က်ား နဲ႔ ဆင္

လူၾကီးသူမေတြ ေျပာတာ ၾကားဖူးတယ္။ ေန႔နံနဲ႔ လိုက္လို႔ လူေတြက စိတ္သေဘာထားေတြ ေျပာင္းတတ္တယ္ တဲ႔။

ဟုတ္မဟုတ္ေတာ႔ ကိုယ္လဲ ေသခ်ာ မသိပါဘူး။ ၾကားဖူးနား၀ ရွိတာကို ေျပာျပတာပါ။ “သူက စိတ္ၾကီးမွာေပါ႔ စေနသမီးကိုး” ဆိုတာမ်ိဳး၊ “ကေလးက ေအးတယ္၊ ၾကာသပေတးသမီးေလ..” ဆိုတာမ်ိဳး၊ “ေသာၾကာသားမို႔ စကားကေတာ႔ မ်ားသလား မေမးနဲ႔” ဆိုတာမ်ိဳးေတြေပါ႔။

အေနာက္ႏိုင္ငံေတြမွာေတာ႔ ေမြးတဲ႔ ေန႔အလိုက္ အစြဲအလန္းေတြ သိပ္မၾကားမိတတ္ဘူး။ သူတို႔ကေတာ႔ ရာသီခြင္နဲ႔ လူေတြရဲ႔ အတြင္းစိတ္ကို ပိုစိတ္၀င္စားတတ္ၾကတာပါ။ အဲဒီရာသီခြင္ေတြကလဲ အမ်ားအားျဖင္႔ မွန္တတ္၊ တိုက္ဆိုင္တတ္ေလေတာ႔ စိတ္၀င္စားစရာပါပဲ။

တိရိစာၦန္အေကာင္္ေတြနဲ႔လဲ ေမြးႏွစ္ေတြကို ပိုင္းျခား သတ္မွတ္ထားတာမ်ိဳး ရွိေသးတာ..။ တခါက အသိတေယာက္က ကိုယ္႔ကို ဘာအေကာင္လဲ ေမးလို႔ အေတာ္ အူေၾကာင္က်ား ျဖစ္သြားေသးတယ္။ ငါက ျမင္းေလ..ဒါေၾကာင္႔ တခ်ိန္လုံး ေျပးေနရတာ ဆိုပဲ။

နင္ကေတာ႔ ၀က္ တဲ႔..၊ သူ အဲဒီလို ေျပာေတာ႔ ၀မ္းနည္းလိုက္တာ..။ ကိုယ္႔ကို တယ္ႏွိမ္ပါလား ထင္မိေသးတယ္။ တကယ္က ေမြးတဲ႔ ရာသီခြင္ အေကာင္ကို သူက ရည္ညႊန္းခ်င္တာ..။ ကိုယ္႔ ခႏၶာကိုယ္ကို ေစာင္းေျပာတာ မဟုတ္ရွာပါဘူး။ တိုက္ဆိုင္မွဳရွိေပမဲ႔ ခြင္႔လႊတ္လိုက္ရပါတယ္။

ေန႔နံနဲ႔ ပတ္သက္တာ ျပန္ေကာက္ရရင္ ကိုယ္ကေတာ႔ က်ားပါ။ တနလာၤ က်ား၊ နတ္ျပည္သြား..လို႔ ငယ္ငယ္က ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ဆိုခဲ႔တဲ႔ က်ားေပါ႔။ တျခား တနလာၤေတြ ဘယ္လို စိတ္မ်ိဳးရွိတယ္ မသိတတ္ေပမဲ႔ ကိုယ္ကေတာ႔ တခါတခါ စိတ္ၾကီးတတ္တာကလြဲရင္ သေဘာေကာင္းတဲ႔ က်ားေလးပါ။ (တီဗီမွာတင္မဟုတ္၊ ဘေလာ႔မွာလဲ အဲဒီလို ေၾကာ္ျငာ ျဖတ္၀င္တာေတြ ရွိတတ္တယ္။)

တေန႔ေတာ႔ က်ားနဲ႔ ဆင္ RC 2 မွာ ေတြ႔ၾကတယ္။ သူက ဗုဒၶဟူး ေလ..။ ေရွးအဆိုအရ ဆိုရင္ေတာ႔ ခႏၶာကိုယ္ အင္အားၾကီးသူခ်င္း ေတြ႔ရင္ ခ်ၾကတယ္လို႔ ဆိုလိုခ်င္သလားမသိ။ ပုံျပင္ထဲမွာ ရန္ဖက္ ေပမဲ႔ ကိုယ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ကေတာ႔ အိမ္ေထာင္ဖက္ ျဖစ္ခဲ႔ၾကတယ္။ ကိုက္ေတာ႔ ကိုက္ၾကပါတယ္။ ၾကာၾကာ တခါ၊ မၾကာ မၾကာ တခါ ေပါ႔။

က်ားေလးက music ၾကိဳက္တယ္။ အားရင္ ဇိမ္ေလးနဲ႔ စာအုပ္ေလးဖတ္၊ သီခ်င္းေလး နားေထာင္ၿပီး အျမီးေလးတလွဳပ္လွဳပ္ ေနခ်င္တယ္။ တခါတေလ ရုပ္ရွင္ကိုသြား၊ ေၾကာ္ျငာဘုတ္ဒ္ ေတြကို ေငးေမာၿပီး ေပါက္ေပါက္ဆုပ္ေလး ျမဳံ႔ရင္း မ်က္လုံးျပဴးၿပီး ပိတ္ကားကို စိုက္ၾကည္႔ေနရတာ အရသာ လို႔ ထင္တယ္။

က်ားမွာ သူငယ္ခ်င္းေတြကလဲ အေကာင္ပေလာင္စုံလို႔ အမ်ားၾကီးး။ သူငယ္ခ်င္းေတြက ဒါကုိ ၀ါသနာပါရင္ က်ားကလဲ အလြယ္တကူ ေပ်ာ္၀င္လိုက္ဖို႔ ၀န္မေလးဘူး။ သူတို႔က ဒါ ဆို က်ားကလဲ ဒါ၊ သူတို႔က ဟိုဟာဆို က်ားကလဲ ဟိုဟာ..။ အျပင္းအထန္ၾကီးေတြ က်ားက မၾကိဳက္ဘူး။ ေအးရာေအးေၾကာင္း က်ား။

အဲဒီက်ားေလးရဲ႔ အေဖာ္ ဆင္ကေတာ႔ တမ်ိဳး။ သူကေတာ႔ ေအးေအးေဆးေဆးပဲ ေနမယ္။ တခုခု ကို စြဲစြဲျမဲျမဲ လုပ္တတ္တယ္။ ေရွ႔ကိုတိုးမယ္ဆိုရင္ေတာင္ ေရွ႔ေနာက္ စဥ္းစားတယ္၊ က်ားလို ၀ူး၀ူး၀ါး၀ါး ေျပးမသြားဘူး။ မစဥ္းစားလို႔ မရဘူးေလ..။ က်ားတလြဲလုပ္သမွ် ဆင္က ေျဖရွင္းရတာကိုး။ က်ားက လုပ္ခ်င္တာေတြ လုပ္ၿပီးလို႔ မ်က္စိသူငယ္နဲ႔ ေခါင္းငိုက္စိုက္ခ်ေနရင္ ဆင္က ၀င္ကူရတာပဲ။ အဲဒီလိုကူရေပါင္းလဲ မ်ားၿပီ။

