အလုပ္မ်ားေနတာေရာ၊ ဒီလို လ မ်ိဳးမွာ အလုပ္မ်ားေန အလုပ္ရွဳပ္ေနေအာင္ ၾကိဳးစားၿပီး ေနေနမိတာေရာေၾကာင္႔ ဘေလာ႔ေလးကို လွည္႔မၾကည္႔ျဖစ္တာ ၾကာပါၿပီ။ ဒီလိုလေတြဆို ရာသီဥတုက ေအးေအး၊ လူ႔ခံစားခ်က္က ခပ္ေဆြးေဆြးမို႔ အသံတိတ္လို႔သာ ၾကိတ္မွိတ္ေနခ်င္မိတာပါေလ..။
ဒါေပမဲ႔ ဒီေန႔ေတာ႔ အေဖ႔ ကဗ်ာေလး တပုဒ္ တင္ခ်င္မိတယ္။ ကဗ်ာ နံမည္က အဖိုးၾကီး စစ္တမ္း တဲ႔။ ဖတ္ၾကည္႔ပါအုံး..။
အဖိုးၾကီး စစ္တမ္း
အသက္ကေလးေထာက္ခါမွ
အရက္ခြက္ကေလး တေျမွာက္ေျမွာက္
ခ်က္ ေအာက္ စကားေတြ တေျပာေျပာနဲ႔
တေသာေသာေန
အေမာေျဖတတ္တဲ႔ အဖိုးၾကီး။
ေသရိပ္နီးခါမွ
စိပ္ပုတီး နာနာကိုင္
မဟာျမိဳင္ ေတာရမွီးေပမဲ႔
ေဒါသကလဲ ၾကီးတတ္ေသးရဲ႔
ေလာဘမီးကလဲ အရွိန္ဟပ္
အိမ္မကပ္ႏိုင္တဲ႔ အဖိုးၾကီး။
ရြာလယ္မွာ စြာက်ယ္ စြာက်ယ္နဲ႔
ငါဟယ္ မင္းဟယ္
ျငင္းမယ္ လို႔ မၾကံနဲ႔
မင္းတို႔က မမွန္
ငါသာလွ်င္ အမွန္ လို႔၊ ငါ မာန္ေတြ တက္
ငါ အရုိးမ်က္ေနတဲ႔၊ လက္တို အခက္ပို အမ်က္သို ေနတဲ႔ အဖိုးၾကီး။
ဒီလို အဖိုးၾကီးမ်ိဳးေတာ႔ ေဆာရီး..ေဆာရီး
မျဖစ္ခ်င္ေပါင္။
ေၾကြခါနီးတဲ႔ သစ္သီးလို
အသက္ၾကီးေတာ႔လဲ အဖိုးၾကီး ျဖစ္မွာေပါ႔ေလ..
ဒါေပမဲ႔ ရိုးရိုးကုပ္ကုပ္
ပုဆိုးစုတ္ကေလးနဲ႔ပဲျဖစ္ျဖစ္
ကိုယ္႔အလုပ္ ကိုယ္ဆင္း၊ ကိုယ္႔ယာခင္း ကိုယ္စိုက္
လွ်ာအလိုမလိုက္၊ ဘာကိုမွ မၾကိဳက္
ေပ်ာ္ပိုက္ရာ ေတာ္ထိုက္ရာေန
စာေပလဲ မျပတ္၊ ကဗ်ာေတြလဲ ဖတ္
ရပ္သူ ရြာသားေတြနဲ႔
ထပ္တူမျခား ေနတတ္တဲ႔
ဇရပ္ငုံးတို တာတမံ ခရုိး အနီးက
မျပတ္ျပဳံးခ်ိဳေနတဲ႔ သာမန္ အဖိုးၾကီးပဲ ျဖစ္ခ်င္တယ္။
တင္မိုး
၁၄၊၉၊၂၀၀၃
ဒီေန႔တေန႔လုံး ဟင္းေတြ ခ်က္ၿပီး မနက္ဖန္မွာ ဆြမ္းကပ္ဖို႔ ခ်က္ျပဳတ္ ျပင္ဆင္ေနပါတယ္။
အရင္က ကိုယ္ဟင္းခ်က္ရင္ နံေဘးက စားပြဲေလးမွာ စာေရးရင္း စကားေျပာ အေဖာ္လုပ္ေပးတတ္တဲ႔၊ သမီးဘာခ်က္ခ်က္ ေကာင္းတာပဲ ေျပာတတ္တဲ႔၊ မျပတ္ျပံဳးခ်ိဳေနတဲ႔ သာမန္ အဖိုးၾကီးကို လြမ္းဆြတ္မိပါရဲ႔..။
အလြမ္းခရီး ၃ႏွစ္ ျပည္႔ခဲ႔ၿပီေလ..။
ျပဳသမွ် ကုသိုလ္အစုစု ကို ေရာက္ရာဘ၀က သာဓု ေခၚပါ အေဖ..။
မိုးခ်ိဳသင္း
အျပည့္အစုံဖတ္မယ္...
