ဒီေန႔ ဆိုင္ကျပန္လာေတာ႔ လမ္းတေလွ်ာက္မွာ အေရးေပၚကားေတြ အသံစုံျမည္ၿပီး ေဘးကေန တစီးၿပီး တစီး ေက်ာ္တက္သြားၾကတာ။ ဘယ္ေနရာမွာ ကားတိုက္မွဳ ျဖစ္ျပန္သလဲ မသိ။ ဒီေန႔တေန႔လုံး မုန္တိုင္းေၾကာင္႔ မိုးကလဲ ေစြေနေလေတာ႔ ကားေမာင္းတာ သိပ္သတိထားရတယ္။
လူကလဲ အဲဒီ ပီးေပၚ ပီးေပၚ အသံၾကားရင္ အလိုလို လန္႔ေနတာ..။ တေယာက္ေယာက္ကမ်ား 911 ေခၚလိုက္ရင္ ရဲကား၊ မီးသတ္ကား၊ လူနာတင္ကား စီတန္းၿပီး သြားေတာ႔တာကိုး။ သူတို႔ အေရးတၾကီးသြားတာေတြ႔ရင္ ကားကို လမ္းေဘး ကပ္ရပ္၊ လူနာ အသက္မီပါေစ လို႔ ဆုေတာင္းေပးမိတတ္တယ္။ အေဖ႔တုန္းက အသက္မမီတာေလးကို ေတြးမိလို႔ပါ။
အရင္ကေတာ႔ ကိုယ္က လူနာတင္ကားေတြ႔ရင္ Mr. Bean လို ေနာက္က ကပ္လိုက္သြားရရင္ ေကာင္းမွာ လို႔ ေနာက္တီးေနာက္ေတာက္ ေတြးတတ္တယ္။ ဒါဆို မီးပြိဳင္႔လဲ မနီ၊ ေရွ႔ကားလဲ မေစာင္႔ရ၊ ဇိမ္ပဲ။ စိတ္ကူးထဲမွာ လုပ္တာပါ၊ အျပင္မွာ မလုပ္ပါဘူး။
အခုတေလာ ကိုယ္က ကားျပန္ေမာင္းက်င္႔ ေနပါတယ္။ တကယ္ေတာ႔ ခုလို ကိုယ္႔အားကိုယ္ကိုးၿပီး သြားသင္႔ လုပ္သင္႔ေနတာ ၾကာပါၿပီ။ ခုမွသာ မသြားမျဖစ္ သြားရမဲ႔ ေနရာေတြ၊ မလုပ္မျဖစ္ လူခြဲလုပ္ရမဲ႔ အလုပ္ေတြနဲ႔မို႔ သူ႔ကို ပုံၿပီး အားကိုးေနတာေတြ ဒီဂရီနည္းနည္း ေလွ်ာ႔ထားတယ္။ ကိုယ္တိုင္ သြားႏိုင္ေအာင္ လုပ္ႏိုင္ေအာင္ ၾကိဳးစား လုပ္ၾကည္႔ေနတယ္။
အခုဆိုရင္ ကိုယ္႔ကို လမ္းေပၚမွာ တုန္တုန္ တုန္တုန္ ေတြ႔ရမွာပါ။ ဘာေၾကာင္႔ တုန္ ရသလဲ ဆိုရင္ ကိုယ္က ျမိဳ႔တြင္းလမ္းေလးေတြကေန မသြားဘဲ ရာရာစစ ဖရီးေ၀းေပၚ တက္ ေမာင္းေနလို႔ပါ။ အရင္က ဖရီးေ၀း မေမာင္းဘူးေလ..။ ေၾကာက္ေၾကာက္နဲ႔ ဖရီးေ၀းေပၚ တက္ရတာမို႔ လူက တုန္ေနသလို ကားကပါ လိုက္တုန္ေနတယ္ လို႔ ကိုယ္က ထင္တယ္။
ဖရီးေ၀းေပၚ တက္ေမာင္းေနၿပီဆိုလို႔ တိုးတက္ေနၿပီလို႔ အထင္မၾကီးပါနဲ႔အုံး။ ကိုယ္႔ပုံစံက လူအမ်ား ေခၚခ်င္ ေျပာခ်င္ပုံ အင္မတန္ေပါက္ပုံရတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ႔ ကိုယ္႔ကားကို ေက်ာ္တက္ၿပီး အေတာ္ကို စိတ္ဆိုးမာန္ဆိုးနဲ႔ တေစာင္းၾကီး ေစြေစာင္းၾကည္႔သြားတာကို ခဏခဏ ျပံဳးျပရဖူးတယ္ (ကိုယ္ေႏွးေနလို႔)။
တခါတေလ ျပဴတင္းေပါက္မွန္ကိုခ် ေအာ္ဟစ္ ႏွဳတ္ဆက္သြားတာမ်ိဳး ၾကံဳဖူးတယ္ (တကယ္က ဆဲသြားတာေနမွာ)။ တခ်ိဳ႔ကေတာ႔ ကိုယ္က ျပန္ ၾကည္႔လိုက္ပါမွ လက္ေထာင္ ျပတယ္၊ အစက လက္ျပ ႏွဳတ္ဆက္တယ္ ထင္မိတာ။ ငါ႔အသိလဲ မဟုတ္ပါဘူး လို႔ စိုက္ေတာင္ ၾကည္႔လိုက္ေသး။ ျပန္ေတာ႔ ျပံဳးျပလိုက္ပါတယ္ေလ..။ သူလဲ အေတာ္ ေၾကာင္ အ သြားပုံပဲ။
တကယ္က ကိုယ္က ခဲမွန္ဖူးတဲ႔ စာသူငယ္ ျဖစ္ေနတာပါ။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ႔ ျပည္ပေရာက္မွ ကား ၂ၾကိမ္ တိုက္ဖူးပါတယ္။ တခါက စင္ကာပူမွာ၊ ေနာက္တခါက အခု LA မွာ။ အဲဒီအေၾကာင္းလဲ ၾကံဳတုန္း ေျပာျပပါရေစအုံး။
စင္ကာပူမွာ တုိက္တုန္းက ကိုယ္က ေနမေကာင္းျဖစ္ေနခ်ိန္။ အရမ္းဖ်ားၿပီး ဆက္တိုက္ အန္ေနတယ္။ ဒါနဲ႔ ေဆးခန္းကို ႏွစ္ေယာက္သား ေျပးၾကတာေပါ႔။ ကိုယ္က ေဆးခန္းအသြား လမ္းမွာလည္း အန္တုန္းပဲ။ ဒါနဲ႔ ၾကြပ္ၾကြပ္အိတ္ထဲမွာ အန္ရတယ္။ ကိုယ္က အန္ရင္ ပါးစပ္ကို တစ္ရွဴးနဲ႔ သုတ္လိုက္၊ တစ္ရွဴးကို ၾကြပ္ၾကြပ္အိတ္ထဲ ပစ္ထည္႔လိုက္၊ ဆက္အန္လိုက္ နဲ႔။
