ဒီေန႔႔ ေဆးရုုံသြားေတာ႔ ေဆးယူၿပီး ေဆးရုံက အထြက္၊ တံခါး၀မွာ မိသားစု တစုနဲ႔ အမွတ္တမဲ႔ ဆုံတယ္။ အေမလုပ္တဲ႔သူက အျဖဴမ၊ ရုပ္ကေခ်ာေခ်ာ ဆံပင္ေရႊေရာင္ အေခြအလိပ္ေတြနဲ႔ လွလွပပ စမတ္က်က်။ လသားအရြယ္ ကေလးေလး ထည္႔ထားတဲ႔ တြန္းလွည္းေလးကို တြန္းလို႔။ သူ႔ေဘးမွာက ၅ႏွစ္အရြယ္ သားျဖစ္ပုံရတဲ႔ ကေလးတေယာက္ နဲ႔။
ေဆးရုံအျပင္ဖက္ကို ထြက္မယ္ဆိုေတာ႔ မွန္တံခါးႀကီးကို တြန္းၿပီး ထြက္ရတာမွာ အဲဒီ ၅ႏွစ္ အရြယ္ သားေလးက ေျပးၿပီး မွန္တံခါးႀကီးကို သူ႔ကိုယ္ေလးနဲ႔ တြန္းဖြင္႔တာပါ။ သူ႔အေမနဲ႔ သူ႔ညီမေလး သြားလို႔ရေအာင္ သူ႔ကုိယ္ေလးနဲ႔ ေျခကန္ တြန္းထားရတာပါ။ သူ႔ပုံေလးက ခ်စ္စရာေကာင္းလြန္းလို႔ ကိုယ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ သေဘာက်ၿပီး ၾကည္႔ေနမိတယ္။
အေမလုပ္သူက သိတတ္လြန္းတဲ႔ သားေလးကို Thank you ေတာင္ တခြန္းမေျပာဘဲ တံခါးႀကီးပဲ အလိုအေလ်ာက္ ပြင္႔ေနလို႔ ေအးေအးေဆးေဆးပဲ ထြက္သြားရသလိုလို။ ဒါ ဒီကေလး လုပ္ရမဲ႔ တာ၀န္မို႔ ဘာမွ မထူးဆန္းသလိုလို။ ခပ္ေၾကာ႔ေၾကာ႔ပဲ။
အဲဒီမွာ ကိုယ္ေတြးမိတာက ကိုယ္တို႔ အေမေတြဆိုရင္ ဒီလို ေပးလုပ္ပါ႔မလား ဆိုတာကိုပါ။ ေန..ေန တံခါးညွပ္သြားမယ္ သား၊ အေမလုပ္မယ္ လို႔ ေျပာမယ္ ထင္ပါရဲ႔။ အဲဒီလိုေတြးမိေတာ႔ တဖက္က သူတို႔လူမ်ိဳးေတြရဲ႔ ငယ္ငယ္ကတည္းက တာ၀န္ေပး၊ တာ၀န္ယူေစခ်င္တဲ႔ စိတ္ဓာတ္ေလးကို သေဘာက်မိေပမဲ႔ ကိုယ္တို႔ လူမ်ိဳးရဲ႔ ေႏြးေထြး ေအးျမတဲ႔ မိခင္ေမတၱာကို လြမ္းမိသြားတာ အမွန္ပဲ။
ငယ္ငယ္က ကိုယ္က အေမ႔ သမီး။ ကိုယ္ေမြးၿပီး ၃လ အၾကာမွာ အေမက အေမ႔ေက်ာင္း ပ်ိဳးခင္း မူႀကိဳကို စဖြင္႔တာမို႔ ကိုယ္က ကိုယ္႔အမေတြလို ေန႔ေရာ ညပါ အေမနဲ႔ အတူ မေနခဲ႔ရဘူး။ ကိုယ္႔ကို ထိန္းတဲ႔ ေဒၚႀကီးတင္တို႔ ေဒၚေလးခ်ိဳတို႔ လက္ထဲမွာ အေမ ေက်ာင္းသြားခ်ိန္ တေန႔လည္လုံး ေနခဲ႔ရတယ္။ ဒါေၾကာင္႔ အေမကို ပိုကပ္တယ္ ထင္ပါရဲ႔။
ကေလး ေသးေသးေလးတုန္းက မသိေပမဲ႔ တႏွစ္ေလာက္ ေရာက္ေတာ႔ အေမ မနက္ဆို ေက်ာင္းသြားမွာကို သိၿပီ။ အေမ သြားခါနီးရင္ ေဒၚႀကီးတင္တို႔က ကိုယ္႔ကို ေပြ႔ခ်ီၿပီး လမ္းဖက္ ထြက္တယ္။ စိတ္ကို အေမ႔ဖက္ မေရာက္ေအာင္ စိတ္ေျပာင္းၾကတာ။ အေမ သြားၿပီဆိုမွ ကိုယ္႔ကိုခ်ီၿပီး အိမ္ျပန္လာတယ္။
အဲဒါဆို ကိုယ္က အိမ္ေရာက္တာနဲ႔ အိမ္ခန္းေတြထဲ တခန္းၿပီး တခန္း အေမ႔ကို လိုက္ရွာတာပဲ။ အားလုံး ရွာၿပီး အေမ႔ကို မေတြ႔ရင္ေတာ႔ လက္ေလးကို ခါၿပီး “အေမသြားၿပီ၊ ရွိေတာ႔ဘူး” လို႔ ေျပာတယ္ တဲ႔။ အဲဒါ မနက္တိုင္း လုပ္ေနက် အလုပ္။ အဲဒီတုန္းက အေမ ေက်ာင္းသြားေတာ႔မွာမို႔ ကိုယ္႔ကို လမ္းေခၚသြားတယ္ ဆိုတာ ကေလးေပမဲ႔ သိတယ္။ ပါးေသးတယ္ ဆိုရမွာေပါ႔။
ညေန အေမ ျပန္လာခ်ိန္ဆိုလဲ သနပ္ခါးေတြ လူးၿပီး ျခံထိပ္မွာ ထြက္ထြက္ေမွ်ာ္ရတာ။ ျခံထိပ္က အုတ္ခုံေလးမွာ ထိုင္ရင္း၊ ေဒၚႀကီးတင္တို႔က ေပါင္ေပၚမွာ ကိုယ္႔ကို တင္ၿပီး ေမွ်ာ္တာ။ အျဖဴနဲ႔ နီညိဳေရာင္ ၀တ္စုံေလးနဲ႔ ဘတ္စ္ကားေပၚက အေမဆင္းလာရင္ မုန္႔စားရေတာ႔မွာ။ အေမက မုန္႔မ၀ယ္လာတဲ႔ေန႔ မရွိဘူး။
ေနာက္ ကိုယ္႔မွာ ေမာင္ေလး တေယာက္ ရလာေတာ႔ အေမ႔အခ်စ္ လုေဖာ္လုဖက္ တေယာက္ တိုးလာတယ္ ဆိုရမယ္။ အေမ ေမာေမာနဲ႔ အလုပ္က ျပန္လာရင္ အေမ႔ကို ကပ္ၿပီး အေမ႔ ေပါင္ေပၚထိုင္ခ်င္လို႔ ဦးရေသးတာ။ အေမ႔ေပါင္ေပၚ ငါထိုင္မယ္ေနာ္ လို႔ ဦးရင္ အရင္ဦးတဲ႔လူက ထိုင္စတမ္း။ အေမ႔မွာ ေမာေမာနဲ႔ စာသင္ၿပီးျပန္လာေတာ႔ အိမ္ေရာက္ေတာ႔လဲ ကေလးေတြ ေပါင္ေပၚတင္ထားရေသးတာကိုး။
ေနာက္ေတာ႔ ေမာင္ေလးက စကားကပ္ၿပီး ေျပာတယ္။ မခ်ိဳက အေမ႔ေပါင္ေပၚထိုင္မယ္ လို႔ပဲ ေျပာတာ၊ အားလုံးကို ဦးထားတာ မဟုတ္ဘူး တဲ႔။ အဲဒီေတာ႔ တေယာက္ တေပါင္ ထိုင္လို႔ ရတယ္ ဆိုပဲ။ ဒါနဲ႔ ကိုယ္႔မွာ ေနာက္တခါ ဦးရင္ အေမ႔ေပါင္ေပၚ အားလုံး ဆိုၿပီး “အားလုံး” ပါ ထည္႔ေျပာမွ ကိုယ္တေယာက္တည္း ထိုင္လို႔ရတယ္။ သူက ေဘးက ေလွ်ာက္ေန ၾကည္႔ေနေပေတာ႔ပဲ။
ေႏြက်ေတာ႔ အိုက္ ျပန္ေရာ။ ရာသီဥတုက ပူေတာ႔ မအိပ္ႏိုင္ဘူး။ အဲဒီေတာ႔ မိတ္ ေတြပါ ထြက္လာတယ္။ အေမရယ္၊ ကိုယ္ရယ္၊ ေမာင္ေလးရယ္ အတူအိပ္တာဆိုေတာ႔ ထုံးစံအတိုင္း အေမက အလယ္မွာ အိပ္ရတယ္။ မိတ္ယားလို႔ တအီအီနဲ႔ ဂ်ီက်ေနရင္ အေမက ေက်ာကို ေပါင္ဒါလူး၊ လက္ေလးနဲ႔ ေျဖးေျဖးေလး ကုတ္ေပးတယ္။ ဒါဆို ေက်နပ္ၿပီး အိပ္သြားေရာ။
အိုက္တယ္ ဆိုရင္ အေမက ကဲ ကဲ အေမ ယပ္ခတ္ေပးမယ္ အိပ္ အိပ္ တဲ႔။ ၀ါးမွ်င္ေလးေတြနဲ႔ ယက္ထားတဲ႔ ယပ္ေတာင္ ၀ိုင္း၀ိုင္းႀကီးႀကီးနဲ႔ အေမ ယပ္ခတ္ေပးတယ္။ ေမာင္ေလးကို ယပ္ခတ္ရင္ ကိုယ္က ဒီဖက္ကေန ေရ ထားသလို၊ ကိုယ္႔ကို ယပ္ခတ္ေပးရင္လဲ တႀကိမ္ မေက်ာ္ေအာင္ သူက ေရ တယ္။ တဖက္ကို အေခါက္ ၂၀၀ စီ။ သူ႔အလွည္႔ၿပီး ကိုယ္႔ အလွည္႔။
