Second Language

ငယ္ငယ္တုန္းက အဂၤလိပ္စာ သင္ခဲ႔ရပုံေတြ ေျပာျပခ်င္ေသးတယ္။

အေမက လက္ထဲ ပိုက္ဆံမရွိရင္ ကိုယ့္ကေလးေတြကို စာ ဖိသင္ေတာ႔တာပဲ လို႔ ေျပာေလ႔ရွိတတ္တယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ႔ အေဖတို႔အေမတို႔ ေပးႏိုင္တာ ပညာအေမြပဲ ရွိလို႔ပါ တဲ႔။ ရုန္းကန္ရတဲ႔ အခ်ိန္ေတြမွာ ကိုယ္႔သားသမီးေလးေတြကို စာသင္ေပးရင္း အားတင္းယူပုံရပါတယ္။

ကိုယ္႔ကို ကေလးဘဝ အတန္းေက်ာင္းမတက္ခင္ကတည္းက တီခ်ယ္ တီနာအုန္း သင္တဲ႔ အဂၤလိပ္စကားေျပာသင္တန္းကို အေမကိုယ္တိုင္ လိုက္ပို႔၊ လိုက္ေစာင္႔တာပါ။ ကိုယ္ကလဲ အဂၤလိပ္စကား နားယဥ္လြယ္ပုံမ်ား ဂြဒ္တေမာနင္း လို႔ အသံထြက္ေနလို႔ ေနကုန္ ဒီတေၾကာင္းပဲ သင္ေနရတာမ်ိဳး။ အဲဒီတုန္းက အခုလိုလဲ အဂၤလိပ္စကားေျပာေက်ာင္းေတြ မမ်ားေသးဘူး၊ အေတာ္ရွားတယ္။

မူႀကိဳ အေမ႔ေက်ာင္းမွာလဲ အဂၤလိပ္ကျပား ဂါဝန္ဝတ္ ဗိုလ္မႀကီးက စႏၵယားတီးၿပီး အဂၤလိပ္သီခ်င္းေတြ သင္ေပးခဲ႔ေသးတယ္။ ကိုယ္ကလဲ သီခ်င္းေလးေတြကို အမူအရာနဲ႔ ကိုယ္ေလးယိမ္းၿပီး လိုက္ဆို လိုက္လုပ္တတ္ေပမဲ႔ အဂၤလိပ္စာေတာ႔ ၀ါးေနတာမ်ိဳး။ ပါးစပ္လွဳပ္ၿပီး အိေယာင္ဝါးလုပ္ေနတာ။ တခါတေလ တီခ်ယ္ႀကီး ဘာေတြ ဆိုေနပါလိမ္႔လို႔ သူ႔ပါးစပ္ကို စူးစိုက္ၾကည္႔ေနေသးတာေလ။ သီခ်င္းေတြက လြတ္ကုန္ပါေပါ႔။

အေဖတို႔ အေမတို႔က အဂၤလိပ္စာကို ေတာ္ေစခ်င္တာမို႔ ေက်ာင္းမွာလဲ သင္၊ အိမ္မွာလဲ သင္။ ၈တန္း ၉တန္းေရာက္ေတာ႔ ျဗဳန္းဆို ျမန္မာစာမွ အပ အားလုံး အဂၤလိပ္လို သင္ရမယ္ ျဖစ္ေတာ႔ ဂြက်ၿပီ။ ဂြက်တာ ကိုယ္မဟုတ္၊ ကိုယ္က စာမလိုက္ႏိုင္လဲ ေအးေအးပဲ၊ မပူဘူး။ ပူတာက အေမတို႔ အမတို႔။

အဲဒီေတာ႔ အဂၤလိပ္စာ ပိုလိုအပ္တယ္ ျဖစ္လာတယ္။ ဆယ္တန္းမွာ ကမၻာေက်ာ္ ၀တၳဳႀကီး Wuthering Heights တို႔ သင္ရမယ္ဆိုေတာ႔ ခက္ခက္ခဲခဲႀကီးကိုး။ ဇာတ္လမ္းနားလည္ေအာင္ Wuthering Heights ရုပ္ရွင္ေတြပါ အေခြ ငွားၾကည္႔ရေသးတယ္။ ဆရာ ဦးစိုင္းေအာင္၀င္းတို႔ ဆရာ ဦးသာႏိုးတို႔ဆီမွာ တက္ရတယ္။

ကိုယ္တို႔တုန္းက ဆရာ ဦးသာႏိုးက ၈တန္း ၉တန္းသင္ေသးတယ္။ တကယ္က ဆရာက Advanced Class ေတြ ပဲ သင္ခ်င္ေတာ႔တာပါ။ ၈တန္း ၉တန္း ၁၀ တန္းကို ျဖဳတ္ခ်င္ၿပီ။ ဒါေပမဲ႔ အေဖက ခ်ိဳသင္းတို႔ ဆယ္တန္းေအာင္တဲ႔အထိေတာ႔ သင္ပါအုံး ေျပာထားလို႔ ေစာင္႔ေနရတာ။ ကိုယ္ ၉တန္းတက္ေတာ႔ ၈တန္းျဖဳတ္လိုက္တယ္။ ကိုယ္ ၁၀တန္းေရာက္ေတာ႔ ၉တန္း မသင္ေတာ႔ဘူး။ ကိုယ္ ၁၀တန္းလဲ ေအာင္ေရာ ဆရာလဲ Advanced English ပဲ သင္ေတာ႔တာ ခုထိပဲ။

ကိုယ္က ငယ္ငယ္ကတည္းက မထူးခၽြန္ပါဘူး။ စာေတာ္တဲ႔ ေက်ာင္းသူလဲ မဟုတ္ခဲ႔ဘူး။ သူလို ငါလို မွန္တမ္းပဲ။ အခုလို အေျခအေနေလး ေရာက္လာဖို႔ မိဘေတြ အမေတြ ဆရာေတြက အင္မတန္ ပံ႔ပိုး၊ တြန္းတင္ခဲ႔ရတာပါ။ အတန္းတိုင္းမွာ အဂၤလိပ္စာ ဂုဏ္ထူး ထြက္ခဲ႔ေပမဲ႔ ကိုယ္႔ ႀကိဳးစားမွဳက ၅၀ ရာခိုင္ႏွဳန္းေလာက္ပဲ ရွိမွာပဲ။

စာကို လိုခ်င္စိတ္ နည္းရတဲ႔အထဲ ကိုယ္႔မွာ အဂၤလိပ္လို ေျပာဖို႔ ဆိုဖို႔ အေတာ္ confidence နည္းတာပါ။ စာနဲ႔ ေရး ဆိုရင္ေတာ႔ ေျပာတာထက္စာရင္ ေတာ္လိမ္႔အုံးမယ္။ ကိုယ္႔ကိုယ္ကို ယုံၾကည္မွဳရွိၿပီး ေျပာရဲ ဆိုရဲဖို႔ဆိုတာ ကိုယ္႔အဖို႔ေတာ႔ လြယ္မလိုနဲ႔ အေတာ္ခက္တာပါပဲ။

ကိုယ္႔ အမ အႀကီးဆုံး မစံနဲ႔ အမ အငယ္ မႏွင္းကေတာ႔ စာမွာ ႀကိဳးစားခ်င္စိတ္လဲ ရွိတယ္။ သူတို႔ကိုလဲ မိဘေတြက စာမလုပ္မွာ ပူမေနရပါဘူး။ မစံဆိုလဲ အႀကီးပီပီ အငယ္ေတြကို အျမဲ စာျပ ေပးေနတာ။ ကိုယ္သာ မဟုတ္၊ ကိုယ္႔သူငယ္ခ်င္းေတြပါ သင္ေပးတတ္တယ္။ မႏွင္းကေတာ႔ ဆယ္တန္းႏွစ္က တႏိုင္ငံလုံးမွာ အဂၤလိပ္စာအမွတ္အမ်ားဆုံး ရတဲ႔သူပဲ။

ဒီေတာ႔ ကိုယ္နဲ႔ ကိုယ္႔အမအလတ္ မေအးက ၾကားမွာ လြတ္ေနတယ္ ေျပာရမွာေပါ႔။ ႏွစ္ေယာက္စလုံး အရီသန္သူေတြ။ မိသားစုစကား၀ိုင္းမွာ အျမဲ ေနာက္ရႊတ္ရႊတ္ ဝင္ေျပာလို႔ တခါတေလ အေဖက “ေထာင္တန္တဲ႔စကား ရယ္ ေပါ႔ တဲ႔၊ အေဖ ဆုံးမေနတယ္ေလ သမီး” လို႔ သတိေပးခံရသူေတြ။

ဒါေပမဲ႔ ကိုယ္နဲ႔ မေအး ကြာတာ ရွိေသးတယ္။ မေအးက အဂၤလိပ္လို ဟုတ္ဟုတ္ မဟုတ္ဟုတ္ ဘရြတ္ ရႊတ္တြ အကုန္ ေလွ်ာက္ေျပာတာပဲ။ ေျပာရဲ ဆိုရဲ ရွိၿပီး ကိုယ္႔လို တြန္႔ဆုတ္ေနတာ မဟုတ္ဘူး။ ငယ္ငယ္က သူေလွ်ာက္ေျပာေနလို႔ အိမ္မွာေနတဲ႔ ေကာင္မေလးေတြက သူ႔ကိုဆို အထင္ေတြ ႀကီးလို႔။ သူကလဲ ငါ႔ကိုေတာ႔ အထင္ေတြ big ကုန္ၿပီတဲ႔၊ ျပံဳးစိစိနဲ႔ သေဘာက်ေနတယ္။

ေနာက္ၿပီးေတာ႔ သူက ဟာသဥာဏ္လဲ ရႊင္သူဆိုေတာ႔ သူ႔ဖာသာသူလဲ အဂၤလိပ္စကားေတြ တိုက္ရုိက္ ဘာသာျပန္ထားေသးတယ္။ ဆရာႀကီး ေရႊဥေဒါင္းတို႔ လက္မိွဳင္ခ်ရမဲ႔ အေပါက္ေပါ႔။ ဥပမာေလး တခုစ ႏွစ္ခုစ ေျပာပါရေစအုံး။ ငယ္ငယ္က အိမ္မွာ အတူေနတဲ႔ မျမင္႔က ဘယ္ေတာ႔မွ အိမ္အလုပ္ထဲ စိတ္၀င္စားတယ္ မရွိေတာ႔ အျမဲ အမွားမွားအယြင္းယြင္းပဲ။ ေစ်းမွာတဲ႔သူက ေသခ်ာမွာေနလဲ ျပံဳးသာျပံဳးေနတယ္ မမွတ္မိဘူး။ စိတ္က တျခားေရာက္ေနတာမ်ိဳး။ စိတ္လဲ သိပ္အမွန္ႀကီး မဟုတ္ဘူး ထင္တယ္။

အဲဒါဆိုရင္ မေအးက ၀င္ေျပာတယ္။ သူ goat wind ျဖစ္ေနၿပီ တဲ႔။ ကိုယ္လဲ သူဘာေျပာလိုက္မွန္းမသိေတာ႔ ပထမေတာ႔ ေၾကာင္သြားတယ္။ ေနာက္မွ မေအးက ရွင္းျပတယ္။ goat ဆိုေတာ႔ စိတ္၊ wind ဆိုေတာ႔ ေလ ၊ သူစိတ္ေလေနၿပီ၊ နင္ေျပာတာ သူ စိတ္မ၀င္စားဘူးလို႔ ေျပာတာ တဲ႔။ ဘာသာျပန္ခ်က္ ရက္စက္သယ္ လို႔ ေျပာရမလိုပဲ။

တခါတေလ မျမင္႔ တျခားေကာင္ေလးေတြကို စိတ္၀င္စားေနၿပီဆိုရင္ေတာ႔ မေအးက သတိေပးတယ္။ မျမင္႔ goat play ျဖစ္ေနၿပီေဟ႔ တဲ႔။ သူစိတ္ကစားေနၿပီေပါ႔၊ ျပႆနာတက္ေတာ႔မယ္ သတိထား ဆိုတဲ႔သေဘာ။ သူ အခ်က္ေပးပုံက အေတာ္ေတာ႔ ဟန္က်တာပဲ။ အဂၤလိပ္စာ တကယ္တတ္တဲ႔သူေတာင္ နားမလည္ မ်က္စိလည္သြားမွာပဲ။

ကိုယ္က်ေတာ႔ တမ်ိဳးပါ။ ကိုယ္က အဂၤလိပ္စာမေတာ္တာကို အေၾကာင္းျပၿပီး ဗမာစကားပဲ ေရေရလည္လည္ ေျပာခ်င္သူပါ။ ကိုယ္႔ျမန္မာအခ်င္းခ်င္းကို ဗမာလုိ မေျပာရရင္ မရင္းႏွီးလို႔ ေျပာသလို ခံစားရတယ္။ ႏိုင္ငံျခားသားဆိုရင္ေတာ႔ သူတုိ႔ဘာသာစကားနဲ႔ ေျပာကိုေျပာရမွာ ဟုတ္ေပမဲ႔ ျမန္မာဆိုရင္ေတာ႔ သူဗမာလို နားလည္ေသးသမွ် ဗမာလိုပဲ ေျပာခ်င္မိတယ္။

ဒီကို ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္နဲ႔ ေရာက္လာတဲ႔ကေလးေလးေတြဆိုလဲ ဗမာလို မေမ႔ေအာင္ အေလ႔အက်င္႔လုပ္ေပးတဲ႔အေနနဲ႔ သူတို႔နဲ႔စကားေျပာရင္ ဗမာလိုပဲ ေျပာျဖစ္တယ္။ တခ်ိဳ႔ကေလးေလးေတြက သိပ္မေျပာတတ္ေတာ႔ဘူး။ အဲဒါဆို ကိုယ္႔ဘာသာစကားတခု မေမ႔ေလ်ာ႔ သြားေစခ်င္တာမို႔ သူ႔တို႔ေလးေတြကို ဗမာလို ေျပာဖို႔ အျမဲအားေပးမိတယ္။