ေတာ္ေတာ္ၾကာေတာ႔ ကိုယ္အန္ေနတဲ႔ ၾကြပ္ၾကြပ္အိတ္ထဲမွာ ေသြးတုံးၾကီး သြားေတြ႔တာ..။ ကိုယ္လဲ လန္႔ၿပီး “အကိုေရ ခ်ိဳသင္း ေသြးေတြ အန္ေနၿပီ” လို႔ သူ႔ကို လွမ္းေျပာမိတယ္။ သူကလဲ ပ်ာၿပီး ေဟ..ဟုတ္လား တဲ႔။ ကားေမာင္းရင္းတဖက္ ကိုယ္အန္ေနတဲ႔ အိတ္ထဲ လာငုံ႔ၾကည္႔လိုက္တာ ေရွ႔က ကားကို ဂ်ိမ္းလိုက္ပါေလေရာ..။
တကယ္က ကိုယ္မွားတာ..။ ကိုယ္သုတ္ေနတဲ႔ တစ္ရွဴးက ပန္းေရာင္ဆိုေတာ႔ ၾကြပ္ၾကြပ္အိတ္ထဲေရာက္သြားတဲ႔အခါ အရည္စိုၿပီး အနီေရာင္ျဖစ္သြားတာကို ကိုယ္က ေသြးတုံး ထင္သြားတာေလ..။
ကားတိုက္ၿပီလို႔ သိလိုက္ေတာ႔ ထူပူသြားတယ္။ ကိုယ္က ေနာက္က သြားေဆာင္႔တာကိုး။ ကိုယ္႔အမွားေပါ႔။ ေရွ႔ကကားကလဲ ရပ္ၿပီး လူ၀၀ၾကီးတေယာက္ ဆင္းလာတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကိုယ္က တံခါးဖြင္႔ၿပီး ၾကြပ္ၾကြပ္အိတ္ၾကီးကိုင္ၿပီး ေျပးဆင္းသြားတယ္။ ၿပီးေတာ႔ ဘာမေျပာ ညာမေျပာနဲ႔ ၾကြပ္ၾကြပ္အိတ္ကို အတင္းထိုးျပတာပါ။
ဟိုလူလဲ အေတာ္စကားေျပာရမယ္ မွတ္တာ၊ ၾကြပ္ၾကြပ္အိတ္ၾကီး လာျပေတာ႔ သူလဲ အိတ္ထဲ ငုံ႔ၾကည္႔မိတယ္။ အန္ဖတ္ေတြ ေတြ႔ေတာ႔ စိတ္အရမ္းေလ သြားပုံပဲ။ ဒါေပမဲ႔ ကိုယ္႔ရင္ထဲက စကားေတြ သူနားလည္သြားၿပီ။ ေဆးခန္းအရင္ ျပၿပီးမွ ၀ပ္ေရွာ့ကို လိုက္ခဲ႔ပါ တဲ႔။ ဒီကားက သူပိုင္ကား မဟုတ္၊ ရုံးကားမို႔ ကားေတာ႔ ျပင္ေပးပါ တဲ႔။ ဒီေလာက္ သေဘာေကာင္းတဲ႔ စင္ကာပူသား မေတြ႔ဖူးဘူး။ အန္ဖတ္တန္ခိုး ထင္တယ္။
ေနာက္တခါကေတာ႔ LA မွာ ျဖစ္တာပါ။ ဒီတခါေတာ႔ ကိုယ္ မအန္ေတာ႔ဘူး။ ကိုယ္တို႔ အမွားလဲ မဟုတ္ဘူး။ ဖရီးေ၀းေပၚမွာ ေရွ႔ကားက ဘရိတ္ေဆာင္႔အုပ္ ရပ္လိုက္ေတာ႔ ကိုယ္တို႔လဲ လိုက္ရပ္လိုက္တယ္။ ကိုယ္တို႔ေရွ႔မွာ safety distance ရွိလို႔ ကားမတိုက္မိဘူး။ ဒါေပမဲ႔ ေနာက္က ကားကေတာ႔ အရွိန္မထိန္းႏိုင္လို႔ အရွိန္နဲ႔ ကိုယ္တို႔ကားေနာက္ကို ၀င္ၾကံဳးတာပါ။
တိုက္တဲ႔ကားေပၚမွာ ကေလး ၃ေယာက္ နဲ႔ ကေလးအေမ ပါတယ္။ အေမက ကေလးေတြကို ထိန္းရင္း ေမာင္းေတာ႔ ေရွ႔ကား ရပ္လိုက္တာကို သတိမျပဳမိဘဲ ျဖစ္သြားတယ္။
အဲဒီေနရာမွာ ကားတိုက္တာနဲ႔ မဆိုင္တာေလး ေျပာခ်င္ေသးတယ္။ ကား ေနာက္ၾကည္႔မွန္ ကေန အရွိန္နဲ႔လာေနတဲ႔ ကားကိုလဲ ျမင္ေရာ ကိုယ္႔အမ်ိဳးသားက စတီယာရင္ကို လက္လႊတ္ၿပီး ကိုယ္႔ကို လွမ္းဖက္ ထိန္းလိုက္တာပါ။ ေနာက္ကေန အရွိန္ နဲ႔ တိုက္ေတာ႔မယ္ လို႔ သူက ျမင္ရတယ္ေလ။ ကိုယ္ ေရွ႔က dashboard နဲ႔ ေဆာင္႔မိမွာ စိုးလို႔ေလ..။
အဲဒီအခ်ိန္ေလးက လွ်ပ္တျပက္ ခဏတြင္း ျဖစ္သြားတာေလးပဲ။ ဒါေပမဲ႔ တကယ္႔အေရးအေၾကာင္းမွာ ကိုယ္ကလဲ ခါးပတ္ ပတ္ထားပါလ်က္နဲ႔ စိတ္ပူေဖာ္ ရလို႔ ကိုယ္က ျပန္ေတြးတိုင္း ၾကည္ႏူးေနမိတာ..။ အမွန္ျခစ္ အၾကီးၾကီး တမွတ္ ဆိုပါေတာ႔..။
ခုေတာ႔ လမ္းေတြလဲ နည္းနည္း သိလာပါၿပီ။ အိမ္နဲ႔ ဆိုင္ သြားတဲ႔ လမ္းကိုေတာ႔ ေကာင္းေကာင္း သိၿပီ (မသိခံႏိုင္ရိုးလား၊ အသြားအျပန္ တေန႔ ၂ေခါက္ေလ..)။ တပတ္စာ ေစ်း၀ယ္မယ္ဆိုရင္ ေစ်းဆိုင္ကို ၂ေခါက္ေလာက္ လမ္းမွားၿပီးရင္ ဆိုင္ကို တန္းကနဲ ေရာက္ပါၿပီ။ မဆိုးဘူး ေခၚရမွာေပါ႔။
ကိုယ္႔ကိုယ္ကို ယုံၾကည္မွဳ ျပန္တည္ေဆာက္ေနတဲ႔ ကာလ လို႔ ေျပာရမယ္ ထင္တယ္။ သီခ်င္းလဲ ကိုယ္ေမာင္းရင္ စိတ္မ်ားမွာစိုးလို႔ မဖြင္႔ဘဲထားတာ ခုေတာ႔ တျဖည္းျဖည္း အသံ တိုးတိုးေလးကေန က်ယ္လာၿပီး လိုက္ဆိုရဲတဲ႔ အဆင္႔ေတာင္ ေရာက္ေနၿပီ။
