သီခ်င္းေလး ညည္းရင္းနဲ႔..

ဒီတခါေတာ႔ ကဗ်ာဆရာ ကိုေဆာင္းယြန္းလ က tag တာပါ။ အားရင္ ဘာသီခ်င္းေလးေတြ ညည္းတတ္သလဲ တဲ႔။ ကိုယ္လဲ က ခ်င္ေနတဲ႔သူကို ဆိုင္းထည္႔ေပးလိုက္သလို ျဖစ္သြားၿပီး ေရးမွာေပါ႔ လို႔ ကဗ်ာဆရာကို သြားေျပာလိုက္တယ္။

တကယ္က ဂီတဆိုတာ လူကို အဖမ္းစားႏိုင္ဆုံး အႏုပညာပါ။ ဂီတကို ကိုယ္တို႔ တမိသားစုလုံး ၀ါသနာႀကီးတယ္။ အေဖ႔ဖက္က အဖိုးက ရြာမွာ ျမိဳ႔မတီး၀ိုင္းရဲ႔ တီး၀ိုင္းေခါင္းေဆာင္ တဲ႔။ ဘင္ဂ်ိဳတလက္ နဲ႔ အေဖာ္တသိုက္နဲ႔ ေနတတ္တယ္။ အေမ႔ဖက္က အဖိုးက်ေတာ႔ ဓာတ္ျပားတိုက္ ေထာင္တယ္။ သီခ်င္းေရးဆရာေတြ အဆိုေတာ္ေတြနဲ႔ အိမ္မွာ သူ႔သမီးေတြကို ပတၱလား တီး၊ တေယာထိုးၿပီး ဂီတနဲ႔သာ ေနေစသတဲ႔။ အဲဒီအဖိုးႏွစ္ေယာက္စလုံး ကိုယ္မေမြးခင္ ကြယ္လြန္ၾကတယ္။

အေဖ႔အလွည္႔က်ေတာ႔ ကဗ်ာဆရာ..။ ဒါေပမဲ႔ အေဖ႔ကို ကဗ်ာဆရာအျပင္ ဘာမ်ား ျဖစ္ခ်င္ေသးလဲလို႔ ကိုယ္ စကားစပ္လို႔ ေမးဖူးတယ္။ အေဖက Orchestra တီး၀ိုင္းေခါင္းေဆာင္ ျဖစ္ခ်င္တာတဲ႔။ ဆရာ ျမိဳ႔မျငိမ္းတို႔လို သီခ်င္းေလးေတြ ဖန္တီးၿပီး ဘ၀မွာ အျပစ္ကင္းကင္း ေပ်ာ္ရႊင္ေက်နပ္ ေရာင္႔ရဲခ်င္တာ လို႔ ဆိုတယ္။

အဲဒီလို အေဖေျပာေတာ႔ ကိုယ္႔မွာ အံ႔ၾသလိုက္တာ။ ကိုယ္က တည္႔တည္႔ႀကီး သြားခ်င္သူမို႔
“ဒါျဖင္႔ အေဖက ကဗ်ာဆရာ မလုပ္ခ်င္ဘူးေပါ႔ ” လို႔ ေမးမိတာ။
“ေအာ္ သမီးရယ္၊ ကဗ်ာဆရာလဲ ေကာင္းပါတယ္၊ ဒါေပမဲ႔ အေဖ အားက်ၿပီး ျဖစ္ခ်င္တာက သံစုံတီး၀ိုင္းႀကီး ဖန္တီးခ်င္တာ..”
“ဒါျဖင္႔ အေဖက တသက္လုံး လုပ္ေနတဲ႔ ေက်ာင္းဆရာက်ေတာ႔ေရာ..” ဆိုေတာ႔
“ေအာ္ သမီးရယ္၊ ေက်ာင္းဆရာလဲ ေကာင္းပါတယ္၊ ဒါေပမဲ႔ အေဖက သီခ်င္းေတြနဲ႔ ဆိုရင္ ပိုေပ်ာ္တာေပါ႔”
“ဒါျဖင္႔ အေဖက.. ”
“ေတာ္ပါေတာ႔ သမီးရယ္၊ ငါ႔သမီးႏွယ္ နားေ၀းလိုက္တာ၊ အေဖက သီခ်င္းေရးဆရာ ျဖစ္ခ်င္တာ၊ ဒါပဲ။”
အဲဒီလို အေဖက ေျပာၿပီး ဟုိဖက္လွည္႔ ေဆးလိပ္ဖြာၿပီး ေနေတာ႔တာပါ။ ကိုယ္႔ေမးခြန္းေတြက သူ႔အိပ္မက္ေတြကို ဖီလင္ေအာက္ ေစတယ္ ထင္ပါရဲ႔ေလ။

ဒီလို တမိသားစုလုံး သီခ်င္း ၀ါသနာပါတဲ႔အေၾကာင္း ကိုယ္ေရးလဲ ေရးဖူးတယ္။ ဒါေပမဲ႔ တေယာက္မွေတာ႔ အဆိုေတာ္၊ ေတးေရးဆရာ မျဖစ္သြားဘူး။ ဒါေပမဲ႔ သီီခ်င္းေတြနဲ႔ ဘလက္အင္၀ိွဳက္ ျဖစ္ေနတဲ႔ ကိုယ္တို႔ဘ၀ေတြကို ေဆးေရာင္ျခယ္ခဲ႔ၾကပါတယ္။

ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက အေမေခ်ာ႔သိပ္တဲ႔ သီခ်င္းေလးေတြကေန အခု ေရာ႔ခ္၊ ေပါ႔ပ္၊ ဟစ္ပ္ေဟာ႔၊ ပန္႔ခ္ ေတြအထိ နားေထာင္ဖူးခဲ႔တာလဲ အမ်ားႀကီး။ ႀကိဳက္တာေတြလဲ အမ်ားႀကီး။ ဆိုဖို႔က်ေတာ႔ ကိုယ္႔အသံက သီခ်င္းကို စပ္ယူရတဲ႔ အသံမ်ိဳးလို႔ မိတ္ေဆြတေယာက္က ေျပာဖူးတယ္။ "ေမာင္းသံ.. တခုေသာေမာင္းသံ..၊ ၾကားေလတိုင္းမွာျဖင့္.. ထြက္ကိုပဲ ထြက္ေျပးခ်င္တယ္ေလ...၊ နားႏွစ္ဖက္ကို စံုကာပိတ္လို႔.. အတင္းရုန္းကန္.." ဆိုပဲ။

ဒီေလာက္ အားေပးၾကမွေတာ႔ ကိုယ္လဲ တိုးတိုးပဲ ညည္းမိပါတယ္။ မိုက္ ေတြဘာေတြ သီခ်င္းဆိုဖို႔ လာေပးရင္ မ်က္ႏွာေတြ ေသြးဆုတ္ျဖဴေရာ္လာတဲ႔အထိ ကိုယ္႔အေၾကာင္း ကိုယ္သိၿပီး အတင္းပဲ ျငင္းဆန္မိတတ္တယ္။ ေမာင္းသံ လို႔ ဆိုထားတာ မဟုတ္လား။ သူငယ္ခ်င္းေတြ ဆုံလို႔ ေပ်ာ္ရႊင္ေနခ်ိန္မွာ ေမာင္းေတာ႔ ထ မတီးသင္႔ဘူးလို႔ သိေနပါတယ္။

