မ်က္ႏွာခ်င္း ဆုံရေအာင္..


မေန႔ညက စိတ္ကူးေပါက္ၿပီး ကိုယ္႔ရဲ႔ facebook စာမ်က္ႏွာမွာ ဒီလို သတင္းစကားေလး တင္လိုက္ပါတယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြကို တခ်က္ လွမ္းၿပီး signal ရုိက္လိုက္တာပါ။

Blog တို႔ FB တို႔ မပါဘဲ ဘ၀ကို ျဖတ္သန္းၾကည္႔အုံးမယ္ .. လို႔။

အဲဒီလိုေရးလိုက္တာနဲ႔ ပထမဆုံး တုံ႔ျပန္ေရးလိုက္တာ အေ၀းက မိတ္ေဆြတေယာက္ျဖစ္တဲ႔ ကိုေက်ာ္ ေပါ႔။ သူက ဒီလိုျပန္ေရးတယ္။ ဘယ္ႏွစ္နာရီလဲ တဲ႔။ အဲဒါေတြနဲ႔ ေ၀းၿပီး ဘယ္ႏွစ္နာရီ ေနမွာလဲ လို႔ ျပန္ေမးလိုက္တာပါ။ အဲဒါကို ကိုယ္ကလဲ စကၠန္႔မျခား ဒီဖက္ကေန ျပံဳးၿပီး ဖတ္ေနမိတာ..။ ငါ႔အေၾကာင္းေတြ သိကုန္ၿပီလို႔ ျပံဳးစိစိ ျဖစ္ေနတာ..။

အစကေတာ႔ ဘာမွ မသိခဲ႔ဘူး။ ေခတ္ေပၚ ေလာကဓာတ္ပညာေတြကို နားလဲ မလည္ဘူး၊ သိလဲ မသိခ်င္ခဲ႔ဘူး။ အဲဒါေတြ လုပ္ၾကည္႔ရင္ မွားသြားမလား၊ မွားရင္ ငါလဲ မျပင္တတ္ေတာ႔ ဒုကၡ ဆိုတဲ႔ ေၾကာက္တဲ႔ စိတ္အခံကလဲ ရွိေနတယ္။ အခုလဲ သိတယ္လို႔ မဆုိႏိုင္ပါဘူး။ မ်က္မျမင္ ဆင္စမ္းတုန္းပါပဲ။ ဆင္ျမီးကို ေျမြၾကီးပါလား ျဖစ္တုန္းပါပဲ။

ဒါေပမဲ႔ ကိုယ္႔ကို အဓိက ဆြဲေဆာင္လိုက္တာက သူငယ္ခ်င္းေတြပါ။ သူငယ္ခ်င္းေတြရွိတယ္ ဆိုတဲ႔ အသိနဲ႔ အဲဒီကစားပြဲထဲ ၀င္ေဆာ႔မိတယ္။ သူမ်ား ထုတ္စီးတိုးေနရင္ ကိုယ္ကလဲ ထုတ္စီး၀င္တိုး လိုက္ခ်င္တာကိုး။ သူတို႔ ၀ိုင္းၾကီးပတ္ပတ္ေဆာ႔ေနရင္ ကိုယ္ကလဲ သြားလက္တြဲၿပီး ၀ိုင္းလိုက္ခ်င္ေသးတာကိုး။ ဒါနဲ႔ facebook ကို မနက္တိုင္း ဖြင္႔ၾကည္႔မိပါတယ္။




အေတာ္အလုပ္မ်ားသြားတာေတာ႔ အမွန္ပဲ။ သူငယ္ခ်င္းတခ်ိဳ႔က ဟင္းေတြခ်က္ၿပီး ကိုယ္႔ကို တဂ္တယ္။ လာစားပါအုံး တဲ႔။ အစားအေသာက္ကို ခုံမင္မွန္းသိေတာ႔ လာေခၚတယ္ေလ။ အစားအစာေတြကလဲ ကိုယ္႔အၾကိဳက္ခ်ည္း ျဖစ္ေနတယ္။ ျပံဳးျပံဳး ျပံဳးျပံဳး နဲ႔ သူ႔ရဲ႔ တံခါးေခါက္၊ သူ႔ထမင္းစားပြဲမွာ ၀င္ထိုင္ၿပီး စကားတေျပာေျပာနဲ႔ ၀င္စားခဲ႔တယ္။ အေအးေတြလုပ္ တိုက္ရင္လဲ ေသာက္၊ ဒါကေတာ႔ အၾကိဳက္ဆုံးပဲ၊ လုပ္နည္းေလး မွ်ပါအုံး ဘာညာ ေျပာၿပီး ျပန္လာခဲ႔တယ္။