တေန႔ကေတာ႔ ေက်ာင္းကအျပန္ သီခ်င္းေလးဆို ၿပီး တေယာက္တည္း ေမာင္းျပန္လာတယ္။ ဖြင္႔ထားတာ စိတ္ၾကိဳက္ ေရြးသြင္းထားတဲ႔ အေခြထဲက တင္ဇာေမာ္ သီခ်င္း ထင္ပါရဲ႔။ “မင္းရင္ထဲကို ေမးၾကည္႔လိုက္ပါ ဒါ အခ်စ္စစ္ လား” လို႔ ဆိုၿပီး လမ္းၾကားေလးထဲ ေကြ႔လိုက္တာ အရွိန္နဲ႔ ကားၾကီး တစင္းေပၚ တက္သြားပါေရာလား။
ျပည္နယ္ တခုကေန တခုကို ကားေလးေတြကို စီတင္ၿပီး ကားေတြ သယ္ပို႔တဲ႔ (car carrier truck) ထရပ္ကားအရွည္ၾကီးေတြ ဟိုင္းေ၀းလမ္းမၾကီးေတြမွာ ေတြ႔ဖူးမွာေပါ႔။ အခုလဲ အဲဒီကားၾကီးက loading လုပ္ဖို႔ ကားတက္လမ္းေလးကို ေျမၾကီးေပၚ ခ်ထားတာ..။ သူရပ္ထားတာကလဲ လမ္းအေကြ႔ထိပ္ ဆိုေတာ႔ ကိုယ္ကလဲ မျမင္ဘဲ ေကြ႔ၿပီး ကားၾကီးေပၚ တခါတည္း တက္လမ္းေလးကေန တန္းတက္သြားေတာ႔တာေလ..။
ကိုယ္႔ကိုယ္ကို ယုံၾကည္မွဳေတြ ရွိၿပီး ေမးၾကည္႔လိုက္စမ္းပါ ဘာညာ နဲ႔ သီခ်င္းအဆို ေကာင္းလိုက္တာ တခါတည္း မေမးလိုက္ရဘဲ တျခား စတိတ္ ပါသြားေတာ႔မလို႔..။ ဟ..ဘယ္႔ႏွာၾကီးေပၚ တက္သြားပါလိမ္႔၊ ေနာက္ျပန္ဆုတ္ပါဟ၊ ဆင္းပါဟ နဲ႔ အေတာ္ ေခၽြးပ်ံသြားတယ္။
ေနာင္ ဆင္ျခင္စရာေတြ တိုးရျပန္တာေပါ႔ေလ..။
မိုးခ်ိဳသင္း
အျပည့္အစုံဖတ္မယ္...
ျပန္ေခါက္ထားခဲ့မယ္...
အလုပ္မ်ားေနတာေရာ၊ ဒီလို လ မ်ိဳးမွာ အလုပ္မ်ားေန အလုပ္ရွဳပ္ေနေအာင္ ၾကိဳးစားၿပီး ေနေနမိတာေရာေၾကာင္႔ ဘေလာ႔ေလးကို လွည္႔မၾကည္႔ျဖစ္တာ ၾကာပါၿပီ။ ဒီလိုလေတြဆို ရာသီဥတုက ေအးေအး၊ လူ႔ခံစားခ်က္က ခပ္ေဆြးေဆြးမို႔ အသံတိတ္လို႔သာ ၾကိတ္မွိတ္ေနခ်င္မိတာပါေလ..။
ဒါေပမဲ႔ ဒီေန႔ေတာ႔ အေဖ႔ ကဗ်ာေလး တပုဒ္ တင္ခ်င္မိတယ္။ ကဗ်ာ နံမည္က အဖိုးၾကီး စစ္တမ္း တဲ႔။ ဖတ္ၾကည္႔ပါအုံး..။
အဖိုးၾကီး စစ္တမ္း
အသက္ကေလးေထာက္ခါမွ
အရက္ခြက္ကေလး တေျမွာက္ေျမွာက္
ခ်က္ ေအာက္ စကားေတြ တေျပာေျပာနဲ႔
တေသာေသာေန
အေမာေျဖတတ္တဲ႔ အဖိုးၾကီး။
ေသရိပ္နီးခါမွ
စိပ္ပုတီး နာနာကိုင္
မဟာျမိဳင္ ေတာရမွီးေပမဲ႔
ေဒါသကလဲ ၾကီးတတ္ေသးရဲ႔
ေလာဘမီးကလဲ အရွိန္ဟပ္
အိမ္မကပ္ႏိုင္တဲ႔ အဖိုးၾကီး။
ရြာလယ္မွာ စြာက်ယ္ စြာက်ယ္နဲ႔
ငါဟယ္ မင္းဟယ္
ျငင္းမယ္ လို႔ မၾကံနဲ႔
မင္းတို႔က မမွန္
ငါသာလွ်င္ အမွန္ လို႔၊ ငါ မာန္ေတြ တက္
ငါ အရုိးမ်က္ေနတဲ႔၊ လက္တို အခက္ပို အမ်က္သို ေနတဲ႔ အဖိုးၾကီး။
ဒီလို အဖိုးၾကီးမ်ိဳးေတာ႔ ေဆာရီး..ေဆာရီး
မျဖစ္ခ်င္ေပါင္။
ေၾကြခါနီးတဲ႔ သစ္သီးလို
အသက္ၾကီးေတာ႔လဲ အဖိုးၾကီး ျဖစ္မွာေပါ႔ေလ..
ဒါေပမဲ႔ ရိုးရိုးကုပ္ကုပ္
ပုဆိုးစုတ္ကေလးနဲ႔ပဲျဖစ္ျဖစ္
ကိုယ္႔အလုပ္ ကိုယ္ဆင္း၊ ကိုယ္႔ယာခင္း ကိုယ္စိုက္
လွ်ာအလိုမလိုက္၊ ဘာကိုမွ မၾကိဳက္
ေပ်ာ္ပိုက္ရာ ေတာ္ထိုက္ရာေန
စာေပလဲ မျပတ္၊ ကဗ်ာေတြလဲ ဖတ္
ရပ္သူ ရြာသားေတြနဲ႔
ထပ္တူမျခား ေနတတ္တဲ႔
ဇရပ္ငုံးတို တာတမံ ခရုိး အနီးက
မျပတ္ျပဳံးခ်ိဳေနတဲ႔ သာမန္ အဖိုးၾကီးပဲ ျဖစ္ခ်င္တယ္။
တင္မိုး
၁၄၊၉၊၂၀၀၃
ဒီေန႔တေန႔လုံး ဟင္းေတြ ခ်က္ၿပီး မနက္ဖန္မွာ ဆြမ္းကပ္ဖို႔ ခ်က္ျပဳတ္ ျပင္ဆင္ေနပါတယ္။
အရင္က ကိုယ္ဟင္းခ်က္ရင္ နံေဘးက စားပြဲေလးမွာ စာေရးရင္း စကားေျပာ အေဖာ္လုပ္ေပးတတ္တဲ႔၊ သမီးဘာခ်က္ခ်က္ ေကာင္းတာပဲ ေျပာတတ္တဲ႔၊ မျပတ္ျပံဳးခ်ိဳေနတဲ႔ သာမန္ အဖိုးၾကီးကို လြမ္းဆြတ္မိပါရဲ႔..။
အလြမ္းခရီး ၃ႏွစ္ ျပည္႔ခဲ႔ၿပီေလ..။
ျပဳသမွ် ကုသိုလ္အစုစု ကို ေရာက္ရာဘ၀က သာဓု ေခၚပါ အေဖ..။
မိုးခ်ိဳသင္း
အျပည့္အစုံဖတ္မယ္...
