မာမားနဲ႔ သဒၶါဆြမ္း

ဘေလာ႔ဂ္ေလးကို မေရးျဖစ္တာ ၾကာၿပီ။
မေရးျဖစ္တာက ဘာရယ္ မဟုတ္၊ ကိုယ္ေရးကုိယ္တာ ကိစၥေတြနဲ႔ ရွဳပ္ေနတာမို႔ပါ။ ကိုယ္႔အမ်ိဳးသားရဲ႔ အေမ မာမား လဲ ေနမေကာင္းလို႔ ေဆးကုရင္း၊ ကိုယ္တို႔နဲ႔ အတူေနဖို႔ ေရာက္ေနတယ္ ဆိုေတာ႔ ဘေလာ႔ဂ္ဖက္ကို မလွည္႔ႏိုင္ေသးဘူးျဖစ္ေနတယ္။

မာမားကို စ ေတြ႔ဖူးတာ ကိုယ္တို႔ ခ်စ္စ သူ႔အိမ္ကို ထမင္းစားဖိတ္ လိုက္သြားတုန္းကပါ။ အဲဒီတုန္းက ၾကားရက္ တရက္ျဖစ္ေနတာမို႔ မာမားက ေက်ာင္းကေန ေန႔တဝက္ခြင္႔ယူၿပီး အိမ္ျပန္လာတာ။ ကိုယ္႔ကို ေတြ႔ေတြ႔ခ်င္း ပထမဆုံး ေျပာတဲ႔စကားက သမီးသြားေလးေတြက ညီေနတာပဲ တဲ႔။ (မာမားသားက သြားတက္ေတြနဲ႔မို႔ေလ)။ ကိုယ္တို႔စားဖို႔ လိမ္ေမာ္သီးေတြလဲ ဝယ္လာတာ မွတ္မိေသးတယ္။

ေနာက္ေတာ႔ ယဥ္ေက်းသိမ္ေမြ႔တဲ႔ သူ႔အေဖနဲ႔ အေမကို ကိုယ္တင္မက ကိုယ္႔ရဲ႔ အမေတြပါ တမိသားစုလုံး ခ်စ္ခင္ၾကတာပါပဲ။ မာမားက သပ္သပ္ရပ္ရပ္ လွလွပပ ေနတတ္တယ္။ အိမ္ကေန လမ္းထိပ္ေလးထြက္ရင္ေတာင္ အဝတ္အစားေလး လဲၿပီးမွ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ထြက္တတ္တယ္။ ကိုယ္႔လို ဆံပင္စုတ္ဖြား ထမိန္ တေစာင္းနဲ႔ လမ္းထြက္တာ မဟုတ္ဘူး။

အဲဒါေၾကာင္႔ အိမ္က ေကာင္မေလးေတြက ေျပာၾကတယ္။ မမ (သူ႔အမ) နဲ႔ ကိုယ္တို႔ သမီးေယာင္းမ ႏွစ္ေယာက္ေပါင္း ျပင္ရင္ေတာင္ မားမားသပ္ရပ္တာ ေျခဖ်ား မမီဘူး ဆိုပဲ။ မမကမွ သပ္ရပ္ပါေသးတယ္။ ကိုယ္ကေတာ႔ မနက္မိုးလင္းလာရင္ ဆံပင္စုတ္ဖြားနဲ႔ ေနတာပါ။ အက်ီ ၤဆိုလဲ ဝတ္ရလြယ္ရင္၊ ေခ်ာင္ခ်ိ အဆင္ေျပေနရင္ ေကာက္စြပ္လိုက္တာပါပဲ။

ေနပုံ ထိုင္ပုံ ဝတ္ပုံ စားပုံ အေတာ္ ကြဲလြဲေပမဲ႔ ကိုယ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ ရန္ကုန္မွာ တတြဲတြဲပဲ။ လွစ္ကနဲ ဆို ႏွစ္ေယာက္သား ထြက္သြားၾကၿပီ။ ကိုယ္ကားေမာင္းတတ္တာလဲ မာမားေၾကာင္႔ ပါပဲ။ ကားကလဲ ေမာင္းတာသာ သင္ထားတာ သြားရဲ ေမာင္းရဲဖို႔ကလဲ လိုေသးတာမို႔ ေမာင္းစမွာ ေဘးက လိုက္တဲ႔ အေဖာ္က အေရးႀကီးပါတယ္။

