ဒီလ တလလုံး ကိုယ္စာသိပ္မေရးျဖစ္ဘူး။ မေရးျဖစ္ေပမဲ႔ စိတ္ထဲမွာ ပင္ပန္းေနတယ္။ တနင္႔တပိုး ေလးေလးပင္ပင္ႀကီး ခံစားေနရတယ္။
ကိုယ္ဒီဘေလာ႔ဂ္ေလးလုပ္တာလဲ ၂၆ရက္ေန႔က ၆လ ျပည္႔သြားၿပီ။ စာ စေရးတုန္းကေတာ႔ အားသြန္ခြန္စိုက္ ေရးလိုက္တာ၊ ညတိုင္း စာေရးဖို႔ ထိုင္မိတာပဲ။ တေန႔တပုဒ္ ျပဳံးျပံဳး ျပံဳးျပံဳးနဲ႔ ေရးေနလို႔ မိတ္ေဆြတေယာက္က ဘေလာ႔ဂ္ေရးတာ အဲဒီလို မေရးရဘူးေလ တဲ႔။
ကိုယ္ကလဲ နားမလည္ပါဘူး။ ေရးခ်င္စိတ္ရွိတုန္းေလး ေရးေနမိတာ။ မေရးခ်င္ေတာ႔လဲ ၾကည္႔ပါလား၊ ပို႔စ္တင္တဲ႔ အေရအတြက္က တလထက္တလ နည္းနည္းသြားၿပီး ဂရပ္ဖ္သာ ဆြဲလို႔ကေတာ႔ ေအာက္ကို ထိုးဆင္းေနလို႔ ေျမႀကီးကို ဒုတ္ဒုတ္ထိေနပါေပါ႔။
ကိုယ္႔မွာကလဲ ေရြးခ်ယ္စရာ ဘာမွ မရွိဘူး။ စာပဲ ေရးစရာ ရွိတယ္။ သူမ်ားေတြလို ကဗ်ာလဲ မစပ္တတ္ (ဒါေတာင္ အေဖ႔ ကဗ်ာေလးေတြ ကယ္ေနေပလို႔)။ ငယ္ငယ္ကစိတ္နဲ႔သာ ကဗ်ာ စပ္လိုက္ရင္ အကုန္ေျပးကုန္မွာ။ တခါတည္း မိဘမ်က္ႏွာ အိုးမည္းသုတ္ၿပီးသား ျဖစ္သြားမယ္။
ပန္းခ်ီလဲ မဆြဲတတ္။ ဆြဲဖို႔ေတာ႔ ႀကိဳးစားဖူးပါေသးတယ္။ ေကာင္မေလးေခ်ာေခ်ာ မ်က္လုံးေလး ေထာင္႔ကပ္ေနပုံေပါ႔။ (ဆြဲတာ ရုိးရိုး မဆြဲဘူး။ မတတ္ရတဲ႔အထဲ အတတ္က ဆန္းခ်င္ေသးတာ၊ မ်က္လုံးေထာင္႔ကပ္ေနပုံ တဲ႔။) အဲဒါ မ်က္လုံးႏွစ္လုံးက ဟိုတဖက္ ဒီတဖက္ ကပ္ေနလို႔ ေျပာင္သလိုေတာင္ ျဖစ္ေနေသး။ အစြယ္တပ္ေပးလိုက္ရင္ေတာ႔ ဘီလူးျဖစ္ၿပီ။
ဓာတ္ပုံလဲ ရုိက္တတ္ခ်င္ပါတယ္။ သူမ်ားေတြ ရိုက္တာ ၾကည္႔ၿပီးလဲ အားက်မိပါတယ္။ ဒါေပမဲ႔ ရုိက္မယ္ၾကံတိုင္း ကိုယ္႔လက္က တုန္ခ်င္တယ္။ ကိုယ္ရိုက္တဲ႔ပုံေတြကို ၾကည္႔လိုက္.. လိွဳင္းေလးေတြ ျဖစ္ေနတယ္။ လွဳပ္ေနလို႔ ၀ါးေနတာ။ ေနာက္ၿပီး ကိုယ္က မလွရင္ ရုိက္လိုက္ ျပန္ဖ်က္လိုက္ အျမဲလုပ္ေနတာမို႔ ဘက္ထရီ အပိုေတြ အျမဲ၀ယ္ထားရတယ္။ တပုံရုိက္ၿပီး ၁၀ခါေလာက္ ျပန္ၾကည္႔၊ ေနာက္ဆုံးေတာ႔ ဖ်က္တဲ႔ ဘူတာဆိုက္တာပါပဲ။
ဟင္းခ်က္တာက်ေတာ႔ေရာ..။ ဒါကေတာ႔ ခင္တဲ႔သူတိုင္း သိၿပီးသားပါေလ။ သူမ်ား ဘေလာ႔ဂ္ေတြမွာ ဟင္းခ်က္ၿပီး တင္ရင္ ကိုယ္႔ကို မေယာင္မလည္နဲ႔ အျမဲ ေတြ႔ရမွာပါ။ သူတို႔ ဟင္းခ်က္နည္းေလးေတြ ၾကည္႔လိုက္၊ သေဘာက်လိုက္။ တေခါက္ျပန္သြားၾကည္႔လိုက္၊ သြားရည္က်လိုက္။ မခ်က္တတ္ေတာ႔ ေခါင္းငိုက္စိုက္ခ်ၿပီး ျပန္လာလိုက္။
အေဖ႔ ၂ႏွစ္ျပည္႔ ဆြမ္းေကၽြးလုပ္မယ္ဆိုေတာ႔ အိမ္မွာ မိတ္ေဆြအနည္းအက်ဥ္း ဖိတ္ၿပီး ဆြမ္းေကၽြးဖို႔ စီစဥ္မိတယ္။ ဘုန္းဘုန္းက ဘာစီစဥ္ထားလဲ တဲ႔။ ပြဲမလုပ္ခင္ ေမးပါတယ္။ လူေတြအတြက္ကေတာ႔ ခင္မင္ရင္းႏွီးတဲ႔ မိတ္ေဆြေတြ ျဖစ္တဲ႔ ျဖဴျဖဴ နဲ႔ Mam က ဒံေပါက္ ခ်က္ေပးမယ္၊ ဘုန္းဘုန္းတို႔အတြက္ေတာ႔ တပည္႔ေတာ္ ကိုယ္တိုင္ ဆြမ္းဟင္းခ်က္ ကပ္မယ္ ဘုရား လို႔ ျပံဳးျပံဳးရႊင္ရႊင္နဲ႔ ေလွ်ာက္လိုက္တယ္။ ဘုန္းဘုန္း မ်က္ႏွာမေကာင္းဘူး။ ဘုုန္းေတာ္ႀကီး ဆိုေတာ႔လဲ ဘာေျပာေကာင္းမွာလဲ၊ ကိုယ္႕လက္ကို သိေနေတာ႔လဲ ခက္တယ္။
မိတ္ေဆြေတြကလဲ မလုပ္ခင္ ဖုန္းဆက္ေမးၾကတယ္။ ဘာခ်က္မယ္ စဥ္းစားသလဲ ခ်ိဳသင္း တဲ႔။ ကိုယ္ကလဲ ျပန္ေျပာတယ္။ ၀က္သားရယ္..၊ ၀က္သားရယ္..၊ အင္း..၀က္သားရယ္..။ တကယ္က ကိုယ္ဘာခ်က္ရမယ္မွန္း မသိလို႔ စိတ္ေတြမ်ားၿပီး ေမ႔ကုန္တာ။ ၀က္သားကေန ေရွ႔ဆက္ မတက္ေတာ႔ဘူး။ ကဲ ကဲ ေနပါ၊ အမလဲ ကူခ်က္ပါေတာ႔မယ္ တဲ႔။
ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ လက္စြမ္းျပ ေတာ႔မယ္ ဆိုေတာ႔ ၀ိုင္းၾက ၀န္းၾကရတာေပါ႔။ ဒါနဲ႔ ဆိတ္သားႏွပ္မဲ႔သူ၊ ငါးႏုသန္း ခ်က္တဲ႔သူ၊ ငပိခ်က္ ခ်က္တဲ႔သူ၊ အမဲသားႏွပ္ နဲ႔ မုန္လာဥခ်ဥ္သုတ္ တဲ႔၊ ပဲေစာင္းခါးသီးသုတ္ နဲ႔ ငပိရည္ တို႔စရာ တဲ႔။ ငပိေၾကာ္ ေၾကာ္လာၾက၊ ခ်ဥ္ရည္ေလး လုပ္ပါအုံးေဟ႔။ ၾကက္အသည္းအျမစ္ေလးလဲ လုပ္အုံးမွ။ ဒါနဲ႔ ကိုယ္ခ်က္စရာ မက်န္ဘဲ တစားပြဲလုံး ျပည္႔ပါေလေရာ။
ကိုယ္ကလဲ မေနပါဘူး။ ဒီေလာက္ အတင္းတားတဲ႔ၾကားက ၀က္သားႏွပ္နဲ႔ ပုဇြန္ေတာ႔ ၀င္ကိုင္လိုက္ေသးတာပါ။ အားလုံးစားၿပီးေသာက္ၿပီးမွာ ေနာက္တေန႔အတြက္ ဟင္းေတြပိုလို႔ က်န္ေနတာ အဲဒီႏွစ္မ်ိဳးတည္းပါ။ ကိုယ္လဲ ကိုယ႔္ဟင္း သူမ်ားမစားလို႔ က်န္ေနတယ္ မျဖစ္ေအာင္ ဖိစားတာပါပဲ။ ဒါလဲ က်န္တာပါပဲ။
အခုေတာ႔ ကိုယ္႔ဘေလာ႔ဂ္မွာ ပို႔စ္ အသစ္ မတက္လဲ နားလည္ယူၾကပါေတာ႔။ ကိုယ္ေရးတဲ႔ ကဗ်ာႀကီး တက္မလာတာ၊ ကိုယ္ဆြဲတဲ႔ ပန္းခ်ီပုံႀကီး ထြက္မလာရင္ဘဲ ဒီေန႔အဖို႔ သင္႔ ရာသီဥတု သာယာေနေလာက္ပါၿပီ။ အၾကံကုန္လို႔ ကိုယ္လက္စြမ္းျပထားတဲ႔ ဟင္း ခ်က္ၿပီး ကိုယ္တိုင္ ဓာတ္ပုံရုိက္ၿပီး တင္ၿပီဆိုရင္ေတာ႔ ကြန္ပ်ဴတာ ပိတ္ၿပီးသာ ေျပးေပေတာ႔။ ။
မိုးခ်ိဳသင္း
အျပည့္အစုံဖတ္မယ္...
ျပန္ေခါက္ထားခဲ့မယ္...
အဲဒါျဖစ္ၿပီး တစ္ပတ္ေလာက္အၾကာမွာ ေဝမိုးက်ေနာ့္ဆီေရာက္လာတယ္။ သူက ျပန္လြတ္လာ တာ မၾကာေသးဘူး။ လြတ္လြတ္ၿပီးခ်င္း ဘုန္းႀကီးဝတ္ေတာ့ က်ေနာ္နဲ႔ဆရာႀကီးတို႔ သြားၾကေသး တယ္။ အခုသူက ဘုန္းႀကီးထြက္ခါစ အိမ္မွာအနားယူေနတဲ့အခ်ိန္။ က်ေနာ့္ဆီေတာ့ မၾကာခဏ လာတတ္တယ္။ အခုလာတာကေတာ့ အလုပ္ကိစၥနဲ႔ပါ။ ''အကို႕ ကို လူတစ္ေယာက္ကေတြ႕ခ်င္လို႔ တဲ့။ အေရးႀကီးတယ္။ လွ်ိဳ႕ဝွက္ေတြ႕ရမွာ..''။ ေတြ႕မယ္ သူဘယ္သူလဲ လို႔ေမးလိုက္ေတာ့ သူက ''ဘယ္သူလို႔မေျပာရဘူးလို႔ မွာလိုက္တယ္။ ေတြ႕ရင္သိမွာပဲ။'' ဒါဆို ငါမေတြ႕ေတာ့ဘူးကြာ။ မင္းပဲ စဥ္းစားၾကည့္။ အခုလို ႏိုင္ငံေရးအခင္းအက်င္းမ်ိဳးမွာ ဘယ္သူမွန္းလည္း ႀကိဳမသိ၊ အေရးလည္း ႀကီး၊ လွ်ိဳ႕ဝွက္လည္း ဆိုေသး ဆိုေတာ့ ငါမေတြ႕ေတာ့ဘူးကြာ..''။ ေဝမိုးျပန္သြားတယ္။ က်ေနာ္ ျပတဲ့အေၾကာင္းျပခ်က္က ခုိင္လံုေနတယ္ေလ။ ေနာက္တစ္ေန႔ ေဝမိုးျပန္ေရာက္လာတယ္။ က်ေနာ့္နား နားကပ္ၿပီး ''ခုေတြ႕မယ့္လူက တျခားသူမဟုတ္ဘူး။ ကိုသက္ဝင္းေအာင္ပဲ'' လို႔ေျပာလိုက္ေတာ့ က်ေနာ္ရင္ထဲ ဒိန္းခနဲျဖစ္သြားတယ္။
သက္ဝင္းေအာင္နဲ႔က်ေနာ္ မေတြ႕ရတာ (၆)ႏွစ္ ေက်ာ္ၿပီ။ ၁၉၉၂ သူလြတ္သြားၿပီး က်ေနာ့္ကို ႐ံုးထြက္မွာလာေတြ႕ခဲ့တာ ေနာက္ဆံုးပဲ။ ၁၉၉၇ က်ေနာ္ေထာင္ကလြတ္ေတာ့ သူရန္ကုန္မွာ မ႐ွိေတာ့ဘူး။ ႏိုင္ငံေရးကိစၥေတြနဲ႔ ေထာက္လွမ္းေရး လုိက္ဖမ္းေနလို႔ ထိုင္းဘက္ထြက္သြားၿပီ။ ဒါေၾကာင့္ သက္ဝင္းေအာင္ကိုေတြ႕ရင္ ဖမ္းဖို႔ ေထာက္လွမ္းေရးက ဝရမ္းထုတ္ထားတဲ့အခ်ိန္။ ဒါေပမဲ့ သူ ထုိင္းမွာ႐ွိေနတယ္ဆိုေတာ့ ကိစၥမ႐ွိဘူးေပါ့။ ခုေတာ့ ျမန္မာျပည္ထဲ ျပန္ေရာက္ၿပီး လႈပ္႐ွားေနၿပီေပါ့။ ၾသဂုတ္ လွည္းတန္းကိစၥ၊ ပံုမွန္ထြက္ေန တဲ့ Statement ကိစၥ၊ ေက်ာင္းသား လႈပ္႐ွားမႈေတြ..။ တစ္ခုခ်င္း က်ေနာ့္ေခါင္းထဲ အစီစီအရီရီ ေပၚလာတယ္။ ဒါ သူ႕လက္ေတြပဲ။ သူနဲ႔တစ္စံုတစ္ရာ ပတ္သတ္ေနတယ္ဆိုတာ သိထားေပမဲ့ လူ ကိုယ္တိုင္ ျပည္တြင္းျပန္ေရာက္ၿပီး လႈပ္႐ွားေနမယ္ေတာ့ ထင္မထားခဲ့မိဘူး။ အခု သူျပန္ေရာက္ ေနၿပီ။ လႈပ္႐ွားေနၿပီ။ က်ေနာ့္ကိုေတြ႕ဖို႔ ခ်ိန္းေနၿပီ။ က်ေနာ္ဘာလုပ္ရမလဲ။
ဒီအခ်ိန္မွာက ညတိုင္း လူဖမ္းပြဲႀကီးလုပ္ေနတဲ့အခ်ိန္။ NLD အဖြဲ႕ဝင္ေတြေရာ၊ ေက်ာင္းသားေတြေရာ တစ္သုတ္ၿပီး တစ္သုတ္ဖမ္းခံေနရခ်ိန္။ က်ေနာ္က ေထာင္ကထြက္လာတာ (၁)ႏွစ္ေတာင္ တင္းတင္းမျပည့္ခ်င္ ေသးဘူး။ ေထာက္လွမ္းေရး စစ္ေၾကာေရးခန္းက ျပန္ထြက္လာတာ ရက္ပိုင္းပဲ႐ွိေသးတယ္။ ဒီ အေျခအေနမွာ သူ႕ကိုသြားေတြ႕မလား။ မေတြ႕ဘဲ ျငင္းလိုက္မလား။ သြားေတြ႕ရင္ အႀကီးအက်ယ္ အႏၲရာယ္႐ွိႏိုင္တယ္။ အနည္းဆံုး ေထာင္ဒဏ္ (၇)ႏွစ္ပဲ။ မေတြ႕ဘဲ ျငင္းလိုက္ရင္ေကာ က်ေနာ့္ ေခါင္းထဲ ဆက္တိုက္ျဖစ္လာတဲ့အေတြးေတြပါ။ က်ေနာ္ ၿငိမ္က်သြားတာကို ေဝမိုးသတိထားမိ တယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ က်ေနာ္ေတြ႕မယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္ပါတယ္။ ေတြ႕မယ့္အခ်ိန္နဲ႔ေနရာ သတ္မွတ္ၿပီး ေဝမိုးျပန္သြားတယ္။
ခုလို သက္ဝင္းေအာင္နဲ႔ ေတြ႕ဖို႔ဆံုးျဖတ္လိုက္တာဟာ က်ေနာ့္အတြက္ အႏၲရာယ္ၾကားကစြန္႔စားမႈ တစ္ခုပါပဲ။ သာမန္အခ်ိန္မွာ အဲဒီေလာက္မဟုတ္ေပမဲ့ အဲဒီတုန္းက ႏိုင္ငံေရးအခင္းအက်င္းက ဇာတ္႐ွိန္အျမင့္ဆံုးျဖစ္ေနတဲ့အခ်ိန္၊ က်ေနာ္ျပင္ဆင္သင့္တာေတြ အေသးစိတ္ျပင္ဆင္တယ္။ က်ေနာ္႕အမိုးအတြက္ လုိအပ္တာေတြ၊ ေပးရမယ့္အရာေတြ၊ ရစရာ႐ွိတာေတြ အကုန္စာရင္းခ်ၿပီး အၿပီးလုပ္ထားလိုက္ပါတယ္။ ေနာက္ေန႔မနက္ (၉)နာရီေလာက္ ေဝမုိးေရာက္လာတယ္။ သူ လည္း လိုက္ဖို႔လာေျပာတာပါ။ ဒါေပမဲ့ေတြ႕ဖို႔ခ်ိန္းထားတာက ေန႔လည္ (၂)နာရီ။ အခ်ိန္အေစာ ႀကီး ႐ွိေသးလို႔ က်ေနာ္တို႔အိမ္မွာပဲ စကားထိုင္ေျပာေနၾကတယ္။ (၁၁)နာရီေလာက္က်ေတာ့ ဆရာႀကီးက ဆိုင္းမဆင့္ ဗံုမဆင့္ ျဗဳန္းစားႀကီးေရာက္ခ်လာတယ္။ သူနဲ႔လိုက္ခဲ့ဖို႔ အတင္းေခၚေန ေတာ့တယ္။ ပထမ က်ေနာ္ျငင္းေသးတယ္။ ဒါေပမဲ့သူကမရဘူး။ အေၾကာင္းျပခ်က္ မခိုင္လံုလို႔ ကေတာ့ အတင္းဇြတ္ေနေတာ့တာ။ က်ေနာ္လည္း နာရီၾကည့္ေတာ့ အခုမွ (၁၁)နာရီဆိုေတာ့ (၃)နာရီေလာက္ လိုေသးတာပဲဆိုၿပီး သူနဲ႔လုိက္သြားလိုက္တယ္။
ေဝမိုးလည္း လုိက္လာတယ္။ ပထမေတာ့ မဂၢဇင္းတိုက္ကို သြားၾကတာ။ ေနာက္ က်ေနာ္တို႔ေတြ ပန္းဆိုးတန္းက ဟိႏၵဴဘုရား ဝင္းထဲဖြင့္ထားတဲ့လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ သြားထိုင္ၾကတယ္။ အဲဒီမွာက စားစရာစံုတယ္ေလ။ အဲဒီမွာ ေနရင္း (၁)နာရီထိုးေတာ့ က်ေနာ္ထြက္ဖို႔လုပ္တယ္။ ဆရာႀကီးက မရဘူး။ ညေနထိ သူနဲ႔ေနခ်ည္း လုပ္ေနတယ္။ သူျပန္ပို႔ေပးမယ္ေပါ့။ က်ေနာ္ကလည္း ခ်ိန္းထားတာ႐ွိလို႔ သြားမယ္ဆိုတာကို ''ဘာလဲ မင္းရည္းစားရေနၿပီလား။ ငါ့ကို မိတ္ဆက္ေပး၊ ငါလည္းလိုက္မယ္''ဆိုၿပီး လုပ္ေနတယ္။ က်ေနာ္လည္း ဘယ္လိုေျပာရမလဲမသိေတာ့ဘူး။ နာရီၾကည့္ၿပီး ေဝမိုးလည္း မ်က္စိမ်က္ႏွာပ်က္ ေနၿပီ။ သက္ဝင္းေအာင္နဲ႔ေတြ႕ဖို႔ကိစၥကို က်ေနာ္ ဆရာႀကီးကိုအသိမေပးခ်င္ဘူး။ သူ႕ကိုအႏၲရာယ္ စက္ကြင္းထဲ မေရာက္ေစခ်င္လို႔။ ဘာေျပာေျပာ သိထားရင္ အႏၲရာယ္႐ွိတယ္ေလ။
ဘယ္လိုမွ ထြက္လို႔မရတဲ့အဆံုး က်ေနာ္ေဝမိုးကိုမ်က္ရိပ္ျပလိုက္ၿပီး ဆရာႀကီးကို လက္ကုတ္လိုက္တယ္။ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ကထြက္လာၿပီး ဆရာႀကီးနားကပ္ၿပီး အခုေတြ႕မွာ သက္ဝင္းေအာင္ျဖစ္ေၾကာင္း ဆရာႀကီးအႏၲရာယ္႐ွိမွာစိုးလို႔ အသိမေပးတာျဖစ္ေၾကာင္း၊ အခုခ်ိန္းထားတဲ့အခ်ိန္ မိနစ္ပိုင္းပဲ လို ေတာ့ေၾကာင္း၊ ေျပာလိုက္မွ မ်က္လံုးျပဴးသြားတယ္။ ခ်က္ျခင္းပဲ '' ေအး.. ေအး..သြား.. ငါ႕ကားယူသြား '' ဆိုၿပီး ကားပါ ေပးလိုက္တယ္။ သူကေတာ႕ အဲဒီမွာဘဲ က်န္ခဲ႕တယ္။ ကားေပၚတက္ခါနီး က်ေနာ႕္နားနားကပ္ၿပီး '' သက္ဝင္းေအာင္ကိုေျပာလိုက္ ၊ ငါသတိရေနတယ္လို႕ ။ ငါ႕ကိုေပးစရာရွိတဲ႕အေၾကြးလည္း ဆပ္ဦး'' လို႕ မွာလိုက္ေသးတယ္။ သူ႕ကိုေပးစရာရွိတဲ႕အေၾကြးးဆိုတာက အထဲမွာေနၾကတုန္း စာေမးပြဲျပန္ေျဖဖို႕ သူေတာင္းထားတဲ႕ကတိကို သက္ဝင္းေအာင္က ေပးခဲ႕ၿပီး စာေမးပြဲမေျဖျဖစ္ေသးတာကို ေျပာတာပါ။
ခ်ိန္းထားတဲ့ေနရာေရာက္ေတာ့ သက္ဝင္းေအာင္က ႀကိဳေရာက္ႏွင့္ေနၿပီ။ သူ႕ပံုစံက လြန္ခဲ့တဲ့ (၆) ႏွစ္က အတိုင္းပဲ။ ဘာမွ သိပ္မေျပာင္းဘူး။ က်ေနာ့္ကို ေတြ႕ေတြ႕ခ်င္း က်ေနာ့္လက္ေမာင္းကို လက္သီးနဲ႔ ထိုးလိုက္တယ္။ က်ေနာ္လည္း သူ႕ရဲ႕ေျပာင္ေနတဲ့နဖူးကို လက္နဲ႔လွမ္းေတာက္ခ်လိုက္ တယ္။ ၿပီးမွ (၂)ေယာက္သား ၿပိဳင္တူရယ္လိုက္ၾကၿပီး ေဘးခ်င္းယွဥ္လွ်က္က တစ္ေယာက္ပခံုး တစ္ေယာက္လွမ္း ဖက္ထားလိုက္ၾကတယ္။ အဲဒါ က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ ႏႈတ္ဆက္ေနက်ပုံစံေလ။ သူနဲ႔က်ေနာ္ (၁) ေဆာင္ မွာအတူတူေနၾကတုန္းက က်ေနာ္က ေန႔တိုင္း 'ဒိုက္' ထိုးတယ္။ အဲဒါကို သူက ''မင္းလက္ေမာင္းေတြက ေကာင္းသားပဲ။ မွန္း ..ငါစမ္းၾကည့္စမ္းမယ္”ဆိုၿပီး ထိုးေတာ့တာ ပဲ။ က်ေနာ့္ကို ဘယ္အခ်ိန္ေတြ႔ေတြ႕က်ေနာ့္လက္ေမာင္းကို ထိုးလိုက္ရမွ ေက်နပ္တဲ့ေကာင္။ က်ေနာ္ကလည္း သူ႔နဖူးကို လက္နဲ႔လွမ္းလွမ္း ေတာက္တယ္။ သူ႕နဖူးျပင္က ထူးထူးျခားျခားကို က်ယ္ေနတာ။ အဲဒါကို သူက ဆံပင္နဲ႔ဖံုးထားတတ္တယ္။ က်ေနာ္ကသူ႕ကိုဘယ္အခ်ိန္ေတြ႕ေတြ႕ သူ႕နဖူးကို တစ္ခ်က္ေလာက္ ေတာက္လိုက္ရမွ ေက်နပ္တဲ့ေကာင္ေလ။ ဒီလိုနဲ႔ သူနဲ႔က်ေနာ္ၾကားမွာ အဲဒီလို ႏႈတ္ဆက္တဲ့ပံုစံေလး ျဖစ္မွန္းမသိ ျဖစ္သြားၾကတာေလ။
အဲဒီမွာ ခဏပဲေနၿပီး ေ႐ႊတိဂံုဘုရားသြားဖို႔ သူကေျပာတယ္။ သူက သူ႕ဆိုင္ကယ္နဲ႔ သက္သက္ သြားတယ္။ က်ေနာ္နဲ႔ေဝမိုးက ဆရာႀကီးကားနဲ႔။ ဘုရားေပၚမွာ ညေန (၅)နာရီေလာက္ထိ ေအးေအး ေဆးေဆး စကားေတြေျပာျဖစ္ၾကတယ္။ သူ က်ေနာ့္ကို ေတြ႕ဖို႔ေခၚတဲ့ အေၾကာင္းကေတာ့ အလုပ္ကိစၥ ထက္ အရင္သံေယာဇဥ္အရ ေခၚေတြ႕တဲ့သေဘာပါပဲ။ အဲဒီမွာ သူ က်ေနာ့္ကို ေျပာခဲ့ တာေတြကေတာ့ ပံုမွန္တရားထိုင္ဖို႔၊ သူလည္း ပံုမွန္တရားထိုင္ျဖစ္တဲ့အေၾကာင္း၊ အခက္အခဲေတြ ႀကံဳလာတဲ့အခါတိုင္း တရားထိုင္ထားတဲ့အက်ိဳးေၾကာင့္ တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ ရင္ဆိုင္လို႔ရခဲ့ေၾကာင္း၊ ဒါေၾကာင့္ တရားထိုင္တာ အက်ိဳးမ်ားေၾကာင္း၊ က်ေနာ္အေနနဲ႔ ေလာေလာဆယ္ ႏိုင္ငံေရးကိစၥ ခဏနားထားၿပီး ပညာေရးကိစၥကို ေဇာင္းေပးသင့္ေၾကာင္း၊ က်ေနာ့္အေနနဲ႔ ဟိုဖက္ထြက္ၿပီး ပညာေရးဆက္လုပ္သင့္ေၾကာင္းေတြ ေျပာတာပါ။ အဲဒီတုန္းက သူက က်ေနာ္ေထာင္ထဲ (၆)ႏွစ္ ေက်ာ္ေနခဲ့ရတာကုိ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနတာ။
က်ေနာ္ကေတာ့ သူ႕ကို သိပ္ၿပီးမေျပာျဖစ္ပါဘူး။ သိပ္ၿပီး အတင့္မရဲဖို႔နဲ႔ ကိစၥဝိစၥၿပီးရင္ ေျခရာေဖ်ာက္ ေနဖို႔ေလာက္သာ သတိေပးလိုက္တာပါ။ ညေန (၅)နာရီထိုးေတာ့ က်ေနာ္တို႔ျပန္ဖို႔ ထရပ္လိုက္ၾကတယ္။ ထံုးစံအတိုင္း သူက က်ေနာ့္ လက္ေမာင္းကို ထိုးလိုက္ေတာ့ က်ေနာ္က သူ႕နဖူးကို လွမ္းေတာက္လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ တေယာက္ပခုံး တေယာက္ဖက္ၿပီး ႏႈတ္ဆက္လိုက္ၾကတယ္။ အဲဒါ က်ေနာ္တို႔ေနာက္ဆံုးႏႈတ္ဆက္ၾကတယ္ဆိုတာ (၂)ေယာက္လံုး မသိခဲ့ၾကဘူးေလ။ က်ေနာ္နဲ႔ေတြ႕ၿပီး ေနာက္(၂)ရက္ေလာက္ ေနေတာ့ သူအဖမ္းခံရတယ္။ အဲဒီထဲက အျပင္ေလာကကို အသက္႐ွင္လ်က္ ျပန္ထြက္လာခြင့္ မရေတာ့ပါဘူး။ ေထာင္ထဲမွာ (၈)ႏွစ္ေက်ာ္ေလာက္ ခက္ခဲၾကမ္းတမ္းမႈေတြ၊ တိုက္ပြဲေတြနဲ႔ ရင္ဆိုင္တိုးခဲ့ရၿပီး ပထမေအာက္ပိုင္း ေသသြားတယ္။ ေနာက္ေတာ့ (၂ဝဝ၆) ေအာက္တိုဘာ (၁၆)မွာ မႏၲေလးေထာင္ထဲမွာ က်ဆံုးသြားရတယ္။ သူဆံုးေတာ့ က်ေနာ္က သာယာဝတီမွာ၊ နံရံေတြၾကား ကေနပဲ သူ႕ကို ''သက္ဝင္းေအာင္ (သို႔မဟုတ္) ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဝိညာဥ္'' လို႔ကင္ပြန္းတပ္ၿပီး လွမ္း ဦး ၫြတ္ခဲ့ရတယ္။
သက္ဝင္းေအာင္အဖမ္းခံရၿပီး ဘိုဘိုလည္း ဖမ္းခံရတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ကိုထြန္းျမင့္ေအာင္ပါ အဖမ္းခံရေတာ့ က်ေနာ္လည္း အိမ္မွာသိပ္မေနပဲ ေ႐ွာင္ေနလိုက္ရေတာ့တယ္။ အဲဒီအေတာအတြင္း ပညာေရးစနစ္အေျပာင္းအလဲေတြ ျဖစ္သြားတယ္။ ႏွစ္စတုန္းက ေျပာခဲ့တဲ့စနစ္က ေနာက္ႏွစ္မွစမွာ ဆိုေတာ့ ဒီႏွစ္မွာ ဘယ္သူမဆို ဆယ္တန္းအျပင္ေျဖခြင့္႐ွိေသးတယ္။ က်ေနာ့္ ဆရာမေတြက က်ေနာ့္ အတြက္ 'ေဖာင္' ဝယ္ၿပီး တင္ဖို႔လုပ္တယ္။ က်ေနာ့္လက္မွတ္လိုေနလို႔ က်ေနာ့္ဆီ အေၾကာင္းၾကားေတာ့ လက္မွတ္သြားထိုးေပးလိုက္ရတယ္။ ဒါေပမဲ့ စိတ္ထဲမွာေတာ့ စာေမးပြဲေျဖဖို႔ စိတ္ကူးလံုးဝမ႐ွိေတာ့ပါဘူး။ ျမန္မာျပည္ပညာေရးကို လံုးဝေက်ာခိုင္းလိုက္ပါၿပီ။ ေလာေလာဆယ္ က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္လည္း အဖမ္းခံရမလား၊ ထြက္ေျပးရမလား ဆိုတာလည္း ေသေသခ်ာခ်ာ မသိႏိုင္ေသးဘူး။ ဒါေတြကို ဆရာမေတြ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မွာစိုးလို႔ ဖြင့္မေျပာခဲ့ပါဘူး။ ဒီအေတာအတြင္း အေျခအေနက ပို႐ႈပ္ေထြးလာတယ္။ က်ေနာ့္အိမ္ကို ေထာက္လွမ္းေရးေတြ လာေမးေနၿပီဆိုတာသိေတာ့ က်ေနာ္ နယ္ထြက္သြားပါေတာ့တယ္။
နယ္မွာ (၃)လေလာက္ေ႐ွာင္ေနၿပီး ေအးေဆးၿပီဆိုမွ ရန္ကုန္ျပန္တက္လာခဲ့တယ္။ မွတ္မွတ္ရရ က်ေနာ္ ရန္ကုန္ ျပန္ေရာက္တဲ့ေန႕က ၁၉၉၈ရဲ႕ ေနာက္ဆံုးေန႔ ဒီဇင္ဘာ (၃၁)ရက္ေန႔ပါ။ ေနာက္ေန႔မွာ ဆရာမေတြ သြားႏႈတ္ဆက္တယ္။ ဟိုေရာက္ေတာ့ ဆရာမေတြက က်ေနာ္႔ကို ေမွ်ာ္ ေနၾကတာ။ စာေမးပြဲအတြက္ ျပင္ဆင္ဖို႔၊ စာက်က္ဖို႔အတြက္ပါ။ ဒီေတာ့မွ က်ေနာ္ စာေမးပြဲေျဖဖို႔ အစီအစဥ္ မ႐ွိတဲ့အေၾကာင္း ေျပာျပလိုက္တယ္။ ဆရာမက မရဘူး၊ ေျဖကို ေျဖရမယ္ ဆိုၿပီး အတင္း လုပ္ေတာ့တာပဲ။ က်ေနာ္လည္း မေျဖေတာ့ဘူးဆိုတာ အေၾကာင္းေတြ႐ွိတယ္ေလ။ စာေမးပြဲေျဖရမွာက မတ္လ (၉)ရက္ေန႔။ ၾကားထဲမွာ (၂)လေလာက္ပဲ အခ်ိန္႐ွိေတာ့တာ။ ေခါင္းထဲမွာလည္း ဘာစာမွမ႐ွိေတာ့ဘူး။ ဒီၾကားထဲမွာလည္း အိပ္မက္ဆိုးေတြ ျဖတ္သန္းမက္ခဲ့ရေသးေတာ့ က်ေနာ္ေတာ္ေတာ္ ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္ေနၿပီ။ ဒါေၾကာင့္ မေျဖေတာ့ဘူး။ ေျဖရင္လည္း က်ဖို႔ပဲ႐ွိေတာ့တယ္။ က်ေနာ့္မူက ''ေျဖရင္ေအာင္ရမယ္'' ။ ဆရာမေတြက ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ေျဖကိုေျဖရမယ္၊ ေနာက္ဆံုး က်ရင္က်ပါေစ။ က်ေနာ္ စာေမးပြဲခန္းထဲဝင္ရင္ေတာ္ၿပီ။
ဒီလိုနဲ႔ က်ေနာ္နဲ႔ ဆရာမတို႔ စကားအေျခအတင္ ျဖစ္ၾကတယ္။ က်ေနာ္က မေျဖေတာ့ဘူးလို႔ ေျပာၿပီး ျပန္ဆင္း ဖို႔လုပ္ေတာ့ ဆရာမက ''မင္းမျပန္နဲ႔။ ဒီမွာ စာက်က္ရမယ္။ မင္း ေျဖကိုေျဖရမယ္။'' လို႔လွမ္းေျပာ တယ္။ က်ေနာ္ကလည္း မရဘူး။ ဖိနပ္စီးၿပီး တံခါးဖြင့္ဆင္းမယ္လုပ္ေတာ့ ဆရာမက ေနာက္ကေန က်ေနာ့္ဂုတ္ကိုကိုင္ၿပီး မ်က္ႏွာကို လက္သီး နဲ႔ထိုးခ်လိုက္တယ္။ က်ေနာ့္မ်က္စိထဲ မီးေတာင္ ပြင့္သြားတယ္။ ဆရာမအေဖက နာမည္ေက်ာ္ လက္ေဝွ႔သမားႀကီး။ ဆရာမလည္း ငယ္ငယ္က သဲအိတ္ေတြ ဘာေတြထိုးၿပီး လက္သီးက်င့္ခဲ့ဖူးတဲ့ ဆရာမ။ သူက ေက်ာင္းသားေတြကို ဘယ္ ေတာ့မွ မ႐ိုက္ဘူး။ မာမာထန္ထန္ေတာင္ ေျပာတာမဟုတ္ဘူး။ စာသင္ရင္ အၿမဲၿပံဳး႐ႊင္ေန တတ္တာ။ ဒါေပမဲ့ သူစိတ္ဆိုးၿပီဆိုရင္ေတာ့ ခုနကလို ဂုတ္ဆြဲၿပီး ဘယ္ျပန္ညာျပန္ ထိုး ေတာ့တာ။
က်ေနာ့္အကုိ ငယ္ငယ္တုန္းက သူ႕လက္သီးစာမိၿပီး (၃)ရက္ေလာက္ ထမင္းမစားႏိုင္ ျဖစ္ခဲ့ဖူး တယ္။ က်ေနာ္လည္း (၈)တန္းႏွစ္ေလာက္က တစ္ႀကိမ္ထိခဲ့ဖူးတယ္။ အခု တစ္ႀကိမ္ထိျပန္ၿပီ။ စိတ္ထဲ ထူပူသြားၿပီး ဆရာမကို လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူက မင္းအထဲျပန္ဝင္ဆိုၿပီး ေနာက္တစ္ ခ်က္ထိုးခ်လိုက္ျပန္တယ္။ ဒီတခါ က်ေနာ္ေ႐ွာင္လိုက္ႏိုင္ပါတယ္။ ဒီတစ္ခ်က္ပါထိရင္ေတာ့ က်ေနာ္ထင္တယ္ (၅)ရက္ေလာက္ ဆန္ျပဳတ္ေသာက္ရမယ့္ကိန္းပဲ။ က်ေနာ္လည္း အသားလည္း နာ၊ ႐ွက္လည္း ႐ွက္ဆိုေတာ့ ဆရာမကို စူးစူးရဲရဲျပန္ၾကည့္လိုက္တယ္။ အ႐ိုင္းစိတ္ေတြ ၾကြလာတယ္။ ဆရာမေနရာမွာ တျခားလူဆိုရင္ေတာ့ အ႐ိုးတျခား၊ အသားတျခားျဖစ္သြားမွာ အမွန္ပဲ။ ဒါေပမဲ့ ဒီဆရာမက က်ေနာ့္ကို ငယ္ငယ္ထဲက သားတစ္ေယာက္လို ေစာင့္ေ႐ွာက္ခဲ့တဲ့ဆရာမ၊ က်ေနာ္က အေမတစ္ေယာက္လိုခ်စ္ခဲ့ရတဲ့ဆရာမ ဆိုေတာ့ စိတ္ေလွ်ာ့ၿပီး ေခါင္းငံုခံလိုက္ရတယ္။ ဆရာမအေမေရာက္လာၿပီး က်ေနာ္တို႔ကို အိမ္ထဲေခၚသြားလို႔ ဆရာမလည္း ဘာမွ ထပ္မေျပာ ေတာ့ပါဘူး။
က်ေနာ္ စဥ္းစားၾကည့္တယ္။ က်ေနာ့္ဘဝမွာ အႏိုင္က်င့္မႈမွန္သမွ်ကို ဘယ္ေတာ့မွ ေခါင္းငံု႔ခံေလ့ မ႐ွိဘူး။ ရတဲ့နည္းနဲ႔ တြန္းလွန္ခဲ့တာခ်ည္းပဲ။ ႐ုပ္ပိုင္းနဲ႔ တြန္းလွန္လို႔မရတဲ့ကိစၥေတြဆိုရင္ စိတ္ပိုင္း နဲ႔တြန္းလွန္ခဲ့တာပဲ။ ဒါေပမဲ့ က်ေနာ္တြန္းလွန္လို႔မရဘဲ ဒူးေထာက္အညံ့ခံခဲ့ရတဲ့ အႏိုင္က်င့္မႈေတာ့ ႐ွိတယ္။ အဲဒါ 'ေမတၱာရဲ႕အႏိုင္က်င့္မႈပဲ'။ အခုဆရာမလုပ္ရပ္နဲ႔ က်ေနာ္ ေထာင္ထဲမွာ႐ွိစဥ္ ေထာင္မွဴးေစာထြန္းနဲ႔ျဖစ္တဲ့ကိစၥမွာ ဆရာႀကီးပါဝင္ခဲ့တဲ့ လုပ္ရပ္မ်ိဳးေတြပါပဲ။ အဲဒါေတြကို က်ေနာ္က 'ေမတၱာရဲ႕အႏိုင္က်င့္မႈ' လို႔ ေခၚခ်င္တယ္။ လူတေယာက္က လူတေယာက္ကို အႏိုင္က်င့္တယ္ဆိုတာ အႏိုင္က်င့္သူက သူ႔ရဲ႕အတၱ အက်ိဳးစီးပြားအတြက္ အႏိုင္က်င့္တာပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ ေမတၱာရဲ႕အႏိုင္က်င့္မႈကေတာ့ အဲဒါနဲ႔ေျပာင္းျပန္ပါ။ အႏိုင္က်င့္သူက သူရဲ႕အတၱ အက်ိဳး စီးပြားလံုးဝမပါဘဲ အႏိုင္က်င့္ခံရသူရဲ႕ အက်ိဳးကို ေ႐ွး႐ႈၿပီး အႏိုင္က်င့္တာပါ။ ဒီလိုအႏိုင္က်င့္မႈမ်ိဳးကို ေမတၱာရဲ႕အႏိုင္က်င့္မႈလို႔ ယူဆတယ္။ က်ေနာ့္ဘဝမွာ က်ေနာ္ ဘာကိုမွ မေၾကာက္ပါဘူး။ ေမတၱာရဲ႕အစြမ္းသတၱိကိုေတာ့ အရမ္းေၾကာက္တယ္။ ဒီဒဏ္ကို က်ေနာ္မခံႏိုင္ဘူး။ တကယ္ေတာ့ က်ေနာ့္ဘဝမွာ အငတ္မြတ္ဆံုး၊ အေတာင့္တဆံုးအရာဟာ ေမတၱာပဲေလ။
