Saturday, June 27, 2009

စစ္ မျဖစ္ရာ ေျမ

ေန႔လည္က စာတိုက္ပုံးေလးထဲမွာ ပါဆယ္ေလး တထုပ္ ေရာက္ေနတယ္။ အျပာရင္႔ေရာင္ အထုပ္ကေလး။
ဖြင္႔လိုက္ေတာ႔ စာအုပ္ထူထူေလး တအုပ္။ စိုင္းခမ္းလတ္၏ သီခ်င္းမ်ား တဲ႔။ မ်က္ႏွာဖုံးက ဆရာ စိုင္းခမ္းလိတ္ ဂစ္တာတီးေနတဲ႔ပုံ နဲ႔။ သီခ်င္းေတြနဲ႔အတူ ေမတၱာေတြ ထုပ္ပိုး ပို႔လိုက္တဲ႔သူက ညီမေလး နန္းခမ္းႏြဲ႔လိတ္။ ကိုယ္ ေက်းဇူးတင္ ၀မ္းသာလြန္းလို႔ စာအုပ္ေလးကို ရင္မွာ အပ္ထားမိလိုက္တယ္။

ဆရာ စိုင္းခမ္းလိတ္က ၿပီးခဲ႔တဲ႔ ဧၿပီလ ၂၇ရက္က အသက္ ၆၀ ျပည္႔ခဲ႔ပါတယ္။ ဒီသီခ်င္းစာအုပ္ေလးက ဆရာ႔ေမြးေန႔ အထိမ္းအမွတ္အတြက္ ထုတ္တဲ႔စာအုပ္ေလးပါ။ နန္းေဒ၀ီစာေပက ထုတ္တာပါ။ ဆရာ ေရးစပ္ခဲ႔တဲ႔ သီခ်င္းအပုဒ္ေရ ၁၀၀၀ေက်ာ္ထဲက သီခ်င္း ၃၄၆ ပုဒ္ ပါတယ္။ အံ႔ၾသဖို႔ မေကာင္းဘူးလား။ သီခ်င္းတပုဒ္ လွလွပပ အဓိပၸါယ္ရွိရွိ ေရးဖို႔ေတာင္ ခဲယဥ္းလြန္းတာ သီခ်င္းအပုဒ္ ၁၀၀၀ ေက်ာ္ တဲ႔။ ဒါေတာင္ ပုံႏွိပ္ခြင္႔ မရတဲ႔ သီခ်င္းေတြ အမ်ားႀကီး ရွိလိမ္႔အုံးမယ္။

ကိုယ္တို႔ငယ္ငယ္ ကက္ဆက္ေတြ စ ေပၚစ က အေဖက ေရဒီယို အျမဲဖြင္႔ထားလို႔ ေရဒီယို သီခ်င္းေတြနဲ႔ ရင္းႏွီးေနခဲ႔ရတယ္။ ေနာက္ စတီရီယို သီခ်င္းေတြ..။ ကိုယ္တို႔အိမ္မွာ ပထမဆုံး ပိုင္ဆိုင္ဖူးတဲ႔ ကက္ဆက္ေခြေလးက စိုင္းထီးဆိုင္ အေခြပဲ။ မႏၱေလးေရာက္ ရွမ္းတေယာက္ တဲ႔။ ကက္ဆက္ကာဗာက လက္ေရးေလးေတြနဲ႔ ေရးထားတာ။ စိုင္းခမ္းလိတ္ စာသားေတြနဲ႔ စိုင္းထီးဆိုင္ရဲ႔ အဆို။ နတ္ဖက္တဲ႔ အတြဲပါပဲ။

အဲဒီအေခြကို အေဖက အပ္ေၾကာင္းထပ္ေလာက္ေအာင္ကို ဖြင္႔တယ္။ ေနာက္ ဘီးကေလးကို စီး သီခ်င္း။ စက္ဘီးေလးေတြ ေတြ႔တိုင္း အဲဒီသီခ်င္းကို သတိရမိသြားရေလာက္ေအာင္၊ စက္ဘီးစီးတိုင္း ေမာေတာ႔ ေမာတာေပါ႔၊ ဒါေပမဲ႔ မေမာဘူး လို႔ ဆိုမိရေလာက္ေအာင္ စြဲခဲ႔တဲ႔ သီခ်င္း။ ေနာက္မ်ားဆို ကုိယ္တို႔သမီးေလးပါ ေခၚမတဲ႔၊ ဘီးေရွ႔မွာ ခုံတပ္ၿပီး လိုက္ေစမတဲ႔။ ဘယ္ေလာက္ ရုိးသားၿပီး ခ်စ္စရာေကာင္းလိုက္ တဲ႔ မိသားစုေလးလဲေနာ္။

ငယ္ငယ္တုန္းက ကိုယ္တို႔ေမာင္ႏွမေတြ အားရင္ သီခ်င္းဆိုေနၾကတာပဲ။ ဘာရယ္ မဟုတ္၊ သီခ်င္းေပါင္းခ်ဳပ္ေတြကိုင္ၿပီး အိပ္ယာေပၚမွာ လွဲရင္း ညီအမတေတြ ေခါင္းခ်င္းဆိုင္ ဆိုၾကတာပဲ။ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ ေတးေပါင္းခ်ဳပ္လဲ ပါရဲ႔၊ စိုင္းထီးဆိုင္ ေတးေပါင္းခ်ဳပ္လဲ ပါရဲ႔။ ကိုယ္တို႔ညီအမတေတြထဲမွာ ကိုယ္႔အထက္က အမျဖစ္တဲ႔ မႏွင္းက အသံ အေကာင္းဆုံး။ မႏွင္းက သီခ်င္း အဆိုတတ္ဆုံး။

အေမက ေမရွင္ သီခ်င္းေတြ ဆိုေလ႔ရွိတယ္။ အေမ႔အသံက ေအးေအး ခ်ိဳခ်ိဳေလး။ အေမဆိုရင္ ကိုယ္တို႔ညီအမေတြက အိပ္ယာႀကီးေပၚမွာ လွဲရင္း ျငိမ္ျငိမ္သက္သက္ နားေထာင္ၾကတယ္။ အေမက ေမရွင္႔သီခ်င္းေတြကို ခ်စ္သလို ေမရွင္႔ကိုလဲ ခ်စ္တယ္။ အျပင္မွာ ျမင္ဖူးပုံေတာ႔ မရဘူး။ အေမ ဆိုၿပီးရင္ မႏွင္းက စိုင္းထီးဆိုင္ သီခ်င္းေတြ ဆက္ဆို..။

အဲဒါဆိုရင္ အေဖေရာ အေမပါ အတူ လိုက္ဆိုတတ္ၾကတာ။ အဲဒီလိုဆိုၿပီးရင္္ အေဖက သီခ်င္းစာသားေလးေတြ အဓိပၸါယ္ရွိရွိ လွတဲ႔အေၾကာင္း ေျပာမဆုံးဘူး။ ဘယ္ေနရာေလးမွာ ဘယ္လိုေလး စပ္လိုက္တာ စသျဖင္႔ေပါ႔။ သုံးသြားတဲ႔ အသုံးအႏွဳန္းေလးက ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်းနဲ႔ ခ်စ္စရာေကာင္းပုံကိုလဲ ခံစားေျပာျပတတ္တယ္။ အေဖ အႀကိဳက္ဆုံး သီခ်င္းကေတာ႔ ျခေသၤ႔လည္ျပန္ ထင္မိတယ္။

ဒါေၾကာင္႔ ငယ္ငယ္ကတည္းက ဆရာ စိုင္းခမ္းလိတ္ရဲ႔ သီခ်င္းေတြနဲ႔ ၾကီးျပင္းလာခဲ႔ရတာ။ “နန္းခမ္းႏြဲ႔အတြက္ သီခ်င္းတပုဒ္”ဆိုရင္ ကိုယ္က ကိုယ္႔ကို ကိုယ္႔အေဖက ေျပာေနသလို စိတ္ကူးယဥ္မိတာ။ ကိုယ္ရႏိုင္သေလာက္ေလးကိုသာ ေရာင္႔ရဲေပ်ာ္ရႊင္တတ္ဖုိ႔ အေရးႀကီးဆုံး ဆိုတာ ကိုယ္႔အသည္းထဲ စြဲေနခဲ႔တာေပါ႔။

ဆရာ႔သီခ်င္းေတြက စကားလုံးလဲ ၾကြယ္၀တယ္။ ငယ္ငယ္တုန္းက “သခင္႔ဆီ အေျပးျပန္လာမည္” နားေထာင္ေတာ႔ ပျခဳပ္ဆိိုင္ ဆိုတဲ႔ စကားလုံးက ကိုယ္႔အတြက္ အသစ္ျဖစ္ေနခဲ႔တာ။ သိတဲ႔အတိုင္း အေဖ႔ကို စကားေျပာေနတုန္း ျဖတ္ၿပီး “အေဖ ပျခဳပ္ဆိုင္ ဆိုတာ ဘာလဲ” လို႔ ေမးေတာ႔ အေဖ မ်က္လုံးျပဴးသြားတာေပါ႔။ ဘယ္ကသိလာတာလဲ လို႔လဲ ေမးေသးတယ္။ သီခ်င္းထဲက ဆိုေတာ႔မွ သက္ျပင္းခ်တယ္။

ေနာက္ေတာ႔ အရြယ္ေရာက္လာေတာ႔ ပိုခံစားနားလည္လာၿပီ။ ကိုယ္ကေတာ႔ ခ်စ္တာတခုပဲ သိတယ္ လို႔ ညည္းတတ္လာၿပီ။ ခ်ယ္ရီကိုေတာ႔ မယုံႏိုင္စရာ အေၾကာင္းမရွိဘူးေပါ႔၊ ကံကိုေတာ႔ မယုံ၀ံ႔လို႔ ကုိယ္ဆုေတာင္းမိတဲ႔ အျဖစ္ေတြလဲ ရွိခဲ႔ၿပီ။ ေပ်ာ္ရႊင္ၾကည္ႏူးရတာ ဒီတခါ ေနာက္ဆုံးျဖစ္မွာလဲ စိုးရိမ္တတ္ခဲ႔ၿပီ။ ၾကားလူဖ်က္လို႔ ပ်က္မွာစိုး ကိုေတာင္ ကူးၿပီး သူ႔ကို ေပးဖူးသလားမသိိ။

ေနာက္ေတာ႔ ကိုယ္တို႔ေတြ ဘြဲ႔ရ၊ အလုပ္ရွာရေတာ႔ ႏွစ္ရွည္လမ်ား ပညာသင္ေပးခဲ႔တ႔ဲ မိဘမ်ားကို အားနာမိတယ္။ ဘြဲ႔ရတယ္ဆိုတာ ဘြဲ႔၀တ္စုံ၀တ္ၿပီး ဧည္႔ခန္းမွာ ခ်ိတ္ထားရုံပဲလား။ တတ္တဲ႔ပညာေတြက ဒီေန႔ေခတ္ႀကီးမွာ အသုံးမ၀င္ေတာ႔ဘူးလား။ တကယ္႔လူမွန္ေနရာမွန္ မရွိတဲ႔ဘ၀ေတြကို ဆရာက နံမည္တပ္ေပးလိုက္တယ္။ ေခတ္လူငယ္ ေျခက် တဲ႔။ တကယ္ပဲ ကိုယ္တို႔ဟာ အေတာင္လက္ရွိပါလ်က္ လြတ္လပ္တဲ႔ ေကာင္းကင္ကို မဖန္တီးႏိုင္တဲ႔ လူငယ္ ေျခက်ေတြ ျဖစ္ခဲ႔ၿပီလား။ ကိုယ္႔ဖာသာကိုယ္ ျပန္ေမးမိတယ္။

ကိုယ္တို႔ရဲ႔ နိစၥဓူ၀ ကိစၥေတြဟာ ဆရာ႔သီခ်င္းေတြခ်ည္း ျဖစ္ခဲ႔တာပါ။ ေနာက္ေတာ႔ သီခ်င္းဟာ သီခ်င္းမွာပဲ ရပ္မေနဘဲ သီခ်င္းကတဆင္႔ သီခ်င္းေရးဆရာရဲ႔ ခံစားခ်က္ေတြကို နားလည္ဖို႔ ႀကိဳးစားမိတယ္။

ကိုယ္သာ ဆရာနဲ႔ ဆုံေတြ႔ စကားေျပာခြင္႔ရမယ္ ဆိုရင္….
“ေငြေတာင္တန္းဆီသုိ႔ သီခ်င္းတပုဒ္” ကို ဘယ္အေၾကာင္းေတြက ေစ႔ေဆာ္လို႔ စပ္ျဖစ္သလဲ ေမးမိမွာပဲ။
“ေမာင္႔ အရိုင္းပန္း” ဘယ္လိုမ်ား ျဖစ္ေပၚလာသလဲ ေတြးမိတာပဲ။
“စာေျခာက္ရုပ္” လို သီခ်င္းမ်ိဳးအတြက္ ဆရာ႔ကို ကန္ေတာ႔ခ်င္တာပဲ။

“ဒီကမၻာႀကီးမွာ ကိုယ္အလိုခ်င္ဆုံးအရာဟာ
ကမၻာတည္မဲ႔ ကမၻာတည္မဲ႔ ေမတၱာ …..” တဲ႔။
ဆရာက ကမၻာႀကီးကို ေမတၱာနဲ႔ ျငိမ္းခ်မ္းေစခ်င္ပုံပါပဲ။ ရသည္ျဖစ္ေစ မရသည္ျဖစ္ေစ ေတာင္႔တ မိပါတယ္တဲ႔။ အဲဒီစိတ္ကေလးနဲ႔ ဆရာ သီခ်င္းေတြ စပ္ခဲ႔တယ္လို႔ ကိုယ္ေတာ႔ ယုံၾကည္ေနမိတယ္။

သီခ်င္းအပုဒ္တိုင္းကို ၾကိဳက္မိေပမဲ႔ ကိုယ္အႀကိဳက္ဆုံး သီခ်င္းကေတာ႔ သဘာ၀ရဲ႔ ရင္ေသြးငယ္ သီခ်င္းပါ။

ဒီကမၻာမွာ စစ္၊ စစ္၊ စစ္ မျဖစ္ရာေျမ
တေနရာ ရွိ၊ ရွိ ရွိရမယ္ေလ..
ထာ၀ရျငိမ္းခ်မ္းမွဳ ရွာကာ ေပ်ာ္ရႊင္ေန
သဘာ၀ရဲ႔ ရင္ေသြးငယ္ေတြ..
သဘာ၀ရဲ႔ ရင္ေသြးငယ္ေတြ..


