သမိုင္းေရးသူမ်ား

အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ကိုယ္ ၃ႏွစ္သမီး ေလာက္ ျဖစ္လိမ္႔မယ္။
လမ္းကို ေတာက္တက္ ေတာက္တက္ ေလွ်ာက္ၿပီး အိမ္ထဲမွာ ေလွ်ာက္သြားေနတာ။ ကေလးပီပီ လူႀကီးေတြ လုပ္သမွ် လိုက္စူးစမ္း လိုက္ မွတ္ေနခ်ိန္ေပါ႔။

ကေလးဆိုေတာ႔လဲ ကိုယ္႔ပတ္၀န္းက်င္မွာ ၾကားေနတာေတြ လိုက္ေျပာေနေတာ႔တာေလ။ အဲဒီတုန္းက နားမလည္ ပါးမလည္ ဆိုဆိုေနတာက “ဦးသန္႔ ဗိမၼာန္ တည္ေဆာက္ေရး ဒို႔အေရး ဒုိ႔အေရး” တဲ႔။ ကိုယ္ ဒီလို ေအာ္လိုက္တိုင္း ကိုယ္႔ကိုထိန္းတဲ႔ အမႀကီးက လူၾကားထဲကေန ကိုယ္႔ကို ေပြ႔ခ်ီသြားရတာ။ ကိုယ္က ယက္ကန္ ယက္ကန္နဲ႔ ပါသြားရင္း ေအာ္ေနေသးတာ တဲ႔။ အေမက ျပံဳးရင္း ေနာင္ေတာ႔ ျပန္ေျပာျပတယ္။

ဟုတ္တယ္။ ကိုယ္တို႔ငယ္ငယ္က တကၠသိုလ္၀င္းထဲက ဆရာ၊ ဆရာမေတြေနတဲ႔ အိမ္ေတြမွာ ေမြးခဲ႔၊ ေနခဲ႔၊ ႀကီးျပင္းခဲ႔ရေတာ႔ ဒါမ်ိဳးေတြနဲ႔ ရင္းႏွီးခဲ႔ရတာ မဆန္းေတာ႔ဘူး။ အဲဒီတုန္းက အေဖက ကိုယ္႔ကို ခ်ီၿပီး ေက်ာင္းထဲမွာ ေက်ာင္းသားေတြ ေဟာၾကတဲ႔ ေဟာေျပာပြဲေတြကို သြားနားေထာင္တတ္တယ္။ ကိုယ္႔ငယ္ဘ၀မွာ အက်ီၤအျဖဴလက္ရွည္ကို လက္ေခါက္ထားၿပီး ကခ်င္ပုဆိုး၀တ္ထားတဲ႔ လူငယ္ေလးေတြဟာ အျမဲ ေလးစားစရာ ေကာင္းေနခဲ႔တယ္။

တခါက မွတ္မွတ္ရရ ကိုယ္တို႔အိမ္ရဲ႔ ၀ရန္တာေလးမွာ အေမက ကုလားထိုင္ေလးနဲ႔ စာအုပ္ဖတ္ေနတယ္။ ကိုယ္တို႔တအိမ္လုံး အားလုံး တိုးတိုးတိတ္တိတ္ျဖစ္ေနတာ ကေလးျဖစ္တဲ႔ ကိုယ္ေတာင္ ရိပ္မိေနတယ္။ ကိုယ္တို႔အိမ္ေရွ႔မွာ စစ္သား၀၀ႀကီးတေယာက္။ ေခါက္တုံ႔ေခါက္ျပန္ ေလွ်ာက္ေနတာ။