တခ်ိဳ႔မိတ္ေဆြေတြက်ေတာ႔လဲ စာေကာင္းေလး ျမည္းပါအုံး တဲ႔။ ကိုယ္ဆို ဒီလိုစာေကာင္းေတြ ဖတ္ရဖို႔ ဘယ္လိုက္ရွာရမယ္မွန္း မသိ။ အခုလို တခုတ္တရ ကိုယ္႔ေရွ႔အေရာက္ပို႔ေပးျပန္ေတာ႔ ေက်းဇူးတင္ရတာေပါ႔။ ဗဟုသုတလဲ ရတယ္။ အသိဥာဏ္လဲ တိုးတယ္။ စာဖတ္ၿပီး ထင္ျမင္ခ်က္ေတြ တေယာက္တေပါက္ ေျပာၾကျပန္ေတာ႔ ေထာင္႔မ်ိဳးစုံက ျမင္ၾကည္႔လို႔ ရျပန္ပါေရာ..။

တခ်ိဳ႔က်ေတာ႔လဲ သူတို႔ရဲ႔ ကိုယ္ပိုင္ အႏုပညာေတြ..။ မွ်ေ၀တာေတြ..။ စာေတြ၊ ကဗ်ာေတြ၊ ပန္းခ်ီ၊ ဒီဇိုင္းေတြ ရင္သပ္ရွဳေမာ မုဒိတာပြားရတယ္။ ၀မ္းနည္းစရာဆို သူငယ္ခ်င္းနဲ႔အတူ ငိုရတယ္။ ပီတိျဖစ္စရာဆို အျပံဳးခ်င္း ဖလွယ္ရတယ္။ ေႏြးေထြးတဲ႔ ႏွလုံးသားရွိသူခ်င္း မ်က္ႏွာခ်င္း ဆုံရတယ္။

တခ်ိဳ႔က်ေတာ႔လဲ သတင္းေတြ..။ လတ္တေလာ ျဖစ္ပ်က္သြားတဲ႔ သတင္းပူပူေႏြးေႏြးေတြကို အံ႔ၾသတၾကီး ဖတ္ရတတ္တယ္။ နာေရး၊ သာေရး၊ လူမွဳေရး အကုန္ အစုံပဲ။ နာေရးဆို ဟာ..ကနဲ ျဖစ္ရ။ သာေရးဆို ၀မ္းသာရ။ လူမွဳေရးဆို သာဓုေခၚရ ေပါ႔။ ကမၻာရြာဆိုတာ ဒါ ေနမွာ..။

အရင္ကေတာ႔ ရြာက လူ ျမိဳ႔တက္လာလို႔ အိမ္ေရာက္မွ ေခါင္းေပၚက အထုပ္ေလးခ်၊ ပတ္လာတဲ႔ ပု၀ါေလး ျဖဳတ္ၿပီး ယပ္ခတ္ပါေစအုံး ေစာင္႔ရတာ။ အေမာေျပမွ ေရေလး တခြက္ တိုက္စမ္းပါအုံးေအ လုပ္ေသးတာ။ ၿပီးမွ ေျဖးေျဖးခ်င္း ေျပာလာတဲ႔ သတင္းစကား နားေထာင္ရတာမ်ိဳးကိုး။ အဲဒီေတာ႔မွ ကစားေဖာ္ကစားဖက္ ေအးသာ ဟိုလူၾကီးနဲ႔ လိုက္ေျပးသြားၿပီ ဆိုတာမ်ိဳး သိရတာကိုး။

အခု ကမၻာရြာျဖစ္ပုံမ်ားကေတာ႔ ရြာက ၾကီးေဒၚၾကီးကိုလဲ ေစာင္႔စရာ မလိုဘူး။ လၾကတ္ ေနၾကတ္တာက စလုိ႔ မင္းသမီး ပါးရိုက္တာအဆုံး မိနစ္ပိုင္း အတြင္း ခေရေစ႔တြင္းက် သိရေတာ႔တာ..။ ထင္ျမင္ခ်က္အမ်ိဳးမ်ိဳး၊ ဆႏၵအမ်ိဳးမ်ိဳး ကို ရွဳေထာင္႔မ်ိဳးစုံကေန ဖတ္ရတယ္။ စကား၀ိုင္းေလးေတြ ဟိုနား တစု၊ ဒီနား တစု ျဖစ္သြားတတ္တယ္။ စကား၀ိုင္းမွာ ၀င္မေဆြးေႏြးဘဲ အနားမွာ ျငိမ္ျငိမ္သက္သက္ ၀င္နားေထာင္ ႏိုင္တယ္။

တခ်ိဳ႔က်ေတာ႔လဲ ဗီဒီယိုေလးေတြ..။
ဟိုတေလာက ခ်စ္ခင္ရတဲ႔ ညီမေလးတေယာက္က သူ႔သားကေလး ခ်ိဳျပံဳးရႊင္ပုံကို ဗီဒီယိုရိုက္ၿပီး တင္တယ္။ ကိုယ္ကလဲ ကေလးခ်စ္တတ္သူမို႔ အဲဒါေလးသြားသြားၾကည္႔ၿပီး ကေလးနဲ႔အတူ ရီေမာလို႔ သေဘာက်ေနတာ။ ေနာက္မွ ကိုယ္႔အျဖစ္က အံတီမာမာေအးရဲ႔ သီခ်င္းတပုဒ္နဲ႔ တူေနတာ သတိရၿပီး ကြန္မန္႔ေရးခဲ႔တယ္။ ပုံ/ကၽြဲမ ဆိုၿပီးေတာ႔ေလ..။