ကိုယ္႔မိတ္ေဆြ ကေလးႏွစ္ေယာက္ကေတာ႔ မိဘက သင္ေပး၊ အိမ္မွာ ဗမာလို ေျပာတာမို႔ ဗမာလို နားလည္တယ္၊ ႀကိဳးစားလဲ ေျပာတတ္ပါတယ္။ တေန႔ေတာ႔ ဧည္႔သည္လာလို႔ ကေလးေတြက တံခါးဖြင္႔ေပးတယ္။ ဧည္႔သည္က မင္းတို႔ အေဖ၊အေမေရာ လို႔ ေမးေတာ႔ သားလုပ္သူက ဟိုႏွစ္ေကာင္ ေနာက္ေဖးမွာ ထမင္းစားေနတယ္ တဲ႔။ သူတို႔လဲ မမွားဘူး။ two guys ကို ၂ေကာင္ လို႔ ေျပာလိုက္တာေလ။ မိဘကို ေကာင္ နဲ႔သုံးလိုက္ေတာ႔ ရီရခက္ ငိုရခက္။

ကိုယ္႔မွာလဲ ျမန္မာအခ်င္းခ်င္း အဂၤလိပ္လို ေျပာမိတဲ႔အခ်ိန္ေတြ ရွိတတ္ေသးတယ္။ ဘယ္အခ်ိန္ေတြမွာလဲဆိုေတာ႔ ကိုယ္ စိတ္တိုတဲ႔ အခ်ိန္ေတြမွာပါ။ ကိုယ္႔စိတ္ထဲမွာ ကၽြဲျမီးတိုသလို ျဖစ္သြားတဲ႔အခါမ်ိဳးမွာ ဘိုလို မွဳတ္လိုက္တာပါ။ အမ်ားဆုံးေျပာတဲ႔ စကားက NO!!!! ေပါ႔။ အေျပာအခံရဆုံး သူကေတာ႔ ကိုယ္႔အမ်ိဳးသားပဲ ဆိုပါေတာ႔။

သူကလဲ တခ်က္တခ်က္ ကိုယ္ဘိုလိုေျပာတာေတြကို အဆင္႔နဲ႔ခြဲၿပီး သူ႔ေခါင္းထဲမွာ မွတ္ထားတတ္တယ္။ သူက ကိုယ္႔ကို အျမဲလိုလို စ ေနတတ္တာမို႔ ကိုယ္က စိတ္ရွဳပ္လာရင္ I hate you တခြန္း ပစ္လိုက္တယ္။ ဒါဆို သူက ရီေမာၿပီး မနက္ေစာေစာစီးစီး I hate you တလုံး ရသြားၿပီ တဲ႔။ I hate you ရတာမ်ား ၀မ္းသာစရာလား။

I hate you so much ဆိုရင္ေတာ႔ ခုနကထက္ နည္းနည္း ပိုျပင္းတဲ႔သေဘာ။ so much ပါတယ္ေလ။ I never love you ဆိုရင္ေတာ႔ အေတာ္႔ကို စိတ္တိုင္းမက်လို႔ ျဖစ္မယ္ လို႔ သူက ထင္တတ္တယ္။ ကိုယ္ျပန္ေျပာတိုင္း သူက ရီေနတာပါပဲ။ စ တတ္သူမ်ား ဒီလိုပဲ ထင္ပါရဲ႔။ တကယ္မဟုတ္ဘူးလို႔လဲ သိေနလို႔ ျဖစ္မယ္။

တေန႔ကေတာ႔ ကိုယ္စာဖတ္ေနတုန္း လိုက္စ ေနတာနဲ႔ ေကာင္းေကာင္း စာမဖတ္ရဘူး ျဖစ္ေနတာ။ ဒါနဲ႔ ေဒါသထြက္လာၿပီး ကိုယ္လဲ တခြန္းျပန္ေျပာလိုက္တယ္။ I’m going to leave you တဲ႔။ အဲဒီလို ေျပာေတာ႔ သူက တဟားဟားရီၿပီး “ဟာ..အျမင္႔ဆုံးကို ထုတ္သုံးလိုက္ပါလား” တဲ႔။

သူေျပာတာနဲ႔ ကိုယ္လဲ သိုင္းဘိုးဘိုးႀကီးလိုမ်ိဳး အဆင္႔ေတြ ခြဲထားရမလို ျဖစ္ေနပါေပါ႔ေလ။

မိုးခ်ိဳသင္း

အေဖတို႔ ရြာ

ငယ္ငယ္တုန္းက ပထမဆုံး သြားခဲ႔ရတဲ႔ ခရီးကို သတိရမိေသးတယ္။

အဲဒီတုန္းက ကိုယ္က ေလးတန္း။ အေဖ႔ ညီမ ေဒၚေလးစန္းက ရြာကေန ရန္ကုန္လာလည္ေတာ႔ အျပန္မွာ ကိုယ္တေယာက္တည္း ေဒၚေလးနဲ႔အတူ အေဖ႔ရြာကို လိုက္သြားခဲ႔တာ။ ကိုယ္က အေမကိုကပ္သူဆိုေတာ႔ ဟိုေရာက္မွ ျပန္ခ်င္ေနမစိုးလို႔ လိုက္ခ်င္တာ ေသခ်ာရဲ႔လား ဆိုတာ လူႀကီးေတြက မသြားခင္ တေမးတည္း ေမးေနခဲ႔တာပါ။

ကိုယ္ကလဲ ဘာစိတ္ေပါက္သြားတယ္ မသိ။ လိုက္မယ္ ပဲ။ ေက်ာင္းပိတ္ရက္လဲ ျဖစ္ေတာ႔ ေဒၚေလးစန္းကလဲ ေခၚသြားမယ္ဆိုၿပီး ေျပာတာနဲ႔ အေမက အ၀တ္အစား အသစ္ေလးေတြခ်ည္း ေရြးထည္႔ေပးလိုက္တယ္။ ဟိုေရာက္ရင္ အေမ႔ကို သတိရလို႔ ျပန္ပို႔ေပး လို႔ ဂ်ီမက်နဲ႔ေနာ္၊ သၾကၤန္ၿပီးမွ ျပန္လာရမွာ သမီးနားလည္တယ္ေနာ္ လို႔ အေမက ေျပာလဲေျပာ၊ ဆုံးလဲ ဆုံးမတယ္။

ဒါနဲ႔ အေဖတို႔ရြာကို ပထမဆုံးအႀကိမ္ အေဖတို႔ အေမတို႔ မပါဘဲ ေဒၚေလးစန္းနဲ႔ လိုက္လာခဲ႔တယ္။ မီးရထားေပၚမွာ ေပ်ာ္လိုက္တာ။ ဘူတာဆိုက္တိုင္း မုန္႔ေတြ ၀ယ္စားရတာ မွတ္မိေနတယ္။ အိုးေလးေတြ ရြက္ၿပီး ေရေရာင္းတဲ႔ ေရသည္ေလးေတြဆီက ေရ၀ယ္ၿပီး မ်က္ႏွာသစ္ရတာ မေမ႔ႏိုင္ဘူး။ ေအးျမေနတဲ႔ေရစင္ပဲ။

ရထားက သာစည္ဘူတာမွာ အၾကာႀကီးနားေတာ႔ အေဒၚက မုန္႔ဟင္းခါး စားမလား တဲ႔။ ကိုယ္ကလဲ ရန္ကုန္က မုန္႔ဟင္းခါးလို ထင္ၿပီး စားမယ္ေပါ႔။ စားေတာ႔ ပဲပ်စ္ပ်စ္နဲ႔ ခ်က္ထားတဲ႔ မုန္႔ဟင္းခါးမ်ိဳး။ ရန္ကုန္က ငါးမုန္႔ဟင္းခါး နဲ႔ မတူဘူး။ ကိုယ္လဲ လုံးလုံး မႀကိဳက္တာနဲ႔ ရထား စၾကၤန္ေပၚမွာ အန္လိုက္တာ။ ရထားနဲ႔ အျပိဳင္ ဥၾသဆြဲလိုက္ေသးတယ္။

ရြာနံမည္က ကန္ျမဲ ဇဂ်မ္းတဲ႔။ ေတာင္သာနယ္က။ ေတာင္သာကေန ေထာ္လာဂ်ီကားႀကီးေတြ ေစာင္႔စီးရတာ။ ကိုယ္က ရြာကို ေရာက္ခ်င္လွၿပီ။ ကားေတြက တေန႔မွ မနက္တစီး ညတစီး ေလာက္လာေတာ႔ ေစာင္႔လိုက္ရတာ။ တေန႔ခင္း ကုန္ေအာင္ပဲ။ အဲဒီတုန္းက ကားမလာႏိုင္လြန္းလို႔ ရြာကို အျမန္ေရာက္ခ်င္လြန္းလို႔ ငိုေတာင္ ငိုမိတယ္ ထင္တယ္။

ညေနမိုးခ်ဳပ္ခါနီးမွ ကားက လာတယ္။ ကားဆရာက ကားပိုင္ရွင္ တဲ႔။ ဦးမိုး တဲ႔။ ကားႀကီးလာေတာ႔လဲ ကားေပၚမွာ ကုန္အျပည္႔ပါလား။ ၾကက္သြန္အိတ္ေတြ အျပည္႔အသိပ္။ လူက ဘယ္လိုလုပ္စီးမလဲ ဆိုေတာ႔ အဲဒီ ၾကက္သြန္အိတ္ေပၚ တက္ထိုင္ လိုက္သြားရမွာ တဲ႔။ ညည္းဟိုဖက္နည္းနည္းတိုး၊ ဒီဖက္ နည္းနည္းေလာက္ နဲ႔ မွ်ထိုင္ၿပီး ဟိုအစြန္း၊ ဒီအစြန္းကိုင္ လိုက္သြားရတာမ်ိဳး။

ကားႀကီးက လူသီးႀကီး ျဖစ္ေနၿပီ။ ဒါေတာင္ လမ္းမွာ လူတင္တုန္း။ ေတာသူေတာင္သား ရြာသားေတြကလဲ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းပဲ။ အခ်ိန္ေတြကလဲ ေပါ ပါ႔။ ကြမ္းေတြ၀ါး၊ ေလတျဖဴးျဖဴး နဲ႔ တြယ္စီးရင္း လိုက္တာပဲ။ ရြာအ၀င္မွာ ေခ်ာင္းတခု ျဖတ္ရေသးတယ္။ ေခ်ာင္းနံမည္ေတာ႔ မမွတ္မိေတာ႔ဘူး။ သြားတဲ႔ အခ်ိန္က ေရမရွိလို႔ ၾကက္သြန္ခင္းေတြ ၀ါခင္းေတြကို ၀ါတလြင္႔လြင္႔ နဲ႔ ေတြ႔ရတယ္။

ထန္းပင္ေလးေတြ ျမင္ရတဲ႔ ဟိုးအေ၀းက မွဳန္ပ်ပ် မဲမဲအစုေလးက အေဖတို႔ ရြာ တဲ႔။ ကိုယ္က ရြာအ၀င္ မတ္တပ္ရပ္ၾကည္႔ေတာ႔ ရြာက ကေလးေတြက သတင္းၾကားလို႔ ေမွ်ာ္ေနၾကတာ။ ေထာ္လာဂ်ီ ေနာက္က ေအာ္ရင္း တျပံဳႀကီး ပါလာတယ္။ ရန္ကုန္သူ လာၿပီေဟ႔ တဲ႔။

ေဒၚေလးစန္းတို႔ အိမ္ေရွ႔မွာပဲ ကားက ရပ္ေပးတယ္။ တခ်ိဳ႔ ဆင္းၾကတာေပါ႔။ ကိုယ္႔ ၀မ္းကြဲ အမေတြ ျဖစ္တဲ႔ မမမိုး နဲ႔ မတူးက ဆီးႀကိဳတယ္။ ေရနံဆီ မီးခြက္ ထြန္းပါဟဲ႔ တဲ႔။ အဲဒီတုန္းက ရြာမွာ မီးမရွိေတာ႔ ေရနံဆီ မီးခြက္နဲ႔ပဲ ေနရတယ္။ အိမ္ကလဲ ေမွာင္လို႔။ ဘဂ်မ္းသမီး ၾကည္႔စမ္းပါရေစေအ ဆိုတဲ႔ အေဒၚႀကီးေတြကလဲ ငုတ္တုတ္။ ကေလးေတြကလဲ ကိုယ္႔ ေရွ႔မွာ ငုတ္တုတ္။ မိုးခ်ဳပ္တဲ႔အထိ ဒီအတိုင္း ထိုင္ၾကည္႔ေနၾကတာပါပဲ။

ကိုယ္လဲ အသစ္အဆန္းျဖစ္ေနလို႔ ဟိုၾကည္႔ ဒီၾကည္႔နဲ႔။ ေနာက္ ခရီးကလဲ ပန္းလာေတာ႔ အိပ္ အိပ္ဆိုၿပီး ေျပာလို႔ ေဒၚေလးစန္းနဲ႔ အတူ အိပ္ရတယ္။ တညလုံး အိပ္မေပ်ာ္ပါဘူး။ ဂ်ပိုးကိုက္လို႔ပါ။ အေမ႔ကိုလဲ သတိရၿပီး ပထမဆုံး ညမွာပဲ ငိုလိုက္ရတာ။ ညလယ္ႀကီး ထၿပီး အေမကို တ ၿပီး ခုျပန္မယ္ ခုျပန္ပို႔ နဲ႔ ေအာ္ငိုေနလို႔ တအိမ္လုံး မအိပ္ၾကရဘူး။

မနက္မိုးလင္းမွ အိပ္သြားတာ။ ႏိုးလာေတာ႔ ကုတင္ေဘးမွာ ရွပ္ရွပ္ ရွပ္ရွပ္နဲ႔ လူေတြ ျဖတ္ေနၾကတာကိုး။ ဘာျဖစ္လို႔ပါလိမ္႔လို႔ အံ႔ၾသေနတာ၊ ကိုယ္႔ကို ေမ်ာက္ပြဲၾကည္႔သလို ၾကည္႔တာကိုး။ ရန္ကုန္သူႏွယ္ အိပ္ခ်က္က မတရား တဲ႔။