သီခ်င္းဆိုရာမွာလဲ ဒီအဆိုေတာ္ကေတာ႔ ဆရာႀကီးပဲ၊ သူဆိုတဲ႔သီခ်င္းေတြ ႀကိဳက္မွ နားေထာင္ရည္၀ေနတဲ႔ ဆရာႀကီးလိုလို ျဖစ္တာမို႔ သူ႔သီခ်င္းပဲ ေရြးႀကိဳက္မယ္ ဆိုတာမ်ိဳးလဲ စိတ္ထဲမွာ မရွိ။ ဒီအဆိုေတာ္ကေတာ႔ ကေလးကြက္ေတြပါကြာ၊ ကေလးေတြ ဆိုတာပါ ဆိုတဲ႔ အထင္ေသးစိတ္မ်ိဳးလဲ မရွိ။ နားထဲ၀င္လို႔ ကိုယ္ႏွစ္သက္မိရင္ အကုန္ႀကိဳက္ပဲ။

သီခ်င္းကေတာ႔ အမ်ားႀကီး ရတာမ်ိဳးလဲ မဟုတ္၊ တခ်ိဳ႔လဲ တပိုဒ္တေလေလာက္သာ အထပ္ထပ္ စိတ္ထဲက ေက်ာ႔ေနတာမ်ိဳး။ သူမ်ားဆိုရင္လဲ သေဘာက်မိ ႏွစ္သက္မိတာ။ ကိုယ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ ခ်စ္စ က သူက သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔အတူ ကိုင္ဇာရဲ႔ သီခ်င္းတပုဒ္ ဆိုေနတာ ၾကားရေတာ႔ တိုးၿပီး ခ်စ္ခင္ ျမတ္ႏိုးစိတ္ ျဖစ္သြားခဲ႔တာ မွတ္မိေသးတယ္။

“အို..ေမ၊ ကိုကိုေလ ရင္ထဲမွာ တဖက္သတ္အခ်စ္နဲ႔ ခ်စ္ကာေန..” လို႔ သူဆိုေတာ႔ တအုပ္လုံး ဆိုေနၾကတာ ျဖစ္ေပမဲ႔ သူ႔အသံပဲ ကြက္ၿပီး ၾကားေနမိသလိုလို ျဖစ္မိေသး။ ကြက္ၾကားမိုး ဆိုတာ ဒါမ်ိဳးေနမယ္။ ကေလးမႏွယ္.. မိုက္ခ်င္ေတာ႔ ေျပာပါတယ္။

ဒါနဲ႔ ေနာင္တခ်ိန္ အတူေနရင္ စုမဲ႔ေဆာင္းမဲ႔ စာရင္းထဲမွာ နံပါတ္ (၁)က ေၾကာင္အ၀ါေလး၊ နံပါတ္ (၂) က ဂစ္တာ ဆိုၿပီး ခ်ေရးခဲ႔ၾကတယ္။ စားတာေသာက္တာ ေနတာထိုင္တာ ဘယ္လိုေနမယ္ ဦးဆုံး မစဥ္းစားဘဲ တေယာက္က ေၾကာင္ ပိုက္၊ တေယာက္က ဂစ္တာ ပိုက္ၿပီး ေနရအုံးမလိုပါ။ ကံေလး မ်က္ႏွာသာေပးလို႔ အိမ္နဲ႔ယာနဲ႔ ေနရတယ္ မွတ္ပါတယ္။

ေနာက္ လက္ထပ္ၿပီး စင္ကာပူ လိုက္သြားေတာ႔ အဲဒီမွာ ကိုယ္ မေပ်ာ္ဘူး။ အဲဒီေတာ႔ ကိုယ္တို႔ကားထဲမွာ အျမဲဖြင္႔တဲ႔ သီခ်င္းက စိုင္းထီးဆိုင္ရဲ႔ ခ်ယ္ရီကိုသာ ပန္ပါကြယ္ တဲ႔။ လိမ္မာပါတယ္ ဗမာမေလး စိတ္မညိဳနဲ႔ ဆိုတဲ႔ သီခ်င္းေပါ႔။ အဲဒီတုန္းက ေၾကာင္လဲ ေမြးခြင္႔ မၾကံဳတာမို႔ သူက ဒီလုိ ျဖည္႔ဆိုပါတယ္။

“အိမ္ေပၚမွာေလ ေရႊ၀ါေၾကာင္ေလး မရွိေပမဲ႔၊ ျဖဴစင္ေစတနာ အရုိးခံ စိတ္ရင္း ရွိပါတယ္” တဲ႔။ တကယ္က ေတာင္ေပၚမွာေလ ေတာ္၀င္ ပိေတာက္ပန္း မရွိေပမဲ႔…ဆိုၿပီး ျဖစ္ရမွာ..။ ပိေတာက္ကေန ေၾကာင္ ျဖစ္သြားတာကေတာ႔ သူ တရားခံပါပဲ။ ဆရာ စိုင္းခမ္းလိတ္ ျပႆနာ လာရွာရင္ေတာ႔ သူ႔ကို လက္ညိွဳးထိုး ျပလိုက္မွာပဲ။

ေနာက္ေတာ႔ အလုပ္ေတြ အတူလုပ္ၾကတယ္။ အဲဒီေတာ႔ ရုံးအလုပ္က မနက္ ၈နာရီကေန ညေန ၅နာရီ ထိ ျဖစ္ေလေတာ႔ “အခါခါေပါ႔၊ မာလာေက်ာ႔ လာပါေတာ႔ ေမွ်ာ္ေပါ႔ ငါးနာရီ ထိုးၿပီ၊ ထိုးၿပီ” လို႔ ဆိုမိတယ္။ ၅နာရီထိုးရင္ ရုံးဆင္းရမွာကိုး။ ေမွ်ာ္မိ၊ ေပ်ာ္မိတာေပါ႔။ ငါ ေရဒီယိုသီခ်င္းလဲ ရသားပဲလို႔ ကိုယ္႔ဖာသာကိုယ္ အားေပးမိေသးတာ။

အလုပ္ထဲမွာလဲ စီးပြားေရးဆိုတဲ႔သေဘာေတြကို ကိုယ္က နားမလည္ေလေတာ႔ အထက္ကလာတဲ႔ အခု ဆီထမင္း၊ အခု စာကေလးေၾကာ္ ဆိုတာေတြကို ေတာ္ေတာ္ စိတ္ညစ္ဖူးတာပါ။ အဲဒီအခါမွာလဲ သီခ်င္းေလး ညည္းရင္း စိတ္ေျဖရတာပါ။ “ေျပာင္းလဲတတ္တဲ႔ မင္းကို၊ တို႔ ဘယ္လိုမွ နားမလည္..” ဆိုတဲ႔ ထူးအိမ္သင္သီခ်င္းေလးေပါ႔။