ကိုယ္ကလဲ ေအးေအးေဆးေဆး စာဖတ္ေနတဲ႔ အေမ႔ေဘးမွာ ေဆာ႔ေနမိတာ ထင္တယ္။ ေတာ္ၾကာေနေတာ႔ စစ္သားႀကီးက အိမ္သာ တက္ခ်င္လိုက္တာ တဲ႔၊ မထိန္းႏိုင္ေတာ႔သလို လက္ႏွစ္ဖက္ကို စုံခါၿပီး အိမ္ေရွ႔မွာ ေလွ်ာက္ေနတယ္။ ကိုယ္ကလဲ အေမ႔ကို တလွည္႔၊ သူ႔ကို တလွည္႔ ၾကည္႔လို႔။ သူမ်ားကို အျမဲကူတတ္တဲ႔အေမက ဘာျဖစ္လို႔ တံခါး မဖြင္႔ေပးပါလိမ္႔။

အေမက စာအုပ္ကို ပိတ္၊ ေအးေအးေဆးေဆးပဲ အိမ္ထဲကို ၀င္သြားတယ္။ လာ လာ သမီး၊ အိမ္ထဲကို ၀င္ တဲ႔။ ေနာက္ေတာ႔မွ ကိုယ္ နားလည္ရတာ။ ကိုယ္တို႔ အိမ္သာရဲ႔ အေပၚ ထပ္ခိုးမွာ၊ ကိုယ္တို႔ အိမ္ေအာက္မွာ တိတ္တိတ္ေလး ပုန္းေနၾကတဲ႔ အသက္ကိုေတာင္ ျပင္းျပင္း မရွဴရဲတဲ႔ ေျပးလာၾကတဲ႔ ေက်ာင္းသားေတြ၊ ဦးပဥၹင္းေတြ။

စစ္ဖိနပ္ေတြနဲ႔ လားလားမွ မဆိုင္တဲ႔ တကၠသိုလ္ေျမကို ေန၀င္း စစ္တပ္က စီးနင္းခဲ႔ၿပီေလ။

လက္နက္ရွိတဲ႔လူေတြရဲ႔ အႏိုင္က်င္႔မွဳက ေျပးခဲ႔ရလို႔ တခ်ိဳ႔က ေျခေထာက္ေတြ ကြဲ၊ ေသြးေတြျဖာက်လို႔။ အိမ္ေနာက္ေဖး တံခါးကို လ်င္လ်င္ျမန္ျမန္ပဲ ဖြင္႔လိုက္ၾကတယ္။ အိမ္ထဲကို တခ်ိဳ႔ သုတ္သုတ္ ၀င္လာၿပီး ထပ္ခိုးေပၚတက္၊ ကုတင္ေအာက္ထဲ ၀င္ၿပီး ျငိမ္ျငိမ္ေလး သူတို႔ေနၾကတယ္။

ညီမေလး..အကိုတို႔ကို ေရေလး တခြက္ေလာက္ တိုက္ပါ တဲ႔။ ကိုိယ္က ကေလးပီပီ ေျပးၿပီး ေသာက္ေရအုိးစင္က ေရကို ေၾကးခြက္ေလးနဲ႔ ခပ္၊ အိမ္ေအာက္မွာ ပုန္းေနတဲ႔ အကိုႀကီး အမႀကီးေတြဆီ သြားေပးရတယ္။ ဒါကို အမေတြက ဧည္႔သည္ေတြလာမွ ထုတ္တိုက္တဲ႔ ဖန္ခြက္ အသစ္ေတြ ထုတ္၊ ေရစင္စင္ေဆးၿပီးမွ ေရထည္႔တုိက္တယ္။

အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ ရိုင္းစိုင္းၾကမ္းတမ္းတဲ႔ အသံေတြ မိုးျခိမ္းသံလို ၾကားလိုက္ရတယ္။ တျခားေနရာမွာ ပုန္းေနၾကတဲ႔ ေက်ာင္းသားေလးေတြ တခ်ိဳ႔ မိကုန္ၿပီေလ။ ကိုယ္တို႔လဲ ေၾကာက္လိုက္၊ စိတ္ပူလိုက္တာ မေျပာပါနဲ႔ေတာ႔။ ဘာနဲ႔မွ မတူတဲ႔ ဆိုး၀ါးတဲ႔ ခံစားမွဳေတြပါပဲ။