တခုခုဆို က်ားနဲ႔ဆင္ ေခါင္းခ်င္းဆိုင္ၿပီး တိုင္ပင္ၾကတယ္။ ကိစၥအကုန္လုံးကို ႏွစ္ေယာက္စလုံးရဲ႔ ရင္ထဲက အသည္းႏွလုံးကို ဗဟိုျပဳၿပီးမွ စဥ္းစားဆုံးျဖတ္ၾကတာမ်ားတယ္။ လြဲတဲ႔အခါေတြလဲ ရွိတာေပါ႔။ တခါတေလ ေတာင္အၾကီးၾကီးေပၚ တက္ရတဲ႔အခါေတြ ရွိတယ္။ ေခ်ာက္အနက္ၾကီးကို ျဖတ္ကူးရတဲ႔အခါေတြ ရွိတယ္။ ပင္လယ္ၾကီးနဲ႔ ရင္ဆိုင္တိုးရတာေတြလဲ ရွိေသးတယ္။ အဲဒီအခါဆို က်ားက အသံမွ်င္းမွ်င္းေလးပဲ ထြက္ေတာ႔တာ။ အျမီးေလးသိမ္းၿပီး ေခြေနတာ..။

အဲဒီအခါဆို ဆင္က မတ္မတ္ရပ္မွ ျဖစ္ေတာ႔မယ္။ က်ားေလးကို ထ ထ ဆိုၿပီး ဆြဲထူရတယ္။ က်ားေလးပါမွ ဆင္ၾကီး ေျဖာင္႔ေျဖာင္႔သြားႏိုင္မယ္ လို႔ ေျပာတယ္။ ဒါဆို က်ားေလးက ျပန္လန္းၿပီး ဆင္ၾကီးေနာက္က ဆတ္ေတာက္ ဆတ္ေတာက္ လိုက္လာတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ လမ္းေလးက်ဥ္းက်ဥ္းကို အတူတူ သြားၾကျပန္ပါေရာ..။

အခုေတာ႔ ဒီက်ားနဲ႔ ဒီဆင္မွာ ကေလးေလးတေကာင္ရွိၿပီ။ လူေလးေတာ႔ မဟုတ္ဘူး။ အေမနဲ႔ နည္းနည္းဆင္တဲ႔ အျမီးေလးနဲ႔ ေၾကာင္အျဖဴေလးေပါ႔။ သမီးက အေဖကို ခ်စ္တယ္၊ အေမကို ႏိုင္တယ္။ ေၾကာင္ေလးရွိတဲ႔အတြက္ က်ားေရာ ဆင္ေရာ ဘ၀မွာ ခ်မ္းေျမ႔တယ္ လို႔ ထင္ၾကတယ္။ ပင္ပန္းသမွ် သမီးမ်က္ႏွာျမင္တာနဲ႔ အကုန္ေပ်ာက္တယ္။ တေန႔တေန႔ သမီးမ်က္ႏွာတကြက္စာကို ငုံ႔ငုံ႔နမ္းရတာအေမာ..။

ညညဆို သားအမိ သားအဖ ၃ေယာက္ အတူတူအိပ္ၾကတယ္။ ခူး ခေလာ ဂူး အသံေတြ စုံေနတာေပါ႔။ တခါတေလ ေဖေဖဆင္ၾကီးက သမီးေၾကာင္ေလးကို ေပြ႔ရင္း အိပ္တယ္။ သမီးေၾကာင္ေလးက တဂူးဂူးနဲ႔ ေက်နပ္ေနတာ..။ ေမေမက်ားက သူတို႔ကို ၾကည္႔ၿပီး ၾကည္ႏူးရင္း အိပ္တယ္။ ညလယ္က်ရင္လဲ သမီးကေလး ဘယ္လိုအိပ္သလဲလို႔ အေဖေတြ အေမေတြက ထ ထၾကည္႔ရတယ္။ သမီးကေလး ကံေကာင္းတယ္။

ေနာက္ျပန္လွည္႔ၾကည္႔ရင္ ေျခရာေလးေတြ ေတြ႔ရမယ္။ ဒါက ေပ်ာ္ေပ်ာ္သြက္သြက္ အတူ ေလွ်ာက္ခဲ႔တာ..။ ဒါကေတာ႔ က်ားေလး ေနမေကာင္းလို႔ တရြတ္ဆြဲ လိုက္ရတာ..။ ဆင္ၾကီးက ပုခုံးေပၚတင္ၿပီး ထမ္းေခၚရတာ..။ ဒါကေတာ႔ က်ားက ကပ္ဖဲ႔လုပ္ၿပီး ဟိုေလွ်ာက္ ဒီေလွ်ာက္ ေလွ်ာက္ေနတာ..။ ဒီ လမ္းဆုံမွာေတာ႔ ႏွစ္ေယာက္သား ရပ္ေနပုံပဲ။ ေခါင္းခ်င္းဆိုင္ တိုင္ပင္ေနသလား။ ႏွစ္ေယာက္သား လမ္းေလးတေကြ႔ အတူေကြ႔လိုက္ျပန္ေပါ႔။

ဘာလိုလိုနဲ႔ အတူေလွ်ာက္ခဲ႔တာ ၁၄ႏွစ္ ရွိခဲ႔ၿပီ။ ကဗ်ာထဲကလို ခေယာင္းေတာကို ပန္းေကာ္ေဇာအျဖစ္ ေျပာင္းမပစ္ႏိုင္ေတာင္ လမ္းကေလး ျပာျပာေမွာင္၊ သာယာေအာင္ေတာ႔ ဖန္တီးႏိုင္ခဲ႔ပါတယ္။

မိုးခ်ိဳသင္း

(မတ္လ ၁ရက္ေန႔ အမွတ္တရ)

အျပည့္အစုံဖတ္မယ္...

ျပန္ေခါက္ထားခဲ့မယ္...

81 Comments

ျမက္ရိုင္းထဲက ေၾကးရုပ္

ဒီေန႔ေတာ႔ လြန္ခဲ႔တဲ႔ ဆယ္႔ငါးႏွစ္ ၁၉၉၅ က မႏၱေလးမွာ က်င္းပတဲ႔ ဆြံ႔ အ နားမၾကား ရံပုံေငြ အတြက္ စာေပေဟာေျပာပြဲတခု တက္ခဲ႔ နားေထာင္ခဲ႔တာ သတိရတယ္။ ေဟာေျပာပြဲမွာ ေျပာခဲ႔တဲ႔သူေတြက ဆရာမၾကီး ေဒၚခင္ႏွင္းယုရယ္၊ အေဖရယ္၊ ဆရာ ဦးတင္ေမာင္သန္း၊ ဆရာ ေအာ္ပီက်ယ္ နဲ႔ ဆရာမ ဂ်ဴးတို႔ပါ။