ဒါေပမဲ႔ ကမၻာတည္မဲ႔ ေမတၱာေတြ လႊမ္းျခဳံထားတဲ႔ စစ္မျဖစ္ရာ ေျမ ကို ကိုယ္တို႔ ရဖို႔ အမ်ားႀကီး ႀကိဳးစားရအုံးမွာ..။


မိုးခ်ိဳသင္း

Monday, June 22, 2009

တယ္လီဖုန္း

တယ္လီဖုန္းဆိုတာ ေ၀းေနတဲ႔ ခ်စ္ခင္သူေတြကို နီးသြားေစတာမ်ိဳး၊ ၀မ္းသာစရာ ၀မ္းနည္းစရာ သတင္းေတြကို အလ်င္အျမန္နဲ႔ သိသြားေစတာမ်ိဳးဆိုေတာ႔ ေခတ္နဲ႔အတူ ေပၚေပါက္လာတဲ႔ တိုးတက္မွဳေတြထဲမွာ သာဓုေခၚစရာ ေကာင္းတဲ႔ တီထြင္မွဳတခုေပါ႔။

ကိုယ္တို႔ငယ္ငယ္က တယ္လီဖုန္းေတြ အင္မတန္ ရွားေသးတယ္။ အဲဒီတုန္းက တယ္လီဖုန္းေတြက ဒီလို လွလွပပ ပါးပါးလ်လ်ေလးေတြ ဘယ္ဟုတ္ပါ႔မလဲ။ အားရပါးရ လူကို ေကာက္ထုရင္ ေခါင္းကြဲသြားႏိုင္ေလာက္တဲ႔ ထုထည္ႀကီးေတြနဲ႔ အမဲေရာင္ ဖုန္းႀကီးေတြပါ။ ဒါေပမဲ႔လည္း အဲဒီလို မဲမဲဖုန္းႀကီးေတြနဲ႔ပဲ အလွဓာတ္ပုံရိုက္တဲ႔ မင္းသမီးပိုစတာပုံေတြ ေခတ္စားေသးတယ္။

ကိုယ္တို႔ငယ္ငယ္ေလးတုန္းက အိမ္မွာ ဖုန္းမရွိပါဘူး။ ဖုန္းကို ပထမဆုံး ျမင္ဖူးတာ တကၠသိုလ္ ဆရာမ်ားေဆာင္မွာလို႔ ထင္တာပဲ။ ကိုယ္တို႔ ျခံကေန ဟိုဖက္ကားလမ္းကူးလိုက္ရင္ တကၠသိုလ္ ဆရာမ်ားေဆာင္ကို ေရာက္တယ္။ ဖုန္းဆက္ဖို႔ ကိစၥတခုုခု ရွိရင္ လမ္းကူးၿပီး အမေတြ ဖုန္းဆက္သြားရင္ ကိုယ္က ေဘးက လိုက္သြားတတ္တာပါ။ အမေတြ ဖုန္းဆက္ေနရင္ ကိုယ္က ေအာက္ကေန ေမာ႔ၿပီး ေငးေနတာပါ။

ဆရာေဆာင္က ဖုန္းက သစ္သား ေသတၱာလို ပုံးမ်ိဳးနဲ႔ တခါတေလ ေသာ႔ပိတ္ ထားတတ္ေသးတယ္။ ကိုယ္တို႔ကေလးေတြ ဖုန္းလာဆက္ရင္ ဖုန္းဆက္ခ်င္လို႔ပါ လို႔ ေျပာလိုက္ရုံပါပဲ။ ထမင္းစားခန္းထဲမွာ ရွိေနတဲ႔ ဆရာ တေယာက္ေယာက္က ဆက္ ဆက္ လို႔ ခြင္႔ျပဳတာပါပဲ။ ေသာ႔ခတ္ထားရင္လဲ ေသာ႔ေပးလိုက္ပါ လို႔ ေျပာလိုက္တာပါပဲ။ ဆရာ၊ ဆရာမ သားသမီးေတြမွန္း သိေနေတာ႔လဲ သိပ္ထူးေထြ မေမးပါဘူး။

ကိုယ္တို႔လဲ ကေလးေပမဲ႔ ကိစၥရွိမွ ဆက္ရတယ္လို႔ နားလည္တယ္။ တယ္လီဖုန္းဆိုတာႀကီးက ရွားပါး ပစၥည္းႀကီးမို႔ ရုိရုိေသေသ သုံးရတယ္လို႔ ထင္ေနသလား မေျပာတတ္ဘူး။ ကိုယ္တို႔ဆက္ရင္ မ်ားေသာအားျဖင္႔ အေမ႔အမ ႀကီးႀကီးတို႔ဆီကို ဆက္တာပါပဲ။ အေမေျပာခိုင္းလို႔ လူႀကီးမွာတာေျပာ၊ ၿပီးတာနဲ႔ တန္းခ်လိုက္ေတာ႔တာပဲ။

ေနာက္ ႏွစ္ရွည္လမ်ား ေလွ်ာက္ထားတဲ႔ ကိုယ္တို႔အိမ္လဲ ဖုန္းရတဲ႔ ေလွ်ာက္လႊာေလး က်လာတယ္။ အဲဒီတုန္းကမ်ား အံ႔ၾသလြန္းလို႔။ တယ္လီဖုန္းဆိုတာ ေတာ္ရုံတန္ရုံ လူမရဘူးလို႔ သိထားတာကိုး။ အဲဒီတုန္းက အေဖက “ဖုန္းေလွ်ာက္ထားတဲ႔ ပါမစ္က်ၿပီ၊ ရုံးမွာ ေငြလာသြင္းပါ” ဆိုတဲ႔ စာရြက္ကို မယုံ႔တယုံနဲ႔ ဖုန္းရုံးကို ယူသြားေမးရတာ။ အဲဒီတုန္းက ဖုန္းဖိုးေရာ၊ ႀကိဳးသြယ္ခေရာပါမွ ၁၁၀က်ပ္လား ေပးရတယ္။

ခလုတ္ေလးေတြနဲ႔ ဖုန္း။ ဒိုင္ခြက္ လွည္႔ရတာမ်ိဳး မဟုတ္ဘူး။ တေန႔လုံး ၾကည္႔မ၀ဘူး။ ဖုန္းစာအုပ္ေသးေသးေလးေတြ၀ယ္၊ သူငယ္ခ်င္း ဖုန္းနံပါတ္ေတြလဲ တကုပ္ကုပ္နဲ႔ မွတ္ရေသးတာ။ ဖုန္းကို ဖုန္တက္မွာစိုးလို႔ သိုးေမႊးခ်ည္ေလးေတြနဲ႔ ထိုးထားတဲ႔ အဖုံးေလးနဲ႔ လဲ အုပ္ထားရေသးတာ။

ဖုန္းရွိေတာ႔ တာ၀န္လဲ ေက်တယ္။ သာေရး နာေရး ေမးတာ သြားတာ ပိုလြယ္ကူသြားတယ္။ သူမ်ားေတြရဲ႔ လိုအပ္ေနတာေတြလဲ ကူခြင္႔ရတယ္။ ကိစၥရွိရင္ ဘယ္သူမဆို တျခံလုံး ဆက္ၾကတာပဲ။ အေဖတို႔ အေမတို႔ကလဲ ဘယ္သူ ဘယ္ေလာက္ဆက္ဆက္ ျငိဳျငင္တယ္ မေတြ႔ဖူးဘူး။

အဲဒါကေတာ႔ ငယ္ငယ္က ကိုယ္ တယ္လီဖုန္းနဲ႔ စ ရင္းႏွီးခဲ႔ရတဲ႔အေၾကာင္းပါ။ ကိုယ္႔အေဖ ဖုန္းစ ကိုင္ဖူးတဲ႔အေၾကာင္းလဲ ေျပာခ်င္ေသးတယ္။

အေဖ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားဘ၀က ရန္ကုန္လာလည္ေတာ႔ ရွဳမ၀တိုက္မွာ အေဖ ထိုင္ေနတုန္း အေဖ႔ဆီ ဖုန္းလာပါသတဲ႔။ အေဖကလဲ တကယ္႔ေတာသား ဆိုေတာ႔ ဖုန္းကိုင္ရမွာ လန္႔ေနတယ္။ ဒါေပမဲ႔ စာေရးေလးက ဆရာ ဖုန္းလာတယ္လို႔ ေျပာေတာ႔ သူ မေျပာတတ္ပါဘူး ဆိုမွ ဖုန္းဆက္လာတဲ႔ သူငယ္ခ်င္းကိုလဲ စိတ္ထဲက စိတ္တို လိုက္ေသးသတဲ႔။

ဒါနဲ႔ ဖုန္းသြားကိုင္ သူငယ္ခ်င္း အခ်င္းခ်င္းေတာင္ ဖုန္းအရွိန္နဲ႔ ရုိရိုေသေသ ေျပာေနတုန္း စာေရးေလးက ေဘးနားကေန အသာေရာက္လာၿပီး ရွက္သြားမွာစိုးလို႔ ဘာမွ မေျပာဘဲ ဖုန္းခြက္ကို လွည္႔ေပးလိုက္သတဲ႔။ တကယ္က အေဖက ဖုန္းေျပာတာ နားေထာင္ခြက္ကို ေျပာထည္႔ေနတာပါ။ အသံတိုးလွခ်ည္႔လို႔ ထင္ေတာ႔ ထင္သား တဲ႔။ အေဖလဲ ရွက္လိုက္တာ မေျပာပါနဲ႔ေတာ႔ တဲ႔။

ေနာက္ေတာ႔ ေခတ္ကလဲ တိုးတက္လာ၊ ကိုယ္တို႔လဲ ျပည္ပမွာ အလုပ္လုပ္ၾကတဲ႔အခါ ဖုန္းဆိုတာ မထူးဆန္းေတာ႔ဘူး။ ရန္ကုန္မွာသာ ဖုန္းေတြက ေစ်းႀကီးေနတာ၊ ျပည္ပမွာက လူတန္းစားမေရြး ကေလးကအစ ဖုန္းကိုင္ၾကတာမ်ိဳး။ အဲဒီလို ဖုန္းေတြ ေပါ ေနၿပီဆိုမွေတာ႔ ကိုယ္တို႔သားအဖမွာလဲ လက္ကိုင္ဖုန္း ကိုယ္စီ ရွိၾကရၿပီေပါ႔။

ကိုယ္တို႔ သားအဖ ဖုံးႏွစ္ခုကို အေကာင္႔တခုတည္းမွာ လင္႔ခ္လုပ္ထားတာမို႔ ႀကိဳက္သေလာက္သာ ေျပာ၊ ပိုက္ဆံ မေပးရဘူး လို႔ အိမ္က ဆရာႀကီးက ေျပာတာပါပဲ။ ဒါနဲ႔ ကိုယ္အလုပ္သြားလဲ အခ်င္းခ်င္းဆို ပိိုက္ဆံမေပးရဘူးဆိုၿပီး အေဖက ဖုန္း စမ္း ေခၚၾကည္႔ေန ေတာ႔တာပါ။ ဖုန္းရတဲ႔ေန႔ကေတာ႔ သားအဖ ႏွစ္ေယာက္ မိတ္ေဆြေတြ နံပါတ္ေတြ သြင္းလိုက္ၾကတာ တတီတီနဲ႔ နားေတာင္ မနားရပါဘူး။

၀ယ္ေပးထားတဲ႔ ဖုန္းက ဓာတ္ပုံရိုက္လို႔ရတဲ႔ ကင္မရာပါ ပါေသးတယ္။ တကယ္က ကိုယ္က ဖုန္းဆိုရင္ ဖုန္းပဲ ပီပီသသ သုံးခ်င္တာ။ သုံးခ်င္တာထက္ သုံးတတ္တာ ဆိုရင္ ပိုမွန္မယ္။ ကိုယ္တို႔လို ေခတ္ေပၚနည္းပညာေတြနဲ႔ လားလားမွ မဆိုင္သူအဖို႔ ဘယ္ေလာက္ function မ်ားမ်ား လုပ္မွ မလုပ္တတ္ဘဲ။

သားအဖႏွစ္ေယာက္ ဖုန္းကင္မရာနဲ႔ ေဘာင္ထဲ၀င္ေအာင္ ေခါင္းအတင္း ထိုး၊ တိုးေ၀ွ႔ ရုိက္ထားတဲ႔ပုံကို အေဖဖုန္းမွာေရာ ကိုယ္႔ဖုန္းမွာပါ wall paper တင္လိုက္ၿပီးရင္ ကိုယ္တို႔ လုပ္တတ္သမွ် ကုန္သြားပါၿပီ။ ဖုန္းကို ကိုယ္နဲ႔မကြာ ေစာင္႔ေရွာက္ ထိမ္းသိမ္းရတဲ႔ ၀တၱရားတခုကို ရင္၀ယ္ပိုက္ထားလိုက္ရတာပါပဲ။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ႔ ဖုန္းျပဳတ္က်လို႔ လဲရတာ ခဏခဏ။ ဘယ္ေနရာမွန္း မသိ က်န္ခဲ႔တာက ခဏခဏ မို႔ပါ။

ဒါေပမဲ႔ အခုလို ရပ္ေ၀းမွာ ေနရတဲ႔သူအဖို႔ အထီးက်န္သမွ် ဒီဖုန္းေလးက အေတာ္အသုံး၀င္ ပါတယ္။ အေဖဆိုရင္ ဖုန္းက သူ႔အေဖာ္မို႔ ေဆးလိပ္နီးပါး စြဲရွာတာ။ အေဖ႔အသည္းေလး လို႔ ကိုယ္တို႔က နံမည္ေပးထားရတာ။ အေဖ႔သူငယ္ခ်င္းေတြ၊ မိတ္ေဆြ တပည္႔တပန္းေတြ နဲ႔ ေျပာေနေတာ႔တာ တေန႔လုံး။

တခါကေတာ႔ ညဖက္ အေဖ အိပ္တုန္း ၀ူး၀ူး၀ါး၀ါး ထ ေယာင္လို႔ အလန္႔တၾကား ျဖစ္ရေသးတယ္။ ကိုယ္႔ကို ႏိုးလာတာနဲ႔ ေမးတာက “သမီး စုန္းမကို မိလိုက္သလား၊ မိလိုက္တယ္ မဟုတ္လား” တဲ႔။ ဘယ္က စုန္းမလဲ လို႔ ေမးေတာ႔ အေဖ႔ဖုန္းကို စုန္းမတေယာက္ လု ေျပးတယ္ တဲ႔။ ကိုယ္႔မလဲ ရီေတာင္ မရီရက္ပါဘူးေလ။

