီးေတြ အားလံုးအတံုးအရံုးေပါ႔.. နာဂစ္ေၾကာင့္ေလ.. ေက်ာင္းသြားတုန္းက ေန႔တိုင္းအဲ႔လမ္းက ျဖတ္သြားရေတာ႔ အပင္ေတြရွိတုန္းကနဲ႔ မရွိတုန္းကနဲ႔ ဘယ္လိုကြာဟသြားမွန္းကို မေျပာတတ္တာ.. အျမစ္ကစျပီး ျပဳိကုန္တာ..။ မိန္းထဲမွာလည္း အဲ႔လိုပါပဲဗ်ာ..
ReplyDeleteအန္တီေရးထားတာေလးက ၾကည္ႏူးစရာေလး.. တကၠသိုလ္ရိပ္သာလမ္း၊ ပုဂံလမ္း၊ သထံုလမ္း၊ အင္းလ်ားကအေၾကာ္ဆိုင္၊ လက္ဖက္ရည္၊ ကန္ေဘာင္ အားလံုးကို လြမ္းသြားတယ္.. သတိရလိုက္တာ.. း(
အန္တီတို႔ႏွစ္ေယာက္ကလည္း ေအးတိေအးစက္ၾကီးေတြ တစ္မ်ိဳးၾကီးပဲ။ း(
အစ္မတုိ႔ မိသားစု အေၾကာင္း ဖတ္သြားတယ္။ ၾကည္ႏူးစရာ လြမ္းစရာေလးေတြ။ ပုံရိပ္လည္း ခေရပြင့္ေလးေတြ ေကာက္ရတာ ႀကဳိက္တယ္။ အလုပ္ကုိ လမ္းေလွ်ာက္ၿပီး သြားေပါ့ အစ္မရယ္ (ဟဲဟဲ အစျပန္ေဖာ္ေပးတာ)။
ReplyDeleteခ်ိုဳသင္းေ၇
ReplyDeleteေန.တိုင္းေ၇ာက္ပါတယ္။
ပုဂံလမ္းနဲံ.ခေ၇ပြင္.ေတြလြမ္းမိတယ္
မမိုး(RI)
မခ်ိဳသင္း စက္ၾကီးပိန္လာတယ္ဆိုလို႕ ရီလိုက္မိတယ္။
ReplyDeleteမခ်ိဳသင္းရယ္..အခ်ိန္နဲနဲေပးျပီး ေလွ်ာက္ပါ။ တကယ္ အရသာ ရွိလြန္းလို႕ပါ။ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း..စာေရးဖို႕ေတြ အေတြးရတတ္တယ္။ တကယ္ေျပာတာ။
ျမန္မာျပန္တိုင္း မနက္တိုင္း
ReplyDeleteစက္ဘီးစီးတယ္..
ညတိုင္း...ေကာင္းကင္ၾကီးကိုေမာ့ၾကည့္ျဖစ္တယ္..
ၾကယ္ေတြလင္းလက္လြန္းလို႔ေလ..
လျခမ္းေလးလည္း..သာေနတယ္..
အမေရ
ReplyDeleteအခုေတာ႕.. အဲဒီ အပင္ေတြ ဘယ္ဆီဘယ္၀ယ္ မသိေတာ့ဘူးေနာ္
စာအေရးအသားသိပ္ေကာင္းတာပဲ မခ်ိဳသင္းေရ..
ReplyDeleteမခ်ိဳသင္းေရးတဲ့စာေတြဖတ္လိုက္ရတိုင္း က်ေနာ္တို႔ငယ္
ဘဝကိုၿပန္ေရာက္သြားသလို ခံစားရပါတယ္..
ဟုတ္တယ္ လမင္းၾကီးနဲ႔လည္းၿပိဳင္ၿပီး လမ္းေလွ်ာက္ခဲ့ဖူး
တယ္.ၿပီးေတာ့ ခေရပန္းေတြလည္း ေကာက္ခဲ့ဖူးတယ္
က်ေနာ္ငယ္ငယ္က ေက်ာင္းတက္ေတာ့ စိန္ေပါလ္မွာ.