အဲဒီတုန္းက စာေပေဟာေျပာပြဲကို ရုံျပည္႔ရုံလွ်ံ အားေပးတဲ႔ မႏၱေလး ပရိသတ္ၾကီးကို အံ႔ၾသမိတာ အမွန္ေပါ႔။ ခမ္းမၾကီးံနဲ႔ မဆန္႔လို႔ ရုံကို အလာ လမ္းတေလွ်ာက္မွာ ကိုယ္႔ထိုင္ခုံေလးေတြနဲ႔ ကိုယ္ ထိုင္ၿပီး နားေထာင္ၾကတာ ေတြ႔ရတယ္။ လမ္းေထာင္႔ေတြမွာ တီဗီအၾကီးၾကီးေတြ ခ်ေပးထားၿပီး တိုက္ရိုက္ ေဟာေျပာခ်က္ကို နားေထာင္ေစတာ ေတြ႔ခဲ႔ရတယ္။ ျမင္ရတာ စိတ္ၾကည္ႏူးမိပါတယ္။

အဲဒီတုန္းက အေဖက ေမာ္စကို က ထြက္လာတာ မၾကာေသးဘူး။ ပထမဆုံး အျပင္ေရာက္ၿပီးမွ လုပ္တဲ႔ စာေပေဟာေျပာပြဲဆိုတာ မွတ္မိေနပါတယ္။ အဖြားလူထု ေဒၚအမာရဲ႔ ေမြးေန႔ပြဲအၿပီး ေနာက္တေန႔ ႏို၀င္ဘာလ ၃၀ရက္၊ ၁၉၉၅ ခု လို႔ ထင္ပါတယ္။

အဲဒီေဟာေျပာပြဲမွာ အေဖရြတ္ခဲ႔တဲ႔ ကဗ်ာေလးေတြ မူရင္း လက္ခံ မရွိေတာ႔လို႔ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနတုန္း တေန႔ကေတာ႔ မာယာအြန္လိုင္းမဂၢဇင္းလုပ္တဲ႔ အကို ကိုေအး၀င္းက ကက္ဆက္ေခြေလးတခု စာတိုက္က ပို႔လာတယ္။ ဒါနဲ႔ ၀မ္းသာအားရ အေဖ႔ ကက္ဆက္ေလးနဲ႔ ဖြင္႔ၿပီး နားေထာင္လိုက္မိတယ္။ ကိုေအး၀င္းကို ေက်းဇူးတင္လိုက္တာ..။

နားေထာင္မိတဲ႔အထဲက ကဗ်ာေလး တပုဒ္ကို ကိုယ္ခ်စ္ခင္တဲ႔ မိတ္ေဆြေတြကိုလဲ ျပန္ေ၀မွ်ရင္း ကိုယ္႔ရဲ႔ မွတ္တမ္းေလးထဲမွာလဲ သိမ္းထားခ်င္လို႔ အမွတ္တရ ေရးလိုက္ပါတယ္။

ကဗ်ာေတြကို ကိုယ္ အခါအားေလ်ာ္စြာ ဖတ္ပါတယ္။ တခ်ိဳ႔ နားလည္တာလဲ ရွိ၊ နားမလည္တာလဲ ရွိ။ ခံစားမွဳေတြ ထပ္တူညီသြားရင္ စိတ္ထဲမွာ ေက်နပ္မိၿပီး ထပ္ခါထပ္ခါ ဖတ္မိတာမ်ိဳး..။ ေနာက္ၿပီး ဘယ္လို အေၾကာင္းတရားေတြေၾကာင္႔ ဒီကဗ်ာေလးကို ေရးျဖစ္ပါလိမ္႔လို႔ ကဗ်ာဆရာရဲ႔ စိတ္ကို ဆန္းစစ္ စူးစမ္း ေတြးေတာသြားမိတတ္တာမ်ိဳး..။

ဒီေဟာေျပာပြဲမွာေတာ႔ အေဖက သူ ဒီကဗ်ာေလးကို ဘယ္လို ေရးမိသြားသလဲ ဆိုတာကို ေျပာျပထားတယ္။

အေဖက အားရင္ သူ႔မိတ္ေဆြေတြဆီ ေလွ်ာက္သြား၊ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထိုင္ စကားေျပာ ေနတတ္တယ္။ တေန႔ အင္းစိန္နားက ေအာင္ဆန္းျမိဳ႔မွာ ေနတဲ႔ ကဗ်ာဆရာ ေမာင္ခိုင္မာ ရဲ႔ အိမ္ကို ပန္းခ်ီဆရာ ဦးယဥ္မင္းပိုက္ နဲ႔ အတူ သြားလည္ပါတယ္။ အဲဒီမွာ ဆရာဦးခိုင္မာက “ဆရာ႔ကို ျပ စရာ ရွိတယ္” ဆိုၿပီး ပန္းျခံတခု ကို ေခၚသြားသတဲ႔။ အဲဒီပန္းျခံက လမ္းမၾကီးေပၚ လူျမင္ကြင္းမွာေတာ႔ မဟုတ္ပါဘူး၊ လမ္းအေနာက္ဖက္ကေလးမွာပါ။

လိုက္ၾကည္႔ေတာ႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ေၾကးရုပ္ကို ေတြ႔ရတာပါ။ ပန္းပုဆရာၾကီး ေတာင္ၾကီး ဦးစံေဖ ရဲ႔ လက္ရာ တဲ႔၊ လက္ရာက ေကာင္းလိုက္တာ..။ မာန္ပါပါနဲ႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္တရားေဟာ ေနပုံကို ထုထားတာကိုး။ ေအာ္.. ေကာင္းလိုက္တာ၊ ေအာင္ဆန္းျမိဳ႔မွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ေၾကးရုပ္ကို ျမင္ရတာ က်က္သေရ ရွိလိုက္တာ၊ တကယ္႔ပညာရွင္ရဲ႔ လက္ရာပါလား လို႔ ၾကည္ႏူးပီတိ ျဖစ္ေနတုန္း… ေဘးဘီၾကည္႔လိုက္မိေတာ႔…

ႏြားေတြ..ႏြားေတြ.. တဲ႔။ ပန္းျခံတခုလုံး ျမက္ရုိင္းေတြ တေတာလုံး ထ ေနလို႔ ႏြားစားက်က္ ျဖစ္ေနတာ ေတြ႔ရပါတယ္ တဲ႔။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္လက္မွာလဲ စာရြက္လိပ္ေလး ကိုင္ထားပုံပါ၊ ဒါေပမဲ႔ စာရြက္လိပ္က ေၾကးနဲ႔လုပ္ထားေတာ႔ အဖိုးတန္ေတာ႔ ျဖဳတ္ယူၾကလို႔ မရွိေတာ႔ဘူး တဲ႔။

ဒါနဲ႔ အေဖ႔စိတ္ထဲမွာ လွပ္ခနဲ ခံစားရတာမို႔ ဒီကဗ်ာေလးကို စပ္မိပါတယ္ လို႔ ဆိုပါတယ္။ ကဗ်ာထဲကေန ေခတ္ ကို လွမ္းၾကည္႔လို႔ ရတဲ႔ ကဗ်ာေလးတပုဒ္လို႔ ကိုယ္က ထင္မိတယ္။ ဖတ္ၾကည္႔ၾကပါအုံး။