ေဟ႔ေကာင္ေတြ ထြက္ခဲ႔စမ္း။ ေတာ္ေတာ္အလုပ္ရွဳပ္တဲ႔ ေကာင္ေတြ၊ ခ်စမ္းကြာ၊ ေဆာ္စမ္းကြာ။ မင္းလားကြ ဒို႔အေရး ေအာ္တာ။ မင္းလားကြ ေက်ာင္းသား သမဂၢ အေဆာက္အဦ ေဆာက္ခ်င္တာ။ မင္းလားကြ သမဂၢဖြဲ႔ခ်င္တာ။ လုပ္ခ်င္အုံး၊ ေအာ္ခ်င္အုံး တဲ႔။

ခုနက ဥာဏ္ဆင္ၿပီး အိမ္သာတက္ခ်င္လြန္းတဲ႔ စစ္သား၀၀ႀကီးက မ်က္ႏွာလိုအားရ ေသနတ္ဒင္နဲ႔ ခ်တယ္။ ေခါင္းမွာ ေသြးေတြက ျဖာကနဲ။ အိမ္ေအာက္မွာ ပုန္းေနတဲ႔ ေက်ာင္းသားေတြ၊ ဘုန္းႀကီးေတြ ကိုယ္တို႔ ျခံထိပ္မွာ ရပ္ထားတဲ႔ ကားအျပာႀကီး ထဲ ထိုးႀကိတ္ၿပီး သူတို႔ ထည္႔လိုက္ၾကတယ္။

“အိမ္ထဲမွာ ဖြက္ထားတာရွိရင္ ထုတ္၊ ဖြက္ေပးထားတဲ႔လူပါ ဖမ္းမွာေနာ္” တဲ႔။ ကိုယ္႔အေမက သူ႔မ်က္ႏွာကို ခပ္ေအးေအးပဲ ၾကည္႔ေနခဲ႔တယ္။ အိမ္တံခါးကေတာ႔ ဧည္႔ဆိုးေတြအတြက္ ေသာ႔ခတ္ထားဆဲ။

လူေျခပါးခ်ိန္မွ အေဖ႔အ၀တ္အစား ေတြ ထုတ္၊ ထပ္ခိုးေပၚက ေက်ာင္းသားေတြကို အက်ီ ၤလဲေစတယ္။ သူတို႔ အက်ီ ၤေတြက ေခၽြးေတြ ရႊဲၿပီး ညစ္ပတ္ ေပက်ံေနတာေလ။ ဖိနပ္မပါဘဲ ေျပးလာၾကတဲ႔အတြက္ အိမ္မွာ ရွိတဲ႔ ဖိနပ္ေတြ ေပးလိုက္ၾကတယ္။ အေဖက လက္ဆြဲၿပီး တေယာက္ခ်င္း ေခၚ၊ အိမ္ကို လာလည္တဲ႔ ဧည္႔သည္ေတြ ျပန္လိုက္ပို႔သလိုလုိ နဲ႔ ဆရာေဆာင္ ေနာက္က တကၠသိုလ္ေဘာ္လုံးကြင္းကတဆင္႔ လြတ္ရာ ကၽြတ္ရာကို ပို႔ေပးလိုက္တယ္။

ကိုယ္တို႔ အိမ္နီးနားခ်င္း ဆရာ၊ ဆရာမေတြ အိမ္မွာလဲ တခ်ိဳ႔က ၅ေယာက္၊ တခ်ိဳ႔က ၃ေယာက္။ ညေနေစာင္းမွ၊ တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္ စိတ္ခ်ရၿပီဆိုမွ လႊတ္လိုက္ၾကတယ္။ တေယာက္နဲ႔ တေယာက္ နားလည္တဲ႔ အၾကည္႔ေတြနဲ႔။ ဘယ္သူက ဘယ္လို ဖြက္ထားေပးၾကတာ ေျပာမေနၾကဘူး။ အားလုံးရဲ႔ မ်က္၀န္းမွာ ကိုယ္႔သားသမီးေတြ ေဘးကင္းရာမွ ေရာက္ပါ႔မလားလို႔ စိုးရိမ္ပူပန္စိတ္ေတြက အထင္းသား။

အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ေက်ာင္းသားေတြက ကိုယ္တို႔ ဦးေလး အေဒၚေတြ အရြယ္။ ေနာက္ ကိုယ္တို႔ အကိုေတြ အမေတြ အရြယ္၊ ေနာက္ ကိုယ္တို႔ ညီေတြ ညီမေတြ အရြယ္။ ေခတ္အဆက္ဆက္ ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားေတြဟာ မတရားတဲ႔ အမိန္႔ အာဏာကို ဖီဆန္ခဲ႔ၾကတယ္။ အာဏာရွင္စနစ္ကို လက္မခံေၾကာင္း သတၱိရွိရွိ သူတို႔ျပခဲ႔ၾကတယ္။

+++++++++++++++++++++++++++

ကိုယ္တို႔ေခတ္မွာ ႏိုင္ငံကို ခ်စ္လို႔ ကိုယ္က်ိဳးစြန္႔ ေနၾကတဲ႔ သူရဲေကာင္းေတြ အမ်ားႀကီး။ တဦးခ်င္းစီကို မွတ္တမ္းတင္ဖို႔ရာ ကိုယ္႔ႏွလုံးသားက က်ယ္ျပန္႔ ေႏြးေထြးပါတယ္။ အဲဒီအထဲက ကိုယ္နဲ႔ တခါမွ အျပင္မွာ မေတြ႔ဖူး၊ လူခ်င္း မသိေပမဲ႔ သူ႔လုပ္ရပ္ေတြကို စိတ္ထဲမွာ စြဲေနမိတဲ႔ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ တေယာက္အေၾကာင္း ေရးခ်င္မိတယ္။

သူက ကိုေဌးၾကြယ္။ အသား ညိဳညိဳ၊ အျပံဳး ၾကည္ၾကည္နဲ႔ ခပ္ပိန္ပိန္ပါးပါး လူတေယာက္။ ၈၈ မ်ိဳးဆက္ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ တေယာက္။ ၈၈ အေရးေတာ္ပုံကေန လူထု တိုက္ပြဲထဲကို ရဲရဲရင္႔ရင္႔ ပါ၀င္လာခဲ႔သူ တေယာက္။

သူ႔ရဲ႔ လူငယ္ဘ၀မွာ ဂစ္တာတီးရင္း၊ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထိုင္ရင္း၊ သီခ်င္းနားေထာင္ရင္း ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ကုန္မဲ႔အခ်ိန္ေတြထဲ တိုင္းျပည္ စစ္ကၽြန္ဘ၀က လြတ္ေျမာက္ေရးအတြက္ သူ႔အခ်ိန္ေတြကို ဖဲ႔ေပးခဲ႔သူေတြထဲက တဦးေပါ႔။ တန္ဖိုးရွိတဲ႔ ငယ္ဘ၀ အခ်ိန္ေတြထဲမွာ ဆယ္စုႏွစ္တႏွစ္ေက်ာ္ ၾကာေအာင္ (၁၄ႏွစ္ ေက်ာ္) ေထာင္ထဲမွာ ေနခဲ႔ရၿပီးသူ။ အခုလက္ရွိလဲ ေနာက္တႀကိမ္ ေထာင္နန္းစံေနရသူ။