အေမလဲ အိုက္မွာပါပဲ။ ဒါေပမဲ႔ အေမ႔ကိုေတာ႔ တခါမွ ကိုယ္တို႔ ယပ္ခတ္ေပးဖို႔ မေတြးခဲ႔မိဘူး။ တကယ္ေတာ႔ အေမက တေန႔လုံး ပင္ပင္ပန္းပန္း ကိုယ္တို႔ စားဖို႔ ၀တ္ဖို႔ စာသြားသင္ေနတာ။ ေမာမွာပဲ။ ကိုယ္တို႔ကလဲ ကေလးဆိုေတာ႔ နားမလည္ခဲ႔တာေတြ အခုအခ်ိန္မွာ ျပန္ေတြးရင္ မ်က္ရည္၀ဲမိတယ္။
ဒါေပမဲ႔ အေမ႔ကို ၾကည္႔လိုက္ရင္ အျမဲတမ္း သနပ္ခါးေလးနဲ႔ ေမႊးေနတာပါ။ ပန္းေလးေတြ အျမဲ ပန္ထားတတ္တယ္။ စံပယ္ပန္းကုံးေလးေတြ၊ စကား၀ါခိုင္ေလးေတြကို ႏြမ္းသြားလဲ အေမ႔ ေခါင္းအုံးေအာက္မွာ ေတြ႔ရတတ္တယ္။ မ်က္ႏွာမွာ သနပ္ခါးပါးပါးေလးနဲ႔ အျမဲတမ္း ရုိးရုိးရွင္းရွင္း။ ဆံပင္က နဖူးေပၚမွာ ကပိုကရုိေလး က်ေနတတ္တယ္။
ကိုယ္က အေမ႔ကို အျမဲတမ္း ေမးေနတာက အေမ ဘယ္သူ႔ကို အခ်စ္ဆုံးလဲ တဲ႔။ သားသမီး ၅ေယာက္ ရွိတာမွာ ကိုယ္႔ကိုပဲ အခ်စ္ဆုံးလို႔ အေမ ဘယ္ေတာ႔မ်ား ေျပာလိုက္မလဲ လို႔ အလစ္ အငိုက္ အျမဲေမးရတာ။ ဒါေပမဲ႔ အေမ အျမဲျပန္ေျဖတာက တေယာက္တမ်ိဳးစီေပါ႔ သမီးရယ္ တဲ႔။ အကုန္လုံးကို တမ်ိဳးစီ တူတူခ်စ္တာပါပဲ တဲ႔။ အဲဒါလဲ အမွန္ပါပဲ။
ညဖက္ မိသားစု ထမင္းစားၿပီးရင္ အေဖနဲ႔ အေမက အိမ္ေရွ႔ ၀ရန္တာေလးမွာ ထိုင္ၿပီး တေန႔လုံး ၾကံဳခဲ႔ရတာေလးေတြ ေျပာၾက၊ တိုင္ပင္ၾက။ ကိုယ္တို႔ ေမာင္ႏွမတေတြက အေဖတို႔ အေမတို႔ေဘးမွာ ထိုင္ၿပီး နားေထာင္ၾက။ တခါတေလ ကိုယ္တို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြ အေၾကာင္း ၀င္ေျပာၾက။ အေမက သူ႔ကိုယ္ပိုင္ အခ်ိန္ေလးေတြကို မိသားစုနဲ႔ပဲ သိုက္သိုက္၀ိုင္း၀ိုင္း ကုန္လြန္တတ္တယ္။
အေမ တျခား ေမာင္ႏွမေတြကို ရုိက္တာ ကိုယ္ မမွတ္မိဘူး။ ကိုယ္႔ကိုေတာ႔ အေမ တခါ ရုိက္ဖူးပါတယ္။ ကိုယ္ ၅တန္း ၆တန္းေလာက္က ထင္တာပဲ။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ႔ သူမ်ား အိမ္ေခါင္မိုးေပၚတက္ၿပီး သူမ်ားအိမ္က သရက္သီး သြားခိုးခူးလို႔ပါ။ သစ္ပင္နဲ႔တြယ္ၿပီး ေခါင္မိုးေပၚ တက္ၾကတာ သူငယ္ခ်င္းနဲ႔ ႏွစ္ေယာက္ပါ။ ကရင္မေလး ေစးေစး တဲ႔။ ေနာက္ေတာ႔ သရက္သီးေတြ ေခါင္မိုးေပၚမွာပဲ စားပစ္လုိက္ၿပီး ျပန္ဆင္းလာမွ ေစးေစးက ကိုယ္႔အမေတြကို တိုင္ေျပာလိုက္တယ္။
အဲဒီတုန္းက အေမက ကုိယ္႔ကို ေမးေမးၿပီး ေျခသလုံးကို သစ္သားေပတံနဲ႔ ရုိက္တာ မွတ္မိေနတယ္။ သမီး သူမ်ား အိမ္ေခါင္မိုးေပၚတက္တာ ဟုတ္သလား တဲ႔၊ လိမ္႔က်ၿပီး ေျခက်ိဳး လက္က်ိဳးျဖစ္ရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ တဲ႔။ သူမ်ားအိမ္က သရက္သီးေတြ ခိုးခူးတယ္ ဆိုတာ ေကာင္းသလား မေကာင္းဘူးလား တဲ႔။ အဲဒီႏွစ္ခ်က္ကို ေျပာၿပီး ရိုက္တာ တခါမွ အေမ႔ အရိုက္ မခံရဖူးတာမို႔ ေကာင္းေကာင္းမွတ္မိေနပါတယ္။ ခုျပန္ေတြးေတာ႔ တကယ္လဲ ရုိက္သင္႔ပါတယ္ေလ။
ကိုယ္အရြယ္ေရာက္လာေတာ႔ စာေတြ ေမႊေႏွာက္ ဖတ္ေနၿပီ။ ကိုယ္စာဖတ္ၿပီးတိုင္း ကိုယ္ ဒီ၀တၳဳေပၚမွာ ျမင္တာ ခံစားတာ အကုန္ အေမ႔ကိုပဲ ေျပာျပတယ္။ အေမက ဒိုင္ခံ နားေထာင္ေပးတယ္။ အေမကလဲ စာသိပ္ဖတ္သူမို႔ အေမ႔အျမင္ကိုလဲ ေျပာျပတတ္တယ္။
တခါတေလ အေမက သနပ္ခါးေသြးရင္း ျပံဳးလို႔၊ ကိုယ္က ေဘးမွာ အားတက္သေရာ ေျပာေနတာ။ တခါတေလ အေမနဲ႔ ကိုယ္ ခုတင္ေပၚမွာ ႏွစ္ေယာက္သား လွဲရင္း ဖတ္မိ ႀကိဳက္မိတဲ႔ စာေတြအေၾကာင္း ေျပာၾကတယ္။ တခါတေလ အေမက သူသိပ္ႀကိဳက္တဲ႔ ေမရွင္ သီခ်င္းေလးေတြ ဆိုျပတယ္၊ ကိုယ္က အေမ႔ အသံေအးေအးေလးကို စြဲေနၿပီ။
ကိုယ္စာ စေရးေတာ႔ အေမ႔ကိုပဲ ေပးဖတ္တယ္။ အေမက ကိုယ္႔ရဲ႔ စာေတြ ပထမဆုံး ဖတ္ခဲ႔သူ။ ဘာမွ မွတ္ခ်က္မေပးတတ္ဘူး။ အျမဲေတာ႔ အားေပးတယ္။ တခါကေတာ႔ ကုိယ္႔စာတပုဒ္ မဂၢဇင္းမွာ ပါလာေတာ႔ အမတေယာက္က အားလုံးကို ဖတ္ျပတယ္ေလ။ ၀ိုင္းေျပာၾက ဆိုၾကတုန္း အေမ ေဘးက မ်က္ရည္က်ေနတာ ေတြ႔ဖူးတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲ ကိုယ္ ေမးေတာ႔ ဘာမွ မဟုတ္ပါဘူး သမီးရယ္ တဲ႔။
ကိုယ္ ၁၀ပုဒ္ေျမာက္ စာေလး မဂၢဇင္းမွာ ပါတဲ႔ လမွာပဲ အေမ ဆုံးပါတယ္။ ေသြးခ်ိဳသမားမို႔ အခ်ိဳ အရမ္းက်တုန္း ခဏ ရုတ္တရက္ ႏွလုံး ရပ္သြားရွာတာပါ။ အဲဒီကတည္းက အေမ႔ရဲ႔ ေႏြးေထြးတဲ႔ ေမတၱာနဲ႔ ေ၀းခဲ႔ရတာ။ ကိုယ္႔ သိပ္ခ်စ္ျမတ္ႏိုးတဲ႔ အေမ႔အေၾကာင္းေလးေတြကို ႏွလုံးသားရဲ႔ ေနရာတေနရာမွာ ေသခ်ာ ထုပ္ပိုး သိမ္းထားလိုက္ၿပီ။ ဒါမွပဲ ကိုယ္ ခရီးဆက္လို႔ ရေတာ႔မယ္။
အေမ႔အေၾကာင္း ေရးဖို႔ဆိုရင္ ကိုယ္ လက္တြန္႔မိတယ္။ အေမ႔ေမတၱာကို ဘယ္ေတာ႔မွ ေပၚလြင္ေအာင္ ေရးႏိုင္မွာ မဟုတ္လို႔ပဲ။ ကိုယ္႔ရဲ႔ သိမ္ႏုတ္ ေသးေကြးတဲ႔ စာကေလးဟာ မပီ႔တပီ ျဖစ္ေနမွာပဲေလ။