အဲဒီလိုေမတၱာရဲ႕အႏိုင္က်င့္မႈေၾကာင့္ (၁ဝ)တန္းေျဖဖို႔ လုပ္ရပါေတာ့တယ္။ ေျဖရဖို႔ရက္က တအား နီးေနေတာ့ ဂုဏ္ထူးထြက္ဖို႔ မေမွ်ာ္မွန္းေတာ့ဘူး။ ေအာင္မွတ္ရဖို႔ေတာင္ မနည္းလုပ္ရမွာ။ ေတာ္ ေသးတာက ဝိဇၨာတြဲ (၃)ဘာသာမွာ (၂)ဘာသာ (၄ဝ) ရရင္ ေအာင္တယ္။ သိပၸံတြဲလည္း ဒီလုိပဲ။ အခ်ိန္မရေတာ့လို႔ ဝိဇၨာတြဲထဲက သမိုင္းနဲ႔အီကိုပဲ ၾကည့္ၿပီး ပထဝီကို လံုးဝလႊတ္ထားလိုက္တယ္။ သိပၸံတြဲထဲက Chemistry နဲ႔ Physics ကိုပဲၾကည့္ၿပီး Bio ကို လံုးဝလႊတ္လိုက္တယ္။ အိပ္ခ်ိန္ (၅) နာရီေလာက္ပဲထားၿပီး က်န္တဲ့အခ်ိန္ေတြမွာ စာနဲ႔ပဲ မ်က္ႏွာအပ္ထားလိုက္တယ္။ ဆရာႀကီးက က်ေနာ့္ဆီ တစ္ပတ္တစ္ခါေလာက္ လူကိုယ္တိုင္ေရာက္လာတတ္ၿပီး ဖံုးနဲ႔ေတာ့ ေန႔တိုင္းနီးပါး ေျပာျဖစ္ၾကပါတယ္။ စာအုပ္ေတြ၊ ေမးခြန္းလႊာေတြ ေတာက္ေလွ်ာက္ပို႔ေပးပါတယ္။ စာေမးပြဲ စ ေျဖေတာ့ ျမန္မာစာ ေ႐ွာေ႐ွာ႐ႈ႐ႈပဲ ေျဖႏိုင္တယ္။ အဂၤလိပ္လည္း ေအးေအးေဆးေဆးပဲ။ သခ်ာၤ လည္းေအာင္မွတ္ရေအာင္ ေျဖႏိုင္တယ္။
သိပၸံတြဲမေျဖခင္ညမွာေတာ့ ဆရာမက က်ေနာ့္အတြက္ နည္းနည္းစိုးရိမ္ေနတယ္။ Bio ကို လံုးဝလႊတ္ထားေတာ့ က်န္တဲ့ Physics နဲ႔ Chemistry ကို အျပည့္ရထားေစခ်င္တယ္။ Physics ကေတာ့ ရပါရဲ႕။ Chemistry ကေတာ့ (၁) ခန္းေလာက္ လႊတ္လိုက္ရတယ္။ အခ်ိန္လည္းမ႐ွိ၊ က်ေနာ္လည္း အရမ္းပန္းေနၿပီေလ။ ဒါေပမဲ႔ က်ေနာ္ကေတာ့ က်ရာမွက်ေရာ။ က်ေနာ္ခံယူခ်က္ကို လံုးဝ အထိမခံဘူး။ ကူးခ်လို႔ေအာင္တာထက္စာရင္ အက်ခံၿပီး ဂုဏ္ယူလိုက္မယ္။ စာခိုးခ်တာ ဘယ္သူ မွမသိရင္ေတာင္ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ေတာ့ သိေနဦးမွာပဲ။ ကိုယ့္လိပ္ျပာ ကုိယ္မလံုတဲ့အျဖစ္မ်ိဳး မလုပ္ခ်င္ဘူး။ က်ေနာ္ လိပ္ျပာသန္႔ခ်င္တာလုိ႔ ေျပာလိုက္ေတာ့ ဆရာမက က်ေနာ့္ကို အထူးအဆန္းလို ၾကည့္ေနတယ္။
စာေမးပြဲေျဖၿပီးၿပီးခ်င္းပဲ က်ေနာ္နဲ႔ သူငယ္ခ်င္းတို႔စုေပါင္းၿပီး အလူမီနီယမ္ကုမၸဏီတစ္ခု ေထာင္ လိုက္ပါတယ္။ ဆရာႀကီးက သေဘာေတြက်လို႔။ သူလည္း ႐ွယ္ယာထည့္မယ္ဆိုၿပီး သူ႕သမီး ဆီက ပိုက္ဆံယူလာၿပီး က်ေနာ့္ဆီမွာ ႐ွယ္ယာထည့္တယ္။ က်ေနာ္တို႔ ကုမၸဏီဖြင့္ပြဲမွာ ဆရာႀကီးလာၿပီး ဧည့္မွတ္တမ္းစာအုပ္မွာ ေအာင္ျမင္ေစေၾကာင္း ဆုေတာင္းလက္မွတ္ ထိုးေပးခဲ့ေသးတယ္။ ဒီလိုနဲ႕ ၾသဂုတ္လထဲမွာ (၁ဝ)တန္း ေအာင္စာရင္းထြက္ တယ္။ အဲဒီေန႔က က်ေနာ္ ရန္ကုန္မွာ မ႐ွိဘူး။ အလုပ္ကိစၥနဲ႔ မအူပင္ေရာက္ေနတယ္။ ေအာင္ စာရင္းထြက္မွန္းေတာင္ မသိပါဘူး။ ရန္ကုန္က ဖံုးဆက္ေျပာမွသိတာ။ ေနာက္တစ္ေန႔ ရန္ကုန္ ျပန္ေရာက္ေတာ့ က်ေနာ္ ဆရာႀကီးဆီ သြားလိုက္တယ္။ က်ေနာ့္ျမင္ေတာ့ ဆရာႀကီးက ထံုးစံအတုိင္း ''ေခြးေကာင္..ငါ အရမ္း ဝမ္းသာတယ္ကြာ။ မင္း စာေမးပြဲေအာင္တာ..''ဆိုၿပီး က်ေနာ့္ ေခါင္းကို သူ႕ရင္ဘတ္နဲ႔ ဖိကပ္ထားေတာ့တယ္။ က်ေနာ့္ကို ဂုဏ္ျပဳမယ္လို႔လည္း ေျပာပါေသး တယ္။
''ငါက ေက်ာင္းဆရာတစ္ေယာက္ဆိုေတာ့ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ စာေမးပြဲေအာင္တာ မဆန္းသလို က်တာလည္းမဆန္းဘူး။ ဒါေပမဲ့ မင္းေအာင္တာအတြက္ေတာ့ ဆန္းတယ္။ အခက္ခဲ ေတြ၊ အပိတ္ဆို႔ အတားဆီးေတြ အထပ္ထပ္ကေန ေျဖရမလို မေျဖရေတာ့ဘူး လိုလိုနဲ႔ ကေမ်ာ ေသာပါး ေျဖခဲ့ရတာ မဟုတ္လား။ ဒါထက္ပိုတာက စာလံုးဝခိုးမခ်ဘဲေျဖမယ္ဆိုတဲ့ မင္းရဲ႕ခံယူ ခ်က္အတြက္ ငါခ်ီးက်ဴးတာ..'' လို႔ ဝမ္းသာအားရ ဆက္ေျပာေနပါေသးတယ္။ သူက ''အဲဒါသစၥာပဲကြ။ သစၥာရဲ႕ေရာင္ျပန္ဟပ္မႈပဲ'' လို႔ ေျပာပါ တယ္။ က်ေနာ္ေၾကာင္သြားတယ္။ ခုကိစၥနဲ႔ သစၥာနဲ႕ ဘယ္လိုစပ္ဆက္ေနလဲေပါ့။ အဲေတာ့မွ သူက ''မင္းစာေမးပြဲမေျဖခင္ထဲက ကိုယ္မသိတာေတြ၊ အေျဖလႊာထဲမပါသြားေစရဘူး။ က်ရင္ က်ပေစ။ စာလံုးဝခိုးမခ်ဘူးဆိုၿပီး မင္းဆံုးျဖတ္ထားတယ္ မဟုတ္လား။ အဲဒီခံယူခ်က္က သစၥာပဲ။ မွန္တဲ႔ သစၥာေၾကာင့္ မင္းအခုအခက္အခဲေတြၾကားကေန ေအာင္ခဲ့တာ” တဲ႔။
က်ေနာ္က သစၥာဆိုတာ သိပ္ နားမလည္ေသးေတာ့ သူ႔ကို ထပ္ေမးမိတယ္။ သူက ''ဗုဒၶဘာသာတရားေတာ္ကို ျခံဳလိုက္ရင္ စကား လံုး (၂)လံုးပဲ ထြက္လာတယ္။ အဲဒီ (၂)လံုးက ပညာနဲ႔သစၥာပဲ။ ပညာဆိုတာက ''အေကာင္းျမင္'' နဲ႔ ''အဆိုးျမင္''ကလြတ္တဲ့ ''ယထာဘူတအျမင္'' ကိုရတဲ့ပညာ။ သစၥာဆိုတာကေတာ့ အမွန္တရား ပဲ။ တကယ့္အစစ္အမွန္၊ တကယ့္အျဖစ္တရား၊ အ႐ွိတရားပဲ။ ဗုဒၶတရားေတာ္ေတြမွာ ပညာအေၾကာင္း အမ်ားႀကီးပါသလို၊ သစၥာနဲ႔ပတ္သတ္ၿပီးလည္း အမ်ားႀကီးပါတယ္။ သစၥာေလးပါးကုိ ခဏထားလိုက္။ ေထာင္ထဲမွာတုန္းက ႐ြတ္ေနတဲ့ ပရိတ္ထဲမွာ အဂၤုလိမာလသုတ္ဆိုတာ ႐ွိတယ္။ အဲဒါက သစၥာကို ေဟာတာပဲ။ ''ငါသည္ အရိယာ ျဖစ္ၿပီးသည့္အခ်ိန္မွစ၍ မည္သည့္အသက္ကိုမွသတ္ျခင္းမ႐ွိခဲ့ပါ။ ဤမွန္ေသာသစၥာစကားေၾကာင့္ မိခင္ေရာ၊ ခေလးပါ ခ်မ္းသာရာရပါေစ။''ဆိုၿပီး သစၥာျပဳတာ ဒါကို ႐ွင္း႐ွင္းယူၾကည့္ရင္ ကိုယ္ တကယ္ေစာင့္ထိန္းတဲ့၊ က်င့္ႀကံတဲ့တရားတစ္ခုကို သစၥာျပဳရင္ အဲဒီသစၥာစူး႐ွတာပဲ..''လို႔ ႐ွင္းျပ တယ္။ တကယ္ဆို အဲဒီတုန္းက ဆရာႀကီးေျပာခဲ့တာေတြကို က်ေနာ္ေသေသခ်ာခ်ာနားမလည္ခဲ့ပါဘူး။ ေရးေရးေလးေလာက္သာ မိခဲ့တာပါ။
က်ေနာ့္ကို ဘာေမဂ်ာေလွ်ာက္မွာလဲလို႔ ေမးပါေသးတယ္။ က်ေနာ္က Law ေလွ်ာက္ဖို႔ စဥ္းစားထားတယ္ဆိုေတာ့ သူက Law မယူနဲ႔ကြာ။ ဥပေဒအေၾကာင္းက အျပင္ကေန စာေတြ ဖတ္ယူလို႔ရတယ္။ မင္းနဲ႔ကိုက္တာ ''ဖီေလာ္''ပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ''ဖီေလာ္''ယူကြာတဲ့။ က်ေနာ္သိထား တဲ့ ဖီေလာ္ဆိုတာက နက္နက္နဲနဲစဥ္းစားရတဲ့အလုပ္။ အၿငိမ္အလုပ္။ က်ေနာ္က လႈပ္လႈပ္႐ွား႐ွား သမား။ အပူနဲ႔အေအးတျခားစီလို႔ ဆရာႀကီးကို ျပန္ေျပာလိုက္တယ္။ ''ဆရာႀကီးက မင္းကိုအေပၚ ယံသေဘာၾကည့္ရင္ေတာ့ဟုတ္တယ္။ ဒါေပမဲ့ မင္းရဲ႕အေတြးေတြထဲမွာ ဖီေလာ္နဲ႔ဆက္စပ္ေန တယ္။ ဥပမာ ေစတီကိုၿဖိဳၾကည့္လိုက္ရင္ အုတ္၊ သဲ၊ ေက်ာက္ပဲ ထြက္လာမယ္။ ဒါကို ဘာလို႔ ကန္ေတာ့ရလဲဆိုတဲ့ မင္းအသက္ (၂ဝ)ေလာက္က ငါ့ကိုေမးခဲ့တဲ့စကားမ်ိဳး ေနာက္အမ်ားႀကီး ႐ွိ ေသးတယ္။ မင္းက အမ်ားလက္ခံထားတဲ့အတိုင္း လက္ခံခ်င္မွ လက္ခံတာ။ အဲဒီအျမင္ေတြက ဖီေလာ္နဲ႔အကိုက္ဆံုးပဲ။ ဒါေၾကာင့္ မင္း ဖီေလာ္ယူသင့္တယ္။ ငါမင္းကို အႀကံေပးလို႔ မင္းဒုကၡ ေရာက္တာ ရွိဖူးလား'' ဆိုၿပီး ေမးပါတယ္။ ဟုတ္ပါတယ္ ဆရာႀကီးေၾကာင္႕ ဒုကၡမေတြ႕ရဖူးပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ က်ေနာ္ စဥ္းစားဦးမယ္လို႔ ေျပာေတာ့ ဆရာႀကီးက ''အဲဒါပဲ။ မင္းက ကိစၥတစ္ခုကို ဘယ္ေတာ့မွ လြယ္လြယ္နဲ႔ အေျဖမေပးဘူး။ စဥ္းစားၿပီးမွေပးတယ္။ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်ၿပီးၿပီဆိုရင္လည္း ေရကုန္ေရခမ္းလုပ္ေတာ့တာပဲ။ အဲဒါ မင္းဆီမွာ ငါႀကိဳက္တဲ့ စ႐ိုက္ေတြထဲက တခုပဲ''တဲ့။
ဒါေပမဲ့ က်ေနာ္ ဆရာႀကီးေျပာခဲ့တဲ့ ''ဖီေလာ္'' မေလွ်ာက္ျဖစ္ခဲ့ဘူး။ ဘာေမဂ်ာမွ မေလွ်ာက္ရခင္ ေထာင္ထဲေရာက္လာခဲ့တာ ခုထိပါပဲ။ က်ေနာ္ ေထာင္ထဲေရာက္ၿပီး မွ စာအုပ္တအုပ္ထဲမွာ ''ဖီေလာ္''ကို အဓိပၸါယ္ဖြင့္ထားတာက “Philo” နဲ႔ “Sophia” ကေန လာ ထားတာလို႔ဆိုတယ္။ အဓိပၸါယ္ကေတာ့ Love and Wisdom or Love of Wisdom တဲ့။ ဆိုေတာ့ ''ပညာကို ခ်စ္ျမတ္ႏိုးျခင္း''လို႔လည္း အဓိပၸါယ္ထြက္ႏိုင္တယ္ေလ။ ဒီေတာ့ ဆရာႀကီး က်ေနာ့္ကို ဖီေလာ္ေလွ်ာက္ခိုင္းတာဟာ ''အေတြးအေခၚပညာ''ကို ေလ့လာဆည္းပူးခိုင္းတာပဲလား။ ဒီထက္ပိုၿပီး ပညာကို ခ်စ္ျမတ္ႏိုးဖို႔ ပညာသားပါပါ တြန္းအားေပးခဲ့တာမ်ားလား..က်ေနာ့္ စိတ္ထဲ သိခ်င္တာ။ ဆရာႀကီးနဲ႔ ေတြ႕ၿပီး ေျပာလိုက္ခ်င္စိတ္ေတြ တဖြားဖြားေပၚခဲ့ဖူးတယ္။ ခု ေတာ့ ဆရာႀကီး မ႐ွိေတာ့ဘူး။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ဆရာႀကီးဆံုးတယ္ၾကားတဲ့ ေနာက္တေန႔မွာပဲ က်ေနာ္ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ခ်လိုက္ပါတယ္။ ေက်ာင္းတက္ျဖစ္ရင္ ''ဖီေလာ္''ဘာသာရပ္ယူမယ္။ ခမ္းခမ္းနားနားမဟုတ္ရင္ေတာင္ နက္နဲတဲ့ ဒႆနစာတမ္းတစ္ေစာင္ ျပဳစုဖို႔ ႀကိဳးစားမယ္။ က်ေနာ့္အေပၚတင္ေနတဲ့ ဆရာႀကီးရဲ႕ ေက်းဇူးေတြအတြက္ ဒီစာတမ္းနဲ႔ ဆရာႀကီးကို က်ေနာ္ ပူေဇာ္မယ္။
ေအာင္စာရင္းထြက္ၿပီး သိပ္မၾကာဘူး။ တညေနမွာ ဆရာႀကီး က်ေနာ့္ကိုဖံုးဆက္ၿပီးေခၚပါတယ္။ အေရးႀကီးလို႔ အခုပဲလာခဲ့ပါတဲ့။ က်ေနာ္ ဖံုးလက္ခံတဲ့အခ်ိန္က ည (၇)နာရီေလာက္႐ွိၿပီ။ တာေမြ နဲ႔ အင္းစိန္က (၁)နာရီေလာက္သြားရေတာ့ ဟိုကို (၈)နာရီေလာက္မွေရာက္တယ္။ ဟိုေရာက္ ေတာ့ ဆရာႀကီးက ''ငါ မနက္ျဖန္ ႏိုင္ငံျခားထြက္ေတာ့မယ္'' လို႔ေျပာေတာ့ က်ေနာ္အံ့ၾသသြားတယ္။ နံမည္ရင္းျဖစ္တဲ႔ ဦးဘဂ်မ္းဆိုတဲ့ နာမည္နဲ႔တင္ၿပီး သိုသိုဝွက္ဝွက္လုပ္ခဲ့လုိ႔ အခုမွအသိေပးတာလို႔ ဆက္ေျပာပါတယ္။ ဒါေတာင္ ဒီည လွ်ိဳ႕ဝွက္ထားဖို႔ ေျပာပါေသးတယ္။ မနက္ျဖန္ေလဆိပ္မွာ အတားခံရမယ့္ အႏၲရာယ္႐ွိေသးတယ္ေလ။ မိသားစုဝင္ေတြေလာက္နဲ႔ အရင္းႏွီးဆံုး မိတ္ေဆြေတြေလာက္ပဲ အသိေပးထားတာတဲ့။ ဘာေျပာေျပာဆရာႀကီးနဲ႔ ခြဲရေတာ့ မယ္ဆိုေတာ့ က်ေနာ္ဝမး္နည္းသြားတယ္။ ဘယ္ေတာ့ေလာက္ ျပန္လာမလဲေမးေတာ့ ''သိပ္မၾကာ ပါဘူးကြာ။ အလြန္ဆံုး (၃)ႏွစ္ေပါ့''တဲ့။
က်ေနာ္ ဆရာႀကီးကို ၾကမ္းျပင္မွာထိုင္ၿပီး ကန္ေတာ့လိုက္ ပါတယ္။ ေဘးမွာထိုင္ေနတဲ့မမိုးခ်ိဳသင္းက ခံုကထၿပီး ေဘးကေနရပ္ၾကည့္ေနတယ္။ က်ေနာ္ေရာ၊ ဆရာႀကီးပါ မ်က္ရည္ေတြဝဲေနတာ သူထင္ထင္႐ွား႐ွား ေတြ႕ရမွာပဲေလ။ အဲဒါ က်ေနာ္ ဆရာႀကီး ကို ေနာက္ဆံုးကန္ေတာ့ျခင္းပါပဲ။ အဲဒီတုန္းကေတာ့ ေနာက္ဆံုးလို႔ ဘယ္ထင္ပါ့မလဲ။ ၿပီးေတာ့မွ ဆရာႀကီးက မင္းနဲ႔ငါအမွတ္တရ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထိုင္ရေအာင္ဆိုၿပီး အိမ္ကထြက္ခဲ့ၾကတယ္။ တံခါးလိုက္ဖြင့္ေပးတဲ့ မမိုးခ်ိဳသင္းက သိပ္ေဝးေဝးမသြားဖို႔မွာတယ္။ က်ေနာ္ သူ႔ကိုလွည့္ၾကည့္ ေတာ့ ''မနက္ျဖန္ေလဆိပ္မွာ အတားအဆီးျဖစ္မွာ ပူေနလုိ႔''တဲ့။ က်ေနာ္ ကိုယ္ခ်င္းစာပါတယ္။ သူတို႔လဲ သူတို႔အေဖကို ပူၾကမွာပါပဲ။ တကယ္ဆို ဒီအခ်ိန္မွာ အျပင္မထြက္သင့္ေတာ့ဘူးေလ။ ခါတိုင္းအခ်ိန္ေတြမွာ ဘာမွေျပာေလ့မ႐ွိေပမဲ့ အခုသူတို႔စိုးရိမ္မႈကို က်ေနာ္ အသိအမွတ္ျပဳရမယ္။ ဒါေၾကာင့္ က်ေနာ္ကမသြားေတာ့ဘူးေျပာေတာ့ ဆရာႀကီးက မရဘူး။ ''လမ္းထဲက လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေလး သြားထုိင္မယ္''တဲ့။ ဒါနဲ႔ သူနဲ႔က်ေနာ္ ထိုင္ျဖစ္သြားတယ္။ ဆရာႀကီးအတြက္ ျမန္္မာျပည္ရဲ႕ေနာက္ဆံုး လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထိုင္ျခင္း ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ အဲဒီညက ဆရာႀကီးက သူ႕အိမ္မွာအိပ္ဖို႔ က်ေနာ့္ကုိ ေျပာေသးတယ္။ က်ေနာ္ ျငင္းလိုက္တယ္။ သူ သမီးေတြနဲ႔ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ႏႈတ္ဆက္ၾကပါေစ။ လူစိမ္းတစ္ေယာက္႐ွိေနရင္ သူတို႔ရဲ႕လြတ္လပ္မႈကို အနည္းအမ်ား ထိခုိက္ႏိုင္တယ္ေလ။ အဲဒီေန႔ညက ဆရာႀကီးအိမ္က က်ေနာ္ျပန္ထြက္ေတာ့ ည (၉)နာရီေက်ာ္ေနပါၿပီ။
ေနာက္တစ္ေန႔ ဆရာႀကီး ဘန္ေကာက္ေလဆိပ္ကို ေခ်ာေခ်ာေမာေမာေရာက္သြားတယ္။ ေနာက္ တစ္ပတ္ေလာက္ေနေတာ့ က်ေနာ္လည္း ဒုတိယအႀကိမ္ေထာင္နန္းစံရတာ ခုထိစံေနရတုန္းပါပဲ။
ခုေတာ့ ဆရာႀကီးဆံုးၿပီ။ ကိုယ့္တိုင္းျပည္႐ွိေနရက္နဲ႔ ကိုယ့္ျပည္ကိုယ့္႐ြာကို ခ်စ္လ်က္နဲ႔ သူတပါး တိုင္းျပည္မွာ ဆံုးပါးရတာ က်ေနာ္ဘယ္လိုေျဖရမလဲ ဆရာႀကီး။ ဆရာႀကီး ႐ုပ္အေလာင္း ႐ွိတဲ့ L.A မွာ ႏွင္းေတြက်ေနလား။ က်ေနာ္မသိဘူး။ ျမန္မာျပည္ သာယာဝတီမွာေတာ့ ႏွင္းေတြတအား က်ေနတယ္။ ခါတိုင္းႏွစ္ေတြထက္ အေအးပိုလြန္းတဲ့ ဒီႏွစ္မွာ ထူးထူးျခားျခား အေအးကလည္း တာ႐ွည္ေနေသးတယ္။ က်ေနာ့္ရင္ထဲမွာ မီးဟုန္းဟုန္းေတာက္ေနေလရဲ႕။ ဟိုးလြန္ခဲ့တဲ့ (၁၅)ႏွစ္ က ခုလို ဇန္နဝါရီ ႏွင္းေတြေဝေနတဲ့ မနက္ခင္းေလးမွာ ဆရာႀကီးရယ္၊ က်ေနာ္ရယ္၊ သက္ဝင္းေအာင္ရယ္ (၃)ေယာက္ေလ။ ခုေတာ့ က်ေနာ္တစ္ေယာက္တည္း က်န္ပါေတာ့လား။ ၂ဝဝ၆၊ ေအာက္တိုဘာ ၁၆ရက္ေန႔မွာ သက္ဝင္းေအာင္ဆံုးတယ္။ ေနာက္ (၃)လအၾကာမွာ ဆရာႀကီးဆံုးျပန္တယ္။ က်ေနာ္ ဘယ္လိုေျဖရမလဲ ဆရာႀကီး။ ပိုေၾကကြဲဖို႔ေကာင္းတာက ဒီႏွစ္ေယာက္လံုးရဲ႕ စ်ာပနအခမ္းအနားကို က်ေနာ္တက္ေရာက္ခြင့္ မရဘူးေလ။ အုတ္႐ိုး၊ သံတိုင္၊ ေသာ့ခေလာက္ေတြက မိစၧာေတြအလိုက် က်ေနာ့္ကို တားဆီးထားၾကတယ္ေလ။ 8’ 10’ အခန္း က်ဥ္းေလးထဲမွာ က်ေနာ္တေယာက္ထဲ စိတ္နဲ႔ ဦးၫြတ္အေလးျပဳေနရတယ္ေလ။
တိုက္ဆိုင္လြန္းတယ္ပဲ ေျပာရမလား။ သက္ဝင္းေအာင္ဆံုးေတာ့ ၈၈မ်ိဳးဆက္သစ္ ေက်ာင္းသား ေတြရဲ႕ ''အျဖဴေရာင္ေဖာ္ျပခ်က္'' လႈပ္႐ွားမႈကာလ။ လူတိုင္းအျဖဴေရာင္ဝတ္ၿပီး ဆႏၵထုတ္ေဖာ္ ျပေနခ်ိန္မွာ သက္ဝင္းေအာင္က သူ႕ရဲ႕ခႏၶာကိုယ္ကို မီးသၿဂႋဳလ္စက္ထဲထည့္၊ ျပန္ထြက္က်လာတဲ့ အျဖဴေရာင္ျပာမႈန္႔ေတြနဲ႔ အျမင့္ဆံုးဆႏၵထုတ္ေဖာ္ျပလိုက္တယ္ေလ။ ''အခု ဆရာႀကီးဆံုးတဲ့အခ်ိန္ မွာလည္း (၈၈) မ်ိဳးဆက္ေတြရဲ႕ ''ရင္ဖြင့္လႊာ'' လႈပ္႐ွားမႈကာလ။ လူတိုင္းလူတိုင္း သူတို႔ခံစားေနရ တဲ့ ဒုကၡေတြ၊ မတရားမႈေတြကုိ ဖြင့္ဟထုတ္ေဖာ္ စာေရးသားေနခ်ိန္မွာ ဆရာႀကီးက ''ငါသိပ္ခ်စ္ တဲ့ ငါ့တိုင္းျပည္ကို ငါျပန္ခ်င္တာ ငါ့ကို ျပန္ခြင့္မျပဳဘဲ မတရားပိတ္ပင္တားဆီးထားၾကတယ္ေဟ့'' ဆိုၿပီး လူသိ႐ွင္ၾကားျဖစ္ေအာင္ အေကာင္းပကတိကေန ဘုန္းကနဲလဲေသျပလိုက္ပါေရာလား။ ဒါ ဟာ ''အျမင့္ဆံုး ရင္ဖြင့္လႊာ'' ေရးျပလိုက္တာမ်ားလား..။
သက္ဝင္းေအာင္ေရာ ဆရာႀကီးပါ (၂) ေယာက္လံုး ဘုန္းခနဲလဲက်၊ ႏွလံုးရပ္ၿပီး ေသသြားၾကပံု တူေနတာ တမင္တကာ တိုက္ဆိုင္မႈ ေတြမ်ားလား။ သက္ဝင္းေအာင္က သူ႕မိသားစုနဲ႔ေဝးရာ နံရံေလးဘက္ၾကား တစ္ေယာက္ထဲ ေရကန္အသြား ဘုန္းခနဲလဲက် ႏွလံုးရပ္သြားတယ္။ ဆရာႀကီးက သူ႕မိသားစုနဲ႔ေရာ သူခ်စ္တဲ့ တိုင္းျပည္နဲ႔ေဝးရာ တိုင္းတပါးမွာ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထိုင္ရင္း ဘုန္းကနဲ လဲက် ႏွလံုးရပ္သြားတယ္။ သက္ဝင္းေအာင္အ႐ိုးအိုးကို သူ႕ဇာတိရန္ကုန္မွာ ျပန္သၿဂႋဳလ္ခ်င္တာ ခြင့္မျပဳဘူးတဲ့ေလ။ ဆရာႀကီးရဲ႕အ႐ိုးအိုးကို သူ႕ဇာတိျမန္မာျပည္ကို ျပန္သယ္ခ်င္တာ သယ္ခြင့္မရဘူးဆိုပါလား။ က်ေနာ္ ဘယ္လိုေျဖရမလဲ ဆရာႀကီး။ က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္ အုတ္႐ိုး၊ သံတိုင္၊ နံရံေလးဘက္ၾကားမွာ ဒီ ေၾက ကြဲဖြယ္ရာျဖစ္ရပ္ေတြကို ရင္နဲ႔မဆန္႔ေအာင္ ခံစားေနရတယ္ေလ။
သူတို႔ သိပ္ရက္စက္ၾကပါလား..အဟုတ္ပဲ သူတို႔ သိပ္ကို ရက္စက္လြန္းတယ္ ဆရာႀကီးေရ..။ ဆရာႀကီး အ႐ိုးျပာအိုးကို ျမန္မာျပည္ သယ္ခြင့္မေပးတာ ထားပါဦး။ ဆရာႀကီး နာေရးေၾကာ္ျငာ ကိုေတာင္ ထည့္ခြင့္မျပဳၾကဘူးတဲ့။ လူၾကားလို႔မွ ေကာင္းၾကေသးရဲ႕လား။ ဒါ ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြရဲ႕ စိတ္ဓါတ္တဲ့လား။ ယဥ္ေက်းပါတဲ့ ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြ ကမၻာ့အလယ္မွာ ဘယ္လိုမ်က္ႏွာျပဝံ့ၾက ေတာ့မွာလဲ။ ဆရာႀကီးေရ သူတို႔ ဆရာႀကီးကို အူလႈိက္သည္းလႈိက္မုန္းေနၾကပါေရာလား။ သူရဲ၊ တေစၧေတြ 'ဂုဏ္ေတာ္' ျမင္ရင္ ထြန္႔ထြန္႔လူးေၾကာက္ၾကသလို သူတို႔ ဆရာႀကီးရဲ႕ဝိညာဥ္ကို ေၾကာက္ေနၾကၿပီေလ။ ဒါေၾကာင့္ ဆရာႀကီးရဲ႕ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဝိညာဥ္ ျပည္ေတာ္ဝင္ခြင့္ကို မေပးရဲ ၾကေတာ့တာေလ။ ဆရာႀကီး ေရးခဲ့ဖူးသားပဲ။ ဗုဒၶဆင္းတုကို သံႀကိဳးနဲ႔တုပ္ ခ်ဳပ္ေႏွာင္ထားမဲ့ ဗိုလ္ ခ်ဳပ္ေတြဆိုတာေလ။ ဆရာႀကီး မလြန္ဘူး။ သူတို႔ ျမင္ျမင္ကရာ သံႀကိဳးနဲ႔တုပ္၊ ခ်ဳပ္ေႏွာင္ခ်င္ေန ၾကတာ ဘုရားေတာင္ ခ်မ္းသာမေပးၾကေတာ့ဘူးေလ။
ဆရာႀကီး က်ေနာ္ ဘယ္လိုေျဖရမလဲ။ ဆရာဦးျမသန္း စ်ာပနမွာ ဆရာႀကီး ေျပာခဲ့ဖူးတယ္ေလ။ ''လူဟာ အေသေကာင္းဖို႔လိုတယ္။ အေနေကာင္းမွ အေသေကာင္းမယ္''ဆိုတာေလ။ ဆရာႀကီး ေရာ၊ သက္ဝင္းေအာင္ေရာ အေနေကာင္းခဲ့ၾကတယ္ဆိုတာ က်ေနာ္ အျပည့္အဝ လက္ခံတယ္။ ဒါေပမဲ့ အေသေကာ ေကာင္းၾကရဲ႕လား။ ဆရာႀကီးက အေနေကာင္းရင္ အေသေကာင္းမယ္လို႔ ျမင္တယ္ေနာ္။ က်ေနာ္ကေတာ့ အေသေကာင္းဖို႔အတြက္ အေနေကာင္း႐ံုသက္သက္နဲ႔ မလံု ေလာက္ဘူးလို႔ ယံုေနတယ္။ အေသလည္း ေျဖာင့္ဖို႔လိုတယ္ မဟုတ္လား။ အေသေျဖာင့္မွ အေသ ေကာင္းမယ္ေလ။ အေနလည္းေကာင္း၊ အေသလည္းေျဖာင့္မွ အေသလည္း ေကာင္းတယ္လို႔ ေျပာလို႔ရမယ္ေလ။
ဒါဆို ဆရာႀကီး အေသေျဖာင့္ခဲ့ရဲ႕လား။ အေနေကာင္းခဲ့ေပမဲ့ အေသမေျဖာင့္ ခဲ့ဘူးမဟုတ္လား။ မေသခင္မွာ ဆရာႀကီးသိပ္ခ်စ္တဲ့ တိုင္းျပည္ကို ျပန္ခ်င္တဲ့ အိမ္လြမ္းစိတ္ ေဝဒနာအႀကီးအက်ယ္ ခံစားခဲ့ရတယ္ မဟုတ္လား။ အိမ္ျပန္ခ်င္တဲ့ဆႏၵမျပည့္ဘဲ ေသသြားခဲ့ရတာ မဟုတ္လား။ ဆရာႀကီးသိပ္ခ်စ္တဲ႕တိုင္းျပည္လည္း အေမွာင္လႊမ္းေနဆဲမဟုတ္လား။ ဒီမိုကေရစီမ႐ွိ၊ လူ႕အခြင့္အေရးမ႐ွိ၊ ဆင္းရဲျခင္းနဲ႔ မတရားမႈေတြၾကားမွာ ဆရာႀကီး ခ်စ္တဲ့ျပည္သူေတြ မခ်ိမဆန္႔ခံစားေနရဆဲဆိုတာ ဆရာႀကီးအသိပဲ မဟုတ္လား။ ဒီေဝဒနာေတြက လြတ္ေျမာက္ ေစခ်င္လြန္းလို႔ ဆရာႀကီးပဲ တဖြဖြေျပာေနခဲ့တာ မဟုတ္လား။ ကိုယ့္ျပည္ကုိယ့္႐ြာ ျပန္ခြင့္မရဘဲ ေသခဲ့ရတဲ့ဆရာႀကီး၊ ကိုယ့္တိုင္းျပည္ကို လြတ္လပ္တဲ့၊ တရားမွ်တတဲ့ ဒီမိုကေရစီ ႏိုင္ငံေတာ္ႀကီးအျဖစ္ မ်က္ဝါးထင္ထင္ မျမင္လိုက္ရဘဲ ေသခဲ့ရတဲ့ဆရာႀကီး အေသမေျဖာင့္ခဲ့ဘူး မဟုတ္လား။ ဟုတ္တယ္။ ဆရာႀကီး အေသမေျဖာင့္ခဲ့တာ ေသခ်ာတယ္။
ဆရာႀကီး ..က်ေနာ္ ဘယ္လိုေျဖရမလဲ။ ဆရာႀကီးနဲ႔ေတြ႔ရင္ ေျပာဖို႔ ရင္ဘတ္ထဲ ထည့္သိမ္းထား ခဲ့တဲ့စကားေတြ အခု က်ေနာ္ဘယ္သူ႕ကို သြားေျပာရေတာ့မွာလဲ။ က်ေနာ့္ရင္ထဲက စကားေတြ ဆရာႀကီး မၾကားႏိုင္ေတာ့ဘူးလား။ ဆရာႀကီး က်ေနာ့္ကို ကဗ်ာခံစားဖတ္႐ႈေစခ်င္ခဲ့တာ မဟုတ္လား။ အခု က်ေနာ္ကဗ်ာကို တ႐ႈိက္မက္မက္ ခံစားတတ္ေနၿပီ။ ကဗ်ာကို ကိုယ္တိုင္ဖန္တီးေနၿပီ။ ကဗ်ာနဲ႔ က်ေနာ့္ႏွလံုးသားကို ႏူးညံ့ေအာင္ မြမ္းမံေနၿပီေလ။ ဆရာႀကီး က်ေနာ့္ကို ဘာသာတရား နဲ႔ ယဥ္ေက်းတဲ့လူသားတစ္ေယာက္ ျဖစ္ေစခ်င္ခဲ့တာ မဟုတ္လား။ အခု က်ေနာ္ ဘာသာတရား ကို သက္ဝင္ယံုၾကည္သူတစ္ေယာက္ ျဖစ္ေန႐ံုတင္မက ဘာဝနာပါ က်င့္ႀကံေနၿပီေလ။ ဒါေတြ ဆရာႀကီး သိမသြားရဘူး။ ဒီအေၾကာင္းေတြ က်ေနာ္ ဆရာႀကီးကို မေျပာလိုက္ရေသးဘူး။
ဆရာႀကီး .. က်ေနာ္ ဘယ္လိုေျဖရမလဲ။ က်ေနာ္ ဆရာႀကီးကို ကတိေပးမယ္။ ဆရာႀကီး သိပ္ ခ်စ္တဲ့ တိုင္းျပည္အတြက္၊ ဆရာႀကီး သိပ္တန္ဖိုးထား ျမတ္ႏိုးတဲ့ ပညာေရးလုပ္ငန္းေတြအတြက္ ဘဝတစ္ခုလံုးႏွစ္ၿပီး အစြမ္းကုန္လုပ္သြားဖို႔ ကတိေပးတယ္။ ဆရာႀကီး .. က်ေနာ့္အသံၾကားရလား။ က်ေနာ္ ကတိေပးတာ ၾကားရရဲ႕လား။ က်ေနာ္ကတိေပးတယ္။ က်ေနာ့္အသက္နဲ႔ ထပ္ၿပီး ေပးတဲ့ကတိပါ ဆရာႀကီး။ သူမ်ားတိုင္းျပည္မွာ ေနေနရတဲ့ ဆရာႀကီးရဲ႕အ႐ိုးျပာအုိးကို ကိုယ့္ျပည္ ကိုယ့္႐ြာကို မေရာက္ေရာက္ေအာင္ က်ေနာ္ျပန္သယ္မယ္။ မျဖစ္ျဖစ္တဲ့နည္းနဲ႔ ေရာက္ေအာင္ က်ေနာ္ ျပန္သယ္မယ္။ ဆရာႀကီးလို တိုင္းခ်စ္ျပည္ခ်စ္ ပုဂၢိဳလ္ႀကီးရဲ႕အုတ္ဂူဟာ ျမန္မာျပည္မွာ အထင္ကရ ႐ွိေနရမယ္ေလ။ က်ေနာ္ သစၥာျပဳတယ္။
ဆရာႀကီးရဲ႕ အ႐ိုးျပာအိုး ျမန္မာျပည္ ျပန္ မေရာက္မခ်င္း က်ေနာ္ မေသေသးဘူး။ ဆရာႀကီး က်ေနာ္ ကတိေပးၿပီေလ။ ''မင္းက ကတိေပး ၿပီးရင္ မျဖစ္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္တတ္တယ္ဆိုတာ ငါယံုတယ္'' လို႔ ဆရာႀကီး ေျပာခဲ့ဖူးတယ္ မဟုတ္လား။ ယံုေတာ့ဆရာႀကီး။ အခု က်ေနာ္ကတိေပးၿပီ။ အသက္နဲ႔ထပ္ၿပီး ေပးတဲ့ကတိေလ။ သစၥာျပဳၿပီးေပးတဲ့ကတိေလ။ ဆရာႀကီး က်ေနာ့္အသံ ၾကားရရဲ႕လား။ က်ေနာ္ ကတိေပးတာ ၾကားရရဲ႕ လား။ က်ေနာ့္ရင္ထဲကို အလိုအေလ်ာက္ ထိုးေဖာက္သိႏိုင္စြမ္းတဲ့ ဆရာႀကီး၊ အခု က်ေနာ္႔ ရင္ထဲ သိမ္းထားတဲ့စကားေတြ ျမင္ရရဲ႕လား။
က်ေနာ္ တက္ခြင့္မရတဲ့ ဆရာႀကီးရဲ႕စ်ာပန အခမ္းအနားမွာ ဆရာေအာင္ေဝးက ''ဆရာ ကြယ္လြန္သြားပါၿပီ။ ဒါေပမဲ့ ဆရာမေသဘူးတဲ့။ ဆရာ သက္ေတာ္ ရာေက်ာ္႐ွည္ပါေစ''တဲ့။ ဟုတ္ တယ္။ ဆရာေအာင္ေဝးေျပာတာ က်ေနာ္အျပည့္အဝ သေဘာတူတယ္။ ဆရာႀကီး မေသဘူး။ ဘယ္ေတာ့မွ ဆရာႀကီး မေသဘူး။ ဆရာႀကီးကိုယ္တိုင္ ေရးခဲ့ဖူးတာပဲ။ ''အာဇာနည္မ်ိဳး၊ ေသ႐ိုး မ႐ွိ၊ အာဇာနည္တိုင္း၊ သမိုင္းမေသ'' ဆိုတာေလ။ ဆရာႀကီးက က်ေနာ့္ အာဇာနည္ပဲ။ ျမန္မာ ျပည္ရဲ႕ အာဇာနည္ပဲ။ အာဇာနည္ဆရာႀကီး ေသ႐ိုးထံုးစံမ႐ွိဘူး။ ျမန္မာရာဇဝင္မွာ ဆရာႀကီး သမိုင္းတြင္ရစ္ေနဦးမယ္။ ဆရာႀကီး ထာဝရ ၿငိမ္းခ်မ္းပါေစ ...