ေနာက္ေတာ႔ ခ်က္ခ်င္းပဲ သူငယ္ခ်င္းေတြ ရသြားတယ္။ ကိုယ္႔ညီမ ၀မ္းကြဲ မိေမာ္ရဲ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြေပါ႔။ ဗန္းေဌး တဲ႔။ မိုးေဆြ တဲ႔။ အတူး တဲ႔။ သူတို႔နဲ႔အတူ မန္က်ည္းပင္ႀကီးေအာက္မွာ ေထြကစားတယ္။ ေျခတေပါင္က်ိဳး ကစားတယ္။ လိုက္တမ္း ေျပးတမ္း ကစားတယ္။ တကိုယ္လုံး ေပတူးလို႔။ ႏြားႀကီး လွည္႔ၿပီး ႀကိတ္တဲ႔ ႏွမ္းဆီဆုံမွာ ႏြားေရွ႔က ကန္႔လန္႔လုပ္ေနလို႔ ႏြားေဝွ႔လိုက္တာ မိေမာ္ ေကာ႔ကနဲ လြင္႔သြားေသးတယ္။

ႏြားႏို႔စစ္စစ္လဲ ထန္းညွက္နဲ႔ က်ိဳၿပီး ေသာက္ရတယ္။ သိပ္ေကာင္းတာပဲ။ အႀကိဳက္ဆုံးက ေစ်းေန႔မွာ မမမိုးနဲ႔ အေဖာ္လိုက္သြားၿပီး အေၾကာ္ေတြ လက္သုတ္စုံေတြ စားရတာကိုပါ။ အေၾကာ္ေတြက ပဲဆီစစ္စစ္နဲ႔ ေၾကာ္ထားတာမို႔ ၾကြပ္ရြ လို႔။ အသုတ္စုံကလဲ အေၾကာ္ေတြနဲ႔ ထည္႔သုတ္ထားတာ။ ေမႊးေနတာပဲ။ ေစ်းမွာ ဟိုဆိုင္၀င္ ဒီဆိုင္ထြက္ အမ ေနာက္ လိုက္တာပဲ။

ရြာက ေစ်းေလး

ၿပီးေတာ႔ ရြာက ကန္ႀကီးဆီလဲ ေရာက္ရေသးတယ္။ အမလုပ္တဲ႔ မတူးက အိမ္သားေတြ ေရခ်ိဳးဖို႔ ကန္ထဲက ေရကို ခပ္သြက္သြက္ ေခါက္တုံ႔ေခါက္ျပန္ ေရထမ္းတာကို ေဘးက အေဖာ္လိုက္တာပါ။ ကိုယ္လဲ ထမ္းၾကည္႔ခ်င္တယ္ ေျပာလို႔ ေရမျပည္႔တျပည္႔ထည္႔၊ အမက ထမ္းခ်င္အုံး ဆိုၿပီး ထမ္းခို္င္းလိုက္တာ ေရွ႔ကို မသြားႏိုင္ဘဲ ထမ္းပိုးက လည္ ေနလို႔ လူလဲ ပတ္ခ်ာလွည္႔ေနတာ။ ေရေတြလဲ ဖိတ္၊ လူလဲ ပက္လက္လန္ တာပဲေလ။

ဟုိတေလာကေတာ႔ ကိုယ္႔အေဒၚ နဲ႔ အမေတြ သူတို႔သားသမီးေတြကို ရွင္ျပဳနားသ အလွဴလုပ္ေတာ႔ ကိုယ္႔အမ မစံတို႔ ဇနီးေမာင္ႏွံ သြားၾကတယ္ တဲ႔။ ဓာတ္ပုံေတြ ပို႔ေပးလို႔ ၾကည္႔ရတယ္။ လူေတြလဲ အသက္ေတြ ႀကီးကုန္ၿပီေနာ္။ အရင္က ကိုယ္နဲ႔ ဖန္ခုံတမ္း ေဆာ႔တဲ႔ မိေမာ္က သူႀကီးကေတာ္ ျဖစ္ေနေပါ႔ တဲ႔။ သူ႔သမီးေလး ေက်ာ႔ေက်ာ႔စံ က နားသ မွာတဲ႔။ အဲဒီ ေက်ာ႔ေက်ာ႔စံ ဆိုတဲ႔ နံမည္က အေဖတို႔ရြာမွာ စာေပေဟာေျပာပြဲလုပ္တုန္းက ေမြးတဲ႔ကေလးမို႔ စာေရးဆရာမ ဂ်ဴးေပးသြားတဲ႔ နံမည္ ေလ။

သူငယ္ခ်င္းေတြ ျဖစ္တဲ႔ အတူးက ဆုံးတာ ၾကာၿပီ။ အရက္မူးၿပီး သူမ်ား ဓားနဲ႔ ထိုးလို႔ ေသ ရတာတဲ႔။ သူက အသားမဲမဲ လူက လုံးလုံးနဲ႔ ကစားရင္ အလြန္သန္တယ္။ ကိုယ္႔ကိုလဲ ခင္လိုက္တာ၊ မိုးလင္းတာနဲ႔ အိမ္ေပါက္၀မွာ ေဆာ႔ဖို႔ ေစာင္႔ေနတတ္သူေပါ႔။ အခုေတာ႔ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္နဲ႔ ဆုံးပါးရရွာတယ္။ မ်က္ႏွာက ဗန္းႀကီးလို ၀ိုင္း၀ိုင္းႀကီးနဲ႔ သနပ္ခါး ပါးကြက္ၾကားနဲ႔ ဗန္းေဌးလဲ သားတို႔အေမ ျဖစ္ေနၿပီ။

ရြာက ေရမရွိတဲ႔ ကန္ႀကီးနဲ႔ ေရတြင္းေလးေတြ

ရြာမွာ မီးလိုင္းေတာ႔ ရွိၿပီ၊ မီးမလာတာ တခုပါပဲ။ ေအာက္လင္းမီးနဲ႔ ဘက္ထရီအိုးမီးေလးေတြ သုံးေနရဆဲပါပဲ။ ရြာမွာ အထက္တန္းေက်ာင္း နဲ႔ ဂ်ပန္ေတြ လွဴတဲ႔ ေရစက္ နဲ႔ ျဖစ္ေနၿပီ။ ဒါေပမဲ႔ ကန္ႀကီးမွာေတာ႔ ေရေတြ ခမ္းေပမဲ႔ လက္ယက္တြင္းေလးေတြဆီက ေရခပ္ေနရတုန္းပါပဲ။

ရြာရဲ႔ ေစ်းေလး တေနရာ

ရြာက ဆယ္ရက္ တႀကိမ္ ေစ်းေလးမွာလဲ ေျမႀကီးေပၚ ပုံခင္းၿပီး လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ အသီးအရြက္ေတြ ေပါေပါမ်ားမ်ား ရတုန္းပဲ။ ရြာကလူငယ္ေလးေတြကလဲ ျမိဳ႔တက္အလုပ္ရွာ၊ တခ်ိဳ႔က မေလးရွား သြားသတဲ႔။ ေဒၚလာစကားကို လိွဳင္လိွဳင္ေျပာသတဲ႔။ ဒါေပမဲ႔ ရြာကိုသြားတဲ႔ လမ္းကေတာ႔ ဆိုးတုန္းပဲ။

ရြာရဲ႔ အထကေက်ာင္းေရွ႔မွာ အေဖ႔ကဗ်ာေလးကို အုတ္တိုင္မွာ ထြင္းထားဆဲ။
“ေယာင္ေယာင္နန၊ အေမွာင္က်သည္႔
သန္းေခါင္ညမ်ား ေပ်ာက္ေလၿပီ …” လို႔ စထားတဲ႔ ကဗ်ာေလးပါ။

ေခါင္းေလာင္းထိုးသံ ျမိဳင္ျမိဳင္ ၾကားရရင္ေတာ႔ သန္းေခါင္ညေတြ တကယ္ေပ်ာက္မွာပါ လို႔ ေတြးေနမိပါတယ္။

မိုးခ်ိဳသင္း

ေဆးရုံမွာ တညတာ

အခုတေလာ အလုပ္မ်ားတာနဲ႔ ဘေလာ႔ဂ္ကို ေလွ်ာ႔မယ္ဆိုၿပီး ပထမ ၂ရက္တခါေလာက္ေရး၊ ေနာက္ေတာ႔ ၃ရက္တခါေလာက္ ျဖစ္၊ အခုေတာ႔ ၅ရက္ၾကာမွ စာေရးဖို႔ ထိုင္မိတယ္။ မေရးႏိုင္ဆို ကိုယ္႔အမ်ိဳးသားအေမ မာမားက ေဆးရုံတက္ၿပီး ခြဲစိတ္ရဖို႔ ၾကံဳလာတာမို႔ ညဖက္ေတြမွာ ေဆးရုံမွာ အေဖာ္လုပ္ အိပ္ေနတယ္ ဆိုပါေတာ႔။

မနက္ဆိုရင္ အလုပ္ကို ေန႔လည္ေလာက္မွာ သြား၊ ညေန အလုပ္က ျပန္ဆင္းရင္ ေဆးရုံမွာ ည အိပ္တယ္။ အဲဒီေတာ႔ လူမမာေစာင္႔ လုပ္ေနတာ ပင္ပန္းၿပီး အလုပ္မ်ားမွာေပါ႔လို႔ ၾကားသူမ်ား သနားသလိုလိုရွိရင္ ကိုယ္က ျပံဳးမိတယ္။

တကယ္ေတာ႔ ကိုယ္လဲ တခါမွ ေဆးရုံမွာ အခုလို လူမမာေစာင္႔ ညအိပ္ဖူးတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ကိုယ္ငယ္ငယ္ကလဲ ကေလးလိုလို ေခြးလိုလိုမို႔ ဘယ္သူမွ ေဆးရုံေစာင္႔ေပးဖို႔ ကိုယ္႔ကို အားမကိုးၾကတာလဲ ပါမယ္။ ေနာက္ၿပီး ျဖစ္လိုက္ရင္ ကိုယ္ကခ်ည္းပဲ ဆိုေတာ႔ ကိုယ္ေဆးရုံတက္သမွ် အမေတြ ေစာင္႔အိပ္ရတာခ်ည္းပါ။

ဒီတခါေတာ႔ ေျပးၿပီး ေရတြက္လိုက္္မွ သူရယ္ ကိုယ္ရယ္ ႏွစ္ေယာက္တည္းဆိုေတာ႔ မာမား ေဆးရုံတက္ရမဲ႔အခ်ိန္မွာ ႏွစ္ေယာက္သား ဂ်ဴတီခြဲၿပီး သူက Day shift ကိုယ္က Night shift တာ၀န္ယူလိုက္ၾကတယ္။

မာမားကို ခြဲခန္းထဲက ထုတ္လာေတာ႔ ေနရမဲ႔ အခန္းက ႏွစ္ေယာက္ခန္း ျဖစ္ေနလို႔ အေတာ္သေဘာက်သြားတာပါ။ ဟိုဖက္ကုတင္က လူနာ မရွိေလေတာ႔ ကိုယ္႔ဖို႔ပဲဆိုၿပီး ကုတင္ေလးကို မ်က္စပစ္ထားတယ္။ လူနာရွိရင္ ကိုယ္က ထိုင္ခုံမွာ ေစာင္႔အိပ္ရမွာမို႔ သိပ္ အဆင္ေျပမွာ မဟုတ္ဘူးေလ။ ေနာက္လူနာေရာ လာအုံးမလားဆိုေတာ႔ မလာပါဘူး တဲ႔။

အဆင္ကေျပခ်င္ေတာ႔ ကိုယ္႔သူငယ္ခ်င္း ဘိုဘိုက အင္တာနက္သုံးလို႔ရတဲ႔ သူ႔ Notebook ေလး ယူထား တဲ႔။ ကိုယ္႔မွာ ျပံဳးေနတာ တခ်ိန္လုံး။ ဒါဆို ညမွာ အီးေမးလ္ေလး ခ်က္ခ္၊ ဘေလာ႔ေလးၾကည္႔ ဆိုၿပီး ကိုယ္႔အေတြးနဲ႔ကိုယ္ ျပံဳးေနတာ။ ေဆးရုံမွာဆိုေတာ႔ အိမ္မွာလို ဟင္း ခ်က္စရာလဲမလို၊ ဇိမ္ပဲ။ မာမားက လက္လာဆြဲမွ လူနာေစာင္႔ရမွာ သတိရသြားတယ္။

ပထမေန႔မွာပဲ ကိုယ္႔မွာ အခက္ၾကံဳရတာပါ။ ကိုယ္အိပ္ရမဲ႔ ကုတင္ကို ဘယ္သူကမ်ား အျမင္႔ႀကီး လုပ္သြားတယ္ မသိ။ ရင္ေခါင္းနီးပါးေလာက္ ျမင္႔ေနတာ။ ကိုယ္လဲ အိပ္ယာေတြ႔ရင္ လွဲျပဳေနခ်င္စိတ္က အလိုလို ျဖစ္ေနတာဆိုေတာ႔ ငါ အိပ္ရင္ ကုတင္ေပၚကို ေလွကားမ်ား ေထာင္တက္ရမလား ေတြးေနရတယ္။ ခလုတ္ေတြလဲ မႏွိပ္ရဲ။

လူမမာကိုသာ တဖက္ကလုပ္ေပးေနတာ၊ ေဘးက ကုတင္ေလးကို တၾကည္႔ၾကည္႔ဆိုေတာ႔ ကိုယ္႔သူငယ္ခ်င္းက ရိပ္မိတယ္။ အဟမ္း အဟမ္း၊ လူမမာထက္ လူမမာ႔ေခၽြးမက ပိုအေရးႀကီးတယ္၊ သူတလြဲေတြလုပ္ရင္ လူမမာ ပိုခံရႏိုင္တယ္ လို႔ ေျပာေျပာဆိုဆို ဟိုခလုတ္ ဒီခလုတ္ ႏွိပ္လိုက္တာ ကုတင္ႀကီးလဲ နိမ္႔ၿပီး ကိုယ္တက္လွဲႏိုင္တဲ႔ အေနအထား ျဖစ္သြားေရာ။ ေတာ္ေသးတာေပါ႔ေလ။