ဒီေန႔ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္က လက္ဆင္႔ကမ္းတဲ႔ စကားေလးတခြန္းကို ျပန္မွ်ခ်င္ပါတယ္။ ေမြးေန႔ေရာက္လို႔ အနေႏၱာ အနႏၱ ၅ပါးကို ရည္စူးၿပီး ဆြမ္းကပ္မယ္ဆိုရင္ အဲဒီဆရာေတာ္က ဆြမ္းမဘုဥ္းခင္ မိန္႔ေတာ္မူတယ္ တဲ႔။ ငါ႔ကို ဆြမ္းမကပ္ခင္ ကိုယ္႔ကို ေမြးခဲ႔တဲ႔ ေက်းဇူးရွင္ အေမကိုေရာ ထမင္းေကၽြးခဲ႔ၿပီလား တဲ႔။
ကိုယ္လဲ ဒီေန႔မွာ မရွိေတာ႔တဲ႔ အေမ႔ကို စာတပုဒ္နဲ႔ ေအာက္ေမ႔ လြမ္းဆြတ္ လိုက္ပါတယ္။ သမီး ကန္ေတာ႔တဲ႔ စာထမင္း စာဟင္းက ဖြယ္ဖြယ္ရာရာ မရွိတာမို႔ ခြင္႔လႊတ္ သည္းခံပါေတာ႔ အေမေရ…။
ေဆးရုံအျပင္ဖက္ကို ထြက္မယ္ဆိုေတာ႔ မွန္တံခါးႀကီးကို တြန္းၿပီး ထြက္ရတာမွာ အဲဒီ ၅ႏွစ္ အရြယ္ သားေလးက ေျပးၿပီး မွန္တံခါးႀကီးကို သူ႔ကိုယ္ေလးနဲ႔ တြန္းဖြင္႔တာပါ။ သူ႔အေမနဲ႔ သူ႔ညီမေလး သြားလို႔ရေအာင္ သူ႔ကုိယ္ေလးနဲ႔ ေျခကန္ တြန္းထားရတာပါ။ သူ႔ပုံေလးက ခ်စ္စရာေကာင္းလြန္းလို႔ ကိုယ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ သေဘာက်ၿပီး ၾကည္႔ေနမိတယ္။
အေမလုပ္သူက သိတတ္လြန္းတဲ႔ သားေလးကို Thank you ေတာင္ တခြန္းမေျပာဘဲ တံခါးႀကီးပဲ အလိုအေလ်ာက္ ပြင္႔ေနလို႔ ေအးေအးေဆးေဆးပဲ ထြက္သြားရသလိုလို။ ဒါ ဒီကေလး လုပ္ရမဲ႔ တာ၀န္မို႔ ဘာမွ မထူးဆန္းသလိုလို။ ခပ္ေၾကာ႔ေၾကာ႔ပဲ။
အဲဒီမွာ ကိုယ္ေတြးမိတာက ကိုယ္တို႔ အေမေတြဆိုရင္ ဒီလို ေပးလုပ္ပါ႔မလား ဆိုတာကိုပါ။ ေန..ေန တံခါးညွပ္သြားမယ္ သား၊ အေမလုပ္မယ္ လို႔ ေျပာမယ္ ထင္ပါရဲ႔။ အဲဒီလိုေတြးမိေတာ႔ တဖက္က သူတို႔လူမ်ိဳးေတြရဲ႔ ငယ္ငယ္ကတည္းက တာ၀န္ေပး၊ တာ၀န္ယူေစခ်င္တဲ႔ စိတ္ဓာတ္ေလးကို သေဘာက်မိေပမဲ႔ ကိုယ္တို႔ လူမ်ိဳးရဲ႔ ေႏြးေထြး ေအးျမတဲ႔ မိခင္ေမတၱာကို လြမ္းမိသြားတာ အမွန္ပဲ။
ငယ္ငယ္က ကိုယ္က အေမ႔ သမီး။ ကိုယ္ေမြးၿပီး ၃လ အၾကာမွာ အေမက အေမ႔ေက်ာင္း ပ်ိဳးခင္း မူႀကိဳကို စဖြင္႔တာမို႔ ကိုယ္က ကိုယ္႔အမေတြလို ေန႔ေရာ ညပါ အေမနဲ႔ အတူ မေနခဲ႔ရဘူး။ ကိုယ္႔ကို ထိန္းတဲ႔ ေဒၚႀကီးတင္တို႔ ေဒၚေလးခ်ိဳတို႔ လက္ထဲမွာ အေမ ေက်ာင္းသြားခ်ိန္ တေန႔လည္လုံး ေနခဲ႔ရတယ္။ ဒါေၾကာင္႔ အေမကို ပိုကပ္တယ္ ထင္ပါရဲ႔။
ကေလး ေသးေသးေလးတုန္းက မသိေပမဲ႔ တႏွစ္ေလာက္ ေရာက္ေတာ႔ အေမ မနက္ဆို ေက်ာင္းသြားမွာကို သိၿပီ။ အေမ သြားခါနီးရင္ ေဒၚႀကီးတင္တို႔က ကိုယ္႔ကို ေပြ႔ခ်ီၿပီး လမ္းဖက္ ထြက္တယ္။ စိတ္ကို အေမ႔ဖက္ မေရာက္ေအာင္ စိတ္ေျပာင္းၾကတာ။ အေမ သြားၿပီဆိုမွ ကိုယ္႔ကိုခ်ီၿပီး အိမ္ျပန္လာတယ္။
အဲဒါဆို ကိုယ္က အိမ္ေရာက္တာနဲ႔ အိမ္ခန္းေတြထဲ တခန္းၿပီး တခန္း အေမ႔ကို လိုက္ရွာတာပဲ။ အားလုံး ရွာၿပီး အေမ႔ကို မေတြ႔ရင္ေတာ႔ လက္ေလးကို ခါၿပီး “အေမသြားၿပီ၊ ရွိေတာ႔ဘူး” လို႔ ေျပာတယ္ တဲ႔။ အဲဒါ မနက္တိုင္း လုပ္ေနက် အလုပ္။ အဲဒီတုန္းက အေမ ေက်ာင္းသြားေတာ႔မွာမို႔ ကိုယ္႔ကို လမ္းေခၚသြားတယ္ ဆိုတာ ကေလးေပမဲ႔ သိတယ္။ ပါးေသးတယ္ ဆိုရမွာေပါ႔။
ညေန အေမ ျပန္လာခ်ိန္ဆိုလဲ သနပ္ခါးေတြ လူးၿပီး ျခံထိပ္မွာ ထြက္ထြက္ေမွ်ာ္ရတာ။ ျခံထိပ္က အုတ္ခုံေလးမွာ ထိုင္ရင္း၊ ေဒၚႀကီးတင္တို႔က ေပါင္ေပၚမွာ ကိုယ္႔ကို တင္ၿပီး ေမွ်ာ္တာ။ အျဖဴနဲ႔ နီညိဳေရာင္ ၀တ္စုံေလးနဲ႔ ဘတ္စ္ကားေပၚက အေမဆင္းလာရင္ မုန္႔စားရေတာ႔မွာ။ အေမက မုန္႔မ၀ယ္လာတဲ႔ေန႔ မရွိဘူး။
ေနာက္ ကိုယ္႔မွာ ေမာင္ေလး တေယာက္ ရလာေတာ႔ အေမ႔အခ်စ္ လုေဖာ္လုဖက္ တေယာက္ တိုးလာတယ္ ဆိုရမယ္။ အေမ ေမာေမာနဲ႔ အလုပ္က ျပန္လာရင္ အေမ႔ကို ကပ္ၿပီး အေမ႔ ေပါင္ေပၚထိုင္ခ်င္လို႔ ဦးရေသးတာ။ အေမ႔ေပါင္ေပၚ ငါထိုင္မယ္ေနာ္ လို႔ ဦးရင္ အရင္ဦးတဲ႔လူက ထိုင္စတမ္း။ အေမ႔မွာ ေမာေမာနဲ႔ စာသင္ၿပီးျပန္လာေတာ႔ အိမ္ေရာက္ေတာ႔လဲ ကေလးေတြ ေပါင္ေပၚတင္ထားရေသးတာကိုး။
ေနာက္ေတာ႔ ေမာင္ေလးက စကားကပ္ၿပီး ေျပာတယ္။ မခ်ိဳက အေမ႔ေပါင္ေပၚထိုင္မယ္ လို႔ပဲ ေျပာတာ၊ အားလုံးကို ဦးထားတာ မဟုတ္ဘူး တဲ႔။ အဲဒီေတာ႔ တေယာက္ တေပါင္ ထိုင္လို႔ ရတယ္ ဆိုပဲ။ ဒါနဲ႔ ကိုယ္႔မွာ ေနာက္တခါ ဦးရင္ အေမ႔ေပါင္ေပၚ အားလုံး ဆိုၿပီး “အားလုံး” ပါ ထည္႔ေျပာမွ ကိုယ္တေယာက္တည္း ထိုင္လို႔ရတယ္။ သူက ေဘးက ေလွ်ာက္ေန ၾကည္႔ေနေပေတာ႔ပဲ။
ေႏြက်ေတာ႔ အိုက္ ျပန္ေရာ။ ရာသီဥတုက ပူေတာ႔ မအိပ္ႏိုင္ဘူး။ အဲဒီေတာ႔ မိတ္ ေတြပါ ထြက္လာတယ္။ အေမရယ္၊ ကိုယ္ရယ္၊ ေမာင္ေလးရယ္ အတူအိပ္တာဆိုေတာ႔ ထုံးစံအတိုင္း အေမက အလယ္မွာ အိပ္ရတယ္။ မိတ္ယားလို႔ တအီအီနဲ႔ ဂ်ီက်ေနရင္ အေမက ေက်ာကို ေပါင္ဒါလူး၊ လက္ေလးနဲ႔ ေျဖးေျဖးေလး ကုတ္ေပးတယ္။ ဒါဆို ေက်နပ္ၿပီး အိပ္သြားေရာ။