ေနျခဴး
2.2.07
11:10 PM
အျပည့္အစုံဖတ္မယ္...
ျပန္ေခါက္ထားခဲ့မယ္...
၁၉၉၈ သႀကၤန္အၿပီးေလာက္မွာ ဆရာႀကီးရဲ႕ရပ္ေဆြရပ္မ်ိဳးတစ္ေယာက္ရဲ႕သမီး မဂၤလာေဆာင္ရွိလို႕ သူျမင္းျခံသြားရမယ္႕အေၾကာင္းေပၚလာတယ္။ ဆရာႀကီးညီမ အန္တီစန္းလည္း ရန္ကုန္ေရာက္ေနၿပီး သူနဲ႕အတူ ျမင္းၿခံျပန္မယ္။ က်ေနာ္႕ကိုသူနဲ႕လိုက္ဖို႕ ဆရာႀကီးက အတင္းေခၚတယ္။ ဆရာႀကီးရဲ႕သမီးေတြကလည္း သူတို႕အေဖနဲ႕အေဒၚ လူငယ္အေဖာ္မပါဘဲ ခရီးသြားရမွာပူေနတာနဲ႕ က်ေနာ္လိုက္သြားႏိုင္ရင္ သိပ္ေကာင္းမယ္လို႕ ေျပာၾကတယ္။ က်ေနာ္ကလည္း ျမင္းၿခံေထာင္က ထြက္လာေတာ႕ အထဲကရဲေဘာ္ေတြကို စားစရာေပးခ်င္တာနဲ႕အေၾကာင္းဆုံၿပီး လိုက္သြားျဖစ္ေရာ ဆိုပါေတာ႕။ က်ေနာ္တို႕ကို ဆရာႀကီးသမီးေတြက အေဝးေျပးဂိတ္အထိ လိုက္ပို႕ၾကတယ္။ မမိုးေအးရဲ႕သမီးေလးက သူ႕အဖိုးနဲ႕လိုက္မယ္ခ်ည္းတကဲကဲ ။ ဒီကေလးေလးက ဆရာႀကီးနဲ႕ အေတာ္႕ကိုခြၽတ္စြတ္တူတာ။ ရဲလိုက္တာမွ လြန္ေရာ။ ဘာကိုမွမေၾကာက္တတ္ဘူး။ က်ေနာ္႕ကိုလည္း ျမင္ရဖန္မ်ားလာေတာ႕ မွတ္မိေနၿပီ။ ဦး.. ဦးဆိုၿပီး လက္ကမ္းေပးတတ္တယ္။ က်ေနာ္ကလည္း သူ႕အတြက္ ကစားစရာေလးေတြ ယူသြားေပးတတ္တာကိုး။
အဲဒီ႕ျမင္းၿခံခရီးကေတာ႕ ဆရာႀကီးနဲ႕က်ေနာ္နဲ႕တကယ္႕အမွတ္တရေလးပဲ။ ဆရာႀကီးနဲ႕က်ေနာ္ ပထမဦးဆုံးနဲ႕ ေနာက္ဆုံးခရီးရွည္ထြက္ျခင္းပါဘဲ ။ ဆရာႀကီးအတြက္ကေတာ႕ သူ႕ဇာတိေျမကို ျပန္ခဲ႕တဲ႕ ေနာက္ဆုံးခရီးရွည္ထြက္ျခင္းပါဘဲ ။ ဆရာႀကီးအတြက္ေတာ႕ သူ႕ဇာတိေျမကို ျပန္ခဲ႕တဲ႕ေနာက္ဆုံးခရီး ျဖစ္မယ္ဆိုတာ အဲဒီ႕တုန္းကမသိခဲ႕ၾကဘူးေလ။ ကားစစထြက္ခ်င္း စကားေတြေျပာလိုက္တာ ေတာက္ေလွ်ာက္ဘဲ ။ တစ္ေမွးေလာက္ဘဲ ေမွးခဲ႕ရတယ္။ ဆရာႀကီးကေတာ႕ စကားေတြလည္းေျပာ ၊ ကားတစ္ခါရပ္ရင္ ေဒသစာတစ္ခုမဟုတ္ တစ္ခုဝယ္စားတယ္။ တစ္လမ္းလုံးပဲ။
သူ႕ဇာတိေျမျပန္ရမွာဆိုေတာ႕ သူ႕႔ပုံစံက တက္ၾကြလန္းဆန္း ျမဴးတူးေနတယ္။ တကယ္႕ပီဘိ ကေလးေလးတစ္ေယာက္လိုဘဲ ။ သူ႕ဇာတိေျမအေၾကာင္း ၊ သူ႕ငယ္ဘဝ ေနပုံထိုင္ပုံအေၾကာင္းေတြ ၊ ငယ္သူငယ္ခ်င္းေတြအေၾကာင္းအစုံပဲ ေဖာင္ေနေအာင္ ေျပာျပတာ။ အခုက်ေနာ္တို႕စီးေနတဲ႕ကားက သူ႕အဆက္ေဟာင္းပိုင္တဲ႕ကားလိုင္း လို႕ ရွက္အမ္းအမ္းနဲ႕ ေျပာျပေသးတယ္။ ကားေပၚမွာ '' ေရႊသုႏၵရီ '' သီခ်င္းဖြင္႕ေတာ႕ သူ႕ရြာသား 'ပန္းရည္ဘဏ္တိုက္' သီခ်င္းေရးဖဲြဲ႕သူ အေၾကာင္း ျပန္ေျပာျပပါတယ္။ အဲဒီ႕ပုဂၢိဳလ္ရဲ႕အႏုပညာဗီဇနဲ႕ သူ႕အစ္မႀကီးအေၾကာင္း သူဆုံးေတာ႕ သူ႕အစ္မႀကီးက က်န္ခဲ႕တဲ႕ အႏုပညာအစအနအားလုံးကို မီးရွိဳ႕လိုက္လို႕ ႏွေျမာတသ ျဖစ္ရတဲ႕အေၾကာင္း ေဆြးေဆြးေျမ႕ေျမ႕ေျပာျပပါတယ္။ က်ေနာ္သိသမွ် ဆရာႀကီး ရႊင္လန္းအတက္ၾကြဆုံးအခ်ိန္ဟာ အဲဒီ႕ခရီးစဥ္ဘဲျဖစ္မယ္ထင္ပါတယ္။
ေနာက္တစ္ေန႕မနက္ေစာေစာျမင္းၿခံေရာက္ေတာ႕ မဂၤလာပြဲက်င္းပတဲ႕အိမ္မွာဘဲ က်ေနာ္တို႕ တည္းရတယ္။ ေတာဓေလ႕မဂၤလာပြဲဆိုေတာ႕ ရြာနီးဝန္းက်င္က ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္းေတြ မဂၤလာပြဲမစခင္ တစ္ပတ္ေလာက္ထဲက ႀကိဳေရာက္ေနၾကတာ တစ္အိမ္လုံး ဧည္႕သည္ေတြခ်ည္း တရုံးရုံးနဲ႕ ။ ဆရာႀကီးကို ဝိုင္းႏွဳတ္ဆက္ၾကတဲ႕အထဲမွာ သူ႕သူငယ္ခ်င္းအဖိုးႀကီးတစ္ခ်ိဳ႕လည္းပါတယ္။ ' ေဟ႕ . . ဘဂ်မ္း.. ေဟ႕ဘယ္သူ.. မင္း.. ငါ ' နဲ႕ ေျပာေနလိုက္ၾကတာ။ ရယ္လိုက္ေမာလိုက္နဲ႕ တစ္ကယ္႕လူပ်ိဳေပါက္စနေလးေတြအတိုင္းပါဘဲ ။ ေဘးကက်ေနာ္တို႕ကိုေတာင္ အမွတ္မရၾကေတာ႔ဘူးနဲ႕ တူပါတယ္။
မဂၤလာပြဲက ေနာက္ ( ၁ ) ရက္ေက်ာ္မွ က်င္းပတယ္။ အဲဒီ႕အိမ္နဲ႕မနီးမေဝး ဧည္႕ခန္းမမွာပါ။ ျမင္းၿခံၿမိဳ႕ရဲ႕အေကာင္းဆုံးခန္းမလို႕ ဆိုတာပါဘဲ။ ဆရာႀကီးနဲ႕က်ေနာ္႕ကိုေရွ႕ဆုံးက လူႀကီးေတြ အတြက္ သီးသန္႕ထားတဲ႕ခုံေတြမွာ ေနရာခ်ေပးတယ္။ အဖိုးႀကီးေတြၾကားေနရတာဆိုေတာ႕ က်ေနာ္႕မွာ မလြတ္မလပ္နဲ႕ မအီမသာႀကီးကိုျဖစ္လို႕ ။ မဂၤလာပြဲအစီအစဥ္စေတာ႕ ဆရာႀကီးက သူ႕ရဲ႕အခ်စ္ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္စင္ျမင္႔တက္ၿပီး ကိုယ္တိုင္ရြတ္တယ္။ '' အခ်စ္ဆိုတဲ႕'ေခ်ာက္'.. လက္တြဲကာအတူေလွ်ာက္ေတာ႕..'' ဆိုတဲ႕ ကဗ်ာေလးပါ။ မဂၤလာပြဲၿပီးေတာ႕ က်ေနာ္တို႕ ေနာက္ထပ္
( ၃ ) ရက္ေလာက္ ေနၾကေသးတယ္။ ျမင္းၿခံေထာင္ထဲရဲေဘာ္ေတြအတြက္ အစားအေသာက္ေတြ သြားပို႕ျဖစ္တယ္။ ဆရာႀကီးနဲ႕ သူ႕မိတ္ေဆြေတြက ဝိုင္းေပးၾကဆိုေတာ႕ ပစၥည္းေတြအမ်ားႀကီးဘဲ ။ ျမင္းၿခံသပိတ္ကိစၥနဲ႕ေထာင္က်ေနတဲ႕ရဲေဘာ္ႀကီးကိုသန္းေဌးအိမ္လည္း ေရာက္ခဲ႕ေသးတယ္။ သူ႕ကိုေထာင္ဝင္စာသြားေတြ႕ေသးေပမယ္႕ ဝန္ထမ္းေတြ က်ေနာ္႕ကိုမွတ္မိသြားလို႕ မေတြ႕ရဘဲ ျပန္ခဲ႕ရတယ္။
စြန္းလြန္းဆရာေတာ္ႀကီး ရုပ္ကလာပ္ကိုသြားဖူးဖို႕ ဆရာႀကီးကေခၚသြားတယ္။ ဟိုေရာက္ေတာ႕ ဆရာႀကီးနဲ႕သူ႕မိတ္ေဆြက ရုပ္ကလာပ္ကိုဝပ္ခ်ကန္ေတာ႔ေနေတာ႕ က်ေနာ္တစ္ေယာက္တည္း မိုးတိုးမတ္တပ္ႀကီး ျဖစ္ေနတာ။ ဆရာႀကီးက က်ေနာ္႕လက္ဆြဲၿပီး အတင္းဝပ္ခ်ကန္ေတာ႕ဖို႕ မ်က္ရိပ္မ်က္ကဲျပ ၊ ပါးစပ္ကလည္း ေလသံေလးနဲ႕ '' ကန္ေတာ႕.. ဦးခ် '' လို႕ ေျပာေသးတာ။ က်ေနာ္ကေပရပ္ေနေတာ႕ သူ က်ေနာ္႕နားနားကပ္ၿပီး ဒီဆရာေတာ္ႀကီးကို ဖူးရခဲတယ္၊ ဖူးထား ..တဲ႕။
တစ္ညေနေတာ႕ ဆရာႀကီးက ၿမိဳ႕ျပင္ထန္းေတာသြားဖို႕ က်ေနာ္႕ကိုေခၚသြားတယ္။ သူ႕မိတ္ေဆြလူႀကီး ( ၂ ) ေယာက္နဲ႕ လူလတ္ပိုင္းေက်ာင္းဆရာေဟာင္း တေယာက္လည္း ပါတယ္။ ဆရာႀကီးက '' ငါ.. ေသာက္က်င္႔ မရွိေတာ႕ မူးရင္နည္းနည္းပါးပါး ငါ႕ထိန္းဦး ။ ငါ႕အနားမွာေန။ လိုရင္မင္းကိုတြဲေလွ်ာက္လို႕ရတာေပါ႕ '' လို႕ က်ေနာ္႕ကိုႀကိဳေျပာထားပါတယ္။ ထန္းေတာေရာက္ေတာ႕ တဲေလးတစ္လုံး ေရွ႕အပင္ေအာက္မွာ သစ္သားကြပ္ပ်စ္ေလးတစ္ခု ၊ ဘာခြက္ ဘာပုလင္းမွ မရွိဘူး ။ တျခားလည္း ဘယ္သူမွမရွိဘူး။ ခဏေနေတာ႕ ထန္းရည္အျပည္႕ျဖည္႕ထားတဲ႕ ေျမအိုးေလးတစ္လုံး လာခ်ေပးတယ္။ လက္ကိုင္တပ္ထားတဲ႕ အုန္းမွဳတ္တစ္လုံးပါ လာခ်ေပးတယ္။ က်ေနာ္အေတာ္အံ႕ၾသေနတာ။ လူက ( ၅ ) ေယာက္ ၊ အိုးတစ္လုံး ၊ ခြက္တစ္ခြက္တည္း ၊ ဘယ္လိုေသာက္ၾကမလဲေပါ႕။ အျမည္းဆိုလို႕ ပဲေလွာ္နဲ႕ေျမပဲေလွာ္ ( ၂ ) မ်ိဳးတည္း ။ ေက်ာင္းဆရာယူလာတဲ႕ အမဲေၾကာ္ေလးပါလာလို႕ ေတာ္ေသးတယ္။
အဲဒီ႕တုန္းက ဆရာႀကီးက သူ႕သြားေတြ ျပန္စိုက္ၿပီးၿပီဆိုေတာ႕ ပဲေလွာ္လည္း ဝါးလို႕ရေနၿပီ။ (ႀကံဳတုန္းေျပာရဦးမယ္။ က်ေနာ္ ေထာင္က လြတ္ခါစက ဆရာႀကီးကို ၾကည္႕ၿပီး အံ႕ၾသရေသးတယ္။ ၾကည္႕ဦးေလ ။ သြားေတြ အကုန္ျပန္စိုက္ထားတယ္။ စပို႕ရွပ္နဲ႕ ။ ေခါင္းလည္း ေဆးဆိိုးထားေတာ႕ နက္လို႕ ။ သူ႕သမီးေတြ သူ႕ကို အျပတ္ရွိဳင္းေပးထားတာ။ က်ေနာ္က ''ဆရာႀကီးက ဒီလိုဆိုေတာ႕ ေတာ္ေတာ္ၾကည္႕ေကာင္းတာဘဲ ၊ ႏုဖတ္လို႕ ''ဆိုေတာ႕ သူက ''မင္းေျပာသလိုဆို ခုမွ ၾကည္႕ေကာင္းတယ္ဆိုေတာ႕ အရင္က ေတာ္ေတာ္ၾကည္႕ရဆိုးတဲ႕သေဘာျဖစ္ေနၿပီ '' လို႕ ရယ္ရယ္ေမာေမာ ျပန္ေျပာတယ္) ဒီလိုနဲ႕ က်ေနာ္တို႕ ထန္းရည္ေသာက္ၾကတယ္ဆိုပါေတာ႕။ သူတို႕ ထန္းရည္ ေသာက္တဲ႕ဓေလ႕က တစ္ေယာက္ၿပီးတစ္ေယာက္ အလွည္႕က် ဝိုင္းပတ္ေသာက္ၾကတာ။ သူ႕ခြက္ကိုယ္႕ခြက္ သပ္သပ္စီေသာက္ၾကတာမဟုတ္ဘူး ။
ေသာက္ရင္းနဲ႕ ( ၂ ) အိုးကုန္ၿပီ ေနာက္( ၁ ) အိုး ထပ္ေသာက္ၾကတယ္။ က်ေနာ္က ေတာ္ၿပီ။ က်ေနာ္႕ကိုအလွည္႕ေက်ာ္လိုက္ဖို႕ ေျပာတာ မရဖူးတဲ႕။ တစ္ေယာက္ေတာ္ရင္ တစ္ဝိုင္းလုံးေတာ္ ရတာ။ ေက်ာ္လို႕မရဘူးတဲ႕ေလ။ ဒါနဲ႕တစ္အိုးကုန္ ဆက္ေသာက္လိုက္ရတယ္။ ေသာက္လို႕ၿပီးလို႕ ျပန္ဖို႕ထၾကေတာ႕ ဆရာႀကီးက က်ေနာ္႕အနားကပ္ၿပီး '' ငါနည္းနည္းထိတယ္ကြ '' ဆိုၿပီး က်ေနာ္႕ပုခုံးကိုကိုင္ၿပီး ကားရပ္ထားတဲ႕ဆီ ေလွ်ာက္လာၾကတယ္။ ေမလေနပူရွိန္ကလည္း ျပင္း၊ က်ေနာ္က ေသာက္ေလ႕ေသာက္ထလည္း သိပ္မရွိေတာ႕ လူကမဟန္ဘူးးျဖစ္ေနတယ္။ ယိုင္တိုင္တိုင္ျဖစ္ေနတာ ကိုယ္႕ကိုယ္ကိုလည္း မနည္းမတ္ထားရတယ္။ ကားနားေရာက္ေတာ႕ က်ေနာ္က မဟန္ေတာ႕ဘူး။ ထိန္းထားရင္းနဲ႕ကို လဲက်သြားပါေရာ။ ဆရာႀကီးက က်ေနာ္႕ကို ျပန္ထူေနရတယ္။ သူကထိတယ္သာဆိုတယ္ ေအးေအးေဆးေဆးလမ္းေလွ်ာက္လို႕ရေသးတယ္။ ကားေပၚေရာက္ေတာ႕ က်ေနာ္မေနႏိုင္ဘူး။ အန္ခ်င္ေနတာ။ မနည္းထိန္းထားရတယ္။
တည္းတဲ႕အိမ္ေရာက္လို႕ ကားေပၚကဆင္း အိမ္ထဲဝင္ရုံရွိေသးတယ္။ က်ေနာ္ထိုးအန္ပါေလေရာ။ ဧည္႕သည္ေတြအမ်ားႀကီး က်ေနာ္႕ကို ဝိုင္းၾကည္႕ေနၾကတာ။ အိမ္ထဲက လူငယ္ (၂) ေယာက္ ထြက္လာၿပီး က်ေနာ္႕ကိုလာတြဲေခၚၾကတယ္။ ေရခ်ိဳးခန္းေရာက္ေတာ႕ အားရေအာင္ အန္လိုက္မွ နည္းနည္းသက္သာသြားသလို ရွိလာတယ္။ ဆရာႀကီးက ေရခ်ိဳးခန္းထဲထိ လိုက္လာၿပီး ခ်က္ခ်င္းေရမခ်ိဳးဖို႕ လာသတိေပးတယ္။ အဲဒီ႕ညေနက က်ေနာ္ထမင္းလည္း မစားႏိုင္ေတာ႕ဘူး။ တစ္ညလုံးလည္း အိပ္လို႕မရဘူး။ ရင္ပူလို႕ထလိုက္ ေရေသာက္လိုက္နဲ႕ မိုးကို စင္စင္လင္းေရာ။
ေဘးနားက ဆရာႀကီးကေတာ႕ ထုံးစံအတိုင္း တေခါေခါနဲ႕ ေဟာက္ေတာင္ ေနလိုက္ေသးတယ္။ မိုးလင္းလို႕ ေရခ်ိဳးေကာ္ဖီၾကမ္းေသာက္ ၊ မုန္႕စားၿပီးမွ ေနလို႕ သက္သာလာတယ္။ မေန႕ကေတာ႕ မူးေနလို႕ ရွက္ရေကာင္းမွန္းမသိတာ။ ဒီမနက္ေတာ႕ ရွက္လြန္းလို႕ လူေရွ႕ေတာင္ မ်က္ႏွာမျပရဲေတာ႕ဘူး။ အိမ္ရွင္ေတြကေတာ႕ ရယ္ရယ္ေမာေမာပါဘဲ ။ '' ရန္ကုန္သားသာဆိုတယ္ ၊ ထန္းရည္ေလးနည္းနည္း ေသာက္တာ ေခါင္းကိုမေထာင္ႏိုင္ေတာ႕ .. အံ႕ပါရဲ႕ '' တဲ႕ ။ ဆရာႀကီးကေတာ႕ ထုံးစံအတိုင္း '' ေခြးေကာင္.. ငါမင္းကိုျပန္တြဲေနရတယ္၊ ေျပာင္းျပန္ျဖစ္ေနၿပီ '' ဆိုၿပီး က်ေနာ္႕ေခါင္းကို ထုပါေလေရာ။ ခုေနျပန္ေတြးၾကည္႕ေတာ႕ မေန႕တစ္ေန႕တုန္းကလိုဘဲ ဆရာႀကီးမ်က္ႏွာျမင္ေယာင္လာၿပီး လြမ္းလိုက္တာ။ ရင္ထဲ ဆို႕တက္လာမိတယ္။
ရန္ကုန္ျပန္ေရာက္ၿပီး သိပ္မၾကာလိုက္ဘူး။ ဆရာဦးျမသန္း ဆံုးတယ္။ ဆရာႀကီးအိမ္မွာ ႐ွိ၊ မ႐ွိ ဖံုးဆက္ၿပီး ႐ွိတယ္ဆိုေတာ့ အိမ္ကို ကဗ်ာေတာင္းဖို႔ လူကိုယ္တိုင္သြား လိုက္တယ္။ ဟုိေရာက္ေတာ့ အက်ိဳးအေၾကာင္းေျပာလိုက္ေတာ့ ဆရာႀကီးမ်က္ႏွာမႈိင္းက်သြား တယ္။ ''ကိုျမသန္းက ေတာ္ေတာ္စိတ္ႏွလံုး ႏူးညံ့တဲ့သူပဲ။ ဆရာဆိုတဲ့ဂုဏ္နဲ႔ ရာႏႈန္းျပည့္ ထိုက္တန္တဲ့သူ။ ေစတနာနဲ႔ စာသင္ဖို႔ ေလာကမွာ လူအျဖစ္ေမြးဖြားလာတဲ့လူပဲ။ သိပ္ႏွေျမာဖို႔ေကာင္း တယ္'' ဆိုၿပီး ေလးေလးတြဲတြဲႀကီး ေျပာေနေတာ့တယ္။ ၿပီးမွ ဒီည သူကဗ်ာေရးမယ္ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းနဲ႔၊ မနက္ျဖန္မနက္ က်ေနာ့္ဆီကမွတဆင့္ ဆရာဦးျမသန္းအိမ္ကိုသြားၾကဖို႔ေျပာတယ္။ ေနာက္တေန႔မနက္ အေစာႀကီး သူ က်ေနာ့္ဆီေရာက္ခ်လာၿပီး က်ေနာ့္လက္ထဲကဗ်ာ (၂) ပုဒ္ ထည့္ေပးတယ္။ တစ္ပုဒ္က ''ျမတ္ဆရာ'' ဆိုလားပဲ။ ''အၿပံဳးတျမျမနဲ႔ ႏွလံုးလွတဲ့တို႔ရဲေဘာ္..'' ဆိုၿပီး ႏုႏုညက္ညက္ သိမ္သိမ္ေမြ႕ေမြ႕ေလး။ ေနာက္တစ္ပုဒ္ကေတာ့ စကားလံုးေတြက ခပ္မာမာ၊ ခပ္ျပင္းျပင္း။
ဟုိေရာက္ေတာ့ (၂) ပုဒ္လံုးကို white board မွာ ကူးေရးလိုက္တယ္ ဆိုေတာ့ နာေရးလာေမးသူတိုင္း အလြယ္တကူ ဖတ္လို႔ရသြားတာေပါ့။ စ်ာပနအဖြဲ႕ေလးဖြဲ႕ၿပီး တာဝန္ေတြခြဲေတာ့ က်ေနာ္လည္း တာဝန္ထည့္ခြဲထားတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေျမခ်တဲ့ေန႔မွာ ဆရာႀကီးက သူ႕ကားနဲ႔သြားဖို႔ေျပာေပမယ့္ က်ေနာ္လိုက္လို႔မရဘဲ လြမ္းသူ႕ပန္းေခြကိစၥ လုပ္ေနရတယ္။ က်ေနာ့္တသက္တာမွာ အဲဒီေလာက္စည္ကားၿပီး လူမ်ားမ်ားစားစားလိုက္ပို႔ၾကတဲ့ စ်ာပနအခမ္းအနားမ်ိဳး တခါမွ မေတြ႕ဖူးဘူး။ လမ္းတစ္ခုလံုးျပည့္ေနတဲ့အျပင္၊ အျပင္ဘက္ လမ္းမႀကီးအထိ ကားေတြ၊ လူေတြ ျပြတ္ခဲေနတယ္။ ဆရာ့ကို ခ်စ္ခင္ေလးစားသူေတြ ဘယ္ေလာက္မ်ားခဲ့တယ္ဆိုတာ သူရဲ႕ေနာက္ဆံုးခရီးမွာ အထင္းသားေတြ႕ေနရတယ္ေလ။ ဆရာ က တာေမြ (၅) ေက်ာင္းမွာ အလုပ္လုပ္ဖူးတယ္။ အခုလည္း ေတာက္ေလွ်ာက္စာသင္ေနတာ။ ဆရာဝန္က က်န္းမာေရးအရ အနားယူဖို႔၊ အထပ္ျမင့္မတက္ဖို႔ သတိေပးလ်က္နဲ႔ သူ႔တပည့္ေတြကိုငဲ႔ၿပီး အထပ္ျမင့္တုိက္ေတြ ေပၚတက္ၿပီး စာသြားျပတာ။ သင္ရင္းနဲ႔ ေဆး႐ံုေရာက္ၿပီး ဆံုးသြားရတာ ဆိုေတာ့ ဆရာဟာ ေသတဲ့အထိ စာသင္သြားသူလို႔ ေျပာရမွာပဲ။
တကယ္ေတာ့ ဆရာ့ကို က်ေနာ္လူခ်င္းမႀကံဳဖူးပါဘူး။ က်ေနာ့္အမႈတြဲေတြျဖစ္တဲ့ သက္ဝင္းေအာင္ တို၊ ေဇယ်ာဝင္းတို႔ေျပာျပလို႔ ဆရာ့အေၾကာင္းသိေနၾကရတာ။ က်ေနာ္ေထာင္ကလြတ္ေတာ့ ဆရာ့ဆီမွာ အဂၤလိပ္စာသြားသင္ဖို႔ ဆရာႀကီးက တိုက္တြန္းခဲ့တယ္။ က်ေနာ္သြားခဲ့ပါေသးတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဆရာအိမ္မွာမ႐ွိလို႔ မဆံုလိုက္ရဘူး။ ေနာက္ပိုင္းလည္း က်ေနာ္ မေရာက္ျဖစ္ေတာ့ပါဘူး။ အခု သူဆံုးမွေရာက္ျဖစ္တာ။ ေျပာရရင္ ဆရာ့အေၾကာင္း နားနဲ႔မဆံ့ေအာင္ ေမႊးေမႊးျမျမၾကားခဲ့ရေပမဲ့ သက္႐ွိထင္႐ွား တစ္ခါမွမေတြ႕ခဲ့ဖူးဘူး။ ဆရာရဲ႕စိတ္ေကာင္းေစတနာေကာင္းေတြေၾကာင့္ပဲ ဆရာ့ကို လာေရာက္ ဂါရဝျပဳသူေတြ ေဖြးေဖြးလႈပ္ေနၾကတာေလ။ လူေတြကတအားမ်ားေတာ့ ထိမိခိုက္မိမွာစိုးလုိ႔ ဆရာ့႐ုပ္ကလာပ္ကို ကာထားတာပါ။ က်ေနာ့္ကို ကာဖို႔တာဝန္ေပးထားေတာ့ ႀကိဳးဝိုင္းထဲဝင္ၿပီး ဆရာ့႐ုပ္ကလာပ္ နားမွာေစာင့္ၾကည့္ေပး ေနရတယ္။ ဆရာက ေသတာနဲ႔မတူဘူး။ အိပ္ေပ်ာ္ေနသလိုပဲ။ မ်က္ႏွာမွာ တင္းမာမႈအ႐ွင္းမ႐ွိဘူး။ ၿငိမ္းခ်မ္းလို႔။ ဆရာ့လက္ထဲ ေဘာလ္ပင္ေလးထည့္ေပးထားၾကတယ္။
အျပန္လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထိုင္ေတာ့ ဆရာႀကီးေျပာခဲ့တဲ့ စကားေတြ က်ေနာ့္နားထဲ အခုထိ ၾကားေယာင္ေနေသးတယ္။ ''လူက အေသေကာင္းဖို႔လိုတယ္။ ဒါေပမဲ့ အေနေကာင္းမွ အေသေကာင္းမယ္။ ကိုျမသန္းဆို ဘဝတစ္ေလွ်ာက္လံုး ေကာင္းတာ ေတြပဲလုပ္ခဲ့ေတာ့ အေနေကာင္းခဲ့တယ္။ တကယ့္ေစတနာဆရာ၊ ျမတ္ဆရာ တစ္ေယာက္ပဲ။ စာသင္တဲ့အလုပ္ကို ျမတ္ျမတ္ႏိုးႏိုးလုပ္ခဲ့တဲ့သူ။ သူျမတ္ႏိုးတဲ့အလုပ္ကို ေသတဲ့အထိလုပ္သြားတာ အားက်ဖို႔ေကာင္းတယ္။ ေသေတာ့လည္း ဘယ္သူ႕ကိုမွ ဒုကၡေပးမသြားဘူး။ အေနလည္းေကာင္းခဲ့တယ္။ ဒါေၾကာင့္ အေသလည္းေကာင္းတာ..''