ဟာ..တိုက္ေတာ႔မယ္၊ ဘယ္လိုေမာင္းေနတာလဲ။ ေဘးလိုင္းကို ေက်ာ္ၿပီး ေဘးကကားနဲ႔ ဂ်ိမ္းေတာ႔မယ္..အဲဒီလို ေျပာေနရင္ေတာ႔ ကားေမာင္းတဲ႔လူက ေရွ႔က သစ္ပင္ ဝင္တုိက္လိုက္ရုံပဲ ရွိေတာ႔မယ္။ မာမားကေတာ႔ ကိုယ္ စ ေမာင္းမယ္ဆိုေတာ႔ ေျပာပါတယ္။ သမီးေရ သြားခ်င္တဲ႔ေနရာသာ သြားေပေတာ႔ မာမား ေဘးက အေဖာ္လိုက္မယ္ တဲ႔။

ဒါနဲ႔ ေဘးခုံမွာ လက္ရန္းကို ျမဲျမဲကိုင္ၿပီး သတိအေနအထားနဲ႔ ကိုယ္ကို မတ္မတ္ထားၿပီး လိုက္ပါေတာ႔တယ္။ တခုခု တိုက္မိရင္ သက္သာေအာင္ လက္ရန္းကို ဆုပ္ကိုင္ထားရ ရွာတာပါ။ ကိုယ္စိတ္မ်ားမွာစိုးလို႔ စကားလဲ မေျပာပါဘူး။ ေရွ႔ကို တည္႔တည္႔ၾကည္႔ၿပီး ေတာင္႔ေတာင္႔ႀကီး ေဘးကေန လိုက္ေနတာ။ ကိုယ္တို႔ႏွစ္ေယာက္လဲ ဒီစတိုင္နဲ႔ ကားေမာင္းက်င္႔ခဲ႔ၾကတယ္။

တခါကေတာ႔ ရန္ကင္းစင္တာ အသြား တကၠသိုလ္ရိပ္သာလမ္းမႀကီးမွာေပါ႔။ ေရွ႔မွာ မီးပြိဳင္႔။ မီးက နီေနေတာ႔ ကိုယ္က အရွိန္ေလွ်ာ႔ၿပီး ကားရပ္ရမယ္။ လမ္းကလဲ ရွင္းေနတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က လမ္းေဘးက ပုလိပ္ ထြက္လာၿပီး ကားကို လက္ျပၿပီး သြားခိုင္းတယ္။ ကိုယ္လဲ ပထမေတာ႔ အံ႔ၾသသြားတယ္။ မီးနီေနေပမဲ႔ ကားရွင္းေနလို႔ သြားခိုင္းတာလားေတာ႔ မသိဘူး။

ဒါနဲ႔ ကိုယ္လဲ ဝမ္းသာအားရ ျဖစ္ၿပီး ကားကိုရပ္၊ နည္းနည္း ေနာက္ျပန္ ဆုတ္ၿပီးမွ အရွိန္ နဲ႔ မီးနီကို ျဖတ္ပစ္လိုက္တာ။ ကာတြန္းကားေတြထဲကလိုေပါ႔။ ကားကို ေနာက္ျပန္ဆုတ္ၿပီးမွ အရွိန္နဲ႔ ထြက္သလိုေပါ႔။ ကာတြန္းထဲမွာသာဆို ဘီးေနာက္မွာ ဖုံလုံးပုံေလးေတြပါ ထည္႔ဆြဲလိုက္မွာ။ ပုလိပ္ႀကီးက ဘယ္႔ႏွယ္ဟာႀကီးပါလိမ္႔ဆိုၿပီး အံ႔ၾသလို႔။ ကိုယ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ကေတာ႔ မီးနီျဖတ္တာ ျပံဳးျပံဳးႀကီး။