အခု ဆိုင္ေလး လုပ္ျပန္ေတာ႔ အိမ္အျပန္ညေတြမွာ ႏွစ္ေယာက္သား သီခ်င္း အတူ ညည္းမိတဲ႔ ညေတြ ရွိေသးတယ္။ ငယ္ကၽြမ္းေဆြပါ။ သူက အရင္ဆိုတယ္။
“ဒီလို ညမ်ား တရာ မက ေတြ႔ပါရေစ” (ဒီေတာ႔ ကုိယ္ကလဲ ဘယ္အညံ႔ခံလိမ္႔မလဲ)
“ဒီလို ညေပါင္း ေထာင္ေသာင္းမက ေတြ႔ပါရေစ” တဲ႔။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ႔ ဒီည ေစ်းေရာင္းေကာင္းတယ္ေလ။

ႀကိဳက္ၿပီး လူၾကားေအာင္ မညည္းရဲတဲ႔ သီခ်င္းလဲ ကိုယ္႔မွာ ရွိေသးတယ္။ ေမာင္သစ္မင္းရဲ႔ သီခ်င္းေလး တပုဒ္ပါ။
“ငါ႔ရဲ႔ ၾကမ္းတမ္း ရုပ္သြင္ျပင္နဲ႔ အေပၚယံအေရျပားေအာက္မွာ
အလြန္သိမ္ေမြ႔တဲ႔ ၾကည္လင္ႏုနယ္
ႏွလုံးသားတခုဟာ တည္ရွိခဲ႔..”
စသျဖင္႔ေပါ႔။
အဲဒီသီခ်င္းက ႀကိဳက္ေတာ႔ ႀကိဳက္သား။ ဒါေပမဲ႔ ငါ႔ရဲ႔ ၾကမ္းတမ္း ရုပ္သြင္ျပင္လို႔ ဆိုထားေတာ႔ ကိုယ္နဲ႔ မလိုက္ဘူး ထင္မိလို႔ ညည္းျဖစ္ရင္ေတာင္ လူမၾကားေအာင္ ခပ္တိုးတိုးပဲ။

သီခ်င္းဆိုတာကလဲ ရင္ထဲက ခံစားခ်က္နဲ႔ တိုက္ဆိုင္ေတာ႔ ပိုဆိုလို႔ ေကာင္းတယ္ ထင္မိတာပဲ။ ဒါေပမဲ႔ စိတ္ထဲမွာ ဘာရယ္မဟုတ္ဘဲ ဆိုျဖစ္ ညည္းျဖစ္တဲ႔ သီခ်င္းေတြကလဲ အမ်ားသား။ တခါကေတာ႔ ကိုယ္သိပ္ႀကိဳက္တဲ႔ မမီရဲ႔ ရုပ္ရွင္သီခ်င္းတပုဒ္ျဖစ္တဲ႔
“ေပ်ာ္စရာဆိုတာ တို႔ရဲ႔ကမၻာမွာ မရွိပါ၊ ရင္နာစရာေတြ ေတြးမိျပန္ရင္ ရင္ထဲမွာ..” လို႔ ဆိုမိေတာ႔ ကိုယ္႔ဆရာက သူ႔ကိုလဲ ေပ်ာ္ေအာင္ ထားရက္နဲ႔ တဲ႔။ အင္းးး သိပ္ အထ အန မေကာက္တာ ေကာင္းပါလိမ္႔မယ္ေလ။

အျမဲလိုလို ညည္းမိတဲ႔ ေနာက္သီခ်င္းတပုဒ္က ခိုင္ထူးရဲ႔ ေနာက္ဆုံး အိပ္မက္။ ကိုေန၀င္း စပ္ခဲ႔တာ။
“ရဲရင္႔…ေက်ာက္ခက္တို႔ ျပိဳေနဆဲ..
ငါ႔အတြက္ အေျဖ ရွာေနတုန္းေပါ႔
တခ်ိဳ႔ေတြ ေနႏိုင္လြန္းတယ္…”
အခုတေလာ အဲဒီသီခ်င္းေလးကို အျမဲ ညည္းမိတာ။ “တေယာက္တည္း ငါ ငိုေနတုန္း၊ ရင္ထဲမွာ မေက်နပ္ဆုံး ………..” လို႔ ဆိုလိုက္ရမွ ရင္ထဲမွာ နည္းနည္း သက္သာသြားသလိုပါ။

ေနာက္တပုဒ္ကေတာ႔ ကိုယ္႔မွာ ၀မ္းနည္းစရာ အေၾကာင္းတိုက္ဆိုင္တိုင္း ဆြတ္ပ်ံ႔နာၾကင္စြာ ဆိုမိတဲ႔ သီခ်င္းေလး။ ဆိုမိတိုင္း ဒဏ္ရာမ်ားနဲ႔ လူ ဟာ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ပဲ လို႔ ထင္မိတယ္။ ဦးလိွဳင္ ေရးခဲ႔တာပါ။
“ၾကယ္ေတြ ေၾကြတုန္းလား…
မသိခ်င္ ရင္ထဲ အားတင္းထား
ေၾကြတဲ႔ ၾကယ္ေတြရဲ႔ အေၾကာင္းကို ရင္မွာ မခံစားရဲ..”


ဒီလိုနဲ႔ ဆိုျဖစ္တဲ႔ သီခ်င္းေတြအေၾကာင္း ေရးရရင္ေတာ႔ အမ်ားႀကီးေပါ႔။ သီခ်င္းေတြကေတာ႔ ဆိုျဖစ္ ညည္းျဖစ္ေနမွာပါပဲ။
ရင္ထဲက ခံစားခ်က္ေတြ နီလိုက္ ျပာလိုက္ ၀ါလိုက္ ေရာင္စုံေျပးေနသလို သီခ်င္းေတြနဲ႔ ဘ၀ အထုအေထာင္းေတြကို ခုသာ ခံသာေအာင္ လုပ္ေနရသလိုေပါ႔။
တခုေတာ႔ ေသခ်ာပါတယ္။
သီခ်င္းေတြေၾကာင္႔ ေလာကႀကီး ပိုလွသြားတယ္ ဆိုတာ..။


မိုးခ်ိဳသင္း

အျပည့္အစုံဖတ္မယ္...

ေမတၱာပို႔

ဒီေန႔ ဆရာေတာ္တပါး ကိုယ္တို႔ဆိုင္ေလးကို လာအားေပးခဲ႔ပါတယ္။

ဆရာေတာ္က ၂၀၀ရခု စက္တင္ဘာလမွာ ျဖစ္ခဲ႔တဲ႔ ေရႊ၀ါေရာင္ ေတာ္လွန္ေရးမွာ ေမတၱာပို႔ လမ္းေလွ်ာက္ခဲ႔ၾကေသာ ရဟန္းရွင္ သံဃာေတာ္ အရွင္သူျမတ္တို႔ကို ဂုဏ္ျပဳတဲ႔အေနနဲ႔ လက္ေမာင္းမွာ ေဆးမင္ တင္ခဲ႔ပါတယ္။

လူအခ်င္းခ်င္း လွည္႔ပတ္ျခင္း ကင္းေ၀းၾကပါေစ တဲ႔။




အျပည့္အစုံဖတ္မယ္...