ေနာက္မွ ျပန္စဥ္းစားတာ ကေလးရူးမအေၾကာင္းက ကၽြဲမ မဟုတ္ေသးပါဘူးလို႔..။ သီခ်င္းျပန္ဆိုၾကည္႔မွ အာယားမ သီခ်င္း ျဖစ္ေနလို႔ အာယားမ ေရးရမွာ ကၽြဲမ သြားေရးမိတယ္ လို႔ ျပန္သြားေျပာရေသးတယ္။ သူကလဲ ဘာ ကၽြဲမ ပါလိမ္႔ စဥ္းစားေနတာ တဲ႔၊ လိုက္ေမးအုံးမလို႔ တဲ႔။ ေနာက္ေတာ႔ ကိုယ္ကလဲ ခပ္ညိဳညိဳမို႔ ကၽြဲမလဲ ဟုတ္ေတာ႔ ဟုတ္ပါတယ္ေလ..လို႔ မလုပ္ခ်င္ဘဲ လုပ္လိုက္ရေသးတယ္။ ကၽြဲမ သီခ်င္းထဲမွာ ထမင္းအိုးဖင္ လို႔ဆိုထားေတာ႔ တူေတာ႔ မတူခ်င္ဘူးေပါ႔။

တခါတေလ သီခ်င္းေလးေတြ နားေထာင္ရ၊ ရုပ္ရွင္တိုေလးေတြ မွ်ေ၀တာ ၾကည္႔ရေသးတယ္။ ဒါ ကိုယ္ငယ္ငယ္က သိပ္ၾကိဳက္ခဲ႔တဲ႔ သီခ်င္းပဲ ဆိုၿပီး လိုက္မ်ားေတာင္ ဆိုလို႔..။ ေပ်ာ္၀င္လြယ္တာမ်ား ေျပာပါတယ္။ ရုပ္ရွင္က်ေတာ႔လဲ ၾကိဳက္ရျပန္ပါၿပီ။ ေကာလိပ္ဂ်င္ေန၀င္းကားဆို ၂ခါေလာက္ေတာ႔ ကလစ္ လိုက္တာပဲ။

တခ်ိဳ႔က်ေတာ႔လဲ Virus တဲ႔။ မည္သို႔မည္ပုံ လုပ္လိုက္သည္ မသိ၊ ကိုယ္႔ facebook wall မွာ ၾကိဳးေလးတေခ်ာင္းတည္း sexy ပုံၾကီး လာေပၚေနတယ္။ ဟ..ဘယ္႔ႏွယ္႔ဟာၾကီးပါလိမ္႔ လို႔ ျဖစ္ရေသးတယ္။ ပို႔တဲ႔ မိတ္ေဆြကို ေမးၾကည္႔ေတာ႔ သူဖြင္႔ရုံ ဖြင္႔လိုက္တာပါ တဲ႔၊ ကိုယ္႔ဆီ အလိုအေလ်ာက္ ေရာက္သြားတယ္ ေျပာတယ္။ အဲဒါ Virus တဲ႔။ အဲဒီလို Virus ေတြလဲ ရွိတယ္လို႔ ေျပာခ်င္တာပါ။

ခက္တယ္။ တကယ္ ခက္တယ္။ အရင္က ဘေလာ႔ တခုတည္းေတာင္ အလုပ္က မ်ားလွၿပီ။ အခု facebook ပါ ဆိုေတာ႔ ကိုယ္႔အိမ္ကို လာလည္တဲ႔ မိတ္ေဆြမ်ားက ဟာ..ရန္ကုန္က အလုံ အမိွဳက္ပုံၾကီး LA ေရႊ႔ထားပါလား ထင္ၾကမွာ..။ ဒါေတာင္ မိတ္ေဆြတေယာက္ က twitter လုပ္ေသးလား တဲ႔။ ဒါမ်ိဳး ေနာက္တခုရွိေသးတာလား ဆိုၿပီး ကိုယ္႔နဖူးကိုယ္ ရိုက္မိတယ္။