အိုက္တယ္ ဆိုရင္ အေမက ကဲ ကဲ အေမ ယပ္ခတ္ေပးမယ္ အိပ္ အိပ္ တဲ႔။ ၀ါးမွ်င္ေလးေတြနဲ႔ ယက္ထားတဲ႔ ယပ္ေတာင္ ၀ိုင္း၀ိုင္းႀကီးႀကီးနဲ႔ အေမ ယပ္ခတ္ေပးတယ္။ ေမာင္ေလးကို ယပ္ခတ္ရင္ ကိုယ္က ဒီဖက္ကေန ေရ ထားသလို၊ ကိုယ္႔ကို ယပ္ခတ္ေပးရင္လဲ တႀကိမ္ မေက်ာ္ေအာင္ သူက ေရ တယ္။ တဖက္ကို အေခါက္ ၂၀၀ စီ။ သူ႔အလွည္႔ၿပီး ကိုယ္႔ အလွည္႔။
အေမလဲ အိုက္မွာပါပဲ။ ဒါေပမဲ႔ အေမ႔ကိုေတာ႔ တခါမွ ကိုယ္တို႔ ယပ္ခတ္ေပးဖို႔ မေတြးခဲ႔မိဘူး။ တကယ္ေတာ႔ အေမက တေန႔လုံး ပင္ပင္ပန္းပန္း ကိုယ္တို႔ စားဖို႔ ၀တ္ဖို႔ စာသြားသင္ေနတာ။ ေမာမွာပဲ။ ကိုယ္တို႔ကလဲ ကေလးဆိုေတာ႔ နားမလည္ခဲ႔တာေတြ အခုအခ်ိန္မွာ ျပန္ေတြးရင္ မ်က္ရည္၀ဲမိတယ္။
ဒါေပမဲ႔ အေမ႔ကို ၾကည္႔လိုက္ရင္ အျမဲတမ္း သနပ္ခါးေလးနဲ႔ ေမႊးေနတာပါ။ ပန္းေလးေတြ အျမဲ ပန္ထားတတ္တယ္။ စံပယ္ပန္းကုံးေလးေတြ၊ စကား၀ါခိုင္ေလးေတြကို ႏြမ္းသြားလဲ အေမ႔ ေခါင္းအုံးေအာက္မွာ ေတြ႔ရတတ္တယ္။ မ်က္ႏွာမွာ သနပ္ခါးပါးပါးေလးနဲ႔ အျမဲတမ္း ရုိးရုိးရွင္းရွင္း။ ဆံပင္က နဖူးေပၚမွာ ကပိုကရုိေလး က်ေနတတ္တယ္။
ကိုယ္က အေမ႔ကို အျမဲတမ္း ေမးေနတာက အေမ ဘယ္သူ႔ကို အခ်စ္ဆုံးလဲ တဲ႔။ သားသမီး ၅ေယာက္ ရွိတာမွာ ကိုယ္႔ကိုပဲ အခ်စ္ဆုံးလို႔ အေမ ဘယ္ေတာ႔မ်ား ေျပာလိုက္မလဲ လို႔ အလစ္ အငိုက္ အျမဲေမးရတာ။ ဒါေပမဲ႔ အေမ အျမဲျပန္ေျဖတာက တေယာက္တမ်ိဳးစီေပါ႔ သမီးရယ္ တဲ႔။ အကုန္လုံးကို တမ်ိဳးစီ တူတူခ်စ္တာပါပဲ တဲ႔။ အဲဒါလဲ အမွန္ပါပဲ။
ညဖက္ မိသားစု ထမင္းစားၿပီးရင္ အေဖနဲ႔ အေမက အိမ္ေရွ႔ ၀ရန္တာေလးမွာ ထိုင္ၿပီး တေန႔လုံး ၾကံဳခဲ႔ရတာေလးေတြ ေျပာၾက၊ တိုင္ပင္ၾက။ ကိုယ္တို႔ ေမာင္ႏွမတေတြက အေဖတို႔ အေမတို႔ေဘးမွာ ထိုင္ၿပီး နားေထာင္ၾက။ တခါတေလ ကိုယ္တို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြ အေၾကာင္း ၀င္ေျပာၾက။ အေမက သူ႔ကိုယ္ပိုင္ အခ်ိန္ေလးေတြကို မိသားစုနဲ႔ပဲ သိုက္သိုက္၀ိုင္း၀ိုင္း ကုန္လြန္တတ္တယ္။
အေမ တျခား ေမာင္ႏွမေတြကို ရုိက္တာ ကိုယ္ မမွတ္မိဘူး။ ကိုယ္႔ကိုေတာ႔ အေမ တခါ ရုိက္ဖူးပါတယ္။ ကိုယ္ ၅တန္း ၆တန္းေလာက္က ထင္တာပဲ။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ႔ သူမ်ား အိမ္ေခါင္မိုးေပၚတက္ၿပီး သူမ်ားအိမ္က သရက္သီး သြားခိုးခူးလို႔ပါ။ သစ္ပင္နဲ႔တြယ္ၿပီး ေခါင္မိုးေပၚ တက္ၾကတာ သူငယ္ခ်င္းနဲ႔ ႏွစ္ေယာက္ပါ။ ကရင္မေလး ေစးေစး တဲ႔။ ေနာက္ေတာ႔ သရက္သီးေတြ ေခါင္မိုးေပၚမွာပဲ စားပစ္လုိက္ၿပီး ျပန္ဆင္းလာမွ ေစးေစးက ကိုယ္႔အမေတြကို တိုင္ေျပာလိုက္တယ္။
အဲဒီတုန္းက အေမက ကုိယ္႔ကို ေမးေမးၿပီး ေျခသလုံးကို သစ္သားေပတံနဲ႔ ရုိက္တာ မွတ္မိေနတယ္။ သမီး သူမ်ား အိမ္ေခါင္မိုးေပၚတက္တာ ဟုတ္သလား တဲ႔၊ လိမ္႔က်ၿပီး ေျခက်ိဳး လက္က်ိဳးျဖစ္ရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ တဲ႔။ သူမ်ားအိမ္က သရက္သီးေတြ ခိုးခူးတယ္ ဆိုတာ ေကာင္းသလား မေကာင္းဘူးလား တဲ႔။ အဲဒီႏွစ္ခ်က္ကို ေျပာၿပီး ရိုက္တာ တခါမွ အေမ႔ အရိုက္ မခံရဖူးတာမို႔ ေကာင္းေကာင္းမွတ္မိေနပါတယ္။ ခုျပန္ေတြးေတာ႔ တကယ္လဲ ရုိက္သင္႔ပါတယ္ေလ။
ကိုယ္အရြယ္ေရာက္လာေတာ႔ စာေတြ ေမႊေႏွာက္ ဖတ္ေနၿပီ။ ကိုယ္စာဖတ္ၿပီးတိုင္း ကိုယ္ ဒီ၀တၳဳေပၚမွာ ျမင္တာ ခံစားတာ အကုန္ အေမ႔ကိုပဲ ေျပာျပတယ္။ အေမက ဒိုင္ခံ နားေထာင္ေပးတယ္။ အေမကလဲ စာသိပ္ဖတ္သူမို႔ အေမ႔အျမင္ကိုလဲ ေျပာျပတတ္တယ္။
တခါတေလ အေမက သနပ္ခါးေသြးရင္း ျပံဳးလို႔၊ ကိုယ္က ေဘးမွာ အားတက္သေရာ ေျပာေနတာ။ တခါတေလ အေမနဲ႔ ကိုယ္ ခုတင္ေပၚမွာ ႏွစ္ေယာက္သား လွဲရင္း ဖတ္မိ ႀကိဳက္မိတဲ႔ စာေတြအေၾကာင္း ေျပာၾကတယ္။ တခါတေလ အေမက သူသိပ္ႀကိဳက္တဲ႔ ေမရွင္ သီခ်င္းေလးေတြ ဆိုျပတယ္၊ ကိုယ္က အေမ႔ အသံေအးေအးေလးကို စြဲေနၿပီ။
ကိုယ္စာ စေရးေတာ႔ အေမ႔ကိုပဲ ေပးဖတ္တယ္။ အေမက ကိုယ္႔ရဲ႔ စာေတြ ပထမဆုံး ဖတ္ခဲ႔သူ။ ဘာမွ မွတ္ခ်က္မေပးတတ္ဘူး။ အျမဲေတာ႔ အားေပးတယ္။ တခါကေတာ႔ ကုိယ္႔စာတပုဒ္ မဂၢဇင္းမွာ ပါလာေတာ႔ အမတေယာက္က အားလုံးကို ဖတ္ျပတယ္ေလ။ ၀ိုင္းေျပာၾက ဆိုၾကတုန္း အေမ ေဘးက မ်က္ရည္က်ေနတာ ေတြ႔ဖူးတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲ ကိုယ္ ေမးေတာ႔ ဘာမွ မဟုတ္ပါဘူး သမီးရယ္ တဲ႔။
ကိုယ္ ၁၀ပုဒ္ေျမာက္ စာေလး မဂၢဇင္းမွာ ပါတဲ႔ လမွာပဲ အေမ ဆုံးပါတယ္။ ေသြးခ်ိဳသမားမို႔ အခ်ိဳ အရမ္းက်တုန္း ခဏ ရုတ္တရက္ ႏွလုံး ရပ္သြားရွာတာပါ။ အဲဒီကတည္းက အေမ႔ရဲ႔ ေႏြးေထြးတဲ႔ ေမတၱာနဲ႔ ေ၀းခဲ႔ရတာ။ ကိုယ္႔ သိပ္ခ်စ္ျမတ္ႏိုးတဲ႔ အေမ႔အေၾကာင္းေလးေတြကို ႏွလုံးသားရဲ႔ ေနရာတေနရာမွာ ေသခ်ာ ထုပ္ပိုး သိမ္းထားလိုက္ၿပီ။ ဒါမွပဲ ကိုယ္ ခရီးဆက္လို႔ ရေတာ႔မယ္။