ျမက္ရိုင္းထဲက ေၾကးရုပ္

ျမက္ရိုင္းထဲတြင္
ထိုင္ဆဲ မလွဳပ္၊ “ဆန္း” ေၾကးရုပ္။

သမိုင္းမ်ားစြာ ျဖတ္သန္းလာေတာ႔
“ငါ” ေတြ ျမက္ရုိင္း၊ ေနရာတိုင္းမို႔
သမိုင္းျပယုဂ္၊ ဆန္း ေၾကးရုပ္ကို
ကၽြႏ္ုပ္တို႔ ေမ႔ခဲ႔ၾကၿပီ။

ဆန္း ၏ လမ္းစဥ္၊ တို႔ မျမင္ေတာ႔။
ေက်းဇူးရွင္မွန္း၊ မသိစြမ္းေတာ႔။
ဆန္း ၏ ဂုဏ္ပုဒ္၊ ဆန္း ၏ ရုပ္ကား
တိမ္ျမဳပ္ခဲ႔ၿပီ၊ အတိတ္ဆီ..။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၊ ခင္းေသာလမ္းကား
လြမ္းစရာပင္၊ အလွမ္းကြာ ခဲ႔ၿပီ။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္လက္တြင္၊ စာရြက္လိပ္ထား
ေၾကး၀ါျပားကို၊ ေရာင္းစားဖို႔ရာ
ခြာခဲ႔ရွာေပါ႔၊ လက္မွာ စာရြက္မဲ႔ခဲ႔ၿပီ။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေဟာရ၊ ေမာရ
ေသာက အမ်ား၊ ေဟာပါ႔ တရား
ေက်ာက မၾကား ျဖစ္ခဲ႔ၿပီ။

လြတ္လပ္ေရးကို၊ ေသြးႏွင္႔ရင္း၍
အပ္ႏွင္းခဲ႔ရ၊ သူ႔ဘ၀ကို
ေျမခ် သျဂိဳဟ္ ခဲ႔ၾကၿပီ။

သမိုင္းနာလဲ၊ နာမွန္း မသိ
တို႔ မထိ ေတာ႔..။
တို႔၏ ကိုယ္က်ိဳး၊ တို႔ ထုပ္ပိုးဖို႔
အမ်ိဳးသားေရး၊ တို႔ မေတြးအား။
အေရးေတာ္ပုံ၊ တို႔ မျဖဳံအား
တို႔ ယုံသည္ကား၊ တို႔ ေကာင္းစားဖို႔။
အမ်ားအေရး၊ တို႔ မေတြးအား
ကိုယ္ေရး ၾကည္႔ကာ၊ တို႔ လိမ္မာဖို႔
အရာရာတြင္ ကိုယ္က်ိဳးျမင္ကာ
မီးစင္ ၾကည္႔၍၊ က တတ္ဖို႔။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေၾကးရုပ္၊ ျမက္ရိုင္းအုပ္လဲ
မခုတ္ေတာ႔ဘဲ၊ မ်က္ႏွာလႊဲၿပီ
ေနျမဲေနၾကပါေစေတာ႔။ ။

တင္မိုး
၁၉၉၅

အေဖက ဒီကဗ်ာေလးကို မဂၢဇင္းေတြကို ပို႔ဖို႔ စဥ္းစားမိပါေသးတယ္ တဲ႔၊ ဒါေပမဲ႔ ကဗ်ာပါ ျမက္ထဲ ေရာက္သြားမစိုးလို႔ သူ႔စာအုပ္ေလးထဲမွာပဲ သိမ္းထားခဲ႔ရတယ္ လို႔ ဆိုပါတယ္။ အခုေတာ႔ ကိုယ္လဲ ကိုယ္႔မွတ္တမ္းမွာ နာက်င္စြာနဲ႔ ဆက္သိမ္းထားလိုက္ၿပီ။

ျမက္ရိုင္းေတြကို မ်က္ႏွာလႊဲမိေလသလား လို႔လဲ လြတ္လပ္ေရးဗိသုကာၾကီးကို ရွက္ရြ႔ံအားနာ မိပါေတာ႔တယ္။

မိုးခ်ိဳသင္း
(ေဖေဖၚ၀ါရီ ၁၃ရက္၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ေမြးေန႔ အမွတ္တရ)

အျပည့္အစုံဖတ္မယ္...

ျပန္ေခါက္ထားခဲ့မယ္...

53 Comments

ေမာ္ေတာ္ကားနဲ႔ ကိုယ္ (၂)

ဒီေန႔ ဆိုင္ကျပန္လာေတာ႔ လမ္းတေလွ်ာက္မွာ အေရးေပၚကားေတြ အသံစုံျမည္ၿပီး ေဘးကေန တစီးၿပီး တစီး ေက်ာ္တက္သြားၾကတာ။ ဘယ္ေနရာမွာ ကားတိုက္မွဳ ျဖစ္ျပန္သလဲ မသိ။ ဒီေန႔တေန႔လုံး မုန္တိုင္းေၾကာင္႔ မိုးကလဲ ေစြေနေလေတာ႔ ကားေမာင္းတာ သိပ္သတိထားရတယ္။

လူကလဲ အဲဒီ ပီးေပၚ ပီးေပၚ အသံၾကားရင္ အလိုလို လန္႔ေနတာ..။ တေယာက္ေယာက္ကမ်ား 911 ေခၚလိုက္ရင္ ရဲကား၊ မီးသတ္ကား၊ လူနာတင္ကား စီတန္းၿပီး သြားေတာ႔တာကိုး။ သူတို႔ အေရးတၾကီးသြားတာေတြ႔ရင္ ကားကို လမ္းေဘး ကပ္ရပ္၊ လူနာ အသက္မီပါေစ လို႔ ဆုေတာင္းေပးမိတတ္တယ္။ အေဖ႔တုန္းက အသက္မမီတာေလးကို ေတြးမိလို႔ပါ။

အရင္ကေတာ႔ ကိုယ္က လူနာတင္ကားေတြ႔ရင္ Mr. Bean လို ေနာက္က ကပ္လိုက္သြားရရင္ ေကာင္းမွာ လို႔ ေနာက္တီးေနာက္ေတာက္ ေတြးတတ္တယ္။ ဒါဆို မီးပြိဳင္႔လဲ မနီ၊ ေရွ႔ကားလဲ မေစာင္႔ရ၊ ဇိမ္ပဲ။ စိတ္ကူးထဲမွာ လုပ္တာပါ၊ အျပင္မွာ မလုပ္ပါဘူး။

အခုတေလာ ကိုယ္က ကားျပန္ေမာင္းက်င္႔ ေနပါတယ္။ တကယ္ေတာ႔ ခုလို ကိုယ္႔အားကိုယ္ကိုးၿပီး သြားသင္႔ လုပ္သင္႔ေနတာ ၾကာပါၿပီ။ ခုမွသာ မသြားမျဖစ္ သြားရမဲ႔ ေနရာေတြ၊ မလုပ္မျဖစ္ လူခြဲလုပ္ရမဲ႔ အလုပ္ေတြနဲ႔မို႔ သူ႔ကို ပုံၿပီး အားကိုးေနတာေတြ ဒီဂရီနည္းနည္း ေလွ်ာ႔ထားတယ္။ ကိုယ္တိုင္ သြားႏိုင္ေအာင္ လုပ္ႏိုင္ေအာင္ ၾကိဳးစား လုပ္ၾကည္႔ေနတယ္။