မနက္ ႏိုးတာနဲ႔ မနက္စာ စားဖို႔ ေျပးလုပ္၊ ၿပီးရင္ ကြန္ပ်ဴတာ ထဲ ေခါင္း၀င္ေနတယ္။ ဟင္းခ်က္နည္း စာအုပ္ထုတ္မလားလဲ စဥ္းစားေနတယ္။ အျမန္စာ၊ ၿပီးစလြယ္စာ၊ မႏူးမနပ္စာ၊ ကတိုက္ကရိုက္စာ စသျဖင္႔ေပါ႔။ ဒါမ်ိဳးေတြခ်ည္း အိမ္မွာ ခ်က္ေကၽြးေနမိလို႔ပါ။ အစိမ္းမစားရေသးတာ ေတာ္ေသးတာေပါ႔လို႔ အေကာင္းဖက္လွည္႔ေတြးရင္ေတာ႔ ျဖစ္ပါတယ္။

ေက်ာင္းကလဲ တဖက္တက္ေသးေတာ႔ ေက်ာင္းမွာ စာစီစာကုံးေရးရင္း အီးေမးလ္ကို ေယာင္ေယာင္ၿပီး ဖြင္႔ၾကည္႔မိတယ္။ facebook က စာေတြလာတာေတြ႔ရင္ ဟယ္ သူ ဘာမ်ား ေရးပါလိမ္႔ တဲ႔ (ကိုယ္႔စိတ္ထဲမွာ ျဖစ္ေနတာ ေရးျပတာပါ)။ ဒါနဲ႔ လိုက္သြားၾကည္႔ေတာ႔ ျမန္မာစာ ဖတ္လို႔မရတဲ႔ကြန္ပ်ဴတာ ျဖစ္ေနတာမို႔ ေလးေထာင္႔တုံးေတြ ျမင္ရမွ လက္ေလွ်ာ႔ ျပန္လာတယ္။ ဆရာမက control လုပ္ၿပီး သူ႔ကြန္ပ်ဴတာကေန ေက်ာင္းသားေတြ ဘာလုပ္လဲ ၾကည္႔ေနတာမို႔ ေနာက္တခါ စာလုပ္ခ်ိန္ စာမလုပ္ရင္ အမွတ္ေလွ်ာ႔မတဲ႔။ မ်က္ႏွာေလး ငယ္ၿပီး မၾကားသလို လုပ္ေနရတယ္။

ကိုဇာဂနာ႔ ဟာသ လို “က်န္းမာေရးကလဲ မေကာင္း..” လို႔ ညည္းမလို႔ လုပ္ရင္ “ဘယ္ေကာင္းမွာလဲ၊ လမ္းေလးဘာေလးေလွ်ာက္၊ ေလ႔က်င္႔ခန္းေလး ဘာေလးမွ မလုပ္ဘဲကိုး” တဲ႔။ “အားတဲ႔အခ်ိန္ ကြန္ပ်ဴတာပဲ ၾကည္႔ေနတာ” တဲ႔။ သနားမလား ေအာက္ေမ႔တယ္၊ လက္ပစ္ဗုံးနဲ႔ ထုတယ္။

ဆီးခ်ိဳကလဲ တရိပ္ရိပ္ တက္..။ ဆရာ၀န္ျပေတာ႔ အားလပ္ခ်ိန္ ဘာလုပ္သလဲ တဲ႔။ အခ်ိဳရည္ ေသာက္ရင္း ကြန္ပ်ဴတာမွာ စာထိုင္ဖတ္တာပဲ လို႔ ေျပာရင္ လူနာစာရင္းကေတာင္ ထုတ္လိုက္မဲ႔ကိန္း ရွိတယ္။ သူၾကားခ်င္တာက diabetes ပညာေပး သင္တန္း တက္ေနပါတယ္တို႔ ဘာတို႔..။ ဒါေပမဲ႔ အိပ္မက္ဟာ တကယ္ျဖစ္မလာ.. ဆိုတာ သူ မသိေသးဘူး။

အခုေတာ႔ Facebook တို႔ ဘေလာ႔တို႔ မပါဘဲ ေနၾကည္႔မယ္ဆိုေတာ႔ နည္းနည္း လိမ္မာအုံးမယ္ လို႔ ေျပာခ်င္တဲ႔သေဘာမ်ားလား။ ဒါမွမဟုတ္ မိတ္ေဆြ တေယာက္ ေျပာသလို အမူးေျပရင္ေတာ႔ ထန္းပင္ကို ျပန္ေမာ႔ၾကည္႔ေနမဲ႔သူမ်ား ျဖစ္ေနမလား။

အေကာင္းဆုံးကေတာ႔ ဘ၀မွာ လုပ္ခ်င္တာနဲ႔ လုပ္သင္႔တာကို မွ်ၿပီး ဟန္ခ်က္ညီညီ လုပ္ႏိုင္ဖို႔သာ ၾကိဳးစားရမွာပဲ။ ဒါမွ တကယ္႔ေပ်ာ္ရႊင္မွဳရမယ္လို႔ ထင္မိတာပဲေလ..။


မိုးခ်ိဳသင္း

အျပည့္အစုံဖတ္မယ္...