ေနာက္တခါကေတာ႔ အိမ္ကိုအျပန္ ပါရမီလမ္းေပၚမွာပါ။ ကိုယ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ ေအးေအးေဆးေဆး ကားေမာင္းလာၾကတုန္း ေနာက္ၾကည္႔မွန္ကေန ၾကည္႔လိုက္ေတာ႔ ေမာ္ေတာ္ပီကယ္ ပုလိပ္ေတြ ေတြ႔တယ္။ ဒါနဲ႔ ကိုယ္ကေတာင္ ရယ္ရယ္ေမာေမာ ေျပာလိုက္ေသးတယ္။ မာမားေရ ခ်ိဳသင္းတို႔က အေစာင္႔အေရွာက္ေတြနဲ႔ ကားေမာင္းေနတာ လို႔။ မာမားက ေျပာေသးတယ္။ မီးေတြေတာ႔ ျပေနတယ္၊ ေမာင္းခိုင္းေနတာ ထင္တယ္ တဲ႔။

မၾကာပါဘူး။ ေမာင္းရင္းတန္းလန္း ကားေဘးကို ပုလိပ္က ျဖတ္သြားၿပီး “ရပ္ ဆိုတာ နားမလည္ဘူးလား၊ လမ္းေၾကာင္းလာေနတာကြ” ဆိုၿပီး ေအာ္သြားတယ္။ အဲဒီေတာ႔မွ ကိုယ္တို႔ကို ရပ္ခိုင္းေနတယ္ဆိုတာ သိတာ။ ကိုယ္တို႔က ခပ္တည္တည္နဲ႔ ဘိုးေအႀကီး ကားေရွ႔က ေမာင္းေနတာ။

အခု မာမားဒီေရာက္လာေတာ႔ ကိုယ္လဲ မာမားနဲ႔ ေလွ်ာက္သြားၿပီး ကားေမာင္းျပန္က်င္႔ရေတာ႔ မယ္ဆိုၿပီး ဝမ္းေတြသာလို႔။ ဒီလိုေျပာေတာ႔ ကိုယ္႔အမ်ိဳးသားက မ်က္ႏွာသိပ္မေကာင္းဘူး။ ႏွစ္ေယာက္သား သူမ်ားႏိုင္ငံမွာ တလြဲေတြ လုပ္ရင္ ရွင္းရခက္မွာ ရင္ေလးေနပုံပဲ။ “မားမားက လူမ်ားတဲ႔ေနရာ ဆရာဝန္က မသြားခိုင္းေသးဘူးေနာ္၊ နားရအုံးမယ္” လို႔ ကိုယ္ၾကားေအာင္ တတြတ္တြတ္ ေျပာေနပါတယ္။

ဒီေန႔ေတာ႔ မာမားနဲ႔အတူ သဒၶါဆြမ္းကပ္မယ္ဆိုၿပီး အိမ္နားက ဘုန္းဘုန္းကို ဆြမ္းစား ပင္႔ပါတယ္။ မမကလဲ စင္ကာပူက သကၤန္းေတြ ဝယ္ေပးလိုက္လို႔ ကပ္မယ္ေပါ႔။ ေနာက္ၿပီး ဒီတခါ ကိုယ္ခ်ည္း ခ်က္မယ္လို႔ စိတ္ကူးထားတာမို႔ အျပင္လူေတြ အားနာလို႔ မဖိတ္ျဖစ္ေတာ႔ဘူး။ သူငယ္ခ်င္း လူလြတ္ႏွစ္ေယာက္ကေတာ႔ အစားအေသာက္ အသံၾကားလို႔ ေျပးလာတာနဲ႔ လက္ခံလိုက္ရတယ္။ ရွိေစေတာ႔။

ကိုယ္က ဟင္းခ်က္ေတာ႔မယ္ ဆိုရင္ ကိုယ္ ပိုင္ႏိုင္တဲ႔ ဝက္သားခ်ည္း ဆြဲဆြဲထုတ္လာတာမို႔ အဲဒီသူငယ္ခ်င္းက ဖုန္းနဲ႔တမ်ိဳး၊ အီးေမးလ္နဲ႔ တဖုံ ဝက္သားမခ်က္ဖို႔ နားခ်တယ္။ ေတာ္ေလာက္ပါၿပီ၊ မ်ားၿပီေပါ႔။ အမယ္ေတြလဲ မ်ားေတာ႔ တေယာက္တည္း ခ်က္မွာ ပင္ပန္းပါတယ္ ေပါ႔။ ဒီတေခါက္ ဝက္သားေလးေတာ႔ ခ်န္ခဲ႔လိုက္ပါ ေပါ႔။ ကိုယ္ကလဲ ဒီတခါ တေယာက္တည္း ၾကဲမွာမို႔ ဝက္သားေလးခ်က္ၿပီး sign ေလးေတာ႔ ထိုးလိုက္ခ်င္တာ။ ဒါနဲ႔ ဘယ္ေလာက္ပင္ တားေသာ္ျငားလည္း ခ်က္မိျပန္တယ္။

