အလြမ္းေတာင္တန္းမ်ား

ဘူမိေဗဒက ကိုယ္႔ခ်စ္သူငယ္ခ်င္း မိေခ်ာ ရဲ႔ ညီမ အငယ္ဆုံးေလး မိပ က မေန႔က ကြန္မန္႔ထဲမွာ Geology တက္ျဖစ္တဲ႔ အေၾကာင္းေလး ေရးပါအုံး တဲ႔။ ကိုယ္႔အဖို႔မွာလဲ ငိုခ်င္ရက္ လက္တို႔ ဆိုသလို ျဖစ္ေနပါၿပီ။

ေက တို႔ ကိုေအာင္သာငယ္ တို႔က ဘူမိ ကြင္းဆင္းတဲ႔ အေၾကာင္းေတြ ေရးၾကေတာ႔ ကိုယ္ကလဲ စိတ္ကူးထဲမွာ လိပ္ျပာေလး ႏိုးေနခ်ိန္ မိပလဲ ေရးခိုင္းေရာ ဒိုင္သူႀကီး ၀ီစီမွဳတ္မယ္ၾကံတုန္း ေျပးထြက္သြားတဲ႔ ကစားသမားလို ျဖစ္ေနတယ္။ ၀ီစီက မွဳတ္မယ္ လုပ္တုန္း ကိုယ္က ကြင္းတ၀က္ေလာက္ ေရာက္ေနပါေပါ႔။

ကိုယ္႔ဘ၀မွာ လြတ္လြတ္လပ္လပ္နဲ႔ အေပ်ာ္ရႊင္ဆုံး အခ်ိန္ေတြဆိုတာ တကၠသုိလ္ ေက်ာင္းေတာ္ႀကီး တက္ရတဲ႔ အခ်ိန္ေတြ ျဖစ္မယ္။ ဒါေတာင္ ကိုယ္တို႔က ႏွစ္ျပည္႔ တက္ၾကရတာ မဟုတ္ဘူး။ ၈၈မွာ ပထမႏွစ္ဆိုေတာ႔ ေက်ာင္းေတြက ပိတ္လိုက္ ဖြင္႔လိုက္မို႔ ထုံ႔ပိုင္း ထုံ႔ပိုင္း နဲ႔ ေက်ာင္းတက္ခဲ႔ရတာ။ ေက်ာင္းၿပီးေတာ႔ ၉၄မွာ။

ႏွစ္ေတြ ၾကာေပမဲ႔ တက္ရတဲ႔အခ်ိန္ကေတာ႔ နည္းပါတယ္။ တကၠသိုလ္ေတြ စာသင္္ေက်ာင္းေတြကို သူပုန္ေက်ာင္းေတြလို႔ အစုိးရက ထင္ေနတဲ႔ကာလေတြမို႔ ေခတ္ႀကီးနဲ႔အတူ ဆန္ခဲ႔ရတယ္။ ဒီေလာက္ အခ်ိန္တိုတိုေလးသာ တက္လိုက္ရေပမဲ႔ ေက်ာင္းႀကီးအေပၚမွာ ဘူမိဌာနအေပၚမွာ သံေယာဇဥ္ကေတာ႔ ထုနဲ႔ ထည္နဲ႔ ႀကီးမားခဲ႔ပါတယ္။

ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားဘ၀ဆိုတာ အေပ်ာ္ဆုံး၊ အလြတ္လပ္ဆုံး အခ်ိန္ေတြပဲ မဟုတ္လား။ ကိုယ္ေပ်ာ္မယ္ထင္တာေတြ လုပ္လိုက္ၾက၊ မွားမွားမွန္မွန္ ဒီအခ်ိန္မွာ ဘာမွ အေရးမႀကီးသလိုပဲ။ သူငယ္ခ်င္းေတြ တအုပ္ႀကီးနဲ႔ သြားလိုက္ လာလိုက္ၾက။ ေက်ာင္းတံခါးပိတ္ေတာင္ အိမ္မျပန္ခ်င္ၾကဘူးေလ။

ဒါေၾကာင္႔မို႔ ေက်ာင္းမွာ အားကစားပြဲေတြ လုပ္ရင္ တျခားေမဂ်ာေတြက ေျပာၾကတာ ဘူမိက ေတာက်ီးကန္း ေတြတဲ႔။ တေယာက္ကို ထိရင္ အကုန္ ၀ိုင္းအာ တတ္ၾကလို႔ လူအျမင္ကတ္လဲ အုပ္စုလိုက္ ခံရတတ္တယ္။