ပဲထုပ္ကေလး ကြီနီ

စာမေရးျဖစ္တာ ၾကာပါၿပီ။ အဲဒီလို ၾကာေနလို႔ စာျပန္ေရးေတာ႔မယ္ ဆိုရင္ ကိုယ္ခ်စ္တဲ႔ ေၾကာင္ေလးေတြအေၾကာင္း နဲ႔ စ ၿပီး ျပန္ေႏႊး ရတာမို႔ စာလာဖတ္တဲ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြက ကိုယ္ေပ်ာက္သြားရင္ ေၾကာင္အေၾကာင္း ဖတ္ရျပန္အုံးေတာ႔မယ္ လို႔ ထင္ေနမွာလား မသိ။

တကယ္ေတာ႔ ကိုယ္က ကိုယ္စိတ္ပါ တဲ႔ ကိုယ္ခံစားရတဲ႔ အေၾကာင္းေလးေတြသာ ေရးခ်င္မိတာပါ။ အခုတေလာ အလုပ္ကလဲ မ်ား၊ က်န္းမာေရးကလဲ မေကာင္း ဆိုေတာ႔ စာလဲ ေကာင္းေကာင္း ေရးခ်င္စိတ္ မရွိဘူး။ အဲဒီလို ေအးေအးလူလူ ေနေနတုန္း ကိုုယ္ခ်စ္တဲ႔ ေၾကာင္ေလးက ေပ်ာက္သြားခဲ႔တာ..။ ဒါေၾကာင္႔ စာေရးၿပီး ေျပာအုံးမယ္ ဆိုၿပီး ေၾကာင္အေၾကာင္းပဲ ဆြဲထုတ္လာရပါတယ္။ ေၾကာင္မခ်စ္သူမ်ား ခြင္႔လႊတ္ၾကပါ။

ကိုယ္တို႔မွာ သမီးေလးတေကာင္ ရွိပါတယ္။ နံမည္ကေတာ႔ အမ်ိဳးစုံပါပဲ။ လက္ႏွီးစုတ္လို အျဖဴညစ္ေရာင္ေလးမို႔ သမီးျဖဴလို႔ ေခၚသလို သူ႔အေဖကေတာ႔ ခ်စ္သမီး တဲ႔။ တခါ တခါ မီးမီးေညာင္ တဲ႔။ ပဲမ်ားလို႔ ပဲထုပ္ကေလး တဲ႔။ ေၾကာင္လဲ သူ႔နံမည္ကို မွတ္မိပုံေတာင္ မရေတာ႔ပါဘူး။ နံမည္ အမ်ိဳးမ်ိဳးေခၚေနေတာ႔ ငါ႔ ေခၚသလား၊ သူ႔မိန္းမပဲ သူ ျပန္ေခၚေနသလား ဇေ၀ဇ၀ါ ျဖစ္ေနပုံပဲ။

ရူပကာကို ဇာခ်ဲ႔ရရင္ တကိုယ္လုံး အျဖဴမွာ မ်က္ႏွာေလး တခုပဲ ကြက္မဲ ေနတယ္။ ဒါနဲ႔ ကိုယ္က စိတ္ေပါက္ရင္ ေဟ႔.. ေပါင္ခ်ိန္႔သမီးေလး လို႔ ေခၚတတ္တယ္။ မ်က္ႏွာမည္းေပါင္ခ်ိန္ ဇာတ္လမ္းတြဲေတြ ၾကည္႔ဖူးထားတာကိုး။ မ်က္လုံးက ျပာျပာမွာ လမ္းေလွ်ာက္ရင္ ငိုက္စိုက္ ငိုက္စိုက္နဲ႔..။ မ်က္ႏွာကို အျမဲလိုလို စူထား ရွဳံ ႔ထား တတ္တယ္။ ေၾကာင္က မ်က္ႏွာစူတာ ဘယ္လို ျဖစ္ႏိုင္မွာလဲ မထင္ပါနဲ႔..။ တကယ္႔ကို ခံစားခ်က္ကို ေဖာ္ျပႏိုင္တဲ႔ မ်က္ႏွာပိုင္ရွင္ပါ။

ကိုယ္ကလဲ သားအမိ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း ရွိတဲ႔ အခ်ိန္ဆိုရင္ သမီးကို ေဘးထားၿပီး ဆုံးမစကား ေျပာရပါတယ္။ "အေမက ကိုယ္႔သားသမီးကိုဆို မ်က္ႏွာခ်ိဳခ်ိဳေလး ျမင္ခ်င္တာ..၊ ဘ၀ကို ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ေပါ႔ေပါ႔ပါးပါး ျဖတ္သန္းမွေပါ႔ သမီးရဲ႔၊ ဘယ္႔ႏွယ္၊ သမီးအေဖနဲ႔တူလို႔ မ်က္ႏွာတည္ သလား" ဘာညာ ေစာင္းခ်ိတ္ ဆုံးမရတာေပါ႔ေလ..။