မူခ်ိဳ ဂရာဆီယာ

ဆိုင္ေလးအေၾကာင္းေရးမိေတာ႔ ဘေလာ႔မိတ္ေဆြေမာင္ႏွမမ်ားက ဆုေတာင္းေပးၾကတာ ေက်းဇူးတင္မိ ပါတယ္။ အားေပးတဲ႔ စာတလုံးခ်င္းစီတိုင္းကို စိတ္လဲ ၾကည္ႏူး၊ အားလဲ ရွိပါတယ္။ တကယ္ေတာ႔ ကိုယ္က ေပ်ာ္စရာသာ မွတ္မိခ်င္သူမို႔ ကိုယ္သတိရတာေလး ေရးေနမိတာ။ ဘ၀ဆိုတာ ေပ်ာ္စရာခ်ည္းပဲေတာ႔ ဘယ္ဟုတ္ပါ႔မလဲ။

ၾကံဳလာတဲ႔ အခက္အခဲကို ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ေခါင္းေအးေအးနဲ႔ ျဖတ္သန္းႏိုင္ဖို႔သာ ၾကိဳးစားမိတာပါ။ စိတ္ဓာတ္က်တဲ႔အခါ ရွိရင္လည္း ကိုယ္ခ်စ္ခင္သူေတြနဲ႔ ခြဲခြာရတဲ႔ ေသျခင္းတရားထက္ေတာ႔ ဘယ္အရာမွ မဆိုး၀ါးေလာက္ဘူး လို႔ ေျဖရတယ္။ ကိုယ္က်န္းမာေနရင္ စိတ္က်န္းမာဖို႔ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ပဲ အဓိက တတ္ႏိုင္ပါလိမ္႔မယ္ေလ။

ဒါေၾကာင္႔မို႔ ဘေလာ႔မွာ စာလာဖတ္ၿပီး မျမင္ဖူးေပမဲ႔ ခင္မင္ရင္းႏွီးေနတဲ႔ မိတ္ေဆြေတြကို ကိုယ္ဆိုင္ဖြင္႔စ ၾကံဳရတာေလးေတြ ေျပာျပခ်င္ေသးတယ္။ သူငယ္ခ်င္းအခ်င္းခ်င္း ရင္ဖြင္႔တယ္ ဆိုပါေတာ႔။

ကိုယ္တို႔ ဆိုင္ေလးက သိပ္မႀကီးတဲ႔ Mall တခုရဲ႔ ေအာက္ထပ္ကေလးမွာပါ။ ပထမဆုံး ဒီ Mall ကို ေရာက္ဖူးတာ ဒီဆိုင္ေလး ဖြင္႔မယ္ ဆိုေတာ႔မွေပါ႔။ မိတ္ေဆြတေယာက္ ေျပာလို႔ အိမ္နဲ႔လဲ သိပ္မေ၀းတာမို႔ သေဘာက်မိတာ။ ဒါနဲ႔ စ ငွားဖို႔ မန္ေနဂ်ာနဲ႔ စကားေျပာရတယ္။

မန္ေနဂ်ာႀကီးကလဲ သေဘာေကာင္းလိုက္တာ။ ကိုယ္တို႔ရဲ႔ ပထမဆုံး စ လုပ္တဲ႔ ဆိုင္ေလး ဆိုတာလဲ သိေရာ ဆိုင္အတြက္ လိုအပ္တဲ႔ မွန္ဘီရိုေတြ၊ ရွိဳးေက႔စ္ေတြ အကုန္ေပးတယ္။ သူပိုင္တာေတြ ငွားတာ တဲ႔။ ဘာမွ ပိုက္ဆံ ေပးစရာ မလိုဘူး တဲ႔။ ဒါနဲ႔ ကိုယ္တို႔လဲ “မူခ်ိဳ ဂရာဆီယာ” လို႔ ေျပာရတာေပါ႔။ အဲဒီအဓိပၸါယ္က ေက်းဇူး အမ်ားႀကီး တင္ပါတယ္ တဲ႔။

ဆိုင္ခန္းေလးက ေပ ၂၀ ပတ္လည္ေလး။ ဆိုင္ေရွ႔မွာ မကၠဆီကန္ တိုင္းရင္းေဆးေလးေတြ ေရာင္းတဲ႔ဆိုင္ ရွိတယ္။ ေခ်ာေခ်ာေျဖာင္႔ေျဖာင္႔ မကၠဆီကန္မေလး ေစ်းေရာင္းတယ္။ သူ႔နံမည္က လက္တီ တဲ႔။ ေဘးက အခန္းက အားကစားအ၀တ္ေတြ ေရာင္းတဲ႔ဆိုင္။ သူ႔ပိုင္ရွင္က မ်က္ႏွာသိပ္ခ်ိဳတဲ႔ အမ်ိဳးသမီး။ Sandra တဲ႔။ သူက အျမဲတမ္း ျပဳံးေနတာ။

ညာဖက္က အခန္းကေတာ႔ ကြန္ပ်ဴတာေတြ ျပင္တဲ႔ လူ။ သူ႔နံမည္ေတာ႔ ခက္လို႔ မမွတ္မိဘူး။ သူက မနက္ဆိုရင္ ကိုယ္တို႔ဆိုင္ဖက္ ကူးလာၿပီး radio control helicopter ေတြကို လာလာ ေငးတတ္သူ။ သူ႔စိတ္ကူးထဲမွာ ဟယ္လီေကာ္ပတာေတြ ပ်ံေနတာ ျမင္ေနပုံပဲ။ မနက္ဆို တခ်က္ေတာ႔ ေျပးလာၾကည္႔တာပဲ။ ငါ တေန႔ ၀ယ္ကို ၀ယ္မယ္လို႔ ျပန္သြားတိုင္း ေျပာတတ္ေသးတယ္။

ေရွ႔ဖက္က ေနာက္တဆိုင္ကေတာ႔ ကိုးရီးယား အမ်ိဳးသမီး Kim ဖြင္႔တဲ႔ အ၀တ္ဆိုင္ပဲ။ ကိုးရီးယား မင္းသမီးေလးေတြ လွသေလာက္ သူကေတာ႔ မတူျခားနားသူပါေလ..။ ဒါေပမဲ႔ သေဘာ သိပ္ေကာင္းတယ္။ ေစ်း၀ယ္လစ္တိုင္း ကိုယ္တို႔ျခမ္းဘက္ ေျပးလာၿပီး ဒီလိုေနရာခ်၊ ဒီေနရာမွာ ဒါကိုထား နဲ႔ လာေျပာျပတတ္တယ္။ သူေျခဟန္လက္ဟန္နဲ႔ ေျပာပုံက ဒါရုိက္တာႀကီးတေယာက္ ေျပာေနသလိုမ်ိဳး။ ကိုယ္တို႔လဲ ပါးစပ္ဟ ၿပီး ေငးေနရတာ။

သူသင္ေပးခ်င္လဲ သင္ေပးခ်င္စရာပါ။ ကိုယ္တို႔ ဆိုင္ေလးမွာ tattoo corner ေလး ထားသလို၊ မိန္းကေလး အလွအပ ပစၥည္းေလးေတြ၊ လူႀကီးကစားတဲ႔ remote control ကား၊ ဟယ္လီေကာ္ပတာေလးေတြ ေရာင္းေသးတာ။ ျပင္ဆင္ပုံကလဲ ႏွစ္ေယာက္သား စိတ္ကူးတည္႔ရာ လုပ္ၾကတာ ရီမုဒ္ ကြန္ထရုိး ေမာ္ေတာ္ကားေတြက အေပၚမွာ ပ်ံလို႔၊ ဟယ္လီေကာ္ပတာေတြက ေအာက္မွာ ၀ပ္လို႔။ ဟ တလြဲေတြေတာ႔ ျဖစ္ကုန္ၿပီလို႔ ေျပာၿပီး ရီရေသးတယ္။