အခုဆိုရင္ ကိုယ္႔ကို လမ္းေပၚမွာ တုန္တုန္ တုန္တုန္ ေတြ႔ရမွာပါ။ ဘာေၾကာင္႔ တုန္ ရသလဲ ဆိုရင္ ကိုယ္က ျမိဳ႔တြင္းလမ္းေလးေတြကေန မသြားဘဲ ရာရာစစ ဖရီးေ၀းေပၚ တက္ ေမာင္းေနလို႔ပါ။ အရင္က ဖရီးေ၀း မေမာင္းဘူးေလ..။ ေၾကာက္ေၾကာက္နဲ႔ ဖရီးေ၀းေပၚ တက္ရတာမို႔ လူက တုန္ေနသလို ကားကပါ လိုက္တုန္ေနတယ္ လို႔ ကိုယ္က ထင္တယ္။

ဖရီးေ၀းေပၚ တက္ေမာင္းေနၿပီဆိုလို႔ တိုးတက္ေနၿပီလို႔ အထင္မၾကီးပါနဲ႔အုံး။ ကိုယ္႔ပုံစံက လူအမ်ား ေခၚခ်င္ ေျပာခ်င္ပုံ အင္မတန္ေပါက္ပုံရတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ႔ ကိုယ္႔ကားကို ေက်ာ္တက္ၿပီး အေတာ္ကို စိတ္ဆိုးမာန္ဆိုးနဲ႔ တေစာင္းၾကီး ေစြေစာင္းၾကည္႔သြားတာကို ခဏခဏ ျပံဳးျပရဖူးတယ္ (ကိုယ္ေႏွးေနလို႔)။

တခါတေလ ျပဴတင္းေပါက္မွန္ကိုခ် ေအာ္ဟစ္ ႏွဳတ္ဆက္သြားတာမ်ိဳး ၾကံဳဖူးတယ္ (တကယ္က ဆဲသြားတာေနမွာ)။ တခ်ိဳ႔ကေတာ႔ ကိုယ္က ျပန္ ၾကည္႔လိုက္ပါမွ လက္ေထာင္ ျပတယ္၊ အစက လက္ျပ ႏွဳတ္ဆက္တယ္ ထင္မိတာ။ ငါ႔အသိလဲ မဟုတ္ပါဘူး လို႔ စိုက္ေတာင္ ၾကည္႔လိုက္ေသး။ ျပန္ေတာ႔ ျပံဳးျပလိုက္ပါတယ္ေလ..။ သူလဲ အေတာ္ ေၾကာင္ အ သြားပုံပဲ။

တကယ္က ကိုယ္က ခဲမွန္ဖူးတဲ႔ စာသူငယ္ ျဖစ္ေနတာပါ။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ႔ ျပည္ပေရာက္မွ ကား ၂ၾကိမ္ တိုက္ဖူးပါတယ္။ တခါက စင္ကာပူမွာ၊ ေနာက္တခါက အခု LA မွာ။ အဲဒီအေၾကာင္းလဲ ၾကံဳတုန္း ေျပာျပပါရေစအုံး။

စင္ကာပူမွာ တုိက္တုန္းက ကိုယ္က ေနမေကာင္းျဖစ္ေနခ်ိန္။ အရမ္းဖ်ားၿပီး ဆက္တိုက္ အန္ေနတယ္။ ဒါနဲ႔ ေဆးခန္းကို ႏွစ္ေယာက္သား ေျပးၾကတာေပါ႔။ ကိုယ္က ေဆးခန္းအသြား လမ္းမွာလည္း အန္တုန္းပဲ။ ဒါနဲ႔ ၾကြပ္ၾကြပ္အိတ္ထဲမွာ အန္ရတယ္။ ကိုယ္က အန္ရင္ ပါးစပ္ကို တစ္ရွဴးနဲ႔ သုတ္လိုက္၊ တစ္ရွဴးကို ၾကြပ္ၾကြပ္အိတ္ထဲ ပစ္ထည္႔လိုက္၊ ဆက္အန္လိုက္ နဲ႔။

ေတာ္ေတာ္ၾကာေတာ႔ ကိုယ္အန္ေနတဲ႔ ၾကြပ္ၾကြပ္အိတ္ထဲမွာ ေသြးတုံးၾကီး သြားေတြ႔တာ..။ ကိုယ္လဲ လန္႔ၿပီး “အကိုေရ ခ်ိဳသင္း ေသြးေတြ အန္ေနၿပီ” လို႔ သူ႔ကို လွမ္းေျပာမိတယ္။ သူကလဲ ပ်ာၿပီး ေဟ..ဟုတ္လား တဲ႔။ ကားေမာင္းရင္းတဖက္ ကိုယ္အန္ေနတဲ႔ အိတ္ထဲ လာငုံ႔ၾကည္႔လိုက္တာ ေရွ႔က ကားကို ဂ်ိမ္းလိုက္ပါေလေရာ..။

တကယ္က ကိုယ္မွားတာ..။ ကိုယ္သုတ္ေနတဲ႔ တစ္ရွဴးက ပန္းေရာင္ဆိုေတာ႔ ၾကြပ္ၾကြပ္အိတ္ထဲေရာက္သြားတဲ႔အခါ အရည္စိုၿပီး အနီေရာင္ျဖစ္သြားတာကို ကိုယ္က ေသြးတုံး ထင္သြားတာေလ..။

ကားတိုက္ၿပီလို႔ သိလိုက္ေတာ႔ ထူပူသြားတယ္။ ကိုယ္က ေနာက္က သြားေဆာင္႔တာကိုး။ ကိုယ္႔အမွားေပါ႔။ ေရွ႔ကကားကလဲ ရပ္ၿပီး လူ၀၀ၾကီးတေယာက္ ဆင္းလာတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကိုယ္က တံခါးဖြင္႔ၿပီး ၾကြပ္ၾကြပ္အိတ္ၾကီးကိုင္ၿပီး ေျပးဆင္းသြားတယ္။ ၿပီးေတာ႔ ဘာမေျပာ ညာမေျပာနဲ႔ ၾကြပ္ၾကြပ္အိတ္ကို အတင္းထိုးျပတာပါ။

ဟိုလူလဲ အေတာ္စကားေျပာရမယ္ မွတ္တာ၊ ၾကြပ္ၾကြပ္အိတ္ၾကီး လာျပေတာ႔ သူလဲ အိတ္ထဲ ငုံ႔ၾကည္႔မိတယ္။ အန္ဖတ္ေတြ ေတြ႔ေတာ႔ စိတ္အရမ္းေလ သြားပုံပဲ။ ဒါေပမဲ႔ ကိုယ္႔ရင္ထဲက စကားေတြ သူနားလည္သြားၿပီ။ ေဆးခန္းအရင္ ျပၿပီးမွ ၀ပ္ေရွာ့ကို လိုက္ခဲ႔ပါ တဲ႔။ ဒီကားက သူပိုင္ကား မဟုတ္၊ ရုံးကားမို႔ ကားေတာ႔ ျပင္ေပးပါ တဲ႔။ ဒီေလာက္ သေဘာေကာင္းတဲ႔ စင္ကာပူသား မေတြ႔ဖူးဘူး။ အန္ဖတ္တန္ခိုး ထင္တယ္။