ျပန္ေခါက္ထားခဲ့မယ္...
ဒီေန႔ဆို ျမန္မာျပည္မွာ လြတ္လပ္ေရးေန႔ေပါ႔။
ကိုယ္တို႔ငယ္ငယ္က လြတ္လပ္ေရးေန႔ဆို သိပ္ေပ်ာ္တာပါ။ အဲဒီတုန္းက ေပ်ာ္တာက သူ႔ကၽြန္ဘ၀က လြတ္ေျမာက္ခဲ႔ရတဲ႔ ကိုယ္တို႔ဘ၀ေတြကို သေဘာေပါက္ ခံစားၿပီး တန္ဖိုးထား နားလည္ လို႔ေတာ႔ မဟုတ္ေသးဘူး၊ ကေလးဆိုေတာ႔ ကိုယ္တို႔ ေပ်ာ္ပုံက တမ်ိဳး။
လြတ္လပ္ေရးေန႔ဆို ေက်ာင္းေတြက ပိတ္တယ္၊ ေက်ာင္းစာေတြကေန ခဏ လြတ္လပ္ေရး ရတဲ႔သေဘာေပါ႔။ ကေလးဆိုေတာ႔လဲ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ေတြသာ လက္ခ်ိဳး ေရတြက္ခဲ႔ရတာပါေလ..။ ေနာက္ ရပ္ကြက္ေတြ ျမိဳ႔နယ္ေတြမွာ ေျပးပြဲ ျပိဳင္ပြဲ ကစားပြဲေတြ လုပ္ၾကတယ္။ ဒီေက်ာင္းပိတ္ရက္က ရုိးရိုးပိတ္ရက္ မဟုတ္ဘူးေလ၊ ကစားပြဲေတြ ျမိဳင္တဲ႔ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ဆိုေတာ႔ ပိုေပ်ာ္မိတာေပါ႔။
ဇန္န၀ါရီ ရဲ႔ ျမဴေတြ ေ၀ေနတဲ႔မနက္ခင္း၊ ႏွစ္သစ္တခုရဲ႔ ေစာေစာစီးစီး မနက္ခင္းေလးမွာ လူေတြအားလုံး လန္းဆတ္ တက္ၾကြေနသလိုပဲ။ အိမ္ေရွ႔မွာ မီးပုံေလး ဖိုၿပီး၊ မီးထဲကို ထန္းပင္ျမစ္ေလးေတြ ထည္႔စားၿပီး ကိုယ္လဲ မီးပုံေဘးမွာ ကေလးဘာ၀ ခုန္ေပါက္ ေဆာ႔ကစား ေနမိတာ..။ ကိုယ္တို႔ ငယ္ငယ္ကေနခဲ႔တဲ႔ ဆရာ ဆရာမေတြ ေနတဲ႔ ျခံ၀င္းေလးမွာလည္း တျခားလမ္းကလူေတြနဲ႔ စုၿပီး ကစားပြဲေလးေတြ လုပ္ခဲ႔ၾကပါတယ္။
ညဖက္ကတည္းက လူၾကီးေတြက မီးေတြထြန္းၿပီး ျပိဳင္ပြဲအတြက္ ျပင္ဆင္ေနၾကၿပီ။ ကားလမ္းေတြ ပိတ္ၿပီး လမ္းေပၚမွာ မ်ဥ္းအျဖဴေတြ ဆြဲၿပီး ထုပ္ဆီးတိုး တမ္း တို႔ ဖန္ခုန္တမ္းတုိ႔ ကစားၾက ျပိဳင္ၾကတယ္။ အႏိုင္ရသူကို ဆုေပးဖို႔ ဆုေတြ ထုပ္ၾက ပိုးၾကတယ္။ ဆုေတြကလဲ ၾကီးၾကီးမားမား မ်ားမ်ားစားစား မဟုတ္ေပမဲ႔ ဒါေတြကိုပဲ ခိုးၾကည္႔ၿပီး ရင္ခုန္ခဲ႔ရတာ..။
ကိုယ္လဲ ဘယ္ေနမလဲ။ ကစားျပိဳင္ပြဲေတြမွာ ကိုယ္တို႔ေမာင္ႏွမ ႏွစ္ေယာက္ ၀င္ျပိဳင္ခဲ႔ေသးတာပါ။ ဆုကေတာ႔ ၅ပြဲေလာက္ ကစားမွ တခု လား ရဖူးတာပါ။ ဒါေတာင္ ဒုတိယ ဆုပါ။ ေျပးပြဲေတြမွာ ကလန္ကလားနဲ႔ ေနာက္ဆုံးက က်ားကုတ္က်ားခဲ ေျပးေနတာမ်ိဳး ကိုယ္႔ကို ျမင္ရမွာ..။ ဒါေပမဲ႔ ေပ်ာ္တာကိုေတာ႔ တားမရဘူး။ ဆုမရလဲ ကိစၥ မရွိ၊ ကစားရရင္ ေက်နပ္ၿပီ။ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ဟိုေျပး ဒီေျပးလုပ္ေနရရင္ကိုပဲ ေပ်ာ္ေနၿပီ။
လြတ္လပ္ေရးေန႔တိုင္း အေမက အိမ္မွာ ေကာက္ညွင္းေပါင္း ေပါင္းတတ္ေသးတယ္။ ေကာက္ညွင္းေပါင္း ကို အုိးအၾကီးၾကီးနဲ႔ ေပါင္းတယ္။ ငခ်ိတ္ တဖက္၊ ေကာက္ညွင္းျဖဴ တဖက္ ပန္းကန္ျပား အၾကီးၾကီးထဲ ထည္႔ၿပီး အုန္းျခစ္ျဖဴျဖဴေဖြးေဖြးေလးေတြ ျဖဴးထားရင္ ေမႊးေနတာပဲ။ ငါးရံ႔ေျခာက္ေလး၊ ပဲျပဳတ္ ဆီဆမ္းေလးကို ေဘးမွာ ပုံထားရင္ ကိုယ္က တစြတ္စြတ္ လက္နဲ႔ဆုပ္ၿပီး အလုံးေလးေတြ လုပ္၊ စားတတ္တယ္။
လြတ္လပ္ေရးေန႔တိုင္း အေဖ႔မိတ္ေဆြေတြ အိမ္မွာ ေကာက္ညွင္းေပါင္း လာစားၾကတယ္။ အိမ္ေရွ႔မွာ ၀ိုင္းထိုင္ၿပီး ေကာက္ညွင္းေပါင္းေလးနဲ႔ ေရေႏြးပူပူေလး မွဳတ္ၿပီး စကားတေျပာေျပာ စားၾကတယ္။ ကဗ်ာေတြ သူတို႔ ရြတ္ၾကတယ္။ ရီသံေတြ တေသာေသာ ၾကားရတယ္။ အေဖ႔ကို ျပံဳးျပံဳး ျပံဳးျပံဳး နဲ႔ လူအုပ္ၾကားထဲကေန ျမင္ရတတ္တယ္။ အေမ႔ကိုလည္း ၾကည္ၾကည္ႏူးႏူး လုပ္ကိုင္ေပးေနတာ ေတြ႔ရတတ္တယ္။
ဒါက ကိုယ္႔ငယ္ဘ၀ မိစုံ ဖစုံ နဲ႔ ျဖတ္သန္းခဲ႔ရတဲ႔ လြတ္လပ္ေရးေန႔ေတြေပါ႔။