ပစၥည္း၀ယ္ေတာ႔လဲ ကိုယ္႔ဆရာက ကိုယ္၀ယ္တုန္း ေဘးက အၾကံေပးပါတယ္။ “ဒါေတြ မ၀ယ္နဲ႔ ခ်ိဳသင္း၊ ဘယ္သူမွ မႀကိဳက္ဘူး၊ ဟိုဟာမ်ိဳးေတြ ၀ယ္..” စသျဖင္႔ေပါ႔။ တကယ္က်ေတာ႔ သူမ၀ယ္ခိုင္းတာေတြခ်ည္း ေရာင္းရတာ။ သူ႔မ်ား လုံးလုံးပုံမိရင္ အခက္။ ဖက္ရွင္ မ်က္စိ ရွိတယ္ ဆိုရမွာေပါ႔ေလ။

ဒါေပမဲ႔ ကိုယ္က သူေရြးခ်ယ္တာေတြ သိပ္မစြံတဲ႔အေၾကာင္း လူထူထူမွာ မေျပာရဲဘူး။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ႔ သူကလဲ ကိုယ္႔ကို ေရြးထားတာဆိုေတာ႔ကာ ကိုယ္လဲ မစြံတာႀကီး ျဖစ္ေနအုံးမယ္ ဆိုၿပီး ကိုယ္႔တပ္ကိုယ္ျပန္နင္းသလို ျဖစ္မွာစိုးလို႔။ ဒါမ်ိဳးက အသံတိတ္ေနတာ ေကာင္းလိမ္႔မယ္။

သူကေတာ႔ ကိုယ္႔ကို ေျပာပါတယ္။ ခ်ိဳသင္းက အျမဲျပံဳးေနလို႔ အားကိုးၿပီး ဆိုင္ဖြင္႔ဖို႔ စဥ္းစားတာေနာ္ တဲ႔။ သူ႔လိုသာဆိုရင္ မျပံဳးတတ္ဘူး ဆိုပဲ။ ဒါနဲ႔ ကိုယ္လဲ အားတက္ၿပီး ေစ်း၀ယ္လာတိုင္း ကိုယ္ကခ်ည္း ျပံဳးျပံဳး ျပံဳးျပံဳး နဲ႔ စကားသြားေျပာတာပါ။ ေျပာပုံကိုလဲ ၾကည္႔ပါ။ ေကာင္ေလးတေယာက္ ေစ်းလာ၀ယ္ေတာ႔…

“ကိုယ္႔မိန္းကေလးကို ေလာ႔ကက္ေလး လက္ေဆာင္ေပးခ်င္တယ္။ မင္းသာဆိုရင္ ဘယ္လိုမ်ိဳး ေလာ႔ကက္ေလး ႀကိဳက္မလဲ၊ ကိုယ္႔ကို ေရြးေပးမလား”
“ရတယ္ေလ၊ ဒါမ်ိဳးေလးဆို ရွင္႔မိန္းကေလး ႀကိဳက္မွာပဲ”
(ကိုယ္ေရြးေပးလိုက္တာ အသဲပုံ ေလာ႔ကက္ေလးပါ။ အသဲေတာ႔ အသဲ၊ ဒါေပမဲ႔ ခရမ္းေရာင္ အသဲ။ အသဲက လတ္ဆတ္ၿပီး နီေနသင္႔တာ၊ ကိုယ္က အသဲပုတ္ႀကီး ေရြးသလို ျဖစ္ေနပါေပါ႔၊ ေကာင္ေလးလဲ ေခါင္းကို တြင္တြင္ ကုတ္တယ္။)

ဒီတခါေတာ႔ အဖြားအရြယ္ မိန္းမႀကီးတေယာက္ လာ၀ယ္ျပန္တယ္။
“ဒီဆိုင္ဖြင္႔တာ မၾကာေသးဘူး ထင္တယ္။ ငါၾကိဳက္တာေလးေတြ ရွိတယ္။ ဒီဆြဲႀကိဳးေလး ႏွစ္ကုံးစလုံး ထုတ္ျပပါအုံး။”
ကိုယ္ကလဲ ျပံဳးၿပီး ဆြဲႀကိဳးေလးေတြ ထုတ္၊ သူ႔ကို မွန္ေရွ႔မွာ ဆင္ေပးလိုက္တယ္။
“လွတယ္ေနာ္။ ဒါေပမဲ႔ ဒီဆြဲႀကိဳးေလးက ပိုၿပီ ဖန္စီ ျဖစ္တယ္” (သူသိပ္ႀကိဳက္ေနတဲ႔ ဆြဲႀကိဳးေလးကို ျပၿပီး ေျပာတာ)
“ဟုတ္တယ္၊ အဲဒါက လူငယ္ေတြနဲ႔ ပိုလိုက္တယ္”
(ကိုယ္ေျပာတဲ႔သေဘာက ငယ္တဲ႔သူေတြနဲ႔ လိုက္တယ္ဆိုေတာ႔ အဖြားက အသက္ႀကီးၿပီ၊ ဒါမ်ိဳးေတြ ဆြဲမေနနဲ႔ေတာ႔ လို႔ ေျပာသလို ျဖစ္ေနျပန္ေရာ..၊ အင္း ဒုကၡ ဒုကၡ)

ကိုယ္လဲ ႀကိဳးစားၿပီး သင္ယူေနတာပါပဲ။ ေရာင္းတဲ႔ေနရာမွာ မနိပ္ေတာင္ ၀ယ္တဲ႔ေနရာမွာေတာ႔ ဟန္က်ခ်င္ပါေသးတယ္။ တခါကေတာ႔ ဒီလက္ေကာက္ေလးေတြ လွလိုက္တာဆိုၿပီး ၀ယ္လာတာ ဆိုင္ေရာက္ေတာ႔ ဖြင္႔ၾကည္႔မွ နားကပ္ေတြ ျဖစ္ေနလို႔ မ်က္လုံးကလယ္ကလယ္ ျဖစ္ရေသးတယ္။ ဘယ္သူက လွည္းဘီးေလာက္ဟာႀကီးကို နားဆြဲလို႔ ထင္မွာတုန္း။ ေခတ္ကေလးေတြမ်ား တယ္နားေလး ခ်င္သကိုး။

ဆိုင္ေတြမွာလဲ သီခ်င္းေလးေတြ ဖြင္႔ၾကေသးတယ္။ ကိုယ္လဲ သူဖြင္႔ ကိုယ္ဖြင္႔ေပါ႔ ဆိုၿပီး DVD ေသးေသးေလး တခု သယ္သြားတယ္။ ေဘးဆိုင္ေတြ နား၀င္ပီယံ ျဖစ္မျဖစ္ေတာ႔ မသိဘူး၊ ကိုယ္ကေတာ႔ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ဆိုေတာ႔တာပါ။ ျမန္မာသီခ်င္းေတြမို႔ပါ။