တခါကေတာ႔ အေဖက စိတ္မေကာင္းျဖစ္ပါေသးတယ္။ အေဖ႔မိတ္ေဆြတခ်ိဳ႔က ဆရာ႔ကို ဖုန္းေခၚတာ မရဘူး၊ မက္ေဆ႔ခ်္ထားခဲ႔တာလဲ မျပန္ဘူး ဘာညာ ေျပာၾကေတာ႔ အေဖက ဖုန္းလြတ္သြားမွာ သိပ္စိုးရိမ္တယ္။ ဒါနဲ႔ ကိုယ္လဲ အၾကံထုတ္ရတယ္။ “အခု ေျပာေနတာ ဦးတင္မိုးဖုန္းကပါ၊ မက္ေဆ႔ခ်္ မသြင္းခဲ႔ပါနဲ႔ရွင္။ အေဖ ျပန္မေခၚတတ္ပါဘူး” လို႔ ဖုန္းထဲမွာ အသံ သြင္းထားလိုက္မွ ကိစၥေအး သြားပါေတာ႔တယ္။ အေဖနဲ႔သမီးကေတာ႔ ဟုတ္ေနတာပါပဲ။

ကိုယ္ကသာ အေဖ႔အေၾကာင္း ေျပာေနတာ တကယ္က ကိုယ္လဲ သိပ္ေတာ႔ မထူးပါဘူးေလ။ တေလာကေတာ႔ ည ၈နာရီခြဲေလာက္ Zumba Class က ျပန္လာတယ္။ ညကလဲ ေမွာင္ေနၿပီ။ အိမ္နဲ႔ကလဲ လမ္းေလွ်ာက္ရင္ ၃မိနစ္ဆိုေတာ႔ လာမႀကိဳခိုင္းဘဲ တေယာက္တည္းပဲ ျပန္လာတယ္။

ဒီညမွပဲ ေမွာင္တာ အေတာ္ေစာတယ္။ ကိုယ္႔မွာက အက္ရွင္ကားေတြ ၾကည္႔ၿပီး ညဖက္ ကားပါကင္ထဲ တေယာက္တည္း မသြားရဲတာတို႔ ညဖက္ လမ္းအေကြ႔ေတြ မသြားရဲတာတို႔ စိတ္အခံက ရွိေနတယ္။ အခုလဲ မိုးကခ်ဳပ္၊ တေယာက္တည္း ျပန္လာရေတာ႔ သတၱိက ျပလာတယ္။ ဒါနဲ႔ အိတ္ကေလး လြယ္ၿပီး ခပ္သုတ္သုတ္ပဲ လမ္းေလွ်ာက္လာတယ္။

အိမ္က ေရာက္ေတာ႔မယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဘယ္က ကားနက္ႀကီးမွန္း မသိ ကိုယ္႔ေဘးကေန ေကြ႔ၿပီး ေပၚလာတာ။ ရုပ္ရွင္ေတြထဲကလို လူဆိုးေတြ ဆင္းလာ၊ ဖမ္းတင္သြားတတ္တဲ႔ ကားမ်ိဳး။ ကိုယ္လဲ ေလေအးလို႔မဟုတ္ဘဲ ေက်ာက စိမ္႔ၿပီး လက္ဖ်ားေတြေတာင္ ေအးလာတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ခေလာက္ ဆိုၿပီး အသံၾကားလိုက္ရတာပဲ။

ကိုယ္႔အထင္ေတာ႔ ကိုယ္႔ကို ေရသန္႔ဗူးနဲ႔ ေပါက္လိုက္ၿပီလို႔ ထင္မိတာ။ လမ္းသရဲေတြ ျဖစ္မယ္၊ ေျပးမွ ဆိုၿပီး အိမ္ကို တခ်ိဳးတည္း ေျပးတာ တန္းေနတာပါ။

အိမ္အ၀င္က်ေတာ႔ ခ်က္ခ်င္း အိေျႏၵဆယ္တယ္။ သတၱိမရွိဘူး အေျပာခံရမွာစိုးလို႔ ခပ္တည္တည္ပဲ အိမ္ထဲ ၀င္ခဲ႔တယ္။ အိမ္မွာ အလႅာပသလႅာပ ေျပာၿပီး ဘေလာ႔ဖတ္ေနတဲ႔ထိ မသိေသးဘူး။ ေနာက္ေတာ႔ အိမ္ကို ဖုန္းလာတာနဲ႔ ကိုင္လိုက္တာ ညီမတေယာက္ ျဖစ္ေနတယ္။ အမ ဖုန္းကို ေခၚတာ ေခၚလို႔ကို မရဘူး တဲ႔။ ဒါနဲ႔ ကိုယ္လဲ ငါဖုန္းဖြင္႔ထားပါတယ္ဆိုၿပီး ရွာလိုက္တာ ေဒါင္းေတာက္ပါေရာလား။

ေနာက္မွ ခုနက အိမ္အျပန္ ကားနက္ႀကီးအနားအေရာက္ ခေလာက္လို႔ ၾကားလိုက္တာ ကိုယ္႔ဖုန္း ျပဳတ္က်တဲ႔အသံ ျဖစ္ေနတာကိုး။ ကိုယ္က ေရသန္႔ဗူးနဲ႔ ေပါက္တယ္ထင္ၿပီး လွည္႔မၾကည္႔ဘဲ တခ်ိဳးတည္း ေျပးလာတာေလ။ ဒါနဲ႔ ႏွစ္ေယာက္သား လက္ႏွိပ္ဓာတ္မီးကိုင္ၿပီး လမ္းတေလွ်ာက္ ညႀကီး မင္းႀကီး ဖုန္း လိုက္ရွာၾကေသးတယ္။ မေတြ႔ေတာ႔ပါဘူး။

အခုေတာ႔ ကိုယ္ ဖုန္း အသစ္ ကိုင္ထားရတယ္။ ဖုန္းကိုလဲ ေရွ႔ေရး ေမွ်ာ္ေတြးၿပီး warranty ၀ယ္ထားလိုက္ ရတယ္။ Zumba သြားရင္ အသြားေရာ အျပန္ေရာ လမ္းမေလွ်ာက္ေစဘဲ ကားနဲ႔ သူ လာႀကိဳေပး ပို႔ေပးရတယ္။
ဒီလိုဆိုေတာ႔လဲ သူ႔ကုသိုလ္နဲ႔သူ ျဖစ္လာတာ ဘယ္တတ္ႏိုင္ပါ႔မလဲ။


မိုးခ်ိဳသင္း

Friday, June 19, 2009

ကာတြန္းဆရာႀကီး သို႔..

ၾကယ္ေတြ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ေၾကြသြားခဲ႔ၿပီလဲ။

ကာတြန္းဆရာႀကီး ဦးေဖသိန္း ဆုံးၿပီလို႔ သတင္းၾကားေတာ႔ စိတ္ထဲမွာ သူ႔ကာတြန္းထဲကပုံအတိုင္း အျမဲျပဳံးျပံဳး ရႊင္ရႊင္ သန္႔သန္႔ရွင္းရွင္းနဲ႔ နားရြက္ကားကား ဆရာႀကီးကို ခ်က္ခ်င္း ျမင္ေယာင္လိုက္မိပါတယ္။

ကာတြန္းဆရာလို႔ အမည္ခံလိုက္တာနဲ႔ သူဟာ လူေတြကို ျပဳံးေစေတာ႔မယ္၊ အဲဒါထက္ပိုၿပီး လူမွဳဘ၀၊ ေခတ္ နဲ႔ စနစ္ကို ပါးပါးေလး သေရာ္ေတာ႔မယ္၊ ၿပီးေတာ႔ သူ႔ကာတြန္းရုပ္ေလးေတြ ကေန ဖတ္သူရင္ထဲကို ရသတခု၊ အသိတခု ေတြးမိေအာင္ ခ်န္ခဲ႔မယ္ လို႔ ကိုယ္ေတာ႔ ရုိးရုိးပဲ နားလည္မိတယ္။

အဲဒီမွာ သူေျပာခ်င္တဲ႔ အေၾကာင္းအရာကို သူျမင္တဲ႔ေထာင္႔ကေန ပုံေလးနဲ႔ ေကာက္ျခစ္လိုက္တာဟာ စာဖတ္သူရင္ထဲကို စြဲသြားေစေတာ႔တာပါပဲ။ အဲဒီကာတြန္း တကြက္ေလးဟာ စာေတြ တမ်က္ႏွာၿပီး တမ်က္ႏွာ ဖတ္ရတာထက္ ပို ထိေရာက္တတ္တယ္။ တေၾကာင္းဆြဲ ဆြဲလိုက္သလို စာဖတ္သူရဲ႔ ႏွလုံးကို ပစ္မွတ္လို တန္းကနဲ ထိတယ္။

ကာတြန္းဆရာေတြမွာ ထက္ျမက္တဲ႔အေတြးေတြ၊ လူအမ်ား မျမင္တဲ႔ေထာင္႔ကေန ေလာကကို သေရာ္ျပံဳးနဲ႔ ၾကည္႔တတ္တဲ႔ ခပ္ေထ႔ေထ႔ အေတြးလုံးေလးေတြ ရွိေနတတ္တာ ေျပာစရာ မလိုတဲ႔ အခ်က္ပါပဲ။ ဒါေၾကာင္႔မို႔ ပုံဆြဲတတ္တိုင္း ကာတြန္းဆရာေကာင္း မျဖစ္ႏိုင္ဘူးလို႔ ဆိုၾကတာ ျဖစ္မွာပါ။ သူတို႔မွာ သူမ်ားနဲ႔ မတူတဲ႔ ထူးျခားတဲ႔ အရည္အခ်င္းရွိၾကတယ္ေလ။

ဆရာႀကီး ဦးေဖသိန္းဆိုတာ ျမန္မာ႔ ကာတြန္းေလာကမွာ မီးရွဴးတန္ေဆာင္ ပုဂၢိဳလ္ထူး ပုဂၢိဳလ္ျမတ္ တဦးပါ။ ကိုယ္တို႔လူငယ္ေတြဟာ ဆရာႀကီးကာတြန္းေတြနဲ႔ ၾကီးခဲ႔ၾကတာပါ။ ဆရာႀကီးရဲ႔ ပုံပမာ ကာတြန္းေတြဟာ လူႀကီးေတြေရာ ကေလးေတြပါ စြဲလန္းခဲ႔ရတာ။ ၃၈ျဖာမဂၤလာ ကာတြန္းေတြနဲ႔ ကေလးေတြကို အသိဥာဏ္ အလိမၼာတိုး ေစခဲ႔တာ။

တခု ထူးျခားတာက ဆရာႀကီးရဲ႔ လက္ရာဟာ ဘယ္သူ႔လက္ရာနဲ႔မွ မေရာေထြးႏိုင္ေအာင္ အျမဲ တသီးတသန္႔ မူပိုင္ျဖစ္ခဲ႔တယ္လို႔ ကိုယ္ထင္မိတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ႔ ပုံေတြကို ၾကည္႔လိုက္တာနဲ႔ ဒါ ေဖသိန္းကာတြန္း လက္ရာပဲ လို႔ တန္းေျပာႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ထင္ရွားေပၚလြင္ခဲ႔တာပါ။

ဆရာႀကီး ရဲ႔ စုတ္ခ်က္ေတြဟာ သူ႔စိတ္လိုပဲ ျပတ္သား ထင္ရွားတယ္။ ဘယ္ေတာ႔မွ မေတြေ၀ဘူး။ အင္မတန္ ရဲရင္႔ၿပီး အားမာန္ရွိတယ္လို႔ အျမဲခံစားရတယ္။ သူ႔လက္ရာေတြဟာ ဘယ္ေလာက္အသက္ႀကီးသြားသြား ႏုပ်ိဳလ်က္ပဲ။

ကိုယ္ အမွတ္မိဆုံး သူ႔လက္ရာက ၁၉၈၈ခုက မဂၢဇင္းတခုမွာ ပါခဲ႔တာပါ။ ဘယ္မဂၢဇင္းမွာလဲလို႔ေတာ႔ ကိုယ္မမွတ္မိေတာ႔ဘူး။ ကာတြန္းက သံကြင္းၾကိဳးေတြလို လုပ္ၿပီး 8888 ၈ေလးလုံးကို ပုံေဖာ္ထားတဲ႔ ကာတြန္း။ အဲဒီကာတြန္းပုံကို ေတြ႔ၿပီးကတည္းက ဆရာႀကီးကို ေလးစားခ်စ္ခင္စိတ္ အျမင္႔ဆုံးကို တိုး သြားေစခဲ႔တာ အမွန္ေပါ႔။

သတင္းကာတြန္းဆရာ တဲ႔။ ျပည္သူကို သူေပးခ်င္တဲ႔ အခ်က္အလက္ အျပည္႔အ၀ ေပးလိုက္တယ္။ သူယုံၾကည္တာကို အာဏာရမင္းမ်ား မ်က္ႏွာမၾကည္႔ ၊ ျပည္သူ႔မ်က္ႏွာကိုပဲ ၾကည္႔ၿပီး ျပတ္ျပတ္သားသား ေထာက္ခံခဲ႔တယ္။ အေရးေတာ္ပုံကို ယုံၾကည္ေၾကာင္း ကေလာင္နဲ႔ တိုက္ပြဲ၀င္ခဲ႔တယ္။

စာေပစိစစ္ေရးက Black List ကာတြန္းဆရာထဲမွာ ေဟာဒီ ေဖသိန္းဆိုတာ ထိပ္ဆုံးက ရဲရဲႀကီး ေနခဲ႔သူေပါ႔။ သူ႔ကာတြန္းရုပ္ေလးေတြကို ေၾကာက္လို႔၊ သူ ကေလာ္မဲ႔ သူ႔ဦးေႏွာက္ကို ေၾကာက္လြန္းလို႔ မဂၢဇင္းေတြေပၚမွာ သူ႔ကာတြန္းေတြ မေဖာ္ျပရ လို႔ ပိတ္ပင္ခဲ႔တာပါ။ ဆရာႀကီးကေတာ႔ ၾကည္ၾကည္လင္လင္ ျပံဳးေနမွာပါပဲ။