ကိုယ္ သူ႔ကို လူခ်င္းေတာ႔ မသိခဲ႔ဘူး။ ေတြ႔ဖို႔လဲ အေၾကာင္းမတိုက္္ဆိုင္ခဲ႔ဘူး။ ဒါေပမဲ႔ သူ႔ရဲ႔ စကားေတြ၊ ေဆြးေႏြးခ်က္ေတြက တဆင္႔ သူ႔ကို သိခဲ႔ရတယ္။ သူရဲ႔စကားေတြက ေပ်ာ႔ေျပာင္းတယ္၊ ဒါေပမဲ႔ သူ႔ခံယူခ်က္က ျပတ္သားတယ္။ သူ႔မွာ တိုင္းျပည္ေအးခ်မ္းဖို႔ အတြက္ဆိုရင္ ရန္သူကိုလဲ မိတ္ေဆြလို လက္ခံႏိုင္တဲ႔ အျမင္ရွိတယ္။ ဒါေပမဲ႔ ခိုင္မာတဲ႔ သူ႔ရပ္တည္ခ်က္ကို အေလ်ာ္အစားေပးမဲ႔သူမ်ိဳး မဟုတ္တာလဲ ေသခ်ာတယ္။

ႏိုင္ငံေရးဆိုတာ ရွဳပ္ေထြးခ်င္ ရွဳပ္ေထြးမွာပဲ။ အယူအဆ တိုက္ပြဲေတြ ကိုယ္႔ အခ်င္းခ်င္းၾကားမွာ ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္ႏိုင္တာပဲ။ ဒါေပမဲ႔ တိုင္းျပည္ခ်စ္စိတ္နဲ႔ သူတို႔ ေသြးစည္း ခဲ႔ၾကတယ္။ ေခါင္းခ်င္းဆိုင္ တိုင္ပင္ေဆြးေႏြးခဲ႔ၾကတယ္။ ၈၈ မ်ိဳးဆက္ ေက်ာင္းသားေတြဟာ ျပည္သူေတြအဖို႔ ေမြးရက်ိဳးနပ္တဲ႔ သားေကာင္းရတနာေတြ ျဖစ္ခဲ႔ပါတယ္။

“၈၈ မ်ိဳးဆက္ဟာ ဘာေတြလုပ္ခဲ႔လဲလို႔ ေျပာရင္ က်ေနာ္တို႔ဟာ အျငိမ္းခ်မ္းဆုံးနဲ႔ အညင္သာဆုံး အသြင္ကူးေျပာင္းႏိုင္ေရးအတြက္ ႀကိဳးပမ္းခဲ႔တယ္ဆိုတာကို က်ေနာ္ ခိုင္ခိုင္မာမာ ေျပာလိုပါတယ္” လို႔ ကိုေဌးၾကြယ္က သူတို႔သေဘာထားကို အဓိပၸါယ္ ဖြင္႔ခဲ႔တာပါ။

ဆႏၵက ဒီလိုဆိုေပမဲ႔ အေျခအေနက မေပးလာခဲ႔ရင္လဲ ျပတ္ျပတ္သားသား ဆုံးျဖတ္ ေျပာဆိုခဲ႔တယ္။ “တျခားေရြးစရာ လမ္းမရွိေတာ႔ဘူး ဆိုရင္ေတာ႔ အရုိးေတြ ေတာင္လိုပုံမွပဲ တည္ေဆာက္လို႔ရေတာ႔မယ္ ဆိုလို႔ရွိရင္လည္း က်ေနာ္တို႔ မ်ိဳးဆက္သစ္ေတြဟာ ေပးဆပ္ဖို႔ အဆင္သင္႔ပါပဲ” တဲ႔။

သူ အမွာစကား ပါးလိုတာက “ဒိထက္ပိုၿပီး ညီညြတ္မယ္၊ ဒိထက္ပိုၿပီး ႀကိဳးစားမယ္၊ ဒိထက္ပိုၿပီး ရဲရင္႔မယ္ဆိုရင္ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ ပ်က္ကို ပ်က္သုဥ္းရမယ္ဆိုတာ ေသခ်ာပါတယ္” တဲ႔။