ေနာက္ေတာ႔ အရြယ္ေတြေရာက္လို႔ လြတ္လပ္ေရးေန႔ အဓိပၸါယ္ကို စာအုပ္ေတြထဲမွာ ရွာေဖြ ၾကည္႔မိတတ္ၿပီ။ ၁၉၉၀မွာ အေမ ဆုံးပါးသြားေတာ႔ လြတ္လပ္ေရးေန႔ေတြမွာ ေကာက္ညွင္းေပါင္း ေပါင္းေကၽြးမဲ႔သူလဲ မရွိေတာ႔။ ေနာက္..အေဖ႔ကို ညဥ္႔ငွက္ဆိုးေတြ သုတ္သြားတဲ႔ ည..။ လြတ္လပ္ေရးေန႔ေတြကို ကိုယ္တို႔ ေမာင္ႏွမေတြခ်ည္း တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္ ျဖတ္သန္းခဲ႔ၾကတယ္။
ကႏၱာရ ႏွစ္ေတြ ျဖတ္အၿပီး အေဖ လြတ္လာတဲ႔ေနာက္ သားအဖ အတူေနခဲ႔တဲ႔ အခ်ိန္ေတြမွာ စကားေတြ ေျပာျဖစ္ၾကတယ္။ ေရာက္တတ္ရာရာ ၾကံဳရာက်ပမ္းေပါ႔။ တခါကေတာ႔ ကိုယ္က ေမးခြန္းတခု ေမးမိတယ္ ထင္ပါရဲ႔။ “အေဖ ကိုယ္႔စိတ္နဲ႔ ကိုယ္႔ကိုယ္ မေနရတဲ႔၊ အထဲက အခ်ိန္ေတြမွာ မွတ္မွတ္ရရ ဘယ္အခ်ိန္ကို စိတ္ အထိခိုက္မိဆုံးလဲ” လို႔..။
“အဲဒီေန႔က မနက္အေစာၾကီး အေဖ႔ကို သူတို႔ လာႏွိဳးတယ္။ မနက္ ၅နာရီေလာက္ ျဖစ္မယ္ ထင္တယ္။ အေဖကလဲ အေဖ႔ကို လႊတ္ေတာ႔မွာမို႔ လာေခၚတယ္ ထင္မိတာ။ ကပ်ာကသီပဲ ထ လိုက္လာခဲ႔တာ။ ေနာက္မွ အခ်ဳပ္ေျပာင္းတာမွန္း သိရတယ္။”
“အေဖ႔ကို ခ်ဳပ္ထားတာ ေက်ာက္တံတား ရဲစခန္းမွာေလ..။ သူတို႔က အေဖ႔ကို လူေတြ မႏိုးခင္ အခ်ဳပ္ေျပာင္းတာ။ နံမည္ၾကီးလူဆိုးေတြကို ထားတဲ႔ ဘားလမ္းက စတီး၀ပ္အခ်ဳပ္ကို ပို႔တာ။ ကဗ်ာဆရာကို ကဗ်ာေရးလို႔ ေထာင္ခ်မယ္လို႔ တရားစြဲၿပီး အင္းစိန္ေထာင္ကို ပို႔ဖို႔ေပါ႔။ ရမန္ယူဖို႔ ဘားလမ္းအခ်ဳပ္ကို ေျပာင္းထားတာပဲ။”
“အေဖ႔ကို ေခၚဖို႔ ကားက အဆင္မေျပဘူးထင္ပါရဲ႔။ လမ္းေလွ်ာက္ပဲ ေခၚသြားေတာ႔ကြာ တဲ႔။ အေဖရယ္၊ ေနာက္ထပ္ အခ်ဳပ္သားႏွစ္ေယာက္ရယ္၊ ရဲသား ႏွစ္ေယာက္ရယ္။ ေက်ာက္တံတား ရဲစခန္းကေန ဘားလမ္းကို လမ္းေလွ်ာက္သြားရတယ္။”
“လမ္းေပၚမွာ လူေတြကလဲ ရွင္းလို႔..။ ကားေတြလဲ ရွင္းေနတာပဲ။ အေဖ႔လက္ကို သူတို႔ ၾကိဳးေတြ တုပ္ခ်ည္ထားၾကတယ္။ မနက္က ေစာေစာစီးစီး၊ ေအးက ေအးသနဲ႔။ အေဖတို႔ ခပ္ေျဖးေျဖးပဲ ေလွ်ာက္သြားၾကတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဆူးေလဘုရားေဘးက အေဖတို႔ ျဖတ္သြားရတာ သမီး။”
“ဆူးေလဘုရားၾကီးက မီးေတြ ထိန္ထိန္ညီးေနတာ သပၸါယ္လိုက္တာ သမီးရယ္။ ျမတ္စြာဘုရားကို ၾကိဳးေတြ တုပ္ထားတဲ႔ လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔ အေဖ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း ရွိခိုးလိုက္ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ အေဖ သတိရလိုက္တာက ဒီေန႔ဟာ လြတ္လပ္ေရးေန႔ ဆိုတာပါပဲ။ အေဖ က ကဗ်ာဆရာ၊ ေက်ာင္းဆရာ ပါ သမီး။ အေဖ မ်က္ရည္က်မိတယ္။ ေအာ္..ျမန္မာျပည္ၾကီး လြတ္လပ္ေရးရတဲ႔ ႏွစ္ပတ္လည္ေန႔မွာ ငါ မလြတ္လပ္ပါလား လို႔..။ အထဲမွာ ေနရတဲ႔ အခ်ိန္ေတြထဲမွာ အဲဒီအခ်ိန္ေလးဟာ အေဖ စိတ္အထိခိုက္ဆုံး အခ်ိ္န္ပါပဲ” တဲ႔။
ကိုယ္လဲ နားေထာင္ရင္း မ်က္ရည္ေတြ ျဖိဳင္ျဖိဳင္က်လို႔..။ အေဖ႔ကိုယ္၀၀ၾကီးကို ဖက္ထားမိတယ္။ ကိုယ္တို႔မိသားစုေတြ မပါဘဲ အေဖတေယာက္တည္း ျဖတ္သန္းလိုက္ရတဲ႔ လြတ္လပ္ေရးေန႔ကို ရင္ထဲမွာ ဆို႔မိလို႔..။
ကိုယ္႔ဘ၀မွာ အေဖ မ်က္ရည္က်တာ မျမင္ဖူးဘူး။ အေဖက အႏုပညာသမားမို႔ ခံစားလြယ္၊ ထိခိုက္လြယ္တတ္လို႔ စိတ္ေပ်ာ႔ေျပာင္းသူဆိုတာ မွန္ေပမဲ႔ အေဖ႔ မ်က္ရည္ကိုေတာ႔ ကိုယ္ မျမင္ဖူးခဲ႔ဘူး။ အေဖ မ်က္ရည္က်တယ္ဆိုတာ ဒါ ပထမဆုံး အေဖ ေျပာဖူးတာပါပဲ။ ျပန္ေျပာတဲ႔အခ်ိန္မွာလဲ မ်က္ႏွာက မွဳန္မွိဳင္းေနေပမဲ႔ မ်က္ရည္ မက်ခဲ႔ပါဘူး။ အေဖ႔ရင္ထဲမွာေတာ႔ ကိုယ္ မသိတတ္ႏိုင္ဘူးေလ..။
ဘာရယ္မဟုတ္၊ လြတ္လပ္ေရးေန႔မွာ လြမ္းမိ ေတြးမိတာေလးေတြ ေရးၾကည္႔တာပါ။ ဆူးေလ ဘုရားလမ္းေပၚမွာ က်ခဲ႔တဲ႔ မ်က္ရည္ေတြ ေျခာက္ေသးရဲ႔လား လို႔ေတာ႔ ကိုယ္ ဆက္ မေတြးခ်င္ေတာ႔ပါဘူးေလ..။
မိုးခ်ိဳသင္း
အျပည့္အစုံဖတ္မယ္...