ဆရာဦးျမသန္း ရက္လည္ၿပီးေတာ့ က်ေနာ္ (၁ဝ)တန္းေျဖဖို႔၊ က်ဴ႐ွင္တက္၊ ျပင္ဆင္တာေတြ လုပ္ ရေတာ့တယ္။ ဆရာႀကီးက သန္လွ်င္က သူ႕ၿခံႀကီးဆီသြားတိုင္း က်ေနာ့္ဆီဝင္လာတတ္တယ္။ တစ္ေန႔က် အဲဒီၿခံအသြား က်ေနာ့္ဆီဝင္လာတယ္။ က်ေနာ့္ အိမ္မွာ ခဏေနၿပီး ဖံုးဆက္ေသးတယ္။ ၿပီးမွ ထြက္သြားၾကတာ။ ေနာက္တစ္ေန႔ညေနက်ေတာ့ ဖံုးနဲ႔ နံရံၾကားမွာ ပိုက္ဆံအိတ္တစ္လံုးေတြ႕လို႔ အံ့ၾသၿပီး ဖြင့္ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ဆရာႀကီးအိတ္ျဖစ္ ေနတယ္။ ဒါနဲ႔ က်ေနာ္ ခ်က္ခ်င္းဖုန္းဆက္လိုက္ေတာ့ မမိုးမိုးစံ ဖံုးလာကိုင္တယ္။ ည (၇)နာရီ ေလာက္႐ွိမယ္။ က်ေနာ္က ဆရာႀကီးပိုက္ဆံအိတ္ က်ေနာ့္ဆီ က်န္ခဲ့ေၾကာင္းေျပာေတာ့ မစံက ရယ္ေနတယ္။ ''ဟုတ္လား..ေဖေဖက သူခါးပိုက္ႏႈိက္ခံရတယ္ ေျပာေနတာ။ သူ႕ႏႈိက္တဲ့ ခါးပိုက္ ႏႈိက္ေတာင္ သူျမင္ရင္ မွတ္မိတယ္တဲ့။ သူ႕ကို ဝင္တိုက္သြားၿပီးမွ ႏႈိက္သြားတာလို႔ အတိအက် ေျပာေနတာ'' လို႔ ေျပာပါတယ္။ ဒါနဲ႔ က်ေနာ္က ''ဒါဆို မစံ သူ႕ကို သြားေခၚေပး။ ဘာမွ သြား မ ေျပာနဲ႔ဦး။ က်ေနာ္ စဦးမယ္'' လို႔ေျပာေတာ့ မစံ သြားေခၚေပးတယ္။
သူဖံုးကိုင္ေတာ့ က်ေနာ္က ဘာမွမသိေသးသလိုနဲ႔ မေန႕ကဘယ္လိုျဖစ္တာလဲဆိုၿပီး ေမးလိုက္ေတာ့ သူက ''ေအးကြာ..မင္း အိမ္ကထြက္ၿပီး သံလ်င္အသြား ကားေပၚမွာ ခါးပိုက္ႏႈိက္ခံလိုက္ရတာ။ ငါ့ကိုဝင္တိုက္သြားေသးတာ။ အမႈမဲ့ အမွတ္မဲ့ေပါ့။ ကားခေပးဖို႔ၾကည့္လိုက္မွ ပိုက္ဆံအိတ္မ႐ွိေတာ့ဘူး။ ပါသြားၿပီ။ ငါ့ ဝင္တုိက္သြားတဲ့ ခါးပိုက္ႏႈိက္ၾကည့္ေတာ့လည္း မ႐ွိေတာ့ဘူး။ ဘယ္မွာဆင္းသြားတယ္ မသိဘူး။ ကားသမားကို အက်ိဳးအေၾကာင္းေျပာၿပီး စီးခဲ့ရတယ္။ သန္လ်င္ေရာက္ေတာ့ မိတ္ေဆြ တစ္ေယာက္ဆီ ေငြေခ်းၿပီး ျပန္လာခဲ့ရတာ'' လို႔ေျပာေတာ့တာပဲ။
ဒါနဲ႔ က်ေနာ္က ''ဘာမွ ခါးပိုက္ မႏႈိက္ဘူး။ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ေမ့က်န္ခဲ့ၿပီးေတာ့။ အခုပိုက္ဆံအိတ္က က်ေနာ့္လက္ထဲမွာ။ ဆရာႀကီး ဖံုးဆက္ၿပီးေမ့က်န္ခဲ့တာ။ က်ေနာ္လည္း ၾကားထဲက်ေနေတာ့မျမင္ဘူး။ အခုမွေတြ႕လို႔ ဆရာႀကီးဆီ ခ်က္ခ်င္းဖုံးဆက္လုိက္တာ။ မနက္ျဖန္က်ေနာ္ျပန္ေပးမယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီအတိုင္းမရဘူး။ ေရအဆံုး၊ ကုန္းတစ္ဝက္ဆိုေတာ့ က်ေနာ္တဝက္ပိုင္တယ္'' လို႔ေျပာလိုက္ေတာ့ သူက ရယ္ ၿပီး ''ရပါတယ္ကြာ'' တဲ့။ ေနာက္တ္ေန႔ မနက္ပိုက္ဆံအိတ္သြားျပန္ေပးေတာ့ က်ေနာ္နဲ႔သူ႕သမီးေတြက ဝိုင္းစၾကေသးတယ္။ ''ခါးပိုက္ႏိႈက္ခံရသေလး ဘာေလးနဲ႔။ ခါးပိုက္ႏႈိက္ပဲ သူသိသလိုလို၊ ဘာလိုလုိနဲ႔ ဆိုၿပီးေတာ့ေပါ့ေလ။ သူက သူ႕အျပစ္သူသိေတာ့ ဘာမွမေျပာဘူး။ ရယ္ပဲရယ္ေနတယ္။ က်ေနာ္ကထပ္ၿပီး ''ဆရာႀကီးကလည္း လူႀကီး ႐ွက္ေတာ့ရယ္ဆိုတာ ဒါမ်ိဳးျဖစ္မယ္ဆိုေတာ့ သူက ''ေခြးေကာင္..မရယ္လို႔ ငါက ကေလးလိုငိုရမွာလား''တဲ့။ အဲဒီေန႔က သူ႕ပိုက္ဆံအိတ္ျပန္ရလို႔ က်ေနာ္နဲ႔ကိုပိုက္ႀကီးကို လက္ဖက္ရည္လိုက္တိုက္ပါေသးတယ္။
ပညာေရးနဲ႔ပတ္သတ္ရင္ က်ေနာ္မွာ အၿမဲအခက္အခဲေတြ႕ရတတ္တယ္။ ခုလည္း (၁ဝ)တန္းေျဖဖို႔ က်ဴ႐ွင္တက္ေနတုန္း ဒီႏွစ္ပညာေရးစနစ္ေျပာင္းၿပီဆိုၿပီးျဖစ္ေရာ။ (၁ဝ)တန္း က်ဖူးသူေတြသာ အျပင္ေျဖလို႔ရမယ္။ အခုမွ (၉)တန္းေအာင္ (၁ဝ)တန္းစတက္တဲ့သူေတြ အျပင္ေျဖလို႔မရဘူး။ ေက်ာင္းတက္၊ ေက်ာင္းေခၚခ်ိန္ျပည့္မွ စာေမးပြဲေျဖလို႔ရမယ္ဆိုၿပီး လုပ္ေရာ။ အဓိကကေတာ့ ေဘာ္ဒါေဆာင္ေတြကိုသတ္ခ်င္တာပါ။ အမ်ားစုက (၉)တန္းေအာင္တယ္ဆိုတာနဲ႔ ေက်ာင္းမတက္ ေတာ့ဘဲ ေဘာ္ဒါတက္ၿပီး အျပင္ဝင္ေျဖၾကတာမဟုတ္လား။ ဒါကိုသတ္ခ်င္လို႔ စနစ္ေျပာင္းဖို႔လုပ္ လိုက္တာထင္ပါတယ္။
က်ေနာ့္အတြက္ေတာ့ သတင္းဆိုးႀကီးပါပဲ။ က်ေနာ္က ခုမွ(၉)တန္းေအာင္ တဲ့သူဆိုေတာ့ (၁ဝ)တန္းကို အျပင္ေျဖလို႔မရေတာ့ဘူးေပါ့။ ေက်ာင္းတက္ဖို႔ဆိုတာကလည္း ၾကည့္ ပါဦး။ အသက္က (၂၇)ႏွစ္၊ ကိုယ့္ထက္ (၁ဝ)ႏွစ္ (၁၁)ႏွစ္ေလာက္ငယ္တဲ့ တူ၊ တူမအ႐ြယ္ေတြနဲ႔ အတူ အျဖဴအစိမ္းဝတ္ၿပီး ေက်ာင္းျပန္တက္ဖို႔ဆိုတာ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး။ ဆရာမေတြကေတာ့ ေက်ာင္း အပ္ၿပီး ေျဖဖို႔ပဲ တိုက္တြန္းေနၾကတယ္။ က်ေနာ္ကလည္း ဒီအ႐ြယ္ႀကီးက်မွ အျဖဴအစိမ္းဝတ္ၿပီး ေက်ာင္းထဲျပန္မဝင္ခ်င္ေတာ့ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ မေျဖေတာ့ဘူးဆိုၿပီးေနလိုက္တယ္။
ဒါကို ဆရာႀကီး သိေတာ့ စိတ္မေကာင္းဘူး။ ပညာေရးစနစ္ ကေမာက္ကမကိုလည္း သူသိတယ္။ ''တတ္ႏိုင္ရင္ ေတာ့ ေက်ာင္းအပ္ၿပီးဝင္ေျဖကြာ။ သူသူငါငါ (၁ဝ)တန္းေအာင္ဘြဲ႕ရေနခ်ိန္မွာ ကိုယ္က(၁ဝ)တန္း ေတာင္မေအာင္ဘူးဆိုေတာ့ အမ်ားအျမင္မွာ မတင့္တယ္ဘူး။ အထင္ေသးခံရတတ္တယ္..'' ေျပာလိုက္ေတာ့ က်ေနာ့္ရင္ထဲ ေအာင့္သြားတယ္။ သူ႕ကိုတစ္ခ်က္ၾကည့္ၿပီး ''က်ေနာ္မေအာင္တာ မဟုတ္ဘူး ဆရာႀကီး။ မေျဖတာ...''လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။ သူက ''ဒါေပမဲ့ အမ်ားက အဲဒါေတြ သိမွာမဟုတ္ဘူး။ ပညာအရည္အခ်င္းေမးရင္ (၁ဝ)တန္းပဲ။ ဒါဆို (၁ဝ)တန္းမေအာင္ဘူး။ ဒါပဲ သိၾကမွာ'' လို႔ ျပန္ေျပာတယ္။
က်ေနာ့္ရင္ထဲမွာ ဆစ္ကနဲနာသြားတယ္။ အတန္းပညာ (၁ဝ)တန္း ပဲ႐ွိလို႔ အထင္ေသးတတ္တဲ႔
သူေတြထဲ ဆရာႀကီးပါေနၿပီလား။ ဒါဆို လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ အရည္ အခ်င္းကို (၁ဝ)တန္းေအာင္၊ မေအာင္နဲ႔ တိုင္းတာၾကတာလား။ က်ေနာ့္အျမင္မွာေတာ့ (၁ဝ) တန္းေအာင္ဘြဲ႕ရၿပီး ''ဖြတ္''ျဖစ္ေနတဲ့သူေတြ တပံုႀကီး၊ မျမင္ခ်င္မွအဆံုး။ အတန္းပညာမ႐ွိေပမဲ့ အရည္အခ်င္း ႐ွိတဲ့သူေတြ ဒုနဲ႔ေဒးပဲ။ က်ေနာ့္ရင္ထဲ ဗေလာင္ဆူေနတယ္။ ဆရာႀကီးကိုေတာ့ ဘာဘာညာညာမေျပာေတာ့ပါဘူး။ ႏႈတ္ဆက္ၿပီးထျပန္ခဲ့တယ္။
က်ေနာ္မ်က္ႏွာမေကာင္းျဖစ္သြားတာ သူသိတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေနာက္ေန႔မွာ ေက်ာင္းတက္ဖို႔ကိစၥ ဆံုးျဖတ္ၿပီးၿပီလားလို႔ ဖံုးနဲ႔လွမ္း ေမးတယ္။ က်ေနာ္က မဆံုးျဖတ္ရေသးဘူး။ ဆရာမေတြ နားပူနားဆာလုပ္ေနလို႔ က်ေနာ္ဂြက်ေနတယ္လို႔ ျပန္ေျပာလိုက္တယ္။ ''ေခါင္းေအးေအးထားၿပီး စဥ္းစားဆံုးျဖတ္ပါကြာ'' လို႔ေျပာၿပီး ဖံုးခ် သြားတယ္။
က်ေနာ္ ဘယ္လိုဆံုးျဖတ္ရမလဲမသိေတာ့ဘူး။ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ မ်က္စိထဲ ျပန္ျမင္ၾကည့္တယ္။ အျဖဴ၊ အစိမ္းဝတ္၊ လက္ပိုက္၊ စာေအာ္ဆို..ေဘးက ကိုယ့္ တူ၊ တူမအ႐ြယ္ေတြ၊ တဖက္မွာကလည္း ကိုယ့္ကို သားလိုခ်စ္ၾကတဲ့အေမလိုဆရာမေတြ၊ ကိုယ့္ကို(၁ဝ)တန္းေအာင္ ဘြဲ႕ရေစခ်င္တဲ့ ေမတၱာ ႐ွင္ေတြ။ ေနာက္တဘက္မွာက '(၁ဝ)တန္းေတာင္မေအာင္ဘူး' ဆိုၿပီး အထင္ေသးၾကတဲ့သူေတြ။ က်ေနာ္႕ေခါင္းထဲခ်ာခ်ာလည္ေနတယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ က်ေနာ္ယတိျပတ္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်လိုက္ပါတယ္။
ေနာက္တစ္ေန႔မနက္ ဆရာမေတြဆီသြားၿပီး ေက်ာင္းတက္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်လိုက္ၿပီဆိုေတာ့ ဆရာမေတြခမ်ာ ဝမ္းသာလြန္းလို႔ မ်က္ရည္ေတြဘာေတြက်လို႔။ ''ငါ့သား..မင္းေျဖရင္ ေသခ်ာေပါက္ေအာင္မွာ။ ဆရာမတို႔ယံုတယ္''တဲ့။ ''က်ေနာ္ေအာင္႐ံုေလးနဲ႔ ေက်ာင္းတက္ၿပီးေျဖမွာ မဟုတ္ဘူး။ ဘာသာစံုဂုဏ္ထူးရ ရမယ္။ ဒါေတြကို အထင္ႀကီးလို႔၊ မက္ေမာလို႔ေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ေထာင္က် ဖိႏွိပ္ခံခဲ့ရေပမဲ့ အ႐ႈံး ေပးမသြားဘူး။ ဒါမ်ိဳးရေအာင္ လုပ္လို႔ရတယ္ဆိုၿပီး ျပခ်င္လို႔၊ က်ေနာ့္အရင္းႏွီးဆံုးလူေတြထဲကေတာင္(၁ဝ)တန္းမေအာင္တာကို အထင္ေသးခ်င္တဲ့အသံေတြ ၾကားရတာကို ရင္နာလြန္းလို႔ .. ဒါေၾကာင့္ ဘာသာစံုဂုဏ္ထူး ရေအာင္ခ်မယ္''ဆိုၿပီး ရင္ထဲ႐ွိတာေတြ ဖြင့္ထုတ္ပစ္လိုက္တယ္။ ဆရာမေတြက ပိုေတာင္ဝမ္းသာၾကေသးတယ္။ ''ငါ့သား .. ခ် ဆရာမတို႔ေနာက္ကေန လိုတာ မွန္သမွ် အျပည့္အဝပံ့ပိုးေပးမယ္..'' လို႔ အားေပးၾကတယ္။
က်ေနာ္ဒီလိုဆံုးျဖတ္တာ ဆရာႀကီးကို မေျပာဘူး။ ဟိုေန႔က သူေျပာခဲ့တဲ့စကားေတြေၾကာင့္ ရင္ထဲ ခုထိမေကာင္းေသးလို႔။ ေက်ာင္းအပ္ေတာ့ က်ေနာ္အရင္တက္ခဲ့တဲ့ ေက်ာင္းက လက္မခံဘူး။ ဆရာမေတြက လက္ခံခ်င္ေပမဲ့ ေထာက္လွမ္းေရးက ေထာင္ထြက္ေက်ာင္းသားကို ေက်ာင္းတက္ ခြင့္မေပးရဘူး ၫႊန္ၾကားထားလို႔တဲ့။ က်ေနာ႔္စိတ္ထဲ တင္းခနဲျဖစ္သြားတယ္။ က်ေနာ္ ထိပ္တိုက္ ဝင္တိုးလည္း ရမွာမဟုတ္ဘူး။ သူတို႔က ဓါးထက္ေနတဲ့အခ်ိန္ေလ။ က်ေနာ္႔အကိုႀကီးနဲ႔တိုင္ပင္ၿပီး က်ေနာ့္ေနာက္ေၾကာင္းမသိတဲ့ လူလည္းနည္းတဲ့ တျခားေက်ာင္းမွာ သြား အပ္လိုက္တယ္။ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာမႀကီးကိုေတာ့ လိမ္ထားရတာေပါ့။ အေရးအခင္းမွာ ေက်ာင္း ကတစ္ပိုင္းတစ္စနဲ႔ စကၤာပူထြက္ၿပီး အလုပ္လုပ္ေနလို႔။ အခု (၁ဝ)ႏွစ္ေလာက္ၾကာမွ ျမန္မာျပည္ ျပန္ေရာက္တာ။ သူငယ္ခ်င္းေတြအားလံုး ဘြဲ႕ရေနၾကလို႔၊ မခံခ်င္တာနဲ႔ ေက်ာင္းတက္ၿပီး ဘြဲ႕ယူမလို႔ဆိုၿပီး အေၾကာင္းျပရတယ္။ ဒါနဲ႔အဆင္ေျပၿပီး ေက်ာင္းတက္ျဖစ္ေရာ ဆိုပါေတာ့။
ဆရာမေတြ ဝယ္ေပးတဲ့ အျဖဴအစိမ္းဝတ္ၿပီး ေက်ာင္းထဲဝင္ေတာ့ ေက်ာင္းသူ၊ ေက်ာင္းသားေတြက ဆရာအသစ္လို႔ ထင္ေနၾကတာ. က်ေနာ္က ခႏၶာကိုယ္ကလည္း ခပ္ႀကီးႀကီး၊ (၁၄၅) ေပါင္႐ွိတယ္။ အရပ္က (၅ေပ ၇လက္မ)။ ဆံပင္လည္း တိုတုိကပ္ကပ္ေလး ၫႇပ္ထားလိုက္ေတာ့ မ်က္စိထဲ ျမင္သာျမင္ ၾကည့္လိုက္ေတာ့။ ပထမဆံုး ေက်ာင္းထဲ စဝင္တဲ့ေန႔က ရင္ေတြဘာေတြခုန္လို႔။ စာသင္ခံုမွာ ဝင္ထုိင္ၿပီး ''မဂၤလာပါဆရာမ'' လို႔ ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔အတူ သံၿပိဳင္ႏႈတ္ဆက္ရေတာ့ ရင္ထဲ တမ်ိဳးႀကီး။ တလွပ္လွပ္နဲ႔။ ႐ွက္တာလည္းမဟုတ္ဘူး။ (၈၈) မတိုင္ခင္ ငယ္ဘဝစာသင္ခန္း ေတြကို ျပန္ျမင္ေယာင္ၿပီး လြမ္းသလိုလုိ။
ေနာက္ေန႔ေတြမွာေတာ့ သူ႕ဟာသူ အထာက်သြားပါတယ္။ က်ေနာ္လည္း အခ်ိန္ျပည့္ ေက်ာင္းနဲ႔ စာမွာပဲ ႏွစ္ထားလိုက္တယ္။ ဘယ္သူနဲ႔မွလည္း သိပ္မေတြ႕ျဖစ္ဘူး။ ကိုယ့္ဝန္းက်င္နဲ႔ အဆက္ ျဖတ္ထားလိုက္တယ္။ ေက်ာင္းတက္တဲ့ကိစၥ ဆရာႀကီး မသိေသးဘူး။ ဆရာႀကီးေျပာခဲ့တဲ့စကားနဲ႔ အၾကည့္က ခုထိရင္ထဲ အခုအခံ႐ွိေနေသးလို႔ ေက်ာင္းတက္တာကို သူ႕မေျပာဘဲထားလိုက္တာ။ တစ္ေန႔ေတာ့ အျဖဴအစိမ္းဝတ္စံုနဲ႔ေက်ာင္းသြားဖို႔အထြက္မွာ ဆရာႀကီး က်ေနာ့္ဆီအလာနဲ႔ တိုက္ တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ သြားဆံုတယ္။ က်ေနာ့္ကို အျဖဴအစိမ္းနဲ႔ လြယ္အိတ္နဲ႔ျမင္ေတာ့ ဆရာႀကီးမ်က္ႏွာ အၿပံဳးနဲ႔ အေရာင္လက္သြားတယ္။ ''ေခြးေကာင္..ဒီလိုဆိုေတာ့ မင္းကေခ်ာသားပဲကြ'' ဆိုၿပီး ထံုး စံအတိုင္း က်ေနာ့္ေခါင္းကိုဆြဲၿပီး သူ႕ရင္ဘက္နဲ႔ဖိထားေတာ့တယ္။
တကယ္ေတာ့ က်ေနာ္ေက်ာင္း တက္ေနၿပီဆိုတာ က်ေနာ့္အမိုး ဖုန္းထဲက ေျပာထားလို႔ သိထားၿပီးသားပါ။ အခု က်ေနာ္ေက်ာင္း သြားမယ့္အခ်ိန္ကိုက္ က်ေနာ့္ကိုလာၾကည့္တာ ''ဆယ္တန္းေအာင္မွ လူရာဝင္တယ္ဆိုတာ ငါ သတ္မွတ္တာမဟုတ္ဘူးကြ။ မင္းနဲ႔ ငါတို႔ပတ္ဝန္းက်င္က လူေတြ သတ္မွတ္ၾကတာ။ လူေတြနဲ႔ေနရင္ ႀကိဳက္ႀကိဳက္မႀကိဳက္ႀကိဳက္ လူ႕သတ္မွတ္ခ်က္ေတြကိုေ႐ွာင္လို႔မလြတ္ဘူး။ အဲဒီသတ္မွတ္ခ်က္ ေဘာင္ထဲမွာ ရာႏႈန္းျပည့္ျဖစ္ေအာင္ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ လုပ္ဖို႔ပဲလိုတာ'' လို႔ေျပာပါတယ္။ က်ေနာ့္ ရင္ထဲက အဖုအထစ္ေလးကို သူျဖည္တာပါ။ ''ဆရာႀကီး ..က်ေနာ္မေျဖေသးလို႔ပါ။ ေျဖရင္ ေအာင္႐ံုတင္မကဘူး။ ဟိုဘက္ကမ္းေတာင္ လြန္ေသးတယ္။ ဆရာႀကီးေစာင့္ၾကည့္'' လို႔ ျပန္ေျပာ လိုက္ၿပီး က်ေနာ္က ေက်ာင္းသြား၊ သူက ၿမိဳ႕ထဲထြက္သြားပါတယ္။
က်ေနာ္ေက်ာင္းအပ္ေတာ့ ဇူလိုင္ ပံုမွန္အပ္ရမွာထက္ (၁)လေနာက္က်ၿပီးမွ အပ္ျဖစ္တာ။ အခု ေက်ာင္းတက္ၿပီး (၁)လေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ ႐ွိေသးတယ္။ မထင္မွတ္တဲ့ မုန္တိုင္းတစ္ခုနဲ႔ရင္ဆိုင္ တိုးရျပန္ေရာ။ NLD က 'လႊတ္ေတာ္' ေခၚေပးဖို႔ေတာင္းဆိုၿပီး ျမန္မာတစ္ျပည္လံုးကို တပ္လွန္႔လိုက္ တယ္။ ႏိုင္ငံတကာေရာ၊ ျပည္တြင္းမွာပါ လႈပ္လႈပ္႐ြ႐ြျဖစ္သြားၾကတယ္။ အခုက်ေနာ္တက္ေနတဲ့ ေက်ာင္းက တာေမြၿမိဳ႕နယ္မွာ လူဦးေရအနည္းဆံုး၊ အစဥ္အလာအရ ႏိုင္ငံေရးလႈပ္ ႐ွားမႈေတြမွာ ဘယ္တုန္းကမွ မပါဝင္ခဲ့ဖူးဘူး။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ က်ေနာ္ခိုးၿပီးတက္တဲ့ႏွစ္က်မွ တျခား ေက်ာင္းေတြ ၿငိမ္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ဒီေက်ာင္းက ထဆႏၵျပပါေလေရာ။ လႊတ္ေတာ္ေခၚယူေရးကိစၥ နဲ႔ တျပည္လံုး ႏုိင္ငံေရးစိတ္ႏိုးၾကားေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ဒီေက်ာင္းက ထဆႏၵျပတာဆိုေတာ့ ရဲေတြ၊ ေထာက္လွမ္းေရးေတြ ခ်က္ျခင္းေရာက္လာၿပီး ေက်ာင္းကိုဝိုင္းထားလိုက္တယ္။လမ္းဟိုဘက္ဒီဘက္မွာလဲ စစ္ကားေတြ ပိတ္ထားလိုက္ၾကတယ္။ ေက်ာင္းသားမိဘေတြေရာက္လာၾကၿပီး ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူေတြကို မိဘေတြ လက္ထဲထည့္ၿပီး ျပန္လႊတ္ေနတယ္။
ဆႏၵျပဖို႔စတင္တဲ့ ေက်ာင္းသား (၁၅)ေယာက္ေလာက္က ေက်ာင္းအျပင္ေရာက္သြားႏွင့္ၾကၿပီ။ က်ေနာ္လည္း လူ အုပ္ၾကားထဲက ကိုယ္ေရာင္ေဖ်ာက္ၿပီး ေက်ာင္းျပင္ထြက္ဖို႔ ႀကိဳးစားေပမဲ့ ေထာက္လွမ္းေရးေတြက က်ေနာ့္ကိုေတြ႕သြားၾကတယ္။ က်ေနာ့္အေၾကာင္းသိထားၾကေတာ့ ဒီကိစၥ က်ေနာ့္လက္ခ်က္လို႔ယူဆၿပီး ညက်ေတာ့ က်ေနာ့္ကုိလာဖမ္းပါေလေရာ။ က်ေနာ္ကလည္း မေ႐ွာင္ဘူး။ စာေမးပြဲေအာင္ေရးပဲ ဗ်ဴဟာခ်ထားေတာ့ က်န္တာေတြအားလံုးျဖတ္ထားတယ္။ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာမႀကီးအပါအဝင္တစ္ေက်ာင္းလံုးက ဆရာမေတြ၊ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြ အားလံုး က်ေနာ့္အေၾကာင္း မသိၾကဘူး။ စကၤာပူကျပန္လာၿပီး ေက်ာင္းျပန္တက္တယ္ပဲ သိထားၾကတာ။ ဆႏၵထျပတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြကိုယ္တိုင္လည္း မသိၾကဘူး။
ေထာက္လွမ္းေရးကေတာ့ ႏိုင္ငံေရးလႈပ္႐ွားမႈေတြမွာပါဝင္ေလ့မ႐ွိတဲ့ေက်ာင္းက ခုမွ ဒီလို ျဖစ္တာဆိုေတာ့ က်ေနာ့္ေၾကာင့္ပဲလို႔ ေကာက္ခ်က္အခိုင္အမာ ခ်ထားတယ္။ ဖမ္းထားတဲ့ ေက်ာင္းသားေလးေတြကို က်ေနာ္ခိုင္းလို႔လုပ္တာ မဟုတ္လားဆိုၿပီး အတင္းေမးၾကတာ။ ဟုတ္မွမဟုတ္ဘဲ။ အားလံုးကထြက္ခ်က္ေတြတူေနေတာ့ ေနာက္ဆံုး က်ေနာ့္ ကို ျပန္လႊတ္လိုက္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ေက်ာင္းထဲမဝင္ဖို႔ ဝင္ရင္ဖမ္းမယ္ဆိုၿပီး အတိအလင္းေျပာလိုက္တယ္။ က်ေနာ္အႀကီးအက်ယ္ ေဒါပြသြားတယ္။
''ခင္ဗ်ားတို႔ဟာ လြန္လြန္းတယ္ဗ်ာ။ ေအးေအး ေဆးေဆး ပညာသင္တာကို ခြင့္မျပဳရေအာင္ က်ေနာ္က ဘာျဖစ္ေနလို႔လဲ။ ရာဇဝင္လူဆိုးမို႔လား။ အၾကမ္းဖက္သမား မို႔လား။ ေထာင္ကလြတ္ၿပီးမွ အျပင္မွာေထာင္က်ေနတဲ့ အက်ဥ္းသားလို ျဖစ္ေနၿပီ။ ေကာင္းၿပီ။ က်ေနာ္ေက်ာင္းထဲမဝင္ရရင္ ေက်ာင္းေခၚခ်ိန္ရေအာင္ ခင္ဗ်ားတို႔လုပ္ေပး။ အဲဒါမွ က်ေနာ္ စာေမးပြဲေျဖလို႔ရမွာ..''ဆိုၿပီး မာမာထန္ထန္ပဲ ျပန္ေျပာလိုက္တယ္။ဒါေပမဲ့မရပါဘူး။ ေက်ာင္းေခၚခ်ိန္ကိစၥ သူတို႔လုပ္ေပးလို႔ မရႏိုင္ဘူး။ သူတို႔အေနနဲ႔ေတာ့ ေက်ာင္းထဲဝင္ရင္ ဖမ္းရမွာပဲလို႔ အတိအလင္းထပ္ေျပာပါတယ္။
ဒါမတရားမႈတစ္ခုပဲ။ လက္နက္႐ွိတယ္၊ အာဏာ႐ွိတယ္ဆိုၿပီး ဥပေဒကို ေဘးဖယ္လိုက္တာပဲ။ လူကို ႏိုင့္ထက္စီးနင္းလုပ္တာပဲ။ တိုင္းသူျပည္သားတစ္ေယာက္ရဲ႕ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာပညာသင္ခြင့္ကို အဓမၼ က်င့္ပစ္လိုက္တာပဲ။ က်ေနာ္႕ရင္ထဲ ဗေလာင္ဆူေနတယ္။
အိမ္ေရာက္ေတာ့ ဘယ္သူနဲ႔မွ စကားမေျပာေတာ့ဘဲ အိပ္ယာထဲတန္းဝင္ၿပီး ကုတင္ေပၚပစ္လွဲလိုက္တယ္။ က်ေနာ့္မွာ ေ႐ြးခ်ယ္ခြင့္၊ ေ႐ြးခ်ယ္စရာ ဘာမွမ႐ွိေတာ့ဘူး။ ေက်ာင္းထဲဝင္ရင္ အဖမ္းခံရမယ္။ ေက်ာင္းထဲမဝင္ရင္ ေက်ာင္းမတက္လို႔ ေက်ာင္းေခၚခ်ိန္မရရင္ စာေမးပြဲေျဖလို႔မရဘူ။ အျပင္လည္း ေျဖလို႔မရဘူး။ ဒီ စာေမးပြဲေျဖဖို႔ က်ေနာ္အခက္အခဲေတြ၊ စိတ္ညစ္စရာေတြအားလံုးကို နပမ္းလံုးၿပီး ႀကိဳးစားခဲ့ရတာ။ အားခဲထားတာ။ ႏွစ္ၿပီးလုပ္ထားတာ။ ဆယ္တန္းေအာင္တာကို မက္ေမာလြန္းလို႔ေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ က်ေနာ္ ေျပာခဲ့သလို မခံခ်င္လို႔ ထလုပ္ခဲ့တာ။ အခုေတာ့ မွ်တတဲ့အေၾကာင္းျပခ်က္ မ႐ွိဘဲနဲ႔ က်ေနာ္ေက်ာင္းကထြက္ခဲ့ရျပန္ၿပီ။ မ်က္ႏွာကို အစိမ္းသက္သက္ျဖတ္႐ိုက္သလိုမ်ိဳး ခံစားေနရတာ။ ဗလာခ်ည္ႀကီး။
မတရားမႈမွန္းသိပါလ်က္နဲ႔ ဘာမွ ျပန္လုပ္လို႔မရတာေလာက္ ခံရခက္တာ ေလာကမွာ ဘာမွမ႐ွိေတာ့ဘူး။ အဲဒီအခ်ိန္မွာက်ေနာ့္လက္ထဲလက္ပစ္ဗံုးသာ႐ွိရင္ အဲဒီေထာက္လွမ္းေရး႐ံုးကို သြားထုမိမွာအေသအခ်ာပဲ။ အဲဒီအခိ်န္မွာပဲ ေဘးနားစာၾကည့္စားပြဲေပၚက ေက်ာင္းစာအုပ္ေတြ ျမင္ေတာ့ က်ေနာ့္ရင္ထဲနင့္ကနဲ ျဖစ္သြားတယ္။ က်ေနာ္မခံႏိုင္ေတာ့ဘူး။ စာအုပ္ေတြအားလံုးကို ေအာက္ထပ္ သံမံတလင္းေပၚခ်ၿပီး တစ္အုပ္မက်န္မီး႐ိႈ႕ပစ္လိုက္ေတာ့တယ္။ မီးေတာက္ေတြကို ၾကည့္ၿပီး က်ေနာ့္ရင္ထဲမွာလည္း မီးဟုန္းဟုန္းေတာက္ေနတယ္ေလ။ ရင္ထဲကမီးက ပုိပူတယ္ဆိုတာ ေျပာဖို႔ေတာင္မလိုဘူးထင္ပါရဲ႕။
စာအုပ္ေတြမီး႐ႈိ႕ပစ္တာကို အမိုးကတဆင့္ ဆရာႀကီးသိေတာ့ ခ်က္ျခင္း က်ေနာ့္ဆီေရာက္လာပါ တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ က်ေနာ္အေတာ္ဖလက္ျပေနၿပီ။ မုန္ယိုေနတဲ့ဆင္တစ္ေကာင္လိုလား။ ဒါမွ မဟုတ္ နာေနတဲ့က်ားနာတစ္ေကာင္လိုလားေတာ့ ဘာျဖစ္မယ္ က်ေနာ္မသိဘူး။ ေသခ်ာတာကေတာ့ က်ေနာ္အႀကီးအက်ယ္နာေနတာပဲ။ ဆရာႀကီး က်ေနာ့္အေျခအေနျမင္ေတာ့ အေတာ္စိတ္ ထိခိုက္သြားပံုရပါတယ္။ သူ႕မ်က္ႏွာေပၚမွာ ေဖာ္ျပလို႔မရတဲ့ အသြင္ျပင္မ်ိဳးလို႔ က်ေနာ္ထင္တယ္။ မႈိင္းၿပီးေမွာင္ေနတာမ်ိဳးလည္း မဟုတ္ဘူး။ ေဒါသနဲ႔ခက္ထန္ေနတာမ်ိဳးလဲမဟုတ္ဘူး။ ထိန္းခ်ဳပ္ ထားရလို႔ ခံရခက္တဲ့အရိပ္ေယာင္ေလးေတာ့ ေတြ႕ရတယ္။ က်ေနာ့္အတြက္ သူလဲ စိတ္ထိခိုက္ေန တာေသခ်ာတယ္ေလ။ ဒါဟာမတရားမႈဆိုတာ သူလည္းသိေနတယ္ေလ။ ၿပီးမွ က်ေနာ့္ကို စကား တစ္လံုးခ်င္းေျပာပါေတာ့တယ္။ ''စာအုပ္ေတြ မီး႐ႈိ႕ပစ္တာေတာ့ မေကာင္းဘူး။ မေတာ္လို႔အိမ္ပါ မီးေလာင္သြားရင္ မခက္ပါလား..''တဲ့။
''အိမ္ပါမဟုတ္ဘူး။ က်ေနာ္ပါ မီးထဲပါသြားရင္ ပိုိေတာင္ေကာင္းဦးမယ္..''လို႔ေျပာလိုက္ေတာ့ သူက ''မင္းဘယ္လိုခံစားရမယ္ဆိုတာငါနားလည္ပါတယ္။ မင္းအစြမ္းကုန္လုပ္ခဲ့ၿပီးၿပီပဲ။ သူတို႔က လက္နက္ေတြ၊ အာဏာေတြနဲ႔ မင္းသြားမယ့္လမ္းကို ပိတ္ ဆို႔လိုက္ၾကတာ။ ကိုယ္မွန္းထားတဲ့၊ ကိုယ္အားခဲထားတဲ့ ကိုယ့္ရဲ႕ဆႏၵကို ပိတ္ပင္ခံလုိက္ရတာေလာက္ ခံရခက္တာ ဘာ႐ွိဦးမွာလဲ။ ဒါေပမဲ့ ငါအခုေျပာမွာ ေသခ်ာနားေထာင္ကြာ။ မင္းအခု (၁ဝ)တန္းမေျဖရေတာ့ ဘာျဖစ္ေသးလဲ။ ဘဲြ႕မရေတာ့ေကာ ဘာျဖစ္ေသးလဲ။ ဒီမွာ ..ဆယ္တန္း ေအာင္၊ ဘြဲ႕ရဆိုတာ သာမန္႐ြက္ၾကမ္းရည္ႀကိဳ လူေတြအတြက္ပဲလိုတာပါ။ မင္းလိုအရည္အခ်င္း႐ွိ တဲ့လူေတြအတြက္ေတာ့ ဆယ္တန္းေအာင္ ဘြဲ႕ရဆိုတာမလိုပါဘူး။ အေမရိကန္ သမၼတေတြထဲမွာ အေတာ္ဆံုးလို႔ ေျပာလို႔ရတဲ့ လင္ကြန္းကိုၾကည့္..ေနာက္ ေဒါက္တာႏိုင္ပန္းလွ..ေနာက္..'' ဆိုၿပီး ေနာက္ထပ္နာမည္ သံုးေလးခုေလာက္ ဆက္ေျပာပါေသးတယ္။ က်ေနာ့္နားထဲပဲ့တင္ထပ္ က်န္ခဲ့တာကေတာ့ '႐ြက္ၾကမ္းေရက်ိဳ '...'မင္းလိုအရည္အခ်င္း ႐ွိသူေတြ' ..'ဆယ္တန္း ေအာင္ဘြဲ႕ရ..လိုမလို' ဆိုတာေတြပါပဲ။
က်ေနာ္ဆရာႀကီးကို ေသေသခ်ာခ်ာၾကည့္လိုက္မိတယ္။ ခါတိုင္းလို ရယ္ရယ္ေမာေမာမဟုတ္ဘူး။ ေလးနက္တည္ၾကည္ၿပီး ၿငိမ္သက္ေနတယ္။ တိုင္းျပည္ ကို တိုက္႐ိုက္စကားေျပာေနတဲ့ သမၼတတစ္ေယာက္ရဲ႕ဟန္မ်ိဳး။ သူ႕အသံက ခါတိုင္းနဲ႔မတူဘူး။ ခပ္ေလးေလး ဒါေပမဲ့ မာေနတယ္။ ဆယ္တန္းေအာင္ မေအာင္ကိစၥ သူအရင္က ေျပာခဲ့တဲ့စကား က်ေနာ့္နားထဲ ျပန္ၾကားေယာင္လာတယ္။ ''သူသူငါငါ ဆယ္တန္းေအာင္၊ ဘြဲ႕ရေနတဲ့ေခတ္မွာ ကိုယ္က ဆယ္တန္းေလးေတာင္ မေအာင္ဘူးဆိုေတာ့ လူရာမဝင္ဘူး၊ လူအထင္ေသးခံရတတ္တယ္..'' ဆိုတာေလ။ အခုေလးတင္ သူေျပာလိုက္တဲ့စကားနဲ႔ အရင္ေျပာခဲ့တဲ့စကား အေၾကာင္း အရာတစ္ခုေပၚမွာပဲ ဆန္႔က်င္ဘက္ျဖစ္မေနဘူးလား။
က်ေနာ့္ရင္ထဲ သိခ်င္စိတ္ျပင္းျပလာတာနဲ႔ ''ဆရာႀကီး အရင္တစ္ခါက ဆယ္တန္းေလးေတာင္ မေအာင္ရင္ လူရာမဝင္ဘူး၊ လူအထင္ေသးခံရ တတ္တယ္လို႔ေျပာခဲ့ဖူးတယ္မဟုတ္လား။ အခုေတာ့ က်ေနာ့္လိုလူေတြအတြက္ ဆယ္တန္းေအာင္ ဖို႔မလိုဘူးေျပာေနျပန္ၿပီ။ ေ႐ွ႕စကားနဲ႔ေနာက္စကား ဆန္႔က်င္ဘက္ျဖစ္မေနဘူးလား'' လို႔ ေျပာလိုက္ေတာ့ သူက ''ေအး ဟုတ္တယ္။ အဲဒီတုန္းက မင္းေျဖခြင့္႐ွိတယ္ မေျဖတာ။ အခုက ေျဖမယ္။ ဒါေပမဲ့ ေျဖခြင့္ပိတ္ခံရတယ္။ ရတနသုတ္က်က္ခဲ့တာ မွတ္မိေသးလား။ က်က္ရင္ ရရဲ႕ သားနဲ႔ မက်က္ဘဲေနတာ။ မင္းရဲ႕မခံခ်င္စိတ္ကို ဆြေပးလိုက္မွ မင္းက်က္တယ္။ တကယ္လည္း ရ ခဲ့တယ္။ ခုလည္း ဒီအတိုင္းပဲ။ ေျဖခြင့္႐ွိတာကို မင္းက မေျဖခ်င္ဘူး။ မင္းေျဖရင္ေအာင္မယ္ဆို တာငါယံုတယ္။ မင္းစကားနဲ႔ေျပာရရင္ ေအာင္႐ံုတင္မကဘူး။ ဟိုဘက္ကမ္းေတာင္ လြန္ေသး တယ္။ ဒါေၾကာင့္ မင္းေျဖျဖစ္ေအာင္ ငါတမင္ေျပာလိုက္တာပဲ။ မင္းငါ့ကို စိတ္ကြက္သြားတယ္ ဆိုတာလဲ ငါသိတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေက်ာင္းအပ္ၿပီးတာေတာင္ မင္းငါ့ကို အသိမေပးခဲ့ဘူး။ အခု အဲဒါေတြထားလိုက္ေတာ့။ မင္းလိုလူအတြက္ ဆယ္တန္းမေအာင္လည္း ဘာမွမျဖစ္ဘူး။ ပင္ကိုယ္ အရည္အခ်င္း ႐ွိၿပီးသားပဲ။ ဘဝမွာလုပ္စရာေတြအမ်ားႀကီး ႐ွိေသးတယ္။ အဲဒီအတြက္ အားေမြး၊ ကိုယ့္ကို ကိုယ္ တည္ေဆာက္ရမွာ အေရးႀကီးဆံုးပဲ။ မင္းလုပ္ႏိုင္သမွ် အစြမ္းကုန္ လုပ္ခဲ့ၿပီးၿပီ။ မင္းညံ့လို႔ မဟုတ္ဘူး။ မတရားမႈေၾကာင့္ ကိုယ့္ရည္႐ြယ္ခ်က္ အထမေျမာက္ရတာ။ ဘာမွ ဝမ္းနည္းစရာမလိုဘူး..'' က်ေနာ္ ဆရာႀကီးစကားေတြနားေထာင္ေနရင္း ေလဟာနယ္ထဲ ေျမာက္တက္သြားသလို ခံစားလိုက္ရတယ္။ ရင္ထဲမွာလည္း ေပါ့ပါးလြတ္လပ္ သြားသလိုမ်ိဳး၊ ကာလတစ္ခု ထိ ဆရာႀကီးေပၚ ''ဖု''ေနတဲ့စိတ္အခံေရာ၊ အခုေလာေလာလတ္လတ္ ခံစားေနရတာေတြေရာ အားလံုးလြင့္စင္ ေပ်ာက္ကြယ္သြားသလို ခံစားလိုက္ရတယ္။
ဆရာႀကီးကိုၾကည့္ရင္း က်ေနာ္ လက္အုပ္ခ်ီလိုက္မိတယ္။ ''က်ေနာ္ကို ခြင့္လႊတ္ပါ။ ေက်းဇူးႀကီးလြန္းပါတယ္ ဆရာႀကီး'' လုိ႔ေျပာခ်င္ေနတာ။ ဒါေပမဲ့ ပါးစပ္က ဘာအသံမွထြက္က် မလာဘူး။ ႏႈတ္ခမ္းေတြ တဆတ္ဆတ္တုန္ရင္း ပါးျပင္ေပၚမ်က္ရည္ေတြ ပိုးပိုးေပါက္ေပါက္ က်လာတယ္။ က်ေနာ္စကားေျပာခ်င္ေနေပမဲ့ ေျပာလို႔ မရဘူး။ တဒဂၤ ဆြံ႕အသြားသလို ခံစားေနရတယ္။ ရင္ထဲမွာ စကားေတြအဆက္မျပတ္ေျပာေနသလိုပဲ။ ဆရာႀကီးက လက္အုပ္ခ်ီထားတဲ့ က်ေနာ့္လက္ကိုကိုင္လိုက္ၿပီး က်ေနာ့္ေခါင္းကို သူ႕ ရင္ဘတ္နဲ႔ထိၿပီး ဖိထားလိုက္တယ္။ က်ေနာ့္ရင္ထဲကစကားကို ဆရာႀကီးသိသြားၿပီေလ။ တကယ္ဆို က်ေနာ့္ရင္ထဲ ထိုးေဖာက္ျမင္ႏိုင္တဲ့သူဟာ ဆရာႀကီးပဲေလ။ ခုလို က်ေနာ္ မ်က္ရည္ ပိုးပိုး ေပါက္ေပါက္က်တာကို ဆရာႀကီးျမင္ဖူးတာ ပထမဆံုးပါပဲ။ ၿပီးေတာ့ေနာက္လည္းေနာက္ဆံုးပါပဲ။ (၂ဝဝ၇၊ ဇန္နဝါရီ နံနက္ခင္းႏွင္းေတြၾကားမွာ က်တဲ့မ်က္ရည္ေတြကိုေတာ့ သူမျမင္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ သူမွမဟုတ္ပါဘူး။ ဘယ္သူမွမျမင္ႏိုင္ေအာင္ နံရံေတြအထပ္ထပ္ျခားထားၾကတယ္ေလ။)
ဆက္ပါအုံးမည္..