သမီးကလဲ ဘယ္လို ဆုံးမ ဆုံးမ၊ နားေပါက္ မပါပါဘူး။ အျမဲ သုန္သုန္ မွဳန္မွဳန္ပါပဲ။ သူ ျမဴးတဲ႔ အခ်ိန္ တခ်ိန္ေတာ႔ ရွိပါတယ္။ အဲဒါကေတာ႔ လူအိပ္ခ်ိန္ပါ။ တေန႔ခင္းလုံး ကုလားေသ ကုလားေမာ ဇက္က်ိဳးေအာင္ အိပ္ေလေတာ႔ ညဆို လန္းဆန္းၿပီး မ်က္လုံးက အေရာင္ေတာက္ ေနတယ္။ နည္းနည္းေလး မလွဳပ္နဲ႔ ဒိုင္ဗင္ပစ္ၿပီး ေဆာ႔မယ္ ပဲ။

အဲဒီအခ်ိန္မွာ မိဘလုပ္တဲ႔ ကိုယ္တို႔ႏွစ္ေယာက္က တေန႔လုံး အလုပ္လုပ္ရေတာ႔ ပင္ပန္းၿပီး အိပ္ခ်င္ေနၿပီ။ သူက ေဆာ႔မယ္ ဆိုၿပီး မ်က္စပစ္ ေခၚေနေတာ႔ အလိုလိုက္တဲ႔ အေဖလုပ္သူက လိုက္ေဆာ႔ေပးပါတယ္။ သူတို႔ တူတူပုန္းတမ္း ေဆာ႔ၾကတယ္။ အမ်ားအားျဖင္႔ အေဖလုပ္သူက သမီးပုန္းတာ လိုက္ရွာရတာပါ။ လိုက္ကာေနာက္မွာ သမီး ၀င္ပုန္းတာ တကိုယ္လုံး ကြယ္ေနေပမဲ႔ အျမီးၾကီးက ထြက္ေနေသးတာပါ။ ဒါကိုလဲ မျမင္ေယာင္ေဆာင္၊ လိုက္ရွာသလို လုပ္ရပါတယ္။

ေဆာ႔ၿပီးလို႔ ေမာရင္ သူက သူ႔ကိုယ္သူ တကိုယ္လုံး လွ်ာနဲ႔ လ်က္ပါတယ္။ သူ႔ဖာသာသူ လ်က္တာ ကိစၥ မရွိ၊ အေဖေတြ အေမေတြကုိလဲ လ်က္ေပးပါတယ္။ ကိုယ္ကေတာ႔ သူ႔လွ်ာၾကမ္းၾကီးနဲ႔ လ်က္တာ မခံႏိုင္လို႔ မလုပ္ခိုင္းေပမဲ႔ ထုံးစံအတိုင္း သူ႔အေဖကေတာ႔ လက္တေခ်ာင္းလုံး ေပးထားတယ္။ တဖက္က ကြန္ပ်ဴတာၾကည္႔၊ စာဖတ္ လုပ္ေနေပမဲ႔ လက္တဖက္က သူ႔သမီးကို လ်က္ပါေစ ဆိုၿပီး ေပးထားတာပါ။ ဟိုတေကာင္ကလဲ လက္တခုလုံး စိမ္ေျပနေျပ လ်က္ေပးတာပါ။ ၿပီးမွ လက္ၾကီးတခုလုံး ဘရပ္ရွ္တိုက္ထားသလို ထုံေနတယ္လို႔ သူက ဆိုေသးတယ္။

ညအိပ္ေတာ႔လဲ ၂ေယာက္ နဲ႔ တပိုင္း အတူအိပ္ၾကတယ္။ ညဦးပိုင္းမွာေတာ႔ သမီးက ကုတင္ေအာက္ကို ကုန္းကုန္း ကုန္းကုန္းနဲ႔ ၀င္သြားၿပီး အိပ္တာပါ။ ညလယ္ေရာက္လို႔ ကိုယ္တို႔လဲ အရမ္းကို အိပ္ေမာက်ၿပီး အိပ္မက္ေတြဘာေတြ မက္ေနခ်ိန္က်မွ ကုတင္ေပၚတက္လာၿပီး ကိုယ္ေပၚမွာ ေခါင္းအစ ေျခအဆုံး သူ လမ္းတက္ ေလွ်ာက္တယ္။

ျမဴးၿပီး Purring လို႔ ေခၚတဲ႔ သူတို႔ ေက်နပ္ရင္ ထြက္တဲ႔ ဂူးဂူး ဆိုတဲ႔ အသံမ်ိဳးကို အက်ယ္ၾကီး ျမည္ၿပီး ေခါက္တုံ႔ ေခါက္ျပန္ ကိုယ္ေပၚမွာ လမ္းေလွ်ာက္ ေနတာပါ။ တခါတေလ သူ႔လက္ကေလးနဲ႔ ေစာင္ေပၚကေန ကိုယ္႔ကို ႏွိပ္ေပးေသးတယ္။ ေအာ္..ငါ႔သမီးေလးက သိတတ္လို႔ ႏွိပ္ေပးတာ အိပ္ေကာင္းေနတဲ႔ ညလယ္ေခါင္ၾကီးမွာဆိုေတာ႔.. ၀မ္းသာရမွာလား ၀မ္းနည္းရမွာလား မိသိန္းၾကည္ေပါ႔။