စာေပအႏုပညာသမားဆိုတာ ပိုက္ဆံရွိ လူတန္းစား မဟုတ္ၾကပါဘူး။ အခြင္႔ထူးခံ လူတန္းစားလဲ မဟုတ္ဘူး။ ကိုယ္ဖန္တီးတဲ႔ အႏုပညာနဲ႔ ေပ်ာ္ေမြ႔ ေက်နပ္ေနတတ္သူ။ သူတို႔ ယုံၾကည္ခ်က္ကို ဘာနဲ႔မွ လဲ မစားတတ္သူ။ အႏုပညာ မာန ကို ရုိေသ တန္ဖိုးထားတတ္သူ။ အမွန္တရားအတြက္ဆိုရင္ အာဏာရွင္ကိုလဲ ရင္ေကာ႔ ရင္ဆိုင္ ကေလာင္နဲ႔ တိုက္ပြဲ၀င္မဲ႔သူ။

ကိုယ္ အဲဒီလို စိတ္ဓာတ္ရွိတဲ႔ အႏုပညာရွင္အားလုံးကို ခ်စ္တယ္။ သူတို႔ကို ေလးစား ရုိက်ိဳးၿပီး တန္ဖိုးထားတယ္။ ေရႊထုပ္တဲ႔ ျမပု၀ါလို႔ ထင္တယ္။ သူတို႔အားလုံးကို ကိုယ္႔ႏွလုံးသားထဲက ကမၺည္းမွာ ကိုယ္႔ႏွလုံးေသြးနဲ႔ မွတ္တမ္းတင္ ပူေဇာ္မယ္။ ဒီလိုပဲ သူတို႔ သမိုင္းဟာ အျမဲတမ္း ေတာက္ေျပာင္ေနလိမ္႔မွာ အမွန္ပဲ။

ဇြန္လ ၁၉ရက္ ၂၀၀၉ မွာ ဆရာႀကီး ဦးေဖသိန္း (၈၅)ႏွစ္ ဘ၀ တပါးကို ကူးေျပာင္းခဲ႔ၿပီ။ ဆရာႀကီးရဲ႔ ျဖဴစင္မြန္ျမတ္တဲ႔ အႏုပညာကုသိုလ္ေၾကာင္႔ ဆရာႀကီး ေကာင္းရာသုဂတိ လားမွာ အမွန္ပဲ။



မိုးခ်ိဳသင္း



ကိုယ္တို႔ မဂၤလာေဆာင္အတြက္ ဆရာႀကီး ဆြဲေပးလိုက္တဲ႔ လက္ဖြဲ႔ပါ။

Thursday, June 18, 2009

ေမြးေန႔ ဆုေတာင္း

ဟိုးငယ္ငယ္က ေန၀င္ရီတေရာ ညေနေစာင္းကေလး မိသားစု လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ၾကတဲ႔ အခ်ိန္ေလး တခ်ိန္ကို ကိုယ္သတိရေနမိတယ္။

ကိုယ္တို႔ မိသားစုက ညေနဖက္ေတြဆို ထမင္းစားေသာက္ၿပီးရင္ တကၠသိုလ္ရိပ္သာလမ္း တေလွ်ာက္ကေန ပင္မတကၠသို္လ္ဖက္ကို လမ္းေလွ်ာက္ထြက္တတ္ၾကတယ္။ ငွက္ေတြလဲ အိပ္တန္းျပန္ၿပီ။ ေနရီဖ်ိဳးဖ်မွာ က်ီးေတြကလဲ အုပ္စုလိုက္ အာ လို႔။

ခေရေတြက ေမႊးေမႊး လမ္းကေလးတေလွ်ာက္ ကိုယ္တို႔ကေလးေတြက ေရွ ႔ကေျပးေတာ႔ အေဖနဲ႔အေမက ေနာက္က စကားတေျပာေျပာနဲ႔ လိုက္ၾကတယ္။ ကိုယ္တို႔ကေလးေတြက လိုက္တမ္းေျပးတမ္း ေဆာ႔သလိုနဲ႔ ေရွ႔ကို ေျပးသြားလိုက္ၾက၊ ေနာက္မွာ က်န္ခဲ႔တဲ႔ အေဖတို႔ အေမတို႔ဆီ ေျပးလာလိုက္ၾက။

တခါတေလ လမ္းမွာ အသိနဲ႔ေတြ႔လို႔ အေဖတို႔ ရပ္စကားေျပာေနရင္ ကိုယ္တို႔ကလဲ ေဘးကေန ၀ိုင္းေမာ႔ နားေထာင္လို႔။ ၿပီးေတာ႔ လူခ်င္းခြဲ၊ လမ္းဆက္ေလွ်ာက္ၾကျပန္တယ္။ အေဖ႔ထုံးစံက သူ႔မိတ္ေဆြေတြကို ကိုယ္တို႔သားသမီးေတြ ဘယ္ေလာက္ပဲ ငယ္ေနပါေစ၊ လူရာသြင္းၿပီး နံမည္နဲ႔ မိတ္ဆက္ေပးတတ္တာပါ။

ဒါကေတာ႔ ပထမသမီး၊ သူကေတာ႔ ဒုတိယ၊ သူကေတာ႔ တတိယ သမီးေလ၊ ဟိုေျပးေနတဲ႔ ကေလးက နံပါတ္ (၄)ေပါ႔၊ သားကေတာ႔ အငယ္ဆုံး ..ေယာက်ာၤးေလး တေယာက္ပဲ ပါတယ္ စသျဖင္႔ေပါ႔။ ၿပီးရင္ မိတ္ေဆြေတြရဲ႔ နံမည္ကို ေျပာျပတတ္တယ္။ ဒါကေတာ႔ ဦးဦး ဘယ္သူ တဲ႔၊ မွတ္ထားေနာ္ သမီး။ ဒါကေတာ႔ အံတီ ဘယ္သူေပါ႔။ ကိုယ္တို႔လဲ ဟုတ္ကဲ႔၊ ဟုတ္ကဲ႔ရွင္႔ နဲ႔ ေျပာေျပာ ေျပးေျပး ေဆာ႔ဖို႔ စိတ္ေရာက္သြားေတာ႔တာပါပဲ။

တညေနေတာ႔ အဲဒီလို မိသားစု လမ္းေလွ်ာက္ရင္း အေဖတို႔ အသိတေယာက္နဲ႔ လမ္းမွာေတြ႔လို႔ စကားေျပာေနတယ္။ ကိုယ္တို႔လဲ ေျပးရင္း ေဆာ႔ရင္း အေဖတို႔နားကပ္ၿပီး ဘယ္သူမ်ားလဲလို႔ စပ္စုမိေတာ႔ ပိန္ပိန္ အသားျဖဴျဖဴ၀င္း၀င္း အမ်ိဳးသမီး ငယ္ငယ္ တေယာက္။ ျမန္မာဆန္ဆန္ ခပ္ရိုးရိုး ၀တ္လို႔၊ စာအုပ္တခ်ိဳ႔ကို ရင္မွာ ပိုက္လို႔။

ကိုယ္တို႔ အနားေရာက္သြားေတာ႔ အေဖက သမီးတို႔ လာပါအုံး၊ သမီးတို႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကို သိတယ္ မဟုတ္လား တဲ႔။ ေခါင္းညိတ္မိေတာ႔ “အဲဒါ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ သမီးပဲ” တဲ႔။ ကိုယ္တို႔လဲ အံ႔ၾသသြားတာေပါ႔။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကိုေတာ႔ ေကာင္းေကာင္းသိတာေပါ႔။
“အရုဏ္ဦးက ၾကယ္နီျဖာ
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းပါ
တို႔ဗမာျပည္ အေမွာင္တြင္း
သူေခါင္းေဆာင္လို႔ လင္း”
လို႔ အိမ္မွာ အျမဲဆိုေနတဲ႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းရဲ႔ သမီးဆိုေတာ႔ မွတ္မွတ္ထင္ထင္ ရွိသြားရတာေပါ႔။ ေနာက္ၿပီး သူ႔မ်က္ႏွာက ၾကည္လင္ျပံဳးခ်ိဳ လြန္းလို႔ တခါေတြ႔ဖူးရင္ တသက္မွတ္မိသြားတာမ်ိဳး။

အခုလဲ စာၾကည္႔တိုက္ကလား၊ စာအုပ္ဆိုင္ကလား ျပန္ခဲ႔ပုံပါပဲ။ လက္မွာလဲ စာအုပ္တေပြ႔ နဲ႔။ သူက ႏိုင္ငံျခားမွာ ေက်ာင္းသြားတက္ေနရာက ေက်ာင္းပိတ္ရက္ အိမ္ျပန္လာတာတဲ႔။ အေဖနဲ႔ စာအုပ္ကိစၥေတြ ေျပာၾက ဆိုၾကပုံရတယ္။ အေဖက သူျပန္လာတိုင္း သူလိုခ်င္တဲ႔ စာအုပ္ေတြ ရွာေပး၊ စာၾကည္႔တိုက္ေတြ အတူသြားၾကတယ္။ အေဖတို႔ အေမတို႔ထက္ အမ်ားႀကီး ငယ္ပုံရေပမဲ႔ အေဖေရာ အေမေရာ တေလးတစား ဆက္ဆံ စကားေျပာေနၾကတာ ကိုယ္မွတ္မိေနတယ္။

ေနာက္ေတာ႔ ကိုုယ္တို႔လဲ အရြယ္ေရာက္ တကၠသိုလ္တက္ၾကေတာ႔ ၈၈ အေရးေတာ္ပုံႀကီး စ ခဲ႔ၿပီ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ သူက မိခင္ ေဒၚခင္ၾကည္ကို ျပဳစုဖို႔ ျမန္မာျပည္ကို ေရာက္ေနတာနဲ႔ ၾကံဳၾကိဳက္ေနတာမို႔ ျမန္မာ႔ႏိုင္ငံေရးထဲ ပါ၀င္ရဖို႔ ျဖစ္လာတယ္။ သူ႔သတင္းေတြထဲမွာ စြဲေနတာ တခုက “ျပည္သူ႔ဖက္ကို အျပတ္လိုက္မယ္” တဲ႔။

ေနာက္ ေဒၚခင္ၾကည္ စ်ာပနမွာ အေဖက ပထမဆုံး ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို ႀကိဳဆိုတဲ႔ ကဗ်ာတပုဒ္ စပ္ခဲ႔ပါတယ္။ အဲဒီကဗ်ာက “သမီးလက္သို႔ ေအာင္သေျပခက္” တဲ႔။ မိဘေတြရဲ႔ တိုင္းျပည္ခ်စ္စိတ္နဲ႔ ကိုယ္က်ိဳးစြန္႔ အနစ္နာခံစိတ္ေတြကို သမီးလက္ကို လက္ဆင္႔ကမ္းလိုက္တဲ႔ အေၾကာင္းကို စပ္ဆိုလိုက္တဲ႔ ကဗ်ာေလးပါ။

ေနာက္ေတာ႔ ကိုယ္တို႔လဲ အေရးေတာ္ပုံႀကီးမွာ အုတ္တခ်ပ္ သဲတပြင္႔ က်ရာ ေနရာက ပါ၀င္ခဲ႔ၾကတယ္။ အေဖကေတာ႔ ကေလာင္နဲ႔ တိုက္ပြဲ၀င္၊ ျပည္သူ႔ ကဗ်ာေတြ ေရးစပ္ရင္း NLD ရဲ႔ ပင္တိုင္ ကဗ်ာဆရာ ျဖစ္လာခဲ႔ပါတယ္။ တကယ္ေတာ႔ အေဖက ပါတီ၀င္ မဟုတ္တဲ႔ တဦးတည္းေသာ NLD တတ္သိပညာရွင္ အဖြဲ႔၀င္ပါ။ ရုံးထုံးတမ္းစဥ္လာေတြ ဘာမွ နားမလည္သူမို႔ ကဗ်ာပဲ ေရးပါရေစဆိုတာကို “တတ္သိပညာရွင္ထဲ ဆရာပါရမွာေပါ႔” လို႔ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္က တာ၀န္ေပးလို႔ ပါ၀င္ခဲ႔ရတာပါ။

ကဗ်ာဆရာကေတာ႔ သူ႔အလုပ္ သူလုပ္တာပါပဲ။ အဲဒီကဗ်ာေတြကို နံမည္၀ွက္နဲ႔ မေရးဘဲ မူရင္း နံမည္နဲ႔ပဲ ေရးလို႔ ကဗ်ာဆရာ ေထာင္ ဆုရခဲ႔တယ္။ စစ္အစိုးရရဲ႔ မ်က္မာန္ရွ ျငိဳးဖြဲ႔တာ ခံခဲ႔ရတယ္။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္လဲ အက်ယ္ခ်ဳပ္ ၆ႏွစ္ က် ခဲ႔ၿပီး ေနအိမ္အက်ယ္ခ်ဳပ္က လြတ္လာေတာ႔ အေဖနဲ႔ေတြ႔ခ်င္တယ္ဆိုလို႔ ကိုယ္တို႔သားအဖတေတြ သြားေတြ႔ခဲ႔ၾကပါတယ္။

အဲဒီတုန္းက ဆုံခဲ႔ရတာ ကိုယ္ မေမ႔ႏိုင္ဘူး။ သူ႔မ်က္ႏွာက ၾကည္ၾကည္လင္လင္ ျပံဳးျပံဳးရႊင္ရႊင္။ ထမင္းစားခန္းေလး ထင္ပါရဲ႔၊ အဲဒီမွာပဲ ကိုယ္တို႔စကားေျပာၾကတယ္။ စကားေျပာၾကတာ ဘာမွ ထူးထူးေထြေထြ မပါပါဘူး။ မိသားစု စကား၀ိုင္းလိုပဲ ေပ်ာ္စရာေကာင္းတယ္။ သူက ဟာသဥာဏ္လဲ ရႊင္ေတာ႔ တခ်ိန္လုံး ရီေမာေနရတာေပါ႔။

အဲဒီတုန္းက ေဒၚစုေျပာတဲ႔ အေၾကာင္းေလးတခု ကို မွတ္မိေနဆဲ။ သူ ေနအိမ္မွာ အက်ယ္ခ်ဳပ္က်တုန္း စာအုပ္ေတြ ရွင္းတုန္း ကဗ်ာေလးတပုဒ္ ေတြ႔တယ္ တဲ႔။ သူ႔အေဖ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေအာင္ဆန္း စပ္ထားတာပါ တဲ႔။ သူက ရယ္ရယ္ေမာေမာနဲ႔ “ကဗ်ာကလဲ ကာရန္ေတြဘာေတြ သိပ္မမိဘူး ဆရာ၊ ကိုယ္ေကာင္းရင္ ေခါင္းဘယ္မေရြ႔ဆိုတဲ႔ သေဘာမ်ိဳး စပ္ထားတာ” တဲ႔။