ျမန္မာသီခ်င္းေတြမွာလဲ ေခတ္ေပၚေဟာ႔ေရွာ႔၊ ဟစ္ပ္ေဟာ႔ ေလးေတြ ဖြင္႔တာ မဟုတ္ပါဘူး။ Radio Alive ဆိုတဲ႔ ေရဒီယို သီခ်င္းေလးေတြ ဖြင္႔တာပါ။ “သူမလာတာ သုံးေလးငါးရက္ ၾကာၿပီရွင္” တို႔ဘာတို႔ေပါ႔။ ေစ်း၀ယ္ကို ေစာင္းဆိုတယ္လို႔ မထင္ၾကပါနဲ႔ေလ။ သူတို႔လဲ နားမလည္ၾကပါဘူး။ ေနာက္ ကိုယ္ႀကိဳက္တဲ႔ “အရပ္သုံးစကားမို႔ ကဗ်ာမဆန္ပါတယ္….” လို႔ ဆိုပစ္လိုက္ေတာ႔ ကဗ်ာဆန္ေတာင္ ေဘးလူေတြက နားမလည္ေတာ႔ မ်က္လုံးအျပဴးသားေပါ႔။ ဘာမွေတာ႔ မေျပာၾကေတာ႔ပါဘူး။

တခါတေလ DVD ဖြင္႔ရင္း “ဆရာမ၊ သမီး ဗိုက္ထဲက ေအာင္႔ေအာင္႔ေနတယ္” တို႔ “အသင္ ရုကၡစိုးမင္း…..” ဘာညာ ကယ္ပါ စသျဖင္႔ ပညာေပးေတြ လာေနလို႔ ေျပးပိတ္ရေသးတယ္။ ကိုယ္႔ဟာနဲ႔ကိုယ္ေတာ႔ အလုပ္ေတာ္ေတာ္ရွဳပ္သား။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ္ ဒီဆိုင္ေလးကို ခ်စ္ပါတယ္။ ကိုယ္႔စိတ္ကူးေလးနဲ႔ကိုယ္ လုပ္ေနမိတာမို႔ မျပည္႔စုံေပမဲ႔လည္း အနည္းဆုံး စိတ္ခ်မ္းသာမွဳေလးေတာ႔ ရေနပါတယ္။ ကိုယ္လုပ္သမွ် ကိုယ္ေက်နပ္ရင္ ဘ၀မွာ ေနေပ်ာ္တယ္လို႔ ထင္မိေသးတယ္။
ဒါေၾကာင္႔ ကိုယ္႔မွတ္တမ္းေလးမွာ အမွတ္တရ ေရးျခစ္လိုက္ပါရဲ႔။


မိုးခ်ိဳသင္း

အျပည့္အစုံဖတ္မယ္...

ဆိုင္ဖြင္႔ျခင္း အႏုပညာ

ကိုယ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ ဆိုင္ေလးတဆိုင္ ဖြင္႔ဖို႔ ႀကိဳးစားမိတယ္။

ဒီရက္ပိုင္းအတြင္းမွာ ၁၃-၄ႏွစ္ၾကာေအာင္ လုပ္ခဲ႔တဲ႔ အလုပ္ကို စြန္႔ခဲ႔ၿပီး ကိုယ္ပိုင္ ဆိုင္ေသးေသးေလးတခု လုပ္မလား စဥ္းစားတယ္။ စဥ္းစားတဲ႔အခ်ိန္ကလဲ တကယ္႔ အခ်ိန္ေကာင္း။ တကမၻာလုံး စီးပြားပ်က္ကပ္ ဆိုက္ေနခ်ိန္။ ဆိုင္ေတြပိတ္ၿပီး ေစ်းေတြ ေလွ်ာ႔ေနခ်ိန္။ အဲဒီအခ်ိန္က်မွ တေရးႏိုးထၿပီး ဆိုင္ဖြင္႔မလို႔တဲ႔။

ဆိုင္ဖြင္႔မယ္ဆိုေတာ႔ အေတြ႔အၾကံဳကလဲ အသစ္၊ လုပ္မွာကလဲ မအူမလည္၊ ေနာက္ၿပီး ကိုယ္႔ေရေျမမဟုတ္တဲ႔ သူမ်ား တိုင္းျပည္မွာဆိုေတာ႔ ဆိုင္လုပ္ဖို႔ အခ်က္အလက္ေတြ အင္မတန္ အားသာတယ္လို႔ ထင္ပုံရတယ္။ ဟဲဗီး၀ိတ္နဲ႔ တက္ထိုးတဲ႔ လူဖလံေလး လိုပဲ ႏွစ္ေယာက္သား ရူးရူးမိုက္မိုက္ ဆုံးျဖတ္လိုက္တယ္။

ဒါနဲ႔ ပထမဆုံး ဆိုင္နံမည္ေလး ေရြးရတာေပါ႔။ ကိုယ္က စာေလးဘာေလး နည္းနည္းေရးေတာ႔ သူက ကိုယ္႔ကို ကဗ်ာဆန္ေလာက္တယ္ ဆိုၿပီး ဆိုင္ နံမည္ ေရြးခိုင္းတာပါ။ ကိုယ္လဲ စိတ္ထဲရွိတာ အကုန္ ရြတ္ေတာ႔တာ..။ ကိုယ္႔ဂြင္ေတာ႔ က်ၿပီ ဆိုၿပီးေတာ႔ေလ။ “ဘားမား၊ ရန္ကုန္၊ ပုဂံ၊ ေရႊတိဂုံ” တဲ႔။ fighting peacock ဆိုတာေတာင္ ပါလိုက္ေသး။ “ဟ.. ဘာေတြ ေလွ်ာက္ေျပာေနတာလဲ” ဆိုမွ အျမန္ရပ္လိုက္ရတယ္။ ကိုယ္လုပ္ပုံက ဘုရားဖူးကားလိုင္း နံမည္လိုလို၊ အဖြဲ႔အစည္း နံမည္လိုလို ျဖစ္ေနတာကိုး။

ေခၚရလြယ္တာပဲ ေပးပါ တဲ႔ သူက။ ေပါ႔ေပါ႔ပါးပါးပဲ လုပ္ၾကတာေပါ႔ တဲ႔။ ဒါနဲ႔ စဥ္းစားျပန္ေရာ။ ေခါင္းကလဲ ဒါမ်ိဳးဆို မထြက္ဘူး။ ေနာက္ဆုံး ၾကံရာမရတဲ႔အဆုံး သူကပဲ MOE Gift Shop လို႔ လြယ္လြယ္ ေပးလိုက္တယ္။ ကိုယ္က သိပ္မႀကိဳက္ခ်င္ဘူး။ လူရႊင္ေတာ္ နံမည္လိုလို ျဖစ္ေနတယ္လို႔ ၀င္ ေကာက္ခ်က္ခ်လိုက္ေသးတယ္။ The Three Stooges ဇာတ္လမ္းတြဲေတြထဲက လူရႊင္ေတာ္နံမည္က မိုး ဆိုတာကိုး။ ဒါေပမဲ႔ သူႀကိဳက္တယ္ဆိုေတာ႔ ရွိေစေတာ႔။