ေက်ာင္းေဘးအေနာ္ရထာလမ္းမေပၚက ေရေၿမာင္းမွာ
အုတ္ၿပားေတြလြတ္ေနတာေတြ႕ရင္ ခုန္ခုန္ၿပီးေက်ာ္ေလ့
ရွိခဲ့တယ္.တစ္ေန႔ေတာ့ ဘာေၿပာေကာင္းမလဲ ႏွစ္ၿပားလြတ္ေနတဲ့ ေၿမာင္းကိုေက်ာ္လိုက္တာ ေၿမာင္းထဲ
ၿပဳတ္က်သြားလို႔ ေက်ာင္းမတက္ခဲ့ရပဲ အိမ္ၿပန္ခဲ့ရတယ္..
လမ္းေလွ်ာက္စက္ၾကီးကို ေထာင္ထားၿပီး အဝတ္ေတြခ်ိတ္ ပိုက္ဆံအိပ္ေတြခ်ိတ္ထားတယ္ဆိုတာ
ဖတ္ရေတာ့ အသံပါထြက္ေအာင္ရယ္မိတယ္ဗ်ိဳ႕...
ခင္မင္လ်က္...
ငယ္ငယ္ကေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ ေမာင္ႏွမေတြလည္း ဦးေလးနဲ႔ ညေန ထမင္းစားျပီးရင္ ဟုိနားဒီနား လမ္းေလွ်ာက္ ျဖစ္ၾကတယ္။ ကုိယ္ေတြက ကေလးဆုိေတာ့ ဦးေလးက အျမဲေျပာတယ္.. “ေန႔လည္စာ စားျပီး တေရးေမွာက္၊ ညစာ စားျပီး တမုိင္ေလွ်ာက္”တဲ့.. အခုမ်ားေတာ့ တေရးလည္း မေမွာက္ႏုိင္ဘူး တမုိင္လည္း မေလွ်ာက္ျဖစ္ပါဘူး အမရယ္... တေနကုန္ ရုံးမွာ အလုပ္လုပ္ျပီး ျပန္လာရင္ ဟင္းခ်က္ စားေသာက္ျပီးတာနဲ႔ ကြန္ပ်ဴတာ တစ္ေယာက္တစ္လုံးနဲ႔ မ်က္ႏွာအပ္ထားျဖစ္တာမ်ားတယ္။ ကုိယ္လက္ လႈပ္ရွားမႈက နည္းေတာ့ နည္းနည္း လႈပ္ရွားလိုက္ရင္ကုိပဲ ေမာေနျပီ။ ေလွကားေတြဆုိလည္း elevator ကုိပဲ အားကုိးတယ္.. ဘယ္ေတာ့မွ ဒီအတုိင္း မတက္ဘူး... ရုံးသြားရုံးျပန္ စက္ဘီးစီးတာပဲ လႈပ္ရွားမႈရွိတယ္.. က်န္တာေတာ့ NO ပဲ အမေရ... အမကလည္း ေရးတတ္တယ္.. စက္ၾကီးက အေညာင္းမိေနျပီတဲ့.. :D
ReplyDeleteဒီပုိ႔စ္ဖတ္ျပီးေတာ့ ေက်ာင္း၀င္းၾကီးကုိလည္း သတိရတယ္.. အင္းလ်ားက မုန္႔တီနဲ႔ အေၾကာ္ဆုိင္လည္း သတိရတယ္.. ျပီးေတာ့ ေက်ာင္းထဲက ပန္းနံ႔ေတြကုိလည္း သတိရတယ္.. အခုေတာ့ နာဂစ္ေၾကာင့္ အပင္ေတြလည္း မရွိေတာ့ဘူးေနာ္..
အမေရ ဖတ္လိုု႔အရမ္းေကာင္းပါတယ္...။စာအေရးအသားကိုု အရမ္းၾကိဳက္တယ္။ အၿမဲတမ္းလဲေရာက္ၿဖစ္ပါတယ္။ အမတိုု႔ မိသားစုုဘဝေလးက အရမ္းခ်စ္စရာေလး...။ :)
ReplyDeleteအစ္မ ေရ.. အစ္မ ေရး တာေလးကိုဖတ္ၿပီး အိမ္ကိူလြမ္းသြားတယ္အစ္မရယ္..ခေရပန္း အနံ ့ ေလးေတြမရတာၾကာၿပီပဲ...