လာၾကည္႔တဲ႔လူေတြလဲ ျပန္ၾကၿပီ။ မာမားကလဲ ေမ႔ေဆးအရွိန္နဲ႔ဆိုေတာ႔ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းကို အိပ္ေတာ႔တာပါ။ ကိုယ္႔ကိုလဲ မအိပ္ခင္ ေျပာေသးတယ္၊ သမီးပင္ပန္းေနၿပီ၊ အိပ္၊ အိပ္ တဲ႔။ ကိုယ္ကလဲ စာေလးဖတ္၊ ဘေလာ႔ေလး လည္ၿပီး အိပ္ပါ႔မယ္လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။ ဒါနဲ႔ကြန္ပ်ဴတာက ကုတင္ေပၚမွာ ဆိုေတာ႔ ကိုယ္႔အလွည္႔ေရာက္ၿပီဆိုၿပီး ဝမ္းသာအားရ ကုတင္ေပၚတက္လိုက္ရင္ပဲ ဟ၊ ဟ လုပ္ပါအုံး ျဖစ္သြားရတယ္။

သူ႔ကုတင္က ဘီးေတြနဲ႔ကိုး။ သူငယ္ခ်င္းက ကုတင္သာ ႏွိမ္႔ေပးသြားတာ ဘီးေတြကိုေတာ႔ lock မလုပ္ေပးသြားဘူးကိုး။ ဒါေၾကာင္႔ ကိုယ္တက္လိုက္တာနဲ႔ ေလွ်ာၿပီး ကုတင္က နံရံနဲ႔ ေျပးေဆာင္႔ေတာ႔မွာ။ မနည္း ခုန္ခ် ကုတင္ကို ဖမ္းဆြဲ ဘရိတ္အုပ္လိုက္ရတယ္။ ဂလုံးဂလြမ္းနဲ႔ အသံေတြ ျမည္ရင္ ကိုယ္႔ေၾကာင္႔ လူမမာ အိပ္ေရးပ်က္ေတာ႔မယ္ေလ။

ေအာ္..ဒုကၡ၊ ဒုကၡ။ အိပ္ဖို႔ရာ ေက်ာကေလးဆန္႔ဖို႔ ကုတင္ႀကီးကလဲ ကိုယ္႔ေရွ႔မွာ။ ကုတင္ေပၚမွာလဲ ကြန္ပ်ဴတာက ပြင္႔ရက္ေလး။ အဲဒီကြန္ပ်ဴတာထဲမွာ ကိုယ္ခ်စ္ခင္တဲ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြဆီကို သြားဖို႔ လင္႔ခ္ေလးေတြ ရွိေနတယ္။ ဒါေပမဲ႔ ကုတင္ေပၚလဲ မတက္ရဲေတာ႔ ေခါင္းကုတ္ၿပီး ၾကည္႔ေနရတယ္။

အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေမခလာကယ္မ လို႔ နာ႔စ္မ ေရာက္လာတယ္။ ဒါနဲ႔ သူ႔ကို ကုတင္ႀကီး ေရြ႔ေနလို႔ ဘီးကို lock လုပ္ေပးဖို႔ ေျပာရတယ္။ ကိုယ္က အသစ္အဆန္းေတြ ခလုတ္ေတြဆို လန္႔တဲ႔စိတ္က ရွိေနလို႔သာပါ။ သူ ႏွိပ္လိုက္ေတာ႔ လြယ္လြယ္ေလးပါ။ ဒါနဲ႔ ကိုယ္လဲ စမတ္က်သြားတာေပါ႔။

ကုတင္ကုိ ေသခ်ာကိုင္ၾကည္႔၊ တြန္းၾကည္႔၊ မေရြ႔ေတာ႔ဘူးဆိုမွ ကုတင္ေပၚတက္တယ္။ ဒါနဲ႔ အီးေမးေလးစစ္၊ ဘေလာ႔ေလးလည္ လုပ္ေနတာေပါ႔။ ျမန္မာေဖာင္႔ကေတာ႔ ရုိက္မရလို႔ ကြန္မန္႔ေရးမရဘူး။ စာဖတ္ေနရင္း စိတ္ထဲမွာ တမ်ိဳးပဲ။ တရွဴးရွဴးနဲ႔ ကုတင္က ျမည္ေနတာကိုး။ ဟိုဖက္ဖိရင္ ဒီဖက္ကျမည္၊ ဒီဖက္ဖိရင္ ဟိုဖက္က ျမည္။ ဘယ္႔ႏွယ္ဟာႀကီး ျဖစ္ျပန္ပါလိမ္႔။

တကယ္က ေမြ႔ယာက အထူးျပဳလုပ္ထားတဲ႔ ေလေမြ႔ယာ။ လူမမာေတြ bed sore မရေအာင္၊ ေသြးလည္ပတ္တာ မွန္ေအာင္၊ ကုတင္ႀကီး မပူေအာင္ အထူးျပဳလုပ္ထားတာေလ။ ေအာ္ ျဖစ္ရေလ။ ငါ႔ႏွယ္ လူမမာကုတင္ တက္အိပ္မိေတာ႔လဲ ဘယ္တတ္ႏိုင္ပါ႔မလဲ။

ဒါနဲ႔ စိတ္ညစ္ၿပီး အိပ္ေရာ ဆိုပါေတာ႔။ ကုတင္က ကေလးကုတင္ေလးလို ေဘးကို ျပဳတ္မက်ေအာင္ အကာေလးေတြနဲ႔။ ကိုယ္လဲ သေဘာက်ၿပီး ကေလးေလးေတာင္ ျပန္ျဖစ္သြားသလိုလို။ အထိန္းနဲ႔အကြပ္နဲ႔ အိပ္ရတာလဲ တမ်ိဳးေကာင္းတာပါပဲ။ အဲဒီကာထားတဲ႔ ေဘာင္မွာ ခလုတ္ေလးေတြ ေခါင္းဖက္အျခမ္းကို ျမွင္႔တာ၊ ေျခေထာက္ဖက္ အပိုင္းကို ျမွင္႔တာ နိမ္႔တာ အစုံေတြ႔တယ္။ နာ႔စ္ကို ေခၚခ်င္ရင္ ႏွိပ္ရတဲ႔ ခလုတ္ကိုလဲ ေတြ႔တယ္။

အင္မတန္ေကာင္းပါလား လို႔ ကိုယ္႔စိတ္ထဲမွာ ျဖစ္မိတယ္။ လူနာ အဆင္ေျပေအာင္ အလြယ္တကူ ေခၚရေအာင္ လုပ္ထားတာကိုး။ အိပ္ရာက မထ နာ႔စ္ကို ေခၚလို႔ရတယ္ေလ။ ဒါနဲ႔ ကိုယ္လဲ ေမွးကနဲ အိပ္လိုက္တာ လူသံလိုလို ၾကားလို႔ လန္႔ႏိုးလာတယ္။

ဘာအကူအညီလိုလဲ၊ ဘာလုပ္ေပးရမလဲ တဲ႔။ ေခါင္းထူၿပီး လူရွာေတာ႔လဲ မေတြ႔၊ အဂၤလိပ္လို ေမးေနတာပါ။ ေနာက္မွ လိုက္ရွာေတာ႔ ကုတင္ထိပ္က စပီကာက အသံထြက္ေနတာ။ “ရွင္ နာ႔စ္ အကူအညီလိုလို႔ ခလုတ္ႏွိပ္လိုက္တယ္ မဟုတ္လား” တဲ႔။ အမ္..ကိုယ္အိပ္ရင္း ေဘာင္က ခလုတ္ေတြ သြားဖိမိတယ္ ထင္ပါရဲ႔။ မေတာ္တဆပါ၊ အကူအညီ မလိုပါဘူး။ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ လို႔ ျပန္ေျဖလိုက္ရတယ္။

ဒါနဲ႔ အိပ္လိုက္၊ ခလုတ္ေတြကို လက္နဲ႔ တြန္းမိလိုက္ station က စပီကာနဲ႔ လွမ္းေမးလိုက္၊ မေတာ္တဆပါ ေျဖလိုက္။ ျပန္အိပ္လိုက္ ကိုယ္ႀကီးနဲ႔ ဖိမိလိုက္၊ စပီကာကို ေဆာရီးပါ လွမ္းေျပာလိုက္။ ကိုယ္လဲ လူနာေစာင္႔တာ အေတာ္ အိပ္ေရးပ်က္သြားတယ္။

ေနာက္ေတာ႔ မျဖစ္ေခ်ဘူး ဆိုၿပီး အဲဒီေဘာင္ေတြကို ေခါင္းအုံးနဲ႔ကာလိုက္ေတာ႔မွ သြားမထိမိေတာ႔ဘူး။ မာမားကို ထ ၾကည္႔ေတာ႔လဲ မာမားက အိပ္ေမာက်လို႔။ ဒါနဲ႔ ေအးေအးေဆးေဆးပဲ၊ ျပန္အိပ္မယ္ဆိုၿပီး အိပ္လိုက္တာ တခ်ိဳးတည္းပဲ။

အရမ္းကို အိပ္ေမာက်ေနၿပီ၊ ေဟာက္ေတာင္ ေဟာက္ခ်င္ေနၿပီဆိုမွ ကိုယ္႔ကို တေယာက္ေယာက္က လာႏွိဳးေနသလိုလို ထင္မိတာကိုး။ စန္းစန္း၊ စန္းစန္း တဲ႔။ အဲဒါ မာမား နံမည္ပဲ။ ဒါနဲ႔ ကမန္းကတန္း ကုန္းထ လိုက္ေတာ႔ ကုတင္ေဘးမွာ ဆရာဝန္ငယ္ငယ္ ေခ်ာေခ်ာေလး တေယာက္။ မ်က္လုံး ေသခ်ာပြတ္ၿပီး ၾကည္႔လိုက္တာေလ။

ကိုယ္႔ကို မာမားထင္ၿပီး လူမွားၿပီး လာႏွိဳးေနတာ။ သူက စမ္းသပ္မလို႔။ ခြဲစိတ္တဲ႔ အေျခအေန၊ ေခါင္းမူးသလား၊ နာသလား ေမးမလို႔။ မီးမွိတ္ထားေတာ႔ မသဲမကြဲနဲ႔ ကုတင္မွားၿပီး ကိုယ္႔ကို လာႏွိဳးေနတာ။ ဗိုက္ခြဲထားတဲ႔ ခ်ဳပ္ရာ ၾကည္႔မယ္ တဲ႔။ ဘုရား ဘုရား။ လူမွားေနၿပီ။ စန္းစန္းက ဟိုဖက္ကုတင္လို႔ ေျပာလိုက္ရတယ္။ နာရီၾကည္႔လိုက္ေတာ႔ မနက္ ၆နာရီေက်ာ္ေနၿပီ။

ေန႔လည္ေရာက္လို႔ ကိုယ္႔အမ်ိဳးသားလာေတာ႔ မာမားက ေျပာတယ္။ ညက သမီးတေယာက္ မအိပ္ရွာဘူး တဲ႔။ သူႏိုးလာလို႔ ၾကည္႔လိုက္တိုင္း သူ႔ကို ၾကည္႔ေနတာ ေတြ႔တယ္ တဲ႔။ သမီးက စိတ္ပူတတ္လို႔ ပင္ပန္းရွာတယ္ တဲ႔။
ကိုယ္ကေတာ႔ ျပံဳးပဲ ေနလိုက္ပါတယ္ေလ။

မိုးခ်ိဳသင္း

စာထမင္း စာဟင္း

ဒီေန႔႔ ေဆးရုုံသြားေတာ႔ ေဆးယူၿပီး ေဆးရုံက အထြက္၊ တံခါး၀မွာ မိသားစု တစုနဲ႔ အမွတ္တမဲ႔ ဆုံတယ္။ အေမလုပ္တဲ႔သူက အျဖဴမ၊ ရုပ္ကေခ်ာေခ်ာ ဆံပင္ေရႊေရာင္ အေခြအလိပ္ေတြနဲ႔ လွလွပပ စမတ္က်က်။ လသားအရြယ္ ကေလးေလး ထည္႔ထားတဲ႔ တြန္းလွည္းေလးကို တြန္းလို႔။ သူ႔ေဘးမွာက ၅ႏွစ္အရြယ္ သားျဖစ္ပုံရတဲ႔ ကေလးတေယာက္ နဲ႔။

ေဆးရုံအျပင္ဖက္ကို ထြက္မယ္ဆိုေတာ႔ မွန္တံခါးႀကီးကို တြန္းၿပီး ထြက္ရတာမွာ အဲဒီ ၅ႏွစ္ အရြယ္ သားေလးက ေျပးၿပီး မွန္တံခါးႀကီးကို သူ႔ကိုယ္ေလးနဲ႔ တြန္းဖြင္႔တာပါ။ သူ႔အေမနဲ႔ သူ႔ညီမေလး သြားလို႔ရေအာင္ သူ႔ကုိယ္ေလးနဲ႔ ေျခကန္ တြန္းထားရတာပါ။ သူ႔ပုံေလးက ခ်စ္စရာေကာင္းလြန္းလို႔ ကိုယ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ သေဘာက်ၿပီး ၾကည္႔ေနမိတယ္။

အေမလုပ္သူက သိတတ္လြန္းတဲ႔ သားေလးကို Thank you ေတာင္ တခြန္းမေျပာဘဲ တံခါးႀကီးပဲ အလိုအေလ်ာက္ ပြင္႔ေနလို႔ ေအးေအးေဆးေဆးပဲ ထြက္သြားရသလိုလို။ ဒါ ဒီကေလး လုပ္ရမဲ႔ တာ၀န္မို႔ ဘာမွ မထူးဆန္းသလိုလို။ ခပ္ေၾကာ႔ေၾကာ႔ပဲ။