ျပန္ေခါက္ထားခဲ့မယ္...
ဘေလာ႔ေလးကို ႏွစ္သစ္ၾကိဳတဲ႔အေနနဲ႔ အက်ီ ၤလွလွေလး ၀တ္ေပးလိုက္ပါတယ္။ အေျပာင္းအလဲေလးလဲ ျဖစ္၊ ေကာင္းမြန္ လွပတဲ႔ ေရွ႔ေရးကိုလဲ ေမွ်ာ္လင္႔မိလို႔ပါပဲ။
ကိုယ္က ကံ႔ေကာ္ေတာမွာ ေမြးခဲ႔သူမို႔ ကံ႔ေကာ္ပန္းေလးနဲ႔ အလွဆင္ခ်င္မိတယ္။ အဲဒါကို စိတ္ရွည္ရွည္နဲ႔ လိုခ်င္တဲ႔ပုံစံအတိုင္း ဒီဇိုင္းေရး၊ စာလုံးေလးေတြ ေျပာင္းထည္႔ အလွဆင္္ေပးတဲ႔သူမ်ားက ကာတြန္း ကို၀င္းထြန္း နဲ႔ ကိုမင္းေက်ာ္ တို႔ပါ။ သူတို႔က ကြန္ပ်ဴတာနဲ႔ web page ပညာ ကၽြမ္းက်င္သူေတြေပါ႔။ သူတို႔ကို ဒီေနရာကေန ေက်းဇူး မွတ္တမ္းျပဳပါတယ္။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ္ကေတာ႔ ႏွစ္သစ္ကို ၾကည္ၾကည္ႏူးႏူး ရႊင္ရႊင္လန္းလန္း ၾကိဳလိုက္ပါၿပီ။ ႏွစ္သစ္မွာ ျမန္မာျပည္သူ ျပည္သားေတြ အားလုံး ေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေျမ႔ၾကပါေစ။ လြတ္လပ္ၿပီး တရားမွ်တတဲ႔ လူ႔ေဘာင္သစ္တခုကိုလဲ အတူ ၀ိုင္းၿပီး တည္ေဆာက္ႏိုင္ပါေစလို႔ ေမွ်ာ္လင္႔ ဆုေတာင္းမိပါတယ္။
မိုးခ်ိဳသင္း
အျပည့္အစုံဖတ္မယ္...
ျပန္ေခါက္ထားခဲ့မယ္...
စေန တနဂၤေႏြ မနက္ေတြဆိုရင္ ဆိုင္ေလးမွာ လူရွင္းတုန္း ကိုယ္ဘာေတြ လုပ္သလဲ ေျပာျပခ်င္မိတယ္။
ဆိုင္ေရာက္တာနဲ႔ ကြန္ပ်ဴတာဖြင္႔၊ VZO သုံးေတာ႔တာပါ။ ကိုယ္ေခၚလိုက္တဲ႔သူေတြက ကိုယ္႔ရဲ႔ အေ၀းက ခ်စ္တူမေတြဆီကိုပါ။ ကိုယ္တို႔ဆီမွာ ေန႔လည္ဆို သူတို႔ဥေရာပမွာ ညဖက္ေပါ႔။ ကြန္ပ်ဴတာ ဖန္သားျပင္ကေန ေခါင္းေလးေတြ တိုးေ၀ွ႔ၿပီး အလုအယက္ စကားေျပာၾကတဲ႔ ကိုယ္႔တူမေလးေတြနဲ႔ စကားေျပာၾကတာ။
တူမေလးက ၄ေယာက္။ မိုးပြင္႔၊ မိုးဥ၊ စျႏၵာ၊ မာယာ တဲ႔။ မိုးပြင္႔က အၾကီးဆုံး၊ အသက္က ၁၂ ႏွစ္။ ၿပီးေတာ႔ စျႏၵာ၊ ၿပီးေတာ႔ မိုးဥ၊ အငယ္ဆုံးေလးက မာယာေပါ႔။ အမ်ားအားျဖင္႔ မိုးပြင္႔ေလး နဲ႔ စကားေျပာတာပါပဲ။ က်န္တဲ႔ကေလးေတြကေတာ႔ ေျပးလာ ေျပာလိုက္၊ ေဆာ႔လိုက္ေပါ႔။
ကိုယ္က မိုးပြင္႔ကိုု အပြင္႔ေလး လို႔ ေခၚတယ္။ အပြင္႔ေလးက ၁၂ ႏွစ္သာဆိုတယ္၊ အေတာ္ေလး ထြားတယ္။ အရပ္ျမင္႔ျမင္႔၊ အေဒၚလို ၀၀ တုတ္တုတ္ေလး၊ မ်က္ႏွာၾကီးၾကီး နဲ႔။ လူေကာင္ထြားေပမဲ႔ မ်က္ႏွာက တကယ္႔ ကေလးေလး။ အဲဒါေပါ႔ ခ်ိဳခ်ိဳရယ္.. ၊ သူကေလ အဲဒီလိုေျပာတာ ဆိုၿပီး စီကာပတ္ကုံး သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြ အေၾကာင္း ေျပာတတ္တယ္။
သူက သူ႔ေက်ာင္းအေၾကာင္း၊ သူငယ္ခ်င္းေတြ အေၾကာင္း၊ သူတို႔အတန္းပိုင္ ဆရာအေၾကာင္း ေတြကို ရီစရာေတြ လုပ္ၿပီး အမူအယာေတြနဲ႔ ေျပာျပတာ ကိုယ္႔မွာ အူနာေအာင္ ရီရတယ္။ သူ႔အေမ ကိုယ္႔အမက သူ႔ေဘးမွာ ထိုင္ၿပီး ကိုယ္တို႔ညီအမက သူ ေျပာသမွ် ထိုင္ရီၾကတာ။
ကိုယ္က သူ႔ကို ျမန္မာစာ မေမ႔ေစခ်င္လို႔ စာေရးဖို႔ ေျပာေတာ႔ ေရးပို႔ပါရဲ႔၊ ၀တၳဳတို ဆိုပဲ။ မ်က္လုံးျပဴးရေသးတယ္။ သူ႔သူငယ္ခ်င္း မိဘေတြ အဆင္မေျပလို႔ စိတ္ဆင္းရဲရတဲ႔အေၾကာင္း ကေလးတေယာက္ အေတြးနဲ႔ သူငယ္ခ်င္းကိုယ္စား ခံစားၿပီး ေရးထားတာ။ ဖတ္လို႔ေတာ႔ ေကာင္းေနတာပဲ။ ဒါနဲ႔ ကိုယ္က ခ်ိဳခ်ိဳ လာမွ ကြန္ပ်ဴတာနဲ႔ ျမန္မာလို စာရိုက္တာ သင္ေပးမယ္ ေျပာရတယ္။