ဒီအထဲမွာ စာသင္ေတာ႔လဲ စာသင္ခန္းတင္ မဟုတ္၊ ေတာထဲေတာင္ထဲ Field ဆင္းရ၊ ေက်ာက္ထုရင္း စာသင္ရျပန္တာမို႔ အပိုဆု ရသလိုေတာင္ ထင္မိတယ္။ အဲဒီအျပင္ ပင္ပန္းဆင္းရဲေတာ႔လဲ အတူ၊ ငတ္အတူ ျပတ္အတူ (အိမ္က ပါလာတဲ႔ ပိုက္ဆံေတြ ျပတ္လပ္ကုန္လို႔) ေနခဲ႔ၾကတာဆိုေတာ႔ တေယာက္နဲ႔ တေယာက္လဲ ပိုၿပီး ခင္မင္မိၾကတယ္။

ကိုယ္တို႔ ေမဂ်ာက မိန္းကေလး နည္းတယ္။ ဒီေမဂ်ာရဖို႔ မိုင္ ၂၀ လမ္းေလွ်ာက္ၿပီးမွ ၀င္ခြင္႔ရခဲ႔တာဆိုေတာ႔ သူမ်ားေတြလို ႏုႏုငယ္ငယ္ေတြ နည္းပါတယ္။ အဲဒီအထဲမွာ ကိုယ္တို႔ သူငယ္ခ်င္း ၄ေယာက္ တြဲမိၾကတယ္။ မိန္းကေလးအားလုံး ခင္ၾကေပမဲ႔ ထိုင္ေတာ႔ ဒီေလးေယာက္ အတူတူ ထိုင္တာမို႔ ပိုတြဲမိၾကတယ္ ဆိုပါေတာ႔။

မိေခ်ာ တဲ႔။ ႏိုင္ႏိုင္ တဲ႔။ စ၀တ တဲ႔။ စ၀တ ဆိုလို႔ တမ်ိဳးေတာ႔ မထင္ပါနဲ႔။ န၀တ တို႔ နအဖ တို႔နဲ႔ လားလားမွ မဆိုင္ပါဘူး။ နံမည္က စိုး၀င္းတင္ ျဖစ္ေနလို႔ စ၀တ ျဖစ္သြားရတာ။ နင္႔နံမည္ကလဲဟယ္၊ ေယာက်ာၤးနံမည္လိုလို ဘာလိုလိုနဲ႔ ဆိုေတာ႔ ခါးေလာက္ရွိတဲ႔ ဆံပင္အရွည္ႀကီးနဲ႔ မိန္းမပီသတဲ႔ သူငယ္ခ်င္းက ျပဳံးရွာတယ္။

မိေခ်ာ နဲ႔ ႏိုင္ႏိုင္ကေတာ႔ အရပ္က ၄ေပေက်ာ္ေက်ာ္ ၅ေပေအာက္ မတိမ္းမယိမ္းေလးေတြ။ စ၀တက အရပ္ ၅ေပ ၈လက္မဆိုေတာ႔ တခုခုသြားမလို႔ ဘတ္စ္ကားစီးမယ္ ၾကံရင္ ဒတ္ဆန္း အပုကားဆို စ၀တက သူမစီးခ်င္ဘူး၊ သူ႔ကုိယ္ႀကီး ေခြေခါက္ၿပီး ငုံ႔ရလို႔။ ဟီးႏိုး ေဒ၀ူးကားႀကီးဆို မိေခ်ာနဲ႔ ႏိုင္ႏိုင္က မစီးခ်င္ဘူး။ ကား လက္ကိုင္ကြင္းကို မမီေတာ႔ ကားဘရိတ္အုပ္ရင္ ကားေရွ႔ကို လြင္႔လြင္႔သြားလို႔။ ကိုယ္ကေတာ႔ ၅ေပ ၃လက္မဆိုေတာ႔ ဘာကားလာလာ အုိေကတယ္။ J

ေျပာရရင္ေတာ႔ သတိရစရာေတြ အမ်ားႀကီးေပါ႔ေလ။ တတိယႏွစ္ ကြင္းဆင္းေတာ႔ ေက်ာက္ဆည္ ကုလားေက်ာင္းမွာ ကြင္းဆင္းရတယ္။ ပထမဆုံး ကြင္းဆင္း အေတြ႔အၾကံဳဆိုေတာ႔ စိတ္လွဳပ္ရွားမိတာေပါ႔။ ေပ်ာ္လဲ ေပ်ာ္၊ ပင္လဲ ပင္ပန္းတယ္။