အဲဒီမွာ ကိုယ္ေတြးမိတာက ကိုယ္တို႔ အေမေတြဆိုရင္ ဒီလို ေပးလုပ္ပါ႔မလား ဆိုတာကိုပါ။ ေန..ေန တံခါးညွပ္သြားမယ္ သား၊ အေမလုပ္မယ္ လို႔ ေျပာမယ္ ထင္ပါရဲ႔။ အဲဒီလိုေတြးမိေတာ႔ တဖက္က သူတို႔လူမ်ိဳးေတြရဲ႔ ငယ္ငယ္ကတည္းက တာ၀န္ေပး၊ တာ၀န္ယူေစခ်င္တဲ႔ စိတ္ဓာတ္ေလးကို သေဘာက်မိေပမဲ႔ ကိုယ္တို႔ လူမ်ိဳးရဲ႔ ေႏြးေထြး ေအးျမတဲ႔ မိခင္ေမတၱာကို လြမ္းမိသြားတာ အမွန္ပဲ။

ငယ္ငယ္က ကိုယ္က အေမ႔ သမီး။ ကိုယ္ေမြးၿပီး ၃လ အၾကာမွာ အေမက အေမ႔ေက်ာင္း ပ်ိဳးခင္း မူႀကိဳကို စဖြင္႔တာမို႔ ကိုယ္က ကိုယ္႔အမေတြလို ေန႔ေရာ ညပါ အေမနဲ႔ အတူ မေနခဲ႔ရဘူး။ ကိုယ္႔ကို ထိန္းတဲ႔ ေဒၚႀကီးတင္တို႔ ေဒၚေလးခ်ိဳတို႔ လက္ထဲမွာ အေမ ေက်ာင္းသြားခ်ိန္ တေန႔လည္လုံး ေနခဲ႔ရတယ္။ ဒါေၾကာင္႔ အေမကို ပိုကပ္တယ္ ထင္ပါရဲ႔။

ကေလး ေသးေသးေလးတုန္းက မသိေပမဲ႔ တႏွစ္ေလာက္ ေရာက္ေတာ႔ အေမ မနက္ဆို ေက်ာင္းသြားမွာကို သိၿပီ။ အေမ သြားခါနီးရင္ ေဒၚႀကီးတင္တို႔က ကိုယ္႔ကို ေပြ႔ခ်ီၿပီး လမ္းဖက္ ထြက္တယ္။ စိတ္ကို အေမ႔ဖက္ မေရာက္ေအာင္ စိတ္ေျပာင္းၾကတာ။ အေမ သြားၿပီဆိုမွ ကိုယ္႔ကိုခ်ီၿပီး အိမ္ျပန္လာတယ္။

အဲဒါဆို ကိုယ္က အိမ္ေရာက္တာနဲ႔ အိမ္ခန္းေတြထဲ တခန္းၿပီး တခန္း အေမ႔ကို လိုက္ရွာတာပဲ။ အားလုံး ရွာၿပီး အေမ႔ကို မေတြ႔ရင္ေတာ႔ လက္ေလးကို ခါၿပီး “အေမသြားၿပီ၊ ရွိေတာ႔ဘူး” လို႔ ေျပာတယ္ တဲ႔။ အဲဒါ မနက္တိုင္း လုပ္ေနက် အလုပ္။ အဲဒီတုန္းက အေမ ေက်ာင္းသြားေတာ႔မွာမို႔ ကိုယ္႔ကို လမ္းေခၚသြားတယ္ ဆိုတာ ကေလးေပမဲ႔ သိတယ္။ ပါးေသးတယ္ ဆိုရမွာေပါ႔။

ညေန အေမ ျပန္လာခ်ိန္ဆိုလဲ သနပ္ခါးေတြ လူးၿပီး ျခံထိပ္မွာ ထြက္ထြက္ေမွ်ာ္ရတာ။ ျခံထိပ္က အုတ္ခုံေလးမွာ ထိုင္ရင္း၊ ေဒၚႀကီးတင္တို႔က ေပါင္ေပၚမွာ ကိုယ္႔ကို တင္ၿပီး ေမွ်ာ္တာ။ အျဖဴနဲ႔ နီညိဳေရာင္ ၀တ္စုံေလးနဲ႔ ဘတ္စ္ကားေပၚက အေမဆင္းလာရင္ မုန္႔စားရေတာ႔မွာ။ အေမက မုန္႔မ၀ယ္လာတဲ႔ေန႔ မရွိဘူး။

ေနာက္ ကိုယ္႔မွာ ေမာင္ေလး တေယာက္ ရလာေတာ႔ အေမ႔အခ်စ္ လုေဖာ္လုဖက္ တေယာက္ တိုးလာတယ္ ဆိုရမယ္။ အေမ ေမာေမာနဲ႔ အလုပ္က ျပန္လာရင္ အေမ႔ကို ကပ္ၿပီး အေမ႔ ေပါင္ေပၚထိုင္ခ်င္လို႔ ဦးရေသးတာ။ အေမ႔ေပါင္ေပၚ ငါထိုင္မယ္ေနာ္ လို႔ ဦးရင္ အရင္ဦးတဲ႔လူက ထိုင္စတမ္း။ အေမ႔မွာ ေမာေမာနဲ႔ စာသင္ၿပီးျပန္လာေတာ႔ အိမ္ေရာက္ေတာ႔လဲ ကေလးေတြ ေပါင္ေပၚတင္ထားရေသးတာကိုး။

ေနာက္ေတာ႔ ေမာင္ေလးက စကားကပ္ၿပီး ေျပာတယ္။ မခ်ိဳက အေမ႔ေပါင္ေပၚထိုင္မယ္ လို႔ပဲ ေျပာတာ၊ အားလုံးကို ဦးထားတာ မဟုတ္ဘူး တဲ႔။ အဲဒီေတာ႔ တေယာက္ တေပါင္ ထိုင္လို႔ ရတယ္ ဆိုပဲ။ ဒါနဲ႔ ကိုယ္႔မွာ ေနာက္တခါ ဦးရင္ အေမ႔ေပါင္ေပၚ အားလုံး ဆိုၿပီး “အားလုံး” ပါ ထည္႔ေျပာမွ ကိုယ္တေယာက္တည္း ထိုင္လို႔ရတယ္။ သူက ေဘးက ေလွ်ာက္ေန ၾကည္႔ေနေပေတာ႔ပဲ။

ေႏြက်ေတာ႔ အိုက္ ျပန္ေရာ။ ရာသီဥတုက ပူေတာ႔ မအိပ္ႏိုင္ဘူး။ အဲဒီေတာ႔ မိတ္ ေတြပါ ထြက္လာတယ္။ အေမရယ္၊ ကိုယ္ရယ္၊ ေမာင္ေလးရယ္ အတူအိပ္တာဆိုေတာ႔ ထုံးစံအတိုင္း အေမက အလယ္မွာ အိပ္ရတယ္။ မိတ္ယားလို႔ တအီအီနဲ႔ ဂ်ီက်ေနရင္ အေမက ေက်ာကို ေပါင္ဒါလူး၊ လက္ေလးနဲ႔ ေျဖးေျဖးေလး ကုတ္ေပးတယ္။ ဒါဆို ေက်နပ္ၿပီး အိပ္သြားေရာ။

အိုက္တယ္ ဆိုရင္ အေမက ကဲ ကဲ အေမ ယပ္ခတ္ေပးမယ္ အိပ္ အိပ္ တဲ႔။ ၀ါးမွ်င္ေလးေတြနဲ႔ ယက္ထားတဲ႔ ယပ္ေတာင္ ၀ိုင္း၀ိုင္းႀကီးႀကီးနဲ႔ အေမ ယပ္ခတ္ေပးတယ္။ ေမာင္ေလးကို ယပ္ခတ္ရင္ ကိုယ္က ဒီဖက္ကေန ေရ ထားသလို၊ ကိုယ္႔ကို ယပ္ခတ္ေပးရင္လဲ တႀကိမ္ မေက်ာ္ေအာင္ သူက ေရ တယ္။ တဖက္ကို အေခါက္ ၂၀၀ စီ။ သူ႔အလွည္႔ၿပီး ကိုယ္႔ အလွည္႔။

အေမလဲ အိုက္မွာပါပဲ။ ဒါေပမဲ႔ အေမ႔ကိုေတာ႔ တခါမွ ကိုယ္တို႔ ယပ္ခတ္ေပးဖို႔ မေတြးခဲ႔မိဘူး။ တကယ္ေတာ႔ အေမက တေန႔လုံး ပင္ပင္ပန္းပန္း ကိုယ္တို႔ စားဖို႔ ၀တ္ဖို႔ စာသြားသင္ေနတာ။ ေမာမွာပဲ။ ကိုယ္တို႔ကလဲ ကေလးဆိုေတာ႔ နားမလည္ခဲ႔တာေတြ အခုအခ်ိန္မွာ ျပန္ေတြးရင္ မ်က္ရည္၀ဲမိတယ္။

ဒါေပမဲ႔ အေမ႔ကို ၾကည္႔လိုက္ရင္ အျမဲတမ္း သနပ္ခါးေလးနဲ႔ ေမႊးေနတာပါ။ ပန္းေလးေတြ အျမဲ ပန္ထားတတ္တယ္။ စံပယ္ပန္းကုံးေလးေတြ၊ စကား၀ါခိုင္ေလးေတြကို ႏြမ္းသြားလဲ အေမ႔ ေခါင္းအုံးေအာက္မွာ ေတြ႔ရတတ္တယ္။ မ်က္ႏွာမွာ သနပ္ခါးပါးပါးေလးနဲ႔ အျမဲတမ္း ရုိးရုိးရွင္းရွင္း။ ဆံပင္က နဖူးေပၚမွာ ကပိုကရုိေလး က်ေနတတ္တယ္။

ကိုယ္က အေမ႔ကို အျမဲတမ္း ေမးေနတာက အေမ ဘယ္သူ႔ကို အခ်စ္ဆုံးလဲ တဲ႔။ သားသမီး ၅ေယာက္ ရွိတာမွာ ကိုယ္႔ကိုပဲ အခ်စ္ဆုံးလို႔ အေမ ဘယ္ေတာ႔မ်ား ေျပာလိုက္မလဲ လို႔ အလစ္ အငိုက္ အျမဲေမးရတာ။ ဒါေပမဲ႔ အေမ အျမဲျပန္ေျဖတာက တေယာက္တမ်ိဳးစီေပါ႔ သမီးရယ္ တဲ႔။ အကုန္လုံးကို တမ်ိဳးစီ တူတူခ်စ္တာပါပဲ တဲ႔။ အဲဒါလဲ အမွန္ပါပဲ။

ညဖက္ မိသားစု ထမင္းစားၿပီးရင္ အေဖနဲ႔ အေမက အိမ္ေရွ႔ ၀ရန္တာေလးမွာ ထိုင္ၿပီး တေန႔လုံး ၾကံဳခဲ႔ရတာေလးေတြ ေျပာၾက၊ တိုင္ပင္ၾက။ ကိုယ္တို႔ ေမာင္ႏွမတေတြက အေဖတို႔ အေမတို႔ေဘးမွာ ထိုင္ၿပီး နားေထာင္ၾက။ တခါတေလ ကိုယ္တို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြ အေၾကာင္း ၀င္ေျပာၾက။ အေမက သူ႔ကိုယ္ပိုင္ အခ်ိန္ေလးေတြကို မိသားစုနဲ႔ပဲ သိုက္သိုက္၀ိုင္း၀ိုင္း ကုန္လြန္တတ္တယ္။

အေမ တျခား ေမာင္ႏွမေတြကို ရုိက္တာ ကိုယ္ မမွတ္မိဘူး။ ကိုယ္႔ကိုေတာ႔ အေမ တခါ ရုိက္ဖူးပါတယ္။ ကိုယ္ ၅တန္း ၆တန္းေလာက္က ထင္တာပဲ။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ႔ သူမ်ား အိမ္ေခါင္မိုးေပၚတက္ၿပီး သူမ်ားအိမ္က သရက္သီး သြားခိုးခူးလို႔ပါ။ သစ္ပင္နဲ႔တြယ္ၿပီး ေခါင္မိုးေပၚ တက္ၾကတာ သူငယ္ခ်င္းနဲ႔ ႏွစ္ေယာက္ပါ။ ကရင္မေလး ေစးေစး တဲ႔။ ေနာက္ေတာ႔ သရက္သီးေတြ ေခါင္မိုးေပၚမွာပဲ စားပစ္လုိက္ၿပီး ျပန္ဆင္းလာမွ ေစးေစးက ကိုယ္႔အမေတြကို တိုင္ေျပာလိုက္တယ္။

အဲဒီတုန္းက အေမက ကုိယ္႔ကို ေမးေမးၿပီး ေျခသလုံးကို သစ္သားေပတံနဲ႔ ရုိက္တာ မွတ္မိေနတယ္။ သမီး သူမ်ား အိမ္ေခါင္မိုးေပၚတက္တာ ဟုတ္သလား တဲ႔၊ လိမ္႔က်ၿပီး ေျခက်ိဳး လက္က်ိဳးျဖစ္ရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ တဲ႔။ သူမ်ားအိမ္က သရက္သီးေတြ ခိုးခူးတယ္ ဆိုတာ ေကာင္းသလား မေကာင္းဘူးလား တဲ႔။ အဲဒီႏွစ္ခ်က္ကို ေျပာၿပီး ရိုက္တာ တခါမွ အေမ႔ အရိုက္ မခံရဖူးတာမို႔ ေကာင္းေကာင္းမွတ္မိေနပါတယ္။ ခုျပန္ေတြးေတာ႔ တကယ္လဲ ရုိက္သင္႔ပါတယ္ေလ။

ကိုယ္အရြယ္ေရာက္လာေတာ႔ စာေတြ ေမႊေႏွာက္ ဖတ္ေနၿပီ။ ကိုယ္စာဖတ္ၿပီးတိုင္း ကိုယ္ ဒီ၀တၳဳေပၚမွာ ျမင္တာ ခံစားတာ အကုန္ အေမ႔ကိုပဲ ေျပာျပတယ္။ အေမက ဒိုင္ခံ နားေထာင္ေပးတယ္။ အေမကလဲ စာသိပ္ဖတ္သူမို႔ အေမ႔အျမင္ကိုလဲ ေျပာျပတတ္တယ္။