သူက အၾကီးဆိုေတာ႔ သူ႔ထက္အငယ္ ညီမေတြကိုလည္း သူက ေဆာ႔ေပးရေသးတာပါ။ သူတို႔ေလးေယာက္ ကစားၾကပုံကိုလဲ ေျပာျပခ်င္ေသးတယ္။ မိုးပြင္႔က အရုပ္ကဒ္ေလးေတြကို ကိုင္ၿပီး ေမးခြန္းထုတ္တမ္း ကစားေနတာပါ။ ကိုယ္က ဒီဖက္ကေန ဘယ္လို ကစားၾကသလဲ ျပံဳးၿပီး ၾကည္႔ေနတာ။
မိုးပြင္႔က ကဒ္ေလးေတြကိုင္ၿပီး ကိုယ္တို႔ ေဆြမ်ိဳး ေမာင္ႏွမေတြ နံမည္ ေမးေနတာ။ အေျဖမွန္ရင္ အရုပ္လွလွေလးပုံပါတဲ႔ ကဒ္ တကဒ္ ေပးလိုက္တာကိုး။ ကိုယ္က ဒီကစားနည္း မၾကံဳဖူးလို႔ ၾကည္႔ေနတယ္။ ဥပမာ ဒီလို ဆိုပါေတာ႔..။
“ဘိုးဘိုး နံမည္ ဘယ္သူလဲ သိၾကလား” လို႔ မိုးပြင္႔က ေမးလိုက္ရင္ က်န္ကေလး ၃ေယာက္က ၀ိုင္းေအာ္ ေျဖၾကတယ္။
“ဘိုးဘိုးနံမည္ ဘိုးဘိုး ေပါ႔” ဒါက အငယ္ဆုံးေလး မာယာ ေျဖတာ။
“ဘိုးဘိုးနံမည္က ဦးတင္မိုး” ဒါက စျႏၵာ နဲ႔ မိုးဥ ေျဖတာ။
“မဟုတ္ေသးဘူး၊ ဘုိးဘိုး စာေရးတဲ႔ နံမည္ မဟုတ္ဘူး၊ ဘိုးဘိုး နံမည္ အရင္းကို ေျပာေနတာ”
“ဘိုးဘိုးၾကီး မဟုတ္လား”
“တင္မိုးဦး၊ မိုးဦးတင္၊ ဦးဥာဏ္မိုး၊ ဦးသန္းညႊန္႔၊ ေလးေလး.” ဒါမ်ိဳးေတြလဲ ရွိသမွ် အမ်ိဳးေတြထဲက ေယာက်ာၤးနံမည္ေတြ ေျပာင္ ၿပီး ေျဖၾကေသးတယ္။
“မဟုတ္ဘူး၊ အားလုံး မွားတယ္၊ ဘိုးဘိုးနံမည္က ဦးဘဂ်မ္း”
အဲဒါဆို အကုန္လုံး ဦးဘဂ်မ္း ဦးဘဂ်မ္းလို႔ ၀ို္င္းေအာ္ၿပီး ပတ္ေျပးလိုက္ၾကေသးတာပါ။ ၿပီးမွ မိုးပြင္႔နား ျပန္လာစု ျပန္ေရာ။
“ကဲ၊ ေနာက္တခု ေမးမယ္။ ဦးဦးေက်ာ္ နံမည္ေရာ ဘယ္သူလဲ”
“ဦးဦးေက်ာ္ နံမည္က ေက်ာ္ ေလ..” အဲဒါကေတာ႔ မိုးဥ က ေျဖတာပါ။ သူက ငယ္ငယ္ကတည္းက ကိုယ္႔အမ်ိဳးသားကို ေက်ာ္ လို႔ပဲ ေခၚတာပါ။ ဘယ္လိုသင္သင္ ဦးဦး မထည္႔ပါဘူး။
“ဦးေက်ာ္ နံမည္ ဦးေက်ာ္၀ဏၰ၊ ခ်ိဳခ်ိဳ႔ နံမည္ မိုးခ်ိဳသင္း” တဲ႔။
အဲဒါ စျႏၵာ က ေျဖလိုက္တာ။ သူ႔အေျဖေလးကို နားေထာင္ၿပီး ကိုယ္႔မွာ ပီတိျဖစ္လိုက္ရတာ။ ကိုယ္႔တူမေလးေတြကိုလဲ ခ်စ္လိုက္ရတာ။ ကိုယ္တို႔နံမည္ေတြကိုလဲ ျမန္မာလို စာလုံးေပါင္း ျပေသးတယ္။ မႏွင္းသင္ထားတာေတြေလ။
အားလုံးထဲမွာ စျႏၵာက ကဒ္ အမ်ားဆုံး ရတယ္။ သူက သူနဲ႔ တ၀မ္းကြဲေတြ ျဖစ္တဲ႔ ရြာက အမေတြရဲ႔ ကေလးေတြ နံမည္ေတြလဲ အကုန္ မွတ္မိတယ္။ ကိုကို႔ နံမည္ ဖိုးစြမ္း တဲ႔။ မမ နံမည္ စႏၵီမ တဲ႔။ မမအၾကီးဆုံးက မမ အိမြန္ကို တဲ႔။ မာယာေလးကေတာ႔ အၾကီးေတြကို ၾကည္႔ၿပီး လိုက္၀ါး ေျဖတတ္တယ္။ တခါတခါက်ရင္ ေခါင္းရွဳပ္ၿပီး မာယာ သိေတာ႔ဘူးကြာ၊ မာယာ ေျဖတတ္ဘူးကြာ နဲ႔။
မာယာလုပ္တတ္တာကေတာ႔ သီခ်င္း ေကာင္းေကာင္း ဆိုတတ္တာပါပဲ။ သူက ဂီတကို အေတာ္၀ါသနာပါပုံရတယ္။ အျမဲတမ္း သီခ်င္းေလး တေအးေအးနဲ႔ ေနတတ္တယ္။ စကားမေျပာတတ္ခင္ကတည္းက သံစဥ္ေလးေတြ ညည္းေနတတ္လို႔ သူ႔ဘိုးဘိုးက မာယာေလးကို သိပ္ကို ေအးခ်မ္းတဲ႔ ကေလး၊ ၾကီးလာရင္ အဆုိေတာ္ၾကီး ျဖစ္မွာ လို႔ အထင္ၾကီးရွာတယ္။