ကိုယ္သူ႔ကို အမွတ္ရဆုံးနဲ႔ အေလးစားမိဆုံး အခ်ိန္ေတြ ေျပာျပခ်င္ေသးတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ေတြက ၂၀၀၇ စက္တင္ဘာေတာ္လွန္ေရးတုန္းကပါ။ အဲဒီတုန္းက ေလာင္စာဆီ သပိတ္နဲ႔ ၈၈ မ်ိဳးဆက္ ေက်ာင္းသားမ်ား လမ္းေလွ်ာက္ၿပီး ျငိမ္းခ်မ္းစြာ ဆႏၵေဖာ္ထုတ္ေနခ်ိန္။ လူထုေခါင္းေဆာင္ ကလည္း ေနအိမ္အက်ယ္ခ်ဳပ္ က်ေနခ်ိန္။

အဲဒီအခ်ိန္မွာ စစ္တပ္က လက္ဦးမွဳ ယူၿပီး ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ေတြ၊ ျပည္သူခ်စ္တဲ႔ အႏုပညာရွင္ေတြကို တညတည္းမွာပဲ ဖမ္းဆီးလုိက္ခဲ႔တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကိုေဌးၾကြယ္ ကံေကာင္းေထာက္မစြာ အဖမ္းမခံခဲ႔ရဘူး။ ေရွာင္တိမ္းေနခဲ႔တာပါ။

လူထုကလဲ အေထြေထြ အၾကပ္အတည္းေၾကာင္႔ မေက်နပ္ဘူး။ မီးခဲျပာဖုံး အေျခအေန။ စနက္တံကို မီးရွိဳ႔မဲ႔သူ လိုေနတယ္။ ျပတ္သားတဲ႔ ေခါင္းေဆာင္မွဳ အေရးတႀကီး လိုေနပါတယ္။ လူထုက အေၾကာက္တရားေတြ၊ ဖိႏွိပ္မွဳေတြရဲ႔ ေအာက္က မရဲတရဲ ေခါင္းျပဴၿပီး ၾကည္႔ေနတဲ႔အခ်ိန္မွာ ေခါင္းေဆာင္ေတြ ပါသြားေတာ႔ ဘယ္လိုေနမလဲ စဥ္းစားသာ ၾကည္႔ေပေတာ႔။

အဲဒီအခ်ိန္မွာ ျပည္သူက သူ႔ကို လိုအပ္ခဲ႔တယ္။ လိုအပ္တဲ႔အတိုင္း ကိုေဌးၾကြယ္က ဦးေဆာင္မွဳ ေပးႏိုင္ခဲ႔တယ္။ မမီးမီးက လူထုေရွ႔က ရပ္ခဲ႔တယ္။ မနီလာသိန္းက ေရွ႔ဆုံးကေန ပါခဲ႔တယ္။ သာသနာကို ေစာင္႔ေရွာက္တဲ႔ သံဃာၤေတာ္ေတြကို ျငိမ္းခ်မ္းစြာ ေမတၱာပို႔ႏိုင္ဖို႔ လူထုကို ေမတၱာရပ္ခံရင္း စည္းရုံးခဲ႔တယ္။ သူတို႔အသံေတြ ေလလိွဳင္းမွာ ပ်ံ႔လြင္႔ေနခဲ႔တယ္။ ေမတၱာပို႔သံနဲ႔ လႊမ္းျခံဳတဲ႔၊ မတရားတာကို ဆန္႔က်င္တဲ႔ လွပမွဳတခု ျဖစ္ခဲ႔ပါတယ္။

“က်ေနာ္တို႔ရဲ႔ ရင္းႏွီးသမွ် ေပးဆပ္သမွ်ဟာ သဲထဲ ေရသြန္ ျဖစ္သြားမွာ မဟုတ္ဘူး။ အခ်ည္းႏွီး မဟုတ္ဘူး။ လူမိုက္ေတြရဲ႔ လုပ္ရပ္မဟုတ္ဘူး။ ႏိုင္ငံရဲ႔ စနစ္တခုကို ေျပာင္းလဲခ်င္တဲ႔ ႏိုင္ငံသားေတြရဲ႔ ေလးနက္တဲ႔ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ ျဖစ္ပါတယ္” လို႔ ကိုေဌးၾကြယ္က ရုိးသားစြာ ေျပာခဲ႔တာ ကိုယ္႔နားထဲ စြဲေနခဲ႔တာပါ။ သူ႔ရဲ႔ လြတ္ေျမာက္ျခင္းဟာ အမွန္တရား ရွင္သန္ျခင္းပါ။