ေနာက္တခါကေတာ႔ LA မွာ ျဖစ္တာပါ။ ဒီတခါေတာ႔ ကိုယ္ မအန္ေတာ႔ဘူး။ ကိုယ္တို႔ အမွားလဲ မဟုတ္ဘူး။ ဖရီးေ၀းေပၚမွာ ေရွ႔ကားက ဘရိတ္ေဆာင္႔အုပ္ ရပ္လိုက္ေတာ႔ ကိုယ္တို႔လဲ လိုက္ရပ္လိုက္တယ္။ ကိုယ္တို႔ေရွ႔မွာ safety distance ရွိလို႔ ကားမတိုက္မိဘူး။ ဒါေပမဲ႔ ေနာက္က ကားကေတာ႔ အရွိန္မထိန္းႏိုင္လို႔ အရွိန္နဲ႔ ကိုယ္တို႔ကားေနာက္ကို ၀င္ၾကံဳးတာပါ။
တိုက္တဲ႔ကားေပၚမွာ ကေလး ၃ေယာက္ နဲ႔ ကေလးအေမ ပါတယ္။ အေမက ကေလးေတြကို ထိန္းရင္း ေမာင္းေတာ႔ ေရွ႔ကား ရပ္လိုက္တာကို သတိမျပဳမိဘဲ ျဖစ္သြားတယ္။

အဲဒီေနရာမွာ ကားတိုက္တာနဲ႔ မဆိုင္တာေလး ေျပာခ်င္ေသးတယ္။ ကား ေနာက္ၾကည္႔မွန္ ကေန အရွိန္နဲ႔လာေနတဲ႔ ကားကိုလဲ ျမင္ေရာ ကိုယ္႔အမ်ိဳးသားက စတီယာရင္ကို လက္လႊတ္ၿပီး ကိုယ္႔ကို လွမ္းဖက္ ထိန္းလိုက္တာပါ။ ေနာက္ကေန အရွိန္ နဲ႔ တိုက္ေတာ႔မယ္ လို႔ သူက ျမင္ရတယ္ေလ။ ကိုယ္ ေရွ႔က dashboard နဲ႔ ေဆာင္႔မိမွာ စိုးလို႔ေလ..။

အဲဒီအခ်ိန္ေလးက လွ်ပ္တျပက္ ခဏတြင္း ျဖစ္သြားတာေလးပဲ။ ဒါေပမဲ႔ တကယ္႔အေရးအေၾကာင္းမွာ ကိုယ္ကလဲ ခါးပတ္ ပတ္ထားပါလ်က္နဲ႔ စိတ္ပူေဖာ္ ရလို႔ ကိုယ္က ျပန္ေတြးတိုင္း ၾကည္ႏူးေနမိတာ..။ အမွန္ျခစ္ အၾကီးၾကီး တမွတ္ ဆိုပါေတာ႔..။

ခုေတာ႔ လမ္းေတြလဲ နည္းနည္း သိလာပါၿပီ။ အိမ္နဲ႔ ဆိုင္ သြားတဲ႔ လမ္းကိုေတာ႔ ေကာင္းေကာင္း သိၿပီ (မသိခံႏိုင္ရိုးလား၊ အသြားအျပန္ တေန႔ ၂ေခါက္ေလ..)။ တပတ္စာ ေစ်း၀ယ္မယ္ဆိုရင္ ေစ်းဆိုင္ကို ၂ေခါက္ေလာက္ လမ္းမွားၿပီးရင္ ဆိုင္ကို တန္းကနဲ ေရာက္ပါၿပီ။ မဆိုးဘူး ေခၚရမွာေပါ႔။

ကိုယ္႔ကိုယ္ကို ယုံၾကည္မွဳ ျပန္တည္ေဆာက္ေနတဲ႔ ကာလ လို႔ ေျပာရမယ္ ထင္တယ္။ သီခ်င္းလဲ ကိုယ္ေမာင္းရင္ စိတ္မ်ားမွာစိုးလို႔ မဖြင္႔ဘဲထားတာ ခုေတာ႔ တျဖည္းျဖည္း အသံ တိုးတိုးေလးကေန က်ယ္လာၿပီး လိုက္ဆိုရဲတဲ႔ အဆင္႔ေတာင္ ေရာက္ေနၿပီ။

တေန႔ကေတာ႔ ေက်ာင္းကအျပန္ သီခ်င္းေလးဆို ၿပီး တေယာက္တည္း ေမာင္းျပန္လာတယ္။ ဖြင္႔ထားတာ စိတ္ၾကိဳက္ ေရြးသြင္းထားတဲ႔ အေခြထဲက တင္ဇာေမာ္ သီခ်င္း ထင္ပါရဲ႔။ “မင္းရင္ထဲကို ေမးၾကည္႔လိုက္ပါ ဒါ အခ်စ္စစ္ လား” လို႔ ဆိုၿပီး လမ္းၾကားေလးထဲ ေကြ႔လိုက္တာ အရွိန္နဲ႔ ကားၾကီး တစင္းေပၚ တက္သြားပါေရာလား။

ျပည္နယ္ တခုကေန တခုကို ကားေလးေတြကို စီတင္ၿပီး ကားေတြ သယ္ပို႔တဲ႔ (car carrier truck) ထရပ္ကားအရွည္ၾကီးေတြ ဟိုင္းေ၀းလမ္းမၾကီးေတြမွာ ေတြ႔ဖူးမွာေပါ႔။ အခုလဲ အဲဒီကားၾကီးက loading လုပ္ဖို႔ ကားတက္လမ္းေလးကို ေျမၾကီးေပၚ ခ်ထားတာ..။ သူရပ္ထားတာကလဲ လမ္းအေကြ႔ထိပ္ ဆိုေတာ႔ ကိုယ္ကလဲ မျမင္ဘဲ ေကြ႔ၿပီး ကားၾကီးေပၚ တခါတည္း တက္လမ္းေလးကေန တန္းတက္သြားေတာ႔တာေလ..။

ကိုယ္႔ကိုယ္ကို ယုံၾကည္မွဳေတြ ရွိၿပီး ေမးၾကည္႔လိုက္စမ္းပါ ဘာညာ နဲ႔ သီခ်င္းအဆို ေကာင္းလိုက္တာ တခါတည္း မေမးလိုက္ရဘဲ တျခား စတိတ္ ပါသြားေတာ႔မလို႔..။ ဟ..ဘယ္႔ႏွာၾကီးေပၚ တက္သြားပါလိမ္႔၊ ေနာက္ျပန္ဆုတ္ပါဟ၊ ဆင္းပါဟ နဲ႔ အေတာ္ ေခၽြးပ်ံသြားတယ္။

ေနာင္ ဆင္ျခင္စရာေတြ တိုးရျပန္တာေပါ႔ေလ..။

မိုးခ်ိဳသင္း

အျပည့္အစုံဖတ္မယ္...

ျပန္ေခါက္ထားခဲ့မယ္...