အေမ႔အေၾကာင္း ေရးဖို႔ဆိုရင္ ကိုယ္ လက္တြန္႔မိတယ္။ အေမ႔ေမတၱာကို ဘယ္ေတာ႔မွ ေပၚလြင္ေအာင္ ေရးႏိုင္မွာ မဟုတ္လို႔ပဲ။ ကိုယ္႔ရဲ႔ သိမ္ႏုတ္ ေသးေကြးတဲ႔ စာကေလးဟာ မပီ႔တပီ ျဖစ္ေနမွာပဲေလ။
ဒီေန႔ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္က လက္ဆင္႔ကမ္းတဲ႔ စကားေလးတခြန္းကို ျပန္မွ်ခ်င္ပါတယ္။ ေမြးေန႔ေရာက္လို႔ အနေႏၱာ အနႏၱ ၅ပါးကို ရည္စူးၿပီး ဆြမ္းကပ္မယ္ဆိုရင္ အဲဒီဆရာေတာ္က ဆြမ္းမဘုဥ္းခင္ မိန္႔ေတာ္မူတယ္ တဲ႔။ ငါ႔ကို ဆြမ္းမကပ္ခင္ ကိုယ္႔ကို ေမြးခဲ႔တဲ႔ ေက်းဇူးရွင္ အေမကိုေရာ ထမင္းေကၽြးခဲ႔ၿပီလား တဲ႔။
ကိုယ္လဲ ဒီေန႔မွာ မရွိေတာ႔တဲ႔ အေမ႔ကို စာတပုဒ္နဲ႔ ေအာက္ေမ႔ လြမ္းဆြတ္ လိုက္ပါတယ္။ သမီး ကန္ေတာ႔တဲ႔ စာထမင္း စာဟင္းက ဖြယ္ဖြယ္ရာရာ မရွိတာမို႔ ခြင္႔လႊတ္ သည္းခံပါေတာ႔ အေမေရ…။
မိုးခ်ိဳသင္း
1
ReplyDeleteအမခ်ိဳသင္း ေမေမ့ကိုလြမ္းေနတာလားဟင္။ မိဘေမတၱာကို စာဖြဲ႔လို႔မွီမွာမဟုတ္ေပမယ့္ အမခ်ိဳသင္းရဲ႕ စာထမင္း စာဟင္းက ဖြယ္ဖြယ္ရာရာေလးပါ။ အိမ္က အေမ့ကိုလည္း သတိရၿပီး ငိုခ်င္လာတယ္။ ရင္ထဲမွာသိမ္းထုပ္ထားလိုက္မွာ ေရွ႕ခရီးကို ဆက္ႏိုင္မွာ အမွန္ပါပဲေနာ္။
ReplyDeleteနိနိ
အစ္မရယ္....
ReplyDeleteမ်က္ရည္ေတာင္လည္လာတယ္....။
အစမရဲ႕ စာထမင္း၊စာဟင္းက ဖြယ္ရာရံုမက အရမ္းေတာင္ေကာင္းေနပါေသးတယ္...။
မရွိေတာ့တဲ့အေမ...
ReplyDeleteတခါတေလ မရွိေတာ့မွ တန္ဖိုးသိမယ္ဆိုတဲ့ စကားကိုၾကားတိုင္း... ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေျဖသိမ့္ရခက္သား။
အေျခအေနအရ မိဘနဲ႕ခြဲေနတာၾကာၿပီ။ အစဆံုး ဖတ္ၿပီးသြားေတာ့ မေန႕တေန႕ကလိုပဲ အရာရာကို ျပန္ျမင္ေယာင္သား...
စာတပုဒ္အဆံုးမွာ မ်က္ရည္က်ေနတဲ့အေမ
တိုက္ဆိုင္တဲ့အျဖစ္အပ်က္ေတြ ဖတ္မိေတာ့လည္း...။
အေမ့ေမတၱာဆိုတာကိုေတာ့ ကိုယ္တိုင္အေမၿဖစ္ေနေတာ့
ReplyDeleteပိုၿပီးသိတယ္ သိလာတယ္ ခ်ိဳသင္းလည္းလြမ္းေနမွာပဲ
ဘယ္ေသာမွမပ်က္ၿပယ္ေသာေမတၱာကိုး...
အေမ႔အေၾကာင္းကေတာ႔ စာဖဲြ႕မယ္ဆို မကုန္ႏိုင္ဘူးေနာ္။
ReplyDeleteအေမအေၾကာင္းေတာ့ စာဖြဲ႔လို႔မကုန္ႏိုင္ဘူးဗ်ာ..အန္တီခ်ိဳလည္းအေမကိုသိပ္ခ်စ္မွာဘဲ..။ ကၽြန္ေတာ္လည္းအေမ့ကိုသိပ္ခ်စ္တယ္..။ အေမကိုသတိရေနတာလား.....ဒီမွာမိုးေတြလည္းရြာ..အိမ္ကုိလြမ္းလိုက္တာ..။
ReplyDeleteအစ္မေရ...အေမ့ကို လြမ္းေနရတဲ့အထဲမွာ ပိုျပီးေတာင္ သတိရသြားတယ္ ကေလးေပါင္ဒါပဲ ညီမေလးက လိမ္းေလ့ရွိေတာ့ အေမက သူေရာက္တုန္း ေန႕တုိင္းသနပ္ခါးေသြးေပးတယ္..အခု အစ္မ အေမ မိတ္ေဖ်ာက္ေပးတာေလးကို သြားျမင္မိတယ္ အေမ့ကို လြမ္းတယ္..
ReplyDeleteတို႕လဲလြမ္းတယ။္
ReplyDeleteဝင္ရွဴပ္ရရင္ေတာ႕ ကေလးအေမနဲ႕ကေလး ေတြ ကို ေတြ႕ရင္ မနာလိုၿဖစ္မိတယ္။ ဘိုက္ၿကိးသည္ကုိ ေတြ႕ရင္မနာလိုဘူး။ ေယာက္်ာ္းေလက္ကုိမ်ားကိုင္ၿပီး လမ္းေလ်ာ္ကရင္ ပိုအၿမင္ကပ္ေသးတယ္။ :P
ReplyDeleteစာထမင္း စာဟင္းေတြနဲ႕ အေမ့ကို ကန္ေတာ့တာက
ReplyDeleteသာဓုေခၚသြားပါတယ္ အစ္မေရ..
ဖတ္ေနရင္း မိုးခိ်ဳ ရဲ ့အေမ ကအနားေရာက္လာသလိုပဲ။
ReplyDeleteအစ္မေရ....
ReplyDeleteအေမ့ကိုလြမ္းလာလိုက္တာ...
အစ္မတို႔မိသားစုေလးက
သိပ္ကိုသိုက္သိုက္၀န္း၀န္းနဲ႔ ေပ်ာ္စရာေကာင္းခဲ့လိုက္မွာေနာ္..။
လြမ္းျပီေပါ့.....
အစ္မ..စာမူစပါေတာ့ အစ္မအေမက ဘယ္ေလာက္ေတာင္ၾကည္ႏူးသြားခဲ့မလဲ..
ရင္ေတြထဲ တနင့္နင့္နဲ႔ျပန္သြားပါတယ္..အစ္မ..
အမေရ....
ReplyDeleteအခု မုိးေတြက ရြာေနတယ္...။
စာဖတ္ျပီး အေမ႔ကုိလြမ္းတယ္...။
ဘယ္ေတာ႔ ျပန္ရမလဲ မသိ...။
အစ္မခ်ဳိသင္းေရ
ReplyDeleteအစ္မစာကုိ ဖတ္ျပီး အိမ္ကုိ သတိရလုိက္တာဗ်ာ။ ညဖုန္းဆက္အုံးမယ္။
တစ္ခါတစ္ေလ ဘ၀အတြက္ အခ်စ္အတြက္ ငါ့အတၱေတြ အတြက္ (တင္ဇာေမာ္သီခ်င္း)ဆုိျပီး ေလွ်ာက္လွမ္းေနတာ ငါ့မိဘ ေတြအတြက္ဆုိတာ ေပ်ာက္ေပ်ာက္သြားတယ္။
ခ်ိဳသင္းေရ… ဒီေန ့အမအေမရဲ့ ျမန္မာလုိ ေမြးေန ့… တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ဒီစာထမင္း စာဟင္းေလးကို အေမ့ေမြးေန ့မွာ ဖတ္ရတာ… ေက်းဇူးတင္လိုက္တာညီမရယ္… ခ်ိဳသင္းအေမဟာ သိပ္ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့၊ မိန္းမပီသတဲ့၊ မိခင္ပီသတဲ့၊ စံျပျမန္မာအမ်ိဳးသမီးတဦးပါ… သူခ်စ္တဲ့ စံပယ္ပန္းေလးေတြလို သူ ့အနားမွာ ရွိတဲ့သူေတြ ေအးျမျငိမ္းခ်မ္းေစတဲ့ ခ်ိဳသင္းအေမကို မျမင္ဘူးလိုက္ေပမယ့္ ကိုယ့္အေဒၚတဦးလို ရင္းနွီးခင္မင္မိတယ္… ခ်ိဳသင္းရဲ့ စာထမင္း၊ စာဟင္းေလးက အေမ့ေက်းဇူးကို မေမ့ေလ်ာ့ဖို ့ သတိေပးတဲ့စာေလးမို ့ ျမင့္ျမတ္တဲ့ဘံုဘ၀မွ ခ်ိဳသင္းေမေမက သာဓုေခၚေနမွာပါ…
ReplyDeleteအစ္မေရ.. မတန္ခူးစာျမင္မွ ေျပာဖို႕တစ္ခုက်န္တာသတိရလို႕ ျပန္လာတာ...