တခါတေလ ေဘးေစာင္းအိပ္ေနတုန္း ပုခုံးေပၚကေန မ်က္ႏွာကို မိုးၿပီး ၾကည္႔ေနတယ္။ ေအာ္..အေမတို႔မ်ား အိပ္ေနလိုက္တာ ဆိုတဲ႔ အေပါက္။ တေရးႏိုးမွာ ႏွဳတ္ခမ္းေမႊးကားကား နဲ႔ မ်က္လုံးျပဴးၿပီး ၾကည္႔ေနတာ ျမင္ရရင္ ဘယ္လိုေနမလဲ စဥ္းစားသာ ၾကည္႔ပါေတာ႔..။ သူ အျပင္ထြက္ခ်င္လို႔ အခန္းတံခါး ဖြင္႔ေပးေစခ်င္ရင္ေတာ႔ နားထဲကို သူ႔ႏွာေခါင္းေလး လာထည္႔ထားတတ္တယ္။ သူ႔ ဂူးဂူး ျမည္သံက ကိုယ္တို႔ မႏိုးခ်င္လို႔လဲ မရေတာ႔ဘူးေလ..။

တေလာကေတာ႔ ကိုယ္တို႔ျမိဳ႔မွာ ျပည္သူ႔ဂုဏ္ရည္ ဆုေပးပြဲ လုပ္ေတာ႔ အိမ္မွာ ရပ္ေ၀းက ဧည္႔သည္ေတြ ပြဲတက္ဖို႔ လာတည္းၾကပါတယ္။ ဧည္႔သည္ေတြကို ေကၽြးေမြးဖို႔ ျပင္ရ ဆင္ရ နဲ႔ ဆိုေတာ႔ ကိုယ္တို႔လဲ သမီးကို အရင္လို အာရုံမစိုက္ႏိုင္ခဲ႔ဘူး။ ဒါ႔အျပင္ ညအိပ္ညေန လာအိပ္တဲ႔ ဧည္႔သည္ထဲမွာလဲ ရုပ္ဆိုးဆိုး တေယာက္ ႏွစ္ေယာက္ပါေလေတာ႔ သမီးလဲ လန္႔သြားပုံရပါတယ္၊ ေပ်ာက္သြားေတာ႔တာပါပဲ။

ေမြးကတည္းက တခါမွ ခြဲမအိပ္ဖူးဘူး။ သူ ဒုကၡျဖစ္ေနလို႔သာ အိမ္ျပန္မလာတာပဲ ဆိုၿပီး ပူလိုက္ရတာ..။ ဘာမ်ားျဖစ္ေနမလဲ၊ ေခြးမ်ား ကိုက္သလား၊ ကားမ်ား တိုက္သလား၊ လမ္းမ်ား ေပ်ာက္သလား ေပါ႔။ အေဖလုပ္သူက မနက္ ၃နာရီထိ သမီးေရ ..သမီးေရ ..နဲ႔ ျခံထဲမွာ လိုက္ရွာပါတယ္။ အရိပ္အေရာင္ေတာင္ မျမင္ရပါဘူး။

ေနာက္တေန႔ မနက္ေစာေစာမွာ ကိုယ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ ကင္မရာကိုင္ၿပီး သမီးေပ်ာက္ ရွာၾကတယ္။ ပထမဆုံး သူ သြားေလ႔ရွိတဲ႔ အိမ္ေဘးက အိမ္ကို သြားေမးပါတယ္။ ငါတို႔ ေၾကာင္ေလး ေပ်ာက္သြားတာ ေတြ႔မိသလား ေပါ႔။ သူက မေတြ႔မိဘူး တဲ႔၊ ဒါနဲ႔ ကင္မရာထဲက သမီးပုံကို ျပေတာ႔ သူက ခ်က္ခ်င္းသိတယ္။ ပုံကိုေတြ႔တာနဲ႔ သူ႔မ်က္လုံးေတြကအစ ျပံဳးသြားၿပီး သူ႔ကို ငါတို႔ ေခၚတာ ကြီနီ တဲ႔၊ ငါတို႔အိမ္မွာ သူ လာလာ စားတတ္တယ္ တဲ႔။ ဒီမနက္ေတာ႔ သူမလာဘူး တဲ႔။ ေအာ္.. သမီးက အိမ္ ႏွစ္အိမ္ ခြတုပ္ေနတာ အခုမွ ေပၚတယ္ လို႔ ၀မ္းနည္းတဲ႔ ၾကားက ေတြးမိေသးတယ္။