41 Comments

ကိုယ္႔အၾကိဳက္

စာမေရးျဖစ္လို႔ ကိုယ္႔ဘေလာ႔ကို မေရာက္တာ ၾကာပါၿပီ။ ကံ႔ေကာ္ပန္းေလးေတြေတာင္ ညိွဳးကုန္ၿပီ ထင္ပါရဲ႔။

ကိုယ္႔ဘေလာ႔ကို မၾကည္႔ျဖစ္ေပမဲ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြ စာေရးတာကိုေတာ႔ အခ်ိန္ရတုန္းေလး အေျပးအလႊား သြားဖတ္တတ္တယ္။ သြားဖတ္တုန္း ေပါက္ထုံ က ျဗဳန္းကနဲ tag လိုက္ပါေရာလား။ ၿပီးေတာ႔ ကိုယ္႔ ထမိန္ေတြ ထုတ္ျပ တဲ႔။ ဘယ္႔ႏွာေတြ ျပခိုင္းေနပါလိမ္႔ေနာ္။ ဒါနဲ႔ အခ်ိန္လုၿပီး ထမိန္ေကာက္ကိုင္ အဲ..စာေကာက္ ေရးလိုက္ပါတယ္။

ကိုယ္ၾကိဳက္တဲ႔ သေဘာက်တဲ႔ ထမိန္ေလးေတြအေၾကာင္း ေျပာျပရမယ္ဆိုရင္ ကိုယ္ က ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက ထမိန္ သိပ္၀တ္ခ်င္တဲ႔သူပါ။ အပ်ိဳၾကီးလုပ္၊ ရွိဳးထုတ္ခ်င္တယ္ ဆိုပါေတာ႔။ ထမိန္ေလး၀တ္ၿပီး သြားလာေနရရင္ ကိုယ္႔ကိုယ္ကို အေတာ္မိုက္သြားၿပီ လို႔ ဇြတ္ထင္မိတတ္ေသးတယ္။

ကိုယ္တို႔က ညီအမ ေလးေယာက္ဆိုေတာ႔ အမေတြက ထမိန္ေတြ တလႊားလႊားနဲ႔မို႔ အေမက အငယ္ဆုံးကိုယ္႔ကိုေတာ႔ ထမိန္နဲ႔ ေစာေစာစီးစီး မျမင္ခ်င္ေသးဘူး တဲ႔။ ဒါေၾကာင္႔ စကပ္ေလးေတြခ်ည္း ခ်ဳပ္ေပးတယ္။ ကိုယ္က ထမိန္၀တ္ခ်င္လို႔ ပူဆာတဲ႔အခါ အေမက သမီးတသက္လုံး ထမိန္ဆိုတာ ၀တ္ရမွာ၊ အခု အရြယ္ေလးငယ္တုန္း စကပ္၀တ္ရတာ ၀တ္လိုက္ပါအုံး သမီးရယ္ တဲ႔။

ဒါေၾကာင္႔ ကိုယ္ ၉တန္းႏွစ္က်မွ ေက်ာင္းစိမ္းမဟုတ္တဲ႔ ပထမဆုံး ထမိန္ေလးကို ပိုင္ဆိုင္ဖူးပါတယ္။ အဲဒီထမိန္က ရခိုင္ခ်ိတ္ လုံခ်ည္ေလးပါ။ အေဖ ေတာင္ကုတ္ဘက္ကို ေဟာေျပာပြဲသြားတုန္းက အေမ႔အတြက္ ၀ယ္လာခဲ႔တဲ႔ ထမိန္ေလးပါ။ အျဖဴေရာင္အခံမွာ အညိဳခ်ိတ္ေသးေသးေလးေတြနဲ႔ပါ။

မိန္းကေလး ငယ္ငယ္တေယာက္အေနနဲ႔ေတာ႔ အခ်ိတ္လုံခ်ည္က တဆိတ္ ကိုးရိုးကားယား ႏိုင္ပါလိမ္႔မယ္။ ဒါေပမဲ႔ ကိုယ္ကေတာ႔ အဲဒီထမိန္ေလးကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္ထားလိုက္ၿပီ။ ဘယ္သူ႔မွ မေပးေတာ႔ဘူး။ ကိုယ္၀တ္ေတာ႔မွာ။ ဒါနဲ႔ ဘိုင္အို က်ဴရွင္ကို အသြားမွာ ကိုယ္ပထမဆုံး ၀တ္ပစ္လိုက္တယ္။

တကယ္ေတာ႔ ျမန္မာအက်ီ ၤလုံခ်ည္ဟာ တကယ္ပဲ လူေရြးတယ္။ ပိန္ပိန္ပါးပါး ကိုယ္လုံးလွလွ ဂစ္တာရွိတ္ မမမ်ားအတြက္ အင္မတန္ လိုက္ဖက္ပါတယ္။ ကိုယ္လို စည္ပိုင္းရွိတ္ အတြက္ေတာ႔ ဘီယာစည္ကေလး လိမ္႔လာသလိုပါပဲ။ လမ္းေလွ်ာက္ကလဲ ျမန္ေလေတာ႔ ထမိန္တုပ္ၿပီး ေရွ႔ပဲ ဟပ္ထိုးလဲေတာ႔မလို လုံးေထြး ေလွ်ာက္တတ္တယ္။

ဒါေပမဲ႔ ကိုယ္႔ဖာသာကိုယ္ေတာ႔ မိုးမျမင္ ေလမျမင္ပါ။ အမိုက္ၾကီးမိုက္ေနၿပီ လို႔ မိုက္မိုက္မဲမဲ ထင္ေနတာပါ။ ထမိန္ကို ေသေသခ်ာခ်ာ ျမဲျမဲခိုင္ခိုင္ ၀တ္တတ္ေအာင္ ကိုယ္႔ကို ထိန္းတဲ႔ အမ မခင္ဆင္႔က သင္ေပးတယ္။ အဲဒီကစၿပီး ထမိန္ကို ျမတ္ျမတ္ႏိုးႏိုး ၀တ္လာလိုက္တာ ဒီေန႔အထိပါပဲ။

ပိုင္ဆိုင္ဖူးတဲ႔ ထမိန္ေလးေတြကေတာ႔ အမ်ိဳးမ်ိဳးေပါ႔။ ေစ်းၾကီးတာေတြလဲ ေပါေပါမ်ားမ်ား မ၀တ္ႏိုင္ခဲ႔႔ပါဘူး။ ဒါေပမဲ႔ ၾကိဳက္တာေလးေတြ ေျပာရရင္ အေရာင္ရင္႔ရင္႔ေပၚမွာ အျဖဴပြင္႔လို အဆင္ေသးေသးႏွဳတ္ႏွုတ္ေလးေတြ ပါတဲ႔ တရုတ္ပိတ္ အဆင္မ်ိဳး ၾကိဳက္တတ္တယ္။ လူက လုံးရတဲ႔အထဲ အျပာရင္႔ေနာက္ခံနဲ႔ ေဘာ္လုံး အျဖဴေလးေတြနဲ႔ဟာမ်ိဳး သေဘာက်တယ္။

တခါက အနက္ေရာင္မွာ အနီေရာင္ ေနၾကာပန္းအပြင္႔ၾကဲၾကဲၾကီးေတြ ေရာယွက္ထားတဲ႔ ထမိန္ေလးတထည္ ၀ယ္မိတယ္။ ဆရာဒဂုန္တာရာရဲ႔ ၀တၳဳေတြထဲက ယွက္ျခယ္ေနတဲ႔ အေရာင္ေတြကို သေဘာက်မိလို႔ပါ။ ၀ယ္ၿပီးမွ ကိုယ္႔ရုပ္နဲ႔ လူရႊင္ေတာ္လိုလို ေဗဒင္ဆရာလိုလို မ်ား ျဖစ္သြားပလားလို႔ ထင္မိေပမဲ႔ ေႏွာင္းသြားၿပီ။ စိတ္ျမဴးတဲ႔အခ်ိန္မ်ိဳး အဲဒီလုံခ်ည္ ၀တ္တတ္တယ္။