ReplyDeleteအေမ့ေက်းဇူးကို မေမ့ေလ်ာ့ဖို ့ သတိေပးတဲ့စာေလးမို ႕..
ဆိုတာေလ... ဟုတ္တယ္အစ္မ... သတိေပးတဲ့စာေလးမို႕ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္..။
မခ်ိဳသင္း..
ReplyDeleteအေမ့ကို သတိရသြားျပီ..
ခနေန ဖုန္းဆက္မယ္..
အေမလည္း ခုတေလာ စိတ္ဓါတ္ေတြက်ေနတယ္..
စိတ္ညစ္စရာေတြရွိေနတယ္..
အေမ့ကို အားေပးခ်င္ေပမယ့္..အနာကို ျပန္ဆြသလိုျဖစ္ေနမွာစိုးလို႔..
အစ္မက ေရးတတ္လိုက္တာေနာ္။ရင္ထဲမွာ အိမ္ကိုလြမ္းသြားတယ္။
ReplyDeleteကိုယ္႔ သိပ္ခ်စ္ျမတ္ႏိုးတဲ႔ အေမ႔အေၾကာင္းေလးေတြကို ႏွလုံးသားရဲ႔ ေနရာတေနရာမွာ ေသခ်ာ ထုပ္ပိုး သိမ္းထားလိုက္ၿပီ။ ဒါမွပဲ ကိုယ္ ခရီးဆက္လို႔ ရေတာ႔မယ္။--- ထပ္တူထပ္မွ်ပါပဲ ညီမေရ႕...
ReplyDeleteအေမဆိုတာ ေလာကၾကီးမွာ မရွိေတာ့မွ အေမ့ကို ပိုခ်စ္တတ္လာမိတာပါပဲ... ညီမေရ...
မမေရ
ReplyDeleteမမကမွ စာထမင္းစာဟင္းေလးနဲ ့ တကူးတက ကန္ေတာ့တယ္။ ေနာက္ျပီး အေမ့ေက်းဇူးေတြကို ထုပ္ပိုးျပီး ခရီးဆက္တယ္။ သမီးဆို ဆပ္မကုန္တဲ့ အေမ့အေႀကြးေတြကို ေပးရမွာေႀကာက္လို ့ ေရွာင္ပုန္းျပီး ခရီးသြားေနတာေလ။ ဒါေတာင္ အေမ့ေမတၱာက အတိုးမပါေသးေပလို ့ပဲ။
ဒီလို လိမၼာတဲ့ သမီးအတြက္ေတာ့ မမရဲ့ ေမေမက ေက်နပ္ႀကည္နဴးေနမွာပါ။
အစ္မေရ အေမကိုခ်စ္တဲ့စိတ္နဲ႕ေရးထားတာမို႕ ဂႏၲၲ၀င္ေျမာက္စာေတြေတာင္ ဒီစာထက္တန္ဖိုးရိွမွာမဟုတ္ပါဘူး။ မမအေမေကာင္းရာသုဂတိလားပါေစ။
ReplyDeleteအစ္မရဲ႕ စာထမင္းစာဟင္းဟာ ဖြယ္ဖြယ္ရာရာ မရွိေစဦးေတာ့ အေမက ၀မ္းသာ ပီတိနဲ႔ သုံးေဆာင္မွာပါ။
ReplyDeleteအမေရ အမစာေတြကိုဖတ္ရင္ ေပ်ာ္ရႊင္စရာေကာင္းတဲ့မိသားစုေလးကို ျမင္ေယာင္ေနမိတယ္။ ဘာျဖစ္လို႕လည္းဆုိေတာ့ ေမာင္ႏွမမရွိတဲ့ဘ၀မုိ႕ပါဗ်ာ။ မိရယ္ဘရယ္နဲ႕ သိုက္သိုက္၀န္း၀န္း ေနခ်င္ၾကတာ က်ေနာ္တုိ႕ အေရွ႕တိုင္းထံုးစံေနာ္။ သိပ္ခ်စ္စရာေကာင္းတာပါပဲ။ မိဘက အခုအခ်ိန္အထိ သားသမီးကို လုပ္ကိုင္ေပးတုန္း။ သားသမီးေတြကလည္း မိဘေတြလိုအပ္သမွ်ျဖည္းဆည္းေပးၾကဖုိ႕အဆင္သင့္။ ဘယ္ေလာက္ေသြးေတြ ေႏြးေထြးေစမလဲ။ ခြန္အားေတြ ျဖစ္တည္ေစမလဲ။ သိတတ္သမွုအျပည့္နဲ႕ စာထမင္းဟင္းရယ္လို႕ အမက ကန္ေတာ့တာကို အမရဲ့အေမက ၾကည္ျဖဴစြာလက္ခံမွာပါအမရယ္။ ဘာျဖစ္လို႕လည္းဆိုေတာ့ မိဘက သားသမီးဆီက ဘာကိုမွ မေမွ်ာ္လင့္ခဲ့ပါဘူး။ သိတတ္မွုေလးျမင္ရရင္ကို သူတို႕မွာ ၀မ္းသာပီတိ တစိမ့္စိမ့္ၾကည့္ေနၾကတတ္တာ။ သူလက္ခံမွာပါ ၀မ္းသာမွာပါ။ က်ေနာ္လည္း ဒီညအေမ့ကို လြမ္းလိုက္ဦးမယ္ဗ်ာ....
ReplyDeleteဖတ္လို႔ေကာင္းတာကို အထူးမေျပာေတာ့ပါဘူး
ReplyDeleteဘာေၾကာင့္ဆိုေတာ့ အေမ ဆိုတဲ့ စကားေလးႏွစ္လံုး ကိုကျပီးျပည့္စံုတဲ့ အႏွစ္သာရပါပဲ
အစ္မေမြးေန႔မ်ားလားဟင္။
ReplyDeleteေမြးေန႔ဆုိလဲ.. ေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္ေမြးေန႔ေပါင္းမ်ားစြာကုိ
ကုိအေက်ာ္နဲ႔အတူ ျဖတ္သန္းႏုိင္ပါေစေနာ္။
အစ္မေမြးတုန္းက ကံ႔ေကာ္ေတြပြင္႔ေနတယ္ဆိုလို႔ပါ။
အခုခ်ိန္ ျမန္မာျပည္မွာ ကံ႔ေကာ္ပြင္႔ေနၿပီေလ။
ဖတ္ၿပီး အမကုိ သနားလုိက္တာ... မိဘ အသက္ရွင္စဥ္က ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္ ေနခဲ့ၿပီး ျပဳစုခဲ့ဖူးတာ သတိရၿပီး စိတ္ေျဖပါအမရယ္... ေရွ႕ဆက္ရမယ့္ ခရီးက အရွည္ႀကီး ရွိေသးတယ္မဟုတ္လား
ReplyDeleteကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ အမထက္ နည္းနည္းပိုကံေကာင္းတယ္။
ReplyDeleteအနားမွာ အေမ႐ွိေသးတယ္။ အေမနဲ႕ အေဖကို ၁၀တန္းေအာင္ကတည္းက လုပ္ေကြ်းလာတာေလ။ အေဖဆံုးတဲ့အထိေပါ့........ အခုလဲ အေမနဲ႔ပဲေလ....
ခြဲမေနနိုင္လို႔...အခုလဲ အမေရးတဲ့ စာဖတ္ၿပီး အေမ့ကို ေၿပးနမ္းလိုက္တယ္။ အေမ့ပါ့းက သနပ္ခါးနံ႔သင္းဆဲေလ..
ေအးၿမလွတဲ့ အေမ့ရဲ့ ေမတၱာရင္ခြင္ေအာက္မွာေနရရင္
ReplyDeleteအရာအားလံုးၿပီးၿပည့္စံုမွာ အေသအခ်ာပဲဆိုတာ အသက္ၾကီးလာေလ ပိုသိလာေလပါပဲ မခ်ိဳသင္းေရ.
ထပ္တူထပ္မွ် အၿပည့္အဝ ခံစားလို႔ရပါတယ္ဗ်ာ..
ခ်ိဳသင္းေရ...
ReplyDeleteအမလဲ ေမေမ့ကို သတိရေနတာ...
ခိ်ဳသင္းေရးထားတာေလး ဖတ္ၿပီး
ပုိလြမ္းသြားတယ္...။
စာထမင္းစာဟင္းတဲ့ လားခ်စ္စရာေကာင္းလိုက္တာ။
ReplyDeleteအမစာ ဖတ္ျပီး အေမ့ကို ပိုသတိရသြားတယ္။
ReplyDeleteႏွုိင္းတုလို ့ မရနိုင္တာမို ့ ရွိတဲ့အခ်ိန္ေလးမွာ တတ္အားသမွ် ဂရုစိုက္ရမွာ သားသမီးေတြရဲ ့ တာ၀န္ပါ။
အမရယ္.. မ်က္ရည္ေတာင္၀ဲမိပါတယ္
ReplyDeleteအင္း မတ္လ ၁၅ရက္ေန႔မို႔ အေမ့ကို ပိုလြမ္းသြားတာလား.. သမီးးးး
ReplyDeleteခ်မ္းေျမံေပ်ာ္ရႊင္ပါေစ....