ေက်ာက္ဆည္ စ ေရာက္တဲ႔ ညမွာပဲ ကိုယ္တို႔ထဲက တင္တင္က နံမည္အသစ္ရသြားတယ္။ ညေမွာင္မဲမဲ အထက ေက်ာင္းရဲ႔ အိမ္သာကိုအသြား ကင္း က ထမိန္ထဲ၀င္ၿပီး ေပါင္ကို ကိုက္လိုက္လို႔။ ကင္း၀င္မင္းသမီး တဲ႔။ ေျမႀကီးေပၚမွာ နာလြန္းလို႔ လူးေနတဲ႔ တင္တင္႔ကို ၾကည္႔ၿပီး သနားလိုက္တာ။ အိမ္သာကို မသြားရဲၾကေတာ႔လို႔ ဒုကၡအေတာ္ေရာက္ရေသးတယ္။

အဲဒီတုန္းက ညည က်ရင္ ျခင္ေထာင္ထဲမွာ ဖေယာင္းတိုင္မီးထြန္းၿပီး ကြတ္ကီးနဲ႔ အေအး ေသာက္ၾကတဲ႔ ျခင္ေထာင္ပါတီလဲ ရွိေသးတာ။ တေန႔လုံး ပင္ပန္းသမွ် ျပန္ေျပာၾကတာေပါ႔။ ပင္ပန္းတာေတြ စိတ္အခန္႔မသင္႔ ျဖစ္တာေတြ ျခင္ေထာင္ထဲမွာ မိန္းကေလးေတြ တိုးတိုး တိုးတိုးနဲ႔ ရင္ဖြင္႔ၾကတာပါပဲ။ ဆရာမက မအိပ္ၾကေသးဘူးလား ဒီေကာင္မေလးေတြ..လို႔ ေျပာမွ အလွ်ိဳလွ်ိဳ ျခင္ေထာင္ထဲက ထြက္ၾကတာ။

ကိုယ္နဲ႔ စ၀တ က အတူတူအိပ္တယ္။ သူဆံပင္ အရွည္ႀကီးက သန္ၿပီး ေမႊးေနတာပဲ။ ကိုယ္က သူ႔ဆံပင္ေတြကို ကိုင္ရင္း အိပ္တယ္။ သေဘာက်လို႔။ ေနာက္ၿပီး ကိုယ္က ငပ်င္း။ မနက္အေစာႀကီးထ ကိုယ္႔ဂ်ဴတီဆို ေသာက္ေရအုိးေတြ ျဖည္႔ၿပီးမွ အ၀တ္အစားလဲ ေတာထဲ ဆင္းရတာမို႔ မနက္ပိုအိပ္လို႔ ရေအာင္ တခါတည္း ၀တ္စုံျပည္႔ ၀တ္ၿပီး အိပ္တယ္။ တခါတေလ ဘြတ္ဖိနပ္ပါ ၀တ္ရက္ အိပ္မလို႔ စ၀တက နင္ ငါ႔ကို ကန္မိမွာေနာ္ အခုခၽြတ္ ဆိုမွ စပ္ျဖဲျဖဲနဲ႔ ခၽြတ္ရတာ။

စ၀တ က ကိုယ္႔ကို အေတာ္ သည္းခံရွာတယ္။ ကိုယ္က အိပ္ရင္းလဲ ေယာင္ေသးတာ ခဏခဏ။ အေမ၊ အေမ ဆိုၿပီးေတာ႔ တဲ႔။ သူအိပ္လို႔ေကာင္းတုန္း ကိုယ္က အေမ အေမဆိုၿပီး ႏိွဳးေတာ႔ သူလဲ ၾကားထဲက အေမ ျဖစ္လိုျဖစ္ေပါ႔။ တခါကလဲ သူ႔အိပ္မက္ထဲမွာ ေတာင္တက္ရင္း ေက်ာက္တုံးပိလို႔ တဲ႔။ ေက်ာက္တုံးႀကီး ကို တြန္းမရ ဖယ္မရ မြန္းလိုက္တာ တဲ႔။ ႏိုးလာေတာ႔ ကိုယ္က ခ်မ္းလို႔ သူ႔အေပၚတက္ဖိၿပီး အိပ္ေနတာေလ။