အျပည့္အစုံဖတ္မယ္...
ျပန္ေခါက္ထားခဲ့မယ္...
ေနာက္ ဆရာႀကီးရဲ႕ခ်စ္စရာေကာင္းတာေလးက သူ႕ေၾကာင္႕တဖက္သား ထိခိုက္နစ္နာ သြားမွာကို မလိုလားတာပဲ။ ခ်စ္စရာေကာင္းတာထက္ေလးစားဖို႕ ေကာင္းတာပါ။ ( ၅ ) ေဆာင္မွာ ''ဘိုးေတာ္ဟိန္း'' ဆိုတဲ႔ ဘိုးေတာ္တေယာက္ရွိတယ္။ ေယာင္တုံးႀကီးနဲ႕ ။ ဆန္ေတြစုထားၾက ၊ ဆီေတြစုထားၾက ၊တိုင္းျပည္ပ်က္ေတာ႕မယ္ဆိုၿပီးသူ႕တပည္႕ေတြကိုေျပာလို႕စစ္ခုံရုံးက (၅-ည) ပုဒ္မ တပ္ၿပီး ေထာင္ (၁ဝ)ႏွစ္ခ်ခံထားရသူပါ။ ဘိုးေတာ္ဟိန္းကို အျပင္မွာ စီးပြားေရးသမား လူခ်မ္းသာေတြ ကိုးကြယ္ၾကတယ္လို႕ သိရတယ္။ အထဲမွာေတာ႕ ေနခ်င္သလိုေန ၊ ျဖစ္သလိုစား ၊ ပါးစပ္ကလည္းေတာင္ေတာင္အီအီ ေလွ်ာက္ေျပာေနတာပါပဲ။ ဘယ္သူ႕ကိုမွေတာ႕ ဒုကၡမေပးဘူး ။ ဒါေပမယ္႕အရူးႀကီးတစ္ေယာက္လို စုတ္စုတ္ျပတ္ျပတ္နဲ႕ေနတာ။ ပုဆိုးတစ္ထည္ကို ေတဇလူငယ္ေတြ ပုခုံးသိုင္းလည္စီး ထားသလိုမ်ိဳးအၿမဲစည္းထားတယ္။ မနက္ခင္းနဲ႕ညေနခင္းေတြဆိုရင္ အဲဒီ့ ပုဆိုးႀကီး နဲ႕ေဝွ႕ယမ္းၿပီး ပါးစပ္ကလည္းတတြတ္တြတ္နဲ႕ ရြတ္ဖတ္ေနတတ္တာ။ ဘယ္သူမွသူ႕ကို အဖက္မလုပ္ ၾကပါဘူးး။ တစ္ခ်ိဳ႕ဆိုရိုးရိုးအက်ဥ္းသားေတြဆို သူ႕ကို ဖင္ပုတ္ ေက်ာပုတ္စေနာက္ၿပီး ထြက္ေျပးၾက တာ။ သူကစိတ္ဆိုးၿပီး ေနာက္ကလိုက္ေပါ႕။
အဲဒီလိုေနတဲ႕ဘိုးေတာ္ဟိန္းကိုဆရာႀကီးက သနားေန တယ္။ ''သူ႕ခမ်ာေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ပါကြာ၊ ဒါေပမယ္႕ဘယ္သူ႕မွဒုကၡမေပးဘဲ ရိုးရိုးသားသား ေနရွာတယ္ '' လို႕ ဆရာႀကီးက ခဏခဏေျပာေလ႕ရွိတယ္။ ဘိုးေတာ္ဟိန္းက ဘယ္သူ႕ကိုမွ စကား ဟက္ဟက္ပက္ပက္ ေျပာတာမဟုတ္ဘူး ။ ေဘာက္ ခ်ည္႕ေျပာေနတတ္တာ။ ဒါေပမယ္႕ ဆရာႀကီးက သူနဲ႔ စကားသြားသြားေျပာရင္း ၾကာေတာ႕ ဆရာႀကီးကို စိတ္လိုလက္ရစကားေတြ ေဖာင္ေအာင္ေျပာ ေနေတာ႕တယ္။ ဆရာႀကီးကလည္း ထုံးစံအတိုင္း ဟိုေမးဒီေမးေပါ႕။ ဒီလိုေနၾကရင္း တစ္ေန႔ေတာ့ ဘိုးေတာ္ဟိန္းက သူ႕ကိုကုလားသီခ်င္းေတြဆိုျပတယ္လို႕ ဆရာႀကီးျပန္ေျပာျပပါတယ္။ ဘိုးေတာ္ဟိန္းဟာ အိႏိၵယကို အႏွ႔ံ ေလွ်ာက္သြားဖူးတယ္လုိ႕ဆိုတယ္။ အဲဒီလိုဘိုးေတာ္ဟိန္းက ဆရာႀကီးကို သီခ်င္း ေတြဆိုျပ စကားေတြေျပာေျပာေနလိုက္ၾကတာ တစ္ေန႔ေတာ့ဘိုးေတာ္ဟိန္းက ထေပါက္ပါေလေရာ။
ျဖစ္ပုံကဆရာႀကီးကို ပထမသီခ်င္း ( ၂ ) ပုဒ္ဆိုျပတယ္တဲ့။ ၿပီးေတာ့ ထသြားမယ္လုပ္ေတာ႕ ဆရာႀကီးက ေနပါဦး ေနာက္တစ္ေခါက္ေလာက္ဆိုျပပါဦးလို႕ ေျပာလည္းေျပာ ၊ လက္လည္းဆြဲ ေပါ႕ေလ။ ဒီမွာတင္ဘိုးေတာ္ဟိန္းက '' ဟာ . . ဒီေကာင္ . . ေတာ္ေတာ္လက္ေပါက္ ကပ္တဲ႔ အေကာင္ပဲ '' ဆိုၿပီး ျဗဳန္းကနဲ ဆရာႀကီးကို ''နားရင္း'' ပိတ္အုပ္လိုက္ပါေတာ႕တယ္။ က်ေနာ္ ေဒါသျဖစ္ၿပီးဘိုးေတာ္ဟိန္းကို ႀကိမ္းေမာင္းထိုးႀကိတ္မယ္လုပ္ေတာ႕ ၊ ဆရာႀကီးက ပ်ာပ်ာာသလဲေျပးလာၿပီး '' မလုပ္နဲ႔ ၊မလုပ္နဲ႕ . . ငါမွားတာ.. ငါမွားတာ.. သူမမွားဘူး .. သူ႕ဖာသာ ေနတာ ငါသြားေႏွာက္ယွက္လို႕ျဖစ္ရတာ၊ သူ႕ကိုဘာမွသြားမလုပ္ပါနဲ႕… '' လို႕အေမာတေကာ တားရွာတယ္။
တကယ္ဆို ဆရာႀကီးဟာ သူ႕အသက္အရြယ္၊ သူ႕ဂုဏ္နဲ႕ဘယ္သူမွ သူ႕ကို ကိုယ္ထိလက္ေရာက္ ေနေနသာသာ ၊ စကားေတာင္မာမာထန္ထန္မေျပာၾကပါဘူး။ အခုလို နားရင္းအုပ္ခံရတာ ေတာ္ေတာ္လြန္လြန္းေနၿပီေလ။ ဒါေပမယ္႕ဆရာႀကီးက သူ႕ေၾကာင္႕ တစ္ဖက္သား ထိခိုက္နစ္နာသြားမွာ မလိုလားဘူး။ သူမွားလို႕ဆိုကာခ်ည္း ထပ္တလဲလဲေျပာၿပီး သူ႕အမွားကို ဝန္ခံရဲ တဲ႕သတၲိရွိသူပါ။ ေနာင္ေတာ႕ သူ႕ကိုေအးေအးေဆးေဆးေမးၾကည္႕တယ္။ နားရင္းအုပ္ခံလိုက္ရတာ စိတ္မဆိုးဘူးလားလို႔။သူကၿပံဳးၿပီး ''ျဗဳန္းကနဲ ထအုပ္လိုက္ေတာ႕ စိတ္ထဲ ပူကနဲျဖစ္သြားတာေပါ့။ ဒါေပမယ္႕ ကိုယ္က အတင္းအၾကပ္သြားလုပ္ေတာ႕ ကိုယ္မွားတာေပါ့ ကုိယ္မွားလို႕ခံရတာပဲ။ စိတ္ထဲဘာမွမရွိေတာ့ပါဘူး ။'' လို႔ ျပန္ေျဖပါတယ္။ ဆရာႀကီးဟာ အဲဒီလိုလူစားမ်ိဳးပါ။ သူ႕အစၩတၲ ရုပ္ကို ထင္းခနဲေတြ႕ႏိုင္ၾကပါတယ္။
ဆရာႀကီးနဲ႕က်ေနာ္က ထမင္းစားဝိုင္းမတူဘူး။ ဆရာႀကီးတို႕ဝိုင္းမွာက ကိုသိန္းေအာင္၊ ကိုရင္ေလး၊ ေက်ာင္းဆရာကိုစိုးလြင္အပါအဝင္ စုစုေပါင္း (၅) ေယာက္ေလာက္ရွိမယ္။ က်ေနာ္တို႕ဝိုင္းမွာက ကိုတင္ဝင္းေအာင္ ၊ ေဝမိုး၊ ကိုမ်ိဳးေအာင္ ၊ရဲေက်ာ္လွိဳင္၊ ကိုခင္ေမာင္ဝင္း၊ ကိုေမာင္ဦး အားလုံး ( ၇ ) ေယာက္။ ကိုတင့္ေဝေအာင္က လူႀကီးဆန္တယ္။ ျပသနာတစ္ခုကိုဘယ္ေတာ့မွ ထိပ္တိုက္မေျဖရွင္းဘူး၊ ဒါေပမယ့္ လြယ္လြယ္နဲ႕အေလွ်ာ႕ေပးတတ္တဲ႕လူစားမ်ိဳးေတာ့မဟုတ္ဘူး။ မရရတဲ႕နည္းနဲ႕ က်ားကုတ္က်ားခဲလုပ္တတ္တဲ႕ ဝီရိယမ်ိဳးရွိသူ။ က်ေနာ္ကသူ႕ကို ေအာင္ဘုလို႕ေခၚတယ္။ က်ေနာ္႕အေပၚ ေတာ္ေတာ္နားလည္ေပးႏိုင္တဲ႕သူပါ။ အထူးသျဖင့္က်ေနာ္ေဒါသထြက္ရင္ အၿမဲအေလွ်ာ႕ေပးတတ္တယ္။ ၿပီးမွ အက်ိဳးသင္႕အေၾကာင္းသင့္ ျပန္ေျပာတတ္သူ။
ကိုမ်ိဳးေအာင္ကေတာ႕ က်ေနာ္နဲ႕ကခ်င္ျပည္နယ္မွာ စစ္သင္တန္းအတူတူတက္ခဲ႕တဲ႕ တိုက္ေဖာ္တိုက္ဖက္ရဲေဘာ္ေဟာင္း၊ ေထာင္ထဲေရာက္မွ ျပန္ဆုံတာ။ သူကရွဳးရွဳးရွားရွားသမား။ တစ္ခုခုျဖစ္တာနဲ႕ခ်မယ္ႏွက္မယ္ဆိုတာခ်ည့္ဘဲ။ က်ေနာ္ေတာင္ဘရိတ္အုပ္ အုပ္ထားရတဲ့ လူစားမ်ိဳး။ ရဲေက်ာ္လွိဳင္က က်ေနာ္႕ထက္အသက္( ၁ ) ႏွစ္ေလာက္ဘဲငယ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္႕ကို အကိုတေယာက္လို ဆက္ဆံတတ္တယ္။ အနစ္နာခံစိတ္ရွိတဲ႕သူ၊ ထမင္းဝိုင္းမွာ ဘယ္သူမွ မလုပ္တဲ႕အလုပ္မ်ိဳးကိုသိမ္းႀကံဳးလုပ္တတ္တာ။ ဘယ္သူလုပ္လုပ္မလုပ္လုပ္ ၊ ဘာကိုမွ
မေျပာတာ၊ သူပဲလုပ္လိုက္တယ္။ အစားအေသာက္လည္း အရမ္းညွာတတ္တယ္။ ဟင္းကို အလယ္
မွာပုံၿပီးခပ္စားၾကမယ္ဆိုရင္ အျဖစ္ေလာက္ထည္႕စားၿပီး ထသြားတာ။ ေနာက္လူေရွ႔လူအတြက္ အျမဲ
ဦးစားေပးတယ္။ ''ေဝပုံက်'' ''ကိုယ္တာ''နဲ႕စားတာေတာင္ သူရတဲ့ေဝစုကို ဘယ္ေတာ့မွ အကုန္
မစားဘူး။ တစ္ဝက္ေလာက္စားၿပီး ထမင္းဝိုင္းထဲဘယ္သူဟင္းလိုသလဲ လိုက္ၾကည့္ၿပီး ဟင္းကုန္ေနတဲ့ သူ ပန္းကန္ထဲ အတင္းထည့္ေပးတာ။ မ်ားေသာအားျဖင့္ က်ေနာ့္ဟင္းပန္းကန္ထဲ ေရာက္တာမ်ား ပါတယ္။ က်ေနာ္ကအျမဲ ဟင္းကုန္ကုန္ေနတတ္လို႔။
ေဝမိုးကေတာ့ က်ေနာ္တို႔ဝိုင္းမွာအငယ္ဆံုး။ က်ေနာ့္ညီတေယာက္လို ခ်စ္ရတဲ့သူ။ က်ေနာ့္အေပၚကိုလည္း အကိုလိုသေဘာထားတာ။ သူက လူပံုက ျဖဴျဖဴႏြဲ႔ႏြဲ႔ ကလန္ကလားႀကီး ဆိုေပမယ့္ စိတ္ဓာတ္အေတာ္မာတဲ့ေကာင္။ အရြယ္နဲ႔ မလိုက္ေအာင္ စာဖတ္အားမ်ားတယ္။ ယံုၾကည္ခ်က္ခိုင္မာျပင္းထန္သလို၊ အျငင္းလည္းသန္တယ္။ အဲဒီလုိ အျငင္းသန္လို႔ တခါက ဆရာႀကီးနဲ႔ “ဘု” ျဖစ္ခဲ့ရေသးတာေပါ့။ အဲဒီတုန္းက က်ေနာ္နဲ႔ ေဝမိုး စာေပ စိစစ္ေရးကိစၥေျပာရင္း စာေပလြတ္လပ္ခြင့္အေၾကာင္း ေရာက္သြားတယ္။ သူကစာေပလြတ္လပ္ခြင့္ ဆိုတာ အလံုးစံုလြတ္လပ္ရမယ္လို႔ သေဘာရတယ္။ က်ေနာ္ကလိုအပ္တဲ့ အကန္႔အသတ္ စည္း ေဘာင္ေတာ့ ရိွသင့္တယ္လို႔ယူဆတယ္။ ယဥ္ေက်းမႈနဲ႔ အမ်ိဳးသားေရးဆိုင္ရာကိစၥမ်ိဳးမွာ ထိန္းထိန္း သိမ္းသိမ္းရိွသင့္တယ္လို႔ လက္ခံထားလို႔ပါ၊ ေဝမိုးကမဟုတ္ဘူး။ လံုးဝလြတ္လပ္ရမယ္။ အလံုးစံု အကန္႔အသတ္မဲ့ေနရမယ္ဆိုၿပီးေတာ့ရပ္ခံထားတယ္။ က်ေနာ္က လိင္မႈဆိုင္ရာ အညွီအေဟာက္ ကိစၥ မိ်ဳးမွာ ပရမ္းပတာျဖစ္တာနဲ႔စာရင္ လုိအပ္တဲ့ထိန္းသိမ္းမႈရိွရင္ေကာင္းမယ္လို႔ျမင္တယ္။ သူက “၁၆ႏွစ္ ေအာက္မဖတ္ရ” စာတမ္းကပ္လိုက္တာနဲ႔ လံုေလာက္တယ္လို႔ယူဆတယ္။
အဲဒီလိုနဲ႕သူနဲ႕က်ေနာ္ေဒါင္႕တစ္ခုစီကေနရပ္ခံေျပာေနၾကတုန္း စကားဝိုင္းထဲကို ဆရာႀကီးဝင္လာတယ္။ ဆရာႀကီးက က်ေနာ္႕ရွဳေဒါင္႕အျမင္ကို လက္ခံတယ္။ သူေျပာတာပိုၿပီးေတာင္ ျပည္႕စုံေသးတယ္။ သမိုင္းေၾကာင္း၊ ယဥ္ေက်းမွဳ၊ အမ်ိဳးသားေရးလကၡဏာ၊ ဘာသာတရားေတြနဲ႕ခ်ိန္ထိုးၿပီး က်ေနာ္႕အျမင္ကို ထပ္ျဖည္႕စြက္တယ္။ ေဝမိုးက သူ႕အျမင္သူ႕ရွဳေဒါင္႕ကေန တစ္ျပားမွ မေလွ်ာ႕ဘူး။ အဲ႕ဒီလိုေျပာေနရင္းကေန ေဝမိုးက '' ဒါဆို ဆရာႀကီးက န.ဝ.တ အာဏာပိုင္ေတြကို အားေပးေနသလိုပဲေပါ႕။ ဘာထူးေသးလဲ။ ဆရာႀကီးလည္း အာဏာရွင္ပါပဲ '' လို႕ ေျပာေတာ႕ ဆရာႀကီးမ်က္ႏွာတင္းကနဲျဖစ္သြားတယ္။ '' ေအး.. ငါသာ အစိုးရ ယႏၲယားထဲရွိရင္ မင္းလိုေကာင္မ်ိဳးကို အရင္ဖမ္းခ်ဳပ္ပစ္မယ္ '' လို႕ ေျပာၿပီး စကားဝိုင္းထဲက ထထြက္သြားပါေလေရာ ။
မွတ္မွတ္ရရ ဆရာႀကီး စကားမာမာနဲ႕ မ်က္ႏွာတင္းတင္းနဲ႕ ေျပာတာ ဒီတစ္ခါတည္း ေတြ႕ဖူးတယ္။ သူက အာဏာရွင္ဆိုတာကို ေသြးထဲအသားထဲကေန ဆန္႕က်င္ေနတဲ႕သူပဲေလ။ အခုသူကိုယ္တိုင္ အာဏာရွင္လို႕ ေျပာခံလိုက္ရေတာ႕ 'ဘု' သြားတယ္နဲ႕တူပါတယ္။ ဒါေပမယ္႕ ေဝမိုးအေပၚမွာေတာ႕ ဘယ္လိုမွ သေဘာမထားပါဘူး။ ေနာင္ေန႕ေတြမွာလည္း ေဝမိုးကို ဖက္လဲတကင္း ေႏြးေႏြးေထြးေထြး ဆက္ဆံေနတာပါပဲ ။ တကယ္ေတာ႕ ေဝမိုးအေဖကလည္း စာေပနယ္ကပဲေလ။ ဆရာႀကီးနဲ႕ရင္းႏွီးေနတာ ႏွစ္ေပါင္းၾကာလွၿပီ။ ေဝမိုးအကို ေဝဦးကိုလည္း ( ၁ဝ ) တန္းမွာ ဆရာႀကီးက စာသင္ေပးခဲ႕ဖူးတာ။ ၁၉၉၈ ေဝမိုးေထာင္ကလြတ္လို႕ ဘုန္းႀကီးဝတ္ေတာ႕လည္း က်ေနာ္နဲ႕ဆရာႀကီး သြားခဲ႕ၾကပါေသးတယ္။
ရယ္စရာေလးတစ္ခုရွိေသးတယ္။ (၅) ေဆာင္မွာ ကိုရင္ေဂါင္းျပားဆိုတဲ႕ ကိုရင္ေလးရွိတယ္။ သူက ဘုန္းႀကီးကံေဆာင္သပိတ္မွာပါၿပီး ေထာင္က်ေနတာ။ အဖမ္းခံရေတာ႕ ( ၁၆ ) ႏွစ္သားရွိေသးတယ္ ဆိုလားပဲ ။ သူက အသက္ကလည္း ငယ္၊ သြက္ကလည္းသြက္ ၊ ယဥ္လည္းယဥ္ေက်းလို႕ အားလုံးက ဝိုင္းခ်စ္ေနၾကတာ ။ အဲဒီတုန္းက ေထာင္ထဲမွာ ဆရာႀကီးရဲ႕ ' ဧည္႕သည္ႀကီး ' ကဗ်ာကို သူသူငါငါ ေျပာေနၾကတဲ႕အခ်ိန္ေလ ။ ကဗ်ာေလးက ရြတ္လို႕ကလည္းေကာင္း ၊ တိုလည္းတိုတိုေလးဆိုေတာ႕ လူတိုင္းပါးစပ္ဖ်ားမွာ ' ေဆးလိပ္လည္းတို ၊ ေနလည္းညိဳၿပီ ၊ ငါ႕ကို ျပန္ပို႕ၾကပါေလ ' ဆိုၿပီး ရြတ္ရြတ္ေနၾကတာ။ အဲဒါကို.. ကိုရင္ေဂါင္းျပားက '' ပုံစံလည္းၿပဲ ၊ ဝဲလည္းစြဲၿပီ ၊ ငါလည္း အိမ္ျပန္ခ်င္လွၿပီ ..'' ဆိုၿပီး လုပ္ခ်လိုက္တာ။ လူတိုင္းတေသာေသာျဖစ္ကုန္ၾကတယ္။
' ပုံစံ ' ဆိုတာ ေထာင္ဝတ္စုံနဲ႕အက်ီ ၤ၊ ပုဆိုးကိုေခၚတာ ။ ေထာင္မွာက အားလုံး ပုံစံနဲ႕ မလြတ္ဘူး။ ပုံစံထိုင္ ၊ ပုံစံထ ၊ ပုံစံရပ္ ၊ ပုံစံပန္းကန္ ၊ ပုံစံခြက္ ၊ ပုံစံေဆာင္ ၊ ပုံစံထမင္း ၊ ပုံစံဟင္း ၊ ပုံစံဆပ္ျပာ ၊ ပုံစံနဲ႕သြား ၊ ပုံစံနဲ႕ေျပာ.. ဆိုၿပီး ေထာင္ထဲရွိရွိသမွ် ပုံစံဆိုတာနဲ႕ ပတ္သက္ေနေတာ႔တာ။ ' ငါးပိ ' ေတာင္ ေထာင္က ေပးတဲ႕ ' ငါးပိ ' ကို ' ပုံစံငါးပိ ' လို႕ ေခၚတာေလ ။ ကိုရင္ေဂါင္းျပားက အဲဒီ႕ ' ပုံစံ ' ဆိုတာကို အမိအရယူၿပီး ဆရာႀကီးရဲ႕ ' ဧည္႔သည္ႀကီး ' ကဗ်ာကို တုဆိုလိုက္ေတာ႕ အားလုံး သေဘာက်သြားၾကတယ္။ ဆရာႀကီးကိုယ္တိုင္က ' ကိုရင္ေတာ္တယ္ ၊ ကဗ်ာဥာဏ္ရွိတယ္ ' ဆိုၿပီး ရယ္ရယ္ေမာေမာနဲ႕ ခ်ီးက်ဴးေနလိုက္ေသးတယ္။ အဲဒီ႕ေနာက္ပိုင္းေတာ႕ ' ေဆးလိပ္လည္းတို ' ဆိုတဲ႕ေနရာမွာ ' ပုံစံလည္းၿပဲ ' ဆိုၿပီး ေျပာေနၾကေတာ႔တာပဲ ။ ဆရာႀကီးကေတာ႕ ထုံးစံအတိုင္း ၿပဳံးၿပဳံး ၿပဳံးၿပဳံးနဲ႕ ။
ဆရာႀကီးက သီခ်င္းလည္းအေတာ္ဝါသနာႀကီးတာ။ သူ႕အသံကေတာ႕ သိၾကတဲ႕အတိုင္းပဲ ။ စကားေျပာတာေတာင္ မနည္းညွစ္ေျပာေနရတာ။ ဒါေတာင္ အသံက သိပ္မထြက္ခ်င္ေသးဘူး။ ရွရွႀကီး။ ဒါေပမယ္႕ သူက သီခ်င္းေတာ႕ ဆိုခ်င္ေသးတာ။ က်ေနာ္တို႕ရဲေဘာ္ႀကီး ကိုခင္ေမာင္ညြန္႕က သီခ်င္းႀကီးေတြ အကုန္ရတာဆိုပဲ ။ ဘယ္သီခ်င္းေျပာလိုက္ေျပာလိုက္ အကုန္သူရၿပီးသားပဲ ။ ဒါကို ဆရာႀကီးက သိပ္သေဘာေတြ႕ေနတာ။ အားတာနဲ႕ ကိုခင္ေမာင္ညြန္႕ကိုသီခ်င္းဆိုခိုင္းေတာ႕တာပဲ ။ ကိုခင္ေမာင္ညြန္႕ကလည္း သိပ္မဆိုခ်င္ရွာပါဘူး။ ငိုခ်င္လ်က္လက္တို႕သူ ဆိုသလို မဆိုခိုင္းခင္ကတည္းက ဆိုခ်င္လြန္းလို႕ ပါးစပ္တျပင္ျပင္ျဖစ္ေနတာ။ ဒါေၾကာင္႕ သူ႕ကို ' ဖုိးဆိုခ်င္ ခင္ေမာင္ညြန္႕ ' လို႕ ေခၚၾကတာ။
သူတို႕ႏွစ္ေယာက္ဆုံၿပီဆိုတာနဲ႕ သီခ်င္းဘဲ ။ ကိုခင္ေမာင္ညြန္႕ သီခ်င္းေတြရဲ႕ စာသားေတြသာရတာ။ အသံကေတာ႕ ( ၅ ) ေဆာင္ပရိတ္သတ္စကားနဲ႕ ေျပာရရင္ ' တအီအီ ၊ တအာအာ ' ဆိုတာမ်ိဳး ။ '' ခင္ေမာင္ညြန္႕သီခ်င္းဆိုရင္ ဆရာႀကီးက စည္းခ်က္ေလးလိုက္ၿပီး သူလည္း လိုက္ဆိုလိုက္ေသးတယ္။ က်ေနာ္က ဆရာႀကီးနဲ႕ ကိုခင္ေမာင္ညြန္႕ အျပင္ေရာက္လို႕ ' စီးရီး ' ထုတ္ရင္ ဝက္ဝက္ကြဲမွာပဲ ။ ' ဝက္ဝက္ကြဲ ' မယ္ဆိုတာ ပရိတ္သတ္ဝက္ဝက္ကြဲမွာ မဟုတ္ဘူး ။ ရွိသမွ် စည္းစိမ္ဝက္ဝက္ကြဲမွာကို ေျပာတာလို႕ '' လို႕ ေျပာေတာ႕ ဆရာႀကီးက ထုံးစံအတိုင္း ' ေခြးေကာင္. . ေခြးမသား ' ဆိုၿပီး က်ေနာ္႕ေခါင္းကို ထုပါေလေရာ။ ၿပီးေတာ႕ ရယ္လိုက္တာမွ မ်က္လုံးႀကီးကို ပိတ္လို႕။ ဒီျမင္ကြင္းေလးကို ခုထိ က်ေနာ္႕မ်က္စိထဲ စြဲက်န္ေနေသးတယ္။
ေနာက္ ဆရာႀကီးနဲ႕အတြဲမိသူတစ္ေယာက္က စာေရးဆရာ ေမာင္သာမညပါ။ ကိုသာမညက က်ေနာ္တို႕နဲ႕ တဝိုင္းတည္းစားတာ။ ေနာက္ပိုင္းမွ သီးသန္႕ေျပာင္းခံလိုက္ရတယ္။ ဆရာႀကီးနဲ႕သူ အမ်ားဆုံးေျပာျဖစ္တာကေတာ႕ စာအေၾကာင္းေပအေၾကာင္းေတြပါဘဲ ။ ဆရာႀကီးက ကိုသာမညကို ေတာ္ေတာ္ခ်ီးက်ဴးတယ္။ စာအရမ္းဖတ္ေၾကာင္း ၊ ႏွံ႕စပ္ေၾကာင္း ၊ အေတြးအေခၚမွ်တေၾကာင္း ခဏခဏ ေျပာဖူးတယ္။ အျပင္ေရာက္ေတာ႕လည္း သူတို႕ႏွစ္ေယာက္ မၾကာခဏေတြ႕ျဖစ္ ၊ ေျပာျဖစ္ၾကတယ္လို႕ ဆိုတယ္။ က်ေနာ္နဲ႕ကိုသာမညက အျပင္မွာ တစ္ခါမွ မဆုံျဖစ္ၾကပါဘူး ။
ဒီလိုနဲ႕ ၁၉၉၅ ေဖေဖာ္ဝါရီလမွာ တပ္မေတာ္ေရႊရတုအထိမ္းအမွတ္နဲ႕ ဆရာႀကီးလြတ္သြားတယ္။ သာမန္လြတ္ရက္ေစ႕ဖို႕ (၄) လ ေလာက္ပဲလိုေတာ႕တယ္ထင္ပါရဲ႕။ ဆရာႀကီးလြတ္တဲ႕ေန႕က တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ သူေထာင္ဝင္စာေတြ႕ရမယ္႕ေန႕ ။ သူ႕သမီးေတြေထာင္ဝင္စာလာေတြ႕တာ သူ႕ကိုလာႀကိဳသလို ျဖစ္သြားၾကတာေပါ႕ ။ ေထာင္ဝင္စာပစၥည္းေတြကို က်ေနာ္တို႕ကို လွမ္းပို႕ေပးလိုက္ပါတယ္။ ဆရာႀကီးမရွိေတာ႕ က်ေနာ္ေတာ္ေတာ္ဟာသြားတယ္။ အထူးသျဖင္႕ ညေနပိုင္းေတြမွာ ေနလို႕ ထိုင္လို႕ကို မရဘူး ။ အဲဒီ႕အခ်ိန္က ဆရာႀကီးနဲ႕က်ေနာ္လမ္းေလွ်ာက္ ၊ စကားေတြေျပာ ၊ေစတီေလးထဲသြားထိုင္ ၊ အဲဒီလို ေနေနက်ေလ ။ က်ေနာ္သိရသေလာက္ ရနံ႕သစ္မွာ ကဗ်ာက႑အေနနဲ႕ ဆရာႀကီးလြတ္ေတာ႕ သူ႕ကဗ်ာေလးတစ္ပုဒ္ပါလာတယ္။ “တကိုယ္ေတာ္” တဲ႔။ က်ေနာ္တို႕အတြက္ အမွတ္တရလက္ေဆာင္လွမ္းပို႕ေပးတယ္။ သင္႕ဘဝမဂၢဇင္းထင္ပါရဲ႕ ။
'သည္လစကား' မွာ ဆရာႀကီးကဗ်ာေတြထဲက ေကာက္ႏုတ္ခ်က္ေလး ထည္႕ေပးလိုက္တာ။ ' ရိကၡာနဲ႕ သိကၡာအတူယွဥ္လာၿပီဆိုရင္. . ရိကၡာမရႊင္ေပမယ္႕ သိကၡာတင္ရတဲ႕အခါလည္းရွိရဲ႕. . သိကၡာစင္မွ လိပ္ျပာရႊင္မွာ မဟုတ္လာ း. . ' တဲ႕ ။ က်ေနာ္တို႕အတြက္ ပို႕လိုက္တဲ႕အမွတ္တရ လက္ေဆာင္ဆိုတာ က်ေနာ္တို႕ ခ်က္ခ်င္းတန္းသိတယ္။ သိတဲ႕အတိုင္းပဲ က်ေနာ္တို႕ေနေနရတဲ႕အေျခအေနက အစားအေသာက္ အဝတ္အစား ၊ အေနအထိုင္ကစလို႕ ခ်ိဳ႕တဲ႕ျခင္းေပါင္းစုံနဲ႕ ေနေနရတာေလ။ ဒါေပမယ္႕ က်ေနာ္တို႕ရဲေဘာ္ေတြ ရုပ္ဝတၳဳပစၥည္းဆိုတဲ႕ ရိကၡာေတြခ်ိဳ႕တဲ႕ေနေပမယ္႕ သိကၡာစင္ေနၾကတယ္မဟုတ္လား ။ ဒီေတာ႕ လိပ္ျပာလည္း ရႊင္ေနၾကတာေပါ႕။ ဆရာႀကီး ရင္ထဲက စကားလုံးေတြနဲ႕ က်ေနာ္တို႕ ျဖစ္ေနတာေတြနဲ႕က တထပ္တည္းပဲေလ။ ဒါကိုၾကည္႕ျခင္းအားျဖင္႕ ဆရာႀကီးဟာ ရိကၡာနဲ႕သိကၡာမွာ ဘယ္ဟာကို ပိုတန္ဖိုးထားရမယ္ဆိုတာေတြ႕ရမယ္။ လိပ္ျပာသန္႕ဖို႕ ဘယ္ေလာက္လိုလားတယ္ဆိုတာလည္း ထင္းကနဲေတြ႕ရပါလိမ္႕မယ္။
ဆရာႀကီးလြတ္ၿပီး ( ၇ ) လအၾကာ ၊ ၁၉၉၅ခု စက္တင္ဘာလ ( ၅ ) ရက္ေန႕မွာ က်ေနာ္ေထာင္ေျပာင္းခဲ႕ရတယ္။ မႏၲေလးေထာင္ကေနတဆင္႕ ျမင္းၿခံေထာင္ေရာက္တယ္။ ျမင္းၿခံေထာင္မွာ ( ၂ ) ႏွစ္ေလာက္ေနရၿပီး ၁၉၉၇ ၊ ေအာက္တိုဘာလ ( ၈ ) ရက္ေန႕မွာ က်ေနာ္လြတ္ရက္ေစ႕လို႕လြတ္တယ္။ ရန္ကုန္ေရာက္ၿပီး ( ၂ ) ရက္ေလာက္ေနၿပီးေတာ႕ ဆရာႀကီးဆီ သြားေတြ႕တယ္။ က်ေနာ္နဲ႕အတူ အမွဳတြဲေထာင္က်တဲ႕ထြန္းထြန္းက လိုက္ပို႕ေပးတာ။ သူက က်ေနာ္႕အရင္ ( ၁ ) ႏွစ္ေလာက္ေစာၿပီး လြတ္သြားတဲ႕သူ ။ အင္းစိန္က ဆရာႀကီးအိမ္ေရာက္ေတာ႕ သံတံခါးမွာခ်ိတ္ထားတဲ႕ ေခါင္းေလာင္းေလးကိုဆြဲလိုက္တယ္ဆိုရင္ဘဲ ခပ္ဝဝ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ ထြက္လာတယ္။ ဘယ္သူနဲ႕ေတြ႕ခ်င္လို႕လဲလို႕ေမးေတာ႕ ၊ က်ေနာ္က ဆရာတင္မိုးနဲ႕ေတြ႕ခ်င္လို႕ပါ လို႕ ေျပာလိုက္တယ္။ ေခၚေပးမယ္လို႕ ေျပာၿပီး သူျပန္လွည္႕ထြက္သြားတယ္။ က်ေနာ္႕ကို တံခါးမဖြင္႔ေပးဘူး။ က်ေနာ္နဲ႕ထြန္းထြန္းလည္း တံခါးဝမွာ ဒီအတိုင္းရပ္ေနရတာေပါ႕။
ဒီလိုလွည္႕ထြက္ၿပီးေျခလွမ္း သုံးလွမ္းေလာက္လွမ္းၿပီးေတာ႕မွ ေနာက္ျပန္လွည္႕ၿပီး ဘယ္သူလို႕ေျပာလိုက္ရမလဲလို႕ ေမးပါတယ္။ က်ေနာ္က ' ေနျခဴး လို႕ေျပာလိုက္ပါ ' လို႕ ေျပာလိုက္ေတာ႕ ' ဟယ္ . . ေနျခဴးလား ' လို႕ ေျပာၿပီး တံခါးလည္းျပန္ေျပးဖြင္႕ ၊ ပါးစပ္ကလည္း ' ေဖေဖေရ . . ဒီမွာ ေနျခဴးေရာက္ေနတယ္ ' လို႕ အိမ္ထဲကိုလည္း ေအာ္ေျပာလိုက္ေသးတယ္။ တံခါးဖြင္႕ၿပီး က်ေနာ္႕ကိုအိမ္ထဲေခၚထိုင္ခိုင္းထားၿပီးတဲ႕ အခ်ိန္ထိ ဆရာႀကီးေရာက္မလာေသးဘူး။ ေနာက္ထပ္ အမ်ိဳးသမီးႏွစ္ေယာက္ ထပ္ေရာက္လာတယ္။ 'ေနျခဴး..လား ၊ ေဖေဖေျပာျပလို႕ေမာင္ေလးအေၾကာင္း အမတို႕သိထားၾကၿပီးသား. . ေနေကာင္းလား. . ေဖေဖေအာက္မွာ ၊ ခုပဲတက္ခဲ႕မယ္။ လြတ္တာဘယ္ႏွစ္ရက္ရွိၿပီလဲ. .” ဆိုၿပီး ဝမ္းပမ္းတသာနဲ႕ ေျပာေနလိုက္ၾကတာ ခရီးေဝးကျပန္ေရာက္လာတဲ႕ သူတို႕ေမာင္ေလးကို ဝိုင္းႏွဳတ္ဆက္ ေနၾကသလိုမ်ိဳးပါပဲ။
ခဏေနေတာ႕မွ ဆရာႀကီးေလွကားကေန အေမာတေကာတက္လာၿပီး ၊ က်ေနာ္႕လည္းျမင္ေရာ ' ဟာ . . ေခြးေကာင္ . .' ဆိုၿပီး တအားဖက္ႏွဳတ္ဆက္ပါေတာ႕တယ္။ ဆရာႀကီးမ်က္ဝန္းထဲမွာ မ်က္ရည္စေတြရစ္ဝဲေနတယ္။ က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္လည္း ဒီလိုပဲ ျဖစ္မယ္ထင္ပါရဲ႕။ ဆရာႀကီးအသံေတြေတာင္ တုန္ခါေနလို႕ ။ ေမးတာေတြလည္း အမ်ားႀကီးပဲ ။ ' ေနေကာင္းရဲ႕လား ။ အခုဘယ္မွာေနလဲ ။ ျမင္းၿခံေထာင္မွာ ေသလုေမ်ာပါးျဖစ္ေနတယ္ၾကားလို႕ . ဟုတ္လား .. ' နဲ႕ စုံေနတာပါပဲ။ သမီးေတြနဲ႕မိတ္ဆက္ေပးေတာ႕ အမႀကီး မမိုးမိုးစံ ၊ မမိုးမိုးေအး ၊ မမိုးမိုးႏွင္းတို႕ကို လူနဲ႕နာမည္နဲ႕တြဲမိသြားတယ္။ မမိုးခ်ိဳသင္းနဲ႕ကိုဥာဏ္မိုးစန္းတို႕က အိမ္မွာမရွိၾကဘူး။ သူတို႕ (၂)ေယာက္နဲ႕ ေနာက္ပိုင္းက်မ ွလူခ်င္းေတြ႕ဖူးၾကတာ။ မမိုးမိုးစံကဆို က်ေနာ္႕ကို ေမာင္ေလးတေယာက္လိုပဲ။ ' ဘာလုိလဲ.. လိုတာရွိရင္ေျပာေနာ္ ' ဆိုၿပီး အႀကိမ္ႀကိမ္ေျပာတာ။ ဆရာႀကီးအိမ္ကအျပန္မွာ ထြန္းထြန္းက ' မင္းကို ဆရာႀကီးက ေတာ္ေတာ္ခ်စ္တာပဲ ၊ သူ႕သမီးေတြဆိုလည္း မင္းနဲ႕လူခ်င္းခုမွ ေတြ႕ဖူးတယ္သာဆိုတာ ၊ တကယ္႕ေဆြမ်ိဳးရင္းခ်ာ တေယာက္လိုမ်ိဳး ႏုတ္ဆက္ၾကတာ ' လို႕ သူအံ႕ၾသၿပီးေတာ႔ကို ေျပာတာပါ။ က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္လည္း အံ႕ၾသသြားမိတာအမွန္ပါပဲ။
ပထမခ်က္ခ်င္း တံခါးမဖြင္႕ေပးဘူး။ ေနာက္ က်ေနာ္႕နာမည္ၾကားတာနဲ႕တံခါးဖြင္႕ၿပီး ပ်ာပ်ာသလဲ ႏွဳတ္ဆက္ပုံေတြက လူခ်င္းမေတြ႕ဖူးၾကေပမယ္႕ က်ေနာ္႕အေၾကာင္းကို သူတို႕ရင္ထဲ ရင္းႏွီးေနၾကၿပီးသားဆိုတာ ေဖာ္ျပေနတာပါဘဲ။ ဒါကိုၾကည္႕ရင္ ဆရာႀကီး က်ေနာ္႕အေၾကာင္း ဘယ္ေလာက္မ်ား ရႊန္းရႊန္းေဝေအာင္ ေဖာက္သည္ခ်ထားမလဲဆိုတာ ေတြးၾကည္႕ရုံနဲ႕ သိသာပါတယ္။ တကယ္ဆို က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္ အဲဒီေလာက္ထင္မထားခဲ႕မိဖူး ။ ဆရာႀကီးနဲ႕သာရင္းႏွီးတာေလ ။ သူ႕မိသားစုနဲ႕ကေတာ႕ ပုံမွန္ဝတ္ေက်တန္းေက်ေလာက္ ဆက္ဆံၾကမယ္ ထင္ခဲ႕တာ။ အဲဒီ႕တုန္းက ျမင္ကြင္းေလး ခုထိ က်ေနာ္႕မ်က္လုံးထဲ စြဲထင္ေနဆဲပါ။