ကိုယ္လုပ္မယ္ဆိုေတာ႔ ကိုယ္႔သူငယ္ခ်င္း အရင္းအခ်ာႀကီးမ်ားက သူ႔ကို ၀ိုင္းအၾကံေပး ၾကေသးတာ။ ကိုယ္႔ကို ေကာင္တာေရွ႔ မထြက္ေစနဲ႔ ဆိုပဲ။ ကိုယ္က မဆစ္ခင္ ေလွ်ာ႔ေနတာ၊ မြဲသြားမယ္ ဘာမွတ္လဲ တဲ႔။ ကိုယ္႔မလဲ ကိုယ္လုပ္မဲ႔ ဆိုင္ေလးမွာေတာင္ ေနရာ မရ ျဖစ္ေနပါၿပီ။ အခုေတာ႔ ဟိုေယာင္ေယာင္ ဒီေယာင္ေယာင္နဲ႔ ပြိဳင္႔တက္ေအာင္ ႀကိဳးစားၿပီးေတာ႔ လုပ္ေနရတာေပါ႔။ ဒီအလုပ္ေလး ျမဲေအာင္ လူေရွ႔မွာဆို ပိုလုပ္ျပရတာေပါ႔။

ဒီလိုနဲ႔ မိန္းကေလးနဲ႔ဆိုင္တဲ႔ အလွအပ ပစၥည္းေလးေတြ၊ လည္စည္းေလးေတြ၊ အီတလီဒီဇိုင္း Murano glass pendants ေလးေတြ ေရာင္းေရာ ဆိုပါေတာ႔ေလ။ ေစ်းေရာင္းလဲ ထြက္မဲ႔ ပစၥည္း၊ ေရာင္းမထြက္လို႔ က်န္ေနလဲ ကိုယ္ႀကိဳက္မဲ႔ မစၥည္းမ်ိဳးေပါ႔။ အဲဒီေတာ႔ ပစၥည္းေတြ စ ၀ယ္ရတယ္။ အခု ဘေလာ႔မေရးျဖစ္တဲ႔ ေန႔တုိင္းမွာ ကိုယ္က ေစ်း၀ယ္သူႀကီး လုပ္ေနရတာပါ။ ကိုယ္ေစ်း၀ယ္ပုံကိုလဲ ၾကည္႔ပါ။

ဥပမာ ေရာင္းသူက ၂က်ပ္ ျပား ၂၀ နဲ႔ ေရာင္းတယ္ ဆိုပါေတာ႔၊ ကိုယ္က ၂က်ပ္ခြဲ နဲ႔ မရဘူးလား ဆစ္မိလို႔ ၂က်ပ္နဲ႔ ေပးလိုက္တာ ရခဲ႔ေသးတယ္။ ဟန္ကိုက်လို႔။ ကိုယ္က ေစ်းဆစ္တဲ႔သူ၊ ဟိုဖက္က အမ်ိဳးသမီးက ေစ်းေပးတဲ႔သူ။ ေဘးနားက ကိုယ္တို႔ေယာက်ာၤးေတြက အံ႔ေတြၾသလို႔။ ဆစ္တဲ႔လူကလဲ တလြဲ၊ ေရာင္းတဲ႔လူကလဲ တလြဲ။ ကိုယ္တို႔ အဲဒီဆိုင္ကထြက္ေတာ႔ သူတို႔ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ ရန္ျဖစ္က်န္ခဲ႔တယ္။

ဒီလိုပဲ ေစ်းေလွ်ာက္ပတ္ရင္း လက္သည္းေပၚမွာ ပန္းပြင္႔ေလးေတြေဖာ္တာ သြားေတြ႔တယ္။ အဲဒါ သိပ္ေကာင္းတဲ႔၊ လုပ္သင္႔တဲ႔ ဘီးဇီးနပ္စ္ပဲ လို႔ အလင္းတခ်က္ ပြင္႔သြားတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ႔ ဒီက မိန္းကေလးေတြက ဒါမ်ိဳး သိပ္လုပ္တာကိုး။ သူတို႔လက္သည္းရွည္ေပၚမွာ ပန္းပြင္႔ေလးေတြ ကိုယ္ေတြ႔ဖူးေနတာကိုး။

ေနာက္ၿပီး ေရာင္းသူူက ေျပာတာ အဲဒါ Nail Art တဲ႔။ ကိုယ္က Art ဆိုေတာ႔ ကိုယ္နဲ႔ ဆိုင္တယ္ ထင္မိတာ။ တကယ္ေတာ႔ သူလဲ ေရာင္းခ်င္လို႔ Art လုပ္လိုက္တာ ေနမွာ။ ကိုယ္ကေတာ႔ သေဘာက်မိတာ အမွန္ပဲ။ ကိုယ္သာ အလွအပ မလုပ္တတ္တာ၊ သူမ်ားကို ျပင္ေပးလုပ္ေပးရရင္ ေက်နပ္တဲ႔ စိတ္အခံကလဲ ရွိတယ္။

ဒါနဲ႔ လုပ္နည္း သင္ေပးမယ္ဆိုေတာ႔ ကိုယ္႔လက္ကို အစမ္းလုပ္ျပမယ္ဆိုၿပီး လက္ေပးပါ လို႔ ေတာင္းေရာ။ ကိုယ္လဲ ၀မ္းသာအားရ လက္ေပးလိုက္တာ အဲဒီလူလဲ လက္ကိုၾကည္႔ၿပီး အင္မတန္ အံ႔ၾသသြားတယ္။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဆိုေတာ႔ ကိုယ္႔လက္က ငုတ္စိ။ လက္သည္းေလးေတြက ေသးေသးေလးေတြ။ လက္သည္း အရွည္မထားတတ္တဲ႔အျပင္ လက္သည္းကိုက္တတ္ေလေတာ႔ အကုန္ ဆြဲကုိက္ထားတာေလ။

သူလဲ မ်က္ႏွာေတာ႔ တခ်က္ပ်က္သြားေသးတယ္။ ငါ ဒီလက္သည္းေသးေသးေလးေတြေပၚမွာ ဘယ္လို ပန္းေဖာ္ရပါ႔မလဲ လို႔ အၾကံအိုက္သြားတာမ်ိဳး။ ကိုယ္ကေတာ႔ လက္ကို ဆန္႔ၿပီး ျပံဳးျပံဳးႀကီး။ သူလဲ မထူးပါဘူးဆိုၿပီး အားနာပုံနဲ႔ ပန္းေလးေတြကို လက္သည္းေပၚမွာ stamp ႏွိပ္လိုက္တယ္။ အိုးးးး လွလိုက္တာ မေျပာပါနဲ႔ေတာ႔။

ကိုယ္လဲ ဒီ service လုပ္မယ္လို႔ တထိုင္တည္း ဆုံးျဖတ္လိုက္တယ္။ ဘယ္ေလာက္ စိတ္ခ်မ္းသာလိုက္မလဲ။ လူေတြကို အလွဆင္ေပးရတဲ႔ အလုပ္ေလေနာ္။ ပစၥည္းေရာင္းတဲ႔ ကိုလူေခ်ာကလဲ ေပ်ာ္လိုက္တာ။ သူ႔ဘ၀မွာ လက္သည္းနီ မဆိုးတတ္တဲ႔ မိန္းမတေယာက္ကို လက္သည္းအလွေဖာ္တဲ႔ set မ်ိဳး ေရာင္းရေတာ႔မွာဆိုေတာ႔ မၾကံဖူး၊ မၾကားဖူး ကိုး။ မင္းဟာ ကိုယ္႔ရဲ႔ ေနျခည္ေလးပါပဲ ဆိုလား ေျပာေသးရဲ႔။