ျပန္ေခါက္ထားခဲ့မယ္...
ဒီေန႔ဆို ျမန္မာျပည္မွာ လြတ္လပ္ေရးေန႔ေပါ႔။
ကိုယ္တို႔ငယ္ငယ္က လြတ္လပ္ေရးေန႔ဆို သိပ္ေပ်ာ္တာပါ။ အဲဒီတုန္းက ေပ်ာ္တာက သူ႔ကၽြန္ဘ၀က လြတ္ေျမာက္ခဲ႔ရတဲ႔ ကိုယ္တို႔ဘ၀ေတြကို သေဘာေပါက္ ခံစားၿပီး တန္ဖိုးထား နားလည္ လို႔ေတာ႔ မဟုတ္ေသးဘူး၊ ကေလးဆိုေတာ႔ ကိုယ္တို႔ ေပ်ာ္ပုံက တမ်ိဳး။
လြတ္လပ္ေရးေန႔ဆို ေက်ာင္းေတြက ပိတ္တယ္၊ ေက်ာင္းစာေတြကေန ခဏ လြတ္လပ္ေရး ရတဲ႔သေဘာေပါ႔။ ကေလးဆိုေတာ႔လဲ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ေတြသာ လက္ခ်ိဳး ေရတြက္ခဲ႔ရတာပါေလ..။ ေနာက္ ရပ္ကြက္ေတြ ျမိဳ႔နယ္ေတြမွာ ေျပးပြဲ ျပိဳင္ပြဲ ကစားပြဲေတြ လုပ္ၾကတယ္။ ဒီေက်ာင္းပိတ္ရက္က ရုိးရိုးပိတ္ရက္ မဟုတ္ဘူးေလ၊ ကစားပြဲေတြ ျမိဳင္တဲ႔ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ဆိုေတာ႔ ပိုေပ်ာ္မိတာေပါ႔။
ဇန္န၀ါရီ ရဲ႔ ျမဴေတြ ေ၀ေနတဲ႔မနက္ခင္း၊ ႏွစ္သစ္တခုရဲ႔ ေစာေစာစီးစီး မနက္ခင္းေလးမွာ လူေတြအားလုံး လန္းဆတ္ တက္ၾကြေနသလိုပဲ။ အိမ္ေရွ႔မွာ မီးပုံေလး ဖိုၿပီး၊ မီးထဲကို ထန္းပင္ျမစ္ေလးေတြ ထည္႔စားၿပီး ကိုယ္လဲ မီးပုံေဘးမွာ ကေလးဘာ၀ ခုန္ေပါက္ ေဆာ႔ကစား ေနမိတာ..။ ကိုယ္တို႔ ငယ္ငယ္ကေနခဲ႔တဲ႔ ဆရာ ဆရာမေတြ ေနတဲ႔ ျခံ၀င္းေလးမွာလည္း တျခားလမ္းကလူေတြနဲ႔ စုၿပီး ကစားပြဲေလးေတြ လုပ္ခဲ႔ၾကပါတယ္။
ညဖက္ကတည္းက လူၾကီးေတြက မီးေတြထြန္းၿပီး ျပိဳင္ပြဲအတြက္ ျပင္ဆင္ေနၾကၿပီ။ ကားလမ္းေတြ ပိတ္ၿပီး လမ္းေပၚမွာ မ်ဥ္းအျဖဴေတြ ဆြဲၿပီး ထုပ္ဆီးတိုး တမ္း တို႔ ဖန္ခုန္တမ္းတုိ႔ ကစားၾက ျပိဳင္ၾကတယ္။ အႏိုင္ရသူကို ဆုေပးဖို႔ ဆုေတြ ထုပ္ၾက ပိုးၾကတယ္။ ဆုေတြကလဲ ၾကီးၾကီးမားမား မ်ားမ်ားစားစား မဟုတ္ေပမဲ႔ ဒါေတြကိုပဲ ခိုးၾကည္႔ၿပီး ရင္ခုန္ခဲ႔ရတာ..။