အဲဒီအခ်ိန္ေတြဟာ ကိုေဌးၾကြယ္ရဲ႔ အခက္အခဲဆုံးအခ်ိန္ေတြထဲက တခု ျဖစ္မွာ အေသအခ်ာပါ။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ႔ သူသိပ္ခ်စ္တဲ႔ သူ႔အေမက သူ႔ဘ၀ရဲ႔ ေနာက္ဆုံး အခ်ိန္ေတြကို ရင္ဆိုင္ေနရလို႔ပါပဲ။ ကိုေဌးၾကြယ္ရဲ႔ အသံေတြကို ျပည္သူေတြ ေရဒီယုိေတြက နားေထာင္ေနသလို သူ႔အေမကလဲ အိပ္ယာထဲကေန နားေထာင္ရင္း သူ႔သားေလး လြတ္ေျမာက္ေနေသးတယ္လို႔ စိတ္မွန္းနဲ႔ သိေနရသူပါ။

အေမခ်စ္တဲ႔ သား..။ သူ႔လိုအပ္ခ်က္ေတြကို အရိပ္ၾကည္႔ ျဖည္႔ဆည္းေပးေနသူ အေမ..။ အေမ႔ ေနာက္ဆုံး အခ်ိန္မွာ ဘယ္လို စိတ္နဲ႔မ်ား အေ၀းမွာ ေနႏိုင္ပါလိမ္႔မလဲ။ အေျပး လာေတြ႔ခ်င္မွာေပါ႔။ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ သားအမိ ေတြ႔ခြင္႔၊ ျပဳစုခြင္႔ကို တျမိဳ႔တည္း ေနေနရေပမဲ႔ အာဏာရွင္စနစ္ႀကီးက တံတိုင္းျခားလိုက္တယ္။ တိုင္းျပည္ခ်စ္စိတ္နဲ႔ ဘ၀ကူးခါနီး အေမရဲ႔ ေ၀းရာမွာ အလုပ္လုပ္ရင္း ေနခဲ႔ရတယ္။

သူ႔ဓာတ္ပုံေတြ ရပ္ကြက္တိုင္း ျမိဳ႔နယ္တိုင္းရဲ႔ ေနရာ အႏွံ႔အျပားမွာ ကပ္ၿပီး ဆုေငြ ထုတ္ေစကာ အာဏာရွင္ရဲ႔ နံပါတ္ (၁) ရန္သူ ျဖစ္ေၾကာင္း သိသာေစခဲ႔တယ္။

ေနာက္ေတာ႔ အေမနားေထာင္ေနက် ေရဒီယိုေလးဟာ အသံတိတ္သြားခဲ႔ၿပီ။ မီးပ်က္လို႔၊ ေရဒီယုိပ်က္လို႔ ဆိုတဲ႔ အေၾကာင္းျပခ်က္ေတြနဲ႔ သူ႔သားေလးရဲ႔ သတင္းဆိုးကို အေမ႔ကို ဖုံးကြယ္ ေ၀၀ါး ေမွာင္ခ်လိုက္ၾကတယ္။ အေမ သိပါတယ္။ ေကာင္းေကာင္း ရိပ္မိပါတယ္။ “ေအာ္..ဒီကေလးကို အေမ ဘာလို႔မ်ား ေမြးမိပါလိမ္႔၊ ဒုကၡေရာက္လိုက္ရရွာတဲ႔ သားရယ္” လို႔ အိပ္ယာထဲက ေရရြတ္ရွာသတဲ႔။ ေနာက္ေတာ႔ အေမ ရွင္ရက္နဲ႔ ျပန္ေတြ႔ခြင္႔ မသာေတာ႔ပါဘူး။