တခါတေလ အေမက သနပ္ခါးေသြးရင္း ျပံဳးလို႔၊ ကိုယ္က ေဘးမွာ အားတက္သေရာ ေျပာေနတာ။ တခါတေလ အေမနဲ႔ ကိုယ္ ခုတင္ေပၚမွာ ႏွစ္ေယာက္သား လွဲရင္း ဖတ္မိ ႀကိဳက္မိတဲ႔ စာေတြအေၾကာင္း ေျပာၾကတယ္။ တခါတေလ အေမက သူသိပ္ႀကိဳက္တဲ႔ ေမရွင္ သီခ်င္းေလးေတြ ဆိုျပတယ္၊ ကိုယ္က အေမ႔ အသံေအးေအးေလးကို စြဲေနၿပီ။

ကိုယ္စာ စေရးေတာ႔ အေမ႔ကိုပဲ ေပးဖတ္တယ္။ အေမက ကိုယ္႔ရဲ႔ စာေတြ ပထမဆုံး ဖတ္ခဲ႔သူ။ ဘာမွ မွတ္ခ်က္မေပးတတ္ဘူး။ အျမဲေတာ႔ အားေပးတယ္။ တခါကေတာ႔ ကုိယ္႔စာတပုဒ္ မဂၢဇင္းမွာ ပါလာေတာ႔ အမတေယာက္က အားလုံးကို ဖတ္ျပတယ္ေလ။ ၀ိုင္းေျပာၾက ဆိုၾကတုန္း အေမ ေဘးက မ်က္ရည္က်ေနတာ ေတြ႔ဖူးတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲ ကိုယ္ ေမးေတာ႔ ဘာမွ မဟုတ္ပါဘူး သမီးရယ္ တဲ႔။

ကိုယ္ ၁၀ပုဒ္ေျမာက္ စာေလး မဂၢဇင္းမွာ ပါတဲ႔ လမွာပဲ အေမ ဆုံးပါတယ္။ ေသြးခ်ိဳသမားမို႔ အခ်ိဳ အရမ္းက်တုန္း ခဏ ရုတ္တရက္ ႏွလုံး ရပ္သြားရွာတာပါ။ အဲဒီကတည္းက အေမ႔ရဲ႔ ေႏြးေထြးတဲ႔ ေမတၱာနဲ႔ ေ၀းခဲ႔ရတာ။ ကိုယ္႔ သိပ္ခ်စ္ျမတ္ႏိုးတဲ႔ အေမ႔အေၾကာင္းေလးေတြကို ႏွလုံးသားရဲ႔ ေနရာတေနရာမွာ ေသခ်ာ ထုပ္ပိုး သိမ္းထားလိုက္ၿပီ။ ဒါမွပဲ ကိုယ္ ခရီးဆက္လို႔ ရေတာ႔မယ္။

အေမ႔အေၾကာင္း ေရးဖို႔ဆိုရင္ ကိုယ္ လက္တြန္႔မိတယ္။ အေမ႔ေမတၱာကို ဘယ္ေတာ႔မွ ေပၚလြင္ေအာင္ ေရးႏိုင္မွာ မဟုတ္လို႔ပဲ။ ကိုယ္႔ရဲ႔ သိမ္ႏုတ္ ေသးေကြးတဲ႔ စာကေလးဟာ မပီ႔တပီ ျဖစ္ေနမွာပဲေလ။

ဒီေန႔ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္က လက္ဆင္႔ကမ္းတဲ႔ စကားေလးတခြန္းကို ျပန္မွ်ခ်င္ပါတယ္။ ေမြးေန႔ေရာက္လို႔ အနေႏၱာ အနႏၱ ၅ပါးကို ရည္စူးၿပီး ဆြမ္းကပ္မယ္ဆိုရင္ အဲဒီဆရာေတာ္က ဆြမ္းမဘုဥ္းခင္ မိန္႔ေတာ္မူတယ္ တဲ႔။ ငါ႔ကို ဆြမ္းမကပ္ခင္ ကိုယ္႔ကို ေမြးခဲ႔တဲ႔ ေက်းဇူးရွင္ အေမကိုေရာ ထမင္းေကၽြးခဲ႔ၿပီလား တဲ႔။

ကိုယ္လဲ ဒီေန႔မွာ မရွိေတာ႔တဲ႔ အေမ႔ကို စာတပုဒ္နဲ႔ ေအာက္ေမ႔ လြမ္းဆြတ္ လိုက္ပါတယ္။ သမီး ကန္ေတာ႔တဲ႔ စာထမင္း စာဟင္းက ဖြယ္ဖြယ္ရာရာ မရွိတာမို႔ ခြင္႔လႊတ္ သည္းခံပါေတာ႔ အေမေရ…။

မိုးခ်ိဳသင္း

မထူးတဲ႔ တေန႔

ကိုယ္အခု စာေရးဖို႔ ႀကိဳးစားေနပါတယ္။ က်န္တဲ႔အခ်ိန္ေတြမွာ စိတ္ပါလို႔ ေရးခ်င္ေရး၊ မေရးခ်င္ေန ကိစၥမရွိေပမဲ႔ အခုေတာ႔ ေရးမွကို ျဖစ္ေတာ႔မယ္။ အိုးကေလး ပို႔စ္ကို ထိပ္ဆုံးႀကီးမွာ ရွိေနတာ အျမန္ေပ်ာက္ေအာင္ လုပ္မွ ျဖစ္ေတာ႔မယ္။

ျဖစ္ပုံက ကိုယ္ေျပာခ်င္တာ ဒါ ဆိုရင္ လူေတြက တျခားကိစၥကို နားလည္ သြားတတ္ၾကလို႔ပါ။ ကိုယ္ကပဲ စာေရးမတတ္လို႔လား မသိ၊ တကယ္က ကိုယ္ေရးခဲ႔တာ ရုိးရုိးပါေလ။ ကိုယ္ အိုးလွလွေလးေတြ လက္ေဆာ႔ လုပ္မိတဲ႔အေၾကာင္း ေရးထားတာ မဟုတ္ဘူးလား။

ဒါေပမဲ႔ တခ်ိဳ႔စာဖတ္သူေတြ နားလည္သြားတာက ကိုယ္က လူဆိုးႀကီး လုံးလုံး ျဖစ္ေနပါၿပီ။ ကိုယ္႔အမ်ိဳးသားမွာ သနားစဖြယ္ အႏိုင္က်င္႔ခံလူသား ျဖစ္ေနပါၿပီ။ ကြန္မန္႔ေတြ အီးေမးလ္ေတြမွာလဲ ကိုယ္က အိုးပ်ံ နဲ႔ အင္ထရုိ ၀င္ၿပီးသကာလ ေက်ာက္ခဲပ်ံေတြပါ လာေတာ႔မယ္ ဆိုၿပီး သာသာထိုးထိုး ေရနစ္သူ ဝါးကူလို႔ ထိုးၾကပါတယ္။

တေန႔ကလဲ မိတ္ေဆြ တေယာက္နဲ႔ ဖုန္းေျပာရာမွာ ကိုယ္႔ေလသံကိုက ေထာင္မွဴးေလသံ ေပါက္ေနတယ္ဆိုပဲ။ ကိုယ္လဲ စကားေတာင္ ဘယ္လိုေျပာရမယ္ မသိ။ ႏွစ္ေယာက္ရွိရာမွာ တေယာက္က ေထာင္မွဴးဆိုရင္ က်န္တေယာက္က အက်ဥ္းသားေလးသာ ျဖစ္ေတာ႔မေပါ႔။ ကိုယ္႔အမ်ိဳးသားကလဲ ျပံဳးျပံဳး ျပံဳးျပံဳးနဲ႔ သူ႔ကို ၀ိုင္းသနားကုန္ၾကၿပီလို႔ ပီတိသံနဲ႔ ေျပာေလရဲ႔။

တကယ္က ကိုယ္႔မွာ ခုတ္ရာတျခား ရွရာတျခားဆိုသလို အျဖစ္ေတြက ၾကံရဖန္မ်ားလို႔ ရုိးေတာ႔ ရုိးေနပါၿပီေလ။ ကိုယ္လဲ တခါတေလေတာ႔ တရက္တေလ တလြဲမလုပ္မိတဲ႔ေန႔ေလး တေန႔ေတာ႔ ေသေသသပ္သပ္္ေလး ရွိသြားဖို႔ ႀကိဳးစားမယ္ စိတ္ကူးတယ္။

ဒါနဲ႔ ကိုယ္ ဒီေန႔ စ ႀကိဳးစားၾကည္႔ခဲ႔ပါတယ္။ မနက္ခင္းကတည္းက ႏိုးလာကတည္းက အိမ္မွဳကိစၥ၊ ေၾကာင္မွဳကိစၥ ေတြ ၿပီးေတာ႔ ရုံးကို ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ သြားလိုက္တယ္။ ရုံးမွာလဲ မမွားရ၊ မလြဲရေအာင္ ဂရုစိုက္ေနတယ္၊ ေျပာတယ္။

အင္း.. ဂရုစိုက္ေနေတာ႔လဲ ဟုတ္ေနသားပဲ လို႔ ဘ၀င္ျမင္႔ခ်င္သလိုလိုေတာင္ ျဖစ္မိတယ္။ အရင္ေန႔ေတြမွာလို ရုံးမွာ အခန္းထဲ ဝင္ခါနီး security code ကို ႏွိပ္ရတဲ႔အခါ ေရွ႔နဲ႔ ေနာက္ မွားႏွိပ္ မိတာမ်ိဳး မျဖစ္ခဲ႔ဘူး၊ အဖုံးေလးဖြင္႔ၿပီး security key pad ေလးကို ႏွိပ္ေနက်မွာ တေယာက္ေယာက္က အဖုံးကို ဖြင္႔ရက္ ထားသြားတာကို သတိမထားမိဘဲ key pad ကို အတင္းဆြဲခြာေနတာမ်ိဳး ဒီေန႔ မျဖစ္ခဲ႔ဘူး။ ဟုတ္ေနၿပီ။ ဒါဆို အေတာ္ေလးကို ဟုတ္ေနၿပီ။

တခါတုန္းက ေန႔လည္ဖက္မွာ ေဘာ႔စ္ က ကိုယ္႔ကို ဧည္႔ခန္းမွာ ေရာက္ေနတဲ႔လူကို အကဲသြားခတ္စမ္းပါ ေျပာလို႔ ကိုယ္က လူကဲခတ္တတ္သူႀကီးလုပ္ၿပီး သြားအကဲခတ္ခဲ႔တာ။ ဥပဓိမေကာင္းဘူး လို႔ စိတ္ထဲ ထင္တာမို႔ ေဘာ႔စ္ ကို လက္ခါျပလိုက္တယ္။ ဒီလူ မေကာင္းဘူးေပါ႔။ ေနာက္မွ ျပန္သိတာက ကိုယ္သြားၾကည္႔ခဲ႔တာ ေဘာ႔စ္ ရဲ႔ ညီအရင္း ေခါက္ေခါက္။ ကိုယ္က လူမွားၾကည္႔ခဲ႔တာ။ သူၾကည္႔ခိုင္းတာက တျခားတေယာက္။

ဒီေန႔မွာေတာ႔ ေအးေဆးပါ။ ဒီလို အကဲခတ္စရာလဲ လူမလာေတာ႔ ကိုယ္႔လုပ္ရပ္ေလးေတြ မွန္ေနတယ္။ အလုပ္မ်ားေပမဲ႔ တလြဲမျဖစ္၊ အဆင္ေျပေနတယ္ ဆိုပါေတာ႔။ ကိုယ္ေတာင္ တလြဲမလုပ္မိတဲ႔ ေန႔ အမွတ္တရေလး ျဖစ္သြားေအာင္ ထီေတာင္ ထိုးမလား စဥ္းစားေနတယ္။

ဒါနဲ႔ အလုပ္ဆင္းေတာ႔ ဆိုင္တဆိုင္မွာ စားစရာ ဝင္ဝယ္ရင္း မိတ္ေဆြ အမ်ိဳးသမီးတေယာက္နဲ႔ ဆုံတယ္။ အဲဒီအထိ အိုေကေသးတယ္။ သူနဲ႔ ဆိုင္မွာ ဟင္းေစာင္႔ရင္း မိန္းကေလးေတြ ထုံးစံ အစားအေသာက္အေၾကာင္း ေျပာမိတာေပါ႔။ ေျပာရင္း တရုတ္အစားအစာေတြအေၾကာင္း ေရာက္သြားေတာ႔ သူက တရုတ္ျပည္မွာ ေဒသအလိုက္ အစားအေသာက္ေတြက ခ်က္ပုံ ခ်က္နည္း ကြဲသြားတယ္ တဲ႔။

ကိုယ္ကလဲ အလိုက္သင္႔ ဟုတ္တာေပါ႔ ဆိုတာထက္ ပိုမေျပာဘူး။ စကားနည္းေလ အမွားနည္းေလ မဟုတ္လား။ အဲဒီမွာ သူက တခြန္းေျပာလိုက္တယ္။

“က်မ ေယာကၡမကလဲ ယူးနန္း ကပဲေလ” တဲ႔..
“ဘာ!!! ညီမ ေယာကၡမ က ရူးႏွမ္းေနတယ္ ဟုတ္လား။ ဘယ္လိုျဖစ္ရတာလဲ .. ”
“မဟုတ္ပါဘူး။ ယူးနန္း ဆိုတာ ယူနန္ ျပည္နယ္ကို ေျပာတာ အမ”
“ဟယ္..အားနာလိုက္တာ ညီမရယ္၊ ေဆာရီးေနာ္..”