ဒါနဲ႔ ႏွစ္ေယာက္သား ပစၥည္းေတြ ၀ယ္လာၿပီး အိမ္ေရာက္ေတာ႔ စမ္းၾကတာေပါ႔။ ကိုယ္႔အမ်ိဳးသားရဲ႔ အေမ မာမားကလဲ ကိုယ္ေက်နပ္ေအာင္ စမ္းသာစမ္း သမီးေရ တဲ႔၊ ပြဲမ၀င္ခင္ အျပင္က က်င္းပၾကတာေပါ႔ တဲ႔။ ကိုယ္႔ကို ေတြ႔တာနဲ႔ သူ႔လက္ကို စမ္းလို႔ရေအာင္ လက္ဆယ္ေခ်ာင္းလုံး ျဖန္႔ထားေသးတယ္။

သူငယ္ခ်င္းေတြလဲ ဘယ္ေနရမလဲ။ ကိုယ္႔ကိုျမင္တာနဲ႔ လက္ထိုးေပးရတာပါ။ လုပ္ခ်င္တာလုပ္ပါ ဆိုတဲ႔သေဘာ။ စိတ္ခ်မ္းသာရင္ နားေအးတာပဲ ဆိုတာမ်ိဳး။ ကိုယ္႔အိမ္က ျပန္ရင္ လက္မွာ ပန္းပြင္႔ေတြနဲ႔ ျပန္ၾကရတာပါ။ တခ်ိဳ႔ေတြလဲ အကြက္ေတြနဲ႔ပါ။ ဒါက Burberry ဒီဇိုင္း၊ ေစ်းႀကီးတယ္ လို႔ ကိုယ္က ေျပာေသးတာပါ။

ဒီလိုနဲ႔ ဆိုင္ဖြင္႔ခါနီးလာေတာ႔ အစမ္းသပ္ခံ သူငယ္ခ်င္းေတြက ကိုယ္႔ကို တိုးတိုးတမ်ိဳး၊ ေပၚတင္တမ်ိဳး နားခ်ၾကတယ္။ ဒီ Nail Art ေတာ႔ မလုပ္ရင္ ေကာင္းမယ္ ထင္တယ္ တို႔….၊ ေနာက္ထပ္ ေလ႔က်င္႔ၿပီး ကၽြမ္းမွ လုပ္ၾကတာေပါ႔ တို႔..၊ လုပ္ေပးတဲ႔သူက ရွယ္ လွ ေနမွ ျဖစ္မွာ တို႔ …၊ တျခားပစၥည္းေတြပဲ ေရာင္းၾကည္႔တာေပါ႔ တိို႔…။ တေယာက္ကေတာ႔ ေျပာေသးတယ္။ “အမ၊ က်မကို ျပန္ေရာင္း” တဲ႔။ တခါတည္း ျမန္မာျပည္ ပို႔ပစ္လိုက္မယ္ ဆိုပဲ။ (ကိုယ္နဲ႔ သာ၍ ေ၀းရာဆီကိုသာ.. ျဖစ္မွာေပါ႔ေလ)

ကိုယ္႔အမ်ိဳးသားကေတာ႔ တဘာသာပါ။ သူလဲ service လုပ္ရတာ ၀ါသနာပါပုံပဲ။ သူကေတာ႔ tattoo လုပ္မွာတဲ႔။ temporary airbrush tattoo ဆိုပဲ။ အစစ္မဟုတ္ေတာ႔ မနာဘူး တဲ႔။ ေဆးေလးနဲ႔ မွဳတ္၊ အေရာင္ျခယ္ရတာ အႏုပညာ တဲ႔။ ဒီတခါလဲ လာျပန္ၿပီ အႏုပညာ..။

ဒီလိုဆိုေတာ႔လဲ ကိုယ္က သေဘာက်မိျပန္ၿပီ။ ဒီတခါ အစမ္းသပ္ခံသူကေတာ႔ ကိုယ္ ပထမဆုံးပဲ။ ႏွင္းဆီပန္းေလး လက္ေမာင္းမွာ ထိုးလိုက္၊ ေရနဂါးေလး ေျခေထာက္မွာ ထိုးလိုက္ နဲ႔။ ဆိုင္ဖြင္႔ေတာ႔လဲ tattoo လာထိုးတဲ႔သူေတြကို ကိုယ္႔ လက္ေမာင္းက အရုပ္ကို ျပရ၊ ေျခေထာက္ကို ထိုးျပရတာ အေမာ။ ၿပီးရင္ေတာ႔ ေကာင္တာေနာက္ ျပန္သြားထိုင္ ေပါ႔။

ေကာင္မေလးငယ္ငယ္ေလးေတြ ထိုးၾကတာ ပိုမ်ားသလိုပဲ။ အဲဒီ တက္တူးက ၇ရက္ကေန ၁၀ရက္ထိ ခံတယ္။ ေဆးမွဳတ္တာလဲ၂မိနစ္ေလာက္ပဲ ၾကာတယ္။ ဖ်က္ခ်င္ရင္လဲ လြယ္လြယ္ေလး ဆိုေတာ႔ လူငယ္ေတြၾကားမွာ ေခတ္စားတယ္ ေျပာရမွာေပါ႔။ ကေလးကအစ လူႀကီးအဆုံး အေပ်ာ္ထိုးၾကတာပဲ။

တသက္လုံးမွ tattoo ဆိုတာနဲ႔ လုံးလုံး မပတ္သက္တဲ႔ ကိုယ္တို႔မိတ္ေဆြမ်ားလဲ အခုဆိုရင္ လက္ေမာင္းမွာ tattoo ေတြနဲ႔။ ရုပ္ကေတာ႔ ရုပ္တည္ႀကီးေတြပဲ။ ဒါေပမဲ႔ လက္မွာ ေဆးမင္ေၾကာင္နဲ႔ဆိုေတာ႔ ဂုိဏ္းစတားလိုလို ျဖစ္ကုန္ၿပီ။ မတတ္ႏိုင္ဘူး။ ကိုယ္တို႔နဲ႔ ခင္မိမွေတာ႔ လူလဲ လူမိုက္လိုလိုေတြ ျဖစ္ကုန္ပါေပါ႔။

ပညာဆိုတာ တတ္ထားရင္ ေကာင္းတယ္ တဲ႔။ ကိုယ္လဲ အဲဒီ tattoo ထိုးနည္း ႀကိဳးစားသင္ေနတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ႔ သူက မိန္းကေလးေတြ tattoo လာထိုးရင္ သူ႔တာ၀န္ထား လို႔ ေျပာ ေျပာ ေနလို႔ပါ။

ေအာ္.. အႏုပညာမ်ား တယ္ဖမ္းစားပါလားေနာ္။


မိုးခ်ိဳသင္း

အျပည့္အစုံဖတ္မယ္...