ခက္ခဲၾကမ္းတမ္းတဲ႔ သူရဲေကာင္း မွတ္ေက်ာက္ စစ္ေၾကာေရးစခန္း အဆင္႔ဆင္႔ကို ျဖတ္ေက်ာ္ၿပီးခ်ိန္မွာ သူခ်စ္တဲ႔ သူငယ္ခ်င္းရဲေဘာ္ေတြနဲ႔အတူ ႏိုင္ငံေတာ္က ကိုေဌးၾကြယ္ကို ဆုတံဆိပ္ ခ်ီးျမွင္႔လိုက္တယ္။ ရခိုင္၊ ဘူးသီးေတာင္ ေထာင္မွာ ေထာင္ဒဏ္ (၆၅)ႏွစ္ တဲ႔။

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

ဒီေန႔ဟာ ဇူလိုင္ (၇)ရက္ေန႔။ ေခတ္အဆက္ဆက္က ေက်ာင္းသားေတြဟာ မတရားတဲ႔ အာဏာရွင္စနစ္ကို အဆင္႔ဆင္႔ ပုခုံးေျပာင္း ဆန္႔က်င္ ေတာ္လွန္ခဲ႔ၾကတယ္။ ဒါေၾကာင္႔ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားမ်ား သမဂၢအေဆာက္အအုံႀကီးကို အာဏာရွင္ ေန၀င္း အစိုးရအဖို႔ သူပုန္စခန္းရယ္လို႔ မွတ္ခ်ျပဳ အျငိဳးထား၊ ဒိုင္းနမိုက္နဲ႔ ျဖိဳခ်ခဲ႔တဲ႔ ဖ်က္မရတဲ႔ သမိုင္းအမည္းစက္ဟာ ဒီေန႔ေပါ႔။

ဒီေန႔မွာ ကိုယ္ဟာ သူရဲေကာင္းေတြ ေပါမ်ားလွတဲ႔ ကိုယ္တို႔တိုင္းျပည္က အညတရ သူရဲေကာင္းေလးေတြကို ဦးညႊတ္ အေလးျပဳ လိုက္ပါတယ္။ သူတို႔အသက္၊ ေသြး၊ ေခၽြးေတြ၊ သူတို႔စြန္႔လႊတ္မွဳေတြေၾကာင္႔ သူတို႔ခ်စ္တဲ႔ အမွန္တရားဟာ တေန႔ေတာ႔ အရာထင္လာရမွာ ဧကန္မုခ်ပဲ။

ကိုယ္တို႔ရဲ႔ ေခတ္အဆက္ဆက္ သူရဲေကာင္းမွတ္တမ္းႀကီးမွာ သူတို႔ဟာ သူတို႔နံမည္ေလးေတြကို ထြင္းထု သြားခဲ႔ၿပီ။
ကိုယ္တို႔ထက္ ႀကီးတဲ႔လူႀကီးေတြက ဒီမွတ္တမ္းႀကီးကို အသိအမွတ္ျပဳ ေလးစားသမွဳနဲ႔ ရင္မွာ အပ္ၾကလိမ္႔မယ္။
ကိုယ္တို႔တေတြကေတာ႔ ခ်စ္ခင္ ေလးျမတ္မွဳေတြနဲ႔ အရုိအေသ ေပးရလိမ္႔မယ္။
ကိုယ္တို႔ထက္ငယ္တဲ႔ လူငယ္ေတြကလဲ အားက် ၾကည္ညိဳစိတ္ေတြနဲ႔ မွတ္တမ္းႀကီးကို ဆက္ဖတ္ၾက၊ ဆက္ေရးၾကလိမ္႔မယ္။

မွတ္တမ္းတခုလုံး မ်က္ရည္ေတြ ေသြးေတြ စြန္းေပလို႔ပါလား။ ။

မိုးခ်ိဳသင္း

(စာပါ အင္တာဗ်ဴး အခ်က္အလက္မ်ားကို အင္တာနက္ သတင္း၀က္ဘ္ဆိုက္ဒ္မ်ားမွ ယူပါသည္။)