ဒါနဲ႔ ဟင္းရရခ်င္း ကမန္းကတန္း ႏွဳတ္ဆက္၊ ကားေပၚေျပးတက္ခဲ႔ရတယ္။ သူက ယူနန္ကို ဘိုဆန္ၿပီး ယူးနန္းလို႔ ေျပာတာကို ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းအသံထြက္နဲ႔ ကိုယ္က ရူးႏွမ္းတယ္ ထင္ၿပီး သြားေမးမိတာေလ။ ဒီတခြန္းေလးပဲ လြတ္ထြက္သြားတာ..။

ေတာ္ၿပီ၊ ေတာ္ၿပီ။ ဒီေန႔လဲ တလြဲလုပ္မိျပန္ၿပီ။

မိုးခ်ိဳသင္း

အိုးကေလး

ကိုယ္လဲ ခုတေလာ စာေရးခ်င္စိတ္ မရွိဘူး ျဖစ္ေနတယ္။ ဒါနဲ႔ တရက္ ႏွစ္ရက္ေလာက္ ကြန္ပ်ဴတာ မဖြင္႔ဘဲ ပစ္ထားလိုက္တယ္။ ကိုယ္႔ဘေလာ႔ဂ္လဲ သြားမၾကည္႔ဘူး။ ရမလား လို႔ ေနၾကည္႔တာ၊ ၿပီးေတာ႔လဲ အညိွဳ႔ခံရတဲ႔သူလို သူ႔ေရွ႔ သြားထိုင္မိျပန္တာပါပဲ။

စာလာဖတ္တဲ႔ ညီမေလးေတြက သူတို႔ သိေနတဲ႔ အေၾကာင္းအရာေလးေတြ ဆြဲထုတ္ၿပီး ကိုယ္႔ကို ဟုိအေၾကာင္းေလး ေရးပါလား၊ ဒီအေၾကာင္းေလး ေျပာပါအုံး ဆိုၿပီး ေျပာတယ္။ ေက်းဇူးလဲ တင္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ႔ တခါတေလက်ရင္ေတာ႔ ကိုယ္႔ဖာသာကိုယ္ အားငယ္ၿပီး စာဖက္မလွည္႔ဘဲ တျခားဟာေတြ စိတ္ဝင္စားေနျပန္ပါေရာ။

တခါက ကိုယ္လဲ စာမေရး စာမဖတ္ဘဲ တျခား ကိစၥေတြ စမ္းလုပ္ၾကည္႔ စိတ္ဝင္စားဖူးပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက ကိုယ္က စင္ကာပူကေန ရန္ကုန္မွာ ျပန္ေနစဥ္ကာလ။ ၂၀၀၀ ခုႏွစ္ေလာက္က ေပါ႔။ အဲဒီတုန္းက ကိုယ္႔အမ်ိဳးသားေရာ ကိုယ္ပါ ျပန္လာၿပီးမွ သူက အလုပ္ကိစၥေတြ မျပတ္ေသးတာမို႔ ျပန္သြားရတယ္။ သြားလိုက္ ျပန္လိုက္ေပါ႔။

ကိုယ္ကေတာ႔ လည္ရာ ျပန္စားေရး။ ကေလး ကဗ်ာစာအုပ္ေလးေတြ၊ ကိုယ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ ႀကိဳက္တဲ႔ ဟိုးအရင္ ေရႊေသြးမွာပါတဲ႔ ဆရာဦးဘၾကည္ ပန္းခ်ီနဲ႔ စာေလးေတြ ဆရာႀကီးဆီက ခြင္႔ေတာင္းၿပီး သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ၄ေရာင္နဲ႔ ျပန္ထုတ္ဖို႔ လုပ္ေနတုန္း။ အဲဒီမွာ ဒီဇိုင္း ကိစၥနဲ႔ အကိုလို ခင္ေနတဲ႔ ဒီဇိုင္းဆရာ ကိုစိုးဝင္းျငိမ္းအိမ္ ၀င္ထြက္္ေတာ႔ အိုးေလးေတြမွာ ပုံေလးေတြကပ္ထားတဲ႔ (အိုးပန္းခ်ီ ေခၚမလား မသိဘူး) အရုပ္အိုးေလးေတြ ေတြ႔တာကိုး။

ေတြ႔ေတြ႔ခ်င္း သေဘာက်လိုက္တာ။ ဘယ္လုိလုပ္ရလဲ သင္ေပးပါဆိုၿပီး ပူဆာေတာ႔ သူက အိုးလုံးလုံး လွလွေလးေတြ ၀ယ္ၿပီး ခံေဆး သုတ္၊ ၿပီးရင္ ပုံေလးေတြကို ကပ္တာ တဲ႔။ ဒါနဲ႔ သူကိုယ္တိုင္ မင္းဓျမ လမ္း (တကယ္က မင္းဓမၼလမ္းပါ) မွာ အိုးေလးေတြ သြား္ဝယ္ၾကတယ္။

ပန္းစိုက္ဖို႔လဲ မဟုတ္၊ ပုံကပ္ဖို႔ လြယ္ေအာင္ အိုးလုံးလုံးေလးေတြ လိုက္ေရြးဝယ္ရတာ။ ဒါနဲ႔ ကိုယ္က အိုးႀကီးႀကီး တလုံးရယ္၊ အိုးအေသးေလး ၂လုံးရယ္ ဝယ္ခဲ႔တယ္။ ခံေဆးသုတ္ဖို႔ ေဆးအျဖဴလဲ ဝယ္တယ္။

ကိုယ္႔မွာ လုပ္ခ်င္လိုက္တာ အခုကိုပဲ ထမင္းေမ႔ ဟင္းေမ႔ လုပ္လိုက္ရမွ ေနသာ ထိုင္သာ ရွိေတာ႔မယ္ ဆိုတဲ႔အတိုင္း။ ဒါနဲ႔ ဘာပုံကပ္္ရမလဲ စဥ္းစားလိုက္တာ သူလဲ အိမ္မွာ မရွိေတာ႔ သူ႔အတြက္ အမွတ္တရ တခုခု လုပ္ေပးမယ္လို႔ စိတ္ကူးမိတယ္။

အဲဒီတုန္းက အိမ္မွာ သူဖတ္တဲ႔ ေဘာလုံးဂ်ာနယ္ (အားကစား ဂ်ာနယ္) ေတြ တပုံႀကီး ျဖစ္ေနတာ။ ဒါနဲ႔ သူ႔အႀကိဳက္ ေဘာလုံးသမားေတြ အကုန္လုံး လက္နဲ႔ ကိုယ္ လိုခ်င္သေလာက္ေလး ဆုတ္ ဆုတ္ၿပီး လိုက္ဖက္ လွပေအာင္ အိုးမွာ ကပ္တယ္။ ကတ္ေၾကးနဲ႔ ညွပ္ရင္ ရသားေပါ႔။ ဒါေပမဲ႔ မလွဘူး ထင္တယ္။ လက္နဲ႔ ဆုတ္ထားတာကို ကပ္မွ ပိုလွတယ္ ထင္လို႔ေလ။

ဘက္ခမ္းနဲ႔ သူ႔သားေလးပုံ၊ ဇီဒန္းပုံ၊ ရြိဳင္းကင္း ပုံ။ အဲလက္စ္ ဖာဂူဆန္ေတာင္ ပါေသး။ အိုးက လက္တေပြ႔ေလာက္ ႀကီးေတာ႔ ေတာ္ေတာ္ ပုံရွာကပ္ယူရတာ။ အိုး အတြင္းေရာ အျပင္ေရာေပါ႔။ စ လုပ္ေတာ႔ ညေနပိုင္းေလာက္ ကေန လုပ္တာပါ။ တညလုံး ညလုံးေပါက္ မၿပီး မခ်င္း ပုံရွာ ဆုတ္ ကပ္ လုပ္တယ္။ အရင္လိုတာလဲ မဟုတ္ဘဲနဲ႔။

အိုးေလးၿပီးေတာ႔ ေက်နပ္ၿပီး ဧည္႔ခန္းမွာ ထားလိုက္တယ္။ ေဘာလုံးသမား ပုံေတြခ်ည္း။ ကိုယ္႔ဖာသာကိုယ္ သေဘာေတြက်လို႔၊ သူနားက ျဖတ္သြားတိုင္း ၾကည္႔လိုက္၊ ျပဳံးလိုက္၊ အိုးေလးကို ေပြ႔ထားလိုက္၊ ေျမွာက္ၾကည္႔လိုက္၊ သူငယ္ခ်င္းေတြ လာရင္ ျပ လိုက္။

ဒါနဲ႔ သူ ျပန္လာေရာ ဆိုပါေတာ႔။ ေလဆိပ္က ႀကိဳလာကတည္းက အိမ္ေရာက္ရင္ အံ႔ၾသစရာ ျပခ်င္တာ ရွိတယ္ ေျပာလာတယ္။ အိမ္ေရာက္ေတာ႔ အရုပ္အိုးေလးကို ျပလိုက္တာေပါ႔။ သူကလဲ အံ႔ၾသၿပီး လွလိုက္ ေကာင္းလိုက္တာ တဲ႔။ ဘယ္လိုလုပ္သလဲ တဲ႔။ ဒါနဲ႔ ကိုယ္ ဆုတ္ထားတဲ႔ မဂၢဇင္းေတြ၊ ဂ်ာနယ္အပုံလိုက္ႀကီးကို လက္ညိွဳးထိုးျပလိုက္တာေပါ႔။

အစုတ္စုတ္ျပဲေနတဲ႔ သူ႔ဂ်ာနယ္ေတြ မဂၢဇင္းပုံႀကီးကို ၾကည္႔ၿပီး ေတာ္ေတာ္မ်က္ႏွာ မေကာင္းဘူး။ ဟာ ကနဲ မိုက္ ကနဲ ျဖစ္သြားပုံရေပမဲ႔ ကိုယ္က ျပံဳးၾကည္႔ေနေတာ႔ သူ အေတာ္ အိေျႏၵဆယ္ ထားရပုံပဲ။ သူက ဒါေတြ ဖတ္လိုက္ သေဘာက်လိုက္နဲ႔ အပန္းေျဖတာ မဟုတ္လား။ မခ်ိျပံဳးေပါ႔။

ေနာက္ေတာ႔ ကိုယ္က အလိုက္တသိနဲ႔ ဓာတ္ပုံဖက္ လွည္႔သြားပါတယ္။ ဓာတ္ပုံေတြ ကူး၊ ေရဆြတ္ၿပီး ဓာတ္ပုံ စကၠဴသားေတြ ခြာၿပီး အိုး လုပ္ျပန္တယ္။ ဓာတ္ပုံဆိုေတာ႔ အေရာင္ေလးေတြ ေတာက္ၿပီး တမ်ိဳး လွျပန္တာပဲ။ ဒီတခါေတာ႔ ႏွစ္ေယာက္တည္း ပုံေတြခ်ည္း ေရြးထုတ္ၿပီး ကူးရ၊ ကပ္ရ ေပါ႔။ ပုံကူး၊ ျပန္ဆုတ္ ဆိုေတာ႔ ပိုက္ဆံကုန္တာေပါ႔။ ဒါလဲ မသက္သာဘူးေပါ႔ေလ။

ေဘာလုံးပုံနဲ႔ အိုးကေတာ႔ ရန္ကုန္အိမ္မွာ ရွိေသးမယ္ ထင္တယ္။ အဲဒီ ႏွစ္ေယာက္ ဓာတ္ပုံေတြနဲ႔ အိုးကေတာ႔ သူနဲ႔ စိတ္ဆိုးတုန္းက နံရံကို ပစ္ေပါက္ၿပီး ခြဲလိုက္လို႔ အစိတ္စိတ္ အမႊာမႊာ ျဖစ္သြားၿပီ။ ကိုစိုးဝင္းျငိမ္းကေတာ႔ ေျပာတယ္၊ performance ေတြ သိပ္မလုပ္နဲ႔ တဲ႔။

အခုေတာ႔ ေက်ာက္တုံးေလးေတြေပၚမွာ ပန္းခ်ီျခယ္တာ စိတ္ဝင္စားၿပီး ေဆးေတြ ဝယ္ထားလိုက္တယ္။ ေက်ာက္တုံးဆိုေတာ႔ မကြဲႏိုင္တာလဲ ပါတာေပါ႔ေလ။

မိုးခ်ိဳသင္း

လြဲတဲ႔အခါလဲ လြဲေပမေပါ႔

မတန္ခူးက လြမ္းတဲ႔ အလြဲမ်ား ဆိုၿပီး Tag ေတာ႔ ကိုယ္႔မလဲ ဘာေရးရမလဲ စဥ္းစားရတာေပါ႔။ ကိုယ္လဲ လြဲေတာ႔လြဲေနတာပါပဲ၊ ဒါေပမဲ႔ ကိုယ္႔အျဖစ္က လြဲလဲ လြဲမွန္းေတာင္ မသိေတာ႔ ခက္တယ္။ လြဲေနပါတယ္ဆိုမွ မွန္သားပဲ ထင္ေနသလိုေပါ႔ေလ။

ဒါနဲ႔ မတန္ခူးကို ဟုတ္ၿပီ ဟုတ္ရဲ႔ ေရးေပးမယ္လို႔ ေျပာၿပီးပါမွ အလြဲက ရွာမရဘူး။ ငါ ဘယ္မွာ လြဲဖူးလို႔လဲ ထင္ေသးတာကိုး။ ဒါနဲ႔ ဒီညေတာ႔ မေရးေသးဘူး အမေရ လို႔ ေျပာၿပီး ကိုယ္တို႔ အယ္လ္ေအကို အလုပ္ကိစၥနဲ႔ ေရာက္ေနတဲ႔ ဘေလာ႔ဂ္ေရးတဲ႔ ေရႊဂ်မ္းကို သြားေတြ႔မယ္ ဆုံးျဖတ္လိုက္တယ္။