ကိုယ္လဲ ဘယ္ေနမလဲ။ ကစားျပိဳင္ပြဲေတြမွာ ကိုယ္တို႔ေမာင္ႏွမ ႏွစ္ေယာက္ ၀င္ျပိဳင္ခဲ႔ေသးတာပါ။ ဆုကေတာ႔ ၅ပြဲေလာက္ ကစားမွ တခု လား ရဖူးတာပါ။ ဒါေတာင္ ဒုတိယ ဆုပါ။ ေျပးပြဲေတြမွာ ကလန္ကလားနဲ႔ ေနာက္ဆုံးက က်ားကုတ္က်ားခဲ ေျပးေနတာမ်ိဳး ကိုယ္႔ကို ျမင္ရမွာ..။ ဒါေပမဲ႔ ေပ်ာ္တာကိုေတာ႔ တားမရဘူး။ ဆုမရလဲ ကိစၥ မရွိ၊ ကစားရရင္ ေက်နပ္ၿပီ။ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ဟိုေျပး ဒီေျပးလုပ္ေနရရင္ကိုပဲ ေပ်ာ္ေနၿပီ။
လြတ္လပ္ေရးေန႔တိုင္း အေမက အိမ္မွာ ေကာက္ညွင္းေပါင္း ေပါင္းတတ္ေသးတယ္။ ေကာက္ညွင္းေပါင္း ကို အုိးအၾကီးၾကီးနဲ႔ ေပါင္းတယ္။ ငခ်ိတ္ တဖက္၊ ေကာက္ညွင္းျဖဴ တဖက္ ပန္းကန္ျပား အၾကီးၾကီးထဲ ထည္႔ၿပီး အုန္းျခစ္ျဖဴျဖဴေဖြးေဖြးေလးေတြ ျဖဴးထားရင္ ေမႊးေနတာပဲ။ ငါးရံ႔ေျခာက္ေလး၊ ပဲျပဳတ္ ဆီဆမ္းေလးကို ေဘးမွာ ပုံထားရင္ ကိုယ္က တစြတ္စြတ္ လက္နဲ႔ဆုပ္ၿပီး အလုံးေလးေတြ လုပ္၊ စားတတ္တယ္။
လြတ္လပ္ေရးေန႔တိုင္း အေဖ႔မိတ္ေဆြေတြ အိမ္မွာ ေကာက္ညွင္းေပါင္း လာစားၾကတယ္။ အိမ္ေရွ႔မွာ ၀ိုင္းထိုင္ၿပီး ေကာက္ညွင္းေပါင္းေလးနဲ႔ ေရေႏြးပူပူေလး မွဳတ္ၿပီး စကားတေျပာေျပာ စားၾကတယ္။ ကဗ်ာေတြ သူတို႔ ရြတ္ၾကတယ္။ ရီသံေတြ တေသာေသာ ၾကားရတယ္။ အေဖ႔ကို ျပံဳးျပံဳး ျပံဳးျပံဳး နဲ႔ လူအုပ္ၾကားထဲကေန ျမင္ရတတ္တယ္။ အေမ႔ကိုလည္း ၾကည္ၾကည္ႏူးႏူး လုပ္ကိုင္ေပးေနတာ ေတြ႔ရတတ္တယ္။
ဒါက ကိုယ္႔ငယ္ဘ၀ မိစုံ ဖစုံ နဲ႔ ျဖတ္သန္းခဲ႔ရတဲ႔ လြတ္လပ္ေရးေန႔ေတြေပါ႔။