ReplyDeleteစက္ၿကီးပိန္ၿပီး ခ်ိဴသင္းဝလာတယ္လုိ႕ေၿပာေလ..ရင္ထဲရွိတာေတြေၿပာ..ခ်န္မထားနဲ႕
ReplyDeleteခ်ိဳသင္းတို႔လုိပဲ..ငယ္ငယ္က ညေနခင္းေတြဆုိ ေမေမတုိ႔နဲ႔ လမ္းေလးေလွ်ာက္.. ကေလးေတြကေတာ႔ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း ေတြ႔တဲ႔ ဆုိင္က အခ်ဥ္ထုတ္ေတြ.. ေနၾကာေစ႔ေတြ ၀ယ္စားေပါ႔ေလ။ အရင္က ေဆာင္းတြင္းဆုိ ေဖေဖလမ္းေလွ်ာက္တုိင္း လုိက္.. လမ္းေလွ်ာက္က အျပန္ လက္ဖက္ရည္ေသာက္.. နံျပားနဲ႔ မလုိင္စားေပါ႔။
ReplyDeleteအခုေတာ႔ျဖင္႔ မနက္လည္း မေလွ်ာက္နိုင္၊ ညေနလည္း မေလွ်ာက္နုိင္.. တခါတေလ ကေလးေတြ ေျပးရေအာင္ အင္းယားမွာ သြားေလွ်ာက္ျဖစ္ေပမယ္႔ အရင္ကလုိ ၾကည္ၾကည္နူးနူး ေလညင္းခံေလွ်ာက္ျဖစ္တာမ်ိဳး မဟုတ္ပဲဲ ကေလးေတြ လုိက္ေက်ာင္းသလုိမ်ိဳးျဖစ္ေနတာပါပဲ...။
ခေရပြင႔္ေျခာက္ေလးေတြကိုလည္း သတိရသြားတယ္..။ :)
အခုေရာ လမင္းၾကီးက ခ်ိဳသင္းေနာက္ကို လိုက္ေနတုန္းပဲလား...
ReplyDeleteေနဦး ခုမွ သတိရတယ္
ဒါေၾကာင့္မို႕ စက္ၾကီးေထာင္ထားတာကိုး...
သူလည္း ေက်ာေလးဘာေလး ေညာင္းရွာမွာေပါ့
တခါတေလ တက္နင္းေပးလိုက္ပါလား... း)
အစ္မေရ..
ReplyDeleteအိမ္နားမွာ ဘယ္သူမွေကာက္မယ့္သူမရွိတဲ့
ခေရပင္ပုပုေလးေတြ၀ိုင္းလို႔...
ပန္းေလးေတြကိုထိုင္ေကာက္ေနရင္
ဘာလုပ္ေနလဲဆို မသိမသာၾကည့္ေနၾကေတာ့တာပဲ..
ပန္းေတြေကာက္ရင္း...ခေရကို နမ္းရိႈက္မိရင္း..
၀မ္းေတြနည္းလာလိုက္တာ....
ဘာမွန္းမသိတဲ့ ၀ါတာတာ အပြင့္ႏုတ္ႏုတ္ေလးေတြကို တယုတယေကာက္ေနတဲ့အျပင္..
မ်က္ရည္က်ေနမိတာပါ..ျမင္သြားၾကရင္ေတာ့..
သူတို႔..
ဓါတ္ပံုေတြဘာေတြရိုက္ယူၾကမလားပါပဲ...
ရုပ္၀တၳဳေတြဆန္လာလိုက္ၾကတာ....
မိသားစု လမ္းေလွ်ာက္ခ်ိန္ေလးကေန...