မာယာကလည္း အဘိုး နဲ႔ အတူဆုံးကေလးပဲ။ လူေတြကို သိပ္ခင္တယ္၊ လူတိုင္းနဲ႔ တည္႔တယ္။ အေပါင္းအသင္း ခင္တယ္။ သီခ်င္းသံၾကားရင္ ၾကားတဲ႔ေနရာက ေျပးလာၿပီး ဆုိေတာ႔တာပဲ။ စကားေျပာရမွာ ရွက္သေလာက္ သီခ်င္းဆိုဖို႔ေတာ႔ ပါးစပ္ၾကီး ဖြင္႔ၿပီး ေအာ္ဆိုေတာ႔တာပဲ။
တခါကေတာ႔ သူတို႔၄ေယာက္စလုံး အခုလက္ရွိ အၾကိဳက္ဆုံး ျဖစ္ပုံရတဲ႔ သီခ်င္းေလးကို ဖြင္႔ၿပီး ေလးေယာက္သား ကိုယ္႔ကို ဆိုျပၾကတယ္။ အဲဒီသီခ်င္းက သူတို႔ေလးေတြ အရြယ္ ျဖစ္တဲ႔ ဆယ္ႏွစ္သမီးေလး Laura က Belgium ႏိုင္ငံ ကိုယ္စားျပဳၿပီး ဥေရာပတခြင္ ၀င္ျပဳိင္လို႔ရတဲ႔ Junior Eurovision 2009 မွာ ျပိဳင္ပြဲ၀င္တဲ႔ သီခ်င္းေလးပါ။
သီခ်င္းက ျမဴးလဲ ျမဴး၊ ဆိုတဲ႔ကေလးက ဆိုလဲ ဆိုတတ္တဲ႔အျပင္ yodeling ဆုိနည္းေလးကိုပါ သီခ်င္းထဲမွာ ညွပ္ၿပီး ထည္႔ဆိုတာမို႔ အေဒၚလုပ္သူကပါ သေဘာအက်ၾကီးက်ၿပီး သူ႔ပရိသတ္ ျဖစ္ရတာပါ။ သူတို႔ တႏိုင္ငံလုံး ဆယ္ေက်ာ္သက္ေတြ အသည္းစြဲ သီခ်င္းေလး ထင္ပါရဲ႔။
တခါက စူပါမားကက္ အၾကီးၾကီးတခုကို သြားၾကေတာ႔ အဲဒီမွာ အဲဒီသီခ်င္းလဲ ဖြင္႔လိုက္ေရာ ကေလးေတြ အကုန္ နီးရာ ခုံ အျမင္႔ေတြေပၚ တက္ၿပီး က ၾက လိုက္ဆိုၾကသတဲ႔။ က်န္တဲ႔ ကိုယ္႔တူမေတြကေတာ႔ မက ရဲလို႔ မက ၾကေပမဲ႔ မာယာကေတာ႔ ဖင္ေလးလွဳပ္ၿပီး ၀င္ က ပါသတဲ႔။ yodeling လို လုပ္တာလဲ မာယာက ေကာင္းေကာင္း လိုက္လုပ္တတ္ပါတယ္။
အဲဒီသီခ်င္း အဓိပၸါယ္ သမီးတို႔ နားလည္လား၊ ခ်ိဳခ်ိဳ႔ကို ရွင္းျပပါအုံး ဆိုေတာ႔ အလုအယက္ ၀ိုင္းရွင္းျပၾကေသးတယ္။ ေက်ာင္းမွာ ေပၚျပဴလာ ျဖစ္တဲ႔ ေကာင္ေလးကို ေကာင္မေလးက စိတ္၀င္စားမိတဲ႔ အေၾကာင္းပါ တဲ႔။ ကိုယ္႔မွာ ဆယ္ႏွစ္ကေလးက စပ္တဲ႔သီခ်င္းဆိုေတာ႔ အံ႔ၾသၿပီး ျပံဳးရေသးတယ္။
ျပိဳင္ပြဲအၿပီး အင္တာဗ်ဴးမွာ အဲဒီသီခ်င္းထဲက ေကာင္ေလး တကယ္ရွိသလား ေမးတာကို Laura က တကယ္ရွိပါတယ္၊ သူ႔ boyfriend ျဖစ္ေနပါၿပီ လို႔ ေျဖပါသတဲ႔ (ဘုရား..ဘုရား)။ ျပိဳင္ပြဲမွာ အဲဒီကေလးမက တတိယဆုပဲ ခ်ိတ္ပါတယ္။ ပထမဆုကို ေျခေထာက္နဲ႔ စည္းခ်က္လိုက္တဲ႔ tap dancing အကပါတဲ႔ နယ္သာလန္က ေကာင္ေလးက ရသြားတာပါ။
ကိုယ္ကလဲ သူတို႔ ကေလးေတြနဲ႔ ေပါင္းခ်င္ေတာ႔ကာ သူတို႔ စိတ္၀င္စားတာေလးေတြ လိုက္စိတ္၀င္စားရ၊ သူတို႔ၾကိဳက္တာေလးေတြ လိုက္ နားေထာင္ရတာ။ အျမဲတမ္း ေခတ္မီေနမွ ေတာ္ကာက်မယ္ဆိုၿပီး အေဒၚက တရြတ္တိုက္ လိုက္ေနရတာေပါ႔ေလ။
အဲဒီေတာ႔ VZO ဖြင္႔ရင္ ဟိုဖက္က သီခ်င္းေလး ဖြင္႔လိုက္၊ ဒီဖက္ကို လင္႔ခ္ေလး ပို႔ေပးလိုက္၊ နားေထာင္လိုက္၊ သေဘာက်ၿပီး ဒီဖက္က တခါ ျပန္လိုက္ဖြင္႔ေတာ႔ တူမေတြ လိုက္ဆိုၾကတာ ၾကည္ႏူးလိုက္နဲ႔ေပါ႔။ သူတို႔ေတြ dutch လို ေျပာၾက ဆိုၾကတာ ကိုယ္က တလုံးမွ နားမလည္ေပမဲ႔ တျပံဳးျပံဳးနဲ႔ အမီလိုက္ေနတာ။
စာဖတ္သူေတြလဲ နားေထာင္ၾကည္႔ပါအုံး။ ကိုယ္သေဘာက်လို႔ ေအာက္မွာ လင္႔ခ္ေလး ေရးေပးလိုက္ပါမယ္။ သီခ်င္းေလးနားေထာင္ၿပီး ေပ်ာ္ရႊင္ ခ်မ္းေျမ႔ၾကေစဖို႔ ဆုေတာင္း ေမတၱာပို႔လိုက္ပါတယ္။
မိုးခ်ိဳသင္း
အျပည့္အစုံဖတ္မယ္...
ျပန္ေခါက္ထားခဲ့မယ္...