ညေရာက္လို႔ အိမ္သာ သြားရင္လဲ သူငယ္ခ်င္းေတြ တေယာက္တလွည္႔ လက္ႏွိပ္ဓာတ္မီးေလးေတြ ကိုင္ၿပီး ေက်ာင္းနဲ႔ ခပ္ေ၀းေ၀းက အိမ္သာ မွာ သြားရတယ္။ အိမ္သာအသြားလမ္းမွာ သူငယ္ခ်င္းေတြ ျဖစ္တဲ႔ ကိုႀကီးသာ တို႔ ကို၀င္းေအာင္တို႔က ျဗဴးျဗဲနဲ႔ ေျခာက္တတ္ေသးလို႔ အျမဲ တထိတ္ထိတ္ တလန္႔လန္႔ နဲ႔။

တေယာက္အိမ္သာထဲ ၀င္တုန္း အျပင္က ေမွာင္ႀကီးထဲ တေယာက္တည္း မေစာင္႔ရဲ ျပန္ေတာ႔ အိမ္သာထဲ ႏွစ္ေယာက္စလုံး၀င္ တေယာက္က ဟိုဖက္လွည္႔ၿပီး သီခ်င္းဆိုေနတတ္တယ္။ ရဲေဆးတင္ရင္း သီခ်င္းဆိုၾကတာေလ။ အဲဒီေလာက္ထိ ခ်စ္ခင္ ရင္းႏွီးခဲ႔ၾကတာ။

ကိုယ္႔အုပ္စုနဲ႔ ကိုယ္ ေတာထဲ ေတာင္ထဲ ေက်ာက္ေတြ တုိင္းရရင္ေတာ႔ ကိုယ္တို႔ရဲ႔ ေပ်ာ္ရႊင္မွဳက ဓာတ္စက္သံပါပဲ။ ေတာင္ေပၚမွာ ေက်ာက္ထုရင္း ဓာတ္စက္သံကို နားစြင္႔ေနမိတာ။ တြံေတးသိန္းတန္မ်ား ဟစ္လိုက္ရင္ တခါတည္း ျပံဳးသြားတာ။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ႔ ဓာတ္စက္သံၾကားရင္ အလွဴရွိတယ္ေလ။

ဒါဆိုရင္ ထမင္းဗူး ဟန္းေကာေလးေတြ ကိုင္ၿပီး အသံရွိရာ ခ်ီတက္ၾကေတာ႔တာပါပဲ။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း ေတြ႔တာနဲ႔ ပုဆိန္ေပါက္ ဦးခ်ၿပီး ရီျပလိုက္ရင္ပဲ ဘုန္းေတာ္ႀကီးက ဒီေက်ာင္းသားေတြကို ေကၽြးလိုက္ၾကပါေဟ႔ တဲ႔။ ဘယ္ႏွစ္ဖြဲ႔မ်ား ကိုယ္တို႔ေရွ႔မွာ ဒီလိုစားခဲ႔ဖူးၾကလို႔ ေက်ာင္းသားေတြ ျမင္ရင္ ဒီေလာက္ ဓာတ္ေပါက္ေနရပါလိမ္႔။

စားၿပီးေသာက္ၿပီး ကိုရင္မ်ားနဲ႔ ျပံဳးျပံဳးရႊင္ရႊင္

ၿပီးရင္ ပါလာတဲ႔ ပိုက္ဆံေလးေတြ စု၊ ဘုန္းဘုန္းေက်ာင္းကို တတ္အားသမွ် လွဴခဲ႔ၾကတာေပါ႔။ စားတုန္း ေဘးမွာ ကိုရင္ေလးေတြေရာ၊ ရြာကလူေတြေရာ ၀ိုင္းအုံၿပီး ၾကည္႔လို႔။ စားလို႔ ၿပီးရင္ ထန္းညွက္ တခဲ ေရေႏြးၾကမ္းတအိုးနဲ႔ ဧည္႔ခံရင္း စကားစျမည္ ေျပာၾကေသးတာ။