ေနာက္ေတာ႔ အရြယ္ေတြေရာက္လို႔ လြတ္လပ္ေရးေန႔ အဓိပၸါယ္ကို စာအုပ္ေတြထဲမွာ ရွာေဖြ ၾကည္႔မိတတ္ၿပီ။ ၁၉၉၀မွာ အေမ ဆုံးပါးသြားေတာ႔ လြတ္လပ္ေရးေန႔ေတြမွာ ေကာက္ညွင္းေပါင္း ေပါင္းေကၽြးမဲ႔သူလဲ မရွိေတာ႔။ ေနာက္..အေဖ႔ကို ညဥ္႔ငွက္ဆိုးေတြ သုတ္သြားတဲ႔ ည..။ လြတ္လပ္ေရးေန႔ေတြကို ကိုယ္တို႔ ေမာင္ႏွမေတြခ်ည္း တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္ ျဖတ္သန္းခဲ႔ၾကတယ္။
ကႏၱာရ ႏွစ္ေတြ ျဖတ္အၿပီး အေဖ လြတ္လာတဲ႔ေနာက္ သားအဖ အတူေနခဲ႔တဲ႔ အခ်ိန္ေတြမွာ စကားေတြ ေျပာျဖစ္ၾကတယ္။ ေရာက္တတ္ရာရာ ၾကံဳရာက်ပမ္းေပါ႔။ တခါကေတာ႔ ကိုယ္က ေမးခြန္းတခု ေမးမိတယ္ ထင္ပါရဲ႔။ “အေဖ ကိုယ္႔စိတ္နဲ႔ ကိုယ္႔ကိုယ္ မေနရတဲ႔၊ အထဲက အခ်ိန္ေတြမွာ မွတ္မွတ္ရရ ဘယ္အခ်ိန္ကို စိတ္ အထိခိုက္မိဆုံးလဲ” လို႔..။
“အဲဒီေန႔က မနက္အေစာၾကီး အေဖ႔ကို သူတို႔ လာႏွိဳးတယ္။ မနက္ ၅နာရီေလာက္ ျဖစ္မယ္ ထင္တယ္။ အေဖကလဲ အေဖ႔ကို လႊတ္ေတာ႔မွာမို႔ လာေခၚတယ္ ထင္မိတာ။ ကပ်ာကသီပဲ ထ လိုက္လာခဲ႔တာ။ ေနာက္မွ အခ်ဳပ္ေျပာင္းတာမွန္း သိရတယ္။”
“အေဖ႔ကို ခ်ဳပ္ထားတာ ေက်ာက္တံတား ရဲစခန္းမွာေလ..။ သူတို႔က အေဖ႔ကို လူေတြ မႏိုးခင္ အခ်ဳပ္ေျပာင္းတာ။ နံမည္ၾကီးလူဆိုးေတြကို ထားတဲ႔ ဘားလမ္းက စတီး၀ပ္အခ်ဳပ္ကို ပို႔တာ။ ကဗ်ာဆရာကို ကဗ်ာေရးလို႔ ေထာင္ခ်မယ္လို႔ တရားစြဲၿပီး အင္းစိန္ေထာင္ကို ပို႔ဖို႔ေပါ႔။ ရမန္ယူဖို႔ ဘားလမ္းအခ်ဳပ္ကို ေျပာင္းထားတာပဲ။”
“အေဖ႔ကို ေခၚဖို႔ ကားက အဆင္မေျပဘူးထင္ပါရဲ႔။ လမ္းေလွ်ာက္ပဲ ေခၚသြားေတာ႔ကြာ တဲ႔။ အေဖရယ္၊ ေနာက္ထပ္ အခ်ဳပ္သားႏွစ္ေယာက္ရယ္၊ ရဲသား ႏွစ္ေယာက္ရယ္။ ေက်ာက္တံတား ရဲစခန္းကေန ဘားလမ္းကို လမ္းေလွ်ာက္သြားရတယ္။”
“လမ္းေပၚမွာ လူေတြကလဲ ရွင္းလို႔..။ ကားေတြလဲ ရွင္းေနတာပဲ။ အေဖ႔လက္ကို သူတို႔ ၾကိဳးေတြ တုပ္ခ်ည္ထားၾကတယ္။ မနက္က ေစာေစာစီးစီး၊ ေအးက ေအးသနဲ႔။ အေဖတို႔ ခပ္ေျဖးေျဖးပဲ ေလွ်ာက္သြားၾကတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဆူးေလဘုရားေဘးက အေဖတို႔ ျဖတ္သြားရတာ သမီး။”