ဆရာႀကီးနဲ႕ေရာ သူ႕မိသားစုေတြနဲ႕ပါ စကားေျပာႏွဳတ္ဆက္ၿပီး ျပန္မယ္လို႕ လုပ္ေတာ႕ ဆရာႀကီးက ခဏဆိုၿပီး အိမ္ထဲဝင္သြားတယ္။ ျပန္ထြက္လာေတာ႕လက္ထဲမွာ ပိုက္ဆံေတြကိုင္လာၿပီး ' ေရာ႕. . မင္းသုံးဖို႕ ယူသြား ' ဆိုၿပီး ေပးတယ္။ က်ေနာ္က မယူဘူး ျငင္းတာ မရဘူး ။ အတင္းအိတ္ထဲထည္႕ ေပးေတာ႕တာပဲ ။ ' ဆရာႀကီး က်ေနာ္မယူခ်င္ဘူး ။ က်ေနာ္ဒီကိုလာတာ ဆရာႀကီးကိုေတြ႕ခ်င္လို႕ လာႏုတ္ဆက္တာ ၊ ပိုက္ဆံမလိုဘူး ' လို႕ ျပန္ေျပာလိုက္ေတာ႕ ဆရာႀကီးက ' အထဲက ထြက္လာတဲ႔သူေတြ ငါ႕ဆီလာၾကရင္ ငါက သုံးဖို႕ဆိုၿပီး ေပးေနက်ဘဲ ။ ထြက္ခါစမွာ သုံးဖို႕ လိုတယ္မဟုတ္လား ။ ဒါေၾကာင္႕ ယူပါကြာ ' ဆိုၿပီး အတင္းေပးေနျပန္တယ္။ က်ေနာ္ကလည္း အတင္းျငင္းေနတာ။ မ်က္စိမ်က္ႏွာပ်က္ၿပီး ျငင္းလြန္းမကျငင္းေတာ႕မွ ဆရာႀကီး မေပးေတာ႕ပါဘူး ။ မမိုးမိုးစံအနားကပ္ၿပီး တိုးတိုးေလးေျပာလိုက္ေတာ႕ မမိုးမိုးစံအထဲ ျပန္ဝင္သြားတယ္။ ျပန္ထြက္လာေတာ႕ ပုဆိုးနဲ႕အက်ီ ၤတစ္စုံပါလာတယ္။ '' ဒါေတြ ယူကြာ။ အသစ္ေတြပဲ ။ မင္းဝတ္လို႕ရတာေပါ႕ ''ဆိုၿပီး ေပးေနျပန္ေရာ။ က်ေနာ္လည္း အေတာ္ေလး စိတ္ကသိကေအာက္ ျဖစ္သြားတယ္။
မယူခ်င္ဘူးဆိုၿပီး ဇြတ္ျငင္းေတာ႕ ဆရာႀကီးက '' ငါမင္းကို အမွတ္တရေပးတာ ၊ ယူပါကြာ ''ဆိုၿပီး အတင္းေပးျပန္တယ္။ '' အမွတ္တရလား ။ ဆရာႀကီးနဲ႕က်ေနာ္႕ၾကားမွာ ရုပ္ဝတၳဳပစၥည္းအမွတ္တရ လိုေသးလို႕လား ၊ က်ေနာ္တို႕ရင္ထဲမွာဘယ္လိုမွ ေဖ်ာက္ဖ်က္ပစ္လို႕မရတဲ႕အမွတ္တရ ရွိႏွင္႕ၿပီးသားပဲ ။ ဒါေတြ ဆရာႀကီးဝတ္ဖို႕ ယူထားလိုက္ပါ ''လို႕ ေျပာလိုက္ေတာ႕ ဆရာႀကီးလွစ္ခနဲ ၿပံဳးတာေတြ႕လိုက္ရတယ္။ က်ေနာ္ေျပာလိုက္တဲ႕စကားကို သေဘာက်သြားပုံရပါရဲ႕။ ဒါေပမယ္႕ သူေပးတာ က်ေနာ္မယူလို႕ '' မင္း ေတာ္ေတာ္မာနႀကီးတဲ႕ေကာင္ကြာ '' လို႕ ၿငီးျငဴလိုက္တယ္။ အဲဒီလိုမွတ္ခ်က္မ်ိဳး အထဲမွာ ေနစဥ္ကတည္းက သူက်ေနာ္႕ကို မၾကာခဏ ေျပာခဲ႕ဖူးသားပါ။ က်ေနာ္က အစားအေသာက္ကအစ မလိုအပ္ဘဲ သူမ်ားဆီကမယူတတ္ဘူးေလ။ အထူးသျဖင္႕အလကားရတာကို မလိုခ်င္တာဘဲ။ ေနာက္သူနဲ႕က်ေနာ္ၾကားမွာ ခဏခဏ ကသိကေအာက္ျဖစ္ရတာရွိေသးတယ္။ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထိုင္ရင္ ေငြရွင္းတဲ႕ကိစၥ ။ သူလည္းရွင္းမယ္ က်ေနာ္လည္းရွင္းမယ္ ျဖစ္ၾကတာ။ ေနာက္ဆုံးေတာ႕ ဆရာႀကီးက ဒီလိုစည္းမ်ဥ္းခ်လိုက္ပါေတာ႕တယ္။ သူေနတဲ႕အင္းစိန္ၿမိဳ႕နယ္ ပရိဝုဏ္ထဲမွာဆိုရင္ သူရွင္းမယ္။ က်ေနာ္ေနတဲ႔ၿမိဳ႕နယ္ ဧရိယာထဲဆိုရင္ က်ေနာ္က ရွင္း ။ ဒီလိုေတာ႕မွ အဆင္ေျပသြားေတာ႕တယ္။
က်ေနာ္ကပစၥည္းတစ္ခုရဲ႕တန္ဘိုးကို လိုအပ္မွဳနဲ႕တိုင္းတာတယ္။ လူ႕သတ္မွတ္ခ်က္အရ ဘယ္ေလာက္တန္ဖိုးရွိတဲ႕ပစၥည္းျဖစ္ေနပါေစ ၊ က်ေနာ္မလိုအပ္ရင္ ဒီပစၥည္းက က်ေနာ္႕အတြက္ တန္ဖိုး မရွိဘူး ။ သတ္မွတ္ခ်က္အရ တန္ဖိုးနည္းေနေပမယ္႕ က်ေနာ္႕အတြက္လိုအပ္ေနရင္ အဲဒီ႕ပစၥည္း တန္ဖိုးႀကီးတယ္။ ေနာက္တစ္ခုက အလကားရတာကို က်ေနာ္မယူတာပဲ။ အလကားရလို႕ယူရင္ စိတ္က အဲဒီ႕အလကားရမွဳအေပၚကိုသာယာသြားၿပီး အလကားလိုခ်င္စိတ္ အေခ်ာင္လိုခ်င္စိတ္ေတြ ျဖစ္သြားတတ္တယ္ လို႕ ယူဆတယ္။ ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္ အားထုတ္မွဳတခု စိုက္ထုတ္ၿပီးမွ က်ေနာ္လိုခ်င္တယ္။ အဲဒီ႕လိုအားထုတ္မွဳနဲ႕ရတဲ႕အေပၚတန္ဖိုးထားတယ္။
ေနာက္တခုက လူ႕စိတ္က တစ္ခုခုေပးၿပီးရင္ တစ္ခုခုျပန္လိုခ်င္ၾကတယ္။ တန္ရာတန္ေၾကး ျပန္ေတာင္းခ်င္တတ္ၾကတာ ထုံးစံလို ျဖစ္ေနၿပီ။ ဆရာႀကီးက်ေနာ္႕အေပၚ အဲဒီလိုမ်ိဳးမရွိဘူးဆိုတာ က်ေနာ္အတိအက်ယုံၾကည္တယ္ ။ က်ေနာ္႕စိတ္မွာ ကိုယ္က ကိုယ္ယုံၾကည္ခ်က္နဲ႕ ကိုယ္ အခုအခံ ျဖစ္ေနတာေလ။ က်ေနာ္႕အေနနဲ႕တစ္ခုခု ယူၿပီးရင္ တစ္ခုခုျပန္ေပးဖို႕ တာဝန္ရွိတယ္လို႕ ခံယူထားတယ္။ ဒီခံယူခ်က္ေၾကာင္႔ပဲ ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္ မလိုရင္ မယူဘူး ။ အလကားရလို႕ ယူတာမ်ိဳး ဘယ္ေတာ႕မွ မလုပ္ဘူး ။ ေငြေၾကးဥစၥာသာမကပဲ က်ေနာ္ပညာေရးမွာလည္း ဒါမ်ိဳးက်င္႕သုံးခဲ႕တာပါ။ ဒါေပမယ္႕ အမ်ားအျမင္မွာေတာ႕ က်ေနာ္ဟာ မာနႀကီးတယ္ ၊ ေခါင္းမာတယ္ဆိုၿပီး အၿမဲလိုလို အျမင္ခံရတယ္။ ဒီအျမင္ကို က်ေနာ္ရွင္းဖို႕ မႀကိဳးစားဘူး။ လူပဲေလ ။ အျမင္ခံရတတ္တာခ်ည္႕ဘဲ ။ အဲဒါလူ႕ေလာကရဲ႕ထုံးတမ္းအစဥ္အလာတစ္ခုခုလိုေတာင္ ျဖစ္ေနၿပီေလ။
က်ေနာ္လြတ္ခါစအခ်ိန္ေတြမွာ ဆရာႀကီးနဲ႕သုံးေလးႀကိမ္ေလာက္ပဲ လူခ်င္းေတြ႕ျဖစ္ၾကတယ္။ ဖုန္းနဲ႕ေတာ႕ ေန႕တိုင္းေျပာျဖစ္ပါတယ္။ ေထာင္ကထြက္ေတာ႕ က်ေနာ္႕အသက္က ( ၂၆ ) ႏွစ္ ၊ ပညာအရည္အခ်င္းက ( ၉ ) တန္း ၊ စီးပြားေရးက ဘာမွမရွိ ၊ လက္မွဳပညာကလည္း ေသနတ္ပစ္တာကလြဲရင္ ဘာတစ္ခုမွ မလုပ္တတ္မကိုင္တတ္ ။ ရြယ္တူတန္းတူေတြအားလုံးလိုလိုက ဘြဲ႕ေတြရလို႕ တစ္ခုခုမွာ ေျခကုတ္ရေနၾကၿပီ။ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ( ၈၈ ) လိုမ်ိဳး လူထုတိုက္ပြဲႀကီး ျဖစ္ခဲ႕ဖူးပါလားဆိုတာေတာင္ ေမ႕သေလာက္ရွိေနၾကတယ္။ စိတ္ထဲမွာ အားမလိုအားမရမွဳေတြ ၊ မခံခ်င္မွဳေတြနဲ႕ မုန္တိုင္းထန္ေနေတာ႕တယ္။ လူေတြကိုၾကည္႕ၿပီး အဓိပၸါယ္မဲ႕သလိုမ်ိဳးခံစားလာရတယ္။ ဒီေတာ႕လူေတြနဲ႕ေဝးသထက္ေဝးၿပီး တစ္ကိုယ္တည္းအထီးက်န္လာတယ္။ ေထာင္ထဲက်န္ခဲ႕တဲ႕ရဲေဘာ္ေတြအတြက္ ဘာမွမကူညီမေထာက္ပံ႕ႏိုင္လို႕ အႀကီးအက်ယ္ေၾကကြဲ ဝမ္းနည္းရတယ္။
ကိုယ္႕စိတ္ကို ဘုန္းဘုန္းလဲၿပိဳက်မသြားေအာင္ အႏိုင္ႏိုင္စုစည္းမတည္ဖို႕ ႀကိဳးစားေနခ်ိန္မွာ က်ေနာ္႕ကိုငယ္ငယ္က စာသင္ေပးခဲ႕တဲ႕ဆရာမ (၂ ) ေယာက္က က်ေနာ္႕စိတ္အေျခအေနကို နားလည္တယ္။ က်ေနာ္႕ကို အားေပးတယ္။ စာေမးပြဲျပန္ေျဖဖို႕ တိုက္တြန္းတယ္။ လိုအပ္တာမွန္သမွ် သူတို႕တာဝန္ယူဖို႕ ေျပာတယ္။ တကယ္ဆို ဒီဆရာမႏွစ္ေယာက္ဟာ က်ေနာ္႕အေမလိုပါဘဲ ။ ငယ္ငယ္ကတည္းက က်ေနာ္႕ကို ေစာင္႔ေရွာက္ခဲ႕တာပါ။ သားတစ္ေယာက္နဲ႕မျခားပါဘဲ။ သူတို႕တစ္မိသားစုလုံး ဆရာ ဆရာမေတြခ်ည္းဆိုေတာ႕ သူတို႕အိမ္ကလည္း ေဘာ္ဒါေဆာင္လို ျဖစ္ေနတယ္။ အၿမဲတမ္းေက်ာင္းသားေတြနဲ႕ တရုံးရုံး ၊ ဒီလိုအေျခအေနမွာ က်ေနာ္သာ စာေမးပြဲျပန္ေျဖမယ္ဆိုရင္ က်ေနာ္႕ရဲ႕ပညာေရးနဲ႕ပတ္သက္ၿပီး အစစအရာရာတာဝန္ယူမယ္။ က်ေနာ္႕ဘက္က ဆုံးျဖတ္ဖို႕ပဲလိုေတာ႕တယ္။
ပထမေတာ႕ က်ေနာ္ပညာေရးကို ေက်ာခိုင္းလိုက္ဖို႕ပါဘဲ။ အသက္က ( ၂၆ ) ႏွစ္ ၊ အတန္းက ( ၉ ) တန္း ၊ အစပ္အဟပ္က အရမ္းကြာလြန္းတယ္။ ဆရာမေတြကေတာ႕ စာေမးပြဲျပန္ေျဖဖို႕ပဲ တပူပူတစာစာလုပ္ေနၾကတယ္။ သူတို႕ကစာသင္ၾကားမွဳအျပင္ ကုန္က်စရိတ္အကုန္လုံး တာဝန္ယူဖို႕အဆင္သင္႕။ က်ေနာ္ငယ္ငယ္က စာႀကိဳးစားတာ သူတို႕သိေနတယ္ေလ။ (၈၈ ) ေၾကာင္႕ ပညာေရးတပိုင္းတစျဖစ္သြားရတာကို စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနၾကတာ။ ေနာက္ဆုံးေတာ႕ ဆရာမေတြရဲ႕ေမတၲာေစတနာကို လိုက္ေလ်ာဖို႕ကတစ္ေၾကာင္း၊ အေျခအေနေတြရဲ႕ ျပဌာန္းခ်က္ေၾကာင္႔တေၾကာင္း က်ေနာ္ျပန္ေျဖဖို႕ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ခ်လိုက္ပါတယ္။ ၿပီးမွ ဆရာႀကီးဆီဖုန္းဆက္ၿပီး က်ေနာ္ျဖစ္ေနတဲ႕အေျခအေနေတြနဲ႕ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ကိုပါ ေျပာျပလိုက္ပါတယ္။
သူဝမ္းသာသြားပါတယ္။ ဖုန္းထဲကေန ''မင္းအခုအိမ္မွာ ရွိလား၊ ခုဘဲ ငါလာခဲ႕မယ္၊ ေစာင္႕ေန ''ဆိုၿပီး ဖုန္းခ်ၿပီးတာနဲ႕ က်ေနာ္႕ဆီ တန္းလာခဲ႕တယ္။ လူခ်င္းေတြ႕ေတာ႕ ဆုံးျဖတ္ခ်က္မွန္ေၾကာင္း သူလည္းလိုအပ္တာမွန္သမွ် အကုန္ပံ႕ပုိးေပးမယ္ဆိုတဲ႕အေၾကာင္း ၊ က်ေနာ္႕ဖက္ကသာ မာနမထားဘဲ လက္ခံဖို႕လိုတဲ႕အေၾကာင္းေတြ ေျပာၿပီး ၊ ''အထဲမွာထဲက မင္းက ကတိမေပးခဲ႕ဘူး။ အခုမင္းျပန္ေျဖမယ္လို႕ ဆုံးျဖတ္လိုက္တဲ႕အတြက္ မင္းျဖစ္ထြန္းေအာင္ျမင္မယ္ဆိုတာ ငါယုံတယ္။ မင္းကဆုံးျဖတ္ခ်က္ခ်ၿပီးရင္ မရရေအာင္ အေကာင္အထည္ေဖာ္တတ္တယ္။ ဒါကို ငါအျပည္႕အဝ ယုံေနတယ္.. '' တဲ႕ .။
ေထာင္ကလြတ္တာက ၉၇ ေအာက္တိုဘာ ၊ စာေမးပြဲက ၉၈ ေဖေဖာ္ဝါရီဆိုေတာ႕ အခ်ိန္က (၄) လေလာက္ရွိတာ။ ဒါေတာင္မွလြတ္ခါစက ဟိုဟိုဒီဒီနဲ႕ အခ်ိန္ (၁) လ ေက်ာ္ေက်ာ္ကုန္သြားၿပီးမွ စာေမးပြဲျပန္ေျဖဖို႕ ဆုံးျဖတ္တာဆိုေတာ႕ ျပင္ဆင္ခ်ိန္ (၃) လေတာင္မရွိေတာ႕ဘူး ။ ( ၈၈ ) မျဖစ္ခင္ က်ေနာ္တက္ခဲ႕တဲ႔ ေက်ာင္းမွာဘဲ ျပန္ေျဖဖို႕လုပ္တာဆိုေတာ႕ ဆရာမေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက က်ေနာ္႕ေနာက္ခံအေၾကာင္းသိေနၾကတယ္။ ဒါေၾကာင္႕ သူတို႕အားလုံး အကူအညီဝိုင္းေပးၾကတယ္။ က်က္ရ ဖတ္ရမယ္႕ သင္ခန္းစာေတြကို ဘာသာရပ္အလိုက္မွတ္စုထုတ္ၿပီး ေကာ္ပီကူးေပးၾကတယ္။ အျပင္ေျဖေက်ာင္းသားေတြအတြက္ ဖြင္႕ထားတဲ႕သင္တန္းေတြကိုလည္း လာတက္ဖို႕ ေခၚၾကေသးတယ္။
က်ေနာ္ကလည္း ကိုယ္႕ယုံၾကည္ခ်က္အတိုင္း စာလုံးဝခိုးမခ်ဘူး။ က်ေနာ္မသိတဲ႕စာတစ္လုံးကို အေျဖလႊာထဲပါမသြားေစရဘူး ။ အားကုန္က်က္မယ္၊ ႀကိဳးစားမယ္၊ ရသေလာက္ေျဖမယ္၊ အဲ႕လို အားထုတ္မွဳေတြနဲ႕ရတဲ႕ေအာင္ျမင္မွဳမ်ိဳးကိုဘဲ က်ေနာ္ယူမယ္။ ခိုးခ်ၿပီး ေအာင္တဲ႕စာေမးပြဲမ်ိဳးကို က်ေနာ္လုံးဝ တန္ဖိုးမထားဘူး ။ ဒီလိုက်ေနာ္႕ခံယူခ်က္ေတြကို ဆရာမေတြကိုႀကိဳေျပာထားတယ္။ ၿပီးတာနဲ႕ အခ်ိန္ဇယားဆြဲၿပီး စာထဲႏွစ္ထားလိုက္တယ္။
ေတာထဲနဲ႕ေထာင္ထဲ စုစုေပါင္း ( ၁ဝ ) ႏွစ္ေလာက္ စာနဲ႕ အဆက္အသြယ္ျပတ္သြားေတာ႕ ထင္သေလာက္မလြယ္ဘူး။ စိတ္မွာလည္း အျခားအခုအခံေတြနဲ႕ဆိုေတာ႕ မနည္းအားထုတ္ေနရတယ္။ ဆရာႀကီးလည္း က်ေနာ္႕ဆီလူ ကိုယ္တိုင္လာတဲ႕အခါလာ ဖုန္းနဲ႕ေတာ႕အၿမဲေျပာျဖစ္တယ္။ စာေမးပြဲေျဖခါနီးဆဲဆဲမွာ အေဒၚအသည္းအသန္ျဖစ္လို႕ ေဆးရုံတင္ရတယ္။ စာေမးပြဲတစ္ဖက္ ေဆးရုံတစ္ဖက္နဲ႕ ဗ်ာမ်ားသြားပါေသးတယ္။ စာေမးပြဲေျဖၿပီးမၾကာဘူး။ အေဒၚလည္း ဆုံးသြားတယ္။ က်ေနာ္စာေမးပြဲေတာ႔ ေအာင္သြားပါတယ္။
ဆက္ပါအုံးမည္..
အျပည့္အစုံဖတ္မယ္...
ျပန္ေခါက္ထားခဲ့မယ္...
ဒီလိုနဲ႔ ဆရာႀကီးနဲ႔အတူ (၅)ေဆာင္မွာေနရင္း ၁၉၉၃၊ ႏိုဝင္ဘာ၊ ၁၉ ရက္မွာ ဆရာႀကီး အသက္(၆ဝ) ျပည့္တယ္။ (၆ဝ) ျပည့္အမွတ္တရအေနနဲ႔ သူကဗ်ာတစ္ပုဒ္ဖြဲ႕တယ္။ ကဗ်ာကတိုတိုေလးပါ။ ဒါေပမဲ့ ဒီ ကဗ်ာေလးဟာ သူအက်ဥ္းခံကာလမွာ ပထမဆံုး ဖြဲ႕တဲ့ကဗ်ာေလးလို႔ ေျပာပါတယ္။
''ငါကြ၊ ငါဟ
ဘာကမွ ႐ွာမရ
မာန ျပာက်
စာနာမွ်သည္
လငပုတ္ဖမ္း လြတ္ခဲ့ၿပီ...'' တဲ့။ ဒါပါပဲ။ ဒီကဗ်ာေလးကို က်ေနာ္နဲ႔အတူ တျခား ရဲေဘာ္ေတြကိုလည္း ႐ြတ္ျပတယ္။ အျပင္ထုတ္ထားခ်င္တယ္လို႔လည္းေျပာတယ္။ ခက္တာက အဲဒီကာလ ေထာင္တြင္း အေျခအေနက အေနအထိုင္ေတာ္ေတာ္ၾကပ္တဲ့ကာလ။ စာအုပ္ဖတ္ခြင့္ အ႐ွင္းမ႐ွိ။ စာေရးဖို႔ ဆိုတာ ေဝးေရာ။ စာ႐ြက္ဆိုရင္ ေထာင္ဝင္စာမုန္႔ထုပ္ထဲပါတဲ့ တံဆိပ္ေတာင္ ေဖာက္ထုတ္ထားၾကတာ။ က်ေနာ္တို႔လက္ထဲ ေဘာပင္တစ္ေခ်ာင္းမိရင္ ေသနတ္တလက္မိသေလာက္ကို အျပစ္ႀကီးတာ။ အဲဒီကာ လမွာ သူ႕ကဗ်ာကို အျပင္ထုတ္ဖို႔ဆိုတာ မျဖစ္ႏိုင္သေလာက္ ႐ွိေနတယ္။
ဒါေပမဲ့ အင္းစိန္ မွာေနတဲ့ ႐ိုး႐ိုး အက်ဥ္းသားတစ္ေယာက္ လြတ္ရက္ေစ့ခါနီးၿပီ။ သူ႔ကို အက်ိဳးအေၾကာင္းေျပာၿပၿပီး သူ႕အကႌ်ခ်ဳပ္႐ိုး ေၾကာင္းထဲ သူ႐ွာေပးတဲ့မွင္တံေလးနဲ႔ ျခစ္ျခစ္ကုတ္ကုတ္ေရးၿပီး ထည့္လိုက္တယ္။ သူလြတ္ေတာ့ အဲဒီ့ အကႌ်ဝတ္ၿပီးထြက္သြားေလရဲ႕။ ေနာက္ ဆရာႀကီးမိသားစုေထာင္ဝင္စာလာေတာ့ အဲဒီ့ကဗ်ာေလး အိမ္ ေရာက္သြားၿပီဆိုေတာ့ ေတာ္ေတာ္ဝမ္းသာသြားၾကတယ္။ ဒါေပမဲ့ ၁၉၉၇ က်ေနာ္ လြတ္ေတာ့ ဆရာႀကီး ကဗ်ာစာအုပ္ထုတ္တဲ့အထဲ အဲဒီကဗ်ာေလးပါတာ မေတြ႕ဘူး။ ဒါနဲ႔ဆရာႀကီးကိုေမးၾကည့္ေတာ့ သူက ''ေအး..ဒီကဗ်ာေလး အသိမ္းလြန္ၿပီးေပ်ာက္ေနတယ္။ ငါလည္း မမွတ္မိေတာ့ဘူး'' တဲ့။ က်ေနာ္ အလြတ္ရေသးတယ္ဆိုေတာ့ သူဝမ္းသာအားရ ေရးမွတ္သြားတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္အနားမွာ ကိုယဥ္မင္းပိုက္ ႐ွိေနေတာ့ ဆရာႀကီးက သူ႕ကို ကဗ်ာေလးျပၿပီး ေနာက္တစ္ခါ ထပ္႐ိုက္ရင္ထည့္ရေအာင္လို႔ ေျပာလိုက္ တယ္။ ခုထိ ထည့္ျဖစ္၊ မထည့္ျဖစ္ က်ေနာ္မသိဘူး။
ဒီလို ဆရာႀကီးနဲ႔ (၅) ေဆာင္မွာ အတူေနၾကတုန္း မွတ္မွတ္ရရေလးတစ္ခု ျဖစ္ခဲ့ေသးတယ္။ ၁၉၉၄၊ ၾသဂုတ္လေလာက္မွာ ထင္ပါရဲ႕။ အဲဒီတုန္းက ဆရာႀကီးနဲ႔က်ေနာ္ေနရတာ အခန္းမတူဘူး။ သူက (၃)၊ က်ေနာ္က (၄)ခန္း။ တစ္ခန္းထဲအတူတူေနရဖို႔ ဆရာႀကီးေရာ၊က်ေနာ္ေရာ ေထာင္မွဴးေစာထြန္းကို အႀကိမ္ႀကိမ္တင္ျပၾကေပမဲ့ မရခဲ့ဘူး။ ေထာက္လွမ္းေရးတင္ျပရဦးမယ္တို႔၊ ႐ံုးခ်ဳပ္ထိတင္ရမွာတို႔နဲ႔ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးျပခဲ့တာ(၁) ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္႐ွိၿပီ။
တစ္ေန႔ေတာ့ (၄) ခန္းမွာအတူတူေနတဲ့ ကိုကိုႀကီး(ျမမႏၲလာ)နဲ႔ ကိုေက်ာ္ေငြတို႔ “Food Poison” ျဖစ္ၾကတယ္။ အန္လဲအန္၊ ဝမ္းလည္းသြား ၾကတယ္။ ျဖစ္တဲ့ အခ်ိန္က တန္းပိတ္ၿပီး ည (၇)နာရီေလာက္မွာျဖစ္တာ။ အဲဒီေန႔ကေတာင္ အသား အစား ငါးေၾကာ္ေကြၽး တဲ့ေန႔။ (တစ္ပတ္မွာ တစ္ခါေကြၽးတာ။) ညေနခင္း ငါးေၾကာ္နဲ႔ထမင္းစားၾက ေတာ့ ငါးကအေပၚယံက်က္ ေပမဲ့ အတြင္းပိုင္းမက်က္ဘူး။ ေသြးစေသြးနေလးေတြ ေတြ႕ရတယ္။ အဲဒါစားလို႔ (အခန္႔လဲမသင့္လို႔) ခုလုိျဖစ္ တာပါ။ ဒါကိုတာဝန္က်ဝန္ထမ္းေခၚၿပီး ေဆး႐ံုအေၾကာင္း ၾကား ေပးဖို႔ေျပာလိုက္ေတာ့ ေထာင္မွဴးေစာထြန္း ေရာက္ခ်လာၿပီး ''မင္းတို႔က အစားအေသာက္မွ မဆင္ျခင္ၾကတာ၊ အခုေတာ့ ဟိုလူကယ္ပါ၊ ဒီလူကယ္ပါ နဲ႔ ဇာတ္လမ္းကို႐ႈတ္တယ္..'' ဆိုၿပီး ေအာ္ႀကီး ဟစ္က်ယ္ လုပ္ပါေတာ့တယ္။
က်ေနာ္လည္း ေထာင္းကနဲ႔ ေဒါသထြက္သြားၿပီး ''ေထာင္မွဴး - ခင္ဗ်ား ဘာသိလို႔ ေျပာေနတာလဲ။ အခုျဖစ္တာ အစားေသာင္းက်န္းလို႔ မဟုတ္ဘူး။ ခင္ဗ်ားတို႔ေထာင္က ေပးတဲ့ငါးေၾကာ္ မက်က္လို႔ျဖစ္တာ။ အပိုေတြေလွ်ာက္ေျပာမေနနဲ႔။ အေရး ႀကီးတာ ေဆး႐ံုအျမန္ပို႔ေပး'' လို႔ေျပာခ်လိုက္တယ္။ ေထာင္းမွဴးေစာထြန္းကလည္းမခံဘူး။ ''မင္းက ငါ့ကို ျပန္ေျပာရေအာင္ ဘာေကာင္မို႔လုိ႔လဲ။ အက်ဥ္းသားက ငါ့ကို ဘာမွျပန္ေျပာစရာမ႐ွိဘူး။ မင္းကိုအေရးယူ လိုက္လို႔ရ တယ္။ အခုထုတ္႐ိုက္ပစ္လိုက္မယ္..'' ဘာညာဆိုၿပီး ႐ွဴး႐ွဴး႐ွား႐ွားျပန္ေအာ္တယ္။ က်ေနာ္ ကလည္း ''အက်ဥ္းသားလဲလူပဲ။ ခင္ဗ်ားသတိၱ႐ွိရင္ထုတ္႐ိုက္စမ္းပါ။ သတ္ပစ္လုိ႔ရတယ္။ က်ဳပ္ကလံုးဝ ဂ႐ုစိုက္ တဲ့ေကာင္မဟုတ္ဘူး။ ခင္ဗ်ားတို႔ဘက္ကမွားတာကို ကာကြယ္ခ်င္တာနဲ႔ ဟိုဟုိဒီဒီအျပစ္ေလွ်ာက္ဖို႔ခ်င္ ေသးတယ္။ အခုေဆး႐ံုအျမန္အေၾကာင္းၾကားေပး..''ဆိုၿပီး စိတ္ထဲ႐ွိရာေဖာက္ခြဲပစ္လိုက္တယ္။ ၿပီး ေတာ့ ဆက္ၿပီး ဝုန္းဒိုင္းႀကဲလိုက္ေတာ့ ေထာင္မွဴးထြက္သြားတယ္။
ကိုကိုႀကီးတို႔အေျခအေနက ဆက္တိုက္ အန္၊ ဝမ္းလည္းသြားဆိုေတာ့ ေတာ္ေတာ္ပင္ပန္း ႏြမ္းနယ္ ေနၿပီ။ အဲဒါကို စိုးရိမ္တာေရာ၊ လူကိုႏိုင့္ထက္စီး နင္းလာေဟာက္တာကိုေရာေၾကာင့္ က်ေနာ္ေဒါသ အထြတ္အထိပ္ျဖစ္ေနတာ။ လူေပါင္း (၁၂ဝ)ေလာက္႐ွိ တဲ့ က်ေနာ္တို႔အခန္းလည္း အားလံုးတိတ္ဆိတ္ေနၾကတယ္။ ဟိုဖက္ ဆရာႀကီးတို႔အခန္းကေတာင္ က်ေနာ္ နဲ႔ေထာင္မွဴး အျပန္အလွန္ေအာ္ဟစ္ေနၾကတာကို အတုိင္းသား ၾကားေနရတယ္။ ခဏေနေတာ့ ဝန္ထမ္း ေတြေရာက္လာၾကၿပီး က်ေနာ္႕ကို စားမတတ္၊ ဝါးမတတ္ ဝိုင္းၾကည့္ေနၾကတယ္။ ေတာက္တခတ္ခတ္၊ တုတ္တကိုင္ကိုင္နဲ႕။ က်ေနာ္လည္းမထူးဘူးဆိုၿပီး ''အေရးေပၚလူနာ၊ အေရးေပၚလူနာ..''ဆိုၿပီး ဆက္ တိုက္ အသံကုန္ဟစ္ေအာ္ေနလိုက္တယ္။ ဒီေတာ့မွ တံခါးလာဖြင့္ၿပီး ကိုကိုႀကီးတို႔ကို ေဆး႐ံုေခၚသြား တယ္။ ေဆး႐ံုေရာက္ၿပီး အငံရည္သြင္းၿပီး သက္သာ သြားတယ္လို႔ ေနာက္ပိုင္းျပန္သိရတယ္။
ေနာက္တစ္ေန႔မနက္ တန္းဖြင့္ဖြင့္ခ်င္း ဆရာႀကီး က်ေနာ္႕ဆီေရာက္လာတယ္။ ညကျဖစ္ပ်က္ပံုေမးလို႔ က်ေနာ္အေသးစိတ္ျဖစ္ေၾကာင္းကုန္စင္ ေျပာျပလိုက္တယ္။ ''ညက ေထာင္မွဴးအေတာ္႐ွက္သြားတယ္။ မင္းကို အေရးယူမယ္လို႔ ေျပာသံၾကားတယ္'' လို႔ သူ မ်က္ႏွာမသာမယာနဲ႔ ေျပာတယ္။ က်ေနာ္က
''ယူပေစ၊ ဂ႐ုမစိုက္ဘူး။ ဒီကိစၥ က်ေနာ္လံုးဝမမွားဘူး။ သူတို႔လည္းမွားေသးတယ္။ က်ေနာ္လည္း အေရးယူခံရ အံုးမယ္ဆိုေတာ့ ဒါလံုးဝ သဘာဝမက်ဘူး။ က်ေနာ္ရတဲ့နည္းနဲ႔ ရင္ဆိုင္မယ္'' လို႔ေျပာ လိုက္ေတာ့ ဆရာႀကီးက ''ျဖစ္စဥ္ကေတာ့ မင္းမမွားဘူးဆိုတာ ဟုတ္တယ္။ ဒါေပမဲ့ သူတို႔က လုပ္ ပိုင္ခြင့္ ႐ွိေနေတာ့ အႏၲရာယ္ေပးႏိုင္တယ္။ ျပႆနာတစ္ခုက မွန္႐ံုတင္ မၿပီးေသးဘူးေလ။ လုပ္နည္း လုပ္ဟန္ လိုေသးတာ ကိုး။ ညကဆို ငါအေတာ္စိုးရိမ္သြားတယ္။ မင္းကို သူတို႔ထုတ္႐ိုက္ ၾကေတာ့ မွာလား။ စစ္ေခြးတိုက္ပဲ ပို႔ပစ္ လိုက္ေတာ့မွာလားလို႔ ပူမိတယ္။ ငါေျပာခ်င္တာက ျပႆနာကို ေဒါသနဲ႔ မေျဖ႐ွင္းပါနဲ႔။ ေဒါသပါရင္ ကိုယ့္ဘက္က မွန္ေနဦးေတာ့ ကြဲစရာ႐ွိရင္ ကိုယ္ကကြဲမွာ။ ၿပီးေတာ့ ကိုယ္က လက္မဲ့၊ သူတို႔က လက္႐ွိ၊ ဒါေၾကာင့္ .. '' သူ႕စကားမဆံုးေသးဘူး၊ က်ေနာ္ကျဖတ္ၿပီး ''ကြဲပေစ..ႀကိဳက္သေလာက္ကြဲ..က်ေနာ္ ဘက္ကမွန္ေနသ၍ ကြဲ႐ံုမကဘူး၊ ေသမွာေတာင္ ဂ႐ုမစိုက္ ဘူး။ ေျပာသမွ်မွားမွားမွန္မွန္ ေခါင္းငံုခံေနရင္ က်ေနာ္ေထာင္ထဲေတာင္ ေရာက္စရာအေၾကာင္းမ႐ွိဘူး။ ကိုယ့္ထမင္းကိုယ္စား ေက်ာင္းတက္ၿပီး ေအးေအးလူလူေနလို႔ရတယ္။ မမွန္တာႀကီးကို ေခါင္းငံု႔ မခံႏိုင္ လို႔ ေထာင္ထဲေရာက္လာတာ။ အက်ဥ္းသားလာ ျဖစ္ေနရတာ။ လက္ၫွိဳးေထာင္၊ ေခါင္းညိမ့္၊ ေပးတာ ယူ၊ ေကြၽးတာစားေတြအထဲ က်ေနာ္မပါဘူး”လို႔ ေဒါသစိတ္နဲ႔ ျပန္ေျပာခ်လိုက္တယ္။ ဆရာႀကီးမ်က္ႏွာ တခ်က္မဲ႕ခနဲျဖစ္သြားတယ္။
က်ေနာ္ကို ေသေသ ခ်ာခ်ာစိုက္ၾကည့္ၿပီး ''မင္းက အကဲဆတ္လြန္းတယ္ ကြာ၊ ခုကိစၥမင္းမွားတယ္လို႔ ငါမေျပာေသးဘူး။ ဒါေပမဲ့ ေျဖ႐ွင္းပံုက ပရိယာယ္မဲ့ရာက်လြန္းတယ္။ အရာရာထိပ္တိုက္ရင္ဆိုင္ေနလို႔ အက်ိဳးမ႐ွိဘူး။ တခ်ိဳ႕ကိစၥ ေတြမွာ ေနာက္တစ္လွမ္းဆုတ္တယ္ ဆိုတာ အ႐ႈံးေပးတာမဟုတ္ဘူး။ လိုအပ္ရင္ ေနာက္ထပ္ဆုတ္ခ်င္ ဆုတ္ရဦးမယ္။ အဲဒါေအာင္ျမင္ ဖို႔အတြက္ ကိုယ့္ကို ကုိယ္ျပင္ဆင္တာပဲ။ မလိုအပ္ဘဲ အထိအခိုက္မျဖစ္ေအာင္ ေ႐ွာင္တဲ့သေဘာပဲ'' လို႔ သူ႕အသံကို ထိန္းၿပီးေျပာေနတယ္။ က်ေနာ္ ညကျဖစ္ခဲ့တဲ့ေဒါသေတြ ႐ုတ္ခ်ည္းျပန္ေပၚလာတယ္။ ဒါေပမဲ့ ျဖစ္ရမွာက ဆရာႀကီးကို။ သူ႔ေနရာမွာ တစ္ျခားတစ္ေယာက္ဆို ေသခ်ာတယ္။ က်ေနာ့္ရင္ထဲ ႐ွိတာ ေဖာက္ခြဲပစ္လိုက္မိမွာပဲ။ ''ခင္ဗ်ားတို႔လူႀကီးဆိုတာေတြ အသက္ေတြ ႀကီး၊ အဖိုးႀကီးေတြျဖစ္လာ တာနဲ႔အမွ် ေသြးေၾကာင္လာၾကတယ္။ ဟိုဟာေ႐ွာင္၊ ဒီဟာေ႐ွာင္နဲ႔ ေ႐ွာင္ရင္း ေ႐ွာင္ရင္း ဘာမွလုပ္္ စရာ မ႐ွိေတာ့ေအာင္ အနင္းခံေနၾကရၿပီ။ အဲဒါေတြ ခင္ဗ်ားတို႔ေတြေဝေနၾကလို႔ ျဖစ္ တာ။ ခင္ဗ်ားတို႔ တာဝန္႐ွိတယ္..'' ဘယ္သို႔ ဘယ္ညာဆိုၿပီး စိတ္လြတ္ကုိယ္လြတ္ေျပာပစ္လိုက္မွာ အမွန္ပဲ။ ဒါေပမဲ့ ဒါေတြ ဆရာႀကီးကို က်ေနာ္မေျပာျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။ ရင္ထဲကေျပာခ်င္ခဲ့စကားေတြ မ်ိဳသိပ္ ထားရေတာ့ မ်က္ႏွာကတင္းမာေနမွာ ေသခ်ာတယ္။ ဒါကိုဆရာႀကီးရိပ္စားမိတယ္နဲ႔တူတယ္။ က်ေနာ့္ပုခံုး ကိုပုတ္ၿပီး ''ကဲ..ကဲ မ်က္ႏွာသြားသစ္ရေအာင္၊ ၿပီးမွ ေအးေအးေဆးေဆးေျပာတာေပါ့''လို႔ေျပာတယ္။