ေနာက္ေတာ႔ ကိုယ္တို႔ျမိဳ႔မွာ ရွိတဲ႔ Animal Shelter ကို သြားေမးတယ္။ ကိုယ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႔ စိတ္ပင္ပန္း လူပင္ပန္း ညိွဳးခ်ဳံးေနတဲ႔ ပုံကို ျမင္ရတာ Officer တိုင္း စိတ္မေကာင္းၾကလို႔ sorry ခ်င္း ထပ္ေနေအာင္ ေျပာၾကတယ္။ သူတို႔ရဲ႔ Lost & Found Website မွာ အျမဲၾကည္႔ဖုိ႔ မွာတယ္။ ဒီမနက္ ဖမ္းမိလာတဲ႔ ေၾကာင္ေလး ၅ေကာင္ကိုလဲ လိုက္ျပတယ္။ ေလွာင္အိမ္ထဲမွာ ေၾကာင္ေလးေတြ ေတြ႔ရတာ စိတ္ဆင္းရဲလိုက္တာ..။ သိပ္ေၾကာက္ေနပုံပဲ။ ေန႔တိုင္း လာၾကည္႔၊ လာေမးေပါ႔ တဲ႔။ ဒါနဲ႔ ေခါင္းငိုက္စိုက္ ျပန္ခဲ႔ၾကတယ္။

ေနာက္တေန႔နဲ႔ တညမွာလဲ လုံးလုံး ေပၚမလာပါဘူး။ ညဆိုရင္ သူ႔ ဂူးဂူး အသံပဲ ၾကားေနတယ္။ ေအာ္ ေသသြားၿပီ ထင္ပါရဲ႔ လို႔ မေတြးရဲ ေတြးရဲ ေတြးတယ္။ ေနာက္မ်ား ဘာေၾကာင္၊ ဘာေခြးမွ မေမြးဘူး လို႔ ႏွစ္ေယာက္သား ၀မ္းပမ္းတနည္း ေျပာတယ္။ လိမ္မာလိုက္တဲ႔ ငါ႔သမီးေလး ေနာင္ဘ၀ လူျဖစ္ပါေစ လို႔ ဆုေတာင္းတယ္။ သူဆိုးတာေတြ၊ လက္ကို ကိုက္ၿပီး ေျပးတာေတြ ေမ႔..၊ သူ ကိုယ္႔ကိုယ္ေပၚမွာ ေက်နပ္ၿပီး အိပ္ေနတာေလးပဲ ျမင္တယ္။

မိတ္ေဆြေတြကလဲ အၾကံေပးၾကပါတယ္။ သမီးပုံေလးေတြ ဓာတ္တိုင္ေတြမွွာ လိုက္ကပ္ၿပီး ေၾကာင္ေပ်ာက္ ေၾကာ္ျငာ လုပ္ပါ တဲ႔။ ကိုယ္တို႔မာမား သမီး ဖြားဖြားၾကီးကလဲ စိတ္မေကာင္းဘူး။ သံေယာဇဥ္မ်ား တယ္ခက္တာပဲ သမီးတို႔ သားတို႔ရယ္ တဲ႔။ အေဖလုပ္သူကေတာ႔ အသံကို မထြက္ေတာ႔ပါဘူး။ ကိုယ္ကေတာ႔ အျမဲကို ငိုခ်င္ေနေတာ႔တာပါ။ လက္နဲ႔ လာထိရင္ေတာင္ အေၾကာင္းရွာ ငိုလိုက္ေတာ႔မွာ..။

သမီးေပ်ာက္လို႔ ၂ရက္ေျမာက္ေန႔က်ေတာ႔ မနက္အေစာၾကီး ကိုယ္ေက်ာင္းသြားရတယ္။ ေက်ာင္းတက္ေနတုန္း ဖုန္းျမည္လာလို႔ ဆရာမ အဆူ ခံလိုက္ရေသးတယ္။ ကိုယ္လဲ စိတ္ေတြ လြတ္ၿပီး စာသင္ခ်ိန္ ဖုန္းပိတ္ဖို႔ ေမ႔သြားတာ။ အိမ္က ဆက္တာပါ။ သမီး ျပန္လာၿပီ တဲ႔။ မ်က္ႏွာေလး ရွဳံ ႔ၿပီး တံခါး၀မွာ လာထိုင္ေနသတဲ႔။ ၀မ္းသာလိုက္တာေလ..။ ကိုယ္႔မွာ စာသင္ေနတာေတာင္ ျပံဳးျပံဳးၾကီးးး..။

အိမ္ျပန္ေရာက္ရင္ အေဖနဲ႔ သမီး သည္းသည္းလွဳပ္တာေတြ ေတြ႔ရ၊ အျမင္ကပ္ရျပန္အုံးမယ္။

မိုးခ်ိဳသင္း

အျပည့္အစုံဖတ္မယ္...