အခ်ိန္က်ေတာ႔ ဘုန္းဘုန္းၾကြလာတယ္။ ဘုန္းဘုန္းကလဲ ကိုယ္ခ်က္မယ္ဆိုတာ ႀကိဳသိထားေပမဲ႔လည္း ဒီတခါ ျပံဳးျပံဳးရႊင္ရႊင္ပါပဲ။ မျပံဳးရႊင္လို႔လဲ မျဖစ္ဘူးေလ။ ကိုယ္က အရင္တခါ ကိုယ္႔လက္ရာ ဆိုတဲ႔ ပို႔စ္မွာ ကိုယ္႔ခ်က္တာ ဘုန္းရမွာမို႔ မ်က္ႏွာမေကာင္းဘူး ထည္႔ေရးထားတာ ဖတ္မိထားတာကိုး။ ျပံဳးပင္ျပံဳးေသာ္ျငားလည္း သိပ္ေတာ႔ အသက္မဝင္ဘူးေပါ႔ေလ။

ဒါနဲ႔ ဆြမ္းကပ္ခ်ိန္က်ေတာ႔ ဘုန္းဘုန္းက ဟင္းပြဲေတြ ၾကည္႔ၿပီး သက္ျပင္း ခိုးခ်တယ္။ ကိုယ္ကလဲ တျခားေနရာမွာ ထုံခ်င္သလိုလို ရွိေပမဲ႔ ဒီေနရာမွာေတာ႔ ရိပ္မိပါတယ္။

ဘုန္းဘုန္းကိုလည္း “ၾကည္႔ပါအုံး ဘုရား၊ တပည္႔ေတာ္ခ်က္ထားတာ အဆင္ေျပရဲ႔လားဘုရာ႔” လို႔ ေဘးကေန ေမးေနတာ။ ဘုန္းဘုန္းကလဲ ဒီတခါ ဘေလာ႔ဂ္ထဲ ထည္႔ေရးမွာစိုးလို႔ ေကာင္းပါတယ္ အကုန္ေကာင္း လို႔ ပီပီသသႀကီး ေျပာတယ္။ ဒါနဲ႔ မာမားနဲ႔အတူ အားလုံး စားပြဲကိုင္ၿပီး ဆြမ္းကပ္တာကို ဘုန္းဘုန္းခ်ေပးတာ လိုက္ဆိုၾကရတယ္။

ဆိုတုန္းခဏ ဟာကနဲ ကိုယ္႔မ်က္စိေတာင္ ပ်ာသြားတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ႔ ကိုယ္က ကိုယ္ခ်က္ထားတဲ႔ဟင္းေတြကို လိုက္ေရတြက္ရင္း တခုခု လိုေနတယ္ ထင္ေနမိတာ။ ဟာ..my favorite pork! …… ဆြမ္းကပ္တဲ႔အထဲမွာ ဝက္သားဟင္း မပါဘူး ျဖစ္ေနတာကိုး။ တကယ္က ဘုန္းဘုန္းၾကြေတာ႔ ေလာေလာ ေလာေလာနဲ႔ ဝက္သားဟင္းကို မိုက္ခရိုေဝ႔ဖ္ထဲ ထည္႔ေႏႊးေနတာ ထုတ္ဖို႔ ေမ႔သြားၾကတာ တဲ႔။

ကိုယ္လဲ ေနာင္အခါ ဆြမ္းကပ္ရင္ေတာ႔ ဆိုင္မွာပဲ သြားကပ္ရမလားလို႔ အားငယ္ငယ္နဲ႔ ေတြးေနမိပါေၾကာင္း။ ။

မိုးခ်ိဳသင္း