ကိုယ္တို႔ရဲ႔ Field in charge ဆရာမက ႏွစ္ ႏွစ္စလုံး ဆရာမေဒၚေက်ာ႔မင္းေဌးေပါ႔။ တပည္႔ေတြကို သိပ္ခ်စ္၊ သိပ္နားလည္ တတ္လို႔ ကိုယ္တို႔လဲ ပင္ပန္းခက္ခဲတဲ႔ၾကားထဲက ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ႔ရတာပါ။ ကိုယ္တို႔ ကြင္းဆင္းေတာ႔ ပါေမာကၡ ဆရာ ေဒါက္တာ ဦးသိန္းကိုယ္တိုင္ လိုက္ေပးခဲ႔တာ။ ဆရာ႔ကို ကိုယ္တို႔က ကြယ္ရာမွာ ေခၚတာ ေက်ာက္ဆရာႀကီး တဲ႔။ ယရစ္နဲ႔ ေၾကာက္တဲ႔ ေၾကာက္စရာ ေတာ႔ မဟုတ္ဘူး။ ေက်ာက္ေတြကို ထုံးလိုေျခ ေရလိုေႏွာက္ သိလြန္းလို႔ ေက်ာက္ဆရာႀကီးလို႔ ေခၚတာ။ ဆရာ႔ကို တပည္႔အားလုံးက ခ်စ္ၾကတာပဲ။

ဒီအေၾကာင္းေတြ ျပန္ေတြးမိရင္ ကိုယ္အလြမ္းဆုံး အခ်ိန္ေတြက ေက်ာင္းစာေတြလုပ္ၿပီးလို႔ ညဦး သီခ်င္းေတြ ဆိုၾကတဲ႔ အခ်ိန္ေတြပါပဲ။ ေယာက်ာၤးေလးေတြက ဂစ္တာတီး၊ မိန္းကေလးေတြကလဲ တခါတေလ ဆိုၾကတယ္။ ဆရာမလဲ အဂၤလိပ္သီခ်င္းေတြ အဆို အရမ္းေကာင္းတာ မွတ္မိေနတယ္။ ဆရာ တပည္႔ေတြ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ဆိုၾက တီးၾက တာပဲ။

ကိုယ္ကေတာ႔ နားေထာင္သမား။ ဂစ္တာအတီးေကာင္း အဆိုေကာင္းေတြက ကို၀င္းေအာင္ တို႔ ကိုေနလင္းတို႔။ ခင္ေမာင္တိုး သီခ်င္းေတြ ခင္၀မ္းသီခ်င္းေတြ ဆိုၾကတာ မ်ားတယ္။ မိန္းကေလးထဲမွာ ယဥ္ယဥ္က အသံသိပ္ေကာင္းတယ္။ အဲဒီသီခ်င္းေတြ အခုအခ်ိန္ ျပန္ၾကားရင္ အျမဲ မ်က္ရည္၀ဲမိတယ္။ ဒီလိုအခ်ိန္ေတြ ျပန္မရႏိုင္ေတာ႔ဘူးေလ။

တေန႔ကေတာ႔ အိပ္မက္ေတာင္ မက္တယ္။ အိပ္မက္ထဲမွာလဲ အခု လက္ရွိ အရြယ္ေတြပါပဲ။ ကိုယ္တို႔ သူငယ္ခ်င္း ေလးေယာက္ ျပန္ဆုံၾကတယ္ တဲ႔။

မိေခ်ာက သူ႔သမီးေလးကို ခ်ီလို႔၊ ဒါက နင္သြားၿပီးမွ ေမြးတဲ႔ အငယ္မေလးေလ တဲ႔။ ငါ စုနႏၵာေအာင္လို႔ နံမည္ေပးထားတာ တဲ႔။ သမီးက အေမကို သိပ္ကပ္တယ္တဲ႔။
ႏိုင္ႏိုင္ကေတာ႔ သားကစ္ ကို ေက်ာင္းသြားႀကိဳရအုံးမွာ တဲ႔။ ႏိုင္ႏိုင္႔ ထုံးစံအတိုင္း ငါ႔သားကစ္ကေလးက ခ်စ္စရာေလးေနာ္ လို႔ တေျပာတည္း ေျပာေနတုန္းပဲ။
စ ၀ တ ကေတာ႔ ျပံဳးလို႔။ သူက အခုေတာ႔ သေဘာေကာင္း ရုပ္ေခ်ာ တဲ႔ အပ်ိဳႀကီး။ ဆံပင္က ခါးထိေျဖာင္႔စင္းၿပီး ရွည္ေနတာကို ျဖတ္ပစ္လိုက္လို႔ ကိုယ္႔မွာ ႏွေျမာလိုက္တာ။

ႏိုးလာေတာ႔ ကိုယ္႔ပါးျပင္မွာ မ်က္ရည္ေတြနဲ႔ စိုစြတ္လို႔॥။ ဟိုး…..အေ၀းက ခင္ေမာင္တိုးရဲ႔ ဒ႑ာရီ သီခ်င္းသံ တိုးတိုးေလးလဲ ၾကားလိုက္မိသလိုပဲ။

မိုးခ်ိဳသင္း