သူလဲ သူ႔အေဖ ကဗ်ာစပ္တယ္ မၾကားဖူးေတာ႔ အံ႔ၾသမိတယ္ တဲ႔။ အဲဒီကဗ်ာမူရင္းကို အေဖ႔ကို လက္ေဆာင္ေပးခ်င္ပါတယ္ တဲ႔။ ဒါေပမဲ႔ သူ႔ကိုလဲ တခုေတာ႔ ျပန္ေပးရမယ္ လို႔ သူက ရီေမာရင္း ေျပာတယ္။ ဒါကိုေတာ႔ သမီးေတြ လုပ္ေပးႏိုင္မလားဘဲ လို႔ ကိုယ္တို႔ဖက္ကို လွည္႔ၾကည္႔ၿပီး ေျပာေသးတယ္။ သူလိုခ်င္တာက ကိုယ္တို႔အေဖ စပ္ထားတဲ႔ ကဗ်ာေတြ အားလုံး ရႏိုင္ရင္ လိုခ်င္ပါတယ္ တဲ႔။ သူ စာအုပ္ေရးခ်င္လို႔ တဲ႔။

ေနာက္ေတာ႔ ကိုယ္တို႔ အမွတ္တရ ဓာတ္ပုံရိုက္ၾကတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ သူ႔အမ်ိဳးသား မိုက္ကယ္အဲရစ္စ္လဲ အိမ္ထဲ၀င္လာလို႔ သူနဲ႔ပါ အတူ မိသားစု ဓာတ္ပုံရိုက္ၾကတယ္။ မိုက္ကယ္ အဲရစ္စ္က ျခံထိပ္မွာ ေစာင္႔ေနတဲ႔ စစ္သားေလးေတြနဲ႔ ခင္ေနလို႔ သူတို႔နဲ႔ စကားသြားေျပာေနရာက ျပန္လာတယ္လို႔ ဆိုတယ္။ သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ တေယာက္နဲ႔ တေယာက္ သိပ္ခ်စ္ျမတ္ႏိုးၾကတာ သိသာလို႔ ကိုယ္တို႔စိတ္ထဲ ၾကည္ႏူးပီတိ ျဖစ္မိပါတယ္။

ေနာက္ ၁၀ႏွစ္ေက်ာ္ၾကာေတာ႔ အေဖလဲ မရွိၿပီ။ ကိုယ္တို႔ လူထုေခါင္းေဆာင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္လဲ ခ်စ္ခင္သူေတြနဲ႔ ခြဲခြာၿပီး အင္းစိန္ေထာင္မွာ အခ်ိန္ဆြဲ မတရား အခ်ဳပ္အေႏွာင္ခံေနရရွာၿပီ။ သူခ်စ္တဲ႔ ခင္ပြန္းရဲ႔ ေနာက္ဆုံး အခ်ိန္ေလးေတာင္မွ လူသားခ်င္းစာနာေထာက္ထားတဲ႔အေနနဲ႔ ေတြ႔ခြင္႔မရခဲ႔။ အာဏာရွင္ေတြလဲ စစ္ေသြးၾကြတုန္း၊ လူထုလဲ အပူေတြနဲ႔ မ်က္ရည္က်ရတုန္း။ အေရးေတာ္ပုံလဲ မၿပီးဆုံးေသး။

အေဖ ၂၀၀၄ခု က စပ္ခဲ႔တဲ႔ ကဗ်ာတပုဒ္နဲ႔ ၁၉ရက္ ဇြန္လမွာ ျပည္႔မဲ႔ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ရဲ႔ ၆၄ ႏွစ္ေျမာက္ ေမြးေန႔ကို ရည္စူးၿပီး ကိုယ္ ေမြးေန႔ ဆုေတာင္းခ်င္မိပါတယ္။ ကဗ်ာေလးကို ဖတ္ၾကည္႔ၾကပါအုံး။




“စု” အာဇာနည္ သက္ေတာ္ရွည္

ခ်စ္သူရဲ႔ မ်က္ႏွာ
ခ်စ္သူရဲ႔ ေ၀ဒနာကို
ေမတၱာစိတ္ စာနာစိတ္ေတြ လွ်ံဖိတ္ေနေပမဲ႔
တိတ္တဆိတ္ ေက်ာခို္င္းၿပီး
သံတံတိုင္းၾကားက မ်က္ရည္သုတ္ၿပီး
ေနာက္ဆုံး ႏွဳတ္ဆက္ခဲ႔ရွာတဲ႔ “စု”။

ကိုယ္႔ႏိုင္ငံ ကိုယ္႔ျပည္သူေတြကို
ကိုယ္နဲ႔ထပ္တူ ႏွိဳင္း
ေက်ာမခိုင္းရက္
ခ်စ္သူကိုသာ လက္ျပ ထြက္ခြာခဲ႔ရွာတဲ႔ “စု”။

ကိုယ္႔ဒုကၡ ကိုယ္႔ေ၀ဒနာထက္
တိုင္းျပည္ရဲ႔ ဒုကၡနဲ႔ ေ၀ဒနာကိုသာ
မေျဖသာႏိုင္ေအာင္ ခံစားၿပီး
အမွန္တရားကိုသာ ဦးတည္တဲ႔
ေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ဆိုတဲ႔ တို႔ေခါင္းေဆာင္။

သူ႔ႏွလုံးသားကို စေတး
သူ႔ေသြးကို လွဴတဲ႔
သူမတူတဲ႔ အာဇာနည္
သက္ေတာ္ ရာေက်ာ္ ရွည္ပါေစ။

တင္မိုး
၃၊၆၊ ၂၀၀၄

လူထုက ခ်စ္တဲ႔ လူထု ေခါင္းေဆာင္ တေယာက္ ေပၚေပါက္ဖို႔ဆိုတာ ခက္ခဲလြန္းလို႔ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ လြတ္လပ္ ျငိမ္းခ်မ္းၿပီး အသက္ရာေက်ာ္ ရွည္ပါေစ။
လူတဦးတေယာက္ကို အထူးေၾကာက္ရတဲ႔ အာဏာရွင္စနစ္လဲ က်ဆုံးပါေစ။



မိုးခ်ိဳသင္း
(ပန္းခ်ီးကားက ပန္းခ်ီဆရာ ကိုသန္းေဌးေမာင္ရဲ႔ လက္ရာပါ)

Friday, June 12, 2009

ေၾကာင္ နဲ႔ ငွက္

လူေတြမ်ား စိတ္ေတြညစ္ၿပီဆိုရင္ ဘာလုပ္တတ္ၾကသလဲ ကိုယ္ေတြးေနမိတယ္။ ကိုယ္႔အဖို႔မွာေတာ႔ စိတ္ မေပ်ာ္ရႊင္ရင္ ကိုယ္႔သားသမီးလို ျဖစ္ေနတဲ႔ ေၾကာင္ေလးေတြနဲ႔သာ ေဆာ႔လိုက္ ပြတ္သပ္လိုက္ ကစားလိုက္ ေနမိတာပဲ။

သူတို႔နဲ႔ေနရင္ စိတ္ပင္ပန္းတာ စိတ္ အခန္႔မသင္႔တာ အဆင္မေျပတာေတြလဲ ခဏတျဖဳတ္ေတာ႔ ေမ႔တယ္။ မေပ်ာ္ရႊင္တဲ႔ စိတ္ေတာင္ လန္းလန္းဆန္းဆန္း ျဖစ္လာတတ္တယ္။ သူတို႔အေၾကာင္း ေျပာမယ္ ေရးမယ္ ဆိုရင္ ေျပာမကုန္၊ ေရးမကုန္။ ေၾကာင္ေလးေတြနဲ႔ စာေရးဖို႔ ဂီယာျပန္ႏွိဳးရသလိုေပါ႔။

အရင္က ေၾကာင္ေလးေတြ ျခံထဲမွာ လာေပါက္ရာက တေျဖးေျဖး သိမ္းသြင္းၿပီး ကိုင္လို႔ရလာေတာ႔ အရင္ေပါက္တဲ႔ ၅ေကာင္က အိမ္ထဲမွာေန၊ ေနာက္ေပါက္တဲ႔ ၅ေကာင္က ျခံထဲမွာေနလို႔ အသီးသီး နယ္နိမိတ္ သတ္မွတ္ထားၾကတယ္။ ေနာက္ေတာ႔ ဆုံးတဲ႔ကေလးက ဆုံး၊ အိမ္ေျပာင္းတဲ႔ ေကာင္က ေျပာင္း၊ ကားတိုက္တဲ႔ ကေလးက အတိုက္ခံရဆိုေတာ႔ အိမ္မွာ အခုဆို ၄ေကာင္ပဲ က်န္ပါေတာ႔တယ္။ (ဆုံးတဲ႔ ကေလးေတြ အေၾကာင္းေတာ႔ မေျပာပါရေစနဲ႔ေတာ႔။)

ပဲမ်ားတဲ႔ ပဲထုပ္ကေလး သမီးျဖဴရယ္၊ အနက္ၾကား အိုဘားမားရယ္၊ အထီးတေကာင္တည္း က်န္တဲ႔ အႀကီးေကာင္ ရယ္၊ ေနာက္တေကာင္က စပယ္တင္ တဲ႔။ ႏွဳတ္ခမ္းမွာ မဲွ႔ေလးလို ထင္းထင္း အနက္စက္ကေလး ရွိတာမို႔ စပယ္တင္ လို႔ နံမည္ေပးလိုက္တာ။ ေၾကာင္ထီးထင္ၿပီး အိုဘားမားလို႔ နံမည္ ေပးလိုက္ၿပီးမွ အမ ျဖစ္ေနသလိုမ်ိဳး စပယ္တင္ ေပးၿပီးမွ အထီးျဖစ္ေနရင္ အခက္မို႔ ေသခ်ာ ၾကည္႔ပါဟဲ႔ လုပ္ရေသးတယ္။

အခု သူတို႔အတြက္ ျခံထဲမွာ ကိုယ္႔အမ်ိဳးသားက ေၾကာင္အိမ္ကေလး ႏွစ္လုံး ေဆာက္ေပးထားတယ္။ အင္တာနက္ကေန ေၾကာင္ေတြအတြက္ အိမ္ကို ေသခ်ာရွာ၊ ဒီဇိုင္း ထုတ္ၿပီးမွ သုံးထပ္သားနဲ႔ ေဆာက္၊ ေဆးေတြသုတ္၊ ေကာ္ေဇာ ခင္းၿပီး ေနခ်င္႔စဖြယ္ လုပ္ေပးထားတာပါ။ သူတို႔ကလဲ အဲဒီအိမ္ေလးထဲမွာပဲ ၀င္အိပ္တယ္၊ ေနပါတယ္။

ျခံထဲမွာ ေနရၿပီဆိုေတာ႔လဲ နဂိုကမွ ေတာေၾကာင္စပ္ေလးေတြဆိုေတာ႔ ပိုၿပီး ၾကမ္းၾကမ္းတမ္းတမ္း က်ားက်ားယားယားေတြ ျဖစ္ကုန္တယ္။ ေန႔တိုင္း အစာေကၽြးေနတဲ႔ ကိုုယ္တို႔ကိုေတာင္ စိတ္မထင္ရင္ မထင္သလို ခီး ခီး နဲ႔ ျပန္ေဟာက္တတ္တယ္။ ဒါေပမဲ႔ ဘယ္ကိုမွေတာ႔ ထြက္ မသြားဘူး။ အထူးအိမ္ခင္ တဲ႔ ထူးအိမ္ခင္ေတြပါ။ ျခံထဲမွာပဲ လွဲလိုက္ ေဆာ႔လိုက္ ေနၾကတယ္။

ကိုယ္တို႔လဲ ၾကည္ႏူးေနတာေပါ႔။ သူတို႔ သဘာ၀အတိုင္း ေဆာ႔ၾက၊ ကစားၾက၊ သစ္ပင္ေပၚ ေျပးတက္လိုက္ၾက နဲ႔ဆိုေတာ႔ စိတ္ခ်မး္သာမိတာေပါ႔။ ဒါေပမဲ႔ အဲဒီေပ်ာ္ရႊင္မွဳက သိပ္မၾကာလိုက္ဘူး။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ႔ ကေလးေတြက ပုတ္သင္ညိဳေတြ ဖမ္း ေဆာ႔၊ ကင္းလိပ္ေလွ်ာလို အေကာင္မ်ိဳးေလးေတြ ဖမ္းလာ၊ တခါကေတာ႔ သူတို႔လက္နဲ႔ ဖိထားတဲ႔ ခပ္လွဳပ္လွဳပ္ဟာေလး ၾကည္႔လိုက္တာ ငွက္ေပါက္စေလး ျဖစ္ေနတာကိုး။

ငွက္ကေလးရဲ႔ ေခါင္းကေလးကို အိုဘားမားက လက္နဲ႔ ဖိထားတယ္။ ခဏေနေတာ႔ လႊတ္လိုက္တယ္။ ငွက္က ကမူးရွဴးထိုး ခုန္ဆြၿပီး ေျပးေတာ႔ တလွမ္း ႏွစ္လွမ္းေလာက္ လွမ္းၿပီး ျပန္ဖိထားတယ္။ ပုံစံကေတာ႔ တကယ္႔အခ်ဥ္ပဲ။ ေဆာ႔တဲ႔အရြယ္ေတြဆိုေတာ႔ ေမ်ာက္မူးလဲ တို႔ လွ်ပ္စီးလက္တို႔ နံမည္ ေပးရမဲ႔ အေပါက္။ ငွက္ေပါက္စေလးကို ၄ေကာင္သား ေဆာ႔လိုက္ၾကတာ ေျဗာင္းဆန္ေနပါေရာလား။

စားခ်င္လို႔ေတာ႔ မဟုတ္တာ ေသခ်ာတယ္။ စားတာလဲ တခါမွ မေတြ႔ဘူးေလ။ အစာလဲ ၀ ေနေတာ႔ ေဆာ႔ရုံ ေဆာ႔တာပါ။ ဒါေပမဲ႔ “ေၾကာင္ က်ီစားရာ ငွက္မခံသာ” ဆိုသလို ငွက္ေပါက္စေလးေတြလဲ ေသကုန္သလား မသိ္။ ေနာက္တေန႔ကစၿပီး သူတို႔ရဲ႔ မဟာရန္သူ ေပၚလာေတာ႔တယ္။