လွ်ပ္စစ္လမ္းေလ်ာက္စက္ျဖစ္ကုန္တဲ့အထိေပါ့ေနာ္..အစ္မ
လမ္းေလွ်ာက္စက္ပိန္သလို အစ္မလဲ ကိုယ္ေရစစ္ပါေစလို႔
အမေရ... ဖတ္ၿပီးလြမ္းသြားပါတယ္... ကိုယ္နဲ႔ရင္ႏွီးခဲ့တဲ့ေနရာျဖစ္ေတာ့ စိတ္ကူးထဲကေန တကၠသိုလ္ၾကီးထဲျပန္ေရာက္သြားတာေပါ့...
ReplyDeleteေက်ာင္းတက္တုန္းကေလ... ေရတမာပင္ေတြ ရွိတဲ့လမ္းမၾကီးေပၚ သူငယ္ခ်င္းေတြထိုင္ၿပီး တညလံုး စကားေျပာတာေတြ ဘယ္လိုမွေမ့မရပါဘူး...
လြမ္းတယ္...
ေၾသာ္... အမ လမ္းေလွ်ာက္ျဖစ္ေအာင္ေတာ့ ေလွ်ာက္ပါ... က်န္းမာေရးအတြက္ နည္းနည္းျဖစ္ျဖစ္ လႈပ္ရွားပါ... :)
ReplyDeleteအမပီတိေျပာသလိုပဲ က်န္းမာေရးအတြက္ သတိထား
ReplyDeleteျပီးလမ္းေလွ်ာက္ျဖစ္ေအာင္ ၾကိဳးစားပါ။ ဟဲ ေျပာမဲ့သာေျပာသာပါ လင္းလဲ ဒီလိုပါဘဲ တေန ့တေန ့
ဒီကြန္ပ်ဴတာေရွ ့က မထတာ တျဖည္းျဖည္းခါးမွာ အဆီေတြတက္လာျပီ။
ငါ့အမက ငယ္ငယ္ထဲက ကဗ်ာဆန္တာကိုး၊ ခေရပန္းေကာက္ရတာကို ၾကယ္ေလးေတြေကာက္ေနရတယ္လို ့ထင္၊ လမင္းၾကီးက ကိုယ့္ေနာက္ကိုလိုက္တယ္လို ့ထင္ ၊
လမင္းႀကီးက တူးေနာက္ကိုလည္း လိုက္ေနတယ္လို႔ ထင္ခဲ့ဖူးတယ္အစ္မေရ။ အဲလိုမ်ိဳး တူးအေဖကိုေျပာေတာ့ ပါပါက ဆရာႀကီးအစ္မကို ေျပာသလိုပဲ ျပန္ေျပာခဲ့တာ။
ReplyDeleteံပိန္ခ်င္လို ့ပါ
ReplyDeleteI phoned the local gym and I asked if they could teach me how to do the splits.
The owner said, 'How flexible are you?'
I said, 'I can't make Tuesdays or Thursdays.'
KM
ပန္ဒိုရာေတာ့ စက္ဘီးေလး ၀ယ္ထားတယ္
ReplyDeleteခုထိေတာ့ နည္းနည္းပါးပါး ဘီးေလး လည္ျဖစ္ပါတယ္။
အစ္မေျပာတဲ့ ျမင္ကြင္းေလးေတြ ျမင္ေယာင္လာတယ္။ လြမ္းလိုက္တာ။
'လွဲထား ခ်ထားရင္ မေတာ္တဆ လမ္းတက္ေလွ်ာက္မိမွာစိုးလို႔ စက္ကိုပါ ေထာင္ထားလိုက္ၿပီ' မခ်ဳိသင္းရဲ့ အဲဒီလိုအေရး အသားေလးေတြကို သိပ္သေဘာက်တာပဲ.. :)
ReplyDeleteစားႏိုုင္တာ အလွတပါး တဲ့၊ စားသာစားပါ။ But you need to know how to be slim တဲ့။ဟိဟိ။
ReplyDeleteအက်ႌခ်ိတ္စက္ပဲဟာ ေတြ႔သားပဲ။ သူမ်ားေတြ အက်ႌခ်ိတ္စရာမ႐ွိလို႔ လူႀကံဳနဲ႔ သမင္ခ်ိဳေတြ၊ ဘာေတြမွာေနရေသးတာ။ စိတ္သက္သက္သာသာ ခ်ိတ္ပါ။ ကိုမိုးကလဲ သူ႔အိမ္မွာ သံ႐ိုက္ၿပီး ခ်ိတ္ရတာနဲ႔ သူမ်ားအိမ္က အကႌ်ခ်ိတ္စက္ကို မ်က္ေမာင္းက်ေနျပန္ၿပီး။ ခ်ိတ္သာခ်ိတ္ပါ ခ်ိဳ၀ဏၰရာ
ReplyDeleteမခ်ိဳသင္း: သာမီး ဒီေန႔လဲ ႏိုင္ျပန္ၿပီေနာ္..