က်ေနာ္လည္း မ်က္ႏွာသစ္ၿပီး ဆရာႀကီးဆီမသြားေတာ့ဘဲ ေတာင္ယာထဲ ဆင္းခဲ့တယ္။ သြားခ်င္စိတ္၊ ေျပာခ်င္စိတ္လည္း မ႐ွိေတာ့ဘူး။ ျဖစ္စဥ္တစ္ခုလံုး က်ေနာ္မွန္ေနရက္နဲ႔ ဆရာႀကီးနားမလည္ႏိုင္တာ ကို ဝမ္းနည္းေနတာ။ ခဏေနေတာ့ ဆရာႀကီး ႐ံုးခန္းထဲက ျပန္ထြက္လာၿပီး က်ေနာ္႐ွိရာ ေတာင္ယာ ထဲလိုက္ လာတယ္။ သူ႕မ်က္ႏွာက မနက္တုန္းကလို ညွိဳးမေနေတာ႔ဘဲ ဝမ္းသာတဲ႕အရိပ္အေယာင္ ေတြ ေတြ႕ေနရတယ္။ က်ေနာ့္ကိုေတြ႕ေတြ႕ခ်င္း ထံုးစံအတိုင္း ''ေဟ့..ေခြးေကာင္..လာ ..မင္းငါ့အခန္း ေျပာင္းလို႔ ရၿပီ။ ခုပဲေထာင္မွဴးကေျပာင္းခြင့္ျပဳလိုက္တာ'' ဆိုၿပီး တကယ္႕ကို ဝမ္းဝမ္းသာသာနဲ႔ ေျပာ တာပါ။ က်ေနာ့္ စိတ္ထဲ ထင့္ကနဲျဖစ္သြားတယ္။ ေထာင္မွဴးေစာထြန္း အၫႇာကိုင္လိုက္ၿပီပဲ။
ေထာင္မွာ အျပစ္ေပးတဲ့ပံုစံ အမ်ိဳးမ်ိဳး ႐ွိတယ္။ အခန္းေျပာင္းျပစ္ဒဏ္၊ အေဆာင္ေျပာင္းတိုက္ပိတ္၊ ေဒါက္၊ ေျခက်င္း ခတ္ဆိုၿပီး ျပစ္ဒဏ္ေတြ႐ွိတယ္။ အခု က်ေနာ့္ကို အခန္းေျပာင္းျပစ္ဒဏ္ဆိုၿပီး လုပ္ခ် လိုက္တာပဲ။ ဒါ သဘာဝမက်ဘူး။ တကယ္ဆို က်ေနာ္တို႔အခန္းေျပာင္းၿပီး ဆရာႀကီးနဲ႔တူတူေနဖို႔ ႏွစ္ေယာက္လံုးအႀကိမ္ႀကိမ္ တင္ျပခဲ့ဖူးၿပီပဲ။ ခြင့္မျပဳခဲ့ဘူး။ ခုက်မွ သူ႕ကိုျပန္ေျပာလို႔ ျပစ္ဒဏ္ခတ္တဲ့ အေနနဲ႔ အခန္းေျပာင္း ဆိုၿပီး လုပ္လိုက္တဲ့သေဘာပဲ။ ဒါကို က်ေနာ္ လက္သင့္ခံလို႔ မျဖစ္ဘူး။ ဆရာႀကီးကေတာ့ ႐ိုး႐ိုးေလးေတြးၿပီး က်ေနာ္တို႔အတူေနခြင့္ ရလို႔ ဝမ္းသာေနတာ။ က်ေနာ္အခန္း မေျပာင္းေတာ့ဘူးလို႔ ေျပာလိုက္ေတာ့ ဆရာႀကီး အံ့အားသင့္သြားတယ္။ ဘာလို႔လဲလို႔ ေမးတယ္။ ခုနက က်ေနာ္စဥ္းစားခဲ့သလို က်ေနာ္ျမင္တဲ့႐ႈေထာင့္ကေန အက်ိဳးအေၾကာင္း ႐ွင္းျပလိုက္တယ္။ ဆရာႀကီး ခဏၿငိမ္သြားတယ္။ ၿပီးမွ ''မဟုတ္ဘူးေလကြာ။ အခုဟာက သူ႔ ဟာသူ ဘယ္လိုပဲလုပ္လုပ္ မင္းနဲ႔ငါ အတူေနခ်င္တာ ေနခြင့္ရၿပီေလ။ လက္ငင္းအက်ိဳးပဲ။ အခန္းေျပာင္းဖို႔ သာ လုပ္ပါကြာ'' တဲ့။ က်ေနာ္စိတ္ထဲ ေၾကကြဲသြားမိတယ္။
''မဟုတ္ေသးဘူးဆရာႀကီး။ က်ေနာ္မမွားဘဲ အျပစ္ဒဏ္နဲ႔ အခန္းေျပာင္းရတာမ်ိဳးက အဓိပၸါယ္မ႐ွိဘူး။ အမ်ားအျမင္မွာ ေထာင္မွဴးကို ျပန္ေျပာလို႔ အျပစ္ဒဏ္ ခံရတယ္ဆိုတာမ်ိဳးက အလားအလာ မေကာင္းဘူး။ ေနာက္ဆို ကုိယ့္ဘက္ကမွန္ေနရက္နဲ႔ ဘာ မွ ျပန္မေျပာရဲဘဲ ေခါင္းငံုခံေနရမယ့္ကိန္း ဆိုက္ေနၿပီ။ ဒါေၾကာင့္ က်ေနာ္မေျပာင္းႏိုင္ဘူး။ အဲလိုမေျပာင္း လို႔ျဖစ္လာမယ့္ အက်ိဳးဆက္ေတြ အတြက္ က်ေနာ္ခံမယ္'' လို႔ ျပန္ေျပာလိုက္တယ္။ ''မင္း ႐ႈေထာင့္က ၾကည့္ရင္မွန္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ခုဟာက ျပစ္ဒဏ္နဲ႔ ေျပာင္းတာလို႔ဆိုရင္ေတာင္ တို႔ဘက္က အတူေနခြင့္ရတဲ့အက်ိဳးေတာင္ ႐ွိေသးတယ္။ ဒီထက္ပိုၿပီး ျပစ္ဒဏ္ခတ္တာဆိုရင္ေတာ့ ထားပါေတာ့။ တဖက္မွာလဲ ထိပ္တိုက္တိုးမိၿပီး အေဆာင္ေျပာင္း၊ တိုက္ပိတ္၊ ေထာင္ေျပာင္းဆိုရင္ ဘယ္ႏွယ့္လုပ္ မလဲ။ ငါ့ဆႏၵကေတာ့ မင္းကို ငါ့မ်က္စိေ႐ွ႕မွာ ဆိုးဆိုးဝါးဝါးျဖစ္တာမ်ိဳးမေတြ႕ခ်င္ဘူးကြာ။ အထူးသျဖင့္ တို႔ေတြမလြတ္ေျမာက္ခင္ မွာအတူတူေနသြားခ်င္တယ္။ အဲဒါင့ါဆႏၵပဲ'' တဲ့။ က်ေနာ္ဆရာႀကီးကို ဘာမွာမေျပာေတာ့ဘူး။ ေျမႀကီး ေပၚေျခပစ္လက္ပစ္ထိုင္ခ်လိုက္ၿပီး က်ေနာ့္ေ႐ွ႕တည့္တည့္က အုတ္နံရံကိုေငးၾကည့္ေနမိတယ္။
သူလည္း ဘာမွထပ္မေျပာေတာ့ဘဲ ဒီအတုိင္းထိုင္ေနတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ က်ေနာ့္အခန္းက အခန္းလူႀကီး(တန္းစီး) ေရာက္လာၿပီး က်ေနာ့္ကို ေထာင္မွဴးက အခန္းေျပာင္းဖို႔ေျပာေၾကာင္း လာေျပာတယ္။ က်ေနာ္ ဆတ္ကနဲ တစ္ခ်က္လွည့္ၾကည့္လိုက္ၿပီး ''ခင္ဗ်ားတို႔ေထာင္မွဴးကိုေျပာလိုက္။ က်ဳပ္အခန္းမေျပာင္းႏိုင္ဘူးလို႔...။ က်ဳပ္မမွားဘဲနဲ႔ ျပစ္ဒဏ္ ခတ္တာမ်ိဳးဆိုရင္ မခံဘူး။ ႀကိဳက္တဲ့ေနရာတင္ က်ဳပ္ရင္ဆိုင္မယ္။ ခင္ဗ်ား ေထာင္မွဴးကို အဲဒီ အတိုင္းသတင္းပို႔လိုက္'' လို႔ ခပ္မာမာေျပာလႊတ္လိုက္တယ္။ တန္းစီးလည္း ဘာမွမေျပာဘဲ လွည့္ျပန္သြားတယ္။ ဆရာႀကီးက သူ႔ေနာက္လိုက္သြားဖို႔ဟန္ ျပင္ေနတာနဲ႔ က်ေနာ္က ''ဆရာႀကီး လိုက္မသြားနဲ႔။ ဒီကိစၥ ဆရာႀကီးသက္သာသလိုေနပါ။ ျဖစ္သမွ် က်ေနာ္ရင္ဆိုင္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္ၿပီးၿပီ'' လို႔ ေျပာ လိုက္တယ္။ ဆရာႀကီးက ေလာေလာဆယ္ စိတ္လိုက္မာန္ပါမဆံုးျဖတ္ဖို႔၊ အခုေရခ်ိဳးၿပီး ေအးေအးေဆးေဆးေနဖို႔၊ ေန႔လည္ (၂)နာရီ တန္းဖြင့္မွ ဆက္ေျပာၾကဖို႔ေျပာၿပီး သူ႔အခန္း ျပန္သြားပါတယ္။
က်ေနာ္လည္း ေရခ်ိဳးထမင္းစားၿပီး တေန႔လည္လံုး အျပန္ျပန္အလွန္လွန္္စဥ္းစားၾကည့္တယ္။ ျဖစ္စဥ္ တခုလံုးကိုၿခံဳၾကည့္ရင္ က်ေနာ့္ဘက္က လံုးဝမမွားတာေသခ်ာတယ္။ တျခားရဲေဘာ္ေတြကလည္း က်ေနာ္မွန္ေၾကာင္း၊ အခန္းမေျပာင္းသင့္ေၾကာင္း၊ ဒီအတိုင္းေတာင့္ခံထားသင့္ေၾကာင္း ဝိုင္းေျပာ ၾကတယ္။ ခက္ေနတာက ဆရာႀကီး။ သူက တျခားကိစၥေတြမွာသာ ဝင္ပါေလ့မ႐ွိတာ။ အခုကိစၥ က်ေနာ္နဲ႔တိုက္႐ိုက္ ပတ္သက္ေနေတာ့ သူကိုယ္တိုင္ ေထာင္မွဴးနဲ႔စကားေျပာၿပီး ထဲထဲဝင္ဝင္ ပါဝင္ပတ္သတ္ေနတယ္။ သူ က်ေနာ့္ အေပၚ ဘယ္ေလာက္သံေယာဇဥ္ႀကီးတယ္။ ေစတနာႀကီးတယ္ ဆိုတာ က်ေနာ့္ႏွလံုးသားထဲက သိေန တယ္။ က်ေနာ့္အက်ိဳးအတြက္ ခုလို သူဝင္ပါေနတယ္ ဆိုတာ လည္း က်ေနာ္သိတယ္။ ဒါေပမဲ့ တဖက္က အမွန္တရားနဲ႔ဆိုင္တဲ့ကိစၥ၊ မတရားမႈကို ေခါင္းငံုမခံဘဲ တြန္းလွန္ေနတဲ့ကိစၥ၊ ေနာက္ၿပီး ဒါဟာ က်ေနာ္ တစ္ဦးတည္းနဲ႔ဆိုင္တဲ့ကိစၥမဟုတ္ဘူး။ ဘယ္ေလာက္ မွန္မွန္ ေထာင္အာဏာပိုင္ကို ခံေျပာရင္ ျပစ္ဒဏ္ခံရမယ္ဆိုတဲ့ အစဥ္အလာျဖစ္သြားမွာ စုိးရတယ္။ ပိုဆိုးတာက ဒီထက္ပိုတဲ့အျပစ္ဒဏ္ခံရမွာေၾကာက္လို႔ အခန္းေျပာင္းျပစ္ဒဏ္ပဲ ေက်ေက်နပ္နပ္ ခံယူသြားတယ္လို႔ အျမင္ခံရမယ့္သေဘာ႐ွိေနတာပဲ။ စဥ္းစားရင္း စဥ္းစားရင္းနဲ႔ ''အမွန္တရားနဲ႔ ဂုဏ္သိကၡာ'' ကတဖက္၊ ''ေမတၱာတရား''ကတဖက္ အျပင္းအထန္လြန္ဆြဲ ေနတယ္ဆိုတာ ေတြ႕ရ တယ္။
''ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ငါမေျပာင္းဘူးကြာ။ ျဖစ္ခ်င္တာျဖစ္စမ္း'' ဆိုၿပီး ဆံုး ျဖတ္ၾကည့္တယ္။ ဆရာႀကီးမ်က္ႏွာ ဘြားကနဲေပၚလာတယ္။ ဒီလိုဆို သူအႀကီးအက်ယ္ စိတ္ထိခိုက္သြား ႏိုင္တယ္။ က်ေနာ္ ဘယ္လိုဆံုးျဖတ္ရမွန္းမသိေတာ့ဘူး။ ေခါင္းထဲလဲ ထူပူၿပီး ႐ႈတ္ယွက္ခတ္ေနတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေနာက္ဆံုးေတာ့ က်ေနာ္အၿပီးသတ္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်လိုက္ပါတယ္။ ရင္ထဲက ဆစ္ခနဲပူသြားတာ အမွန္ပဲ။ ထာဝရအမွန္တရားမဟုတ္တဲ့ သမုတိအမွန္တရားနဲ႔ ေမတၱာတရား ထိပ္တိုက္ရင္ဆိုင္ရ တဲ့ပြဲမွာ ဘယ္ဖက္ကိုအေလးေပးသင့္တယ္ဆိုတဲ့ ဆံုးျဖတ္ခ်က္မ်ိဳး အဲဒီတုန္းကခ်မွတ္ႏိုင္ခဲ့တာ အခုျပန္ေတြးၾကည့္ ေတာ့ ကိုယ့္ကို ကိုယ္ေတာင္ အံ့ၾသမိတယ္။
ေန႔လည္ (၂) နာရီ တန္းဖြင့္ေတာ့ က်ေနာ္ဆရာႀကီးစီ တန္းတန္းမတ္မတ္သြားလုိက္တယ္။ ဆရာႀကီး က အိပ္ယာထဲလွဲေနတုန္း႐ွိေသးတယ္။ က်ေနာ့္ကိုျမင္မွ ထထိုင္လိုက္တယ္။ သူစကားစ ႐ွာရင္း က်ေနာ္မ်က္ႏွာကို လွမ္းအကဲခတ္ေနတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ က်ေနာ္က ''အခန္းေျပာင္းဖို႔ က်ေနာ္ ဆံုးျဖတ္လိုက္ၿပီ'' လို႔ ျဗဳန္းစားႀကီးေျပာခ်လိုက္ေတာ့ သူအံ့ၾသလြန္းလို႔ ႏႈတ္ကေတာင္ ''ေဟ''လို႔ ထြက္သြားတယ္။ မ်က္ႏွာလည္း ဝင္းကနဲျဖစ္သြားၿပီး ''ေခြးေကာင္..ငါဝမ္းသာတယ္ ..အခုပဲ ေျပာင္း ေတာ့ကြာ''တဲ့။ သူအံ့ၾသမယ္ဆိုလဲ အံ့ၾသေလာက္တယ္ေလ။
ေနာက္မွ သူျပန္ေျပာလို႔သိရတာ တစ္ေန႔လည္လံုး သူစဥ္းစားၾကည့္တာ က်ေနာ္ အခန္းေျပာင္းမယ့္ပံု လံုးဝမ႐ွိဘူး။ အသက္ (၁၆) ႏွစ္ေလာက္နဲ႔ မိဘအသိုင္းအဝိုင္းကို ေက်ာခိုင္းၿပီး ေတာခိုသြားတဲ့သူ၊ ေခါင္းမာမာနဲ႔ ကိုယ္မွန္တယ္ ထင္ရာစြတ္လုပ္မယ့္သူ၊ ခုလည္း မွန္တယ္လို႔ ရပ္ခံထားၿပီး လံုးဝေလွ်ာ့မယ့္အရိပ္အေရာင္မ႐ွိဘူး။ ဒါေၾကာင့္ (၂)နာရီထိုးရင္ ျပစ္ဒဏ္နဲ႔ေျပာင္းတာ မဟုတ္ဘူးဆိုတာ က်ေနာ့္ကိုေခၚေျပာဖို႔ ေထာင္မွဴးကို သြားေျပာမယ္လို႔ စိတ္ကူးထားတာတဲ့ေလ။ အခုက်မွ က်ေနာ္က ဆိုင္းမဆင့္ ဗံုမဆင့္ အခန္းေျပာင္းေတာ့မယ့္လို႔ေျပာေတာ့ သူအံ့ၾသသြားရ ေတာ့တာေပါ့။ ''က်ေနာ္အခန္း ေျပာင္းဖို႔ေတာ့ ဆံုးျဖတ္ၿပီးၿပီ။ ဒါေပမဲ့ ေထာင္မွဴးေစာထြန္းနဲ႔ သြားေတြ႕ၿပီး စကားတစ္ခြန္းႏွစ္ခြန္း သြား ေျပာဦးမယ္'' လို႔ေျပာေတာ့ ဆရာႀကီးက ''ငါလည္းလိုက္ေတြ႕မယ္'' ဆိုၿပီး ေျပာေျပာဆိုဆို က်ေနာ့္ေနာက္ က လိုက္လာတယ္။ က်ေနာ္က မလိုက္ခဲ့ဖို႔၊ က်ေနာ္ဖာသာ က်ေနာ္သြားေျပာမယ္ဆိုတာ မရဘူး။ ေနာက္ က အတင္းလိုက္ လာတယ္။
ေထာင္မွဴး႐ံုးခန္းထဲဝင္ေတာ့ ေထာင္မွဴးက က်ေနာ့္ကိုေက်ာ္ၾကည့္ၿပီး ေနာက္ကဝင္လာတဲ့ဆရာႀကီးကို ''ဦးတင္မိုး..လာထိုင္ပါ။ ဘာေျပာစရာ ႐ွိလို႔လဲ'' လို႔ေမးတယ္။ တစ္ခုခုျဖစ္မွာစိုုးလုိ႔သာ ဆရာႀကီးက က်ေနာ့္ေနာက္လုိက္လာတာ။ က်ေနာ္ဘာေျပာမယ္ဆိုတာ သူမသိဘူးေလ။ ဒါေၾကာင့္ က်ေနာ္နဲ႔ ေထာင္မွဴး ကို တလွည့္စီၾကည့္ၿပီး ေယာင္နနျဖစ္ေနတယ္။ ''ေျပာမွာက က်ေနာ္ပါ။ တျခားမဟုတ္ဘူး။ ခု က်ေနာ့္ကို အခန္းေျပာင္းဖို႔ ေထာင္မွဴးကေျပာတယ္လို႔ သိရတယ္။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ မေန႔ညက က်ေနာ္ေထာင္မွဴး ကိုျပန္ေျပာလို႔ ျပစ္ဒဏ္အေနနဲ႔ အခန္းေ႐ႊ႕တဲ့သေဘာလို႔ က်ေနာ္ယူဆတယ္။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္ေျပာင္းမွာပါ။ ဒါကမေျပာင္းဘဲေနရင္ ျဖစ္လာစရာ႐ွိတဲ့အက်ိဳးဆက္ေတြကို စိုးရိမ္လို႔၊ ေၾကာက္လို႔ေျပာင္းေပးတာေတာ့မဟုတ္ဘူး။ မေန႔ညကျဖစ္တဲ့ကိစၥကလည္း က်ေနာ့္ဘက္က မွားတယ္လို႔ လံုးဝမယူဆဘူး။ အခု က်ေနာ့္ေ႐ွ႕က ဆရာသမားလို၊ မိဘလို ဆရာႀကီးတင္မိုးရဲ႕ မ်က္ႏွာကိုေထာက္ၿပီး အခန္းေျပာင္းေပးလိုက္တာပဲ။ က်ေနာ္ေျပာခ်င္တာ ဒါပါပဲ'' လို႔ေျပာၿပီး ႐ံုးထဲကတန္းထြက္လာခဲ့တယ္။ ေထာင္မွဴးက ေနပါဦး၊ ဘာညာနဲ႔ေျပာေနပါေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္ေနာက္လွည့္မၾကည့္ေတာ့ဘူး။ တန္းထြက္လာခဲ့တယ္။ ဆရာႀကီးကေတာ့ က်န္ခဲ့ၿပီး စကားစျမည္ ေျပာေနပါေသးတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ဆရာႀကီးေနတဲ့ (၃) ခန္းကို ေရာက္သြားၿပီး သူနဲ႔ေဘးခ်င္း ကပ္အိပ္ရတယ္။ အခုဒီအေၾကာင္းကို ျပန္ေျပာေတာ့ ဆရာႀကီးရဲ႕ေမတၱာကို က်ေနာ္အသိအမွတ္ျပဳ ခဲ့ပါလားဆိုတဲ့အသိနဲ႔ ရင္ထဲေႏြးေႏြးေလး ခံစားလိုက္ရတယ္။
(၅) ေဆာင္ (၃) ခန္းမွာေနရင္း ဆရာႀကီးနဲ႔က်ေနာ္ၾကားမွာ အမွတ္ရစရာေလးတစ္ခုျဖစ္ခဲ့ေသးတယ္။ မွတ္မွတ္ရရ အဲဒီေန႔က ၁၉၉၄၊ ဒီဇင္ဘာလ (၃၁) ရက္ေန႔ည။ ၁၉၉၅ႏွစ္သစ္ကို ႀကိဳဖို႔ ဆရာႀကီးနဲ႔ က်ေနာ္တို႔ ဝိုင္းဖြဲ႕စကားေျပာေနၾကတယ္။ က်ေနာ္က ''ဆရာႀကီးေခ်ာင္းေတြအရမ္းဆိုးေနတယ္။ ေဆး လိပ္ျဖတ္ပါလား''လို႔ ေကာက္ခါငင္ကာ ေျပာလိုက္မိတယ္။ သူ နဲနဲေတြသြားတယ္။ ''ေအး..ငါ႕ အမ်ိဳး သမီး ႐ွိတုန္းကေကာ၊ သမီးေတြကေကာ အားလံုး ငါ့ကို ေဆးလိပ္ျဖတ္ဖို႔ခ်ည္း ေျပာၾကတယ္။ ငါက ေဆးလိပ္နဲ႔လက္ထပ္ေပါင္းသင္းလာတာ ႏွစ္ေပါင္းၾကာလွၿပီကြ။ ျဖတ္ဖို႔လည္း အႀကိမ္ႀကိမ္ႀကိဳးစား ၾကည့္ ပါေသးတယ္။ မရဘူး။ ေဆးလိပ္မေကာင္းဘူးဆိုတာ သိတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကိုယ္နဲ႔ရင္းႏွီး သူတိုင္းကို ေဆးလိပ္မေသာက္ဖို႔ အၿမဲေျပာတာပဲ။ ငါကေတာ့ စြဲေနၿပီ ျဖတ္ဖို႔မလြယ္ေတာ့ဘူး'' လို႔ ေျပာပါတယ္။ က်ေနာ္ကလည္း မေလွ်ာ့ေသးဘူး.. ''ဆရာႀကီးစကားကို က်ေနာ္အၿမဲလိုလုိ နားေထာင္ ခဲ့တယ္ေနာ္။ ဒီ အခန္းေျပာင္းတဲ့ကိစၥဆို အထင္အ႐ွားပဲ။ ေဘးၾကပ္နံၾကပ္ကိစၥမွာ ဆရာႀကီးစိတ္ ထိခိုက္မွာစိုးလို႔ ဒီေျပာင္းဖို႔ဆံုးျဖတ္ခဲ့တာ ဆရာႀကီးသိပါတယ္။ အခုလည္း ဆရာႀကီးရဲ႕က်န္းမာေရး ကို ေ႐ွ႕႐ႈၿပီး က်ေနာ္ေတာင္းဆိုတာကို ဆရာႀကီးအသိအမွတ္ျပဳသင့္တယ္။ ခုတေလာ ဆရာႀကီး ေဆးလိပ္တအားေသာက္တယ္။ ဘယ္ခါ ၾကည့္ၾကည့္ လက္ၾကားထဲ ေဆးလိပ္ၫႇပ္လွ်က္ပဲ။ ဒီအတုိင္း ဆို ဆရာႀကီးရဲ႕က်န္းမာေရးမလြယ္ဘူး။ ခု ေတာင္ ေခ်ာင္းေတြတအားဆိုးေနၿပီ'' လို႔ ထပ္ေျပာလိုက္ ေတာ့ သူက ''သမီးေတြလည္း ေထာင္ဝင္စာ လာတိုင္းေဆးလိပ္ျဖတ္ဖို႔ေျပာတယ္။ ငါလည္း ျဖတ္ဖို႔ စဥ္းစားေနတာပဲ။ အေျခအေနေပးရင္ ျဖတ္ၾကည့္တာ ေပါ့''တဲ့။
''ဟာ..ဆရာႀကီးကလည္း အေျခအေန ေပးရင္ဆုိၿပီး ေစာင့္ေနရင္ ျဖတ္ျဖစ္မွာမဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ဒီေန႔ဆို (၉၄)ရဲ႕ေနာက္ဆံုးညပဲ။ (၉၅)ႏွစ္သစ္ ေရာက္ဖို႔ နာရီပိုင္းပဲလိုေတာ့တာ။ ဒီေတာ့ အမွတ္တရအေန နဲ႔စျဖတ္ရင္ မေကာင္းဘူးလား''လို႔ က်ေနာ္ကေျပာေတာ့ ေဘးနားက ကိုေအာင္ထြန္း (မ/ဥကၠလာ)၊ ေဝမိုးနဲ႔ တျခားရဲေဘာ္ေတြက ေကာင္းတယ္လို႔ဝိုင္းေျပာၾကေတာ့ ေနာက္ဆံုး ဆရာႀကီး ေဆးလိပ္ျဖတ္ဖို႔ သေဘာတူလိုက္တယ္။
''(၉၄) မကုန္ခင္ေသာက္မယ္ကြာ။ ည (၁၂)နာရီေက်ာ္ၿပီး ဟိုဘက္ႏွစ္သစ္ေရာက္ရင္ မေသာက္ ေတာ့ဘူး'' လို႔ေျပာၿပီး ေဆးလိပ္စျဖတ္ပါေတာ့တယ္။ တကယ္ဆို ဆရာႀကီးဟာ သိပ္ခ်စ္ဖို႔ေကာင္း တယ္။ သူ႕သမီးေတြဆႏၵကိုျဖည့္ဖို႔ အႀကိမ္ႀကိမ္အားယူေနတဲ့အခ်ိန္မွာ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ က်ေနာ္ ကလည္း တြန္းအားတစ္ရပ္ေပးမိရက္သားျဖစ္သြားေတာ့ သူ သိပ္ႀကိဳက္တဲ့ေဆးလိပ္ကို ျဖတ္ဖို႔ ႀကိဳးစားခဲ့ တာေလ။ အဲဒီရက္ေတြအတြင္း ဆရာႀကီး သိပ္သနားဖို႔ေကာင္းတယ္။ အရင္လို ႐ႊင္႐ႊင္ လန္းလန္းမ႐ွိဘူး။ ေငါင္ေနတတ္တယ္။ သူအရမ္းကို ခံရခက္ေနတာေလ။ က်ေနာ္ကိုေတြ႕တိုင္း ေဆးလိပ္ျဖတ္တာ ဘယ္ႏွစ္ ရက္႐ွိၿပီေနာ္၊ ဘာညာနဲ႔ေျပာတတ္တယ္။ ေထာင္ဝင္စာေတြ႕ၿပီး ျပန္လာ ေတာ့လည္း သူေဆးလိပ္ျဖတ္တာ သမီးေတြအရမ္းဝမ္းသာေနၾကတယ္ဆိုၿပီး တခုတ္တရေျပာတတ္ ေသးတာ။ ဒါေပမဲ့ သူအရမ္းခံစားေနရတာ သိသာတယ္။
ႀကိတ္မွိတ္ခံေနတာသိလို႔ တစ္ခါေတာ့ က်ေနာ္က ''ဆရာႀကီးအရမ္းခံစားေနရရင္ အာ႐ံု ေျပာင္းသြားေအာင္ကြမ္းေလးဘာေလးငံုပါလား။ ျမန္မာအဖိုးႀကီး၊ အဖြားႀကီးေတြ ကြမ္းတၿမံဳ႔ၿမံဳ႔နဲ႔ က်န္းမာေနၾကတာပဲ။ ေဆးလိပ္နဲ႔စာရင္ ကြမ္းက အႏၲရာယ္ကင္းေလာက္ပါတယ္လို႔ ေျပာမိေတာ့ ဆရာ ႀကီးက ''ဟာ..ေခြးေကာင္.. ငါ..သြားတစ္ ေခ်ာင္းမွမ႐ွိဘဲဲ ဘယ္လိုကြမ္းဝါးရမလဲ''လို႔ ေျပာေတာ့ ဝိုင္း ရယ္ၾကရေသးတယ္။ ဆရာႀကီးသြားေတြ ဘယ္လိုျဖစ္ကုန္တာလဲ၊ ဘာလို႔ျပန္မစိုက္ဘဲ ဒီအတုိင္းထားရ တာလဲလို႔ က်ေနာ္တစ္ခါက သူ႔ကိုေမးဖူးတယ္။ ''မင္းလိုေကာင္ေတြ ငါ့ဒုကၡေပးသြားၾကတာကြ။ သြား ေကာလိပ္ေက်ာင္းသား ေတြေပါ့။ သူတို႔လက္တည့္စမ္းခ်င္တာလား မသိပါဘူး။ ငါ့ေတြ႕တိုင္း ဆရာ့သြား ေတြမေကာင္းဘူး။ က်ေနာ္တို႔ႏႈတ္ေပးမယ္၊ ၿပီးမွ ျပန္စိုက္ေပးမယ္၊ ႐ွယ္လုပ္ေပးမယ္ခ်ည္းေျပာေနၾကတာ၊ ငါလည္း အဟုတ္မွတ္တာေပါ့။ ႏႈတ္ေပါ့ေလ။ ၿပီးေတာ့ ဒီေကာင္ေတြေက်ာင္းဆင္းလို႔ နယ္ေတြေရာက္သြားၾကၿပီး တေကာင္မွျပန္ေပၚမလာၾကဘူး။ အဲဒီလိုတစ္ေယာက္ကလာႏႈတ္လုိက္၊ ျပန္စိုက္ေပးမယ္ ေျပာၿပီး ေပ်ာက္သြားလိုက္နဲ႔ ငါ့သြားေတြသာ ကုန္သြားတယ္။ ေခြးေကာင္ေတြ ဘယ္ေရာက္ကုန္ တယ္မသိဘူး။ ငါ လည္းသြားစိုက္ဖို႔ သူတို႔ကိုတေမွ်ာ္ေမွ်ာ္နဲ႔ ေထာင္ထဲေရာက္လာတဲ့အထိ မင္းအျမင္ပဲ ။ တစ္ေခ်ာင္းမွကို မ႐ွိ ေတာ့ဘူး'' လို႔ရယ္ရယ္ေမာေမာေျပာဖူးတယ္။
ဆရာႀကီးက အဲဒီလိုလူစားမ်ိဳးပါ။ က်ေနာ္နဲ႔ေနစဥ္တေလွ်ာက္ တစ္ခါမွေဒါသထြက္တာမေတြ႕ခဲ့ဖူးဘူး။ ဘယ္သူ႔ကိုမွလည္း မေကာင္း ေျပာတာမၾကားခဲ့ရဖူးဘူး။ သူ စြဲစြဲၿမဲၿမဲလက္ကိုင္ထားတဲ့ဝါဒက ''အေကာင္းျမင္'' ဝါဒေလ။ ဘယ္ေလာက္ဆိုးတဲ့လူျဖစ္ပါေစ ေကာင္း ကြက္ေတာ့ ႐ွိစၿမဲပဲလို႔ သူကခံယူထားတာ။ သူသူငါငါ ႐ွာေတြ႕ ဖို႔ခက္တဲ့ အဲဒီ႕ မဆိုစေလာက္ ေကာင္းကြက္ ေလးကို သူကအၿမဲ႐ွာေတြ႕တတ္စၿမဲပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ထင္ပါ ရဲ႕။ က်ေနာ့္လိုဂ်စ္ကပ္ကပ္၊ ခပ္႐ိုင္း႐ိုင္း၊ ခပ္ဆိုးဆိုးေကာင္ကို သူလာၿပီး သံေယာဇဥ္ျဖစ္ေနတာေနမွာ။ ေနာက္ ဆရာႀကီးရဲ႕ထူးျခားခ်က္က မ်က္လံုးပဲ။ က်ေနာ့္အထင္ပါ။ သူ႕မ်က္လံုးက အျပစ္ကင္းတဲ့ ကေလး ေလး တေယာက္ရဲ႕မ်က္လံုးေတြလိုပဲ၊ ႐ႊင္လန္း တက္ႄကြေနတတ္တယ္။ အေရာင္လက္ေန ျပီး တစ္ခုခုကိုအၿမဲစူးစမ္းေနတတ္တဲ့မ်က္လံုးေတြ။ ဆံပင္ေတြ ျဖဴ၊ သြားေတြတစ္ေခ်ာင္းမွမ႐ွိလို႔ ခႏၶာကိုယ္တစ္ခုလံုးအိုမင္းရင့္ေရာ္ေနေပမဲ့ ဆရာႀကီးရဲ႕မ်က္လံုးေတြက အၿမဲႏုဖပ္၊ ၿပံဳး႐ႊင္၊ ခ်ိဳျမ ေနတတ္တာ။ ဆရာႀကီးကြယ္ရာမွာ ရဲေဘာ္တခ်ိဳ႕က ေအာင္ထြန္းေလးလို႔ ခ်စ္စႏိုး ေခၚၾကေသးတယ္။ အဲဒီလုိေခၚၾကတဲ့အေၾကာင္း က်ေနာ္ကေျပာျပေတာ့ သူက စိတ္မဆိုးဘဲရယ္ေတာင္ ေနလိုက္ေသး တယ္။
တခါတေလ သူေရခ်ိဳးတာနဲ႔ႀကံဳရင္ က်ေနာ္က 'ဂ်ီး' တြန္းေပးတတ္တယ္။ သူ႔ဗိုက္ က ေဖာင္းေဖာင္းကားကားႀကီး။ အဲဒီဗိုက္ႀကီးရဲ႕ခလယ္တည့္တည့္မွာ စူထြက္ေနတဲ့ ''ခ်က္''ႀကီး ႐ွိတယ္။ ဘုသီးႀကီးတစ္ခုတင္ထားသလိုပဲ။ က်ေနာ္က ဆရာႀကီးကိုစခ်င္ရင္ အဲဒီခ်က္ႀကီးကို လက္ၫႇိဳးနဲ႔ ဖိတြန္းၿပီး ကလိသြားထိုးတယ္။ အဲဒီအခါေတြဆို ဆရာႀကီးက ''ဟာ..ေဟ့ေကာင္..ေခြးေကာင္ ..ယားတယ္ မ လုပ္နဲ႔'' ဆိုၿပီး ေအာ္ဟစ္ေနေတာ့တာ။ က်ေနာ္က ရယ္ေပါ့။ ဆရာႀကီးက အရမ္းယား တတ္တာ။ သူ႔ဗိုက္ ႀကီးကို လက္နဲ႔သြားထိမိရင္ ယားလို႔ တြန္႔ခနဲျဖစ္ျဖစ္သြားတတ္တယ္။ သူ႔ကို ဘယ္သူမွ မစၾကပါဘူး။ က်ေနာ္ပဲ အဲဒီလိုကလိထိုး သြားသြားစတာ။ သူ ဟက္ဟက္ပက္ပက္ ရယ္တာကို ၾကည့္ခ်င္လို႔။ သူအဲဒီလို ရယ္ရင္ မ်က္လံုးႏွစ္လံုးကပိတ္ၿပီး ေပ်ာက္သြားေရာ။ သြားေတြတစ္ေခ်ာင္းမွ မ႐ွိတဲ့ပါးစပ္ႀကီးက ဟလို႔၊ တကယ့္ကို ခ်စ္စရာႀကီး။ တစ္ခါတစ္ေလ က်ေနာ္က ''ဆရာႀကီး က်ေနာ္ကေလးမွမဟုတ္ေတာ့တာ..'' လုိ႔ေျပာေတာ့ သူက ''ဘာ႐ွက္စရာလဲကြ။ မင္းနဲ႔ငါက သားအဖ၊ ေျမးအဖိုးအ႐ြယ္ပဲ'' လို႔ျပန္ေျပာတတ္ တယ္။ က်ေနာ္က ''ဒါဆို ဆရာႀကီးရဲ႕ခ်က္ႀကီးကို လည္း က်ေနာ့္လက္နဲ႔အတင္းဖိမယ္'' လို႔ေျပာေတာ့ ''ဟာ..ေခြးေကာင္'' ဆိုၿပီး ဟက္ဟက္ပက္ပက္ ရယ္ေနေတာ့တယ္။ တကယ့္ကိုျဖဴစင္ၿပီး ခ်စ္စရာေကာင္း တဲ့ဆရာႀကီးပါ။