ခ်စ္တဲ့
ဆရာမ
မခ်ိဳသင္းရဲ႕စာထဲက ေမေမ..ေဖေဖ..အမေတြ အားလံုးဟာ ၾကည့္ျပီးသားရုပ္ရွင္တကားလိုပါပဲ။ အကုန္ ျမင္ၾကည့္လို႕ရေနတယ္။ ဘ၀မွာ ခ်စ္ခင္ ရသူေတြ ဆံုးရွံဳးရတဲ့ ခံစားခ်က္ကို ထပ္တူ ထပ္မွ် ခံစားၾကည့္ေပးမိပါတယ္။ မခ်ိဳသင္း..ေပ်ာ္ရႊင္က်န္းမာပါေစ။
ReplyDeleteမုိးခ်ဳိသင္းရယ္ ... အေမ အေၾကာင္း စာဖြဲ႕ခ်င္တာ ရုိးရုိးသားသားဖြဲ႔ပါလား။ အေနာက္ႏုိင္ငံက အိမ္ရွင္မေတြ မေျပာနဲ႕ စင္ကာပူက အိမ္ရွင္မေတြေတာင္မွ အလုပ္တစ္ဖက္နဲ႕မုိ႕လုိ႕ ကေလးေတြကုိ ထိန္းရတာ မႏုိင္မနင္းျဖစ္ေနတာ။ ခင္ဗ်ားေတြ႕ပံုအရဆုိရင္ ေဆးရုံကုိ ကေလး ၂ေယာက္နဲ႕လာတယ္။ ကူေဖာ္ေလာင္ဖက္ မပါဘူး။ သူတုိ႔ဆီမွာက ကေလးေတြက ကုိယ္ထူကုိယ္ထ အားလံုး လုပ္တတ္ ကုိင္တတ္ေတြ digital generation ေတြခ်ည္းပဲ။ ဒီက ျမန္မာ ကေလးအေမေတြဆုိရင္ shopping mall, ေဆးရုံတုိ႔သြားရင္ အေနာက္မွာ အိမ္ေဖာ္ေတြ ၂ေယာက္ ၃ေယာက္။ ခင္ဗ်ားလည္း အကူနဲ႕ ၾကီးလာတာပဲ။ ခင္ဗ်ား အေမသာ ခင္ဗ်ားတုိ႔ လုိ ကေလးေတြကုိ ထိန္းေပးမယ့္သူ မရွိရင္ သူလည္း ေကာင္းေကာင္း ရပ္တည္ႏုိင္မွာ မဟုတ္ဘူး။ အျမင္ မက်ဥ္းစမ္းပါနဲ႕။ စာေရးတာ ရုိးသားပါ။ သူမ်ားကုိ နင္းပီး ကုိယ္ရည္ကုိယ္ေသြး မခ်ီးမြမ္းပါနဲ႕။
ReplyDelete((((ေဟာဗ်ာ))))
ReplyDeleteအေၾကာင္းအရာပိုင္း၊ ယုတၱိပုိင္းထက္ ကိုယ္စီရဲ႕ အေမေတြကို ျပန္လည္အမွတ္ရေနေစဖို႔ သတိေပးတဲ့ ပိုစ့္ျဖစ္တဲ့ အတြက္... ေက်းဇူးပါ။
ေမတၱာတရား၊ က႐ုဏာတရား၊ မုဒိတာတရား၊ ဥပကၡာတရား အားလံုးနဲ႔ယွဥ္ၿပီး ကြန္႔မန္႔ေတြပါ ဖတ္ခဲ့ပါတယ္။
ခင္မင္လ်က္..
မိုးေမာင္
မွတ္တမ္းေလးမ်ား သို႔
ReplyDeleteက်မပဲ အေရးမတတ္တာလား မသိ၊ သူမ်ားကုိ နင္းၿပီး ကိုယ္ရည္ေသြးတယ္ ထင္ေအာင္ ေရးမိသလိုမ်ား ျဖစ္သြားသလား။ က်မလဲ ဒီကြန္မန္႔ဖတ္ၿပီး ငါဘာမ်ား ကိုယ္ရည္ေသြးမိပါလိမ္႔လို႔ အံ႔ၾသသြားမိတယ္။ ကိုယ္မသိ နားမလည္တဲ႔ သူမ်ားဓေလ႔စရုိက္ တခုကို ဘာမ်ား ႏွိမ္စရာ၊ နင္းစရာ ရွိပါ႔မလဲ။ ကိုယ္႔ ယဥ္ေက်းမွဳနဲ႔ မတူလို႔ မတူဘူး သာ ေျပာစရာ ရွိပါမယ္။ ပို႔စ္ထဲမွာလဲ က်မ အေမကလဲ ကေလးထိန္းမရွိဘဲ ရပ္တည္ ရုန္းကန္ႏိုင္တယ္လို႔ မ၀င္႔ၾကြားမိဘူး ထင္ပါတယ္ရွင္။ ေမြးေန႔မွာ ကိုယ္႔ကို ေမြးခဲ႔တဲ႔အေမ နဲ႔ ငယ္ဘ၀ကို သတိရ လြမ္္းဆြတ္မိတာသက္သက္ပါပဲ။ အထင္ျမင္မွားသလို ေရးမိတယ္ဆိုရင္ေတာ႔ စိတ္မေကာင္းပါဘူး။
စာေရးတာ ရုိးသားဖို႔ ဆိုတာကေတာ႔ က်မကို အေမ ေမြးကတည္းကေပးခဲ႔တဲ႔ နံမည္ရင္းနဲ႔ စာေရးေနသူ တေယာက္ပါ။ ဘေလာ႔ဂ္မွာ လြတ္လပ္လို႔ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ စာေရးေနတာပါ။ ကိုယ္ေရးသမွ် ကိုယ္နဲ႔ပဲ ဆိုင္တာမို႔ ရုိးသားတာ မရုိးသားတာ က်မအေပၚမွာပဲ ေကာင္းက်ိဳး ဆိုးက်ိဳး သက္ေရာက္မွာပါ။ အျမင္က်ဥ္းတယ္ ထင္လို႔ သတိေပးတာဆိုရင္ေတာ႔ ႀကိဳးစားရအုံးမွာေပါ႔။
စာလာဖတ္တဲ႔အတြက္ ေက်းဇူးတင္ေနပါတယ္။
မိုးခ်ိဳသင္း
မိဘ အေႀကာင္းေလးမ်ားေရးရင္
ReplyDeleteအလြမ္းဓာတ္ခံရိွတဲ့ က်ေနာ့္အဖို ့က
မ်က္ရည္ဝိုင္းတယ္..
အေမ့ မ်က္ႏွာ အေမ့အသံေလး ၿမင္ရ ႀကားရတာနဲ ့
တင္ အားလံုးက ၿပည့္စံုပါတယ္..
အမ အေမ့ကိုလြမ္းတာကန္ေတာ့တာ
ဖြယ္ဖြယ္ရာရာ မရွိဘူးဆိုေပမယ့္
အရသာ အၿပည့္ပါဗ်ာ..
အစ္မ ဘေလာ. ကိုအျမဲ၀င္ဖတ္ျဖစ္ေပမယ္. တခါမွ Comment မေရးဖူးဘူး ခုဒီ “စာထမင္း စာဟင္း“ ဖတ္ျပီးေတာ. ညီမ ေမေမလဲ ညီမတို. ငယ္ငယ္က ေႏြရာသီညေတြဆို ယပ္ခပ္ေပးရတာ တညလံုးနီးပါးပဲ
ReplyDeleteအစ္မ ကစာေရးအရမ္းေကာင္းတယ္ မ်က္လံုးထဲမွာ ကြက္ကြက္ ကြင္းကြင္း ေပၚေအာင္ေရးတတ္တာ အရမ္းအားက်တာပဲ အစ္မစာေတြကိုအျမဲအားေပးေနမယ္ေနာ္
မွတ္တမ္းေလးမ်ား သို႔
ReplyDeleteမမိုးခ်ဳိသင္း စာေရးတာ မရုိးသားဘူး လုိ ့ေျပာတာ ရွင္ တေယာက္ ပဲ ရွိတယ္။
ကြ်န္မ အေနနဲ ့ေတာ့ "ငါ့အေမသာဆုိရင္......ဆုိတဲ့ရုိးသားတဲ့ အေတြးနဲ ့အေရးအသား" လုိ ့ပဲဲ ျမင္ပါတယ္။
တခ်ဳိ ့လူေတြဟာ ကုိယ္နဲ ့ ႏဳွိင္း ရုိင္းတယ္ ထင္ တတ္ၾကတယ္၊
ရွင္ အဲဒီလုိ လူမ်ဳိးမ်ားလားလုိ ့ သံသယ ဝင္စရာပါပဲ။
မိပ။
မ
ReplyDeleteမ ေရးတဲ့စာေလးေတြ အရမ္းၾကိဳက္လုိ႕ အျမဲလာဖတ္ျဖစ္တယ္။
အေမ့အေၾကာင္းေရးထားတာေလး ဖတ္မိျပီး ၾကည္ႏူးလုိက္၊ လြမ္းေဆြးလုိက္ ရသစံု ခံစားခဲ့ရတယ္။
မ အေရးအသားေတြ အရမ္းၾကိဳက္တယ္ေနာ္။
အားေပးလ်က္ပါေနာ္
Happy Belated Birthday ပါ ခ်ိဳသင္းေရ...