ReplyDelete(ကိုကုိေက်ာ္ေၿပာတာေတြ နဲ႕ လာရြီးေနၿပန္ၿပီး ေမမိုးဆိိမွာ ေတြ႕ခဲ႕တယ္။ )
http://amhattaya.blogspot.com/2009/02/blog-post_09.html
ReplyDeleteMonday, February 9, 2009
ဒန္ ့သလြန္သီးငါးေျခာက္ဟင္းနဲ ့မရမ္းသီးေထာင္း
မေန ့က ညေစ်းသြားေတာ့ ဒန္ ့သလြန္သီးေတြရလာတယ္။ ဒီေန ့ရံုးပိတ္ရက္လဲျဖစ္ေနေတာ့ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ေလး ခ်က္ေကြ်းျပီး ျပဳစုလုိက္တယ္ ။ အိမ္ကလူၾကံဳလာထားတဲ့ ငါးရံေျခာက္ေလးနဲ ့ ဒန္ ့သလြန္သီးကိုခ်က္တယ္။ ျပီးေတာ့ စားမကုန္ႏိုင္ေအာင္ အမ်ားၾကီးပို ့ထားတဲ့ မရမ္းသီးကို ငါးပိေလးနဲ ့ေထာင္းလုိက္တယ္ ( အထင္မၾကီးပါနဲ ့ ေမေမက ငါးပိကိုပါေထာင္းျပီးသားပို ့လုိက္တာပါ။ မရမ္းသီးကိုေထာင္းျပီး ငါးပိေထာင္းနဲ ့ေရာလိုက္သမီးတဲ့ ။ သူ ့သမီး အပ်င္းအိုး အေၾကာငိးကို ေနာက်ေနျပီဆိုေတာ့) ။ ဒန္ ့သလြန္သီး ငါးေျခာက္ဟင္း ရယ္၊ မရမ္းသီးေထာင္း ခရမ္းၾကြတ္သီးတို ့စရာနဲ ့ ထမင္းေတြ အမ်ားၾကီး စားလုိက္တယ္။ ကဲ အမ်ားၾကိးေတာ့ မဟုတ္ဘူး မလုၾကနဲ ့ေနာ္။ တျခားသူေတြေတာ့ မသိ မနိစ္ မထံုသင္းစ္နဲ ့ မမကြမ္စ္ တို ့(ကဲထပ္ျဖည့္လိုက္ျပီေနာ္ ေက်နပ္ေတာ့) ကေတာ့ ၾကိဳက္မယ္ဆိုတာ ေသခ်ာသိတယ္။
Posted by လင္း at 1:37 PM
Labels: စားေသာက္ဖြယ္ရာ
4 comments:
khin oo may said...
တို႕လဲၿကိုက္တယ္။ နာမည္ ၿပန္ထည္႕ေပးပါ။ ပုိစ္ထဲမွာ ထည္႕ေပးပါ။
February 9, 2009 2:36 PM
khin oo may said...
သူ႕ဟင္းကၿဖင္႕ပိစိေည်ာင္႕ေတာက္ေလး။
February 9, 2009 2:37 PM
Craton said...
ေအးေလ.. ေအးေလ.. အန္ၾကီးတို႔က် ေမ႔ေနတယ္ ေနာ္႔ေလဂ်ီးေဒၚ.. မရမ္းသီးငပိေထာင္း စားခ်င္တယ္ း(
February 9, 2009 2:53 PM
ေရႊဂ်မ္း said...