ကိုယ္လဲ ဒီဘေလာ႔ဂ္ေလး လုပ္ျဖစ္မွ သူငယ္ခ်င္းေတြ တိုးလာလို႔ ၀မ္းသာေနတာ။ ဘေလာ႔ဂ္လုပ္မွ ခင္ရတဲ႔ မိတ္ေဆြေတြ ရွိေပမဲ႔ လူခ်င္းသာ ဘေလာ႔ဂ္ေပၚမွာ ခင္ေနတာ၊ ေတြ႔ဖူး ျမင္ဖူးၾကတာ မဟုတ္ဘူးေလ။ အရင္ကတည္းက မသိဘဲ မရင္းႏွီးဘဲ ဘေလာ႔ဂ္မွာသိၿပီးမွ အျပင္မွာ ေတြ႔ဖူးတာ ၃ေယာက္ပဲ ရွိေသးတယ္။

ပထမတေယာက္က Heart Museum တဲ႔။ မခင္ဦးေမက Heart Museum ရဲ႔ အေဖ ဆုံးတာမို႔ သတင္းသြားေမးပါအုံးလို႔ ရြာေဆာ္ႀကီး လုပ္ၿပီး link ေပးသြားလို႔ နာေရးသြားေမးတာ။ သူ႔ဘေလာ႔ဂ္ကို အရင္က မေရာက္ဖူးဘူး။ သတင္းေမးရင္း ေလွ်ာက္ၾကည္႔မိေတာ႔ တျမိဳ႔တည္းသားျဖစ္ေနလို႔ ဘာလုပ္ေပးရမလဲ ေမးမိတယ္။ သူကလဲ ရက္လည္ဆြမ္းသြတ္ ဖိတ္ပါတယ္ တဲ႔။ ဒါနဲ႔ နာေရးဆိုေတာ႔ ေရာက္ေအာင္ သြားမယ္ဆိုၿပီး သြားခဲ႔တယ္။

အဲဒီဘုန္းႀကီးေက်ာင္းကို ေရာက္ေတာ႔ တရားနာေတာ႔မဲ႔ အခ်ိန္။ ဘုန္းဘုန္းက ရင္းႏွီးၿပီးသား၊ ကိုယ္တို႔နဲ႔ ေဆြနီးမ်ိဳးစပ္ ဘႀကီးဘုန္းႀကီး။ ကိုယ္႔ကိုေတြ႔ေတာ႔ ေအာ္ အလွဴရွင္နဲ႔ အသိေတြလား၊ ဘယ္သူနဲ႔သိတာလဲ တဲ႔။ ေလာက၀တ္ ရုိးရုိး ေမးတာပါ။ ကိုယ္လဲ ဘုန္းဘုန္းကို ေၾကာင္ ၾကည္႔လို႔။ ပါးစပ္က ဟတ္ ဟတ္ နဲ႔ ေရွ႔ဆက္ မတက္ဘူး။ Heart Museum လို႔ ေျပာလိုက္ရမွာလား၊ သူ႔နံမည္ရင္းက ဘာလဲ၊ ဘာမွကို မသိ။

ကိုယ္႔ကို လိုက္ပို႔ေပးတဲ႔ ကိုယ္႔အမ်ိဳးသားကလဲ ကိုယ္႔အျဖစ္ကို ၾကည္႔ၿပီး ရုိးေနပုံပါပဲ။ ခပ္ေအးေအးပဲ ေနတယ္။ ကိုယ္တို႔ပုံက အလွဴရွင္ကို သိသလိုလိုလုပ္ၿပီး လာစားတဲ႔ သူေတြနဲ႔ တူေနပါၿပီ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ လူငယ္တေယာက္က ထ လာၿပီး အမ က်ေနာ္ပါ တဲ႔။ ေအး၊ ၀မ္းသာလိုက္တာဟယ္၊ အမလဲ လူမသိလို႔ ဒုကၡေရာက္ေနတာ တဲ႔။ နာေရးကို လာေမးတဲ႔သူက ေတြ႔ေတြ႔ခ်င္း ၀မ္းသာလိုက္တာဟယ္ ေျပာရတာေတာ႔ သိပ္မဟုတ္ေသးဘူး။ ဒါေပမဲ႔လဲ မတတ္ႏိုင္ေတာ႔ဘူးေလ။ ေနာက္ မိတ္ဆက္ၾကေတာ႔ သူက မႏၱေလး ဘူမိကတဲ႔။ ဘူမိကဆိုေတာ႔ ခင္မိၿပီေပါ႔။

ေနာက္တေယာက္ကေတာ႔ အကုိႀကီး ကိုေအာင္သာငယ္ေပါ႔။ အကို႔ကိုေတာ႔ အိမ္မွာ မိတ္ဆုံပြဲေလးလုပ္ေတာ႔ လာတက္တဲ႔မိတ္ေဆြေတြနဲ႔ အတူ လိုက္လာလို႔ ေတြ႔ရတာပါ။ အကိုကလဲ တျခား State က ေျပာင္းလာခါစ။ ကိုယ္က မီးဖိုထဲမွာ အျမည္းစိန္ လုပ္ေနတုန္း လာႏွဳတ္ဆက္တာ။ အကိုကလဲ ဘူမိေဗဒနဲ႔ပဲ ေက်ာင္းၿပီးတယ္ဆိုေတာ႔ တခါတည္း အကိုအရင္းလို ခင္သြားတယ္။ (အကိုက အဲဒီအေၾကာင္းကို သူ႔ဘေလာ႔ဂ္မွာ ေရးဖူးပါတယ္)

အခုတေယာက္ကေတာ႔ ေရႊဂ်မ္းေလ။ ရုံးဆင္းတာနဲ႔ ဂ်မ္းေပးထားတဲ႔ ဖုန္းနံပါတ္ကို ဆက္ေတာ႔ ဂ်မ္းက ၀မ္းသာလိုက္တာ အမေရ တဲ႔၊ အခုပဲ အစည္းအေ၀းၿပီးလို႔ ဟိုတယ္နားက Outlet Mall ကို သြားၾကည္႔မလို႔ လမ္းေလွ်ာက္ေနတယ္ တဲ႔။ ညက်ရင္ အေဒၚက ထမင္းလိုက္ေကၽြးမွာမို႔ သြားစားၿပီး ေတြ႔ၾကတာေပါ႔။ ဒီဖုန္းကိုပဲ ဆက္ေနာ္ တဲ႔။ ဒါနဲ႔ ကိုယ္ကလဲ ညက်ရင္ အမ လာေတြ႔မယ္ဆိုၿပီး စကားေလးဘာေလး ေျပာၿပီး ဖုန္းခ်လိုက္တယ္။

ညေရာက္ေတာ႔ သြားၾကေရာ ဆိုပါေတာ႔။ ဂ်မ္းလာတဲ႔ ျမိဳ႔ကေလးက ကိုယ္တို႔ေနရာနဲ႔ နည္းနည္း ေ၀းတယ္။ မိုင္ ၃၀ေလာက္ ထင္ပါရဲ႔။ အိမ္က စ ထြက္ကတည္းက ဖုန္းဆက္တာ ဂ်မ္းက မၾကားလို႔ ဖုန္းမကိုင္ဘူး။ ကိုယ္ကလဲ ေနာက္တခါေခၚရင္ ကိုင္မွာပါေလ ဆိုၿပီး စိတ္မပူဘူး။ လာမယ္လို႔ ညေနက ေျပာထားၿပီးသားပဲေလ။ ကားထဲမွာ သီခ်င္းေလးဆိုရင္း သြားတယ္။

ေတာ္ေတာ္ၾကာ ေမာင္းမိေတာ႔ ကိုယ္႔အမ်ိဳးသားက ေျပာတယ္၊ ေရာက္ခါနီးၿပီ ဖုန္းထပ္ဆက္ၾကည္႔ပါအုံး တဲ႔။ ဒါနဲ႔ ကိုယ္က ဖုန္းဆက္တယ္။ မကိုင္ဘူး။ ထပ္ဆက္တယ္။ မကိုင္ေသးဘူး။ ထပ္ဆက္တယ္။ မကိုင္ျပန္ဘူး။ အဲဒါမွ ဂြ ပဲ။

ကိုယ္သိတာက သူတည္းတာ Marriott Hotel ဆိုတာကိုပါ။ ကိုယ္လဲ လြယ္လြယ္ပဲ နီးေတာ႔မွ ဘယ္ Marriott လဲ လွမ္းေမးမယ္ေပါ႔၊ ၾကံထားတာ။ အခု သူဖုန္းမကိုင္ေတာ႔ ေခါင္းႀကီးၿပီ။ တျမိဳ႔လုံး ဟိုနားမွာလဲ Marriott ဒီနားမွာလဲ Marriott ကိုး။ ဖရီးေ၀းႀကီးေပၚမွာ ကားကလဲ ဆက္ေမာင္းေနတယ္၊ ဦးတည္ရာမဲ႔ ေပါ႔။

ေနာက္ေတာ႔ ကိုယ္လဲ ငယ္ငယ္က ဦးစံရွားဖတ္ခဲ႔တဲ႔ အရွိန္နဲ႔ ဖ်စ္ညွစ္ စဥ္းစားလိုက္တာ ညေနက ဂ်မ္း Mall ႀကီးဆီ လမ္းေလွ်ာက္သြားေနတယ္ ဆိုတာကိုး။ ဒါနဲ႔ အဲဒီ Mall ကို သြားေပေတာ႔လို႔ ဆရာႀကီး လုပ္လိုက္တယ္။ အဲဒီ Mall နဲ႔ လမ္းေလွ်ာက္သြားလို႔ရတဲ႔ အကြာအေ၀းေလာက္မွာ ရွိတဲ႔ Marriott ျဖစ္ရမယ္လို႔ အတပ္ေဟာ လိုက္တယ္။ Mall ေနရာကေတာ႔ ကိုယ္အပိုင္သိတာကိုး။

Mall ႀကီးကို ပတ္ၿပီး ဟုိတယ္ကို ရွာၾကတာ ေနာက္ဆုံးေတာ႔ ေတြ႔ၿပီေလ။ ဒါေပမဲ႔ သူ ဒီမွာ တည္းမတည္း ေသခ်ာေသးတာ မဟုတ္ဘူး။ ဂ်မ္းကိုလဲ အျပင္မွာ မျမင္ဖူးေတာ႔ ဘယ္လို လိုက္ရွာရမလဲ မသိဘူး။ ဖုန္းဆက္ၾကည္႔ေတာ႔လဲ မကိုင္ေသးဘူး။ ဒါနဲ႔ ဟိုတယ္ေရွ႔မွာ ညႀကီးမင္းႀကီး ေယာင္လည္လည္နဲ႔ လမ္းေလွ်ာက္ေနတယ္။ သူ သူ႔အေဒၚနဲ႔ ထမင္းသြားစားေနလို႔ ဆိုင္ထဲမွာ ဆူေနေတာ႔ မၾကားတာထင္တယ္လို႔ ေတြးေနတယ္။

ကိုယ္႔အမ်ိဳးသားက ေမးတယ္။ နံမည္ သိသလား တဲ႔။ ဂ်မ္းေလ..ေရႊဂ်မ္းေလ။ အဲဒါ နံမည္ရင္းလား တဲ႔။ မသိဘူးေလ။ သူက နံမည္ သိရင္ Hotel Reception ကို သြားေမးမလို႔ပါ။ ေနာက္ေတာ႔ သက္ျပင္းရွည္ႀကီး ခ်တယ္။ ကဲ ဒီေလာက္ထိ လာၿပီးမွေတာ႔ ဖုန္းသာရေအာင္ ဆက္ေပေတာ႔ တဲ႔။

ေနာက္ေတာ႔ ဂ်မ္းက ဖုန္းဆက္လာတယ္။ ထင္တဲ႔အတိုင္းပဲ။ ဆိုင္ထဲမွာဆိုေတာ႔ ဖုန္းသံကို မၾကားဘူး။ missed calls ၁၀ခုေလာက္ေတြ႔ေတာ႔ လန္႔သြားတာ တဲ႔။ ဒါနဲ႔ ဆုံခဲ႔ၾကတယ္ ဆိုပါေတာ႔။ ေတြ႔ၾကေတာ႔လဲ ေျပာလိုက္ၾက၊ ရီလိုက္ၾကနဲ႔။ ဘေလာ႔ဂ္က သူငယ္ခ်င္းေတြ အေၾကာင္း ေျပာၾကတာပါပဲ။ ခ်က္ခ်င္းပဲ ခင္သြားလိုက္တာ။ ည ၁၀နာရီေက်ာ္မွ ျပန္ခဲ႔တယ္။

ျပန္လာေတာ႔ ကိုယ္လုပ္ခ်င္တာ လုပ္ခဲ႔ရၿပီဆိုေတာ႔ ျပံဳးျပံဳး ျပံဳးျပံဳးနဲ႔။ တလြဲလုပ္ခဲ႔တာေတြလဲ ေမ႔သြားၿပီ။

တေလာကေတာ႔ ကိုယ္တို႔ မဂၤလာ ၁၃ႏွစ္ျပည္႔ အေၾကာင္း ပို႔စ္ေလး တပုဒ္ ေရးမိတယ္။ အဲဒီပို႔စ္ တင္လိုက္တာနဲ႔ မိတ္ေဆြေတြဆီက ဖုန္းေတြ လာပါတယ္။ ႏွဳတ္ဆက္ၾက ဘာညာေပါ႔။

Santa Rosa မွာေနတဲ႔ အကုိလို ခင္ရတဲ႔ အကိုႀကီးတေယာက္ကေတာ႔ ကိုယ္႔အမ်ိဳးသားဆီ ဆက္လာတယ္။ ျမန္မာျပည္မွာေတာ႔ အက်ဥ္းသားေတြ လႊတ္ကုန္ၿပီ တဲ႔။ မင္းကေတာ႔ ၁၃ ႏွစ္ တဲ႔။ ဒီတသက္ လြတ္မဲ႔ပုံ မျမင္ တဲ႔။ ငါတို႔ ဘန္ကီမြန္ ကို ေျပာေပးရအုံးမလား ဆိုပဲ။ ကိုယ္႔ကို သူက ျပန္ေျပာျပတာပါ။
အဲဒါ သူ႔ တသက္စာ အလြဲပဲ ဆိုပါေတာ႔ေလ…

မိုးခ်ိဳသင္း