ReplyDeleteအလုပ္မ်ားေနလား... အလုပ္ေတြ ပါးသြားရင္ စာေတြမ်ားမ်ား ဆက္ေရးပါေလ...
မမိုးခ်ိဳ..
ReplyDeleteစာလာဖတ္ပါတယ္..။
ငယ္ဘ၀ကို တမ္းတေနတာရယ္ မိဘေတြကို
လြမ္းဆြတ္ေနတတ္တာေလးရယ္ကို ...
ရင္နဲ ့ထပ္တူ ခံစားဖတ္ရႈမိပါတယ္..။
ျမန္မာလူမ်ိဳးတဦးအေနနဲ ့လူျဖဴေတြရဲ ့ သားသမီးနဲ ့မိဘ ထားရွိၾကတဲ ့ေမတၱာတရားကို ေဘးက ခံစားျပီးေရးတာကို လက္ခံပါတယ္..။
မိဘက သားသမီးကို ခ်စ္တာနည္းနည္းတူခ်င္တူနိုင္ေပမယ့္ ...ေတာ္ေတာ္ၾကီးကို ကြာပါတယ္..။
ဥပမာ...မီးလင္းဖိုရွိတဲ ့အိမ္ထဲကေန ေရခဲျပင္ထဲက မီးလင္းဖိုမရွိတဲ ့အိမ္ကို ၾကည့္သလိုပါဘဲ..။
အနီးကပ္ေနဘူးေလ...
မိဘနဲ ့သားသမီးခ်စ္ျခင္း ကြာျခားေလဆိုတာ
ပိုသိရတယ္ဗ်..။
က်ေနာ္တို ့က ျမန္မာမိခင္ေတြဆီမွာ လူျဖစ္ခြင့္ရတာ
ဂုဏ္ယူဘို ့ေကာင္းပါတယ္..။
ေပ်ာ္ရႊင္ပါေစ..။
ဒီပို ့စ္နဲ ့ကြန္မန္ ့ေတြဖတ္မိေတာ့
ရုပ္ရွင္ေတးကဗ်ာ မဂၢဇင္းကို သတိရေသးတယ္..။
တခ်ီိတည္းနဲ ့ေပါက္ခ်င္ေတာ့...
ေမာင္သာနိုးတို ့ ဒဂုန္တာရာတို ့ေခါင္းကို
သြားပုတ္ျပီးေ၀ဖန္တာေလးေတြကိုပါ..။
သတိရယံုေလးပါ..။
ဘယ္သူ ့ကိုမွ အထင္ေသးေစာ္ကားခ်င္လို ့မဟုတ္ပါဘူး..။
း) အေနအထိုင္ဆင္ျခင္ျပီး....ရိုးသားပါ..။
နဂါးေခါင္းက အစာေတြ ့တဲ ့ဘက္လွည့္ျပီး...ျပႆဒါး
က ရက္ရာဇာမွာ ရက္ထပ္က်ေနတယ္..
ယၾတာ။။။ သူမ်ားမ်က္ႏွာ မေကာင္းျဖစ္တဲ ့အထိ..
၀က္သား ခ်က္ပါ..။
I have read your post with tear because I also remember my mum. After reading, I promise myself to look after her more than before. Thank you.
ReplyDeleteအေမ့ကုိ လြမ္းသြားျပီ
ReplyDeleteညီမခ်ိဳသင္းေရ.. ထုံးစံ အတိုင္း မမ အေရာက္ေနာက္က်တယ္
ReplyDeleteဒါေပမဲ့ ညီမ အိမ္ေလးထဲ အၾကာၾကိး ေနသြားတယ္ေနာ္
ဒီအိမ္ေလး ကို တကယ္ ျငိတြယ္ေနမိလို႕ ပါ..
မိသားစု... မိသားစု ဆိုတာရယ္
ေႏြးေထြးတဲ့ ေမတၱာေတြ ရယ္
ရိုးသားတဲ့ သစၥာေတြ ရယ္
ဒီအိမ္ေလးထဲ မွာ ျပည့္ေနတယ္
ညီမ ရဲံေမေမ့ အေၾကာင္းေရးထားတဲ့ ဒီပို႕စ္ေလး မမ print လုပ္သြားပါတယ္
ေပးဖတ္ရမဲ့သူေတြ ရွိလို႕ ပါ..
ညဖက္မိတ္ထြက္လို႕ ယပ္ခပ္ေပးတဲ့အေၾကာင္းေနရာေလး ေရာက္ေတာ့ .. ေမေမ့ ထက္ေဖေဖ့ ကို ပိုသတိရမိတယ္
မမ ငယ္ငယ္ တုန္းက ေဖေဖ က အျမဲ ယပ္ခပ္ေပးတာကိုး
....
ကေလးငယ္ငယ္ေလးေတြ မိဘ ကို ကူ ရတာနဲ႕ ပတ္သက္လို႕ ေျပာရရင္
ျမန္မာျပည္ထဲက ျမိဳ႕ေလးတျမိဳ႕ မွာ မမ အလုပ္လုပ္ခဲ့ တုန္းက ျမင္ကြင္းေလးေတြ ေျပးသတိရမိတယ္
အဲဒီက မိခင္ေတြ က birth spacing မလျပ္ၾကဘူ
ေမြးၾကတာ ဆက္တိုက္.. သူတို႕ အျပ္င မ်ား ထြက္ ၾကျပီ ဆိုရင္ ကေလးေလးေတြ စီလို႕.. အမ်ားအားျဖင့္ဆို ၅ ႏွစ္ ၆ ႏွစ္ကေလးေတြ ေစ်းသြားေနၾကျပီ.. ယုံစရာ မရွိဘူးေနာ္
၇ ႏွစ္ ၈ ႏွစ္ေတြ က ေအာက္က အငယ္ေလး ကို ခ်ီလို႕.. း)..
အေမေတြ က လက္လြတ္ လမ္းေလွ်ာက္ၾကတာ..
................
ေဘးစကားေတြ ဂရုမစိုက္ေၾကးေနာ္..း)..
..........
ဒါနဲ႕
ေမြးေန႕ က မတ္ ၁၅ လား
ဒါဆို မမ နဲ႕ ေမြးေန႕ တူေနျပီ..း )
ၿကည္႕စမ္း ဒီလုိ လုပ္တာ ေကာငး္သလား။
ReplyDeletehappy birthday...
မွတ္တမ္းေလးမ်ားဆိုတဲ႔ အဆိုးျမင္၀ါဒီေရ......
ReplyDeleteတကယ္ပဲအံ႔ၾသမိပါရဲ့... ညီမကစာဖတ္ရင္ စာေရးဆရာရဲ့ အာေဘာ္နဲ႔အေရးအသားကို ၾကည္႔ျပီး ခံစားျပီးမွဖတ္တတ္တာ အစ္မ မိုးခ်ိဳလို အဲ႔ေလာက္ေစတနာေကာင္းတဲ႔ စာေရးဆရာကို ရွင္မို႔လုိ႔ ေျပာရက္တယ္... ရွင္ကေရာ ဘယ္ေလာက္စာေရးတတ္လို႔ အဲ႔လိုေျပာရတာလဲ အစ္မရာ ညီမသိပ္စိတ္တိုတာပဲ တကယ္ ညီမအျမဲ အားေပးေနမယ္ေနာ္....
အစ္မရဲ့အမွန္အကန္ပရိတ္သတ္
ဖူးအိ
This comment has been removed by the author.
ReplyDeleteMaMa Moe
ReplyDeleteMama's birthday date ko thi chin loh , post tway ko pyan shar pe read tar , shar loh ya pe :P
M3
အစ္မေရ...ငိုခ်င္လိုက္တာ..မာမားကိုလဲလြမ္းတယ္။ ဟင္႔ဟင္႔
ReplyDeleteအစ္မေရ...ဒီပုိစ့္ေလးကုိဖတ္ၿပီးအေ၀းကေမ့ကုိသတိရလာလုိ႕ မ်က္ရည္ေတြ၀ဲလာတဲ့အထိပါပဲ...ဒါေပမယ့္အစ္မေၿပာသလုိပဲ...
ReplyDeleteအေမ့ကုိလြမ္းတဲ့အလြမ္းေတြကုိ ႏွလုံးသားရဲ႕တစ္ေနရာမွာထုပ္ပုိးထားမွပဲ ဘ၀ခရီးကုိ ဆက္ေလွ်ာက္လွမ္းႏုိင္္မယ္ဆုိတာကေတာ့ အမွန္ပါပဲ
a ma,
ReplyDeleteI read this story i very sad.u are right.
sometime i have problem i remember first my mom.I very like this story.thank u ma moe.
Phyo
အေမ႔ကုိ သိပ္သတိယမိျပီး မ်က္ရည္၀ဲမွ် ခံစားရတယ္။ ဟုတ္တယ္ ေႏြရာသီမွာ အေမ ယပ္ခတ္သိပ္တာကုိသာ တမ္းတခဲ႔မိျပီး ကုိယ္ကျပန္ျပီး ယပ္ခပ္ေပးဘုိ႔ မစဥ္းစားမိခဲ႔ဘူး။ စဥ္းစားမိတဲ႔ အခ်ိန္ အခြင့္အလမ္းက မသာေတာ့ဘူးေလ။
ReplyDeleteခ်ဳိသင္းရဲ႕ စာထမင္း စာဟင္းကုိ အခုမွ ဖတ္မိတယ္။ ေစာေစာကသာ ဖတ္မိခဲ႔ယင္ ဘယ္လ္ဂ်ီယံမွာ ေတြ႔စဥ္ဒီအေၾကာင္းကုိ ေျပာျဖစ္ ေဆြးေႏြးျဖစ္ေနဦးမွာ
ဘုန္းၾသ