တကယ္က ကိုယ္က အ၀တ္အစားကို ဂရုမျပဳတတ္ဘူး။ ျပင္ျပင္ဆင္ဆင္ ေနတတ္သူလဲ မဟုတ္ေလေတာ႔ လွပဖို႔ထက္ သူမ်ားအျမင္မွာ သပ္ရပ္ေနရင္ ေက်နပ္ပါၿပီ။ ဒါေပမဲ႔ တခါတေလမွာ အဲဒီအဆင္႔ေလးေတာင္ မမီဘဲ ေၾကာင္ၾကားထြက္သြားတာမ်ိဳး၊ ငါ႔ျမင္းငါစိုင္းပုံမ်ိဳး ထြက္သြားတာ ရွိတတ္ေသးတယ္။ မတတ္ႏိုင္ဘူး။

တခါကလဲ အညိဳေရာင္မွာ အသည္းပုံလိုလို ကြက္ၾကားဆင္ၾကီး ၀ယ္မိသြားတယ္။ အဲဒါေရြးတုန္းက ဘာလို႔ေရြးမိသလဲ ခုထိ စဥ္းစားမရဘူး။ ငါစိတ္ရူးေပါက္တုန္း ဆိုင္ရွင္အားနာၿပီး ၀ယ္မိတာ ထင္ရဲ႔ ဆိုၿပီး အဲဒီအဆင္ကို ခုထိ မ်က္စိထဲ ျမင္ေနေသးတယ္။ အႏုပညာမ်က္စိရွိတယ္ ေခၚရမွာေပါ႔။ ကိုယ္႔ဖာသာကိုယ္ေတာင္ ၾကည္႔မရျဖစ္ေနေသး။

သူ႔မိဘေတြနဲ႔ လိုက္ေတြ႔တုန္းကေတာ႔ ငါ ဒီလို စြတ္ရြတ္ လုပ္လို႔ မျဖစ္ေခ်ဘူး ဆိုၿပီး ၀တ္ဖို႔ လုံခ်ည္ စဥ္းစားလိုက္တာ ေတာ္ေတာ္ ေခၽြးပ်ံသြားေသးတယ္။ ေနာက္ေတာ႔ အျပာရင္႔ေရာင္ ခ်ိတ္လုံခ်ည္ေလး နဲ႔ ရင္ဖုံးအက်ီ ၤေလး ေရြး၀တ္လိုက္မိတယ္။ ပထမေတာ႔ မ်ဥ္းက်ားလိုလို အနက္အ၀ါၾကား အဆင္မ်ိဳး ၀တ္အုံးမလို႔ ယီးတီးယားတား လုပ္ေနေသးတာ။ အဲဒါဆို သူနဲ႔ ဖူးစာေတာင္ ဆုံပါ႔မလား မသိ။

မဂၤလာေဆာင္မယ္ဆိုတုန္းကေတာ႔ အမရပူရမွာ အခ်ိတ္လုံခ်ည္ေလး သြား၀ယ္ေသးတယ္။ အေဖရယ္၊ ကိုယ္ရယ္၊ ကိုယ္႔အမအၾကီးဆုံး မစံရယ္ သြား၀ယ္ၾကတာ။ မႏၱေလးက ခင္တဲ႔ အမ ပန္တ်ာေဌးေဌးျမင္႔က လိုက္ပို႔ေပး၊ ေသခ်ာ လိုက္ေရြးေပးတယ္။ လုံခ်ည္ေတြက အမ်ားၾကီးပဲ။ ဆိုင္ရွင္ျဖန္႔ျပတိုင္း ကိုယ္က ၾကိဳက္ေနလို႔ ေခါင္းညိတ္ေနတာ။ ျပံဳးျပံဳး ျပံဳးျပံဳး နဲ႔။

ကိုယ္က ဂ်ီး(ေၾကး)မမ်ားတတ္လို႔ ဆိုင္ရွင္က အစက သေဘာက်ေနေသးတယ္။ ေနာက္မွ မဟုတ္ေသးပါဘူး၊ ဒီတေယာက္ေတာ႔ တဆိုင္လုံး ျဖန္႔ျပလဲ ၾကိဳက္မဲ႔သေဘာရွိတယ္ ဆိုၿပီး ရပ္လိုက္မွ ခဲေရာင္ေအာက္ခံမွာ ပန္းေရာင္ခ်ိတ္ေလးေတြပါတဲ႔ ၾကိဳးၾကီးခ်ိတ္ေလးတထည္ အျမန္ေရြးခဲ႔ရတယ္။ ဆိုင္ရွင္ရုိက္ မထုတ္ခင္ေပါ႔။

အခုေတာ႔ ကိုယ္ ၀တ္ျဖစ္ေနတာက ကခ်င္လုံခ်ည္ေလးေတြ၊ ခ်ည္လုံခ်ည္ေလးေတြပါ။ ျမန္မာပြဲလမ္းေတြရွိတိုင္းလဲ အိမ္ကပို႔ေပးတဲ႔ ထမိန္ေလးေတြ ထုတ္ထုတ္၀တ္ၿပီး ေက်နပ္ေနတာပါ။ ပင္နီအက်ီ ၤေလးေတြနဲ႔ တြဲ၀တ္ရတဲ႔ ေယာလုံခ်ည္ေလးေတြကိုလဲ ျမတ္ျမတ္ႏိုးႏိုး ႏွစ္သက္မိလို႔ အျမဲပဲ ၀တ္မိပါတယ္။ ျမန္မာမွန္ရင္ ပင္နီနဲ႔ ေယာလုံခ်ည္ေလးေတာ႔ ရွိသင္႔တယ္လို႔ ထင္မိလို႔ပါပဲ။

ကိုယ္ႏွစ္သက္တဲ႔ လုံခ်ည္ေလးေတြအေၾကာင္း ဆိုေပမဲ႔ ကိုယ္႔အတြက္ အမွတ္ရစရာေလးေတြ ျပန္သတိရမိတာမို႔ လုံခ်ည္အေၾကာင္းထက္ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာေတြပဲ ျဖစ္ေနၿပီလားမသိ။ ဒါေပမဲ႔ ခင္မင္လို႔ တဂ္ပါတယ္ဆိုတဲ႔ ေပါက္ကို ေျပာခ်င္တာက ခပ္ေ၀းေ၀းက စည္ပိုင္းပုေလး ေထာင္ထားတာ ျမင္ရင္ ကိုယ္ ျမန္မာထမိန္ေလးကို ျမတ္ႏိုး ႏွစ္သက္စြာ၀တ္ေနၿပီလို႔ နားလည္ေပးလိုက္ပါေတာ႔ေလ….။

မိုးခ်ိဳသင္း

အျပည့္အစုံဖတ္မယ္...

ျပန္ေခါက္ထားခဲ့မယ္...

47 Comments