ငွက္မႀကီးလို႔ ကိုယ္ထင္တာပဲ။ မနက္မိုးလင္းကတည္းက တံခါး၀မွာ ေစာင္႔ေနတယ္။ ေခါင္မိုးစြန္းမွာ နားၿပီး အသံကုန္ ျခစ္ ေအာ္ေနတာပါ။ speaker corner မ်ား ထင္ေနသလား မသိ။ သူ႔ရင္တြင္းခံစားခ်က္ေတြ အကုန္ ေပါက္ကြဲ၊ ေအာ္ဟစ္။ ငါ႔ကေလးေတြ ျပန္ေပး လို႔ ေၾကာင္ေတြကို ေအာ္ဟစ္ ေတာင္းဆိုလိုက္တယ္။

ေၾကာင္ေတြကလဲ ခပ္တည္တည္ပဲ။ ျပန္ေပးစရာလဲ မရွိေတာ႔။ ငွက္ကေလးေတြလဲ ေဆာ႔တာ ေသကုန္ၿပီ။ ဒါနဲ႔ မၾကားခ်င္ေယာာင္ ေဆာင္ေနပုံပဲ။ ရုပ္တည္ႀကီးနဲ႔ အိုဘားမားဆိုရင္ ငုတ္တုတ္ထိုင္ေနတယ္။ အႀကီးေကာင္ကလဲ သူ မလုပ္သလိုလို။ အျဖဴမကလဲ ငွက္ေခါင္းကေလး ငုံမိရုံပါဆိုတဲ႔ အထာနဲ႔။

ကိုယ္တို႔ရဲ႔ ေနာက္ေဖးထြက္တဲ႔ အေပါက္၀နားမွာ သူတို႔ ေၾကာင္အိမ္ကေလးေတြ ရွိတာပါ။ အစာေကၽြးရင္လဲ အဲဒီေနာက္ေဖးေပါက္ကေနပဲ ထြက္ေကၽြးတာ။ ငွက္ကလဲ အပီအျပင္ကို အေပါက္၀မွာ လာေစာင္႔ေနတာပါ။ လာစားရဲ စားၾကည္႔စမ္း၊ ထိုးသုတ္ပစ္မယ္ လို႔ ႀကိမ္း၀ါးေနပုံပါပဲ။ တကယ္လဲ လုပ္ရဲတဲ႔ ငွက္မ ဆိုတာ ၾကာေတာ႔ ကိုယ္တို႔လဲ သိလာရတယ္။

ငွက္က တေကာင္တည္း၊ ေၾကာင္က ၄ေကာင္။ ဒါေပမဲ႔ ေၾကာင္ေလးေကာင္စလုံး စားေကာင္းျခင္း မစားရ၊ ေဆာ႔ေကာင္းျခင္း မေဆာ႔ရ။ အစာေကၽြးခ်ိန္ဆို စားမယ္ၾကံရင္ ေက်ာကုန္းကို ငွက္က ထိုးသုတ္လိုက္တယ္။ တခါ ငုံ႔စားေနျပန္ေတာ႔ ေက်ာက အေမႊးတဆုပ္ ငွက္လက္ၾကားထဲ ပါသြားျပန္ပါေရာ။ ေရကေလး ေသာက္မယ္ၾကံရင္ နားရြက္ကို ျဖတ္သုတ္ လိုက္လို႔ နားစုတ္သြားျပန္ပါေပါ႔။

အရင္ကလို ျခံထဲမွာ လွဲျပဳ ဘယ္ေနႏိုင္ပါေတာ႔မလဲ။ ငွက္က မ်က္စိေထာက္ေဒါက္ ၾကည္႔ေနေတာ႔တာကိုး။ ေၾကာင္ဆိုတာကလဲ ေလးဖက္ေထာက္ သြားတဲ႔ သတၱ၀ါဆိုေတာ႔ လမ္းေလွ်ာက္ေနတုန္း ငွက္ပ်ံလာတာကို မျမင္ရဘူးေလ။ ငွက္ကလဲ သူ႔ကေလးေတြ ေသထားတာဆိုေတာ႔ မေက်နပ္ႏိုင္ဘူး။ သူေသ ကိုယ္ေသ၊ ၄ေကာင္ တေကာင္ခ်င္း ခ်မယ္လို႔ ဆုံးျဖတ္ထားပုံရတယ္။

ကိုယ္တို႔မွာေတာ႔ “ငွက္ကေလးေတြ စိုးစီ စိုးစီ” လို႔လဲ ကဗ်ာ မရြတ္ႏိုင္။ သံကုန္ျခစ္ ေအာ္ေနတာ ဘယ္မွာ စိုးစီ ျဖစ္မွာတုန္း။ ငိုေၾကြးေနတဲ႔အသံဟာ လူစကား မဟုတ္တဲ႔ ငွက္သံေတာင္ နားေထာင္လို႔ သာယာနာေပ်ာ္ဖြယ္ မျဖစ္ဘူး။ သနားစရာ ေကာင္းပါဘိ။

“တိရိစာၦန္ေတြဟာ အခ်ိန္ၾကာရွည္ မမွတ္မိတတ္ဘူး၊ short term memory ပဲ ”ဆိုတာ ဘယ္မွာ မွန္လို႔တုန္း။ ဒီငွက္က ေကာက္ရုိးမီး ဟုတ္ပုံမရဘူး။ ကိုယ္တို႔အိမ္မွာေတာ႔ ေၾကာင္ နဲ႔ ငွက္ စစ္ပြဲဟာ အခုဆို တပတ္ေက်ာ္ ၾကာေနၿပီ။ ေၾကာင္ေတြကလဲ ဒီ ငွက္ကို အျပတ္ခုတ္လိုက္ဖို႔ ၾကံစည္ေနတယ္၊ သစ္ပင္ေပၚကေန လွမ္း ခုန္အုပ္တယ္၊ ေၾကာင္သာ ေျခကားယား လက္ကားယားနဲ႔ ေျမေပၚက်ရတာ။ ငွက္ကေတာ႔ ရႊတ္ကနဲ တခ်က္ခုန္ပ်ံသြားတယ္ေလ။

ေၾကာင္ေတြရဲ႔ ေက်ာကို ပြတ္သပ္လိုက္ရင္လဲ အရင္လို မေခ်ာေမြ႔ေတာ႔ဘူး။ ငွက္ကုတ္ရာ ဗလပြ နဲ႔။ အေမႊးေတြလဲ တဆုပ္ တဆုပ္နဲ႔ နည္းတာ မဟုတ္။ လမ္းေတာင္ ေျဖာင္႔ေျဖာင္႔ မေလွ်ာက္ရဲ။ အစားေတာင္ ေကာင္းေကာင္း မစားရဲ။ ဘယ္အခ်ိန္မ်ား ငွက္ လာကုတ္ေလမလဲ တထိတ္ထိတ္နဲ႔။ အိမ္ထဲမွာပဲ ပုန္းၿပီး ေနရတယ္။

မေန႔ကေတာ႔ ကိုယ္လဲ ငါ႔ေကာင္ေတြ ဘယ္လိုမ်ား ေနၾကသလဲ လို႔ ျပဴတင္းေပါက္က လွမ္း အကဲခတ္လိုက္တာ မျပဳံးဘဲ ၀ါးလုံးကြဲ ရယ္လိုက္ရေတာ႔တယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ႔ အိုဘားမားက ပက္လက္ႀကီးလန္ၿပီး ျမက္ခင္းေပၚ လွဲေနရေတာ႔တာကိုး။ ကိုယ္လဲ ေမြးကတည္းက ေၾကာင္ေတြ ေမြးလာေပါင္း မ်ားၿပီ။ တခါမွ ေၾကာင္ေတြ မအိပ္ဘဲ ပက္လက္ႀကီး လန္ေနတာ မေတြ႔ဖူးဘူး။

အခုေတာ႔ ေၾကာင္လဲ ေက်ာစုတ္ပါမ်ားေတာ႔ ငွက္ကုတ္မွာစိုးလို႔ ပက္လက္ကို လန္ၿပီး မ်က္လုံးျပဴး ၾကည္႔ေနရတဲ႔ အျဖစ္ကို ေရာက္ပါေလေရာ။ ဒါမွ ငွက္လာကုတ္ရင္ လက္နဲ႔ ေျခာက္ရမွာကိုး။ အဲဒါကိုၾကည္႔ၿပီး ကိုယ္လဲ ရီမိေတာ႔တာေပါ႔။

တကယ္ေတာ႔ ေၾကာင္နဲ႔ ငွက္ဆိုရင္ ဘယ္သူအားသာသလဲ ေမးစရာ မလို၊ သူငယ္တန္း ကေလးေတာင္ သိပါရဲ႔။ ၿပီးေတာ႔လဲ ေၾကာင္က ေလးေကာင္၊ ငွက္က တေကာင္။ အင္အားခ်င္းကလဲ မမွ်။ ဒါေပမဲ႔ ငွက္ကေလးရဲ႔ ဇြဲနဲ႔ တစိုက္မတ္မတ္လုပ္ရပ္က အင္အားႀကီးပါတယ္ဆိုတဲ႔ ေၾကာင္ေတာင္ ေၾကာက္ၿပီး ပက္လက္လန္ရတဲ႔ ဘ၀ ေရာက္ရတာကိုး။

ကိုယ္လဲ ျပဴတင္းေပါက္ ေဘာင္ေပၚမွာ ေမးတင္ၿပီး မရပ္မနား လူးလာေခါက္ျပန္ ပ်ံရင္းၾကံေနတဲ႔ ငွက္ကေလးကို ၾကည္႔ရင္း ေတြးမိတဲ႔ အေတြးတစကို စာေရးၿပီး မွတ္တမ္းတင္လိုက္မိပါေတာ႔တယ္။

မိုးခ်ိဳသင္း

Thursday, June 4, 2009

ေနာင္လာမဲ႔ အႏွစ္ ႏွစ္ဆယ္

စာအေရးေကာင္းတဲ႔ ရြာသားေလးက ေနာင္လာမဲ႔ အႏွစ္ ႏွစ္ဆယ္ တဲ႔။ ေရးေပးဖို႔ Tag လာတယ္။

ေနာက္တမိနစ္၊ ေနာက္ တနာရီ၊ ေနာက္တေန႔ေတာင္ လူ႔ေလာကမွာ ကိုယ္ရွိမယ္ မရွိမယ္ မေသခ်ာတာခ်ည္းကို ေနာင္ႏွစ္ေပါင္း ႏွစ္ဆယ္ထိ အေတြးကို ဆန္႔ထုတ္ရမယ္ ဆိုေတာ႔ ဒီရြာသား တဆိတ္ေတာ႔ လြန္ၿပီ ထင္ပါရဲ႔။ ဒါေပမဲ႔လဲ ကိုယ္က စိတ္ကူူးယဥ္သမား ဆိုေတာ႔ ဟိုဒီသြားေနတဲ႔ စိတ္ကူးေတြေနာက္ ေကာက္ေကာက္ပါေအာင္ လိုက္မိပါတယ္။

ေတြးမိေတာ႔လဲ တမ်ိဳးတည္း မဟုတ္၊ ႏွစ္မ်ိဳးေလာက္ ေတြးမိတယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေျပာသလို အေကာင္းဆုံးကို ေမွ်ာ္လင္႔ၿပီး အဆိုးဆုံးအတြက္လဲ ျပင္ဆင္ထားရမွာဆိုေတာ႔ ေတြးမိတဲ႔အတိုင္း ေရးလိုက္ပါတယ္။ ေနရာကေတာ႔ ကိုယ္ခ်စ္တဲ႔ ေျမမွာေပါ႔။

ေနာင္လာမဲ႔ အႏွစ္ ႏွစ္ဆယ္ (၁)

မနက္ေစာေစာစီးစီး လမ္းေလွ်ာက္က ျပန္လာေတာ႔ သတင္းစာတေစာင္ တက်ပ္နဲ႔ ၀ယ္ခဲ႔တယ္။ အိမ္ေရွ႔မွာ ေကာ္ဖီေလးတခြက္ ေသာက္ရင္း သတင္းစာဖတ္ေနမိတာ။ ေရွ႔ဆုံး စာမ်က္ႏွာကို စိတ္အ၀င္စားဆုံးမို႔ ေခါင္းႀကီးေတြ အရင္ လိုက္ဖတ္ေနမိတယ္။

ေလးႏွစ္တႀကိမ္ လုပ္တဲ႔ ေရြးေကာက္ပြဲမွာ ေဒၚစု ပါတီ အႏိုင္ရတာ ၅ ႀကိမ္ ဆက္တိုက္ ရွိခဲ႔ၿပီ။ ၿပီးခဲ႔တဲ႔ အပတ္ကေတာ႔ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္က ႏိုင္ငံေရးေလာကက အနားယူတဲ႔အေၾကာင္း သတင္းထုတ္ျပန္လိုက္ခဲ႔တယ္။ တျပည္လုံး ပြက္ပြက္ညံသြားတာေပါ႔။ သတင္းစာလြတ္လပ္ခြင္႔ကို အျပည္႔အ၀ အသုံးခ်လိုက္ၾကတာ အခုထိ ဒီအေၾကာင္းကို ေ၀ဖန္သုံးသပ္လို႔ မၿပီးေသးဘူး။

ဒါေပမဲ႔ ေန႔မအား ညမအား သူတိုင္းျပည္အတြက္ လြန္ခဲ႔တဲ႔ အႏွစ္ေလးဆယ္လုံးလုံး ပင္ပန္းခဲ႔ ႀကိဳးစားလုပ္ခဲ႔တာေတြကို ေက်းဇူးတင္ ေက်နပ္ၿပီး သူ႔ကိုယ္ပိုင္အခ်ိန္ေလး မေပးသင္႔ဘူးလား။ သူခ်စ္တဲ႔ ျမန္မာျပည္ႀကီးအတြက္ သူ ၀ါသနာပါတဲ႔ စာေရးစာဖတ္နဲ႔သာ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း ေနေတာ႔မယ္ တဲ႔။ လူငယ္ေတြနဲ႔ စာအုပ္စာေပအေၾကာင္း ေဆြးေႏြးပြဲေလးေတြ ရံဖန္ရံခါ လုပ္ၿပီး ဘ၀ကို ရုိးရုိးသာ ျဖတ္သန္းေတာ႔မယ္ တဲ႔။