ၾကိဳက္မွၾကိဳက္... ဒါေပမယ့္ မခင္ဦးေမေျပာသလုိ ဟင္းကလည္း ပိစိေလးပါလား။ လာစားမယ့္လူေတြအတြက္ ေလာက္ပါ့မလား အမရဲ႕။
February 9, 2009 2:53 PM
တို ့လဲတူတူပဲ ခ်ိဳသင္းေရ… အပ်င္းထူလြန္းတာ အိမ္နားေလးက လမ္းေလ်ွာက္ပတ္လမ္း တေခါက္ပဲေရာက္ဖူးတယ္…မဖြင့္ခင္က သြားမယ္တကဲကဲ… ဖြင့္လဲဖြင့္ေရာ အပ်င္းေတြထူေရာ… ေဖေဖတို ့ေမေမတို ့ကေတာ့ မနက္တိုင္း ၀ိရိယနဲ ့ေလွ်ာက္တုန္း… ကိုယ္က အိပ္ရာထဲေကြးလုိ ့ေလ…
ReplyDeleteလြမ္းစရာ မိသားစုဘ၀ေလးရယ္၊ လက္ရိွေန ့တဓူ၀ဘ၀ေလးရယ္ ေရးထားတာေကာင္းတယ္ အစ္မ။ လြမ္းေတာင္လြမ္းမိသြားတယ္။
ReplyDeleteမမိုးရဲ႕ ခေရပြင့္ေလးေတြကိုဖတ္ၿပီး ကၽြန္မလည္း ငယ္ငယ္အေၾကာင္းေတြကို တေမွ်ာ္တေခၚႀကီး ျပန္သတိရမိသြားတယ္။ အခုအရြယ္မွာ ငယ္ငယ္ကေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့ဖူးတဲ့ဘဝေတြလုိ ဘာလို႔မေပ်ာ္ႏို္င္ေတာ့တာလဲလို႔လဲ ျပန္စဥ္းစားမိတယ္။ က်န္းမာေရးဂ႐ုစိိုက္ပါမမိုးေရ... က်န္းမာေနရင္ ကိုယ္လုပ္ခ်င္တာ လုပ္ခြင့္ရေနေသးတယ္...။ မက်န္းမာရင္ ဒီလိုေနရာမ်ဳိးမွာ ပိုၿပီးအထီးက်န္သလုိခံစားရတယ္...။ အစစအဆင္ေျပပါေစရွင္...
ReplyDeleteMa gyi cho,
ReplyDeletedo not be lazy. Health is really important..... should be i think u need followers to walk toghter with u...... in other countries it is very difficult... all are busy with their own work....
ခ်ိဳသင္းေရ...
ReplyDeleteငယ္ဘ၀ေတြထဲမွာ မိဘေတြ ေမာင္ႏွမေတြ နဲ႕အတူတူ ညေနခင္းမွာ လမ္းေလွ်ာက္ရတဲ့ အခ်ိန္ေတြ၊ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေျပးလႊားေဆာ့ကစားၾကရတဲ့ အခ်ိန္ေတြ ကိုယ္စီရွိၾကတယ္ေနာ္... လြမ္းစရာပါ...။
အခုလဲ မအားတဲ့ၾကားထဲကပဲ ညေန ထမင္းစားၿပီးခ်ိန္မွာ လမ္းနဲနဲေလွ်ာက္ျဖစ္ေအာင္ ၾကိဳးစားတယ္...။
အဲဒီအခ်ိန္ေလးမွာမွ ကိုၾကီးနဲ႕
စကားေလးဘာေလး ေအးေအးေဆးေဆး ေျပာရတာေလ... ဟဲဟဲ... ယံုတယ္ဟုတ္...။
ယံုရင္ ခ်ိဳသင္းလဲ သူနဲ႕အတူတူ ညေနဖက္ေလးမွာ လမ္းေလွ်ာက္ၾကည့္ပါေလ... ေနာ္...။