“ဆူးေလဘုရားၾကီးက မီးေတြ ထိန္ထိန္ညီးေနတာ သပၸါယ္လိုက္တာ သမီးရယ္။ ျမတ္စြာဘုရားကို ၾကိဳးေတြ တုပ္ထားတဲ႔ လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔ အေဖ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း ရွိခိုးလိုက္ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ အေဖ သတိရလိုက္တာက ဒီေန႔ဟာ လြတ္လပ္ေရးေန႔ ဆိုတာပါပဲ။ အေဖ က ကဗ်ာဆရာ၊ ေက်ာင္းဆရာ ပါ သမီး။ အေဖ မ်က္ရည္က်မိတယ္။ ေအာ္..ျမန္မာျပည္ၾကီး လြတ္လပ္ေရးရတဲ႔ ႏွစ္ပတ္လည္ေန႔မွာ ငါ မလြတ္လပ္ပါလား လို႔..။ အထဲမွာ ေနရတဲ႔ အခ်ိန္ေတြထဲမွာ အဲဒီအခ်ိန္ေလးဟာ အေဖ စိတ္အထိခိုက္ဆုံး အခ်ိ္န္ပါပဲ” တဲ႔။
ကိုယ္လဲ နားေထာင္ရင္း မ်က္ရည္ေတြ ျဖိဳင္ျဖိဳင္က်လို႔..။ အေဖ႔ကိုယ္၀၀ၾကီးကို ဖက္ထားမိတယ္။ ကိုယ္တို႔မိသားစုေတြ မပါဘဲ အေဖတေယာက္တည္း ျဖတ္သန္းလိုက္ရတဲ႔ လြတ္လပ္ေရးေန႔ကို ရင္ထဲမွာ ဆို႔မိလို႔..။
ကိုယ္႔ဘ၀မွာ အေဖ မ်က္ရည္က်တာ မျမင္ဖူးဘူး။ အေဖက အႏုပညာသမားမို႔ ခံစားလြယ္၊ ထိခိုက္လြယ္တတ္လို႔ စိတ္ေပ်ာ႔ေျပာင္းသူဆိုတာ မွန္ေပမဲ႔ အေဖ႔ မ်က္ရည္ကိုေတာ႔ ကိုယ္ မျမင္ဖူးခဲ႔ဘူး။ အေဖ မ်က္ရည္က်တယ္ဆိုတာ ဒါ ပထမဆုံး အေဖ ေျပာဖူးတာပါပဲ။ ျပန္ေျပာတဲ႔အခ်ိန္မွာလဲ မ်က္ႏွာက မွဳန္မွိဳင္းေနေပမဲ႔ မ်က္ရည္ မက်ခဲ႔ပါဘူး။ အေဖ႔ရင္ထဲမွာေတာ႔ ကိုယ္ မသိတတ္ႏိုင္ဘူးေလ..။
ဘာရယ္မဟုတ္၊ လြတ္လပ္ေရးေန႔မွာ လြမ္းမိ ေတြးမိတာေလးေတြ ေရးၾကည္႔တာပါ။ ဆူးေလ ဘုရားလမ္းေပၚမွာ က်ခဲ႔တဲ႔ မ်က္ရည္ေတြ ေျခာက္ေသးရဲ႔လား လို႔ေတာ႔ ကိုယ္ ဆက္ မေတြးခ်င္ေတာ႔ပါဘူးေလ..။
မိုးခ်ိဳသင္း
အျပည့္အစုံဖတ္မယ္...
ျပန္ေခါက္ထားခဲ့မယ္...