ျပန္လည္ထူေထာင္ေရးကာလေတြမွာ တို႔ျပည္သူျပည္သားေတြ စိတ္ေရာ လူပါ တက္ညီ လက္ညီ ျပဳျပင္ ႀကိဳးစားၾကလို႔ အခုအခ်ိန္မွာ အေတာ္အတန္ တည္ျငိမ္လာခဲ႔ရတာပါ။ ၾကည္႔ပါလား။ သတင္းစာထဲက လူေတြရဲ႔ မ်က္ႏွာမွာ ေယာက္ယက္ခတ္ ပူေလာင္တာမ်ိဳး မရွိ၊ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း ျပံဳးျပံဳးရႊင္ရႊင္နဲ႔။ ကိုယ္တကယ္ စိတ္ပါလို႔ ျပံဳးတဲ႔ အျပဳံးခ်ိဳခ်ိဳေတြနဲ႔။

တိုင္းျပည္ထူေထာင္ေရးမွာ ပညာေရးက နံပါတ္ ၁ ဆိုတဲ႔အတိုင္း တကၠသိုလ္ေက်ာင္းႀကီးေတြ လဲ အဆင္႔တန္းမီမီ ဖြင္႔ႏိုင္ၿပီ။ ပညာသင္စားရိတ္ကို အခမဲ႔ နီးပါး ေစ်းခ်ိဳခ်ိဳ နဲ႔ သင္ၾကားႏိုင္ၿပီ။ ႏိုင္ငံရပ္ျခားမွာ ေရာက္ေနတဲ႔ ကမၻာ႔တကၠသိုလ္အသီးသီးမွာ ပညာသင္ခဲ႔ၾကတဲ႔ ျမန္မာ ပညာရွင္ေတြ အကုန္လုံး ကိုယ္႔ျပည္ကို ျပန္လာၿပီး ေစတနာအျပည္႔နဲ႔ စာသင္ၾကတာေလ။

ဧရာ၀တီတိုင္း မုန္တိုင္းသင္႔ေဒသေတြကိုလည္း ျပည္တြင္း ျပည္ပ အကူအညီနဲ႔ ေက်ာင္းေတြေဆာက္၊ လမ္းေတြျပင္ၾက။ ျမန္မာျပည္ရဲ႔ ထမင္းအိုးႀကီး ထမင္း ျပန္ခ်က္ေနၿပီ။ နာဂစ္က မိဘမဲ႔ကေလးေတြေတာင္ အခမဲ႔ တကၠသိုလ္ႀကီး မွာ ဘြဲ႔လြန္ တက္ေနၾကၿပီဲ။

အခုဆို ေဆးရုံေတြမွာ ေဆးေတြ လုံလုံေလာက္ေလာက္၊ ကုတင္ေနရာ လုံလုံေလာက္ေလာက္ အသုံးျပဳႏိုင္ၿပီတဲ႔။ လူတိုင္းလူတိုင္း က်န္းမာေရးနဲ႔ ပတ္သတ္ရင္ အာမခံ ရွိတဲ႔ ယူေကက က်န္းမာေရးစနစ္ကို အတုယူၿပီး တဆင္႔ၿပီး တဆင္႔ ပုံေဖာ္ လုပ္ေဆာင္သြားမယ္လို႔ က်န္းမာေရး၀န္ႀကီးဌာနက ေၾကျငာထားေသးတယ္။

ကိုယ္အရင္က သြားသြားေနခဲ႔ရတဲ႔ စာေပစိစစ္ေရးရုံးႀကီးကို စာေပကင္ေပတိုင္ရုံးဆိုၿပီး ျပတိုက္ လုပ္လိုက္သတဲ႔။ စာေပမလြတ္လပ္ခဲ႔ရတဲ႔ ကႏၱာရႏွစ္ေတြကို အမွတ္ရၿပီး ကိုယ္ရေနတဲ႔ စာေပလြတ္လပ္ခြင္႔ကို တန္ဖိုးထား ေလးစားေအာင္လို႔ တဲ႔။ အခုေတာ႔ စာေပစိစစ္ေရး မရွိေတာ႔လို႔ လူတိုင္း လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ကိုယ္႔အယူအဆကို ေရးသားေဖာ္ထုတ္ ႏိုင္ၾကတယ္ေလ။ ပန္းတိုင္းပြင္႔ၾကၿပီေပါ႔။

လမ္းေထာင္႔တိုင္းမွာလဲ စာအုပ္ဆိုင္ေလးေတြနဲ႔ေလ။ အင္တာနက္ ကေဖးေလးေတြ ရွိေပမဲ႔ လူတိုင္းအိမ္တိုင္းေစ႔ အင္တာနက္ ရွိေနၿပီဆိုေတာ႔ အပန္းေျဖခ်င္သူ၊ စကားေျပာခ်င္သူ၊ ေကာ္ဖီသပ္သပ္ ေသာက္ခ်င္သူမ်ားသာ ရွိေနတယ္။ ျမိဳ႔နယ္တိုင္းမွာလဲ စာၾကည္႔တုိက္ေလးေတြ ရွိေသးတယ္။ စာအုပ္အေဟာင္းေလးေတြကို သပ္သပ္ရပ္ရပ္ စနစ္တက် ငွားဖတ္ႏိုင္ပါတယ္။ သမိုင္းအခ်က္အလက္ကို စာအေနနဲ႔ေရာ၊ ရုပ္သံအေနနဲ႔ေရာ ရွာလို႔ရေသးတာ။

ေနာင္လာမဲ႔ အႏွစ္ ႏွစ္ဆယ္ (၂)

ရန္ကုန္တျမိဳ႔လုံး ဖုံလုံးႀကီး ထ ေနသလိုပဲ။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ႔ ေထာက္လွမ္းေရးေတြ စြမ္းအားရွင္ေတြရဲ႔ ဆိုင္ကယ္ေတြကထြက္တဲ႔ ညစ္ညမ္းေလထု ေၾကာင္႔ပါ။ ဘတ္စ္ကားမွတ္တိုင္မွာ ဘတ္စ္ကားေစာင္႔ေနတဲ႔ လူအုပ္ လူပင္လယ္ႀကီးရဲ႔ မ်က္ႏွာအားလုံးက တကယ္ေတာ႔ အတူတူပဲ။ အားလုံး တမ်က္ႏွာတည္း။

ေမွ်ာ္လင္႔ခ်က္မဲ႔ စိတ္ပ်က္ ၀မ္းဟာ ေဒါသထြက္။ လူေတြရဲ႔ မ်က္လုံးေတြက မြဲ၊ ပါးစပ္ေတြ ပိတ္၊ ဆံပင္ နီေၾကာင္လန္ နဲ႔။ ဒီေန႔ ရုံးမွာ မေလာက္ငတဲ႔ မိသားစု ၀မ္းေရးအတြက္ ေအးဓျမ တိုက္ခဲ႔တဲ႔ ေငြေလးကို ခါးပိုက္ႏွိဳက္မွာစိုးလို႔ တစမ္းတည္း စမ္းေနရတယ္။ ေဘးကေကာင္ကိုလဲ မယုံရ၊ အားလုံးမွာ သံသယ အၾကည္႔ေတြနဲ႔။

တိုင္းျပည္မွာ လူငယ္ဆိုတာလဲ ကုန္ၿပီ။ တေန႔တေန႔ ပတ္စ္ပို႔ရုံးမွာ အလွဴေပးေနသလား ေအာက္ေမ႔ရေအာင္ ျပည္ပထြက္ဖို႔ တိုးေ၀ွ႔ေနၾကတယ္။ ဘယ္လိုနည္းနဲ႔ ထြက္ရ ထြက္ရ၊ ေတာင္းသမွ်ကို ျခစ္ျခစ္ခ်ဳပ္ခ်ဳပ္ေပမဲ႔ မ်က္စိမိွတ္ ေပးပစ္လိုက္ၾကတယ္။ ေက်ာင္းေတြကလဲ ပိတ္ထားေတာ႔ ပညာေရး မေလာက္မငနဲ႔မို႔ ျပည္ပမွာလဲ ရရာအလုပ္ လုပ္ရအုံးမယ္။ ကူလီမ်ိဳးေဟ႔ တို႔ဗမာ ဆုိသလိုေပါ႔။

လမ္းေထာင္႔တိုင္းမွာလဲ အႏွိပ္ခန္းေတြ မိွဳလိုေပါက္ေနတယ္။ ဟိုး ဆိုင္းဘုတ္ဒ္ အႀကီးႀကီးေပၚက ျမွဴဆြယ္ေနတဲ႔ အႏွိပ္ခန္းေၾကာ္ျငာတဲ႔ ကေလးမဟာ အ၀တ္ ဆင္းရဲလြန္းတယ္။ တျမိဳ႔လုံး အဲဒီလို ဆိုင္းဘုတ္ဒ္ေတြနဲ႔ ျပည္႔ေနတယ္။

လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေတြအစား ဘီယာဆိုင္ေတြ ေညာ္နံ႔တလူလူနဲ႔။ ေလာင္းကစား ဒိုင္ႀကီးေတြဆိုတာ ခမ္းနားပါေပ႔။ သူ႔ဒိုင္မွာ လာေလာင္းရင္ စကဒ္တိုတိုနဲ႔ ေကာင္မေလးက ဘီယာတလုံး အလကား တိုက္ေသးတယ္။

ခ်ဲ၊ ႏွစ္လုံး၊ သုံးလုံး၊ ေဘာ္လုံးပြဲ ႀကိဳက္တာေလာင္းလို႔ရတယ္။ မနက္ဖန္ မိုးရြာမလား မရြာဘူးလားဆိုတာေတာင္ ေလာင္းလို႔ရေသး။ ဒိုင္ေတြက အေကာင္ႀကီးႀကီးေတြရဲ႔ သားေတြ ဖြင္႔ထားတာမို႔ ဖမ္းမွာ မပူရဘူး။ တရား၀င္ လိုင္စင္ခ်ထားတာေလ။

မနက္က ေစ်းသြားေတာ႔ ကန္စြန္းရြက္တစည္း တေသာင္းဆိုလို႔ မဆိုးဘူးဆိုၿပီး ကိုင္ၾကည္႔တာ ႏြမ္းဖတ္ေနပါေရာလား။ ပိုက္ဆံကလဲ ေထာင္တန္က အနိမ္႔ဆုံး အရြက္ပဲ။ ငါးေထာင္တန္ တေသာင္းတန္ ကိုင္သုံးေနရၿပီီ။ သိန္းခ်ီကိုင္မွ တေန႔ေစ်းဖိုး ရမယ္။ တက္စီတခါ စီးလိုက္တာ ဟိုနား ဒီနား ၃သိန္း ဆိုပဲ။ ဘတ္စ္ကားခက ငါးေသာင္းဆိုေတာ႔ လူေတြ လွိမ္႔တိုးေနတာေပါ႔။

ေစ်းေတြက ေရာ႔ကက္လို တက္သလို ေထာင္ဒဏ္ေတြလဲ သူနဲ႔အတူ လိုက္တက္တယ္။ ဒီမနက္ သတင္းစာထဲမွာ ႏိုင္ငံေတာ္ကို အၾကည္အညိဳပ်က္ေအာင္ လုပ္မွဳဆိုၿပီး နဂါးနီ သီခ်င္းဖြင္႔တဲ႔လူကို ေထာင္ခ်လိုက္တာ ၁၀၅ ႏွစ္တဲ႔။ ဒါ ဘာဟုတ္ေသးလို႔လဲ။

၈ေလးလုံး အႏွစ္ ၄၀ ျပည္႔ အထိမ္းအမွတ္ေန႔တုန္းက အက်ီ ၤအနက္ ၀တ္လာမိတဲ႔ အေဒၚႀကီး တေယာက္ကို စြမ္းအားရွင္ေတြ ၀ုိင္းရိုက္လိုက္တာ ေမ်ာ႔ေမ်ာ႔ပဲ က်န္သတဲ႔။ သူ႔မိသားစုပါ အကုန္ ေထာင္ခ်လိုက္တာ ႏွစ္ ၁၃၀ စီတဲ႔။ ေထာင္ေတြလဲ တိုးခ်ဲ႔ေဆာက္လိုက္ၾကတာ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ရဲ႔ တကသ အေဆာက္အဦေတာင္ ေထာင္လုပ္ထားရတယ္ေလ။

လက္နက္ေတြ ေျဗာင္ ေရာင္း၀ယ္လုပ္ေနတဲ႔ လူႀကီးလဲ အခု ဘိန္းစက္ရုံပါ ေရႊျပည္သာ မွာ ေထာင္လိုက္ၿပီ။ မိန္းကေလးခ်ည္းသာ အလုပ္ခန္႔မည္လို႔ ေၾကာ္ျငာတာလဲ ေတြ႔လိုက္တယ္။ မႏၱေလးနဲ႔ ေတာင္ႀကီးေတြမွာပါ စက္ရုံခြဲေထာင္မယ္ ဆိုပဲ။ စက္ရုံေထာင္ခါစက ယူအန္ နဲ႔ ျပည္ပႏိုင္ငံေတြက ကန္႔ကြက္ေၾကာင္း ေၾကျငာခ်က္ေတြ ေရဒီယိုမွာ ၾကားလိုက္ေသးတယ္။

ဟိုတေလာကေတာ႔ အႏွစ္ ေလးဆယ္ေက်ာ္ အုပ္ခ်ဳပ္လာတဲ႔ အဖိုးႀကီးလဲ အစားမ်ားလို႔ ဗိုက္ေပါက္ထြက္ ေသသြားၿပီ။ အစုိးရရုံးတိုင္း အလံ တိုင္တ၀က္မဟုတ္ဘဲ ေအာက္ထိ ခ်ရမယ္ ဆိုလို႔ ျမန္မာျပည္အလံေတြ ေျမေပၚပုံေနတာ ေတြ႔ခဲ႔ရေသးတယ္။