ေနာက္ သူနဲ႔က်ေနာ့္ ၾကားမွာ႐ွိတဲ့ဆက္သြယ္မႈက က်ေနာ္ထမင္းစားေနတာနဲ႔ႀကံဳရင္ က်ေနာ့္ထမင္းပန္းကန္ထဲက တစ္လုတ္၊ ႏွစ္လုတ္ ဇြန္းနဲ႔ခပ္စားတတ္တယ္။ တစ္ခါတစ္ေလလည္း က်ေနာ္ က လက္နဲ႔ခြံ႕ေပးရ တယ္။ ဘာဟင္းနဲ႔စားစား ေကာင္းေကာင္း၊ မေကာင္းေကာင္း က်ေနာ္ထမင္းစားတာနဲ႔ ႀကံဳလို႔ကေတာ့ အနည္းဆံုးတစ္လုတ္ေလာက္စားလိုက္ရမွ ေက်နပ္တာ။ သူထမင္းစားတာနဲ႔ႀကံဳရင္လည္း က်ေနာ္ကို ''ေခြးေကာင္..လာဆိုၿပီး'' အတင္းခြံ႕ေကြၽးေတာ့တာပဲ၊ မစားခ်င္ဘူးေျပာလည္းမရဘူး။ အထူးသျဖင့္ ဟင္းေကာင္းတဲ့ေန႔ေတြဆို အတင္းကိုေကြၽးေတာ့တာ။ အထဲမွာသိတဲ့အတိုင္း ''ကိုယ္တာ''နဲ႔စားရ ေတာ့ ဟင္းနည္းသြားမွာစိုးလို႔ က်ေနာ္ျငင္းရင္မရဘူး။ အနည္းဆံုးတစ္လုတ္ေလာက္စားလိုက္မွ သူ ေက် နပ္သြားတာ။ က်ေနာ္တို႔အျပင္မွာ ျပန္ဆုံၾကေတာ့ ''ငါအစားေကာင္းစားတဲ့အခါတိုင္း မင္းကိုသတိရ တယ္ ကြာ'' လို႔ေျပာခဲ့ဖူးတယ္။
အဲဒီလိုဆရာႀကီး ေဆးလိပ္ျဖတ္ၿပီး (၁)လေလာက္႐ွိေတာ့ တစ္ေန႔မွာ ကိုေအာင္ထြန္း (မ/ဥကၠလာ)က ဆရာႀကီးေဆးလိပ္ျပန္ေသာက္ေနတာသိလားလို႔ က်ေနာ့္ကို လာေမးတယ္။ က်ေနာ္ေတာင္ယာ လုပ္ရင္း တန္းလန္းႀကီးဆိုေတာ့ လက္ေတြေျခေတြမွာလည္း ႐ႊံ႕ေတြေပေနတယ္။ က်ေနာ္ကမသိ ပါဘူးေပါ့။ က်ေနာ္ နဲ႔အတူေနတာ က်ေနာ္သိတာပဲ။ သူျပန္မေသာက္ပါဘူးလို႔ ျပန္ေျပာလိုက္ေတာ့ ကိုေအာင္ထြန္းက မယံု ရင္ ဟိုး ..ျပတင္းေပါက္နားမွာသြားၾကည့္တဲ့။ က်ေနာ္သြားၾကည့္ေတာ့ သူေျပာတဲ့ေနရာမွာ ဆရာႀကီးနဲ႔ ကိုေအာင္မင္းတို႔ထိုင္ေနၾကတယ္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ၾကားမွာ ေဆးလိပ္မီးခိုးေတြ ေတြ႕ေနရတယ္။ ဒါေပမဲ့ မီးၫႇိထားတဲ့ေဆးလိပ္က ကိုေအာင္မင္းလက္ၾကားမွာ။
က်ေနာ့္ကိုေတြ႕ေတာ့ ဆရာႀကီးက ဘာလဲလို႔ေမး တယ္။ က်ေနာ္က ဘာမွမဟုတ္ပါဘူး။ ဆရာႀကီး တို႔ဘာလုပ္ေနတာလဲ လာၾကည့္တာလို႔ေျပာေတာ့ သူက ဘာလုပ္ေနရမွာလဲ။ စကားထိုင္ေျပာေနတာ ေပါ့ကြလို႔ ခပ္တည္တည္နဲ႔ျပန္ေျပာတယ္။ က်ေနာ့္စိတ္ထဲ မ႐ွင္းဘူး။ ဆရာႀကီးၾကည့္ရတာ ေဆးလိပ္ မ်ား ျပန္ေသာက္ေနၿပီလားေပါ့။ ဒါနဲ႔ ေနာက္တစ္ေန႔မွာ ဆရာႀကီးနဲ႔ကိုေအာင္မင္းတို႔ ထိုင္ေနတုန္း ေနာက္ကေန တိတ္တိတ္ေလးသြားၾကည့္တယ္။ အဟုတ္ပဲ။ ကိုေအာင္မင္းလက္ထဲ မီးၫႇိၿပီးသား ေဆးလိပ္ကို ဆရာႀကီးယူဖြာတယ္။ ႏွစ္ဖြာေလာက္ဖြာၿပီး ကိုေအာင္မင္း လက္ထဲ ေဆးလိပ္ျပန္ထည့္ လိုက္တယ္။ က်ေနာ္လည္း တိတ္တိတ္ကေလး ဆက္ၾကည့္ေနလိုက္တယ္။
ေနာက္တစ္ႀကိမ္ သူဖြာေတာ့ ျဗဳန္းဆို က်ေနာ္ထလိုက္ၿပီး ''မိၿပီ။ မိၿပီ။ ဆရာႀကီးေဆးလိပ္ ျပန္ေသာက္ေနၿပီ''လို႔ ေအာ္ေျပာလိုက္ေတာ့ ဆရာႀကီးချမာ ႐ွက္ကိုး ႐ွက္ကန္းနဲ႔ရယ္ေနတယ္။ “ေအးကြာ။ ငါမေနႏိုင္ ေတာ့ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ကိုေအာင္မင္းဆီက တစ္ဖြာ၊ ႏွစ္ဖြာ ယူယူဖြာေနတာ'' လို႔ေျပာ႐ွာတယ္။ ကိုေအာင္မင္းကလည္း ''ဟုတ္တယ္၊ ဆရာႀကီးက မင္းကိုကတိေပးထားေတာ့ မင္းေ႐ွ႕မွာ ေဆးလိပ္ျပန္ ေသာက္ဖို႔ခက္ေနတာ။ ဆရာႀကီး ေတာ္ေတာ္ခံေနရတယ္။ ေသာက္ပါေစကြာ။ မမ်ားရင္ၿပီးတာပါပဲ'' လို႔ ဆရာႀကီးဘက္က ေ႐ွ႕ေနလိုက္ေနပါေသးတယ္။ က်န္တဲ့ရဲေဘာ္ တစ္ခ်ိဳ႕ကလည္း အဲဒီအတိုင္းဝိုင္းေျပာၾက တယ္။ က်ေနာ္ကလည္း ဆရာႀကီးအရမ္းခံေနရတာ သိတယ္။ ဒါေပမဲ့ က်န္းမာေရးအတြက္ေျပာတာ။ သိပ္မေနႏိုင္လြန္းရင္ ေသာက္ေပါ့။ ဒါေပမဲ့ တတ္ႏိုင္သေလာက္ ေလွ်ာ့ေသာက္ဖို႔ေျပာေတာ့ သူ႕မ်က္ႏွာ လက္ခနဲျဖစ္သြားတယ္။ ''ေအးပါကြာ။ နဲနဲပါးပါးပဲေသာက္မွာပါ။ အရင္ေသာက္ေနက်ရဲ႕ ေလးပံုတစ္ပံုပဲ ေသာက္မယ္'' လို႔ေျပာ႐ွာတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ဆရာႀကီး ေဆးလိပ္ျပန္ေသာက္ျဖစ္သြားတယ္။ ''သမီးေတြကိုေတာ့ မေသာက္ေတာ့ဘူး ေျပာထားတာ ဘယ္လိုျပန္ေျပာရမလဲမသိဘူး။ မ်က္ႏွာပူလိုက္တာ'' လို႔ၿငီးတြားေနပါ ေသးတယ္။ ဆရာႀကီးက ကိုယ့္သားသမီးေတြကိုေတာင္ အဲဒီလိုအေလးထားတဲ့ပုဂၢိဳလ္ႀကီးပါ။
က်ေနာ္နဲ႔ဆရာႀကီးၾကားမွာ႐ွိတဲ့ အထင္ကရအမွတ္တရတစ္ခုက ''ဘာသာေရး'' ကိစၥပါ။ သိတဲ့အတိုင္း က်ေနာ္က ကရင္ကျပား၊ ဘာသာတရား သတ္သတ္မွတ္မွတ္မ႐ွိတဲ့သူ။ ဒါကိုသူက ဘာသာတရားရဲ႕ အႏွစ္ သာရကို နားဝင္ေအာင္ ေျပာျပတယ္။ အထူးသျဖင့္ ဗုဒၶဘာသာရဲ႕ေလးနက္ပံုကို ႐ွင္းျပတယ္။ ဓမၼစၾကာရဲ႕ တရားကိုယ္ေတြ႕ျဖစ္တဲ့ အစြန္းတရားႏွစ္ပါးေ႐ွာင္တဲ့ အလယ္အလတ္ မဇၩိမ ပဋိပဒါ လမ္းစဥ္၊ မဂၢင္ (၈) ပါး စတာေတြကို အပ္ေၾကာင္းထပ္ေအာင္ ေျပာျပခဲ့တယ္။ သူအၿမဲေျပာေလ့႐ွိတာ က (၃၈)ျဖာ မဂၤလာ တရားေတာ္ပါပဲ။ အႀကိမ္ရာနဲ႔ေထာင္နဲ႔ခ်ီၿပီး သူေျပာေနက်ကေတာ့ “စိတ္႐ွည္၊ ဇြဲသန္၊ သည္းခံ၊ ဧကန္ နိဗၺာန္ေရာက္'' တဲ့။ ဒါေလးကို ခဏ ခဏေျပာတယ္။ တဖြဖြေျပာတယ္။ ႀကံဳတိုင္းေျပာတယ္။ သူနဲ႔ရင္းႏွွီးတဲ့သူတိုင္း ၾကားဖူးၾကပါလိမ့္မယ္။ က်ေနာ့္ကိုလည္း ''ပရိတ္'' နဲ႔ ''ဓမၼစၾကာ'' ကို က်က္ဖို႔ ခဏ ခဏေျပာ တာ က်ေနာ္ကလည္း သိတဲ့အတိုင္း ဂ်စ္တီးဂ်စ္ကန္ဆိုေတာ့ မက်က္ဖူးခ်ည္း ျပန္ေျပာတာ။ ဒါကို သူက မေလွ်ာ့ဘူး။ ႀကံဳတိုင္းတဖြဖြက်က္ခိုင္းေနေတာ့တာ။
တစ္ေန႔ေတာ့ သူက ''မင္းက ခုိင္ဝတ္မႈန္တို႔နဲ႔ တစ္တန္းထဲဆိုေတာ့ (S) ခန္းကေပါ့။ (S) ခန္းဆိုတာ စာေတာ္တဲ့ေက်ာင္းသားခ်ည္းထားတာဆိုေတာ့ မင္းလည္း စာေတာ္လို႔ေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ေက်ာင္းစာ ဘယ္ေလာက္ ေတာ္ေတာ္ ဘုန္းႀကီးစာေတြကိုေတာ့ မလြယ္ဘူး။ အရမ္းခက္တယ္။ ''ပရိတ္''ထဲက ''ရတနသုတ္'' ဆိုရင္ ေတာ္႐ံုလူရဖို႔မလြယ္ဘူး။ မင္းလည္း က်က္လို႔ရမွာ မဟုတ္ပါဘူးကြာ” လို႔ ေျပာလာ တယ္။ က်ေနာ္ကလည္း သိတဲ့အတိုင္း မာန္ကခပ္ေထာင္ေထာင္ ဆိုေတာ့ဘာလို႔ မရရမွာလဲ၊ မက်က္ ခ်င္လို႔။ က်က္ရင္ရၿပီးသားပဲလို႔ မခံခ်င္စိတ္နဲ႔ ျပန္ေျပာေတာ့ ဆရာႀကီး က ''ဒါဆိုမင္းနဲ႔ငါ ေလာင္းရ ေအာင္၊ ရတနသုတ္ကို (၂)ရက္နဲ႔ရရင္ မင္းလိုခ်င္တာ ေတာင္း ငါေပးမယ္။ မရရင္ ငါလိုခ်င္တာ ေတာင္းမယ္။ မင္းေပး''ဆိုၿပီး စိန္ေခၚပါေလေရာ။ က်ေနာ္ကလည္း မခံခ်င္ေတာ့၊ ရတယ္။ က်က္မယ္ ဆိုၿပီး သူေလာင္းေၾကးကို သေဘာတူလိုက္တယ္။
တကယ္ က်က္ေတာ့မေခ်ာင္ဘူး။ က်ေနာ္က 'ၾသကာသ'ေတာင္ ေျဖာင့္ေအာင္႐ြတ္တတ္တဲ့သူ မဟုတ္ေတာ့ ခက္ေနၿပီ။ ပါဠိဆိုတာလည္း ကိုယ္နဲ႕ ယဥ္ပါးတာမဟုတ္ေတာ႕ အသံထြက္ဖို႔ေတာင္ မလြယ္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဆရာႀကီးက အသံခ်ေပးပါတယ္ ဒီလိုနဲ႔ (၂)ရက္လံုးလံုး ဘာမွမလုပ္ဘဲ ထုိင္က်က္၊ ထက်က္၊ လွဲက်က္နဲ႔ တတြတ္တြတ္႐ြတ္ေနရတယ္။ ဆင္တူအပိုဒ္ေတြပါလို႔ ေ႐ွ႕ကရလိုက္၊ ေနာက္ကေမ့လိုက္နဲ႔ ခ်ာလပတ္ကိုလည္ေနေတာ့တာပဲ။ ဒါေပမဲ့(၂)ရက္ျပည့္လို႔ သတ္မွတ္ထားတဲ့အခ်ိန္မွာ က်ေနာ္ရသြားပါတယ္။ က်ေနာ့္ဘဝမွာ ဘုရားစာ နဲ႔ပတ္သတ္ၿပီး ပထမဆံုးရတာလို႔ ဆိုရမယ္။
ေလာင္းေၾကးႏိုင္သြားတဲ့အတြက္ ဆရာႀကီးက က်ေနာ့္ကို လိုခ်င္တာေတာင္း၊ သူေပးမယ္လို႔ေျပာပါတယ္။ တကယ္က က်ေနာ္တစ္ခုခုလိုခ်င္လို႔ က်က္တာမွ မဟုတ္ဘဲ။ မခံခ်င္လို႔က်က္ခဲ့တာေလ။ ဒါေၾကာင့္ က်ေနာ္ဘာမွမေတာင္းပါဘူးလို႔ေျပာ ေတာ့ ဆရာႀကီး က ''မင္းမေတာင္းလဲ ငါကဂုဏ္ျပဳရမွာပဲ''ဆိုၿပီး သူ႕ေထာင္ဝင္စာထဲက အေကာင္းဆံုးမုန္႔ ေတြကို ခ်ေကြၽးပါေတာ့တယ္။ က်ေနာ္နဲ႔အတူ ရဲေဘာ္ေတြဝိုင္းစားၾကရင္း ဆရာႀကီးက ''ဒီေကာင္ေတာ္ တယ္၊ ဥာဏ္လည္းေကာင္းတယ္'' ဆိုၿပီး ခ်ီးက်ဴးေနေတာ့ လူၾကားထဲ ေနရထိုင္ရေတာင္ခက္ပါေသးတယ္။
တကယ္ဆို က်ေနာ္က်က္လို႔ရမယ္မွန္း ဆရာႀကီးသိပါတယ္။ ဘယ္သူမဆို က်က္လို႔ရႏိုင္တာပဲေလ။ ဘာသာတရားနဲ႔ ထိေတြ႕ေပးခ်င္လို႔။ ႐ိုး႐ိုးတန္းတန္းက်က္ခိုင္းတာ၊ မက်က္လို႔၊ ရတဲ့နည္းနဲ႔ လွည့္ပတ္ က်က္ခိုင္းတယ္ဆိုတာ ေနာင္မွက်ေနာ္သိရတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ဆရာႀကီးေၾကာင့္ ရတနသုတ္ကေန ဓမၼစၾကာ၊ ေမတၱာသုတ္၊ ပ႒ာန္းေတြပါ အားလံုးက်ေနာ္အလြတ္ရသြားတယ္။ က်ေနာ္တို႔ေနတဲ့အခန္းက မနက္ (၅) နာရီထၿပီး ပ႒ာန္းတစ္ရက္၊ ဓမၼစၾကာတစ္ရက္၊ ပရိတ္တစ္ရက္ ေန႔တိုင္း ႐ြတ္ၾကတယ္။ အရင္ကေတာ့ က်ေနာ္က မထဘူး။ သူမ်ားေတြ ႐ြတ္လည္း ေခါင္းၿမီးၿခံဳၿပီး ေပအိပ္ေနတာပဲ။ ေနာက္ပိုင္းေတာ့ ဆရာႀကီး ကမရဘူး။ အတင္းလာႏႈိးၿပီး ထ႐ြတ္ခိုင္းေတာ့တာပဲ။ သူကိုယ္တိုင္လည္း ႐ြတ္တယ္။ က်ေနာ့္မွာ မထခ်င္ဘဲနဲ႔ သူလာ လာႏႈိးလို႔ ထ႐ြတ္ေနရတယ္။ အဲဒါ ဆရာႀကီးခ်ေပးတဲ့ ဘာသာတရားမ်ိဳးေစ့ ျဖစ္ေနတယ္ဆိုတာ ေနာက္မွ သိလာရတယ္။ ခုေတာ့ က်ေနာ္ဟာ ဗုဒၶဘာသာတရားကို တကယ္ယံုၾကည္လာသူ တစ္ေယာက္ျဖစ္လာၿပီး တရားဘာဝနာ ကိုေတာင္ က်င့္ေနပါၿပီ။ ဒီေတာ့မွ ဆရာႀကီးေက်းဇူးဘယ္ေလာက္ ႀကီးမားတယ္ဆိုတာ သိလာရ တယ္။ ဝမ္းနည္းဖို႔ေကာင္းတာက က်ေနာ္ ခုလိုဗုဒၶတရားကို ႏွစ္ႏွစ္ကာကာ ယံုၾကည္ေနၿပီဆိုတာ ဆရာႀကီးသိမသြား႐ွာဘူး။ သူနဲ႔ လူခ်င္းျပန္ဆံုၾကရင္ ကဗ်ာနဲ႔ ဘာသာတရား အေၾကာင္း က်ေနာ္ သိနားလည္ထားတာေတြေျပာဖို႔၊ ေဆြးေႏြးဖို႔ စိတ္ကူးခဲ့တာ၊ အခုေတာ့ ေျပာခြင့္မရေတာ့ ဘူး။ ဒါထက္... သူ က်ေနာ့္ကို ျမင္ေစ၊ ျဖစ္ေစခ်င္ခဲ့တာေတြ က်ေနာ္ျဖစ္ေနၿပီ။ ျဖစ္ေအာင္ႀကိဳးစားေနၿပီ ဆိုတာ သူသိမသြားရလို႔ ယူႀကံဳးမရျဖစ္မိတယ္။
ဆရာႀကီးနဲ႔ပတ္သတ္ၿပီးေနာက္ပိုင္း ေျပာသံ၊ ဆိုသံတခ်ိဳ႕ၾကားရတယ္။ ဆရာတင္မိုးဟာ လက္ဝဲဝါဒကို အလြန္အမင္း ယံုၾကည္သူ၊ ဘာသာတရားမ႐ွိသူ'' တဲ့ေလ။ လက္ဝဲဝါဒယံုၾကည္မႈဆိုတာ ထားပါ။ က်ေနာ္ ဘာမွ မွတ္ခ်က္မျပဳလိုဘူး။ လူတိုင္း ဘယ္သူမဆို ကိုယ္ႀကိဳက္ရာဝါဒကို စြဲကိုင္ယံုၾကည္ခြင့္ ႐ွိၾကတာခ်ည္း ပဲ။ ကိုယ္သန္ရာ ကိုယ္ယံု။ အေရးႀကီးတာက လူ႔အဖြဲ႕အစည္းကို အႏၲရာယ္မေပးတဲ့ ဝါဒျဖစ္ဖို႔ပဲလိုတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဆရာႀကီးနဲ႔လက္ဝဲဝါဒကိစၥ က်ေနာ္ဘာမွ မေျပာလိုဘူး။ တစ္ခါမွလည္း က်ေနာ္ သူ႔ကိုမေမး ၾကည့္ဖူးဘူး။ သူကလည္း အဲဒီအေၾကာင္း တစ္လံုးတစ္ပါဒမွ ေျပာသံမၾကားရဘူး။ ႐ုပ္႐ွင္မင္းသားႀကီး ဦးျမတ္ေလးနဲ႔ ေလးေလးလို႔ေခၚတဲ့ဦးထြန္းေဝအေၾကာင္းေတာ့ တဖြဲတႏြဲ႕ ေဆြးေဆြးေျမ႕ေျမ႕ေျပာခဲ့ဖူးတာ ပဲ႐ွိတယ္။
အခုက်ေနာ္ေျပာခ်င္တာက ဆရာႀကီးမွာ ဘာသာတရား မ႐ွိဆိုတဲ့ကိစၥပါ။ ဒါကို က်ေနာ္လံုးဝ လက္သင့္မခံႏိုင္ပါဘူး။ ဒီလုိေျပာတဲ့သူေတြဟာ ဆရာႀကီး အေၾကာင္း ဂဃဏန မသိၾကလို႔ တဆင့္စကား နဲ႔ ေျပာေနၾကတာပဲျဖစ္မယ္။ က်ေနာ္နဲ႔ေနစဥ္ကာလမွာ သူ႕ေမြးေန႔၊ တစ္ခါတစ္ေလ လျပည့္ေန႔ေတြမွာ သူ ဥပုသ္ေစာင့္ေလ့႐ွိတယ္။ ဆရာႀကီးဟာ အင္မတန္ ႏွိိမ့္ခ်တတ္ၿပီး မာန္မာနကင္းစင္တဲ့သူပါ။ ဘာသာတရား ကိုလည္း အလြန္ေလးစားတယ္။ အထင္႐ွား ဆံုး သာဓကနဲ႔ျပရရင္ က်ေနာ္တို႔ (၅)ေဆာင္မွာ (၂၉၅)ပုဒ္မနဲ႔ ေထာင္က်ေနတဲ့ စာခ်ဘုန္းႀကီးေလး တစ္ပါး ႐ွိတယ္။ ဘုန္းႀကီးေလးက အသက္ (၃ဝ) စြန္းစြန္းဆိုေတာ့ ဆရာႀကီးနဲ႔အသက္ ေခါက္ခ်ိဳး ေလာက္ကြာတယ္။ ဘုန္းႀကီးဆိုေပမယ့္ ေထာင္ထဲမွာဆိုေတာ့ သူလိုကိုယ္လို ေထာင္ဝတ္စံုနဲ႔ ဆံပင္နဲ႔ပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ အျပင္မွာ စာခ်ဘုန္းႀကီးလုပ္ခဲ့တာဆိုေတာ့ ဆရာႀကီးက သူ႔ဆီက အဘိဓမၼာ သင္ယူခ်င္ေနတယ္။ ဘုန္းႀကီးကလည္း လိုလိုခ်င္ခ်င္ပဲ သင္ေပးပါတယ္။ ထူးျခားတာက ဆရာ ႀကီးဟာ မသင္ခင္မွာေရာ သင္ၿပီးမွာပါ အဲဒီဘုန္းႀကီးေလးကို ကုန္းဦးခ်တာပါပဲ။ ကန္ေတာ့တာမွ ထိျခင္း ငါးျဖာဆိုသလို နဖူးနဲ႔ၾကမ္းျပင္ထိၿပီး ႐ို႐ိုေသေသလက္အုပ္ခ်ီကန္ေတာ့တာပါ။ စားစရာေလးေတြယူၿပီး ဘုန္းႀကီးေလးကို သြားေပးတဲ႕အခါမွာလည္း ရိုရုိေသေသလက္အုပ္ခ်ီ ကန္ေတာ့ၿပီးမွ ေပးတာပါ။
က်ေနာ္က ဒီ ကိုယ္ေတာ္ေလးဟာ 'ကတံုး' လည္းမဟုတ္၊ သကၤန္း လည္းမစီးထားဆိုေတာ့ လူပဲေပါ့။ ဆရာႀကီးနဲ႔လည္း အသက္အရမ္းကြာတယ္။ အဲဒါ ဘာေၾကာင့္ ကန္ေတာ့ရတာလဲ လို႔ေမးဖူးတယ္။ ဆရာႀကီးက ''ရဟန္း''ဆို တာ ဝိနည္းနဲ႔အညီ သကၤန္းစီးၿပီးရင္ ဝိနည္းမခ်ိဳးေပါက္သ၍ အဲဒီရဟန္းရဲ႕ စိတ္ဆႏၵမပါဘဲ သကၤန္းခြၽတ္ လို႔မရဘူး။ ႐ုပ္ဝတၴဳျဖစ္တဲ့ သကၤန္းကိုပဲ အတင္းခြၽတ္လို႔ရခ်င္ရမယ္။ ရဟန္းအျဖစ္ကေတာ့ ဖယ္႐ွားလို႔မရ ဘူး။ ရဟန္းက ရဟန္းပါပဲ။ ဒီကိုယ္ေတာ္ေလးက ဝိနည္းမခ်ိဳးေဖာက္ပါဘဲနဲ႔ အဓမၼသကၤန္းခြၽတ္ ေထာင္ထဲ ထည့္ခံ ထားရတာ။ ခုထိ သိကၡာမခ်ေသးလို႔ သူ႕ကိုယ္သူ ရဟန္းလို႔ ခံယူေနေသးတယ္။ ရဟန္းလိုပဲ က်င့္ ႀကံေနေသးတယ္။ ဗုဒၶတရားေတာ္ေတြ သူ႕ကိုယ္ထဲမွာ ကိန္းဝပ္ေနတယ္။ အဲဒီတရားေတာ္ေတြကို ငါ့ကို ပို႔ခ်ေနေသးတယ္။ ဒါေၾကာင္႕ ရိုရိုေသေသကန္ေတာ႕တာလို႕ . . . စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ရွင္းျပ တယ္။
ေနာက္တစ္ခုက ညေနခင္းေတြမွာ လမ္းေလွ်ာက္ၿပီးရင္ က်ေနာ္နဲ႔ ဆရာႀကီးတို႔ သြားထိုင္ေလ့ ႐ွိတဲ့ ေစတီေလးတစ္ဆူ႐ွိတယ္။ ဆရာႀကီး တစ္ခါမွ ဦးမခ်ဘဲနဲ႔ ေစတီထဲမဝင္ဘူး။ ဦးမခ်ဘဲနဲ႔ ေစတီ ထဲက ထြက္ေလ့မ႐ွိဘူး။ ဒါေၾကာင့္ က်ေနာ္က ''ေစတီဆိုတာ အုတ္၊ သဲ၊ ေက်ာက္၊ ဘိလပ္ေျမနဲ႔ လုပ္ထားတဲ့အရာပဲ။ အဲဒါကို ၿဖိဳခ်ၾကည့္လိုက္ရင္ အုတ္၊ ေက်ာက္၊ သဲေတြပဲ ထြက္လာမွာေပါ့။ ဒါကို ဆရာႀကီးက ကန္ေတာ့ေနေတာ့ အုတ္၊ သဲ၊ ေက်ာက္အပံုႀကီးကို ကန္ေတာ့ေနသလို ျဖစ္ေနတယ္ .. မဟုတ္ဘူးလား..''လို႔ ေျပာေတာ့ သူက ''မင္းေျပာသလို အုတ္၊ သဲ၊ ေက်ာက္ေတြနဲ႔ လုပ္ထားတယ္ ဆိုတာေတာ့ ဟုတ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အထိမ္းအမွတ္ သေကၤတဆိုတာ႐ွိတယ္။ ေက်းဇူးတရားကို အေလးအျမတ္ ျပဳတာနဲ႔ အေမြအႏွစ္ကို လက္ဆင့္ကမ္းသယ္တယ္ဆုိတာ ႐ွိတယ္။ ဥပမာ မင္းအေဖနဲ႔ မင္းအမိုးတို႔ ေကြၽး ေမြးခဲ့တာေတြကို မင္းေက်းဇူးမတင္ဘူးလား။ သူတို႔ေက်းဇူးကို ရည္မွတ္ၿပီး သူတို႔နဲ႔ဆိုင္တဲ့ပစၥည္းေတြ သိမ္းမထားဘူးလား။ ဒီလိုပဲေပါ့။ ေစတီဆိုတာလည္း ဗုဒၶရဲ႕အေမြအႏွစ္ ေတြပါပဲ။ ဗုဒၶရဲ႕ေက်းဇူးကိုရည္မွတ္ ၿပီး အထိမ္းအမွတ္လုပ္ တည္ထားတယ္ဆိုေတာ့ ဒါေတြကို ရည္မွန္းၿပီး ကန္ေတာ့တာပဲ။ ဒီအစဥ္အလာ အေမြအႏွစ္ေတြကို ေ႐ွးလူေတြက လက္ဆင့္ကမ္း သယ္လာၾကလို႔ ခုထိ႐ွိေနၾကတာ။ တခ်ိဳ႕ႏိုင္ငံေတြမွာဆို တိမ္ေကာပ်က္စီးကုန္ၾကတာေတြ ႐ွိတယ္။ ဒီလိုမျဖစ္ေအာင္ တို႔ေတြကလည္း လက္ဆင့္ကမ္းသယ္ေဆာင္ သြားရမယ့္တာဝန္႐ွိတယ္။ ဒါမွ ေက်းဇူးသိတတ္တဲ့လူသားျဖစ္မွာ..'' လို႔ က်ေနာ္နားလည္ႏိုင္ေလာက္မယ့္စကားေတြ ေ႐ြးၿပီး တခုတ္တရ႐ွင္းျပခဲ့တာပါ။
ဒီလိုမ်ိဳး ဘာသာတရားအေပၚ ၾကည္ညိဳအေလးျမတ္ ထားတဲ့ဆရာႀကီးကို ''ဘာသာတရားမ႐ွိသူ''လို႔ ေျပာဆိုတာကို က်ေနာ္နားမလည္ႏိုင္ဘူး။ ခု အသက္႐ြယ္ ႀကီးမွ သက္ဝင္ ယုံၾကည္လာတာျဖစ္မွာေပါ႕။ ငယ္ငယ္ကေတာ႕ ဘာသာတရားရွိခ်င္မွရွိမယ္ ''လို႕ အဲဒီလို လွည့္ ေျပာၾကရင္လည္း က်ေနာ္လက္မခံႏိုင္ပါဘူး ။ ဆရာႀကီးက ငယ္ငယ္ကတည္းက ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း ပညာေရးနဲ႕ႀကီးျပင္းလာသူပါ။ သူဆယ္တန္းေအာင္တုန္းက ျမန္မာတျပည္လုံး ျမန္မာစာပထမဆု ရခဲ႕တယ္။ အဲဒီ႕ဂုဏ္ထူးရျမန္မာစာအေျဖလႊာစာစီစာကုံးမွာ ပရိတ္တရားေတာ္ထဲက ေႏြဦးအလွကို ပါဠိလို အပိုဒ္လိုက္ကိုးကားၿပီး ထည္႕ေရးထားတာ။ ဒါကိုၾကည္႕ရင္ ဆရာႀကီးဟာ ငယ္ငယ္ကတည္း က သူ႕ႏွလုံးလားထဲ ဦးေႏွာက္ထဲမွာ ဗုဒၶတရားေတာ္ကိန္းဝပ္ေနတယ္ဆိုတာ အထင္အရွားပဲ ။ အဲဒီ႕အျပင္ ဆရာႀကီးဟာ ဗုဒၶတရားေတာ္ကိုသက္ဝင္ယုံၾကည္သူသက္သက္မဟုတ္ဘဲ တရားေတာ္ နဲ႕အညီတစ္သက္လုံး က်င္႕ႀကံေနထိုင္သြားတယ္ဆိုရင္ ဘယ္သူျငင္းဦးမွာလဲ. . . ။
ေနာက္ ဆရာႀကီးနဲ႕ပတ္သက္ၿပီးမရွင္းတာတစ္ခုရွိေသးတယ္။ အထင္အျမင္လြဲၾကတာပါ။ ကိုတိုးတိုးထြန္းက က်ေနာ္႕ကို ဒီလိုေမးဖူးပါတယ္။ ဆရာတင္မိုးက ကပ္စီးနည္းတယ္ဆို ။ သူ႕ေထာင္ဝင္စာကို ဘယ္သူ႕ကိုမွမေကြၽးဖူးဆို . . ဟုတ္လားတဲ႕ ။ က်ေနာ္အႀကီးအက်ယ္အံ႕အားသင္႕သြားတယ္။ တကယ္႕ကို ေျပာင္းျပန္ႀကီးဗ်ာ။ ကိုတိုးတိုးထြန္းက သူမ်ားေျပာတာၾကားလို႔ ဟုတ္လား ဆိုၿပီး စကားအျဖစ္ေမးၾကည္႕တဲ႕သေဘာပါဘဲ။ ဘယ္က ၾကားတယ္ဆိုတာလည္း သူေျပာျပပါတယ္။ အဲဒါေတာ႕ထားလိုက္ပါေတာ႕ေလ။ က်ေနာ္ေျပာခ်င္တာ က ဆရာႀကီးဟာ ရုပ္ဝတၳဳပစၥည္းနဲ႕ေငြဆိုတာကို ဘယ္တုန္းကမွ မက္ေမာခဲ႕တာ မဟုတ္ဖူးဆိုတာပါပဲ။ ေငြအေၾကာင္းကို ဘယ္တုန္းကမွစကားထဲေတာင္ ထည္႕ေျပာခဲ႕တာမဟုတ္ဘူး။ မဆလပါတီမဝင္လို႕ အၿငိဳးခံထားရၿပီး ေနာက္ေတာ႕ က်ဴရွင္ျပလို႕ဆိုတဲ႕အေၾကာင္းျပခ်က္နဲ႕ တကၠသိုလ္က အနားေပး ေတာ့ သူ႕မွာေနစရာအိမ္ေတာင္ မရွိပါဘူး။ ဒီလိုဆင္းရဲခဲ႕တာ သူနဲ႕နီးစပ္သူတိုင္း သိၾကမွာပါ။ အဲဒီလို ေငြေၾကးရုပ္ဝတၳဳပစၥည္းေတြကို တန္ဖိုးမထားခဲ႕တဲ႕သူဟာ ေထာင္ထဲေရာက္မွ ဘာမဟုတ္တဲ႕ ေထာင္ဝင္စာထုပ္ေလးကို မက္ေမာေနပါ႕မလား။ စဥ္းစားသာ ၾကည္႕ၾကပါေတာ့။
ဆရာႀကီးရဲ႕ထမင္းစားဝိုင္းမွာ သူကလြဲရင္ ဘယ္သူမွ ေထာင္ဝင္စာ ဟုတ္တိပတ္တိ မလာႏိုင္ၾကပါဘူး သူ႕ရွိတာနဲ႕မွ်စားေနၾကတာပါ။ ဆရာႀကီးနဲ႕တစ္ဝိုင္းထဲစားၿပီး ဆရာႀကီးကို အစစအရာရာ လုပ္ကိုင္ ေပးေနတဲ႕ ကိုသိန္းေအာင္ အသိဆုံးပါ။ ဆရာႀကီးက ( ၁၄ )ရက္တစ္ခါ ေထာင္ဝင္စာလာတယ္။ သူ႕အိမ္ကထည္႕ေပးလိုက္တဲ႕ အစားအစာေတြဟာ သူတစ္ေယာက္တည္းစားရင္ ( ၁၄ )ရက္ မဟုတ္ ဘူး၊ တစ္လစားေတာင္ ကုန္မွာ မဟုတ္ဘူး ။ ဒါေပမယ္႕ ဆရာႀကီးက မရွိတဲ႕သူေတြနဲ႕ မရွိအတူ ရွိအတူ ဝိုင္းဖြဲ႕ၿပီး မွ်ေဝစားေသာက္တာပါ။ေထာင္ဝင္စာလာလို႕ အခန္းျပန္ေရာက္တာနဲ႕ သူ႕ ေထာင္ဝင္စာထုပ္ကို လွည္႕ကိုမၾကည္႕ေတာ႕ဘူး ။ ထမင္းဝိုင္းကို အၿပီး အပ္လိုက္တာပဲ။ ထမင္းဝိုင္းက စီစဥ္တဲ႕သူက စီစဥ္ၿပီး သူ႕ကိုထည္႕ေကြၽးတာပဲစားတယ္။ ဟိုဟာေပးပါ ဒီဟာေပးပါ တစ္ခါဖူးမွမေတာင္းဖူးဘူး ။ ရဲေဘာ္ႀကီးကိုသိန္းေအာင္က အားလုံးသိမ္းဆည္းၿပီး စီမံေပးတာ။ တခါတေလ စားစရာျပတ္သြားတဲ႕အခါေတာင္ ရွိေသးတယ္။ ဒါေပမယ္႕ ဆရာႀကီးက တစ္ခါမွ မညည္းဖူးဘူး ။ သူ႕ထည္႕ေကြၽးတာနဲ႕စားတာပဲ။ တကယ္ဆို သူ႕အသက္အရြယ္ သြားေတြလည္း မရွိဆိုေတာ့ အခြင့္ထူးယူမယ္ဆို ယူခြင့္ရွိလ်က္နဲ႕ သူမယူဘူး ။ ဒါေတြအားလုံး သူ႕ဝိုင္းစားေတြ အသိဆုံးပါ။ အထူးသျဖင္႕ကိုသိန္းေအာင္ႀကီး အသိဆုံးပါ။
တခါတေလဆရာႀကီး မိတ္ေဆြတခ်ိဳ႕က သူ႕ဆီက စားစရာေတာင္းရင္ သူပိုင္ပစၥည္းေတြပဲ သူယူေပးလို႕ရတာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္ေတာ့မွ ကိုယ္တိုင္ယူေပးတာမိ်ဳးမလုပ္ဘူး။ ကိုသိန္းေအာင္ကိုေမးတယ္။ ရွိေသးရဲ႕လား ရွိရင္ နည္းနည္း ေပးလိုက္ပါ။ မရွိလည္း ကိစၥမရွိဘူး ။ အဲဒီလိုခြင့္ေတာင္းတာပါ။ ၿပီးေတာ့ဆရာႀကီးဟာ အရမ္းလည္း အားနာတတ္တယ္။ တစ္ဖက္သားကို အရမ္းငဲ့ညွာတတ္တယ္။ ဒီလိုစိတ္အခံရွိတဲ႕ ဆရာႀကီးကို ခုနကလို ေျပာၾကတာေတြၾကားရေတာ႕ က်ေနာ္ေတာ္ေတာ္အံ့ၾသပါတယ္။ ေလာကႀကီးက ေျပာင္းျပန္ ႀကီးပါလား ။ မေသခ်ာမွဳေတြ ျပည္႕ႏွက္ေနပါလားလို႕ ခံစားမိတယ္။ ဂဃနဏမသိဘဲ ထင္ရာေလွ်ာက္ ေျပာေနေတာ့ တဆင့္စကားတဆင့္နဲ႕မဟုတ္တာႀကီးအဟုတ္ျဖစ္သြားၾကရေရာ။ ခုဆို ကိုတိုးတိုးထြန္း က သူၾကားတာေမးလို႕ေပါ႕။ မေမးဘဲ တကယ္္ထင္ေနရင္မခက္ပါလား ။ ကိုေငြလင္းလည္း ဒီလိုပဲ သိထားတာလို႕ က်ေနာ္႕ကိုေျပာဖူးတယ္။ ဒါေပမယ့္က်ေနာ္ရွင္းျပလိုက္ေတာ႕ သူတို႔ေတြ ရွင္းသြား ၾကပါတယ္။ အမွန္သိသြားၾကတာပါ။ ဒါေၾကာင္႕ ကိုယ္တကယ္မသိဘဲနဲ႕ထင္ေၾကးနဲ႕ ေျပာတာဘဲ ျဖစ္ျဖစ္ သိလ်က္နဲ႕တျခားမေက်နပ္ခ်က္တစ္ခုခုေၾကာင္႕ ရည္ရြယ္ၿပီးေျပာတာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီႏွစ္ခုလုံး မေကာင္းဘူး ။ အကုသိုလ္ခ်ည္းဘဲ။
ဆက္ပါအုံးမည္..
အျပည့္အစုံဖတ္မယ္...
ျပန္ေခါက္ထားခဲ့မယ္...