ဒါေပမဲ႔ ဘာမွေတာ႔ ထူးမသြားပါဘူးေလ။ လွဳပ္ရွားတက္ၾကြသူေတြကို ေထာင္ေတြြခ်ဲ႔ၿပီး ထည္႔ထားတာ အျပင္မွာ လူမွ မက်န္ဘဲ။ တိုင္းျပည္ အုပ္ခ်ဳပ္ဖို႔ အဖိုးႀကီး ေျမးက ခ်က္ခ်င္းပဲ အာဏာလႊဲယူလိုက္တယ္။ ေဆြစဥ္မ်ိဳးဆက္ ဘုရင္ေတြလို႔ ဆိုတာကိုး။ သူတက္ၿပီး ေနာက္တေန႔မွာပဲ သတင္းစာမွာ အမိန္႔ေၾကျငာခ်က္ ပါလာတယ္။ သူတို႔နဲ႔စကားေျပာရင္ ဘုရား ထူးရမယ္ ဆိုပဲေလ။

ကဲ ကိုယ္ေတြးမိတဲ႔ ေနာင္လာမဲ႔ အႏွစ္ ႏွစ္ဆယ္ေတာ႔ ဗားရွင္း ႏွစ္မ်ိဳး နဲ႔ ေရးၿပီးပါၿပီ။ ပထမအပိုင္းကို ေမွ်ာ္လင္႔သူမ်ားအတြက္ေတာ႔ ကိုယ္ျဖစ္ခ်င္တာကို ျဖစ္ဖို႔ ဘယ္သူမျပဳ မိမိမွဳ လို႔ ဆိုရမည္သာ။


မိုးခ်ိဳသင္း

Tuesday, June 2, 2009

ေက်ာင္းဖြင္႔ခ်ိန္ အေတြး

ဇြန္လဆို ေက်ာင္းဖြင္႔ခ်ိန္ ေရာက္ၿပီ။ စိန္ပန္းနီနီေတြလဲ တပင္လုံး ရဲရဲေတာက္ ပြင္႔ေနၾကၿပီ။

ကိုယ္တို႔ငယ္ငယ္က ေက်ာင္းသြားတဲ႔ လမ္းကေလးမွာ စိန္ပန္းပြင္႔ေတြ ေၾကြလို႔။ မိုးေတြက ေစြလို႔။ ထီးေလးေတြေဆာင္းၿပီး အျဖဴနဲ႔ အစိမ္း ေက်ာင္းစိမ္းအက်ီ ၤေလးေတြ၀တ္၊ လြယ္အိတ္ေလး လြယ္လို႔ ေက်ာင္းကို သြားရတာ သတိရေနတယ္။

ကိုယ္ ေလးတန္းေရာက္ေတာ႔ တီတီစီကေန စိန္႔ၾသဂတ္စတင္း ေက်ာင္းကို အေဖတို႔ အေမတို႔က အမေတြနဲ႔ ေက်ာင္းတူေအာင္ ေျပာင္းလိုက္တယ္။ ေက်ာင္းက အိမ္နဲ႔ နီးေနေတာ႔ လမ္းေလွ်ာက္သြားၾကရတာ။ ေက်ာင္းကို ေရာက္ဖို႔ ယူတီစီ စစ္တပ္၀င္းကို ျဖတ္သြားၾကရတယ္။ အိမ္ကေန လမ္းေလးကူး၊ စစ္တပ္ထဲက ျဖတ္၊ ေက်ာင္းကို ေရာက္တယ္။ ကိုယ္တို႔ ေမာင္ႏွမ ႏွစ္ေယာက္ရယ္၊ ေက်ာင္းသြား ေက်ာင္းျပန္ အတူတူ သြားတဲ႔ သူငယ္ခ်င္း ႏွစ္ေယာက္ရယ္ေပါ႔။

ကိုယ္႔မွာ က်ဴရွင္က သူငယ္ခ်င္း၊ ေက်ာင္းမွာတူတူထိုင္တဲ႔ သူငယ္ခ်င္းလို႔ အမ်ိဳးမ်ိဳး ရွိေပမဲ႔ ဒီသူငယ္ခ်င္း ႏွစ္ေယာက္ကေတာ႔ ေက်ာင္းသြားေဖာ္ သူငယ္ခ်င္းလို႔ ေျပာရမယ္ ထင္ပါရဲ႔။ ေက်ာင္းမွာေတာ႔ အတန္းခ်င္း မတူလို႔ အတူတူ မထိုင္ရေပမဲ႔ ေက်ာင္းဆင္းတာနဲ႔ အိမ္အတူတူျပန္၊ ေက်ာင္းတက္ဖို႔လဲ ေက်ာင္းကို အတူတူလာတဲ႔ သူငယ္ခ်င္း ႏွစ္ေယာက္ေပါ႔။ ခင္မာလာေအာင္ တဲ႔၊ ေနာက္တေယာက္က သႏၱာယု တဲ႔။

မာလာက ပိန္ပိန္ပါးပါး အသား ျဖဴျဖဴ ရုပ္ေခ်ာေခ်ာ။ ထမိန္ကို ခပ္ရွည္ရွည္ ၀တ္တတ္တယ္။ သႏၱာယုကေတာ႔ လြယ္အိတ္ကို အျမဲ စလြယ္သိုင္းလို႔။ ေယာက်ာၤးေလး ဆန္တယ္။ ဒိုင္ယာနာ ဆံပင္ပုံစံနဲ႔။ မဟုတ္မခံ ဇတ္ဇတ္ၾကဲ စတိုင္။ မာလာနဲ႔ ကိုယ္က သီခ်င္းဆိုရတာ ၀ါသနာပါလို႔ လမ္းတေလွ်ာက္ သီခ်င္းတိုးတိုး အတူတူဆိုရင္ သႏၱာယုက ဘယ္ေတာ႔မွ မပါဘူး။ စကားနည္းနည္း ခပ္ေအးေအးပဲ ေဘးကလိုက္တတ္တယ္။

ေက်ာင္းလႊတ္ခ်ိန္ဆို လူေတြက အမ်ားႀကီး။ စစ္တပ္ထဲက ျဖတ္သြားၾကတဲ႔ သူေတြလဲ တပုံႀကီး။ ကိုယ္႔အုပ္စုေလးေတြနဲ႔ကိုယ္ အိမ္ျပန္ၾကရတာ။ စကားတေျပာေျပာ၊ သူငယ္ခ်င္းေတြ အေၾကာင္း၊ ဆရာမေတြအေၾကာင္း၊ ေက်ာင္းသင္ခန္းစာေတြ အေၾကာင္းေပါ႔။ အရုိက္ၾကမ္းတဲ႔ ဆရာ၊ ဆရာမေတြအေၾကာင္းေတာ႔ အေျပာဆုံးေပါ႔။

ေက်ာင္းသြားတဲ႔ လမ္းကေလးကလဲ သာယာတယ္။ ယူကလစ္ပင္ျမင္႔ျမင္႔ေတြက တကၠသိုလ္ ေဘာလုံးကြင္းေတြဖက္က တိုက္လာတဲ႔ ေလေတြကို ဆီးကာေပးထားတယ္။ ယူကလစ္ရြက္ေတြကို ေလတိုးသံ တရႊီးရႊီးနဲ႔။ ႏြယ္ပင္လို တိုက္ပန္းပြင္႔ အဆုပ္ဆုပ္ေတြကလဲ ေလယူရာ ယိမ္းလို႔။

ကိုယ္တို႔ ေက်ာင္းသြား ေက်ာင္းျပန္ ျဖတ္သြားရတဲ႔ စစ္တပ္ဆိုတာကလဲ ဘာမွ ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ ခမ္းခမ္းနားနား မဟုတ္ပါဘူး။ မရႊင္တဲ႔ မ်က္လုံးနဲ႔ စစ္သားပိန္ပိန္ေလး တေယာက္ ကင္းတဲေလးမွာ ေစာင္႔လို႔။ ကားအ၀င္အထြက္ စစ္တဲ႔ ဂိတ္တားႀကီး ေဘးမွာ ဒီလိုပဲ ထိုင္ေနတာပါပဲ။ ကားအ၀င္အထြက္လဲ ေတြ႔တာ ရွားပါတယ္။

တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားေတြကို ေလ႔က်င္႔ေပးတဲ႔ တပ္မို႔လို႔လား မသိ။ ဘယ္ ညာ၊ ဘယ္ ညာ ဆိုတဲ႔ ေလ႔က်င္႔သံကို တႏွစ္လုံးေနမွ ၂ခါေလာက္ ေတြ႔ဖူးတာပါ။ ၾကည္႔လိုက္ရင္ စစ္သား မိသားစုေတြ ကေလးေတြ တို႔လို႔တြဲေလာင္းခ်ီလို႔သာ ေတြ႔ရတတ္တယ္။ ကေလးေလးေတြကလဲ သနပ္ခါးဘဲၾကားေလးေတြနဲ႔ ခါးထစ္ခြင္ထဲကေန ကိုယ္တို႔ ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားေတြကို ေငးေနတတ္တယ္။

သူတို႔ ဇနီးမယားေတြကိုေတာ႔ ေက်ာင္းေရွ႔က တပ္၀င္းထဲမွာ အေအး ေရာင္းလို႔တမ်ိဳး ေျပာင္းဖူးေရာင္းလို႔ တဖုံ ေတြ႔ရတတ္ေသးတယ္။ တပ္တြင္းမွာ ၾကက္ေတြ ၀က္ေတြလဲ ေမြးပါေသးတယ္။ တခါတေလ ၀က္ေတြ ေျပးလာလို႔ ေရွာင္ရ ရွားရတာမ်ိဳး ၾကံဳဖူးတယ္။

အမ်ားအားျဖင္႔ ရုိးရုိးသားသားေနၾက၊ လခနဲ႔ မေလာက္ငလို႔ ကိုယ္႔၀မ္းကိုယ္႔ေက်ာင္း ေမြးျမဴေရး လုပ္ၾကနဲ႔ ေနပုံပါပဲ။ ဘာမွလဲ ကိန္းခမ္း မရွိတာမို႔ ကိုယ္တို႔ ကေလးေတြ အဖို႔မွာ စစ္တပ္ကို ေၾကာက္စရာရယ္လို႔ မျမင္။ ဘာသိဘာသာ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းပဲ သြားလာေနခဲ႔တာပါ။ ဒါက အေျခခံလူတန္းစား စစ္တပ္ေလးမို႔ ျဖစ္မွာေပါ႔။

ကိုယ္တို႔ ၾကီးျပင္းလာေတာ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြလဲ တကြဲတျပားစီ ျဖစ္ကုန္ၾကၿပီ။ သူတို႔လဲ ဘြဲ႔ေတြရ၊ အိမ္ေထာင္ေတြက် ကုန္ၿပီထင္ပါရဲ႔။ ကိုယ္တို႔လဲ ဆယ္တန္းၿပီးလို႔ အိမ္ေျပာင္းလာကတည္းက ေက်ာင္းသြားေဖာ္ သူငယ္ခ်င္းေလးေတြနဲ႔ ေ၀းသြားတာ ခုထိပဲ။ တခါမွကို ျပန္မေတြ႔ေတာ႔ဘူး။

ကိုယ္အိမ္ေထာင္က်အၿပီး တခါလွည္းတန္းေစ်းမွာ ကိုယ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ လမ္းေလွ်ာက္လာတုန္း သႏၱာယု အကို ကိုေက်ာ္မင္းယု နဲ႔ ေတြ႔တယ္။ ကိုယ္႔အမ်ိဳးသားနဲ႔ သူကလဲ ေက်ာင္းေနဖက္ သူငယ္ခ်င္းေတြ တဲ႔။ သူတို႔ ဖက္လွဲတကင္း ႏွဳတ္ဆက္ၾကေတာ႔ ကိုယ္႔သူငယ္ခ်င္းေလးကို ေမးမိေသးတယ္။

အခ်ိန္ေတြၾကာခ်င္ ၾကာေပမဲ႔ ဘယ္ေမ႔ႏိုင္ပါ႔မလဲ။ မတရားအဖမ္းခံရတဲ႔သူေတြလဲ ခုထိ မလြတ္ေသးဘူး။ မိသားစုေတြ တကြဲတျပား။ ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔ ေက်ာင္းနဲ႔က တေနရာစီ။ ေက်ာင္းေတြလဲ ျမိဳ႔ျပင္ေရာက္။ ငယ္ဘ၀ေတြမွာ စစ္တပ္ထဲက ျဖတ္ၿပီး ေန႔စဥ္ေန႔တိုင္း ေက်ာင္းသြားခဲ႔ရၾကတဲ႔ ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားေတြက အခုေတာ႔ စစ္ေခါင္းေဆာင္ေတြရဲ႔ ေထာင္သြင္း အက်ဥ္းခ်ခံေနရတယ္။ ေနာက္ထပ္လဲ မတရားအမွဳေတြဆင္ဖို႔ တျပင္ျပင္လုပ္ေနတယ္။

ရန္ကုန္မွာ ရွိတုန္း ကိုယ္တို႔ ေက်ာင္းေလးနား ျဖတ္သြားစဥ္က ေက်ာင္းသြားေနက် လမ္းကေလးေဘး စစ္တပ္ကေလးကေတာ႔ ဒုံရင္း ဒုံရင္းပါပဲ။ ဘာမွလဲ တိုးတက္ မဖြံ႔ျဖိဳးလာ၊ ၾကက္ေတြ ၀က္ေတြ ေမြးၿပီး က်ားကန္ေနရဆဲပါပဲ။ ထိပ္ပိုင္း စစ္ေခါင္းေဆာင္ေတြကေတာ႔ ျပည္႔သူ ဘ႑ာေတြနဲ႔ အၾကြယ္၀ႀကီး ၾကြယ္၀ၿပီး အာဏာရူးတုန္း စစ္ေသြးဆာတုန္းပါပဲ။

သႏၱာယု အကို ကိုေက်ာ္မင္းယု (ကိုဂ်င္မီ)က ၆၅ ႏွစ္၊ သူ႔အမ်ိဳးသမီး မနီလာသိန္းက ၆၅ႏွစ္။ အေဖေရာ အေမေရာ ေထာင္ထဲမွာဆိုေတာ႔ အိမ္မွာက်န္ေနတဲ႔ လသားအရြယ္ သမီးငယ္ေလးကို ကေလး မိဘအစား ကိုယ္႔သူငယ္ခ်င္း အေဒၚလုပ္သူက ကမၻာမေၾက သီခ်င္းဆိုၿပီး သိပ္ေနရေလသလား။

ဘာရယ္ မဟုတ္ပါဘူး။ ေက်ာင္းဖြင္႔ခ်ိန္ေရာက္လို႔ ေက်ာင္းသြားေဖာ္ သူငယ္ခ်င္းေလးေတြကို သတိရမိတာေလးေတြပါ။
မိုးခ်ိဳသင္း